Tales from the Blind Guardian World

Κατά το ήμισυ κατάγομαι από το νομό Χανίων. Συγκεκριμένα από το χωριό Τοπόλια στο Καστέλι Κισσάμου. Το άλλο ήμισυ, φορ δε ρέκορντ, είναι το Χρισσό, δίπλα στους Δελφούς (“στα Σάλωνα σφάζουνε αρνιά και στο Χρισσό κριάρια…”, να γιατί αγαπώ το κρέας, είναι κληρονομικό!). Για πολλά χρόνια, κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε στα Τοπόλια για διακοπές οικογενειακώς και ήταν πάντα άψογα: σε μισή ώρα βρισκόμασταν στο Ελαφονήσι (τύφλα να ‘χει η παραλία του Boyle) ή στα Φαλάσαρνα να κάνουμε τις επικές μπανάρες μας. Τα Χανιά γενικώς να ξέρετε είναι πανέμορφα, καταπράσινα (βρέχει πολύ, πολύ συχνότερα εκεί από ότι στην υπόλοιπη Κρήτη) και με τοποθεσίες γύρω-γύρω εξωπραγματικές, όπως όλη η Κρήτη βέβαια αλλά μάλλον το βραβείο το παίρνει η δυτική μεριά του νησιού γενικά.

Τώρα όμως, εκτός από τους δεσμούς αίματος και την ροζ άμμο στο Ελαφονήσι, με καλεί ΤΟ ΜΕΤΑΛ. Το Chania Rock Festival αισίως κλείνει 11 χρόνια ζωής φέτος και έχει ήδη γίνει απαραίτητος και στάνταρ προόρισμος κάθε χρόνο. Βασικά έχει γίνει το δικό μας Rockwave και να σας πω την αλήθεια, τα τελευταία χρόνια πιο πολύ με ψήνει το Chania Rock Festival. Εκεί είδα επιτέλους τους Flotsam and Jetsam (στα γόνατα), εκεί είδα τους Kreator (πω…), εκεί είδα τον Warrel Dane (πιο πολύ χάρηκα που τον είδα παρά που τον άκουσα αλλά ήταν ωραία), εκεί είδα τους Soulfly και τον όγκο του Max Cavalera, γενικώς εκεί είδα πολλά και ωραία (παιδιά, οι Tyketto είναι μπαντάρα). Και αυτά που δεν μου φάνηκαν ωραία δεν με νοιάξανε, είχα την Πόπη μου, τους φίλους από το Ηράκλειο και την Αθήνα για χαβαλέ και μεταλλοκουβέντες, είχα αυτό που όλοι ξέρουμε σαν μια κλασσική φεστιβαλική εμπειρία. Μόνο που τώρα την έχω δίπλα στο σπίτι μου και όπως φαίνεται κάθε χρόνο θα κλείνει τρύπες στα συναυλιακά μου απωθημένα.

Οι Blind Guardian δεν είναι ακριβώς απωθημένο μου. Τους είδαμε με την Πόπη πρώτη φορά το 2003 στο Silo στον Πειραιά και ήταν και με τον Τόμεν, τον τυμπανιστή που του έχω ιδιαίτερη αδυναμία σαν οργασμικό τούπα-τούπα άνιμαλ που είναι. Σετλιστάρα φυσικά είχαν και τότε, γενικώς όπως ξέρουμε, σετλιστάρες έχουν πάντα που θα σου κάτσουν έπη επών που δεν περίμενες, αν εξαιρέσεις το σαρδελικό πάστωμα, παράπονο κανένα δεν έχω. Μάλιστα, μετά την ηχητική τους στροφή σε πιο συμφωνικά και πομπώδη μονοπάτια, με την εξαίρεση του καλού At the Edge of Time, σε γενικές γραμμές, το εξωφρενικό φανμποϊλίκι μου έχει ηρεμήσει πολύ. Αλλά σίγουρα δεν έχει πεθάνει, άλλωστε ήμουν χρόνια τελειωμένος οπαδός τους, ειδικά την περίοδο 95-02 (περίπου), βρίσκονταν στην κορυφή μαζί με τα άλλα ιερά και όσια.

Σπίτι μου έχω 18 μπλουζάκια Blind Guardian, προφανώς έχω την δισκογραφία τους και όλα (σχεδόν!) τα σινγκλάκια, τι να κάνουμε, είναι και περίπτωση που ό,τι και να έφτιαχνε ο τεράστιος Andreas Marschall για πάρτη τους έβγαινε αριστούργημα και ήθελα να τους δώσω τα λεφτά μου. Αλλά όπως είπα, στην πορεία κάπου χαλάρωσα, παρόλο που μέχρι να πεθάνω θα είναι πάντοτε ΜΕΓΑΛΗ μου αδυναμία, στην τελική δεν νομίζω ότι χρειάζεται καν να απολογηθώ σε κάτι κουλ τυπάκια που γελάνε με τους δράκους, το σερί που έχουν κάνει οι Guardian είναι ένα από τα ποιοτικότερα και, λαϊκά μιλώντας, γαμηστερότερα, στην ιστορία του μέταλ . Ειδικά η περίοδος μεταξύ Tales from the Twilight World και Nightfall in Middle-Earth είναι επιπέδου Maiden, Metallica, King Diamond κλπ τεραστιοτήτων.

Και να που τώρα, στα Χανιά, στο φεστιβάλ που όπως λέω σχεδιάστηκε να κλείνει τρύπες στα απωθημένα μου, έρχονται οι Blind Guardian και μάλιστα σκοπεύοντας να παίξουν ολόκληρο το Imaginations from the Other Side. Δηλαδή τον μάλλον αρτιότερο δίσκο τους που κατά γενική ομολογία αρέσει ακόμα και στους εξωσχολικούς, δηλαδή αυτούς που δεν ασχολούνται με την λογοτεχνία του φανταστικού, τον Tolkien ιδιαιτέρως, το power metal ή το speed metal και είναι συνήθως too cool για δράκους. Καλύτερος δίσκος Blind Guardian δεν υπάρχει βέβαια, μόνο αγαπημένος. Ε, κάθε άλλο φεγγάρι το Imaginations… είναι ο αγαπημένος μου δίσκος Guardian και όταν παίζουν έπη σαν το Script for My Requiem ή το Mordred’s Song ή το And the Story Ends ή… (you get the idea) με τον Hansi Kursch να ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ ΕΠΙΚΑ (στο τοπ 10 αγαπημένων τραγουδιστών έβερ) αισθάνομαι και πολύ καλά με την επιλογή μου.

1995: Vic + IFTOS = LFE

Το Imaginations from the Other Side ήταν ο δίσκος των Blind Guardian που αγόρασα πρώτο χωρίς να τον έχω ακούσει. Ο καλός φίλος Μανώλης με είχε μπάσει στο σύμπαν τους με το Follow the Blind («παίζει ο Kai Hansen εδώ και τραγουδάει!» “SAY NO MORE!”), το οποίο και έλιωσα σε αντεγραμμένη κασσέτα. Όταν βρέθηκα στην Αθήνα κάποια στιγμή, πήγα όπως πάντα στο Rock City για εφόδια και έχοντας στο μυαλό να καβατζώσω και το Follow the Blind σε CD. Πράγματι, το βρήκα το Follow the Blind και το πήρα στα χέρια μου αλλά πίσω του είχε το ολοκαίνουργιο τότε Imaginations… Το πήρα και αυτό στα χέρια μου και έπαθα μια ελαφριά σκατόπλακα με το εξώφυλλό του. Έτσι, πέρασα 5 λεπτά κοιτώντας το ένα CD και το άλλο, ρίαλ φάκιν ντιλέμα, ποιο να πάρω; Αυτή την εξωφυλλάρα ΤΗΝ ΘΕΛΩ αλλά αν βγει μάπα ο δίσκος; Δεν μας παίρνει για λάθη, μία ευκαιρία έχεις, μήπως να πάρεις αυτό που ξέρεις ότι γαμεί; Ναι αλλά δες τώρα αυτή την κιθάρα στην μέση με τους τρεις δράκους, πω ρε φίλε, τι έκανε πάλι η ατομάρα ο Μάρσαλ; Και το οπισθόφυλλο ακόμα χειρότερα τα πράγματα, τι οπισθοφυλλάρα ήταν αυτή στο Imaginations; Ε, τέλος, είμαι ένας πόζερος εστέτ, θα πάρω το καινούργιο.

Έτσι, μαζί με χιλιάδες άλλους Έλληνες, τσίμπησα τον δίσκο και μαζί με άλλους χιλιάδες Έλληνες κόλλησα και μέσα σε 2 μήνες είχα πλήρη δισκογραφία και βαθύτατο προβληματισμό για το ποιος είναι ο αγαπημένος μου δίσκος Blind Guardian. Μετά από χρόνια κατέληξα ότι θα παίζει αιώνιο ροτέησον στην πρώτη θέση μεταξύ του Somewhere Far Beyond, του Imaginations from the Other Side και του Nightfall in Middle-Earth. Από εκεί και πέρα, εκτός από το να πρήζω ΟΛΟΥΣ τους φίλους μου για το θέμα, κατάφερα και έχασα τους Blind Guardian 7-8 φορές μέχρι να καταφέρω να τους δω στο Silo που έλεγα πιο πάνω. Το 95-96 ο συνδυασμός “φράγκα για Αθήνα ανύπαρκτα” και “προετοιμασία για μετακόμιση στην Αγγλία”, σήμαινε ότι “όλοι θα τους δουν εκτός από μένα ” (τότε έχασα και τους Slayer που το έφερα ΠΟΛΥ ΒΑΡΙΑ). Ο καλός μου φίλος Αλέξης εντωμεταξύ πήγε, τους είδε, τους γνώρισε, μου είπε ότι είναι παιδιά να τους αγαπήσεις παράφορα (όπως και έκανε), ότι o Χάνσι του έλεγε ευχαριστώ που ήρθες από την Κρήτη να μας δεις με γουρλωμένα μάτια από την έκπληξη. Ο Andre του χάρισε στο Rock of Gods μπλουζάκι Forgotten Tales με tour dates από πίσω (μίσος και φθόνος, τελικά το βρήκα αρκετά χρόνια μετά, σε συγχωρώ Αλέξη!) από ευγνωμοσύνη που ΞΑΝΑήρθε να τους δει από την Κρήτη (άκου ρε κάτι πράγματα!). Όλοι βλέπανε Guardian, τι θα γίνει με ΜΕΝΑ;!

Meeting (some of) Blind Guardian

Και μετά τους γνώρισα. Αρχικά μέσω του ίντερνετ που είχε κάνει τον κόσμο σουρεαλιστικό και από την μια στιγμή στην άλλη βρίσκεσαι σε ένα κανάλι mIRC (#tavern των Guardian) να μιλάς με τον @Corum, ο οποίος είναι ο Marcus Siepen και μαλώνετε φιλικά για το αν το Awaken the Guardian είναι power ή power/prog αλλά συμφωνόντας ότι πρόκειται περί μεγίστου έπους! Το 1998 θα έρχονταν για μια συναυλία στην Αθήνα. Πλέον, οι Έλληνες ταβερνιάρηδες ήταν πολύ οργανωμένοι, με κονέ στα υψηλότατα κλιμάκια και έτσι όταν οι Andre και Thomen βγήκαν στο Χωρίς Ανάσα την προηγούμενη της συναυλίας, κάνανε παρεάκι με εμάς. Δεν ξέρω πως να σας περιγράψω την φάση να κάνω τράκα τσιγάρο από τον Τόμεν, την στιγμή που το έκανα ένιωθα το σουρεάλ πολύ έντονα ή την πόρωση να βλέπω τον Andre να κοπανιέται χαλαρά στο Peace Sells που έπαιζε, πάντως ήταν επική βραδιά. Γλυκόπικρη όμως. Γιατί εγώ στην συναυλία δεν μπορούσα να πάω. Πρώτον, την ώρα της συναυλίας παντρευόταν μια ξαδέρφη μου στα Πευκάκια και δεύτερον η συναυλία ήταν sold out, όπως είναι συνήθως δηλαδή οι συναυλίες Blind Guardian. Ένιωθα όμως ότι κάπως ρέφαρα με την παρέα στην Ανάσα. Όταν ήταν να αποχωρήσω αποκαμωμένος από την κλαμπάρα, πήγα φυσικά να αποχαιρετήσω το (κολλητάρι μου πια) Andre, ο οποίος με χαιρέτησε με την φράση “see you tomorrow at the show!”, οπότε και βρήκα ευκαιρία να κλαφτώ στο είδωλο και να του πω ότι, όχι, δεν θα με δεις γιατί είναι sold out, αφήνοντας να υποννοηθεί ότι εγώ ήρθα για σας και έφαγα ήττα με το sold out, παραλείποντας βεβαίως το θέμα του γάμου. Και τότε βίωσα και εγώ εκείνη την ψυχάρα για την οποία μου διηγόταν ο Αλέξης, καθώς αμέσως γυρνάει στον Pedro, τον webmaster και του λέει “να προσθέσουμε άλλο ένα άτομο στην guest list σου”. Τσακ, είσαι καλεσμένος του Andre των Blind Guardian να μπεις στην συναυλία. Έφυγα με αισθήματα λατρείας για τους BG και το αίσθημα ότι είμαι πολύ ξεχωριστός, μπράβο μου.

