Wolf - Devil Seed (2014)

Wolf - Devil Seed (2014, Century Media)

Το Legions of Bastards ήταν η πρώτη δουλειά των Wolf που έδειχνε σημάδια κόπωσης και πιθανώς σηματοδοτεί την δυσκολότερη περίοδο για το συγκρότημα. Εν τέλει, φεύγει ο μουστακαλής Axeman ενώ ο Niklas καταρρέει από το σύνδρομο Εργασιακής Εξουθένωσης (burnout), το οποίο τον αφήνει σε πραγματικά πολύ κακή κατάσταση, σωματική και ψυχολογική. «Επτά χρόνια έντονου stress χωρίς καμία ξεκούραση τελικά με κατέβαλλαν. Ήμουν τόσο άρρωστος που δεν μπορούσα καν να οδηγήσω, είχα κατάθλιψη και είχα σοβαρό πρόβλημα με τη μνήμη μου.» Με καλή βοήθεια, μεγάλο πείσμα και ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια, ο frontman ξεπερνάει το πρόβλημα και βγαίνει από το τούνελ με σαφώς πιο ανανεωμένη διάθεση και σώμα για εξώφυλλο σε fitness περιοδικό. «Κοιτώντας πίσω τώρα, ήταν το καλύτερο πράγμα που μου έχει συμβεί».

Χωρίς να γνωρίζω ακόμα τα καθέκαστα μαθαίνω ότι στη μπάντα έρχεται ο Simon Johansson των Memory Garden (θαυμάσια μπάντα, τσεκάρετε άμεσα τα Tides και Mirage). Η είδηση μου άρεσε, ο Simon είναι συνθέτης, ερχόταν από συγκρότημα με άποψη, ίσως βοηθούσε να ξεκολλήσει λίγο τους Wolf από το τέλμα και να τους δώσει λίγη έμπνευση. Η πρώτη γεύση ήρθε με το My Demon, ένα εξαιρετικό heavy metal κομμάτι που ζεσταίνει την προσμονή για τα καλά. Λίγο αργότερα ακολούθησε το βίντεο του Shark Attack με ένα ρεφρέν ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ πόρωσης και στοιχεία που δεν είχαν ξανακουστεί στη ριφολογία των Wolf. 2/2, τα πράγματα έδειχναν πολύ καλά.

Όταν τελικά έπεσε ο δίσκος στα χέρια μου διαπίστωσα ότι οι Wolf που τους είχα στην κατηγορία «ελάχιστη απόκλιση» αποδείχτηκαν ότι μπορούν να σε πιάσουν και λίγο στον ύπνο. Το στοιχείο του speed metal είναι σχεδόν άφαντο, αντιθέτως υπάρχει ένα φλερτ με πιο doomy πράγματα (να’ναι ο Simon; Να’ναι η μαυρίλα των προηγούμενων ετών; Ποιος ξέρει;) και ένας ανανεωτικός άερας στο ύφος τους που όμως παραμένει εντελώς, μα εντελώς Wolf. Δεν υπάρχει καμία απολύτως άμεση αναφορά σε Iron Maiden, Mercyful Fate και Judas Priest (με την εξαίρεση μιας θαυμάσιας διασκευής στο Rocka Rolla) – μόνο heavy metal, μόνο Wolf. Τα δύο ορεκτικά κομμάτια μου άρεσαν πραγματικά πολύ αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι το κυρίως μενού είχε ακόμα καλύτερα πράγματα.

Μεγάλη εντύπωση μου έκανε το Dark Passenger, ένα αργό, ατμοσφαιρικό κομμάτι που λάτρεψα αμέσως, ίσως γιατί μου θυμίζει σε σημεία την ατμόσφαιρα που βγάζει το Dreamhealer, ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια έβερ. Άλλη μεγάλη στιγμή ήταν το I Αm Pain με το τεράστιο ριφ, το τεράστιο ρεφρέν και την φορτισμένη ερμηνεία στο κουπλέ. Το Back from the Grave το οποίο είναι βγαλμένο κατευθείαν από τα 80ς, με έναν συγκινητικό και πορωτικό τρόπο που προσωπικά μου έβγαλε ένα παρεμφερές συναίσθημα με την τελευταία δουλειά των Riot (V) και το στοιχείο του «δεν τα κάνουν πια έτσι». Ακούστε αυτή την μελωδία στο δεύτερο ρεφρέν, σκέτη μαγεία. Και βέβαια το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το αριστουργηματικό Killing Floor, απλό, λιτό και τέλειο.

Κακό κομμάτι δεν θα βρείτε και για άλλη μια φορά ο δίσκος θέλει τα ακούσματά του για να βγάλει όλους τους χυμούς αλλά σίγουρα ανταποδίδει την επένδυση. Ακόμα και μετά από εκτενές λιώσιμο με βρίσκω να τον επισκέπτομαι ΠΟΛΥ συχνά ανάμεσα σε νέες κυκλοφορίες. Έχει έναν άερα κλασσικού heavy metal με ιδιαιτερότητα Wolf και κυρίως μια τελείως δικιά του ατμόσφαιρα. «Ατμοσφαιρικός» με την έννοια που το λέγαμε παλιά, πριν τα σκοταδόψυχα με τα πλήκτρα και τα αιθέρια pads (συνεννοηθήκαμε νομίζω).

Επίσης, είναι και ο δίσκος που είδα ότι τσίμπησε πάρα πολύ κολακευτικά σχόλια εγχωρίως με κάποιους να τον ανακηρύσσουν τον καλύτερο τους δίσκο. Άποψη που με βρίσκει απόλυτα αντίθετο αλλά κατανοώντας την απόλυτα επίσης. Είναι πραγματικά αστείο το πόσο πολύ σε γραπώνουν κάποια ρεφρέν (μα ξεχνιέται αυτό το “WAAARNING!! WAAAAAAARNING!!!”; ) και πώς να το κάνουμε, είναι φοβερός δίσκος. Πιστεύω πάντως πως αυτοί που θεωρούν αυτόν την καλύτερη δουλειά τους ότι θα γουστάρουν την ζωή τους αν επενδύσουν και στις προηγούμενες δουλειές τους.

Wolf - Legions of Bastards (2011)

Wolf - Legions of Bastards (2011, Century Media)

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που περίμενα ένα νέο δίσκο Wolf. Και... δεν έφαγα σφαλιάρα. Εκεί που είχα μπριζώσει και περίμενα να θριαμβολογήσω από το νέο πόστο στο Metal Hammer δυστυχώς δεν μου κάθεται. Για πρώτη φορά οι Wolf μου ακούγονται λίγο ήμεροι και χωρίς τις συνήθεις τους μεγάλες δόσεις υπερέμπνευσης. Διεκπεραιωτικοί. Τίμιότατοι μεν, με την ελαφρά παραπονιάρικη έννοια δε.

Υπάρχουν τρία έπη εδώ που δικαιολογούν και με το παραπάνω την επαφή με τον δίσκο: το Skull Crusher που ανοίγει το άλμπουμ, έχει και βίντεο, straight heavy metal διαμαντάκι με ρεφρέν που δεν ξεχνιέται με την καμία. Το Tales from the Crypt το οποίο λατρεύω (τόσο Wolf) και το K-141 Kursk που αναφέρεται στην τραγωδία με το ρωσικό υποβρύχιο με το όνομα του τίτλου, που το 2000 χάθηκε μαζί με τις 118 ψυχές στην άβυσσο της θάλασσας του Μπάρεντς. Κλείνει τον δίσκο με ιδιαίτερο τρόπο, πολύ ατμόσφαιρα και το κλείσιμο με τους στίχους "dive...into the void" αποτελεί από τις πιο δυνατές στιγμές των Wolf γενικώς, μου σηκώθηκε η τρίχα μόνο που το θυμήθηκα αυτή τη στιγμή, I shit you not.

Το ότι ξεχωρίζω αυτά τα τρία κομμάτια δεν είναι δήλωση "τρία κομμάτια δίσκος", μια χαρούλα πραγματικά ακούγονται και τα υπόλοιπα κομμάτια (το Full Moon Possession ή το Vicious Companions είναι καλά παραδείγματα), απλά σε μια μεγάλη, σχετικά παρόμοια σε ύφος δισκογραφία, με τόσους ύμνους είναι λογικό να μείνουν στο περιθώριο. Αυτά σαν προσωπική άποψη, όσο πιο αντικειμενικά μπορώ, τον δίσκο τον άκουσα και τον ευχαριστήθηκα αρκετά όταν βγήκε αλλά σήμερα τρία χρόνια μετά επιστρέφω στα 3 προαναφερθέντα έπη κατά 90%.

Όπως και να έχει, και o ίδιος ο Niklas θεωρεί ότι δεν διέπρεψαν ακριβώς σε αυτόν τον δίσκο εξαιτίας του κακού κλίματος στην μπάντα εκείνη την εποχή (που θα οδηγούσαν στην όχι και τόσο φιλική έξοδο του μουστακαλή κυρίου Axeman, ο οποίος ακούγεται σε 4 σόλο και τίποτα άλλο), προσωπικών προβλημάτων και κακής διάθεσης γενικότερα.

Από την άλλη, αν αυτός είναι ο κακός σου δίσκος, καλά τα πας!

Wolf - Ravenous (2009)

Wolf - Ravenous (2009, Century Media)

O Roy Z έχει βάλει το χέρι του σε κάποιους από τους σημαντικότερους heavy metal δίσκους στα τέλη των 90ς και αρχές των 00ς, κυριολεκτικά έδωσε ώθηση και ξύπνησε κοιμισμένα θηρία (Bruce, Rob) και έσωσε την τιμή τους επίσης από τα ρεσιτάλ αστοχίας αμφοτέρων. Μεγάλο κεφάλαιο ο άνθρωπος. Ο κύριος Ζεντ λοιπόν που λέτε πηγαίνει να παρακολουθήσει μια συναυλία του αγαπημένου του Robin Trower (Procol Harum, Robin Trower band). Στο αυτοκίνητο ο φίλος του έχει και παίζει το Evil Star. Ο Roy Z κολλάει άσχημα στο βαθμό που κάθεται στο αμάξι για να μην χαλάσει την ακρόαση ενώ έχει ξεκινήσει η συναυλία και χάνει 2-3 τραγούδια. Με την κυκλοφορία του The Black Flame το άτομο γίνεται οπαδάρα οπότε και στέλνει mail στους Wolf ζητώντας να συνεργαστεί μαζί τους. Προφανώς και δέχονται και έτσι μετά από κάποια Accident of Birth, Chemical Wedding και Resurrection βάζει το χεράκι του σε άλλη μια από τις (λίγες) κορυφές του σύγχρονου heavy metal.

Εκτός του κυρίου Ζήτα όμως υπάρχουν και ωραίες συμμετοχές. Ο Mark Boals κάνει δεύτερα φωνητικά στο Love at First Bite (ΟΚ, ντάξει, δεν ξεχωρίζει και πολύ) και ο Hank Shermann (ο βασικός συνθέτης του Melissa, νιώστε) μοστράρει ένα θαυμάσιο σόλο στο ομώνυμο του δίσκου. Όλα φαίνονται ζάχαρη στα χαρτιά. Στην πράξη είναι ακόμα καλύτερα. Οι Wolf στο Ravenous παρουσιάζονται πάλι άψογοι, ώριμοι, εντελώς Wolf, πλέον χαρακτηριστικότατοι. Ισχύει και εδώ ότι όποιος σας πει ότι "κλέβουν Maiden" είναι επικίνδυνα άσχετος και καλή ένδειξη για να το έχετε γενικώς υπόψιν ότι πρόκειται περί μαλάκα που έχει αποψάρα για δίσκους *που δεν έχει ακούσει* (τι λες; υπάρχουν και τέτοιοι;).

Μεγάλη έμπνευση χαρακτηρίζει και αυτόν τον δίσκο. Σε προσωπικό επίπεδο θεωρώ πως ο δείκτης καυλωμένης έμπνευσης δεν πικάρει σε κάθε κομμάτι του δίσκου αλλά μα την αλήθεια, πικάρει τουλάχιστον στον μισό δίσκο και για τον υπόλοιπο έχω να πω ότι είναι τουλάχιστον πολύ, πολύ καλός. Άνετο σερί άκουσμα άπειρες φορές αλλά για να τα λέμε και όλα, κάποια κομμάτια έφαγαν ΠΟΛΥ περισσότερο repeat. Το τρίο της εισαγωγής σκοτώνει πραγματικά. Ιδανικό ξεκίνημα με το Speed On, όνομα και πράμα, και συνέχεια με το Curse You Salem που αποτελεί και μια από τις καλύτερες συνθέσεις της μπάντας, ανετότατα. Μεγάλο Mercyful Fate παιχνίδι, με την αγαπημένη συνήθεια του Niklas να μπάζει το τραγούδι με σόλο-χειροφρενιά τεράστιας πόρωσης. Μπαίνουν και οι στίχοι με το "Back in 1692, the year of the black witch", ΠΟΣΟ ΧΕΒΥ ΜΕΤΑΛ ΡΕ, τεράστιο έπος. Voodoo στο καπάκι, mid tempo και τέρμα πιασάρικο, vocal lines που δεν ξεχνιούνται ποτέ, λογική επιλογή για video.

Το "πιασάρικο" παρεμπιπτόντως είναι σίγουρα ιδανικό να περιγράψει την κατάσταση που επικρατεί στον δίσκο, πραγματικά μιλάμε για σπουδή σε κολλητικά ριφ, hooks και ρεφρέν. Όχι «μελόντικ μέταλ» τρύπια μπιγκ μπάμπολ hooks της οκάς, μιλάμε για ΧΕΒΥ ΜΕΤΑΛ. Καθόλου τυχαία πάντως ο δίσκος αποτελεί αγαπημένο άκουσμα πολλών οπαδών τους, τίτλος που διεκδικούν τουλάχιστον 4 δίσκοι τους, αδιάψευστος μάρτυρας υψηλής ποιότητας. Νομίζω πάντως πως το Ravenous θα κέρδιζε σε ένα τέτοιο poll στην Aγγλία, η οποία τους αγκάλιασε σε αυτόν τον δίσκο και έκτοτε τους αγαπάει πάρα πολύ και κάνει εμένα να ντρέπομαι τριπλά που οι Έλληνες έχουμε μείνει πίσω. Δεν είναι δυνατόν οι Άγγλοι ρε φίλε να έχουν πάρει πρέφα τους Wolf (τους Hell λογικό είναι, Άγγλοι είναι!) και εμείς να λέμε "ναι, καλή μπάντα, δεν λέω". ΤΙ ΔΕΝ ΛΕΣ ΡΕ ΑΝΙΩΘΕ ΚΑΙ ΑΜΠΑΛΕ ΚΑΙ ΚΑΗΜΕΝΕ; Αλλά ξέφυγα…

Δεν έχω να προσθέσω πολλά ακόμα. Πάρτε το, ακούστε το και με λίγη τύχη θα πιάσετε τις κομματάρες σαν το Mr. Twisted (υπέροχο, υπέροχο, σόλο – σας είπα ότι ο Niklas παίζει σχεδόν όλες τις κιθάρες στο δίσκο;) ή το Love at First Bite ή το Whiskey Psycho Hellions με την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και ριφ.

