Tankard - Σε μια (πολύ μεγάλη) ανάσα

Στις 1 Οκτωβρίου του 2012 έλαβα το παρακάτω μήνυμα από έναν καλό και πολύ αγαπητό φίλο:

αλόχα! θέλω τη βοήθειά σου. α) τι ακούει από tankard κάποιος που δεν έχει ακούσει τίποτα από tankard?

Χωρίς να το σκεφτώ άρχισα να γράφω. Τελικά έγραφα για λίγο παραπάνω ώρα από ότι υπολόγιζα... Ακολουθεί η απάντηση αυτούσια, προσθέτοντας μόνο κάποια link σε youtube για άμεση ακρόαση και τα εξώφυλλα (αγαπάμε απελπιστικά πολύ τον Sebastian Kruger).

--------------------------------------------

α) Δυσκολάκι μιας και έχουν πολύ εκτεταμένη δισκογραφία. Τα κλασσικά τους θεωρούνται (με χρονολογική σειρά):

1. Ζombie Attack - το ντεμπούτο, χεβυμεταλλικό θρας με μέτρια παραγωγή αλλά πολύ όρεξη και καλτιλίκι. Εδώ είναι η σημαία τους (Empty) Tankard. Προτείνεται για καφροθρασάδες που τους ελκύει και το πρωτόλειο. Δεν θα το πρότεινα για αρχή.

2. Chemical Invasion - Τhe Morning After: Σαφώς πιο βελτιωμένοι, γερμανικό speed/thrash με σφήνες hc/punk, βρίσκουν τον ήχο τους. Πολλά πιασάρικα θρας κομμάτια, γενικώς δουλεύουν τα ρεφρέν τους να έχουν hooks. Προτείνονται αλλά κυρίως σε θρασάδες με έφεση στην Γερμανία. Τοπ στιγμές: Total Addiction, Traitor, Chemical Invasion (το ομώνυμο - κόμματος), Commandments, The Morning After, Shit-Faced. Πολύ καλή περίπτωση θα ήταν να κατέβαζες το Hair of the Dog, μπεστ οφ μέχρι εκείνη την στιγμή (+ το Alien EP, το οποίο έχει το ομώνυμο κλάσικ) το οποίο είναι αυτό που πρέπει και καλή εισαγωγή στην "κλασσική εποχή.

3. The Meaning of Life: Ο πιο επιτυχημένος δίσκος τους. Οpen All Night, το ομώνυμο, Space Beer, Beermuda. Καλός δίσκος, λίιιγο πιο τεχνικός από τα προηγούμενα σε κάποια κομμάτια. Νομίζω ότι τα δύο προηγούμενα είναι συνολικά καλύτερα (και σαφώς έχουν μεγαλύτερη πέραση στην συνείδηση του μέσου θρασά) αλλά αυτός είναι ο πρώτος studio δίσκος που άκουσα της μπάντας και του έχω αδυναμία.

Fat, Ugly and Live: Το live που βγήκε μετά το Meaning of Life. Είναι ένα πολύ καλό λάιβ και περιέχει και όλες τις μεγάλες στιγμές τους μέχρι τότε σε πολύ καλές εκτελέσεις. Αξίζει.

4. Τα περίεργα 90s... Χωρίς να είναι κακό, προσπερνάς τα Stone Cold Sober (εκτός από το καραέπος Freibier) και Two-Faced για άμα σου κάνουν κούκου. To Stone Cold Sober είναι καλό γενικά πάντως. Two Faced είναι ο τελευταίος δίσκος με τον Αxel Katzmann στην κιθάρα, το παράτησε λόγω αρθρίτιδας. Επίσης φεύγει και ο μηχανάκιας ντράμερ. Το επόμενο, The Tankard, βρίσκει την μπάντα να ψάχνει πατήματα. Ενδιαφέρον δίσκος και με αναπάντεχο στυλ σε κάποιες συνθέσεις αλλά δεν έχω κάτι παραπάνω να πω, δεν τον θυμάμαι καλά τον δίσκο. Δεν έχει αφήσει καμιά σπουδαία κληρονομιά στους Tankardάκηδες.

To αυθεντικό εξώφυλλο

Το εξώφυλλο της επανέκδοσης

5. Disco Destroyer. Μικρό μπάτζετ, μεγάλη όρεξη. Τέλος εποχής και για τον ελληνάρα Andy Bulgaropoulos, τελευταίος δίσκος που παίζει και κλείνει ένα κεφάλαιο μιας και μετά έρχεται νέος κιθαρίστας που δίνει μια άλλη γεύση στις συνθέσεις. Ο δίσκος είναι μεγάλη μου αδυναμία, με πολύ πανκ επιρροές (μπυροχαρούμενο πανκ), τσεκάρεις U.R.B. (τεράστια αδυναμία μου), το Away! (το αυτό) και το ομώνυμο για καλτιλίκι (κλείνει τον δίσκο). Πολύ ευδιαθεσία ως συνήθως, μόνο που υπάρχει και μια αίσθηση "δεν μας ακούει κανείς, στα παπάρια μας, κάνουμε τώρα πιο χαλαρά αυτό που θέλουμε". Πολλά χουκς, τα κομμάτια θα τα θυμάσαι. Δεν είναι θεΐλες αλλά είναι πολύ ευχάριστα και ακόμα πιο πολύ αν τους έχεις μια συμπάθεια.

6. Kings of Beer: Μέσα στα 3 αγαπημένα μου. Ο νέος κιθαρίστας φέρνει και έμπνευση και πολύ πιο θρασορίφς από το συνηθισμένο τους. Πολλές κομματάρες και με στιβαρό ήχο (μπορούσε και λίγο καλύτερα αλλά είναι επιτέλους παχύς ο ήχος). Θα σου πρότεινα να είναι από τα πρώτα ακούσματα αυτός. Flirtin with Desaster, Kings of Beer (Manowar χέβυ μέταλ, με Tankard στίχους και χορωδίες επικών Bathory), I'm So Sorry, Hell Bent for Jesus, Mirror, Mirror, Land of the Free, όλα γαμάνε. Παραδόξως (κατά την γνώμη μου) είναι πολύ παραγκωνισμένος αλλά Century Media τους είχε στο υπερκλάσιμο και δεν έμαθε και κανείς ότι βγάζανε δίσκους ακόμα.

7. B-Day. Τους τσιμπάει η AFM Records και τους δίνει πιο καλό μπάτζετ (μετά από χρόνια έχουν πάλι Kruger εξώφυλλο, καλύτερη παραγωγή και σπρώξιμο). Πολύ καλός δίσκος και το Rectifier είναι έπος. Το βρίσκω κατώτερο από το Kings of Beer αλλά είμαι μάλλον μειοψηφία.

8. Beast of Bourbon. Από τα πολύ καλά τους κατά γενική ομολογία. Die With a Beer in your hand, Under Friendly Fire είναι τα λεφτά αλλά όλα τα κομμάτια κυμαίνονται σε πιασάρικα θρασοπλαίσια. Χαίρει εκτίμησης.

9. Τhe Beauty and the Beer. Κλείνει το σερί κατά την γνώμη μου καλών δίσκων που ξεκινά στο Disco Destroyer. Πολύ καλός. We Still Drink the Old Ways, το ομώνυμο, Ιce-olation, Frankfurt, μια χαρούλα.

Backprint από την μπλούζα του Beauty and the Beer

Σημειωτέον, αυτό που έχω παρατηρήσει προσωπικά είναι ότι διαφέρουν πολύ οι αγαπημένοι δίσκοι αυτής της εποχής από άτομο σε άτομο. Ο λόγος νομίζω είναι ότι ο περισσότερος κόσμος overwhelmed από την μεγάλη δισκογραφία, τσιμπάει έναν από όλους στην τύχη ή επειδή αυτό του έτυχε μπροστά του και κολλάει με εκείνον. Δείγμα ότι γενικώς κρατάνε τον πήχη ψηλά στην ποιότητα. Σπαστικό για μένα γιατί δεν είναι εύκολο να σου πω κάτι πέρα από τις δικές μου προσωπικές αδυναμίες. Για αυτό και σου αραδιάζω τραγούδια, ως κάτι πιο απτό.