Την επομένη το σχέδιό μου ήταν απλό. Θα πάω στον γάμο, στο μυστήριο δηλαδή που είναι και όλη η ουσία, θα γειώσω το γλέντι, θα βάλω αθλητικά παπούτσια και θα πάω σαν πουκαμισομεταλάς μεν αλλά μεταλάς δε στην συναυλία. Τρέχοντας. Από τα Πευκάκια, Μάρνης στο Ρόδον. Και αυτό έκανα. Έτρεχα για το μέταλ και τους Guardian, χωρίς να ξέρω πότε θα φτάσω, πόσο θα έχω χάσει αλλά αδιαφορώντας πλήρως, τώρα ήταν η φάση. Έφτασα λαχανιασμένος και ιδρωμένος του κερατά έξω από το Ρόδον βλέποντας ένα πλήθος εκεί, κοντά στην είσοδο. “Ακόμα μπαίνουν;” σκέφτηκα, νωρίς ήρθα τελικά! Τελικά από μέσα ακούγονταν οι Guardian, έβλεπες κόσμο να κολλάει το αυτί του στον τοίχο για να πιάσει τζούρες και τότε κατάλαβα ότι όλοι αυτοί είναι οι άτυχοι σαν και μένα (παλιά!) που τους έφαγε το sold out. Καμαρωτός-καμαρωτός κατευθύνθηκα στο ταμείο του Ρόδον, όπου ήταν η γνωστή ταμίας. Με κοίταξε εμφανώς εκνευρισμένη:

“Τι θέλεις;”
“Εε, γεια σας, εεε, πρέπει να υπάρχει μια προσκληση στο όνομά μου”
“Δεν υπάρχει καμία πρόσκληση!”, απάντησε χωρίς να το σκεφτεί.
“Μα, πρέπει να είμαι στην λίστα του συγκροτήματος, στην guest list του τάδε, κοιτάξτε παρακαλώ” και είπα το όνομα του Πορτογάλου webmaster.
Η κυρία εκνευριζόταν πιο πολύ που ένα μαλακισμένο την έπρηζε ενώ δεν ήθελε να την πρήζω προφανώς. “Πώς σε λένε;” μου πετάει. Της λέω το όνομά μου. Σηκώνει κάτι χαρτιά κάτω από το πληκτρολόγιο που είχε μπροστά της, κάτι κοιτάει…
“Όχι, δεν υπάρχει καμία πρόσκληση!” μου λέει πάντοτε εκνευρισμένη με ύφος “και πολύ μας τα έπρηξες μικρέ μαλάκα” και με κεραυνοβολεί η ήττα στο δόξα πατρί.

Το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι ότι αυτή είναι μια κακή κυρία και να πάει να χεστεί η μαλάκω, δηλαδή, γιατί δεν μου δίνει την πρόσκλησή μου; Το δεύτερο πράγμα που σκέφτομαι και με κάνει να νιώθω ακόμα χειρότερα είναι ότι προφανώς ο Andre και τα παιδιά ξεχάσανε να με βάλουν στην guest list γιατί μετά τα ποτά και τα ξενύχτια ποιος θα θυμόταν την επόμενη μέρα να προσθέσει το έξτρα άτομο στην guest list. Έτσι απομακρύνθηκα από το ταμείο, στάθηκα κάπου σε μια κολώνα και συνέχισα να ακούω πνιχτά το Imaginations from the Other Side που έπαιζε μέσα. “Πωωωωω, το Imaginations… παίζουν ρε φίλε!” έλεγε ένας με κολλημένο το αυτί του στην πόρτα, κολλάγανε και άλλοι το αυτί τους, εγώ δεν καταδεχόμουν, ήμουν απασχολημένος να σουρώνω στην σάλτσα της αυτολύπησης. Τελικά, κάποια στιγμή τελειώνει το γλέντι, ανοίγουν οι πόρτες και ξεχύνονται οι ευτυχισμένες ορδές των οπαδών με χαμογελάρες μέχρι τα αυτιά. Φυσικά εντοπίζω τους tavern συντρόφους, οι οποίοι έρχονται ενθουσιασμένοι και με ρωτάνε “ΓΑΜΗΣΑΝ;Ε; Ε;”.
“Δεν ξέρω, δεν τους είδα”, απάντησα με προκλητικό ύφος “ρώτα με γιατί δεν τους είδα”
“Γιατί δεν τους είδες;”
“Γιατί δεν υπήρχε πρόσκληση στο όνομά μου”, απάντησα με παραπονεμένο ύφος, συγκρατημένος όμως, μην παίξει κανά τρεμάμενο χείλος και γίνουμε ρόμπα τώρα.
“Α, ΤΗΝ ΚΑΡΙΟΛΑ!” αρχίσανε τα επιφωνήματα από την ταβέρνα. Και μου εξήγησαν ότι αυτοί είχαν έρθει το μεσημέρι για να παρακολουθήσουν το soundcheck και ότι η ίδια ταμίας δεν τους άφηνε να μπούνε μέσα και χρειάστηκε να βγει ο Andre έξω ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΨΑΧΝΕ. Φυσικά έκανε αυστηρή παρατήρηση στην κυρία, η οποία δεν το χάρηκε καθόλου που της την έλεγαν και μάλιστα μπροστά στα πιτσιρίκια. Ο Andre, και το γράφω και συγκινούμαι ακόμη, γύρισε μάλιστα και της είπε “πρόσεξε, θα έρθει άλλο ένα παιδί, μην κάνεις το ίδιο πράγμα”. Ασχέτως της ιστορίας, δεν μπορώ να φανταστώ πολλούς μουσικούς τέτοιου λέβελ να θυμούνται και να ασχολούνται τόσο με έναν τυχάρπαστο οπαδό τους. Βεβαίως η κυρία πρέπει να μπρίζωσε πολύ άσχημα με την όλη ιστορία και πήρε το αίμα της πίσω ρίχνοντάς μου άκυρο αλλά η αλήθεια είναι ότι παρηγορήθηκα τόσο πολύ με την εξήγηση (ήμουν πεπεισμένος ότι απλώς με είχαν ξεχάσει) που μου ανέβηκε η διάθεση. Θυμήθηκα τώρα και τον Ηρακλή, πολύ καλός φίλος από το Ηράκλειο, ΑΡΡΩΣΤΟΣ με τους Guardian, να έρχεται με τις μπλούζες (πληθυντικός, τις φορούσε αλά Τζόι στο Friends, όλες μαζί) να στάζουν όλες ιδρώτα. Δεν είμαι σίγουρος για το σκεπτικό, φόρεσε όλες τις Guardian του να τις ευλογήσει στο λάιβ μάλλον. Θεάρας.

Τελικά, το απωθημένο του λάιβ όπως είπα το ξεπέρασα το 2003. Και ήταν υ-πέ-ρο-χα. Κοπανήθηκα σαν να μην υπάρχει αύριο, φυσικά και κουτούλησα δυο-τρεις φορές την Πόπη που έσφιγγα μπροστά μου στο κεφάλι, ακούσαμε ύμνους ύμνων, τα κομμάτια του A Night at the Opera μου ακούστηκαν πολύ πιο γαμάτα γιατί δεν έπαιζαν εκατό Χάνσις και χορωδίες και πομπώδη layers, οι κιθάρες πιο ζωντανές, γενικώς λέβελ απ. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ΔΕΝ ΧΟΡΤΑΣΑ. Ξαναέκαναν κάτι διπλά λάιβ στο Gagarin με σετλιστ ονείρωξη, πάλι ζήλεψα, πού λεφτά για ταξίδια κλπ. Από την άλλη, έλεγα, ε, μωρέ, τι το ψάχνεις, αφού θα παίζουν τόσα καινούργια που δεν σου λένε και πολλά, σαν τους Queensryche θα είναι (κωδικός για το λάιβ στον Λυκαβηττό, όπου η μισή συναυλία ήταν αρκετά γαμώ, όταν παίζανε παλιά δηλαδή και η άλλη μισή σκέτη απαλεψιά). Παρηγοριά στον άρρωστο δηλαδή.

Μετά βλέπεις το εξώφυλλο του Metal Hammer...

...διαβάζεις αυτό...

Metal Hammer: Στις 30 Ιουνίου θα επισκεφτείτε για πολλοστή φορά την Ελλάδα, αλλά για πρώτη φορά το μεγαλύτερο ελληνικό νησί, την Κρήτη. Τι να περιμένουμε εκεί;

Hansi: Όπως πιθανότατα γνωρίζεις, παίζουμε ολόκληρο το "Imaginations...", κάτι που μου πρότεινε ο Andre και ο Marcus και αναπάντεχα, αφού δεν είμαι οπαδός των concept albums σε live! Ίσως φταίει και το λιγοστό αλκοόλ που είχα πιει νωρίτερα, αλλά ή ιδέα μας φάνηκε απίστευτη, για το δεύτερο σκέλος της βορειοαμερικάνικης περιοδείας. Αργότερα αποφασίσαμε να κάνουμε το ίδιο για κάποιες special περιπτώσεις. Γνωρίζω ότι υπάρχουν πολλοί σκληροπυρηνικοί Έλληνες οπαδοί αυτού του δίσκου! Από εκεί κι έπειτα, υπάρχει ο πυρήνας των κλασικών Guardian τραγουδιών, που δεν θα αφήσει κανέναν δυσαρεστημένο"

...και χωρίς να το καταλάβεις από 40 χρονώ γαϊδούρι, γίνεσαι πάλι 18, είσαι στο Rock City και κρατάς στο ένα χέρι το Follow the Blind και στο άλλο το Imaginations.

θα φτύσω τις φωνητικές μου χορδές.

30 Ιουνίου, στα γενέθλια της Πόπης, αυτά είναι δώρα!

ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ: Διαβάστε πώς τα περάσαμε στο Chania Rock Festival 2017!

ADDENDUM: The Bard's Song - The Beer

Γραμμένο το 1998 (νομίζω) σαν χαβαλεδιάρικο ποστ σε μια mailing list(!) για τους Blind Guardian. Ήμουν 21 οπότε δείχνουμε την ανάλογη κατανόηση και επιείκεια. Πάντως άρεσε, οπότε έγιναν και γραφικά για την φάση, με μπουκάλι μπύρας και ετικέτα κομπλέ. Υποτίθεται σε κάτι συνάξεις τραγουδήθηκε κιόλας αλλά αυτό δεν το ξέρω σίγουρα.

The Bard's Song - The Beer
(Music: Andre Olbrich/Hansi Kursch Lyrics: Vic)

Now you all know the bards and their beers
when glasses have gone dry
I'll close my eyes
In a pub far away we may drink again
but now drink this beer, we're just starting the night
drink Beer of Twilight

Chorus:
Tomorrow will bring me a beer
fat and strong, this beer can never make you puke
but you bet you will want more
Tomorrow the beer will be home
and your stomach have grown
so dont be a dick and drink the beer
cause it is the Twilight Beer

there's only one beer, left in my hands
The lust of a drunkman who needs some more beer
but the beer is now over and i think I will die
No one shall ask you for the name of the beer
Cause we all know it....
(imagine the name Twilight Beer flashing all over the place!)

Chorus:
Tomorrow will bring me a beer
fat and strong, this beer can never make you puke
but you bet you will want more
Tomorrow the beer will be gone
and you'll be alone
but don't be afraid of thirst to the bone
cause the beer will remaaaaaaaaaain-
The tankards will remain!
This beer is golden, pure and cool
and Bards come drink it all
you can love it too...

Best of 2016 - The sloppiest list on the web

Best of 2016: The normal, thoughtful, insightful and informative blog post is not coming any time soon. Sorry about that!

Don't have the time to make the final selection. I know that Vektor's Terminal Redux is the album of the year. OK? There you go! Best metal of 2016, now you know!

I also know that I liked a lot more albums this year than last year. So 2016 > 2015.

I know the 80s veterans did GOOD, really good in fact and this includes the 3 releases from the Big 4 (winner among them: Anthrax, oh yes sir), Death Angel (best work since Act III and among their best overall), Suicidal Tendencies (GREAT, Lombardo rules - but I liked 13 even more) and you probably know my opinion on Metallica and Megadeth (best work in years by both of them).

I know I liked some newcomers (Ripper from Chile and Armory got the most spins so far) and I know there is a ton of good shit I haven't explored in depth. And I know I am not in any position to draw up a list that satisfies my OCD and sense of duty (lol) and nobody is on my case with deadlines (aahhhhhhh, feels so gooooood!), so no list at this point I'm afraid dear reader.

However, for the benefit of those few people who asked me kindly to give them a list, as a thank you for the compliment of trusting my tastes, I will give you something, until I have made up my mind or decide to organise the Dungeon Metal Awards of 2016 (in a Kodak theater near you) to put all other metal award shows to shame (and how difficult would that be, right?).

This most scientific of lists is my 2016.txt in notepad, where I try to keep track of what the hell is going on. Marked with a * are the albums that would have probably made the list if I had any reason whatsoever to make one on time. I have an opinion on the albums on that list but I am just not in that place, where I have the urge to put it into words. Words will be added in due course (sometime before the new decade arrives)

Labelled "TO CHECK" are albums that I have sampled (a song, a video, a careless listening session of the album, something...) and I liked what I heard and want to listen to in full but haven't come round to do it. Albums I have no solid opinion on. But worth exploring.

Why post such a sloppy list? Apart from the people asking, it's because I think it's a good starting point for anyone wishing to explore some good metal or heavy music (or not so heavy...) from 2016 and thus perhaps someone might discover something that went under his radar.

Tip for the computerally challenged: Highlight the album you're interested in, right-click and google it. There, listen to the youtube. Easy.

Happy new year folks!

