Backstage with Metallica, 1993: Part II - 27 Ιουνίου 1993

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

H μεγάλη μέρα έφτασε. Αφήνω το σπίτι από την μαμά πατρίδα (Πατήσια) και συναντιέμαι με την Παρέα. Πανάθεμα και αν θυμάμαι πώς και πού και λοιπές αδιάφορες τρίχες, θυμάμαι μόνο την σύσταση: Εγώ, Νάσος, Νταχάου και ο αδερφός Μήτσος, το ζηλευτό σέντερ φορ της Αθηναϊκής Θρας Επίθεσης.
Στο κοινό επίσης έχω και εξ αίματος αδέρφια, την σίστερ που θα μας συνοδέψει backstage και τον γκουρού μεγάλο αδερφό που μας μύησε στις βρωμο-μουσικές της «διεθνούς αλητείας» (κόπιραϊτ από τον πατέρα). Ο αδερφός έχει ήδη αρχίσει την ωρίμανση, τουτέστιν έχει αρχίσει σιγά-σιγά να παρατάει το χέβυ μέταλ ο προδότης. Αλλά οι Metallica είναι οι Metallica και τους έκανε το χατήρι να έρθει. Το παίζει κουλ και ψύχραιμος και μπλαζέ. Το κρατάμε αυτό. Ο άλλος αδερφός γράφει πανελλήνιες και δεν μπορεί να μεταβεί Αθήνα και έως τα σήμερα στενοχωριέται όταν το θυμάται. Τέλος, το παρόν δίνει και ο ξάδερφος Γκοντζίλα, ο οποίος είναι και ο αξιοζήλευτος βετεράνος της υπόθεσης, τους έχει ήδη δει στο Milton Keynes λίγο πριν. Σε εκείνη την ιστορική συναυλία με τους Megadeth, τους Almighty και τους Diamond Head και τα διάφορα χάπενινγκς.


Για την περίσταση έχω αγοράσει νέο μπλουζάκι, σαν να λέμε έβαλα τα καλά μου γιατί θα δω Metallica και με έχει πιάσει πυρετός καταναλωτισμού. Συγκεκριμένα το Unforgiven μπλουζάκι, το οποίο σαν κομμάτι δεν μου δίνει πόντους coolness αλλά το σχέδιο Pushead είναι εύκολα μέσα στο τοπ 3 έβερ και το ερωτεύτηκα από τη στιγμή που το είδα. Από τα πολύ αγαπημένα για προφανείς λόγους.

Η άλλη προετοιμασία που έχω κάνει είναι να κουβαλήσω πολλά booklets από CD για να μου τα υπογράψουν. Τα Metallica προφανώς αλλά και το Doomsday for the Deceiver, το λατρεμένο αυτό άλμπουμ των Flotsam and Jetsam, για να το υπογράψει ο Jason Newsted, ο βασικός συνθέτης του δηλαδή. Έχω ήδη παίξει την σκηνή που του το δίνω και γουρλώνει τα μάτια του με έκπληξη και ενθουσιασμό, συγκινείται πολύ που ένας πιτσιρικάς στην Ελλάδα το θυμάται και με κοιτάει όλο αγάπη και δεν ξέρω, κάτι σπουδαίο συμβαίνει μετά, που όταν θα το περιέγραφα στους φίλους μου θα ζηλεύανε πάρα πολύ. Το κρατάμε και αυτό στην μνήμη μας. Τα έχω βάλει όλα στην κωλότσεπη του τζην σωλήνα που φυσικά συμπληρώνει την αμφίεση και νιώθω πολύ έξυπνος γιατί έχω τα χέρια μου ελεύθερα και όλα είναι άνετα.

Πριν μπούμε μέσα περνάμε μέσα από τα πλήθη μεταλλάδων που τριγυρίζουν το γήπεδο του Πανιωνίου. Εδώ να σημειώσω ότι η συναυλία αυτή είναι και η πρώτη μέταλ συναυλία που παρακολούθησα, εξαιρουμένων κάτι τοπικών λάιβ στο Ηράκλειο. Οπότε γενικώς νιώθω μέσα μου μια τεράστια ευφορία, ζω το όνειρο, είμαι ανάμεσα σε χιλιάδες μαλλιάδες και τους αγαπώ όλους, είναι φανερό πως πρόκειται για παιδιά με γούστο που μοιράζονται την αγάπη για τους θεούς. Φυσικά βολικά, έχω πατήσει standby στο γενικότερο συναίσθημα μέσα μου ότι οι Metallica είναι άλλο φρούτο πια από αυτό που αγάπησες, sustain disbelief κλπ. Το οποίο μου χάλαγε όταν έβλεπα και κόσμο που εμφανώς δεν είχε την παραμικρή σχέση με την μπάντα ή το metal εν γένει, απλώς οι Metallica ήταν τόσο τεράστιοι εκείνη την εποχή που πλάκωσε και κάποιος άσχετος κόσμος. Θυμάμαι να βλέπω μια παλιά συμμαθήτρια εκεί, συμπαθέστατη αλλά καμία σχέση και να θυμάμαι άπειρα σκηνικά στο δημοτικό που παρέες κορόιδευαν την «φασαρία» που άκουγα. «Τώρα είναι καλά, ε;». Ε, ρηχό παιδάκι ήμουν, αυτά σκεφτόμουν.