10. Thirst και Vol(l)ume 14. Δεν είναι κακά. Δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Εγώ κάπου εδώ είχα αρχίσει να βαριέμαι. Δεν τα πολυάκουσα και ίσως τα αδικώ αλλά με τις πρώτες ακροάσεις δεν με έψησαν.

11. Α Girl Called Cerveza. Αυτό έχει 4 κομματάρες: To ομώνυμο, Son of a Fridge (με Running Wild ριφάρα), Τhe Metal Lady Boy με Doro γκεστ τρισάθλιων στίχων. Κακό αργό κουπλέ αλλά μετά απογειώνεται, ειδικά στο γαμάτο ρεφρέν, Running on Fumes (σπιντ/θρας έπος) και Rapid Fire. 4 κομματάρες είναι καλή συγκομιδή. Τα υπόλοιπα είναι ΟΚ, κλάσικ Τάνκαρντ αλλά θα σου κάνουν κούκου μόνο αν δεν έχεις περάσει από όλα τα προηγούμενα.

Συνοψίζω: Chemical Invasion, The Morning After + The Meaning of Life από πρώτη εποχή. Ή το Hair of the Dog για πιο παλέψιμη εκκίνηση.

Disco Destroyer- Kings of Beer-Beast of Bourbon-Beauty and the Beer, A Girl Called Cerveza, με δική μου προτροπή στο Kings of Beer για τα μετέπειτα.

Σόρι για το τεράστιο χάσιμο, είναι μεγάλη η δισκογραφία όπως καταλαβαίνεις και δεν υπάρχει μεγάλη απόκλιση στην ποιότητα για να πεις ότι ξεχωρίζουν κάποια εύκολα.

Σημειωτέον επίσης: Δεν νομίζω ότι κάποιος εκτός από οπαδό θα έβαζε δεκάρι σε Tankard δίσκο. Τα Chemical Invasion, Morning After και Kings of Beer είναι που παίρνουν 9άρι από μένα με το "αντικειμενικό" καπέλο του δημοσιογράφου και καλά. 8,5άρι σε Meaning of Life, Disco Destroyer, Βeauty and the Beer,8άρι στα υπόλοιπα που προτείνω, φιλικά προσκείμενο (δηλαδή παίζουν και φίλερς αλλά γουστάρουμε ρε αδερφέ.
Ουφ!

Tankard - A Girl Called Cerveza

(Nuclear Blast)

Αυτή η μικρή κριτική για το "A Girl Called Cerveza" είχε γραφτεί για το Metal Hammer Ιουλίου 2012 (αν δεν κάνω λάθος). Δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, δεν είμαι σίγουρος γιατί, κάπου χάθηκε μεταξύ Αθήνας και Ηρακλείου. Με μια μικρή καθυστέρηση δύο μόλις ετών και ενώ οι Tankard κυκλοφορούν ήδη τον διάδοχό του με τον τίτλο "R.I.B." (Rest in Beer), επιτέλους βλέπει το φως της δημοσιότητας με κάτι μικροπροσθήκες γιατί OCD, γιατί Tankard, γιατί έτσι.

Tα links οδηγούν στο αντίστοιχο κομμάτι στο youtube.

Από τα καλά. Αξίζει.

Πρώτα θα σκάσει το συκώτι τους και μετά θα σταματήσουν να βγάζουν thrash. Το A Girl Called Cerveza είναι ο δέκατος πέμπτος δίσκος των Tankard, χώρια τα (πολύ καλά) συμπράγκαλα. Και είναι καλός έως και πολύ καλός για τον οπαδό. Ο βαθμός είναι για τους αυστηρούς, για τους οπαδούς +1.

Επιπέδου Beast of Bourbon κατάσταση. Εκείνο είχε το καραέπος Die with a Beer in Your Hand και το Under Friendly Fire. Εδώ έχει το Running on Fumes (όταν ξεμένεις από μπύρα), το ομώνυμο και το Son of a Fridge (μεγάλος τίτλος), που έχει εμβόλιμα Running Wild ριφ (να ακούει ο Rolf σήμερα). Αν αναφέρω και το Rapid Fire που ανοίγει τον δίσκο, νομίζω έχω καλύψει το ψωμί της υπόθεσης.

Τα υπόλοιπα κομμάτια είναι κλάσικ Tankard της Gutjahr εποχής (2001 και πέρα), καλοπαιγμένα και με ωραία σημεία, αλλά συνηθισμένα για την δισκογραφία τους. Κακά δεν είναι σίγουρα και οι πρωτάρηδες θα την βρουν μια χαρά. Η παραγωγή αναδεικνύει τα hooks στα ρεφρέν, που παραμένουν πάντα δυνατό χαρτί της μπάντας. Ειδική αναφορά αξίζουν, όπως σε κάθε δίσκο Tankard, οι στίχοι. Γερμανικός ρεμαλο-οτινανισμός, πατέντα τους και αυτή. Περίπου σωστά αγγλικά, γερμανικό χιούμορ που ακροβατεί μεταξύ του ευχάριστου χαβαλέ και του αξιολάτρευτα τρισάθλιου. Ιδανικό παράδειγμα το The Metal Lady Boy, ένα "love song" όπου κάνει guest η Doro Pesch, υποδυόμενη ένα metal τραβεστί, σε ένα ντουέτο με τον Gerre ("don't mind my gender, she said to me"). Ρεφρενάρα και ριφφάρα για πολλά λεφτά παρεμπιπτόντως.

Οι οπαδοί ορμάτε. Οι υπόλοιποι δώστε βάση στα κομμάτια που αναφέρθηκαν και κάντε τα κουμάντα σας. (7)

--------------

Addendum:

2 χρόνια μετά και έχω να πω ότι αυτός είναι ένας από τους καλύτερους Tankard δίσκους της Gutjahr εποχής (με κορυφή το εκπληκτικό "Kings of Beer"), τα προαναφερθέντα κομμάτια παραμένουν πάντοτε απολαυστικά και δεν χάνουν την αξία τους από το πολύ replay (παίζει συχνά, δεν το λέω έτσι απλά). Για την ιστορία, στο ομώνυμο κομμάτι το ριφ του ρεφρέν έχει γραφτεί από τον Andy Bulgaropoulos, το πατριωτάκι που ήταν ο κιθαρίστας τους μέχρι και το Disco Destroyer (άλλος ένας απαραίτητος δίσκος για τον οπαδό). Το εξώφυλλο του δίσκου είναι φιλοτεχνημένο από τον Patrick Strogulski, μαθητή του Sebastian Kruger, του τύπου δηλαδή που έχει κάνει όλα τα κλάσσικά τους εξώφυλλα στο παρελθόν. Το ίδιο το εξώφυλλο παραπέμπει στην φιγούρα που συναντάμε πρώτη φορά στο Kings of Beer, έπειτα στο B-Day, μετά στο Thirst και το Open all Night - Reloaded DVD. O Gerre σχολίασε "maybe it's his sister". Τέλος, "Cerveza" είναι η μπύρα στα Ισπανικά. E, φυσικά.

Accept vs. Saxon

Το ακόλουθο κείμενο ήταν ένα ποστ που έκανα στο φόρουμ του rocking.gr, σε ένα θέμα που είχε τίτλο Saxon vs. Accept. Ντερμπάρα.

Τιτάνες του χέβυ μέταλ αμφότεροι. Επίσης, μέχρι σήμερα, δύο μπάντες που παραδίδουν μαθήματα, αφήνουν παρακαταθήκη, ευχή και κατάρα σε κάθε μπάντα που παίζει χέβυ μέταλ, τι εστί χέβυ μέταλ λάιβ. Ειλικρινά, και οι δύο μπάντες με έχουν κάνει να νιώσω ξανά και ανόθευτα πιτσιρίκος που το χέβυ μέταλ ορίζει το συγκλονιστικά awesome.

