Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση Part VIII - Back to the Front
Το βραβείο για την πιο εντυπωσιακή ιστορία από την καριέρα μου ως μέταλ οπαδός, αντικειμενικά πάει στη συνάντηση που είχα backstage με τους Metallica το 1993, πριν τη συναυλία τους.
Από τη μια μεριά είναι η πιο ενδιαφέρουσα ιστορία που έχω, απλούστατα γιατί έχει ως θέμα τους Metallica στα ντουζένια τους στην περιοδεία του Βlack Album και οι Metallica πουλάνε. Από την άλλη μεριά γιατί μαζί με τον Kai Hansen και τους Death, οι Metallica είναι στην κορυφή των αγαπημένων μου έβερ γενικά. Στα 80s βέβαια αλλά αυτά είναι για τις λίστες, στην πραγματικότητα, ε, όταν βλέπεις τους Metallica μπροστά σου στα 16 σου, σας διαβεβαιώ ότι δεν σκέφτεσαι «στράβωσα που έγινε εμπορική η μπάντα», όσο και να το σκέφτεσαι όταν δεν είναι μπροστά σου. Που εγώ το σκεφτόμουν δηλαδή, το (ξανα)ομολογώ, ήμουν το κλασικό παιδί που στράβωσε που το integrity μαζί με τις δισκάρες και τον μύθο Metallica μεταλλάχτηκε διά παντός. Αλλά να μην λέω τα δυσάρεστα, η ιστορία είναι διαποτισμένη με φανμποϊλίκι και έτσι θα την κρατήσουμε. Υπάρχει και μια τρίτη μεριά που είναι ενδιαφέρουσα. Για κάποιο λόγο δεν το ξέρει πολύς κόσμος ότι κάποιοι γνώρισαν τους Metallica εκείνη την ημέρα. Είχα διαβάσει μάλιστα σε ένα Hammer (ή Invader; δεν θυμάμαι), χρόνια μετά, κάποιον που έγραψε "μην ακούτε αυτούς που πουλάνε παραμύθια ότι γνώρισαν τους Metallica τότε, μόνο τα παιδιά από το catering τους είδαν" ή κάπως έτσι. Το οποίο ειλικρινά ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς προέκυψε. Λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι οι Metallica μίλησαν και αράξανε για κανά τέταρτο(;) με 20 άτομα από το κοινό. Και είχε και ένα φωτογράφο. Και μια κυρία που μας πήγε μέχρι τα παρασκήνια. Προτρέχω όμως.
Ανακοινώνεται λοιπόν που λέτε ότι θα έρθουν οι Metallica. Πού ακριβώς το άκουσα ότι θα έρθουν δεν θυμάμαι καθόλου δυστυχώς και μου χαλάει το ίντρο, οπότε θα αυτοσχεδιάσω την σκηνή τοποθετώντας με σε μια τυπική μέρα του 1993. Πιθανότατα είχε γίνει έτσι και ο αυτοσχεδιασμός μου να είναι απλώς η ίδια η ανάμνηση.
Βρισκόμουν που λέτε ανάμεσα από δύο γυναίκες που μου χάιδευαν τα μαλλιά και άκουγαν προσηλωμένες την ανάλυσή μου για το πόσο σπουδαίος αλλά και παραγνωρισμένος δίσκος είναι το Mind Wars των Holy Terror. Η βελούδινη αλλά και αντρίκεια χροιά μου τις είχε υπνωτίσει και αν δεν είχε ακουστεί το νέο από το ραδιόφωνο θα είχαμε άλλα. Metallica. Νέα Σμύρνη. Καλοκαίρι. Παροξυσμός χαράς και οι κοπέλες δεν κρατήθηκαν και τελικά είχαμε και τα άλλα. Good times.
Μετά από αυτήν την άκρως ρεαλιστική παρένθεση, (μάλλον) πήρα τηλέφωνο τον Νάσο. Ή τον Γιάννη. Ή και τους δύο, γενικώς σαν σφιχτοδεμένη μπάντα όλοι την ώρα παρέα κάναμε, μαζί θα ήταν. Γεγονός της χιλιετίας. Ό,τι και να λέγαμε για το Black Album, που όπως είπα, λέγαμε, έρχονταν οι Metallica. Γκέγκε; Πρώτη φορά. Έβερ. ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ 1988!
Κρήτη, ξε-Κρήτη, θα είμασταν εκεί, αυτό το γνωρίζαμε με απόλυτη βεβαιότητα και ας ήμουν 16 εγώ και 15 οι άλλοι. Το μεγάλο κλου όμως συνέβη αργότερα, όταν έπεσε στα χέρια μου ο Ελεύθερος Τύπος, αυτή η εφημερίδα, ούτε θυμάμαι σε ποιανού το σπίτι την βρήκα και γιατί την διάβαζα. Εκεί είχε την είδηση της συναυλίας αλλά και Μεγάλο Διαγωνισμό (ή Σούπερ Διαγωνισμό, κάτι γκράντε πάντως). Αν μας απαντήσετε στις πολύ δύσκολες ερωτήσεις που ακολουθούν και είστε από τους 40 πρώτους που πιάσουν γραμμή στο τηλέφωνο, είτε θα κερδίσετε meet n’ greet pass, είτε θα μπείτε στο snakepit (η τρύπα στην μέση της σκηνής στην περιοδεία του Black Album) να παρακολουθήσετε τον James πιο κοντά και από τον Lars. Μάδερ φάκερ, σάλια παντού.
