Πρόλογος
Δεν το πιστεύαμε όταν έφτασε το φαξ στον 32ο όροφο του Dungeon Tower (με θέα στην Σπιναλόγκα τις καλές μέρες, για να μην ξεχνάμε τον Hansen και τον σκοπό της ύπαρξής μας). Το φαξ μου το έστειλε προσωπικά ο Mike Portnoy και ήταν το ίδιο ακριβώς φαξ που έλαβαν οι Dream Theater πριν δύο μέρες:
"Είστε ελεύθεροι"
Από κάτω υπήρχε ο παντεπόπτης οφθαλμός σε μια πυραμίδα από τυρί και αμέσως πιο κάτω μια γκροτέσκα γκραβούρα με τον James Labrie να τρώει τα πόδια του σε μια διεστραμμένη απομίμηση του ουροβόρου.
Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο, ως προς το περιεχόμενό του και ως προς την προέλευσή του. Ο James LaBrie πλέον δεν ήταν μέλος των Dream Theater. Όσο για την προέλευση... ποιος σκότωσε τον Kennedy; Γιατί ο Ρεχάγκελ καλούσε συνέχεια τον Χαριστέα; Γιατί έκοψαν τον Korgoth of Barbaria παρά το τιτανοτεράστιο pilot; Γιατί οι Dream Theater δεν μπορούσαν να έχουν ένα τραγουδιστή αντίστοιχου βεληνεκούς με τις ικανότητες των υπολοίπων; Είπα ήδη πολλά. Ph'nglui Mglw'nafh Cthulhu R'lyeh wgah'nagl fhtagn. Μην δίνετε σημασία στο τελευταίο. Παρακάτω.
Μαζί με αυτήν την τεράστια αλλαγή στις τάξεις της μπάντας ήρθε και μια απρόσμενη (για κάποιους) επιστροφή. Ο Mike Portnoy μετά από τα δύο άκυρα στην μάπα και ενώ έχει γίνει τηλεοπτική σειρά η αντικατάστασή του, επιστρέφει στα σκαμνιά του drumkit του! Τι γίνεται επιτέλους; Παίρνουμε τηλέφωνο τον ίδιο να μας τα εξηγήσει επιμελώς:
Η συνέντευξη
MP: Mike Portnoy, VD: Vic's Dungeon
MP: Ναι, δεν μπορώ και εγώ να το πιστέψω. Είναι απίστευτο. Αν με ρώταγες πριν είκοσι εφτά χρόνια αν φανταζόμουν ποτέ πως θα έφτανε η μέρα που αφού είχαμε προσλάβει αντικαταστάτη του τραγουδιστή μας, μετά θα αλλάζαμε πληκτρά δυο φορές και θα κρατάγαμε τον μάπα αντικαταστάτη τραγουδιστή, θα έφευγα εγώ, θα παρακαλούσα να γυρίσω και θα έτρωγα πόρτα και μετά θα έφευγε ο τραγουδιστής εκείνος και θα γύριζα πάλι εγώ, θα σου απαντούσα "ποτέ δικέ μου, ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα!". Χαχαχαχα (σ.τ.μ.: γελάει). Να, όμως που έφτασε αυτή η μέρα!
VD: Ωραία, ωραία. Τι ακριβώς συνέβη ήταν η ερώτηση.
MP: A, ναι. Ε, τι να έγινε; Ξέρω και γω; Πρέπει να βρέθηκε προγκρεσιβάς μέγας διδάσκαλος μασώνος. Να πέθανε το βύσμα του. Να πήδηξε την λάθος γυναίκα ίσως. Να έφαγε μια πιο δηλητηριώδη γαρίδα από εκείνη που τον έκανε ακόμα χειρότερο τραγουδιστή, χαχαχα. Κάτι. Πάντως έφυγε. Και στο καπάκι με παίρνει ο Πετρούτσι και μου λέει: "Έλα Μάικ! ΕΦΥΓΕ ΡΕ! ΕΦΥΓΕ!", είχε βουρκώσει, δεν μπορώ να σου περιγράψω το συναίσθημα στην φωνή του, ξέρεις, ήταν δύσκολα για όλους μας....(κομπιάζει)... τον αγαπάω με τον τρόπο μου τον James. Και σε κάποιους δίσκους δεν ήταν κακός, καθόλου, ίσα-ίσα. Αλλά είχαμε πολλά προβλήματα σαν μπάντα εξαιτίας του, δύσκολες καταστάσεις...
VD: Δηλαδή;
MP: E, να, θυμάμαι να καθόμαστε στο πούλμαν εγώ και ο John μετά το λάιβ στο Παρίσι και να συζητάμε για την μαλακία που παίχτηκε με τα φωνητικά την ημέρα της βιντεοσκόπησης και ότι λεφτά δεν υπάρχουν για studio time και overdubs και σκατά στα overdubs, εμείς είμαστε τρου... Κατάλαβες. Σούπερ μπάντα και καλά, Berklee και είμαστε ανίκανοι να βρούμε ένα τύπο να τραγουδάει σωστά; Ρόμπα, μας εξέθετε. Εκείνη τη στιγμή σηκώνεται ένας roadie που δεν είχαμε δει ότι καθόταν πίσω και έφυγε. Κοιτάζοντας από το παράθυρο τον είδαμε να πλησιάζει τον Labrie και να τον αρχίζει στις προγκρέσιβ χειραψίες, μασωνικά πράματα, είχα δει ντοκυμαντέρ και ξέρω. Και την επομένη, έρχεται φαξ από την Ατλάντικ που λέει ότι άκουσε τις ηχογραφήσεις και ξετρελάθηκε με το παθιασμένο και raw performance του τραγουδιστή μας και ότι θα το κυκλοφορήσει όπως είναι. Όπως είναι! Έχεις ακούσει το Take the Time από εκεί; Όχι, το έχεις ακούσει;
VD: Ναι. Έχω ακούσει τα πάντα, είμαι εγκυκλοπαίδεια.
MP: Just so. Λοιπόν, τροφική δηλητηρίαση και πίτσες μπλε. Αν εγώ στραμπούλαγα το πόδι μου και οι μπότες βγαίνανε σαν του Lars στο One, νομίζεις θα το κυκλοφορούσαμε έτσι; Θα μου την έλεγαν. Θα μου κόβανε ποσοστά για να μπω στο στούντιο να την φτιάξω. Τα φωνητικά του Labrie όμως κυριλέ, πάμε να κόψουμε το CD, ναι, υπέροχα. Και μετά είναι και το άλλο.
VD: Ποιο;
MP: Κοίτα, δεν είμαστε και το πιο επικίνδυνο συγκρότημα στον κόσμο αλλά φίλε μου, θέλει να έχει κανείς πραγματικά υπερφυσικά λέβελ μιντιφλώριανς στο αίμα του για να φοράει μπλουζάκι Napalm Death και να μοιάζει ακόμα με γκρούπι του Michael Bolton. Δεν λέω, είχαμε το τυράκι μας και εμείς στην μουσική, ειδικά στο Images με το Careless Whisper σαξόφωνο αλλά ακριβώς γι'αυτό το λόγο χρειαζόμασταν λίγο attitude στην φωνή, λίγο πειστική ερμηνεία. Αντ'αυτού είχαμε τον γιλεκάκια με το επώνυμο όνομα και πράγμα.
VD: ΟΚ. Τέλος καλό. Όλα καλά; Ποιος θα είναι ο νέος τραγουδιστής;
MP: Α, εδώ είναι το ωραίο. Όταν έγιναν οι audition για τον αντικαταστάτη μου, διαπιστώσαμε όλοι ότι ξαφνικά υπήρχε μεγάλο ενδιαφέρον για την μπάντα. Ναι, τις είδα και εγώ και όχι, δεν θα εκφέρω άποψη, θα τα μάθει όλα ο κόσμος όταν βγάλω την αυτοβιογραφία μου, σε κανα-δυο δεκαετίες που θα φτάσω στο σήμερα, τότε. Anyway, όταν βρέθηκα με τα παιδιά να το συζητήσουμε, αμέσως είπαμε ότι μην είμαστε μαλάκες, με το ίδιο κόλπο θα γίνει ακόμα περισσότερος τζέρτζελος. Δεν σου κρύβω ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο και το κείμενό σου για τον LaBrie (μου μετέφραζε ο DeMaio). Όλοι το ίδιο είπαμε: Ήρθε η ώρα.
VD: Φοβερό τάιμινγκ, φοβερό. Έξοχα. Οπότε τώρα θα ακολουθήσετε την ίδια διαδικασία;
MP: Βεβαίως! 7 τραγουδιστές, 3 βιντεάκια, πολύ αισθαντικό ασπρόμαυρο και ακόμα λιγότερος Myung.
VD: Έχετε καταλήξει στους τραγουδιστές;
MP: Έχουμε κάποια ονόματα υπόψιν. Τρία ονόματα μπορώ να τα αποκαλύψω από τώρα γιατί είναι πεθαμένοι και μάλλον δεν θα είναι αυτοί τελικά: Ο John Lennon, ο Freddie Mercury και ο Ronnie James Dio. Αλλά έχουμε και κάποιους άλλους που σκεφτόμαστε. Ψάχνουμε σε όλα τα φόρουμς παγκοσμίως να δούμε τι σκέφτεται ο κόσμος. Ψάχνουμε στο facebook να δούμε τι λέει ο κόσμος. Όχι ότι μας επηρεάζει η άποψη του κόσμου. Απλά θέλουμε να δούμε τι λέει για να διαλέξουμε αυτόν που θέλουν.
VD: ΟΚ, μπορούμε να ρωτήσουμε και τους χιλιάδες αναγνώστες μου. Το μπλογκ αυτό έχει τεράστια κίνηση, νομίζω το διαβάζουν 20 άνθρωποι. Το μήνα, ε; Από το 2005 υπάρχει, do the math.
MP: (σφυράει εντυπωσιασμένος). Ωραία, γίναμε. Κάνω θερμή παράκληση στους αναγνώστες αυτού του μπλογκ λοιπόν: Βοηθήστε την αγαπημένη σας μπάντα...
VD: Δεν νομίζω ότι είστε η...
MP: Καλά, καλά, βοηθήστε μια μπάντα λοιπόν, να βρει τον νέο τραγουδιστή της! Βάλτε το χέρι σας στο γράψιμο της ιστορίας. Προτείνετέ μας ανθρώπους που (δεν) έχουν τα καρύδια να πιάσουν τις νότες του James Labrie αλλά να είναι και φωνάρες.
VD: Κάποια άλλα κριτήρια;
MP: Να τους ξέρει η μάνα τους. Να έχουν δισκογραφήσει. Να είναι διάσημοι και να μας φέρουν οπαδούς από μόνοι τους. Σοβαρά, αν είσαστε το management των Theater ποιον θα παίρνατε τηλέφωνο. ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ. Πρέπει να σκεφτείτε με την λογική: Και εγώ θα ήθελα τον Mike Patton στην μπάντα μου. Νομίζω ότι ο Mike Patton δεν θα ήθελε να είναι στους Dream Theater. Γενικά, αν είναι πιο διάσημος από εμάς, θα έχουμε θέμα. Αλλά μην σας περιορίζω.
VD: OK, Mike. Το έχω εγώ. Σε ευχαριστώ για την αποκλειστική συνέντευξη. Όμως, μισό λεπτό! Έχουμε και το θέμα της επιστροφής σου! Μην το περάσουμε στο ντούκου. Πώς έγινε αυτό;
MP: Δεν μπορώ να πω πολλά τώρα. Κρατάω και υλικό για την αυτοβιογραφία μου. Εκεί θα τα πω όλα! Πάει πολύ καλά ήδη, είμαι στον πέμπτο τόμο, μόλις έχω μπει στο γυμνάσιο, τώρα αρχίζει το καλό. Ας πούμε ότι με τον ΛαΤυρί έξω από την μπάντα, το πράγμα ίσιωσε απότομα και δεν υπήρχε λόγος να είμαι μακριά.
VD: Σχέδια για τον νέο δίσκο; Υποτίθεται ο Mangini έχει ήδη γράψει τύμπανα. Φαντάζομαι θα τα ξαναγράψετε τώρα, ε;
MP: Σώπα μωρέ, γιατί να πετάμε λεφτά; Αφού τον πήρανε τον άνθρωπο να παίξει αυτά που παίζω εγώ, όπως τα παίζω εγώ, θα έχει μεγάλη διαφορά νομίζεις; Ένα φώτοσοπ στο κεφάλι θα κάνουμε στη φωτογραφία και είμαστε τζετ. Άντε! ΚΑΛΗΝΥΧΤΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΟΝΟΜΑΤΑ!
Επίλογος
Όταν λέμε περιμένω ονόματα, σημαίνει περιμένω ονόματα: Στο τέλος του κειμένου μπορούμε να αφήνουμε σχόλια. Ανώνυμα αν θέλετε, για να μη σας κοροϊδέψει κανείς για τις ηλίθιες επιλογές σας με το ρίσκο ότι αν είναι γαμάτες κανείς δεν θα σας πιστέψει ότι εσείς την κάνατε πρώτος, με αποτέλεσμα να μην σας κάτσει η γκόμενα. Αυτή που περιμένει να πάει με τον σούπερ κουλ τύπο που έκανε μια πετυχημένη πρόταση σε ένα μπλογκ ελάχιστης αναγνωσιμότητας. Μπορεί να υπάρχει εκεί έξω. Μπορεί. Better safe than sorry.
Αν παίζει και αιτιολόγηση, ακόμα καλύτερα. Μπορείτε να σχολιάσετε τις επιλογές των άλλων. Κράζοντάς τες ή εκθειάζοντας. Το ίδιο κάνει. Στο τέλος εγώ θα διαλέξω. Dream Theaterικά όμως, αφουγκραζόμενος τον κόσμο (το πιάσατε; nudge nudge, wink wink, say no more!).
Στο τέλος τι θα γίνει; Αν έχω όρεξη θα γράψω μια αντίστοιχη επική μπούρδα σαν αυτή που μόλις (πιθανώς δεν) διαβάσατε, όπου θα έχουμε ανταπόκριση από τις audition, κομπλέ με παρασκήνια και ίντριγκες και φυσικά την ανακήρυξη του νικητή. Κάποια στιγμή.
IMPORTANT DISCLAIMER FOR THE HATERS:
Δεν μου φταίει ο Λαμπρής σε τίποτα. Απλά εγώ προσωπικά, για μένα, υποκειμενικά μιλώντας μόνο, ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΑΛΛΟΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗ. Γιατί έτσι. Ψοφάω για Theater εποχής 1992-2000, επομένως στην χειρότερη των περιπτώσεων μου είναι επαρκής. Απλά ΚΑΝΩ ΠΛΑΚΑ. ΓΙΑ ΤΗ ΦΑΣΗ. Και επειδή ξέρω βέβαια ότι δεν είναι δυνατόν μια τόσο καλή μπάντα να έχει τόσο μέτριο τραγουδιστή. Πλάκα κάνω. Δεν είναι μέτριος. Τυρένιος είναι. Και φάλτσος μερικές φορές. Ή πολλές. Και σιγά την χροιά. Και έχει και αυτή την τραγική τσιρίδα με γρέζι όταν θέλει να το παίξει χέβυ. ΚΑΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΒΡΕ ΑΔΕΡΦΕ; ΩΧΟΥ.
Thursday, May 19, 2011
Monday, May 16, 2011
Dream Theater - A Loser's Analysis
Prologue
Κυριολεκτικά loser. Η ακόλουθη ανάλυση στάλθηκε στο rocking.gr για τον διαγωνισμό κειμένου με θέμα την πρόσφατη σαπουνόπερα των Dream Theater για την αντικατάσταση του Portnoy από τον Mangini. Και έχασα. :( Επομένως οι Theaterάκηδες που θα διαφωνήσουν με τα σχόλια που ακολουθούν, έχουν αυτομάτως κυριολεκτικό point με το μέρος τους.
Συστήνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε και το κείμενο που κέρδισε, καθώς είναι άξιος νικητής, τουτέστιν πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Άσε που φαίνομαι και πολύ gracious loser τώρα, μα τι καλλιέργεια, τι λεπτός χαρακτήρας, φερέρο ροσέ τρόποι.
A Loser's Analysis - Dream Theater
Χαιρετώ τις δεκάδες χιλιάδες των αναγνωστών σας (subtle dude, real subtle).
Ακολουθεί η εμπεριστατωμένη αποψάρα μου για όλα τα θέματα που θίχθηκαν στα δύο άρθρα που γράφτηκαν για την σαπουνόπερα των Theater. Όλα, γιατί λέει θα βραβευτεί με ένα κασόνι Black Clouds το πιο πλήρες κείμενο. Και όχι ότι μου αρέσει και πολύ ο δίσκος αλλά είμαι υλιστής και αυτό το καρότσι βινύλια και CD και κουβέρ, κορνίζα, τι διάλο έχει μέσα, είναι αρκετό για να με κάνει να πείσω τον εαυτό μου ότι εντάξει, ψιλομάπα τα τελευταία τους αλλά *αυτό* ειδικά είναι καλό ρε, δες εδώ, πέντε κιλά χέβυ προγκ μέταλ… Αλλιώς θα έγραφα μόνο για το μπλε μούσι του Portnoy και τις ομοιότητές του με ένα άλλο θρυλικό μα αδικοχαμένο φούξια μούσι, του Dimebag. Κάποιο συμπαντικό μυστήριο αγάπης και ταύτισης κρύβεται εδώ αλλά μιας και δεν παίζει δώρο κοντέινερ Awake (το magnum opus), θα το αφήσω ως θέμα διαλογισμού.
Το λοιπόν. Θέμα πρώτον: Η συνεισφορά του Jordan Rudess.
Η πολύ λιτή και συνάμα αληθέστατη απάντηση σε αυτό είναι η εξής: Να είναι ότι δεν είναι ο Derek και το ανάποδο. Αυτό ίσως χρειάζεται μια ελαφριά (εδώ γελάμε) επεξήγηση:
Με θυμάμαι να αγοράζω το FII και να μου κάθεται κάπως. Εγώ είμαι μεταλάς και εδώ είχε κάτι ξέκω…εμ, ξεδιάντροπα ποπ Desmond Child περάσματα, φαντεζί ντίσκομπωλ keyboards αλλά και αυτήν την συγκλονιστική εισαγωγή στο Lines in the Sand. Με ζόρισε ο Derek, όπως και οι Τheater. Τι σχέση έχει ένα σαμιαμίδι με μια ταβανόπροκα; Αυτή που είχε το παίξιμο και γράψιμο του Moore με του Sherinian. Εκτός του ότι συναντώνται συχνά σε ταβάνια, I suppose. Πάντως, ο δίσκος ΔΕΝ ήταν τόσο καλός όσο τα Δύο Έπη και το φανταστικό 25λεπτο τραγούδι, τουλάχιστον άνισος ο δίσκος και ας έχει κομματάρες και τελικά με τον καιρό ο λαός τον αποδέχτηκε ως welcome addition στην πλουραλιστική δισκογραφία της μπάντας.
Η μπάντα άλλαξε άρωμα, γεύση, άλλαξε γενικώς. Αλλάξανε και το λόγκο τους οι βλάσφημοι, τόσο un-metal (να, αυτά κάνανε και οι Metallica στο Load, τα βλέπετε;). Το ρεζουμέ είναι ότι το FII ήταν επικίνδυνα κοντά να χαρακτηριστεί το Load των Metallica, ήταν και χρονικά κοντά και οι πληγές πρόσφατες, επικίνδυνα πράγματα. Διχασμένος ο λαός στο βρεφικό ακόμα τότε Internet, που οι προγκρεσιβάδες, ως γνήσιοι nerds, είχαν ήδη κατακτήσει και γέμιζαν με χαρακτηριστική ευκολία (καλή ώρα) εκατοντάδες KB φαφλατολογίας για οτιδήποτε σχετικό με Theater.
«ΞΕΠΟΥΛΗΘΗΚΑΝ, τι You Not Me αίσχη είναι αυτά;», έλεγε ο χρήστης ΚevinRulezzz.
«Είσαι άσχετος και κολλημένος και αντί-προγκρέσιβ, κάνουν το αναπάντεχο!», απαντούσε ο PetrucciIstKrieg.
Και μετά είδαμε τους Theater live. Και ενώ ήταν κορυφαίοι, ο Sherinian δοκίμαζε τα όρια των μεταλλάδων με το ποζεριλίκι του. Μιλάμε για ΠΟΛΥ πόζα, στήσιμο, ζελέ και ειδικά στο Nightmare Cinema, έβγαινε με μια γκλίτερ κιθάρα και το ξεχείλωνε εντελώς. Που όλα αυτά μια χαρά, τρομερά entertaining σας εγγυώμαι αλλά το άτομο πυροβόλαγε το πόδι του: ΑΥΤΟΣ ΦΤΑΙΕΙ. ΑΥΤΟΣ. Σαν να κράταγε πινακίδα που έγραφε: «ΕΓΩ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΑ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΜΕ ΤΡΕΛΑ!».
Α, μα ήταν φανερό: Ήταν λάθος που αντικατέστησε τον Άγιο Ξεχωριστό Κέβιν αυτό το καρναβάλι! Και κυκλοφορεί το Liquid Tension Experiment, το οποίο, ελάτε, μεταξύ μας τώρα, όλοι ξέρουμε ότι γενικά είναι ένας ωραιότερος δίσκος από ότι το Falling into Infinity (το καλό με όταν γράφεις είναι ότι δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει μαζί σου εκείνη τη στιγμή). Και ξεχωρίζει πάρα πολύ αυτός ο πληκτράς, ε; Χμμ.
Δεν μου αρέσει να κάνω projection αλλά εγώ σκέφτηκα τότε, ότι αυτός ο τύπος θα ήταν ταμάμ για τους Τheater. Πιο πολύ κόλλαγε ρε παιδί μου αν (δεν) το καλοσκεφτόσουν. Καταρχάς το άτομο έβαζε παπατζιλίκια αβέρτα, πάντα καλοδεχούμενα στους Theater και χαρακτηριστικά απόντα από το FII. Δεύτερον, τι ωραία μουσική γράφουν όλοι μαζί. Ε. Για να το σκέφτηκα εγώ, θα το σκέφτηκαν και άλλοι (το ξέρω, το συζητάγαμε στο προγκ φόρουμ με τους nerds). Το οποίο προγκ φόρουμ, όλως τυχαίως διάβαζε τακτικά και έγραφε και πού και πού ένας ντράμερ μιας πολύ επιτυχημένης προγκ μέταλ μπάντας. Οπότε, μάλλον είχε πιάσει τον παλμό του λαού.
Και ήρθε ο Rudess και πολλοί nerds χάρηκαν πάρα πολύ. Και τι συνέβη; Κυκλοφόρησε το πιο τούμπανο «μα αυτό ακριβώς που θέλουν οι οπαδοί» άλμπουμ στην ιστορία των Τheater. Ε, ναι. Δεν είναι και καμιά μεγάλη ανακάλυψη. Όλα στο 11: Τέρμα προγκρεσιβίλα, δηλαδή το τελείως προβλεπέ όργιο αλλαγών και εξωγήινων χρόνων κομπλέ με κόνσεπτ μυστήριο. Αναφορά στο υπερκλασσικό Metropolis επί εκατό. Υπερχέβυ (balls and chunk, fuck eMpTyV, eh?), ζήτω οι Pantera («ζήτω!» απαντούν οι ορδές των κάφρων νερντς) και σόλα, πολλά σόλα! O Rudess της κακομοίρας. Και τι παρουσία, σεμνή και Ακαδημαϊκή, μα φαίνεται ο άνθρωπος είναι καλλιεργημένος μουσικός, όχι σαν το άλλο το Περίπτερο!
Και τελικά τι έκανε ο Rudess; Ε, τίποτα δεν έκανε. Γιατί έκτοτε και αφού χάρηκε όλη η υφήλιος με το Scenes from a Memory, ελάχιστοι είπανε τότε ότι το πράγμα βρώμαγε “safe” και “fan appeasement” και ότι αυτό είναι μάλλον αντιπρογκρέσιβ, η μπάντα ψάχνεται να δει πώς θα είναι όλοι μα όλοι χαρούμενοι. Εμένα προσωπικά δεν μου έδωσαν έκτοτε ποτέ την εντύπωση ότι πρόκειται για 5 (πήγα να πω 4 αλλά θα ήταν κακία για τον Πρέκα -εσχάτως- σωσία) μουσικούς που δεν βαδίζουν με σίγουρο σχέδιο και πλάνο αλλά αφήνονται στην Μούσα και άλλα τέτοια ρομαντικά. Για να το ξεφτιλίσω τελείως με μια παρομοίωση, την οποία όμως θεωρώ σοβαρότατα πολύ έγκυρη και εύστοχη, έχουμε το ακριβές αντίστοιχο με τους Gamma Ray που με το Land of the Free διαπίστωσαν ότι τα πράματα θα είναι πιο εύκολα αν το πάμε «έτσι» από εδώ και μπρος. Εσείς που τσινάτε τώρα, να ακούσετε τα τρία πρώτα, να δείτε πλουραλισμό και φρεσκάδα στο power metal ιδίωμα και μετά το ξανασυζητάμε. Τι έλεγα; Α, ναι. Ο Rudess κάθεται στην στέγη. Άπραγος. Τι θέλουμε; Odd times; No problem! Shredding; No problem! Τι πάμε τώρα να κάνουμε; Τους Tool; ΟΚ! Τους Muse; Check! Γενικά, ο τύπος είναι το keyboard plug-in των Dream Theater, αξιόπιστο, δεν χαλάει, δεν μπουκώνει, ελαφρύ στην RAM, θα τρέχει μια ζωή, εγγύηση. Και να πεις ότι είναι μάπας μουσικός; Ε, εκεί είναι που πονάει! Διότι αν ακούσεις τις δουλειές του (αυτές που ζητάει η εκφώνηση ντε!) θα διαπιστώσεις ότι ο άνθρωπος έχει και άλλα modes of operation, μπορεί να μπει το plug-in σε φάση “free” και να έχεις και όλα τα άλλα που θέλει ο λαός.
Εγώ θα σταθώ μόνο στην δική μου αδυναμία που είναι το πρώτο LTE, γράφει τόσο όμορφα πλήκτρα στο Freedom of Speech… Υπομονετικά, διακριτικά αλλά όλο το mood setting είναι πάνω τους, όπως ακριβώς ήταν το κόλπο του Moore, για να φτάσουν εκεί που πρέπει να σκάσουν και να παίξουν ένα πανέμορφο σόλο με χαρακτήρα και προσωπικότητα, όχι εύκολες μπουρμπουλήθρες εντυπωσιασμού… Ε, τέτοια δουλειά, εγώ ακόμα δεν έχω ακούσει στους Theater.
Καταλήγω λοιπόν (δεν μου πήρε και πολύ), ότι όχι, δεν είναι ο Rudess ο κρυφός άσος στο μανίκι των Theater. Γιατί τόσα χρόνια στο μανίκι, πρέπει να έχει φτάσει μασχάλη τώρα και εγώ δεν πιάνω τραπουλόχαρτα που έχουν μείνει σε μια μασχάλη, είναι θέμα αρχής. Ο κρυφός άσος είναι να ξεκολλήσουν από το τι θέλει ο κόσμος και η εταιρεία και το μίνιμουμ ρίσκο γιατί έχουμε και παιδιά να θρέψουμε με παντεσπάνι και να γράψουνε κάτι αυθόρμητο. Που θέλει και ένα μπρέηκ γενικά από την μουσική. Θέλει δίψα, θέλει έμπνευση, θέλει κλωτσιά στον πισινό. Όλων. Και κρίνοντας από τις audition που έριξαν Χ σε ντράμερ Τέρατα (Lang πρωτίστως, Donati δευτερευόντως) επειδή ο κόσμος θέλει να ακούσει το τάδε ρούλο ακριβώς όπως το παίζει ο Portnoy (μα πόσο προοδευτικό και μουσικό σαν νοοτροπία!), δεν θα κρατήσω και την αναπνοή μου.
Ωραία, 3 σελίδες και βάλε Α4 για το πρώτο θέμα. I see a tiny problem in my approach…
Θέμα δεύτερον: Ήταν άδικη η κριτική στο πρόσωπο του Derek Sherinian;
Α, ωραία, το έχω ήδη θίξει, θα το ξεπετάξω αυτό: ΝΑΙ. O Petrucci γούσταρε Desmond Child, όλοι είπανε ναι, ο LaBrie ανέκαθεν έχει ερμηνεία που συνήθως απαντάται στα πιο τυρένια μιούζικαλ της Disney, Μουλάν και Ποκαχόντας, ναι, ο Sherinian μας μάρανε. Τελικά παραμένει, μαζί με τον Moore προφανώς, ο πιο ειλικρινής και τίμιος πληκτράς των Theater. Και το Lines in the Sand είναι αριστουργηματικό, το είπαμε αυτό, ε;
Θέμα τρίτον: Η ξεχωριστή σχέση Neal Morse - Mike Portnoy
Η δική μου ερμηνεία για αυτή την ιδιόμορφη σχέση είναι ότι δεν με απασχολεί σχεδόν καθόλου, συγγνώμη. Αλλά μπορώ να πω ότι είναι πολύ ευχάριστοι λάιβ, που οφείλεται στο πραγματικά groovy και captivating παίξιμο του Portnoy που δίνει και ούμπαλα στις μουσικές του Morse, που, ζητώντας συγγνώμη από τους SB φανς, βαριέμαι πολύ. Μη σας μέλλει και τόσο, εγώ Bolt Thrower οπαδός είμαι.
