A Faflatology in Many Parts.
Being the events concerning Ensemble and the Heraklion Metal Scene circa 1992-1995.
Οι Ensemble (Ενσέμπλ, κακιά αμερικάνικη προφορά, όχι Ανσάμπλ - επιλεγμένο σε μια απεγνωσμένη κίνηση κυριολεξίας) ήταν η μπάντα που παίζαμε με φίλους από το 1992 έως το 1995. Προσφάτως ο μπασιστέρ ξέθαψε υλικό (φωτογραφίες, εισιτήρια και λοιπά αναμνηστικά), τα φόρτωσε στο facebook και ξεκίνησε ένα μπλαστ φρομ δε παστ που ακόμα καλά κρατεί. Οπότενες, θα βρω μια διέξοδο να καταγράψω τον χείμαρρο ιστοριών από τις μέρες εκείνες εδώ, όπως πάντα γιατί έτσι θέλω.
Συνοπτικά, η δράση μας ήταν 7 συναυλίες στο Ηράκλειο, 5 ορίτζιναλ κομμάτια, τα 4 εκ των οποίων ηχογραφήθηκαν το καλοκαίρι του '95 για να μας μείνει και κάτι, πριν ο καθένας πάρει το δρόμο του για σπουδές στις 4 γωνιές του πλανήτη. Ήμαστε 1 από τις 4 μπάντες που παίζανε "τέτοια" εκείνη την εποχή, η πρώτη από τις 4 και είχαμε παραλάβει τη σκυτάλη από τους 12 Ρίχτερ, Hangover και Victory Parade που ήταν οι μπάντες που παίζανε τέτοια πριν από εμάς. Τα "τέτοια" είναι μέταλ, οι προηγούμενοι με μια έμφαση σε πιο κλασσικά πράγματα, εμείς σε πιο θρας καταστάσεις.
Πιο αναλυτικά, η ιστορία θέλει 25 μπλογκ ποστς τα οποία ίσως και κάνω για να τα βγάλω βιβλίο που το έχω υποσχεθεί σε 2 πρώην μέλη. Ξεκινάω από την αρχή και βλέπουμε:
Η φάση ξεκίνησε όταν με τον φίλο μου τον Νάσο στο σχολείο το συζητάγαμε (αυτός κιθαρίστας, εγώ τίποτα, κάτι πιάνα έκανα μικρός) και παγιώθηκε όταν ο έτερος φίλος μας, ο Γιάννης δανείστηκε το μπάσο του μπαμπά του Νάσου για να μάθει. Είχαμε μείνει στην κουβέντα μέχρι που προέκυψε μια σχολική εκδήλωση. Γιάννης και Νάσος θα παίζανε σε μια μπάντα κάτι βλακείες χριστουγεννιάτικες με άλλα 2 παιδιά και εγώ πήγα να δω την πρόβα. Σημειωτέον ότι Νάσος και Γιάννης ένα χρόνο μικρότεροι, δευτέρα γυμνασίου αυτοί, τρίτη εγώ. Μεταλάδες όλοι, δακτυλοδεικτούμενοι (όχι απαραίτητα κακόβουλα, απλά "πώς είναι έτσι;". "Και γαμώ τα παιδιά"-πιστεύαμε, ενίοτε λανθασμένα), εγώ με στάτους γκουρού λόγω μάθησης και εμπειρίας από τα αδέλφια, αυτοί κλασικοί μεταλάδες του '92 με εμπειρία 3 ετών ας πούμε, με την ορμή των 80ς, όπως πρέπει δηλαδή.
Το λοιπόν, στην πρόβα, με μια άθλια μικροφωνική, σε μια αίθουσα εν αχρηστία που κανονικά ήταν για παιδάκια νηπιαγωγείου, είχαν στήσει το συρφετό καλωδίων και μηχανημάτων και παίζανε το μικρό τυμπανιστή. Νάσος και Γιάννης επέμεναν για το χαβαλέ να παίξουν και καμιά ροκιά, συγκεκριμένα το Louie, Louie (από Μότορχεντ το ξέραμε) και το For Whom the Bell Tolls που δεν έχει σόλο (σχεδόν) και έχει εύκολα ντραμς και είναι Μετάλλικα και αυτό το κάνει φανταστικό.
Καθόμουν και χάζευα το Μανώλη, που κανονικά ακούει στο μάξιμουμ ένα ξεκάρφωτο Ντιπ Περπλ και πολύ Κρητικά, να παίζει χωρίς παραμόρφωση Μετάλικα. Ο ντράμερ, που δεν θυμάμαι όνομα και λοιπές λεπτομέρειες, τον είχα δει να παίζει ροκ εν ρολ σε μια συναυλία στο Δημοτικό Κηποθέατρο και αυτό ήταν το απόγειο της ροκ εμπειρίας του, ήταν άθλιος. Το όλο αποτέλεσμα ήταν άθλιο και έγινε αθλιότερο όταν ο Νάσος αποφάσισε να τραγουδήσει (χωρίς μικρόφωνο). Μιλάμε για κόκκινη μούρη, πεταγμένες φλέβες και φάλτσο σύννεφο.
