4. H Ιστορία των Ensemble - Live ντεμπούτο

1. H Ιστορία των Ensemble - In the Beginning...
2. Η Ιστορία των Ensemble - Τώρα και με λιντ γκιτάριστ!
3. Η Ιστορία των Ensemble - Η Μεγάλη Παρένθεση: Rock n' Roll Cafe

Είμαστε έτοιμοι. Θα παίξουμε λάιβ. 1η Σεπτεμβρίου 1993, μια κοσμοϊστορική ημερομηνία, όπου σύμφωνα με την wikipedia δεν έγινε τίποτα άξιο λόγου εκτός από την γέννηση της Ilona Mitrecey που είναι ένα γαλλικό σκατόπαιδο που έκανε ένα νούμερο 1 με μια απελπιστική eurodance φλωριά. Που δεν ξέρω γιατί ακούω αυτή τη στιγμή, δεν υπήρχε περίπτωση να βγει καλό. Όχι ότι η 1η Σεπτεμβρίου μόνη της βάζει φωτιά στο δρόμο, ανεξαρτήτως χρονιάς. Ημέρα λέει Ανεξαρτησίας του Ουζμπεκιστάν. Fascinating. Ημέρα Αποτροπής Καταστροφών στην Ιαπωνία λέει. Όπου μαζεύονται όλοι μαζί στη Φουκουσίμα και αναλογίζονται τι παπαριά μέρα είναι αυτή φαντάζομαι.

1η Σεπτεμβρίου 1993 πάντως, οι Ensemble Mk I:

Vocals: Εγώ. Μετάλικα οπαδός.
Bass: Γιάννης «Νταχάου». Το οποίο ψευδώνυμο δεν βγήκε γιατί ήταν φασίστας το παιδί ή εβραίος με ευαίσθητη μνήμη. Μια μέρα κάπνιζε μεθυσμένος και αντί να κατεβάζει τον καπνό τον άφηνε να βγαίνει ντουμάνι από το στόμα του. Ένας εξίσου μεθυσμένος φίλος το βρήκε πολύ αστείο και σχολίασε «χα, πώς είσαι έτσι, τι είναι αυτό, σαν το Νταχάου ρε». Εννοούσε τους φούρνους που είναι αρκετά εντυπωσιακό να σκεφτείς τον συσχετισμό. Δηλαδή βλέπεις πολύ καπνό και σκέφτεσαι ένα κρεματόριο ανθρώπων. Χμ. Μακάβριο και αναίσθητο, επίσης πολύ καθυστερημένο αλλά πολύ θρας για 16χρονο. Φυσικά το υιοθετήσαμε. Φυσικά δεν κράτησε πέρα από την μπάντα. Μετάλικα οπαδός.
Κιθαρίστας: Νάσος. Σλέιερ οπαδός. Εκτός από Μετάλικα.
Τύμπανα: Φιλώτας «Φιλώτας». Για το διπέταλο. Double. Εντάξει, προφανώς κολλάγαμε καθυστερημένα νικνέημς. Δεν θυμάμαι αγαπημένη μπάντα. Ε, και αυτός Μετάλικα οπαδός θα ήταν.
Κιθαρίστας: Θοδωρής. Όχι μέταλ οπαδός.

…με σέτλιστ αυτό το σχιζοφρενικό, περιέργως σχεδόν προβλεπόμενο, ετερόκλητο πράμα:

• Born to be Wild - Steppenwolf
  
• Should I Stay or Should I Go - The Clash
  
• I Wanna Be Your Dog - The Stooges
  
• Paranoid - Black Sabbath
  
• Somebody Put Something in My Drink - Ramones
  
• Anarchy in the UK - Sex Pistols (Megadeth version)
  
• In a Gadda da Vida - Iron Butterfly (Slayer version)
  
• Highway to Hell - AC/DC
  
• Buried Alive - Venom
  
• For Whom the Bell Tolls - Metallica
  
• Enter Sandman - Metallica
  
• Am I Evil? - Diamond Head (Metallica version - το μισό, πριν μπει η φοβερή αλλαγή με την επακόλουθη σολάρα, όπως το έπαιζαν τότε λάιβ)
  
• Whiplash - Metallica
  
• So What? - Metallica
  

H σειρά δεν ήταν αυτή πέραν του Born to be Wild που ήταν σίγουρα το opener.