Θέμα τέταρτον: Πιστεύετε ότι υπήρξε «δάκτυλος» Roadrunner Records στην αποχώρηση του Mike Portnoy;
Εμ, πιστεύω βλέποντας λίγο το time-frame, ότι παίζει την εποχή που ζήτησε ο Mike να ξαναγυρίσει (λάθος, λάθος… ΣΘΕΝΟΣ ΜΑΪΚ, ΣΘΕΝΟΣ!), πρέπει να είχε ήδη ξεκινήσει όλο το πρότζεκτ με τις oντισιόν και τα τηλεοπτικά και το μεγάλο σκηνικό αυτό, οπότε σου λέει, «ε, τώρα μας το λες;». Μπορεί και να γουστάρανε κρυφά από μέσα τους που έκατσε έτσι. Μπορεί και να είναι ΕΛ ο Μάικ, αυτό το μπλε μούσι με παραπέμπει στην γαλανόλευκη και να είναι όλο αυτό το δράμα που εκτυλίσσεται για το καλό του έθνους μας (somehow). Το σίγουρο είναι ένα: Θα μάθουμε εν καιρώ. Ω, ναι. Αν ο Portnoy μιλάει τόσο τώρα (και το άτομο μιλάει), όταν περάσουν τα χρόνια και έρθει η ώρα για DVD extras, για αυτοβιογραφικά βιβλία και ντοκιμαντέρ για το classic album FII (χαρ, χαρ), θα πήξουμε σε λεπτομέρειες και απόδοση δικαιοσύνης. Can’t wait. A, για το ερώτημα: No idea. Γιατί όχι; Γιατί ναι; Γιατί δεν πάμε παρακάτω;
Θέμα πέμπτον: Τελικά ποιός είχε περισσότερο δίκιο στην όλη υπόθεση και γιατί; Επίσης, ποιός πιστεύετε θα βγει πιο ευνοημένος σε βάθος χρόνου;
Δίκιο για το διάλειμμα, εννοείται ο Portnoy. Δεν νοείται αυτό το πράγμα της στρατιωτικής πειθαρχίας στην κυκλοφορία δίσκων. Δεν γίνεται να έχουν ραντεβού με την Μούσα κάθε Δεκέμβρη του παρ'άλλου χρόνου, be there honey, δεν είναι τρόπος αυτός να φέρεσαι σε μια γυναίκα, θα σε φτύσει. Και η Μούσα της έμπνευσης τους έχει φτύσει μια χαρά τα τελευταία χρόνια. Λέω εγώ. Με διακυμάνσεις, δεν μπορώ να πω, έχουν και κάποια ωραία κομμάτια οι μπαγάσες, κουλοί δεν είναι, αλλά για δίσκο…
Πάντως, βραχυπρόθεσμα, ο χαβαλές και τζέρτζελος που έγινε με τις audition σίγουρα λειτουργεί πολύ υπέρ των theater. Εδώ εγώ κόλλησα στο YouTube που έχω να πωρωθώ με την μπάντα από το 2001. Σε βάθος χρόνου; Οι Bolt Thrower (μα τι δισκάρα αυτό το Those Once Loyal). Ή αλλιώς, δεν έχω ιδέα. Όποιος γράψει την καλύτερη μουσική. Δεν κόβω κανένα μέλος και για τις δύο πλευρές ότι περιμένω συγκλονιστική μουσική. Θα πω όμως (προφητικά, πολύ δύσκολη πρόβλεψη), ότι θα βγουν και οι δύο πλευρές τρομερά ωφελημένες όταν γίνει μετά βαΐων και κλάδων το αναπόφευκτο, δακρύβρεχτο reunion. Και καλά θα κάνουν.
Αν δε, για κάποιο λόγο, γίνει και με τον Moore, καλά, θα είμαι και εγώ εκεί να τους πετάω εικοσάευρα από την πώρωση. Βλέπω τώρα την γιγαντοοθόνη στο Terra Vibe να δείχνει το Milky Way superimposed στην μάπα του Moore ενώ παίζει το Space Dye Vest, ο Λαμπρής/Πρέκας στο σκαμνί σκυφτός με κλειστά μάτια και να βρέχει όπως στους Metallica. 50άρικο θα ρίξω εκεί.
Θέμα έκτον: Συμφωνείτε με την τελική επιλογή του drummer;
Ε, δεν μπορώ να διαφωνήσω κιόλας, διότι δεν είμαι εγώ που θα τρώω στην μάπα καθημερινώς τον συμπαίχτη μου. Αυτά τα βίντεο και καλά εστίασαν στο μουσικό μέρος, ενώ η πραγματικότητα είναι ότι η επιλογή του ντράμερ είχε και δύο άλλες πολύ βασικές παραμέτρους:
1. Να είναι αποδεκτή από τον Κυρίαρχο Λαό.
2. Να γουστάρουμε να κάνουμε παρεόνι.
Ο Mangini πριν γίνει θέμα με ριάλιτι οντισιόν, ήταν το όνομα που σκέφτηκαν όλοι. Και εσύ το σκέφτηκες. Ναι, εσένα λέω. Ε, και αυτοί το σκέφτηκαν. Μετά τον είδαμε, ωραίος τύπος, συμπαθέστατος και σύμφωνα με τους νερντς μαθητές του στα διάφορα φόρουμ, ναι, έτσι είναι γενικά, δεν το έπαιζε, ούτε γλείψιμο ήταν, είναι τόσο γούτσου αγαπησάρης όντως και ήθελε να μπει στην μπάντα, μια χαρούλα.
Ε, και για να λέμε του στραβού το δίκιο, παιδιά, εγώ τον Lang ήθελα, γιατί είναι ΤΕΡΑΣ, είναι ο τύπος με τα 4 μέλη με ξεχωριστό μετρονόμο το καθένα, είναι ο Καλύτερος Ντράμερ του Κόσμου (θα έλεγα στα 12 μου), θα τους πήγαινε αλλού. Αλλά τώρα, οι αμερικάνοι να κάνουν παρέα με τον τύπο που η προφορά φέρνει σε Σβαρτσενέγκερ, που τους πετάει και δυο κεφάλια, ε, δεν θα κόλλαγε. Μια χαρά θα κόλλαγε δηλαδή αλλά έλα που η προοδευτική μπάντα δεν θέλει να αλλάξει ένα μπρέηκ, μην τυχόν και στενοχωρηθεί ένας οπαδός. Λες και δεν μπορούσες να του το πεις Τζόρνταν, θα σου έλεγε ότι δεν μπορεί ο σεσιονάς να το παίξει ίδιο. Άσε ρε. Τι λέγαμε;
Τέσπα, εγώ λέω ότι συμφωνώ που πήρανε αυτόν που θέλανε. Gee, thanx Cpt. Obvious!
Epilogue
Αντί επιλόγου, μια παρατήρηση, η οποία ήταν στο μυαλό αρκετών. Κρέντιτ στον ικόνοκλαστ (=ένας ίντερνετ γιούζερ), που την εξέφρασε γραπτώς, όπως και το σχόλιο για τον Λαμπρή=Πρέκας) και τα ενστερνίστηκα αμφότερα ως εύστοχα και άξια αναμετάδοσης.
Έντιτ: Ορίτζιναλ κρέντιτ για την ιδέα "καλύτερα μια audition για τραγουδιστή" στον χρήστη animae (=ένας άλλος ίντερνετ γιούζερ).
Ωραίες, πολύ ωραίες οι audition για έναν νέο ντράμερ. Πόσο ουσιαστικές και εξίσου ενδιαφέρουσες θα ήταν οι audition για ένα νέο τραγουδιστή; Πολύ. Γιατί αν υπάρχει ένας αδύναμος, μα πολύ αδύναμος κρίκος στους Theater, αυτός είναι ο τραγουδιστής. Ξέρω ότι υπάρχουν φανς του. Αλλά χέστηκα. Ο άνθρωπος είναι λίγος. Έχει βαρεμένη και επιτηδευμένη ερμηνεία, δεν είναι και κάνα τέρας λαρύγγι, εδώ στο Live in Tokyo πέφτει η φαλτσαδούρα σύννεφο, τι να λέμε. Άσε δε που όταν κάνει αυτό το τσιριχτό γρέζι θέλω να του κάτσει κάποιος φάπα-πλατς στον σβέρκο "σκάσε ρε".
Πώς έχουν φύγει πληκτράδες και ντράμερ και αυτός είναι εκεί ακλόνητος; Τι συμβαίνει;
Τι βύσμα έχει, τι βαθμός μασώνος είναι, πείτε μου.
Κυριολεκτικά loser. Η ακόλουθη ανάλυση στάλθηκε στο rocking.gr για τον διαγωνισμό κειμένου με θέμα την πρόσφατη σαπουνόπερα των Dream Theater για την αντικατάσταση του Portnoy από τον Mangini. Και έχασα. :( Επομένως οι Theaterάκηδες που θα διαφωνήσουν με τα σχόλια που ακολουθούν, έχουν αυτομάτως κυριολεκτικό point με το μέρος τους.
Συστήνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε και το κείμενο που κέρδισε, καθώς είναι άξιος νικητής, τουτέστιν πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Άσε που φαίνομαι και πολύ gracious loser τώρα, μα τι καλλιέργεια, τι λεπτός χαρακτήρας, φερέρο ροσέ τρόποι.
A Loser's Analysis - Dream Theater
Χαιρετώ τις δεκάδες χιλιάδες των αναγνωστών σας (subtle dude, real subtle).
Ακολουθεί η εμπεριστατωμένη αποψάρα μου για όλα τα θέματα που θίχθηκαν στα δύο άρθρα που γράφτηκαν για την σαπουνόπερα των Theater. Όλα, γιατί λέει θα βραβευτεί με ένα κασόνι Black Clouds το πιο πλήρες κείμενο. Και όχι ότι μου αρέσει και πολύ ο δίσκος αλλά είμαι υλιστής και αυτό το καρότσι βινύλια και CD και κουβέρ, κορνίζα, τι διάλο έχει μέσα, είναι αρκετό για να με κάνει να πείσω τον εαυτό μου ότι εντάξει, ψιλομάπα τα τελευταία τους αλλά *αυτό* ειδικά είναι καλό ρε, δες εδώ, πέντε κιλά χέβυ προγκ μέταλ… Αλλιώς θα έγραφα μόνο για το μπλε μούσι του Portnoy και τις ομοιότητές του με ένα άλλο θρυλικό μα αδικοχαμένο φούξια μούσι, του Dimebag. Κάποιο συμπαντικό μυστήριο αγάπης και ταύτισης κρύβεται εδώ αλλά μιας και δεν παίζει δώρο κοντέινερ Awake (το magnum opus), θα το αφήσω ως θέμα διαλογισμού.
Το λοιπόν. Θέμα πρώτον: Η συνεισφορά του Jordan Rudess.
Η πολύ λιτή και συνάμα αληθέστατη απάντηση σε αυτό είναι η εξής: Να είναι ότι δεν είναι ο Derek και το ανάποδο. Αυτό ίσως χρειάζεται μια ελαφριά (εδώ γελάμε) επεξήγηση:
Με θυμάμαι να αγοράζω το FII και να μου κάθεται κάπως. Εγώ είμαι μεταλάς και εδώ είχε κάτι ξέκω…εμ, ξεδιάντροπα ποπ Desmond Child περάσματα, φαντεζί ντίσκομπωλ keyboards αλλά και αυτήν την συγκλονιστική εισαγωγή στο Lines in the Sand. Με ζόρισε ο Derek, όπως και οι Τheater. Τι σχέση έχει ένα σαμιαμίδι με μια ταβανόπροκα; Αυτή που είχε το παίξιμο και γράψιμο του Moore με του Sherinian. Εκτός του ότι συναντώνται συχνά σε ταβάνια, I suppose. Πάντως, ο δίσκος ΔΕΝ ήταν τόσο καλός όσο τα Δύο Έπη και το φανταστικό 25λεπτο τραγούδι, τουλάχιστον άνισος ο δίσκος και ας έχει κομματάρες και τελικά με τον καιρό ο λαός τον αποδέχτηκε ως welcome addition στην πλουραλιστική δισκογραφία της μπάντας.
Η μπάντα άλλαξε άρωμα, γεύση, άλλαξε γενικώς. Αλλάξανε και το λόγκο τους οι βλάσφημοι, τόσο un-metal (να, αυτά κάνανε και οι Metallica στο Load, τα βλέπετε;). Το ρεζουμέ είναι ότι το FII ήταν επικίνδυνα κοντά να χαρακτηριστεί το Load των Metallica, ήταν και χρονικά κοντά και οι πληγές πρόσφατες, επικίνδυνα πράγματα. Διχασμένος ο λαός στο βρεφικό ακόμα τότε Internet, που οι προγκρεσιβάδες, ως γνήσιοι nerds, είχαν ήδη κατακτήσει και γέμιζαν με χαρακτηριστική ευκολία (καλή ώρα) εκατοντάδες KB φαφλατολογίας για οτιδήποτε σχετικό με Theater.
«ΞΕΠΟΥΛΗΘΗΚΑΝ, τι You Not Me αίσχη είναι αυτά;», έλεγε ο χρήστης ΚevinRulezzz.
«Είσαι άσχετος και κολλημένος και αντί-προγκρέσιβ, κάνουν το αναπάντεχο!», απαντούσε ο PetrucciIstKrieg.
Και μετά είδαμε τους Theater live. Και ενώ ήταν κορυφαίοι, ο Sherinian δοκίμαζε τα όρια των μεταλλάδων με το ποζεριλίκι του. Μιλάμε για ΠΟΛΥ πόζα, στήσιμο, ζελέ και ειδικά στο Nightmare Cinema, έβγαινε με μια γκλίτερ κιθάρα και το ξεχείλωνε εντελώς. Που όλα αυτά μια χαρά, τρομερά entertaining σας εγγυώμαι αλλά το άτομο πυροβόλαγε το πόδι του: ΑΥΤΟΣ ΦΤΑΙΕΙ. ΑΥΤΟΣ. Σαν να κράταγε πινακίδα που έγραφε: «ΕΓΩ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΑ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΜΕ ΤΡΕΛΑ!».
Α, μα ήταν φανερό: Ήταν λάθος που αντικατέστησε τον Άγιο Ξεχωριστό Κέβιν αυτό το καρναβάλι! Και κυκλοφορεί το Liquid Tension Experiment, το οποίο, ελάτε, μεταξύ μας τώρα, όλοι ξέρουμε ότι γενικά είναι ένας ωραιότερος δίσκος από ότι το Falling into Infinity (το καλό με όταν γράφεις είναι ότι δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει μαζί σου εκείνη τη στιγμή). Και ξεχωρίζει πάρα πολύ αυτός ο πληκτράς, ε; Χμμ.
Δεν μου αρέσει να κάνω projection αλλά εγώ σκέφτηκα τότε, ότι αυτός ο τύπος θα ήταν ταμάμ για τους Τheater. Πιο πολύ κόλλαγε ρε παιδί μου αν (δεν) το καλοσκεφτόσουν. Καταρχάς το άτομο έβαζε παπατζιλίκια αβέρτα, πάντα καλοδεχούμενα στους Theater και χαρακτηριστικά απόντα από το FII. Δεύτερον, τι ωραία μουσική γράφουν όλοι μαζί. Ε. Για να το σκέφτηκα εγώ, θα το σκέφτηκαν και άλλοι (το ξέρω, το συζητάγαμε στο προγκ φόρουμ με τους nerds). Το οποίο προγκ φόρουμ, όλως τυχαίως διάβαζε τακτικά και έγραφε και πού και πού ένας ντράμερ μιας πολύ επιτυχημένης προγκ μέταλ μπάντας. Οπότε, μάλλον είχε πιάσει τον παλμό του λαού.
Και ήρθε ο Rudess και πολλοί nerds χάρηκαν πάρα πολύ. Και τι συνέβη; Κυκλοφόρησε το πιο τούμπανο «μα αυτό ακριβώς που θέλουν οι οπαδοί» άλμπουμ στην ιστορία των Τheater. Ε, ναι. Δεν είναι και καμιά μεγάλη ανακάλυψη. Όλα στο 11: Τέρμα προγκρεσιβίλα, δηλαδή το τελείως προβλεπέ όργιο αλλαγών και εξωγήινων χρόνων κομπλέ με κόνσεπτ μυστήριο. Αναφορά στο υπερκλασσικό Metropolis επί εκατό. Υπερχέβυ (balls and chunk, fuck eMpTyV, eh?), ζήτω οι Pantera («ζήτω!» απαντούν οι ορδές των κάφρων νερντς) και σόλα, πολλά σόλα! O Rudess της κακομοίρας. Και τι παρουσία, σεμνή και Ακαδημαϊκή, μα φαίνεται ο άνθρωπος είναι καλλιεργημένος μουσικός, όχι σαν το άλλο το Περίπτερο!
Και τελικά τι έκανε ο Rudess; Ε, τίποτα δεν έκανε. Γιατί έκτοτε και αφού χάρηκε όλη η υφήλιος με το Scenes from a Memory, ελάχιστοι είπανε τότε ότι το πράγμα βρώμαγε “safe” και “fan appeasement” και ότι αυτό είναι μάλλον αντιπρογκρέσιβ, η μπάντα ψάχνεται να δει πώς θα είναι όλοι μα όλοι χαρούμενοι. Εμένα προσωπικά δεν μου έδωσαν έκτοτε ποτέ την εντύπωση ότι πρόκειται για 5 (πήγα να πω 4 αλλά θα ήταν κακία για τον Πρέκα -εσχάτως- σωσία) μουσικούς που δεν βαδίζουν με σίγουρο σχέδιο και πλάνο αλλά αφήνονται στην Μούσα και άλλα τέτοια ρομαντικά. Για να το ξεφτιλίσω τελείως με μια παρομοίωση, την οποία όμως θεωρώ σοβαρότατα πολύ έγκυρη και εύστοχη, έχουμε το ακριβές αντίστοιχο με τους Gamma Ray που με το Land of the Free διαπίστωσαν ότι τα πράματα θα είναι πιο εύκολα αν το πάμε «έτσι» από εδώ και μπρος. Εσείς που τσινάτε τώρα, να ακούσετε τα τρία πρώτα, να δείτε πλουραλισμό και φρεσκάδα στο power metal ιδίωμα και μετά το ξανασυζητάμε. Τι έλεγα; Α, ναι. Ο Rudess κάθεται στην στέγη. Άπραγος. Τι θέλουμε; Odd times; No problem! Shredding; No problem! Τι πάμε τώρα να κάνουμε; Τους Tool; ΟΚ! Τους Muse; Check! Γενικά, ο τύπος είναι το keyboard plug-in των Dream Theater, αξιόπιστο, δεν χαλάει, δεν μπουκώνει, ελαφρύ στην RAM, θα τρέχει μια ζωή, εγγύηση. Και να πεις ότι είναι μάπας μουσικός; Ε, εκεί είναι που πονάει! Διότι αν ακούσεις τις δουλειές του (αυτές που ζητάει η εκφώνηση ντε!) θα διαπιστώσεις ότι ο άνθρωπος έχει και άλλα modes of operation, μπορεί να μπει το plug-in σε φάση “free” και να έχεις και όλα τα άλλα που θέλει ο λαός.
Εγώ θα σταθώ μόνο στην δική μου αδυναμία που είναι το πρώτο LTE, γράφει τόσο όμορφα πλήκτρα στο Freedom of Speech… Υπομονετικά, διακριτικά αλλά όλο το mood setting είναι πάνω τους, όπως ακριβώς ήταν το κόλπο του Moore, για να φτάσουν εκεί που πρέπει να σκάσουν και να παίξουν ένα πανέμορφο σόλο με χαρακτήρα και προσωπικότητα, όχι εύκολες μπουρμπουλήθρες εντυπωσιασμού… Ε, τέτοια δουλειά, εγώ ακόμα δεν έχω ακούσει στους Theater.
Καταλήγω λοιπόν (δεν μου πήρε και πολύ), ότι όχι, δεν είναι ο Rudess ο κρυφός άσος στο μανίκι των Theater. Γιατί τόσα χρόνια στο μανίκι, πρέπει να έχει φτάσει μασχάλη τώρα και εγώ δεν πιάνω τραπουλόχαρτα που έχουν μείνει σε μια μασχάλη, είναι θέμα αρχής. Ο κρυφός άσος είναι να ξεκολλήσουν από το τι θέλει ο κόσμος και η εταιρεία και το μίνιμουμ ρίσκο γιατί έχουμε και παιδιά να θρέψουμε με παντεσπάνι και να γράψουνε κάτι αυθόρμητο. Που θέλει και ένα μπρέηκ γενικά από την μουσική. Θέλει δίψα, θέλει έμπνευση, θέλει κλωτσιά στον πισινό. Όλων. Και κρίνοντας από τις audition που έριξαν Χ σε ντράμερ Τέρατα (Lang πρωτίστως, Donati δευτερευόντως) επειδή ο κόσμος θέλει να ακούσει το τάδε ρούλο ακριβώς όπως το παίζει ο Portnoy (μα πόσο προοδευτικό και μουσικό σαν νοοτροπία!), δεν θα κρατήσω και την αναπνοή μου.
Ωραία, 3 σελίδες και βάλε Α4 για το πρώτο θέμα. I see a tiny problem in my approach…
Θέμα δεύτερον: Ήταν άδικη η κριτική στο πρόσωπο του Derek Sherinian;
Α, ωραία, το έχω ήδη θίξει, θα το ξεπετάξω αυτό: ΝΑΙ. O Petrucci γούσταρε Desmond Child, όλοι είπανε ναι, ο LaBrie ανέκαθεν έχει ερμηνεία που συνήθως απαντάται στα πιο τυρένια μιούζικαλ της Disney, Μουλάν και Ποκαχόντας, ναι, ο Sherinian μας μάρανε. Τελικά παραμένει, μαζί με τον Moore προφανώς, ο πιο ειλικρινής και τίμιος πληκτράς των Theater. Και το Lines in the Sand είναι αριστουργηματικό, το είπαμε αυτό, ε;
Θέμα τρίτον: Η ξεχωριστή σχέση Neal Morse - Mike Portnoy
Η δική μου ερμηνεία για αυτή την ιδιόμορφη σχέση είναι ότι δεν με απασχολεί σχεδόν καθόλου, συγγνώμη. Αλλά μπορώ να πω ότι είναι πολύ ευχάριστοι λάιβ, που οφείλεται στο πραγματικά groovy και captivating παίξιμο του Portnoy που δίνει και ούμπαλα στις μουσικές του Morse, που, ζητώντας συγγνώμη από τους SB φανς, βαριέμαι πολύ. Μη σας μέλλει και τόσο, εγώ Bolt Thrower οπαδός είμαι.
Θέμα τέταρτον: Πιστεύετε ότι υπήρξε «δάκτυλος» Roadrunner Records στην αποχώρηση του Mike Portnoy;
Εμ, πιστεύω βλέποντας λίγο το time-frame, ότι παίζει την εποχή που ζήτησε ο Mike να ξαναγυρίσει (λάθος, λάθος… ΣΘΕΝΟΣ ΜΑΪΚ, ΣΘΕΝΟΣ!), πρέπει να είχε ήδη ξεκινήσει όλο το πρότζεκτ με τις oντισιόν και τα τηλεοπτικά και το μεγάλο σκηνικό αυτό, οπότε σου λέει, «ε, τώρα μας το λες;». Μπορεί και να γουστάρανε κρυφά από μέσα τους που έκατσε έτσι. Μπορεί και να είναι ΕΛ ο Μάικ, αυτό το μπλε μούσι με παραπέμπει στην γαλανόλευκη και να είναι όλο αυτό το δράμα που εκτυλίσσεται για το καλό του έθνους μας (somehow). Το σίγουρο είναι ένα: Θα μάθουμε εν καιρώ. Ω, ναι. Αν ο Portnoy μιλάει τόσο τώρα (και το άτομο μιλάει), όταν περάσουν τα χρόνια και έρθει η ώρα για DVD extras, για αυτοβιογραφικά βιβλία και ντοκιμαντέρ για το classic album FII (χαρ, χαρ), θα πήξουμε σε λεπτομέρειες και απόδοση δικαιοσύνης. Can’t wait. A, για το ερώτημα: No idea. Γιατί όχι; Γιατί ναι; Γιατί δεν πάμε παρακάτω;
Θέμα πέμπτον: Τελικά ποιός είχε περισσότερο δίκιο στην όλη υπόθεση και γιατί; Επίσης, ποιός πιστεύετε θα βγει πιο ευνοημένος σε βάθος χρόνου;
Δίκιο για το διάλειμμα, εννοείται ο Portnoy. Δεν νοείται αυτό το πράγμα της στρατιωτικής πειθαρχίας στην κυκλοφορία δίσκων. Δεν γίνεται να έχουν ραντεβού με την Μούσα κάθε Δεκέμβρη του παρ'άλλου χρόνου, be there honey, δεν είναι τρόπος αυτός να φέρεσαι σε μια γυναίκα, θα σε φτύσει. Και η Μούσα της έμπνευσης τους έχει φτύσει μια χαρά τα τελευταία χρόνια. Λέω εγώ. Με διακυμάνσεις, δεν μπορώ να πω, έχουν και κάποια ωραία κομμάτια οι μπαγάσες, κουλοί δεν είναι, αλλά για δίσκο…
Πάντως, βραχυπρόθεσμα, ο χαβαλές και τζέρτζελος που έγινε με τις audition σίγουρα λειτουργεί πολύ υπέρ των theater. Εδώ εγώ κόλλησα στο YouTube που έχω να πωρωθώ με την μπάντα από το 2001. Σε βάθος χρόνου; Οι Bolt Thrower (μα τι δισκάρα αυτό το Those Once Loyal). Ή αλλιώς, δεν έχω ιδέα. Όποιος γράψει την καλύτερη μουσική. Δεν κόβω κανένα μέλος και για τις δύο πλευρές ότι περιμένω συγκλονιστική μουσική. Θα πω όμως (προφητικά, πολύ δύσκολη πρόβλεψη), ότι θα βγουν και οι δύο πλευρές τρομερά ωφελημένες όταν γίνει μετά βαΐων και κλάδων το αναπόφευκτο, δακρύβρεχτο reunion. Και καλά θα κάνουν.
Αν δε, για κάποιο λόγο, γίνει και με τον Moore, καλά, θα είμαι και εγώ εκεί να τους πετάω εικοσάευρα από την πώρωση. Βλέπω τώρα την γιγαντοοθόνη στο Terra Vibe να δείχνει το Milky Way superimposed στην μάπα του Moore ενώ παίζει το Space Dye Vest, ο Λαμπρής/Πρέκας στο σκαμνί σκυφτός με κλειστά μάτια και να βρέχει όπως στους Metallica. 50άρικο θα ρίξω εκεί.
Θέμα έκτον: Συμφωνείτε με την τελική επιλογή του drummer;
Ε, δεν μπορώ να διαφωνήσω κιόλας, διότι δεν είμαι εγώ που θα τρώω στην μάπα καθημερινώς τον συμπαίχτη μου. Αυτά τα βίντεο και καλά εστίασαν στο μουσικό μέρος, ενώ η πραγματικότητα είναι ότι η επιλογή του ντράμερ είχε και δύο άλλες πολύ βασικές παραμέτρους:
1. Να είναι αποδεκτή από τον Κυρίαρχο Λαό.
2. Να γουστάρουμε να κάνουμε παρεόνι.
Ο Mangini πριν γίνει θέμα με ριάλιτι οντισιόν, ήταν το όνομα που σκέφτηκαν όλοι. Και εσύ το σκέφτηκες. Ναι, εσένα λέω. Ε, και αυτοί το σκέφτηκαν. Μετά τον είδαμε, ωραίος τύπος, συμπαθέστατος και σύμφωνα με τους νερντς μαθητές του στα διάφορα φόρουμ, ναι, έτσι είναι γενικά, δεν το έπαιζε, ούτε γλείψιμο ήταν, είναι τόσο γούτσου αγαπησάρης όντως και ήθελε να μπει στην μπάντα, μια χαρούλα.
Ε, και για να λέμε του στραβού το δίκιο, παιδιά, εγώ τον Lang ήθελα, γιατί είναι ΤΕΡΑΣ, είναι ο τύπος με τα 4 μέλη με ξεχωριστό μετρονόμο το καθένα, είναι ο Καλύτερος Ντράμερ του Κόσμου (θα έλεγα στα 12 μου), θα τους πήγαινε αλλού. Αλλά τώρα, οι αμερικάνοι να κάνουν παρέα με τον τύπο που η προφορά φέρνει σε Σβαρτσενέγκερ, που τους πετάει και δυο κεφάλια, ε, δεν θα κόλλαγε. Μια χαρά θα κόλλαγε δηλαδή αλλά έλα που η προοδευτική μπάντα δεν θέλει να αλλάξει ένα μπρέηκ, μην τυχόν και στενοχωρηθεί ένας οπαδός. Λες και δεν μπορούσες να του το πεις Τζόρνταν, θα σου έλεγε ότι δεν μπορεί ο σεσιονάς να το παίξει ίδιο. Άσε ρε. Τι λέγαμε;
Τέσπα, εγώ λέω ότι συμφωνώ που πήρανε αυτόν που θέλανε. Gee, thanx Cpt. Obvious!
Epilogue
Αντί επιλόγου, μια παρατήρηση, η οποία ήταν στο μυαλό αρκετών. Κρέντιτ στον ικόνοκλαστ (=ένας ίντερνετ γιούζερ), που την εξέφρασε γραπτώς, όπως και το σχόλιο για τον Λαμπρή=Πρέκας) και τα ενστερνίστηκα αμφότερα ως εύστοχα και άξια αναμετάδοσης.
Έντιτ: Ορίτζιναλ κρέντιτ για την ιδέα "καλύτερα μια audition για τραγουδιστή" στον χρήστη animae (=ένας άλλος ίντερνετ γιούζερ).
Ωραίες, πολύ ωραίες οι audition για έναν νέο ντράμερ. Πόσο ουσιαστικές και εξίσου ενδιαφέρουσες θα ήταν οι audition για ένα νέο τραγουδιστή; Πολύ. Γιατί αν υπάρχει ένας αδύναμος, μα πολύ αδύναμος κρίκος στους Theater, αυτός είναι ο τραγουδιστής. Ξέρω ότι υπάρχουν φανς του. Αλλά χέστηκα. Ο άνθρωπος είναι λίγος. Έχει βαρεμένη και επιτηδευμένη ερμηνεία, δεν είναι και κάνα τέρας λαρύγγι, εδώ στο Live in Tokyo πέφτει η φαλτσαδούρα σύννεφο, τι να λέμε. Άσε δε που όταν κάνει αυτό το τσιριχτό γρέζι θέλω να του κάτσει κάποιος φάπα-πλατς στον σβέρκο "σκάσε ρε".
Πώς έχουν φύγει πληκτράδες και ντράμερ και αυτός είναι εκεί ακλόνητος; Τι συμβαίνει;
Τι βύσμα έχει, τι βαθμός μασώνος είναι, πείτε μου.
Monday, March 21, 2011
"Mιλάει ελληνικά μάλλον, ε;"
Όπως όλος ο κόσμος προσκυνώ ταπεινά τα 4 πρώτα. Επίσης γουστάρω το Fighting the World γιατί ήταν και το πρώτο που άκουσα. Πιο συγκεκριμένα, η πρώτη μου επαφή με Manowar ήταν το βίντεο του Blow Your Speakers στην δορυφορική της Αθήνας, τα πρώτα χρόνια. Και το Kings of Metal φυσικά που πήγε και αγόρασε ο αδερφός μου. Το The Triumph of Steel ήταν ήδη ένας δίσκος που δεν με πολυενδιέφερε αλλά τον άκουσα όπως όλος ο κόσμος και μου άρεσαν αρκετά κομμάτια.
Αλλά ποτέ δεν ήμουν φανατικός οπαδός (παρόλο που ιν ρετροσπέκτ έχω λιώσει τα κλάσικς και έχω βιώσει τις ανατριχίλες), δεν ερωτεύτηκα τους Manowar ποτέ βασικά. Αυτό. Δεν ερωτεύτηκα. Θες η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στο σπίτι με τον μεγάλο αδερφό να κοροϊδεύει τις γούνες και τα πλαστικά σπαθιά; Θες οι γούνες από μόνες τους χωρίς εξωτερική βοήθεια; Δεν ξέρω. Πάντως θα ήθελα να τους δω λάιβ. Άκουσα τα χειρότερα για όλες τις συναυλίες (μαζί με τα καλύτερα εννοείται, αλλά ποιος εμπιστεύεται έναν Manowarά για μια αντικειμενική άποψη; ) και είχα πάντα χαμηλές προσδοκίες. Αλλά ο Έρικ είναι Φωνάρα. Αυτό ήθελα κυρίως να δω.
