Wolf - The Black Flame (2006)

Wolf - The Black Flame (2006, Century Media)

Εδώ είμαστε. Κύριοι, έχουμε θέμα: ο καλύτερος δίσκος heavy metal της περασμένης δεκαετίας σύμφωνα με την άποψη του γράφοντος. Η πρώτη επαφή με τον δίσκο και το συγκρότημα περιγράφεται αλλού και δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για την σφαλιάρα που έφαγα, το κόλλημα που οδήγησε σε εθισμό και λιώσιμο της δισκογραφίας τους.

Σε αυτόν τον δίσκο για πρώτη φορά κάθεται πίσω από την κονσόλα κάποιος άλλος από τον Peter Tagtren. Οι Wolf οδεύουν προς τα περίφημα Fredman Studios και τον Fredrik Nordstrom και η επιλογή τους δικαιώνει απολύτως καθώς διατηρούνται ατόφια τα στοιχεία του ήχου που τους χαρακτηρίζουν αλλά βαραίνουν αισθητά και ο κιθάρες γίνονται απολαυστικά πιο αιχμηρές, πράγμα το οποίο κάνει τα κομμάτια να κόβουν φέτες.

Το δεύτερο πράγμα που ξεχωρίζει είναι ότι η φωνή του Niklas βγάζει μια μεγαλύτερη ωριμότητα και αυτοπεποίθηση, πραγματικά είναι άψογος. Πάντοτε ήταν εξαιρετικός - εξαιρώντας την συγκριτικά άτολμη και άνευρη ερμηνεία του στο ντεμπούτο - αλλά εδώ έχει *αέρα* αν με εννοείτε.Ένας λόγος για αυτό είναι ότι εκείνη την εποχή συμμετείχε σε μια παραγωγή του Jesus Christ Superstar (αλλάζοντας πλέον το επώνυμό του σε Stalvind), που εκτός των άλλων οδήγησε στο να πέσει μεγαλύτερη δουλειά στον τομέα των στίχων όπως λέει ο ίδιος. Ένα δεύτερο πολύτιμο μάθημα από αυτή τη συμμετοχή ήταν και η αξία της προσεκτικής δομής των κομματιών και το κυνήγι του hook στα ρεφρέν. Όχι ότι είχαν πρόβλημα προηγουμένως αλλά είναι γεγονός ότι σε αυτόν τον δίσκο το επίθετο που γυροφέρνει το μυαλό μου όταν σκέφτομαι το songwriting είναι "ΑΨΟΓΟ". Αν παραμιλούσα στην κριτική του Evil Star, εδώ έχω κενό βλέμμα, μου στάζουν σάλια από το μισάνοιχτο στόμα και ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΩ ΡΕ.

Το The Bite είναι ΤΟ αγαπημένο μου κομμάτι Wolf μαζί με το Children of the Black Flame και είναι και τα δύο μαθήματα τελειότητας heavy metal. Τι ριφ, τι φωνητικές γραμμές, τι σόλο, τι ανάπτυξη, όλα είναι ΤΕ-ΛΕΙ-Α. Το αυτό ισχύει απολύτως για τα The Dead, Ι Will Kill Again, At the Graveyard, κομμάτια που τα βάζεις στον φίλο σου και του λες ΑΚΟΥ ΡΕ, ΝΑ ΧΕΒΥ ΜΕΤΑΛ. Εννοείται πως σε αυτό το σημείο της καριέρας τους όποιος μιλήσει για κλοπές Iron Maiden δεν είναι πια επιπόλαιος, είναι απλά άσχετος ή μούφας μεταλλοπατέρας και καλό θα είναι να σιωπήσει και να κάτσει να ΑΚΟΥΣΕΙ.

Δεν θα επεκταθώ. Τα πράγματα είναι πραγματικά πάρα πολύ απλά σε αυτόν τον δίσκο. Είναι ο δίσκος που και το 1987 να κυκλοφορούσε πάλι κλασσικός θα ήταν. Μάλιστα, ΚΛΑΣΣΙΚΟΣ. Απαραίτητος για κάθε δισκοθήκη. Τέλος.

Tι θα ήθελα να ακούσω live: κουβεντιάζοντας περί του επικείμενου setlist, ο Μανώλης έκανε μια σημαντική παρατήρηση την οποία προσυπογράφω. «Αν δεν παίξουν το Children of the Black Flame θα είναι σαν να βλέπεις Metal Church και να μην παίζουν το Metal Church. Γίνεται;» Δεν γίνεται. Εγώ θα συμπληρώσω ότι αν δεν ακούσω το The Bite θα δαγκώσω το λαρύγγι κάποιου. Αν θέλουν να παίξουν όλο το δίσκο, εγώ μέσα πάντως.