Ειδικά οι Saxon το έκαναν αυτό ενώ βρισκόμουν σε κατάσταση αλοιφής, με πυρετό της εξάντλησης από ολοήμερο φεστιβάλ και έψαχνα γωνιά να πεθάνω ήσυχα. Με κάνανε ΚΑΛΑ όσο παίζανε, σηκωμένα χέρια, ερ γκιτάρ και τραγούδι στίχων, κοπάνημα, αποθέωση, ΠΟΣΟ ΓΑΜΑΤΕ. Μετά έσβησα σε ένα πίσω κάθισμα και κάπως βρέθηκα στην πόλη που έμενα. Αντίστοιχη μαρτυρία έχει ένας υπερσεβάσμιος φίλος με μακροσκελέστατο κατάλογο μέταλ ονομάτων που έχει δει στην σκηνή. Είναι σίγουρος πως οι Saxon είναι στο top 5, τους έχει δει 4-5 φορές και δεν ήξερε ποια ήταν η καλύτερη.

Και οι Accept το ίδιο, άκουσα ζωντανά (το 2005!) τα ριφς που υπάρχουν στο μυαλό από παιδική ηλικία και πολλά από αυτά βγήκαν στην επιφάνεια, ανοίξανε όλες τις κάνουλες του εγκεφάλου με ενδορφίνες και δεν ξέρω γω τι άλλο ευφορικό βιοχημικό και ήμουν για πόσην ώρα μεταξύ χέβυ μέταλ πορώσεως και ανατριχίλας με εκλάμψεις παιδικής ηλικίας. Στα Son of a Bitch και Princess of the Dawn ένιωθα κανονικά κόμπο στο λαιμό, δεν το πίστευα ο ίδιος ότι έχω συγκινηθεί τόσο σε χέβυ μέταλ λάιβ. Ο ίδιος υπερσεβάσμιος φίλος που μου έλεγε για Saxon, του είπα τότε "και οι Accept;". "E, και οι Accept τα ίδια, τι να πεις, αυτοί οι δύο είναι...". Τι είναι; Ακόμα και σήμερα, καλύτεροι στο σανίδι από ότι στον δίσκο. Ρισπέκτ.

Ρεζουμέ: Ποτέ, μα ποτέ μην κάνετε το λάθος να πείτε, "σιγά μην πάω να δω τους γέρους". Ένα λάιβ από αυτούς τους δύο σε κεντράρει, θες-δε-θες. Έχεις ένα στάνταρ για όλους τους άλλους.

Τι να ψηφίσω τώρα; Σωστή και λάθος απάντηση δεν υπάρχει, μιλάμε για μπαντάρες με εκατό κιλά γαλόνια έκαστη. Νομίζω οι Accept ακαδημαϊκά διεκδικούν μεγαλύτερο βάρος, η επιρροή τους είναι πιο σημαντική στις εξελίξεις των πραγμάτων αλλά μέχρι εκεί. Στις λεπτομέρειες είναι αμφίρροπα τα πράγματα. Ολοκληρωμένο δίσκο νομίζω προτιμώ Saxon. Κομμάτια Accept. Κιθάρες, τύμπανα - Accept. Φωνή Saxon. On stage, με γαμάνε ανάποδα και οι δύο.

Η απάντηση πάντως δίνεται μόνο συναισθηματικά και χωρίς κάποια σοβαρή δικαιολογία.

Accept. Για τους κόμπους στο λαιμό.

Accept - Princess of the Dawn live in Japan 1985

Saxon - Cut Out the Disease

Όλη η αλήθεια.

Strapping Young Lad - City (1997)

Βρισκόμουν στην Αγγλία, στην ευρύτερη περιοχή του Greenwich, λίγο πιο κει από τον πρώτο μεσημβρινό, στο Woolwich συγκεκριμένα. Σπούδαζα. Και προσπαθούσα να κρατάω επαφή με την αγαπημένη μου μουσική, λίγο χρησιμοποιώντας το, ακόμα άγουρο για το ευρύ κοινό, Internet και διαβάζοντας αγγλικά “metal” περιοδικά. Τα εισαγωγικά διότι το Kerrang! ας πούμε, ήταν κατά βάση ένα τρέντι περιοδικό του «σκληρού» (και όχι πάντα) ήχου, με ελάχιστα πράγματα που να με ενδιέφεραν. Και συνεχή προβολή πραγμάτων που κατά κανόνα δεν μου αρέσανε. Και ακόμα περισσότερο προβολή βρετανών πουθενάδων που πιθηκίζανε αυτούς που κατά κανόνα δεν μου αρέσανε. Αλλά ας μην πιάσω τώρα τον αγγλικό μεταλλικό τύπο, είναι μεγάλη ιστορία αυτή και ενδιαφέρουσα αλλά θέλει δικό της ποστ η καταγραφή της αποψάρας μου. Πίσω στον πρώτο μεσημβρινό και εμένα να ξεψαχνίζω τον ελαφρώς σχετικό τύπο.

Εν μέσω αυτής της ξηρασίας, το μάτι μου έπεσε σε ένα CD του Metal Hammer το οποίο συμπεριελάμβανε ένα νέο κομμάτι Strapping Young Lad, το Detox συγκεκριμένα. Τους SYL τότε δεν τους ήξερε και κανείς. Λίγοι είχαν ασχοληθεί με τον Devin ακόμα, κανείς δεν τον ήξερε για ιδιοφυή εκκεντρικό, το skullet δεν έβγαζε μάτι ακόμα, το ντεμπούτο τους ενώ είχε πάρει καλές σχετικά κριτικές (και κακές) δεν είχε ακουμπήσει και το πιο αξιόλογο πράγμα στην καριέρα του, μέχρι εκείνη τη στιγμή, ήταν η συμμετοχή του στο Sex and Religion του Vai. Θυμάμαι και ένα μπινελίκι που είχε εισπράξει από το ελληνικό Metal Hammer για μια διασκευή του που υπήρχε στο tribute των Judas Priest (εντελώς άστοχα παρεμπιπτόντως). Ανάμεσα στους αγνοούντες του καπνού που φούμαρε ο Devin ήμουν και εγώ.

Το όνομα Strapping Young Lad όμως μου ήταν γνωστό πριν κάτι μήνες για έναν πολύ απλό λόγο. Τύμπανα θα έπαιζε ο Gene Hoglan. Για όσους δεν το γνωρίζουν, έχω μια μεγάλη λατρεία στον Gene Hoglan από την θητεία του στους Dark Angel και τους Death. Απλά ήθελα να ακούσω τι κάνει ο Hoglan, οπότε έβαλα το CD στο σπίτι του Σπύρου (φίλος που αγόραζε Χάμερ και με έβγαζε από τον κόπο!) να δω τι ψάρια πιάσαμε. Άκουσα ένα λεπτό από το κομμάτι και είπα «γιατί όχι;».

Straight riff με τις μπότες του Gene να ντουμπλάρουνε την πένα και οδηγάνε όλο το γκρουβ, το οποίο είναι heavy enough for me. Δεν έδωσα παραπάνω σημασία, άκουσα ότι το κομμάτι δεν είναι κάτι ξώφθαλμα άσχετο από τα ακούσματά μου και αποφάσισα να αγοράσω τον δίσκο που παίζει ο Hoglan και βλέπουμε. Δεν πήρα χαμπάρι την μεγαλειώδη αλλαγή στην μέση, δεν ένιωσα κατευθείαν τα ρίγη που στέλνει η απεγνωσμένα βίαια μελωδική φωνή του Devin. Κατάλαβα μόνο αργότερα ότι ουσιαστικά αυτό που μου έκανε το κούκου ήταν η μελωδική γραμμή που ίπταται και οδηγεί τον straight, απλωτό χείμαρρο που είναι το ριφφ. Εγώ απλώς είχα το μυαλό μου στον Gene. Η καρδούλα μου τσίμπησε με το vocal line όμως.

Αυτά έγιναν αντιληπτά όταν αγόρασα τον δίσκο, από τις πρώτες (σχεδόν) «τυφλές» αγορές που έκανα στην Αγγλία. Διαπίστωσα με χαμόγελο την ρήση “All Hail the New Flesh”, στο βιβλιαράκι και στον τίτλο του κομματιού, αναφορά στο Videodrome του Cronenberg. Ένιωσα ψαγμένος που το ήξερα αυτό. Κακώς βέβαια, γιατί η αλήθεια ήταν ότι είχα δει πρώτη φορά το Videodrome (μια κλασσική ταινία του 1983) κανα-δυο μήνες πριν. Βοήθησε όμως για να μεταφέρει μια γενναία δόση vibe.