Το 1999 ήταν η μοναδική φορά που έκατσε και είδα Manowar. Και απογοητεύτηκα πλήρως. Δέκα κομμάτια οι headliners του Rockwave γιατί το περισσότερο σώου είχε αναλωθεί στην απώλεια ρεύματος λόγω της μεγάλης δύναμης της μουσικής των Manowar. Φοβερό το ελληνικό ρεύμα. Πέφτει ηττημένο αλλά κρατάει λίγες δυνάμεις για το μικρόφωνο του ΝτεΜάιο. Θα μου πεις, ψωροκώσταινα, Manowar, πού να σταθεί το ελληνικό τριφασικό; Αλλά οι Manowar το έριξαν το ρεύμα και σε άλλες πιο προηγμένες χώρες. Αυτό θα πει δύναμη. I was not amused.
Μετά είχαμε σόλο μπάσο, σόλο σπάσιμο χορδών, σόλο πέσιμο σε ράντομ τύπισσα, σόλο διδαχή στον πιτσιρικά που ανέβηκε στην σκηνή να παίξει με τους Manowar. "Παίξε καλά και θα σε αφήσω να την πηδήξεις". "Όχι, όχι" η τύπισσα, "μόνο εσένα θα πάρω" (με νοήματα όλα αυτά), σόλο αφήγηση Έρικ Άνταμς για τις μεγαλόστηθες οπαδούς στο ξενοδοχείο, γενικά, σόλο λογύδριο με διάσπαρτα κομμάτια. Σαν Πανούσης ένα πράμα, αλλά στο χεβιμεταλικά ηλίθιο. Δεν θα είχα πρόβλημα γενικά, είχα δει Sodom και ήταν Καλά, είχα δει Mercyful Fate και ήταν Πάρα Πολύ Καλά και διασκέδασα τις μπύρες μου με το να χαζεύω το μέηκ απ των Ιμμόρταλ να λιώνει το καταμεσήμερο. Αλλά έλα που όταν οι Δυνατοί Manowar αντί να παπαρίζονται και να μας παραρίζουν έπαιζαν πραγματικά καλα... Αυτό ήταν το σπάσιμο. Αν ήταν μάπες στην απόδοση, θα έλεγα ότι τουλάχιστον απολαμβάνω τσίρκο. Αλλά όταν γουστάρω το λάιβ και μου κόβεις την πόρωση στην μέση γιατί προσπαθείς να πείσεις μια καημένη να δείξει τα βυζά της στον κόσμο (βράχος αρετής, δεν τα έδειξε, προς μεγάλη απογοήτευση των Πιστών στις πρώτες σειρές), ε, τότε, ενοχλούμαι και σάλτα ρε βλάκα καραγκιόζη, κλπ, κλπ.
Έκτοτε, μακριά και αγαπημένοι, Γραφικοί αλλά μεγειά τους, μεγειά και στους οπαδούς τους, ποιος είμαι εγώ να τους χαλάσω την καύλα. Μουσικά μου ήταν ακόμα πιο αδιάφοροι, εδώ και οι φανατίλες σιγά-σιγά ξέμεναν από επιχειρήματα, τι Louder than Hell, τι πακτωλός DVD που αν κατάλαβα καλά από τα διάφορα ριβιού, η μεγάλη αττραξιόν είναι οι τύπισσες που δεν κωλώνουν να δείξουν βυζά. Άντε, ένα Warriors of the World, όπου οι Manowar μανογουωρίζουν το Heaven and Hell πολύ πετυχημένα ομολογουμένως...και αυτά.
Και μετά είδα αυτό:
..και συνειδητοποίησα ότι όσα λογικά και μη να λέω ή σκέφτομαι για τους Manowar, η μπάντα είναι αλλού, σε άλλο γαλαξία, πολύ πολύ πιο μακριά από μένα. Έχει πάρει το κόνσεπτ γλυψίματος (συγγνώμη, τρίμπιουτ ήθελα να πω) με μια ελληνική σημαία στο εξώφυλλο πολύ πιο πέρα. Πέρα στον Πατέρα και ακόμα παραπέρα... Τόσο πέρα που στο τέλος γουστάρω και εγώ ρε μαλάκα.
Λοιπόν. Έχω ανάγκη να δω γραμμένο τον λόγο του Τζόι. Γιατί, δεν ξέρω γιατί. Γιατί θέλω. Σαν τον παράγοντα του Εδεσσαϊκού, με υπότιτλους. Σαν τον Ογκουνσότο.
Να με συμπαθάτε οι Manowarάδες.
JDM: Τζόι ΝτεΜάιο
ΚΚΠΠΟΤΜ: Kαλύτεροι Kαι Πιο Πιστοί Οπαδοί Των Μάνογουώρ
ΘΚΚΠΠΟΤΜ: για την θηλυκιά Καλύτερη Και Πιο Πιστή Οπαδό Των Manowar
Μέρος Α': Η ΕΣΦΙΕΡΩΣΗ:
-----------------------------
JDM: "Σήμερρα... τιμώμε... τη νίμι του πατέρrha. Ηνός... πραγκμάτικου αδερφού ("Για την μαμά σου λέει")...Του κιλ ιμόρτα (????)...("Wooooooo!!!!") Η συναυλία σσήμερρα...είναι... εσφιερωμένη...( "-Τι είναι; -Αφιερωμένη εννοεί") στον πατέρρα του."
ΚΚΠΠΟΤΜ: Χειροκρότημα επιδοκιμασίας.
Εδώ ξεκινάει το wtf με το kalimerrha. Ο Τζόι ανεβάζει τον πήχη του Patera αυτόματα πολλούς πόντους, σαν το ρεκόρ του Μπούμπκα, (αν δεν το έκανε πόντο-πόντο για να πιάνει φράγκα). Μιλάει στο κοινό του ελληνικά αλλά όχι τώρα αυτά τα εύκολα να'ούμε, τα "kalimera atina, ti kanis?", τα "yamas, efkaristo!" και τέτοια. Όχι, εδώ μιλάμε για άλλο λέβελ, για ΚΟΠΟ και ΜΟΧΘΟ για χάρη του πιστού κοινού.
Το περιεχόμενο, ωραίο, Manowar-ικό. Αν κατάλαβα καλά, κάποιου παιδιού πέθανε ο πατέρας και ο ΝτεΜάιο αφιερώνει την συναυλία στην μνήμη του. Ωραία κίνηση για το παιδί. Γαμώ. Θυμάμαι και άλλες τέτοιες αφιερώσεις σε νεκρούς γονείς ή κάνω λάθος επηρεασμένος από κάποια εμπάθεια; Όπως και να'χει, το περιεχομένο είναι μια χαρά. Φυσικά η ατραξιόν είναι τα "εσφιερωμένη σσήμερρρρρα".
Προφορά; Σε σημεία εντυπωσιακά καλή για αμερικάνο. Με επιρροές από Αλβανό Γκμοχ. Κάποιες λέξεις ζορίζουν αλλά τα συμφραζόμενα ξελασπώνουν. Χαϊλάιτς, φυσικά η πρώτη πρόταση που εκφέρεται με πραγματικό αίσθημα Ξανθόπουλου και το "εσφιερωμένη".
ΜΕΡΟΣ Β' - Η Μεγάλη Μας Χαρά
------------------------------------
JDM: "Η νύchτα απόψε... στα δίνει (σημ: θα μείνει)... στην ιστορρρρρία".
ΚΚΠΠΟΤΜ: "ΓΟΥΩΩΩΩ!!!" "Ντέ-Μα-Γιό! Ντέ-Μα-Γιό!"
ΘΚΚΠΠΟΤΜ: "Μπράβοοοο!"
JDM: "Είμαστε... πολύ. Χαρρρούμενοι ("ρρρρρρ") που βριshkόμαστε στην Κeaσολονίκη (έκρηξη επιδοκιμασίας) με όλούς εσάς!....τους ΑΛΗΘΕΝΟΥΣ!... ΟΠΑΔΟΥΣ! ΤΩΝ ΜΑΝΟΥ-ΓΩ!!"
Της πουτάνας από κάτω. Λίγο εξτρά αλβανικό παχύ σίγμα στο "βρισκόμαστε" αλλά οκ. Πολύ τονισμένο "ρ" που έχει γίνει άμεσα αντιληπτό αλλά όλα ζάχαρη αφού λέει για την Θεσσαλονική (close enough).
ΘΚΚΠΠΟΤΜ: "Μαλάκα, μιλάει ελληνικά αυτός;;" Πέφτει η πρώτη απορία. Είναι φανερό πως η κοπελιά τον ζει τον λόγο. Η φωνή της σκεπάζει το βίντεο και διακατέχεται από την απορία. Μιλάει Ελληνικά ο ΝτεΜάιο; Γενικώς; Είναι τόσο Φιλέλλην άραγε; Μια φίλη δίπλα απαντάει "δεν ξέρω". Μπορεί δηλαδή.
Φαντάζομαι ο περισσότερος λαός υποθέτει ότι ο Τζόι έκατσε και έμαθε ένα κείμενο απέξω. Εγώ από την άλλη, για κάποιο λόγο, πιστεύω ότι έχει ακουστικό και κάθε παύση δεν είναι για δραματικό ρητορικό εφέ, αλλά γιατί ακούει να του διαβάζουν το μεταφρασμένο κείμενο. Θα'χει κάνει μερικές πρόβες πάντως. Με προβληματίζει το παχύ το σίγμα. Τέσπα. Συνεχίζει το άτομο.
JDM: "Σσσ...σσ..στην κώρα....των θεών"
Κλάσικ, αν δεν το έλεγε θα ήταν παράλειψη.
ΘΚΚΠΠΟΤΜ: "Woooooo!!!!"
ΜΕΡΟΣ Γ' - Στες το βράδυ
------------------------------
"Σσστες το βράδυ... ("Ω! γάμησα μία, χαχαχα") σστο ξενοδοchείο... γονορίσαμε μερικές!... κοπέλες... ("ΓΟΥΩΩΩΩ!")...και δοκιμάσαμε... ΟΥΖΟ!!!! ("ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!!")... ΚΑΙ ΤΣΙΠΟΥΡΡΟ! ("ΕΕΕΕΕΕ!")... Ασείς...οι Έλληνες... Σέρε να τα πίνατε; ("ΕΕΕΕΕ!") Και να γαμάτε...("ΕΕΕΕ!) τις πιο όμορφες...(ΕΕΕΕΕ!") κοπέλες;;"
Παύση.
"...Περάσαμε γκαμάτα!"
Έκρηξη λατρείας, χειροκρότημα, γέλιο. Αποθέωση. E, εντάξει, γάμησε. Το έφερε ωραία και το "γαμάτα" ήταν άψογη επιλογή λέξης. Εδώ κέρδισε εμένα το άτομο. Το section "Στες το Βράδυ" είναι πραγματικά καλό. Και εγώ θα χειροκρόταγα. Σαν περήφανος πολεμιστής απευθύνεται σε άλλους πολεμιστές και καταθέτει τα διαπιστευτήρια ανδρισμού. Γυναίκες! Ουγκ! Νερό που Καίει! Ουγκ! Εσύ χλωμό πρόσωπο, ξέρεις να γαμάς; ...για να καταλήξει στο punchline, το κλείσιμο ματιού, ο Κόναν κάνει πονηρό χιουμοράκι, πώς να μην τον αγαπήσεις; Οι ιαχές Ντε-μαγιό δονούν την ατμόσφαιρα, τους παίρνει.
ΜΕΡΟΣ Δ' - ΕΙΣΚΑΣΚΤΕ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ
-------------------------------------------
JDM: Εφαριστούμε πολύ... που ήρθατε απόψε...και αύριο. Και το Σάββατο! Τρεις ημέρρες.... Sold out στην Ελλάδα."
ΚΚΠΠΟΤΜ: "ΝΤΕ ΜΑΓΙΟ! ΝΤΕ ΜΑΓΙΟ! ΝΤΕ ΜΑΓΙΟ!"
JDM: "Επεστράψαμε σιντ Αλλάδα απειδή το ζητήshατε. Σστείλατε μενύματα... στο φέισμπουκ! Και e-mail... Και απαιτήshate..τους Manowar στην Aeλλάδα.("ΕΕΕΕΕΕΕ!") Και είμαστε εδώ... Για όλους ΑΣάΣ.... Είσκαστε οι καλύτεροι... ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΙΣΤΟΙ! ΟΠΑΔΟΙ! Σε όλο τατο κόσμο!
ΚΚΠΠΟΤΜ: Αποθέωση, εμφατική κατάφαση από τον κόσμο. Είμαστε, είμαστε.
Εμένα πάλι κάπου εδώ με έχασε ο Τζόι, εκεί που γούσταρα και γω, αρχίζει αυτά ρε παιδί μου πάλι. Έλα ρε Τζόι, αφού τα ίδια λες παντού ρε, σε ποιον τα πουλάς αυτά τώρα... Αλλά γάτα ο Κόναν. Το περιμένει αυτό. Ξέρει ότι υπάρχουν τσουτσεκάκια σαν και μένα που είναι έτοιμοι να αμφισβητήσουν τον Αρχηγό. Δεν τελειώσαμε.
ΜΕΡΟΣ Ε' - ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ!
--------------------------------
Βρισκόμαστε στο κρεσέντο της ομιλίας. Ο Πολεμιστής έχει κηρύξει ότι οι Έλληνες είναι οι ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ και πιο ΠΙΣΤΟΙ οπαδοί σε όλο τον Κόσμο. Όχι τώρα φλωριές, "το καλύτερο κοινό, πωπω τι είστε εσείς;" και τέτοια που μας πουλάνε όλοι. Οι Καλύτεροι και πιο Πιστοί, αν κατέχεις από τρου μέταλ, καταλαβαίνεις ΤΙ ΕΙΠΩΘΗΚΕ απόψε από τα χείλη του Ηγέτη.
Εγώ διακατέχομαι από απογοήτευση. Με κερδίζει στο "περάσαμε γκαμάτα" για να χύσει την καρδάρα στην επόμενη στροφή με τα φούμαρα. ΔΕΝ ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΖΟΪ. Ο Τζόι με ακούει:
JDM: " Όποιος δεν με πιστεύει.... Να πάει να γκαμηθεί. ("ΩΩΩΩΩ!") ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΓΚΑΜΗΘΕΙ!... ("ΩΩΩΩΩ
!") ...ΝΑ ΓΚΑΜΗΘΕΙ!!" (ΩΩΩΩΩ!"). Τρις, όπως αρμόζει, τελετουργικά.
...πανζουρλισμός από κάτω! Και με μια μαεστρική κίνηση με ξανακερδίζει. Γιατί είναι αποθέωση και τέρμα Manowar. Σαν την προσευχή του Κόναν "and if you do not listen, then to hell with you!". Και έξυπνο. Διότι εκτός από μας που δεν τον πιστεύουμε που θα πάμε να γκαμηθούμε, φαντάζομαι ότι πάει να γκαμηθεί και ο Γερμανός πιο πιστός οπαδός (νόμιζε, χα!) αλλά και αντίστοιχα φικ ντιχ ο Έλληνας που δεν πιστεύει τον Τζόι όταν τα λέει στους Γερμανούς και γενικά ένα ιντερνάσιοναλ ποτ πουρί που γαμιέται στην μητρική γλώσσα των καλύτερων και πιο πιστών οπαδών σε όλο τον κόσμο! ΕΠΟΣ.
JDM: "Θα περάσουμε...τολύ καλά απόψε."
Ωραίο. Λιτό, φιλικό, ζεστό, πάμε. Αλλά το καλύτερο, το άφησε για το τέλος:
JDM: "Ζhήτω η Ελλάς!"
(Θ)KKΠΠOTM: "Μπράβοοοο! ΖΗΤΩΩΩΩ!"
JDM: "Ζήτω η Ελλάς!"
(Θ)KKΠΠOTM: "ΖΗΗΗΗΤΩΩΩΩΩΩ!"
JDM: "ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ!!!!"
(Θ)KKΠΠOTM: "ΖΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΤΤΤΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!"
ΧΑΙΡΕ Ω ΧΑΙΡΕ ΛΕΥΤΕΡΙΑ! Τι ζούμε! Και εκεί που είμαστε έτοιμοι να πάρουμε την Πόλη, ο επίλογος:
JDM: "You don't like Manowar? Fuck you!"
Δεν μας γουστάρεις; Σάλτα γαμήσου! Και εσύ, με τους άλλους που δεν με πιστεύετε!
Σβήνουν τα φώτα. Αποχωρεί. Ο κόσμος εκστασιασμένος. Η θηλυκιά πιστή επαναφέρει την απορία. "Μιλάει ελληνικά μάλλον, ε;". Ε, ναι. Όχι μόνο τα μιλάει, τα γονορίζει καλά γιατί έτshι απατεί η αγκάπη του για τους πιο αληθενούς οπαδούς σε όλο τατο κόσμο!
Αυτό που θέλω είναι να βγάλει πολλούς τέτοιους λόγους. Που πάνω κάτω να λέει τα ίδια. Αν βγάλει λόγο στα γερμανικά που να λέει "Γαμάτε, αλλά ντάξει, οι Έλληνες είναι οι καλύτεροι" εγώ δηλώνω ότι Είμαι Τσουτσέκι και θα φύγω από το χωλ να πάω στο σαλόνι (εκεί με τα φλώρικα). Αν όμως δεν το κάνει, θέλω να βρεθεί ένας τσίφτης, να κάνει συρραφή τον λόγο (με αγγλικούς υπότιτλους) από τα διάφορα μέρη. Να έχει την αντίστοιχη κεσολονική, ντόρτμουντ, σόφια, πού θα πάνε τεσπά, να μας δείξει ο σκηνοθέτης όλα τα μέρη, διά στόματος ΝτεΜάγιο. Και όταν φτάσει στο κρεσέντο με τους Καλύτερους και πιο Πιστούς να αρχίσει το μοντάζ, ακατάσχετο μπινελίκι ιντερνάσιοναλ, "όποιος δεν με πιστεύει... βαν φακούλο...να πάει να γκαμηθεί...φικ ντιχ...φακ γιου...τσίνγκα του μάδρε, κλπ, κλπ.
Δεν το θέλω για να ξεμπροστιαστεί ο Τζόι. Αυτό είναι χαζομάρα, όποιος δεν έχει πάρει πρέφα τι παίζει με τους Manowar, δεν σκαμπάζει από χέβυ μέταλ φολκλόρ. Δεν είναι εκεί το θέμα μας. Απλά, ένα τέτοιο βίντεο νομίζω θα αποτύπωνε τόσο υπέροχα αυτό το Παραπέρα-Πατέρα που αυτομάτως εκτοξεύει τους Manowar σε έναν άλλο γαλαξία, που πεζοί σαν και του λόγου μου δεν έχουν καμία θέση.
Βίντεο της χρονιάς. Θεοί. Το εννοώ, δίχως ίχνος ειρωνείας.
Αλλά ποτέ δεν ήμουν φανατικός οπαδός (παρόλο που ιν ρετροσπέκτ έχω λιώσει τα κλάσικς και έχω βιώσει τις ανατριχίλες), δεν ερωτεύτηκα τους Manowar ποτέ βασικά. Αυτό. Δεν ερωτεύτηκα. Θες η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στο σπίτι με τον μεγάλο αδερφό να κοροϊδεύει τις γούνες και τα πλαστικά σπαθιά; Θες οι γούνες από μόνες τους χωρίς εξωτερική βοήθεια; Δεν ξέρω. Πάντως θα ήθελα να τους δω λάιβ. Άκουσα τα χειρότερα για όλες τις συναυλίες (μαζί με τα καλύτερα εννοείται, αλλά ποιος εμπιστεύεται έναν Manowarά για μια αντικειμενική άποψη; ) και είχα πάντα χαμηλές προσδοκίες. Αλλά ο Έρικ είναι Φωνάρα. Αυτό ήθελα κυρίως να δω.
Το 1999 ήταν η μοναδική φορά που έκατσε και είδα Manowar. Και απογοητεύτηκα πλήρως. Δέκα κομμάτια οι headliners του Rockwave γιατί το περισσότερο σώου είχε αναλωθεί στην απώλεια ρεύματος λόγω της μεγάλης δύναμης της μουσικής των Manowar. Φοβερό το ελληνικό ρεύμα. Πέφτει ηττημένο αλλά κρατάει λίγες δυνάμεις για το μικρόφωνο του ΝτεΜάιο. Θα μου πεις, ψωροκώσταινα, Manowar, πού να σταθεί το ελληνικό τριφασικό; Αλλά οι Manowar το έριξαν το ρεύμα και σε άλλες πιο προηγμένες χώρες. Αυτό θα πει δύναμη. I was not amused.
Μετά είχαμε σόλο μπάσο, σόλο σπάσιμο χορδών, σόλο πέσιμο σε ράντομ τύπισσα, σόλο διδαχή στον πιτσιρικά που ανέβηκε στην σκηνή να παίξει με τους Manowar. "Παίξε καλά και θα σε αφήσω να την πηδήξεις". "Όχι, όχι" η τύπισσα, "μόνο εσένα θα πάρω" (με νοήματα όλα αυτά), σόλο αφήγηση Έρικ Άνταμς για τις μεγαλόστηθες οπαδούς στο ξενοδοχείο, γενικά, σόλο λογύδριο με διάσπαρτα κομμάτια. Σαν Πανούσης ένα πράμα, αλλά στο χεβιμεταλικά ηλίθιο. Δεν θα είχα πρόβλημα γενικά, είχα δει Sodom και ήταν Καλά, είχα δει Mercyful Fate και ήταν Πάρα Πολύ Καλά και διασκέδασα τις μπύρες μου με το να χαζεύω το μέηκ απ των Ιμμόρταλ να λιώνει το καταμεσήμερο. Αλλά έλα που όταν οι Δυνατοί Manowar αντί να παπαρίζονται και να μας παραρίζουν έπαιζαν πραγματικά καλα... Αυτό ήταν το σπάσιμο. Αν ήταν μάπες στην απόδοση, θα έλεγα ότι τουλάχιστον απολαμβάνω τσίρκο. Αλλά όταν γουστάρω το λάιβ και μου κόβεις την πόρωση στην μέση γιατί προσπαθείς να πείσεις μια καημένη να δείξει τα βυζά της στον κόσμο (βράχος αρετής, δεν τα έδειξε, προς μεγάλη απογοήτευση των Πιστών στις πρώτες σειρές), ε, τότε, ενοχλούμαι και σάλτα ρε βλάκα καραγκιόζη, κλπ, κλπ.
Έκτοτε, μακριά και αγαπημένοι, Γραφικοί αλλά μεγειά τους, μεγειά και στους οπαδούς τους, ποιος είμαι εγώ να τους χαλάσω την καύλα. Μουσικά μου ήταν ακόμα πιο αδιάφοροι, εδώ και οι φανατίλες σιγά-σιγά ξέμεναν από επιχειρήματα, τι Louder than Hell, τι πακτωλός DVD που αν κατάλαβα καλά από τα διάφορα ριβιού, η μεγάλη αττραξιόν είναι οι τύπισσες που δεν κωλώνουν να δείξουν βυζά. Άντε, ένα Warriors of the World, όπου οι Manowar μανογουωρίζουν το Heaven and Hell πολύ πετυχημένα ομολογουμένως...και αυτά.
Και μετά είδα αυτό:
..και συνειδητοποίησα ότι όσα λογικά και μη να λέω ή σκέφτομαι για τους Manowar, η μπάντα είναι αλλού, σε άλλο γαλαξία, πολύ πολύ πιο μακριά από μένα. Έχει πάρει το κόνσεπτ γλυψίματος (συγγνώμη, τρίμπιουτ ήθελα να πω) με μια ελληνική σημαία στο εξώφυλλο πολύ πιο πέρα. Πέρα στον Πατέρα και ακόμα παραπέρα... Τόσο πέρα που στο τέλος γουστάρω και εγώ ρε μαλάκα.
Λοιπόν. Έχω ανάγκη να δω γραμμένο τον λόγο του Τζόι. Γιατί, δεν ξέρω γιατί. Γιατί θέλω. Σαν τον παράγοντα του Εδεσσαϊκού, με υπότιτλους. Σαν τον Ογκουνσότο.
Να με συμπαθάτε οι Manowarάδες.
JDM: Τζόι ΝτεΜάιο
ΚΚΠΠΟΤΜ: Kαλύτεροι Kαι Πιο Πιστοί Οπαδοί Των Μάνογουώρ
ΘΚΚΠΠΟΤΜ: για την θηλυκιά Καλύτερη Και Πιο Πιστή Οπαδό Των Manowar
Μέρος Α': Η ΕΣΦΙΕΡΩΣΗ:
-----------------------------
JDM: "Σήμερρα... τιμώμε... τη νίμι του πατέρrha. Ηνός... πραγκμάτικου αδερφού ("Για την μαμά σου λέει")...Του κιλ ιμόρτα (????)...("Wooooooo!!!!") Η συναυλία σσήμερρα...είναι... εσφιερωμένη...( "-Τι είναι; -Αφιερωμένη εννοεί") στον πατέρρα του."
ΚΚΠΠΟΤΜ: Χειροκρότημα επιδοκιμασίας.
Εδώ ξεκινάει το wtf με το kalimerrha. Ο Τζόι ανεβάζει τον πήχη του Patera αυτόματα πολλούς πόντους, σαν το ρεκόρ του Μπούμπκα, (αν δεν το έκανε πόντο-πόντο για να πιάνει φράγκα). Μιλάει στο κοινό του ελληνικά αλλά όχι τώρα αυτά τα εύκολα να'ούμε, τα "kalimera atina, ti kanis?", τα "yamas, efkaristo!" και τέτοια. Όχι, εδώ μιλάμε για άλλο λέβελ, για ΚΟΠΟ και ΜΟΧΘΟ για χάρη του πιστού κοινού.
Το περιεχόμενο, ωραίο, Manowar-ικό. Αν κατάλαβα καλά, κάποιου παιδιού πέθανε ο πατέρας και ο ΝτεΜάιο αφιερώνει την συναυλία στην μνήμη του. Ωραία κίνηση για το παιδί. Γαμώ. Θυμάμαι και άλλες τέτοιες αφιερώσεις σε νεκρούς γονείς ή κάνω λάθος επηρεασμένος από κάποια εμπάθεια; Όπως και να'χει, το περιεχομένο είναι μια χαρά. Φυσικά η ατραξιόν είναι τα "εσφιερωμένη σσήμερρρρρα".
Προφορά; Σε σημεία εντυπωσιακά καλή για αμερικάνο. Με επιρροές από Αλβανό Γκμοχ. Κάποιες λέξεις ζορίζουν αλλά τα συμφραζόμενα ξελασπώνουν. Χαϊλάιτς, φυσικά η πρώτη πρόταση που εκφέρεται με πραγματικό αίσθημα Ξανθόπουλου και το "εσφιερωμένη".
ΜΕΡΟΣ Β' - Η Μεγάλη Μας Χαρά
------------------------------------
JDM: "Η νύchτα απόψε... στα δίνει (σημ: θα μείνει)... στην ιστορρρρρία".
ΚΚΠΠΟΤΜ: "ΓΟΥΩΩΩΩ!!!" "Ντέ-Μα-Γιό! Ντέ-Μα-Γιό!"
ΘΚΚΠΠΟΤΜ: "Μπράβοοοο!"
JDM: "Είμαστε... πολύ. Χαρρρούμενοι ("ρρρρρρ") που βριshkόμαστε στην Κeaσολονίκη (έκρηξη επιδοκιμασίας) με όλούς εσάς!....τους ΑΛΗΘΕΝΟΥΣ!... ΟΠΑΔΟΥΣ! ΤΩΝ ΜΑΝΟΥ-ΓΩ!!"
Της πουτάνας από κάτω. Λίγο εξτρά αλβανικό παχύ σίγμα στο "βρισκόμαστε" αλλά οκ. Πολύ τονισμένο "ρ" που έχει γίνει άμεσα αντιληπτό αλλά όλα ζάχαρη αφού λέει για την Θεσσαλονική (close enough).
ΘΚΚΠΠΟΤΜ: "Μαλάκα, μιλάει ελληνικά αυτός;;" Πέφτει η πρώτη απορία. Είναι φανερό πως η κοπελιά τον ζει τον λόγο. Η φωνή της σκεπάζει το βίντεο και διακατέχεται από την απορία. Μιλάει Ελληνικά ο ΝτεΜάιο; Γενικώς; Είναι τόσο Φιλέλλην άραγε; Μια φίλη δίπλα απαντάει "δεν ξέρω". Μπορεί δηλαδή.
Φαντάζομαι ο περισσότερος λαός υποθέτει ότι ο Τζόι έκατσε και έμαθε ένα κείμενο απέξω. Εγώ από την άλλη, για κάποιο λόγο, πιστεύω ότι έχει ακουστικό και κάθε παύση δεν είναι για δραματικό ρητορικό εφέ, αλλά γιατί ακούει να του διαβάζουν το μεταφρασμένο κείμενο. Θα'χει κάνει μερικές πρόβες πάντως. Με προβληματίζει το παχύ το σίγμα. Τέσπα. Συνεχίζει το άτομο.
JDM: "Σσσ...σσ..στην κώρα....των θεών"
Κλάσικ, αν δεν το έλεγε θα ήταν παράλειψη.
ΘΚΚΠΠΟΤΜ: "Woooooo!!!!"
ΜΕΡΟΣ Γ' - Στες το βράδυ
------------------------------
"Σσστες το βράδυ... ("Ω! γάμησα μία, χαχαχα") σστο ξενοδοchείο... γονορίσαμε μερικές!... κοπέλες... ("ΓΟΥΩΩΩΩ!")...και δοκιμάσαμε... ΟΥΖΟ!!!! ("ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!!")... ΚΑΙ ΤΣΙΠΟΥΡΡΟ! ("ΕΕΕΕΕΕ!")... Ασείς...οι Έλληνες... Σέρε να τα πίνατε; ("ΕΕΕΕΕ!") Και να γαμάτε...("ΕΕΕΕ!) τις πιο όμορφες...(ΕΕΕΕΕ!") κοπέλες;;"
Παύση.
"...Περάσαμε γκαμάτα!"
Έκρηξη λατρείας, χειροκρότημα, γέλιο. Αποθέωση. E, εντάξει, γάμησε. Το έφερε ωραία και το "γαμάτα" ήταν άψογη επιλογή λέξης. Εδώ κέρδισε εμένα το άτομο. Το section "Στες το Βράδυ" είναι πραγματικά καλό. Και εγώ θα χειροκρόταγα. Σαν περήφανος πολεμιστής απευθύνεται σε άλλους πολεμιστές και καταθέτει τα διαπιστευτήρια ανδρισμού. Γυναίκες! Ουγκ! Νερό που Καίει! Ουγκ! Εσύ χλωμό πρόσωπο, ξέρεις να γαμάς; ...για να καταλήξει στο punchline, το κλείσιμο ματιού, ο Κόναν κάνει πονηρό χιουμοράκι, πώς να μην τον αγαπήσεις; Οι ιαχές Ντε-μαγιό δονούν την ατμόσφαιρα, τους παίρνει.
ΜΕΡΟΣ Δ' - ΕΙΣΚΑΣΚΤΕ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ
-------------------------------------------
JDM: Εφαριστούμε πολύ... που ήρθατε απόψε...και αύριο. Και το Σάββατο! Τρεις ημέρρες.... Sold out στην Ελλάδα."
