Backstage with Metallica, 1993: Part VII - Παρεάκι Ισχυρό

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

Αφού πέρασε όλη η μπάντα από τους παραταγμένους οπαδούς, κάποιος έδωσε το πρόσταγμα «ημι-ανάς - ελεύθεροι» και χαλαρώσαμε. Αμέσως σχηματίστηκαν πηγαδάκια γύρω από τα μέλη της μπάντας. Το όλο σκηνικό ανήκει στα σημεία που η ταινία είναι πολύ θολή αλλά θυμάμαι ότι σίγουρα έπεσε συνεννόηση με τον Νάσο. «Τι κάνουμε τώρα;».

Το θέμα ήταν αρκετά απλό. Είχαμε καταλάβει ότι ζούσαμε μεγάλες στιγμές, το πρόβλημα ήταν ότι δεν ξέραμε τι διάλο να τις κάνουμε αυτές τις στιγμές. Το μοναδικό σχέδιο που είχα κάνει για γκράντε στιγμή σύσφιξης των σχέσεων με κάποιο μέλος των Metallica, παρέμενε ξεχασμένο, ιδρωμένο και κολλημένο μαζί με το …And Justice for All στην κωλότσεπη του παντελονιού μου. Πάει αυτό, το θυμήθηκα σπίτι μου, όταν έβγαλα τα booklets από την τσέπη και ακολούθησε τρανό facepalm. Ο Jason πάντως δεν παρέμεινε για πολύ στον χώρο με την πλέμπα, επομένως δεν έπαιζε και το σενάριο να μου έρθει επιφοίτηση κάποια στιγμή. Πήγε και άραξε πίσω από την κουρτίνα/καραγκιόζ μπερντέ και μιλούσε με έναν roadie. Δηλαδή έχω αυτή την εικόνα στο μυαλό μου, ιδέα δεν έχω πότε έφυγε. Πάντως η πολύ η φασαρία γινόταν γύρω από τους άλλους 3. Καημένε Jason. Που ούτε εμείς σε σκεφτόμασταν, οι Flotsam οπαδοί δηλαδής, τεράστιο κλάσιμο.

Επιστροφή στο αρχικό μας πρόβλημα λοιπόν. Είναι οι Metallica ρε φίλε, εδώ μπροστά μας. Τι πρέπει να κάνουμε, δεν σου ξανακάθεται τέτοια ευκαιρία, λοιπόν; Φωτογραφική μηχανή δεν έπαιζε, το ξεχνάμε αυτό. Αυτόγραφα πήραμε. Αμήχανες μπούρδες και βουβαμάρα σεβαστική, τσεκ, το κάναμε και αυτό. Ε, τι θα κάνουμε; Η μεγάλη επιφοίτηση ήρθε από τον Νάσο. ΠΕΝΕΣ! Να πάρουμε πένες! Μα φυσικά! Πώς τις λέμε στα αγγλικά ρε συ; Picks! Τέλεια! Πάμε στον στον James, σαν πολύ καλά παιδάκια, με τον δέοντα σεβασμό στον κύριο Χέτφιλντ και του ζητάμε picks.

Ο James, μεγάλη λέρα λέμε, παίρνει ύφος «φτου ρε γαμώτο», κάνει ότι χτυπάει τις τσέπες του, «να, αλήθεια, ψάχνω τώρα» και μας πληροφορεί λυπημένος “sorry guys, I don’t have any on me”. Εμείς από την άλλη, σε mode αδρεναλίνης, Δέους και Τεράστιου Γλυψίματος τον πληροφορούμε παρηγορητικά ότι δεν πειράζει, προσπάθησε, έδωσε τον καλύτερο του εαυτό και τον αγαπάμε πολύ παρόλη την αποτυχία. Κάπως έτσι. Και τότε ξεκίνησε το σουρεάλ.

Θέλω να ξαναπώ εδώ ότι οι διάλογοι που ακολουθούν είναι χίλια τα εκατό αυτούσιοι, τους θυμάμαι σαν τώρα, εδώ το DVD του κεφαλιού παίζει HD με ήχο καμπάνα. Και ο λόγος είναι ότι τους διαλόγους αυτούς τους έχω επαναλάβει σε πολύ κόσμο. Highlight βραδιάς.
Έρχονται οι Manowarάδες, μαζί. Μία φάτσα θυμάμαι, με φράντζα μπροστά και μαλλί πίσω, 80s αισθητική γενικότερα και φυσικά το μπράτσο με αυτόγραφα. Για κάποιο λόγο δεν θυμάμαι την φάτσα του δευτέρου, πιθανώς να έχω στο κεφάλι μου μια εικόνα που είναι συνδυασμός των δύο παιδιών. Τέλος πάντων, έρχονται στον James και έχουν προφανώς σκεφτεί πολύ περισσότερο από εμένα και τον Νάσο πώς θα εκμεταλλευτούν τις Μεγάλες Στιγμές που ζούμε. Πένες και τρίχες κατσαρές, τα παιδιά είναι upgrade στην φιλοδοξία. Ο τύπος γυρνάει στον Hetfield και του λέει:

«Χέι Τζέιμς! Άι ασκ Κερκ φορ χις μπλάουζ μπατ χι ντοντ γκιβ μι χιζ μπλάουζ. (δραματική παύση δευτερολέπτου): Γκιβ μι γιορ μπλάουζ Τζέιμς!» Φουλ ενθουσιασμένα όλο αυτό.
Μτφρ: “Hey James, I ask Kirk for his blouse but he don’t give me his blouse. Give me your blouse James!”