Videodrome: All Hail the New Flesh

Έδενε με το όλο στήσιμο του δίσκου: City. Η χαοτική σύγχρονη μεγαλούπολη, όλο και πιο καταθλιπτική για τον Devin, όλα ψυχρά και ηλεκτρονικά και καθόλου μα καθόλου ανθρώπινα. Για έναν νέο άνθρωπο, αυτό μεταφραζόταν σε κατάθλιψη, παράνοια, απόγνωση και εν τέλει απελπισία. Αλλά με πολύ, πολύ μπριζωμένο θυμό, νεύρα τεντωμένα τέρμα. Το όλο πακέτο δένει μια διάχυτη σαρκαστική και αυτοσαρκαστική (ευτυχώς) ειρωνεία και χιούμορ. Εδώ θέλω να κάνω μια παρένθεση.

Πιθανώς και εσείς να έχετε εντυπωσιαστεί στο παρελθόν από ιστορίες που λένε για καλλιτέχνες που βίωσαν τόσο έντονα την τέχνη τους, που χρειάστηκαν ψυχοθεραπεία μέτα για να συνέλθουν. Η πιο γνωστή περίπτωση στα καθ’ημάς, είναι αυτή του Geoff Tate, που έχει αναπαραχθεί κατά κόρον, όταν χρειάστηκε λέει ίσιωμα μετά τις ηχογραφήσεις του Operation Mindcrime. Να πω την αλήθεια, την τρίτη φορά φορά που το διάβασα κάπου, είπα μέσα μου «ε, χέστηκα, σιγά πια», δεν λέω, δίνει ρέστα όπως σε κάθε δίσκο μέχρι το 1994 αλλά δεν βρίσκω κάτι τόσο συγκλονιστικά πειστικό στην ερμηνεία του πια. Πιο πολύ μου κάνει για μεγεθυμένη ιστορία που στόχο έχει να ψαρώσει τον ακροατή, να πει «γουάου, δικέ μου, ο Tate αρρώστησε εντελώς με την ερμηνεία του εδώ». Με τα χρόνια έχω γίνει πλέον κυνικός στο συγκεκριμένο θέμα, μετά που είδα και τι ρεντίκολο είναι το άτομο, δεν θα μου προκαλούσε καθόλου κατάπληξη η ψυχοθεραπεία που χρειάστηκε να ήταν τύπου Some Kind of Monster. Με έναν καμαρωτό παπάρα στα όρια του απατεώνα που προσπαθεί να πείσει κάτι τύπους να γράψουνε μουσική.

Ε, λοιπόν, στην περίπτωση του Devin Townsend κάνω μια εξαίρεση. Γιατί πολύ απλά με πείθει ότι ο τύπος που σκάρωσε, έγραψε και τραγούδησε το “City”, δεν πάει καλά, δεν την παλεύει μία. Αλλά έχει τόνους ταλέντο και όλο το σύσκατο που κουβαλάει μέσα του το έχει μετατρέψει σε ένα μοναδικό (για μένα τουλάχιστον) ηχόχρωμα σκληρής μουσικής που με πορώνει, με κάνει να χορεύω, να τραγουδάω, να κοπανιέμαι, συχνά δε, να με ανατριχιάζει ολότελα, ένα γεγονός που με θλίψη διαπιστώνω ότι όλο και σπανίζει σαν εμπειρία. Όταν αργότερα διάβασα ότι έπρεπε μετά τις περιοδείες του δίσκου να αντιμετωπίσει το bipolar disorder του, με το να κλειστεί σε ψυχιατρική κλινική, με ψυχοφάρμακα και λοιπά, μου φάνηκε το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου.

Κλείνει η παρένθεση, με την σημείωση ότι στο City θα ακούσετε έναν πολύ πειστικά χαλασμένο άνθρωπο να ουρλιάζει τα σωψυχά του εντυπωσιακά μελωδικά. Ο δίσκος πάντως, για να μπούμε σε μια σειρά επιτέλους, δεν περιμένει τίποτα για να δείξει τις προθέσεις και τα δόντια του. Κλανκ, κλανκ, κλανκ και μπουμ! Σκάει ο τοίχος του ήχου που αποτελεί πλέον πατέντα του κυρίου Townsend. Ένας ήχος που ενώ έχει ευκρίνεια και ακούς τα όργανα μια χαρούλα, σαν να επικαλύπτεται από white noise (τα χιόνια της τηλεόρασης ντε… φσσσσσς!), που σε μεταφέρουν στην μόνιμη βοή της μεγαλούπολης που λέγαμε. Μπλιμπλίκια πίου-πίου γυροφέρνουν στις συχνότητες, χωρίς να μπαίνουν μπροστά με ενοχλητικό τρόπο, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο την industrial γεύση που υπάρχει στο δίσκο. Η μπάντα αλληλοκοιτάζεται και ξαφνικά αρχίζει το εμβατήριο της παράνοιας. Μονότονο, άκρως επιθετικό, κάπου στο μυαλό σου βλέπεις τον Hoglan να θέλει να σπάσει το πιατίνι του. Όλα τα λεφτά όμως είναι ο Devin. Δεν πολυπιάνεις τι λέει (εγώ όχι πάντως) αλλά το νόημα το πιάνεις, φτύνει θυμό στον κόσμο… «Are you listening? Are you? FUCK YOU!” και παραδόξως δεν μου βγάζει καθόλου εφηβικό αφελή παροξυσμό. Αντιθέτως, τα backup φωνητικά που ντύνουν το σφυροκόπημα είναι απολύτως καθηλωτικά, απλά φωνήεντα που όμως προμηνύουν ότι κάτι έρχεται…

Σε ενάμιση λεπτό το Velvet Kevorkian με έχει βάλει να στρογγυλοκάθομαι και να ακούω με τεντωμένα αυτιά. Δεν προσέχω τον Hoglan. Η μπάντα κλείνει σε μια νότα η οποία μπάζει το All Hail the New Flesh, το πρώτο ουσιαστικά κομμάτι του δίσκου. Μπαίνει με ένα ριφ και ξαφνικά σκάει όλος ο θόρυβος. Φασαρία, βοή, πανικός και χάος. Και πριν προλάβεις να πεις «έλα, κόφτο τώρα» έρχεται πραγματικά μια λυτρωτική φωνή από πίσω και ισιώνει όλο το πράμα. Φύγαμε μάγκες. Hey man, I am gonna fuck this shit up, no fear, no compromise, I want it all. Κιθάρες και μπότες απόλυτα ντουμπλαρισμένες σε ένα Fear Factory πλαίσιο αλλά με το wall of sound να του δίνει εντελώς δικιά του γεύση. I have got to save myself, don’t tell me there’s no one else… Και από εκείνο το σημείο εγένετο έρωτας. Διότι τραγουδάει ο Devin και δεν ξέρω γιατί, αποτύπωνε την επιθετικότητά του τόσο μα τόσο επιτυχημένα, με μια ιδιαιτερότητα όμως. Μονίμως λόγω της μελωδίας, λόγω κάποιας φράσης, το νιώθεις ότι υπάρχει μια γλυκιά ευαισθησία από κάτω, παντού έκδηλη. Μια ευαισθησία για το όμορφο και το ωραίο και την αγάπη στο κάτω-κάτω, μόνο που έχει χτυπήσει στην σκατίλα και τον καπιταλιστικό κυνισμό της μοντέρνας καρχαριοκοινωνίας που την έχει καταστήσει απελπισμένη και πολύ θυμωμένη. Τον ίδιο θυμό που νιώθουμε όλοι ως άνθρωποι. Όλο αυτό το πράγμα νομίζω αποτυπώνεται στο ρεφρέν του All Hail the New Flesh. Εκεί που λέει «cause it suits me fine», o τρόπος που ανοίγει η μελωδία στην λέξη «fine» μαρτυράει ότι όχι, δεν είναι καθόλου fine αυτό το πράγμα. Και έτσι μέσα σε αυτές τις αντιφάσεις «γαμιέστε ρε καριόληδες», «θέε μου είμαι τόσο μόνος, πού είστε;», όλος ο δίσκος κυλάει νερό. Με γελοιωδώς πιασάρικες συνθέσεις, κάτι που δεν κατάφερε σε κανέναν άλλο δίσκο στην καριέρα του ο Devin και σε αυτό θα επιμείνω μέχρι να πεθάνω: Εδώ έχουμε την συγκλονιστικότερη δουλειά του και πραγματικά, δεν νομίζω να τα ξανακαταφέρει. Αν και στο (καταπληκτικό) Terria προσεγγίζει την άλλη όψη - της γαλήνης - με εκείνο το μεγαλειώδες σερί του Earth Day / Deep Peace.

