Kai Hansen - Part I (Helloween)

Μια ιστορία λατρείας

To 1985 ήμουν 8 ετών. Κανονικά θα έπρεπε να γνωρίζω μόνο τα παπάκια και το σκα-σου σου και τις μουσικές των γονιών μου (πολύ κλασσική, πολύ Σαββόπουλο, Νέο Κύμα, μέηνστρημ oldies but goodies συλλογές αλά Ν. Μαστοράκης πρωτοχρονιάτικη συναυλία - για τους παλαιότερους αυτό το ρέφερενς). Αλλά μιας και για 8 χρόνια μεγάλωνα δίπλα σε 4 μεγαλύτερα παιδιά, ό,τι άκουγαν αυτά, τα άκουγα και εγώ. Η μεγαλύτερη αδερφή μου, 12 ετών τότε άκουγε πολύ ποπ. Ο 11χρονος τότε μεγάλος αδερφός, γκουρού του δωματίου είχε ξεκινήσει να είναι χεβυμεταλάς, με την ευγενική συμπαράσταση ετερόκλητων πηγών γνώσης όπως το περιοδικό Αγόρι (Κουτουβός και επικές αλληλογραφίες μεταξύ φρικιών και φλώρων), δυο συμμαθητές του και ο ακόμα μεγαλύτερος ξάδερφος Γιώργος άκα Γκοτζίλα που έχει κάνει μια μικρή περασά από αυτό το μπλογκ ως ο προσωπικός bodyguard της αδερφής μου σε συναυλία Annihilator.

Τώρα θα λάβει τον χώρο που του αρμόζει δικαίως διότι ο Γκοτζίλα ήταν υπεύθυνος για δύο σημαντικότατα μουσικά γεγονότα της ζωής μου. Το πρώτο σημαντικό γεγονός ήταν που με σύστησε για τα καλά στους Iron Maiden. Στο σπίτι του υπήρχε στο σαλόνι το πικάπ και δίπλα του μια στοίβα βινύλια. Χαρακτηριστικά θυμάμαι το πρώτο βινύλιο στην στοίβα, ήταν το The Concerts in China του Jean Michel Jarre. Εκεί μέσα, στα οικογενειακά βινύλια δηλαδή, ανάμεσα σε Shirley Bassey και Jean Michel Jarre βρiσκόταν και το Powerslave, από το οποίο άκουσα το ομώνυμο και έπαθα μια άλφα πλάκα. Έκτοτε στις διάφορες επισκέψεις του ζήταγα να μου βάλει εκείνο το κομμάτι με το γουώωωωω-χιχιχιχι στο ίντρο. Δεν ήξερα από ποιον δίσκο είναι, βασικά τότε νόμιζα ότι είναι από το πρώτο εκείνο βινύλιο, μου πήρε λίγο να το ξεμπλέξω. Καθόλου τυχαία πάντως αυτή η κομματάρα είναι το αγαπημένο μου κομμάτι Maiden.

Το δεύτερο σημαντικό γεγονός ήταν όταν έβαλε στα ξαδέρφια του τον καινούργιο δίσκο που είχε αποκτήσει (εισαγωγής! Μετράει!) επειδή του άρεσε η κολοκύθα στο λόγκο και το όλο εξώφυλλο. Μιλάμε για εποχές όπου το εξώφυλλο μέτραγε σαν πόλος έλξης και με υψηλά ποσοστά επιτυχίας αν αναλογιστούμε για ποιο είδος μιλάμε και ποια εποχή.

Ο εν λόγω δίσκος πάντως ήταν προφανώς το Helloween mini LP (έτσι το βάφτισε η Noise, το EP ήταν πολύ μπανάλ ίσως) και ξεκινούσε με ένα χαρακτηριστικό ίντρο με κάποιον που ξυπνάει, ανοίγει το ραδιόφωνο και με ένα ψάξιμο καταλήγει στο τραγουδάκι από την ταινία Halloween III “Happy Halloween Silver Shamrock”. Εγώ βέβαια άκουγα “Happy halloween to the children” (γιατί έτσι). O τύπος που μόλις έχει ξυπνήσει ανοίγει μπυρίτσα, ρουφάει γουλιά, ρεύεται (θέλει προσοχή αλλά ακούγεται καθαρά, εμείς αργότερα ανεβάζαμε το volume μην χάσουμε το highlight πάντως) και μετά λέει “oh, shit”. Και με μια κολασμένη τσιρίδα και ένα ΣΚΑΣΙΜΟ χέβυ μέταλ όλεθρου ο Kai Hansen και οι Helloween μπήκαν στην ζωή μου.

Δεν μπορώ να εκφράσω επακριβώς το πόσο πολύ εντύπωση και πόσο cool μου φαινόταν όλο αυτό. Πάρα πολύ. Ειδικά γιατί μετά έμπαιναν κομματάρες, οι οποίες και χέβυ πολύ ήταν και πολύ μελωδικές και κυρίως γιατί αυτή η φωνή μου ακουγόταν (και όχι μόνο εμένα) τρομερά ιδαίτερη και πορωτική και γαμάτη. Πάθος ρε παιδί μου, γρέζι, ψηλές νότες, φοβερά vocal lines, ένας αριστουργηματικός χαμός (Λεπτομέρειες στην κριτική που έγραψα για το Metal Music Archives).


Για κάποιο λόγο ο γκουρού αδερφός δεν αγόρασε ποτέ Helloween βινύλιο, αυτό έπαιξε πολύ σαν αντεγραμμένη κασσέτα αλλά το Walls of Jericho που βγήκε μετά δεν το πήραμε χαμπάρι τότε. Πιθανόν να μην παίρναμε χαμπάρι ούτε το Keeper of the Seven Keys Part I αλλά ευτυχώς ο Γκοτζίλα είχε ερωτευτεί το κολοκυθοειδές hook και όταν βρέθηκε στην Αγγλία το 1987 το αγόρασε με κλειστά μάτια. Μαζί και μια εξαιρετική μπλούζα της εποχής, την οποία χρόνια μετά παρέδωσε σε άξιο κορμί (το δικό μου συγκεκριμένα). Τα νέα κατέφτασαν μέσω αλληλογραφίας για τα νέα ευρήματα, τα οποία περιελάμβαναν και το Pleasure to Kill με συγκινητική ιστορία ύφους «ΤΟ ΒΡΗΚΑ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΩΡΑ» και με ευφάνταστη πατέντα κρυψίματος του βινυλίου σε άσχετη θέση μέχρι να πεταχτεί να βρει τα απαραίτητα φράγκα. Το γράμμα θυμάμαι πάντως περιελάμβανε και ένα σκιτσάκι με το λόγκο της Noise Records (το «καινούργιο», δηλαδή το κλασσικό).





Στο δικό μου σύμπαν προτού αποκτήσω τις δικές μου κόπιες των Walls of Jericho και Keepers Ι (το πρώτο ως το CD υπ’αριθμόν 5 της δισκοθήκης μου και το δεύτερο σε αυθεντική κασέτα, πιθανώς αιώνιο δάνειο από τον Νάσο- σόρι αμπάουτ δατ!), οι Helloween ήταν αυτή η καταπληκτική μπάντα με τα πολύ ξεχωριστά σουξέ με υπερμελωδίες και το uber coolness artwork/merch που έπιανε επίπεδα λατρείας Maiden. Να μην έχεις ακούσει Helloween εν Ελλάδι στα τέλη 80s απλά δεν έπαιζε. Είχαν πιάσει το ’88 μεριά μεγάλα ύψη δημοτικότητας. Αν θυμάμαι καλά στο αφιερώμα της δεκαετίας του Χάμερ από αναγνώστες βγήκαν στην τριάδα. Μέσα στα τρία καλύτερα μέταλ της δεκαετίας του ’80, τότε. Αναλογιζόμαστε τον ανταγωνισμό και αναγνωρίζουμε το σουξέ.

Και όχι μόνο Ελλάδα. Παγκοσμίως βρίσκονταν στο απόγειο της επιτυχίας τους, με άνοιγμα σένιο στην αμερικανική αγορά, κομπλέ περιοδεία στις ΗΠΑ με Anthrax και (πάνω από) Exodus, ενώ έχουν αφήσει άριστες εντυπώσεις στο (ευρωπαϊκό) Monsters of Rock του 1988 με το πολύ δύσκολο έργο να ανοίγουν για Guns n’ Roses, Megadeth, Lee Roth, KISS και Iron Maiden. Το ότι το κοινό τους θυμόταν και μάλιστα με άριστες εντυπώσεις (σύμφωνα με τον τύπο της εποχής τουλάχιστον και δυο πάλιουρες Άγγλους που μου τα λέγανε), ε, είναι θέμα.

Και μετά ο Kai Hansen έφυγε. Λοιπόν εγώ μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα ασχοληθεί εις βάθος, έφυγε ο κιθαρίστας ξέρω γω. Που τραγούδαγε κάποτε και εμένα μου άρεσε αλλά εντάξει. Δεν ασχολήθηκα ιδιαιτέρως με το θέμα. Πήρα χαμπάρι ότι ασχολούνταν όλοι οι άλλοι, θυμάμαι το Hammer να τον έχει εξώφυλλο με ένα χαβανέζικο πουκάμισο (δεν με έψησε, το dress code το έπαιρνα από Anthrax εγώ) και διπλή κριτική στον νέο του δίσκο (δεν συμφωνούσαν) και μια αποθεωτική κριτική συναυλίας του 90. Και του 91. Και μάπα-αδιάφορη κριτική για τον δεύτερο δίσκο. Όλα φιλολογικά τα εισέπραττα, ήμουν ήδη Ηράκλειο και δεν ήξερα κανέναν να ακούει Gamma Ray και δεν έβλεπα κανένα λόγο να αγοράσω Gamma Ray όταν έχω μια λίστα με 150 δίσκους που θέλω οπωσδήποτε τώρα γιατί τους ξέρω και τους χρειάζομαι.

Και οι Helloween; Εδώ είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Διότι μπορεί να έγινε το Σχίσμα και όλα να άλλαξαν αλλά εμείς (η φαμίλια λέω) είχε ακόμα την ορμή της τελειότητας των προηγούμενων δίσκων. Και έτσι αποκτήθηκε το Pink Bubbles Go Ape. Για άλλο δώρο πήγαινε η αδερφή μου, δεν βρέθηκε εκείνο (δεν θυμάμαι ποιο, Σοφάια σχολίασε!), της το έσπρωξε ο χοντρός στο δισκάδικο, τέλος πάντων πήραμε στα χέρια μας το καινούργιο Helloween. Και ήταν όλο μια απογοητευσάρα. Ένα ωραίο κομμάτι (το Kids of the Century) και μετά μετριότητες, η μια μετά την άλλη.


Μην τσινάτε οι φανατίλες και μη μου συγκρίνετε με το *επόμενο*, με τα προηγούμενα είχα να συγκρίνω. Ακόμα και το κούλνες φάκτορ πήγε περίπατο. Ένα άθλιο εξώφυλλο αβάν γκαρντ του κώλου με μια τύπισα και ένα ψάρι, σαπουνόφουσκες να αντικαθιστούν τις κολοκύθες (sacrilege), κάτι μπούρδες με αυγά μάτια και γενικά μια αδιαφορία. Μιλάμε για μια εποχή εντωμεταξύ που ό,τι αγόραζες έπαιζε στο ριπίτ ανελέητα, δεν ΓΙΝΕΤΑΙ να πάει χαμένη μια αγορά, δεν παίζουν τέτοια σενάρια, τα λεφτά μας τα τιμάμε κλπ. Πίπες, όσο ριπίτ, όσο και να προσπαθούσαμε να το συνηθίσουμε, τίποτα, μάπα ρε παιδί μου, αδιάφορο, βάλε να παίξει ξανά το Painkiller, Rust in Peace, Never, Neverland κλπ (λέω τυχαία παραδείγματα δίσκων της ίδιας χρονιάς). (έντιτ: Χμ. Λοιπόν, αυτός ο δίσκος βγήκε το 1991. Όχι ότι δεν προτιμούσαμε να ακούμε τα προαναφερθέντα - που *είναι* του 1990 - αλλά για την ακρίβεια του πράγματος.)


Πότε ακριβώς έπεσε η μελέτη στο πακέτο Helloween/Walls of Jericho/Judas και κατόπιν Keeper I, κομπλέ με βιβλιαράκι, ποιος παίζει ποιο σόλο και κυρίως (ζωτικής σημασίας πληροφορία) ποιος έγραφε τι, δεν θυμάμαι επ’ακριβώς. Κάπου εκεί. Το μόνο που θα πω είναι ότι ο σφοδρός έρωτας που (ξανα)βίωσα με αυτούς τους δίσκους δεν περιγράφεται. Κατ’αρχάς το Walls of Jericho πακέτο (βολικά θα πιάσω όλη την εποχή μαζί, με διαφορά μηνών βγήκαν άλλωστε και ηχητικά είναι σχεδόν πανομοιότυπα-σχεδόν λέω) ισορροπούσε άψογα μεταξύ extreme speed (με θολά τα όρια με το θρας) και power μελωδικότητας με κορωνίδα (για μένα) αυτή την μοναδική χροιά του Kai. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, ειδικά όταν γνωρίζω ότι η συντριπτική πλειοψηφία τον θεωρεί borderline κακό τραγουδιστή σε σχέση με τον Kiske στα Gamma Ray, όχι στα τότε να πούμε που δεν είναι και 100% στη νότα πάντοτε. Αλλά παιδιά, εμένα αυτή είναι μέσα στις 5 αγαπημένες μου φωνές και μου αρέσει περισσότερο ο Kai του Walls of Jericho από τον Kai του Land of the Free (που λατρεύω έτσι κι αλλιώς). Τέτοια αρρώστεια.

Και έπειτα έχουμε το Keeper I που είναι σχεδόν αποκλειστικά ευθύνη του Kai Hansen συνθετικά και όπου αν κάποτε κάτσουμε σοβαρά να τα βάλουμε κάτω, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η κιθαριστική δουλειά που έχει βάλει εκεί είναι από τις TOP στο χέβυ μέταλ έβερ. Εννοώ ότι όχι μόνο είναι ο προφανής βασικός ιθύνων νους για την γένεση (και κορύφωση λέω εγώ) ενός ιδιώματος αλλά ταυτόχρονα καταθέτει κιθαριστική δουλειά που η μόνη λέξη που την χαρακτηρίζει είναι «άψογη». Αυτοί που 25 χρόνια μετά ακόμα τραγουδάνε μόνοι τους το σόλο του Halloween ή το ίντρο του Twilight of the Gods ελπίζω να αντιλαμβάνονται. Εννοείται ότι Weikath ακολουθεί επαξιότατα και συμπληρώνει ένα από τα κορυφαία κιθαριστικά δίδυμα στα χέβυ μέταλς, εκεί, μαζί με Tipton/Downing, Murray/Smith, LaRocque/Denner-Blakk κλπ.

Έχοντας βυθιστεί στο σύμπαν των Helloween εκείνη την εποχή, ε, εκεί έγινε η πρώτη διαπίστωση ότι «ρε Vic, τελικά είσαι πολύ βλαμμένος οπαδός Hansen». Ειδικά όταν έπιασα τον εαυτό μου να στεναχωριέται που δεν θα ακούσω την φωνή του ξανά (νόμιζα) παρόλη την λατρεία στον Kiske, ε, υπήρχε θέμα. Θα πρέπει να βάλω λεφτά στην άκρη. Προκοπή γύρω μου δεν βλέπω, πάγος στην αγορά των επιβεβλημένων, σίγουρων δίσκων. Πάω να πάρω το Heading for Tomorrow.

Εκεί έγινε η τελειωτική ζημιά. Σε επόμενο τεύχος, το σοκ του Welcome/Lust for Life με ανατριχίλες διαρκείας (“HE LIVES!”).

Α. Μην ξεχαστώ. Καμμένες Top Helloween λίστες:

Δίσκοι:
1. Helloween/Walls of Jericho/Judas
2. Keeper of the Seven Keys Part I
3. Keeper of the Seven Keys Part II

Σχόλιο: Είναι όλοι δεκάρια. Προφανώς. Δεν υπάρχει σωστή και λάθος κατάταξη αυτής της λίστας, απλά δεν υπάρχει.


Τοπ 10 κομματιών (με youtube links για τη φάση):
1. Ride the Sky
2. I’m Alive
3. Halloween
4. Victim of Fate
5. March of Time
6. Twilight of the Gods
7. Heavy Metal (is the Law)
8. How Many Tears
9. Phantoms of Death
10. Keeper of the Seven Keys

Σχόλιο: Με θλίβει που δεν έχω βάλει τα I Want Out, Dr. Stein, We Got the Right, Judas και βέβαια το Eagle Fly Free. Επίσης το γεγονός ότι το 70+% είναι γραμμένο από τον Kai Hansen και προηγούνται στην λίστα δεν είναι καθόλου τυχαίο. Απλά ισχύει.


Τοπ 5 σόλο Helloween:
1. Ι’m Alive
2. Halloween
3. Phantoms of Death
4. opening lick στο Twilight of the Gods
5. March of Time

Σχόλιο: Στο Ι’m Alive είναι αυτή η δωδέκατη νότα ακριβώς που με λιώνει. Σηκώνεται η νότα, σηκώνεται και η τρίχα. Κάπως έτσι.



Top 5 τσιρίδες Helloween:
1. Ride the Sky. Χωρίς άλλη διευκρίνιση.
2. You will burn in HEEEEEELLLL (Victim of Fate)
3. “…turns into a suuuuun….” - How Many Tears, στο τέλος. Πιο πολύ από το “gone”, ναι. (απαντώ στην προφανέστατη ερώτηση εδώ που δεν θα κάνει ποτέ κανείς.)
4. “oh shit…” - WUAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!!! (Starlight)
5. ΑΑΑΑΗΗΗΗΗΗΗ - It’s Halloween….

Σχόλιο: Τοπ μέταλ τσιρίδα ο Kai. Αν έβαζα και τις δυο που πετάει στους Blind Guardian δεν χώραγε με τίποτα ο Kiske.

Part II - Gamma Ray and Heading for Tomorrow

3. Η Ιστορία των Ensemble - Η Μεγάλη Παρένθεση: Rock n' Roll Cafe

1. H Ιστορία των Ensemble - In the Beginning...
2. Η Ιστορία των Ensemble - Τώρα και με λιντ γκιτάριστ!
3. Η Ιστορία των Ensemble - Η Μεγάλη Παρένθεση: Rock n' Roll Cafe
4. H Ιστορία των Ensemble - Live ντεμπούτο

Το μαγαζί ήταν ιδιοκτησία του «Ψηλού», κατά κόσμον Μανώλη Σφακιανάκη, γνωστό στο Ηράκλειο ως τον μπασίστα των Σάρκα, που είχαν βγάλει εφτάιντσο, ένα δηλαδή τιτάνιο κατόρθωμα στα δικά μας μάτια. Ο ψηλός λοιπόν είχε το μαγαζάκι του χωμένο σε ένα στενό πίσω από την πλατεία Δασκαλογιάννη, το οποίο δεν είχαν πάρει μυρωδιά πολλοί εκτός από πολύ συγκεκριμένο κόσμο, δεν ξέρω πώς και γιατί, εγώ το έμαθα από την Θοδωροπαρέα πάντως. Το μπαράκι ήταν στενόμακρο με πιο πολύ έμφαση στο στενό παρά το μακρύ και το μεγάλο σουπράιζ ήταν ότι είχε και πάνω όροφο δισκάδικο. Αυτό έπρεπε να στο πουν, χαμπάρι μόνος σου αποκλείεται να έπαιρνες, μια κλασσική στριφογυριστή μεταλική σκάλα που υπέθετες ότι οδηγεί σε κάνα αποθηκάκι είχε, όμως στην πραγματικότητα σε έβγαζε σε κομπλέ δισκάδικο (βινύλιο όνλι), πολύ μεγαλύτερο από ότι θα φανταζόσουν.