1. Vektor - Terminal Redux*
Anthrax - For All Kings*
Suicidal Tendencies - World Gone Mad*
Gojira - Magma*
Flotsam and Jetsam - Flotsam and Jetsam*
Death Angel - The Evil Divide*
Destroyer 666 - Wildfire*
Armory - World Peace...Cosmic War*
Black Viper - Stroming with Vengeance demo*
Watchtower - Concepts of Math - Book One*
Metallica - Hardwired...to Self-Destruct*
Megadeth - Dystopia*
Ghoul - Dungeon Bastards*
Warfect - Scavengers
Ripper - Experiment of Existence*
Teleport - Ascendance EP
Trallery - Spiritless
Testament - Brotherhood of the Snake
Sodom - Decision Day
Helstar - Vampiro
Metal Church - XI
Revocation - Great is Our Sin
Volbeat - Seal the Deal
Vicious Rumors - Concussion Protocol
DRI - But Wait...There's More! EP
Eternity's End - The Fire Within
Exmortus - Ride Forth
Eternal Champion - The Armor of Ire
Theocracy - Ghost Ship
Ranger - Speed and Violence
Mortillery - Shapeshifter
Terror-caust - What is Reality (EP) Destruction - Under Attack
Kai Hansen - XXX - Three Decades in Metal
Brujeria - Pocho Aztlan
Nails - You Will Never Be One of Us
Asphyx - Incoming Death
Demon Bitch - Hellfriends
The Doomsday Kingdom - Never Machine Demo EP and single
Sumerlands - Sumerlands*
Prong X - No Absolutes
Beyond Creation - Earthborn Evolution
Denner - Shermann - Masters of Evil
Paradox - Pangea*
Running Wild - Rapid Foray
Convixion - Days of Rage, Nights of Wrath
Rapture - Total Madness Reigns EP
Suicidal Angels - Division of Blood
Artillery - Penalty by Perception
Baphomet's Blood - In Satan We Trust
Wormrot - Voices
Conflagration - Cursed Earth EP
InnerWish - InnerWish
Wardrum - Awakening
Agatus - The Eternalist
Ghost - Popestar EP
Them - Sweet Hollow (not with lyrics)*?
Obscura - Acroasis (needs more spins)

------TO CHECK

Fates Warning - Theories of Flight (good, I don't hear the masterpiece though and I really prefer the Arch/Matheos version of the band...)
Evil Invaders - In for the Kill EP
Speedrush - Endless War
Mosh-Pit Justice - Stop Believing Lies*?
Dilliger Escape Plan - Dissociation
Ulcerate - Shrines of Paralysis
Protector - Cursed and Coronated
Blazon Stone - War of the Roses (Rolf needs to hire these guys and write songs for them, win-win)
Meshuggah - The Violent Sleep of Reason (not bad)
Striker - Stand in the Fire
Serious Black - Mirrorworld
Giraffe Tongue Orchestra - Broken Lines
Korn - The Serenity of Suffering
Deftones - gore
Avenged Sevenfold - The Stage (one clip sounded better than anything from their past)
Myrath - Legacy
Hammers of Misfortune - Dead Revolution (not great but has one awesome song, The Precipice)
Hellbringer - Awakened From the Abyss
National Suicide - Anotheround
Ravencult - Force of Profanation
Glenn Hughes - Resonate ("Heavy" is awesome)
Mithras - On Strange Loops (tech death metal)
Brain Tentacles - Brain Tentacles (avant-garde, jazzy metal)*?
Khemmis - Hunted (doom metal)
Mentor - Guts, Graves and Blasphemy (black thrash/punk)
Stormdeath - Time to Destroy (thrash, feat. Armory guitarist on bass)
High Spirits - Motivator (hard rock/hm thin lizzy style?)
Pretty Maids - Kingmaker
Spellcaster - Night Hides the World (Heavy Metal)
Seven Sisters - Seven Sisters
Hobbs' Angel of Death - Heaven Bled
Sacred Steel - Heavy Metal Sacrifice
Demontage - Fire of Iniquity (black/heavy)
Euphoria - Operation: Genesis (thrash)

Πρώτες εντυπώσεις: Metallica - Hardwired... to Self-Destruct

Το Hardwired...to Self-Destruct κυκλοφορεί επισήμως σε λίγες μέρες, η πραγματική πρεμιέρα του όμως ήταν χθες, καθώς "λήκαρε" στο ίντερνετ και προφανώς χιλιάδες χιλιάδων δεν έκατσαν να περιμένουν την φυσική κόπια τους, συνεπώς, η 12η Νοεμβρίου είναι η ημερομηνία που ο δίσκος συστήθηκε στον πλανήτη. Φυσικά, ανάμεσά τους και εγώ, που με το που ήρθε στα χέρια μου (χάρη στον φίλο Κώστα! Ευχαριστώ! - δεν βάζω επώνυμο για ευνόητους λόγους!), έπραξα τα δέοντα. Κανονίστηκε άμεσα listening session με τα σωστά άτομα (χρόνια είχαμε να ακούσουμε νέο δίσκο έτσι - εμ, Metallica... όχι κάποιος τυχάρπαστος...). Η βραδιά κύλησε πολύ καλά. Πολύ καλύτερα από ότι περίμενα εγώ τουλάχιστον. Συγκινητικά καλύτερα θα έλεγα.

Χωρίς άλλο μπλα-μπλα, μετά από 5-6 ακροάσεις, οι πρώτες μου εντυπώσεις, ξεκινώντας άμεσα από το ρεζουμέ:

Ο δίσκος, σαν πρώτη αίσθηση είναι ένα πραγματικό 8άρι. Στα καλύτερα της χρονιάς άνετα. Για τον οπαδό που υπερασπίζεται σθεναρά το Death Magnetic και παραλείπει τα προβληματάκια που ακολουθούν (και που υπήρχαν σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό στο DM), πάει και οπαδικό 9άρι, γιατί ε, Μετάλλικα. Με λίγα λόγια, η φάση ΠΕΤΥΧΕ. Και μιλάμε για φάση Metallica.

Τα προβληματάκια: τα κομμάτια θέλουν (σχεδόν όλα, και τα καλά) το έντιτ τους, οικονομία και λιγότερη φλυαρία σε κάτι γέφυρες. Δεν χρειάζεται πάλι να έχουν κομμάτια των 6-6:30 λεπτών. Αλλά ήθελε και γενναιότητα να βγάλουν ένα δίσκο 8-9 κομματιών, να τσιμπήσει μασίφ 9, του ενθουσιασμού. Η ιδέα του διπλού δίσκου δεν μου αρέσει. Καμία σχέση με άλλα θεοβάρετα διπλά άλμπουμ αλλά η κούραση κάπου στο δεύτερο CD, αδικεί τα κομμάτια εκεί. Για αυτό πάντως ακούγονται αξιοξέχαστα, όπως λένε και κάποιες κριτικές, και δεν είναι τυχαίο ότι είναι τα κομμάτια στο 2ο CD σε όλες τις κριτικές που έχω διαβάσει, όταν πλέον έχει κουραστεί το αυτί. Το ξυπνάνε σοφά πάντως στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το οποίο είναι μάλλον και η κορυφή του. Ε, όπως και να το κάνουμε, όταν σπιντάρουν με έμπνευση οι Metallica, δεν γίνεται να μην συγκινηθείς... Το Spit Out the Bone είναι το κομμάτι που του αξίζουν πραγματικά τα ενθουσιώδη σχόλια που γράφτηκαν για το ομώνυμο τρίλεπτο κομμάτι και που δεν νομίζω να τα αξίζει.

Για μένα τα 2 πρώτα, που τα ξέραμε (ομώνυμο, Atlas, Rise), είναι και τα μετριότερα του δίσκου. Ίσως και το Murder One (το tribute στον Lemmy) κινείται εκεί, αν και μου αρέσει το ριφ του, μου αρέσει το feeling του, απλά αυτό το κομμάτι ειδικά δεν χρειαζόταν να είναι κοντά 6 λεπτά, έπρεπε να είναι 3. Τα υπόλοιπα μπορεί ενδεχομένως να πάσχουν λίγο σε φλυαρία (θα δείξει και το repeat) αλλά έχουν πραγματικά πολύ καλό υλικό και μου αρέσουν. Να πω ότι το ManUnkind που έχει σταμπαριστεί στα πιο μέτρια, το βρίσκω καλό.

Moth Into Flame: μακράν το καλύτερο από τα τρία που δόθηκαν στην δημοσιότητα πριν την κυκλοφορία του δίσκου και ένα από τα καλύτερα του δίσκου - αλλά σίγουρα όχι το καλύτερο.

Πάντως, μπράβο τους, είναι δίσκος με πολύ ψωμί, θέλει ακροάσεις, έχουν επιτέλους αφομοιώσει οργανικά το παρελθόν με το Load (πολύ Load/Reload!) και βασικά θα έλεγα ότι (ειδικά ο πρώτος δίσκος) χαρακτηρίζεται κυρίως από την φόρμουλα Kill Em All - Load με δομές Justice (αυτό το τελευταίο δεν πέτυχε πολύ καλά πάντα...), με πρέζες Black Album, ελάχιστα Puppets, Ride (το λιγότερο από όλα), πιο πολύ κάτι σημεία που φέρνουν στο νου άμεσα συγκεκριμένα σημεία από τα προαναφερθέντα 2.

Βασικά θα έλεγα ότι είναι ένα Μέταλ Load πιο πολύ από οτιδήποτε, με αυτό που δεν πέτυχε στο Death Magnetic, η οργανική αφομοίωση των κλασσικών στοιχείων τους να ισορροπεί και να πετυχαίνει εδώ. Α, και το No Leaf Clover άκουσα στο Confusion, που το λέω για απολύτως θετικό.

Ο Χάμετ δεν είναι τόσο ανύπαρκτος όσο στα κομμάτια που είχαν κυκλοφορήσει και έχει και πραγματικά καλές στιγμές, παραμένει όμως ο παίχτης που θα ήθελα παραπάνω πράγματα. Ο Lars είναι επαρκέστατος και έχει δέσει πολύ ωραία με τον Trujillo. Δεν βάζει φωτιά στο δρόμο αλλά πραγματικά δεν με απασχόλησε στην ακρόαση του δίσκου.

Χέτφιλντ τεράστιος, τεράστιος όμως, κουβαλάει τα πάντα και τα ριφ και η φωνή είναι μακράν το καλύτερο πράγμα στο δίσκο. Το κούλνες των Load-ικών ριφ γιγαντώνεται από το αποτύπωμα της μπάντας και του Τζέιμζ...

Η παραγωγή είναι καλή, καλύτερη σαφέστατα του Death Magnetic και του Lords of Summer και βασικά πέραν του ότι δεν είναι συγκλονιστική δεν έχω να της προσάψω απολύτως τίποτα (ίσως σε κάποια σόλο του Χάμετ τα ήθελα πιο bright).

Το βρίσκω το καλύτερο από εποχής Loads (στα οποία έβαζα 8 στο best-of τους κατόπιν πολλών ετών που τους κράταγα μούτρα) και νομίζω ότι θα το ακούσω περισσότερο από αυτά συνολικά. Άρα παίζει για μένα να είναι το καλύτερο όντως από το 1991, ασχέτως αν δεν έχει την επιρροή που αναμφισβήτητα είχαν τα Loads.

Το πιο ωραία πράγμα ήταν οι εκπλήξεις που δεν περίμενες πια από τους Metallica (ειδικά μετά το DM ή το Lords of Summer), δηλαδή το εντελώς Alice in Chains Dream No More ή το Halo on Fire, το οποίο πραγματικά είναι θαυμάσιο κομμάτι- κάτι λέγαμε για US Metal και Dio όταν έπαιζε στο σέσσιον! - και μαζί με το καταιγιστικό Spit out the Bone που προαναφέρθηκε, τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου για μένα.

Το άλμπουμ δεν είναι τέλειο και δεν είναι στα επίπεδα των μυθικών Metallica, στα οποία προσωπικά δεν κατατάσσω τα Loads και του λείπει το σοκαριστικά τεράστιο κομμάτι και έχει τα ψεγάδια του ως προς την κατάχρηση του χρόνου - και ακόμα δεν πείθομαι ότι χρειαζόταν διπλός δίσκος, ακόμα και αν μου αρέσουν τα περισσότερα κομμάτια. Είναι όμως ένας δίσκος πραγματικά καλός, χωρίς να σου βγάζει αυτό το κακό safe φήλινγκ που μου έβγαζε το DM ενώ η πονηράδα/κούλνες του Load αναδεικνύονται πολύ όμορφα στη συνολική αισθητική που παρουσιάζουν οι Metallica του 2016.

Βασικά μιλάμε για έναν πραγματικά καλό δίσκο Metallica με πολύ πράμα να ανακαλύψεις σε διαδοχικές ακροάσεις (μην κάνετε σκιπ κομμάτια που δεν σας τρέλαναν με την μία...) και ενώ περίμενα κάτι καλύτερο από τα 2 προηγούμενα, ειλικρινά, δεν το περίμενα τόσο καλό. Περίμενα 2-3-4 καλά κομμάτια τύπου Moth Into Flame, πήρα σαφώς πολύ παραπάνω από αυτό. Για όσο κόσμο οι Metallica δεν πέθαναν το 1991 ή το 1996, ο δίσκος θα αρέσει, πιθανότατα και να ενθουσιάσει την οπαδάρα. Από την άλλη σε όσο κόσμο δεν άρεσε η 90ς κατεύθυνσή τους (και μιλάω μόνο μουσικά - όχι όλο το υπόλοιπο πανηγύρι) και ΔΕΝ συμφιλιώθηκαν μαζί τους στο Death Magnetic, δύσκολα θα αλλάξουν γνώμη εδώ, πέραν 2-3 κομματιών - αλλά αν αναρωτιούνται, ο δίσκος είναι πολύ καλύτερος του Magnetic και ίσως αξίζει τον κόπο μια επίσκεψις.