Δεν ξέρω από ποια διάσταση ήρθε το άτομο, πάντως του αναγνωρίζω τεράστιο στυλ και οτινανισμό με την πολύ καλή έννοια. Πήγε λέει στον Χάμετ και του ζήτησε την μπλούζα του. Όπως κάνουμε όλοι φυσικά όταν γνωρίζουμε μια διασημότητα, του ζητάμε τα ρούχα του. Ε, προφανώς ο Χάμετ ήταν ψυλομύτης ακατάδεκτος και δεν του έδωσε την μπλούζα του (δυστυχώς το έχασα αυτό το σκηνικό), οπότε ‘ντάξει, νο πρόμπλεμ, πάμε στον Hetfield. Που είναι και πιο προσιτός δηλαδή. Να του πούμε, βγάλε το καπέλο σου, το γιλέκο και μετά το μπλουζάκι σου, μείνε γυμνός από την μέση και πάνω γιατί θέλω τα ρούχα σου, τον ιδρώτα σου, την μυρωδιά σου. Φυσικά, δεν έχω χρόνο να επεξεργαστώ τι ζήτησε το άτομο, έχουμε μείνει όλοι έκπληκτοι.

Ο James συγκεκριμένα ακούει με σταδιακά όλο και πιο γουρλωμένα μάτια και μετά απαντά χαμογελαστός με τον μόνο υγιή τρόπο: “Yeah, fuck off!” . Ξέσπασμα γέλιων από γύρω, μαζί και ο Manowarάς, θεός, δεν καταλαβαίνει τίποτα.

Και κάπου εκεί πρέπει να ήταν που κόζαρα τον Big Bob ξανά. Βασικά, του είχα(με) μεγάλη συμπάθεια από την βιντεοκασσέτα και ήθελα να του το πω. Θα μου πεις η συμπάθεια που είχα στους Metallica ήταν πολλά εκατομμύρια περισσότερη (στη μονάδα μέτρησης συμπάθειας) και δεν είπα σε κανέναν τους «γιορ μα φέβοριτ γκάι». Όσο και να κάνω πνεύμα με τους Manowarάδες, τα παιδιά ήταν έξω καρδιά ενώ η δική μου βρισκόταν στην κάλτσα μου μαζί με τα σκατά. Αλλά ο Big Bob ήταν πιο παλέψιμο celebrity, κάπως έτσι την είδα, να δοκιμάσω την τύχη μου σε κάτι πιο εύκολο. Οπότε πήγα και στήθηκα μπροστά του, το 16χρονο μπροστά στο βουνό από κρέας.

“You were on the Metallica home video, right?” ανοίγω την κουβέντα με το προφανές.
“That’s right”, μου απαντάει με την αγριοφωνάρα.
“So, I want your autograph” του λέω με πολύ αυτοπεποίθηση, ένιωσα και πολύ καταφερτζής, κοίτα, ούτε τρέμουλο, ούτε τίποτα, είμαι επαγγελματίας πια!
O Big Bob όμως έχει αιφνιδιαστεί.
“You want my autograph? Really?” με ρωτάει με χαμόγελο, γουστάρει.
“Sure” του λέω χαμογελαστός και εγώ. Χαίρομαι που χαίρεται, καλή φάση. Ο φίλος μου πλέον Big Bob γυρνάει στον Hetfield και του κάνει “This kid wants my autograph!” δείχνοντάς με από ψηλά.
“Right on man!” του λέει και ο James γελώντας και εκείνη τη στιγμή ένιωσα ακόμα πιο φανταστικός, ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΜΕΝΑ, τους έφερα προ εκπλήξεως, θα το θυμούνται για πάντα ένα πράμα. Πάντως ο Bob μοστράρει μια ωραία υπογραφάρα Big Bob καλλιγραφική και θυμάμαι να σκέφτομαι ότι είναι ωραία υπογραφή και στάνταρ την έχει κάνει πρόβα. Επίσης από την υπογραφή αυτή έμαθα ότι είναι ο Big Bob, διότι δε μας συστήθηκε και αν το έκανε αμφιβάλλω ότι θα έλεγε «γεια σας, με λένε Μεγάλο Μπομπ». Πάντως, είχε σουξέ το σκηνικό, πήρε και ο Νάσος αυτογραφάκι από το θηρίο και νομίζω πήρανε και άλλοι αλλά για αυτό δεν ορκίζομαι, είναι λίγο θολό από εκεί και πέρα.

Κάπως έτσι έληξε η φάση. Δεν θυμάμαι πώς, δεν θυμάμαι πότε, δεν θυμάμαι γενικά, μαζευτήκαμε πάλι από την κοπέλα που μας έβαλε μέσα και φύγαμε για να δούμε The Cult.

Στο επόμενο και τελευταίο μέρος: Το παστωμένο κοινό ανοίγει να περάσω για να πάω στην τρίτη σειρά με επική ιδέα Νάσου. Λίγο Cult. Και οι Metallica στη σκηνή μου κάνουν τα μούτρα κρέας. Απολογισμός.