Επίσης το δισκάδικο ήταν εντελώς άκυρο για Ηράκλειο. Τουτέστιν έβρισκες βινύλια από Γκαράζ μπάντες, χαρντκόρ μπάντες, πανκ μπάντες, κάποια ροκ πράγματα και σκόρπια μεταλοβινύλια που ένας θεός ξέρει από πού τα καβάντζωνε. Είχε ας πούμε 3 κόπιες το σινγκλάκι των Flotsam and Jetsam από το No Place for Disgrace, τη διασκευή σε Έλτον Τζον (Saturday Night’s Alright for Fighting), Mekong Delta picture discs, τα οποία δεν περίμενες να τα πετύχεις ανάμεσα σε δίσκους Dead Kennedys, Black Flag, Bad Religion, Sonic Youth, Stooges και κουλά μπούτλεγκ Τζέλο Μπιάφρα λάιβ. Ο μπάρμαν (Ανδρέας; Δεν ορκίζομαι), φανατίλας Black Flag, πρώην μέταλος (μου έδειξε την ταυτότητά του με μαλλιά και μπλουζάκι Accept), ωραίος τύπος, έβαζε τα δικά του και ακούγαμε και ανοίγαν τα αυτιά μας εμείς. Φυσικά άφηνε να βάζεις και την κασσέτα σου ή το δίσκο σου, οπότε σύντομα το μέταλ μπήκε στο μενού όταν είμασταν πλειοψηφία.

Αποκορύφωμα ένα σκηνικό που μόλις έχουμε αγοράσει το In the Shadows, το ριγιούνιον των Mercyful Fate. Το πιάνει ο Ανδρέας, γελάει με την μάπα του King Diamond και το βάζουμε. Καθόμαστε στο μπαρ και ακούμε. Δίπλα μας, ένας μάλλον εύσωμος τύπος με μαλλάκι, κάθεται μόνος του και καπνίζει πίνοντας φραπέ. Άλαλος. Με το που μπαίνει ο δίσκος ανασηκώνεται, μας κοιτάει, κοιτάει και το δίσκο, γυρνάει στον καφέ του. Σε λίγο τον ξεχνάμε πάλι και αρχίζουμε τα δικά μας, κοπάνημα, «τι έπος έβγαλε πάλι ο θεός», «πωωω» και τέτοια. «Γιατί κλαίει αυτός;» να μας ρωτάει γελώντας ο Ανδρέας, «Γιατί ΝΙΩΘΕΙ το άτομο κάθε νότα ρε» να του απαντάμε, πιο πολύ γέλιο αυτός, όλα μια ωραία ατμόσφαιρα.

Ο Σιωπηλός θαμώνας ρίχνει κλεφτές ματιές και μόλις μας βλέπει ότι τον έχουμε πάρει πρέφα αρχίζει πορωτικό κοπάνημα (ιδιαίτερο στυλ, από το σβέρκο και πάνω μόνο), κλεφτή ματιά, δεν κοιτάμε (νομίζει), πάγωμα. Μετά κλεφτή ματιά, κοιτάμε, κοπάνημα, δεν κοιτάμε, παύση. Αγαλματάκια ακούνητα από την ανάποδη. Φυσικά έχουμε εντυπωσιαστεί από την συμπεριφορά και συνεννοούμαστε με ματιές «τι είναι αυτός ρε;». Αυτό για όλη την πρωτη πλευρά του δίσκου. Μέχρι να το γυρίσει ο Ανδρέας, επικρατεί μια σιωπή την οποία γεμίζουμε σχολιάζοντας την θεϊκότητα του εν λόγω δίσκου, αλλά εντάξει, δεν πιάνει και τα 2 πρώτα, μάλλον όχι και τα σόλο του King, ώσπου ο Νάσος νιώθει ένα σκούντημα/σπρώξιμο στην πλάτη. Είναι ο Σιωπηλός.
«Φίλε…»
«…»
«Φίλε…είσαι φανατικός οπαδός του King Diamond;»
«Εεε…ναι», ανασήκωμα ώμων.
Σκούντημα ώμου φιλικό: «Χεχ…ΕΠΕΣΕΣ ΣΕ ΙΔΙΟ!», του λέει ο τύπος και επιστρέφει στον καφέ του. Δεν μας ξανάπε λέξη. Έκτοτε τον λέγαμε ο King Diamond, το οποίο μάθαμε ότι ήταν γενικώς το παρατσούκλι του (ή μήπως μας το είπε αυτός; Δεν ορκίζομαι πάλι), σε κάτι μήνες τον είδαμε να κυκλοφορεί με ένα σταυρό μεγέθους Ozzy, αλλά ανάποδο και την επόμενη φορά που (δεν) μας μίλησε ήταν σε ένα μέταλ πάρτι σε ένα μπαρ, όταν έπαιζε το Sleepless Nights. Στο σημείο του σόλο τον είδαμε να τρέχει προς το μέρος μας, να πέφτει στα γόνατα και να γλιστράει μέχρι τα πόδια μας, όπου και ξεκίνησε επιληπτικό air guitar. Τρου στόρι. Δεν ξέρω αν έψαχνε απεγνωσμένα φίλους και αυτός ήταν ο τρόπος του, πάντως δεν μας μίλησε και δεν μας έβγαινε να του πούμε εκείνη τη στιγμή «Ναι ρε! Ναι!» ή κάτι ενθαρρυντικό, είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό και μετά να προσπαθούμε να μη σκάσουμε στα γέλια μπροστά του και στενοχωρηθεί. Ψυχεδέλεια.

Επιστροφή στο Rock n' Roll Cafe. Ο Θοδωρής βέβαια και η παρέα του μέσα σε όλα αυτά τα γκαραζο-πανκ και τα ακούσματα Ψηλού/Ανδρέα, νομίζω είχαν και τον ανάλογο θαυμασμό, πάντως το μαγαζί έβγαζε φοβερά οικογενειακή ατμόσφαιρα, υπερχαμηλές τιμές, DIY καταστάσεις και το αποκορύφωμα των βραδινών χάπενινγκς έβερ: The Surfin’ Buhahas.

Οι Surfin’ Buhahas ήταν μια πρωτοποριακή ιδέα του Ψηλού (υποθέτω) κάποιες καλοκαιρινές μέρες. Πήγαινες το πρωί, έδινες το όνομά σου, έσκαγες ένα πεντακοσάρικο και σε κατέγραφε σε μια λίστα. Νομίζω αυτό το έκανε μια φορά την εβδομάδα, Τρίτη ή Τετάρτη. Το βράδυ μαζεύονταν όλοι, που ήταν οι γνωστοί που πήγαιναν έτσι κι αλλιώς και έκλεινε η πόρτα, no more guests allowed, πλεονασμός φυσικά, καθημερινή δεν πάταγε και κανείς άλλος το πόδι του. Το πεντακοσάρικο του καθενός πήγαινε για ευγενή σκοπό. Τα έβαζε ο Ψηλός και έπαιρνε μπριζόλες, πανσέτες και τέτοια, τα οποία έκανε στα κάρβουνα στο μπαλκόνι του δισκάδικου πάνω. Το μπαρ λειτουργούσε κανονικά, μόνο που κάθε τρεις και λίγο κατέβαινε η πιατέλα με τα κοψίδια, τα οποία και ξεσκίζαμε. Και μπορώ να διαβεβαιώσω ότι αυτοί που τιμάνε το Τραπέζι, είχαν την καλύτερή τους γιατί οι φλώροι σταματάγανε στην δεύτερη μπριζόλα και από ένα σημείο και πέρα οι πιατέλες ήταν για δυο-τρία άτομα. Εξαιρετικό σκηνικό, κρίμα που δεν κράτησε πολύ.

Μετά από κανά-δυο χρόνια το μαγαζί έκλεισε λόγω αναδουλειάς, μεγάλου ενοικίου, ποιος ξέρει, έκλεισε πάντως και πολύ στενοχωρηθήκαμε και πλέον δεν το θυμάται κανείς. Hail Rock n' Roll Cafe!

Κλείνει η κτηνώδης παρένθεση και οσονούπω (=κάποια στιγμή μέσα στον Ιούνιο. Ή τον Ιούλιο) επιστρέφω με τους Ensemble λάιβ να σαρώνουν το Ηράκλειο.

edit: Θα νόμιζε κανείς ότι με τέτοιο παρελθόν θα θυμόμουν και σωστά το όνομα του μαγαζιού. Λοιπόν το μαγαζί δεν λεγόταν Οδός Ονείρων αλλά Rock n' Roll Cafe. Την διαπίστωση την έκανα όταν ξεφύλλιζα το πρόχειρο τετράδιο από την Β' Λυκείου για κάτι σκιτσάκια. Και έπεσα πάνω σε μια κουβέντα για δίσκους που έψαχνα στο Rock n' Roll Cafe. Και μου ήρθε ο νταμπλάς "Αμάν! Ναι ρε, Rock n' Roll Cafe!". Οδός Ονείρων έγινε το μαγαζί *μετά* τα σκηνικά που περιγράφω άνωθεν, πιθανώς με διαφορετική ιδιοκτησία πριν κλείσει οριστικά. Έγινε η διόρθωση. Και καλύτερα γιατί ενδόμυχα σκεφτόμουν όταν το έγραφα ότι είναι πολύ κουλό το όνομα Οδός Ονείρων για τέτοιο μαγαζί. Ντροπή μου.

2. Η Ιστορία των Ensemble - Τώρα και με λιντ γκιτάριστ!

1. H Ιστορία των Ensemble - In the Beginning...
2. Η Ιστορία των Ensemble - Τώρα και με λιντ γκιτάριστ!
3. Η Ιστορία των Ensemble - Η Μεγάλη Παρένθεση: Rock n' Roll Cafe
4. H Ιστορία των Ensemble - Live ντεμπούτο


Ωραίααααα... Και τι κάνουμε τώρα; Πρώτον, πού θα παίξουμε πρόβα και δεύτερον ΤΙ θα παίξουμε στην πρόβα; Αυτό ήταν κομμάτι δύσκολο διότι ενώ η μουσική μας παιδεία σαν ακροατές ήταν μια χαρά (σένιοι μεταλλάδες που ακούνε και Φέηθ Νο Μορ, τέτοια ανοιχτομυαλιά λέμε), σαν εκτελεστές ο Νάσος ζοριζόταν να βγάλει το ριφ του Πάρανόιντ και σαν είδωλα της lead κιθάρας είχε το δίδυμο Χάνεμαν/Κινγκ (βλαμμένος Σλεϊεράς) οπότε, ναι... Ο Γιάννης δήλωνε ότι θα παίξει ότι του πούμε, που τελικά αποδείχτηκε αλήθεια, αλλά ο μπασίστας σε ένα μέταλ συγκρότημα δεν σώζει την κατάσταση αν ο άλλος δεν μπορεί να παίξει ένα ριφ.

Η απόφαση τελικά λήφθηκε διά της ατόπου: Απορρίπτουμε κομμάτια που δεν μπορούμε να παίξουμε. Εγώ αφαιρούσα όλα τα κομμάτια με καλούς τραγουδιστές που είχαν πάνω από μία οκτάβα φωνή και κρατούσα αυτά που (νόμιζα) ότι μπορώ να πω, ο Νάσος τα ριφ που είχε βγάλει. Ονειρευόμουν να πούμε κάνα Annihilator, κάνα Slayer, τελικά η λίστα ήταν For Whom, Born to Be Wild (νομίζω μετά από προτροπή του μπαμπά του Νάσου), Louie Louie (αφού το έχουν ήδη βγάλει), Paranoid (με στόχο να το βγάλει ο Νάσος), Highway to Hell (και να σκέφτομαι σοβαρά αν θα το πω σαν τον Μητσικώστα, να μιμούμαι Σκοτ) και τελευταία στιγμή Enter Sandman γιατί μόλις είχε βγάλει το ριφ ο Νάσος...

Underwhelming είναι η σύνοψη της λίστας αλλά εντάξει, πλάκα θα'χει. Ξεκινήσαμε κάποιες άθλιες πρόβες, πιο πολύ στην γκοσμάρα μας ότι "Γουάου! Παίζουμε! Είμαστε συγκρότημα! Δε σκάι ιζ δε λίμιτ!" και τέτοια και σύντομα συμφωνήσαμε ότι θέλουμε σόλο. Το Φορ Χουμ θέλει και το λιντάκι του, να παίζεις γενικά χωρίς σόλο δε λέει, οπότε το επόμενο βήμα στο χτίσιμο της αυτοκρατορίας ήταν η εύρεση του Κιθαρίστα. Προσόντα: Να μπορεί να παίξει το Πάρανόιντ και αν γίνεται να παίζει και σόλο, ακόμα καλύτερα. Βρέθηκε τέτοιος, τον βρήκε ο Φιλώτας, συνομήλικος, ο Θοδωρής. Παιδί που άκουγε κυρίως ροκ, λίγο πανκ, Τρύπες, Σιδηρόπουλο και τέτοια, αλλά μπορούσε να παίξει το Πάρανόιντ ΚΑΙ να παίξει και σόλο, με καλά αποτελέσματα κιόλας!

Το κακό ήταν ότι με το που ήρθε έβαλε κατευθείαν στο σέτλιστ μας τα Should I Stay or Should I Go και το I Wanna Be Your Dog και στο πιο άθλιο, το Rock n' Roll στο Κρεβάτι του Σιδηρόπουλου. Ελληνικό στίχο; Στους Ensemble μου; Που δεν ήταν Ensemble ακόμα, αβάφτιστοι.

Κάνουμε πρόβες οι Αβάφτιστοι και σιγά-σιγά τα κομμάτια μοιάζουν με τα ορίτζιναλ, σε σημείο να νιώθω έκσταση όταν συνειδητοποιώ ότι αυτή τη στιγμή παίζουμε Μετάλλικα, γαμάει το φίλινγκ, τι φανταστική που είναι η μουσική και όλα αυτά τα ρομαντικά. Και έκατσε ευκαιρία για λάιβ. Απότομα. Στα πλαίσια των καλοκαιρινών εκδηλώσεων του Δήμου οργανώθηκε ένα λάιβ με τοπικές μπάντες κάθε είδους και ο Θοδωρής μας είπε ότι παίζει να καβαντζώσουμε θέση. Μιλάμε για μεγάλο ανοιχτό χώρο, που σε τέτοια ιβέντς έβαζε και 600 άτομα. Με άγνοια κινδύνου συμφωνήσαμε πάραυτα και πήγε ο Θοδωρής με την κοπέλα του, τη Ντίνα, να δηλώσουν συμμετοχή. Μια χαριτωμένη κοπελίτσα πολύ κοντή που λάτρευε τον μουσικό-αγόρι της και είχε πάρει τον ρόλο της στα σοβαρά: "Πίσω από κάθε μεγάλο άντρα κρύβεται μια μεγάλη γυναίκα". Περίπου. Όχι μεγάλη, 1.55 την έκανα, γενναιόδωρα.

Πάντως έπρεπε να δοθεί όνομα. Και αυτό είναι μια τραγική διαδικασία και ψυχοφθόρα που όταν ακούς για νιοστή φορά "αστεία" τύπου Ατσάλικα, Μηντέρα και δε συμμαζεύεται, σε πιάνει εύκολα απελπισία. Εγώ ήθελα θρας όνομα (εκεί, το βιολί μου), ο Θοδωρής και η Μεγάλη Γυναίκα Ντίνα θέλανε κάτι ροκ, στυλ Απροσάρμοστοι, Πάμε Πάσο. Εκεί ανατρίχιασα, το θυμάμαι σαν τώρα:
- Ναι, ρε παιδιά! Πάμε Πάσο! Γαμώ τα ονόματα είναι! Πρωτότυπο!, να λέει η Ντίνα υποστηρίζοντας την casual, "τώρα μου'ρθε" πρόταση του Θοδωρή.
- Τι Πάμε Πάσο; Είμαστε οι Πάμε Πάσο και παίζουμε Metallica; ΟΧΙ!
Ματιές "δεν θα δούμε προκοπή με αυτούς" από το ζεύγος και πάμε πάλι από την αρχή. Νομίζω, ότι τελικά έφυγαν με την εντολή (δημοκρατικά αποφασισμένη) να δηλώσουν Defector, χρυσή τομή κι ετς, θρασάδικο σε -τορ, στρατιωτική άρνηση για τον Θοδωρή (Μήνυμα-έτσι του το πλασάραμε να τσιμπήσει), όλα καλά.

Φυσικά δήλωσαν κάτι άλλο. Εκτός Ελέγχου. Και γίναμε μπαρούτι. Βέβαια πλέον το θέμα ήταν ότι παίζουμε λάιβ, τι όνομα και τρίχες τώρα, ενώ και η παρέα των παιδιών σιγοντάριζε ότι είναι ονοματάρα για να μας κατευνάσει. Η συναυλία δεν έγινε ποτέ. Ακυρώθηκε για κάτι δημοτικά σκάνδαλα, ατασθαλίες, παράτυπες διαδικασίες, δεν ξέρω, είχαμε μαζευτεί καμιά δεκαριά μπάντες έξω από την είσοδο και περιμέναμε κάποιον να ανοίξει την πόρτα, ο οποίος δεν ήρθε ποτέ.

Πίκρα και απογοήτευση και πάμε να κάνουμε λάιβ μόνοι μας που να πάρει. Εκεί έγινε μια απόπειρα να κλείσει ένα λάιβ σε ένα μαγαζί κάπου, το οποίο τελικά δεν έγινε ποτέ, όμως ήταν ενδιαφέρον φιάσκο καθώς κόσμος είχε ενημερωθεί ότι θα γίνει και μέχρι την ημέρα του λάιβ η μισή μπάντα έψαχνε τις αφίσες, η άλλη μισή δεν ήταν ενήμερη, γενικώς ένα τζέρτζελο ελληνικής ανοργανωσιάς που αποτέλεσμα είχε να με πάρει τηλέφωνο ο Θοδωρής και ξεκαθαρίστηκε ότι λάιβ δεν παίζει. Δεν θυμάμαι ποιος έφταιγε για το ρόμπα-εφφέκτ, όχι εγώ πάντως, τουτέστιν SEP όπως λέει και ο Ντάγκλας Άνταμς (Somebody Else’s Problem). Αυτό πάντως ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι με τον Θοδωρή, το παιδί τα είχε πάρει με τις μπούρδες που έκαναν αυτοί που έφταιξαν, που είπαμε δεν ήμουν εγώ.

Είχαν προηγηθεί φυσικά αψιμαχίες για τα κομμάτια, Σιδηρόπουλο αυτός, Metallica - Whiplash εμείς. The Stooges αυτός, Metallica – So What? εμείς. Γενικά, για κάθε παπαριά δικιά του, πετάγαμε ένα Metallica εμείς, στο τέλος μαζέψαμε Whiplash, Seek and Destroy, So What, Am I Evil, Enter Sandman, Four Horsemen, For Whom the Bell Tolls, Nothing Else Matters (αυτό ήταν συμμαχία Νάσου-Θοδωρή, είχε βγάλει το σόλο ο Νάσος, άλματα προόδου κυριολεκτικά), οπότε καταντήσαμε ένας αχταρμάς τρίμπιουτ του Μετάλικα meets Θοδωρής. Κάπου εκεί βγήκε και το Somebody Put Something in my Drink που το ήθελα και εγώ καθότι Ramones φαν, το Anarchy in the UK (ο Θοδωρής από Πίστολς, εμείς από Μέγκαντεθ) και το ιναγκάντα-νταβίντα (από Slayer το ξέρουμε εννοείται) και είμαστε κομπλέ.

Γενικά μιλώντας, το όλο σκηνικό ήταν μεν φανερά κουλό αλλά είχε μπόλικα καλά παράπλευρα. Κατ’αρχάς μέσω του Θοδωρή αρχίσαμε να συχνάζουμε στo Rock n' Roll Cafe, μια τρύπα μαγαζάκι σε ένα στενούρι δίπλα στην πλατεία Δασκαλογιάννη (κεντρικό σποτ του Ηρακλείου αυτό, παλιά και πιθανώς και σήμερα μαζεύει αληταμπουρία με μπύρες από το περίπτερο. Rock n' Roll Cafe λοιπόν, ναι, ίσως το πιο καλτ μέρος που σύχναζα ποτέ... ...και εδώ ανοίγει κτηνώδης παρένθεση...

Στο επόμενο τεύχος: Rock n' Roll Cafe.

1. H Ιστορία των Ensemble - In the Beginning...

The Official Ensemble Chronicles.

A Faflatology in Many Parts.

Being the events concerning Ensemble and the Heraklion Metal Scene circa 1992-1995.