Τόσες σερί δουλειές δεν πηγαίνουν χαμένες (εντελώς...) μιας και οι πωλήσεις τους μένουν στα ίδια επίπεδα σε κάθε κυκλοφορία την στιγμή που κάθε χρόνο οι πωλήσεις παγκοσμίως πέφτουν δραματικά, σημάδι ότι αυξάνουν την δυναμική τους σε κάθε κυκλοφορία. Μαζί στους νέους οπαδούς και εγώ που επιτέλους έχω πάρει χαμπάρι, κάνω catching up στην φάση και μου τρέχουν τα σάλια για τον νέο τους δίσκο.

Τι θέλω να ακούσω live: CURSE YOU SALEM. Οποιοδήποτε άλλο από τους τίτλους που αναφέρθηκαν.

Wolf - The Black Flame (2006)

Wolf - The Black Flame (2006, Century Media)

Εδώ είμαστε. Κύριοι, έχουμε θέμα: ο καλύτερος δίσκος heavy metal της περασμένης δεκαετίας σύμφωνα με την άποψη του γράφοντος. Η πρώτη επαφή με τον δίσκο και το συγκρότημα περιγράφεται αλλού και δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για την σφαλιάρα που έφαγα, το κόλλημα που οδήγησε σε εθισμό και λιώσιμο της δισκογραφίας τους.

Σε αυτόν τον δίσκο για πρώτη φορά κάθεται πίσω από την κονσόλα κάποιος άλλος από τον Peter Tagtren. Οι Wolf οδεύουν προς τα περίφημα Fredman Studios και τον Fredrik Nordstrom και η επιλογή τους δικαιώνει απολύτως καθώς διατηρούνται ατόφια τα στοιχεία του ήχου που τους χαρακτηρίζουν αλλά βαραίνουν αισθητά και ο κιθάρες γίνονται απολαυστικά πιο αιχμηρές, πράγμα το οποίο κάνει τα κομμάτια να κόβουν φέτες.

Το δεύτερο πράγμα που ξεχωρίζει είναι ότι η φωνή του Niklas βγάζει μια μεγαλύτερη ωριμότητα και αυτοπεποίθηση, πραγματικά είναι άψογος. Πάντοτε ήταν εξαιρετικός - εξαιρώντας την συγκριτικά άτολμη και άνευρη ερμηνεία του στο ντεμπούτο - αλλά εδώ έχει *αέρα* αν με εννοείτε.Ένας λόγος για αυτό είναι ότι εκείνη την εποχή συμμετείχε σε μια παραγωγή του Jesus Christ Superstar (αλλάζοντας πλέον το επώνυμό του σε Stalvind), που εκτός των άλλων οδήγησε στο να πέσει μεγαλύτερη δουλειά στον τομέα των στίχων όπως λέει ο ίδιος. Ένα δεύτερο πολύτιμο μάθημα από αυτή τη συμμετοχή ήταν και η αξία της προσεκτικής δομής των κομματιών και το κυνήγι του hook στα ρεφρέν. Όχι ότι είχαν πρόβλημα προηγουμένως αλλά είναι γεγονός ότι σε αυτόν τον δίσκο το επίθετο που γυροφέρνει το μυαλό μου όταν σκέφτομαι το songwriting είναι "ΑΨΟΓΟ". Αν παραμιλούσα στην κριτική του Evil Star, εδώ έχω κενό βλέμμα, μου στάζουν σάλια από το μισάνοιχτο στόμα και ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΩ ΡΕ.

Το The Bite είναι ΤΟ αγαπημένο μου κομμάτι Wolf μαζί με το Children of the Black Flame και είναι και τα δύο μαθήματα τελειότητας heavy metal. Τι ριφ, τι φωνητικές γραμμές, τι σόλο, τι ανάπτυξη, όλα είναι ΤΕ-ΛΕΙ-Α. Το αυτό ισχύει απολύτως για τα The Dead, Ι Will Kill Again, At the Graveyard, κομμάτια που τα βάζεις στον φίλο σου και του λες ΑΚΟΥ ΡΕ, ΝΑ ΧΕΒΥ ΜΕΤΑΛ. Εννοείται πως σε αυτό το σημείο της καριέρας τους όποιος μιλήσει για κλοπές Iron Maiden δεν είναι πια επιπόλαιος, είναι απλά άσχετος ή μούφας μεταλλοπατέρας και καλό θα είναι να σιωπήσει και να κάτσει να ΑΚΟΥΣΕΙ.

Δεν θα επεκταθώ. Τα πράγματα είναι πραγματικά πάρα πολύ απλά σε αυτόν τον δίσκο. Είναι ο δίσκος που και το 1987 να κυκλοφορούσε πάλι κλασσικός θα ήταν. Μάλιστα, ΚΛΑΣΣΙΚΟΣ. Απαραίτητος για κάθε δισκοθήκη. Τέλος.

Tι θα ήθελα να ακούσω live: κουβεντιάζοντας περί του επικείμενου setlist, ο Μανώλης έκανε μια σημαντική παρατήρηση την οποία προσυπογράφω. «Αν δεν παίξουν το Children of the Black Flame θα είναι σαν να βλέπεις Metal Church και να μην παίζουν το Metal Church. Γίνεται;» Δεν γίνεται. Εγώ θα συμπληρώσω ότι αν δεν ακούσω το The Bite θα δαγκώσω το λαρύγγι κάποιου. Αν θέλουν να παίξουν όλο το δίσκο, εγώ μέσα πάντως.

Wolf - Evil Star (2004)

Evil Star (2004, Massacre)

Να και τα σπουδαία. Αν το Black Wings ήταν μια αναβάθμιση του ντεμπούτου, το Evil Star είναι μια πλήρης αναβάθμιση των Wolf. Όχι στον τομέα του ήχου (παραμένει στα ίδια υψηλά επίπεδα από το χέρι του Tagtren - για τελευταία φορά) αλλά στον τομέα του songwriting, το οποίο αγγίζει την κορυφή.

Εδώ υπάρχει πολύ εντονότερο το άρωμα Mercyful Fate, σαφές άρωμα Judas Priest, το οποίο σε συνδυασμό με την σταθερή εσάνς Iron Maiden συνθέτουν το απολύτως αναγνωρίσιμο πλέον χαρμάνι των Wolf. Για να γίνω πιο κατανοητός, αυτός ο δίσκος θα μπορούσε να παρομοιαστεί με το Tales from the Twilight World των Blind Guardian ή με το Number of the Beast, δηλαδή με δίσκους που ο χαρακτήρας του συγκροτήματος ενηλικιώνεται. H χροιά του Niklas και η παραγωγή του Tagtren κατοχυρώνουν την σφραγίδα γνησιότητας. Καλή γνησιότητα φυσικά αλλά το θέμα είναι η ΕΜΠΝΕΥΣΗ. Και εδώ έχουμε έναν εκ των καλύτερων δίσκων heavy metal της δεκαετίας '00, γεμάτο ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ.

Πραγματικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω το αγαπημένο μου κομμάτι εκεί μέσα. Είναι από τους δίσκους (και αυτός και οι δύο επόμενοι και ο τελευταίος παρεμπιπτόντως) που το αγαπημένο μου κομμάτι αλλάζει ανά μήνα. Και όταν λέω ανά μήνα εννοώ ότι ο δίσκος έχει περάσει ΠΟΛΥ καιρό στο playlist γράφοντας διψήφιο αριθμό μηνών. Τα λιώνω τα Wolf, δεν είναι υπερβολές ποιητικής αδείας. Για κάποιο διάστημα αγαπημένο ήταν (ήταν; είναι;) το American Storm, με αυτό το εθιστικό ριφ και τα vocal lines από πάνω να παρασέρνουν και τον τελευταίο άνιωθο για να φτάσει στο ρεφρέν που πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ ποιος δεν θα κολλήσει να γκαρίζει "BLOOD SUCKEEEEEER!" για να αποτελείωσει τον ακροατή με αυτό το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ outro. Πριν συνέλθεις μπαίνει το μάλλον πιο πιασάρικο κομμάτι του δίσκου, το Wolf's Blood που έγινε και videoclip. Ιδανικό για να ψαρώσεις τον ανυποψίαστο, ελεεινά εθιστικό. Το πιο μεγάλο λύγισμα όμως το βίωσα λίγο πιο κάτω. Το Transylvanian Twilight (το nod στους Maiden του Powerslave στον δίσκο) με τα πραγματικά θαυμάσια solo του προλογίζει ένα από τα καλύτερα τραγούδια των Wolf: Devil Moon. Τι να γράφω τώρα, είναι από εκείνες τις στιγμές που οι μελωδίες της φωνής μου βγάζουν κουβάδες συναίσθημα, χωρίς καν να ξέρω πώς να το περιγράψω. Προσμονή, νοσταλγία, μοναξιά; Και σκάει (ω, πώς σκάει) στο κυρίως μέρος με αυτό το βασικό ριφ και αυτές τις μελωδίες της φωνής που... τέλος πάντων, μην σας πρήζω, κομμένα γόνατα, σηκωμένες τρίχες και όρκος πίστης στον Niklas.

Όπως ανέφερα, σε αυτό το δίσκο υπάρχει πολύ εντονότερο το άρωμα Mercyful Fate, το οποίο αποτελεί και μεγάλο ατού. Για του λόγου το αληθές τσεκάρετε το ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ Out of Still Midnight με το μπάσιμο με τα σόλο και την χαρακτηριστική τεχνοτροπία των MF στα ριφ. Το αυτό ισχύει για το The Dark που ακολουθεί, σολάρες παντού (πάλι χειροφρενιά σόλο! ΕΤΣΙ), ένα έπος που ακούς τους Mercyful Fate και τους Judas Priest χεράκι-χεράκι, σε τέλειο fusion. Εν ολίγοις, μιλάμε για δίσκο που δεν σηκώνεται η βελόνα, δεν πατάς skip για κανένα λόγο, όσοι νιώθουν ήδη μουρμουρίζουν γιατί δεν έχω μια κουβέντα να πω για το ομώνυμο έπος που ανοίγει το δίσκο (άλλο μεγάλο outro) ή για το Black Wing Rider που παντρεύει τους Priest (verse) με τους Maiden του Somewhere in Time (chorus). Αλλά ακόμα δεν τελειώσαμε. Ο δίσκος κλείνει επισήμως με μια καταπληκτική διασκευή στο Don't Fear the Reaper των Blue Oyster Cult και ανεπισήμως στην περιορισμένη έκδοση (δηλαδή αυτή που έχουν όλοι μέσω torrent) με μια αναπάντεχη διασκευή στο Die by the Sword των Slayer. Ενδιαφέρουσα το λιγότερο, σύμφωνα με τον Niklas η προσέγγιση της διασκευής ήταν πώς θα ακουγόταν αν αντί για τον Jeff Hanneman το είχαν συνθέσει οι Judas Priest. Ακόμα πιο αναπάντεχη είναι η διασκευή στους Ramones στο μελαγχολικό και άγνωστο για τα δεδομένα τους "I'm not Afraid of Life" το οποίο αποδίδεται πολύ όμορφα.

Συνοψίζοντας, εδώ έχουμε έναν πραγματικά θαυμάσιο δίσκο heavy metal ο οποίος απευθύνεται σε κάθε οπαδό των Iron Maiden, Judas Priest και Mercyful Fate, δηλαδή ΟΛΩΝ όσων ακούνε heavy metal αν θέλουν να λέγονται σοβαροί ακροατές του. Δεν είναι ο δίσκος που σου τινάζει τον εγκέφαλο με το καλημέρα, πράγμα αδύνατον εφόσον κυκλοφορεί 30 χρόνια μετά την απόλυτη ακμή των επιρροών του. Όμως θεωρώ εξίσου αδύνατον να αφήσει ασυγκίνητο ακόμα και τον τελευταίο τουρίστα, κάποια κομμάτια είναι πραγματικά τόσο πιασάρικα που δεν γίνεται αλλιώς. Αν υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δίνουν παραπάνω από ένα-δυο ακούσματα στους δίσκους πριν πάνε στο επόμενο download/youtube, ε, νομίζω πως θα αυξηθει πολύ ο αριθμός που συμφωνεί μαζί μου στο ότι εδώ έχουμε ένα από τα ελάχιστα (και επομένως πιο πολύτιμα) καταπληκτικά άλμπουμ heavy metal. Και σκεφτείτε πως δεν είναι ο αγαπημένος μου δίσκος Wolf. Είναι ο αγαπημένος δίσκος του Roy Z βέβαια, κάτι πρέπει να μετράει και αυτό - αλλά θα τα πούμε στο Ravenous για αυτά.

Τι θέλω να ακούσω live: Tώρα σωθήκαμε, είναι από τους δίσκους που σηκώνουν επετειακή περιοδεία που παίζεται ολόκληρος, ΑΝΕΤΑ. Ας πούμε ότι αν δεν ακούσω το American Storm θα χυθεί αίμα (δεν ξέρω ποιανού). Wolf's Blood, γίνεται να μην παιχτεί; The Dark; Καλά, δεν βάζω μαχαίρι στο λαιμό, αρκεί να μην αγνοηθεί ο δίσκος.

Wolf - Black Wings (2002)

Black Wings (2002, No Fashion Records)

Στον δεύτερο δίσκο τους οι Wolf ακούγονται αναβαθμισμένοι σε κάθε τομέα. Στο εξώφυλλο βλέπουμε την δουλειά του μεγάλου Thomas Holm, υπεύθυνου για κάποια από τα αριστουργήματα που κοσμούν τα μνημεία πολιτισμού που είναι οι δίσκοι των King Diamond και Mercyful Fate. Στον τομέα της παραγωγής υπάρχει μια αισθητή ζωντάνια παραπάνω, παρόλο που ο ήχος είναι πολύ κοντά σε αυτόν του ντεμπούτου, απλώς πιο βαρύς. Πίσω από την κονσόλα πάλι ο πολύς Peter Tagtren.

Συνθετικά που μας ενδιαφέρει κιόλας, βρισκόμαστε στο ίδιο μοτίβο με πριν: Maiden, λίγο Mercyful Fate, περισσότεροι Priest και speed metal. Αυτή τη φορά όμως η Steve Harris μανία είναι πιο συγκρατημένη (δεν λείπουν κάποια "τρίμπιουτ/κλοπές" σημεία βέβαια) και πατάει πολύ περισσότερο στο Killers παρά στο Powerslave, ενώ το MF στοιχείο έχει πιο έντονη παρουσία, συνεπικουρούμενο από το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, την λαμπρή διασκευή στο Dangerous Meeting, το πρώτο κομμάτι δηλαδή του Don't Break the Oath. Το γεγονός ότι είναι λαμπρή η διασκευή και δεν ακούγεται καθόλου παράταιρη στο κλίμα του δίσκου λέει ίσως πολλά περισσότερα από ότι θα γράψω εγώ για την ποιότητα των Wolf.

Πίσω στο περιεχόμενο του δίσκου, εδώ υπάρχουν και κομμάτια που ξεφεύγουν εντελώς της γραμμής, όπως το κλασσικό Venom, που έχει έναν ξεσηκωτικό hard rock αέρα και live αποτελεί πάντοτε highlight. Το άλλο σουξέ του δίσκου το σπινταριστό Genocide υποκλίνεται στην εισαγωγή στους Maiden για δυο μέτρα και μετά πατάει το γκάζι τέρμα και παίρνει κεφάλια με τον εντελώς Wolf τρόπο του. Από εκεί και πέρα δικές μου αδυναμίες αποτελούν τα A World Bewitched και Unholy Night αλλά το επίπεδο μένει πολύ υψηλό παντού, δεν ξέρω τι κακό θα μπορούσε να πει κανείς για το Demon Bell ή το Night Stalker που ανοίγει τον δίσκο (υπάρχει και εφτάιντσο αυτό) ή το I Am the Devil. Να, πάλι γράφω ολα τα κομμάτια σχεδόν γιατί με πνίγει το κρίμα μην αφήσω κάποιο απέξω. Και αυτό γιατί με τους λίγους φανατικούς οπαδούς των Wolf που έχω κάνει κουβέντες, διαπιστώνουμε αξιοθαύμαστη απόκλιση στα αγαπημένα μας κομμάτια, χωρίς κανέναν να τον χαλάει το αγαπημένο του άλλου. Μην αφήσω κανέναν παραπονεμένο!