DVD extras:
Τώρα που έγραφα για τον Jason κλπ, θυμήθηκα ότι πριν σκάσει μύτη στο Part III, πέρασαν από μπροστά μας και οι The Cult, έτοιμοι να πάνε στην σκηνή να ροκάρουν. Χαμπάρι τους (τον) πήρανε τα θηλυκά της ομήγυρης με φωνές που έσταζαν σορόπι: “Hi Iaaaaaan!” και χαιρετούρες. Βασικά πέρναγε όλη η μπάντα μπροστά, από την οποία εγώ γνώριζα μόνο τον Ian και τον Duffy, πάντως το θηλυκό κοινό χαιρετούσε μόνο τον Ian, γιατί προφανώς οι άλλοι ήταν άσχημοι και πουθενάδες και δεν κουνάγανε με σέξι τρόπο τον πισινό τους. Υποθέτω. Πάντως και ο Ian και ο Duffy είχαν κουρευτεί, αυτό το θυμάμαι πάλι να μου κάνει εντύπωση, γιατί κουρεύονται όλοι ρε φίλε, εγώ προσπαθώ κάτω από αντίξοες συνθήκες να αφήσω μαλλί και ο άλλος με την επική μαλλούρα πάει και τα κάνει καρεδάκι της συμφοράς. Αυτά τα συγκλονιστικά με τους Cult, παίξανε καλά μετά, θα τους αφιερώσω και μια παράγραφο στο επόμενο και τελευταίο μέρος.

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

Backstage with Metallica, 1993: Part V - Κιρκ Χάμμετ.

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

Πριν συνεχίσω την διήγηση για το πώς έβρισκα νέους τρόπους να νιώσω αμήχανα μπροστά στους Metallica, ήθελα να πω δυο πραγματάκια οργανωτικής φύσεως. Ξεκινώντας να πω αυτή την ιστορία, μα την αλήθεια, νόμιζα ότι θα το κάνω με την μία. Μετά κατάλαβα ότι είναι μεγάλο και είπα «ε, την τελειώνω στο επόμενο». Τελικά μου βγήκε μεγάλη και είμαι στο Part V και έχουμε ακόμα. Επειδή λοιπόν συνήθως την ξεπετάω προφορικά πολύ πιο γρήγορα, προβληματίστηκα. Είναι μακριά ακόμα μπάρμπά-Στρουμφ; “GET ON WITH IT!” ακούω το monty python πλήθος. Οπότε πρόγραμμα:

Μπορείτε να αναμένετε (προφανώς) ένα part για τον Kirk επαέ. Κατόπιν, ένα για τον Lars (θα είναι καλό αυτό - παίζουν οι μανογουωράδες), ένα για τη φάση mingle with the crowd (ακόμα καλύτερο - για τον ίδιο λόγο), όπου περιγράφονται οι στιγμές όπου οι Metallica κυκλοφορούν σαν κοινοί θνητοί με το πλήθος. Και τέλος, ένα λάιβ ριπόρτ από το χρονοντούλαπο του εγκεφάλου μου, όπου θα φαφλατίζω για την καλύτερη συναυλία που έχω δει ποτέ μου. Μισό να μετρήσω ...8. Εμ, VIII δηλαδή. Οχταλογία.

Αυτό δεν είναι τίποτα εντωμεταξύ. Μετά που θα ξαναπιάσω τους Ensemble θα σπάσω τα κοντέρ λατινικής αρίθμησης, ακόμα δεν έχει γίνει τίποτα (κυριολεκτικά).
Αυτά για το μπλογκ πρόγραμμα πάντως, εκτός έκτακτης επικαιρότητας-έμπνευσης-όρεξης-ότικάτσειφάση φυσικά. Πού είχαμε μείνει;

Είμασταν που λέτε οι παραταγμένοι κωλόφαρδοι ηλεκτρισμένοι από την καταιγίδα σεβαστικής σιωπής που ήταν το πέρασμα του James Hetfield. Σε αυτή την ατμόσφαιρα Δέους βγήκε ο Kirk. Και το μέρος πήρε μπρος. Κουλ μπρο, ριλάξ! Χαμογελαστός, «έλα φίλε μου!» και ύποπτος ενθουσιασμός, ο Kirk μας κάνει να νιώσουμε άνετα, χαλαροί και όμορφοι. Πιο κοντός από τον Jason, που τον είπα κοντούλη πριν. Με ανάποδο baseball cap και φρέσκο goatee, ο Kirk φτάνει χαρωπά στον Νάσο και υπογράφει ευδιάθετος αφίσες, εισιτήριο και πάσο.

“What is this Seattle stuff?” πετάει ο Νάσος χαλαρά κάτι που μου ακούστηκε αγενέστατο. Μάλλον μου φάνηκε θέλω να πω, καθώς η φράση συνοδεύτηκε από χάιδεμα του προαναφερθέντος goatee. Γκιλι-γκιλι φάση, «hey Kirk, πώς είναι αυτό έτσι;».
«Μα τι κάνεις;» σκεφτόμουν, του’ρθε του άλλου και άφησε μουσάκι και ήρθε Αθήνα για να του το χαϊδεύει ένας 15χρονος εξυπνακίστικα. Ο Kirk κουλαριστά στα παπάρια του κιόλας. “Heh”, το χαϊδεύει κι αυτός, χαμογελά λίγο παραπάνω, ανασηκώνει ώμους και έρχεται σε μένα. Υπογράφει εισιτήριο και του δίνω το Puppets. Και τότε αποφάσισε να δοκιμάσει πρώτη φορά την αλεπουδιά του.