Οι Ensemble (Ενσέμπλ, κακιά αμερικάνικη προφορά, όχι Ανσάμπλ - επιλεγμένο σε μια απεγνωσμένη κίνηση κυριολεξίας) ήταν η μπάντα που παίζαμε με φίλους από το 1992 έως το 1995. Προσφάτως ο μπασιστέρ ξέθαψε υλικό (φωτογραφίες, εισιτήρια και λοιπά αναμνηστικά), τα φόρτωσε στο facebook και ξεκίνησε ένα μπλαστ φρομ δε παστ που ακόμα καλά κρατεί. Οπότενες, θα βρω μια διέξοδο να καταγράψω τον χείμαρρο ιστοριών από τις μέρες εκείνες εδώ, όπως πάντα γιατί έτσι θέλω.

Συνοπτικά, η δράση μας ήταν 7 συναυλίες στο Ηράκλειο, 5 ορίτζιναλ κομμάτια, τα 4 εκ των οποίων ηχογραφήθηκαν το καλοκαίρι του '95 για να μας μείνει και κάτι, πριν ο καθένας πάρει το δρόμο του για σπουδές στις 4 γωνιές του πλανήτη. Ήμαστε 1 από τις 4 μπάντες που παίζανε "τέτοια" εκείνη την εποχή, η πρώτη από τις 4 και είχαμε παραλάβει τη σκυτάλη από τους 12 Ρίχτερ, Hangover και Victory Parade που ήταν οι μπάντες που παίζανε τέτοια πριν από εμάς. Τα "τέτοια" είναι μέταλ, οι προηγούμενοι με μια έμφαση σε πιο κλασσικά πράγματα, εμείς σε πιο θρας καταστάσεις.

Πιο αναλυτικά, η ιστορία θέλει 25 μπλογκ ποστς τα οποία ίσως και κάνω για να τα βγάλω βιβλίο που το έχω υποσχεθεί σε 2 πρώην μέλη. Ξεκινάω από την αρχή και βλέπουμε:

Η φάση ξεκίνησε όταν με τον φίλο μου τον Νάσο στο σχολείο το συζητάγαμε (αυτός κιθαρίστας, εγώ τίποτα, κάτι πιάνα έκανα μικρός) και παγιώθηκε όταν ο έτερος φίλος μας, ο Γιάννης δανείστηκε το μπάσο του μπαμπά του Νάσου για να μάθει. Είχαμε μείνει στην κουβέντα μέχρι που προέκυψε μια σχολική εκδήλωση. Γιάννης και Νάσος θα παίζανε σε μια μπάντα κάτι βλακείες χριστουγεννιάτικες με άλλα 2 παιδιά και εγώ πήγα να δω την πρόβα. Σημειωτέον ότι Νάσος και Γιάννης ένα χρόνο μικρότεροι, δευτέρα γυμνασίου αυτοί, τρίτη εγώ. Μεταλάδες όλοι, δακτυλοδεικτούμενοι (όχι απαραίτητα κακόβουλα, απλά "πώς είναι έτσι;". "Και γαμώ τα παιδιά"-πιστεύαμε, ενίοτε λανθασμένα), εγώ με στάτους γκουρού στο μυαλό μου λόγω μάθησης και εμπειρίας από τα αδέλφια (πολυ θεωρία, πολύ λιγότερη πράξη!), αυτοί κλασικοί μεταλάδες του '92 με εμπειρία λίγων ετών ας πούμε, με την ορμή των 80ς, όπως πρέπει δηλαδή.

Το λοιπόν, στην πρόβα, με μια άθλια μικροφωνική, σε μια αίθουσα εν αχρηστία που κανονικά ήταν για παιδάκια νηπιαγωγείου, είχαν στήσει το συρφετό καλωδίων και μηχανημάτων και παίζανε το μικρό τυμπανιστή. Νάσος και Γιάννης επέμεναν για το χαβαλέ να παίξουν και καμιά ροκιά, συγκεκριμένα το Louie, Louie (από Μότορχεντ το ξέραμε) και το For Whom the Bell Tolls που δεν έχει σόλο (σχεδόν) και έχει εύκολα ντραμς και είναι Μετάλλικα και αυτό το κάνει φανταστικό.

Καθόμουν και χάζευα το Μανώλη, που κανονικά ακούει στο μάξιμουμ ένα ξεκάρφωτο Ντιπ Περπλ και πολύ Κρητικά, να παίζει χωρίς παραμόρφωση Μετάλικα. Ο ντράμερ, που δεν θυμάμαι όνομα και λοιπές λεπτομέρειες, τον είχα δει να παίζει ροκ εν ρολ σε μια συναυλία στο Δημοτικό Κηποθέατρο και αυτό ήταν το απόγειο της ροκ εμπειρίας του, ήταν άθλιος. Το όλο αποτέλεσμα ήταν άθλιο και έγινε αθλιότερο όταν ο Νάσος αποφάσισε να τραγουδήσει (χωρίς μικρόφωνο). Μιλάμε για κόκκινη μούρη, πεταγμένες φλέβες, γενικά αισθητό ζόρι.

"Αυτό μπορώ να το κάνω και εγώ!", σκέφτηκα και το είπα και στα παιδιά (Γιάννη, Νάσο, σιγά μην τραγούδαγα στο σχολείο). Για να δω αν όντως μπορώ, πήγα σπίτι και τραγούδησα το For Whom στην εισαγωγή πάνω από την κιθάρα, πριν μπουν τα φωνητικά, το κοντινότερο σε καραόκε. Το έγραψα και σε κασσέτα με ένα τραγικό μικρόφωνο που έμπαινε στο στερεοφωνικό και το πήγα σαν ωντισιόν στα παιδιά να πούνε γνώμη. Λες και ακούσανε τον Ντίκινσον, τον Κίσκε, κάτι τέτοιο τέλος πάντων, ο ενθουσιασμός χτύπησε κόκκινο. Και θα ήθελα να πω ότι όντως δικαιολογημένα ενθουσιάστηκαν με το τιτάνιο περφόρμανς μου, αλλά η αλήθεια είναι ότι απλώς τώρα υπήρχε απτή απόδειξη ότι μπορώ, άρα υπάρχει τραγουδιστής, άρα είμαστε σχεδόν συγκρότημα, επόμενο βήμα! Στην πραγματικότητα ήταν πολύ μέτριο, πολύ μέτριο όμως. Και λοιπόν; Εδώ γουστάραμε Κρόνος και Μαξ Καβαλέρα που δεν τους λες και αηδόνια, οπότε κομπλέ, πόσο δύσκολο είναι να τραγουδήσεις το Countess Bathory;


Έτσι, νο πρόμπλεμ, υπήρχε κιθάρα, φωνή και μπάσο, αν βρίσκαμε και ντράμερ μπορούσαμε να κάνουμε πρόβα. Η λύση βρέθηκε στον Φιλώτα, ένα χρόνο μεγαλύτερος, συμμαθητής του αδερφού μου, καλό παιδί και σοβαρό αλλά και μεταλλάς με γνώσεις και δισκοθήκη και (κυρίως) δικά του τύμπανα. Η προσέγγιση έγινε σπίτι του, άκουγε ντέμο Σάρισα (πω ψαγμενιά-ψιλομούφα μου φαινόταν εμένα πάντως, μειοψηφία φυσικά η γνώμη μου) και κάπνιζε στο σαλόνι. Πολύ θετικός, τον βόλευε η φάση, μικρότερα παιδιά, τον είχαμε ανάγκη, άσχετοι όλοι οπότε δεν υπήρχε θέμα επάρκειας και το μόνο που ήθελε να μάθει ήταν ένα πράγμα, προφανώς ζωτικής σημασίας για τον ίδιο. Γυρνάει και μου λέει:
"Εσύ ρε Βασίλη, θα τραγουδήσεις μπροστά σε κόσμο; Δεν θα κάνεις πίσω τελευταία στιγμή, ε;"
...το οποίο μου έκανε εντύπωση, συζητάγαμε για λάιβ δηλαδή τώρα, αλλά στα παπάρια μου, εγώ ήθελα να τραγουδήσω Μετάλλικα, σιγά, ποιος θα ήταν από κάτω δηλαδή;
"Ε, ναι, κανένα πρόβλημα, δεν μασάω!", απαντάω με σιγουριά γνωρίζοντας ότι έχουμε ντράμερ. O Πυρήνας ήταν πλέον εκεί.

Από εκεί και πέρα παρέλασαν 3 διαφορετικοί κιθαρίστες, ο ένας εκ των οποίων θα έπαιρνε τη θέση του Νάσου μετά από μια εντυπωσιακή αποχώρηση με σπασμένες καρέκλες, αίματα στον τοίχο και σπασμένα τζάμια (τρου στόρι), αλλά αυτά και οι πρώτες πρόβες και λάιβ είναι άλλη ιστορία.

Teaser: Ο πρώτος σολίστας ήταν ο Θοδωρής και το κριτήριο επιλογής του ήταν ότι μπορούσε να παίξει το ριφ του Paranoid και μαζί με το ταλέντο του, έφερε την κοπέλα του τη Ντίνα, την παρέα του και την απαίτηση (που ικανοποιήθηκε) να παίξουμε Should I Stay or Should I Go, I Wanna Be Your Dog και το Ροκενρόλ στο Κρεβάτι του Σιδηρόπουλου (θε μου).

[*]: Ο Νάσος μια χαρά φωνάρα εντωμεταξύ. Χρόνια μετά τραγούδησε πολύ ωραία στο This is not a Love Song με τους dRaG που ήταν η μπάντα που έκανε μια ολόκληρη εποχή μετά τους Ensemble. Καμία επαφή χρόνια, όταν είδαμε το σινγκλάκι οι άλλοι φάγαμε ένα σοκ (Nancy; wtf) με το λουκ. Αν το διαβάζεις αυτό Νάσο, γεια! Ρε συ, υπάρχουν οι βιντεοκασέτες με τα λάιβ των Ensemble/Hatred;

2. Η Ιστορία των Ensemble - Τώρα και με λιντ γκιτάριστ!
3. Η Ιστορία των Ensemble - Η Μεγάλη Παρένθεση: Rock n' Roll Cafe
4. H Ιστορία των Ensemble - Live ντεμπούτο

Είναι κουράστικη η ωντισιόν για τους Θίατερ, έχω γράψει δυο σελίδες όπου το μόνο που γίνεται είναι να απορρίπτω (όχι εγώ δηλαδή, ο Portnoy και ο Petrucci - για την ώρα) ονόματα.

Δηλαδή έχω γράψει παράγραφο για τον Portnoy που επισκέπτεται το επίσημο website του Γαϊτάνου (δεν το είχα ξαναδεί, έκατσα γεμάτο δεκάλεπτο). Και σχολιάζει. Αναλόγως τα κέφια και τον χρόνο θα γίνει και αυτό. Στάνταρ πρέπει να περάσει από το στούντιο ο Sebastian Bach να πει το Metropolis και το Glass Prison.

Dream Theater auditions for new singer! The Cheese Lives On (Part I)

Πρόλογος

Δεν το πιστεύαμε όταν έφτασε το φαξ στον 32ο όροφο του Dungeon Tower (με θέα στην Σπιναλόγκα τις καλές μέρες, για να μην ξεχνάμε τον Hansen και τον σκοπό της ύπαρξής μας). Το φαξ μου το έστειλε προσωπικά ο Mike Portnoy και ήταν το ίδιο ακριβώς φαξ που έλαβαν οι Dream Theater πριν δύο μέρες:

"Είστε ελεύθεροι"

Από κάτω υπήρχε ο παντεπόπτης οφθαλμός σε μια πυραμίδα από τυρί και αμέσως πιο κάτω μια γκροτέσκα γκραβούρα με τον James Labrie να τρώει τα πόδια του σε μια διεστραμμένη απομίμηση του ουροβόρου.

Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο, ως προς το περιεχόμενό του και ως προς την προέλευσή του. Ο James LaBrie πλέον δεν ήταν μέλος των Dream Theater. Όσο για την προέλευση... ποιος σκότωσε τον Kennedy; Γιατί ο Ρεχάγκελ καλούσε συνέχεια τον Χαριστέα; Γιατί έκοψαν τον Korgoth of Barbaria παρά το τιτανοτεράστιο pilot; Γιατί οι Dream Theater δεν μπορούσαν να έχουν ένα τραγουδιστή αντίστοιχου βεληνεκούς με τις ικανότητες των υπολοίπων; Είπα ήδη πολλά. Ph'nglui Mglw'nafh Cthulhu R'lyeh wgah'nagl fhtagn. Μην δίνετε σημασία στο τελευταίο. Παρακάτω.

Μαζί με αυτήν την τεράστια αλλαγή στις τάξεις της μπάντας ήρθε και μια απρόσμενη (για κάποιους) επιστροφή. Ο Mike Portnoy μετά από τα δύο άκυρα στην μάπα και ενώ έχει γίνει τηλεοπτική σειρά η αντικατάστασή του, επιστρέφει στα σκαμνιά του drumkit του! Τι γίνεται επιτέλους; Παίρνουμε τηλέφωνο τον ίδιο να μας τα εξηγήσει επιμελώς:

Η συνέντευξη

MP: Mike Portnoy, VD: Vic's Dungeon

MP: Ναι, δεν μπορώ και εγώ να το πιστέψω. Είναι απίστευτο. Αν με ρώταγες πριν είκοσι εφτά χρόνια αν φανταζόμουν ποτέ πως θα έφτανε η μέρα που αφού είχαμε προσλάβει αντικαταστάτη του τραγουδιστή μας, μετά θα αλλάζαμε πληκτρά δυο φορές και θα κρατάγαμε τον μάπα αντικαταστάτη τραγουδιστή, θα έφευγα εγώ, θα παρακαλούσα να γυρίσω και θα έτρωγα πόρτα και μετά θα έφευγε ο τραγουδιστής εκείνος και θα γύριζα πάλι εγώ, θα σου απαντούσα "ποτέ δικέ μου, ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα!". Χαχαχαχα (σ.τ.μ.: γελάει). Να, όμως που έφτασε αυτή η μέρα!

VD: Ωραία, ωραία. Τι ακριβώς συνέβη ήταν η ερώτηση.

MP: A, ναι. Ε, τι να έγινε; Ξέρω και γω; Πρέπει να βρέθηκε προγκρεσιβάς μέγας διδάσκαλος μασώνος. Να πέθανε το βύσμα του. Να πήδηξε την λάθος γυναίκα ίσως. Να έφαγε μια πιο δηλητηριώδη γαρίδα από εκείνη που τον έκανε ακόμα χειρότερο τραγουδιστή, χαχαχα. Κάτι. Πάντως έφυγε. Και στο καπάκι με παίρνει ο Πετρούτσι και μου λέει: "Έλα Μάικ! ΕΦΥΓΕ ΡΕ! ΕΦΥΓΕ!", είχε βουρκώσει, δεν μπορώ να σου περιγράψω το συναίσθημα στην φωνή του, ξέρεις, ήταν δύσκολα για όλους μας....(κομπιάζει)... τον αγαπάω με τον τρόπο μου τον James. Και σε κάποιους δίσκους δεν ήταν κακός, καθόλου, ίσα-ίσα. Αλλά είχαμε πολλά προβλήματα σαν μπάντα εξαιτίας του, δύσκολες καταστάσεις...

VD: Δηλαδή;

MP: E, να, θυμάμαι να καθόμαστε στο πούλμαν εγώ και ο John μετά το λάιβ στο Παρίσι και να συζητάμε για την μαλακία που παίχτηκε με τα φωνητικά την ημέρα της βιντεοσκόπησης και ότι λεφτά δεν υπάρχουν για studio time και overdubs και σκατά στα overdubs, εμείς είμαστε τρου... Κατάλαβες. Σούπερ μπάντα και καλά, Berklee και είμαστε ανίκανοι να βρούμε ένα τύπο να τραγουδάει σωστά; Ρόμπα, μας εξέθετε. Εκείνη τη στιγμή σηκώνεται ένας roadie που δεν είχαμε δει ότι καθόταν πίσω και έφυγε. Κοιτάζοντας από το παράθυρο τον είδαμε να πλησιάζει τον Labrie και να τον αρχίζει στις προγκρέσιβ χειραψίες, μασωνικά πράματα, είχα δει ντοκυμαντέρ και ξέρω. Και την επομένη, έρχεται φαξ από την Ατλάντικ που λέει ότι άκουσε τις ηχογραφήσεις και ξετρελάθηκε με το παθιασμένο και raw performance του τραγουδιστή μας και ότι θα το κυκλοφορήσει όπως είναι. Όπως είναι! Έχεις ακούσει το Take the Time από εκεί; Όχι, το έχεις ακούσει;

VD: Ναι. Έχω ακούσει τα πάντα, είμαι εγκυκλοπαίδεια.

MP: Just so. Λοιπόν, τροφική δηλητηρίαση και πίτσες μπλε. Αν εγώ στραμπούλαγα το πόδι μου και οι μπότες βγαίνανε σαν του Lars στο One, νομίζεις θα το κυκλοφορούσαμε έτσι; Θα μου την έλεγαν. Θα μου κόβανε ποσοστά για να μπω στο στούντιο να την φτιάξω. Τα φωνητικά του Labrie όμως κυριλέ, πάμε να κόψουμε το CD, ναι, υπέροχα. Και μετά είναι και το άλλο.

VD: Ποιο;

MP: Κοίτα, δεν είμαστε και το πιο επικίνδυνο συγκρότημα στον κόσμο αλλά φίλε μου, θέλει να έχει κανείς πραγματικά υπερφυσικά λέβελ μιντιφλώριανς στο αίμα του για να φοράει μπλουζάκι Napalm Death και να μοιάζει ακόμα με γκρούπι του Michael Bolton. Δεν λέω, είχαμε το τυράκι μας και εμείς στην μουσική, ειδικά στο Images με το Careless Whisper σαξόφωνο αλλά ακριβώς γι'αυτό το λόγο χρειαζόμασταν λίγο attitude στην φωνή, λίγο πειστική ερμηνεία. Αντ'αυτού είχαμε τον γιλεκάκια με το επώνυμο όνομα και πράγμα.

VD: ΟΚ. Τέλος καλό. Όλα καλά; Ποιος θα είναι ο νέος τραγουδιστής;

MP: Α, εδώ είναι το ωραίο. Όταν έγιναν οι audition για τον αντικαταστάτη μου, διαπιστώσαμε όλοι ότι ξαφνικά υπήρχε μεγάλο ενδιαφέρον για την μπάντα. Ναι, τις είδα και εγώ και όχι, δεν θα εκφέρω άποψη, θα τα μάθει όλα ο κόσμος όταν βγάλω την αυτοβιογραφία μου, σε κανα-δυο δεκαετίες που θα φτάσω στο σήμερα, τότε. Anyway, όταν βρέθηκα με τα παιδιά να το συζητήσουμε, αμέσως είπαμε ότι μην είμαστε μαλάκες, με το ίδιο κόλπο θα γίνει ακόμα περισσότερος τζέρτζελος. Δεν σου κρύβω ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο και το κείμενό σου για τον LaBrie (μου μετέφραζε ο DeMaio). Όλοι το ίδιο είπαμε: Ήρθε η ώρα.

VD: Φοβερό τάιμινγκ, φοβερό. Έξοχα. Οπότε τώρα θα ακολουθήσετε την ίδια διαδικασία;

MP: Βεβαίως! 7 τραγουδιστές, 3 βιντεάκια, πολύ αισθαντικό ασπρόμαυρο και ακόμα λιγότερος Myung.

VD: Έχετε καταλήξει στους τραγουδιστές;

MP: Έχουμε κάποια ονόματα υπόψιν. Τρία ονόματα μπορώ να τα αποκαλύψω από τώρα γιατί είναι πεθαμένοι και μάλλον δεν θα είναι αυτοί τελικά: Ο John Lennon, ο Freddie Mercury και ο Ronnie James Dio. Αλλά έχουμε και κάποιους άλλους που σκεφτόμαστε. Ψάχνουμε σε όλα τα φόρουμς παγκοσμίως να δούμε τι σκέφτεται ο κόσμος. Ψάχνουμε στο facebook να δούμε τι λέει ο κόσμος. Όχι ότι μας επηρεάζει η άποψη του κόσμου. Απλά θέλουμε να δούμε τι λέει για να διαλέξουμε αυτόν που θέλουν.

