2. Η Ιστορία των Ensemble - Τώρα και με λιντ γκιτάριστ!

1. H Ιστορία των Ensemble - In the Beginning...
2. Η Ιστορία των Ensemble - Τώρα και με λιντ γκιτάριστ!
3. Η Ιστορία των Ensemble - Η Μεγάλη Παρένθεση: Rock n' Roll Cafe
4. H Ιστορία των Ensemble - Live ντεμπούτο


Ωραίααααα... Και τι κάνουμε τώρα; Πρώτον, πού θα παίξουμε πρόβα και δεύτερον ΤΙ θα παίξουμε στην πρόβα; Αυτό ήταν κομμάτι δύσκολο διότι ενώ η μουσική μας παιδεία σαν ακροατές ήταν μια χαρά (σένιοι μεταλλάδες που ακούνε και Φέηθ Νο Μορ, τέτοια ανοιχτομυαλιά λέμε), σαν εκτελεστές ο Νάσος ζοριζόταν να βγάλει το ριφ του Πάρανόιντ και σαν είδωλα της lead κιθάρας είχε το δίδυμο Χάνεμαν/Κινγκ (βλαμμένος Σλεϊεράς) οπότε, ναι... Ο Γιάννης δήλωνε ότι θα παίξει ότι του πούμε, που τελικά αποδείχτηκε αλήθεια, αλλά ο μπασίστας σε ένα μέταλ συγκρότημα δεν σώζει την κατάσταση αν ο άλλος δεν μπορεί να παίξει ένα ριφ.

Η απόφαση τελικά λήφθηκε διά της ατόπου: Απορρίπτουμε κομμάτια που δεν μπορούμε να παίξουμε. Εγώ αφαιρούσα όλα τα κομμάτια με καλούς τραγουδιστές που είχαν πάνω από μία οκτάβα φωνή και κρατούσα αυτά που (νόμιζα) ότι μπορώ να πω, ο Νάσος τα ριφ που είχε βγάλει. Ονειρευόμουν να πούμε κάνα Annihilator, κάνα Slayer, τελικά η λίστα ήταν For Whom, Born to Be Wild (νομίζω μετά από προτροπή του μπαμπά του Νάσου), Louie Louie (αφού το έχουν ήδη βγάλει), Paranoid (με στόχο να το βγάλει ο Νάσος), Highway to Hell (και να σκέφτομαι σοβαρά αν θα το πω σαν τον Μητσικώστα, να μιμούμαι Σκοτ) και τελευταία στιγμή Enter Sandman γιατί μόλις είχε βγάλει το ριφ ο Νάσος...

Underwhelming είναι η σύνοψη της λίστας αλλά εντάξει, πλάκα θα'χει. Ξεκινήσαμε κάποιες άθλιες πρόβες, πιο πολύ στην γκοσμάρα μας ότι "Γουάου! Παίζουμε! Είμαστε συγκρότημα! Δε σκάι ιζ δε λίμιτ!" και τέτοια και σύντομα συμφωνήσαμε ότι θέλουμε σόλο. Το Φορ Χουμ θέλει και το λιντάκι του, να παίζεις γενικά χωρίς σόλο δε λέει, οπότε το επόμενο βήμα στο χτίσιμο της αυτοκρατορίας ήταν η εύρεση του Κιθαρίστα. Προσόντα: Να μπορεί να παίξει το Πάρανόιντ και αν γίνεται να παίζει και σόλο, ακόμα καλύτερα. Βρέθηκε τέτοιος, τον βρήκε ο Φιλώτας, συνομήλικος, ο Θοδωρής. Παιδί που άκουγε κυρίως ροκ, λίγο πανκ, Τρύπες, Σιδηρόπουλο και τέτοια, αλλά μπορούσε να παίξει το Πάρανόιντ ΚΑΙ να παίξει και σόλο, με καλά αποτελέσματα κιόλας!

Το κακό ήταν ότι με το που ήρθε έβαλε κατευθείαν στο σέτλιστ μας τα Should I Stay or Should I Go και το I Wanna Be Your Dog και στο πιο άθλιο, το Rock n' Roll στο Κρεβάτι του Σιδηρόπουλου. Ελληνικό στίχο; Στους Ensemble μου; Που δεν ήταν Ensemble ακόμα, αβάφτιστοι.

Κάνουμε πρόβες οι Αβάφτιστοι και σιγά-σιγά τα κομμάτια μοιάζουν με τα ορίτζιναλ, σε σημείο να νιώθω έκσταση όταν συνειδητοποιώ ότι αυτή τη στιγμή παίζουμε Μετάλλικα, γαμάει το φίλινγκ, τι φανταστική που είναι η μουσική και όλα αυτά τα ρομαντικά. Και έκατσε ευκαιρία για λάιβ. Απότομα. Στα πλαίσια των καλοκαιρινών εκδηλώσεων του Δήμου οργανώθηκε ένα λάιβ με τοπικές μπάντες κάθε είδους και ο Θοδωρής μας είπε ότι παίζει να καβαντζώσουμε θέση. Μιλάμε για μεγάλο ανοιχτό χώρο, που σε τέτοια ιβέντς έβαζε και 600 άτομα. Με άγνοια κινδύνου συμφωνήσαμε πάραυτα και πήγε ο Θοδωρής με την κοπέλα του, τη Ντίνα, να δηλώσουν συμμετοχή. Μια χαριτωμένη κοπελίτσα πολύ κοντή που λάτρευε τον μουσικό-αγόρι της και είχε πάρει τον ρόλο της στα σοβαρά: "Πίσω από κάθε μεγάλο άντρα κρύβεται μια μεγάλη γυναίκα". Περίπου. Όχι μεγάλη, 1.55 την έκανα, γενναιόδωρα.