“Hey man, I asked some guy on the plane to show me how to spell my name in Greek. Can I try?” με ρωτάει όλος προσμονή, προφανώς είναι η φάση που έχει βάλει στη ρουτίνα για να το κάνει ενδιαφέρον. «Θα το γράψω στα ελληνικά, να γίνει χαβαλές!» Γουστάρω, να ένα όμορφο μικρό πράγμα στο οποίο γίναμε μάρτυρες όσοι τυχεροί βρεθήκαμε εκεί. Την όρεξη του Kirk Hammet για παιχνίδι και το συνδυασμό του με την δίψα και το μεράκι για την μάθηση. ΟΚ, παπαριές, απλώς μου κάτσανε εξάρες, ο Χάμετ θα κάνει χαβαλέ και έπεσε σε μένα, νίκησα (κορόιδα διπλανοί κι έτσι).

“Sure man, go ahead!”, του λέω και σκύβω να δω το έπος που διαδραματίζεται μπροστά μου. Τέλεια, έχω την δικιά μου στιγμή με τον Kirk, οι προηγούμενοι πήραν μόνο το στάνταρ πακέτο. Παρακολουθώ με στομάχι που γουργουρίζει από ικανοποίηση. Ο Kirk γράφει προσεκτικά-προσεκτικά την λέξη Kιρk (sic). «Ε, όχι, δεν του δείξανε το μικρό κάπα», σκέφτομαι αγνοώντας πλήρως το γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν λέγεται Κιρκ. Ούτε ακριβώς Κερκ τον λένε αλλά είναι πολύ πιο κοντά στο πώς τον λένε σε σχέση με το Κιρκ. Θα έλεγε κανείς ότι ο τύπος στο αεροπλάνο ήταν μάπας δάσκαλος και εγώ κοιτούσα το κάπα και έχανα το κερκόδασος.

“Is that right man?!” με ρωτάει ο Κιρκ τόσο χαρούμενος που στενοχωριέμαι που του λέω “Er, the k’s not right, we write it in a different way”.
“Really? Show me the k man!”. Ενθουσιασμός! Νέα πράματα να μάθω! Και μα το Θεό, δίπλα στην υπογραφή Κιρk υπάρχει ένα μικρό «κ», γραμμένο από μένα υπό το μαθητικό βλέμμα του Kirk Hammet.

“Let me try it again man!” είπε ο αφοσιωμένος και ενθουσιώδης μαθητής, το όνειρο κάθε φιλολόγου. Μου βάζει Κιρκ,με άψογους ελληνικούς χαρακτήρες στα υπόλοιπα αυτόγραφα, με το ερωτηματικό χαμόγελό του να εισπράττει τον ενθουσιασμένο έπαινο για απάντηση. Εντωμεταξύ δεν ήμουν ο μόνος που είχε την διάθεση γλύφτη απέναντί του. Και οι γύρω μου του λέγανε εντυπωσιακά ζωηρά πόσο σωστά το έγραψε και «ΤΑ ΕΣΠΑΣΕΣ ΜΑΝ!» και τέτοια. Φοβερή φάση, τέρμα θετικό βάιμπ και με ευχαρίστησε με metal χειραψία και πήγε δίπλα στην αδερφή μου.

Και μετά τον έχασα, διότι υπήρχε συνωστισμός στην αρχή της ουράς. Έσκασε ο Lars Ulrich κατευθείαν πάνω στους μανογουωράδες.

Στο επόμενο: Lars Ulrich, (ακόμα πιο) κοντός και τζέντλμαν.

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

Backstage with Metallica, 1993: Part II - 27 Ιουνίου 1993

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

H μεγάλη μέρα έφτασε. Αφήνω το σπίτι από την μαμά πατρίδα (Πατήσια) και συναντιέμαι με την Παρέα. Πανάθεμα και αν θυμάμαι πώς και πού και λοιπές αδιάφορες τρίχες, θυμάμαι μόνο την σύσταση: Εγώ, Νάσος, Νταχάου και ο αδερφός Μήτσος, το ζηλευτό σέντερ φορ της Αθηναϊκής Θρας Επίθεσης.
Στο κοινό επίσης έχω και εξ αίματος αδέρφια, την σίστερ που θα μας συνοδέψει backstage και τον γκουρού μεγάλο αδερφό που μας μύησε στις βρωμο-μουσικές της «διεθνούς αλητείας» (κόπιραϊτ από τον πατέρα). Ο αδερφός έχει ήδη αρχίσει την ωρίμανση, τουτέστιν έχει αρχίσει σιγά-σιγά να παρατάει το χέβυ μέταλ ο προδότης. Αλλά οι Metallica είναι οι Metallica και τους έκανε το χατήρι να έρθει. Το παίζει κουλ και ψύχραιμος και μπλαζέ. Το κρατάμε αυτό. Ο άλλος αδερφός γράφει πανελλήνιες και δεν μπορεί να μεταβεί Αθήνα και έως τα σήμερα στενοχωριέται όταν το θυμάται. Τέλος, το παρόν δίνει και ο ξάδερφος Γκοντζίλα, ο οποίος είναι και ο αξιοζήλευτος βετεράνος της υπόθεσης, τους έχει ήδη δει στο Milton Keynes λίγο πριν. Σε εκείνη την ιστορική συναυλία με τους Megadeth, τους Almighty και τους Diamond Head και τα διάφορα χάπενινγκς.


Για την περίσταση έχω αγοράσει νέο μπλουζάκι, σαν να λέμε έβαλα τα καλά μου γιατί θα δω Metallica και με έχει πιάσει πυρετός καταναλωτισμού. Συγκεκριμένα το Unforgiven μπλουζάκι, το οποίο σαν κομμάτι δεν μου δίνει πόντους coolness αλλά το σχέδιο Pushead είναι εύκολα μέσα στο τοπ 3 έβερ και το ερωτεύτηκα από τη στιγμή που το είδα. Από τα πολύ αγαπημένα για προφανείς λόγους.