Οι Metallica ακούγονται πιο focused, πιο σίγουροι για τον εαυτό τους και κατάφεραν να συνδυάσουν το παρελθόν τους με το ύφος και την κατεύθυνση των 90ς (σχεδόν, όχι πάντοτε) αβίαστα και σίγουρα επιτυχημένα, χωρίς να ακούγεται ετερόκλητο ή σαν να μπήκαν στο μπλέντερ (DM...) πιθανόν για πρώτη φορά. Στην τελική, όπως και να το κάνουμε, ο Hetfield είναι λατρείας. Και εδώ λάμπει. Τελικά, αυτό είναι που με τούμπαρε εμένα.

Heart of Cygnus - The Voyage of Jonas (2012)

Ένα κείμενο που προοριζόταν για το website του Metal Hammer (σχολιασμός της λίστας της χρονιάς, 2012), δεν δημοσιεύτηκε ποτέ γιατί δεν τελείωσε ποτέ: το παράτησα στις 7 σελίδες, ποτέ μην τελειώνεις σήμερα κάτι που μπορείς να παρατήσεις αύριο. Ή κάτι τέτοιο.
Εν προκειμένω, οι Heart of Cygnus ήταν στην λίστα της χρονιάς και μάλιστα ως η μόνη "vintage" πρόταση. Απαλλαγμένοι από κάθε υποψία trend ή επιτήδευσης αλλά και χωρίς τραγιά και οκάλτ, συγκίνησαν αρκετούς κριτικούς, αρκετό εκλεκτό κόσμο αλλά δεν ακούμπησαν ποτέ ένα ευρύ ακροατήριο (εμ, πού πας χωρίς ξανθιές με μανδύες και κόκκινα κεριά; ένα θυμιατό έστω!)...

Φαίνεται πως το Isles of Ice έκανε δουλειά γιατί φέτος αρκετός κόσμος τους πήρε χαμπάρι, μαζί και εγώ αφού αγνοούσα τους Heart of Cygnus μέχρι το συγκεκριμένο βίντεοκλιπ που μου συνέστησε ο καλός φίλος Δημήτρης. Έφαγα τέτοιο κόλλημα όμως που έριξα μια ματιά τριγύρω και διαπίστωσα ότι το όνομά τους έχει φιγουράρει σε λίστα χρονιάς του Mike Portnoy, ο Βασίλης Ζαχαρόπουλος τους έχει αναφέρει στην στήλη του πολλάκις και γενικά τον καλό λόγο για τους Heart of Cygnus θα τον βρεις παντού. Παντού, εκτός από τον πολύ τον κόσμο.

Λογικό, η μπάντα δεν έχει εταιρεία, αποτελείται από δύο άτομα και τα τρέχει (πλέον) όλα μόνη της. Ο ηγέτης Jeff Lane, τραγουδάει, παίζει κιθάρα, γράφει μουσική, παίζει το μπάσο, τα πλήκτρα, τρέχει όλη την φάση. Δίπλα του ο ντράμερ Jim Nahikian από την αρχή και έτσι πορεύονται από το 2007, όταν κυκλοφόρησε ο πρώτος τους δίσκος “Utopia”, δύο χρονιά μετά την ίδρυσή τους.

Το Voyage of Jonas είναι ο 4ος δίσκος τους και αν και είναι πολύ νωρίς ακόμα να εκφέρω (εγώ) άποψη, έχω την αίσθηση ότι η ποιότητα είναι το ίδιο υψηλή σε κάθε κυκλοφορία τους, τουλάχιστον αυτό προκύπτει από κάθε κουβέντα που κάνω για το θέμα. Περιμένω την πλήρη δισκογραφία τους στο γραμματοκιβώτιο και επανέρχομαι εν καιρώ. Το Voyage of Jonas όμως είναι ήδη λιωμένο και μπορώ να σας πω πως πρόκειται περί καταπληκτικής δουλειάς, που συνδυάζει μια vintage προσέγγιση στην μουσική με υπέροχο ήχο, ειδικά η κιθάρα με το Rickenbacker μπάσο από πάνω παράγουν ένα ηλεκτρικό συνδυασμό που μου λιώνει την καρδιά σε αισθητικό επίπεδο.

Το άλμπουμ είναι concept και ακολουθεί το ταξίδι του ήρωα που μας πάει από heavy rock που γίνεται απροκάλυπτα heavy metal συχνά, με πρέζες progressive rock των νονών και ξώφθαλμων εμπνευστών Rush, των Queen, των Uriah Heep και εικάζω πολλά 70ς ονόματα ακόμα, για τα οποία είμαι αναρμόδιος να μιλήσω αλλά και των Iron Maiden, ’82-'84 μεριά. Οπωσδήποτε, όσοι έχετε φάει το κόλλημα του vintage και έχετε χώρο στην καρδιά σας για το heavy rock (δεν ενοοώ το στόνερ...), το proto-metal (ή χέβυ μέταλ της εποχής, όπως αγαπάτε) και το ευκολόπιοτο progressive, μακριά από δαιδαλώδεις, στρυφνές και αχρείαστες συνθέσεις, ορμάτε ανεπιφύλακτα.

Θα έλεγα να ορμήσουν όλοι που εκτιμάνε την όμορφη, πιασάρικη μουσική που κινείται στα δεδομένα των προαναφερθέντων ονομάτων, είστε πιο πολλοί από ότι νομίζετε! Πολύ ζεστό άκουσμα, ελπίζω πραγματικά να ξανοιχτούν παραπέρα, είναι απολύτως δεδομένο ότι αφορούν πάρα πολύ περισσότερο κόσμο από όσο γνωρίζει το όνομά τους.

Updates (τελευταίο: 10 Ιουνίου 2020)

Update (2013):
Λίγο καιρό αργότερα: H δισκογραφία ήρθε, διαπιστώθηκε ότι ναι, είναι όλη πολύ ποιοτική και αξίζει τον κόπο να την τσεκάρετε, προσωπικά πέρασα τον περισσότερο χρόνο με το Voyage of Jonas και το Over Mountain, Under Hill του 2009. Ακούστε, είναι θαυμάσια Maiden-ιά το κομμάτι, δεν είναι; Και το Tales from Outer Space (επίσης 2009, κάνανε και τέτοια, βγάλανε δύο δίσκους την ίδια χρονιά) είναι πραγματικά πολύ καλό. Το ντεμπούτο τους Utopia δεν το έχω ακούσει ακόμη και νομίζω σήμερα είναι μια πολύ καλή αφορμή.

Update 2 (31/10/2014):
Λίγο καιρό αργότερα ακόμη, στις 31 Οκτωβρίου 2014 ανακοινώθηκε ότι οι Heart of Cygnus διαλύθηκαν άδοξα, σιωπηλά. Είμαι βέβαιος πως εν καιρώ θα λάβουν την εκτίμηση που τους αναλογεί γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι η καλή μουσική δεν μένει κρυμμένη για πάντα.

Κλείνω με το Moonrunner, τελευταίο κομμάτι του Voyage of Jonas και κατά τα φαινόμενα, τελευταίο κομμάτι των Heart of Cygnus. Μια θαυμάσια σύνθεση που νομίζω θα αρέσει σε κάθε φίλο των Uriah Heep.

Update 3 (3/11/2016):
Και όμως! Κάτι κινείται στην καρδιά του Cygnus! Aπό το πουθενά εμφανίστηκε αυτό το καταπληκτικό κομμάτι, δίνοντας ελπίδες στους λίγους και εκλεκτούς φίλους της μπάντας.

Ο Jeff Lane έχει πει ότι σκοπεύει να κυκλοφορήσει καινούργιο δίσκο, οπότε περιμένουμε. Εντωμεταξύ, για όσους θέλουν να παρακολουθούν την γενικότερη μουσική του πορεία, πριν λίγες μέρες (τέλη Σεπτέμβρη 2017) κυκλοφόρησε ένα νέο EP με τους Burningdown, τους οποίους θα περιέγραφα σαν τους Heart of Cygnus με Foo Fighters προσέγγιση; Μπορείτε να ακούσετε όλο το EP και να κατεβάσετε το κομμάτι Miracles στο site του δίσκου.

Update 4 (10/6/2020):
Και μόλις 3.5 χρόνια μετά κυκλοφορεί αυτή η φωτογραφία που μπαίνει στο προφίλ της σελίδας των Heart of Cygnus στο Facebook. Κάτι ψήνεται...

Ελληνική Σκηνή και Ελληνική Μιζέρια - ανθολόγιο πάρλας

Ένας Άγγλος το 2016 έφτιαξε μια λίστα με μερικά από τα καλύτερα ελληνικά μέταλ γκρουπ, κατά την άποψή του. Πολύ μπλακ, τα γνωστά ονόματα και κάποιες εκπλήξεις είναι οι επιλογές του, οι οποίες στέκονται μια χαρά και βασικά, για να λέμε όλη την αλήθεια, σε σχέση με τις παντελώς άνιωθες, άμπαλες και άχρηστες λίστες που κάνουν συνήθως, αυτή την λες και πολύ καλή, χώρια το προφανές... Όμως, όπως πάντα, βρέθηκαν ένα-δύο-τρεις να παραπονεθούν γιατί η δικιά τους λίστα θα ήταν διαφορετική, ενώ κάποιοι, όπως πάντα, είδαν κάτι πονηρό από πίσω. Δεν έχει σημασία ποιος και τι (κουτσομπόληδες και ιντριγκαδόροι, ληβ δε χωλ), το ζητούμενο είναι ότι για άλλη μια φορά, βγήκε προς τα έξω η κλασσική αμφισβήτηση και το αιώνιο παράπονο: "ΑΔΙΚΙΑ ΡΕ".

Τίποτα καινούργιο σε όλο αυτό βέβαια. Από τότε που με θυμάμαι να κάνω κουβέντες για την ελληνική σκηνή, τα παράπονα είναι πάντοτε τα ίδια: Είτε το Μέταλ Χάμερ, είτε ένας συντάκτης συγκεκριμένα, είτε οι διοργανωτές, είτε το κοινό που είναι ποζεράδικο και δεν στηρίζει, είτε οι άλλες μπάντες που φυσικά κάνουν κλίκες και δεν πατάνε στα λάιβ (όχι σαν τη δικιά μας που σχολιάζει τους πάντες με τα καλύτερα λόγια φυσικά), είτε όλοι αυτοί μαζί, ΜΑΣ ΑΔΙΚΟΥΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΑΚΕΣ.

4 χρόνια πριν. Έτος 2012. Συζητάω με παιδιά σε ένα φόρουμ για το Μέταλ Χάμμερ (ήμουν συντάκτης του τότε) και μου εκφράζουν τα κλασσικά παράπονα ότι το περιοδικό αδίκησε τους τάδε και τους δείνα. Εκτός από κάποια εύλογα παράπονα (κανείς δεν είναι τέλειος σίγουρα...) για ατοπήματα υπαρκτά, κόλλησα κάπου με το θέμα "ΑΔΙΚΙΑ". Ήταν η εποχή που μόλις είχε κυκλοφορήσει το (πάρα πολύ καλό) αφιέρωμα Αυγούστου για την Ελληνική Σκηνή. Μεταφέρω τον διάλογο και κάποιες ατάκες από εκεί γιατί με εκφράζουν 100% μέχρι σήμερα. Και δεν βλέπω να αλλάζει αυτό.

Μου έγραφε ένα παιδί:

"εδώ ανοίγεις μεγάλη συζήτηση αλλά για να σου απαντήσω συνοπτικά θα έλεγα ότι το περιοδικό αδίκησε την Ελληνική σκηνή (ειδικά τη heavy/power) πολύ. Ενώ θα έπρεπε να προωθήσει τις Ελληνικές μπάντες και να δώσει ώθηση σε νέα παιδιά να ασχοληθούν, πολλές φορές τους έδειξε ότι αδιαφορεί ή ότι δεν μπορούν να περιμένουν βοήθεια από εκεί. Και όταν λέω βοήθεια δεν εννοώ σπρώξιμο μόνο σε κριτική αλλά οποιουδήποτε είδους. Δηλαδή όσο θυμάμαι το περιοδικό (εκτός και αν κάνω εγώ λάθος και δεν το έχω προσέξει) δεν έγινε κάποιο αφιέρωμα σε στούντιο ηχογράφησης ή στην όλη διαδικασία παραγωγής και δημιουργίας ενός δίσκου. Και γενικά θα μπορούσε να παίξει σημαντικό συμβουλευτικό ρόλο στην σκηνή κάτι που δεν έγινε."

H απάντησή μου:

--------------------------------

Λοιπόν, αυτό που περιγράφεις δεν είναι καμία αδικία. Να πεις ότι μπορούσε να βοηθήσει παραπάνω, να το δεχτώ. Και εγώ θα ήθελα να διοργανώνει κάθε χρόνο ένα φεστιβάλ το χάμμερ με ελληνικές μπάντες, μισές δικής του επιλογής, μισές των αναγνωστών ή κάτι τέτοιο. Και είναι και ωραία ιδέα αυτό που λες για την παραγωγή ενός δίσκου (αν και νομίζω ότι κάτι παρεμφερές έχει γίνει στο παρελθόν). Και μου άρεσε που για ένα φεγγάρι είχε συμβουλές από τον Σάκη των RC σε νέες μπάντες. Έχουν γίνει κανα δυο πραγματάκια, σίγουρα θα μπορούσαν να γίνουν περισσότερα. Το αφιέρωμα του τρέχοντος τεύχους είναι μια πολύ καλή περίπτωση επίσης.