"Well gentlemen… a great deal of money has been invested in this project and we can’t allow it to fail…", ακούγεται ο σιχαμένος γραβατάκιας. Και δώστου πάλι τσίτα. Πολύ όμως τσίτα, φτύνει στίχους τόσο γρήγορα, τόσο οργισμένα, που θες να πάρεις εσύ ανάσα για πάρτη του. Ευτυχώς το κάνει στο ρεφρέν σκάσιμο: “Oh my fucking God”. Πίου-πίου πάλι τσαχπινιές, επανάληψη με εντυπωσιακά αποτελέσματα και μετά, όπως διάβασα κάπου επιτυχημένα, αδειάζει ένα τσουβάλι μπακέτες στο ταμπούρο. Ε, κάπου εδώ να πω και μια κουβέντα επιτέλους για το παίξιμο του Gene Hoglan.

Λοιπόν, δεν ήταν αυτό που περίμενα, δεν ήταν καν αυτό που ήθελα, να καταθέτει τύμπανα δηλαδή που να μαρτυράνε ότι είναι η αφρόκρεμα των τυμπανιστών. Αλλά στο τέλος μπορούσα μόνο να δώσω ατέλειωτο σέβας. Τα τύμπανα δεν έχουν τον ηχητικό πλούτο που ξεχειλίζει η δουλειά του στα Death άλμπουμ. Δεν έχουν ούτε την ανελέητη θρασίλα που καθιστά τόσο επικίνδυνο το Darkness Descends. Ο Gene εδώ πιάνει τον ηλεκτρονικό παλμό που διαπερνάει το City και είναι πραγματικά ένας ζωντανός μετρονόμος. Τονίζω όμως και τις δύο λέξεις: Και ζωντανός και μετρονόμος. Εκπληκτικός και συμβάλλει τα μέγιστα στην τόσο μοναδική ηχητική ταυτότητα του δίσκου και της μπάντας. Detox. Που μάλλον, είναι και το αγαπημένο μου κομμάτι στον δίσκο. Περιέγραψα ήδη για τι πράγμα μιλάμε. Αλλά θέλω να εξομολογηθώ πόσο πολύ με άγγιξε αυτό το break στην μέση. O τρόπος που πετάει το κατηγορώ του στον κόσμο, τον κόσμο που απέτυχε, στάζει πόνο και θυμό. So here are my hopes and aspirations… nothing but puke. Μέσα στο μελωδικό πλαίσιο βίας που λέγονται αυτά τα λόγια, δεν ξέρω τι να σας πω, όταν με κατακλύζει το σιχαμένο αίσθημα της περιφρόνησης (που πονάει), εδώ καταφεύγω και εδώ βρίσκω αγαλλιαση.

Το αυτό ισχύει και για άλλες δύο τεράστιες κατά την γνώμη μου στιγμές του δίσκου. Το AAA που γκρουβάρει πιο ηλεκτρονικά από όλα τα κομμάτια εκεί μέσα και αποτελεί μια από τις καλύτερες ερμηνείες του Devin στον δίσκο και τονίζει πολύ αυτό που έλεγα για τον Gene. Πόσο εξυπηρετεί τις συνθέσεις. Κομματάρα, πιασάρικη. Η άλλη στιγμή είναι λιγότερο πιασάρικη και περισσότερο προσωπική. Spirituality. Ιδανική για να αποτυπωθεί η φάση του Devin.

Χωρίς καμία απολύτως υπερβολή, αυτός είναι ο ένας δίσκος στον οποίο καταφεύγω χρόνια τώρα όταν είμαι απολύτως θυμωμένος με κάτι και μετά από το ανελέητο σφυροκόπημα και headbanging, νιώθω πραγματικά καθαρός μετά την ακρόαση. Ψυχοθεραπεία λοιπόν, ισχύει και για τις δυο μεριές, καλλιτέχνη και ακροατή.

Σίγουρα ο δίσκος δεν είναι για τον κλάσσικό παραδοσιακό ακροατή. Θα έλεγα ότι οι επόμενοι Strapping Young Lad δίσκοι είναι πιο παραδοσιακοί και προσιτοί στον μέσο μεταλά και σίγουρα εκείνοι είναι που προβλήθηκαν περισσότερο, μιας και το όνομα του Devin έπιασε με μια χρονοκαθυστέρηση, αν και είναι αναμφισβήτητο ότι τα φώτα άρχισαν να πέφτουν πάνω του με αυτόν τον δίσκο. Όλοι οι επόμενοι δίσκοι πάντως υπολείπονται (και τολμώ να πω σημαντικά) του City. Όλοι εννοώντας των SYL και κάθε δίσκου που έχει κυκλοφορήσει ο Devin, που περιλαμβάνει πολλά διαμάντια, δεν το λέω καθόλου ελαφρά και σίγουρα καθόλου αφοριστικά για την λοιπή δισκογραφία του. Το μεγαλείο που υπάρχει εδώ πάντως, γιατί πέρι τέτοιου πρόκειται, δεν νομίζω ότι θα το ξανακούσουμε τόσο πολύ μαζεμένο γιατί, ευτυχώς, ο Devin έγινε καλά. Ή έτσι φαίνεται τέλος πάντων.

Χάνδακος Reunion

Χάνδακας ήταν το όνομα του Ηρακλείου τα παλιά τα χρόνια, τότε που οι Σαρακηνοί κάνανε πλιάτσικα σε βυζαντινά καράβια και αργότερα που οι Βενετσάνοι χτίζανε τα σημερινά αξιοθέατα της πόλης. Παλιά. Σήμερα, εκτός από συναρπαστικό τουριστικό τρίβια είναι και το όνομα της οδού Χάνδακος, στενούρι που κατηφορίζει από το κέντρο στη θάλασσα. Μάλλον ανηφορίζει, γιατί όταν ήταν δρόμος, κυρίως για παπάκια νεολέρας αλλά και δυστυχή αυτοκίνητα, είχε κατεύθυνση ανοδική. Σήμερα είναι πεζόδρομος.

Θα περίμενε κανείς ότι το στενούρι με τις καφετέριες που μάζευε όλη την ροκ πιτσιρικαρία (όχι ιδιαίτερα πολυπληθής, αλλά vibrant) σαν πεζόδρομος θα γινόταν hot spot και σαββατοκύριακο δεν θα μπορούσες να περάσεις αλλά βασικά δεν πολυκινείται το πράμα, χλιαρά πράγματα, βάλε και την κρίση, δύσκολα τα πράματα...

Και τσουπ, έρχεται η μορφάρα από το 1994 και σκαρώνει εν ριπή οφθαλμού, reunion, επιτόπου live, DIY, ASAP και 5 LOL. Ο Βαγγέλης είναι άνθρωπος με πολλά ονόματα. Γνωστός και ως Vangelis Makridakis επαγγελματικά, VAG κυβερνοκαλλιτεχνικά και βέβαια ως Zwan, για την εποχή που μιλάμε. Ο Ζβαν που διοργάνωσε το ριγιούνιον ήταν μια δεσπόζουσα μορφή της εποχής και βεβαίως της περιοχής. Που εκτός από την πλατεία Δασκαλογιάννη τα βράδια χύμα, συμπεριλάμβανε την οδό Χάνδακος, συγκεκριμένα στα Tasso’s Place (σήμερα Route 66), την Οδύσσεια και τον Μαγεμένο Αυλό. Πήγαινες στην Χάνδακος εκείνη την εποχή, είχες δει τον Ζβαν, τελείωσε. Ογκώδης, με μαλλούρα μέχρι τον κώλο (που ζηλεύαμε όλοι), συνήθως κότσο (βολεψάκιας) και μπλούζα Metallica. Σήμερα είναι σωστός επαγγελματίας και ενήλικος άνθρωπος, είναι ογκώδης, με μαλλούρα σε κότσο και τις τρεις μέρες του reunion κυκλοφορούσε με μπλουζάκια Metallica του τότε. Time Lord.