Η άλλη προετοιμασία που έχω κάνει είναι να κουβαλήσω πολλά booklets από CD για να μου τα υπογράψουν. Τα Metallica προφανώς αλλά και το Doomsday for the Deceiver, το λατρεμένο αυτό άλμπουμ των Flotsam and Jetsam, για να το υπογράψει ο Jason Newsted, ο βασικός συνθέτης του δηλαδή. Έχω ήδη παίξει την σκηνή που του το δίνω και γουρλώνει τα μάτια του με έκπληξη και ενθουσιασμό, συγκινείται πολύ που ένας πιτσιρικάς στην Ελλάδα το θυμάται και με κοιτάει όλο αγάπη και δεν ξέρω, κάτι σπουδαίο συμβαίνει μετά, που όταν θα το περιέγραφα στους φίλους μου θα ζηλεύανε πάρα πολύ. Το κρατάμε και αυτό στην μνήμη μας. Τα έχω βάλει όλα στην κωλότσεπη του τζην σωλήνα που φυσικά συμπληρώνει την αμφίεση και νιώθω πολύ έξυπνος γιατί έχω τα χέρια μου ελεύθερα και όλα είναι άνετα.

Πριν μπούμε μέσα περνάμε μέσα από τα πλήθη μεταλλάδων που τριγυρίζουν το γήπεδο του Πανιωνίου. Εδώ να σημειώσω ότι η συναυλία αυτή είναι και η πρώτη μέταλ συναυλία που παρακολούθησα, εξαιρουμένων κάτι τοπικών λάιβ στο Ηράκλειο. Οπότε γενικώς νιώθω μέσα μου μια τεράστια ευφορία, ζω το όνειρο, είμαι ανάμεσα σε χιλιάδες μαλλιάδες και τους αγαπώ όλους, είναι φανερό πως πρόκειται για παιδιά με γούστο που μοιράζονται την αγάπη για τους θεούς. Φυσικά βολικά, έχω πατήσει standby στο γενικότερο συναίσθημα μέσα μου ότι οι Metallica είναι άλλο φρούτο πια από αυτό που αγάπησες, sustain disbelief κλπ. Το οποίο μου χάλαγε όταν έβλεπα και κόσμο που εμφανώς δεν είχε την παραμικρή σχέση με την μπάντα ή το metal εν γένει, απλώς οι Metallica ήταν τόσο τεράστιοι εκείνη την εποχή που πλάκωσε και κάποιος άσχετος κόσμος. Θυμάμαι να βλέπω μια παλιά συμμαθήτρια εκεί, συμπαθέστατη αλλά καμία σχέση και να θυμάμαι άπειρα σκηνικά στο δημοτικό που παρέες κορόιδευαν την «φασαρία» που άκουγα. «Τώρα είναι καλά, ε;». Ε, ρηχό παιδάκι ήμουν, αυτά σκεφτόμουν.


Επίσης χάζευα πολύ τα μπλουζάκια γύρω-γύρω. Και τα μαλλιά επίσης, που ήταν διακαής πόθος μου γιατί ήμουν τέτοιο ρηχό παιδάκι και σπαζόμουν που ήμουν απλώς ακούρευτος. Πολλές φάτσες ήταν ψαρωτικές, θυμάμαι μια παρέα ντεθ μεταλλάδων αραγμένων κάπου, μάπες βλοσυρές και στο κεφάλι μου έπαιζαν σκηνές Γαρδελικού χουλιγκανισμού. Ο ένας φορούσε αμάνικη μπλούζα One. Τον κρατάμε και αυτόν στην μνήμη γιατί ήταν ένας από τους 20.



Τα εισιτήρια και τα ρέστα τα είχε αναλάβει όλα ο Νάσος και ο μπαμπάς του. Τα ρέστα εννοώ τα πάσα. Τα είχε παραλάβει από κάπου, δυο φακέλους για μένα και τον Νάσο, που είχαν μια βεβαίωση ότι ναι, κερδίσαμε. Αυτόν δεν τον έβαλα στην κωλότσεπη, ήταν θησαυρός και χρειαζόταν ιδιαίτερη προσοχή. Όταν μπήκαμε μέσα και φτάσαμε στο σημείο που βλέπεις όλο το γήπεδο, από τα πλάγια, ψηλά, μα το θεό, ηλεκτρίστηκα.

Στα αριστερά μου αντίκρισα την τεράστια σκηνή, όπου δέσποζαν σε δυσθεώρητο ύψος, δεξιά και αριστερά, οι νεκροκεφαλές του Pushead από το Sad but True μπλουζάκι, σε πανώ, καλύπτοντας ένα σινικό τείχος ηχείων. Είμαι απολύτως σίγουρος πως κοιταζόμασταν η παρέα και φωνάζαμε σαν καθυστερημένα από τον ενθουσιασμό μας. Μπήκαμε στην αρένα και φυσικά τρέξαμε να πιάσουμε θέση κοντά, κλασσικά πιτσιρίκια.