Εδώ θα πρέπει να αναφέρω ότι εκτός από τον Niklas Stalvind (εκείνη την εποχή χρησιμοποιούσε το επώνυμο Olsson) που είναι πολύ επηρεασμένος από τον Steve Harris, ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στον Daniel Bergkvist, ο οποίος είναι εμφανώς καλλιτεχνικό παιδί του Nicko McBrain (πολύ συγκεκριμένα), το οποίο είναι με τη σειρά του σημαντικός παράγοντας για την Iron Maiden συνάφεια. Εγώ πάντως το αναφέρω σαν κάτι απολύτως θετικό, γιατί πρώτον, ο Nicko McBrain είναι εκπληκτικός ντράμερ και το στυλ του εκλείπει πραγματικά από την σκηνή και δεύτερον, γιατί ο Daniel είναι ΑΞΙΟΣ και βαράει καλά (και γρήγορα, όπως πρέπει).

Φοβερός δίσκος, θα τον έβαζα μισό σκαλοπάτι πάνω από το ντεμπούτο γιατί ο Niklas τραγουδάει σαφώς με περισσότερο αέρα και αυτοπεποίθηση - και είναι φωνάρα το άτομο - και γιατί υπάρχει σαφής η αίσθηση ότι αρχίζουν και ξεκολλάνε από τις Μεηντενικές εμμονές (η λέξη κλειδί είναι "εμμονές", οι επιρροές είναι εμφανέστατα εκεί). Απαραίτητος για χεβυμεταλλάδες πάντως. Και 2 χρόνια μετά έρχονται τα ΣΠΟΥΔΑΙΑ.

Τι θα ήθελα να ακούσω live: Genocide, Venom

Wolf - Wolf (1999)

Wolf (1999, No Fashion Records)

Πιθανότατα ο πιο διάσημος δίσκος τους για τους πιο λάθος λόγους. Το αυθεντικό εξώφυλλο με τον στραβοζωγραφισμένο μπαμπουϊνο / λυκάνθρωπο με τα δάχτυλα-κοράκια έχει κάνει γύρες σε αρκετά μπλογκ. Αφιερώματα με τα χειρότερα εξώφυλλα, τα καλύτερα "so bad it's good" εξώφυλλα, τα πιο cult εξώφυλλα, κλπ. Και οι περισσότεροι μένουν εκεί, φανταζόμενοι αντίστοιχης ποιότητας μουσική.

Η αλήθεια είναι όμως ότι ο δίσκος είναι πραγματικά πάρα πολύ καλός. Πρόκειται για μια σπουδή (εν έτει 1999) στους Iron Maiden διασταυρωμένους με Mercyful Fate και τζούρες από Judas Priest. 'Ολα αυτά, συχνότατα μπριζωμένα σε speed metal τέμπο και με λίγο ατσάλι για γαρνιτούρα. Η παραγωγή είναι θαυμάσια, τίποτα πρόχειρο εκεί - ο ήχος του είναι (και αυτός) βασισμένος στους Iron Maiden, επιμελημένος από το χέρι του Peter Tagtren, τον γνωστό των Hypocrisy, κλπ.

Οι Iron Maiden (εποχής Powerslave) σίγουρα έχουν ένα κυρίαρχο ρόλο, δεν θα ήταν και τόσο περίεργο να ακούσεις ότι σε αυτόν τον δίσκο είναι οριακά κλώνοι τους, υπάρχουν και σημεία που είναι κραυγαλέα και δίνουν πάτημα για την λέξη "κλοπή". Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν και πολύ άδικο και κυρίως πολύ επιπόλαιο σαν κρίση. Πράγματι, η λατρεία στους Maiden δεν κρύβεται αλλά υπάρχουν τα προαναφερθέντα στοιχεία (MF, speed, κλπ) και βεβαίως η ιδιαίτερη φωνή του mastermind Niklas (άτολμη ακόμα αλλά μια χαρά) που τους δίνει μια ταυτότητα που σιγά-σιγά θα παγιωθεί στο εντελώς δικό τους ήχο στις επόμενες δουλειές τους. Μεγαλύτερη σημασία όμως έχει το ίδιο το songwriting το οποίο ναι μεν ενίοτε δανείζεται πατέντες του Harris με την ίδια διακριτικότητα που ο Kai Hansen ξεσηκώνει ριφ των Priest, αλλά επιδεικνύει και καταπληκτικές ριφάρες και κομμάτια που πρέπει να είσαι ιδιαιτέρως εμπαθής για να σταθείς εκεί (ή τεμπέλης). Ιδιαιτέρως δε, όταν την ίδια εποχή οι Iron Maiden δεν βάζανε και φωτιά στο δρόμο. Ή για να λαϊκίσω και λίγο, αν αντί για το Wicker Man (δεν συζητάω καν για τα δυο προηγούμενα άλμπουμ), που βγήκε ένα χρόνο μετά το Wolf, είχαν κυκλοφορήσει το Parasite ή το Desert Caravan θα είχαμε λαϊκό προσκύνημα και μαζική υστερία. Αλλά επειδή αυτή η επιχειρηματολογία ίσως ενοχλεί ας πούμε πως για τους ξενερωμένους του 1998/Virtual XI, αυτό εδώ θα ήταν έκρηξη ευτυχίας. Για να κλείσω το θέμα "βαριά επιρροή Iron Maiden" το Wolf έχει πολύ περισσότερο χαρακτήρα από ότι οι Savage Circus ή ακόμα και οι Stormwarrior (δεν συζητάω κάτι Monument). Και κατά την ταπεινή μου άποψη είναι και πολύ ανώτερο ποιοτικά σε σχέση με τoυς προαναφερθέντες, τους οποίους σημειωτέον γουστάρω.

Εν πάση περιπτώσει στην άνω παράγραφο τελειώνουν τα όποια αρνητικά επιχειρήματα μπορεί να επιστρατεύσει κανείς. Επιστρέφοντας στην ουσία, το περιεχόμενο του δίσκου δηλαδή, μιλάμε για εξαιρετικό, speed/heavy metal που κορυφώνεται σε κομμάτια σαν το αγαπημένο μου Mercyful Fate on speed, Moonlight. Έτερο αγαπημένο το Electric Raga, που έχει και μια ωραία σιταρο-εισαγωγή για χρώμα και την πολυαγαπημένη μου ανατολίλα σαν άρωμα.

Τι θα λέγατε για ατσάλι και speed σε χρονική διάρκεια crossover μπάντας; In the Shadow of Steel, η ρουκέτα που ανοίγει τον δίσκο και τελειώνει μετά από ενάμιση λεπτό. Και βέβαια Μεηντενικά έπη με διάσπαρτες εκπληξούλες σαν τα Parasite (κορυφαίο), Desert Caravan, Voyage και το Sentinel. Και καταληκτήριο έπος (απογειώνεται στις αλλαγές βρίσκω) In the Eyes of the Sun. Δισκάρα. Ακόμα και το ξεσήκωμα των Maiden να τους προσάψεις, δεν γίνεται να αρνηθείς ότι το songwriting και το επίπεδο παιξίματος είναι πολύ υψηλό. Κι αν βλέπεις και πιο πέρα και σε τραβάει η ταχύτητα και φυσικά αυτό το άρωμα King Diamond, ε, μονόδρομος. Για μένα είναι ένα καθαρό 8άρι με στιγμές για 9. Και όμως, αυτή η δισκάρα είναι από τους πιο αδύναμους δίσκους τους και αυτό μόνο για την υπερβολική αναφορά στους Maiden και την ατολμία του Niklas στα φωνητικά.

Τι θα ήθελα να ακούσω live: Moonlight, In the Shadow of Steel, Electric Raga

O μήνας του Λύκου - WOLF

Στις 8 Μαρτίου έρχονται οι Wolf από την Σουηδία για πρώτη φορά στην Ελλάδα για συναυλία. Η είδηση έχει περάσει στα ψιλά, δεν γνωρίζει πολύς κόσμος τι εστί Wolf. Και τον Μάρτιο έχει πολλές συναυλίες από πιο ηχηρά και δημοφιλή ονόματα. Έρχονται οι Carcass, οι Sanctuary, οι Epica, οι Primordial, οι Haunted και άλλοι. Γιατί να πάει κανείς στους Wolf;

Θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί.

1. Οι Wolf είναι κατά την ταπεινή μου άποψη, η καλύτερη heavy/power metal μπάντα της τελευταίας 15ετίας, Για μένα αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο και οριστικό. Έχει την δισκογραφιάρα με το σπάνιο σερί, έχει τους ΥΜΝΟΥΣ, έχει την αποψάρα, τα έχει όλα ρε παιδί μου, μαζί με και επιρροές Mercyful Fate/King Diamond. Δεν ξέρω ποιο γκρουπ πιστεύει ο καθένας ότι αξίζει αυτή την διάκριση. Οι Slough Feg ίσως; Δεκτόν κι ας έχω άλλη άποψη. Το θέμα είναι ότι δεν είναι πολλές, είναι 2-3 που διεκδικούν τον τίτλο με σοβαρότητα (δηλαδή να έχουν και την ανάλογη δισκογραφία). Μια από αυτές (ΑΥΤΗ!) έρχεται για πρώτη φορά, με δισκάρα στις αποσκευές. Ιστορική εμφάνιση από κάθε άποψη.

2. Οι Wolf έχουν καταπληκτική φήμη για τα live τους και μάλιστα έχουν την φήμη ότι ψαρώνουν ακόμα και το κοινό που δεν είχε προηγούμενη εμπειρία. Αν ανατρέξετε σε σχόλια θεατών από το Bloodstock (UK) ή το ProgPower (USA) θα το διαπιστώσετε και μόνοι σας.

3. Είναι η συναυλία που στο μέλλον πολλοί θα χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο που την έχασαν. Για αυτό είμαι απολύτως βέβαιος, γιατί είμαι απολύτως βέβαιος ότι κάποια στιγμή θα αναγνωριστεί καθολικά η αξία τους.

4. Ιron Maiden, Mercyful Fate, Judas Priest. Οι Wolf είναι το συγκρότημα που συνδυάζει ΙΔΑΝΙΚΑ, με ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ αυτούς τους τρεις τιτάνες του heavy metal. Φρονώ πως όποιος είναι οπαδός των ανωτέρω θα γίνει πολύ εύκολα οπαδός των Wolf. Εν δυνάμει δηλαδή ΚΑΘΕ χεβυμεταλλάς. Το γιατί δεν τους λατρεύουμε εδώ είναι ένα μυστήριο (όχι τόσο δύσκολο...) αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Βασικά, καιρός είναι επιτέλους να τους μάθουμε. Δεν το παίζω ψαγμένος και μεταλλοπατέρας παρεμπιπτόντως. Μέσα στον κόσμο που ζούσε σε βαθιά άγνοια για την μπαντάρα, μέχρι πρόσφατα ήμουν και εγώ.

Πάμε ελάχιστα χρόνια πίσω, 2009 συγκεκριμένα, όταν επιτέλους μου άνοιξαν τα στραβά μου και ΕΙΔΑ ο αόμματος.

-------

Είχαμε καιρό να τα πούμε με τον Μανώλη. Είχαμε χαθεί και μαζί είχε χαθεί και η πηγή που αναβλύζει μέταλ, μιας και ο Μανώλης ήταν ανέκαθεν η κατ'εξοχήν πηγή γνώσεων, νέων ακουσμάτων, παλαιών ακουσμάτων και βεβαίως ο απόλυτος συνομιλητής για μεταλλοκουβέντες. Ο γκουρού του Χέβυ Μέταλ, ο πιο ψαγμένος και ενημερωμένος μεταλλάς που γνωρίζω και κυρίως ένας ακροατής που έχω ΜΕΓΑΛΗ εμπιστοσύνη στο γούστο του. Αν ο Μανώλης λέει ότι κάτι είναι καλό, ΕΙΝΑΙ καλό. Εγγυημένα. Διαπιστωμένο αυτό ξανά και ξανά (και ξανά) από το 1993.

"Άντε ρε Μανώλη, βάλε μου την γκρουπάρα τώρα, αυτή που δεν έχω πάρει χαμπάρι ακόμη τόσα χρόνια" του είπα, ζητώντας ένα καινούργιο άκουσμα. Είχαμε να βρεθούμε χρόνια σπίτι του (ένας χώρος 20% έπιπλα, 5% κενό και 75% βινύλια - παντού) οπότε δεν μπορεί, στάνταρ κάτι καλό θα είχε βρει.

"Wolf έχεις ακούσει;", με ρώτησε αμέσως. "Όχι", απάντησα. Είχα ακούσει το όνομα προηγουμένως; Ποιος ξέρει; Πολύ generic, μπορεί ναι, μπορεί όχι. Σίγουρα δεν είχα καμιά ιδέα για το τι να περιμένω.

"Ωραία. Ετοιμάσου λοιπόν να ακούσεις τον καλύτερο heavy/power metal δίσκο της δεκαετίας" "Βαριά κουβέντα", είπα. "Ρε, με ξέρεις να λέω μαλακίες;"

Μου έδωσε να δω το βινύλιο. The Black Flame. ΟΚ. Το καλύτερο heavy metal της δεκαετίας έχει βγει μόνο σε 500 κόπιες; Ωπ, μπλουζάκι King Diamond ο θεός στο οπισθόφυλλο. Πριν θυμηθούν όλοι πόσο κουλ είναι. Πόντος υπέρ τους.

Και το κομμάτι μπήκε. Children of the Black Flame.

Ώπα. ΩΠΑ. Άμεσο ψάρωμα. "Γαμάει αυτό". "Εμ, τι σου λέω;". Αυτό ήταν. Μου έδειξε τον δρόμο και εγώ τον ακολούθησα με χαρωπά βήματα και μαύρη λύσσα. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα (ευχαριστώ ίντερνετ, ευχαριστώ τόρεντς - εκτός από τον μαλάκα που δεν είχε βάλει την διασκευή MF στο Black Wings, μπράβο ρε, πολύ έξυπνος) είχα αποβλακωθεί εντελώς με την πάρτη τους. Iron Maiden, King Diamond, Judas Priest, σολάρες παντού, τι σε μπασίματα χειροφρενιές, τι δισολίες, χέβυ μέταλ ΡΕ, φωνητικά με χαρακτήρα - όλα άψογα. Κι αν εδώ κι εκεί υπάρχουν γνώριμες μελωδίες και ριφ, δεν πειράζει, αφού σκοτώνουν, κολλάνε τόσο άψογα. Το βασικότερο; ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ, ΥΜΝΟΙ, πραγματικά δεν πίστευα σε πόσα κομμάτια έπεφτα πάνω που κόλλαγα. Δεν μιλάμε για δυο-τρία ξεχωριστά και αρκετά καλά κομμάτια, που την σήμερον ημέρα περνάει για μεγάλη ποιότητα. Μιλάμε για ποσότητες Maiden, KD, Running Wild, δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει ο επόμενος ύμνος. Και να ξέρετε, ΔΕΝ τα λέω αυτά εύκολα.