ΑΛΛΑ. (η παρακάτω θέση εκφράζει μόνο εμένα - όπως και όλα τα προηγούμενα φυσικά, αλλά το τονίζω ειδικά τώρα)

Να ΧΕΣΩ κάθε μία ελληνική και ξένη μπάντα που περιμένει ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟ, είτε λέγεται Χάμερ, είτε λέγεται Έλληνας μέταλ οπαδός, είτε το κράτος πρόνοιας (αλά Σουηδία), είτε την μαμά τους, να τους σπρώξουν και βοηθήσουν για να κάτσουν να παίξουν ΜΟΥΣΙΚΗ. Διάολε, ήμουν 15 ετών στο Ηράκλειο Κρήτης (πιο φλωρούπολη δεν έχει η Ελλάδα), με ανύπαρκτα τα πάντα να πούμε και ο μόνος λόγος που κάναμε την φάση ήταν για την ΚΑΥΛΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ. Δεν μας έδωσε κανείς τίποτα και ποτέ και 3 χρόνια παίζαμε γιατί ήταν μια φανταστική αίσθηση και εμπειρία.

Μακάρι και υπέροχα να υπάρχει και δίπλα κάποιος να σπρώχνει και να βοηθάει και τι ωραία πράγματι αν είχαμε υπουργείο πολιτισμού που πριμοδοτούσε τα ταλέντα και τι ωραία αν υπήρχε ένα φτηνό Σιέρρα με άτομα της εμπειρίας του Scott Burns και του Metoyer. Αλλά με πορδές δεν βάφονται αυγά και κανείς δεν σου χρωστάει τίποτα μικρέ επίδοξε μουσικέ (δεν απευθύνομαι σε σένα προσωπικά!).

Είτε έχεις την καύλα να παίξεις και να γράφεις, είτε δεν την έχεις και είσαι ένας σκατοπόζερος, μίζερος και κακομοίρης που σου φταίνε όλοι και όλα εκτός από εσένα. Ακόμα και σαμποτάζ να σου κάνουν που λέει ο λόγος (0 στο Χάμερ γιατί δεν τους άρεσε η φάτσα σου), στα αρχίδια μου, κάτσε παίξε μουσική γιατί το νιώθεις, όχι για να σου πούνε μπράβο.

Πω, τα έχω πάρει τώρα, αντί να δοξάζουν τον θεό που έχουν την ευχέρεια να βρίσκονται 4-5 άτομα σε ένα μέρος να τζαμάρουν και να ρέει η μουσική (τι θείο δώρο πράγματι), μυξοκλαίνε γιατί δεν ήρθε κανείς στο λάιβ τους ή δεν αγόρασε το σκατογραμμένο ντέμο τους. ΣΚΑΤΑ ΣΤΗΝ ΜΑΠΑ τους. Σε όποια μάπα δηλαδή *κολλάει* στο Χάμερ, στον κόσμο που δεν πάει στα λάιβ, στην ελληνική κοινωνία που δεν ακούει μέταλ, στα ραδιόφωνα και δεν ξέρω και γω τι άλλο.

- κλείνει το παραλήρημα, αλήθεια δεν αφορά κανέναν προσωπικά το από πάνω, μιλάω γενικώς για νοοτροπία.

Θέλω να πω, σωστή η κριτική αλλά η δική μου άποψη είναι ότι τίποτα απολύτως δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στον μουσικό που νιώθει την ανάγκη να εκφραστεί.

-----------

Στην ίδια κουβέντα είχε εκφραστεί από αρκετό κόσμο ένα μεγάλο παράπονο για ένα αφιέρωμα στην Ελληνική Σκηνή που είχε γράψει ο Χάρης Καραολίδης (γνωστή μορφή με ένα μπλογκ πολύ καλύτερο από το δικό μου και το δικό σου και ένας από τους αγαπημένους μου συντάκτες στο Χάμερ). Το αφιέρωμα εκείνο ήταν από τα αγαπημένα μου σαν αναγνώστης, με την έννοια ότι το είχα διαβάσει πολλές φορές γελώντας:

--------

να αναφερθώ στο αφιέρωμα του Καραολίδη. Εγώ όταν το διάβαζα σχημάτισα την εντύπωση ότι είχε διπλό σκοπό: Να αναφερθεί επι τροχάδην στην ιστορία χρονολογικά/ονομαστικά, πιο πολύ μεταφέροντας το κλίμα της εποχής και κατά δεύτερον να το κάνει με μια ελαφριά διάθεση, στην οποία δεν έλειπε και ο αυτοσαρκασμός. Το κλίμα της εποχής, των αρχών 80ς που η μισή γοητεία είναι ο οτινανισμός και ο ερασιτεχνισμός που βγάζουν αβίαστα καλτιλίκι. Προσωπικά δεν το βρήκα κακόβουλο (ίσως λίγο με τον Κατή αλλά αν υπάρχει ένας που έχει δώσει πολλά δικαιώματα είναι αυτός), το βρήκα πολύ διασκεδαστικό. Μπορεί ο Τσιμπινουδάκης να έχει την τιμητική του ας πούμε με τις διάφορες δηλώσεις ή τα ρετούς μαλλιά με στυλό (έλα τώρα, δεν γέλασες με εκείνη την φωτογραφία;!) αντί για τους Vaal αλλά δεν νομίζω ότι εκείνο το ένθετο σκοπό είχε να καταρτίσει το κοινό δισκογραφικά. Είχε αφηγηματικό/ιστορικό χαρακτήρα (μαζί με συνεντεύξεις αρχαίων συντακτών με κανονικό θάψιμο της "επαγγελματικότητας" του Χάμερ κλπ) για να βγει η εικόνα του "πώς είχαν τα πράγματα τότε". Γραφικά, τιμημένα 80ς. Εγώ το εξέλαβα έτσι. Άλλωστε δεν νομίζω ότι βγαίνει και πολύ κουλ ο ίδιος ο Καραολίδης με εκείνη την ανεκδιήγητη φωτογραφία με τα γάντια του μποξ (Νοκ-Άουτ) [σ.σ.: ο αυτοσαρκασμός είναι καλό πράγμα, για σκεφτείτε το μερικοί το θέμα].

Καταλαβαίνω ότι ο Τσιμπινουδάκης τα πήρε στο κρανίο (και απειλούσε να τον κάνει μαύρο στο ξύλο καθότι και επαγγελματίας καρατέκα λέει τώρα) αλλά δεν του δίνω δίκιο, θα έπρεπε να είναι και πιο χοντρόπετσος και με μεγαλύτερη αυτογνωσία (το γραφικόμετρο βάραγε κόκκινο, δεν είναι κακό να το ξέρει). Και αυτό ισχύει γενικότερα. Αν δεν μπορείς να αντέξεις την κοροϊδία όταν ας πούμε βγαίνεις παστωμένος με make up, μην το κάνεις. Γενικώς η ελληνική σκηνή και ο έλληνας μεταλλάς κατά την γνώμη μου πρέπει να σταματήσει να παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά, ΕΙΔΙΚΑ σε συγκεκριμένα ζητήματα ιερότητας και αναγκαστικού σεβασμού και αλληλεγγύης και (με το συμπάθειο) παπάρια μάντολες. Όλα αυτά κερδίζονται, δεν εξυπακούονται. Μπράβο στα παιδιά που υποστηρίζουν για να υποστηρίξουν και μόνο (ειλικρινά) αλλά αυτό είναι κατά την ταπεινή μου άποψη above and beyond the call of duty.

--------------

Αυτά, κλείνω με την παρατήρηση ότι η Ελληνική Σκηνή έχει κάνει άλματα ποιότητας από την νέα χιλιετία και πέρα, ειδικά τα τελευταία 10 χρόνια περίπου. Προσωπικά μιλώντας αυξήθηκε εκθετικά ο αριθμός ελληνικών κυκλοφοριών που ακούω σε σχέση με τα 90ς και 80ς. Γιατί, σε τελική ανάλυση, μου ακούγονται πολύ-πολύ καλύτερα. Αυτά τα γράφω με απόλυτο σεβασμό στις μπάντες που άνοιξαν τον δρόμο σε όλους τους υπόλοιπους, σε εποχές που η λέξη "αντιξοότητα" δεν αρκεί να περιγράψει τις δυσκολίες, την ασχετοσύνη και την έχθρα των εξωμεταλλάδων. Αρκετές δυσκολίες είχαν για να προσθέσουν και την μίρλα και τις κλίκες και τα μέσα από πάνω εδώ που τα λέμε... Παρόλα αυτά, σαν ακροατής που δεν μου αρέσει κάτι ανάλογα με το πόσο εκτιμώ και σέβομαι έναν μουσικό, πρέπει να είμαι ειλικρινής και να πω ότι η πλειοψηφία της ελληνικής σκηνής της εποχής, για μένα δεν ακούγεται - κυρίως λόγω ΑΘΛΙΩΝ παραγωγών. Ευτυχώς, μεγαλώσαμε πια και υπάρχουν πια μεταλλάδες να σου βγάλουν ήχο και παραγωγή και η νέα γενιά δεν περιμένει θριάμβους και διθυράμβους επειδή έπαιξε ένα λάιβ ή έβγαλε ένα ντέμο... Συνήθως δηλαδή, οι αξιόλογοι σίγουρα...για τους λοιπούς, ξαναδιαβάστε το κείμενο σε bold. Περιμένω το Metal from Hellas ΠΑΡΤ ΤΟΥ, να δούμε τι πρόοδο κάναμε...

Ζήτω η Athens Thrash Attack. Zήτω το θρας. Χέηλ του Released Anger. Γιατί έτσι.

Η εικόνα είναι το εξώφυλλο της συλλογής Greece Attacks του 1989, μια κυκλοφορία της FM Records. Ιδανική για να πάρετε μια ιδέα, χωρίς να είναι εξαντλητική προφανώς.

Η Ιδέα και η Σκληρή Πραγματικότητα

Black Sabbath και Bolt Thrower, ο Φανμπόης και ο Μαλάκας

V for Vic, 3/2012

To πρόσφατο φιάσκο με τους Black Sabbath έφερε στο προσκήνιο ένα φαινόμενο που υπάρχει ολόγυρά μας αλλά πολλές φορές αρνούμαστε να το δούμε. Συνήθως διαλέγουμε την ματιά του κυνικού (ρεαλιστή ανάλογα ποιον ρωτήσεις) ή του ρομαντικού (αφελή αντίστοιχα). Την ρομαντική εικόνα μιας μπάντας, που αποτελείται από τις καλύτερες στιγμές τους και τη ματιά της απομυθοποίησης και απογοήτευσης που στηλιτεύει κάθε ατόπημα. Στην πραγματικότητα φυσικά και οι δυο ματιές/όψεις υπάρχουν εξίσου έγκυρες.

Στις περιπτώσεις των Τεράστιων αυτό μεταφράζεται σε μάχη (συνήθως καναπεδάτη στο internet) μεταξύ «γνήσιων» οπαδών και “haters”. Ο Dave Mustaine ας πούμε είναι ο τύπος που σφίγγει δόντια , φτύνει στίχους και βγάζει το Rust in Peace. Αλλά είναι και καμμένος τζάνκι και «χριστιανούλης». Οι Metallica είναι ξεπουλημένοι ή άτομα που κάνουν αποκλειστικά το κέφι τους. Οι Maiden έχουν τον καλύτερο μπασίστα, τραγουδιστή και δίσκο κάθε χρόνο εξ ορισμού ή είναι τελειωμένοι δεινόσαυροι, εργοστάσιο παραγωγής χρημάτων. Οι Mastodon είναι τρέντι μπαφόμαγκες ή μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες των τελευταίων ετών.

Όσο για τους Sabbath... Πείτε μου εσείς. 11/11/11 και ανοίξαμε όλοι σαμπάνιες ξέρω γω. Εγώ σίγουρα πάντως, επιτέλους θα δω Σάμπαθ, δεν θα πεθάνω τόταλ ποζέρι (=μεταλάς που δεν έχει δει Sabbath/Priest/Maiden, αυτοπροσδιορισμός). Και μετά πέφτει ο γκαντεμόσπορος ο μητσοτακικός και αρρωσταίνει ο Tony πρώτα και μετά που το παλεύει, πέφτει ο ξενερόσπορος ο σάπιος. Δεν θα επεκταθώ, στο τελευταίο στάδιο της ζωής τους επιβάλλεται να πάρουν 25% όλοι (η εικόνα πάνω λέει αλήθεια), 40 μύρια – πόσα διάλο είναι- ο καθένας και να Γουστάρουν. Για να τσινάει ο Bill, που λιγότερα έπαιρνε έτσι κι αλλιώς από πάντοτε, ε, της ξεφτίλας θα’ναι. Εγώ το ρίχνω Bill, ασχέτως αν το χειρίστηκε από ερασιτεχνικά έως κουτοπόνηρα, διότι με 40 μύρια τακτοποιείς και τα εγγόνια σου Shozzy. Εγωισμοί και απληστία της κωλάρας. Και επανέρχομαι στο αρχικό θέμα. Η εικόνα των Sabbath που έχει ο πιστός οπαδός (και είναι πολλοί) και αυτό το καπιταλιστικό αίσχος που συμβαίνει είναι δεδομένα αντίθετα.

Το πώς κουβαλάει ο καθένας μας αυτές τις δύο πλευρές, την Ιδέα και την Σκληρή Πραγματικότητα, μας ορίζει και μας αποκαλύπτει σαν συζητητές μουσικής. Ο θετικός κομπλεξικός (ο γραφικός με την καλή έννοια, ο φανμπόης) ταυτίζει μουσική και άνθρωπο (γαμάνε αμφότερα) και ο αρνητικός κομπλεξικός (aka μαλάκας) προσπαθεί να χαλάσει την ζαχαρένια του γραφικού. Ο μη-κομπλεξικός αγαπάει την μουσική και τον καλλιτέχνη μαζί με τα ελαττώματα του (ως άνθρωπο). Φρονώ ότι η τελευταία οδός είναι η πιο υγιής, χωρίς να διεκδικώ δάφνες αντι-κομπλεξισμού, το σκίσιμο της εικόνας των 80s Metallica από την πραγματικότητα των Black Album και Load ακόμα στάζει αίμα. Αλλά γενικά, προσπαθώ να μεγαλώσω.