Πάντως έπρεπε να δοθεί όνομα. Και αυτό είναι μια τραγική διαδικασία και ψυχοφθόρα που όταν ακούς για νιοστή φορά "αστεία" τύπου Ατσάλικα, Μηντέρα και δε συμμαζεύεται, σε πιάνει εύκολα απελπισία. Εγώ ήθελα θρας όνομα (εκεί, το βιολί μου), ο Θοδωρής και η Μεγάλη Γυναίκα Ντίνα θέλανε κάτι ροκ, στυλ Απροσάρμοστοι, Πάμε Πάσο. Εκεί ανατρίχιασα, το θυμάμαι σαν τώρα:
- Ναι, ρε παιδιά! Πάμε Πάσο! Γαμώ τα ονόματα είναι! Πρωτότυπο!, να λέει η Ντίνα υποστηρίζοντας την casual, "τώρα μου'ρθε" πρόταση του Θοδωρή.
- Τι Πάμε Πάσο; Είμαστε οι Πάμε Πάσο και παίζουμε Metallica; ΟΧΙ!
Ματιές "δεν θα δούμε προκοπή με αυτούς" από το ζεύγος και πάμε πάλι από την αρχή. Νομίζω, ότι τελικά έφυγαν με την εντολή (δημοκρατικά αποφασισμένη) να δηλώσουν Defector, χρυσή τομή κι ετς, θρασάδικο σε -τορ, στρατιωτική άρνηση για τον Θοδωρή (Μήνυμα-έτσι του το πλασάραμε να τσιμπήσει), όλα καλά.

Φυσικά δήλωσαν κάτι άλλο. Εκτός Ελέγχου. Και γίναμε μπαρούτι. Βέβαια πλέον το θέμα ήταν ότι παίζουμε λάιβ, τι όνομα και τρίχες τώρα, ενώ και η παρέα των παιδιών σιγοντάριζε ότι είναι ονοματάρα για να μας κατευνάσει. Η συναυλία δεν έγινε ποτέ. Ακυρώθηκε για κάτι δημοτικά σκάνδαλα, ατασθαλίες, παράτυπες διαδικασίες, δεν ξέρω, είχαμε μαζευτεί καμιά δεκαριά μπάντες έξω από την είσοδο και περιμέναμε κάποιον να ανοίξει την πόρτα, ο οποίος δεν ήρθε ποτέ.

Πίκρα και απογοήτευση και πάμε να κάνουμε λάιβ μόνοι μας που να πάρει. Εκεί έγινε μια απόπειρα να κλείσει ένα λάιβ σε ένα μαγαζί κάπου, το οποίο τελικά δεν έγινε ποτέ, όμως ήταν ενδιαφέρον φιάσκο καθώς κόσμος είχε ενημερωθεί ότι θα γίνει και μέχρι την ημέρα του λάιβ η μισή μπάντα έψαχνε τις αφίσες, η άλλη μισή δεν ήταν ενήμερη, γενικώς ένα τζέρτζελο ελληνικής ανοργανωσιάς που αποτέλεσμα είχε να με πάρει τηλέφωνο ο Θοδωρής και ξεκαθαρίστηκε ότι λάιβ δεν παίζει. Δεν θυμάμαι ποιος έφταιγε για το ρόμπα-εφφέκτ, όχι εγώ πάντως, τουτέστιν SEP όπως λέει και ο Ντάγκλας Άνταμς (Somebody Else’s Problem). Αυτό πάντως ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι με τον Θοδωρή, το παιδί τα είχε πάρει με τις μπούρδες που έκαναν αυτοί που έφταιξαν, που είπαμε δεν ήμουν εγώ.

Είχαν προηγηθεί φυσικά αψιμαχίες για τα κομμάτια, Σιδηρόπουλο αυτός, Metallica - Whiplash εμείς. The Stooges αυτός, Metallica – So What? εμείς. Γενικά, για κάθε παπαριά δικιά του, πετάγαμε ένα Metallica εμείς, στο τέλος μαζέψαμε Whiplash, Seek and Destroy, So What, Am I Evil, Enter Sandman, Four Horsemen, For Whom the Bell Tolls, Nothing Else Matters (αυτό ήταν συμμαχία Νάσου-Θοδωρή, είχε βγάλει το σόλο ο Νάσος, άλματα προόδου κυριολεκτικά), οπότε καταντήσαμε ένας αχταρμάς τρίμπιουτ του Μετάλικα meets Θοδωρής. Κάπου εκεί βγήκε και το Somebody Put Something in my Drink που το ήθελα και εγώ καθότι Ramones φαν, το Anarchy in the UK (ο Θοδωρής από Πίστολς, εμείς από Μέγκαντεθ) και το ιναγκάντα-νταβίντα (από Slayer το ξέρουμε εννοείται) και είμαστε κομπλέ.

Γενικά μιλώντας, το όλο σκηνικό ήταν μεν φανερά κουλό αλλά είχε μπόλικα καλά παράπλευρα. Κατ’αρχάς μέσω του Θοδωρή αρχίσαμε να συχνάζουμε στo Rock n' Roll Cafe, μια τρύπα μαγαζάκι σε ένα στενούρι δίπλα στην πλατεία Δασκαλογιάννη (κεντρικό σποτ του Ηρακλείου αυτό, παλιά και πιθανώς και σήμερα μαζεύει αληταμπουρία με μπύρες από το περίπτερο. Rock n' Roll Cafe λοιπόν, ναι, ίσως το πιο καλτ μέρος που σύχναζα ποτέ... ...και εδώ ανοίγει κτηνώδης παρένθεση...

Στο επόμενο τεύχος: Rock n' Roll Cafe.