Εν πάση περιπτώσει, η πορεία ήταν λιώσιμο στο Black Flame, λιώσιμο στα Ravenous και Evil Star (ούτε σειρά, ούτε τίποτα), τσοντα τα δύο πρώτα, ψύχωση, να μην βαριέμαι με τίποτα. Μετά ψύχωση με το Evil Star ("λοιπόν, τελικά αυτό είναι στο ίδιο λέβελ με το Black Flame, τι τελειότητα!"), ξανά το Ravenous, πάμε και τα πρώτα πάλι, ανακάτεμα την τράπουλα, στο αυτοκίνητο η οικογένεια έχει υποστεί καταναγκαστική εκπαίδευση στην δισκογραφία Wolf.

Ιανουάριος 2011, ο Κώστας Χρονόπουλος μου ζητάει να γράψω ένα κείμενο για το Metal Hammer για την νέα στήλη όπου κάθε μήνα γράφει ένας αναγνώστης από το forum του περιοδικού. Γράφω μια χαριτωμένη μπούρδα και κλείνω με τα εξής λόγια:

"Αν θέλετε το καλύτερο άλμπουμ [της περασμένης δεκαετίας] που ήταν στην γκοσμάρα του και Χ.Μ.Ρ.Μ. (δεν είναι δύσκολο, το Ρ σημαίνει «ρε». A!), τότε εγώ προτείνω Wolf - The Black Flame. Εκπληκτικές συνθέσεις, φωνάρα, καμία φειδώ στα σόλο, The Bite και Children of the Black Flame, άξιοι!"

Ανακαλύπτω ότι υπάρχουν κι άλλοι που συμφωνούν ότι πρόκειται για την καλύτερη χέβυ μέταλ μπάντα της δεκαετίας και ο Κετιγένης το γράφει κιόλας στο Metal Hammer, στην κριτική του Legions of Bastards που κυκλοφορεί την ίδια χρονιά. Ο πρώτος δίσκος που περίμενα να βγει είναι μια μικρή απογοήτευση με την έννοια ότι δεν μου τσαλακώνει τα μυαλά όπως το σερί των προηγούμενων τριών αλλά και πάλι υπάρχουν κάποιες συνθεσάρες που μόνο οι Wolf μπορούν να δώσουν. Τρεις με το δικό μου μέτρημα, μάλλον φτωχό για την μπαντάρα, άπιαστο όνειρο για κάτι "traditional" τσουτσέκια της οκάς που έχουν γεμίσει τον τόπο. Ε, δικαιούνται και έναν μετριοκαλό δίσκο, αφού έχει και έπη μέσα, είμαστε κομπλέ.

Και μετά η ζωή συνεχίστηκε ήσυχα με μένα να ποστάρω πολύ συχνά Wolf στο facebook. Κάθε τρεις και λίγο με πιάνει παροξυσμός και ποστάρω καμιά δεκαριά youtube τους, τα συνηθισμένα αγαπημένα (από καμιά 20αριά) - είναι διπλός ο λόγος. Πρώτον, όταν ακούω κάτι και με ενθουσιάζει, συνήθως το ποστάρω. Ε, Wolf, συνεχής ενθουσιασμός, κάπως έτσι Wolf παντού. Ο δεύτερος λόγος, ΠΡΕΠΕΙ να τους μάθουν όλοι, ΓΙΑΤΙ δεν μιλάνε όλοι για αυτούς; Γιατί ασχολούνται μόνο με το εξώφυλλο του πρώτου; Γιατί όλες οι ορδές των Maidenάδων δεν τους προσκυνάνε ενώ πρόκειται ΜΑΚΡΑΝ της δεύτερης για την καλύτερη μπάντα που ακολουθεί στα ίχνη τους και δεν πιθηκίζει (το να βάλει στο χέρι κανα δυο ριφάκια δεν μετράει, ρωτήστε και τον Kai Hansen!) Όλοι αυτοί που κόπτονται για τον θεό τον King Diamond και τους Mercyful Fate και εξυμνούν κάτι δευτεροκλασάτα πράγματα αλά Attic, In Solitude, Portrait (που μου αρέσουν, τα έβαλα με προσωπική σειρά αξιολόγησης!) γιατί δεν τις κόβουν με κάτι Curse You Salem ή Out of Still Midnight ΥΜΝΟΥΣ; Και πότε θα έρθουν οι θεοί για κανά live; Φαντάσου, Iron Maiden - Maiden England περιοδεία με King Diamond και Wolf. ΚΟΛΑΣΗ. Και τέτοιες φαντασιώσεις. Σιγά μην έρθουν ποτέ οι Wolf, αφού κοιμόμαστε όρθιοι.

Και μετά είδα AYTO ΕΔΩ

ΤΙ; ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΓΙΑ LIVE; ΟΙ WOLF;

Άμεση αποστολή μηνύματος στον Μανώλη: "8 Μαρτίου. Κύτταρο. 12 ευρώ. Wolf"

Aπάντηση το ίδιο λεπτό: "Φύγαμε".

ΘΑ ΔΟΥΜΕ WOLF ΡΕ! ΘΑ ΔΟΥΜΕ WOLF!!! Μισό, θα δούμε Wolf όλοι που πρέπει; Δεν ξέρω, είμαστε λίγοι, είμαστε πολλοί; Πόσοι είμαστε; Δεν ξέρω! Άρα:

5. Θέλω να έχει κόσμο, να νιώσει, να γουστάρει, να το ζήσει αυτό. Θέλω να είναι ένα live που να πέσουν οι τοίχοι, όπως πρέπει, που να πάρει δεν γίνεται να παραμιλάει το Bloodstock και το ProgPower στην άλλη μεριά του πλανήτη και εμείς που είμαστε ΧΕΒΥ ΜΕΤΑΛ ΧΟΤΣΠΟΤ να πάμε 150 άτομα και να λέμε την άλλη μέρα πόσο γάμησαν οι μεν, πόσο ξεφτίλες είναι οι δε (αυτοί που δεν ήρθαν) και τα γνωστά κακομοίρικα. ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΛΑΪΒΑΡΑ από κάθε άποψη. Με λαό.

Έτσι, θα κάνω ότι μπορώ να πείσω όποιον μπορώ ότι αυτό το λάιβ δεν χάνεται. Πρωτίστως, θέλω να κάνω ότι μπορώ για να μάθει ο κόσμος τους Wolf και να ασχοληθεί μαζί τους. Εκτός των άλλων, αυτή η συναυλία δεν έχει πίσω της ομάδα προώθησης, είναι αφημένη στην διακριτικότητα των οπαδών να την τιμήσουν. Τα παλιότερα χρόνια την προώθηση την αναλάμβαναν οι οπαδάρες από τα fan club. Σχημάτιζαν τα street teams αυτοβούλως, τύπωναν flyers και γέμιζαν τον τόπο. Για την καύλα τους. Αυτό και τα επόμενα ποστ που θα ακολουθήσουν είναι το δικό μου αντίστοιχο ενός Wolf Team. Και θα παρακαλέσω θερμά, όποιος βλέπει θετικά το συγκρότημα να με βοηθήσει και να διαδώσει αυτά τα κείμενα, ποστάροντάς τα στο facebook, κάνοντας share με φίλους κλπ. Και για τους καλοπροαίρετους: κανείς δεν με έχει βάλει να το κάνω αυτό, δεν με πλήρωσε ποτέ κανείς (αχαχαχαχα), δεν συνεννοήθηκα με κανέναν διοργανωτή ή μέλος της μπάντας, δεν έχω να κερδίσω απολύτως τίποτα από αυτό, εκτός από την μεγάλη χαρά που αποτελούσε πάντοτε το κίνητρο να γράφω περί METAL: spread the music, let the metal flow. Οι Wolf είναι μαζί με τους Vektor, οι αγαπημένες μου μπάντες των τελευταίων ετών. Για τους Vektor έχω γράψει πολλά. Καιρός ήταν να κάνω το ίδιο και για τους Wolf.

Το πρόγραμμα μέχρι την συναυλία έχει: Δισκοκριτικές για κάθε δίσκο των Wolf. Ένα άρθρο με μια ματιά στην μπάντα μέσα από τις δηλώσεις των μελών της και τέλος ό,τι ήθελε προκύψει.

Πρώτη στάση: Wolf - Wolf (1999, No Fashion Records)

ΥΓ: Ευχαριστώ θερμά τον Κώστα από το Steel for an Age zine για την παραχώρηση σημαντικότατου υλικού, την ανταλλαγή απόψεων και ακόμα περισσότερο γιατί είναι οπαδάρα και αυτός και νιώθει!

Remember the Fallen: Paul Baloff

Σήμερα 2 Φεβρουαρίου 2015, συμπληρώνονται 13 χρόνια από τον θάνατο του Paul Baloff, ενός από τους σημαντικότερους metal frontmen που πέρασαν, με ΤΕΡΑΣΤΙΑ επιρροή στο thrash metal. Με αφορμή την επέτειο αυτή βάζω εδώ το κάτωθι κείμενο που είχε δημοσιευτεί αρχικά στο Metal Hammer Αυγούστου 2013. Προσθέτω και κάποια πράγματα που δεν χωρούσαν τότε.

Όνομα: Paul Baloff
(προφέρεται Μπέιλοφ. Η καταγωγή του ονόματος είναι από την Ρωσία)

25/4/1960 – 2/2/2002

Bands: Exodus, Piranha, Heathen

Μεγαλωμένος μέσα στα ζόρια και την φτώχια, ο Paul Baloff ήταν το απόλυτο thrash metal κτήνος. Η ιστορία του δεν χωράει εδώ, θα πρέπει να με πιστέψετε απλώς ότι αυτός ήταν η επιτομή και η εμπροσθοφυλακή του thrash metal πνεύματος ανάμεσα στην κοχλάζουσα σκηνή του Bay Area. Ο Baloff ενσάρκωνε στην larger-than-life περσόνα του αλλά και τα πραγματικά ακραία (από το ‘83 ήδη) φωνητικά του, την ΒΙΑ και την πόρωση. Και ο “poser killer” λόγος του ήταν ΝΟΜΟΣ. Αναλογιστείτε ότι όταν οι Slayer επισκέπτονταν το Bay Area για πρώτη φορά έχοντας κυκλοφορήσει το “Show No Mercy”, πρώτον, άνοιγαν για τους Exodus (χωρίς δίσκο) και δεύτερον το κατά Baloff διαπαιδαγωγημένο κοινό τους έβαλε να κόψουν πάραυτα τις ποζεράδικες L.A. αηδίες με τις μάσκαρες στα μάτια. Δυστυχώς το κάψιμο με τις καταχρήσεις του στοίχισε την καριέρα και πιθανώς οδήγησε και στο εγκεφαλικό, όταν το νιοστό reunion έδειχνε ότι θα έπιανε τόπο.

Death
Το τελευταίο πράγμα που έκανε ο Paul στην ζωή του ήταν μια βόλτα με την μηχανή του στις 31 Ιανουαρίου του 2002. Αφού επέστρεψε στο διαμέρισμά του, η κοπέλα του τον άφησε για δυο λεπτά για να πάει να κλειδώσει κάτω. Όταν επέστρεψε, ο Paul ήταν ήδη στο πάτωμα με σπασμούς από ένα βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Όταν εισήχθη στο νοσοκομείο ήταν σε βαθύ κώμα και μετά από δυο μέρες οι γιατροί τράβηξαν τη πρίζα αφού ήταν κλινικά νεκρός, χωρίς εγκεφαλική δραστηριότητα.

Moment of glory

Murder in the Front Row κύριοι – BONDED BY BLOOD! Μην μείνετε όμως μόνο εκεί. Εκτός από τα ιστορικά demo (ΟΛΑ) οπωσδήποτε τσεκάρετε τα διάφορα live που αποτυπώνουν (ΟΛΑ) γλαφυρότατα γιατί αυτός ο λέρας είναι στην συνείδηση πολλών - συμπεριλαμβανομένων πρωτεργατών του είδους* - ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ thrash metal frontman. Ξεκινήστε με το Ultimate Revenge του 1985. Ακούστε το κολασμένο “Another Lesson in Violence” του 1997. Και για κερασάκι τρέξτε στο YouTube να παρακολουθήσετε το Paul Baloff Workout. Ή μιας και αυτό δεν είναι ένα περιοδικό πατήστε play στα παρακάτω.

* Πιο ΜΕΤΑΛ από τον Baloff πέθαινες ("Metal rules and if you don't like it, DIE!") και το πάθος και η καφρίλα του δεν άφησαν κανένα ασυγκίνητο. Το πόσο μορφάρα ήταν επιβεβαιώνεται από κάθε μαρτυρία της εποχής, συμπεριλαμβανομένων του Mustaine (δύσκολος, δεν τα λέει εύκολα), των Slayer και ιδιαίτερα του Hetfield. Είχε κάνει και την παραγωγή στο demo των Piranha, του συγκροτήματος που είχε μαζί με τον Fred Cotton (κολλητός του James, παίζανε μαζί στους Spastic Children). Ο Hetfield επίσης έχει υποσχεθεί ότι θα γράψει ένα κομμάτι για τον Baloff, κάτι το οποίο περιμένουμε ακόμη και πολύ θα ήθελα κάποιος να του το υπενθυμίσει στην επόμενη συνέντευξη που θα του πάρουν. Για πολλούς λόγους, πρωτίστως γιατί είναι ντροπή για την μέταλ κοινότητα να υπάρχει hip-hop tribute στον Baloff και μάλιστα με τέτοιο βίντεο και να μην υπάρχει τίποτα εξ ημών.

Αλλά επειδή δεν νοείται να κλείσει αυτό το άρθρο με hip hop, ο επίλογος ανήκει στον Paul. This song... it ain't about no goldfish...

Mια Λίστα, Μα Τι Λίστα!

Η ΛΙΣΤΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ.

Φτιαγμένη με τεράστιο μεράκι. Με μεγάλη προσοχή. Με υψηλή την αίσθηση του καθήκοντος. Δεν άφησα κυκλοφορία για κυκλοφορία (ε, σχεδόν) και δεν ησύχασα μέχρι να έχω αφομοιώσει κάθε δευτερόλεπτο μουσικής. Και φυσικά πέρασα ατέλειωτες νύχτες ακροάσεως για να διαπιστώσω πού πρέπει να πάει το καθετί στην κατάταξη. Ο κόσμος περιμένει να ενημερωθεί! Για όλα! Κάθε δευτερόλεπτο είπαμε!

Δηλαδή, νταξ, όχι ακριβώς και κάθε δευτερόλεπτο και δεν είναι ότι άκουσα και τα πάντα, βασικά μπορεί να παρέλειψα και μερικές σημαντικές κυκλοφορίες. Μπορεί. Και ΟΚ, δεν είναι ακριβώς αξιολογητική η σειρά, ίσως είναι λίγο στην τύχη.

Αλλά τουλάχιστον έβαλα το είναι μου στο να γράψω δυο λόγια, να μην τα πετάξω ξεροσφύρι και όχι μόνον αυτό, σαν τον Tolkien που δεν ησύχαζε ποτέ και συνεχώς επισκεπτόταν και ξαναεπισκεπτόταν τα κείμενά του για να τα τελειοποιήσει, έτσι και εγώ, έριχνα τα μερεμέτια στις λέξεις και τις προτάσεις μέχρι να λάμπουν από Ομορφιά και Νόημα.(*)

Συγκλονιστείτε.