Δεν θυμάμαι καθόλου πώς οργανώθηκε το σκηνικό, πάντως καταφέραμε και κλείσαμε το Αγάπη (όνομα μαγαζιού που έκανε και καφρολάιβ - how ironic) για να ροκάρουμε και να ζήσουμε το όνειρο.

Το Αγάπη ήταν ένα υπόγειο μαγαζί στην Χάνδακος, ένας πεζόδρομος (πλέον, όχι τότε) με καφετέριες που κανα-δυο μάζευαν τους ροκάδες / μεταλλάδες / μαλλιάδες / χάληδες του Ηρακλείου. Τα πιο σημαντικά εξ αυτών (που θυμάμαι γιατί συχνάζαμε) ήταν τα Tassos Place, Μαγεμένος Αυλός, Οδύσσεια. Το πρώτο ήτο κακόφημο μέρος με ιστορίες για αγρίους το οποίο μετονομάσθη αργότερα σε Τόξο (και άρχισε να μαζεύει πολύ νεαρότερες ηλικίες) και σήμερα επιμένει ακάθεκτο μετονομασμένο σε Route 66 και είναι συμπαθέστατο παρόλο το winamp μουσικό πρόγραμμα. Αυτό και το Jailhouse για ροκ και άνω σήμερα. Κλείνει η παρένθεση για το Ηράκλειο by night και επιστρέφω στο Αγάπη. Αργότερα ονομάστηκε Underground (άλλη μια κίνηση κυριολεξίας υποθέτω) και λίγο καιρό αργότερα έληξε άδοξα την πορεία του ως μέρος με πλυντήρια, σαν αυτά τα αμερικάνικα. Νομίζω. Πλυντήρια πολλά, αυτό οραματιζόμουν όταν το έβλεπα απέξω. Anyway. Τώρα δεν είναι τίποτα. Δεν έχει ταμπέλα, δεν έχει ίχνη ζωής, ποιος ξέρει. Όχι εγώ πάντως. Back to 1993.

Η εμπειρία που είχαμε από το μέρος ήταν ότι είχαμε δει εκεί λάιβ τους Hangover, μέταλ μπάντα πριν από μας και τα μέταλ πάρτι όπου ράντομ περίεργοι τύποι γλιστράνε στα πόδια σου παίζοντας εξωφρενικά στην αόρατη κιθάρα το σόλο του Sleepless Nights. Για να δέσει το γλυκό μιας και την είχαμε δει σίριους μπίζνες organisers είπαμε να παίξουμε σαπόρτ στους Ανεπρόκοπους. Αυτή ήταν μια τοπική ελληνόφωνη ροκ μπάντα που απαρτιζόταν από μέλη των Victory Parade. Με δικά τους κομμάτια, με κόσμο να τους ξέρει και βετεράνοι. Οι VP είχαν και demo, σαν να λέμε οι Iron Maiden της πόλης. Καλοί ήταν. Ο τραγουδιάρης/κιθαριστέρ καλός και με ωραία φωνή και ο ντράμερ ογκώδης και επιβλητική φυσιογνωμία. Όλα καλά, συμφωνήσανε, οπότε πιάσαμε την καλή, φέραμε και όνομα κράχτη για το live ντεμπούτο μας. Γαμώ τα παιδιά, απλώς γέλασαν όταν είδαν το σετλιστ μας που ας πούμε είχε αρκετά κοινά στοιχεία με το δικό τους. Ούτε που θυμάμαι ποια.

Η προετοιμασία για το Μεγάλο Γεγονός ήταν μια διαδικασία για την οποία όπως είπα δεν θυμάμαι πολλά πράγματα, κυρίως γιατί δεν την έτρεξα εγώ. Θυμάμαι καλά όμως την αφίσα, η οποία ήταν ο τύπος από το Shocker στην ηλεκτρική καρέκλα. Με κολάζ από πάνω την λέξη Live με γουάου τρόπο γραμμένη (κομμένη από ένα Μέταλ Χάμερ της εποχής, νομίζω από Van Halen ανταπόκριση) και με επαγγελματικό (=χοντρό βασικά) μαρκαδόρο αριστοτεχνικά γραμμένα plainly τα ονόματα των γκρουπ. Η λεπτομέρεια που σκοτώνει και αναρωτιέμαι ώρες-ώρες τι πληροφορίες συγκρατεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος («τι σου είναι ο άνθρωπος τελικά»), είναι ότι το «Ο» από το ΠΡΟ στο Ανεπρόκοποι κύκλωνε επακριβώς την βουβωνική χώρα του τυπά και εμείς γελάγαμε. Βλαμμένα παιδί μου, τελείως.