VD: ΟΚ, μπορούμε να ρωτήσουμε και τους χιλιάδες αναγνώστες μου. Το μπλογκ αυτό έχει τεράστια κίνηση, νομίζω το διαβάζουν 20 άνθρωποι. Το μήνα, ε; Από το 2005 υπάρχει, do the math.

MP: (σφυράει εντυπωσιασμένος). Ωραία, γίναμε. Κάνω θερμή παράκληση στους αναγνώστες αυτού του μπλογκ λοιπόν: Βοηθήστε την αγαπημένη σας μπάντα...

VD: Δεν νομίζω ότι είστε η...

MP: Καλά, καλά, βοηθήστε μια μπάντα λοιπόν, να βρει τον νέο τραγουδιστή της! Βάλτε το χέρι σας στο γράψιμο της ιστορίας. Προτείνετέ μας ανθρώπους που (δεν) έχουν τα καρύδια να πιάσουν τις νότες του James Labrie αλλά να είναι και φωνάρες.

VD: Κάποια άλλα κριτήρια;

MP: Να τους ξέρει η μάνα τους. Να έχουν δισκογραφήσει. Να είναι διάσημοι και να μας φέρουν οπαδούς από μόνοι τους. Σοβαρά, αν είσαστε το management των Theater ποιον θα παίρνατε τηλέφωνο. ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ. Πρέπει να σκεφτείτε με την λογική: Και εγώ θα ήθελα τον Mike Patton στην μπάντα μου. Νομίζω ότι ο Mike Patton δεν θα ήθελε να είναι στους Dream Theater. Γενικά, αν είναι πιο διάσημος από εμάς, θα έχουμε θέμα. Αλλά μην σας περιορίζω.

VD: OK, Mike. Το έχω εγώ. Σε ευχαριστώ για την αποκλειστική συνέντευξη. Όμως, μισό λεπτό! Έχουμε και το θέμα της επιστροφής σου! Μην το περάσουμε στο ντούκου. Πώς έγινε αυτό;

MP: Δεν μπορώ να πω πολλά τώρα. Κρατάω και υλικό για την αυτοβιογραφία μου. Εκεί θα τα πω όλα! Πάει πολύ καλά ήδη, είμαι στον πέμπτο τόμο, μόλις έχω μπει στο γυμνάσιο, τώρα αρχίζει το καλό. Ας πούμε ότι με τον ΛαΤυρί έξω από την μπάντα, το πράγμα ίσιωσε απότομα και δεν υπήρχε λόγος να είμαι μακριά.

VD: Σχέδια για τον νέο δίσκο; Υποτίθεται ο Mangini έχει ήδη γράψει τύμπανα. Φαντάζομαι θα τα ξαναγράψετε τώρα, ε;

MP: Σώπα μωρέ, γιατί να πετάμε λεφτά; Αφού τον πήρανε τον άνθρωπο να παίξει αυτά που παίζω εγώ, όπως τα παίζω εγώ, θα έχει μεγάλη διαφορά νομίζεις; Ένα φώτοσοπ στο κεφάλι θα κάνουμε στη φωτογραφία και είμαστε τζετ. Άντε! ΚΑΛΗΝΥΧΤΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΟΝΟΜΑΤΑ!

Επίλογος

Όταν λέμε περιμένω ονόματα, σημαίνει περιμένω ονόματα: Στο τέλος του κειμένου μπορούμε να αφήνουμε σχόλια. Ανώνυμα αν θέλετε, για να μη σας κοροϊδέψει κανείς για τις ηλίθιες επιλογές σας με το ρίσκο ότι αν είναι γαμάτες κανείς δεν θα σας πιστέψει ότι εσείς την κάνατε πρώτος, με αποτέλεσμα να μην σας κάτσει η γκόμενα. Αυτή που περιμένει να πάει με τον σούπερ κουλ τύπο που έκανε μια πετυχημένη πρόταση σε ένα μπλογκ ελάχιστης αναγνωσιμότητας. Μπορεί να υπάρχει εκεί έξω. Μπορεί. Better safe than sorry.

Αν παίζει και αιτιολόγηση, ακόμα καλύτερα. Μπορείτε να σχολιάσετε τις επιλογές των άλλων. Κράζοντάς τες ή εκθειάζοντας. Το ίδιο κάνει. Στο τέλος εγώ θα διαλέξω. Dream Theaterικά όμως, αφουγκραζόμενος τον κόσμο (το πιάσατε; nudge nudge, wink wink, say no more!).

Στο τέλος τι θα γίνει; Αν έχω όρεξη θα γράψω μια αντίστοιχη επική μπούρδα σαν αυτή που μόλις (πιθανώς δεν) διαβάσατε, όπου θα έχουμε ανταπόκριση από τις audition, κομπλέ με παρασκήνια και ίντριγκες και φυσικά την ανακήρυξη του νικητή. Κάποια στιγμή.

IMPORTANT DISCLAIMER FOR THE HATERS:

Δεν μου φταίει ο Λαμπρής σε τίποτα. Απλά εγώ προσωπικά, για μένα, υποκειμενικά μιλώντας μόνο, ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΑΛΛΟΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗ. Γιατί έτσι. Ψοφάω για Theater εποχής 1992-2000, επομένως στην χειρότερη των περιπτώσεων μου είναι επαρκής. Απλά ΚΑΝΩ ΠΛΑΚΑ. ΓΙΑ ΤΗ ΦΑΣΗ. Και επειδή ξέρω βέβαια ότι δεν είναι δυνατόν μια τόσο καλή μπάντα να έχει τόσο μέτριο τραγουδιστή. Πλάκα κάνω. Δεν είναι μέτριος. Τυρένιος είναι. Και φάλτσος μερικές φορές. Ή πολλές. Και σιγά την χροιά. Και έχει και αυτή την τραγική τσιρίδα με γρέζι όταν θέλει να το παίξει χέβυ. ΚΑΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΒΡΕ ΑΔΕΡΦΕ; ΩΧΟΥ.

Dream Theater - A Loser's Analysis

Prologue

Κυριολεκτικά loser. Η ακόλουθη ανάλυση στάλθηκε στο rocking.gr για τον διαγωνισμό κειμένου με θέμα την πρόσφατη σαπουνόπερα των Dream Theater για την αντικατάσταση του Portnoy από τον Mangini. Και έχασα. :( Επομένως οι Theaterάκηδες που θα διαφωνήσουν με τα σχόλια που ακολουθούν, έχουν αυτομάτως κυριολεκτικό point με το μέρος τους.

Συστήνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε και το κείμενο που κέρδισε, καθώς είναι άξιος νικητής, τουτέστιν πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Άσε που φαίνομαι και πολύ gracious loser τώρα, μα τι καλλιέργεια, τι λεπτός χαρακτήρας, φερέρο ροσέ τρόποι.


A Loser's Analysis - Dream Theater

Χαιρετώ τις δεκάδες χιλιάδες των αναγνωστών σας (subtle dude, real subtle).
Ακολουθεί η εμπεριστατωμένη αποψάρα μου για όλα τα θέματα που θίχθηκαν στα δύο άρθρα που γράφτηκαν για την σαπουνόπερα των Theater. Όλα, γιατί λέει θα βραβευτεί με ένα κασόνι Black Clouds το πιο πλήρες κείμενο. Και όχι ότι μου αρέσει και πολύ ο δίσκος αλλά είμαι υλιστής και αυτό το καρότσι βινύλια και CD και κουβέρ, κορνίζα, τι διάλο έχει μέσα, είναι αρκετό για να με κάνει να πείσω τον εαυτό μου ότι εντάξει, ψιλομάπα τα τελευταία τους αλλά *αυτό* ειδικά είναι καλό ρε, δες εδώ, πέντε κιλά χέβυ προγκ μέταλ… Αλλιώς θα έγραφα μόνο για το μπλε μούσι του Portnoy και τις ομοιότητές του με ένα άλλο θρυλικό μα αδικοχαμένο φούξια μούσι, του Dimebag. Κάποιο συμπαντικό μυστήριο αγάπης και ταύτισης κρύβεται εδώ αλλά μιας και δεν παίζει δώρο κοντέινερ Awake (το magnum opus), θα το αφήσω ως θέμα διαλογισμού.

Το λοιπόν. Θέμα πρώτον: Η συνεισφορά του Jordan Rudess.
Η πολύ λιτή και συνάμα αληθέστατη απάντηση σε αυτό είναι η εξής: Να είναι ότι δεν είναι ο Derek και το ανάποδο. Αυτό ίσως χρειάζεται μια ελαφριά (εδώ γελάμε) επεξήγηση:

Με θυμάμαι να αγοράζω το FII και να μου κάθεται κάπως. Εγώ είμαι μεταλάς και εδώ είχε κάτι ξέκω…εμ, ξεδιάντροπα ποπ Desmond Child περάσματα, φαντεζί ντίσκομπωλ keyboards αλλά και αυτήν την συγκλονιστική εισαγωγή στο Lines in the Sand. Με ζόρισε ο Derek, όπως και οι Τheater. Τι σχέση έχει ένα σαμιαμίδι με μια ταβανόπροκα; Αυτή που είχε το παίξιμο και γράψιμο του Moore με του Sherinian. Εκτός του ότι συναντώνται συχνά σε ταβάνια, I suppose. Πάντως, ο δίσκος ΔΕΝ ήταν τόσο καλός όσο τα Δύο Έπη και το φανταστικό 25λεπτο τραγούδι, τουλάχιστον άνισος ο δίσκος και ας έχει κομματάρες και τελικά με τον καιρό ο λαός τον αποδέχτηκε ως welcome addition στην πλουραλιστική δισκογραφία της μπάντας.

Η μπάντα άλλαξε άρωμα, γεύση, άλλαξε γενικώς. Αλλάξανε και το λόγκο τους οι βλάσφημοι, τόσο un-metal  (να, αυτά κάνανε και οι Metallica στο Load, τα βλέπετε;). Το ρεζουμέ είναι ότι το FII ήταν επικίνδυνα κοντά να χαρακτηριστεί το Load των Metallica, ήταν και χρονικά κοντά και οι πληγές πρόσφατες, επικίνδυνα πράγματα. Διχασμένος ο λαός στο βρεφικό ακόμα τότε Internet, που οι προγκρεσιβάδες, ως γνήσιοι nerds, είχαν ήδη κατακτήσει και γέμιζαν με χαρακτηριστική ευκολία (καλή ώρα) εκατοντάδες KB φαφλατολογίας για οτιδήποτε σχετικό με Theater.
«ΞΕΠΟΥΛΗΘΗΚΑΝ, τι You Not Me αίσχη είναι αυτά;», έλεγε ο χρήστης ΚevinRulezzz.
«Είσαι άσχετος και κολλημένος και αντί-προγκρέσιβ, κάνουν το αναπάντεχο!», απαντούσε ο PetrucciIstKrieg.

Και μετά είδαμε τους Theater live. Και ενώ ήταν κορυφαίοι, ο Sherinian δοκίμαζε τα όρια των μεταλλάδων με το ποζεριλίκι του. Μιλάμε για ΠΟΛΥ πόζα, στήσιμο, ζελέ και ειδικά στο Nightmare Cinema, έβγαινε με μια γκλίτερ κιθάρα και το ξεχείλωνε εντελώς. Που όλα αυτά μια χαρά, τρομερά entertaining σας εγγυώμαι αλλά το άτομο πυροβόλαγε το πόδι του: ΑΥΤΟΣ ΦΤΑΙΕΙ. ΑΥΤΟΣ. Σαν να κράταγε πινακίδα που έγραφε: «ΕΓΩ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΑ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΜΕ ΤΡΕΛΑ!».

Α, μα ήταν φανερό: Ήταν λάθος που αντικατέστησε τον Άγιο Ξεχωριστό Κέβιν αυτό το καρναβάλι! Και κυκλοφορεί το Liquid Tension Experiment, το οποίο, ελάτε, μεταξύ μας τώρα, όλοι ξέρουμε ότι γενικά είναι ένας ωραιότερος δίσκος από ότι το Falling into Infinity (το καλό με όταν γράφεις είναι ότι δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει μαζί σου εκείνη τη στιγμή). Και ξεχωρίζει πάρα πολύ αυτός ο πληκτράς, ε; Χμμ.

Δεν μου αρέσει να κάνω projection αλλά εγώ σκέφτηκα τότε, ότι αυτός ο τύπος θα ήταν ταμάμ για τους Τheater. Πιο πολύ κόλλαγε ρε παιδί μου αν (δεν) το καλοσκεφτόσουν. Καταρχάς το άτομο έβαζε παπατζιλίκια αβέρτα, πάντα καλοδεχούμενα στους Theater και χαρακτηριστικά απόντα από το FII. Δεύτερον, τι ωραία μουσική γράφουν όλοι μαζί. Ε. Για να το σκέφτηκα εγώ, θα το σκέφτηκαν και άλλοι (το ξέρω, το συζητάγαμε στο προγκ φόρουμ με τους nerds). Το οποίο προγκ φόρουμ, όλως τυχαίως διάβαζε τακτικά και έγραφε και πού και πού ένας ντράμερ μιας πολύ επιτυχημένης προγκ μέταλ μπάντας. Οπότε, μάλλον είχε πιάσει τον παλμό του λαού.

Και ήρθε ο Rudess και πολλοί nerds χάρηκαν πάρα πολύ. Και τι συνέβη; Κυκλοφόρησε το πιο τούμπανο «μα αυτό ακριβώς που θέλουν οι οπαδοί» άλμπουμ στην ιστορία των Τheater. Ε, ναι. Δεν είναι και καμιά μεγάλη ανακάλυψη. Όλα στο 11: Τέρμα προγκρεσιβίλα, δηλαδή το τελείως προβλεπέ όργιο αλλαγών και εξωγήινων χρόνων κομπλέ με κόνσεπτ μυστήριο. Αναφορά στο υπερκλασσικό Metropolis επί εκατό. Υπερχέβυ (balls and chunk, fuck eMpTyV, eh?), ζήτω οι Pantera («ζήτω!» απαντούν οι ορδές των κάφρων νερντς) και σόλα, πολλά σόλα! O Rudess της κακομοίρας. Και τι παρουσία, σεμνή και Ακαδημαϊκή, μα φαίνεται ο άνθρωπος είναι καλλιεργημένος μουσικός, όχι σαν το άλλο το Περίπτερο!

Και τελικά τι έκανε ο Rudess; Ε, τίποτα δεν έκανε. Γιατί έκτοτε και αφού χάρηκε όλη η υφήλιος με το Scenes from a Memory, ελάχιστοι είπανε τότε ότι το πράγμα βρώμαγε “safe” και “fan appeasement” και ότι αυτό είναι μάλλον αντιπρογκρέσιβ, η μπάντα ψάχνεται να δει πώς θα είναι όλοι μα όλοι χαρούμενοι. Εμένα προσωπικά δεν μου έδωσαν έκτοτε ποτέ την εντύπωση ότι πρόκειται για 5 (πήγα να πω 4 αλλά θα ήταν κακία για τον Πρέκα -εσχάτως- σωσία) μουσικούς που δεν βαδίζουν με σίγουρο σχέδιο και πλάνο αλλά αφήνονται στην Μούσα και άλλα τέτοια ρομαντικά. Για να το ξεφτιλίσω τελείως με μια παρομοίωση, την οποία όμως θεωρώ σοβαρότατα πολύ έγκυρη και εύστοχη, έχουμε το ακριβές αντίστοιχο με τους Gamma Ray που με το Land of the Free διαπίστωσαν ότι τα πράματα θα είναι πιο εύκολα αν το πάμε «έτσι» από εδώ και μπρος. Εσείς που τσινάτε τώρα, να ακούσετε τα τρία πρώτα, να δείτε πλουραλισμό και φρεσκάδα στο power metal ιδίωμα και μετά το ξανασυζητάμε. Τι έλεγα; Α, ναι. Ο Rudess κάθεται στην στέγη. Άπραγος. Τι θέλουμε; Odd times; No problem! Shredding; No problem! Τι πάμε τώρα να κάνουμε; Τους Tool; ΟΚ! Τους Muse; Check! Γενικά, ο τύπος είναι το keyboard plug-in των Dream Theater, αξιόπιστο, δεν χαλάει, δεν μπουκώνει, ελαφρύ στην RAM, θα τρέχει μια ζωή, εγγύηση. Και να πεις ότι είναι μάπας μουσικός; Ε, εκεί είναι που πονάει! Διότι αν ακούσεις τις δουλειές του (αυτές που ζητάει η εκφώνηση ντε!) θα διαπιστώσεις ότι ο άνθρωπος έχει και άλλα modes of operation, μπορεί να μπει το plug-in σε φάση “free” και να έχεις και όλα τα άλλα που θέλει ο λαός.

Εγώ θα σταθώ μόνο στην δική μου αδυναμία που είναι το πρώτο LTE, γράφει τόσο όμορφα πλήκτρα στο Freedom of Speech… Υπομονετικά, διακριτικά αλλά όλο το mood setting είναι πάνω τους, όπως ακριβώς ήταν το κόλπο του Moore, για να φτάσουν εκεί που πρέπει να σκάσουν και να παίξουν ένα πανέμορφο σόλο με χαρακτήρα και προσωπικότητα, όχι εύκολες μπουρμπουλήθρες εντυπωσιασμού… Ε, τέτοια δουλειά, εγώ ακόμα δεν έχω ακούσει στους Theater.

Καταλήγω λοιπόν (δεν μου πήρε και πολύ), ότι όχι, δεν είναι ο Rudess ο κρυφός άσος στο μανίκι των Theater. Γιατί τόσα χρόνια στο μανίκι, πρέπει να έχει φτάσει μασχάλη τώρα και εγώ δεν πιάνω τραπουλόχαρτα που έχουν μείνει σε μια μασχάλη, είναι θέμα αρχής. Ο κρυφός άσος είναι να ξεκολλήσουν από το τι θέλει ο κόσμος και η εταιρεία και το μίνιμουμ ρίσκο γιατί έχουμε και παιδιά να θρέψουμε με παντεσπάνι και να γράψουνε κάτι αυθόρμητο. Που θέλει και ένα μπρέηκ γενικά από την μουσική. Θέλει δίψα, θέλει έμπνευση, θέλει κλωτσιά στον πισινό. Όλων. Και κρίνοντας από τις audition που έριξαν Χ σε ντράμερ Τέρατα (Lang πρωτίστως, Donati δευτερευόντως) επειδή ο κόσμος θέλει να ακούσει το τάδε ρούλο ακριβώς όπως το παίζει ο Portnoy (μα πόσο προοδευτικό και μουσικό σαν νοοτροπία!), δεν θα κρατήσω και την αναπνοή μου.

Ωραία, 3 σελίδες και βάλε Α4 για το πρώτο θέμα. I see a tiny problem in my approach…

Θέμα δεύτερον: Ήταν άδικη η κριτική στο πρόσωπο του Derek Sherinian;

Α, ωραία, το έχω ήδη θίξει, θα το ξεπετάξω αυτό: ΝΑΙ. O Petrucci γούσταρε Desmond Child, όλοι είπανε ναι, ο LaBrie ανέκαθεν έχει ερμηνεία που συνήθως απαντάται στα πιο τυρένια μιούζικαλ της Disney, Μουλάν και Ποκαχόντας, ναι, ο Sherinian μας μάρανε. Τελικά παραμένει, μαζί με τον Moore προφανώς, ο πιο ειλικρινής και τίμιος πληκτράς των Theater. Και το Lines in the Sand είναι αριστουργηματικό, το είπαμε αυτό, ε;

Θέμα τρίτον: Η ξεχωριστή σχέση Neal Morse - Mike Portnoy

Η δική μου ερμηνεία για αυτή την ιδιόμορφη σχέση είναι ότι δεν με απασχολεί σχεδόν καθόλου, συγγνώμη. Αλλά μπορώ να πω ότι είναι πολύ ευχάριστοι λάιβ, που οφείλεται στο πραγματικά groovy και captivating παίξιμο του Portnoy που δίνει και ούμπαλα στις μουσικές του Morse, που, ζητώντας συγγνώμη από τους SB φανς, βαριέμαι πολύ. Μη σας μέλλει και τόσο, εγώ Bolt Thrower οπαδός είμαι.