(*): Περίπου. Βασικά την έγραψα σε ένα φόρουμ μια Παρασκευή στην δουλειά σε λίγα λεπτά μιας και σιγά-σιγά την κάνανε όλοι για διακοπές και ήταν χαλαρά. Και τώρα, την κάνω paste με μαεστρία, να μην χαθεί ούτε ένα κόμμα. Ε, εντάξει, πρόσθεσα κάτι λογάκια για κάθε δίσκο. Να φανούμε και λίγο σοβαροί. Για την ιστορία, τα κείμενα κάτω από κάθε δίσκο είναι φρέσκα, τα έγραψα μόλις και είναι φανερό ότι είχα όρεξη να μιλήσω για κάποια πράγματα περισσότερο. Στάζει επαγγελματισμό η φάση, I feel free.
Οι παρενθέσεις είναι από το πρωτότυπο ποστ.

Οδηγίες ανάγνωσης: Αυτοί μάλλον δεν είναι οι καλύτεροι δίσκοι της χρονιάς και αυτό γιατί δεν άκουσα τόσους πολλούς δίσκους. Αυτοί είναι 20 δίσκοι μέταλ που αξίζει να ακούσεις και το ξέρω γιατί τους άκουγα και είναι σίγουρα καλοί.

--------------------------- Η ΛΙΣΤΑ ------------------------------------------

Rigor Mortis - Slaves to the Grave
Το κύκνειο άσμα του Mike Scaccia και κατά συνέπεια των Rigor Mortis είναι όπως πρέπει ακριβώς. Με τρομερά τραγούδια στο μοναδικό τους thrash ύφος (αμίμητοι) που παραπέμπουν στο φανταστικό τους ντεμπούτο και έμπνευση. Ξεχωρίζει για την κιθαριστική δουλειά του Mike που είναι αναγνωρίσιμη από χιλιόμετρα, καθώς και πάρα πολύ εμπνευσμένη, είτε παίζει ριγκορμορτικές ριφάρες (αμίμητοι λέμε), είτε σολάρει θεσπέσια. Ειδική μνεία στο Poltergeist που ανοίγει τον δίσκο γιατί εκτός από καραέπος του thrash έχει και αυτή την αναπάντεχη αλλαγή στο τέλος με το σόλο να επιτελεί άθελά του και ένα αποχαιρετισμό του Mike. R.I.P. Οι θρασάδες κάντε τα κουμάντα σας, απολύτως απαραίτητο. Kαι οι υπόλοιποι, μην προσπεράσετε έτσι αδιάφορα...

Wolf - Devil Seed
Α, οι Wolf! Για αυτούς θα τα πούμε πολύ αναλυτικά στο blog γιατί θεωρώ ότι είναι το πιο υποτιμημένο heavy/power metal συγκρότημα της περασμένης δεκαετίας επειδή ακριβώς είναι το ΚΑΛΥΤΕΡΟ heavy/power metal συγκρότημα των τελευταίων 15 ετών με φανταστικές δισκάρες και κομματάρες παντού. Και επειδή έρχονται στις 8 Μαρτίου στην Αθήνα και ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ και θα ξενερώσω πολύ άσχημα αν δεν έχει κόσμο, θα προσπαθήσω να εξηγήσω πειστικά ΓΙΑΤΙ είναι τέτοια μπαντάρα.

Φέτος κυκλοφόρησαν το Devil Seed, με τον Simon Johansson των Memory Garden να φέρνει έναν αέρα ανανέωσης και να ξεκουνήσει λίγο την μπάντα που φαινόταν να κολλάει λίγο στο Legions of Bastards του 2011. Ποιοτικότατο, με ποικιλία στις συνθέσεις και κάποια κομμάτια κορυφές, όπως το Back from the Grave και το Killing Floor που τα θεωρώ συγκλονιστικά χέβυ μέταλ έπη (να τσεκάρουν όσοι γούσταραν Riot φέτος), το Dark Passenger που ξαφνιάζει για Wolf αλλά με λιώνει σε μια Dream Healer κατάσταση, το My Demon που αν το είχαν κυκλοφορήσει οι Priest θα χτυπάγανε πρωτιές φέτος άνετα, το River Everlost, Ι Am Pain και γενικώς ο δίσκος είναι θαυμάσιος, σύγχρονο heavy metal που δεν θα αλλάξει τον κόσμο αλλά είναι pretty fucking sweet. Δεν είναι η καλύτερη κυκλοφορία Wolf όπως έχω δει την άποψη να διατυπώνεται (αναζητήστε το Evil Star και το The Black Flame αλλά θα τα πούμε και πιο αναλυτικά) αλλά είναι πάρα πολύ καλό. Συγκεκριμένα το βάζω ανάμεσα από Ravenous και Black Wings.

Kenn Nardi - Dancing with the Past (η ψυχή των Anacrusis, διπλό, έχω ακούσει το πρώτο αλλά η ποιότητα είναι τόσο υψηλή που το βάζω από τώρα)
Όπως τα λέει η παρένθεση βασικά. Όποιος ξέρει τι εστί Anacrusis και του αρέσουν τα δύο τελευταία τους και ειδικά το αριστούργημα Screams and Whispers του 1993 οφείλει να τσεκάρει και μάλλον να εθιστεί. Πρόκειται για ένα τεράστιο όγκο δουλειάς, για να καταλάβετε μιλάμε για διάρκεια μεγαλύτερη από τα 2 Illusions των Guns, τουτέστιν υλικό για 4 δίσκους. Εγώ το έχω πάρει λάου-λάου πάντως, απολαμβάνω εδώ και καιρό τον πρώτο δίσκο πάρα πολύ και σε λίγο καιρό θα προχωρήσω στον δεύτερο. Για την ώρα τσεκάρετε στο bandcamp τα Fragile, Submerged και Straining the Frayed που αποτελούν τις δικές μου αδυναμίες από το πρώτο CD. Και το Dead Letters που είναι το αγαπημένο της γυναίκας μου μήνες πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος (τι γυναίκα έχω εγώ! :* ) Θα μπορούσε να είναι και ο δίσκος της χρονιάς αλλά για την ώρα το δίνω στους Rigor Mortis μιας και καλό θα ήταν να έχω ακούσει ολόκληρο τον δίσκο.

---------- αυτή μάλλον είναι η τριάδα (έγραφα στο φόρουμ. Τώρα είναι σίγουρα αυτή, it's official!)

Mekong Delta - In a Mirror Darkly
Εξαιρετικό progressive metal. EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ. Ακόμα και αν τους δοκίμασες παλαιότερα και δεν σου έκαναν ως περίεργοι και παράδοξοι, δοκίμασε αυτό.

Cannabis Corpse - From Wisdom to Baked
Το όνομά τους και η φάση που παρουσιάζουν σίγουρα αποτρέπει κόσμο να τους πάρει στα σοβαρά. Ας πρόσεχε αυτός ο κόσμος. Σοβαρότατη μπάντα με εξαιρετική δισκογραφία, τρου ολντ σκουλ χωρίς να σου βγάζει νεανικό πιθηκισμό στο ελάχιστο, εδώ για άλλη μια φορά παραδίδουν ΓΑΜΑΤΟ ΝΤΕΘ ΜΕΤΑΛ. Τραστ μι.

Dead Congregation - Promulgation of the Fall
Από τους καλύτερους ντεθ μέταλ δίσκους φέτος. Α-ΝΕ-ΤΑ. Έτσι νομίζω δηλαδή γιατί δεν άκουσα και πάρα πολλούς φέτος. Αλλά οι ντεθάδες παγκοσμίως συμφωνούν άρα καλά κάνω και τον θεωρώ και εγώ τέτοιο (επιστήμη λέμε).

Misery Index - The Killing Gods
Είχα χάσει για λίγο καιρό τα ίχνη τους και έπεσα τυχαία πάνω τους μια μέρα στην δουλειά. Μετά πέρασα όλη την ημέρα ακούγοντας και ξανακούγοντας τον δίσκο. Ρέει. Πολύ ωραία κομμάτια. Όλα θαυμάσια. Δεν έχω κάτι βαθυστόχαστο. Απλώς είναι δισκάρα.

Cannibal Corpse - Skeletal Domain
Το ίδιο ακριβώς μπορώ να πω και για τους CC, μόνο που έχει μια 80ίλα παραπάνω αυτό, που το λέω για καλό προφανώς.

Revocation - Deathless
Πάρα πολύ καλό μονδέρνο τεχνικό θρας/ντεθ (mid 90s και πέρα βάση ο ήχος) που μου άρεσε περισσότερο από τα προηγούμενά τους.

Skull Fist - Chasing the Dream
Οι φετινοί μου Striker. Ενώ οι Striker φέτος ήταν (απλώς) συμπαθέστατοι και χωρίς να με τραβάνε ιδιαιτέρως, οι Skull Fist ακούγονται φρέσκοι και συναρπαστικοί και πάνω από όλα απολαυστικοί. Άνετη είσοδος.

Οverkill - White Devil Armory
Εμ, ο παλιός είναι αλλιώς. Παρατεταμένη φόρμα σαν των Accept ακριβώς (και ίσως καλύτερη), με κομματάρες, με Blitz εγγύηση και γενικώς όποιος γουστάρει καλούς Overkill δεν παίζει να μην γούσταρε. Ή κάτι δεν κάνει σωστά.

Exodus - Blood In, Blood Out
Ο παλιός είναι αλλιώς, παρτ 2. Διάβασα πολλά σχόλια περί αδιάφορου δίσκου. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι εννοούν. Δεν είναι Tempo of the Damned, ίσως να μην είναι και Shovel Headed Killing Machine (δισκάρα παρά τα φωνητικά του) αλλά πραγματικά δεν απέχει πολύ. Ριφάρες, σολάρες, οι παίχτες δείχνουν το ανάστημά τους (δυσθεώρητο όταν μιλάμε για Holt, Hunting, Altus) και ο Souza απλά είναι πολύ καλύτερος του Dukes. Και επιτέλους, πριν τρελαθούμε τελείως, το Salt the Wound είναι το πιο αδιάφορο του δίσκου και το σόλο του Χάμετ παντελώς μάπα. Έτσι για να ξεχωρίζουν και ποιοι ασχολήθηκαν να ακούσουν τον δίσκο.

Doomocracy - The End is Written
Σας αρέσουν οι Solitude Aeturnus; Σας λείπουν; Εδώ είστε. Ορισμένες στιγμές τους λες και οριακά κλώνους αλλά πάλι πρέπει να ξεχωρίσουν και αυτοί που άκουσαν τον δίσκο από εκείνους που άκουσαν ΓΙΑ τον δίσκο μαζί με ένα youtube. Διότι υπάρχουν επιρροές και από αλλού σε αυτόν τον δίσκο, από τους γνωστούς άγνωστους εκλεκτούς: τζούρες από Memento Mori που δίνουν πολλά, από Candlemass (γίνεται αλλιώς;) και κυρίως στις λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά και εμπλουτίζουν το αποτέλεσμα που έχουν αφετηρία στο US Metal (όπως πρέπει!). Τα παιδιά, που τυχαίνει να γνωρίζω καλά καθότι συντοπίτες και φίλοι, ξέρουν πάρα πολύ καλά τι θέλουν να κάνουν και ξέρουν πάρα πολύ καλά να το πραγματοποιήσουν. Ο doom metal λαός ήδη τους έχει υποδεχτεί με ανοιχτές αγκάλες διότι πολύ απλά, γράφουν πολύ ωραία κομμάτια. Ξεχάστε ό,τι έγραψα και κρατήστε αυτό: έχουν πολύ καλά κομμάτια. Περιμένω στον επόμενο σιγά-σιγά να αναπτύξουν τον ήχο τους σε βαθμό να λες "α, μα Doomocracy βέβαια". Τότε θα μιλάμε για μεγάλα πράγματα.

Cloven Hoof - Resist or Serve (τα είπαμε και αλλού***)
*** περί Cloven Hoof. Οι παραδοσιακοί ακροατές και οπαδοί τους ξενέρωσαν πολύ με την προσθήκη "μονδέρνων" πραγμάτων στην μουσική της μπάντας. Φαντάζομαι κάποιοι δεν θα γουστάρουν η μπάντα να έχει για τραγουδιστή έναν νέο που έχει εμφανιστεί στο αγγλικό X-Factor, ριάλιτι, μπλιαχ. Παρ'όλα αυτά το άτομο έχει ΦΩΝΑΡΑ και ο δίσκος έχει ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ. Αυτά που είχα πει και αλλού, σε άλλο θρεντ του ίδιου φόρουμ είναι: "Λοιπόν, εγώ χτες ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑ την ζωή μου ακούγοντας το Call of the Dark Ones (με πιάνει γιατί έχει και ένα Orion θέμα...) και ο δίσκος κύλησε θαυμάσια με κάποια ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ μέρη και το γεγονός ότι είχε σε σημεία ΜΟΝΔΕΡΝΑ πράγματα από διάφορα είδη δεν αναιρεί στο ελάχιστο ότι συνολικά ο δίσκος είναι ένας καταπληκτικός μοντέρνος χέβυ μέταλ δίσκος και ο τυπάς που τραγουδάει και σολάρει δίνει ρέστα.

Μου βρωμάει φάση Casting the Stones, που είναι στα αγαπημένα μου Jag Panzer. Για μένα πάει λίστα."
Ε, ναι, πήγε λίστα.

Riot V - Unleash the Fire
Θαυμάσιος, παλιομοδίτικος, δεν-τους-κάνουν-πια-έτσι δίσκος. Ο παλιός είναι αλλιώς ακόμα και αν ο ορίτζιναλ παλιός δεν είναι πια μαζί τους. Για τον ακροατή του μονδέρνου μέταλ αυτό θα του ακούγεται δεινοσαυρικό. Ο ίδιος ακροατής όμως συχνά ακούει ρετρό οκάλτ πίπες "χέβυ" ροκ και κάνει τεμενάδες, οπότε καλά θα κάνει αυτός ο αχυράνθρωπος ακροατής συγκεκριμένα να ξεπεράσει την σφίχτερμαν φώκια με το βιονικό χέρι που κλάνει αστραπές (που είναι το πραγματικό του πρόβλημα) και να εντρυφήσει στο songwriting. Ή και όχι, χεστήκαμε. Κατά τα άλλα, εδώ έχουμε έναν δίσκο αναλογικά ΖΕΣΤΟ, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω. Έχει λίγο τυρί παραπάνω σε σημεία για τα γούστα μου αλλά έχει επίσης και κάποια από τα πιο συγκινητικά κομμάτια για φέτος. Σε όσους δεν ακούνε Riot χωρίς Reale και "ιεροσυλία" και τέτοιες πίπες, δεν έχω να πω κάτι. Καληνύχτα σας.

