Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση Part VIII - Back to the Front
H κοπέλα που ανασήκωσε τους ώμους της και έτσι πέρασα να γνωρίσω τους Metallica, μας οδήγησε σε ένα χώρο κάτω από το πέταλο του σταδίου. Αυτός είχε διαμορφωθεί για τα παρασκήνια με φοβερό στυλ τσιγγανέ μπερντέ, είχαν κρεμάσει και ένα σεντόνι που χώριζε τον χώρο που άραζαν οι μπάντες με τον χώρο που θα γινόταν το meet n’ greet. To πρώτο πράγμα που τράβηξε το μάτι μας ήταν ο Big Bob Bender. Όσοι έχετε δει το A Year and a Half in the Life of Metallica (συγκεκριμένα το part 2), είναι ο θηριώδης τύπος με την μουστακάρα, που γυρνάει στην κάμερα μετά που του έχει φιλήσει το χέρι μια δημοσιογράφος, δείχνει το χέρι του και αναφωνεί: «SMELL THE GLOVE!» (Spinal Tap reference, πόντοι λατρείας). Επίσης, όσοι πήγατε το 1993 στην συναυλία, είναι ο τύπος που στο Seek and Destroy κατέβαζε ενθουσιώδη χέρια οπαδών με χαρακτηριστική άνεση, όταν ο James κατέβηκε στην πρώτη σειρά για να δώσει στον λαό το ρεφρέν (λεπτομέρειες στο live report –δεν έχει γραφτεί ακόμα, υπομονή). Σεκιουριτάς – Γορίλλας (πιο σωστά Ρωσική Αρκούδα) της μπάντας ο Big Bob λοιπόν. Και κατά τα φαινόμενα και ο τύπος που υποδεχόταν τους καλεσμένους, τουτέστιν εμάς.
Ο Big Bob μας ήταν πολύ γνωστός καθώς είχαμε λιώσει την εν λόγω βιντεοκασσέτα. Το πρώτο σελέμπριτι που βλέπαμε και ξαφνικά shit got real κι έτσι. Φωνή βροντοειδής ντεθμέταλ και όπως είπα, θηριώδης. Με μια γάμπα τέτοιας έκτασης που χώραγε πάνω της ένας θεόρατος χάρλεϊ αμερικάνικος αετός, «να» με το συμπάθειο, με απλωμένα φτερά. Όλοι είμασταν υπάκουοι, ήσυχοι και σεβαστικοί. Ο Big Bob λοιπόν μας έβαλε όλους στην σειρά για να περνάνε οι Metallica να μας υπογράψουν ό,τι τους δίναμε και μας ζήτησε να σβήσουμε τσιγάρα καθώς δεν είναι ευγενικό να φυσάς τον καπνό σου στους άλλους. Τσιγάρα έσβησαν.
Big Bob
Η γραμμή σχηματίστηκε από δεξιά προς τα αριστερά, ξεκινώντας με δύο παιδιά παρεάκι, πιθανώς να κερδίσανε όπως εγώ και ο Νάσος. Κλασσικοί χεβιμέταλοι, χάριν ευκολίας και επειδή έτσι τους λέγαμε μεταξύ μας από τότε, οι «Μανογουωράδες» (θα εξηγηθώ). Αριστερά τους, ο χαρούμενος κάφρος με την αμάνικη One. Δίπλα ο Νάσος. Μετά εγώ. Δίπλα μου συνεχίζοντας στα αριστερά, η αδερφή μου. Ακόμα πιο κει, μια πεταχτούλα τύπισσα. Τέλος, δυο αμερικάνοι, παρεάκι κι αυτοί. Που τους αντιπάθησα πάρα πολύ γιατί γαμώτο, αποκλείεται αυτοί οι τύποι να διάβασαν τον Ελεύθερο Τύπο και να πήραν τηλέφωνο. Ήταν ξεκάθαρα βυσματίες που στερήσανε από δυο ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ την ευκαιρία να δουν τους Metallica. Στην χώρα τους έπρεπε να πάνε, που έχουν παίξει χίλιες φορές οι Μετάλλικα να κερδίσουν τον διαγωνισμό με το σπαθί τους, ετσά δεν είναι; Ήταν και μυρωδιάδες άσχετοι, αυτό ήταν και το χειρότερο δηλαδή. Ποια Ελληνόπουλα; Από ΜΕΤΑΛΛΑΔΕΣ πήραν τη θέση! Τέλος πάντων. 16χρονος είπαμε, το έπαιρνα πιο ζεστά το θέμα.
Πιο πέρα στην γραμμή δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα, ήταν μια μακριά γραμμή ανθρώπων. Δεν με απασχολούσε καθόλου η σύνθεσή της γιατί όλος ο εγκέφαλός μου ήταν απασχολημένος να χαζεύει τα σελέμπριτις.
Και εκεί που κάτι ακόμα μας έλεγε ο Big Bob, με σκουντάει ο Νάσος, με αυθεντικό τρακαρισμένο τραύλισμα και μου λέει «Βα-Βασίλη….κοί-κοίτα…ρε, ο…ο…ο Jason!»