ΚΚΠΠΟΤΜ: "ΝΤΕ ΜΑΓΙΟ! ΝΤΕ ΜΑΓΙΟ! ΝΤΕ ΜΑΓΙΟ!"
JDM: "Επεστράψαμε σιντ Αλλάδα απειδή το ζητήshατε. Σστείλατε μενύματα... στο φέισμπουκ! Και e-mail... Και απαιτήshate..τους Manowar στην Aeλλάδα.("ΕΕΕΕΕΕΕ!") Και είμαστε εδώ... Για όλους ΑΣάΣ.... Είσκαστε οι καλύτεροι... ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΙΣΤΟΙ! ΟΠΑΔΟΙ! Σε όλο τατο κόσμο!
ΚΚΠΠΟΤΜ: Αποθέωση, εμφατική κατάφαση από τον κόσμο. Είμαστε, είμαστε.
Εμένα πάλι κάπου εδώ με έχασε ο Τζόι, εκεί που γούσταρα και γω, αρχίζει αυτά ρε παιδί μου πάλι. Έλα ρε Τζόι, αφού τα ίδια λες παντού ρε, σε ποιον τα πουλάς αυτά τώρα... Αλλά γάτα ο Κόναν. Το περιμένει αυτό. Ξέρει ότι υπάρχουν τσουτσεκάκια σαν και μένα που είναι έτοιμοι να αμφισβητήσουν τον Αρχηγό. Δεν τελειώσαμε.
ΜΕΡΟΣ Ε' - ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ!
--------------------------------
Βρισκόμαστε στο κρεσέντο της ομιλίας. Ο Πολεμιστής έχει κηρύξει ότι οι Έλληνες είναι οι ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ και πιο ΠΙΣΤΟΙ οπαδοί σε όλο τον Κόσμο. Όχι τώρα φλωριές, "το καλύτερο κοινό, πωπω τι είστε εσείς;" και τέτοια που μας πουλάνε όλοι. Οι Καλύτεροι και πιο Πιστοί, αν κατέχεις από τρου μέταλ, καταλαβαίνεις ΤΙ ΕΙΠΩΘΗΚΕ απόψε από τα χείλη του Ηγέτη.
Εγώ διακατέχομαι από απογοήτευση. Με κερδίζει στο "περάσαμε γκαμάτα" για να χύσει την καρδάρα στην επόμενη στροφή με τα φούμαρα. ΔΕΝ ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΖΟΪ. Ο Τζόι με ακούει:
JDM: " Όποιος δεν με πιστεύει.... Να πάει να γκαμηθεί. ("ΩΩΩΩΩ!") ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΓΚΑΜΗΘΕΙ!... ("ΩΩΩΩΩ
!") ...ΝΑ ΓΚΑΜΗΘΕΙ!!" (ΩΩΩΩΩ!"). Τρις, όπως αρμόζει, τελετουργικά.
...πανζουρλισμός από κάτω! Και με μια μαεστρική κίνηση με ξανακερδίζει. Γιατί είναι αποθέωση και τέρμα Manowar. Σαν την προσευχή του Κόναν "and if you do not listen, then to hell with you!". Και έξυπνο. Διότι εκτός από μας που δεν τον πιστεύουμε που θα πάμε να γκαμηθούμε, φαντάζομαι ότι πάει να γκαμηθεί και ο Γερμανός πιο πιστός οπαδός (νόμιζε, χα!) αλλά και αντίστοιχα φικ ντιχ ο Έλληνας που δεν πιστεύει τον Τζόι όταν τα λέει στους Γερμανούς και γενικά ένα ιντερνάσιοναλ ποτ πουρί που γαμιέται στην μητρική γλώσσα των καλύτερων και πιο πιστών οπαδών σε όλο τον κόσμο! ΕΠΟΣ.
JDM: "Θα περάσουμε...τολύ καλά απόψε."
Ωραίο. Λιτό, φιλικό, ζεστό, πάμε. Αλλά το καλύτερο, το άφησε για το τέλος:
JDM: "Ζhήτω η Ελλάς!"
(Θ)KKΠΠOTM: "Μπράβοοοο! ΖΗΤΩΩΩΩ!"
JDM: "Ζήτω η Ελλάς!"
(Θ)KKΠΠOTM: "ΖΗΗΗΗΤΩΩΩΩΩΩ!"
JDM: "ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ!!!!"
(Θ)KKΠΠOTM: "ΖΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΤΤΤΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!"
ΧΑΙΡΕ Ω ΧΑΙΡΕ ΛΕΥΤΕΡΙΑ! Τι ζούμε! Και εκεί που είμαστε έτοιμοι να πάρουμε την Πόλη, ο επίλογος:
JDM: "You don't like Manowar? Fuck you!"
Δεν μας γουστάρεις; Σάλτα γαμήσου! Και εσύ, με τους άλλους που δεν με πιστεύετε!
Σβήνουν τα φώτα. Αποχωρεί. Ο κόσμος εκστασιασμένος. Η θηλυκιά πιστή επαναφέρει την απορία. "Μιλάει ελληνικά μάλλον, ε;". Ε, ναι. Όχι μόνο τα μιλάει, τα γονορίζει καλά γιατί έτshι απατεί η αγκάπη του για τους πιο αληθενούς οπαδούς σε όλο τατο κόσμο!
Αυτό που θέλω είναι να βγάλει πολλούς τέτοιους λόγους. Που πάνω κάτω να λέει τα ίδια. Αν βγάλει λόγο στα γερμανικά που να λέει "Γαμάτε, αλλά ντάξει, οι Έλληνες είναι οι καλύτεροι" εγώ δηλώνω ότι Είμαι Τσουτσέκι και θα φύγω από το χωλ να πάω στο σαλόνι (εκεί με τα φλώρικα). Αν όμως δεν το κάνει, θέλω να βρεθεί ένας τσίφτης, να κάνει συρραφή τον λόγο (με αγγλικούς υπότιτλους) από τα διάφορα μέρη. Να έχει την αντίστοιχη κεσολονική, ντόρτμουντ, σόφια, πού θα πάνε τεσπά, να μας δείξει ο σκηνοθέτης όλα τα μέρη, διά στόματος ΝτεΜάγιο. Και όταν φτάσει στο κρεσέντο με τους Καλύτερους και πιο Πιστούς να αρχίσει το μοντάζ, ακατάσχετο μπινελίκι ιντερνάσιοναλ, "όποιος δεν με πιστεύει... βαν φακούλο...να πάει να γκαμηθεί...φικ ντιχ...φακ γιου...τσίνγκα του μάδρε, κλπ, κλπ.
Δεν το θέλω για να ξεμπροστιαστεί ο Τζόι. Αυτό είναι χαζομάρα, όποιος δεν έχει πάρει πρέφα τι παίζει με τους Manowar, δεν σκαμπάζει από χέβυ μέταλ φολκλόρ. Δεν είναι εκεί το θέμα μας. Απλά, ένα τέτοιο βίντεο νομίζω θα αποτύπωνε τόσο υπέροχα αυτό το Παραπέρα-Πατέρα που αυτομάτως εκτοξεύει τους Manowar σε έναν άλλο γαλαξία, που πεζοί σαν και του λόγου μου δεν έχουν καμία θέση.
Βίντεο της χρονιάς. Θεοί. Το εννοώ, δίχως ίχνος ειρωνείας.
Tuesday, January 04, 2011
Vic's Log: Πώς πέρασα την άλλη μέρα του Rockwave Festival 2005 (DAY 2)
Vic's Log παρτ του, ή "πώς πέρασα την άλλη μέρα του Rockwave festival"
(δηλαδή υπάρχει και παρτ ουάν που πρέπει να διαβαστεί πρώτο. Αλλιώς η ιστορία δεν έχει νόημα. Άσε που έχει και spoilers αυτό εδώ για την χτεσινή μέρα...κρίμα δεν είναι; )
----------------------
Κομμάτια από την προηγούμενη ξυπνάμε με διπλούς καφέδες και ντουσάκια, τα Πατήσια βράζουν αυτήν την εποχή πολύ ειδυλλιακά... Πάλι Κάνιγγος, ίδιες φάτσες, άλλα μπλουζάκια (σιγά μην πάμε με το ίδιο, άσε που βρωμάνε), με τα μπλουζάκια Twisted Sister και Dio να έχουν την τιμητική τους. Μπλουζάκια άνω των 25 ετών σε τεράστιες κοιλιές, γραφικές φάτσες παντού, προβλέπεται τεράστιος χαβαλές σήμερα και κυρίως παίζουν και οι Anthrax με Μπελαντόνα και είναι ο κύριος πόλος έλξης για μένα...
Για την περίσταση ντύθηκα με μια ταπεινή μπλε Skyclad χωρίς tour dates. Ο λόγος ότι θα με πλησιάσουν οι θρασάδες και θα λένε "καλά, ρε, Anthrax και ήρθες με Skyclad ρε φλώρε;" για να τους απαντήσω ότι είναι μπλουζάκι της τελευταίας συναυλίας με τον Martin και της πρώτης με Sabbat επανασύνδεση (ρε μουνιά). Στην γυναίκα είπα ότι το μπλε είναι καλύτερο για τον ήλιο και είναι και ωραία μπλούζα. Πάντως πούτσες. Κανείς δεν ρώτησε, πλήρης αποτυχία. Έπρεπε να είχα βάλει την Atrophy γαμώτο.
Ο σημερινός οδηγός του πούλμαν είναι ανησυχητικά ξενέρας και σπασαρχίδης. Δεν αφήνει να βάλουμε κασέτα και είναι στραβωμένος συνέχεια. Βέβαια, μερικοί θεώρησαν τον ήχο του κινητήρα βελτίωση σε σχέση με τους Attack και τους Cloven Hoof αλλα περί ορέξεως... Ο μαλάκας ο οδηγός όμως λέει δεν θα έρθει να μας πάρει έξω από τον χώρο μόλις τελειώσει η συναυλία και θα περπατήσουμε και εμείς γάμησέ τα απόσταση. Σκατά, δεν θα κοροϊδέψουμε σήμερα...
Τέσπα, με τα πολλά φτάνουμε πάλι στην Μαλακάσα. Σήμερα το πρόγραμμα έχει ως εξής. Στην αρχή έχει 3 μπάντες που στα παπάρια μας κι αν τους χάσουμε. Οποτε, ξέροντας εκ των προτέρων πού θα έχουμε headquarters, θα βολτάρουμε τα μαγαζά με την γυναίκα. Πίπες. Δεν μας αρέσει τίποτα, ενώ ακούγονται και στο βάθος οι
Ολέθριο Ρήγμα (εξ αποστάσεως)
-----------------------------
Ακούγονται χάλια και μαζί μια τρομερά εκνευριστική γυναικεία φωνή. E, μπορεί και από κοντά να είναι καλοί, αλλά η φωνή είναι στάνταρ χάλια.
Εκεί που χαζεύω κάτι χαϊμαλιά, ακούγεται το Orgasmatron. E, πανεύκολο κομμάτι, πορωτικό, φαντάζομαι κάτι θα γίνεται με αυτό. Τελικά όταν ρώτησα τον μοναδικό γνωστό που τους είδε, μου είπε ότι και αυτό σκατά το είπανε και ότι σφάξανε και πολλά άλλα των Σεπουλτούρα και ότι γενικώς δεν αρέσανε. Δεν ξέρω. Μάλλον έτσι θα'ναι πάντως. Κρίμα, γιατί από ιστορίες που ακούω για την μπάντα φαίνονται εντάξει άτομα. E, τώρα τι σχέση έχουν με το κοινό των Twisted Sister και του Dio δεν το ξέρω και για άλλη μια φορά αυτός που ορίζει την σειρά (και κυρίως μέρα) που θα εμφανιστούν τα συγκροτήματα είναι πολύ μαλάκας. Φαντάζομαι πως σε κάνα τρύπιο κλαμπάκι με τρύπιο κοινό θα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Τώρα, για μια φεστιβαλάρα μέρα-μεσημέρι αναρχοκαταστάσεις σε πορωμένους χεβιμεταλάδες δεν βγάζουν κανένα απολύτως νόημα....
---------------
Στα μπλουζάκια χαλαρά τα πιο γαμάτα είναι των Dismember και ψήνομαι να πάρω ένα, αλλα δεν έχω ακούσει τα 2 τελευταία τους και νιώθω μιαν ντροπή. Θέλω και ένα Anthrax αλλα δεν μου πολυαρέσει το σχέδιο με τον Dredd. Δεν βγάζανε τουλάχιστον σε καμια επανέκδοση το μπλουζάκι με τον Judge Death? Το έπαιρνα (πάλι) χαλαρά. E, αν δεν μου κάτσει τίποτα ίσως και πάρω κάνα Dismember ή Anthrax... (παπάρια, τα έφαγα σε μπύρες και σουβλάκια τελικά).
Τελικά δεν αγοράζουμε τίποτα και πιάνουμε την γνωστη θέση αριστερά της κονσόλας με φίλους και συγγενικά πρόσωπα. Ο κόσμος αν και νωρίς ακόμα φαίνεται μάλλον περισσότερος και συνολικά το βράδυ είχα την αίσθηση ότι έπρεπε να μάζεψε καμιά 2χιλιάδα παραπάνω από την προηγουμενη μέρα... Τι έχει λέει τώρα? Zyklon? Μπλακμεταλλάδες δεν είναι αυτοί; Και μάλιστα ακούω και καλοί. Με ηλεκτρονικά και τέτοια λέει (κάποιος ρε αδερφέ) και έχουν ενδιαφέρον. Μμ, ναι, είμαι σίγουρος πως όλοι που έχουν έρθει εδώ θα τους καταευχαριστηθούν, αλλα what the hell? τα μαγαζιά ήταν πίπα, ας χαζέψουμε και κάνα μπλακμέταλλο.
Ακυρώθηκαν.
Ωραία, πιο πολύ ώρα για Anthrax δηλαδή. Next please.
Katatonia
---------
Για άλλη μια φορά αναρωτιέμαι τι σκατά σκεφτόταν αυτός που έκανε το billing. Ναι, κοψοφλέβικα θα ακούμε τώρα, ενώ έχει πλακώσει κόσμος να δει Twisted Sister ή στην καλύτερη Anthrax που είναι η χαρά η ίδια. Το νόημα είναι να πάρουμε φράγκα από όσο πιο πολύ κόσμο γίνεται ή να ανοίξουν το έδαφος για τις main μπάντες; Χμ, απίστευτα ηλίθια ερώτηση, ε; Katatonia λοιπόν, που ω, οποία έκπληξις, είναι απίστευτα εκτός τόπου και χρόνου, με τον ήλιο ντάλα στην μάπα τους και στη μάπα μας (γενικά εμάς, εγώ έπινα μπύρες στην σκιά προφανώς) και παίζουν μια μουσική που ομολογουμένως δεν με κέρδισε καθόλου αλλά και να πω την αμαρτία μου δεν είχα καμία απολύτως διάθεση να ασχοληθώ. Καλοκαίρι, έτοιμοι για Anthrax, Dio και Twisted Sister, με κατατονικούς θα ασχολούμαι? Πάντως, είχε κόσμο εκεί μπροστά που γούσταρε και περισσότερο απ'ότι περίμενα οπότε μπορεί και ο τύπος που έκανε το billing να έχει καλό επιχειρηματικό μυαλό τελικά... Γύρω γύρω μου όμως, μακράν το πιο συνηθισμένο σχόλιο ήταν "Katatonia όνομα και πράμα". Αδικία για τα παιδιά νομίζω, παίζανε εκτός έδρας και (όπως είπα) με τον ήλιο στην μάπα τους. Και ο φίλος της αδερφής μου που γουστάρει γενικώς Katatonia, δεν ασχολήθηκε και ιδιαιτερα μαζί τους... Αυτά.
--------
Ωραίες οι μπύρες πάντως και κυκλοφορούν ωραίες φάτσες, με ελαστικά τζιν, μποτάκια 80s και ψαρωτικές μπλουζίτσες (είδα και Atrophy! γουάου) και φυσικά πολλοί παππούδες με φοβερές φάτσες. Και οι δύο τρομερά εύσωμοι άνθρωποι είναι πάλι εδώ με την ίδια ακριβώς αμφίεση. Πόσο θεοί είναι και πόσα κιλά ζυγίζουν μαζί? Είναι συγγενείς? Ζευγάρι? Είναι ΚΑΛΤ. Τους αγάπησα.
Αλλά τώρα θα παίξουν και οι Anthrax. Τα έχω κανονίσει με την γυναίκα μου, στους Anthrax δεν θα είμαστε μαζί, πάω στο μέτωπο και είναι επικίνδυνα εκεί. "Πρόσεχε", μου λέει πριν αποχωρήσω και με φιλάει. Καταπιέζω την ανεξήγητη επιθυμία να της πω "σε αγαπώ, θα είμαι πίσω τις γιορτές" και πάμε όλοι οι χάληδες να δείξουμε στα πιτσιρίκια τι εστί thrash mosh pit. Ο Ηρακλής, ο οποίος είχε έρθει προηγουμένως με δύο μπυροπότηρα γεμάτα βότκα λεμόνι ("προετοιμασία"), λέει να πάμε στην μπάρα. Εγώ νομίζω ότι είναι καλύτερα να μείνουμε κάπου στην μέση και να έχουμε την άνεση του μεγάλου moshpit, στην μπάρα θα είμαστε παστοί, δεν θα λέει. Αυτός πάντως προχωράει και τον χάνω ενώ προσπαθεί να περάσει το κοινό...
Anthrax! Ντάξει, από τις αγαπημένες μου μπάντες και η μπάντα που κυρίως ήθελα να δω πέρυσι στο Athens Open Air φιάσκο. Προφανώς η εποχή που λατρεύω είναι μέχρι Persistence of Time με Μπελαντόνα, οπότε η καύλα μου για την συγκεκριμένη συναυλία είναι προφανής...
Τσουπ! Intro, ένα κομμάτι από την ταινία Blues Brothers νομίζω και σκάνε οι
Anthrax
--------
ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ! Ποιοι Slayer και ΠΟΥΤΣΕΣ ΜΠΛΕ? Among the Living και πριν το σκεφτούμε ανοίγει ένα pit ΝΑ με το συμπάθειο όπου μέσα γίνεται ένας κλασσικός thrash μύλος με θρασάδες να χορεύουν και να κοπανιούνται και να πηγαίνουν γύρω-γύρω. Εγώ κοπανιέμαι αφηνιασμένος όπως και οι γύρω μου αλλα δεν μπαίνω στο pit. Νταξ, δεν ήταν και το αγαπημένο μου κομμάτι, αλλά ομολογουμένως ο Belladonna γαμάει, ο κόσμος ουρλιάζει "DISEASE! DISEASE! SPREADING THE DISEASE!" και όταν μπαίνει το ρεφρέν, τι να λέμε? Thrash, Νew Υork, εντελώς Anthrax-ίλα, και έχουμε 87 και πάλι...
Και πριν καταλάβουμε τι μας χτύπησε, πάρτα στο κρανίο: Got the Time. Διασκευάρα που από την στιγμή που το έπαιξαν έγινε δικό τους κομμάτι (τι; είναι διασκευή;) και το pit μεγαλώνει και πάει, ο κόσμος χτυπιέται αφηνιασμένος και η μπάντα πρέπει να γουστάρει πάρα πολύ. Γενικώς ζω μια ωραιότατη thrash metal συναυλία και είμαι ευτυχισμένος. Κόσμος μπουρδουκλώνεται και πέφτει και αμέσως τον σηκώνει κάποιος διπλα, βλέπεις χαρούμενες μάπες παντού και επικρατεί αυτό που περιέγραψαν ωραιότατα οι Exodus ως "Good, Friendly, Violent Fun". Κάνα δυό που την έχουν δει πιθήκια και μπαίνουν στο pit για να αποδείξουν ότι είναι άντρες και παίζουν ξύλο, με συνοπτικές διαδικασίες τρώνε αγκωνιές στην μάπα και καληνύχτα.
Δυστυχώς δεν βλέπω καλά την μπάντα μέσα στον χαμό αλλα τώρα γίνεται σφαγή και η μουσική γαμεί... Αν και μεταξύ μας, είναι λίγο ξερός ο ήχος, θα μπορούσε να είναι πιο γεμάτος και ζεστός,λιγότερα prima ίσως, αλλα λεπτομέρειες, εδώ παίρνουν κεφαλια...
Πριν καταλάβουμε τι γίνεται με το Got the Time... Γκαααααα... γκάγκα! Γκαααααααααα. E, Caught in a Mosh που του έχω και ιδιαίτερη αδυναμία από πιτσιρίκος... Εκεί όμως σεληνιάστηκα και μπαίνω στο pit, και επειδή μεταξύ του pit και της μπάρας ήταν σκατόφλωροι, φτάνω προφανώς στην μπάρα, όπου συναντώ τον Ηρακλή και αγκαλιασμένοι πλακωνόμαστε μεταξύ μας. Τραγουδάω και ακούω να τραγουδάνε όλοι, κοπανιέμαι, σηκώνω χέρια, the whole deal και στα mosh parts (τα εντελώς κλάσικ Anthrax mosh parts) απλώς πέφτει κλωτσοπατινάδα, όπου μπροστά είναι και ιδιαιτέρως ενεργή...
Μεταξύ κομματιών χαζεύω και τον κόσμο γύρω... Στην μπάρα είναι κάτι καημένα πιτσιρίκια που προφανώς έχουν πιάσει θέση από πολύ νωρίς, τα έχουν φτύσει και απλώς παρακαλάνε για την ζωή τους κρατώντας σφιχτά την μπάρα (εύκολος στόχος, μουχαχα). Crowd surfing και κάτι ψευτοstagediving, moshing, και κοιτάζω την σκηνή και βλέπω έναν καταχαρούμενο Frank Bello, έναν πορωμένο Scott Ian και βασικά έναν Joey Belladonna με μονίμως γουρλωμένα ματια. Εμφανώς ο άνθρωπος τα έχει παίξει από το χαμό που γίνεται από κάτω.
Ακολούθησε ο χαμός, τι να πρωτοθυμάμαι, κάθε κομμάτι ήταν ΕΝΑ κι ΕΝΑ, έμπαινε η πρώτη νότα και ήμουν "ωωωω ρε μαλάκα το έτσι, το αλλιώς". Θα σταθώ μονο σε δύο πολύ προφανή highlights. Το Be All, End All από το State of Euphoria όπου σε γνήσιο power-μεταλλάδικο παροξυσμό το κοινό τραγουδάει την κλασσική πια μελωδία του riff της εισαγωγής. Και έπεσε πολύ ξύλο και εκεί. Αγκαλιές με τον Ηρακλή και τραγούδι και γαμώ και ζήτω οι Anthrax και τέτοιοι παλιμπαιδισμοί λέμε...
Το άλλο highlight είναι ποιο άλλο? WAAAAARDANCE!!! Το συζητάγαμε εβδομάδες με τον αδερφό μου... "καλά, τι θα γίνει εκεί ρε; Θα πέσει ΤΟ βρωμόξυλο". Το αγαπημένο μου κομμάτι Anthrax και νομίζω πολύ κόσμου και η ατμόσφαιρα κάτω στον κόσμο ήταν φοβερή. Indians. Τι να λέμε τώρα; Οποιος άκουγε λίγο Anthrax κάποτε, προφανώς έχει το κομμάτι σαν highlight. E, και στο περίφημο σημείο, το κόβουν και οι ίδιοι και ο Scott Ian άρχισε να πριζωνει τον κόσμο, να ανοίξει το pit όσο δεν πάει. Με το σύνθημα "Wardance" απλώς χάθηκε η μπάλα. Εγώ πάντως δεν θυμάμαι πολλά από το σκηνικό, μονο ότι ήταν καύλα. Αρκεί.
Χίλια τα εκατό, η μπάντα έπαθε πλάκα, από κοντά τα πρόσωπα τους ήταν πολύ χαρούμενα (ο Spitz βεβαια ήταν λίγο εκτός τόπου και χρόνου, αν και επαρκέστατος, δεν ασχολήθηκα και ιδιαιτέρως μαζί του να πω την αλήθεια), Bello, Belladonna και Ian πάντως ήταν τρισευτυχισμένοι. Ο Benante, ο πλέον αδικημένος ντράμερ του διημέρου, δεν είχε τον απόλυτο ήχο στα τύμπανα και είναι κρίμα διότι ο άνθρωπος είναι μηχανή. Πάντως έκανε και μια έγκυρη αλεπούδια παίζοντας το intro του We're Not Gonna Take It για δυο δευτερόλεπτα...
Η συναυλία έκλεισε με μια μικρή ημι-διασκευή στο New Level των Pantera και με το I Am the Law. Aρμαγεδδώνας. Τίποτα άλλο.
Θεοί. Φαντάζομαι πως για πολύ κόσμο δεν έλεγαν και πολλά και αρκετοί πρόσεξαν πως δεν είχαν και τον καλύτερο ήχο (αν και επαρκέστατος και αξιοπρεπής) αλλα ο χαμός που συντελέστηκε από κάτω δεν πέρασε απαρατήρητος από κανέναν. Όπως ειπώθηκε από κάποιον εκεί, σε κάθε κομμάτι υπήρχαν πάντα 2 moshpit, ο κόσμος ήταν μύλος και σε μερικά κομμάτια γύρναγε όλο το πλήθος. Anthrax - Slayer σημειώσατε 1.
---------------
Σέρνω το κουφάρι μου έξω. Στύβω την μπλούζα και την αράζω για μπύρες και φαΐ. Πολύ. Ανταλλαγή επιστημονικών σχολίων με φίλους "πώωω μαλάκα", "αμάααααν" και τέτοια και ξεκούραση για Dio. Άλλος ένας πολυαγαπημένος που δεν έχω δει ποτε μου live.
Dio
---
Λοιπόν, ο Ronnie είναι θεός. Φωνή καμπάνα αν και δεν έχει προφανώς την ίδια αντοχή. Αλλά τι συζητάμε; Ο άνθρωπος είναι άνω των 60 (μάλλον στα 65 ακούγεται), μεγαλύτερος από τον πατέρα μου και βγαίνει στην σκηνή και σου δίνει την καρδιά στο χέρι. Και ξέρει πώς να κάνει ευτυχισμένους κοντά δέκα χιλιάδες κόσμο. Έχει έναν καινούργιο δίσκο. Νότα δεν έπαιξε. το ομώνυμο του Killing the Dragon, αρχή αρχή κιόλας, και αυτά. Πάμε τώρα στο party/εμπειρία.
Εκτος από τα δικά του υπερκλασσικ, σου πετάει και ένα Man on the Silver Mountain, ένα γαμημένο Heaven and Hell και ένα Gates of Babylon και σε στέλνει και αδιάβαστο. Κοιτούσα, μια την σκηνή, μια τον κόσμο, κάτι παππούδες να κλαίνε σχεδόν από ευτυχία, να χορεύουν μόνοι τους στην μέση του πουθενά, να χτυπιούνται όλοι, θρασάδες, χεβιμεταλλάδες, να είναι όλοι χαρούμενοι... Ειδικά στο Heaven and Hell φαντάζομαι πολύς κόσμος ένιωθε ότι συμπληρώνει την εμπειρία που έζησε με τους Sabbath λίγες μέρες νωρίτερα...(κωλόφαρδοι όλοι σας...) και δεν νομίζω να υπάρχει κανείς να πει ότι αυτή η συναυλιακή εμπειρία είχε τίποτα να ζηλέψει από τους Sabbath. Sing με a song... Τι λέω τώρα τα αυτονόητα... Και το Gates of Babylon όμως, που δεν το περίμενε πολύς κόσμος...
Ο θεός βέβαια έδειξε και την κλάση του στο crowd control(!) με το Long Live Rock ή Roll από Rainblow, πάλι γηπεδίλα και τραγούδι, και μας αποτέλειωσε με Rainbow in the Dark και we Rock. Το σχόλιο που άκουσα διπλα μου "καλά, πως θα βγει κανείς τώρα μετά από αυτό;".
Μακάρι να είχε και άλλο χρόνο να παίξει, μακάρι να τον βλέπαμε και βράδυ ρε γαμώτο και ίσως είμαστε και εμείς κωλόφαρδοι σαν τους Ιταλούς ένα μήνα πριν να μας έπαιζε το Stargazer (όνειρο ζωής να το δω αυτό). Αλλα τώρα, απογεματάκι, τι Stargazer...
Η μπάντα καλή, αν και για έναν θεό επιπέδου Dio περίμενα πολύ καλύτερα πράγματα, ειδικά από κιθάρα και πλήκτρα. Αλλα όποιος και να 'ναι ο κιθαρίστας, όταν έχεις τον Ronnie να σου τραγουδάει το Egypt ή φυσικά το Holy Diver, άντε γεια. Άνετα θα μπορούσε να είναι αυτός ο headliner. Κομμάτια να πει είχε ακόμα μπόλικα...ΘΕΟΣ.-
--------------
Προσπαθούμε να συνέλθουμε από το υπερσόκ των Anthrax/Dio. Η μέρα πάει απίστευτα καλά και η κουβέντα είναι πως θα βγούν οι Twisted Sister να ισοφαρίσουν τον Ronnie. Μεγάλη μπάντα, τεράστια στην Αμερική κάποτε, τεράστια στην Ευρώπη και σήμερα, τουλάχιστον σε live επίπεδο, αλλά και μιας άλφα ηλικίας. Άντε να δούμε. Η εμπειρία μου με τους Sister πάει πολλά χρόνια πίσω, πιτσιρικάς τους άκουγα και έβλεπα τα θεϊκά video τους. Δεν μπορώ να πω ότι είναι η μπάντα που ακούω καθημερινά σήμερα (αν και το Stay Hungry είναι το πούστικο διαχρονικό). Σαν τους Accept μια φάση...
Και εκεί που λέμε για το ποια μπάντα θα μπορούσε να ισοφαρίσει τους Black Sabbath και τους 30,000 ακούγεται δυνατά και ξάστερα το It's a Long Way το the Top από τους υπέρτατους AC/DC...
Κόβω το χέρι μου ότι όλοι εκεί μέσα για λίγα δευτερόλεπτα πήραν χαμπάρι τι έχει να γίνει αν ποτέ εμφανιστούν οι AC/DC. "Κλέβουν πάντως, ε; Με αλλουνού μουσική τον φτιάχνουν τον κόσμο" είπα σε ένα φιλαράκι αλλα εδώ που τα λέμε, τρομερά effective εισαγωγή... και μετά από λίγο σκάνε και οι
Twisted Sister
---------------
... με τις κλασίκ εμφανίσεις "τα πιο χάλια τραβέλια" και original lineup (το οποίο το τόνισε και δις ο Dee Snider). Ο Dee αμέσως ξεχωρίζει. Στην πρίζα. Τρέξιμο, κοπάνημα, πόζες, στήσιμο, ξεσήκωμα. Και το κράτησε ο μπαγάσας σε όλη την συναυλία (αν και οι βόλτες κάθε τρεις και λίγο πίσω από τους Marshall ήταν ολίγον ύποπτες, σνιφ-σνιφ). Ο ήχος πάντως στα τρία πρώτα κομμάτια άθλιος. Φασαρία και δυστυχώς από αυτό καίγεται το Stay Hungry που κατά τ'άλλα θα έσπερνε... Η μπάντα είναι επαρκέστατη παικτικά και μετά από το ξεμπουρδούκλωμα του ήχου, η συναυλία παίρνει τα πάνω της σε σημείο απίστευτο.