Mastodon - Once More 'Round the Sun
Λοιπόν, εδώ δεν θα επιμείνω. Για μένα ο καλύτερος δίσκος Mastodon είναι το The Hunter και μετά το Crack the Skye και αυτός είναι ο τρίτος καλύτερος δίσκος Mastodon. Αυτοί που ακούνε Mastodon αντιμετωπίζουν την άνω πρόταση όπως εγώ αντιμετωπίζω τον κάθε απίθανο που λέει το Load καλύτερο δίσκο των Metallica. Φυσικά εγώ έχω δίκιο, ενώ ο απίθανος λέει απίθανες πίπες αλλά άντε να πείσεις τον πρωτο-τριτοδισκάκια οπαδό Mastodon. Όπως και να έχει, αυτός είναι ένα πολύ καλός δίσκος και πολύ πρωτότυπος και μοναδικός με ωραία τραγούδια και να τον ακούσετε. Το βίντεο με τους κώλους ήταν μια μαλακία παρεμπιπτόντως. Το High Road όμως ήταν αριστούργημα.

Body Count - Manslaughter
Απολαυστικός, πανεύκολος δίσκος. Ρέει νεράκι, γελάς, κάνεις χάζι, γκαρίζεις FUCK A VEGAN (εξαιρετική διασκευή), ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ να το πούμε απλά-απλά, δεν θέλει και πολύ ανάλυση. Ο Ice-T είναι αυτός που είναι και προφανώς όποιος τον συμπαθεί θα το δει με καλό μάτι το δισκίον και όποιος τον αντιπαθεί θα βρει τον δίσκο μαλακία. Η κομπλεξάρα. Μην τoν ακούτε. Γαμάει.

Tankard - R.I.B. (7άρι με τρία-τέσσερα πολύ καλά κομμάτια και πολλά απλώς συμπαθητικά αλλά τους έχω μεγάλη αδυναμία)
Η παρένθεση στο αυθεντικό ποστ τα λέει όλα. Πάντα περιμένω μερικά καλά κομμάτια και αν τα βρω είμαι ευτυχής. Ε, εδώ βρήκα 3-4,τα καραγουστάρω, τα ακούω συχνά αλλά ο δίσκος συνολικά είναι μόνο για μένα και τους εξίσου βλαμμένους φίλους της μπάντας. Οι υπόλοιποι να περιμένετε να ποστάρω τα 3-4 κομμάτια να δείτε ότι έχω δίκιο.

Gamma Ray - Empire of the Undead
(τα ίδια με Tankard)

Αχ, πονεμένη ιστορία. Μετά το Majestic ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΕΓΩ βαρέθηκα. Μόνο που δεν έβρισκα και τα 3-4 κομμάτια που λέγαμε στους Tankard που μέχρι το Majestic τα έβρισκα. Και στο Majestic, και στο New World Order και (πολύ περισσότερο βέβαια) στα Powerplant και Somewhere Out in Space. Στα Land of the Free II (σιχαμένος τίτλος, μέγιστο ατόπημα), Το the Metal όχι μόνο δεν βρήκα τίποτα αλλά και αισθανόμουν μια βαρεμάρα ανάμικτη με οίκτο και απογοήτευση και άλλα τέτοια όμορφα. Λοιπόν, στο Empire of the Undead βρήκα τα 3-4 κομμάτια. Οποία συγκίνησις! Τέτοια μάλιστα που το βάζω στην λίστα. Κι ας είναι μέτριο συνολικά.

Unisonic - Light of Dawn
(τα ίδια με Gamma Ray)
To Exceptional είναι καταπληκτικό τραγούδι. Θαυμάσιο. Ο Kiske συγκινητικά τεράστιος στην φωνή και ερμηνεία. Ο δίσκος δεν μπορεί να συγκινήσει στον ίδιο βαθμό αλλά έχει πολύ όμορφες στιγμές που εδώ κι εκεί σου γαργαλάνε το καταχωνιασμένο "Keepers..." συναίσθημα οπότε και εσύ το παίζεις αφελής και το ρουφάς με νοσταλγία. Καλός δίσκος, καλύτερος από τον Gamma Ray, λίγο φλώρικος αλλά έτσι πάει με τον Kiske.

------ αυτά μάλλον είναι τα υπόλοιπα 17, ατάκτως ερριμμένα, αν ασχολιόμουν, θα έκανα τον κόπο να τα βάλω αξιολογικά αλλά δεν βαριέσαι!

Δεν έχω ακούσει Sanctuary (δυο κομμάτια, το ένα πολύ συμπαθητικό, μπορεί και να έμπαιναν αλλά προτιμώ να τον ακούσω όλο όταν καταλαγιάσει τελείως η σκόνη - η πρώτη εντύπωση πάντως ήταν εξάχορδοι Nevermore), At the Gates, Machine Head (καλό θα είναι αλλά βαριέμαι να ακούσω μία από τα ίδια), Slipknot (σιγά μην τον έβαζα), Exmortus, Slash, Midnight, Dawnbringer, Devin Townsend - Z2 (έχω μείνει πολύ πίσω με τον Devin...φταίει και αυτός όμως), Black Magic (ρετροαντιγραφή με αξιώσεις, μια αυτιά ήταν θετική) και πολλά ακόμα που σίγουρα με αφορούν και μου έχουν ξεφύγει. Το 2015 στα τέλη φαντάζομαι θα μπορώ να κάνω μια πιο σωική καταγραφή της χρονιάς.

Μεγαλύτερη παράλειψη από την λίστα: Freak Kitchen - Cooking with Pagans. Γιατί αν δεν γράψω εγώ δεν θα γράψει κανείς. Και αυτό είναι τραγικό, δεν ξέρω πότε θα κάτσουν να ασχοληθούν σοβαρά μαζί τους. Εν πάση περιπτώσει όταν έγραφα αυτές τις γραμμές δεν έχει έρθει στα χέρια μου ακόμα. Αλλά θα γαμάει στάνταρ. Γιατί IA.

Priest με απογοήτευσε πολύ ο Halford. Βαρετό. Άτονο. Αδιάφορο. Και εκνευριστικό να το βλέπεις να μαζεύει τόσο κολακευτικά σχόλια. Πείτε ότι λέω και εγώ για Gamma Ray και Tankard όμως, μην κοροϊδευόμαστε...

Για του χρόνου είναι πάρα πολύ απλά τα πράγματα:

Περιμένουμε νέο δίσκο Vektor (μάλλον κατά Ιούλιο μεριά), νέο δίσκο Trallery (τεράστια αδυναμία μου το Catalepsy του 2013) και πολύ πιθανόν να βγάζουν και οι Nekromantheon νέο δίσκο. Τουτέστιν, οι αγαπημένες μου νέες thrash metal μπάντες δισκογραφούν την ίδια χρονιά. Χνιερ, χνιερ (τρίψιμο χεριών). Και οι Toxik που άργησαν λίγο και τα δύο νέα δείγματα είναι πολύ καλά.

V for Vic - Holy Terror and Keith Deen

Στις 13 Δεκεμβρίου 2012 έφυγε από την ζωή ένας σπουδαίος τραγουδιστής του thrash και του metal γενικότερα. Ο Keith Deen. Το παρακάτω κείμενο είχε δημοσιευτεί στο Metal Hammer Οκτωβρίου 2012, δύο μήνες πριν τον πρόωρο θάνατό του. Από κάτω, ακολουθεί ένα μικρό κείμενο που ήταν μέρος του αφιερώματος Αυγούστου (2013) στους πεσόντες ήρωες.
R.I.P. Keith Deen. R.I.P. Holy Terror.

Holy Terror: Τέρμα δεξιά ο Kurt Colfelt και ακριβώς δίπλα του ο μεγάλος Keith Deen.
Σας έχει τύχει να ξεθάψετε κάτι που έχετε να ακούσετε πολλά χρόνια και να αναβιώνετε τον έρωτα εκ νέου; Αυτό μου συνέβη με τους Holy Terror. Η αφορμή δόθηκε με το αφιέρωμα στο speed metal, όπου κατά μία έννοια ορίζανε το κόλλημά μου με την συγκεκριμένη ταμπέλα. Το “Terror and Submission” είναι «πιο speed metal» σύμφωνα με τον Agent Steel a posteriori «κανόνα». Αλλά με τον κανόνα “Speed Kills”, το “Mind Wars” τερματίζει το κοντέρ και ταΐζει σκόνη τους Agent Steel στην ευθεία αντιπαράθεση μεταξύ “Debt of Pain” (Holy Terror) και “Back to the Reign” (Agent Steel). Ευθεία αντιπαράθεση, διότι πρόκειται βασικά για το ίδιο κομμάτι, από τον ίδιο συνθέτη, μια περίπτωση αλά Four Horsemen/Mechanix (χωρίς την υποβόσκουσα χολή). Ο Kurt Kilfelt (ή Colfelt όπως είναι το κανονικό του όνομα) ήθελε να το δουλέψει με την καινούργια του μπάντα. Και το αποτέλεσμα, νομίζω τον δικαιολογεί, θα έλεγα μάλιστα, δικαιώνει.
Εν πάσει περιπτώσει, από εκείνη την ημέρα, οι Holy Terror στρογγυλοκάθισαν στο στερεοφωνικό και ακόμα εκεί είναι. Θα ήθελα να πω δυο λόγια μιας και από τον ωκεανό άτυχων («αδικημένων») μπαντών, μάλλον είναι η αγαπημένη μου. Ήταν σπουδαίο κεφάλαιο ο Kurt και εξίσου σπουδαίος ήταν ο Keith Deen, αυτή η χαρακτηριστική φωνή τους, που τους δίνει τόσους πόντους μοναδικότητας και μεγαλείου.

Στο “Terror and Submission” του 1987 παίζουν thrash metal, το οποίο όμως έχει τεράστιες δόσεις από μελωδικό, ενίοτε επικό χέβυ μέταλ από την μία και καφρίλα που χρωστάει πολλά και στο hardcore (περιοδεία με D.R.I. του “Crossover” τότε) όσο και στους Slayer. Το ατού είναι οι φωνητικές γραμμές. Το “Distant Calling” (καθόλου τυχαίο παράδειγμα) θα ήταν ένα ασύλληπτο heavy metal έπος και χωρίς φωνητικά. Η βασική μελωδία που ενώνει τους στίχους ας πούμε, έχει μια μαγεία από Warlord(!). Και έρχεται εκεί πάνω ο Deen και τραγουδά μια τόσο συγκινητική γραμμή που εκτοξεύει το κομμάτι στο πάνθεον των metal επών. Και όλα αυτά χωρίς να αναφέρω καν την πανδαισία σόλο που δεν θες να τελειώσει ποτέ. Στο ομώνυμο του δίσκου πιάνουν λέβελ “Doomsday for the Deceiver” (αυτό δεν το λέω συχνά). Το “Guardians of the Netherworld” αν ήταν 7ιντσο από obscure εταιρεία κάποιας σπαθάτης μπάντας θα κόστιζε 100 ευρώ το κομμάτι και θα τα άξιζε κιόλας. Νιώθω άσχημα που δεν έχω χώρο να πω δυο λόγια για κάθε κομμάτι, για τέτοιο δίσκο μιλάμε (“Blood of the Saints” να πάρει!). To μόνο του πρόβλημα είναι ότι η παραγωγή έγινε από δύο τύπους που, σύμφωνα με την μπάντα, η εμπειρία και το φόρτε τους ήταν η disco.

Ένα χρόνο μετά και στο “Mind Wars” τα άτομα έχουν ξεφύγει. Διατηρώντας όλα τα προηγούμενα καταπληκτικά στοιχεία, η μπάντα απλώς έχει γίνει καλύτερη και έχει σωστότερη παραγωγή και απλά πατάει ΤΕΡΜΑ το γκάζι. Λυσσαλέο παίξιμο και συνθέσεις που δεν διστάζουν να ενώνουν thrash, deathrash, epic, hardcore (στο “Do Unto Others” κάλλιστα περίμενες τον Connelly ή τον Brecht στην φωνή), όλα εναρμορισμένα και Holy Terrorized. O Keith, σταθερά τεράστιος. Γίνεται όργιο από κάτω του και αυτός τραγουδάει μελωδιάρες και μα το Θεό, σε στιγμές πιάνει μεγαλείο που συνδυάζει το έπος του Quorthon, τον ακατάπαυστο πυροβολισμό στίχων του Martin Walkyier στους Sabbat και την δύναμη ενός Jon Oliva. Μα ακούστε αυτό το ρεφρέν του “No Resurrection”! Ξέρετε πολλές μπάντες που έπαιζαν τόσο καλά, τόσο πρωτότυπα, τόσο contemporary αλλά και φρέσκα, τόσο βίαια και μελωδικά ταυτόχρονα, το 1988; Φυσικά ο κόσμος που τους άκουσε έπαθε σκατόπλακα, όπως παθαίνει και ο περισσότερος κόσμος που τα ακούσματά του κινούνται εκεί. Και μόλις τους έκλεισε η Roadracer, όλα πήγαν κατά διαόλου. Ξέφυγε από κάποιον το deal και έφτασε στα αυτιά της Music for Nations. Τους ξωπέταξε («Roadracer θέλατε; Προδότες!») από την ευρωπαϊκή περιοδεία με τους Exodus και τους παρατήσανε στην Γερμανία να βρούνε τρόπο να ζήσουν για δύο εβδομάδες μέχρι να γυρίσουν στην Καλιφόρνια. Πάπαλα η φάση, αναζήτηση ευθυνών με άσχημο τρόπο μεταξύ τους, τελικά χάσανε τα κουράγια τους. Μετακομίσανε αλλού, ο Keith όμως δεν ακολούθησε, οπότε η μπάντα ήταν τόσο τίμια που μόνη της κατάλαβε ότι No Keith Deen, no Holy Terror. Και όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, το μεγαλείο παρέμεινε στις τάξεις των πιο ψαγμένων του είδους, ασχέτως αν αφορά πολύ παραπάνω κόσμο από ότι μαρτυρά το εκτόπισμα του ονόματός τους. Κάντε την καλή, σας το υπόσχομαι ότι αξίζει τον κόπο.


Όνομα: Keith Deen
Συγκροτήματα: Holy Terror
Ημερομηνίες Γέννησης / Θανάτου: 26/5/1956 – 14/12/2012
Cause of Death: Καρκίνος

Ξεκίνησε σαν μια μίξη Bon Scott και Roger Daltrey από τα πολύ αγαπητά του 70s αλλά μετά από αρκετό ψήσιμο από τον Kurt Colfelt μπήκε στους Holy Terror όπου μεγαλούργησε με την ιδιαίτερη χροιά του (έχει κάτι από Oliva). Αγαπημένος του vocalist ήταν ο (υπερτεράστιος) Mel Blanc, πολλές από τις καρτούν φωνές του μπορούσε να μιμηθεί άψογα, όπως και πολλών προσωπικοτήτων μιας και ήταν εξαιρετικός μίμος. Αυτό σίγουρα τον βοήθησε στο να έχει την άνεση να τραγουδάει σαν χαρντκοράς πάνκης, σαν επικομέταλλος, σαν τσιτωμένος θράσερ, ερμηνεύοντας τις φοβερές μελωδίες των κομματιών (δικές του όλες). Επίσης φρονώ ότι ήταν και εξαιρετικός στιχουργός. Η αποχώρησή του από την μπάντα (μετά και την γέννηση της κόρης του) σήμανε και το τέλος της, καθώς κατά τον Colfelt, «αυτό που έκανε τους Holy Terror τόσο original ήταν τα φωνητικά του Keith»

Remember the Fallen: Chuck Schuldiner

English version

Το κάτωθι κείμενο γράφτηκε για το Metal Hammer #344, Αύγουστος 2013 (*), το οποίο ήταν αφιερωμένο στους μουσικούς που πέρασαν στην άλλη πλευρά. Ένας από τους σημαντικότερους υπήρξε ο Chuck Schuldiner για τον οποίο είχα την τιμή να γράψω. Διατηρούνται οι επικεφαλίδες του πρωτότυπου.