Λοιπόν, του την βίδωσε του Βαγγέλη και βαρέθηκε να περιμένει πότε θα συμπέσουν οι παρέες να γουστάρουμε όλοι και όπως προείπα, εν ριπή οφθαλμού ανακοίνωσε τριήμερη φάση, reunion για όποιον πήγαινε τότε στην Χάνδακος. Βασικός πόλος έλξης το live το οποίο θα είχε Heraklica, tribute μπάντα με Ζβαν στο μικρόφωνο και γνωστές φάτσες από παντού καθώς και reunion Υπογείων Ρευμάτων. Των ορίτζιναλ, όχι των άλλων των νερόβραστων που επίμονες φήμες της εποχής ήθελαν να έχουν κλέψει το όνομά τους από τους Ηρακλειώτες πιτσιρικάδες. Μεγάλες μορφές και αυτοί, θα σκάσουνε με ούμπερ παρασκήνιο κάποια στιγμή στην ιστορία των Ensemble. Και κάποιες άλλες μπάντες, δεν τις ήξερα, είδα μόνο μία από αυτές. Θα ήταν υπέροχα να υπήρχε και συναυλία reunion Ensemble, όπως απαίτησε και ο λαός (τρία άτομα νομίζω) αλλά αυτό ήταν αδύνατον μιας και τα μέλη της θρυλικής αυτής μπάντας έχουν σκορπίσει στα τέσσερα σημεία του πλανήτη. Τρίχες δηλαδή, ο κιθαριστέρ των Υπογείων Ρευμάτων περνάει τον μισό του χρόνο στις ζούγκλες της Ταϋλάνδης ξέρω γω και έδωσε το βροντερό παρόν και ο δικός μας μπασίστας, ο οποίος έπρεπε να παίξει και με τους Heraklica, έκανε τον ανιματέρ σε Γερμανούς. Tέτοια ξεφτίλα κύριοι. (Λαβ για μπιτς!)

To FB πήρε φωτιά και άρχισαν να δηλώνουν το παρόν απίστευτες φάτσες από παντού. Καμιά 150άρα δηλωμένες παρουσιές και κάτι σοροπιαστά σχόλια μαζεύτηκαν γρήγορα, οπότε εγγυημένο το great success. Να μην τα πολυλέω, ο Βαγγέλης έτρεξε μέχρι κεραίας την φάση με την πρόθυμη βοήθεια πολλών, που τους πρέπει αναφορά, απλά δεν έχω τις λεπτομέρειες, μαζί πάντως και μαγαζιών της Χάνδακος. Ε, πρέπει να ειπωθεί φυσικά ότι υπήρξαν και διαμαρτυρίες και κάποιος-κάπου-από την ίδια τη Χάνδακος λέει- δεν ήθελε να δοθεί η άδεια για να γίνει το event.

Εγώ να πω την αλήθεια σάστισα πιο πολύ που ο Βαγγέλης είχε κάνει όλη την ιστορία να κάνει αίτηση σαν κύριος, ούτε που είχε περάσει από το μυαλό μου. Τελικά η άδεια δεν εδόθη, χέστηκε ο-που-ήταν άχεστος και το event έγινε κανονικά με προφορική συνεννόηση. Για την ιστορία, 11 νταν με το ρολόι, όπως το είχε κανονίσει, η συναυλία τελείωσε. Πάντως, όλοι ανεξαιρέτως οι παρευρισκόμενοι, που ήταν κάποιες εκατοντάδες, αναρωτιόντουσαν πώς μπορεί πραγματικά να είναι κάποιος τόσο κόπανος και να αρνηθεί να τιγκάρει από λαό και ζωή η Χάνδακος. Αυτό συνέβη. Ειδικά την Κυριακή που ήταν και το live, μαζεύτηκε πολύς κόσμος.

Φοβόντουσαν εικάζω τόσους πολλούς χάληδες, μαλλιάδες, ροκενρόλ, χούλιγκανζ, γκανζερόζις που έλεγε και ο Zwan, αυτούς που πουλάνε τα ναρκωτικά στα παιδιά μας – αυτούς! – να είναι στο ίδιο μέρος μαζεμένοι, είναι και στενός ο δρόμος, ένα μπουλούκι όλοι. Βγαλμένα από κείμενα του Χρονόπουλου πράγματα, τι άλλο να πω; Και πλήρως αποθεωτικά και σε απόλυτη συνέπεια με τον ρομαντισμό του Κώστα, πράγματι, είμασταν κύριοι, πολλοί συνοδευόμασταν από τα τρισχαριτωμένα βλαστάρια μας, υπήρχε μια σχεδόν χειροπιαστή ευτυχία και θετικό vibe στον αέρα και όλα πήγαν θαυμάσια. ΟΙ ΜΕΤΑΛΛΑΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ. Εντάξει, οι περισσότεροι ήταν πρώην μεταλλάδες ή και καμία σχέση αλλά από την άλλη η φάση είχε επίκεντρο το ΜΕΤΑΛ οπότε βολικά θα το πιστώσω στην φάρα μου. Ε, σκαλώσανε και αρκετοί άλλωστε με τα βινύλια του Φώτη, στην άκρη του δρόμου, στην κούτα. Ο Φώτης ήταν/είναι ο ντράμερ των Υπογείων Ρευμάτων και χορηγός ορίτζιναλ κασσετών Coroner, Toxik, Tankard και Atrophy στον ευγνώμονα υποφαινόμενο πριν πολλάααα χρόνια. Έιχε φέρει για σπρώξιμο κάποια βινύλια που η έκδοσή τους δεν ικανοποιεί τον φετιχιστή/συλλέκτη μέσα του. Με τα λαχταριστά μεγάλα τους εξώφυλλα να παρακαλάνε να κάνεις ένα flipping, έτσι για το γαμώτο. Ήταν ωραίο σκηνικό αυτό. Καθόμουν με τον Φώτη και τα λέγαμε και πού και πού ερχόταν κάποιος που μετράει δεκαετίες από τότε που ασχολήθηκε με το θέμα metal και έπιανε βινύλια και άρχιζε τα νοσταλγικά. «Ααα, Accept! Τι μου θύμισες τώρα;»… «Ω, Pleasure to Kill ρε, πω…» και τέτοια. Μέταλ. Ρε. Μουνιά.

Κάπου παραδίπλα, μια συμπαθέστατη ωλτέρνατιβ οικογένεια έψηνε σουβλάκια επιτόπου και τα έδινε για 1 ευρώ. Έξω από το Route, στημένο για ευκολία, το μπυρομηχάνημα, φεύγανε δίευρα για ποτήρια, σπουδαίος συνδυασμός με το σουβλάκι, μια χαρούλα. Πιο κάτω, ο Σπόγγος (ο Ταϋλανδός που λέγαμε) είχε στήσει πάγκο και έπαιζε αραχτός ένα jaw harp εξ Ανατολής, κάπως το λέγανε αυτό συγκεκριμένα, μου διαφεύγει. Έκανε και τον ηχολήπτη (βετεράνος ηχολήπτης των Locomondo περικαλώ, ένα ημι-σελέμπριτι), δεν το συζητάμε, ο Σπόγκστερ ίδρωσε την φανέλα τριπλά για την φάση.

