Η παρένθεση λέει πότε βγήκε και από ποιον αν τυχαίνει και το θυμάμαι εκείνη τη στιγμή και δίπλα το f. τη χρονιά που τον άκουσα, έχει σημασία για την ηλικία μου (γεννήθηκα το '77) στο γιατί ένα βλαμμένο παιδάκι αγαπάει πολύ σφόδρα για πάντα κάτι.
Λοιπόν, τους Annihilator τους "ανακάλυψε" ο αδερφός μου, 1 χρόνο μεγαλύτερός μου και ψιλομέντορας/συνοδοιπόρος (σε σχέση με τον κατά τρία χρόνια μεγαλύτερό μου Ανδρέα, γκουρού και ορίτζιναλ 80ς χεβιμεταλά).
Όλοι τους ξέραμε γιατί το '89 ο Λορντ έγραψε στην κριτική ότι το Άλισον Χελ είναι το καλύτερό του κομμάτι έβερ. Και επειδή ήταν λιστάκιας, τόσα χρόνια μας είχε πρήξει ποια είναι τα τρία του αγαπημένα και τώρα το Άλισον τα εκτόπισε όλα και είναι, όπως έλεγε, το καλύτερο κομμάτι που γράφτηκε έβερ.
Αυτό μεταφράζεται στον αναγνώστη ότι ε, εντάξει, υπερβολές - αλλά του πούστη, δεν θα είναι μαλακία το κομμάτι, θρας λέει, γαμώ λέει, θα αξίζει. Οι μεταλλάδες γενικά ακούσανε. Εμείς όχι, εκτός από τον γκουρού που είχε ακούσει το Άλισον στο ραδιόφωνο αλλά δεν είχε λεφτά να τον πάρει το δίσκο και αυτά.
Το 1990 λοιπόν, πάλι εκθειαστική κριτική ο νέος Αναϊλέιτορ και καλύτερο ακόμα από το Άλις. Οπότε, πάει και τον αγοράζει σε κασσέτα οριτζινάλε ο ψιλομέντορας αδερφός. Και ενθουσιάζεται, τον ακούει συνέχεια και μας τα πρήζει γενικώς με το Νέβερ, Νέβερλαντ. Εμείς δεν ακούσαμε πολύ, ο Μανώλης δεν είχε τα δικαιώματα στο κοινό κασσετόφωνο του δωματίου όταν είμασταν όλοι, αυτά τα είχε by default ο Ανδρέας. Γιατί έτσι, γιατί άμα πλακωθούμε σου ρίχνω 3 κεφάλια, πάω δευτέρα γυμνασίου και νταξ. Οπότε δεν εγώ ακόμα το Never, Neverland.
Και έρχεται η αδερφή μου από το πουθενά, η μεγαλύτερη, που ακούει ποπ 80ς με το κιλό αλλά ακούει και κάνα μέταλο γιατί ωραία είναι και αυτά. Και πάει και γράφει, δεν ξέρω από ποιον, το Alice in Hell. Και αρχίζει μπουρ μπουρ στο σπίτι με την Μαρία και το Μανώλη να λένε ότι οι Annihilator είναι φανταστικοί και εκεί ΤΟ ΠΑΙΡΝΩ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣΩ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ.
Όλα αυτά εισαγωγή, ακόμα δεν έχω βάλει να παίξει.
Γλυκές κιθάρες. Α. Ωραίο είναι και στα θρας συνηθίζεται να σου πετάνε ένα ωραίο, Απαλό και μετά να γίνεται όλεθρος. Α. Όχι όλεθρος, αλλά το Alison Hell. ΤΟ κομμάτι. Ε, άντε να δούμε επιτέλους αυτό το Κομμάτι.
Ε, γαμάει, ε. Μαλάκα, νταξει, ριφάρες έχει. Και μπαίνει το κουπλέεεεεεε. Λοιπόν, αυτό το κουπλέ εμένα με λιώνει. Είναι ανατριχίλα, είναι πάμε ρε, πάμε, αυτά είναι και τέτοια. Αλλαγάρα, Σολάρα, ξανά η κουπλεδάρα, άντε γεια. Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο έβερ, πάντως σκατογαμάει το κομμάτι.