"Αυτό μπορώ να το κάνω και εγώ!", σκέφτηκα και το είπα και στα παιδιά (Γιάννη, Νάσο, σιγά μην τραγούδαγα στο σχολείο). Για να δω αν όντως μπορώ, πήγα σπίτι και τραγούδησα το For Whom στην εισαγωγή πάνω από την κιθάρα, πριν μπουν τα φωνητικά, το κοντινότερο σε καραόκε. Το έγραψα και σε κασσέτα με ένα τραγικό μικρόφωνο που έμπαινε στο στερεοφωνικό και το πήγα σαν ωντισιόν στα παιδιά να πούνε γνώμη. Λες και ακούσανε τον Ντίκινσον, τον Κίσκε, κάτι τέτοιο τέλος πάντων, ο ενθουσιασμός χτύπησε κόκκινο. Και θα ήθελα να πω ότι όντως δικαιολογημένα ενθουσιάστηκαν με το τιτάνιο περφόρμανς μου, αλλά η αλήθεια είναι ότι απλώς σε σχέση με το μαύρο χάλι που ήταν τα φωνητικά του Νάσου [*] εγώ ήμουν Παβαρότι. Στην πραγματικότητα ήταν πολύ μέτριο, πολύ μέτριο όμως. Και λοιπόν; Εδώ γουστάραμε Κρόνος και Μαξ Καβαλέρα που δεν τους λες και αηδόνια, οπότε κομπλέ, πόσο δύσκολο είναι να τραγουδήσεις το Countess Bathory;
Έτσι, νο πρόμπλεμ, υπήρχε κιθάρα, φωνή και μπάσο, αν βρίσκαμε και ντράμερ μπορούσαμε να κάνουμε πρόβα. Η λύση βρέθηκε στον Φιλώτα, ένα χρόνο μεγαλύτερος, συμμαθητής του αδερφού μου, καλό παιδί και σοβαρό αλλά και μεταλλάς με γνώσεις και δισκοθήκη και (κυρίως) δικά του τύμπανα. Η προσέγγιση έγινε σπίτι του, άκουγε ντέμο Σάρισα (πω ψαγμενιά-ψιλομούφα μου φαινόταν εμένα πάντως, μειοψηφία φυσικά η γνώμη μου) και κάπνιζε στο σαλόνι. Πολύ θετικός, τον βόλευε η φάση, μικρότερα παιδιά, τον είχαμε ανάγκη, άσχετοι όλοι οπότε δεν υπήρχε θέμα επάρκειας και το μόνο που ήθελε να μάθει ήταν ένα πράγμα, προφανώς ζωτικής σημασίας για τον ίδιο. Γυρνάει και μου λέει:
"Εσύ ρε Βασίλη, θα τραγουδήσεις μπροστά σε κόσμο; Δεν θα κάνεις πίσω τελευταία στιγμή, ε;"
...το οποίο μου έκανε εντύπωση, συζητάγαμε για λάιβ δηλαδή τώρα, αλλά στα παπάρια μου, εγώ ήθελα να τραγουδήσω Μετάλλικα, σιγά, ποιος θα ήταν από κάτω δηλαδή;
"Ε, ναι, κανένα πρόβλημα, δεν μασάω!", απαντάω με σιγουριά γνωρίζοντας ότι έχουμε ντράμερ. O Πυρήνας ήταν πλέον εκεί.
Από εκεί και πέρα παρέλασαν 3 διαφορετικοί κιθαρίστες, ο ένας εκ των οποίων θα έπαιρνε τη θέση του Νάσου μετά από μια εντυπωσιακή αποχώρηση με σπασμένες καρέκλες, αίματα στον τοίχο και σπασμένα τζάμια (τρου στόρι), αλλά αυτά και οι πρώτες πρόβες και λάιβ είναι άλλη ιστορία.
Teaser: Ο πρώτος σολίστας ήταν ο Θοδωρής και το κριτήριο επιλογής του ήταν ότι μπορούσε να παίξει το ριφ του Paranoid και μαζί με το ταλέντο του, έφερε την κοπέλα του τη Ντίνα, την παρέα του και την απαίτηση (που ικανοποιήθηκε) να παίξουμε Should I Stay or Should I Go, I Wanna Be Your Dog και το γαμημένο το Ροκενρόλ στο Κρεβάτι του Σιδηρόπουλου.
[*]: Ο Νάσος μια χαρά φωνή εντωμεταξύ. Χρόνια μετά τραγούδησε πολύ ωραία στο This is not a Love Song με τους dRaG που ήταν η μπάντα που έκανε μια ολόκληρη εποχή μετά τους Ensemble. Καμία επαφή χρόνια, όταν είδαμε το σινγκλάκι οι άλλοι φάγαμε ένα σοκ (Nancy; wtf) με το λουκ. Αν το διαβάζεις αυτό Νάσο, γεια! Ρε συ, υπάρχουν οι βιντεοκασέτες με τα λάιβ των Ensemble/Hatred;
2. Η Ιστορία των Ensemble - Τώρα και με λιντ γκιτάριστ!
3. Η Ιστορία των Ensemble - Η Μεγάλη Παρένθεση: Rock n' Roll Cafe
4. H Ιστορία των Ensemble - Live ντεμπούτο
Είναι κουράστικη η ωντισιόν για τους Θίατερ, έχω γράψει δυο σελίδες όπου το μόνο που γίνεται είναι να απορρίπτω (όχι εγώ δηλαδή, ο Portnoy και ο Petrucci - για την ώρα) ονόματα.
Δηλαδή έχω γράψει παράγραφο για τον Portnoy που επισκέπτεται το επίσημο website του Γαϊτάνου (δεν το είχα ξαναδεί, έκατσα γεμάτο δεκάλεπτο). Και σχολιάζει. Αναλόγως τα κέφια και τον χρόνο θα γίνει και αυτό. Στάνταρ πρέπει να περάσει από το στούντιο ο Sebastian Bach να πει το Metropolis και το Glass Prison.
No comments:
Post a Comment