Δεν ξέρω πόσοι πριν από μένα θα έχουν χρησιμοποιήσει την λέξη ΠΑΡΤΥ αλλα αυτό ακριβώς ήταν.
Ο Dee Snider έδειξε ότι είναι frontman πρωτοκλασάτος, όχι μόνο το έχει το χάρισμα, έχει και τίγκα εμπειρία, έκανε δέκα χιλιάδες κόσμο ότι ήθελε, να τραγουδάνε, να χορεύουν, να χοροπηδάνε, τους κράταγε πάντα στην τσίτα. Φαίνεται ότι το άτομο γνωρίζει τι κάνει και ότι το έκανε κάποτε συνέχεια... Από εκεί και πέρα σχεδόν σε κάθε κομμάτι γινόταν και ένας δικός του χαμός αλλά νομίζω πως τα highlights της συναυλίας ήταν το We're Not Gonna Take It, το I Wanna Rock και το Come Out and Play (που άγγιξε και την ανατριχίλα που είχα φάει σε Accept), όπου ο Dee έδωσε τα ρέστα του. Φωνάρα αναλλοίωτη. Καθένας βέβαια έχει τα δικά του highlights, και εξίσου καλοί υποψήφιοι είναι τα Fire Still Burns και Under the Blade, τα καθαρόαιμα metal κομμάτια τους δηλαδή, το The Price και φυσικά το S.M.F. που έγινε καλός και σωστός πανικός. Τιμήσανε δεόντως το Stay Hungry αφού εκτός από αυτά που προανέφερα ακούστηκαν και τα Burn in Hell και Captain Howdy... Βασικά για να μην παπαρολογώ, παίξανε τα πάντα εκτός του Love is For Suckers και της προσωπικής μου αδυναμίας The Beast...
Κέρδισαν το 90% του κόσμου που τραγούδαγε και χόρευε μαζί τους, συμμετείχε ενεργά, ενώ το υπόλοιπο 10% απλώς παραδεχόταν την κλάση της μπάντας. Τώρα αν υπήρξε κάνας δυσκοίλιος που είπε κάτι κακό για τους Twisted Sister μάλλον φταίει ότι τον έφτυσε καμιά γκόμενα ή πήγε να δει μόνο τους Katatonia.
ΠΑΝΑΞΙΟΙ. Και η ίδια η μπάντα φαινόταν να την έχει καταβρεί με την συναυλία, ο Dee τα γνωστά λογύδρια αν και σε κάνα δυό σημεία φαινόταν ειλικρινής ότι θα τό'θελε να έχει δει Ελλάδα στις δόξες της μπάντας... Ο Jay Jay την είχε καραβρεί, ξέφυγε σε κάποια φάση από τις κλασσικές πόζες και γύρισε τον χρόνο αρκετά χρονια πίσω, που τον έπαιρνε να κυλιέται κάτω, να κάνει τρελά ποζεριλίκια με την κιθάρα κλπ. Έχω την εντύπωση ότι αυτός το καταχάρηκε πιο πολύ από όλους... Ο Mendoza, ζώο όπως πάντα. Animal, θεός. Ο Eddie τα ψιλοσκάτωσε γενικά στα solo αλλα τώρα πραγματικά δεν έχω ιδέα ποιος ασχολήθηκε, οι Twisted Sister μια φορά δεν είναι μπάντα των solo οπότε no problem. Ο A.J. σταθερός και επαρκής. Έκανε και ένα solo βαρεμάρα αλλα νταξ, αυτά είναι λεπτομέρειες του κώλου. Η μπάντα ανέβηκε, χιλιάδες κόσμος χάρηκε τίγκα και μετά φύγανε.
--------------
Η μέρα τελείωσε με τα πλήθη να χάνονται στο σκοτάδι ψάχνοντας το γαμημένο πούλμαν και κρυφακούγοντας true vs thrash συνομιλίες με τρελά γραφικό κόσμο. Θεΐλα, METAL ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ! Νομίζω πως αυτό το διήμερο ήταν το καλύτερο rockwave evah, το χάρηκα όσο λίγες συναυλίες. Άντε, τώρα που η Didi ανοίχτηκε και φέρνει μεγάλες μπάντες και βλέπει ότι πιάνει, καιρός είναι να φέρει τους AC/DC *κάπου* (Terra Vibe δεν χωράνε με την καμία όμως) για να αποτελειωθούμε επιτέλους. A, και με support Motorhead e?
(δηλαδή υπάρχει και παρτ ουάν που πρέπει να διαβαστεί πρώτο. Αλλιώς η ιστορία δεν έχει νόημα. Άσε που έχει και spoilers αυτό εδώ για την χτεσινή μέρα...κρίμα δεν είναι; )
----------------------
Κομμάτια από την προηγούμενη ξυπνάμε με διπλούς καφέδες και ντουσάκια, τα Πατήσια βράζουν αυτήν την εποχή πολύ ειδυλλιακά... Πάλι Κάνιγγος, ίδιες φάτσες, άλλα μπλουζάκια (σιγά μην πάμε με το ίδιο, άσε που βρωμάνε), με τα μπλουζάκια Twisted Sister και Dio να έχουν την τιμητική τους. Μπλουζάκια άνω των 25 ετών σε τεράστιες κοιλιές, γραφικές φάτσες παντού, προβλέπεται τεράστιος χαβαλές σήμερα και κυρίως παίζουν και οι Anthrax με Μπελαντόνα και είναι ο κύριος πόλος έλξης για μένα...
Για την περίσταση ντύθηκα με μια ταπεινή μπλε Skyclad χωρίς tour dates. Ο λόγος ότι θα με πλησιάσουν οι θρασάδες και θα λένε "καλά, ρε, Anthrax και ήρθες με Skyclad ρε φλώρε;" για να τους απαντήσω ότι είναι μπλουζάκι της τελευταίας συναυλίας με τον Martin και της πρώτης με Sabbat επανασύνδεση (ρε μουνιά). Στην γυναίκα είπα ότι το μπλε είναι καλύτερο για τον ήλιο και είναι και ωραία μπλούζα. Πάντως πούτσες. Κανείς δεν ρώτησε, πλήρης αποτυχία. Έπρεπε να είχα βάλει την Atrophy γαμώτο.
Ο σημερινός οδηγός του πούλμαν είναι ανησυχητικά ξενέρας και σπασαρχίδης. Δεν αφήνει να βάλουμε κασέτα και είναι στραβωμένος συνέχεια. Βέβαια, μερικοί θεώρησαν τον ήχο του κινητήρα βελτίωση σε σχέση με τους Attack και τους Cloven Hoof αλλα περί ορέξεως... Ο μαλάκας ο οδηγός όμως λέει δεν θα έρθει να μας πάρει έξω από τον χώρο μόλις τελειώσει η συναυλία και θα περπατήσουμε και εμείς γάμησέ τα απόσταση. Σκατά, δεν θα κοροϊδέψουμε σήμερα...
Τέσπα, με τα πολλά φτάνουμε πάλι στην Μαλακάσα. Σήμερα το πρόγραμμα έχει ως εξής. Στην αρχή έχει 3 μπάντες που στα παπάρια μας κι αν τους χάσουμε. Οποτε, ξέροντας εκ των προτέρων πού θα έχουμε headquarters, θα βολτάρουμε τα μαγαζά με την γυναίκα. Πίπες. Δεν μας αρέσει τίποτα, ενώ ακούγονται και στο βάθος οι
Ολέθριο Ρήγμα (εξ αποστάσεως)
-----------------------------
Ακούγονται χάλια και μαζί μια τρομερά εκνευριστική γυναικεία φωνή. E, μπορεί και από κοντά να είναι καλοί, αλλά η φωνή είναι στάνταρ χάλια.
Εκεί που χαζεύω κάτι χαϊμαλιά, ακούγεται το Orgasmatron. E, πανεύκολο κομμάτι, πορωτικό, φαντάζομαι κάτι θα γίνεται με αυτό. Τελικά όταν ρώτησα τον μοναδικό γνωστό που τους είδε, μου είπε ότι και αυτό σκατά το είπανε και ότι σφάξανε και πολλά άλλα των Σεπουλτούρα και ότι γενικώς δεν αρέσανε. Δεν ξέρω. Μάλλον έτσι θα'ναι πάντως. Κρίμα, γιατί από ιστορίες που ακούω για την μπάντα φαίνονται εντάξει άτομα. E, τώρα τι σχέση έχουν με το κοινό των Twisted Sister και του Dio δεν το ξέρω και για άλλη μια φορά αυτός που ορίζει την σειρά (και κυρίως μέρα) που θα εμφανιστούν τα συγκροτήματα είναι πολύ μαλάκας. Φαντάζομαι πως σε κάνα τρύπιο κλαμπάκι με τρύπιο κοινό θα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Τώρα, για μια φεστιβαλάρα μέρα-μεσημέρι αναρχοκαταστάσεις σε πορωμένους χεβιμεταλάδες δεν βγάζουν κανένα απολύτως νόημα....
---------------
Στα μπλουζάκια χαλαρά τα πιο γαμάτα είναι των Dismember και ψήνομαι να πάρω ένα, αλλα δεν έχω ακούσει τα 2 τελευταία τους και νιώθω μιαν ντροπή. Θέλω και ένα Anthrax αλλα δεν μου πολυαρέσει το σχέδιο με τον Dredd. Δεν βγάζανε τουλάχιστον σε καμια επανέκδοση το μπλουζάκι με τον Judge Death? Το έπαιρνα (πάλι) χαλαρά. E, αν δεν μου κάτσει τίποτα ίσως και πάρω κάνα Dismember ή Anthrax... (παπάρια, τα έφαγα σε μπύρες και σουβλάκια τελικά).
Τελικά δεν αγοράζουμε τίποτα και πιάνουμε την γνωστη θέση αριστερά της κονσόλας με φίλους και συγγενικά πρόσωπα. Ο κόσμος αν και νωρίς ακόμα φαίνεται μάλλον περισσότερος και συνολικά το βράδυ είχα την αίσθηση ότι έπρεπε να μάζεψε καμιά 2χιλιάδα παραπάνω από την προηγουμενη μέρα... Τι έχει λέει τώρα? Zyklon? Μπλακμεταλλάδες δεν είναι αυτοί; Και μάλιστα ακούω και καλοί. Με ηλεκτρονικά και τέτοια λέει (κάποιος ρε αδερφέ) και έχουν ενδιαφέρον. Μμ, ναι, είμαι σίγουρος πως όλοι που έχουν έρθει εδώ θα τους καταευχαριστηθούν, αλλα what the hell? τα μαγαζιά ήταν πίπα, ας χαζέψουμε και κάνα μπλακμέταλλο.
Ακυρώθηκαν.
Ωραία, πιο πολύ ώρα για Anthrax δηλαδή. Next please.
Katatonia
---------
Για άλλη μια φορά αναρωτιέμαι τι σκατά σκεφτόταν αυτός που έκανε το billing. Ναι, κοψοφλέβικα θα ακούμε τώρα, ενώ έχει πλακώσει κόσμος να δει Twisted Sister ή στην καλύτερη Anthrax που είναι η χαρά η ίδια. Το νόημα είναι να πάρουμε φράγκα από όσο πιο πολύ κόσμο γίνεται ή να ανοίξουν το έδαφος για τις main μπάντες; Χμ, απίστευτα ηλίθια ερώτηση, ε; Katatonia λοιπόν, που ω, οποία έκπληξις, είναι απίστευτα εκτός τόπου και χρόνου, με τον ήλιο ντάλα στην μάπα τους και στη μάπα μας (γενικά εμάς, εγώ έπινα μπύρες στην σκιά προφανώς) και παίζουν μια μουσική που ομολογουμένως δεν με κέρδισε καθόλου αλλά και να πω την αμαρτία μου δεν είχα καμία απολύτως διάθεση να ασχοληθώ. Καλοκαίρι, έτοιμοι για Anthrax, Dio και Twisted Sister, με κατατονικούς θα ασχολούμαι? Πάντως, είχε κόσμο εκεί μπροστά που γούσταρε και περισσότερο απ'ότι περίμενα οπότε μπορεί και ο τύπος που έκανε το billing να έχει καλό επιχειρηματικό μυαλό τελικά... Γύρω γύρω μου όμως, μακράν το πιο συνηθισμένο σχόλιο ήταν "Katatonia όνομα και πράμα". Αδικία για τα παιδιά νομίζω, παίζανε εκτός έδρας και (όπως είπα) με τον ήλιο στην μάπα τους. Και ο φίλος της αδερφής μου που γουστάρει γενικώς Katatonia, δεν ασχολήθηκε και ιδιαιτερα μαζί τους... Αυτά.
--------
Ωραίες οι μπύρες πάντως και κυκλοφορούν ωραίες φάτσες, με ελαστικά τζιν, μποτάκια 80s και ψαρωτικές μπλουζίτσες (είδα και Atrophy! γουάου) και φυσικά πολλοί παππούδες με φοβερές φάτσες. Και οι δύο τρομερά εύσωμοι άνθρωποι είναι πάλι εδώ με την ίδια ακριβώς αμφίεση. Πόσο θεοί είναι και πόσα κιλά ζυγίζουν μαζί? Είναι συγγενείς? Ζευγάρι? Είναι ΚΑΛΤ. Τους αγάπησα.
Αλλά τώρα θα παίξουν και οι Anthrax. Τα έχω κανονίσει με την γυναίκα μου, στους Anthrax δεν θα είμαστε μαζί, πάω στο μέτωπο και είναι επικίνδυνα εκεί. "Πρόσεχε", μου λέει πριν αποχωρήσω και με φιλάει. Καταπιέζω την ανεξήγητη επιθυμία να της πω "σε αγαπώ, θα είμαι πίσω τις γιορτές" και πάμε όλοι οι χάληδες να δείξουμε στα πιτσιρίκια τι εστί thrash mosh pit. Ο Ηρακλής, ο οποίος είχε έρθει προηγουμένως με δύο μπυροπότηρα γεμάτα βότκα λεμόνι ("προετοιμασία"), λέει να πάμε στην μπάρα. Εγώ νομίζω ότι είναι καλύτερα να μείνουμε κάπου στην μέση και να έχουμε την άνεση του μεγάλου moshpit, στην μπάρα θα είμαστε παστοί, δεν θα λέει. Αυτός πάντως προχωράει και τον χάνω ενώ προσπαθεί να περάσει το κοινό...
Anthrax! Ντάξει, από τις αγαπημένες μου μπάντες και η μπάντα που κυρίως ήθελα να δω πέρυσι στο Athens Open Air φιάσκο. Προφανώς η εποχή που λατρεύω είναι μέχρι Persistence of Time με Μπελαντόνα, οπότε η καύλα μου για την συγκεκριμένη συναυλία είναι προφανής...
Τσουπ! Intro, ένα κομμάτι από την ταινία Blues Brothers νομίζω και σκάνε οι
Anthrax
--------
ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ! Ποιοι Slayer και ΠΟΥΤΣΕΣ ΜΠΛΕ? Among the Living και πριν το σκεφτούμε ανοίγει ένα pit ΝΑ με το συμπάθειο όπου μέσα γίνεται ένας κλασσικός thrash μύλος με θρασάδες να χορεύουν και να κοπανιούνται και να πηγαίνουν γύρω-γύρω. Εγώ κοπανιέμαι αφηνιασμένος όπως και οι γύρω μου αλλα δεν μπαίνω στο pit. Νταξ, δεν ήταν και το αγαπημένο μου κομμάτι, αλλά ομολογουμένως ο Belladonna γαμάει, ο κόσμος ουρλιάζει "DISEASE! DISEASE! SPREADING THE DISEASE!" και όταν μπαίνει το ρεφρέν, τι να λέμε? Thrash, Νew Υork, εντελώς Anthrax-ίλα, και έχουμε 87 και πάλι...
Και πριν καταλάβουμε τι μας χτύπησε, πάρτα στο κρανίο: Got the Time. Διασκευάρα που από την στιγμή που το έπαιξαν έγινε δικό τους κομμάτι (τι; είναι διασκευή;) και το pit μεγαλώνει και πάει, ο κόσμος χτυπιέται αφηνιασμένος και η μπάντα πρέπει να γουστάρει πάρα πολύ. Γενικώς ζω μια ωραιότατη thrash metal συναυλία και είμαι ευτυχισμένος. Κόσμος μπουρδουκλώνεται και πέφτει και αμέσως τον σηκώνει κάποιος διπλα, βλέπεις χαρούμενες μάπες παντού και επικρατεί αυτό που περιέγραψαν ωραιότατα οι Exodus ως "Good, Friendly, Violent Fun". Κάνα δυό που την έχουν δει πιθήκια και μπαίνουν στο pit για να αποδείξουν ότι είναι άντρες και παίζουν ξύλο, με συνοπτικές διαδικασίες τρώνε αγκωνιές στην μάπα και καληνύχτα.
Δυστυχώς δεν βλέπω καλά την μπάντα μέσα στον χαμό αλλα τώρα γίνεται σφαγή και η μουσική γαμεί... Αν και μεταξύ μας, είναι λίγο ξερός ο ήχος, θα μπορούσε να είναι πιο γεμάτος και ζεστός,λιγότερα prima ίσως, αλλα λεπτομέρειες, εδώ παίρνουν κεφαλια...
Πριν καταλάβουμε τι γίνεται με το Got the Time... Γκαααααα... γκάγκα! Γκαααααααααα. E, Caught in a Mosh που του έχω και ιδιαίτερη αδυναμία από πιτσιρίκος... Εκεί όμως σεληνιάστηκα και μπαίνω στο pit, και επειδή μεταξύ του pit και της μπάρας ήταν σκατόφλωροι, φτάνω προφανώς στην μπάρα, όπου συναντώ τον Ηρακλή και αγκαλιασμένοι πλακωνόμαστε μεταξύ μας. Τραγουδάω και ακούω να τραγουδάνε όλοι, κοπανιέμαι, σηκώνω χέρια, the whole deal και στα mosh parts (τα εντελώς κλάσικ Anthrax mosh parts) απλώς πέφτει κλωτσοπατινάδα, όπου μπροστά είναι και ιδιαιτέρως ενεργή...
Μεταξύ κομματιών χαζεύω και τον κόσμο γύρω... Στην μπάρα είναι κάτι καημένα πιτσιρίκια που προφανώς έχουν πιάσει θέση από πολύ νωρίς, τα έχουν φτύσει και απλώς παρακαλάνε για την ζωή τους κρατώντας σφιχτά την μπάρα (εύκολος στόχος, μουχαχα). Crowd surfing και κάτι ψευτοstagediving, moshing, και κοιτάζω την σκηνή και βλέπω έναν καταχαρούμενο Frank Bello, έναν πορωμένο Scott Ian και βασικά έναν Joey Belladonna με μονίμως γουρλωμένα ματια. Εμφανώς ο άνθρωπος τα έχει παίξει από το χαμό που γίνεται από κάτω.
Ακολούθησε ο χαμός, τι να πρωτοθυμάμαι, κάθε κομμάτι ήταν ΕΝΑ κι ΕΝΑ, έμπαινε η πρώτη νότα και ήμουν "ωωωω ρε μαλάκα το έτσι, το αλλιώς". Θα σταθώ μονο σε δύο πολύ προφανή highlights. Το Be All, End All από το State of Euphoria όπου σε γνήσιο power-μεταλλάδικο παροξυσμό το κοινό τραγουδάει την κλασσική πια μελωδία του riff της εισαγωγής. Και έπεσε πολύ ξύλο και εκεί. Αγκαλιές με τον Ηρακλή και τραγούδι και γαμώ και ζήτω οι Anthrax και τέτοιοι παλιμπαιδισμοί λέμε...
Το άλλο highlight είναι ποιο άλλο? WAAAAARDANCE!!! Το συζητάγαμε εβδομάδες με τον αδερφό μου... "καλά, τι θα γίνει εκεί ρε; Θα πέσει ΤΟ βρωμόξυλο". Το αγαπημένο μου κομμάτι Anthrax και νομίζω πολύ κόσμου και η ατμόσφαιρα κάτω στον κόσμο ήταν φοβερή. Indians. Τι να λέμε τώρα; Οποιος άκουγε λίγο Anthrax κάποτε, προφανώς έχει το κομμάτι σαν highlight. E, και στο περίφημο σημείο, το κόβουν και οι ίδιοι και ο Scott Ian άρχισε να πριζωνει τον κόσμο, να ανοίξει το pit όσο δεν πάει. Με το σύνθημα "Wardance" απλώς χάθηκε η μπάλα. Εγώ πάντως δεν θυμάμαι πολλά από το σκηνικό, μονο ότι ήταν καύλα. Αρκεί.
Χίλια τα εκατό, η μπάντα έπαθε πλάκα, από κοντά τα πρόσωπα τους ήταν πολύ χαρούμενα (ο Spitz βεβαια ήταν λίγο εκτός τόπου και χρόνου, αν και επαρκέστατος, δεν ασχολήθηκα και ιδιαιτέρως μαζί του να πω την αλήθεια), Bello, Belladonna και Ian πάντως ήταν τρισευτυχισμένοι. Ο Benante, ο πλέον αδικημένος ντράμερ του διημέρου, δεν είχε τον απόλυτο ήχο στα τύμπανα και είναι κρίμα διότι ο άνθρωπος είναι μηχανή. Πάντως έκανε και μια έγκυρη αλεπούδια παίζοντας το intro του We're Not Gonna Take It για δυο δευτερόλεπτα...
Η συναυλία έκλεισε με μια μικρή ημι-διασκευή στο New Level των Pantera και με το I Am the Law. Aρμαγεδδώνας. Τίποτα άλλο.
Θεοί. Φαντάζομαι πως για πολύ κόσμο δεν έλεγαν και πολλά και αρκετοί πρόσεξαν πως δεν είχαν και τον καλύτερο ήχο (αν και επαρκέστατος και αξιοπρεπής) αλλα ο χαμός που συντελέστηκε από κάτω δεν πέρασε απαρατήρητος από κανέναν. Όπως ειπώθηκε από κάποιον εκεί, σε κάθε κομμάτι υπήρχαν πάντα 2 moshpit, ο κόσμος ήταν μύλος και σε μερικά κομμάτια γύρναγε όλο το πλήθος. Anthrax - Slayer σημειώσατε 1.
---------------
Σέρνω το κουφάρι μου έξω. Στύβω την μπλούζα και την αράζω για μπύρες και φαΐ. Πολύ. Ανταλλαγή επιστημονικών σχολίων με φίλους "πώωω μαλάκα", "αμάααααν" και τέτοια και ξεκούραση για Dio. Άλλος ένας πολυαγαπημένος που δεν έχω δει ποτε μου live.
Dio
---
Λοιπόν, ο Ronnie είναι θεός. Φωνή καμπάνα αν και δεν έχει προφανώς την ίδια αντοχή. Αλλά τι συζητάμε; Ο άνθρωπος είναι άνω των 60 (μάλλον στα 65 ακούγεται), μεγαλύτερος από τον πατέρα μου και βγαίνει στην σκηνή και σου δίνει την καρδιά στο χέρι. Και ξέρει πώς να κάνει ευτυχισμένους κοντά δέκα χιλιάδες κόσμο. Έχει έναν καινούργιο δίσκο. Νότα δεν έπαιξε. το ομώνυμο του Killing the Dragon, αρχή αρχή κιόλας, και αυτά. Πάμε τώρα στο party/εμπειρία.
Εκτος από τα δικά του υπερκλασσικ, σου πετάει και ένα Man on the Silver Mountain, ένα γαμημένο Heaven and Hell και ένα Gates of Babylon και σε στέλνει και αδιάβαστο. Κοιτούσα, μια την σκηνή, μια τον κόσμο, κάτι παππούδες να κλαίνε σχεδόν από ευτυχία, να χορεύουν μόνοι τους στην μέση του πουθενά, να χτυπιούνται όλοι, θρασάδες, χεβιμεταλλάδες, να είναι όλοι χαρούμενοι... Ειδικά στο Heaven and Hell φαντάζομαι πολύς κόσμος ένιωθε ότι συμπληρώνει την εμπειρία που έζησε με τους Sabbath λίγες μέρες νωρίτερα...(κωλόφαρδοι όλοι σας...) και δεν νομίζω να υπάρχει κανείς να πει ότι αυτή η συναυλιακή εμπειρία είχε τίποτα να ζηλέψει από τους Sabbath. Sing με a song... Τι λέω τώρα τα αυτονόητα... Και το Gates of Babylon όμως, που δεν το περίμενε πολύς κόσμος...
Ο θεός βέβαια έδειξε και την κλάση του στο crowd control(!) με το Long Live Rock ή Roll από Rainblow, πάλι γηπεδίλα και τραγούδι, και μας αποτέλειωσε με Rainbow in the Dark και we Rock. Το σχόλιο που άκουσα διπλα μου "καλά, πως θα βγει κανείς τώρα μετά από αυτό;".
Μακάρι να είχε και άλλο χρόνο να παίξει, μακάρι να τον βλέπαμε και βράδυ ρε γαμώτο και ίσως είμαστε και εμείς κωλόφαρδοι σαν τους Ιταλούς ένα μήνα πριν να μας έπαιζε το Stargazer (όνειρο ζωής να το δω αυτό). Αλλα τώρα, απογεματάκι, τι Stargazer...
Η μπάντα καλή, αν και για έναν θεό επιπέδου Dio περίμενα πολύ καλύτερα πράγματα, ειδικά από κιθάρα και πλήκτρα. Αλλα όποιος και να 'ναι ο κιθαρίστας, όταν έχεις τον Ronnie να σου τραγουδάει το Egypt ή φυσικά το Holy Diver, άντε γεια. Άνετα θα μπορούσε να είναι αυτός ο headliner. Κομμάτια να πει είχε ακόμα μπόλικα...ΘΕΟΣ.-
--------------
Προσπαθούμε να συνέλθουμε από το υπερσόκ των Anthrax/Dio. Η μέρα πάει απίστευτα καλά και η κουβέντα είναι πως θα βγούν οι Twisted Sister να ισοφαρίσουν τον Ronnie. Μεγάλη μπάντα, τεράστια στην Αμερική κάποτε, τεράστια στην Ευρώπη και σήμερα, τουλάχιστον σε live επίπεδο, αλλά και μιας άλφα ηλικίας. Άντε να δούμε. Η εμπειρία μου με τους Sister πάει πολλά χρόνια πίσω, πιτσιρικάς τους άκουγα και έβλεπα τα θεϊκά video τους. Δεν μπορώ να πω ότι είναι η μπάντα που ακούω καθημερινά σήμερα (αν και το Stay Hungry είναι το πούστικο διαχρονικό). Σαν τους Accept μια φάση...
Και εκεί που λέμε για το ποια μπάντα θα μπορούσε να ισοφαρίσει τους Black Sabbath και τους 30,000 ακούγεται δυνατά και ξάστερα το It's a Long Way το the Top από τους υπέρτατους AC/DC...
Κόβω το χέρι μου ότι όλοι εκεί μέσα για λίγα δευτερόλεπτα πήραν χαμπάρι τι έχει να γίνει αν ποτέ εμφανιστούν οι AC/DC. "Κλέβουν πάντως, ε; Με αλλουνού μουσική τον φτιάχνουν τον κόσμο" είπα σε ένα φιλαράκι αλλα εδώ που τα λέμε, τρομερά effective εισαγωγή... και μετά από λίγο σκάνε και οι
Twisted Sister
---------------
... με τις κλασίκ εμφανίσεις "τα πιο χάλια τραβέλια" και original lineup (το οποίο το τόνισε και δις ο Dee Snider). Ο Dee αμέσως ξεχωρίζει. Στην πρίζα. Τρέξιμο, κοπάνημα, πόζες, στήσιμο, ξεσήκωμα. Και το κράτησε ο μπαγάσας σε όλη την συναυλία (αν και οι βόλτες κάθε τρεις και λίγο πίσω από τους Marshall ήταν ολίγον ύποπτες, σνιφ-σνιφ). Ο ήχος πάντως στα τρία πρώτα κομμάτια άθλιος. Φασαρία και δυστυχώς από αυτό καίγεται το Stay Hungry που κατά τ'άλλα θα έσπερνε... Η μπάντα είναι επαρκέστατη παικτικά και μετά από το ξεμπουρδούκλωμα του ήχου, η συναυλία παίρνει τα πάνω της σε σημείο απίστευτο.
Δεν ξέρω πόσοι πριν από μένα θα έχουν χρησιμοποιήσει την λέξη ΠΑΡΤΥ αλλα αυτό ακριβώς ήταν.
Ο Dee Snider έδειξε ότι είναι frontman πρωτοκλασάτος, όχι μόνο το έχει το χάρισμα, έχει και τίγκα εμπειρία, έκανε δέκα χιλιάδες κόσμο ότι ήθελε, να τραγουδάνε, να χορεύουν, να χοροπηδάνε, τους κράταγε πάντα στην τσίτα. Φαίνεται ότι το άτομο γνωρίζει τι κάνει και ότι το έκανε κάποτε συνέχεια... Από εκεί και πέρα σχεδόν σε κάθε κομμάτι γινόταν και ένας δικός του χαμός αλλά νομίζω πως τα highlights της συναυλίας ήταν το We're Not Gonna Take It, το I Wanna Rock και το Come Out and Play (που άγγιξε και την ανατριχίλα που είχα φάει σε Accept), όπου ο Dee έδωσε τα ρέστα του. Φωνάρα αναλλοίωτη. Καθένας βέβαια έχει τα δικά του highlights, και εξίσου καλοί υποψήφιοι είναι τα Fire Still Burns και Under the Blade, τα καθαρόαιμα metal κομμάτια τους δηλαδή, το The Price και φυσικά το S.M.F. που έγινε καλός και σωστός πανικός. Τιμήσανε δεόντως το Stay Hungry αφού εκτός από αυτά που προανέφερα ακούστηκαν και τα Burn in Hell και Captain Howdy... Βασικά για να μην παπαρολογώ, παίξανε τα πάντα εκτός του Love is For Suckers και της προσωπικής μου αδυναμίας The Beast...
Κέρδισαν το 90% του κόσμου που τραγούδαγε και χόρευε μαζί τους, συμμετείχε ενεργά, ενώ το υπόλοιπο 10% απλώς παραδεχόταν την κλάση της μπάντας. Τώρα αν υπήρξε κάνας δυσκοίλιος που είπε κάτι κακό για τους Twisted Sister μάλλον φταίει ότι τον έφτυσε καμιά γκόμενα ή πήγε να δει μόνο τους Katatonia.