Και να, που φτάνοντας αισίως τα 35, από εκεί που νιώθω ότι έχω κατακτήσει το zen του ψύχραιμου οπαδισμού, με βρίσκω να απαιτώ από τους Black Sabbath το ήθος των Bolt Thrower.

Οι Bolt Thrower φυλάνε ως κόρη οφθαλμού την αυθεντικότητα, το επίπεδο και το όνομα της μπάντας τους, εις βάρος του κέρδους. Άλλα μεγέθη θα πει κανείς, αν έπαιζαν εκατοντάδες εκατομμύρια μπορεί και να λέγαμε άλλα. Δεν αντιλέγω. Αλλά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι μας ζεσταίνει την καρδούλα ότι παίζουν για ξεφτίλα τιμές, ότι πετάνε δίσκο τους στα σκουπίδια ως ανάξιο του ονόματός τους και δεν πουλάνε σώβρακα Bolt Thrower.

Τους αγαπάμε περισσότερο για αυτό. Είναι ένα ιδανικό που έχει τεράστια αξία σε μια εποχή ισοπέδωσης των πάντων, σε διδάσκει με την στάση του. Κυρίως, το αγνό συναίσθημα που σου μεταδίδει η μουσική αντικατοπτρίζεται σε μια αντίστοιχη γνησιότητα στα πρόσωπα των μουσικών, η Πραγματικότητα και η Ιδέα ταυτίζονται: Outgunned, outnumbered. Never outclassed.

Δεν περιμένω οι Sabbath να μην πουλάνε σώβρακα Sabbath, ούτε να παίζουν για 6 λίρες. Περιμένω όμως μετά από τέτοια καριέρα, να μην τους νοιάζει ποιος θα φάει πιο πολύ και αν θα δικαιώσει το brand name του στο συμβόλαιο. Να υπηρετήσουν το όνομα Black Sabbath. Δηλαδή να δώσουν στον κόσμο ακριβώς αυτό που ονειρεύεται σκεπτόμενος την μπάντα. Κολασμένο λάιβ, ανατριχίλες με το κιλό, την αύρα των original 4 (ποιος Clufetos τώρα, έλα, να σοβαρευτούμε), heavy metal ιστορία, last chance to see, let’s go out with a bang! Αντ’αυτού, «ποιος Ward μωρέ, θα πάρει τα ίδια λεφτά με μένα;»

Σκατά, ποζέρι θα πεθάνω.

Δημοσιεύτηκε στην αρχική του μορφή τον Μάρτιο του 2012 στο Metal Hammer (V for Vic)

Remember the Fallen - Cliff Burton

Όνομα: Clifford Lee Burton

Συγκροτήματα: Trauma, Metallica

Ημερομηνίες Γέννησης / Θανάτου: 10/2/1962 - 27/9/1986

Cause of Death: Τροχαίο

1. Life

O Cliff έκανε πρώτη φορά αισθητή την παρουσία του στο Bay Area ως ο μπασίστας που δεν ακούγεται σαν κανένας άλλος μπασίστας. Ήταν ο πόλος έλξης για να δεις τους, κατά τ’άλλα μέτριους, Trauma live. Ένα πλήθος μαλλούρας κοπανιόταν σε half-time πάνω από το Rickenbacker του, το οποίο έβγαζε ήχους που δεν θύμιζαν καθόλου μπάσο. Αυτό το θέαμα αντίκρισαν και οι Metallica όταν πήγαν να παρακολουθήσουν τους Trauma, μετά από σύσταση του Brian Slagel, για να τσεκάρουν τον πιθανό αντικαταστάτη του Ron McGovney. Lars και James ψάρωσαν άσχημα και του προσέφεραν την θέση άμεσα. Τον ήθελαν τόσο πολύ που δέχτηκαν να μετακομίσουν στο San Fransisco από το Los Angeles, καθώς ο Cliff δεν είχε καμία πρεμούρα να το κουνήσει ρούπι από την πόλη του κι ας ήταν οι Metallica μακράν το πιο καυτό όνομα της πιάτσας.

Από εκεί και πέρα η ιστορία είναι γνωστή: κυκλοφορούν τον πρώτο thrash metal δίσκο με τον Cliff να κάνει αισθητή την παρουσία του, έχοντας το πρώτο bass solo σε thrash δίσκο αλλά χωρίς συμμετοχή στις συνθέσεις. Στον δεύτερο, που συμμετέχει, κάνουν γιγαντιαία μουσικά άλματα, ορίζοντας το μελωδικό thrash. Στον τρίτο, θα μου επιτρέψετε μια καθόλου ψύχραιμη προσωπική εκτίμηση, κυκλοφορούν τον τελειότερο μουσικό δίσκο στην ιστορία, κάνοντας πάλι μεγάλα βήματα προς τα εμπρός. Η συμβολή του Cliff Burton στα άλματα που έκανε η μπάντα σε κάθε κυκλοφορία της είναι τεράστια, κατά παραδοχή του βασικού συνθέτη της (Hetfield) και του βασικού arranger (Ulrich). Αν δεν μπορείτε αν διακρίνετε τι είναι αυτό, συγκρίνετε το “…Justice” με το “…Puppets” ή το To Live is to Die με τα υπόλοιπα κομμάτια του “…Justice”. Ένα έξτρα κάτι (εκτός από τα bass solos και τα καντάρια ατμόσφαιρας που έβαζε σε κάθε δίσκο), το οποίο δεν μετράται σε ποσότητα ριφ και συνθετικά credit. Μια διάθεση prog, χωρίς να έχει prog αφετηρία ή διάθεση επίδειξης. Απλά έναν μουσικό που έβαζε στην μουσική του πράγματα από όλα τα (περίεργα για Bay Area) ακούσματά του, αφομοιωμένα εντυπωσιακά αβίαστα και χωρίς ίχνος δισταγμού («μα είμαστε μια speed/ thrash μπάντα!»). Πρότυπο μπασίστα, μουσικού, ανθρώπου.

2. Death

Στο δρόμο για την Κοπεγχάγη, ξημερώματα της 27ης Σεπτεμβρίου 1986, ο οδηγός του λεωφορείου που επέβαινε η μπάντα, για άγνωστο λόγο (σίγουρα όχι λόγω πάγου όπως γραφόταν συχνά), έχασε τον έλεγχο . Το όχημα ανατράπηκε, ο Cliff πετάχτηκε από το παράθυρο δίπλα από το οποίο κοιμόταν και το λεωφορείο προσγειώθηκε πάνω του συνθλίβοντας το στέρνο και τα πνευμόνια του. Ήταν μόλις 24 ετών.

3. …and other morbid tales

Ο Cliff ήταν σπουδαίος μπασίστας αλλά η κληρονομιά του είναι πολύ παραπάνω από τις τεχνικές του ικανότητες. Ήταν μια πολύ ισχυρή προσωπικότητα παρόλο που ήταν ήπιος χαρακτήρας. Ήταν ένας συνειδητοποιημένος μουσικός, σπάνιο για ένα τόσο νέο άνθρωπο, σε σημείο να είναι μια τρόπον τινά πατρική φυσιογνωμία μέσα σε μια μπάντα με δύο αρχηγούς (Lars, James), ο άνθρωπος που άκουγαν την άποψή του με απόλυτο σεβασμό, στα όρια του ψαρώματος. Ήταν ο πιο κατηρτισμένος μουσικά αλλά κυρίως τους ξεβούλωσε κυριολεκτικά τον εγκέφαλο από τις παρωπίδες των νιάτων, ανοίγοντας τους μουσικούς τους ορίζοντες σε πράγματα που οδήγησαν στην αλματώδη εξέλιξη της μουσικής τους. Τα γούστα του Cliff, τα οποία επέβαλλε στην μπάντα καταχραζόμενος δικτατορικά το στερεοφωνικό περιλάμβαναν, εκτός από metal, punk με ιδιαίτερη αγάπη στους Misfits και ο,τιδήποτε Danzig, τους πρωτοεμφανιζόμενους τότε R.E.M., την Kate Bush, την λατρεία στους ZZ Top και κυρίως τους Lynyrd Skynyrd, μέχρι τον Bach που αγαπούσε ιδιαιτέρως.

Ο Hetfield συγκεκριμένα του είχε μεγάλη αδυναμία, καθώς τον δίδαξε μουσικά αλλά και με την στάση του. Υπάρχουν άπειρες αντίστοιχες μαρτυρίες για τον Cliff από μουσικούς και ανθρώπους που τον γνώρισαν και όλοι συμφωνούσαν ότι ήταν ένα πολύ ξεχωριστό άτομο, ένα άτομο που σε ενέπνεε και σε έκανε να νιώθεις σεβασμό και συμπάθεια. Αν νομίζετε ότι αυτά είναι υπερβολές που λέγονται μετά τον (πρόωρο) θάνατο κάποιου, αναλογιστείτε την πίκρα που κουβαλούσε ο Dave Mustaine για τους πρώην συμπαίκτες του (και τον Kirk). Καταγεγραμμένα, εξαιρούσε μόνο τον Cliff Burton από την χολή, χώρια την αβίαστη συγγραφή του In My Darkest Hour που είναι ο πόνος του για τον χαμό του Cliff, αποτυπωμένος μουσικά. Απλά ήταν αδύνατον να τον αντιπαθήσεις.

Όσοι έζησαν την εποχή των Metallica πριν μπουν στα σαλόνια όπως έλεγε και η έκφραση, θα θυμούνται ότι η μπάντα έβγαζε έναν πολύ διαφορετικό αέρα επί Cliff. Η επιτυχία ερχόταν χωρίς καμία υποστήριξη από τα mainstream μέσα, χωρίς βιντεοκλίπ, χωρίς κατευθυντήριες «συμβουλές» της εταιρείας και με πλήρη αδιαφορία για το τι περίμεναν από αυτούς. Και ο Burton ήταν η επιτομή αυτού του πνεύματος. Κάποιος που δεν μιλάει πολύ αλλά κάνει πολλά, ένας εντελώς no-bullshit τύπος, αληθινός και αυθεντικός μέχρι το κόκκαλο. Το ασυμβίβαστο του Cliff ήταν διαβόητο, από τις χαρακτηριστικές καμπάνες στα τζην του, για τις οποίες έτρωγε ανελέητο δούλεμα χωρίς να του καίγεται καρφί, μέχρι την δυσφορία του για τις στημένες φωτογραφίσεις σε studio, όπως μαρτυρεί ο Ross Halfin. Ο οποίος επίσης έλεγε ότι οι δυναμικές της μπάντας άλλαξαν πολύ μετά τον θάνατό του Cliff.

Σίγουρα παρέμεινε το σεβάσμιο «δεν δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν» πνεύμα, όμως χάθηκε κάτι βασικότατο: Το Ανεπιτήδευτο. Δεν είναι καθόλου περίεργο που όλοι μας νιώθουμε μέσα μας ότι μιλάμε για ΑΛΛΗ μπάντα μετά τον Cliff. Τεράστιοι έγιναν μετά. Αλλά υπό μία έννοια, θα είναι πάντα μικρότεροι, γιατί ποτέ δεν αναπλήρωσαν το Μέγεθος Cliff Burton.

4. Moment of Glory:

Orion. Ένα κομμάτι που φανερώνει την ιδιοφυΐα του συνθέτη του και περιέχει τα πιο γνωστά μουσικά θέματα του Cliff Burton. Την γαλήνια αλλαγή με το μπάσο του να γλυκαίνει και τονίζει την μελαγχολία που διαχέει την σύνθεση μέχρι εκείνο το σημείο. Ο James τίμησε τον αποθανόντα φίλο του αποτυπώνοντας αυτές τις νότες ακριβώς στο αριστερό του μπράτσο. Προσωπικά συγκινούμαι πολύ με αυτό το κομμάτι καθώς τα βράδια που έπαιζε στο κασσετόφωνο του μεγάλου μου αδερφού ακουγόταν πολύ ξεχωριστό, πολύ ιδιαίτερο σε σχέση με τα υπόλοιπα χέβυμέταλς που παίζανε καθημερινά. Μέχρι σήμερα είναι το αγαπημένο μου. Το ίδιο κομμάτι περιέχει και ένα εξαιρετικό σόλο του ίδιου, που μπερδεύει κόσμο νομίζοντας ότι ακούει κιθάρα, όπως ο Hetfield το 1983 όταν τον έβλεπε πρώτη φορά. Η Δόξα του όμως (την οποία εμίσησε όσο ζούσε) συνοψίζεται σε αυτό που λέω ότι η Ιδέα και η Πραγματικότητα ταυτίζονται, μουσική και μουσικός ήταν αυθεντικά άψογοι αμφότεροι.

5. What if...

Κανείς δεν ξέρει, ό,τι και να γράφεται. Ο Cliff έφυγε πολύ νωρίς πριν η τεράστια επιτυχία δοκιμάσει τον χαρακτήρα του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το “…Justice” θα ηχούσε αλλιώς καθώς θα είχε μπάσο και περισσότερο μεγαλείο στυλ “To Live is to Die”. Τέλος, οι Flotsam and Jetsam θα είχαν πάει πολύ ψηλότερα από ότι κατάφεραν.

6. Δηλώσεις

James Hetfield: Ποτέ δεν θα είχαμε γράψει κιθαριστικές αρμονίες ή instrumental ή τραγούδια με περίπλοκες μελωδίες και ενορχηστρώσεις χωρίς τον Cliff. Δεν θα βρισκόμασταν εδώ που είμαστε σήμερα.