Θέμα τέταρτον: Πιστεύετε ότι υπήρξε «δάκτυλος» Roadrunner Records στην αποχώρηση του Mike Portnoy;

Εμ, πιστεύω βλέποντας λίγο το time-frame, ότι παίζει την εποχή που ζήτησε ο Mike να ξαναγυρίσει (λάθος, λάθος… ΣΘΕΝΟΣ ΜΑΪΚ, ΣΘΕΝΟΣ!), πρέπει να είχε ήδη ξεκινήσει όλο το πρότζεκτ με τις oντισιόν και τα τηλεοπτικά και το μεγάλο σκηνικό αυτό, οπότε σου λέει, «ε, τώρα μας το λες;». Μπορεί και να γουστάρανε κρυφά από μέσα τους που έκατσε έτσι. Μπορεί και να είναι ΕΛ ο Μάικ, αυτό το μπλε μούσι με παραπέμπει στην γαλανόλευκη και να είναι όλο αυτό το δράμα που εκτυλίσσεται για το καλό του έθνους μας (somehow). Το σίγουρο είναι ένα: Θα μάθουμε εν καιρώ. Ω, ναι. Αν ο Portnoy μιλάει τόσο τώρα (και το άτομο μιλάει), όταν περάσουν τα χρόνια και έρθει η ώρα για DVD extras, για αυτοβιογραφικά βιβλία και ντοκιμαντέρ για το classic album FII (χαρ, χαρ), θα πήξουμε σε λεπτομέρειες και απόδοση δικαιοσύνης. Can’t wait. A, για το ερώτημα: No idea. Γιατί όχι; Γιατί ναι; Γιατί δεν πάμε παρακάτω;

Θέμα πέμπτον: Τελικά ποιός είχε περισσότερο δίκιο στην όλη υπόθεση και γιατί; Επίσης, ποιός πιστεύετε θα βγει πιο ευνοημένος σε βάθος χρόνου;

Δίκιο για το διάλειμμα, εννοείται ο Portnoy. Δεν νοείται αυτό το πράγμα της στρατιωτικής πειθαρχίας στην κυκλοφορία δίσκων. Δεν γίνεται να έχουν ραντεβού με την Μούσα κάθε Δεκέμβρη του παρ'άλλου χρόνου, be there honey, δεν είναι τρόπος αυτός να φέρεσαι σε μια γυναίκα, θα σε φτύσει. Και η Μούσα της έμπνευσης τους έχει φτύσει μια χαρά τα τελευταία χρόνια. Λέω εγώ. Με διακυμάνσεις, δεν μπορώ να πω, έχουν και κάποια ωραία κομμάτια οι μπαγάσες, κουλοί δεν είναι, αλλά για δίσκο…

Πάντως, βραχυπρόθεσμα, ο χαβαλές και τζέρτζελος που έγινε με τις audition σίγουρα λειτουργεί πολύ υπέρ των theater. Εδώ εγώ κόλλησα στο YouTube που έχω να πωρωθώ με την μπάντα από το 2001. Σε βάθος χρόνου; Οι Bolt Thrower (μα τι δισκάρα αυτό το Those Once Loyal). Ή αλλιώς, δεν έχω ιδέα. Όποιος γράψει την καλύτερη μουσική. Δεν κόβω κανένα μέλος και για τις δύο πλευρές ότι περιμένω συγκλονιστική μουσική. Θα πω όμως (προφητικά, πολύ δύσκολη πρόβλεψη), ότι θα βγουν και οι δύο πλευρές τρομερά ωφελημένες όταν γίνει μετά βαΐων και κλάδων το αναπόφευκτο, δακρύβρεχτο reunion. Και καλά θα κάνουν.

Αν δε, για κάποιο λόγο, γίνει και με τον Moore, καλά, θα είμαι και εγώ εκεί να τους πετάω εικοσάευρα από την πώρωση. Βλέπω τώρα την γιγαντοοθόνη στο Terra Vibe να δείχνει το Milky Way superimposed στην μάπα του Moore ενώ παίζει το Space Dye Vest, ο Λαμπρής/Πρέκας στο σκαμνί σκυφτός με κλειστά μάτια και να βρέχει όπως στους Metallica. 50άρικο θα ρίξω εκεί.

Θέμα έκτον: Συμφωνείτε με την τελική επιλογή του drummer;

Ε, δεν μπορώ να διαφωνήσω κιόλας, διότι δεν είμαι εγώ που θα τρώω στην μάπα καθημερινώς τον συμπαίχτη μου. Αυτά τα βίντεο και καλά εστίασαν στο μουσικό μέρος, ενώ η πραγματικότητα είναι ότι η επιλογή του ντράμερ είχε και δύο άλλες πολύ βασικές παραμέτρους:
1. Να είναι αποδεκτή από τον Κυρίαρχο Λαό.
2. Να γουστάρουμε να κάνουμε παρεόνι.

Ο Mangini πριν γίνει θέμα με ριάλιτι οντισιόν, ήταν το όνομα που σκέφτηκαν όλοι. Και εσύ το σκέφτηκες. Ναι, εσένα λέω. Ε, και αυτοί το σκέφτηκαν. Μετά τον είδαμε, ωραίος τύπος, συμπαθέστατος και σύμφωνα με τους νερντς μαθητές του στα διάφορα φόρουμ, ναι, έτσι είναι γενικά, δεν το έπαιζε, ούτε γλείψιμο ήταν, είναι τόσο γούτσου αγαπησάρης όντως και ήθελε να μπει στην μπάντα, μια χαρούλα.

Ε, και για να λέμε του στραβού το δίκιο, παιδιά, εγώ τον Lang ήθελα, γιατί είναι ΤΕΡΑΣ, είναι ο τύπος με τα 4 μέλη με ξεχωριστό μετρονόμο το καθένα, είναι ο Καλύτερος Ντράμερ του Κόσμου (θα έλεγα στα 12 μου), θα τους πήγαινε αλλού. Αλλά τώρα, οι αμερικάνοι να κάνουν παρέα με τον τύπο που η προφορά φέρνει σε Σβαρτσενέγκερ, που τους πετάει και δυο κεφάλια, ε, δεν θα κόλλαγε. Μια χαρά θα κόλλαγε δηλαδή αλλά έλα που η προοδευτική μπάντα δεν θέλει να αλλάξει ένα μπρέηκ, μην τυχόν και στενοχωρηθεί ένας οπαδός. Λες και δεν μπορούσες να του το πεις Τζόρνταν, θα σου έλεγε ότι δεν μπορεί ο σεσιονάς να το παίξει ίδιο. Άσε ρε. Τι λέγαμε;

Τέσπα, εγώ λέω ότι συμφωνώ που πήρανε αυτόν που θέλανε. Gee, thanx Cpt. Obvious!

Epilogue

Αντί επιλόγου, μια παρατήρηση, η οποία ήταν στο μυαλό αρκετών. Κρέντιτ στον ικόνοκλαστ (=ένας ίντερνετ γιούζερ), που την εξέφρασε γραπτώς, όπως και το σχόλιο για τον Λαμπρή=Πρέκας) και τα ενστερνίστηκα αμφότερα ως εύστοχα και άξια αναμετάδοσης.
Έντιτ: Ορίτζιναλ κρέντιτ για την ιδέα "καλύτερα μια audition για τραγουδιστή" στον χρήστη animae (=ένας άλλος ίντερνετ γιούζερ).


Ωραίες, πολύ ωραίες οι audition για έναν νέο ντράμερ. Πόσο ουσιαστικές και εξίσου ενδιαφέρουσες θα ήταν οι audition για ένα νέο τραγουδιστή; Πολύ. Γιατί αν υπάρχει ένας αδύναμος, μα πολύ αδύναμος κρίκος στους Theater, αυτός είναι ο τραγουδιστής. Ξέρω ότι υπάρχουν φανς του. Αλλά χέστηκα. Ο άνθρωπος είναι λίγος. Έχει βαρεμένη και επιτηδευμένη ερμηνεία, δεν είναι και κάνα τέρας λαρύγγι, εδώ στο Live in Tokyo πέφτει η φαλτσαδούρα σύννεφο, τι να λέμε. Άσε δε που όταν κάνει αυτό το τσιριχτό γρέζι θέλω να του κάτσει κάποιος φάπα-πλατς στον σβέρκο "σκάσε ρε".

Πώς έχουν φύγει πληκτράδες και ντράμερ και αυτός είναι εκεί ακλόνητος; Τι συμβαίνει;
Τι βύσμα έχει, τι βαθμός μασώνος είναι, πείτε μου.

"Mιλάει ελληνικά μάλλον, ε;"

Όπως όλος ο κόσμος προσκυνώ ταπεινά τα 4 πρώτα. Επίσης γουστάρω το Fighting the World γιατί ήταν και το πρώτο που άκουσα. Πιο συγκεκριμένα, η πρώτη μου επαφή με Manowar ήταν το βίντεο του Blow Your Speakers στην δορυφορική της Αθήνας, τα πρώτα χρόνια. Και το Kings of Metal φυσικά που πήγε και αγόρασε ο αδερφός μου. Το The Triumph of Steel ήταν ήδη ένας δίσκος που δεν με πολυενδιέφερε αλλά τον άκουσα όπως όλος ο κόσμος και μου άρεσαν αρκετά κομμάτια.

Αλλά ποτέ δεν ήμουν φανατικός οπαδός (παρόλο που ιν ρετροσπέκτ έχω λιώσει τα κλάσικς και έχω βιώσει τις ανατριχίλες), δεν ερωτεύτηκα τους Manowar ποτέ βασικά. Αυτό. Δεν ερωτεύτηκα. Θες η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στο σπίτι με τον μεγάλο αδερφό να κοροϊδεύει τις γούνες και τα πλαστικά σπαθιά; Θες οι γούνες από μόνες τους χωρίς εξωτερική βοήθεια; Δεν ξέρω. Πάντως θα ήθελα να τους δω λάιβ. Άκουσα τα χειρότερα για όλες τις συναυλίες (μαζί με τα καλύτερα εννοείται, αλλά ποιος εμπιστεύεται έναν Manowarά για μια αντικειμενική άποψη; ) και είχα πάντα χαμηλές προσδοκίες. Αλλά ο Έρικ είναι Φωνάρα. Αυτό ήθελα κυρίως να δω.

Το 1999 ήταν η μοναδική φορά που έκατσε και είδα Manowar. Και απογοητεύτηκα πλήρως. Δέκα κομμάτια οι headliners του Rockwave γιατί το περισσότερο σώου είχε αναλωθεί στην απώλεια ρεύματος λόγω της μεγάλης δύναμης της μουσικής των Manowar. Φοβερό το ελληνικό ρεύμα. Πέφτει ηττημένο αλλά κρατάει λίγες δυνάμεις για το μικρόφωνο του ΝτεΜάιο. Θα μου πεις, ψωροκώσταινα, Manowar, πού να σταθεί το ελληνικό τριφασικό; Αλλά οι Manowar το έριξαν το ρεύμα και σε άλλες πιο προηγμένες χώρες. Αυτό θα πει δύναμη. I was not amused.

Μετά είχαμε σόλο μπάσο, σόλο σπάσιμο χορδών, σόλο πέσιμο σε ράντομ τύπισσα, σόλο διδαχή στον πιτσιρικά που ανέβηκε στην σκηνή να παίξει με τους Manowar. "Παίξε καλά και θα σε αφήσω να την πηδήξεις". "Όχι, όχι" η τύπισσα, "μόνο εσένα θα πάρω" (με νοήματα όλα αυτά), σόλο αφήγηση Έρικ Άνταμς για τις μεγαλόστηθες οπαδούς στο ξενοδοχείο, γενικά, σόλο λογύδριο με διάσπαρτα κομμάτια. Σαν Πανούσης ένα πράμα, αλλά στο χεβιμεταλικά ηλίθιο. Δεν θα είχα πρόβλημα γενικά, είχα δει Sodom και ήταν Καλά, είχα δει Mercyful Fate και ήταν Πάρα Πολύ Καλά και διασκέδασα τις μπύρες μου με το να χαζεύω το μέηκ απ των Ιμμόρταλ να λιώνει το καταμεσήμερο. Αλλά έλα που όταν οι Δυνατοί Manowar αντί να παπαρίζονται και να μας παραρίζουν έπαιζαν πραγματικά καλα... Αυτό ήταν το σπάσιμο. Αν ήταν μάπες στην απόδοση, θα έλεγα ότι τουλάχιστον απολαμβάνω τσίρκο. Αλλά όταν γουστάρω το λάιβ και μου κόβεις την πόρωση στην μέση γιατί προσπαθείς να πείσεις μια καημένη να δείξει τα βυζά της στον κόσμο (βράχος αρετής, δεν τα έδειξε, προς μεγάλη απογοήτευση των Πιστών στις πρώτες σειρές), ε, τότε, ενοχλούμαι και σάλτα ρε βλάκα καραγκιόζη, κλπ, κλπ.

Έκτοτε, μακριά και αγαπημένοι, Γραφικοί αλλά μεγειά τους, μεγειά και στους οπαδούς τους, ποιος είμαι εγώ να τους χαλάσω την καύλα. Μουσικά μου ήταν ακόμα πιο αδιάφοροι, εδώ και οι φανατίλες σιγά-σιγά ξέμεναν από επιχειρήματα, τι Louder than Hell, τι πακτωλός DVD που αν κατάλαβα καλά από τα διάφορα ριβιού, η μεγάλη αττραξιόν είναι οι τύπισσες που δεν κωλώνουν να δείξουν βυζά. Άντε, ένα Warriors of the World, όπου οι Manowar μανογουωρίζουν το Heaven and Hell πολύ πετυχημένα ομολογουμένως...και αυτά.

Και μετά είδα αυτό:




..και συνειδητοποίησα ότι όσα λογικά και μη να λέω ή σκέφτομαι για τους Manowar, η μπάντα είναι αλλού, σε άλλο γαλαξία, πολύ πολύ πιο μακριά από μένα. Έχει πάρει το κόνσεπτ γλυψίματος (συγγνώμη, τρίμπιουτ ήθελα να πω) με μια ελληνική σημαία στο εξώφυλλο πολύ πιο πέρα. Πέρα στον Πατέρα και ακόμα παραπέρα... Τόσο πέρα που στο τέλος γουστάρω και εγώ ρε μαλάκα.

Λοιπόν. Έχω ανάγκη να δω γραμμένο τον λόγο του Τζόι. Γιατί, δεν ξέρω γιατί. Γιατί θέλω. Σαν τον παράγοντα του Εδεσσαϊκού, με υπότιτλους. Σαν τον Ογκουνσότο.

Να με συμπαθάτε οι Manowarάδες.

JDM: Τζόι ΝτεΜάιο
ΚΚΠΠΟΤΜ: Kαλύτεροι Kαι Πιο Πιστοί Οπαδοί Των Μάνογουώρ
ΘΚΚΠΠΟΤΜ: για την θηλυκιά Καλύτερη Και Πιο Πιστή Οπαδό Των Manowar

Μέρος Α': Η ΕΣΦΙΕΡΩΣΗ:
-----------------------------
JDM: "Σήμερρα... τιμώμε... τη νίμι του πατέρrha. Ηνός... πραγκμάτικου αδερφού ("Για την μαμά σου λέει")...Του κιλ ιμόρτα (????)...("Wooooooo!!!!") Η συναυλία σσήμερρα...είναι... εσφιερωμένη...( "-Τι είναι; -Αφιερωμένη εννοεί") στον πατέρρα του."

ΚΚΠΠΟΤΜ: Χειροκρότημα επιδοκιμασίας.

Εδώ ξεκινάει το wtf με το kalimerrha. Ο Τζόι ανεβάζει τον πήχη του Patera αυτόματα πολλούς πόντους, σαν το ρεκόρ του Μπούμπκα, (αν δεν το έκανε πόντο-πόντο για να πιάνει φράγκα). Μιλάει στο κοινό του ελληνικά αλλά όχι τώρα αυτά τα εύκολα να'ούμε, τα "kalimera atina, ti kanis?", τα "yamas, efkaristo!" και τέτοια. Όχι, εδώ μιλάμε για άλλο λέβελ, για ΚΟΠΟ και ΜΟΧΘΟ για χάρη του πιστού κοινού.

Το περιεχόμενο, ωραίο, Manowar-ικό. Αν κατάλαβα καλά, κάποιου παιδιού πέθανε ο πατέρας και ο ΝτεΜάιο αφιερώνει την συναυλία στην μνήμη του. Ωραία κίνηση για το παιδί. Γαμώ. Θυμάμαι και άλλες τέτοιες αφιερώσεις σε νεκρούς γονείς ή κάνω λάθος επηρεασμένος από κάποια εμπάθεια; Όπως και να'χει, το περιεχομένο είναι μια χαρά. Φυσικά η ατραξιόν είναι τα "εσφιερωμένη σσήμερρρρρα".

Προφορά; Σε σημεία εντυπωσιακά καλή για αμερικάνο. Με επιρροές από Αλβανό Γκμοχ. Κάποιες λέξεις ζορίζουν αλλά τα συμφραζόμενα ξελασπώνουν. Χαϊλάιτς, φυσικά η πρώτη πρόταση που εκφέρεται με πραγματικό αίσθημα Ξανθόπουλου και το "εσφιερωμένη".

ΜΕΡΟΣ Β' - Η Μεγάλη Μας Χαρά
------------------------------------

JDM: "Η νύchτα απόψε... στα δίνει (σημ: θα μείνει)... στην ιστορρρρρία".

ΚΚΠΠΟΤΜ: "ΓΟΥΩΩΩΩ!!!" "Ντέ-Μα-Γιό! Ντέ-Μα-Γιό!"
ΘΚΚΠΠΟΤΜ: "Μπράβοοοο!"

JDM: "Είμαστε... πολύ. Χαρρρούμενοι ("ρρρρρρ") που βριshkόμαστε στην Κeaσολονίκη (έκρηξη επιδοκιμασίας) με όλούς εσάς!....τους ΑΛΗΘΕΝΟΥΣ!... ΟΠΑΔΟΥΣ! ΤΩΝ ΜΑΝΟΥ-ΓΩ!!"

Της πουτάνας από κάτω. Λίγο εξτρά αλβανικό παχύ σίγμα στο "βρισκόμαστε" αλλά οκ. Πολύ τονισμένο "ρ" που έχει γίνει άμεσα αντιληπτό αλλά όλα ζάχαρη αφού λέει για την Θεσσαλονική (close enough).

ΘΚΚΠΠΟΤΜ: "Μαλάκα, μιλάει ελληνικά αυτός;;" Πέφτει η πρώτη απορία. Είναι φανερό πως η κοπελιά τον ζει τον λόγο. Η φωνή της σκεπάζει το βίντεο και διακατέχεται από την απορία. Μιλάει Ελληνικά ο ΝτεΜάιο; Γενικώς; Είναι τόσο Φιλέλλην άραγε; Μια φίλη δίπλα απαντάει "δεν ξέρω". Μπορεί δηλαδή.

Φαντάζομαι ο περισσότερος λαός υποθέτει ότι ο Τζόι έκατσε και έμαθε ένα κείμενο απέξω. Εγώ από την άλλη, για κάποιο λόγο, πιστεύω ότι έχει ακουστικό και κάθε παύση δεν είναι για δραματικό ρητορικό εφέ, αλλά γιατί ακούει να του διαβάζουν το μεταφρασμένο κείμενο. Θα'χει κάνει μερικές πρόβες πάντως. Με προβληματίζει το παχύ το σίγμα. Τέσπα. Συνεχίζει το άτομο.

JDM: "Σσσ...σσ..στην κώρα....των θεών"

Κλάσικ, αν δεν το έλεγε θα ήταν παράλειψη.

ΘΚΚΠΠΟΤΜ: "Woooooo!!!!"

ΜΕΡΟΣ Γ' - Στες το βράδυ
------------------------------

"Σσστες το βράδυ... ("Ω! γάμησα μία, χαχαχα") σστο ξενοδοchείο... γονορίσαμε μερικές!... κοπέλες... ("ΓΟΥΩΩΩΩ!")...και δοκιμάσαμε... ΟΥΖΟ!!!! ("ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!!")... ΚΑΙ ΤΣΙΠΟΥΡΡΟ! ("ΕΕΕΕΕΕ!")... Ασείς...οι Έλληνες... Σέρε να τα πίνατε; ("ΕΕΕΕΕ!") Και να γαμάτε...("ΕΕΕΕ!) τις πιο όμορφες...(ΕΕΕΕΕ!") κοπέλες;;"

Παύση.

"...Περάσαμε γκαμάτα!"