Επίσης χάζευα πολύ τα μπλουζάκια γύρω-γύρω. Και τα μαλλιά επίσης, που ήταν διακαής πόθος μου γιατί ήμουν τέτοιο ρηχό παιδάκι και σπαζόμουν που ήμουν απλώς ακούρευτος. Πολλές φάτσες ήταν ψαρωτικές, θυμάμαι μια παρέα ντεθ μεταλλάδων αραγμένων κάπου, μάπες βλοσυρές και στο κεφάλι μου έπαιζαν σκηνές Γαρδελικού χουλιγκανισμού. Ο ένας φορούσε αμάνικη μπλούζα One. Τον κρατάμε και αυτόν στην μνήμη γιατί ήταν ένας από τους 20.



Τα εισιτήρια και τα ρέστα τα είχε αναλάβει όλα ο Νάσος και ο μπαμπάς του. Τα ρέστα εννοώ τα πάσα. Τα είχε παραλάβει από κάπου, δυο φακέλους για μένα και τον Νάσο, που είχαν μια βεβαίωση ότι ναι, κερδίσαμε. Αυτόν δεν τον έβαλα στην κωλότσεπη, ήταν θησαυρός και χρειαζόταν ιδιαίτερη προσοχή. Όταν μπήκαμε μέσα και φτάσαμε στο σημείο που βλέπεις όλο το γήπεδο, από τα πλάγια, ψηλά, μα το θεό, ηλεκτρίστηκα.

Στα αριστερά μου αντίκρισα την τεράστια σκηνή, όπου δέσποζαν σε δυσθεώρητο ύψος, δεξιά και αριστερά, οι νεκροκεφαλές του Pushead από το Sad but True μπλουζάκι, σε πανώ, καλύπτοντας ένα σινικό τείχος ηχείων. Είμαι απολύτως σίγουρος πως κοιταζόμασταν η παρέα και φωνάζαμε σαν καθυστερημένα από τον ενθουσιασμό μας. Μπήκαμε στην αρένα και φυσικά τρέξαμε να πιάσουμε θέση κοντά, κλασσικά πιτσιρίκια.

Επειδή φυσικά είχαμε φτάσει πολύ νωρίς, αράξαμε κάτω και μιλούσαμε. Κάπου εκεί, είπαμε να ανοίξουμε τον φάκελο για να νιώσουμε λίγο ακόμα το πόσο κωλόφαρδοι είμαστε. Είδα πρώτα το χαρτί του Νάσου, που δεν θυμάμαι καθόλου τι έγραφε εκτός από το όνομά του. Ανοίγοντας τον δικό μου φάκελο, έβγαλα από μέσα μια λευκή κόλλα χαρτί, το μοναδικό περιεχόμενο και μα το θεό εις το τετράγωνο, πάγωσε το αίμα μου. «Μα πώς έγινε;», «όχι ρε φίλε» και τα λοιπά παρηγορητικά της στιγμής δεν βοήθησαν καθόλου. Δεν βοήθησε καθόλου και η προσφορά του Νάσου να μου δώσει το δικό του πάσο γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να δεχτώ κάτι τέτοιο. Ήμουν μπαρούτι και απογοητευμένος και είπα απλώς «όχι, άστο, δεν θέλω» ή κάτι τέτοιο και έκατσα κάτω κοιτώντας βλοσυρά το έδαφος. Προφανώς θα δοκιμάζαμε έτσι κι αλλιώς και είχα μια ελπίδα, έλεγα, «δεν μπορεί, θα με βάλουν, θα τους πούμε την αλήθεια» και μετά σκεφτόμουν ότι θα φάω πόρτα και ήττα και ήθελα να βάλω λίγο τα κλάμματα αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει κάτι τέτοιο γιατί ήμουν αγόρι χεβιμεταλάς που δεν κλαίνε ποτέ.
Δεν θυμάμαι την διάθεσή μου γενικά μέχρι που μας φώναξαν, οπότε το γυρνάω στο λάιβ ριπόρτ.