Ανοίγει παρένθεση: Έκτοτε, αυτό το κομμάτι έμεινε στην ιστορία μου, σαν το κομμάτι με τα πιο πολλά σερί ριπίτς με το ίδιο εφέ ανατριχίλας. Το άκουγα άνετα 50 φορές την ημέρα, οι 20 σερί, σε δημοσιογραφικό κασσετοφωνάκι από το μπιλτ ιν κουραδοηχείο του. Σαν ενήλικας, υποστηρίζω ότι είναι από τα τα αγαπημένα μου κομμάτια και το έπαιρνα στο ipod στο νησί. Εύκολα.
Ο υποδέλοιπος δίσκος δεν έχει για μένα Άλισον και δεν έχει Άλισον ολάκερη η καριέρα του τιτάνα κιθαρίστα κατά τ'άλλα Jeff Waters. Έχει όμως *τεράστια* κομμάτια με πολύ δική τους ταυτότητα και ήχο, απολύτως τίποτα το generic και κάλλιστα αν δεν είχαν χάσει από τα αποδυτήρια από το Alison θα μπορούσα να μιλάω με τον ίδιο τρόπο, εκθειαστικό και φανμποΐστικο για αυτά.
Μνεία θα κάνω στο W.T.Y.D. Καταιγιστικό θρας με πιασάρικο λαϊβάδικο ρεφρέν για σκότωμα αλλά κυρίως με ΤΕΡΑΣΤΙΟ σόλο. Άψογο, το μόνο σημείο που πατάει κάτω το Άλισον, έχει εκπληκτικό σόλο με double κιθάρες, γκρουβάρει σε ριφάρες με πάνγλυκο lead παίξιμο, πεντακάθαρο, σωστό και σεβάσμιο από τον Waters, μπράβο, θαμπζ απ, go Jeff, air guitar στο moshpit.
Μνεία θα κάνω επίσης στον θρας όλεθρο instrumental Schizos Are Never Alone. Δικαιολογία του τίτλου για να πετάξω ένα σερί από ριφάρες που κολλάνε άψογα μεταξύ τους αλλά δεν είναι για τραγούδι. Ριφάρες, σολάρες, τα γνωστά.
Τέλος, μνεία θα κάνω και το Human Insecticide, που είναι το πιο βαρύ θρας/σπιντ κομμάτι, που τους κάνει ίσο ρισπέκτ με Slayer, Sepultura, Dark Angel και λοιπούς βάρβαρους που παίρνουν κεφάλια, από άποψη "και τώρα θα γίνει το κεφάλι σέικερ" στα live.
Αυτό δεν σημαίνει ότι τα υπόλοιπα, Wicked Mystic, Burns Like a Buzzsaw Blade, Word Salad και Ligeia δεν έχουν το αντίστοιχο φανατικότατο κοινό τους. Έχω πει αρκετές φορές ότι ένα καλό σημάδι για να δεις τη συνολικότητα ενός δίσκου στο πόσο καλός είναι, είναι αν γενικά στον κόσμο διαφέρουν πολύ τα αγαπημένα κομμάτια που έχει ο καθένας. (Αυτό ισχύει παρεμπιπτόντως αντίστοιχα και για αγαπημένα τραγούδια από δισκογραφία και για αγαπημένους δίσκους για τη συνολική αξία ενός γκρουπ).
Ειδικά λοιπόν, το Word Salad με το κτηνώδες, γκρουβάτο καραθράς κουπλέ του και το (αγαπημένο του Waters τότε) σόλο και το Burns... με το πολύ χαρακτηριστικό του vibe, έχουν πολύ ένθερμο κοινό, can't all be wrong.
