Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση Part VIII - Back to the Front
Δίδαξα στον Kirk Hammet πώς να γράφει το ελληνικό κάππα. Επιτυχημένα κιόλας γιατί ο Κιρκ υπέγραψε και στην αδερφή μου στα ελληνικά (στο Ride the Lightning βιβλιαράκι της κασσέτας – καλτ). Προτού μπορέσω να αφομοιώσω την βαρύτητα του κατορθώματός μου όμως ακούστηκε μια ενθουσιασμένη φωνή σε έντονη ελληνική προφορά:
«ΓΙΟΡ ΜΑΪ ΦΕΒΟΡΙΤ ΓΚΑΪ!»
Γυρνάω κεφάλι προς την αρχή της ουράς και βλέπω τον Lars Ulrich να έχει μόλις απασφαλίσει την χέβυ μέταλ χειραψία και να ακούει ότι είναι ο αγαπημένος τύπος των Metallica από τον Μανογουωρά. Πριν προλάβει να πει κάτι για να ανταποδώσει ίσως την προτίμηση, ο οπαδός έχει απαίτηση:
«ΣΑΪΝ ΧΙΑΡ!» λέει με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά, προτάσσοντας το τεντωμένο γυμνό του μπράτσο, σε μια κίνηση περίπου "σούταρε εδώ να πάω στον Παράδεισο!".
Ο Lars Ulrich, τάπας και μουσάτος (όχι μακρύ - απλά όλο χύμα, "βαρέθηκα το ξυράφι" φάση) κοντοστέκεται. "Sign here...please", λέει ήρεμα αλλά εμφατικά. 'Ευχαρίστως δικέ μου αλλά πέστο και λίγο πιο ευγενικά' είναι το ύφος του, χωρίς να το λέει άσχημα ή ψωνισμένα. Βασικά, εγώ πιστεύω ότι τρόμαξε. Έχει συνηθίσει να βγαίνει μοιραίος και ωραίος, γαμάτος και κουλ (ανατρέξτε στα πλάνα της εποχής) και όλοι τον ξερογλείφουνε. Εδώ όμως έπεσε σε έναν φωνακλά που του γκαρίζει να μουτζουρώσει το δέρμα του. Πιθανώς δεν ήταν έτοιμος για την σύγκρουση πολιτισμών, της ψυχρής Σκανδιναβίας διασταυρωμένης με LA στριτ τρόπους, διαμορφωμένοι και αυτοί από την αντρίκεια thrash απόσταση vs της ελληνικής ζεστασιάς και το μεσογειακό ταμπεραμέντο ενισχυμένα με την επική blood brother συναδέρφωση.
Ο Έλλην σκαλώνει ή παρακούει, δεν είμαι σίγουρος. "Ε;"
"Sign here...please" και σήκωμα φρυδιού ερωτηματικό.
Το βλέμμα του μανογουωρά είναι ερωτηματικό στα όρια του κενού. Βασικά κάνει την μετάφραση στο κεφάλι του και παίρνει λίγη ώρα γιατί ξαφνικά το βλέμμα του αλλάζει και επιστρέφει στον ενθουσιασμό! Κατάλαβε!
"Ω ΓΕΣ! ΔΕ ΜΑΤΖΙΚ ΓΟΥΕΡΝΤ! ΣΑΪΝ ΧΙΑΡ!" λέει με το ίδιο χαμόγελο και ξανατεντώνει το μπράτσο του που προς στιγμήν είχε λυγίσει ελαφρώς πάνω στην απορία.
- Παρένθεση: οι διάλογοι και τα βλέμματα είναι 100% αυτούσια, δεν έχω διανθίσει τίποτα. - Τέλος παρένθεσης
Ο Λαρς σηκώνει λίγο το μάτι, υπογράφει στον τύπο, μέταλ αποχαιρετισμοί, προχωράει. Δεν θυμάμαι διαλόγους μέχρι να έρθει, θυμάμαι την εντύπωση που μου έκανε. Πολύ ευχάριστος, σου έδινε σημασία εκείνη τη στιγμή σεβαστικά. Ο μεν James έδινε την εντύπωση ότι έκανε ευγενικά το κομμάτι του και δεν έκανε register πρόσωπα, ο δε Lars μπορεί να σε ξέχναγε το επόμενο δευτερόλεπτο όπως είναι φυσικό αλλά εκείνη τη στιγμή you had his full attention. Καλή εντύπωση από κοντά, στάνταρ. Και από ψηλά. Όταν έφτασε στον Νάσο κατάλαβα ότι του έριχνα πολύ σε μπόι. Και του Kirk έριχνα αλλά αυτού του έριχνα. Είχα μπροστά μου τον ιστορικό κοντό με το ιδιαίτερο μυαλό που έκανε μεγάλα πράγματα. Ο Ναπολέων κατέκτησε την μισή Ευρώπη ξέρω γω, ο Χίτλερ το μισό κόσμο, ο Μεγας Αλέξανδρος σχεδόν όλο τον γνωστό κόσμο, ο Lars Ulrich έκανε μια thrash metal μπάντα την μεγαλύτερη ροκ μπάντα της εποχής του. Και τον μισούν σχεδόν σαν τον Χίτλερ, οπότε κάτι υπάρχει εδώ, δεν είναι απλά συγγραφικό εύρημα χαριτωμενιάς.
Σε μας, ο Νάσος κάνει μια ερώτηση που μας ενδιαφέρει. "Θα παίξετε το Motorbreath;" Ε, ναι. Έχουμε και εμείς μια προσωπική αδυναμία σαν παρεόνι, γουστάρουμε σπιντ θρας, έλα, παίξτε το! Κλασικοί πιτσιρίκοι αφελείς και ελπιδοφόροι.