Η πιο ρομαντική ανάμνηση από το pre-live ήταν η αφισοκόλληση. Προηγήθηκε εμπλοκή φωτοτυπία (έγχρωμη Α4, κυριλέ πράματα, ακριβά) και σχηματισμός αφοσιωμένου street team. Εμείς δηλαδή σε ομάδες των δύο. Να κολλάμε τώρα όπου έβαζε ο νους μας. Θυμάμαι ότι ο νους μας έβαλε και μια τσουλήθρα σε μια παιδική χαρά. Πάρκο είδαμε, μπήκαμε, πού να την βάλουμε δεν χωρούσε να κάτσει και πουθενά αλλού, στην τσουλήθρα λοιπόν. Με σελοτέιπ όλο αυτό. Την μαγεία της κόλλας την ανακαλύψαμε σε επόμενο λάιβ, χοντρό γέλιο και εκεί, σπιτική αλευρόκολλα που έκανε την αφίσα κώλο. Αλλά αργεί ακόμα αυτό το σκηνικό.

Για την ώρα κολλάμε αφίσες σε φροντιστήρια, σχολεία, κολώνες της ΔΕΗ, σε μαγαζιά και ΝΙΩΘΟΥΜΕ. Περπατάμε στο Ηράκλειο και βλέπουμε την αφίσα της μπάντας ΜΑΣ.

…η οποία ήδη λέγεται Ensemble παρεμπιπτόντως. Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς συνέβη αυτό. Θυμάμαι όμως ότι η λέξη προτάθηκε από εμένα που προφανέστατα την είχα σταμπάρει από το War Ensemble των Slayer. Λογική διαδικασία: Παίρνεις τις αγαπημένες σου μπάντες και τσεκάρεις ονόματα κομματιών και στίχους, μαλάκες ήταν οι Overkill και οι Exciter δηλαδή; Τώρα γιατί Ensemble συγκεκριμένα και όχι Crionics ξέρω γω, το λεξικό να’ναι καλά που μας πληροφόρησε ότι η λέξη συχνά αναφέρεται σε ένα γκρουπ μουσικών που αποτελούν μια ομάδα. Για μας το έλεγε δηλαδή. Ensemble λοιπόν. Σε μια άλλη περιοχή της πόλης κάποιοι άλλοι ονόμαζαν την μπάντα τους Undamaged Destiny. Δεν το ξέρω επίσημα ότι βγήκε από το Escape των Metallica αλλά αν δεν βγήκε κάποιος μας δουλεύει. Το ρεζουμέ είναι ότι η μέθοδος δεν πεθαίνει ποτέ.

Την ημέρα πριν την συναυλία ΣΚΙΣΤΗΚΑΜΕ στις πρόβες. Όλοι θέλαμε προφανώς το καλύτερο. Ο Θοδωρής είχε πει ότι θα αποχωρήσει στο καπάκι, μιας και κατάλαβε ότι είχε μπλέξει με τύπους που χτυπάγανε κόκκινο στο καφρόμετρο. Αλλά υπήρχε ένα πείσμα να μην πάει χαμένος ο κόπος και η φάση γενικά που περάσαμε παρεόνι. Οπότε πηγαίναμε με πολύ, πάρα πολύ, όρεξη. Εγώ ειδικά με τόσο όρεξη που στις πρόβες τα έδωσα τόσο πολύ που ξύπνησα την ημέρα της συναυλίας με κλειστή φωνή.

Τέλεια. Την πάτησα σαν καθυστερημένος. Πόρωση, χτύπημα και λαρύγγι τεντωμένο στην τσίτα με τέρμα το volume, με μηδενική τεχνική, με πλήρη άγνοια των εννοιών «ζέσταμα» και «ξεκούραση» και τέτοια επιστημονικά. Η φωνή μου που είναι μέτρια γενικώς, τώρα ήταν και με ιατρική βούλα σκατά. Με έντονο volume μπορούσα να μιλήσω, σε κανονικές εντάσεις ήταν σαν να παίζει το πιτσιρίκι με το mute του τηλεκοντρόλ μαζί με άπειρα κοκοράκια.