Η οικογενειακή ιστορία συνεχίζει με την Μαρία να τους βλέπει και live το 1990 με τον ξάδερφο συγκουρού του Ανδρέα (ακα Γκοτζίλα) να την προστατεύει από το εκδηλωτικό κοινό (να τρώνε και ξύλο από πάνω ενώ τους έχει πρήξει η αδερφή μου να τους πετάει τα μαλλιά της στη μάπα τους όλη την ώρα), να γίνει όλη η φαμίλια Αnnihilator fanboys μέχρι να βαρεθούν να ψάχνονται (92-93 μεριά) οπότε και έμεινα μόνος να αναγκάζομαι να αγοράζω δίσκους (τέρμα το τζαμπατζιλίκι και το ετοιματζίδικο-σερβιρισμένο στο πιάτο από τον γκουρού). Πήρα το Set the World on Fire. Μεγάλλη αλλαγή, ΟΚ, καλό είναι αλλά σαφώς κατώτερο των 2 πρώτων, αλλά ιδιαίτερο ακόμη και αυτό μετράει. Πήρα και το King of the Kill, ε, δεν φτάνει, συμπαθητικά ριφ εδώ και εκεί, κάνα 2-3 πολύ καλά κομμάτια, αδύναμα φωνητικά, πολύ, μα πάρα πολύ υποδεέστερα ντραμς, ξεγυμνωμένα σαν να κρυώνουν ρε παιδί μου και αυτό ήταν. Μετά θα πρέπει να με πείσεις για να τα ξανασκάσω, από την αρχή.
Είχα κάνει και ένα website το 95-96, έγραφα για δίσκους και μπάντες. Ταυτόχρονα με το BNR, τον ίδιο αριθμό είχαμε, την ίδια ιδέα, αυτός συνέχισε, εγώ πήγα και σπούδασα. Το σημαντικό δεν είναι ότι ήμουν ένα BNR για 6 μήνες, αλλά ότι ήμουν ο πρώτος με σελίδα για τους Αnnihilator σε όλο το Internet. Μόνο αναφορές στον δίσκο υπήρχαν μέχρι τότε, εγώ είχα Annihilator page, πρώτο στα αποτελέσματα από Infoseek, Lycos και Yahoo. Χα. Ανατριχίλα για αυτή την τεράστια πρωτοπορία, ναι, οκ, αλλά την βρήκε και ο Waters και μου έστειλε mail και μου είπε ότι γούσταρε, "ευχαριστώ που ασχολήθηκες και ας μη σου αρέσανε τα 2 επόμενα, στείλε όμως την διεύθυνσή σου να σου στείλω το καινούργιο, το Refresh the Demon, να δεις ότι επιστρέφω σε μεγάλη φόρμα και θα γουστάρεις στάνταρ".
Ε, δεν μου το έστειλε. Το ξέχασε το επόμενο δευτερόλεπτο, τελικά δεν είχε κόπια πρόχειρη και είπε "χέστο, πού να τρέχω", δεν ξέρω, πάντως είδα μόνο το βιντεοκλίπ, το ομώνυμο, συμπαθητικό ήταν, θα το έβαζα από τα καλά του King of the Kill, αλλά σιγά τη διαφορά. Είχε πετάξει και ένα ρούχο πάνω του από πριν, αλλά οκ. Ίσως αν το άκουγα σαν ενήλικος να μην το αδικούσα τόσο (γιατί ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί που το αγαπάνε τρυφερά και γούτσου, όπως και τα άλλα 2) αλλά δεν τα έχω καταφέρει, δεν είχα ποτέ την αφορμή να δώσω σε αυτό συγκεκριμένα τον πολύτιμο χρόνο μου για ακρόαση από τα giga μουσικής που ζητάνε σπρώχνωντας σαν επιβαίνοντες στο τρόλει την προσοχή μου.
Μου αρέσουν τα νέα άλμπουμ (τα από "ριγιούνιον" και μετά), όχι όλα και όχι όλα εξίσου αλλά δεν επεκτείνομαι. Προτιμώ να γράψω σεντόνια για πιο αγαπημένα πράγματα.