ΠΑΝΑΞΙΟΙ. Και η ίδια η μπάντα φαινόταν να την έχει καταβρεί με την συναυλία, ο Dee τα γνωστά λογύδρια αν και σε κάνα δυό σημεία φαινόταν ειλικρινής ότι θα τό'θελε να έχει δει Ελλάδα στις δόξες της μπάντας... Ο Jay Jay την είχε καραβρεί, ξέφυγε σε κάποια φάση από τις κλασσικές πόζες και γύρισε τον χρόνο αρκετά χρονια πίσω, που τον έπαιρνε να κυλιέται κάτω, να κάνει τρελά ποζεριλίκια με την κιθάρα κλπ. Έχω την εντύπωση ότι αυτός το καταχάρηκε πιο πολύ από όλους... Ο Mendoza, ζώο όπως πάντα. Animal, θεός. Ο Eddie τα ψιλοσκάτωσε γενικά στα solo αλλα τώρα πραγματικά δεν έχω ιδέα ποιος ασχολήθηκε, οι Twisted Sister μια φορά δεν είναι μπάντα των solo οπότε no problem. Ο A.J. σταθερός και επαρκής. Έκανε και ένα solo βαρεμάρα αλλα νταξ, αυτά είναι λεπτομέρειες του κώλου. Η μπάντα ανέβηκε, χιλιάδες κόσμος χάρηκε τίγκα και μετά φύγανε.
--------------
Η μέρα τελείωσε με τα πλήθη να χάνονται στο σκοτάδι ψάχνοντας το γαμημένο πούλμαν και κρυφακούγοντας true vs thrash συνομιλίες με τρελά γραφικό κόσμο. Θεΐλα, METAL ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ! Νομίζω πως αυτό το διήμερο ήταν το καλύτερο rockwave evah, το χάρηκα όσο λίγες συναυλίες. Άντε, τώρα που η Didi ανοίχτηκε και φέρνει μεγάλες μπάντες και βλέπει ότι πιάνει, καιρός είναι να φέρει τους AC/DC *κάπου* (Terra Vibe δεν χωράνε με την καμία όμως) για να αποτελειωθούμε επιτέλους. A, και με support Motorhead e?
Vic's Log: Πώς πέρασα στο Rockwave Festival 2005 - DAY 1
Αυτό και το επόμενο μπλογκ ποστ είναι η σχεδόν απνευστί καταγραφή του Rockwave του 2005 που είχα κάνει τότε. Το βρήκα και το ξέθαψα και συγκινήθηκα και θέλω να το έχω πιο προσβάσιμο. Σεντόνι στα greeklish δυσανάγνωστο, οπότε βρήκα και ονλάιν μετατροπέα greeklish to greek και χάρηκα. Συνοπτικά, σχεδόν όλοι είναι θεοί (το οποίο επαναλαμβάνεται εκνευριστικά πολύ, υγεία) και τα πάντα ήταν χαρούμενα και οι μέλισσες πηδιόντουσαν αφηνιασμένα.
Vic's log
(εναλλακτικά: Πώς πέρασα στο Rockwave Festival 2005)
-----------------------------------------------------
Κινάμε λοιπόν που λέτε από Ηράκλειο την Τετάρτη με πλοίο, εγώ, η αρραβωνιαστικία μου Πόπη και ο αδερφός Μανώλης (που πληρώνει τα πάντα για γαμήλιο δώρο το κορόιδο). Συζήτηση για Slayer, Anthrax και σε ποια κομμάτια θα γίνει τρελό moshing, σε ποιο κομμάτι θα μπούμε κλπ...
Άφιξη Αθήνα. Η μέρα περνάει με catching up με αδερφές και φίλους, μπυροποσία και γενικώς ξεκούραση από το ταξίδι στο κατάστρωμα. Ύπνος.
Η μέρα ξεκίνησε όμορφα και ωραία, ραντεβού στην πλατεία Κάνιγγος για το πούλμαν που θα μας πήγαινε στη Μαλακάσα. Συνάντηση με παλιούς γνωστούς, χάζεμα τα διαφορα μπλουζάκια και ανταλλαγές απόψεων για το ποιος θα γαμήσει, την σειρά των group, προσδοκίες κλπ. Φυσικά, μιας και το πούλμαν ήταν μισό-μισό Ηρακλειώτες και άτομα που είχαν κλείσει θέσεις από την Eat Metal, το πιο συχνό σχόλιο ήταν "καλά, πως παίζουν οι Accept κάτω από τους Slayer?". Εμφανής η παρουσία πολλών άνω των 30...
Στο δρόμο φτιάξιμο (ή πρήξιμο, όπως το δει κανεις) με Heavy Load και Manilla Road και λοιπές τρουΐλες.
Φτάνουμε στο χώρο. Xoxo, το πούλμαν μας αφήνει απέξω, καημένα παιδιά που περπατάτε μες στον ήλιο, νια νια νια.
Επιθεώρηση του χώρου. Καλός φαίνεται, μπόλικες τουαλέτες να φεύγουν οι μπύρες, τιμές ανεκτές, χάζεμα στα stands με τα μπλουζάκια και βουρ για καβάντζα σε σκιά στα αριστερά της κονσόλας, στα δέντρα. OK, we have established headquarters. Κόσμος, καμια 3-4 χιλιάδες διασκορπισμένοι παντού, με αρκετούς στοιβαγμένους μπροστά από την σκηνή. Οι περισσότεροι όμως (δικαιολογημένα) κάνουν αναγνώριση του χώρου, βρίσκουν γνωστούς, καβαντζώνουν μέρη, χαζεύουν κώλους, μπλουζάκια, παπούτσια και δυο φοβερά χοντρά άτομα που περιφέρονται στον χώρο και είναι και γαμώ τις φάτσες... Στην σκηνή οι...
Order of the Ebon Hand
----------------------
Black Metal μεσημεριάτικα. Τρία άτομα, ήχος μετριότατος με το μπάσο πολύ πιο δυνατά από ότι αρμόζει στην περίσταση. Δεν έχω ιδέα για την μπάντα, έχω ακούσει πεταχτά κομμάτια τους στάνταρ, αλλα το black metal ποτε δεν με συγκίνησε και αυτοί δεν θεωρούνται και τέρατα του χώρου ώστε να ασχοληθώ για το γαμώτο του πράγματος... Ότι παρακολούθησα με προσοχή μου φάνηκε μάλλον αδιάφορο αν και οι ίδιοι δίνανε φιλότιμες προσπάθειες. Τώρα ποιος σκέφτηκε ότι είναι καλή ιδέα να φτιάξουν το κοινό των Candlemass, Accept και Slayer (με μέσο ορο ηλικίας μεγαλύτερο των 20-22 τουλάχιστον) οι Order, αυτός ευθύνεται και για την γενικότερη αδιαφορία και "ποιος τους χέζει αυτούς", τα γνωστά σχόλια των μεγαλύτερων κλπ... Πάντως, με το Killed By Death, παρόλο που ήταν μέτριο στην εκτέλεση, κούνησαν λίγο τους μπροστά στοιβαγμένους και κάνα δύο γέροι χτυπάγανε και το πόδι κάτω και γενικώς υπήρχε μια ευθυμία στον αέρα...
Συνολικά, όταν τελείωσε η βραδιά, άκουσα το όνομά τους μία φορά από ένα παιδί που έλεγε ότι group της βραδιάς ήταν οι Order of the Ebon Hand σε απάντηση στον τσακωμό δυο παιδιών για Accept και Slayer... (χούμορ, χούμορ...)
----------
Με συνοπτικές διαδικασίες βγαίνουν και οι...
Dismember
----------
...που γουστάρω ιδιαιτέρως. Με ένα πάνω από το Pieces από πίσω βγαίνουν και βασικά παρόλο που είναι μεσημέρι και το κοινό που δεν ήταν και το πλέον καθαρόαιμο deathμεταλλάδικο άρχισαν να παίρνουν κεφάλια. Ήχος μπετονιέρα σουηδίλα όπως και οι εταίροι καππαδόκες entombed και γενικώς άλλη μια απόδειξη ότι αυτή η γενιά της death σκηνής από Σουηδία μεριά το είχε πιάσει το νόημα. Πορωτικοί, συναυλιακοί ρε αδερφέ, άνοιξαν με το σπαθί τους μπόλικα moshpits και κέρδισαν κόσμο που δεν είχε ακούσει νότα τους. Σίγουρα κέρδισαν και την συμπάθεια αρκετών xεβιμεταλλάδων αν και δεν νομίζω να αυξηθούν ιδιαιτέρως οι πωλήσεις τους από αυτήν την μεριά... Τίμησαν και τους δυο πρώτους δίσκους τους αν και σε κάποια φάση άκουσα κάτι σε στυλ In Flames του Clayman που με ξενέρωσε και υποθέτω ότι είναι από τα καινούργια. Δυστυχώς. Πάντως κράτησε λίγο και το συνολικό setlist έσπειρε. Νταξ. Παλιό Σουηδικό death metal σε open air μεσημεριάτικα με κοινό γερόντων και θρασάδων. Αυτό ακριβώς όμως για τα δεδομένα αυτά και με απόδειξη τα μπόλικα moshpits, τα παιδιά γάμησαν.
----------
Διαλειμματάκι, άντε να βγούν οι θεοί να μου φύγει και μένα το άχτι που τους έχω χάσει 2 φορες γαμωτοσπιτακιτουστρατου. Στήνονται και 4 άσπροι σταυροί για το σκηνικό, κάποιοι τελειωμένοι σχολιάζουν ότι "οι Μεταλλικά τα κάναν αυτά φιλαράκι από το 86" (θεοί, στην κοσμάρα τους). Πρώτες μπύρες, ωραίο κλίμα. Ο κόσμος ακόμα αραιός... Και ξάφνου σκάνε οι...
Candlemass
-----------
Λοιπόν, ακόμα δεν έχω ακούσει τον καινούργιο δίσκο και αισθάνομαι ντροπή αλλα είμαι σχεδόν βέβαιος μετά από προσεκτικές συζητήσεις ότι μοιάζει με Nightfall, καλή φάση κιετς... Το κομμάτι που παίζει δεν το ξέρω, στάνταρ καινούργιο είναι. Nightfallizei, όπως και ο ήχος... Γαμώ ακούγεται. Και σκάει και ο θεός μοναχός με την κοιλιά να ξεχειλίζει και το μαλλί που αψηφά την βαρύτητα. Άρχοντας, ενεργητικότατος, ξεσηκώνει τον κόσμο με χειρονομίες και φωνές, κάνει το γνωστό σούμο headbanging, βαράει το κεφάλι του και η φωνή του είναι καμπάνα. Νταξ... Ήδη μπαίνω στο κλίμα, κοπανιέμαι (όχι τρελα βεβαια, μόλις αρχίσαμε), αγκαλιά την γυναίκα που έχει και αδυναμία σε Candlemass και όλα καλά.
Black Dwarf το κομμάτι και από εκεί και πέρα δεν θυμάμαι σειρά... Νομίιιζω ήταν το Mirror, Mirror μετά; Πάντως τό'ξερα το κομμάτι και το κοπάνημα εντείνεται και χαζεύω τον Messiah κυρίως, τον κόσμο που έχει πυκνώσει κάπως και σαφώς καραγουστάρει, αν και οι εκδηλώσεις λατρείας συγκεντρώνονται μπροστά από την σκηνή και αρκετά μπροστά από την κονσόλα. Παίξανε και Witches, Copernicus από καινούργια τα οποια βρήκα γαμώ και μια χαρά Nightfallίζοντα αλλά το πραγματικό σπάσιμο το απόλαυσα σε Solitude, Dark are the Veils of Death και κυρίως At the Gallow's End που πρέπει να ζούλαγα πιο δυνατά από ότι έπρεπε την γυναίκα γιατί διαμαρτυρήθηκε... Καλή φάση. Άρχοντες οι Candlemass, καλός ήχος, ο Messiah χαρισματικός frontman, παρόλο το μεσημέρι ξεσηκώνει τον κόσμο αλλα τρομερά μικρό setlist... Τι έγινε ρε παιδιά κιόλας; Δεν άκουσα ένα Sorcerer's Pledge να τό'χω να το θυμάμαι, κρίμα... Ωραίοι, αλλα έχω την εντύπωση ότι οι προηγούμενες 2 συναυλίες πρέπει να ήταν πολύ πολύ καλύτερες, χωρίς να φταίνε οι ίδιοι Candlemass φυσικά...
-----------
Κι άλλες μπύρες. Εντωμεταξύ έχουν πλακώσει και άλλοι φίλοι και γίνεται ένας γενικός χαβαλές στα headquarters, πολύ καλή διάθεση και οι θρασοντεθάδες φίλοι μου λένε ότι Accept σκοπεύουν να χαλαρώσουν και να πιουν τις μπύρες, να ετοιμαστούν ψυχολογικά για την βία των Slayer και νταξ, γουστάρουν αλλά δεν τρέχει και τίποτα...
Εγώ έχοντας σε τρομερά υψηλή εκτίμηση τους Saxon (που με στείλανε αδιάβαστο κάποτε) και έχοντας ακούσει ότι οι Accept είναι αντάξιοι, ήμουν και λίγο πιο φτιαγμένος... Η γυναίκα γουστάρει και τις κλασσικούρες, ωραία θά'ναι... Εγώ Accept άκουγα 86 με 90 μεριά, πιτσιρίκος δηλαδή και δεν θυμάμαι πως είναι να τους λατρεύεις-λατρεύεις... Για να ιδούμε... Τα γερόντια πάντως στον χώρο φαίνονται ανυπόμονα...
Και σκάνε λοιπόν και οι
Accept
-------
Και άντε γεια! Το Heavy Metal party ξεκινά. Δεν θυμάμαι σειρά, δεν θυμάμαι αν ο ήχος ήταν άψογος από την αρχή, άκουσα μέτρια σχόλια για τον Udo όσο αφορά την απόδοσή του αλλα εγώ δεν πήρα χαμπάρι... Διότι παίδες στους Accept έπαθα την πλάκα της ζωής μου. Έγινα πάλι ένα σκατόπαιδο που άκουγε Accept τότε όταν άκουγε ο μεγάλος αδερφός και ο ξάδερφος και έβλεπα το Midnight Mover στην "δορυφορική" (α, ρε και να το παίζανε φλας που θα έτρωγα!). Ειδικά στο Son of a Bitch, με το που σκάει το ρεφρέν, και χωρίς να το πάρω χαμπάρι, νιώθω να βουρκώνω και ένα κόμπο στο λαιμό. Ανατριχίλα ρε... A, ρε πούστη, heavy metal ρε μουνιά! (ναι, και εγώ το χρησιμοποιούσα για να κοροϊδέψω τους γραφικούς).
Ριφφάρες, η μια μετά την άλλη, και θυμήθηκα, ναι ρε, οι Accept είχαν αρχίδια, βαρύ συγκρότημα να ΄ουμ, και το κλασσικό heavy μια χαρά ήτανε... Γυρνάω με ένα χαμόγελο ΝΑ στον φίλο θρασοντεθά και χαμογελάει και αυτός. Του δείχνω με το κεφάλι το πλήθος που χορεύει ρυθμικά και βλέπεις χιλιάδες χέρια να χτυπάνε παλαμάκια, γροθιές, να τραγουδάνε και γενικότερα να επικρατεί μια ΧΑΡΑ ΓΗΠΕΔΟΥ, σαν ο γαύρος να ρίχνει 7άρα στον βάζελο και να παίρνει πρωτάθλημα (ξενέρωσα τους βάζελους τώρα αλλα zboutsam) και ο κόσμος αρχίζει τα τραγούδια... Fast ας a Shark... E, η εισαγωγή είναι το απόλυτο γηπεδικό. Με τον θρασοντεθά αρχίζουμε συγκινημένοι να φανταζόμαστε στίχους με "Ααααντε γαμήσου ΠΑΑΑΑΑΑΑΟ" και σκάει η speed μεταλλιά που επηρέασε κόσμο και κοσμάκη, νταξ, ψαρώνουν και οι θρασάδες που 'ρθανε για Slayer (ε, μερικοί τέλος πάντων) και γίνεται πανικός. Ο Ήχος άψογος...
Και είμαι στον έβδομο ουρανό και λέω "άντε, αποτελειώστε μας με ένα Princess τώρα" και φυσικά σκάει στο καπάκι, γιατί ο θεός είναι μεγάλος... Ανατριχίλα, η γυναίκα ασφυκτιά από την αγκαλιά και τραγουδάμε παρέα...
Σκάει μύτη και ο Ηρακλής, πολύ καλο φιλαράκι από Ηράκλειο, προφανώς πίττα "εγώ ξέρεις... Accept πίνω! Μαλακα, Slayer δεν θα είσαι εδώ, θα είμαστε εκεί μπροστά να τα σπάσουμε όλα!" Γενικώς, κλίμα αδερφικής αγάπης και νομίζω ότι πολύς κόσμος έστω και για μια γαμημένη ώρα ένιωσε δικαιωμένος... Έβλεπα γραφικόφατσες, παππούδες που δεν καταλαβαίνουν γρι από μπάντες σαν τους System of a Down ας πούμε, να είναι εκστασιασμένοι, ευτυχισμένοι. E, τι να τους πεις μετά; Στα παπάρια τους, μια χαρά είναι και αυτοί, και η μουσική που τους καυλώνει επίσης..
Ο Udo κάνει μια χαρά παιχνίδι με τον κόσμο, τους ξεσηκώνει χαλαρά, βοηθά και η μουσική φυσικά και γενικώς ΠΟΛΥΣ κόσμος περνά πραγματικά καλά. Τραγουδάνε στα γηπεδικά κοψίματα, φαίνεται και η εμπειρία...
Κάποιοι ξενερώσανε με τα solo του Hoffman, εγώ προσωπικά τα ευχαριστήθηκα και μου άρεσε και το στιλάκι, γούσταρε κατ'εμέ και όταν πια είχε αρχίσει να γίνεται κουραστικό σκάει η μπάντα όλη με τον Udo και άντε γεια και πάλι... Με το Balls το the Wall κλείσανε αν θυμάμαι καλώς και προφανώς έγινε και πάλι ένας τρομερά ευδιάθετος πανικός... Κορυφαίες στιγμές, νταξ, ό,τι κομμάτι ξέρετε από τα κλαμπάκια, αυτά. Για μένα το Son of a Bitch και Princess of the Dawn με στείλανε.
------------------
Ο αδερφός και ο θρασοντεθάς με κοροϊδεύουν που έχω πάθει κωλόπλακα. Νταξ, λέει, καλοί ήταν, και δεν περιμέναμε να ξεσηκώσουν και τόσο πολύ τον κόσμο, αλλα οκ, αυτό. Εγώ να παραμιλάω για θεούς και υπέρτατους και έπη. Καλά. Φαΐ τώρα. Κάτι σουβλάκια που δεν ήθελα να ξέρω από τι ζώο βγήκαν, πάντως πολύ νόστιμα, αν και τίγκα στο λίπος. Καλή μπίχλα γενικά... Μπύρες... Έρχεται και ο Ηρακλής να με πάρει από το χέρι να μπούμε στο pit. Με λοξοκοιτάζουν και οι θρασοντεθάδες, δεν πιστεύω να την βγάλεις εδώ και τέτοια... Εγώ σε δίλημμα. Θέλω εννοείται να μπω μέσα, έχω όμως και μια εύθραυστη γυναικα να προσέχω... Με κοιτάει και αυτή, παίρνει τα γυαλιά ηλίου από το μπλουζάκι μου και μου λέει "άντε, όρμα". E, πάω και εγώ...
Δεν έχω δει Slayer ποτέ μου. Είναι μια μπάντα που έχω λατρέψει και προσκυνήσει όσο λίγες... Όλοι οι δίσκοι μέχρι και Decade of Aggression είναι θεΐλες, thrash θεοί, κλπ, κλπ... Τα γνωστά. Ξέρω πολύ καλά την φήμη τους. Οι φίλοι τους έχουν δει το 96 και μου λένε τι να περιμένω. E, ήρθαν και με Λομπάρντο, γάμησέ τα, θα πέσει βρωμόξυλο, θα πάθω πλάκα... Ο κόσμος έχει πληθύνει, έχει βραδιάσει...
Πάμε δέκα άτομα και πιάνουμε καλή θέση. Έχω αρχίσει και πριζώνομαι. Θα δω Slayer ρε... Θα σκάσει καμιά νότα από South of Heaven και θα σεληνιαστώ... ή με κάνα Raining Blood... ή κάνα Hell Awaits... Τςς, ό,τι και να'ναι θα ανοίξει ένα pit από εδώ έως του χρόνου... Τα φώτα σβήνουνε, οι αετοί εμφανίζονται και βγαίνουν οι
Slayer
-------
Συγγνώμη? Τι είναι αυτό είπαμε? Η απόλυτη ξενέρα? Ναι, ακριβώς αυτή. God Hates Us All? Με δουλεύετε ρε? Έχετε τα τρία απόλυτα intro κομμάτια και βγαίνετε με αυτήν την πίπα? Ξε-σεληνιάζομαι. Ούτε κοπάνημα. Διπλα μου παιδιά 17-25 ετών έχουν ξεφύγει και ανοίγουν ένα μικρό pit. Προφανώς περνάνε καλύτερα από μένα και αισθάνομαι ο μαλάκας της πρώτης σειράς... Δεν γαμιέται. Κοιτάζομαι με τους φίλους και αυτοί είναι το ίδιο ξενερωμένοι. Ο ήχος ok, ο Λομπάρντο ζωγραφίζει, King-Hanneman ακριβώς όπως τους έχω δει στα άπειρα video, γενικά, βλέπω Slayer, αλλα δεν έχω πάθει πλάκα.
Τελειώνει το κομμάτι. Πάρτα Βασιλάκη. War Ensemble και άντε γεια. E, σεληνιάζομαι ελαφρώς και αρχίζει επιτέλους ένα σωστό thrash κοπάνημα. Γιατί δεν έχω γίνει σαρδέλα? Κοιτάω γύρω και βλέπω να κοπανιόμαστε μόνο εγώ και οι φίλοι μου, οι άλλοι απλά να κουνάνε ρυθμικά το κεφάλι. Fuck that. Slayer είμαστε ρε, αρχίζουμε ένα private, οικογενειακό pit. Ανοίγουνε γύρω μας οι κωλόφλωροι. Δεν γαμιέται, ας δούμε slayer...
Και κάπως έτσι κύλησε η συναυλία... Ups και downs. Μερικά φοβερα σημεία, (αυτά από Seasons και πίσω συγκεκριμένα), μερικές ξενέρες (τα υπόλοιπα), ένας κόσμος ψόφιος, μονο στις πρώτες σειρές πέφτει ξύλο (έλεος αν δεν έπεφτε κιόλας), πίσω το κοινό είναι πεθαμένο. Raining Blood και Angel of Death τα έχω δει όλα, αλλα σε πριβέ κατάσταση, καμία σχέση με το αδερφικό-οικογενειακό-μαζικό party των Accept μια ώρα πριν...
Ο Λομπάρντο θεός, ντάξει, το ξέραμε, στο Chemical Warfare βαράει αλύπητα τα toms σε μια κλασσική στιγμή 80ίλας thrash...
Σε γενικές γραμμές, πολύ καλά. Φοβερή συναυλία. Εγώ όμως περίμενα να μπω και να βγω χαζεμένος λέγοντας "ποιοι Accept;". Η ετυμηγορία της παρέας το ίδιο, "έπρεπε να ήσουν το 96". Παιδιά που κάθονταν πιο πίσω και με θέα σε όλο το κοινό επιβεβαίωσαν την εντύπωση μας: Οι Dismember είχαν πιο πολλά moshpits. Χρειάζεται να πω τίποτα άλλο;
Πολλοί φεύγανε μονολογώντας και σε φάση χαζέματος οπότε, ίσως και απλώς να είχα βάλει τον πήχη πολύ ψηλά... Ή μήπως το κάνανε οι Accept αυτό? Δεν ξέρω, πάντως περπατώντας πίσω, ένας χοντρός χοντρός τρουάς έλεγε "καλά, οι Accept κάτω από τους Slayer;" (κολληματίες ρε πούστη μου...) και παραδόξως συμφώνησα μαζί του... Ο Ηρακλής (που είχε χωθεί πρώτες σειρές με το που βγήκαν και έτσι δεν τον είδα μέχρι το τέλος) έρχεται, πιάνει το μπλουζάκι μου (Beneath the Remains ψαρωτικό και σεβάσμιο, κομπλέ με tourdates) και διαπιστώνοντας ότι δεν στάζει ιδρώτα, μου λέει: "μπααα, τίποτα, αδύναμο σε βρίσκω!". "Καλά, αύριο Anthrax τα λέμε, θυμήσου το, θα τους ΣΒΗΣΟΥΝΕ τους Slayer", απαντάω και είμαι σίγουρος ότι έτσι θα γίνει...
-----------
Ωχ, τώρα λέει έχει περπάτημα της πουτάνας μέχρι το πούλμαν, ε; Όχι. Είναι παρκαρισμένο έξω ακριβώς. Έπος. Γάμησε η πρώτη μέρα. Αύριο προβλέπεται και καλύτερη....
PS: Μα πόσο μαλάκας είναι κάποιος που πετάει αναμμένο καπνογόνο στον κόσμο στα τυφλά? Ελπίζω να βρέθηκε κάποιος να του την πει από κει δίπλα. Κατά προτίμηση κάνας τεράστιος χοντρός τρου, από αυτούς που πίσω από την πλάτη τους κοροϊδεύει...
PPS: Μα πόσο ξενέρα πια? Θες να ακούσεις ένα Black Magic (συγκεκριμένα το πιο requested από ότι άκουγα) και ακούς έναν διπλα "το Diiittoheeeead!". Έλεος ρε! Τόσοι δίσκοι, τέτοιες κομματάρες και σου λείπει το Dittohead;;; Πρέπει να γερνάω τελικά...
Vic's log
(εναλλακτικά: Πώς πέρασα στο Rockwave Festival 2005)
-----------------------------------------------------
Κινάμε λοιπόν που λέτε από Ηράκλειο την Τετάρτη με πλοίο, εγώ, η αρραβωνιαστικία μου Πόπη και ο αδερφός Μανώλης (που πληρώνει τα πάντα για γαμήλιο δώρο το κορόιδο). Συζήτηση για Slayer, Anthrax και σε ποια κομμάτια θα γίνει τρελό moshing, σε ποιο κομμάτι θα μπούμε κλπ...
Άφιξη Αθήνα. Η μέρα περνάει με catching up με αδερφές και φίλους, μπυροποσία και γενικώς ξεκούραση από το ταξίδι στο κατάστρωμα. Ύπνος.
Η μέρα ξεκίνησε όμορφα και ωραία, ραντεβού στην πλατεία Κάνιγγος για το πούλμαν που θα μας πήγαινε στη Μαλακάσα. Συνάντηση με παλιούς γνωστούς, χάζεμα τα διαφορα μπλουζάκια και ανταλλαγές απόψεων για το ποιος θα γαμήσει, την σειρά των group, προσδοκίες κλπ. Φυσικά, μιας και το πούλμαν ήταν μισό-μισό Ηρακλειώτες και άτομα που είχαν κλείσει θέσεις από την Eat Metal, το πιο συχνό σχόλιο ήταν "καλά, πως παίζουν οι Accept κάτω από τους Slayer?". Εμφανής η παρουσία πολλών άνω των 30...
Στο δρόμο φτιάξιμο (ή πρήξιμο, όπως το δει κανεις) με Heavy Load και Manilla Road και λοιπές τρουΐλες.
Φτάνουμε στο χώρο. Xoxo, το πούλμαν μας αφήνει απέξω, καημένα παιδιά που περπατάτε μες στον ήλιο, νια νια νια.
Επιθεώρηση του χώρου. Καλός φαίνεται, μπόλικες τουαλέτες να φεύγουν οι μπύρες, τιμές ανεκτές, χάζεμα στα stands με τα μπλουζάκια και βουρ για καβάντζα σε σκιά στα αριστερά της κονσόλας, στα δέντρα. OK, we have established headquarters. Κόσμος, καμια 3-4 χιλιάδες διασκορπισμένοι παντού, με αρκετούς στοιβαγμένους μπροστά από την σκηνή. Οι περισσότεροι όμως (δικαιολογημένα) κάνουν αναγνώριση του χώρου, βρίσκουν γνωστούς, καβαντζώνουν μέρη, χαζεύουν κώλους, μπλουζάκια, παπούτσια και δυο φοβερά χοντρά άτομα που περιφέρονται στον χώρο και είναι και γαμώ τις φάτσες... Στην σκηνή οι...
Order of the Ebon Hand
----------------------
Black Metal μεσημεριάτικα. Τρία άτομα, ήχος μετριότατος με το μπάσο πολύ πιο δυνατά από ότι αρμόζει στην περίσταση. Δεν έχω ιδέα για την μπάντα, έχω ακούσει πεταχτά κομμάτια τους στάνταρ, αλλα το black metal ποτε δεν με συγκίνησε και αυτοί δεν θεωρούνται και τέρατα του χώρου ώστε να ασχοληθώ για το γαμώτο του πράγματος... Ότι παρακολούθησα με προσοχή μου φάνηκε μάλλον αδιάφορο αν και οι ίδιοι δίνανε φιλότιμες προσπάθειες. Τώρα ποιος σκέφτηκε ότι είναι καλή ιδέα να φτιάξουν το κοινό των Candlemass, Accept και Slayer (με μέσο ορο ηλικίας μεγαλύτερο των 20-22 τουλάχιστον) οι Order, αυτός ευθύνεται και για την γενικότερη αδιαφορία και "ποιος τους χέζει αυτούς", τα γνωστά σχόλια των μεγαλύτερων κλπ... Πάντως, με το Killed By Death, παρόλο που ήταν μέτριο στην εκτέλεση, κούνησαν λίγο τους μπροστά στοιβαγμένους και κάνα δύο γέροι χτυπάγανε και το πόδι κάτω και γενικώς υπήρχε μια ευθυμία στον αέρα...
Συνολικά, όταν τελείωσε η βραδιά, άκουσα το όνομά τους μία φορά από ένα παιδί που έλεγε ότι group της βραδιάς ήταν οι Order of the Ebon Hand σε απάντηση στον τσακωμό δυο παιδιών για Accept και Slayer... (χούμορ, χούμορ...)
----------
Με συνοπτικές διαδικασίες βγαίνουν και οι...
Dismember
----------
...που γουστάρω ιδιαιτέρως. Με ένα πάνω από το Pieces από πίσω βγαίνουν και βασικά παρόλο που είναι μεσημέρι και το κοινό που δεν ήταν και το πλέον καθαρόαιμο deathμεταλλάδικο άρχισαν να παίρνουν κεφάλια. Ήχος μπετονιέρα σουηδίλα όπως και οι εταίροι καππαδόκες entombed και γενικώς άλλη μια απόδειξη ότι αυτή η γενιά της death σκηνής από Σουηδία μεριά το είχε πιάσει το νόημα. Πορωτικοί, συναυλιακοί ρε αδερφέ, άνοιξαν με το σπαθί τους μπόλικα moshpits και κέρδισαν κόσμο που δεν είχε ακούσει νότα τους. Σίγουρα κέρδισαν και την συμπάθεια αρκετών xεβιμεταλλάδων αν και δεν νομίζω να αυξηθούν ιδιαιτέρως οι πωλήσεις τους από αυτήν την μεριά... Τίμησαν και τους δυο πρώτους δίσκους τους αν και σε κάποια φάση άκουσα κάτι σε στυλ In Flames του Clayman που με ξενέρωσε και υποθέτω ότι είναι από τα καινούργια. Δυστυχώς. Πάντως κράτησε λίγο και το συνολικό setlist έσπειρε. Νταξ. Παλιό Σουηδικό death metal σε open air μεσημεριάτικα με κοινό γερόντων και θρασάδων. Αυτό ακριβώς όμως για τα δεδομένα αυτά και με απόδειξη τα μπόλικα moshpits, τα παιδιά γάμησαν.