Επειδή φυσικά είχαμε φτάσει πολύ νωρίς, αράξαμε κάτω και μιλούσαμε. Κάπου εκεί, είπαμε να ανοίξουμε τον φάκελο για να νιώσουμε λίγο ακόμα το πόσο κωλόφαρδοι είμαστε. Είδα πρώτα το χαρτί του Νάσου, που δεν θυμάμαι καθόλου τι έγραφε εκτός από το όνομά του. Ανοίγοντας τον δικό μου φάκελο, έβγαλα από μέσα μια λευκή κόλλα χαρτί, το μοναδικό περιεχόμενο και μα το θεό εις το τετράγωνο, πάγωσε το αίμα μου. «Μα πώς έγινε;», «όχι ρε φίλε» και τα λοιπά παρηγορητικά της στιγμής δεν βοήθησαν καθόλου. Δεν βοήθησε καθόλου και η προσφορά του Νάσου να μου δώσει το δικό του πάσο γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να δεχτώ κάτι τέτοιο. Ήμουν μπαρούτι και απογοητευμένος και είπα απλώς «όχι, άστο, δεν θέλω» ή κάτι τέτοιο και έκατσα κάτω κοιτώντας βλοσυρά το έδαφος. Προφανώς θα δοκιμάζαμε έτσι κι αλλιώς και είχα μια ελπίδα, έλεγα, «δεν μπορεί, θα με βάλουν, θα τους πούμε την αλήθεια» και μετά σκεφτόμουν ότι θα φάω πόρτα και ήττα και ήθελα να βάλω λίγο τα κλάμματα αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει κάτι τέτοιο γιατί ήμουν αγόρι χεβιμεταλάς που δεν κλαίνε ποτέ.
Δεν θυμάμαι την διάθεσή μου γενικά μέχρι που μας φώναξαν, οπότε το γυρνάω στο λάιβ ριπόρτ.




Άνοιξαν οι Λευκή Συμφωνία, μια (προφανώς) ελληνόφωνη ροκ/χαρντ ροκ μπάντα που είχε κάνει αίσθηση εκείνη την χρονιά με τον δίσκο «Λευκή Συμφωνία». Θυμάμαι ότι δεν μου άρεσαν, τους έβλεπα με συμπαθητικό μάτι, ειδικά τον τραγουδιστή που το είχε πάρει φιλότιμα αλλά καθ’όλη τη διάρκεια του σετ βαριόμουν και σκεφτόμουν ότι θα ήθελα μεταλλάδες σαπόρτ ή και να πάμε κατευθείαν στους Cult, μπάντα που γούσταρα πολύ. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι παίζανε, με τα ελληνόφωνα γενικά δεν το έχω καθόλου, μπορεί να ήταν και οι Έλληνες Warrior Soul με διασταύρωση Pearl Jam, εγώ χαμπάρι δεν πήρα. Και ο κόσμος ήταν κατά γενική ομολογία ακόμα στην φάση αράζω και πετυχαίνω γνωστούς, το λάιβ ήταν υποτονικό, είχες δέκα μέτρα κρανία Pushead να σε πλαισιώνουν, ε, δεν έβαλαν φωτιά στο δρόμο, δεδομένο αυτό.

Κάπου εκεί, έπεσε η ανακοίνωση.
«Οι νικητές του διαγωνισμού του Ελεύθερου Τύπου παρακαλούνται να έρθουν στα δεξιά της σκηνής». Πήγαμε. Βρήκα εκεί και την αδερφή μου και με είδε καρα-αγχωμένο, της εξήγησα το σκηνικό, μου είπε να μην ανησυχώ, τέλος πάντων πήγαμε. Μια κοπέλα κρατούσε ένα σημειωματάριο και διάβαζε φωναχτά ονόματα. Όσοι το άκουγαν, έδιναν το χαρτί τους, το τσέκαρε, έμπαιναν. Φωνάζει και εμένα, της λέω ότι χάθηκε, πέφτει πάνω της και η αδερφή και ο Νάσος να βεβαιώσουν ότι εγώ είμαι αυτός που λέω ότι είμαι, σκαλώνει η τύπισσα.
«Περίμενε λίγο». Διαβάζει όλα τα ονόματα, δεν βγαίνει κανείς να υποστηρίξει ότι είμαι εγώ, κοιτάζει λίγο, της λέει η αδερφή μου «ο αδερφός μου είναι, δεν είναι τυχαίο το επώνυμο», κοιτάει λίγο, η καρδιά μου έπιασε παλμούς Burning of Sodom και… ανασηκώνει τους ώμους και λέει «πέρνα».
Παραλίγο να ορμήξω πάνω της και να με συλλάβουν για βιασμό αλλά συγκρατήθηκα και απλώς χοροπήδηξα από την χαρά μου, αγκαλιάστηκα με τον Νάσο, του έλεγα «ΠΕΡΑΣΑ ΡΕ, ΠΕΡΑΣΑ, ΝΑΙ!» για να μου πει «σκάσε ρε ηλίθιε, θα σε πάρουν για απατεώνα», οπότε και βλέποντας την σοφία της συμβουλής, το βούλωσα καταχαρούμενος. Σε όλους κόλλησαν στην μπλούζα και ένα αυτοκόλλητο-πασο, ασπρόμαυρο, με το logo και το φίδι. Χλίδα, ανατριχίλα. Η τύπισσα μας είπε «ακολουθήστε με» και αρχίσαμε 20 νοματαίοι να περπατάμε κάτω από τις κερκίδες στο πέταλο για να πάμε να δούμε τους Metallica.