1. Life:

Το 1984 οι Mantas του “Evil Chuck”Schuldiner, μετονομάζονται σε Death, όνομα που την εποχή εκείνη είναι ιδανικό για να τους κάνει επίκεντρο του underground στο θέμα death metal, έναν όρο που μέχρι σήμερα τσακώνονται για το ποιος ευθύνεται για την καθιέρωσή του. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε όπως το ξέρουμε σήμερα. Υπάρχουν οι Venom, οι Hellhammer/Celtic Frost, οι Bathory και υπάρχουν οι ακραίοι στο thrash metal, οι Slayer, οι Exodus, οι Kreator και φυσικά οι Possessed. Και οι Death. Πλέον, όταν μιλάνε για death metal, πάντα θα αναφέρονται πρώτοι οι Death: όνομα και πράγμα. Ήταν σαφέστατα πολύ πιο ακραίοι από τους υπόλοιπους μουσικά και τα φωνητικά τους ειδικά είναι θέμα αλλά επίσης έχουν τεράστια παρουσία στο underground, λόγω των πολλών demo και της ιδιαίτερα δραστήριας παρουσίας του Chuck στο tape-trading κύκλωμα.

Στα 16 του, σχηματίζει τους Mantas μαζί με τους Kam Lee (ένας πάνκης ντράμερ με ταλέντο στην ζωγραφική) και τον Rick Rozz (Frederick DeLillo), με το όνομα να βγαίνει αβίαστα κατά τη διάρκεια ακροάσεως Venom, για να αλλάξει ένα χρόνο αργότερα στο ιστορικό Death. Στόχος η δημιουργία της πιο ακραίας μπάντας, μουσικά, στιχουργικά, εικαστικά. Αποτέλεσμα, η κυκλοφορία θεμελιωδών δίσκων του είδους, με το “Leprosy” του 1988 να ορίζει ηχητικά την νέα σκηνή. Η ιστορία της μπάντας ήταν ανέκαθεν δαιδαλώδης, κυρίως επειδή περνάει άπειρος κόσμος από τις τάξεις της και πολλές από τις αποχωρήσεις συνοδεύονταν από οχετό δηλώσεων και παραφιλολογίας. Απογοητευμένος, πολύ θυμωμένος αλλά και αποφασισμένος, ο Chuck δηλώνει ότι από εδώ και μπρος θα έρχονται μόνο session παίχτες, οι καλύτεροι δυνατοί να υπηρετήσουν το μουσικό του όραμα. Και πράγματι, οι δίσκοι που ακολούθησαν στην δεκαετία του ’90, είναι μνημεία παιξίματος, με τρομερά εύστοχες επιλογές συνεργατών. Πλέον δεν εκπροσωπούσε το death metal, από το 1993 και πέρα μόνο τα φωνητικά θύμιζαν την αφετηρία του. Και το όνομα. Μέχρι που άλλαξε και αυτό, παραχωρόντας την θέση των φωνητικών σε ένα καθαρό λαρύγγι, σχηματίζοντας τους Control Denied, την progressive metal μπάντα που έμελλε να είναι και το κύκνειο άσμα του.

2. Death:

Στα 32ά γενέθλιά του, 13 Μαΐου του 1999, μετά από μαγνητική που έκανε αφού είχε ενοχλήσεις στον αυχένα, διαπιστώθηκε όγκος στον εγκέφαλο. Από εκεί ξεκίνησε η οδύσσεια που περιλάμβανε επίπονες θεραπείες αλλά και οικονομικό μαρασμό, Η θεραπεία άφησε την οικογένειά του και τον ίδιο με τεράστια χρέη. Δυστυχώς ο όγκος επανεμφανίστηκε το 2001, εν μέσω των ηχογραφήσεων του δεύτερου δίσκου των Control Denied. Η ασφαλιστική εταιρεία αρνήθηκε να πληρώσει, «αφού ο καρκίνος προϋπήρχε» και ακολούθησε νέο κύμα βοήθειας από όλο τον κόσμο. Εις μάτην. Στις 13 Δεκεμβρίου ο Chuck παρέδωσε το πνεύμα, περνώντας στην αθανασία.

3. ...and other morbid tales:

Άπειρα πράγματα έχουν γραφτεί για τον χαρακτήρα του, ιδιαίτερα την περίοδο μέχρι και το Human. Εγωμανής και ψώνιο, δικτάτορας, φραγκοφονιάς και άλλα τέτοια όμορφα. Στο underground υπήρχε μεγάλη κλίκα που της άρεσε να βγάζει φήμες για την σεξουαλικότητα του Chuck, ότι είναι υποκριτής που το έπαιζε σκληρός ενώ ήταν φλώρος και θα έβγαζε glam metal δίσκο το 1991(!). Εξού και “Support Music, Not Rumors” και “this is more than a record to me; this is a statement, this is revenge” στα notes του “Human”. Ο Chuck αντιλαμβανόμενος (ίσως και υπερήφανος) που η μπάντα του ήταν το πρώτο όνομα στην συνείδηση του κόσμου περί Death Metal, ένιωθε ότι ήταν υποχρέωσή του να το προστατέψει από το κακό όνομα που του έβγαζαν κάποιες μπάντες, που έδιναν τροφή στον υπόλοιπο κόσμο να μιλάνε για πειραγμένη μουσική και πειραγμένους μουσικούς και οπαδούς. Αυτό φυσικά αντιμετωπίστηκε κυρίως με χλεύη: Να δηλώνεις λάτρης των ζώων, λάτρης της ζωής, να σνομπάρεις τον σατανισμό ανοιχτά, μέχρι του σημείου να «διορθώνεις» το logo σου ώστε να μην περιέχει ανάποδο σταυρό; Και ήθελες να λέγεσαι και κεφαλή του death metal; Απαράδεκτο για πολύ κόσμο και αν αναλογιστούμε τις ηλικίες, το vibe της σκηνής κλπ, προφανώς ακούγονταν πολλά και άσχημα, ιδιαίτερα δε αφού πολλοί πρώην συνεργάτες του μιλούσαν με τα χειρότερα για τον ίδιο με μπροστάρηδες τους Massacre (η ομάδα του Leprosy μαζί με τον Kam Lee). Έτσι, καθόλου τυχαία, ο πολύς κόσμος είχε την εντύπωση ότι ακόμη και αν δεν ήταν απολύτως ακριβή αυτά, όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά. Η μοναδική φωτιά ήταν το ασυμβίβαστο του Chuck για το μουσικό του όραμα, το οποίο δεν συνέπιπτε με ντεθάδικα τρουΐλίκια. Εν τέλει, όλοι όσοι είχαν θέμα μαζί του, συμφιλιώθηκαν και όσοι δεν το έκαναν αισθάνονταν άσχημα για αυτό κατά παραδοχή τους. Όσοι τον γνώρισαν την εποχή που αυτά πια είχαν ξεθωριάσει από την συλλογική μνήμη (ποτέ δεν ήταν δυνατή η συγκεκριμένη), μιλούσαν για ένα θαυμάσιο, γλυκό άνθρωπο, ευφυή και ευφραδή, με την τρέλα για την μουσική και ειδικά το Μέταλ, απεριόριστη. Εικόνα που συνάδει απόλυτα με κάθε συνέντευξη του.

Moment of Glory

Οι Death και κατά συνέπεια ο Chuck, έχουν εφτά δισκάρες (συν μία των Control Denied). Ούτε αξιοπρεπείς, ούτε καν πολύ καλούς, μόνο δισκάρες, καθένας εκ των οποίων επηρέασε την μουσική (κάποιοι θεωρούνται και σημεία μηδέν για ολόκληρες σκηνές) και σημάδεψε μια γενιά ακροατών. Ούτε λόγος να προσδιορίσουμε κορυφή.Αν πούμε κάτι από την progressive/τεχνική εποχή, θα είμαστε ανιστόρητοι και άνιωθοι μαλάκες που τολμάμε να προσπεράσουμε αριστουργήματα, θεμέλια του death metal. Αν θέλουμε να δικαιώσουμε τον ψόφο των 80s έναντι των 90s, θα είμαστε κοσμάρες ΑΜΠΑΛΟΙ ή στην καλύτερη προβοκάτορες. Μόνο προσωπική επιλογή δικαιολογείται και αυτή είναι εξίσου κέρατο. Μιλώντας αυστηρά προσωπικά, η τριάδα “Human”, “Individual Thought Patterns” και “Symbolic” είναι το peak του Chuck Schuldiner. Αλλά το θέμα είναι το εξής: Τέτοιο flawless σερί είναι πραγματικά σπάνιο σε όλη την μουσική, πρόκειται πραγματικά περί τιτάνιου κατορθώματος. Αυτό είναι το magnum opus του Chuck κύριοι: Μια καριέρα που δεν έπεσε κάτω από το 9, γεμάτη δεκάρια και που άλλαξε την ροή των πραγμάτων, παραπάνω από μία φορές. Δείξτε μου άλλη μια τέτοια.

(*): To συγκεκριμένο τεύχος (#344, 08/2013) είναι πάρα πολύ καλό, όπως συνήθως συμβαίνει με τα αυγουστιάτικα αφιερώματα του Metal Hammer. Γεμάτο με μεγάλες και μικρές μορφές, τίγκα σε πληροφορίες και αποψάρες. Συστήνω ανεπιφύλακτα να το αποκτήσετε στέλνοντας ένα mail στο popi@hammer.gr

ΥΓ: Για ένα άλλο θαυμάσιο αφιέρωμα στον μεγάλο Chuck συστήνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε και το αφιέρωμα του Rock Hard Δεκεμβρίου 2006, από τον Κώστα Αλατά. Περιέχει στο τέλος πολλές ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες δηλώσεις για τον Chuck και τους Death.

V for Vic - Μεταλλοπατέρες & Flotsam and Jetsam 2014

V for Vic ονομαζόταν η στήλη μου στο Metal Hammer. Όταν παραιτήθηκα τον Απρίλιο του 2014 [edit: λόγω έλλειψης χρόνου] υπήρχαν κάποια θέματα τα οποία δούλευα αλλά τελικά δεν τελείωσα ποτέ. Πρόκειται για θέματα τα οποία κατά κύριο λόγο δεν με έπαιρνε ο χώρος (700 λέξεις όριο) και (όπως πάντα) όταν τέλειωνα ένα draft διαπίστωνα ότι θέλει πολύ κουτσούρεμα, μοντάζ, σκέψη, σβήσιμο, πέταμα, ξαναγράψιμο κλπ. Ένα από αυτά ήταν το ακόλουθο.

Αυτό ΘΑ ήταν η επόμενη στήλη μου. Τελικά δεν το τελείωσα ποτέ γιατί έθιγα πάνω από ένα πράγματα τα οποία με τσιγκλούσαν να γράψω κάτι παραπάνω και που η τελική φράση ("στο επόμενο...") δεν έπειθε κανέναν, πρωτίστως εμένα (όποιος θυμάται κάτι υποσχέσεις για κείμενα για τις λίστες της χρονιάς ή για το δεκάρι στις δισκοκριτικές θα εννοεί τι εννοώ).

Ο λόγος που το δημοσιεύω τώρα είναι γιατί είχα μόλις μια κουβέντα για το θέμα της στήλης. Και θέλω η αποψάρα μου αυτή να υπάρχει διαθέσιμη, τι την έγραφα και βασανιζόμουν τσάμπα, έτσι δεν είναι; Ποιος ξέρει; Μπορεί και να μου ανοίξει η όρεξη καποια στιγμή να προχωρήσω και παρακάτω.

Disgrace: No Place for “No Place for Disgrace 2014”

Θέλω να πιστεύω ότι είμαι ελεύθερος από δογματισμούς στην μουσική. Θεωρώ ότι ένα από τα πιο ασφυκτικά προβλήματα που είχε η metal κοινότητα παγκοσμίως και ιδιαιτέρως στην Ελλάδα ήταν η κλειστομυαλιά και το οχύρωμα των διαφόρων υποειδών σε στρατόπεδα με κατά φαντασίαν εχθρούς δεξιά και αριστερά (συχνά και ολάκερη η κενωνία) και αρχιστράτηγους λογιών-λογιών μεταλλοπατέρες. Αυτούς που έχουν πιάσει το νόημα, «την έζησαν την εποχή», τους αληθινούς, τους ψαγμένους, τους ξεχωριστούς (φυσικά). Οι πιο οικείοι είναι οι επικοί μεταλλοπατέρες που μόνοι αυτοί έχουν δει το φως το αληθινό του Πραγματικού Μέταλ και κοιτούν περιφρονητικά τις μάζες που δεν χαμπαριάζουν από Manilla Road, Omen, Tytan και Secret of Steel («μείνετε στους Metallica και τους Ιron Maiden πρόβατα!). Αλλά o μεταλλοπατερισμός δεν γνωρίζει ιδίωμα.

Το ίδιο κομπλεξικός μεταλλοπατέρας μπορεί να είναι και ο ντεθάς που σνομπάρει τα ύστερα Death ας πούμε ή θεωρεί ότι η αλήθεια είναι στα demo, άντε και τον πρώτο δίσκο κάθε μπάντας, πριν πάρει την κατηφόρα. Μεταλλοπατέρας είναι και ο θρασάς που θάβει συλλήβδην όλο το νέο ρεύμα γιατί τα πιτσιρίκια πιθηκίζουν, δεν έχουν ιδέα, είναι ποζέρια του τζην σωλήνα, είναι αμανικοραφτάκηδες, γενικώς δεν νιώθουν όπως νιώθαμε εμείς, παλιά, τότε. Μεταλλοπατέρας είναι όμως και αυτός ο οποίος δογματίζει για το ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΛ και τι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ (με πολύ φλου κριτήρια αν τον πιέσεις να στα πει).

Ο Μεταλλοπατέρας φυσικά δεν είναι δεδομένο ότι θα είναι για πάντα Μεταλλοπατέρας. Πολλοί από αυτούς το γυρνάνε σε κάτι άλλο. Γίνονται συλλέκτες και μαζεύουν obscure σκουπιδαριό σε τρελές τιμές, βαφτιζοντας χρυσάφι τα σκατά και σιγά-σιγά πάνε τόσο πίσω στο χρόνο για θαμμένα «διαμάντια» που στο τέλος ακούνε heavy rock, ψυχεδέλειες και prog rock των 70ς, τα οποία είτε βαφτίζουν “proto-metal”, είτε απλά αλλάζουν τα ρούχα τους και γίνονται ειδήμονες σε κάτι άλλο (μιας και στο μέταλ μαζεύτηκαν πολλοί). Παραμένουν πάντοτε Μουσικοπατέρες. Αυτοί που ξέρουν καλύτερα από σένα.