----------
Διαλειμματάκι, άντε να βγούν οι θεοί να μου φύγει και μένα το άχτι που τους έχω χάσει 2 φορες γαμωτοσπιτακιτουστρατου. Στήνονται και 4 άσπροι σταυροί για το σκηνικό, κάποιοι τελειωμένοι σχολιάζουν ότι "οι Μεταλλικά τα κάναν αυτά φιλαράκι από το 86" (θεοί, στην κοσμάρα τους). Πρώτες μπύρες, ωραίο κλίμα. Ο κόσμος ακόμα αραιός... Και ξάφνου σκάνε οι...
Candlemass
-----------
Λοιπόν, ακόμα δεν έχω ακούσει τον καινούργιο δίσκο και αισθάνομαι ντροπή αλλα είμαι σχεδόν βέβαιος μετά από προσεκτικές συζητήσεις ότι μοιάζει με Nightfall, καλή φάση κιετς... Το κομμάτι που παίζει δεν το ξέρω, στάνταρ καινούργιο είναι. Nightfallizei, όπως και ο ήχος... Γαμώ ακούγεται. Και σκάει και ο θεός μοναχός με την κοιλιά να ξεχειλίζει και το μαλλί που αψηφά την βαρύτητα. Άρχοντας, ενεργητικότατος, ξεσηκώνει τον κόσμο με χειρονομίες και φωνές, κάνει το γνωστό σούμο headbanging, βαράει το κεφάλι του και η φωνή του είναι καμπάνα. Νταξ... Ήδη μπαίνω στο κλίμα, κοπανιέμαι (όχι τρελα βεβαια, μόλις αρχίσαμε), αγκαλιά την γυναίκα που έχει και αδυναμία σε Candlemass και όλα καλά.
Black Dwarf το κομμάτι και από εκεί και πέρα δεν θυμάμαι σειρά... Νομίιιζω ήταν το Mirror, Mirror μετά; Πάντως τό'ξερα το κομμάτι και το κοπάνημα εντείνεται και χαζεύω τον Messiah κυρίως, τον κόσμο που έχει πυκνώσει κάπως και σαφώς καραγουστάρει, αν και οι εκδηλώσεις λατρείας συγκεντρώνονται μπροστά από την σκηνή και αρκετά μπροστά από την κονσόλα. Παίξανε και Witches, Copernicus από καινούργια τα οποια βρήκα γαμώ και μια χαρά Nightfallίζοντα αλλά το πραγματικό σπάσιμο το απόλαυσα σε Solitude, Dark are the Veils of Death και κυρίως At the Gallow's End που πρέπει να ζούλαγα πιο δυνατά από ότι έπρεπε την γυναίκα γιατί διαμαρτυρήθηκε... Καλή φάση. Άρχοντες οι Candlemass, καλός ήχος, ο Messiah χαρισματικός frontman, παρόλο το μεσημέρι ξεσηκώνει τον κόσμο αλλα τρομερά μικρό setlist... Τι έγινε ρε παιδιά κιόλας; Δεν άκουσα ένα Sorcerer's Pledge να τό'χω να το θυμάμαι, κρίμα... Ωραίοι, αλλα έχω την εντύπωση ότι οι προηγούμενες 2 συναυλίες πρέπει να ήταν πολύ πολύ καλύτερες, χωρίς να φταίνε οι ίδιοι Candlemass φυσικά...
-----------
Κι άλλες μπύρες. Εντωμεταξύ έχουν πλακώσει και άλλοι φίλοι και γίνεται ένας γενικός χαβαλές στα headquarters, πολύ καλή διάθεση και οι θρασοντεθάδες φίλοι μου λένε ότι Accept σκοπεύουν να χαλαρώσουν και να πιουν τις μπύρες, να ετοιμαστούν ψυχολογικά για την βία των Slayer και νταξ, γουστάρουν αλλά δεν τρέχει και τίποτα...
Εγώ έχοντας σε τρομερά υψηλή εκτίμηση τους Saxon (που με στείλανε αδιάβαστο κάποτε) και έχοντας ακούσει ότι οι Accept είναι αντάξιοι, ήμουν και λίγο πιο φτιαγμένος... Η γυναίκα γουστάρει και τις κλασσικούρες, ωραία θά'ναι... Εγώ Accept άκουγα 86 με 90 μεριά, πιτσιρίκος δηλαδή και δεν θυμάμαι πως είναι να τους λατρεύεις-λατρεύεις... Για να ιδούμε... Τα γερόντια πάντως στον χώρο φαίνονται ανυπόμονα...
Και σκάνε λοιπόν και οι
Accept
-------
Και άντε γεια! Το Heavy Metal party ξεκινά. Δεν θυμάμαι σειρά, δεν θυμάμαι αν ο ήχος ήταν άψογος από την αρχή, άκουσα μέτρια σχόλια για τον Udo όσο αφορά την απόδοσή του αλλα εγώ δεν πήρα χαμπάρι... Διότι παίδες στους Accept έπαθα την πλάκα της ζωής μου. Έγινα πάλι ένα σκατόπαιδο που άκουγε Accept τότε όταν άκουγε ο μεγάλος αδερφός και ο ξάδερφος και έβλεπα το Midnight Mover στην "δορυφορική" (α, ρε και να το παίζανε φλας που θα έτρωγα!). Ειδικά στο Son of a Bitch, με το που σκάει το ρεφρέν, και χωρίς να το πάρω χαμπάρι, νιώθω να βουρκώνω και ένα κόμπο στο λαιμό. Ανατριχίλα ρε... A, ρε πούστη, heavy metal ρε μουνιά! (ναι, και εγώ το χρησιμοποιούσα για να κοροϊδέψω τους γραφικούς).
Ριφφάρες, η μια μετά την άλλη, και θυμήθηκα, ναι ρε, οι Accept είχαν αρχίδια, βαρύ συγκρότημα να ΄ουμ, και το κλασσικό heavy μια χαρά ήτανε... Γυρνάω με ένα χαμόγελο ΝΑ στον φίλο θρασοντεθά και χαμογελάει και αυτός. Του δείχνω με το κεφάλι το πλήθος που χορεύει ρυθμικά και βλέπεις χιλιάδες χέρια να χτυπάνε παλαμάκια, γροθιές, να τραγουδάνε και γενικότερα να επικρατεί μια ΧΑΡΑ ΓΗΠΕΔΟΥ, σαν ο γαύρος να ρίχνει 7άρα στον βάζελο και να παίρνει πρωτάθλημα (ξενέρωσα τους βάζελους τώρα αλλα zboutsam) και ο κόσμος αρχίζει τα τραγούδια... Fast ας a Shark... E, η εισαγωγή είναι το απόλυτο γηπεδικό. Με τον θρασοντεθά αρχίζουμε συγκινημένοι να φανταζόμαστε στίχους με "Ααααντε γαμήσου ΠΑΑΑΑΑΑΑΟ" και σκάει η speed μεταλλιά που επηρέασε κόσμο και κοσμάκη, νταξ, ψαρώνουν και οι θρασάδες που 'ρθανε για Slayer (ε, μερικοί τέλος πάντων) και γίνεται πανικός. Ο Ήχος άψογος...
Και είμαι στον έβδομο ουρανό και λέω "άντε, αποτελειώστε μας με ένα Princess τώρα" και φυσικά σκάει στο καπάκι, γιατί ο θεός είναι μεγάλος... Ανατριχίλα, η γυναίκα ασφυκτιά από την αγκαλιά και τραγουδάμε παρέα...
Σκάει μύτη και ο Ηρακλής, πολύ καλο φιλαράκι από Ηράκλειο, προφανώς πίττα "εγώ ξέρεις... Accept πίνω! Μαλακα, Slayer δεν θα είσαι εδώ, θα είμαστε εκεί μπροστά να τα σπάσουμε όλα!" Γενικώς, κλίμα αδερφικής αγάπης και νομίζω ότι πολύς κόσμος έστω και για μια γαμημένη ώρα ένιωσε δικαιωμένος... Έβλεπα γραφικόφατσες, παππούδες που δεν καταλαβαίνουν γρι από μπάντες σαν τους System of a Down ας πούμε, να είναι εκστασιασμένοι, ευτυχισμένοι. E, τι να τους πεις μετά; Στα παπάρια τους, μια χαρά είναι και αυτοί, και η μουσική που τους καυλώνει επίσης..
Ο Udo κάνει μια χαρά παιχνίδι με τον κόσμο, τους ξεσηκώνει χαλαρά, βοηθά και η μουσική φυσικά και γενικώς ΠΟΛΥΣ κόσμος περνά πραγματικά καλά. Τραγουδάνε στα γηπεδικά κοψίματα, φαίνεται και η εμπειρία...
Κάποιοι ξενερώσανε με τα solo του Hoffman, εγώ προσωπικά τα ευχαριστήθηκα και μου άρεσε και το στιλάκι, γούσταρε κατ'εμέ και όταν πια είχε αρχίσει να γίνεται κουραστικό σκάει η μπάντα όλη με τον Udo και άντε γεια και πάλι... Με το Balls το the Wall κλείσανε αν θυμάμαι καλώς και προφανώς έγινε και πάλι ένας τρομερά ευδιάθετος πανικός... Κορυφαίες στιγμές, νταξ, ό,τι κομμάτι ξέρετε από τα κλαμπάκια, αυτά. Για μένα το Son of a Bitch και Princess of the Dawn με στείλανε.
------------------
Ο αδερφός και ο θρασοντεθάς με κοροϊδεύουν που έχω πάθει κωλόπλακα. Νταξ, λέει, καλοί ήταν, και δεν περιμέναμε να ξεσηκώσουν και τόσο πολύ τον κόσμο, αλλα οκ, αυτό. Εγώ να παραμιλάω για θεούς και υπέρτατους και έπη. Καλά. Φαΐ τώρα. Κάτι σουβλάκια που δεν ήθελα να ξέρω από τι ζώο βγήκαν, πάντως πολύ νόστιμα, αν και τίγκα στο λίπος. Καλή μπίχλα γενικά... Μπύρες... Έρχεται και ο Ηρακλής να με πάρει από το χέρι να μπούμε στο pit. Με λοξοκοιτάζουν και οι θρασοντεθάδες, δεν πιστεύω να την βγάλεις εδώ και τέτοια... Εγώ σε δίλημμα. Θέλω εννοείται να μπω μέσα, έχω όμως και μια εύθραυστη γυναικα να προσέχω... Με κοιτάει και αυτή, παίρνει τα γυαλιά ηλίου από το μπλουζάκι μου και μου λέει "άντε, όρμα". E, πάω και εγώ...
Δεν έχω δει Slayer ποτέ μου. Είναι μια μπάντα που έχω λατρέψει και προσκυνήσει όσο λίγες... Όλοι οι δίσκοι μέχρι και Decade of Aggression είναι θεΐλες, thrash θεοί, κλπ, κλπ... Τα γνωστά. Ξέρω πολύ καλά την φήμη τους. Οι φίλοι τους έχουν δει το 96 και μου λένε τι να περιμένω. E, ήρθαν και με Λομπάρντο, γάμησέ τα, θα πέσει βρωμόξυλο, θα πάθω πλάκα... Ο κόσμος έχει πληθύνει, έχει βραδιάσει...
Πάμε δέκα άτομα και πιάνουμε καλή θέση. Έχω αρχίσει και πριζώνομαι. Θα δω Slayer ρε... Θα σκάσει καμιά νότα από South of Heaven και θα σεληνιαστώ... ή με κάνα Raining Blood... ή κάνα Hell Awaits... Τςς, ό,τι και να'ναι θα ανοίξει ένα pit από εδώ έως του χρόνου... Τα φώτα σβήνουνε, οι αετοί εμφανίζονται και βγαίνουν οι
Slayer
-------
Συγγνώμη? Τι είναι αυτό είπαμε? Η απόλυτη ξενέρα? Ναι, ακριβώς αυτή. God Hates Us All? Με δουλεύετε ρε? Έχετε τα τρία απόλυτα intro κομμάτια και βγαίνετε με αυτήν την πίπα? Ξε-σεληνιάζομαι. Ούτε κοπάνημα. Διπλα μου παιδιά 17-25 ετών έχουν ξεφύγει και ανοίγουν ένα μικρό pit. Προφανώς περνάνε καλύτερα από μένα και αισθάνομαι ο μαλάκας της πρώτης σειράς... Δεν γαμιέται. Κοιτάζομαι με τους φίλους και αυτοί είναι το ίδιο ξενερωμένοι. Ο ήχος ok, ο Λομπάρντο ζωγραφίζει, King-Hanneman ακριβώς όπως τους έχω δει στα άπειρα video, γενικά, βλέπω Slayer, αλλα δεν έχω πάθει πλάκα.
Τελειώνει το κομμάτι. Πάρτα Βασιλάκη. War Ensemble και άντε γεια. E, σεληνιάζομαι ελαφρώς και αρχίζει επιτέλους ένα σωστό thrash κοπάνημα. Γιατί δεν έχω γίνει σαρδέλα? Κοιτάω γύρω και βλέπω να κοπανιόμαστε μόνο εγώ και οι φίλοι μου, οι άλλοι απλά να κουνάνε ρυθμικά το κεφάλι. Fuck that. Slayer είμαστε ρε, αρχίζουμε ένα private, οικογενειακό pit. Ανοίγουνε γύρω μας οι κωλόφλωροι. Δεν γαμιέται, ας δούμε slayer...
Και κάπως έτσι κύλησε η συναυλία... Ups και downs. Μερικά φοβερα σημεία, (αυτά από Seasons και πίσω συγκεκριμένα), μερικές ξενέρες (τα υπόλοιπα), ένας κόσμος ψόφιος, μονο στις πρώτες σειρές πέφτει ξύλο (έλεος αν δεν έπεφτε κιόλας), πίσω το κοινό είναι πεθαμένο. Raining Blood και Angel of Death τα έχω δει όλα, αλλα σε πριβέ κατάσταση, καμία σχέση με το αδερφικό-οικογενειακό-μαζικό party των Accept μια ώρα πριν...
Ο Λομπάρντο θεός, ντάξει, το ξέραμε, στο Chemical Warfare βαράει αλύπητα τα toms σε μια κλασσική στιγμή 80ίλας thrash...
Σε γενικές γραμμές, πολύ καλά. Φοβερή συναυλία. Εγώ όμως περίμενα να μπω και να βγω χαζεμένος λέγοντας "ποιοι Accept;". Η ετυμηγορία της παρέας το ίδιο, "έπρεπε να ήσουν το 96". Παιδιά που κάθονταν πιο πίσω και με θέα σε όλο το κοινό επιβεβαίωσαν την εντύπωση μας: Οι Dismember είχαν πιο πολλά moshpits. Χρειάζεται να πω τίποτα άλλο;
Πολλοί φεύγανε μονολογώντας και σε φάση χαζέματος οπότε, ίσως και απλώς να είχα βάλει τον πήχη πολύ ψηλά... Ή μήπως το κάνανε οι Accept αυτό? Δεν ξέρω, πάντως περπατώντας πίσω, ένας χοντρός χοντρός τρουάς έλεγε "καλά, οι Accept κάτω από τους Slayer;" (κολληματίες ρε πούστη μου...) και παραδόξως συμφώνησα μαζί του... Ο Ηρακλής (που είχε χωθεί πρώτες σειρές με το που βγήκαν και έτσι δεν τον είδα μέχρι το τέλος) έρχεται, πιάνει το μπλουζάκι μου (Beneath the Remains ψαρωτικό και σεβάσμιο, κομπλέ με tourdates) και διαπιστώνοντας ότι δεν στάζει ιδρώτα, μου λέει: "μπααα, τίποτα, αδύναμο σε βρίσκω!". "Καλά, αύριο Anthrax τα λέμε, θυμήσου το, θα τους ΣΒΗΣΟΥΝΕ τους Slayer", απαντάω και είμαι σίγουρος ότι έτσι θα γίνει...
-----------
Ωχ, τώρα λέει έχει περπάτημα της πουτάνας μέχρι το πούλμαν, ε; Όχι. Είναι παρκαρισμένο έξω ακριβώς. Έπος. Γάμησε η πρώτη μέρα. Αύριο προβλέπεται και καλύτερη....
PS: Μα πόσο μαλάκας είναι κάποιος που πετάει αναμμένο καπνογόνο στον κόσμο στα τυφλά? Ελπίζω να βρέθηκε κάποιος να του την πει από κει δίπλα. Κατά προτίμηση κάνας τεράστιος χοντρός τρου, από αυτούς που πίσω από την πλάτη τους κοροϊδεύει...
PPS: Μα πόσο ξενέρα πια? Θες να ακούσεις ένα Black Magic (συγκεκριμένα το πιο requested από ότι άκουγα) και ακούς έναν διπλα "το Diiittoheeeead!". Έλεος ρε! Τόσοι δίσκοι, τέτοιες κομματάρες και σου λείπει το Dittohead;;; Πρέπει να γερνάω τελικά...
Gamma Ray - Majestic (Metal-Is, 2005)
Γραμμένο το 2005, όπου και εμφανίστηκε στο electric requiem webzine.
Οι Gamma Ray εδώ και αρκετό καιρό απευθύνονται σε δύο πολύ συγκεκριμένες κατηγορίες μεταλλάδων στην Ελλάδα. Η πρώτη είναι αυτή που γουστάρει euro power metal. Έτσι απλά. Η δεύτερη είναι αυτή που δεν έχει κάποιο τεράστιο κόλλημα με το euro power, γουστάρει αρκετά album της σκηνής αλλά θεωρεί ότι η σκηνή έχει στερέψει εμπνεύσεως προ πολλού και οι καλοί δίσκοι είναι πολύ δύσκολο να εντοπιστούν, οπότε γιατί να ψάξουν κιόλας; Οι Gamma Ray όμως έχουν τον παππού της σκηνής, τον σεβασμιώτατο Kai Hansen που μεγαλούργησε με τους Helloween και έκανε και ένα ωραιότατο μπαμ με το Land of the Free με τους Gamma Ray. Οπότε μπορεί και να' χει ψωμί η υπόθεση...
Υπάρχει και μια τρίτη μερίδα ανθρώπων που λατρεύουν και την πρώτη εποχή των Gamma Ray (με τον Scheepers) και γνωρίζουν πολύ καλά πως ο Kai Hansen έχει περάσει και μια περίοδο που δεν εκτιμάται ιδιαιτέρως από τον πολύ κόσμο αλλά είναι τρομερά αξιόλογη μουσικά και κυρίως απέχει πολύ από τα κλισέ μιας σκηνής που όσο μεγαλώνει ποσοτικά, τόσο και στερεύει ποιοτικά.
Θα προσπαθήσω να εξηγήσω και στις τρεις κατηγορίες τι να περιμένουν από το Majestic.
Short version:
Η πρώτη κατηγορία μπορεί να επενδύσει άφοβα. Βούτυρο στο ψωμί σας παίδες.
Η δεύτερη κατηγορία: Αν έχετε ακούσει από Somewhere Out in Space και πέρα, μια από τα ίδια, πάνω κάτω. Αλλά έχει πετύχει κάποιες πραγματικά καλές συνθέσεις.
Για τους λάτρεις κομματιών τύπου Dreamhealer, Cave Principle, Insanity and Genius, Money και τα ρέστα... ξεχάστε το. Σε αυτόν τον δίσκο δεν υπάρχει ίχνος καινοτομίας και πειραματισμού.
Long version:
Μετά τη (δίκαιη) επιτυχία του Land of the Free, η παρέα του Hansen σταθεροποίησε τον μέχρι πρότινος πολυμορφικό ήχο της στο ευρωπαικό power metal. Και το κάνανε και καλά και κανείς δεν μπορεί να τους πει τίποτα, αφού ο Hansen είναι ουσιαστικά ο ιδρυτής του ήχου με τους Helloween. Έτσι κυκλοφόρησαν 3 δίσκοι (χώρια από συλλογές, ΕΡ και live) μετά το Land of the Free που συνέχιζαν την ίδια συνταγή της επιτυχίας. Helloween του Walls of Jericho meets Keeper of the Seven Keys, με τις trademark Hansenικές μελωδίες. Και ομολογουμένως από τους δίσκους αυτούς βγήκαν κάποια κομμάτια δυναμίτες και πολλές πανέμορφες συνθέσεις. Προς το τέλος όμως, άρχισαν να φαίνονται σημάδια κόπωσης με την έννοια εμφάνισης μελωδιών ύποπτα γνωστών ("ρε συ, το Rapid Fire δεν είναι αυτό;"), επαναλαμβανόμενων μοτίβων και γενικότερα πολύς κόσμος άρχισε να παραπονιέται ότι οι Gamma Ray είναι από τα group της κατηγορίας "μια από τα ίδια" (τύπου Running Wild, γκουχ γκουχ).
Από την άλλη, ο μπαγάσας ο Kai πάντα θα σου βγάλει αυτό το κάτι παραπάνω που, παρόλο που το έχεις ξανακούσει, σου κάνει αίσθηση, διότι το αυθεντικό έχει άλλη γεύση υποθέτω... Το ζητούμενο είναι λοιπόν, στο Mαjestic, πόση αίσθηση μπορεί να προκαλέσει ο κύριος Hansen στην μεταλλική κοινότητα;
Αν βάλετε το δίσκο γνωρίζοντας ότι θα ακούσετε κάτι πολύ συγκεκριμένο, χωρίς απαιτήσεις, ο δίσκος έχει να δώσει πολλά. Συγκεκριμένα, έχει speed δυναμίτες σαν το Hell is Thy Home που ενώ είναι η συνταγή δικασίλα - ρεφρέν, έχει πραγματικά καλά riff, ένα έντεχνα κλεμμένο κουπλέ του Leather Rebel των Priest (ουπς!) και γενικώς το κομμάτι σπέρνει. Και μιας και λέμε Priest, είναι γνωστό ότι ο Hansen λατρεύει τους Priest και ιδιαίτερα το Painkiller (Who doesn't?). E, στο Majestic (όπως και στο No World Order άλλωστε) θα το διαπιστώσετε άλλη μια φορά. Με το άνοιγμα του δίσκου ας πούμε. Ωδή στους Priest με άρωμα Hansen. Και αν το δεις καλοπροαίρετα, δουλεύει αποτελεσματικότατα. Σχεδόν δεν παίρνεις χαμπάρι ότι μεταξύ των solo μπαίνει σφήνα η φωνή νότα-νότα το κόψιμο του Sabbath Bloody Sabbath! Και όμως δουλεύει και το αποτέλεσμα μετράει, έτσι δεν είναι;
Αποτελεσματικότατα δουλεύουν άλλες δύο συνθέσεις του Kai (όλες δουλεύουν, και οι 6 δικές του), το Blood Religion και το Majesty. Το πρώτο είναι ένα θαυμάσιο επικό heavy metal κομμάτι, με ένα riff που παρασέρνει. Κομμάτι που σε συναυλίες θα είναι από τα highlights, με χορωδιακά μέρη, αλλά καθόλου overblown, αλλαγές με νόημα, solo αλά Maiden, old school έπος, you get the idea. Πραγματικά δεν υπάρχει ίχνος πρωτοτυπίας στο κομμάτι. Αλλά είναι μια απίστευτη σύνθεση έτσι κι αλλιώς. Ένα τραγούδι για τις παλιοσειρές.
Το Majesty έχει ανατολίτικη γεύση στα riff του, διακριτική παρουσία πλήκτρων που τονίζουν όμορφα τις μελωδίες και απλώνουν τον ήχο και priestικές αναφορές (πάλι, μάλλον πρέπει να το χωνέψουμε από εδώ και μπρος). Και αυτό είναι από τις (καλές) επικές γεύσεις του δίσκου.
Οι πιο προσεκτικοί ίσως παρατήρησαν ότι αναφέρθηκα συγκεκριμένα σε 4 συνθέσεις. Ο δίσκος έχει 10. Αυτό είναι ένα μικρό πρόβλημα. Θα έλεγα ότι τα κομμάτια που αξίζουν είναι περίπου τα μισά (άντε, τα 6!). Τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανομένου του οκταμισάλεπτου έπους) είναι αδιάφορα. Όχι κακά. Αλλά καλά μόνο για οπαδούς του euro power. Θα ήταν απίστευτα κομμάτια αν είχαν κυκλοφορήσει δύο δεκαετίες νωρίτερα. Μετά από χιλιάδες power συνθέσεις, ξεχωρίζουν μόνο επειδή είναι η ιδιαίτερη χροιά του Hansen απο πίσω. Εγώ τα ακούω πολύ ευχάριστα, αλλά εγώ έχω κόλλημα με τον κ. Kai. Φαντάζομαι πολύ ευχάριστα θα τα ακούσουν και όσοι έχουν κόλλημα με τη σκηνή, ή είναι νέοι στο χώρο και δεν έχουν ακούσει ακόμα τις χιλιάδες προαναφερθείσες συνθέσεις. Αυτοί που παραπονιούνται για το τέλμα του είδους πάντως, θα πουν ότι καλύτερα να ακούσουν το Halloween παρά το Revelation και μεταξύ μας θα έχουν και δίκιο...
Ο Henjo Richter, ο έτερος κιθαρίστας, είναι ο γνωστός εαυτός του. Τον θεωρώ έναν καλό κιθαρίστα που δεν μπορεί να γράψει ούτε μια πρωτότυπη νότα. Αν σας αρέσουν τα κομμάτια του στους προηγούμενους Gamma Ray δίσκους, θα σας αρέσουν και εδώ.
Ο Daniel Zimmermann, o drummer (επαρκής και όχι εντελώς κλισαρισμένος), γνωστός και από τους Freedom Call, γράφει τα άλλα 2 κομμάτια. Είναι ΟΚ, ωραία riff, καλά κουπλέ, θανατηφόρα βαρετά ρεφρέν, που όμως για κάποιους μπορεί να είναι αυτό ακριβώς που θέλουν να ακούσουν.
Η μπάντα εμφανίζεται όπως πάντα, σφιχτοδεμένη, ο ήχος είναι άψογος και ζεστός όπως αρμόζει, και τα solo είναι πραγματικά καλά metal solo (και του Richter!). Ο Kai δίνει ρέστα στα φωνητικά, τρομερό πάθος και δύναμη στις ερμηνείες του.
Σε γενικές γραμμές, ένας καλός power metal δίσκος με στιγμές πραγματικά πωρωτικές που δικαιολογούν το όνομα του Hansen. Αν αγαπάτε το στυλ του και δε σας ενδιαφέρει να ακούσετε κάτι πρωτοποριακό, ορμάτε. Αν ακούτε euro power φανατικά, ο δίσκος είναι απαραίτητος. Αν ψάχνετε έναν καλό παραδοσιακό metal δίσκο, αυτός είναι μια καλή περίπτωση. Κατά τ'άλλα ίσως το επιλεκτικό downloading να είναι πιο συμφέρουσα λύση...
Και μια προσωπική εκτίμηση: Ο Hansen δεν έχει γύρω του μονάδες με προσωπικότητα και έμπνευση. Η τωρινή ομάδα ξέρει να παίζει, αλλά στο γράψιμο δεν έχει να πει κάτι συγκλονιστικό. Ο Kai Hansen για να κάνει το μπαμ που έκαναν τα Land of the Free και (ειδικά) τα Keeper πρέπει να βρει προσωπικότητες αντάξιες των παλιών συνεργατών του. Μέχρι τότε θα βολευόμαστε με απλά καλούς δίσκους. Και αυτό είναι κρίμα για έναν μουσικό του μεγέθους του Hansen.
Mr Bungle - California (Warner, r.1999, f. 2001)
Οι Mr Bungle ήταν ένας στίχος στο 31 Flavors των Sacred Reich, όπου σε ένα Φασμπίτερ και ξερό ψωμί φανκ σκηνικό, ο Phil Rind (φωνάρα) λέει: "Mr Bungle is so very cool".
Λοιπόν, για μας αυτό σήμαινε ότι για να το λέει αυτός, έτσι θα'ναι. Δεν έτυχε να πέσει ποτέ στα αυτιά μας κάτι, εκτός από τους Faith No More το '89, που στην δορυφορική εποχή της Αθήνας το 89-90, στο Sky Channel, είχε ο Mick Wall (Kerrang!, αυτός που βρίζει ο Αξλ στο Get in the Ring) την εκπομπή Monsters of Rock. Αυτός λοιπόν, έπαιξε μια φορά το We Care a Lot που ήταν πολύ περίεργο μέσα στα μέταλ και μας άρεσε πολύ σαν κομμάτι. Ιδιαίτερο και χιουμοριστικό και πορωτικό και τέτοια. Για τον λόγο αυτό ο Ανδρεάς - γκουρού, όταν αγόραζε το Rust in Peace που λέω αλλού, αγόρασε και το The Real Thing που το είδε και αυτό στο ράφι τότε και είπε "why not?".
E, o Phil Rind στο ίδιο κομμάτι τους αναφέρει και αυτούς λέγοντας "Faith No More, Mike Patton's voice is smooth as silk", οπότε δύο τα κρατούμενα. Περιττό να πω ότι το The Real Thing επιβίωσε κανονικά την σύγκριση με το Rust in Peace σε θέματα χρόνου παιξίματος και εντύπωσης, που από μόνο του λέει πολλά. Δίσκαρος, και ναι, ο Πάτον είναι φωνάρα και ο μισός δίσκος μόνος του. Το feelgood groove και οι πιασάρικες πρωτότυπες συνθέσεις (φρρρέσκες βρε αδερφέ) είναι ο άλλος μισός.
Λοιπόν, η λατρεία με Faith No More καλά κρατεί γενικά όσο υπήρχαν και οι Mr Bungle παρέμεναν μια αναφορά σε ένα κουλό κομμάτι Sacred Reich. Κάπου, κάπως, κάποτε, άκουσα το Squeeze Me Macaroni, και το βρήκα κομματάρα, Peppers-ιαστό αλλά πιο οφφ και παρασυρητικό και έξυπνο τεσπά.
Το 2001 τώρα, βρίσκομαι στην Αγγλία, ζώντας στο Bristol. Η καλύτερή μου είναι να πέφτω σε spring breaks ή winter breaks (τουτέστιν Πάσχα ή Χριστούγεννα) που να μου άφηναν περιθώριο να βρεθώ για καμιά εβδομάδα πάνω-κάτω με τον φίλο/συνοδοιπόρο/ρεμάλι/αδελφό/λατρεία/παπάρα Αλέξη. Βιβλίο θέλει για να τον περιγράψω αυτόν, αποσπάσματα θα έχει όταν εμφανιστεί στην ιστορία των Ensemble. Αυτός έμενε Λονδίνο, σπούδαζε μουσική με αφετηρία την κιθάρα που έπιασε λόγω Guns και Deicide ας πούμε (τρου στόρι) και αγάπησε μέσω πολλών τέλος πάντων τύπων και ένα χαρακτηριστικό του είναι πως το ιδιαίτερο ρεμάλι αυτό είναι ο νο.1 Host που θες να σε φιλοξενήσει. Γιατί περνάς καλά, ειδικά αν είμαστε εμείς που γνωριζόμαστε χρόνια και συνεννοούμαστε μια χαρά. Ταινίες, μουσική και ενισχυτικά γεύσης από Μαρόκο, courtesy of Rob, άαλλη ιστορία αυτός. Ναι, λοιπόν.