Οι πολύ δύσκολες ερωτήσεις ήταν ποιος ήταν ο πεθαμένος, η δισκογραφία μέχρι τότε (οι εξής 5 δίσκοι) και ποιοι ήταν οι ιδρυτές. Παλούκια πραγματικά. Φορ δε ρέκορντ, την επομένη του διαγωνισμού, μέσα στους νικητές σύμφωνα με το άρθρο ήταν και μια κοπέλα που «τους είπε ακόμη και σε ποια παραλία του LA βρέθηκαν να τα πουν» Ναι, την παραλία. Ούτε εγώ παιδιά. Χαιρετίζω αυτή την κοπέλα που τρόλαρε τον δημοσιογράφο, ελπίζω να κέρδισε κάτι έξτρα. Αυτός εντυπωσιάστηκε με το εύρος των γνώσεων των οπαδών: «το μόνο που δεν μας είπε ήταν και το χρώμα των μαγιώ που φορούσαν ο Lars και ο James!», σχολίαζε με θαυμασμό και καταπληκτικό χιούμορ.
Εν πάση περιπτώσει, εμείς (Νάσος και εγώ), την αράξαμε την μέρα του διαγωνισμού σπίτι του δίπλα στο τηλέφωνο. Νομίζω 1 ή 2 το μεσημέρι ξεκινούσε ο χρόνος. Αλλά είχαμε το Κρυφό Όπλο: Το αναλογικό τηλέφωνο. Παπάρια κρυφό, το 1993 πολλοί είχαν ακόμα. Άλλο ήταν το μυστικό όμως…
Στα αναλογικά τηλέφωνα, αυτά με το γυριστό καντράν λέω, αν κρατήσεις το τελευταίο νούμερο χωρίς να αφήσεις το καντράν να επανέλθει, δεν παίρνει τηλέφωνο, αλλά δεσμεύει την γραμμή. Έτσι είπε κάποιος στον Νάσο δηλαδή, ιδέα δεν είχαμε αν ισχύει. Εμείς πάντως, you bet your ass, δεσμεύσαμε την γραμμή πέντε λεπτά πριν, τουτέστιν κρατούσα το δάχτυλό μου στο τελευταίο ψηφίο και άρχισα να τρέμω από προσμονή. Μιλάμε για στομάχι φουλ της πεταλούδας, νοερή προσευχή και βλέμματα αγωνίας στον Νάσο που κοιτούσε το ρολόι του σαν τον τύπο της NASA με το γιλέκο στην εκτόξευση πυραύλου. ΟΚ, το παραδέχομαι, πήγαμε να κλέψουμε κιόλας, πήραμε και δέκα και πέντε λεπτά νωρίτερα και μας την είπανε. Αλλά δεσμεύσαμε και εμείς το τηλέφωνο και τελικά ο Νάσος είπε «πάμε!» και άφησα το καντράν να γυρίσει και να καλέσει.
…Μιλούσε. Ξαναπήραμε. Μιλούσε. Σκατά και απόσκατα. Ποιος βλάκας με είχε να κρατάω το δάχτυλο μου στην συσκευή ήθελα να ξέρω. Ξαναπήραμε. ΚΑΛΕΙ! Χάι φάιβ!
Μην τα πολυλέω, τις ήξερα τις απαντήσεις (εγκυκλοπαίδεια παιδί μου) και... κέρδισα! Το ακόμα πιο ωραίο βέβαια ήταν ότι είπα στον τύπο «κοίτα, είναι και ένας φίλος εδώ, τα ξέρει και αυτός, κερδίζει και αυτός, έτσι;». Έτσι. Ταυτόχρονα από την Αθήνα, η αδερφή μου (the Annihilator sistah!) κέρδιζε και αυτή. Τρου στόρι, καμία συνεννόηση, κανένα βύσμα. 3 από τα 20 Meet n’ Greet πάσα στα χέρια μας, καθόλου άσχημα.
Κλείνοντας το τηλέφωνο θυμάμαι ότι χοροπηδάγαμε σαν τα κατσίκια, αγκαλιαζόμασταν στον αέρα, φωνάζαμε πολύ και μας την είπε γελώντας η μητέρα του Νάσου. Μεγάλες στιγμές. Πολύ μεγάλες στιγμές. Η χαρά της ημέρας γιορτάστηκε τρώγοντας σνίτσελ. Άσχετο, το ξέρω. Αλλά ήταν φοβερά σνίτσελ.
"Ρε. Θα δούμε Metallica ρε".
Στο επόμενο: 27 Ιουνίου 1993.
Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση Part VIII - Back to the Front
No comments:
Post a Comment