Αλλά εντάξει, νέοι, βλαμμένοι, πάμε, και λοιπόν; Στούμπωσα τις τσέπες μου με Halls και όλα καλά, είχα δει και διαφήμιση με τενόρο, μαλακώνει και γλυκαίνει τον λαιμό (αμέ, αργότερα έκανε και ο Ζουγανέλης την αντίστοιχη για τις Bucolem). Στο μαγαζί στήνουμε ήχο, ντραμ κιτ, κάνουμε soundcheck και όλα αυτά τα πρωτόγνωρα. Η «σκηνή» ήταν το πάτωμα. Ο χώρος είχε σχήμα Γ με το κάθετο να είναι εμφατικά πιο μακρύ από το οριζόντιο του σχήματος. Έβαζε καμιά 150άρα; 200 επικίνδυνα και απάνθρωπα παστούς. Ένταση μπόλικη, νο πρόμπλεμ. Από ηχητική, δεν ξέρω. Φαντάζομαι φρικτή αν κρίνω από ό,τι άλλο είδα εκεί αλλά τότε ζούσα σουρεάλ καταστάσεις και δεν είχα επίγνωση του τι ακούγεται. Στο soundcheck ας πούμε, με το που πιάνω να τραγουδήσω το Born to be Wild (χμ.) έρχεται (σχεδόν) πανικόβλητος ο τραγουδιάρης και ο ντράμερ των Ανεπρόκοπων και μου λένε «ρε συ, μην φωνάζεις ρε, πιο ήρεμα, δεν χρειάζεται».

Χμ-χμ. Αυτό δεν μου έκανε καλό και δεν έκανε καλό και στους υπόλοιπους. Το θέμα πλέον είναι σοβαρό. Πρέπει να κάνουμε κάτι. Και πήγαμε για τσάι. Τι πιο φυσικό; Να μπαίνουν σε ήσυχο τεϊοποτίο πέντε κάφροι και να ζητάνε «τσάι, ζεστό, με πολύ μέλι, τώρα». Και για να υπάρχει και μόντι πάιθον σασπένς η κοπελιά μας έφερε Ice Tea. Εννοείται. Το ήπιε ο μπασίστας όμως, χαμένο δεν πήγε. Μετά ήρθε και το δίκο μου αφέψημα. Καλό ήταν αλλά πρέπει να πω πως ένιωθα κάπως να ρουφάω το τσαγάκι μου και να με κοιτάνε τρεις κάφροι απεγνωσμένα.

Τα ωραία όμως ξεκίνησαν με το που άρχισε να σκάει ο κόσμος. Κατ’αρχάς σε μια έκρηξη οικογενειακής υπερηφάνειας ήρθαν τα δύο αδέρφια μου. Ειδικά ο μεγάλος το πήρε τόσο πατριωτικά το θέμα που έκατσε στην είσοδο να κόβει τα εισιτήρια. Δεν ξέρω πώς έγινε αυτό αλλά ήταν συγκινητικό. Τελικά το μαγαζί τίγκαρε σε κόσμο, από τα εισιτήρια έφυγαν καμιά 115αριά, βάλε και τις μπάντες και τα συγγενικά πρόσωπα-τζαμπατζήδες, όμορφα, great success. Στο κοινό βρισκόταν κόσμος που γνώρισα για πρώτη φορά, πολύς καλός μεταλόκοσμος, κανα δυο εκ των οποίων αποδείχτηκαν πολύ χρήσιμοι (ένας εξ αυτών μου έμαθε τους Leatherwolf ας πούμε). Επίσης στο κοινό βρισκόταν και ο μελλοντικός μας κιθαρίστας, ο Αλέξης, νεοαφιχθείς από Αθήνα. Αυτό έχει σημασία γιατί αργότερα όταν γνωριστήκαμε καλά, μου έδειξε και ένα γράμμα που έστειλε στους φίλους του, όπου τους πληροφορούσε ότι είδε μια «καλή» μπάντα που «την έλεγαν Pretenders νομίζω». Χιλέριους.

Άλλο αξιομνημόνευτο γεγονός από εκείνο το λάιβ ήταν ότι η μπότα του Φιλώτα κουνιόταν μπροστά με κάθε χτύπημα. Η λύση που μηχανεύτηκα (Μαγκάιβερ επίπεδα) ήταν να βγάλω όλο το λάιβ και το soundcheck με το ένα πόδι πίσω να κρατάει κόντρα. Το οποίο δούλεψε υπέροχα, όχι μόνο είχα ένα κατεστραμμένο λαρύγγι, είχα και πιασμένο το πόδι όλη την επόμενη μέρα. Αλλά μπορώ να πω με απόλυτη ακρίβεια την απόδοση της μπότας για όλη την βραδιά.