Ο Αλέξης με είχε πρήξει για το Πάσχα, μας έβγαινε εβδομάδα να τα σπάσουμε όλα στο Λονδίνο, στο σπίτι του, κουκλί και φροντισμένο, the womb σαν headquarters, ότι θα περάσουμε άψογα συν ότι θα μου βάλει και Mr Bungle, γιατί έχω πάθει μουνόπλακα με αυτό και το ακούω συνέχεια, θα δεις, θα δεις.
Σε διάστημα δύο ωρών είμαστε ήδη τακτοποιημένοι και περνάμε όμορφα και μιλάμε, μέχρι που ο Αλέξης βάζει ένα κομμάτι, απροειδοποίητα. Το κομμάτι αυτό ήταν το Ars Moriendi από το California. Λόγω του μπαμ που έγινε στο κεφάλι όταν έσκασε το συγκεκριμένο καρναβάλι από τσιγγάνικο χιπ χοπ, μπρέγκοβιτς βαλκάνιο τζέρτζελο διανθισμένο με μέταλ εξάρσεις και τέτοια, αντιλήφθηκα ότι μου έβαλε τους Mr Bungle, τι άλλο σκατά θα μπορούσε να είναι τόσο εντυπωσιακό. Και δεν το περίμενα, μα την αλήθεια ότι οι Mr Bungle ήταν αυτό, αφού έκανα όλο τον κόπο να σας εξηγήσω τι ακριβώς ήξερα για τους Mr Bungle και τον Πάττον.
Το κομμάτι μου άρεσε πολύ ως σουξέ, το βρήκα υπερπιασάρικο και πολύ πολύ τσαχπίνικο και έξυπνο και καθόλου αβάν γκαρντ και πειραματικό (παρόλο που κυριολεκτικά μιλώντας, το λες άνετα τέτοιο). Δηλαδή, οι τύποι που το γράψανε και κυρίως ο τυπάς που το τραγουδάει, φανερότατα το καταδιασκεδάζει.
Στο καπάκι, μπαίνει ο δίσκος από την αρχή, "άκου τώρα με τι έχω κολλήσει". Και κυλάει από εκεί και πέρα ένα τριπ σε έναν από τους πιο διασκεδαστικά και ευχάριστα πλουραλιστικούς δίσκους. Ένα πράγμα που μου έκανε κλικ άμεσα ήταν μόνο ο αριθμός των μουσικών ειδών που διαδεχόταν ο ένας τον άλλο εντελώς φυσικά και χωρίς την αίσθηση του επιτηδευμένου. Ακόμα και τα πιο γκάου μπίου κομμάτια όπως το προαναφερθέν Ars Moriendi και το κατα(π)ληκτικό aptly named "Goodbye Sober Day" σε πείθουν για το songwriting τους, είναι τόσο γαμημένα ευχάριστα και πορωτικά στα κρεσέντο τους που δε σε χάλαγε στιγμή το γεγονός ότι κυριολεκτικά τα άτομα πήραν σβάρνα είδη και κάνανε φρανκεστάιν διασταυρώσεις. Βασικά δεν ήταν Φρανκεστάιν καθόλου, ήταν μια χαρά κουλ συνθέσεις. Σχιζοφρενικές αλλά κουλ:
Ιμάμης, Χορωδία Γρηγοριανή-Βυζαντινή υπερμπάσα-ΤΣΑΚ!, ο σαμουράι νίντζα, πάλι το ίδιο και στο δεύτερο Νίντζα ΤΣΑΚ! αρχίζει ο σαμουράι: Τσακ-τσακ-τσακ, Τσάκα τσάκα τσάκα τσάκα τσάκα τσάκα....Σκάσιμο Machine Head χέβυ γκαγκανίδι εμβατήριο και σπας ντουλάπες από πόρωση. Κάπως έτσι βιώνω ας πούμε ένα σημείο του κομματιού. Για μια πιο in-your-face ιδέα του τι ακριβώς συμβαίνει ρίχνουμε μια ματιά στην απόλυτα (το επιβεβαιώνω) ακριβή λίστα περιγραφής που έχει το wikipedia, που αναφέρει ως είδη που ακούγονται:
includes such musical styles as Hawiian music, eastern music, electro funk, doo wop, folk music, pop music, surf-rock, circus music, new age music, heavy metal, lounge music, jazz rock, avant-garde music, music influenced by science fiction, spaghetti western and horror film scores, piano ballads, and kecak.
Τα υπόλοιπα, δεν είναι τόσο πια αχταρμάς, αλλά δεν παύουν να χτίζουν vibes και μελωδίες και hooks από τα πιο ασυνήθιστα μέρη, με τελικό αποτέλεσμα ένα πανέμορφο τραγούδι, είτε είναι μια μπαλάντα που ραγίζει διαμάντι, όπως το Pink Cigarette, με τον Patton να είναι στο utmost smooth του θυμίζοντας έναν suave motherfucker που λιώνει μικρόφωνα και γυναίκες, είτε είναι μια ψυxεδελική αναμονή που οδηγεί σε Pink Floyd λαρτζ άνοιγμα.
Ήμουν στην αρχή όμως του δίσκου όπου σε μπάζει όσο πιο γλυκά και ειρηνικά γίνεται, αεράκι, κυματάκι, φοινικόδεντρα, τόσο σε ambience όσο και σε ερμηνεία από Patton (πάλι, ναι, κάθε κομμάτι και 5 διαφορετικές ερμηνείες ένα πράμα), πανέμορφο το ρημάδι και αρκούντως τρελό για να σε υποψιάσει ότι κάτι δεν είναι το ίδιο με τις συνήθεις κυκκλοφορίες που ακούς. Από εκεί και πέρα, πες τραγούδι να σου πω τριπάκι και είδος,
Ο ήχος του δίσκου επίσης είναι ένα θέμα. Δεν είναι καθόλου εύκολο να κουμαντάρεις και να χωρέσεις με μια υποψία ομοιογενείας τόσα διαφορετικά πράγματα. Όμως με κάποιο τρόπο αυτό έχει γίνει μέσω της γενικής ηχητικής άποψης του California, που χωράει πολλά όργανα και πολλές διαφορετικές ενορχηστρώσεις υπό μία ομπρέλα ζεστού, ενίοτε κινηματογραφικού, ελαφρώς φάζι, σχεδόν δαγκώνεσαι σε σημεία να πεις lo-fi ήχου, που ιδέα δεν έχω πώς κατέληξαν να διαλέξουν, στο engineering, το mixing και όλα αυτά υπάρχουν μπόλικα ονόματα με βασικούς producers την μπάντα.
Σημειωτέον, ο δίσκος αυτός μαζί με την δουλειά του στους Faith No More είναι το άνθος της καριέρας (έως τώρα και δύσκολα θα αλλάξει πιστεύω) του Mike Patton, καθώς εδώ έχει γράψει τον μισό δίσκο και βάλε + ότι καταθέτει διψήφιο αριθμό άρτια εξυπηρετικών και αξιοπρεπέστατων έως αριστουργηματικών ερμηνειών. Σε πείθει ως Ιταλός μπουάτ μπαλαντατέτοιος, ως Ζαπικός σχιζοφρενής (καλά αυτό πλέον, το έχει καβαντζώσει - ΤΟ παιδί του Ζάππα αυτή η μπάντα καταθέτω ως αποψάρα), ανατολίτης παραδοσιακός, πορωμένος σχίστης μεταλάς και φυσικά-φυσικότατα ο Πάττον των Faith No More... Οπότε, όλα αυτά τα λέω με την ανάλογη επίγνωση υποκειμενικότητας, αλλά είναι πάντα ένα τόπικ που παρασύρομαι στην κουβέντα για την πάρτη του, πολύ τον σεβόμαστε τον κ. Πάττον σε αυτό το σπίτι, καταγράφηκε.
Κλείνω με το τι ακολούθησε για κάποιους μήνες. Λιώσιμο, τραγικό λιώσιμο, μεταλαμπάδευση σε αυτιά που πίστευα ότι θα γουστάρουν, θα μπουν στο τριπάκι χωρίς πολλές σκέψεις και θα το καταυχαριστηθούν, και αναφέρω με χαρά και καμάρι ότι πολύς κόσμος έφαγε σφαλιάρα από το δίσκο. Εμένα σχεδόν αποκλειστικά μόνος του αυτός ο δίσκος ξεκλέίδωσε τον εγκέφαλο στην αποδοχή οποιασδήποτε συνθετικής φόρμας και είδους για την εξυπηρέτηση του τραγουδιού. Τουτέστιν, δεν υπάρχει φραγμός, κάθε έκπληξη μπορεί να είναι και ευχάριστη αν είσαι τσαχπίνης και σένιος. Να, για παράδειγμα, οι System of a Down, που τα παλικάρια στάνταρ και κόβω όποιο μέλος θέλετε το έχουν περάσει μια χαρούλα το τριπάκι τους με το California και τα άλλα δυο, με κερδίσανε πολύ εύκολα με αυτό το στοιχείο. Καμία έκπληξη που ο Tankian έχει τα ούμπαλα να ερμηνεύει πειστικά το χαμό, μέγας τραγουδιστής ο μπαγάσας, πάει με το αντικείμενο, δεν πας ξυπόλητος στα αγγούρια.
Ναι. Φυσικά, αγοράστηκαν στην ίδια εβδομάδα τα άλλα δύο και έπεσε ρετρο άκουσμα στους so very cool Bungle του '89 (δίσκαρος, διασκεδαστικός όσο δεν πάει), στους πραγματικά πειραματικούς, αλλά πιο αδέξιους ίσως σαν flow, Bungle του Disco Volante, όπου πρέπει να κάνω και μια ιδιαίτερη αναφορά στο πόσο απαραίτητο σκαλί ήταν για να βγει το California. Στιγμές μεγαλείου και ενδιαφέροντες πειραματισμοί που δεν είναι για κάθε μέρα το συγκεκριμένο άλμπουμ κατ'εμέ. Νταξ, ο χαμός που ήταν τα live τους δεν ξέρω τι να πω. Ποτέ live δεν τους άκουσα τόσο εντυπωσιακούς όσο στο δίσκο (και πώς διάλο να το αναπαράγεις όλο αυτό εδώ που τα λέμε) αλλά πρέπει να ήταν πολύ, μα πάρα πολύ, ιδιαίτερα τα λάιβ. O Patton έχει και κάτι άλλο που το ξέρουν όλοι αλλά δεν ανέφερα ακόμα: Είναι τιτανοτεράστιος frontman και performer.
Τεράστιος δίσκος, τεράστιος καλλιτέχνης, τεράστια μπάντα, τεράστιο κεφάλαιο στο πώς αντιλαμβάνομαι πολλά πράγματα στη μουσική, δηλαδή, για μένα όπως και με κάποιους άλλους βέβαια δίσκους, μιλάμε για προ-Καλιφόρνια και μετά-Καλιφόρνια περίοδο, ως ακροατής φυσικά.
King Diamond - "Them" (Roadrunner, 1988)
"O ΣΑΤΑΝΙΣΤΗΣ με την εξωγήινη φωνή". Αυτό συνοψίζει την άποψη που είχα για τον King Diamond μέχρι το 1989. Να μην τον ξέρεις δεν υπήρχε περίπτωση αν είχες την οποιαδήποτε σχέση με χέβι μέταλ στα τέλη των 80ς στην Ελλάδα, η φάτσα του (και τι φάτσα) ήταν παντού, οι κριτικές των δίσκων του ήταν πάντοτε διθυραμβικές στα όρια του σουρεαλισμού ("Και ω, ναι! Η παράνοια είναι γεγονός!", "τα ηχεία στάζουν αίμα" και τέτοια) και γενικά, αν μη τι άλλο η παρουσία του King Diamond έβγαζε μάτι.
Μουσικά, ο αδερφός μου είχε μια κασσέτα αντεγραμμένη του Fatal Portrait, την οποία δεν έπαιξε ποτέ το βράδυ στο δωμάτιο, οπότε δεν την είχα ακούσει, απλά την έβλεπα στη στοίβα μια ζωή και σκόρπια κάποια κομμάτια από το Abigail κάπου αλλού, από όπου έπαιζε πού και πού το ομώνυμο. Αυτό ήταν η μουσική εμπειρία που είχα. Δεν θυμάμαι πρώτη ακρόαση και τέτοια, θυμάμαι σε άσχετες φάσεις να κάθομαι με τον άλλο αδερφό μου και στο άσχετο να τραγουδάμε "Αμπιγκέηλ, ντοντ γιου θινκ αϊ νόου γουωτ γιουβ νταν, Αμπιγκέηλ, ΑΑ-ΑΑ-Α!" που πάντα μου φαινόταν πολύ ιδιαίτερο, πολύ γαμάτο αλλά και λίγο τρομακτικό, πώς τραγουδάει έτσι, τι είναι αυτό, πώς γίνεται; Ποτέ δεν πήγε το μυαλό μου σε φαλσέττο (ψευτική φωνή το λέγαμε), αφού είναι Επαγγελματίας, είναι κάτι απλησίαστο και έτσι. Επίσης, οι φωτογραφίες του με ανάποδους σταυρούς και τέτοια ήταν πολύ φοβιστικές για ένα πιτσιρίκο δημοτικού και πάρα πολύ ταμπού για το σπίτι μας.
Όταν μετακομίσαμε Ηράκλειο και εγώ πήγαινα πλέον γυμνάσιο, από εκεί που ήμασταν τα τρία αγόρια σε ένα δωμάτιο, μείναμε δύο, ο γκουρού και εγώ. Το πρόγραμμά του ήταν μπίζι, εγώ πιο ξεψαρωμένος, στερεοφωνικό μέσα στο δωμάτιο (φρεσκαγορασμένο), πλέον το να βουτάω τους απαγορευμένους δίσκους για να ακούσω δεν ήταν με την ψυχή στο στόμα. Οπότε εκεί άρχισε μια πιο σοβαρή μελέτη και πολλές ανακαλύψεις έγιναν κλπ, κλπ.
Ένα βράδυ, ο Ανδρέας την είχε κάνει να μείνει σε ένα φίλο του. Πάντα ήταν καλά νέα αυτά, δικό μου το δωμάτιο, επιδρομή στη δισκοθήκη με χαρακτηριστική άνεση, όλα ζάχαρη. Άκουσα αρκετό πράγμα, κυρίως πράγμα που ήξερα και κατά τις 12, που είχαν όλοι πάει για ύπνο, εγώ με ακουστικά, είπα να ακούσω κάτι καινούργιο. Στο φλίππινγκ της δισκοθήκης σκαλώνω στο βινύλιο του "Them", το μοναδικό KD που είχε ο αδερφός. Εξωφυλλάρα, πανέμορφο σχέδιο, ατμοσφαιρίλα και εν πάσει περιπτώσει, "I feel adventurous", πάμε να ακούσουμε επιτέλους αυτόν τον King Diamond.
Βγάζω το εσώφυλλο, χαζεύω τις φωτογραφίες (μα πώς είναι έτσι, δεν πάει καλά) και διαβάζω το γράμμα που έχει γράψει ο πρωταγωνιστής της ιστορίας και ψαρώνω, ωραίο τριπάκι, ιστορία τρόμου κι έτσι, πάει πίσω στο Σπίτι.
Βάζω βινύλιο, βάζω ακουστικά, δυναμώνω ήχο και μπαίνει το ίντρο. Έξοχο, είναι ξεχωριστό, σαν θέατρο, εφέ, πλήκτρα, τα "Them" να συζητάνε με σάικο φωνές (μέγας θεατρίνος και κάποιες πολύ πετυχημένες), μια μαμά ανήσυχη, ήρθε η γιαγιά, ξεκουνηθείτε κωλόπαιδα, King σταμάτα να παίζεις, ΑΝΟΙΞΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ!
Και σκάνε τα τύμπανα και μπαίνει η ριφάρα του Welcome Home. Πω πω ριφάρα, ανατρίχιασα, και μπαίνει και η φωνή "Graaaaaandmaaaaaa, welcome home!" και με πιάνει κατούρημα. Σηκώνω βελόνα. Αυτό πρέπει να το ακούσω σωστά και άνετα. Πωπω δισκάρα πέτυχα! Πάω, ξαλαφρώνω και ξαναβάζω από την αρχή, με το εσώφυλλο ανά χείρας να παρακολουθώ στίχους και ιστορία, έχει πάει κοντά μία το βράδυ, ό,τι πρέπει.
Η ακρόαση είναι αυτό που λέμε ΕΜΠΕΙΡΙΑ. Ήμουν μικρός και impressionable, παρακολούθησα εντελώς βυθισμένος την ιστορία, η μουσική ήταν εξαιρετική και πάρα πολύ ορίτζιναλ και χαρακτηριστική, τα τύμπανα σπέρνουν το σύμπαν και τα σόλο ανήκουν στα καλύτερα και πιο εμπνευσμένα που έχουν μπει σε μέταλ δίσκο έβερ. Αλλά κυρίως η φωνή και η ιστορία αναδεικνύονται χίλια τα εκατό από το πακέτο και το σύνολο του δίσκου με τον συνδυασμό των άνω με έχει αφήσει μαλάκα. Εντελώς. Πρέπει να έχω ανατριχιάσει καμιά δεκαριά φορές με την πρώτη ακρόαση, κάθε ένα κομμάτι είναι τόσο χαρακτηριστικό, όχι υποψία filler, ούτε δευτερόλεπτο δεν είναι βαρετό.
Τελειώνει ο δίσκος, ανοίγω το καπάκι του πικάπ, αφουγκράζομαι, όλοι κοιμούνται ακόμα, γυρνάω πάλι στην πρώτη πλευρά και πάλι από την αρχή. Το τριπ είναι αυτούσιο το ίδιο ψαρωτικό και υπερέντονο, δεν πιστεύω ότι υπάρχει δίσκος που έχει τέτοιο αποτέλεσμα πάνω μου και ανατριχιάζω σε διψήφιο αριθμό πάλι, τα σόλο είναι απίστευτα ρε, μα τι γίνεται εδώ, αυτός που τα σόλο του σημειώνονται με το τριγωνάκι είναι θεός λέμε (ο Larocque) και ειδικά αυτό το Invisible Guests είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχω ακούσει ποτέ και είμαι σίγουρος, με το πρώτο άκουσμα. Και μπήκε μετά από το Welcome Home που ήδη με είχε ψαρώσει τρελά.
Θα έλεγα πως τέτοια έντονη εμπειρία ακούσματος δίσκου δεν την είχα ξαναζήσει ποτέ. Σίγουρα όλες οι συνθήκες ήταν τόσο ευνοϊκές όσο δεν πάει, ο μύθος του King Diamond, οι σουρεαλιστικές κριτικές ότι βιώνεις τα άλμπουμ του, η ώρα που το έβαλα, αλλά όσο ευνοϊκές και να είναι οι συνθήκες αν ο δίσκος είναι ξεχωριστός, ε, αυτό δεν χάνεται με τίποτα. Φυσικά, σε λίγο καιρό διαπίστωσα ότι το υπερσκάλωμα που έφαγα δεν ήταν μοναδικό, πολύς, μα πολύς κόσμος έχει φάει πάνω κάτω το ίδιο ψάρωμα με όλα αυτά, την φωνή, τα σόλο, τα τύμπανα και φυσικά με την ιστορία. Εκείνη την εποχή ο King ήταν μακράν το νούμερο 1 γκρουπ της Roadrunner και γινόταν χαμός με την πάρτη του, μέχρι που έσκασε το Alice in Hell και οι Sepultura και τη χρονιά που τον ανακάλυπτα εγώ η Roadrunner τον έβαζε σε δεύτερη μοίρα. Άσχετο.
Για τον δίσκο, ειπώθηκε ότι κιθάρες, φωνή, τύμπανα, όλα σπέρνουν. Πιο λεπτομερώς, στα φωνητικά έχει γίνει υπερδουλειά, δεκάδες κανάλια αφιερωμένα στον King με αποτέλεσμα τα φαλσέτα του να είναι δουλεμένα στην εντέλεια (δε θα επαναλάβει ποτέ τόσο επιτυχημένα και προσεγμένα φωνητικά), γεμίζει το αυτί και τα vocal lines είναι πραγματικά άψογα και εξυπηρετούν την ιστορία τρόμου στο έπακρο. Γενικά, ο τύπος έχει χάρισμα να γράφει γραμμές που ακούγονται πραγματικά μοναδικές, π.χ. στο Twilight Symphony που ακόμα και σήμερα μου κάνει κάτι όταν λέει "A-A!" και η ερμηνεία του, υπερβολική και θεατρική όσο δεν πάει, αν είσαι δεκτικός και όχι με διάθεση χλεύης, απλά κάνει μπαμ. Εγώ που ήμουν 100% μέσα στην ιστορία, όταν τον πιάνει η τρέλα που ακούει και στο τρελάδικο τους "Them" να του τραγουδάνε, με πείθει. "Ω, ναι! Η παράνοια είναι γεγονός", Βενέρη, σου οφείλω μια συγγνώμη ("μα τι γράφει, πάει καλά;")
Andy LaRocque και Pete Blakk οργιάζουν στις κιθάρες, όχι μόνο στα ριφ που συναγωνίζεται το ένα το άλλο (Mother's Getting Weaker, Bye Bye Missy κλπ) αλλά αυτό που εντυπωσιάζει είναι ότι υπάρχουν σόλο με τη σέσουλα, καμία φειδώ, τα οποία όλα δίνουν την εντύπωση του απόλυτα αυθόρμητου, με φοβερή ορμή, τα οποία απλώς είναι απαραίτητα να βρίσκονται εκεί που είναι.
Τέλος, ο Mikkey Dee εδώ είναι στο απόγειο του παιξίματος του, ο ήχος του είναι κάτι που έχει συζητηθεί πολύ, σε συνεντεύξεις της εποχής ο King δικαιολογούσε τον μέτριο ήχο στο γεγονός ότι έπρεπε να θυσιαστεί χάριν του ήχου της κιθάρας, αλλά ειλικρινά ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί σε κάποιους δεν αρέσει. Είναι σίγουρα εκκεντρικός, ας το θέσουμε έτσι, αλλά δεν ενοχλεί, τέλος πάντων δεν ενοχλούσε. Ο Portnoy παρεμπιπτόντως έχει δηλώσει ότι το "Them" είναι στα 5 αγαπημένα του των 80s, ακριβώς λόγω του drum performance. Στον επόμενο δίσκο, το Conspiracy, τα τύμπανα ήρθαν σε "σωστό" ήχο και δεν υπάρχει καμία αφορμή για κακό λόγο. Όταν έφυγε τελικά ο Mikkey, τα τύμπανα στον King δεν ήταν ποτέ τα ίδια, ο Snowy Shaw κράτησε τα προσχήματα προγραμματίζοντας εντυπωσιακά καλά το drum machine στο The Eye, αλλά από εκεί και πέρα το χάος. Αν έλεγα ότι στους Annihilator τα ντραμς είναι ξεγυμνωμένα και κρυώνουν μετά τον Ray Hartmann, στον King Diamond, έχουν πάθει κρυοπαγήματα και έχουν ακρωτηριαστεί αναγκαστικά οι πατούσες.
Μετά τις δύο πρώτες αυτές συγκλονιστικές ακροάσεις, η συνέχεια ήταν απλή και αναγκαία σαν ηρωίνη. MORE! Όχι μόνο το "Them" έλιωσε κανονικά με εντυπωσιακά μεγάλη διάρκεια παρατεταμένης ανατριχίλας, αλλά έπεσε ψάξιμο και στα προηγούμενα και επόμενα, μαζί με το νέο δίσκο, το The Eye. Πανεύκολα, οι King Diamond μπαίνουν στην λίστα με τα 5 αγαπημένα γκρουπ και πέφτει κόλλημα και δυσκολία να αποφασίσω ποια είναι τα αγαπημένα μου κομμάτια και δίσκοι.
Εν ολίγοις, το Abigail μου προσέφερε μια παρόμοια εκστατική εμπειρία ακρόασης και λιωσίματος και εύκολα, αν δεν είχα ακούσει το "Them" πρώτα, τώρα να έγραφα γι'αυτό. Πιο στρωτό, πιο ολντ σκουλ ήχο, εξίσου γαμάτη ιστορία, songwriting, φωνητικά, σόλο (μεγάλε Denner) και γενικά νομίζω ότι αυτό θα έβγαινε πρώτο αν ρωτάγαμε σήμερα τους KD φανμπόηδες για την καλύτερη δουλειά, αλλά θα ήταν ντέρμπυ. Το Fatal Portrait δεν είναι concept εξ ολοκλήρου και σίγουρα πιο συμβατικό στο songwriting, αλλά έχει πραγματικά φανταστικά κομμάτια πασπαλισμένα με την νεραϊδόσκονη που τα κάνει όλα ξεχωριστά, τα φωνητικά του King. Είναι πραγματικά γελοίο, πως στη δεκαετία του 80 δεν θα βρεις πουθενά κάτι που να πλησιάζει έστω σαν συνολική μουσική πρόταση τη δουλειά των King Diamond. Τόνοι χαρακτήρα.
Το Conspiracy συνεχίζει την ιστορία του "Them", ίδια μπάντα, ένα χρόνο μετά αλλά προσωπικά βρίσκω ότι μόνο το μισό στέκεται στο ίδιο (δυσθεώρητο) ύψος ποιότητας. Κερδίζει μόνο στον ήχο, αλλά και πάλι μόνο για αυτούς που δεν τους κάθεται το "Them", προσωπικά βάζω τον ήχο του "Them" πιο πάνω, χωρίς να διεκδικώ δάφνες αντικειμενικότητας φυσικά. Και εδώ πάντως υπάρχουν αριστουργήματα, το σουξέ Sleepless Nights, το At the Graves και το A Visit from the Dead, το οποίο και περιέχει ένα πραγματικά απίστευτα υπέροχο σόλο του LaRocque, βασισμένο όλο σε μια αλληλουχία arpeggio που βγάζουν μια φοβερή γλυκάδα.
Το The Eye, που κλείνει κατ'εμε την χρυσή περίοδο της μπάντας (ποτέ δεν πιάσαν τα ίδια επίπεδα), πάσχει από ένα κάπως αδύναμο ήχο, τον φανερά ψεύτικο ήχο των τυμπάνων (αλλά αυτό ξεπερνιέται έυκολα με λίγη καλή θέληση) και το γεγονός ότι ο King συνειδητά αρχίζει και μειώνει σταδιακά την σχεδόν αποκλειστική χρήση falsetto. Μια χαρά τα πάει, αλλά χάνει λίγο σε ιδιαιτερίλα. Εκπληκτικά σόλο, φοβερά κομμάτια, όλα εδώ, η ιστορία δεν είναι τόσο ψαρωτική, περί ιεράς εξέτασης και διεστραμμένων χριστιανών ο λόγος, δεν βγάζει αυτήν την κλασσική ιστορία τρόμου, λείπει πολύ αυτό το στοιχειωμένο μεταφυσικό που μου άρεσε εμένα τέλος πάντων ιδιαιτέρως.
Από εκεί και πέρα ξεκινάει η παρακμή. Φυγή από Roadrunner που δεν βγάζει καν στον δρόμο την μπάντα, άσχημες σχέσεις, κυκλοφορία αρπαχτών με το κιλό και μετά από αρκετό καιρό (δεδομένου των προηγούμενων διαστημάτων μεταξύ δίσκων) βγαίνει το Spider's Lullabye, το οποίο πάσχει αμέσως-αμέσως σε τρία πράγματα που κάνουν μπαμ: 1, ο ντράμερ δεν είναι ικανός να χτενίσει τις αρχιδότριχες των προκατόχων του και απορώ πραγματικά πώς συμβιβάστηκε με αυτό ο King, ο Larocque δεν βάζει φωτιά στο δρόμο καθόλου και ο αντικαταστάτης του Pete Blakk (έφυγε προσπαθώντας να κάνει και αυτός μια μπάντα με κόνσεπτ χόρορ δίσκους και απέτυχε παταγωδώς), ο Herb Simonsen είναι παντελώς αδιάφορος. Τα κομμάτια κινούνται από μέτρια έως πολύ καλά, αλλά τα πολύ καλά λόγω των αναφερθέντων προβλημάτων δεν γαμάνε. Με εξαίρεση το ομώνυμο, το οποίο είναι μεν πάναπλο, αλλά είναι υπερπιασάρικο, έχει χιούμορ King, γαμάει. Όταν το πρωτάκουσα η απογοήτευση είχε χτυπήσει κόκκινο (μα τόσο καιρό περίμενα αυτό;;;; ), αλλά με τα χρόνια έχει αγαπηθεί γι'αυτό που είναι.
Μετά υπάρχει μια ολόκληρη σειρά κυκλοφοριών που έχει πολλούς οπαδούς (ειδικά το The Graveyard έθρεψε κοσμάκη σαν πρώτη επαφή και η ιδιαιτερότητα της μπάντας υπεραρκεί για την λατρεία του), προσωπικά το βρήκα καλύτερο από το Spider's αλλά εξίσου προβληματικό σε αυτά που έλεγα και πριν. Το αυτό ισχύει και για όλες τις επόμενες δουλειές (με εξαίρεση το αρκετά πιο συμπαθητικό Voodoo), που όμως πλέον, η μία είναι χειρότερη της άλλης. Χωρίς να εννοώ ότι είναι κακοί δίσκοι, είναι απλώς σαφώς κατώτεροι δίσκοι από την χρυσή εποχή και πλέον αυτό που ξεχώριζε τον King έχει καταντήσει πολύ προβλέψιμο. Δεν έχω λιώσει κανέναν δίσκο από το Voodoo και μετά και το πρόβλημα ήταν ότι δεν κόλλησα με κανένα κομμάτι, ακόμα και μετά από 5 ας πούμε ακροάσεις, και αυτό είναι απαράδεκτο και ανήκουστο για τα παλιά. Ίσως είναι προσωπικό το θέμα, δεν ξέρω, πάντως σίγουρα δεν είμαι μόνος μου στην άποψη ότι "άλλα φρούτα οι κλασσικές δουλειές." Εντωμεταξύ οι πιο κυνικοί της νέας γενιάς που δεν καλοβλέπουν την υπερβολή των 80s και δεν συγχωρούν εύκολα την γραφικότητα, έχουν ρίξει ένα μεγαλοπρεπές Χ στον τύπο που βάφεται και τσιρίζει και έχει και μουστάκι, για όνομα δηλαδή.
Εν πάσει περιπτώσει, το "Them" είναι μέσα στους 3 αγαπημένους μου δίσκους έβερ, δεν έχω ξαναβιώσει την πλάκα που έπαθα με το πρώτο άκουσμα, βασικά δεν την έχω ξεπεράσει ακόμα. Εύχομαι, πραγματικά εύχομαι, με κάποιο τρόπο να βρεθεί κάποιος σε ιδανικές συνθήκες και να του τα σκάσει ο δίσκος. Λίγη παιδική αθωότητα θέλει, έστω και με το ζόρι! Η μουσική ΣΚΟΤΩΝΕΙ. Τέλος.
Subscribe to:
Posts (Atom)