Η αρχική μορφή αυτού του κειμένου δημοσιεύτηκε στο Metal Hammer Αυγούστου 2013. Αυτό είναι το δεύτερο ντραφτ που κλασσικά έστειλα μετά το deadline και δεν είδε το φως.Κάποια μέρα θα το σουλουπώσω κιόλας.

Holy Terror and Keith Deen [EN]

On December the 13th 2012, a great singer of thrash and metal in general passed away. Keith Deen. The following article was published in Metal Hammer October 2012, two months before his untimely death. A small text follows, which was part of the August special (2013) on fallen heroes.
R.I.P. Keith Deen. R.I.P. Holy Terror.

Holy Terror: Far right is Kurt Colfelt and right next to him the great Keith Deen.
Have you ever dug up something you haven't heard in years and relive the love all over again? That's what happened to me with Holy Terror. The reason was the speed metal special, where in a sense they define my obsession with the label. “Terror and Submission” is "more speed metal" according to the Agent Steel a posteriori "rule". But under the “Speed Kills” rule, “Mind Wars” destroys the speedometer and feeds Agent Steel with dust, in the head-to-head race between “Debt of Pain” (Holy Terror) and “Back to the Reign” (Agent Steel). It's a head-to-head race because they are basically the same song, by the same composer, a case like The Four Horsemen/Mechanix (without the underlying venom). Kurt Kilfelt (or Colfelt as is his real name) wanted to rework it with his new band. And the result, I think, justifies him.
In any case, since that day, Holy Terror set camp in my stereo and there they are still. I'd like to say a few words because from the ocean of unlucky ("unfairly treated") bands, they are probably my favorite. Kurt was a great asset and equally great was Keith Deen, that characteristic voice of their, which gives them so many points of uniqueness and grandeur.

In 1987's “Terror and Submission” they play thrash metal, although on the one hand it has huge amounts of melodic, sometimes epic heavy metal and on the other heaviness that owes as much to hardcore punk (they did a tour with "Crossover" era DRI at the time) as it does to Slayer. The ace in their sleeve are the vocal lines. “Distant Calling” would have been a heavy metal masterpiece even without the vocals. The basic melody between the lyrics for example has something of Warlord's (!) magic. And Deen comes on top of that and sings such a moving melody that catapults the song to the pantheon of metal epics. And I still haven't mentioned the feast of solos that you wish would never end. On the album's title track they reach the level of “Doomsday for the Deceiver” (I don't say this often). If “Guardians of the Netherworld” was a 7' from an obscure company of a sword-wielding band, it would cost 100 euros a copy and it would be worth it too. I feel bad that I don't have the space to say a few words about each song, that is the kind of album we're talking about here (“Blood of the Saints” dammit!). The only problem with the album is that the production was handled by two guys, whose experience and strength was disco music...

A year later and the guys have completely taken off in “Mind Wars”. Preserving all their amazing features, the band has just become better, has a much better production and simply nails the accelerator on the foor. Rabid playing and compositions that show no hesitation in uniting thrash, deathrash, epic, hardcore (on “Do Unto Others” you could easily imagine Connelly or Brecht on vocals), all harmonized and Holy Terrorized. Keith is firmly amazing. There is an orgy happening beneath him and he sings incredible melodies and I swear to God, at times he reaches levels of splendor that combine the epic feeling of Quorthon, the endless firing of lyrics of Sabbat era Martin Walkyier and the power of a Jon Oliva. Just listen to that chorus of “No Resurrection”! Do you know many bands in 1988 that played so well, so originally, so contemporary but also fresh, so violently and melodic at the same time? Of course the people who heard them usually lost their shit, as it happens to anyone with a taste for such things. But when Roadracer agreed to take them on, everything went to hell. Someone spoke of the deal too soon and it reached Music for Nation's ears. They kicked them off the european tour with Exodus ("You wanted Roadracer? Traitors!") and left them in Germany, letting them figure out a way to live for two weeks until they got back to California. That was the end of it. They tried to pick someone between them to place the blame and not nicely, and eventually lost their courage. They moved elsewhere but Keith did not follow and the band was honest enough to know that no Keith Deen, no Holy Terror. And as it happens in these cases, the grandeur was contained within those few who look beyond the surface, regardless of the fact that Holy Terror concerns far more people than the status of their name suggests. Do the good thing and seek them out, I promise you it's worth it.


Name: Keith Deen
Bands: Holy Terror
Dates of birth / death: May 26th, 1956 – December 13th, 2012
Cause of Death: Cancer

Keith Deen begun as a mix of Bon Scott and Roger Daltrey from his very dear 70s but after some considerable courting by Kurt Colfelt joined Holy Terror, where he thrived with his special timbre (he has something of Oliva). His favorite vocalist was (the uber-awesome) Mel Blanc, whose many cartoon voices he could imitate perfectly, as well as those of many famous people, since he was an exceptional mime. That definitely must have helped him to have the ease to sing as a hardcore punk, as an epic metal singer, or as a rabid thrasher, when performing the beautiful vocal melodies (which were his). I also think he was a brilliant lyricist. His departure from the band (esp. after his daughter was born) also marked its demise, since, according to Colfelt, "what made Holy Terror so original was Keith's vocals".

Remember the fallen: Paul Baloff (Exodus)

Today, February the 2nd, 2015, marks 13 years since the death of Paul Baloff, one of the most important metal frontmen, with a HUGE impact on thrash metal. For the occasion I'm putting up the following text, which was originally published on Metal Hammer, August 2013. I also added some stuff that did not fit in the magazine's pages.

Name: Paul Baloff (The name is of Russian origin)

Dates of birth / death: April 25th, 1960 – February 2nd, 2002

Bands: Exodus, Piranha, Heathen

Cause of death: Stroke

Growing up in hardships and poverty, Paul Baloff was the ultimate thrash metal beast. His story doesn't fit here, you're gonna just have to believe me that he was the epitome and the vanguard of the thrash metal spirit among the boiling scene of the Bay Area. Baloff, in his larger-than-life persona but also with his truly extreme vocals (from '83 already), was VIOLENCE and mania incarnated. And his “poser killer” speech was LAW. Just think that when Slayer visited the Bay Area for the first time, after releasing "Show No Mercy", that first, they opened for Exodus (without any album) and second, the Baloff-educated audience made them lose pronto the LA poser shit with the eye mascara. Unfortunately, the various abuses cost him his career and probably led to the stroke, when the nth reunion finally seemed to work.

Death
The last thing Paul did in his life was take a ride with his bike on January 31st, 2002. After getting back to his apartment, his girlfriend left him for a couple of minutes to lock downstairs. When she got back, Paul was already on the floor having a seizure from a heavy stroke. When he was admitted to the hospital he was already in a deep coma and after two days the doctors pulled the plug, since he was clinically dead with no brain activity.

Moment of glory

Murder in the Front Row gentlemen – BONDED BY BLOOD! But don't stop there. Besides the historical demos (ALL) you should absolutely check the various live shows that (ALL) exhibit most eloquently why that riffraff is in the mind of many - including the pioneers of the scene - the ULTIMATE thrash frontman. Start with the Ultimate Revenge of 1985. Listen to the infernal“Another Lesson in Violence” of 1997. And for the icing on the cake go on YouTube to watch the Paul Baloff Workout. Or, since this is not a magazine, press play on the following:

* You couldn't be more METAL than Baloff ("Metal rules and if you don't like it, DIE!") and his passion and heaviness did not leave anyone untouched. How massive his personality was is confirmed by every account of the era, including Mustaine's (difficult man, doesn't flatter easily), Slayer's and especially Hetfield's. Hetfield had handled the production on Piranha's demo, the band Baloff had with Fred Cotton (close friend of James, they were playing together in Spastic Children). Hetfield has also promised to write a song for Baloff, something that we're still waiting for and I would very much like someone to remind him during an interview. For many reasons, above all because it's disgraceful for the metal community that a hip-hop tribute to Baloff exists and with such a video and nothing from us.

However, it is inconceivable that this article should close with hip-hop, so the epilogue belongs to Paul. This song... it ain't about no goldfish...

Remember the fallen: Gus Chambers (Grip Inc.)

Name: Gus Chambers
Bands: Grip Inc., Squealer A.D., Squad (aka 21 Guns), Sons of Dοmination, Mantra Sect
Dates of birth / death: 1958 – October 13th, 2008
Cause of Death: Mix of medication and alcohol

Gus Chambers was a punk from Coventry, England, very well-known in the local scene at the end of the 70s through the band Squad. In 1992 he was approached by Dave Lombardo, asking him to sing for Grip Inc., the band he had formed with Waldemar Sorychta, after leaving Slayer. That AMAZING band was never met with great success because they did not tour as much as they should, because there was so much time between their releases (all of them stellar), because the other two didn't give everything for the band. And nothing pissed Gus more, since he believed a lot in Grip. His contribution was his all-attitude voice, which could sound genuinely pissed off and musical at the same time, with his English accent giving even more character to the (always his own) lyrics. In 2008, after a very careless (and not deliberate, as it was written at the time) mix of medication and alcohol, he left this life quietly.

The people know well the songs Rusty Nail (a perfection) and Hostage to Heaven (another one) and it's hard to argue with those. I insist though that “Incorporated” is one of the best albums of the previous decade. Listen to (Built to) Resist and Prophecy for metal that overflows with vision and character but also to get a taste of Gus Chambers' range of capabilities. And then Nemesis.

Published on the Greek Metal Hammer, August 2013

Remember the Fallen: Roger Patterson (Atheist) [EN]

Name:Roger Patterson
Bands:Atheist (αρχικά R.A.V.A.G.E.), Aggressor
Dates of birth / death: November 29th, 1968 - February 12th, 1991
Cause of Death: Tour bus accident

Roger Patterson went down in history as Atheist’s bassist, a musician with some uncanny similarities to Cliff Burton. The same little mustache and eccentric look, a love for weed, humble and down-to-earth, jaw-dropping technical skills, and—most eerily—he died at an incredibly young age (22) in almost the exact same way. But the similarities don’t stop there. Roger Patterson was the backbone of Atheist’s songwriting, to the point where the band built songs around his bass lines—an unheard-of approach that led to something truly unique. Technically, he was an absolute monster, in his era comparable only to Doug Keyser of Watchtower, whom he idolized (a feeling that was mutual).

He played on just one album, the band’s debut, Piece of Time (1989—just a year after Leprosy!), though you should definitely check out Atheist’s demos, some of which are outstanding. He never got the chance to record on their second (and, in my opinion, greatest) album, but he practically co-wrote it, as Shaefer (vocals/guitar) himself has stated. These are insane accomplishments for 1991, an era when the Florida death metal scene was fiercely competitive. But Atheist, driven by their genius bassist, the phenomenal Kelly Shaefer, and the equally godlike drummer Steve Flynn, were the undisputed masters of leaving jaws on the floor—steamrolling everyone in their path. More importantly, though, it was their songwriting and musical vision that rewrote the rulebook forever. They were literal game changers. That’s the real common thread: 22 years old, and they both changed music.

Atheist - Piece of Time (August 30, 1989)

Atheist - Unquestionable Presence (August 30, 1991)

Footage from Roger Patterson's last show, February of 1991. From the tour with Candlemass (!)

R.A.V.A.G.E. - Rotting in Hell demo, 1985

R.A.V.A.G.E. - On They Slay demo, 1987

The (slightly edited here) original text was published in August, 2013, in the Greek Metal Hammer

Remember the Fallen: Roger Patterson (Atheist)

English version

Όνομα: Roger Patterson
Συγκροτήματα: Atheist (αρχικά R.A.V.A.G.E.), Aggressor
Ημερομηνίες Γέννησης / Θανάτου: 29/11/1968 - 12/2/1991
Cause of Death: Τροχαίο

Ο Roger Patterson έχει μείνει στην ιστορία ως ο μπασίστας των Atheist, o οποίος είχε περίεργες ομοιότητες με τον Cliff Burton. Μουστακάκι και εκκεντρική εμφάνιση, έφεση στο χόρτο, ταπεινός και αντι-ψώνιο, εντυπωσιακές τεχνικές ικανότητες και κυρίως, πιο ανατριχιαστικά, σκοτώθηκε με τον ίδιο σχεδόν τρόπο σε νεαρότατη ηλικία (22 ετών). Αλλά οι ομοιότητες δεν σταματάνε εκεί. Ο Roger Patterson ήταν βασικότατος συνθέτης της μπάντας, στο σημείο να γράφουν κομμάτια γύρω από το μπάσο του, πράγμα ανήκουστο, δημιουργώντας ένα μοναδικό αποτέλεσμα. Τεχνικά ήταν ΤΕΡΑΣ, στην εποχή του συγκρίσιμος μόνο με τον Doug Keyser των Watchtower, τον οποίο θαύμαζε απεριόριστα (το αίσθημα ήταν αμοιβαίο).

Παίζει σε έναν μόνο δίσκο, το ντεμπούτο της μπάντας, “Piece of Time” (1989, ένα χρόνο μετά το “Leprosy”!), αν και πρέπει να ακούσετε τα demo της μπάντας, κάποια εκ των οποίων είναι εξαιρετικά. Δεν πρόλαβε να παίξει στον δεύτερο (και σπουδαιότερο φρονώ) δίσκο της μπάντας αλλά ουσιαστικά τον συνέγραψε, όπως λέει ο Shaefer (φωνή/κιθάρα). Εξωφρενικά κατορθώματα, μόλις έχει μπει το 1991. Στην ανταγωνιστικότατη σκηνή της Florida, οι Atheist, οδηγούμενοι από τον μεγαλοφυή μπασίστα τους, τον τεράστιο Kelly Shaefer και τον αντίστοιχα υπερπαίχτη drummer Steve Flynn, ήταν αναμφίβολα οι ηγέτες του τουμπεκιζόλ παιξίματος, παρασύροντας τους πάντες. Πιο ουσιαστικά όμως, είναι το songwriting και το μουσικό όραμα της μπάντας που άλλαξε τον χάρτη της μουσικής, δια παντός. Κυριολεκτικά game changers. Να η βασική ομοιότητα: 22 ετών και άλλαξαν αμφότεροι την μουσική.