Είχα άγχος. Το οποίο διαλύθηκε αρκετά γρήγορα όταν με μια μαγική κίνηση πριν ανέβω περπατήσω προς την σκηνή έβγαλα τα γυαλιά μου για να μπορώ να κοπανηθώ σαν άνθρωπος. Την μαγεία των φακών επαφής την ανακάλυψα πολύ μετά τους Εnsemble. Οπότε ρεαλιστικά αυτό που έβλεπα ήταν ούτως ή άλλως η πρώτη σειρά, μέσα στα σκοτάδια και αυτή με θολούρα. Piece of cake. Για πάρτη μου τραγουδούσα, κυριολεκτικά, δεν έβλεπα και κανέναν άλλο. Εντάξει, υπερβάλλω, την πρώτη σειρά την έβλεπα.

Λοιπόν τα πήγαμε μια χαρούλα. Φαντάζομαι σαν μια αξιοπρεπή μαθητική μπάντα με το πλεονέκτημα του πιο τολμηρού σε heaviness σετλιστ από το συνηθισμένο. Το κοινό ήταν φιλότιμο με στρατηγικά τοποθετημένους φίλους σε καίρια σημεία οπότε είχαμε ζεστό χειροκρότημα. Το θερμότερο χειροκρότημα το εισπράξαμε στο I Wanna Be Your Dog… να πάρει! Αλλά η καλύτερη στιγμή ήταν στο So What? Πρώτον γιατί είδα τον αδερφό μου που καθόταν μπλαζέ στην μπάρα να τραγουδάει πορωμένα και ένιωσα συγκίνηση και δεύτερον γιατί ο ίδιος με πληροφόρησε ότι στα μετόπισθεν είχε παιδιά που δεν είχαμε πάρει χαμπάρι που εκστασιάστηκαν όταν άκουσαν το ριφ του «Ω! Το So What ρε!». Μετράει, τιμάγαμε το τρίμπιουτ μας, obscure (σχετικά μιλώντας…) b-side μπόμπα. Επίσης, έπεσε κλωτσοπατινάδα και σε αυτό και στο Whiplash, το οποίο θεωρώ ότι είναι το thrash ανάλογο με μια γυναίκα να πετάει το τριαντάφυλλο στον ταυρομάχο, μια κίνηση εκτίμησης, ικανοποίησης και σεβασμού στον περφόρμερ. Τι «ολέ!», τι αγκωνίδια, same principle really.

Όταν έληξε η φάση, βγήκαμε έξω να πάρουμε μπύρες. Γιατί έξω και όχι μέσα δεν ξέρω, απλά έπρεπε να βγούμε να φωνάξουμε σαν βλαμμένα με τον Νάσο ότι «πω πω μαλάκα ΠΑΙΞΑΜΕ ΛΑΪΒ!». Όταν επιστρέψαμε οι Ανεπρόκοποι έπαιζαν (φανερά καλύτερα και πιο έμπειρα) και ο κόσμος συμμετείχε ωραιότατα και νιώσαμε μια εξτρά ικανοποίηση για την βραδιά που οργανώσαμε.

Οι τελευταίες αναμνήσεις που έχω από εκείνο το βράδυ είναι ενός τύπου να με κοροϊδεύει για την κλειστή φωνή μου και να καθόμαστε με τον Θοδωρή και τον αδερφό μου σε πλήρη ευτυχία. Ο Θοδωρής ήταν και αυτός πολύ χαρούμενος και πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη αποχώρηση μέλους. Του ύψους και του βάθους η μπάντα στον τομέα αυτό.

Η πρώτη περίοδος είχε τελειώσει ένδοξα. Το θέμα ήταν τι θα κάνουμε για να μπούμε στην δεύτερη. Έπρεπε να βρούμε κιθαρίστα. Τελικά βρήκαμε τον κιθαρίστα αλλά προλάβαμε και κάναμε μια συναυλία ακόμη με τον Θοδωρή, συμμετοχή της τελευταίας στιγμής, όπου εισπράξαμε και το πρώτο stage diving. Τέτοια μεγαλεία.

Στο επόμενο τεύχος: Ο Nick «Χάος», το σπασμένο χέρι και το λάιβ στο 3ο ΓΛΗ. «Έλα Φιλώτα, παίζει λάιβ, μπορείς να είσαι εδώ σε μισή ώρα;»

Παράκληση: Όποιος έχει φωτογραφικό υλικό (κοιτάω εσένα Νταχάου!) να το αποστείλει.