Μεταξύ Αγάπης και Τάσσου, για να είμαστε και στο κλίμα της εποχής, είχε στηθεί η σκηνή. Όταν έσκασα μύτη με τα βλαστάρια και την σύζυγο, έπαιζαν κάτι πιτσιρίκια, η νέα γενιά, διασκευομπάντα που δεν συγκράτησα το όνομα. Μπορεί να λέγονταν Zombie Hamsters (δημοσιογραφικός οτινανισμός). Ενθυμούμαι Metallica (Fuel), Rage Against the Machine (το γνωστό), Offspring (Self Εsteem), Papa Roach (?- έτσι με πληροφόρησαν, δεν είμαι αρμόδιος), εμ… και κάτι άλλα έπαιξαν. Καλοί ήταν, στην φάση τους, γουστάρανε, ο τραγουδιστής και κιθαρίστας ήταν πολύ φιλότιμος, λίγο παραπάνω αισιόδοξος στις παροτρύνσεις του στο κοινό ίσως. Αλλά points για το θράσος και το θάρρος. Would watch again. Δυστυχώς δεν πρόλαβα τους Ανεπρόκοπους, μπάντα που είχαμε μοιραστεί το σανίδι στο παρελθόν με τους Ensemble, έμπειροι και ωραία άτομα. Η βιοπάλη απέτρεψε την πιο λογική ώρα εμφάνισης, τουλάχιστον αυτό μου μεταφέρθηκε ως αιτία της εμφάνισής τους τόσο νωρίς σε σχέση με το εκτόπισμα του ονόματός τους.

Γύρω-γύρω, η χαρά του reunion. Ανελέητο blast from the past, «που ‘σαι ρε αρρώστια!», «πώς έγινες έτσι ρε; Χααααα», φάτσες που είχες να δεις διψήφιο αριθμό ετών και κόσμος, πολύς κόσμος. Τουμπανιάστηκε η Χάνδακος. Καλό κόσμο, κόσμο που είχε να ειδωθεί πολύ καιρό και κόσμο που δεν είχε διανοηθεί ότι θα δει κάποια συγκεκριμένα άτομα μαζί στον ίδιο χώρο. Κάποιοι ήταν σοκαριστικά διαφορετικοί σε όλα (ντύσιμο, μαλλί, σουλούπι, φάση, ιδέες, αριθμό απογόνων διάφορου του μηδενός), κάποιοι ήταν αναπάντεχα έως ανακουφιστικά ίδιοι, με μπροστάρη, όπως έλεγα τον Time Lord διοργανωτή.

Και ήρθε και η ή ωρα να ανέβουν στην σκηνή οι Heraklica, εν μέσω αποθέωσης. Και παρόλο το τρακ του διοργανωτή/frontman απέδωσαν πολύ ευχάριστα κλασσικούς ύμνους: Creeping Death, Hit the Lights, Master of Puppets, Welcome Home (Sanitarium), Motorbreath και For Whom the Bell Tolls. Ξεχώρισε ο ντράμερ με τις προσωπικές του γκρούπις, αρσενικού γένους και συμπαίκτες του από κάποιες από τις πεντακόσιες μπάντες που έχει παίξει, να εκδηλώνουν τον θαυμασμό τους κραυγάζοντας «Μπράβο Μπάμπη». Καλτ. Άξιος σεσιονάς ο Νίκος ο Μουστάκιας στο μπάσο, γνωστός την περίοδο που μιλάμε ως «Σεπού» (-λτούρα), άνετος και στο κλίμα, ρέφαρε με κοπάνημα κεφαλής την ακινησία του Βάγγου, όπως έπρεπε. Στις κιθάρες εντυπωσιακός ο Νίκος, βετεράνος και αυτός με Hangover παρελθόν, απέδωσε πολύ καλά τα σόλο, πανάξιος. Ο Μανώλης από την άλλη τα πήγε καλά αλλά μου φάνηκε σαν να υπέφερε λίγο περισσότερο από τους υπόλοιπους με την διαρκή τάση του Μπάμπη να σπιντάρει ακόμα πιο πολύ τα σπινταρισμένα. Motorbreath σε δυο λεπτάκια τσακ-μπαμ, τι άλλο να πω; Μπράβο Μπάμπη! :) Απόλυτο χάιλάιτ της βραδιάς, το «Μάστερ… μάστεεερ… μαααααστερ….» πριν το μελωδικό break. Ποιος χρειάζεται εφέ delay, όταν μπορείς να το κάνεις και μόνος σου; Θεούλης.

Το κλου φυσικά ήταν ο χαβαλές που επικρατούσε από κάτω, προσωπικά πέρασα θαυμάσια εν μέσω ευφορικής ευθυμίας, με headbanging και air-guitar και τα λοιπά, πίσω μου έπαιζε μίνι pit συντροφικής αγάπης, χαμόγελα στην κονσόλα, χαμόγελα στο κοινό, χαμόγελα σε όλη την Χάνδακος.

Τέλος, ήρθε και η ώρα των Υπογείων Ρευμάτων, με σχεδόν πλήρη σύνθεση. Έλειπε ο Μιχάλης, ο ορίτζιναλ μπασιστέρ, σήμερα γνωστός ως ο κρουστός των Locomondo. Κανονικό σελέμπριτι αυτός, όχι ντεμί σαν τον Σπόγγο να 'ούμε. Αλλά απών. Κρίμα. Κάτι με γιόγκα, τσάκρα, τάε κβο ντο σεμινάρια μου είπανε ότι ήταν ο λόγος της απουσίας, δεν τα κατέχω αυτά, ο Μάικ είναι χωμένος, ε, έλειπε τέλος πάντων. Πάντως η απουσία δεν στάθηκε τροχοπέδη, το μπάσο το ανέλαβε επάξια ο παλιός φίλος της μπάντας, Πίτσος. Ο οποίος τω καιρώ εκείνω ήταν ο ντε φάκτο artwork dude της μπάντας, έχοντας φιλοτεχνήσει αφίσες για λάιβ κλπ, γενικώς κωλόχερο με ταλέντο, ήταν ιστορικά τίμια η ανάθεση του τετράχορδου στα χέρια του. Στην φωνή και κιθάρα ο ντόκτωρ Μανώλης, πολιτισμένος άνθρωπος πλέον σε σχέση με τον «φουντόκωλο» που θυμόμουν από δυο δεκαετίες πριν. Τύμπανα ο Φώτης, σταθερός και λιτός, όπως και οι υπόλοιποι. Ευφημισμός για το «κάναμε μία πρόβα –μετά από δύο δεκαετίες - και ήρθαμε, πουτάνα όλα».

Σε αυτά τα πλαίσια και δεδομένης της ευφορίας στον αέρα, το σετλιστ, κατευθείαν από το 1993, πέρασε σκέτη ζάχαρη. Ανοίξανε με Ramones (Beat on the Brat) και μετά τίμησαν τις ρίζες τους (μπάντα πιτσιρικιών) με τα απαραίτητα Paranoid, Anarchy in the UK (χαβαλές μέγιστος από κάτω και θανατηφόρα ατάκα Σπόγγου «ευχαριστούμε για το χιούμορ σας παιδιά») και κλείσιμο με το Orgasmatron που μου ερχόταν να σκαρφαλώσω ξεκάρφωτος στην σκηνή και να πιάσω το μικρόφωνο, καθότι ήταν μακράν το πιο διασκεδαστικό κομμάτι που παίζαμε ως Ensemble, και λάιβ και στις πρόβες. Ζήλεψα. Α, να χαθείτε κοπρόσκυλα, με συγκινήσατε! Αλλά υπάρχει και ένα μεγάλο παράπονο. Δεν ήταν καθόλου σωστό να λείπει το ορίτζιναλ Υ.Ρ. έπος, του τίτλου του οποίου δεν θυμάμαι (σε αντίθεση με τους στίχους, που θυμάμαι απέξω, τρου στόρι), ας το πούμε "Ε, άνθρωπε" ("τσόγλανε και μπάσταρδε"), με το μελιστάλαχτο outro του (τον Σπόγγο να μπινελικώνει γενικώς). Την επόμενη φορά στο σετλίστ παρακαλώ.

Όταν τελείωσε όλο το νταβαντούρι, κλασικά σχηματίστηκαν πηγαδάκια, η ευθυμία συνεχίστηκε ακάθεκτη και η βραδιά χαρακτηρίστηκε ομόφωνα “legendary” και το ζητούμενο ήταν πότε θα ξαναγίνει. Του χρόνου; Τον επόμενο μήνα; Δεν ξέρω για πότε κατέληξε ο ιθύνων νους, ελπίζω να είναι ένα ικανό διάστημα να οργανωθούν και να μαζευτούν και οι απόντες. Ειδικά κάτι κιθαρίστες, μπασίστες (γιατί όχι και ντράμερ) για να πέσουν τα τσιμέντα.

Μπράβο Βαγγέλη! Και του χρόνου ρε μούρη!