Έκρηξη λατρείας, χειροκρότημα, γέλιο. Αποθέωση. E, εντάξει, γάμησε. Το έφερε ωραία και το "γαμάτα" ήταν άψογη επιλογή λέξης. Εδώ κέρδισε εμένα το άτομο. Το section "Στες το Βράδυ" είναι πραγματικά καλό. Και εγώ θα χειροκρόταγα. Σαν περήφανος πολεμιστής απευθύνεται σε άλλους πολεμιστές και καταθέτει τα διαπιστευτήρια ανδρισμού. Γυναίκες! Ουγκ! Νερό που Καίει! Ουγκ! Εσύ χλωμό πρόσωπο, ξέρεις να γαμάς; ...για να καταλήξει στο punchline, το κλείσιμο ματιού, ο Κόναν κάνει πονηρό χιουμοράκι, πώς να μην τον αγαπήσεις; Οι ιαχές Ντε-μαγιό δονούν την ατμόσφαιρα, τους παίρνει.


ΜΕΡΟΣ Δ' - ΕΙΣΚΑΣΚΤΕ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ
-------------------------------------------
JDM: Εφαριστούμε πολύ... που ήρθατε απόψε...και αύριο. Και το Σάββατο! Τρεις ημέρρες.... Sold out στην Ελλάδα."

ΚΚΠΠΟΤΜ: "ΝΤΕ ΜΑΓΙΟ! ΝΤΕ ΜΑΓΙΟ! ΝΤΕ ΜΑΓΙΟ!"

JDM: "Επεστράψαμε σιντ Αλλάδα απειδή το ζητήshατε. Σστείλατε μενύματα... στο φέισμπουκ! Και e-mail... Και απαιτήshate..τους Manowar στην Aeλλάδα.("ΕΕΕΕΕΕΕ!") Και είμαστε εδώ... Για όλους ΑΣάΣ.... Είσκαστε οι καλύτεροι... ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΙΣΤΟΙ! ΟΠΑΔΟΙ! Σε όλο τατο κόσμο!

ΚΚΠΠΟΤΜ: Αποθέωση, εμφατική κατάφαση από τον κόσμο. Είμαστε, είμαστε.

Εμένα πάλι κάπου εδώ με έχασε ο Τζόι, εκεί που γούσταρα και γω, αρχίζει αυτά ρε παιδί μου πάλι. Έλα ρε Τζόι, αφού τα ίδια λες παντού ρε, σε ποιον τα πουλάς αυτά τώρα... Αλλά γάτα ο Κόναν. Το περιμένει αυτό. Ξέρει ότι υπάρχουν τσουτσεκάκια σαν και μένα που είναι έτοιμοι να αμφισβητήσουν τον Αρχηγό. Δεν τελειώσαμε.

ΜΕΡΟΣ Ε' - ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ!
--------------------------------

Βρισκόμαστε στο κρεσέντο της ομιλίας. Ο Πολεμιστής έχει κηρύξει ότι οι Έλληνες είναι οι ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ και πιο ΠΙΣΤΟΙ οπαδοί σε όλο τον Κόσμο. Όχι τώρα φλωριές, "το καλύτερο κοινό, πωπω τι είστε εσείς;" και τέτοια που μας πουλάνε όλοι. Οι Καλύτεροι και πιο Πιστοί, αν κατέχεις από τρου μέταλ, καταλαβαίνεις ΤΙ ΕΙΠΩΘΗΚΕ απόψε από τα χείλη του Ηγέτη.

Εγώ διακατέχομαι από απογοήτευση. Με κερδίζει στο "περάσαμε γκαμάτα" για να χύσει την καρδάρα στην επόμενη στροφή με τα φούμαρα. ΔΕΝ ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΖΟΪ. Ο Τζόι με ακούει:

JDM: " Όποιος δεν με πιστεύει.... Να πάει να γκαμηθεί. ("ΩΩΩΩΩ!") ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΓΚΑΜΗΘΕΙ!... ("ΩΩΩΩΩ
!") ...ΝΑ ΓΚΑΜΗΘΕΙ!!" (ΩΩΩΩΩ!"). Τρις, όπως αρμόζει, τελετουργικά.

...πανζουρλισμός από κάτω! Και με μια μαεστρική κίνηση με ξανακερδίζει. Γιατί είναι αποθέωση και τέρμα Manowar. Σαν την προσευχή του Κόναν "and if you do not listen, then to hell with you!". Και έξυπνο. Διότι εκτός από μας που δεν τον πιστεύουμε που θα πάμε να γκαμηθούμε, φαντάζομαι ότι πάει να γκαμηθεί και ο Γερμανός πιο πιστός οπαδός (νόμιζε, χα!) αλλά και αντίστοιχα φικ ντιχ ο Έλληνας που δεν πιστεύει τον Τζόι όταν τα λέει στους Γερμανούς και γενικά ένα ιντερνάσιοναλ ποτ πουρί που γαμιέται στην μητρική γλώσσα των καλύτερων και πιο πιστών οπαδών σε όλο τον κόσμο! ΕΠΟΣ.


JDM: "Θα περάσουμε...τολύ καλά απόψε."

Ωραίο. Λιτό, φιλικό, ζεστό, πάμε. Αλλά το καλύτερο, το άφησε για το τέλος:

JDM: "Ζhήτω η Ελλάς!"

(Θ)KKΠΠOTM: "Μπράβοοοο! ΖΗΤΩΩΩΩ!"

JDM: "Ζήτω η Ελλάς!"

(Θ)KKΠΠOTM: "ΖΗΗΗΗΤΩΩΩΩΩΩ!"

JDM: "ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ!!!!"

(Θ)KKΠΠOTM: "ΖΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΤΤΤΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!"

ΧΑΙΡΕ Ω ΧΑΙΡΕ ΛΕΥΤΕΡΙΑ! Τι ζούμε! Και εκεί που είμαστε έτοιμοι να πάρουμε την Πόλη, ο επίλογος:

JDM: "You don't like Manowar? Fuck you!"

Δεν μας γουστάρεις; Σάλτα γαμήσου! Και εσύ, με τους άλλους που δεν με πιστεύετε!

Σβήνουν τα φώτα. Αποχωρεί. Ο κόσμος εκστασιασμένος. Η θηλυκιά πιστή επαναφέρει την απορία. "Μιλάει ελληνικά μάλλον, ε;". Ε, ναι. Όχι μόνο τα μιλάει, τα γονορίζει καλά γιατί έτshι απατεί η αγκάπη του για τους πιο αληθενούς οπαδούς σε όλο τατο κόσμο!

Αυτό που θέλω είναι να βγάλει πολλούς τέτοιους λόγους. Που πάνω κάτω να λέει τα ίδια. Αν βγάλει λόγο στα γερμανικά που να λέει "Γαμάτε, αλλά ντάξει, οι Έλληνες είναι οι καλύτεροι" εγώ δηλώνω ότι Είμαι Τσουτσέκι και θα φύγω από το χωλ να πάω στο σαλόνι (εκεί με τα φλώρικα). Αν όμως δεν το κάνει, θέλω να βρεθεί ένας τσίφτης, να κάνει συρραφή τον λόγο (με αγγλικούς υπότιτλους) από τα διάφορα μέρη. Να έχει την αντίστοιχη κεσολονική, ντόρτμουντ, σόφια, πού θα πάνε τεσπά, να μας δείξει ο σκηνοθέτης όλα τα μέρη, διά στόματος ΝτεΜάγιο. Και όταν φτάσει στο κρεσέντο με τους Καλύτερους και πιο Πιστούς να αρχίσει το μοντάζ, ακατάσχετο μπινελίκι ιντερνάσιοναλ, "όποιος δεν με πιστεύει... βαν φακούλο...να πάει να γκαμηθεί...φικ ντιχ...φακ γιου...τσίνγκα του μάδρε, κλπ, κλπ.

Δεν το θέλω για να ξεμπροστιαστεί ο Τζόι. Αυτό είναι χαζομάρα, όποιος δεν έχει πάρει πρέφα τι παίζει με τους Manowar, δεν σκαμπάζει από χέβυ μέταλ φολκλόρ. Δεν είναι εκεί το θέμα μας. Απλά, ένα τέτοιο βίντεο νομίζω θα αποτύπωνε τόσο υπέροχα αυτό το Παραπέρα-Πατέρα που αυτομάτως εκτοξεύει τους Manowar σε έναν άλλο γαλαξία, που πεζοί σαν και του λόγου μου δεν έχουν καμία θέση.


Βίντεο της χρονιάς. Θεοί. Το εννοώ, δίχως ίχνος ειρωνείας.

Vic's Log: Πώς πέρασα την άλλη μέρα του Rockwave Festival 2005 (DAY 2)

Vic's Log παρτ του, ή "πώς πέρασα την άλλη μέρα του Rockwave festival"

(δηλαδή υπάρχει και παρτ ουάν που πρέπει να διαβαστεί πρώτο. Αλλιώς η ιστορία δεν έχει νόημα. Άσε που έχει και spoilers αυτό εδώ για την χτεσινή μέρα...κρίμα δεν είναι; )

----------------------

Κομμάτια από την προηγούμενη ξυπνάμε με διπλούς καφέδες και ντουσάκια, τα Πατήσια βράζουν αυτήν την εποχή πολύ ειδυλλιακά... Πάλι Κάνιγγος, ίδιες φάτσες, άλλα μπλουζάκια (σιγά μην πάμε με το ίδιο, άσε που βρωμάνε), με τα μπλουζάκια Twisted Sister και Dio να έχουν την τιμητική τους. Μπλουζάκια άνω των 25 ετών σε τεράστιες κοιλιές, γραφικές φάτσες παντού, προβλέπεται τεράστιος χαβαλές σήμερα και κυρίως παίζουν και οι Anthrax με Μπελαντόνα και είναι ο κύριος πόλος έλξης για μένα...

Για την περίσταση ντύθηκα με μια ταπεινή μπλε Skyclad χωρίς tour dates. Ο λόγος ότι θα με πλησιάσουν οι θρασάδες και θα λένε "καλά, ρε, Anthrax και ήρθες με Skyclad ρε φλώρε;" για να τους απαντήσω ότι είναι μπλουζάκι της τελευταίας συναυλίας με τον Martin και της πρώτης με Sabbat επανασύνδεση (ρε μουνιά). Στην γυναίκα είπα ότι το μπλε είναι καλύτερο για τον ήλιο και είναι και ωραία μπλούζα. Πάντως πούτσες. Κανείς δεν ρώτησε, πλήρης αποτυχία. Έπρεπε να είχα βάλει την Atrophy γαμώτο.

Ο σημερινός οδηγός του πούλμαν είναι ανησυχητικά ξενέρας και σπασαρχίδης. Δεν αφήνει να βάλουμε κασέτα και είναι στραβωμένος συνέχεια. Βέβαια, μερικοί θεώρησαν τον ήχο του κινητήρα βελτίωση σε σχέση με τους Attack και τους Cloven Hoof αλλα περί ορέξεως... Ο μαλάκας ο οδηγός όμως λέει δεν θα έρθει να μας πάρει έξω από τον χώρο μόλις τελειώσει η συναυλία και θα περπατήσουμε και εμείς γάμησέ τα απόσταση. Σκατά, δεν θα κοροϊδέψουμε σήμερα...

Τέσπα, με τα πολλά φτάνουμε πάλι στην Μαλακάσα. Σήμερα το πρόγραμμα έχει ως εξής. Στην αρχή έχει 3 μπάντες που στα παπάρια μας κι αν τους χάσουμε. Οποτε, ξέροντας εκ των προτέρων πού θα έχουμε headquarters, θα βολτάρουμε τα μαγαζά με την γυναίκα. Πίπες. Δεν μας αρέσει τίποτα, ενώ ακούγονται και στο βάθος οι

Ολέθριο Ρήγμα (εξ αποστάσεως)
-----------------------------
Ακούγονται χάλια και μαζί μια τρομερά εκνευριστική γυναικεία φωνή. E, μπορεί και από κοντά να είναι καλοί, αλλά η φωνή είναι στάνταρ χάλια.
Εκεί που χαζεύω κάτι χαϊμαλιά, ακούγεται το Orgasmatron. E, πανεύκολο κομμάτι, πορωτικό, φαντάζομαι κάτι θα γίνεται με αυτό. Τελικά όταν ρώτησα τον μοναδικό γνωστό που τους είδε, μου είπε ότι και αυτό σκατά το είπανε και ότι σφάξανε και πολλά άλλα των Σεπουλτούρα και ότι γενικώς δεν αρέσανε. Δεν ξέρω. Μάλλον έτσι θα'ναι πάντως. Κρίμα, γιατί από ιστορίες που ακούω για την μπάντα φαίνονται εντάξει άτομα. E, τώρα τι σχέση έχουν με το κοινό των Twisted Sister και του Dio δεν το ξέρω και για άλλη μια φορά αυτός που ορίζει την σειρά (και κυρίως μέρα) που θα εμφανιστούν τα συγκροτήματα είναι πολύ μαλάκας. Φαντάζομαι πως σε κάνα τρύπιο κλαμπάκι με τρύπιο κοινό θα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Τώρα, για μια φεστιβαλάρα μέρα-μεσημέρι αναρχοκαταστάσεις σε πορωμένους χεβιμεταλάδες δεν βγάζουν κανένα απολύτως νόημα....
---------------


Στα μπλουζάκια χαλαρά τα πιο γαμάτα είναι των Dismember και ψήνομαι να πάρω ένα, αλλα δεν έχω ακούσει τα 2 τελευταία τους και νιώθω μιαν ντροπή. Θέλω και ένα Anthrax αλλα δεν μου πολυαρέσει το σχέδιο με τον Dredd. Δεν βγάζανε τουλάχιστον σε καμια επανέκδοση το μπλουζάκι με τον Judge Death? Το έπαιρνα (πάλι) χαλαρά. E, αν δεν μου κάτσει τίποτα ίσως και πάρω κάνα Dismember ή Anthrax... (παπάρια, τα έφαγα σε μπύρες και σουβλάκια τελικά).

Τελικά δεν αγοράζουμε τίποτα και πιάνουμε την γνωστη θέση αριστερά της κονσόλας με φίλους και συγγενικά πρόσωπα. Ο κόσμος αν και νωρίς ακόμα φαίνεται μάλλον περισσότερος και συνολικά το βράδυ είχα την αίσθηση ότι έπρεπε να μάζεψε καμιά 2χιλιάδα παραπάνω από την προηγουμενη μέρα... Τι έχει λέει τώρα? Zyklon? Μπλακμεταλλάδες δεν είναι αυτοί; Και μάλιστα ακούω και καλοί. Με ηλεκτρονικά και τέτοια λέει (κάποιος ρε αδερφέ) και έχουν ενδιαφέρον. Μμ, ναι, είμαι σίγουρος πως όλοι που έχουν έρθει εδώ θα τους καταευχαριστηθούν, αλλα what the hell? τα μαγαζιά ήταν πίπα, ας χαζέψουμε και κάνα μπλακμέταλλο.

Ακυρώθηκαν.

Ωραία, πιο πολύ ώρα για Anthrax δηλαδή. Next please.

Katatonia
---------
Για άλλη μια φορά αναρωτιέμαι τι σκατά σκεφτόταν αυτός που έκανε το billing. Ναι, κοψοφλέβικα θα ακούμε τώρα, ενώ έχει πλακώσει κόσμος να δει Twisted Sister ή στην καλύτερη Anthrax που είναι η χαρά η ίδια. Το νόημα είναι να πάρουμε φράγκα από όσο πιο πολύ κόσμο γίνεται ή να ανοίξουν το έδαφος για τις main μπάντες; Χμ, απίστευτα ηλίθια ερώτηση, ε; Katatonia λοιπόν, που ω, οποία έκπληξις, είναι απίστευτα εκτός τόπου και χρόνου, με τον ήλιο ντάλα στην μάπα τους και στη μάπα μας (γενικά εμάς, εγώ έπινα μπύρες στην σκιά προφανώς) και παίζουν μια μουσική που ομολογουμένως δεν με κέρδισε καθόλου αλλά και να πω την αμαρτία μου δεν είχα καμία απολύτως διάθεση να ασχοληθώ. Καλοκαίρι, έτοιμοι για Anthrax, Dio και Twisted Sister, με κατατονικούς θα ασχολούμαι? Πάντως, είχε κόσμο εκεί μπροστά που γούσταρε και περισσότερο απ'ότι περίμενα οπότε μπορεί και ο τύπος που έκανε το billing να έχει καλό επιχειρηματικό μυαλό τελικά... Γύρω γύρω μου όμως, μακράν το πιο συνηθισμένο σχόλιο ήταν "Katatonia όνομα και πράμα". Αδικία για τα παιδιά νομίζω, παίζανε εκτός έδρας και (όπως είπα) με τον ήλιο στην μάπα τους. Και ο φίλος της αδερφής μου που γουστάρει γενικώς Katatonia, δεν ασχολήθηκε και ιδιαιτερα μαζί τους... Αυτά.
--------

Ωραίες οι μπύρες πάντως και κυκλοφορούν ωραίες φάτσες, με ελαστικά τζιν, μποτάκια 80s και ψαρωτικές μπλουζίτσες (είδα και Atrophy! γουάου) και φυσικά πολλοί παππούδες με φοβερές φάτσες. Και οι δύο τρομερά εύσωμοι άνθρωποι είναι πάλι εδώ με την ίδια ακριβώς αμφίεση. Πόσο θεοί είναι και πόσα κιλά ζυγίζουν μαζί? Είναι συγγενείς? Ζευγάρι? Είναι ΚΑΛΤ. Τους αγάπησα.

Αλλά τώρα θα παίξουν και οι Anthrax. Τα έχω κανονίσει με την γυναίκα μου, στους Anthrax δεν θα είμαστε μαζί, πάω στο μέτωπο και είναι επικίνδυνα εκεί. "Πρόσεχε", μου λέει πριν αποχωρήσω και με φιλάει. Καταπιέζω την ανεξήγητη επιθυμία να της πω "σε αγαπώ, θα είμαι πίσω τις γιορτές" και πάμε όλοι οι χάληδες να δείξουμε στα πιτσιρίκια τι εστί thrash mosh pit. Ο Ηρακλής, ο οποίος είχε έρθει προηγουμένως με δύο μπυροπότηρα γεμάτα βότκα λεμόνι ("προετοιμασία"), λέει να πάμε στην μπάρα. Εγώ νομίζω ότι είναι καλύτερα να μείνουμε κάπου στην μέση και να έχουμε την άνεση του μεγάλου moshpit, στην μπάρα θα είμαστε παστοί, δεν θα λέει. Αυτός πάντως προχωράει και τον χάνω ενώ προσπαθεί να περάσει το κοινό...

Anthrax! Ντάξει, από τις αγαπημένες μου μπάντες και η μπάντα που κυρίως ήθελα να δω πέρυσι στο Athens Open Air φιάσκο. Προφανώς η εποχή που λατρεύω είναι μέχρι Persistence of Time με Μπελαντόνα, οπότε η καύλα μου για την συγκεκριμένη συναυλία είναι προφανής...

Τσουπ! Intro, ένα κομμάτι από την ταινία Blues Brothers νομίζω και σκάνε οι

Anthrax
--------
ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ! Ποιοι Slayer και ΠΟΥΤΣΕΣ ΜΠΛΕ? Among the Living και πριν το σκεφτούμε ανοίγει ένα pit ΝΑ με το συμπάθειο όπου μέσα γίνεται ένας κλασσικός thrash μύλος με θρασάδες να χορεύουν και να κοπανιούνται και να πηγαίνουν γύρω-γύρω. Εγώ κοπανιέμαι αφηνιασμένος όπως και οι γύρω μου αλλα δεν μπαίνω στο pit. Νταξ, δεν ήταν και το αγαπημένο μου κομμάτι, αλλά ομολογουμένως ο Belladonna γαμάει, ο κόσμος ουρλιάζει "DISEASE! DISEASE! SPREADING THE DISEASE!" και όταν μπαίνει το ρεφρέν, τι να λέμε? Thrash, Νew Υork, εντελώς Anthrax-ίλα, και έχουμε 87 και πάλι...