Εκεί ήταν που πρόσεξα τον τυπά με την One. Έξω καθόταν βλοσυρός και με ντεθμεταλικό ύφος οπισθόφυλλου 1991. Τώρα είχε ένα βλαμμένο παιδικό χαμόγελο ενθουσιασμού, γυρνούσε χαρούμενος σε όλους και έλεγε «ρε, πάμε να δούμε τους Metallica!», σε μένα το 16χρονο σκατό, στην αδερφή μου, γενικά σε όλους εκδήλωνε την χαρά του, ήταν εμφανώς τρισευτυχισμένος και με τα πανομοιότυπα συναισθήματα που βίωνα εγώ και οι υπόλοιποι 18. Τον αγάπησα παράφορα.

20 ευτυχισμένοι και η τύπισσα-οδηγός περπατήσαμε λίγο ακόμα, δεν θυμάμαι πόσο, ο χρόνος ήδη είχε αρχίσει να γίνεται σουρεαλιστικά σχετικός. Και τελικά φτάσαμε στο χώρο που θα γινόταν το meet n’ greet.

Στο επόμενο: Part III - Oι Metallica μπροστά μου.

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

Backstage with Metallica, 1993: Part I - Πρόλογος

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

Το βραβείο για την πιο εντυπωσιακή ιστορία από την καριέρα μου ως μέταλ οπαδός, αντικειμενικά πάει στη συνάντηση που είχα backstage με τους Metallica το 1993, πριν τη συναυλία τους.

Από τη μια μεριά είναι η πιο ενδιαφέρουσα ιστορία που έχω, απλούστατα γιατί έχει ως θέμα τους Metallica στα ντουζένια τους στην περιοδεία του Βlack Album και οι Metallica πουλάνε. Από την άλλη μεριά γιατί μαζί με τον Kai Hansen και τους Death, οι Metallica είναι στην κορυφή των αγαπημένων μου έβερ γενικά. Στα 80s βέβαια αλλά αυτά είναι για τις λίστες, στην πραγματικότητα, ε, όταν βλέπεις τους Metallica μπροστά σου στα 16 σου, σας διαβεβαιώ ότι δεν σκέφτεσαι «στράβωσα που έγινε εμπορική η μπάντα», όσο και να το σκέφτεσαι όταν δεν είναι μπροστά σου. Που εγώ το σκεφτόμουν δηλαδή, το (ξανα)ομολογώ, ήμουν το κλασικό παιδί που στράβωσε που το integrity μαζί με τις δισκάρες και τον μύθο Metallica μεταλλάχτηκε διά παντός. Αλλά να μην λέω τα δυσάρεστα, η ιστορία είναι διαποτισμένη με φανμποϊλίκι και έτσι θα την κρατήσουμε. Υπάρχει και μια τρίτη μεριά που είναι ενδιαφέρουσα. Για κάποιο λόγο δεν το ξέρει πολύς κόσμος ότι κάποιοι γνώρισαν τους Metallica εκείνη την ημέρα. Είχα διαβάσει μάλιστα σε ένα Hammer (ή Invader; δεν θυμάμαι), χρόνια μετά, κάποιον που έγραψε "μην ακούτε αυτούς που πουλάνε παραμύθια ότι γνώρισαν τους Metallica τότε, μόνο τα παιδιά από το catering τους είδαν" ή κάπως έτσι. Το οποίο ειλικρινά ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς προέκυψε. Λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι οι Metallica μίλησαν και αράξανε για κανά τέταρτο(;) με 20 άτομα από το κοινό. Και είχε και ένα φωτογράφο. Και μια κυρία που μας πήγε μέχρι τα παρασκήνια. Προτρέχω όμως.


Ανακοινώνεται λοιπόν που λέτε ότι θα έρθουν οι Metallica. Πού ακριβώς το άκουσα ότι θα έρθουν δεν θυμάμαι καθόλου δυστυχώς και μου χαλάει το ίντρο, οπότε θα αυτοσχεδιάσω την σκηνή τοποθετώντας με σε μια τυπική μέρα του 1993. Πιθανότατα είχε γίνει έτσι και ο αυτοσχεδιασμός μου να είναι απλώς η ίδια η ανάμνηση.

Βρισκόμουν που λέτε ανάμεσα από δύο γυναίκες που μου χάιδευαν τα μαλλιά και άκουγαν προσηλωμένες την ανάλυσή μου για το πόσο σπουδαίος αλλά και παραγνωρισμένος δίσκος είναι το Mind Wars των Holy Terror. Η βελούδινη αλλά και αντρίκεια χροιά μου τις είχε υπνωτίσει και αν δεν είχε ακουστεί το νέο από το ραδιόφωνο θα είχαμε άλλα. Metallica. Νέα Σμύρνη. Καλοκαίρι. Παροξυσμός χαράς και οι κοπέλες δεν κρατήθηκαν και τελικά είχαμε και τα άλλα. Good times.

Μετά από αυτήν την άκρως ρεαλιστική παρένθεση, (μάλλον) πήρα τηλέφωνο τον Νάσο. Ή τον Γιάννη. Ή και τους δύο, γενικώς σαν σφιχτοδεμένη μπάντα όλοι την ώρα παρέα κάναμε, μαζί θα ήταν. Γεγονός της χιλιετίας. Ό,τι και να λέγαμε για το Black Album, που όπως είπα, λέγαμε, έρχονταν οι Metallica. Γκέγκε; Πρώτη φορά. Έβερ. ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ 1988!