Λοιπόν, μεγάλωσα στην δεκαετία του 80, όπου ο μεταλλοπατερισμός ήταν στην απόλυτη ακμή του και είχε τον απόλυτο εκφραστή του στο πρόσωπο του Χάρη «Warlord” Πρασούλα, που είχε χωρίσει με τάφρο το σωστό, αντρίκειο, λευκό χέβυ μέταλ και από την άλλη το μπάσταρδο μέταλ. «Μπασταρδεμένο» με το πανκ (το thrash ντε), την μουσική των μαύρων (Anthrax, Faith No More, Living Colour, αίσχος, αίσχος!), που φόραγε και βερμούδες, άκουσον, άκουσον. Ήταν η εποχή που αν ήσουν πιτσιρίκος και κυκλοφορούσες με μπλούζα metal μπάντας, ήταν πάρα πολύ πιθανό στο Μοναστηράκι ή στο Rock City να πρέπει να παίξεις Τrivial Pursuit με το ζόρι. Έπρεπε να ακούς τα σωστά πράγματα και αν τα άκουγες να ΞΕΡΕΙΣ. Όχι μόνο τίτλους και ονόματα καλλιτεχνών, όχι, υπήρχαν και πιο σχίστες μεταλλοπατέρες: Οπαδός Queensryche και δεν ξέρεις πόσες γωνίες σχηματίζει το Tri-Ryche; Ε, τι παριστάνεις ρε τσουτσέκι; Κάπως έτσι. Αν απαντούσες σωστά, η βάση-τυράκι ήταν να φύγεις με την μπλούζα σου ή έστω την αξιοπρέπεια σου άθικτη.

Ένιωσα περίεργα λοιπόν, όταν ο Τάσος μου την έλεγε για δογματισμό όταν εξέφρασα τις (πολλές) αντιρρήσεις μου για το “No Place for Disgrace 2014” των Flotsam and Jetsam. Τους άκουσα το 1986, τους λάτρεψα από το 1986 (μπράβο ρε μεταλλοπατέρα, ΤΑ ΕΖΗΣΕΣ) και το Doomsday for the Deceiver είναι ο τρίτος αγαπημένος μου δίσκος μουσικής ever, παρόλο που έχω την ίδια δυσκολία με τον καθένα να αποφασίσω ποιος από τους δύο πρώτους δίσκους της μπάντας είναι ο καλύτερός τους. Τέτοια κλάση δίσκων λέμε, αφρόκρεμα. Και διόλου τυχαία, ο δίσκος φιγουράρει σε τοπ προτιμήσεις σεβάσμιων μορφών, συμπεριλαμβανομένων των Παλαιολόγου, Σακελλαρίου, Γιοβανίτη και ποιος ξέρει ποιου άλλου. Καταλάβατε; Αριστούργημα του metal – από τα ΛΙΓΑ.

Και τώρα ξαναηχογραφημένο. Με μοντέρνο ήχο (αυτόν τον καρμπόν νεοθράς ήχο που έχουν όλοι), με τον Eric AK να τραγουδάει «συγκρατημένα» και «ψύχραιμα», όταν μιλάμε για καπετάν τσιρίδα στα νιάτα του με πολλά από τα κρεσέντο του να είναι το highlight της σύνθεσης, και το τέμπο να έχει πέσει πολύ αισθητά σε πολλές συνθέσεις. Ο δίσκος δεν είναι για 8, είναι για 5 στην καλύτερη, λόγω της ποιότητας των συνθέσεων. Κακός δίσκος δεν είναι. Απλά είναι κατώτερος από κάθε άποψη από την original ηχογράφηση. Πρόκειται για μια κυκλοφορία παντελώς αχρείαστη, μια κυκλοφορία που οι ίδιοι οι Flotsam δεν θα κυκλοφορούσαν ποτέ, αν μπορούσαν μόνο να επανακυκλοφορήσουν κανονικά το No Place for Disgrace, όπως ακριβώς έκαναν στο Doomsday for the Deceiver, που ευτυχώς γλύτωσε την ατίμωση. Αυτό το πράγμα δεν το λες «καλό» (6). Κακό στραβό κι ανάποδο είναι και σκατά και στο εξώφυλλό του. ΜΗΔΕΝ ΚΑΙ ΚΩΛΟΔΑΧΤΥΛΟ Ο ΒΑΘΜΟΣ.

Οπότε και επανερχόμαστε στο αρχικό θέμα. Προφανώς η αντίρρησή μου αφορά πρωτίστως την ύπαρξη της κυκλοφορίας εν γένει. Σαν μουσική κυκλοφορία δεν είναι κακή καθόλου. Δεν ξέρω πόσο καλή, μιας και το είναι μου έχει εμποτιστεί με το αυθεντικό αριστούργημα, ιδέα δεν έχω πώς θα φανεί αυτή η έκδοση σε ένα παρθένο αυτί. Αλλά το ζητούμενο εδώ είναι ο δογματισμός μου, όπως μου έλεγε και ο Τάσος. Του έλεγα δεν μπορώ να ακούω νέα παιδιά να μου λένε ότι προτιμάνε το “Let there Be Blood” από τo “Bonded by Blood”. Είναι Λάθος κάτι τέτοιο. O Dukes και το φλατ Παντέρα γκάρισμά του να εκτιμώνται παραπάνω από τον Paul φάκιν Baloff! Μα θέλω να τους σκίσω το μπλουζάκι τώρα!

Μεταλλοπατέρας κι εγώ γαμώτο; Ίσως και όχι (τελείως...).

Στο επόμενο (σημ. υπευθ. ύλης:χαχαχαχα), κάνω κωλοτούμπα και δηλώνω την λατρεία μου στο Still Cyco After All These Years, κοιτάω άλλες επανηχογραφήσεις και καταλήγω κάπου. Ελπίζω.

Tankard - Σε μια (πολύ μεγάλη) ανάσα

Στις 1 Οκτωβρίου του 2012 έλαβα το παρακάτω μήνυμα από έναν καλό και πολύ αγαπητό φίλο:

αλόχα! θέλω τη βοήθειά σου. α) τι ακούει από tankard κάποιος που δεν έχει ακούσει τίποτα από tankard?

Χωρίς να το σκεφτώ άρχισα να γράφω. Τελικά έγραφα για λίγο παραπάνω ώρα από ότι υπολόγιζα... Ακολουθεί η απάντηση αυτούσια, προσθέτοντας μόνο κάποια link σε youtube για άμεση ακρόαση και τα εξώφυλλα (αγαπάμε απελπιστικά πολύ τον Sebastian Kruger).

--------------------------------------------

α) Δυσκολάκι μιας και έχουν πολύ εκτεταμένη δισκογραφία. Τα κλασσικά τους θεωρούνται (με χρονολογική σειρά):

1. Ζombie Attack - το ντεμπούτο, χεβυμεταλλικό θρας με μέτρια παραγωγή αλλά πολύ όρεξη και καλτιλίκι. Εδώ είναι η σημαία τους (Empty) Tankard. Προτείνεται για καφροθρασάδες που τους ελκύει και το πρωτόλειο. Δεν θα το πρότεινα για αρχή.

2. Chemical Invasion - Τhe Morning After: Σαφώς πιο βελτιωμένοι, γερμανικό speed/thrash με σφήνες hc/punk, βρίσκουν τον ήχο τους. Πολλά πιασάρικα θρας κομμάτια, γενικώς δουλεύουν τα ρεφρέν τους να έχουν hooks. Προτείνονται αλλά κυρίως σε θρασάδες με έφεση στην Γερμανία. Τοπ στιγμές: Total Addiction, Traitor, Chemical Invasion (το ομώνυμο - κόμματος), Commandments, The Morning After, Shit-Faced. Πολύ καλή περίπτωση θα ήταν να κατέβαζες το Hair of the Dog, μπεστ οφ μέχρι εκείνη την στιγμή (+ το Alien EP, το οποίο έχει το ομώνυμο κλάσικ) το οποίο είναι αυτό που πρέπει και καλή εισαγωγή στην "κλασσική εποχή.

3. The Meaning of Life: Ο πιο επιτυχημένος δίσκος τους. Οpen All Night, το ομώνυμο, Space Beer, Beermuda. Καλός δίσκος, λίιιγο πιο τεχνικός από τα προηγούμενα σε κάποια κομμάτια. Νομίζω ότι τα δύο προηγούμενα είναι συνολικά καλύτερα (και σαφώς έχουν μεγαλύτερη πέραση στην συνείδηση του μέσου θρασά) αλλά αυτός είναι ο πρώτος studio δίσκος που άκουσα της μπάντας και του έχω αδυναμία.

Fat, Ugly and Live: Το live που βγήκε μετά το Meaning of Life. Είναι ένα πολύ καλό λάιβ και περιέχει και όλες τις μεγάλες στιγμές τους μέχρι τότε σε πολύ καλές εκτελέσεις. Αξίζει.

4. Τα περίεργα 90s... Χωρίς να είναι κακό, προσπερνάς τα Stone Cold Sober (εκτός από το καραέπος Freibier) και Two-Faced για άμα σου κάνουν κούκου. To Stone Cold Sober είναι καλό γενικά πάντως. Two Faced είναι ο τελευταίος δίσκος με τον Αxel Katzmann στην κιθάρα, το παράτησε λόγω αρθρίτιδας. Επίσης φεύγει και ο μηχανάκιας ντράμερ. Το επόμενο, The Tankard, βρίσκει την μπάντα να ψάχνει πατήματα. Ενδιαφέρον δίσκος και με αναπάντεχο στυλ σε κάποιες συνθέσεις αλλά δεν έχω κάτι παραπάνω να πω, δεν τον θυμάμαι καλά τον δίσκο. Δεν έχει αφήσει καμιά σπουδαία κληρονομιά στους Tankardάκηδες.

To αυθεντικό εξώφυλλο

Το εξώφυλλο της επανέκδοσης

5. Disco Destroyer. Μικρό μπάτζετ, μεγάλη όρεξη. Τέλος εποχής και για τον ελληνάρα Andy Bulgaropoulos, τελευταίος δίσκος που παίζει και κλείνει ένα κεφάλαιο μιας και μετά έρχεται νέος κιθαρίστας που δίνει μια άλλη γεύση στις συνθέσεις. Ο δίσκος είναι μεγάλη μου αδυναμία, με πολύ πανκ επιρροές (μπυροχαρούμενο πανκ), τσεκάρεις U.R.B. (τεράστια αδυναμία μου), το Away! (το αυτό) και το ομώνυμο για καλτιλίκι (κλείνει τον δίσκο). Πολύ ευδιαθεσία ως συνήθως, μόνο που υπάρχει και μια αίσθηση "δεν μας ακούει κανείς, στα παπάρια μας, κάνουμε τώρα πιο χαλαρά αυτό που θέλουμε". Πολλά χουκς, τα κομμάτια θα τα θυμάσαι. Δεν είναι θεΐλες αλλά είναι πολύ ευχάριστα και ακόμα πιο πολύ αν τους έχεις μια συμπάθεια.

6. Kings of Beer: Μέσα στα 3 αγαπημένα μου. Ο νέος κιθαρίστας φέρνει και έμπνευση και πολύ πιο θρασορίφς από το συνηθισμένο τους. Πολλές κομματάρες και με στιβαρό ήχο (μπορούσε και λίγο καλύτερα αλλά είναι επιτέλους παχύς ο ήχος). Θα σου πρότεινα να είναι από τα πρώτα ακούσματα αυτός. Flirtin with Desaster, Kings of Beer (Manowar χέβυ μέταλ, με Tankard στίχους και χορωδίες επικών Bathory), I'm So Sorry, Hell Bent for Jesus, Mirror, Mirror, Land of the Free, όλα γαμάνε. Παραδόξως (κατά την γνώμη μου) είναι πολύ παραγκωνισμένος αλλά Century Media τους είχε στο υπερκλάσιμο και δεν έμαθε και κανείς ότι βγάζανε δίσκους ακόμα.

7. B-Day. Τους τσιμπάει η AFM Records και τους δίνει πιο καλό μπάτζετ (μετά από χρόνια έχουν πάλι Kruger εξώφυλλο, καλύτερη παραγωγή και σπρώξιμο). Πολύ καλός δίσκος και το Rectifier είναι έπος. Το βρίσκω κατώτερο από το Kings of Beer αλλά είμαι μάλλον μειοψηφία.

8. Beast of Bourbon. Από τα πολύ καλά τους κατά γενική ομολογία. Die With a Beer in your hand, Under Friendly Fire είναι τα λεφτά αλλά όλα τα κομμάτια κυμαίνονται σε πιασάρικα θρασοπλαίσια. Χαίρει εκτίμησης.

9. Τhe Beauty and the Beer. Κλείνει το σερί κατά την γνώμη μου καλών δίσκων που ξεκινά στο Disco Destroyer. Πολύ καλός. We Still Drink the Old Ways, το ομώνυμο, Ιce-olation, Frankfurt, μια χαρούλα.

Backprint από την μπλούζα του Beauty and the Beer

Σημειωτέον, αυτό που έχω παρατηρήσει προσωπικά είναι ότι διαφέρουν πολύ οι αγαπημένοι δίσκοι αυτής της εποχής από άτομο σε άτομο. Ο λόγος νομίζω είναι ότι ο περισσότερος κόσμος overwhelmed από την μεγάλη δισκογραφία, τσιμπάει έναν από όλους στην τύχη ή επειδή αυτό του έτυχε μπροστά του και κολλάει με εκείνον. Δείγμα ότι γενικώς κρατάνε τον πήχη ψηλά στην ποιότητα. Σπαστικό για μένα γιατί δεν είναι εύκολο να σου πω κάτι πέρα από τις δικές μου προσωπικές αδυναμίες. Για αυτό και σου αραδιάζω τραγούδια, ως κάτι πιο απτό.

10. Thirst και Vol(l)ume 14. Δεν είναι κακά. Δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Εγώ κάπου εδώ είχα αρχίσει να βαριέμαι. Δεν τα πολυάκουσα και ίσως τα αδικώ αλλά με τις πρώτες ακροάσεις δεν με έψησαν.

11. Α Girl Called Cerveza. Αυτό έχει 4 κομματάρες: To ομώνυμο, Son of a Fridge (με Running Wild ριφάρα), Τhe Metal Lady Boy με Doro γκεστ τρισάθλιων στίχων. Κακό αργό κουπλέ αλλά μετά απογειώνεται, ειδικά στο γαμάτο ρεφρέν, Running on Fumes (σπιντ/θρας έπος) και Rapid Fire. 4 κομματάρες είναι καλή συγκομιδή. Τα υπόλοιπα είναι ΟΚ, κλάσικ Τάνκαρντ αλλά θα σου κάνουν κούκου μόνο αν δεν έχεις περάσει από όλα τα προηγούμενα.

Συνοψίζω: Chemical Invasion, The Morning After + The Meaning of Life από πρώτη εποχή. Ή το Hair of the Dog για πιο παλέψιμη εκκίνηση.

Disco Destroyer- Kings of Beer-Beast of Bourbon-Beauty and the Beer, A Girl Called Cerveza, με δική μου προτροπή στο Kings of Beer για τα μετέπειτα.

Σόρι για το τεράστιο χάσιμο, είναι μεγάλη η δισκογραφία όπως καταλαβαίνεις και δεν υπάρχει μεγάλη απόκλιση στην ποιότητα για να πεις ότι ξεχωρίζουν κάποια εύκολα.

Σημειωτέον επίσης: Δεν νομίζω ότι κάποιος εκτός από οπαδό θα έβαζε δεκάρι σε Tankard δίσκο. Τα Chemical Invasion, Morning After και Kings of Beer είναι που παίρνουν 9άρι από μένα με το "αντικειμενικό" καπέλο του δημοσιογράφου και καλά. 8,5άρι σε Meaning of Life, Disco Destroyer, Βeauty and the Beer,8άρι στα υπόλοιπα που προτείνω, φιλικά προσκείμενο (δηλαδή παίζουν και φίλερς αλλά γουστάρουμε ρε αδερφέ.
Ουφ!