Και πριν καταλάβουμε τι μας χτύπησε, πάρτα στο κρανίο: Got the Time. Διασκευάρα που από την στιγμή που το έπαιξαν έγινε δικό τους κομμάτι (τι; είναι διασκευή;) και το pit μεγαλώνει και πάει, ο κόσμος χτυπιέται αφηνιασμένος και η μπάντα πρέπει να γουστάρει πάρα πολύ. Γενικώς ζω μια ωραιότατη thrash metal συναυλία και είμαι ευτυχισμένος. Κόσμος μπουρδουκλώνεται και πέφτει και αμέσως τον σηκώνει κάποιος διπλα, βλέπεις χαρούμενες μάπες παντού και επικρατεί αυτό που περιέγραψαν ωραιότατα οι Exodus ως "Good, Friendly, Violent Fun". Κάνα δυό που την έχουν δει πιθήκια και μπαίνουν στο pit για να αποδείξουν ότι είναι άντρες και παίζουν ξύλο, με συνοπτικές διαδικασίες τρώνε αγκωνιές στην μάπα και καληνύχτα.

Δυστυχώς δεν βλέπω καλά την μπάντα μέσα στον χαμό αλλα τώρα γίνεται σφαγή και η μουσική γαμεί... Αν και μεταξύ μας, είναι λίγο ξερός ο ήχος, θα μπορούσε να είναι πιο γεμάτος και ζεστός,λιγότερα prima ίσως, αλλα λεπτομέρειες, εδώ παίρνουν κεφαλια...

Πριν καταλάβουμε τι γίνεται με το Got the Time... Γκαααααα... γκάγκα! Γκαααααααααα. E, Caught in a Mosh που του έχω και ιδιαίτερη αδυναμία από πιτσιρίκος... Εκεί όμως σεληνιάστηκα και μπαίνω στο pit, και επειδή μεταξύ του pit και της μπάρας ήταν σκατόφλωροι, φτάνω προφανώς στην μπάρα, όπου συναντώ τον Ηρακλή και αγκαλιασμένοι πλακωνόμαστε μεταξύ μας. Τραγουδάω και ακούω να τραγουδάνε όλοι, κοπανιέμαι, σηκώνω χέρια, the whole deal και στα mosh parts (τα εντελώς κλάσικ Anthrax mosh parts) απλώς πέφτει κλωτσοπατινάδα, όπου μπροστά είναι και ιδιαιτέρως ενεργή...

Μεταξύ κομματιών χαζεύω και τον κόσμο γύρω... Στην μπάρα είναι κάτι καημένα πιτσιρίκια που προφανώς έχουν πιάσει θέση από πολύ νωρίς, τα έχουν φτύσει και απλώς παρακαλάνε για την ζωή τους κρατώντας σφιχτά την μπάρα (εύκολος στόχος, μουχαχα). Crowd surfing και κάτι ψευτοstagediving, moshing, και κοιτάζω την σκηνή και βλέπω έναν καταχαρούμενο Frank Bello, έναν πορωμένο Scott Ian και βασικά έναν Joey Belladonna με μονίμως γουρλωμένα ματια. Εμφανώς ο άνθρωπος τα έχει παίξει από το χαμό που γίνεται από κάτω.

Ακολούθησε ο χαμός, τι να πρωτοθυμάμαι, κάθε κομμάτι ήταν ΕΝΑ κι ΕΝΑ, έμπαινε η πρώτη νότα και ήμουν "ωωωω ρε μαλάκα το έτσι, το αλλιώς". Θα σταθώ μονο σε δύο πολύ προφανή highlights. Το Be All, End All από το State of Euphoria όπου σε γνήσιο power-μεταλλάδικο παροξυσμό το κοινό τραγουδάει την κλασσική πια μελωδία του riff της εισαγωγής. Και έπεσε πολύ ξύλο και εκεί. Αγκαλιές με τον Ηρακλή και τραγούδι και γαμώ και ζήτω οι Anthrax και τέτοιοι παλιμπαιδισμοί λέμε...

Το άλλο highlight είναι ποιο άλλο? WAAAAARDANCE!!! Το συζητάγαμε εβδομάδες με τον αδερφό μου... "καλά, τι θα γίνει εκεί ρε; Θα πέσει ΤΟ βρωμόξυλο". Το αγαπημένο μου κομμάτι Anthrax και νομίζω πολύ κόσμου και η ατμόσφαιρα κάτω στον κόσμο ήταν φοβερή. Indians. Τι να λέμε τώρα; Οποιος άκουγε λίγο Anthrax κάποτε, προφανώς έχει το κομμάτι σαν highlight. E, και στο περίφημο σημείο, το κόβουν και οι ίδιοι και ο Scott Ian άρχισε να πριζωνει τον κόσμο, να ανοίξει το pit όσο δεν πάει. Με το σύνθημα "Wardance" απλώς χάθηκε η μπάλα. Εγώ πάντως δεν θυμάμαι πολλά από το σκηνικό, μονο ότι ήταν καύλα. Αρκεί.

Χίλια τα εκατό, η μπάντα έπαθε πλάκα, από κοντά τα πρόσωπα τους ήταν πολύ χαρούμενα (ο Spitz βεβαια ήταν λίγο εκτός τόπου και χρόνου, αν και επαρκέστατος, δεν ασχολήθηκα και ιδιαιτέρως μαζί του να πω την αλήθεια), Bello, Belladonna και Ian πάντως ήταν τρισευτυχισμένοι. Ο Benante, ο πλέον αδικημένος ντράμερ του διημέρου, δεν είχε τον απόλυτο ήχο στα τύμπανα και είναι κρίμα διότι ο άνθρωπος είναι μηχανή. Πάντως έκανε και μια έγκυρη αλεπούδια παίζοντας το intro του We're Not Gonna Take It για δυο δευτερόλεπτα...

Η συναυλία έκλεισε με μια μικρή ημι-διασκευή στο New Level των Pantera και με το I Am the Law. Aρμαγεδδώνας. Τίποτα άλλο.

Θεοί. Φαντάζομαι πως για πολύ κόσμο δεν έλεγαν και πολλά και αρκετοί πρόσεξαν πως δεν είχαν και τον καλύτερο ήχο (αν και επαρκέστατος και αξιοπρεπής) αλλα ο χαμός που συντελέστηκε από κάτω δεν πέρασε απαρατήρητος από κανέναν. Όπως ειπώθηκε από κάποιον εκεί, σε κάθε κομμάτι υπήρχαν πάντα 2 moshpit, ο κόσμος ήταν μύλος και σε μερικά κομμάτια γύρναγε όλο το πλήθος. Anthrax - Slayer σημειώσατε 1.
---------------

Σέρνω το κουφάρι μου έξω. Στύβω την μπλούζα και την αράζω για μπύρες και φαΐ. Πολύ. Ανταλλαγή επιστημονικών σχολίων με φίλους "πώωω μαλάκα", "αμάααααν" και τέτοια και ξεκούραση για Dio. Άλλος ένας πολυαγαπημένος που δεν έχω δει ποτε μου live.

Dio
---
Λοιπόν, ο Ronnie είναι θεός. Φωνή καμπάνα αν και δεν έχει προφανώς την ίδια αντοχή. Αλλά τι συζητάμε; Ο άνθρωπος είναι άνω των 60 (μάλλον στα 65 ακούγεται), μεγαλύτερος από τον πατέρα μου και βγαίνει στην σκηνή και σου δίνει την καρδιά στο χέρι. Και ξέρει πώς να κάνει ευτυχισμένους κοντά δέκα χιλιάδες κόσμο. Έχει έναν καινούργιο δίσκο. Νότα δεν έπαιξε. το ομώνυμο του Killing the Dragon, αρχή αρχή κιόλας, και αυτά. Πάμε τώρα στο party/εμπειρία.

Εκτος από τα δικά του υπερκλασσικ, σου πετάει και ένα Man on the Silver Mountain, ένα γαμημένο Heaven and Hell και ένα Gates of Babylon και σε στέλνει και αδιάβαστο. Κοιτούσα, μια την σκηνή, μια τον κόσμο, κάτι παππούδες να κλαίνε σχεδόν από ευτυχία, να χορεύουν μόνοι τους στην μέση του πουθενά, να χτυπιούνται όλοι, θρασάδες, χεβιμεταλλάδες, να είναι όλοι χαρούμενοι... Ειδικά στο Heaven and Hell φαντάζομαι πολύς κόσμος ένιωθε ότι συμπληρώνει την εμπειρία που έζησε με τους Sabbath λίγες μέρες νωρίτερα...(κωλόφαρδοι όλοι σας...) και δεν νομίζω να υπάρχει κανείς να πει ότι αυτή η συναυλιακή εμπειρία είχε τίποτα να ζηλέψει από τους Sabbath. Sing με a song... Τι λέω τώρα τα αυτονόητα... Και το Gates of Babylon όμως, που δεν το περίμενε πολύς κόσμος...

Ο θεός βέβαια έδειξε και την κλάση του στο crowd control(!) με το Long Live Rock ή Roll από Rainblow, πάλι γηπεδίλα και τραγούδι, και μας αποτέλειωσε με Rainbow in the Dark και we Rock. Το σχόλιο που άκουσα διπλα μου "καλά, πως θα βγει κανείς τώρα μετά από αυτό;".
Μακάρι να είχε και άλλο χρόνο να παίξει, μακάρι να τον βλέπαμε και βράδυ ρε γαμώτο και ίσως είμαστε και εμείς κωλόφαρδοι σαν τους Ιταλούς ένα μήνα πριν να μας έπαιζε το Stargazer (όνειρο ζωής να το δω αυτό). Αλλα τώρα, απογεματάκι, τι Stargazer...

Η μπάντα καλή, αν και για έναν θεό επιπέδου Dio περίμενα πολύ καλύτερα πράγματα, ειδικά από κιθάρα και πλήκτρα. Αλλα όποιος και να 'ναι ο κιθαρίστας, όταν έχεις τον Ronnie να σου τραγουδάει το Egypt ή φυσικά το Holy Diver, άντε γεια. Άνετα θα μπορούσε να είναι αυτός ο headliner. Κομμάτια να πει είχε ακόμα μπόλικα...ΘΕΟΣ.-
--------------

Προσπαθούμε να συνέλθουμε από το υπερσόκ των Anthrax/Dio. Η μέρα πάει απίστευτα καλά και η κουβέντα είναι πως θα βγούν οι Twisted Sister να ισοφαρίσουν τον Ronnie. Μεγάλη μπάντα, τεράστια στην Αμερική κάποτε, τεράστια στην Ευρώπη και σήμερα, τουλάχιστον σε live επίπεδο, αλλά και μιας άλφα ηλικίας. Άντε να δούμε. Η εμπειρία μου με τους Sister πάει πολλά χρόνια πίσω, πιτσιρικάς τους άκουγα και έβλεπα τα θεϊκά video τους. Δεν μπορώ να πω ότι είναι η μπάντα που ακούω καθημερινά σήμερα (αν και το Stay Hungry είναι το πούστικο διαχρονικό). Σαν τους Accept μια φάση...

Και εκεί που λέμε για το ποια μπάντα θα μπορούσε να ισοφαρίσει τους Black Sabbath και τους 30,000 ακούγεται δυνατά και ξάστερα το It's a Long Way το the Top από τους υπέρτατους AC/DC...

Κόβω το χέρι μου ότι όλοι εκεί μέσα για λίγα δευτερόλεπτα πήραν χαμπάρι τι έχει να γίνει αν ποτέ εμφανιστούν οι AC/DC. "Κλέβουν πάντως, ε; Με αλλουνού μουσική τον φτιάχνουν τον κόσμο" είπα σε ένα φιλαράκι αλλα εδώ που τα λέμε, τρομερά effective εισαγωγή... και μετά από λίγο σκάνε και οι

Twisted Sister
---------------
... με τις κλασίκ εμφανίσεις "τα πιο χάλια τραβέλια" και original lineup (το οποίο το τόνισε και δις ο Dee Snider). Ο Dee αμέσως ξεχωρίζει. Στην πρίζα. Τρέξιμο, κοπάνημα, πόζες, στήσιμο, ξεσήκωμα. Και το κράτησε ο μπαγάσας σε όλη την συναυλία (αν και οι βόλτες κάθε τρεις και λίγο πίσω από τους Marshall ήταν ολίγον ύποπτες, σνιφ-σνιφ). Ο ήχος πάντως στα τρία πρώτα κομμάτια άθλιος. Φασαρία και δυστυχώς από αυτό καίγεται το Stay Hungry που κατά τ'άλλα θα έσπερνε... Η μπάντα είναι επαρκέστατη παικτικά και μετά από το ξεμπουρδούκλωμα του ήχου, η συναυλία παίρνει τα πάνω της σε σημείο απίστευτο.

Δεν ξέρω πόσοι πριν από μένα θα έχουν χρησιμοποιήσει την λέξη ΠΑΡΤΥ αλλα αυτό ακριβώς ήταν.
Ο Dee Snider έδειξε ότι είναι frontman πρωτοκλασάτος, όχι μόνο το έχει το χάρισμα, έχει και τίγκα εμπειρία, έκανε δέκα χιλιάδες κόσμο ότι ήθελε, να τραγουδάνε, να χορεύουν, να χοροπηδάνε, τους κράταγε πάντα στην τσίτα. Φαίνεται ότι το άτομο γνωρίζει τι κάνει και ότι το έκανε κάποτε συνέχεια... Από εκεί και πέρα σχεδόν σε κάθε κομμάτι γινόταν και ένας δικός του χαμός αλλά νομίζω πως τα highlights της συναυλίας ήταν το We're Not Gonna Take It, το I Wanna Rock και το Come Out and Play (που άγγιξε και την ανατριχίλα που είχα φάει σε Accept), όπου ο Dee έδωσε τα ρέστα του. Φωνάρα αναλλοίωτη. Καθένας βέβαια έχει τα δικά του highlights, και εξίσου καλοί υποψήφιοι είναι τα Fire Still Burns και Under the Blade, τα καθαρόαιμα metal κομμάτια τους δηλαδή, το The Price και φυσικά το S.M.F. που έγινε καλός και σωστός πανικός. Τιμήσανε δεόντως το Stay Hungry αφού εκτός από αυτά που προανέφερα ακούστηκαν και τα Burn in Hell και Captain Howdy... Βασικά για να μην παπαρολογώ, παίξανε τα πάντα εκτός του Love is For Suckers και της προσωπικής μου αδυναμίας The Beast...

Κέρδισαν το 90% του κόσμου που τραγούδαγε και χόρευε μαζί τους, συμμετείχε ενεργά, ενώ το υπόλοιπο 10% απλώς παραδεχόταν την κλάση της μπάντας. Τώρα αν υπήρξε κάνας δυσκοίλιος που είπε κάτι κακό για τους Twisted Sister μάλλον φταίει ότι τον έφτυσε καμιά γκόμενα ή πήγε να δει μόνο τους Katatonia.

ΠΑΝΑΞΙΟΙ. Και η ίδια η μπάντα φαινόταν να την έχει καταβρεί με την συναυλία, ο Dee τα γνωστά λογύδρια αν και σε κάνα δυό σημεία φαινόταν ειλικρινής ότι θα τό'θελε να έχει δει Ελλάδα στις δόξες της μπάντας... Ο Jay Jay την είχε καραβρεί, ξέφυγε σε κάποια φάση από τις κλασσικές πόζες και γύρισε τον χρόνο αρκετά χρονια πίσω, που τον έπαιρνε να κυλιέται κάτω, να κάνει τρελά ποζεριλίκια με την κιθάρα κλπ. Έχω την εντύπωση ότι αυτός το καταχάρηκε πιο πολύ από όλους... Ο Mendoza, ζώο όπως πάντα. Animal, θεός. Ο Eddie τα ψιλοσκάτωσε γενικά στα solo αλλα τώρα πραγματικά δεν έχω ιδέα ποιος ασχολήθηκε, οι Twisted Sister μια φορά δεν είναι μπάντα των solo οπότε no problem. Ο A.J. σταθερός και επαρκής. Έκανε και ένα solo βαρεμάρα αλλα νταξ, αυτά είναι λεπτομέρειες του κώλου. Η μπάντα ανέβηκε, χιλιάδες κόσμος χάρηκε τίγκα και μετά φύγανε.
--------------

Η μέρα τελείωσε με τα πλήθη να χάνονται στο σκοτάδι ψάχνοντας το γαμημένο πούλμαν και κρυφακούγοντας true vs thrash συνομιλίες με τρελά γραφικό κόσμο. Θεΐλα, METAL ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ! Νομίζω πως αυτό το διήμερο ήταν το καλύτερο rockwave evah, το χάρηκα όσο λίγες συναυλίες. Άντε, τώρα που η Didi ανοίχτηκε και φέρνει μεγάλες μπάντες και βλέπει ότι πιάνει, καιρός είναι να φέρει τους AC/DC *κάπου* (Terra Vibe δεν χωράνε με την καμία όμως) για να αποτελειωθούμε επιτέλους. A, και με support Motorhead e?

Vic's Log: Πώς πέρασα στο Rockwave Festival 2005 - DAY 1

Αυτό και το επόμενο μπλογκ ποστ είναι η σχεδόν απνευστί καταγραφή του Rockwave του 2005 που είχα κάνει τότε. Το βρήκα και το ξέθαψα και συγκινήθηκα και θέλω να το έχω πιο προσβάσιμο. Σεντόνι στα greeklish δυσανάγνωστο, οπότε βρήκα και ονλάιν μετατροπέα greeklish to greek και χάρηκα. Συνοπτικά, σχεδόν όλοι είναι θεοί (το οποίο επαναλαμβάνεται εκνευριστικά πολύ, υγεία) και τα πάντα ήταν χαρούμενα και οι μέλισσες πηδιόντουσαν αφηνιασμένα.


Vic's log
(εναλλακτικά: Πώς πέρασα στο Rockwave Festival 2005)
-----------------------------------------------------
Κινάμε λοιπόν που λέτε από Ηράκλειο την Τετάρτη με πλοίο, εγώ, η αρραβωνιαστικία μου Πόπη και ο αδερφός Μανώλης (που πληρώνει τα πάντα για γαμήλιο δώρο το κορόιδο). Συζήτηση για Slayer, Anthrax και σε ποια κομμάτια θα γίνει τρελό moshing, σε ποιο κομμάτι θα μπούμε κλπ...

Άφιξη Αθήνα. Η μέρα περνάει με catching up με αδερφές και φίλους, μπυροποσία και γενικώς ξεκούραση από το ταξίδι στο κατάστρωμα. Ύπνος.

Η μέρα ξεκίνησε όμορφα και ωραία, ραντεβού στην πλατεία Κάνιγγος για το πούλμαν που θα μας πήγαινε στη Μαλακάσα. Συνάντηση με παλιούς γνωστούς, χάζεμα τα διαφορα μπλουζάκια και ανταλλαγές απόψεων για το ποιος θα γαμήσει, την σειρά των group, προσδοκίες κλπ. Φυσικά, μιας και το πούλμαν ήταν μισό-μισό Ηρακλειώτες και άτομα που είχαν κλείσει θέσεις από την Eat Metal, το πιο συχνό σχόλιο ήταν "καλά, πως παίζουν οι Accept κάτω από τους Slayer?". Εμφανής η παρουσία πολλών άνω των 30...

Στο δρόμο φτιάξιμο (ή πρήξιμο, όπως το δει κανεις) με Heavy Load και Manilla Road και λοιπές τρουΐλες.

Φτάνουμε στο χώρο. Xoxo, το πούλμαν μας αφήνει απέξω, καημένα παιδιά που περπατάτε μες στον ήλιο, νια νια νια.

Επιθεώρηση του χώρου. Καλός φαίνεται, μπόλικες τουαλέτες να φεύγουν οι μπύρες, τιμές ανεκτές, χάζεμα στα stands με τα μπλουζάκια και βουρ για καβάντζα σε σκιά στα αριστερά της κονσόλας, στα δέντρα. OK, we have established headquarters. Κόσμος, καμια 3-4 χιλιάδες διασκορπισμένοι παντού, με αρκετούς στοιβαγμένους μπροστά από την σκηνή. Οι περισσότεροι όμως (δικαιολογημένα) κάνουν αναγνώριση του χώρου, βρίσκουν γνωστούς, καβαντζώνουν μέρη, χαζεύουν κώλους, μπλουζάκια, παπούτσια και δυο φοβερά χοντρά άτομα που περιφέρονται στον χώρο και είναι και γαμώ τις φάτσες... Στην σκηνή οι...