Άνοιξαν οι Λευκή Συμφωνία, μια (προφανώς) ελληνόφωνη ροκ/χαρντ ροκ μπάντα που είχε κάνει αίσθηση εκείνη την χρονιά με τον δίσκο «Λευκή Συμφωνία». Θυμάμαι ότι δεν μου άρεσαν, τους έβλεπα με συμπαθητικό μάτι, ειδικά τον τραγουδιστή που το είχε πάρει φιλότιμα αλλά καθ’όλη τη διάρκεια του σετ βαριόμουν και σκεφτόμουν ότι θα ήθελα μεταλλάδες σαπόρτ ή και να πάμε κατευθείαν στους Cult, μπάντα που γούσταρα πολύ. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι παίζανε, με τα ελληνόφωνα γενικά δεν το έχω καθόλου, μπορεί να ήταν και οι Έλληνες Warrior Soul με διασταύρωση Pearl Jam, εγώ χαμπάρι δεν πήρα. Και ο κόσμος ήταν κατά γενική ομολογία ακόμα στην φάση αράζω και πετυχαίνω γνωστούς, το λάιβ ήταν υποτονικό, είχες δέκα μέτρα κρανία Pushead να σε πλαισιώνουν, ε, δεν έβαλαν φωτιά στο δρόμο, δεδομένο αυτό.

Κάπου εκεί, έπεσε η ανακοίνωση.
«Οι νικητές του διαγωνισμού του Ελεύθερου Τύπου παρακαλούνται να έρθουν στα δεξιά της σκηνής». Πήγαμε. Βρήκα εκεί και την αδερφή μου και με είδε καρα-αγχωμένο, της εξήγησα το σκηνικό, μου είπε να μην ανησυχώ, τέλος πάντων πήγαμε. Μια κοπέλα κρατούσε ένα σημειωματάριο και διάβαζε φωναχτά ονόματα. Όσοι το άκουγαν, έδιναν το χαρτί τους, το τσέκαρε, έμπαιναν. Φωνάζει και εμένα, της λέω ότι χάθηκε, πέφτει πάνω της και η αδερφή και ο Νάσος να βεβαιώσουν ότι εγώ είμαι αυτός που λέω ότι είμαι, σκαλώνει η τύπισσα.
«Περίμενε λίγο». Διαβάζει όλα τα ονόματα, δεν βγαίνει κανείς να υποστηρίξει ότι είμαι εγώ, κοιτάζει λίγο, της λέει η αδερφή μου «ο αδερφός μου είναι, δεν είναι τυχαίο το επώνυμο», κοιτάει λίγο, η καρδιά μου έπιασε παλμούς Burning of Sodom και… ανασηκώνει τους ώμους και λέει «πέρνα».
Παραλίγο να ορμήξω πάνω της και να με συλλάβουν για βιασμό αλλά συγκρατήθηκα και απλώς χοροπήδηξα από την χαρά μου, αγκαλιάστηκα με τον Νάσο, του έλεγα «ΠΕΡΑΣΑ ΡΕ, ΠΕΡΑΣΑ, ΝΑΙ!» για να μου πει «σκάσε ρε ηλίθιε, θα σε πάρουν για απατεώνα», οπότε και βλέποντας την σοφία της συμβουλής, το βούλωσα καταχαρούμενος. Σε όλους κόλλησαν στην μπλούζα και ένα αυτοκόλλητο-πασο, ασπρόμαυρο, με το logo και το φίδι. Χλίδα, ανατριχίλα. Η τύπισσα μας είπε «ακολουθήστε με» και αρχίσαμε 20 νοματαίοι να περπατάμε κάτω από τις κερκίδες στο πέταλο για να πάμε να δούμε τους Metallica.

Εκεί ήταν που πρόσεξα τον τυπά με την One. Έξω καθόταν βλοσυρός και με ντεθμεταλικό ύφος οπισθόφυλλου 1991. Τώρα είχε ένα βλαμμένο παιδικό χαμόγελο ενθουσιασμού, γυρνούσε χαρούμενος σε όλους και έλεγε «ρε, πάμε να δούμε τους Metallica!», σε μένα το 16χρονο σκατό, στην αδερφή μου, γενικά σε όλους εκδήλωνε την χαρά του, ήταν εμφανώς τρισευτυχισμένος και με τα πανομοιότυπα συναισθήματα που βίωνα εγώ και οι υπόλοιποι 18. Τον αγάπησα παράφορα.

20 ευτυχισμένοι και η τύπισσα-οδηγός περπατήσαμε λίγο ακόμα, δεν θυμάμαι πόσο, ο χρόνος ήδη είχε αρχίσει να γίνεται σουρεαλιστικά σχετικός. Και τελικά φτάσαμε στο χώρο που θα γινόταν το meet n’ greet.

Στο επόμενο: Part III - Oι Metallica μπροστά μου.

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front