Κρήτη, ξε-Κρήτη, θα είμασταν εκεί, αυτό το γνωρίζαμε με απόλυτη βεβαιότητα και ας ήμουν 16 εγώ και 15 οι άλλοι. Το μεγάλο κλου όμως συνέβη αργότερα, όταν έπεσε στα χέρια μου ο Ελεύθερος Τύπος, αυτή η εφημερίδα, ούτε θυμάμαι σε ποιανού το σπίτι την βρήκα και γιατί την διάβαζα. Εκεί είχε την είδηση της συναυλίας αλλά και Μεγάλο Διαγωνισμό (ή Σούπερ Διαγωνισμό, κάτι γκράντε πάντως). Αν μας απαντήσετε στις πολύ δύσκολες ερωτήσεις που ακολουθούν και είστε από τους 40 πρώτους που πιάσουν γραμμή στο τηλέφωνο, είτε θα κερδίσετε meet n’ greet pass, είτε θα μπείτε στο snakepit (η τρύπα στην μέση της σκηνής στην περιοδεία του Black Album) να παρακολουθήσετε τον James πιο κοντά και από τον Lars. Μάδερ φάκερ, σάλια παντού.

Οι πολύ δύσκολες ερωτήσεις ήταν ποιος ήταν ο πεθαμένος, η δισκογραφία μέχρι τότε (οι εξής 5 δίσκοι) και ποιοι ήταν οι ιδρυτές. Παλούκια πραγματικά. Φορ δε ρέκορντ, την επομένη του διαγωνισμού, μέσα στους νικητές σύμφωνα με το άρθρο ήταν και μια κοπέλα που «τους είπε ακόμη και σε ποια παραλία του LA βρέθηκαν να τα πουν» Ναι, την παραλία. Ούτε εγώ παιδιά. Χαιρετίζω αυτή την κοπέλα που τρόλαρε τον δημοσιογράφο, ελπίζω να κέρδισε κάτι έξτρα. Αυτός εντυπωσιάστηκε με το εύρος των γνώσεων των οπαδών: «το μόνο που δεν μας είπε ήταν και το χρώμα των μαγιώ που φορούσαν ο Lars και ο James!», σχολίαζε με θαυμασμό και καταπληκτικό χιούμορ.
Εν πάση περιπτώσει, εμείς (Νάσος και εγώ), την αράξαμε την μέρα του διαγωνισμού σπίτι του δίπλα στο τηλέφωνο. Νομίζω 1 ή 2 το μεσημέρι ξεκινούσε ο χρόνος. Αλλά είχαμε το Κρυφό Όπλο: Το αναλογικό τηλέφωνο. Παπάρια κρυφό, το 1993 πολλοί είχαν ακόμα. Άλλο ήταν το μυστικό όμως…

Στα αναλογικά τηλέφωνα, αυτά με το γυριστό καντράν λέω, αν κρατήσεις το τελευταίο νούμερο χωρίς να αφήσεις το καντράν να επανέλθει, δεν παίρνει τηλέφωνο, αλλά δεσμεύει την γραμμή. Έτσι είπε κάποιος στον Νάσο δηλαδή, ιδέα δεν είχαμε αν ισχύει. Εμείς πάντως, you bet your ass, δεσμεύσαμε την γραμμή πέντε λεπτά πριν, τουτέστιν κρατούσα το δάχτυλό μου στο τελευταίο ψηφίο και άρχισα να τρέμω από προσμονή. Μιλάμε για στομάχι φουλ της πεταλούδας, νοερή προσευχή και βλέμματα αγωνίας στον Νάσο που κοιτούσε το ρολόι του σαν τον τύπο της NASA με το γιλέκο στην εκτόξευση πυραύλου. ΟΚ, το παραδέχομαι, πήγαμε να κλέψουμε κιόλας, πήραμε και δέκα και πέντε λεπτά νωρίτερα και μας την είπανε. Αλλά δεσμεύσαμε και εμείς το τηλέφωνο και τελικά ο Νάσος είπε «πάμε!» και άφησα το καντράν να γυρίσει και να καλέσει.

…Μιλούσε. Ξαναπήραμε. Μιλούσε. Σκατά και απόσκατα. Ποιος βλάκας με είχε να κρατάω το δάχτυλο μου στην συσκευή ήθελα να ξέρω. Ξαναπήραμε. ΚΑΛΕΙ! Χάι φάιβ!
Μην τα πολυλέω, τις ήξερα τις απαντήσεις (εγκυκλοπαίδεια παιδί μου) και... κέρδισα! Το ακόμα πιο ωραίο βέβαια ήταν ότι είπα στον τύπο «κοίτα, είναι και ένας φίλος εδώ, τα ξέρει και αυτός, κερδίζει και αυτός, έτσι;». Έτσι. Ταυτόχρονα από την Αθήνα, η αδερφή μου (the Annihilator sistah!) κέρδιζε και αυτή. Τρου στόρι, καμία συνεννόηση, κανένα βύσμα. 3 από τα 20 Meet n’ Greet πάσα στα χέρια μας, καθόλου άσχημα.

Κλείνοντας το τηλέφωνο θυμάμαι ότι χοροπηδάγαμε σαν τα κατσίκια, αγκαλιαζόμασταν στον αέρα, φωνάζαμε πολύ και μας την είπε γελώντας η μητέρα του Νάσου. Μεγάλες στιγμές. Πολύ μεγάλες στιγμές. Η χαρά της ημέρας γιορτάστηκε τρώγοντας σνίτσελ. Άσχετο, το ξέρω. Αλλά ήταν φοβερά σνίτσελ.

"Ρε. Θα δούμε Metallica ρε".

Στο επόμενο: 27 Ιουνίου 1993.

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front