Order of the Ebon Hand
----------------------
Black Metal μεσημεριάτικα. Τρία άτομα, ήχος μετριότατος με το μπάσο πολύ πιο δυνατά από ότι αρμόζει στην περίσταση. Δεν έχω ιδέα για την μπάντα, έχω ακούσει πεταχτά κομμάτια τους στάνταρ, αλλα το black metal ποτε δεν με συγκίνησε και αυτοί δεν θεωρούνται και τέρατα του χώρου ώστε να ασχοληθώ για το γαμώτο του πράγματος... Ότι παρακολούθησα με προσοχή μου φάνηκε μάλλον αδιάφορο αν και οι ίδιοι δίνανε φιλότιμες προσπάθειες. Τώρα ποιος σκέφτηκε ότι είναι καλή ιδέα να φτιάξουν το κοινό των Candlemass, Accept και Slayer (με μέσο ορο ηλικίας μεγαλύτερο των 20-22 τουλάχιστον) οι Order, αυτός ευθύνεται και για την γενικότερη αδιαφορία και "ποιος τους χέζει αυτούς", τα γνωστά σχόλια των μεγαλύτερων κλπ... Πάντως, με το Killed By Death, παρόλο που ήταν μέτριο στην εκτέλεση, κούνησαν λίγο τους μπροστά στοιβαγμένους και κάνα δύο γέροι χτυπάγανε και το πόδι κάτω και γενικώς υπήρχε μια ευθυμία στον αέρα...
Συνολικά, όταν τελείωσε η βραδιά, άκουσα το όνομά τους μία φορά από ένα παιδί που έλεγε ότι group της βραδιάς ήταν οι Order of the Ebon Hand σε απάντηση στον τσακωμό δυο παιδιών για Accept και Slayer... (χούμορ, χούμορ...)
----------

Με συνοπτικές διαδικασίες βγαίνουν και οι...

Dismember
----------

...που γουστάρω ιδιαιτέρως. Με ένα πάνω από το Pieces από πίσω βγαίνουν και βασικά παρόλο που είναι μεσημέρι και το κοινό που δεν ήταν και το πλέον καθαρόαιμο deathμεταλλάδικο άρχισαν να παίρνουν κεφάλια. Ήχος μπετονιέρα σουηδίλα όπως και οι εταίροι καππαδόκες entombed και γενικώς άλλη μια απόδειξη ότι αυτή η γενιά της death σκηνής από Σουηδία μεριά το είχε πιάσει το νόημα. Πορωτικοί, συναυλιακοί ρε αδερφέ, άνοιξαν με το σπαθί τους μπόλικα moshpits και κέρδισαν κόσμο που δεν είχε ακούσει νότα τους. Σίγουρα κέρδισαν και την συμπάθεια αρκετών xεβιμεταλλάδων αν και δεν νομίζω να αυξηθούν ιδιαιτέρως οι πωλήσεις τους από αυτήν την μεριά... Τίμησαν και τους δυο πρώτους δίσκους τους αν και σε κάποια φάση άκουσα κάτι σε στυλ In Flames του Clayman που με ξενέρωσε και υποθέτω ότι είναι από τα καινούργια. Δυστυχώς. Πάντως κράτησε λίγο και το συνολικό setlist έσπειρε. Νταξ. Παλιό Σουηδικό death metal σε open air μεσημεριάτικα με κοινό γερόντων και θρασάδων. Αυτό ακριβώς όμως για τα δεδομένα αυτά και με απόδειξη τα μπόλικα moshpits, τα παιδιά γάμησαν.
----------

Διαλειμματάκι, άντε να βγούν οι θεοί να μου φύγει και μένα το άχτι που τους έχω χάσει 2 φορες γαμωτοσπιτακιτουστρατου. Στήνονται και 4 άσπροι σταυροί για το σκηνικό, κάποιοι τελειωμένοι σχολιάζουν ότι "οι Μεταλλικά τα κάναν αυτά φιλαράκι από το 86" (θεοί, στην κοσμάρα τους). Πρώτες μπύρες, ωραίο κλίμα. Ο κόσμος ακόμα αραιός... Και ξάφνου σκάνε οι...

Candlemass
-----------

Λοιπόν, ακόμα δεν έχω ακούσει τον καινούργιο δίσκο και αισθάνομαι ντροπή αλλα είμαι σχεδόν βέβαιος μετά από προσεκτικές συζητήσεις ότι μοιάζει με Nightfall, καλή φάση κιετς... Το κομμάτι που παίζει δεν το ξέρω, στάνταρ καινούργιο είναι. Nightfallizei, όπως και ο ήχος... Γαμώ ακούγεται. Και σκάει και ο θεός μοναχός με την κοιλιά να ξεχειλίζει και το μαλλί που αψηφά την βαρύτητα. Άρχοντας, ενεργητικότατος, ξεσηκώνει τον κόσμο με χειρονομίες και φωνές, κάνει το γνωστό σούμο headbanging, βαράει το κεφάλι του και η φωνή του είναι καμπάνα. Νταξ... Ήδη μπαίνω στο κλίμα, κοπανιέμαι (όχι τρελα βεβαια, μόλις αρχίσαμε), αγκαλιά την γυναίκα που έχει και αδυναμία σε Candlemass και όλα καλά.

Black Dwarf το κομμάτι και από εκεί και πέρα δεν θυμάμαι σειρά... Νομίιιζω ήταν το Mirror, Mirror μετά; Πάντως τό'ξερα το κομμάτι και το κοπάνημα εντείνεται και χαζεύω τον Messiah κυρίως, τον κόσμο που έχει πυκνώσει κάπως και σαφώς καραγουστάρει, αν και οι εκδηλώσεις λατρείας συγκεντρώνονται μπροστά από την σκηνή και αρκετά μπροστά από την κονσόλα. Παίξανε και Witches, Copernicus από καινούργια τα οποια βρήκα γαμώ και μια χαρά Nightfallίζοντα αλλά το πραγματικό σπάσιμο το απόλαυσα σε Solitude, Dark are the Veils of Death και κυρίως At the Gallow's End που πρέπει να ζούλαγα πιο δυνατά από ότι έπρεπε την γυναίκα γιατί διαμαρτυρήθηκε... Καλή φάση. Άρχοντες οι Candlemass, καλός ήχος, ο Messiah χαρισματικός frontman, παρόλο το μεσημέρι ξεσηκώνει τον κόσμο αλλα τρομερά μικρό setlist... Τι έγινε ρε παιδιά κιόλας; Δεν άκουσα ένα Sorcerer's Pledge να τό'χω να το θυμάμαι, κρίμα... Ωραίοι, αλλα έχω την εντύπωση ότι οι προηγούμενες 2 συναυλίες πρέπει να ήταν πολύ πολύ καλύτερες, χωρίς να φταίνε οι ίδιοι Candlemass φυσικά...
-----------


Κι άλλες μπύρες. Εντωμεταξύ έχουν πλακώσει και άλλοι φίλοι και γίνεται ένας γενικός χαβαλές στα headquarters, πολύ καλή διάθεση και οι θρασοντεθάδες φίλοι μου λένε ότι Accept σκοπεύουν να χαλαρώσουν και να πιουν τις μπύρες, να ετοιμαστούν ψυχολογικά για την βία των Slayer και νταξ, γουστάρουν αλλά δεν τρέχει και τίποτα...

Εγώ έχοντας σε τρομερά υψηλή εκτίμηση τους Saxon (που με στείλανε αδιάβαστο κάποτε) και έχοντας ακούσει ότι οι Accept είναι αντάξιοι, ήμουν και λίγο πιο φτιαγμένος... Η γυναίκα γουστάρει και τις κλασσικούρες, ωραία θά'ναι... Εγώ Accept άκουγα 86 με 90 μεριά, πιτσιρίκος δηλαδή και δεν θυμάμαι πως είναι να τους λατρεύεις-λατρεύεις... Για να ιδούμε... Τα γερόντια πάντως στον χώρο φαίνονται ανυπόμονα...

Και σκάνε λοιπόν και οι

Accept
-------

Και άντε γεια! Το Heavy Metal party ξεκινά. Δεν θυμάμαι σειρά, δεν θυμάμαι αν ο ήχος ήταν άψογος από την αρχή, άκουσα μέτρια σχόλια για τον Udo όσο αφορά την απόδοσή του αλλα εγώ δεν πήρα χαμπάρι... Διότι παίδες στους Accept έπαθα την πλάκα της ζωής μου. Έγινα πάλι ένα σκατόπαιδο που άκουγε Accept τότε όταν άκουγε ο μεγάλος αδερφός και ο ξάδερφος και έβλεπα το Midnight Mover στην "δορυφορική" (α, ρε και να το παίζανε φλας που θα έτρωγα!). Ειδικά στο Son of a Bitch, με το που σκάει το ρεφρέν, και χωρίς να το πάρω χαμπάρι, νιώθω να βουρκώνω και ένα κόμπο στο λαιμό. Ανατριχίλα ρε... A, ρε πούστη, heavy metal ρε μουνιά! (ναι, και εγώ το χρησιμοποιούσα για να κοροϊδέψω τους γραφικούς).

Ριφφάρες, η μια μετά την άλλη, και θυμήθηκα, ναι ρε, οι Accept είχαν αρχίδια, βαρύ συγκρότημα να ΄ουμ, και το κλασσικό heavy μια χαρά ήτανε... Γυρνάω με ένα χαμόγελο ΝΑ στον φίλο θρασοντεθά και χαμογελάει και αυτός. Του δείχνω με το κεφάλι το πλήθος που χορεύει ρυθμικά και βλέπεις χιλιάδες χέρια να χτυπάνε παλαμάκια, γροθιές, να τραγουδάνε και γενικότερα να επικρατεί μια ΧΑΡΑ ΓΗΠΕΔΟΥ, σαν ο γαύρος να ρίχνει 7άρα στον βάζελο και να παίρνει πρωτάθλημα (ξενέρωσα τους βάζελους τώρα αλλα zboutsam) και ο κόσμος αρχίζει τα τραγούδια... Fast ας a Shark... E, η εισαγωγή είναι το απόλυτο γηπεδικό. Με τον θρασοντεθά αρχίζουμε συγκινημένοι να φανταζόμαστε στίχους με "Ααααντε γαμήσου ΠΑΑΑΑΑΑΑΟ" και σκάει η speed μεταλλιά που επηρέασε κόσμο και κοσμάκη, νταξ, ψαρώνουν και οι θρασάδες που 'ρθανε για Slayer (ε, μερικοί τέλος πάντων) και γίνεται πανικός. Ο Ήχος άψογος...
Και είμαι στον έβδομο ουρανό και λέω "άντε, αποτελειώστε μας με ένα Princess τώρα" και φυσικά σκάει στο καπάκι, γιατί ο θεός είναι μεγάλος... Ανατριχίλα, η γυναίκα ασφυκτιά από την αγκαλιά και τραγουδάμε παρέα...

Σκάει μύτη και ο Ηρακλής, πολύ καλο φιλαράκι από Ηράκλειο, προφανώς πίττα "εγώ ξέρεις... Accept πίνω! Μαλακα, Slayer δεν θα είσαι εδώ, θα είμαστε εκεί μπροστά να τα σπάσουμε όλα!" Γενικώς, κλίμα αδερφικής αγάπης και νομίζω ότι πολύς κόσμος έστω και για μια γαμημένη ώρα ένιωσε δικαιωμένος... Έβλεπα γραφικόφατσες, παππούδες που δεν καταλαβαίνουν γρι από μπάντες σαν τους System of a Down ας πούμε, να είναι εκστασιασμένοι, ευτυχισμένοι. E, τι να τους πεις μετά; Στα παπάρια τους, μια χαρά είναι και αυτοί, και η μουσική που τους καυλώνει επίσης..

Ο Udo κάνει μια χαρά παιχνίδι με τον κόσμο, τους ξεσηκώνει χαλαρά, βοηθά και η μουσική φυσικά και γενικώς ΠΟΛΥΣ κόσμος περνά πραγματικά καλά. Τραγουδάνε στα γηπεδικά κοψίματα, φαίνεται και η εμπειρία...
Κάποιοι ξενερώσανε με τα solo του Hoffman, εγώ προσωπικά τα ευχαριστήθηκα και μου άρεσε και το στιλάκι, γούσταρε κατ'εμέ και όταν πια είχε αρχίσει να γίνεται κουραστικό σκάει η μπάντα όλη με τον Udo και άντε γεια και πάλι... Με το Balls το the Wall κλείσανε αν θυμάμαι καλώς και προφανώς έγινε και πάλι ένας τρομερά ευδιάθετος πανικός... Κορυφαίες στιγμές, νταξ, ό,τι κομμάτι ξέρετε από τα κλαμπάκια, αυτά. Για μένα το Son of a Bitch και Princess of the Dawn με στείλανε.
------------------


Ο αδερφός και ο θρασοντεθάς με κοροϊδεύουν που έχω πάθει κωλόπλακα. Νταξ, λέει, καλοί ήταν, και δεν περιμέναμε να ξεσηκώσουν και τόσο πολύ τον κόσμο, αλλα οκ, αυτό. Εγώ να παραμιλάω για θεούς και υπέρτατους και έπη. Καλά. Φαΐ τώρα. Κάτι σουβλάκια που δεν ήθελα να ξέρω από τι ζώο βγήκαν, πάντως πολύ νόστιμα, αν και τίγκα στο λίπος. Καλή μπίχλα γενικά... Μπύρες... Έρχεται και ο Ηρακλής να με πάρει από το χέρι να μπούμε στο pit. Με λοξοκοιτάζουν και οι θρασοντεθάδες, δεν πιστεύω να την βγάλεις εδώ και τέτοια... Εγώ σε δίλημμα. Θέλω εννοείται να μπω μέσα, έχω όμως και μια εύθραυστη γυναικα να προσέχω... Με κοιτάει και αυτή, παίρνει τα γυαλιά ηλίου από το μπλουζάκι μου και μου λέει "άντε, όρμα". E, πάω και εγώ...

Δεν έχω δει Slayer ποτέ μου. Είναι μια μπάντα που έχω λατρέψει και προσκυνήσει όσο λίγες... Όλοι οι δίσκοι μέχρι και Decade of Aggression είναι θεΐλες, thrash θεοί, κλπ, κλπ... Τα γνωστά. Ξέρω πολύ καλά την φήμη τους. Οι φίλοι τους έχουν δει το 96 και μου λένε τι να περιμένω. E, ήρθαν και με Λομπάρντο, γάμησέ τα, θα πέσει βρωμόξυλο, θα πάθω πλάκα... Ο κόσμος έχει πληθύνει, έχει βραδιάσει...

Πάμε δέκα άτομα και πιάνουμε καλή θέση. Έχω αρχίσει και πριζώνομαι. Θα δω Slayer ρε... Θα σκάσει καμιά νότα από South of Heaven και θα σεληνιαστώ... ή με κάνα Raining Blood... ή κάνα Hell Awaits... Τςς, ό,τι και να'ναι θα ανοίξει ένα pit από εδώ έως του χρόνου... Τα φώτα σβήνουνε, οι αετοί εμφανίζονται και βγαίνουν οι


Slayer
-------
Συγγνώμη? Τι είναι αυτό είπαμε? Η απόλυτη ξενέρα? Ναι, ακριβώς αυτή. God Hates Us All? Με δουλεύετε ρε? Έχετε τα τρία απόλυτα intro κομμάτια και βγαίνετε με αυτήν την πίπα? Ξε-σεληνιάζομαι. Ούτε κοπάνημα. Διπλα μου παιδιά 17-25 ετών έχουν ξεφύγει και ανοίγουν ένα μικρό pit. Προφανώς περνάνε καλύτερα από μένα και αισθάνομαι ο μαλάκας της πρώτης σειράς... Δεν γαμιέται. Κοιτάζομαι με τους φίλους και αυτοί είναι το ίδιο ξενερωμένοι. Ο ήχος ok, ο Λομπάρντο ζωγραφίζει, King-Hanneman ακριβώς όπως τους έχω δει στα άπειρα video, γενικά, βλέπω Slayer, αλλα δεν έχω πάθει πλάκα.
Τελειώνει το κομμάτι. Πάρτα Βασιλάκη. War Ensemble και άντε γεια. E, σεληνιάζομαι ελαφρώς και αρχίζει επιτέλους ένα σωστό thrash κοπάνημα. Γιατί δεν έχω γίνει σαρδέλα? Κοιτάω γύρω και βλέπω να κοπανιόμαστε μόνο εγώ και οι φίλοι μου, οι άλλοι απλά να κουνάνε ρυθμικά το κεφάλι. Fuck that. Slayer είμαστε ρε, αρχίζουμε ένα private, οικογενειακό pit. Ανοίγουνε γύρω μας οι κωλόφλωροι. Δεν γαμιέται, ας δούμε slayer...

Και κάπως έτσι κύλησε η συναυλία... Ups και downs. Μερικά φοβερα σημεία, (αυτά από Seasons και πίσω συγκεκριμένα), μερικές ξενέρες (τα υπόλοιπα), ένας κόσμος ψόφιος, μονο στις πρώτες σειρές πέφτει ξύλο (έλεος αν δεν έπεφτε κιόλας), πίσω το κοινό είναι πεθαμένο. Raining Blood και Angel of Death τα έχω δει όλα, αλλα σε πριβέ κατάσταση, καμία σχέση με το αδερφικό-οικογενειακό-μαζικό party των Accept μια ώρα πριν...
Ο Λομπάρντο θεός, ντάξει, το ξέραμε, στο Chemical Warfare βαράει αλύπητα τα toms σε μια κλασσική στιγμή 80ίλας thrash...

Σε γενικές γραμμές, πολύ καλά. Φοβερή συναυλία. Εγώ όμως περίμενα να μπω και να βγω χαζεμένος λέγοντας "ποιοι Accept;". Η ετυμηγορία της παρέας το ίδιο, "έπρεπε να ήσουν το 96". Παιδιά που κάθονταν πιο πίσω και με θέα σε όλο το κοινό επιβεβαίωσαν την εντύπωση μας: Οι Dismember είχαν πιο πολλά moshpits. Χρειάζεται να πω τίποτα άλλο;

Πολλοί φεύγανε μονολογώντας και σε φάση χαζέματος οπότε, ίσως και απλώς να είχα βάλει τον πήχη πολύ ψηλά... Ή μήπως το κάνανε οι Accept αυτό? Δεν ξέρω, πάντως περπατώντας πίσω, ένας χοντρός χοντρός τρουάς έλεγε "καλά, οι Accept κάτω από τους Slayer;" (κολληματίες ρε πούστη μου...) και παραδόξως συμφώνησα μαζί του... Ο Ηρακλής (που είχε χωθεί πρώτες σειρές με το που βγήκαν και έτσι δεν τον είδα μέχρι το τέλος) έρχεται, πιάνει το μπλουζάκι μου (Beneath the Remains ψαρωτικό και σεβάσμιο, κομπλέ με tourdates) και διαπιστώνοντας ότι δεν στάζει ιδρώτα, μου λέει: "μπααα, τίποτα, αδύναμο σε βρίσκω!". "Καλά, αύριο Anthrax τα λέμε, θυμήσου το, θα τους ΣΒΗΣΟΥΝΕ τους Slayer", απαντάω και είμαι σίγουρος ότι έτσι θα γίνει...

-----------


Ωχ, τώρα λέει έχει περπάτημα της πουτάνας μέχρι το πούλμαν, ε; Όχι. Είναι παρκαρισμένο έξω ακριβώς. Έπος. Γάμησε η πρώτη μέρα. Αύριο προβλέπεται και καλύτερη....

PS: Μα πόσο μαλάκας είναι κάποιος που πετάει αναμμένο καπνογόνο στον κόσμο στα τυφλά? Ελπίζω να βρέθηκε κάποιος να του την πει από κει δίπλα. Κατά προτίμηση κάνας τεράστιος χοντρός τρου, από αυτούς που πίσω από την πλάτη τους κοροϊδεύει...

PPS: Μα πόσο ξενέρα πια? Θες να ακούσεις ένα Black Magic (συγκεκριμένα το πιο requested από ότι άκουγα) και ακούς έναν διπλα "το Diiittoheeeead!". Έλεος ρε! Τόσοι δίσκοι, τέτοιες κομματάρες και σου λείπει το Dittohead;;; Πρέπει να γερνάω τελικά...

Παρτ 2: Anthrax, Dio, Twisted Sister - και κάτι άλλοι...