Atheist - Piece of Time (August 30, 1989)

Atheist - Unquestionable Presence (August 30, 1991)

Βίντεο από την τελευταία εμφάνιση του Roger Patterson, Φεβρουάριος του 1991. Από την περιοδεία με τους Candlemass (!)

R.A.V.A.G.E. - Rotting in Hell demo, 1985

R.A.V.A.G.E. - On They Slay demo, 1987

To (ελαφρώς διορθωμένο εδώ) πρωτότυπο δημοσιεύθηκε τον Αύγουστο του 2013 στο Metal Hammer.

Bolt Thrower vs. neonazi scum - as narrated by Karl Willets

Bolt Thrower is one of the coolest bands on the planet. Bolt Thrower are better than you. Bolt Thrower is CLASS. These are facts of life. There are many reasons why this is the case.

One of them is this great little story about a riot involving nazi skinheads and a baseball bat. I found this story when I stumbled upon a blog of a fan (link at the end of the post), who was at the concert the riot took place. In the comment section, Karl Willets, Bolt Thrower's vocalist chimed in and told the story from his perspective. It's a gem of a read. I only did some minor formatting of the original text and fixed the grammar/spelling from "cant-be-bothered-with-apostrophes" to "proper". Enjoy!

Karl Willets

Here's my account of the NJ Riot... It is a memorable point in the history of Bolt Thrower...

We were told before to expect some shit at this venue, we were greeted by a somewhat jumpy female promoter. Nazi skinheads had recently been walking into gigs and trashing the place and causing brawls, rumour had it tonight was to be no different.
We met with the guys from Immolation, top blokes... off their tits on PCP, the load in was amusing... I'd had a bit of crystal meth that night which may have added to the overall weirdness of the night.

Robert Muller our German friend from Century Media Records was also there, he kindly gave us the loan of his pet slugger (baseball bat), which we removed from the trunk (boot) of his car and surreptitiously hid behind the stage.

I remember throughout the support bands these nazi pricks had started to do that stupid arm stretching routine a lot... I got on stage and told them to stop... No surprise they didn't... but they'd had a warning... When we went on stage I was furious, I remember some small black dude, well into the band and metal, who was petrified by these animals, I think I warned them a couple of times... but the only thing these idiots would react to was direct confrontation.

I launched myself off the stage aiming myself at this one gangly twat, who had annoyed me particularly, and between me and the sound engineer from the venue we had them cornered. I looked out the corner of my eye to see this huge Neanderthal coming right at me, with Adolf Hitler tattooed on his chest- at this point our Tour Manager intervened with the German slugger!
I saw the nazi monster collapse to the floor with blood pissing out of his head, the backswing to the bat almost killed one of the skinhead kids whom must have been about 12.

The place descended into chaos, the security guards were related to the skinheads, it could have got bad... We loaded our gear out superquick thanks to a more together Immolation and high-tailed it out of there. As we left, Baz remembered we left the baseball bat in the venue, he went back in to retrieve it just as the skinheads returned to the venue for vengeance... I have never seen a man move so quick through a melee of flailing limbs!

We drove off and we then thought that we were being followed by carloads of nazis after our blood, so we pulled over to confront them, yelling as we approached the stopped vehicles, until we realised it was some fans just making sure we got away ok...

A great yarn, to tell the grandchildren..(!?!)

-------------
Original comment can be found in the comments section here: http://www.mattjohnsen.com/archive/2005/11/into_the_eye_of.php

Φάκελος Μεταλλοκουβέντες: "Οι αισχροί System of a Down και Slipknot που μας φορτώσανε οι εταιρείες"

---------- Πρόλογος ----------

Αυτό είναι άλλο κείμενο που είχα γράψει μπαίνοντας ως σφήνα σε μια συζήτηση που είχαν δύο φιλοί στο facebook. Πιάνει αρκετά πράγματα και ήθελα και αυτό να βρίσκεται.

Το θέμα της συζήτησης περιστρεφόταν γύρω από πολυφορεμένα επιχειρήματα, τα οποία υποστήριζε μέσες-άκρες ο ένας φίλος, o ****:

1. Οι Slipknot, System of a Down και δεν συμμαζεύεται, είναι μπάσταρδες μπάντες που ανακάτεψαν το μέταλ με εντελώς αταίριαστα είδη όπως το ραπ, με συνέπεια να εκφυλίζεται σιγά-σιγά το ιδίωμα και να χάνει τον προσανατολισμό του, με την εισροή αλλόφυλου κόσμου που δεν νιώθει από μέταλ.

2. Φυσικά αυτά τα μπάσταρδα πράγματα προωθούνται από τα μέσα, μεταξύ των οποίων φυσικά και το ελληνικό Metal Hammer, γιατί τα έχουν πιάσει από τις εταιρείες. Το αυτό συμβαίνει και με τα μαγαζιά που παίζουν αυτές τις αηδίες για να πουλήσουν στο άσχετο κοινό των πιτσιρικιών που έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου από τα μέσα.

3. Όλα αυτά τα συγκροτήματα, εκτός των άνωθεν θεμάτων, είναι ΚΑΚΗ μουσική στην τελική. Ιδιαίτερο δούλεμα έπεσε και στο Chop Suey! ως κλασσικό παράδειγμα γελοίου κομματιού που μας τα έχουν πρήξει στα μαγαζιά.

---------- Original post ----------

Μηδένα προ του τέλους κακάριζε, πετάω σεντόνι, "nothing's over!" (Τζων Ράμπο) μιας και δύσκολο να παίξει μπύρα να σας τα πω από κοντά.

Τον **** τον πάω γιατί είναι έξω καρδιά και δεν χρειάζεται να αναρωτιέσαι αν κρύβεται τίποτα πίσω από τις κουβέντες του, τα λέει χύμα και με ειλικρίνεια.

Από εκεί και πέρα έχουμε κάνει τις κουβεντάρες μας για τους SOAD, τους Slipknot κλπ και είναι γνωστές οι θέσεις του. Το κρίμα είναι ότι δεν βλέπει πόσο αντιφατικός είναι ο λόγος του και πόσο το όλο θέμα πατάει στο γούστο του και στο πώς θα ήθελε αυτός να είναι ο κόσμος (αλλά δυστυχώς η γη γυρνάει σταθερά και δεν σταματάει για πάρτη μας).

****, έχεις ξεχάσει ότι κάποτε το thrash θεωρείτο θόρυβος από τους μεταλλάδες και σκουπίδια και ΜΠΑΣΤΑΡΔΕΜΑ με το πανκ; Είναι εύκολο να λες καραγκιόζη σήμερα τον Πρασούλα αλλά ούτε αυτός ήταν μόνος του και δεν ήταν όλοι φαλλοκράτες ρατσιστές που συμφωνούσαν μαζί του. Αυτός έλεγε το πανκ, εσύ λες το ραπ, κατά τα άλλα όλη η υπόλοιπη επιχειρηματολογία σας θα μπορούσε να είναι ολόιδια. Άλλωστε και για το ραπ την ίδια άποψη θα έχετε, πιθανόν και για τους System. Τι θα πει "δεν κολλάνε"; Για σένα δεν κολλάνε και καλό είναι να το χωνέψεις ότι δεν εκφράζεις καμία μεταλλική αλήθεια. Φυσικά και υπάρχουν πολλοί μεταλλάδες που δεν τους κολλάνε. Και φυσικά υπάρχουν πολλοί μεταλλάδες που τους κολλάνε θαυμάσια. Αλλιώς δεν θα τα παίζανε στα μαγαζιά, να είσαι σίγουρος.

Το οποίο γενικά σαν επιχείρημα είναι ανόητο. Στα μαγαζιά δεν παίζουν για σένα, παίζουν για όλους. Ούτε εγώ θέλω να πίνω την μπύρα μου με Nightwish, ούτε με μπλακ μέταλ που το θεωρώ σκατοείδος εντελώς μουσικά - όλοι έχουμε τα γούστα μας βλέπεις, εγώ θεωρώ αυτιστικά ΣΚΑΤΑ τους Μπουρζούμ, δεν ακούγονται κι έτσι - τι να κάνουμε τώρα, να πηγαίνω από εδώ κι από εκεί να φωνάζω για τον εκφυλισμό του μέταλ και για τις αηδίες που ακούει ο κόσμος; Να συμπεράνω ότι το μπλακ μέταλ μας το επέβαλλε ο Φλωράκης και το Μέταλ Χάμερ;

Που όταν ακούω γενικά για το τι κάνει το Μέταλ Χάμερ απορώ ειλικρινά με την ανοησία που δέρνει το μυαλό ορισμένων, δηλαδή γιατί τιγκάρει ο Λυκαβηττός στους Slipknot και δεν κάνουν sold out σε ντε-τε οι Fates Warning ή οι Sanctuary που απολαμβάνουν διαχρονικής και μόνιμης στήριξης; Έχει κρυφά μηνύματα πλύσης εγκεφάλου το άρθρο για τους Slipknot; Αρέσουν ρε αρχηγέ, τι να κάνουμε τώρα, ήταν η εποχή τους. Οι System of a Down που μας "επιβλήθηκαν" τρώγανε μπουκάλια γιατί δεν τους ήξερε η μάνα τους και γιατί κάποιοι Κου Κλουξ Κλαν θεώρησαν ότι μπασταρδεύουν το μέταλ μας - αλλά να είμαστε και δίκαιοι, και γιατί φυσικά και πολύ απλά γιατί "τελειώνετε ρε παπάρες, να βγουν οι SLAYER!", που έγινε παγκοσμίως και όχι μόνο εδώ. Εδώ, στο Toxicity που προσκύνησε ο πλανήτης όλος, στο Χάμερ πήρανε 10 από τον Καραολίδη (διαχρονικός μπαμπούλας των παραδοσιακών) και πολύ κάτω από την βάση από άλλο συντάκτη στην ίδια σελίδα. Σήμερα μόνο οι ταλιμπάν παραδοσιακοί τους θεωρούν "κακή μουσική". Στο εξωτερικό πάλι τι εκτόπισμα έχει το μέταλ χάμερ;

Από εκεί και πέρα, η μουσική προχωράει και μπάντες γίνονται αποδεκτές ή απορρίπτονται. Τα μέσα μπορούν να σπρώξουν κάτι μέχρι ενός σημείου, αν δεν αξίζει αυτό το κάτι, αν δεν υπάρχει κάτι εκεί πέρα το οποίο μιλάει σε πολύ κόσμο (και αδιαφορώ αν αυτός ο κόσμος είναι ΜΕΤΑΛΛΑΣ ή απλά μουσικόφιλος ή απλά τουρίστας, άνθρωπος που ακούει μουσική είναι) δεν θα μείνει για ΧΡΟΝΙΑ. Δεν γίνεται. Δεν γίνεται να περιμένει τόσος κόσμος νέο δίσκο SOAD με ενδιαφέρον αν ήταν άχρηστοι, απλά δεν γίνεται ρε φίλε.

Τέλος και κυριότερον. Το χέβυ μέταλ δεν κινδυνεύει από κανέναν. Δεν έχει εχθρούς στην κενωνία, δεν το σκότωσε η μουσική βιομηχανία με το grunge όπως κλαίγονταν τότε γιατί το χέβυ μέταλ δεν εξαρτάται από τις πωλήσεις, εξαρτάται από το αν υπάρχουν άνθρωποι να το ακούνε και να θέλουν να παίξουν. Και σήμερα, μετά από κάθε πιθανή και μη-πιθανή μετάλλαξη υπάρχουν ακόμα πιτσιρίκια που γουστάρουν να παίξουν σπιντ μέταλ και θράς και έπικ χέβυ μέταλ. Και μερικές φορές αυτό το πράγμα γίνεται και εμπορικά επιτυχημένο. Αλλά ας καταλάβουμε ότι η ακμή του ήταν στα 80ς, βρισκόμαστε 30 χρόνια μετά και πλέον πρόκειται για ένα κλασσικό και ιστορικό παρακλάδι της ευρύτερης ροκ μουσικής και δεν μπορείς να περιμένεις όλος ο πλανήτης να περιστρέφεται γύρω από τις manowarικές εμμονές περί καθαρότητας του είδους και τρίχες κατσαρές. Είναι λογικό να σπανίζουν οι νέες μπάντες που έχουν να πουν κάτι φρέσκο και αυθόρμητο. Και για αυτό το πράγμα δεν φταίει ούτε το Χάμερ, ούτε οι Slipknot, ούτε κανείς, έτσι είναι η φυσική ροή των πραγμάτων.

ΥΓ: A, και ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ το Chop Suey, ΕΠΟΣ, ΦΩΝΑΡΑ (τοπ 5 της δεκαετίας), μελωδιάρες στο ρεφρέν, άντε από εκεί πια!

ΥΓ2: Μιας και είμαστε στο facebook και φυσικά όλοι το κάνουμε για προβολή και μόστρα, να διαβάσετε αυτό το σχετικό κείμενο και μετά όλο το μπλογκ μου για να γίνω διάσημος και πλούσιος.

http://vics-dungeon.blogspot.gr/2014/12/v-for-vic-works-in-perpetual-progress.html