"Depends on the crowd" μας λέει ευγενικά και καθώς βλέπω πάλι το DVD στο κεφάλι μου, η απάντηση είναι σαφώς "μπααα".
Έρχεται σε μένα και εγώ δεν έχω πάρει χαμπάρι το "μπαααα" και επιμένω.
"The crowd's gonna be wild! I guarantee it man! Come on! Do Motorbreath!" Με θυμάμαι να το λέω με πραγματική ψυχή, έλα, λίγο θέλει και θα τον τουμπάρουμε τώρα! Κανονικά, είμαι τόσο εκτός πραγματικότητος και ψυχολογικά ασταθής και ασόβαρος υπό την επήρεια του Metalli-shock που είμαι σίγουρος ότι παίζει σοβαρά να πείσω επιτόπου τον Lars Ulrich να πάει να πει στους άλλους τρεις (κάποια στιγμή - δεν έκατσα να σκεφτώ πώς ακριβώς θα λειτουργούσε αυτό) να επιμηκύνουν την συναυλία απόψε. Να παίξουν το Motorbreath που πρέπει να το παίξανε ελάχιστες φορές (μονοψήφιος αριθμός;) γενικά σε δυόμιση χρόνια, για την Αθήνα. Γιατί μόλις εγγυήθηκα εγώ ρε παιδί μου, τι; Δεν φτάνει;
"Depends on the crowd, really man. We'll see..." μου λέει ο Λαρς, βασικά "μπααα" εις το τετράγωνο αλλά εντυπωσιακά ψύχραιμα. Κάπου εκεί κατάλαβα ότι "μπαααα" αλλά φυσικά μέχρι να τελειώσει το λάιβ έλεγα ότι "λες;..". Ευτυχώς που ήμουν τόσο πλήρης ευτυχίας με εκείνο το λάιβ που δεν υπήρχε περίπτωση να με στενοχωρήσει τίποτα.
Ξεμπερδεύει με τα τσιπιρίκια ο Λαρς και σκάει στην αδερφή μου. Ωπ! Θηλυκό!
"Hello!" κάνει πολύ πρόσχαρα και με έντονο βλέμμα καρφώνω και πιάνει φιλικά τον ώμο...
"...Hi!" κάνει και η αδερφή μου εμφανώς τρακαρισμένη. Κάτσε, την πέφτει ο Λαρς στην αδερφή μου τώρα; Εντάξει, δεν με πείραξε, πλάκα κάνω. Όχι ότι θα έλεγα "από εδώ η αδερφή μου, στην προσφέρω για προσωπική μαγείρισσα και σκλάβα - αν παίξεις το Motorbreath", απλά έχω εμπιστοσύνη στην αδερφή μου. Κυρία, πήρε αυτόγραφα κομπλέ, εντυπωσίασε το πλήθος με την άψογη οξφορδιανή προφορά της (μιλάει πιο σωστά Αγγλικά από όλη την μπάντα) και επ’ευκαιρίας του προσφέρει και αυτή τα φώτα της περί ελληνικής γραφής.
Ο Lars σκαλώνει με την υπογραφή του Kirk («Κιρκ») και ρωτάει «εμ, τι είναι αυτό το “p” που έγραψε ο κιθαρίστας του. Αφού μαθαίνει την αλήθεια, γουστάρει κι αυτός, «α, θέλω και εγώ να γράψω ελληνικά!». “Really? That’s cool man!” αναφωνεί και ζητάει ιδιαίτερα και ο ίδιος. Και κάπως έτσι κάναμε δύο τους φιλομαθείς ροκ σταρ που δοκίμασαν την τύχη τους στην ελληνική γραφή. Δυστυχώς για τον Lars, έφαγε άκυρο στο φλερτ, που φυσικά και σίγουρα ήθελε να παρατήσει την καριέρα του για τα μάτια της αδερφής μου. Δεν πειράζει Λαρς, έχει κι αλλού πορτοκαλιές. Ξεκίνα από δίπλα, την πεταχτούλα.
Την ξεχάσατε αυτή; Πεταχτούλα την βάφτισα λοιπόν γιατί όταν πήγε ο Λαρς, σήκωσε μπούτι (με τζιν, κόσμιο, όχι στη φόρα) και ζήτησε υπογραφές εκεί, να πέσει και χούφτωμα ευγενικό (για να κρατάει το τραπέζι-μπούτι σταθερό) από Λαρς. Υποθέτω και από τους άλλους τρεις πριν. Τέλος πάντων, να'ναι καλά η κοπέλα και να με συγχωρεί αν το διαβάζει αυτό τώρα, ήμουν παρθένος στα 16 και θα ήθελα και εγώ μια ωραία κοπέλα να μου προτείνει το μπούτι να βάλω αυτόγραφο.
"Do you want to grab a beer after the show?" ρώτησε η κοπελιά παίζοντάς τα όλα για όλα. Ο Lars ψιλο-αδιάφορος μου φάνηκε, κάτι είπε ότι θα φύγουν μετά το show, δεν ξέρει τι θα κάνει, γενικά "μπααα" και εκεί. Αισθάνθηκα διεστραμμένα ικανοποιημένος που ο Lars εμφανώς γούσταρε πιο πολύ την αδερφή μου.
Και έτσι περάσανε όλοι οι Metallica μπροστά μου. Αλλά η φάση δεν τελείωσε εκεί. Τώρα που γνωριστήκαμε και χαιρετιστήκαμε, ήταν ώρα να αράξουμε παρεάκι και να τα πούμε.
Στο επόμενο: Μανογουωράδες και James Hetfield και το αυτόγραφο του Big Bob.
Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front
No comments:
Post a Comment