Από αυτό το σημείο η μνήμη μου είναι πολύ θολή, με συγκεκριμένες σεκάνς να παίζουν πεντακάθαρα, άλλες να μην υπάρχουν καθόλου, κάποιες αποσπασματικές κουβέντες και καμία απολύτως αίσθηση του χρόνου. Ουδεμία. Χάζευα τον Jason σαν υπνωτισμένος. Κατ’αρχάς είχε ξυρίσει τελείως το κεφάλι του. Αυτό ήταν καινούργιο. Σιωπηλός, μεταξύ βαριεστημένου και ντροπαλού, τον έλεγες και σκυθρωπό. Κοντούλης. Εγώ είμαι 1.80 μεριά, τότε θα ήμουν ακόμα στην ανάπτυξη, του έριχνα κεφάλι ήδη. Τα αντικείμενα προς υπογραφή ήταν τα προφανή: Εισιτήρια, το πάσο και ό,τι είχε φέρει ο καθένας. Ο Νάσος, είχε φέρει μια αφίσα, πιθανώς του Χάμερ, με την μπάντα να παραλαμβάνει τους χρυσούς δίσκους για το Black Album.
Είχα τόσο σκαλώσει να χαζεύω τον Jason που όταν στάθηκε μπροστά μου να υπογράψει, δεν είχα απολύτως καμία σκέψη στο κεφάλι μου. Completely and utterly vacant. Του έδωσα να υπογράψει το εισιτήριο. Υπέγραψε. Του είπα και για το πάσο. Το υπέγραψε. “Er, there is more, sorry” του είπα σαν Socially Awkward Penguin, με την σκέψη ότι τον απασχολώ τον άνθρωπο, έχει τόσες δουλειές να κάνει, εμποδίζω το flow. Βάζω το χέρι στην κωλότσεπη και βγάζω τρία κολλημένα με ιδρώτα booklets που τα παίρνει μόνος και χωρίς καμιά διαμαρτυρία για την αηδία που του έδωσα, τα ανοίγει και τα υπογράφει. Φυσικά από το μυαλό μου δεν περνάει καθόλου ότι στην κωλότσεπη είχα 5 booklets και του έδωσα μόνο τρία. Συγκεκριμένα στην κωλότσεπη είχαν μείνει τα “…And Justice for All” και το “Doomsday for the Deceiver”, δηλαδή οι μόνοι δύο δίσκοι που έφερα και παίζει ο Jason. Νόμος του Μέρφι και κλασική γκαντεμιά, 3/3 λάθος booklets. Κανένα σχόλιο ότι του έχω δώσει να υπογράψει τους τρεις δίσκους που δεν παίζει, φαντάζομαι δεν είναι και η πρώτη φορά που του συνέβη, πάντως εγώ στη θέση του θα σκεφτόμουν «καλός μαλάκας και εσύ». Εκείνη την στιγμή φυσικά δεν σκεφτόμουν τίποτα, κοιτούσα τον JASON NEWSTED να είναι ακριβώς μπροστά μου ολοζώντανος και να υπογράφει αυτόγραφα. Πουθενά δεν υπήρχε κανένα καμπανάκι να μου υπενθυμίσει «ΡΕ ΒΛΑΚΑ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΛΟΤΣΑΜ ΠΕΣΤΟΥ!». Που θα τα εννοούσα χίλια τα εκατό, οι δύο πρώτοι δίσκοι είναι παιδικοί έρωτες ζωής και είχα πέντε κιλά σώψυχα να τον πρήξω.
Χαμόγελο καθυστερημένο πάντως στα χείλη είχα σίγουρα. Το ξέρω γιατί με κοιτούσαν από τα δεξιά ο Νάσος και ο Αμάνικος One με αντίστοιχα καθυστερημένα χαμόγελα ευτυχίας, «τι ζούμε», «τι ωραία», «μικρό σπίτι στο λιβάδι» λέβελ ευτυχίας. O Jason συνεχίζει το καθήκον του και φτάνει στους Αμερικάνους. Τι ειπώθηκε με την αδερφή και την πεταχτούλα, δεν υπάρχει στο DVD της ανάμνησης, σόρι. Οι Αμερικάνοι, είναι 100% Αμερικάνοι: «I saw you last year man, in Fuckerville Montana, you totally kicked ass man!”. “Thanks”, απάντησε ευγενικά o Jason, που ασφαλώς δεν είχε ξανακούσει τέτοιο κομπλιμέντο ποτέ στην ζωή του. “How many years have you been playing bass man?”, συνεχίζει ο Αμερικάνος. “12 years” απαντάει. Ωραία, μάθαμε και κάτι που δεν ξέραμε. Χρήσιμο. Και εκεί σταματάει η περιγραφή και οι περιπέτειες του Jason Newsted με το κοινό, διότι έσκασε μύτη ο James Hetfield...
Στο επόμενο: James Hetfield. In his cowboy hat.
Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front
No comments:
Post a Comment