Update μέεεεεεερες μετά (ο κορμός του κειμένου γράφτηκε καμιά βδομάδα μετά το event): Όχι μόνο ηχολήπτης, όχι μόνο κιθαρίστας, είναι και χόλιγουντ παραγωγός το άτομο. Heraklica και Υπόγεια Ρεύματα, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Σπόγγου.

Backstage with Metallica - Part VIII: Back to the Front!

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

Bγήκαμε από τα παρασκήνια όπως ακριβώς το φαντάζεστε, εκστασιασμένοι. Και όπως δεν το φαντάζεστε, λουσμένοι στην αδρεναλίνη και με μια περίεργη αίσθηση ιδιαιτερότητας.  Μπροστά μας απλώνονταν χιλιάδες κόσμου, σε σημείο πλησιάζεις μόνο μέχρι τον πύργο απέναντι από την σκηνή. Πιο μπροστά ο ελληνικός λαός στριμωχνόταν για να είναι κοντά στην δράση. Ιδέα δεν είχαν τι είχαμε μόλις βιώσει, το μόνο πράγμα που μαρτυρούσε την συνάντηση με τους Metallica ήταν το αυτοκόλλητο πάσο στο βυζί. Φαινόταν. Άσπρο, με εμφανές το logo της μπάντας. Στο σκοτάδι δεν φαίνονταν ιδιαίτερα οι μουτζούρες από μαρκαδόρο που από κοντά διαπίστωνες ότι έγραφαν Κιρκ.

Κοιταχτήκαμε με τον Νάσο με βλέμματα ενθουσιασμένων που σκάσανε με απότομο φρένο στην απελπισία. "Δηλαδή τώρα θα δούμε τους Metallica από εδώ;!". Όπου "εδώ" εννοούμε πολύ μακρία από την σκηνή, οι Cult που ήδη βρίσκονταν πάνω έμοιαζαν μινιατούρες. Ακούγονταν απολαυστικοί πάντως αλλά αυτό δεν μας έλεγε τίποτα, έπρεπε να πάμε ΜΠΡΟΣΤΑ.

"Έλα, έχω φοβερή ιδέα!" μου λέει ο Νάσος και προετοιμάζομαι για στιγμή Baldrick. Τι ιδέα να έχει δηλαδή, εγώ είμαι μια κωμόπολη μακριά από την σκηνή, αν δεν μπορείς να μου τους ανοίξεις σαν την Ερυθρά Θάλασσα μπροστά από τον Μωυσή, δουλειά δεν κάνουμε. Ο Νάσος όμως έχει κυριολεκτικά μια μεγαλοφυή έμπνευση. Βαράει το χέρι στο πάσο στην καρδιά και λέει γεμάτος σιγουριά: "Ακολούθα με!"
Και πάει καρφί στον κόσμο. Ακολουθώ σαν χάνος από πίσω. Φτάνουμε στην πρώτη αμετακίνητη πλάτη. Ο Νάσος χτυπάει φιλικά τον ώμο του τύπου, του επιδεικνύει ευγενικά το πάσο του στο στήθος. Ο τύπος χωρίς να το σκεφτεί δέκατο του δευτερολέπτου χαμογελάει πρόθυμα και ανοίγει δρόμο στον Νάσο που ευχαριστεί με νεύμα του κεφαλιού και προχωράει. Χωρίς να σκεφτώ απολύτως τίποτα ακολουθώ βιαστικά από πίσω, φροντίζοντας να επιδείξω και εγώ στον τύπο τα διαπιστευτήριά μου. Με μια μοναδική αίσθηση έκστασης ("μα τι ζω + θα δουλέψει, θα πάω μπροστά!") συνεχίζω να προχωράω με σοβαρό ύφος κάποιου που έχει μια πολύ σοβαρή δουλειά να κάνει και βιάζεται. Στο δρόμο χαμογελάω στον κόσμο και παίρνω ύφος που λέει "συγγνώμη, ευχαριστώ πολύ!" και πού και πού λέω ευγενικά "συγγνώμη, να περάσω λίγο;" χτυπώντας ελαφρά το χέρι μου στο πάσο και πουλώντας μια αίσθηση κατεπείγοντος.

Στην δεύτερη – τρίτη επίδειξη της Metallica ταυτότητας, έχω πλέον τον αέρα του Derren Brown, ακτινοβολώ αυτοπεποίθηση και πειθώ, είναι ολοφάνερο πως είμαι κάποιος πολύ σημαντικός τύπος στην δούλεψη της μπάντας που πρέπει τώρα να κάνεις στην άκρη, προφανώς κάτι συμβαίνει εκεί μπροστά που πρέπει να πάω εγώ να το φροντίσω («να δω τους Metallica από κοντά»). Ο περισσότερος κόσμος με άφηνε να περάσω ευγενικά με μεικτά βλέμματα ζήλιας, απορίας και προθυμότητας.
Σε μια στιγμή έσκασα πάνω σε ένα γομάρι που δεν κούναγε ρούπι γιατί στα παπάρια του, έβλεπε Cult και ένα κουνούπι τον σκούνταγε να περάσει. Ε, πήγα πιο κει και συνέχισα την πορεία μου, ελαφρώς διαγώνια του Νάσου που με την σειρά του προχώραγε και αυτός ακάθεκτος. Πρέπει να ήταν το μοναδικό εμπόδιο που συνάντησα.
Με αυτά και μ'αυτά, φτάσαμε στην τρίτη σειρά, κεντροδεξιά, δίπλα στην βάση του τριγώνου που σχημάτιζε το κέντρο της custom σκηνής των Metallica. Ωραιότατα, πρώτο τραπέζι πίστα. Πιο μπροστά υπήρχαν τρεις σειρές παστών ανθρώπων που και να ψαρώνανε από το πάσο το μόνο που μπορούσαν να κουνήσουν ήταν τα χέρια τους. Και όχι ελεύθερα.

Η σκηνή των Metallica κατά την Ευρωπαϊκή περιοδεία τους, όπως αποτυπώνεται στο backprint από μπλουζάκι της εποχής. Με κόκκινο, το πρώτο τραπέζι πίστα.

Πετυχαίνουμε ως δια μαγείας στο ίδιο σημείο την παρέα, Νταχάου και Μήτσο και δεν θυμάμαι να είπαμε τίποτα για τα καθέκαστα. Που είπαμε δηλαδή αλλά δεν υπάρχει τίποτα στην μνήμη μου. Βλέμμα στην σκηνή, όπου παίζουν οι Cult έχω μπόλικο. Θυμάμαι ωραίο ήχο, ζωντανό και ζεστό με την κιθάρα του Duffy να είναι μια χαρούλα. Η εντύπωση που μου άφησε ο συγκεκριμένος ήταν πολύ καλή, είτε στο γκρουβάρισμα των ριφ, είτε στα σόλο. Ο Ian, το κολλητάρι πλέον μιας και πέρασε από δίπλα μου, κοινός θνητός λέμε, πολύ καλός frontman και άψογος στα καθήκοντά του. Κάτι θυμάμαι να μου λείπει από κάποια ρεφρέν αλλά δεν έχω να προσφέρω κριτική για το περφόρμανς. Μετά από τόσα χρόνια θυμάμαι She Sells Sanctuary, Wild Flower και Fire Woman ως αγαπημένες στιγμές (συναυλίας και μπάντας γενικά προσωπικά μιλώντας), ελπίζοντας να ήταν υπαρκτές στιγμές και να μην τις κατασκεύασα καθώς αυτή τη στιγμή μπορώ να θυμηθώ καθαρά μόνο το Fire Woman. Τέλος πάντων, εμένα οι The Cult μου άρεσαν από παλιά και ευχαριστήθηκα το live αν και βρισκόμουν σε πρωτοφανές σημείο προσμονής των headliners. Δεν θυμάμαι πότε τελείωσαν, δεν θυμάμαι γενικώς πολλά πράγματα από αυτούς, αυτά.

Ο κόσμος καλά πρέπει να πέρασε. Ή και να ψιλο-βαρέθηκε εδώ που τα λέμε. Ήταν αρκετά δημοφιλής μπάντα οι Cult αλλά ούτε κατά διάνοια όσο οι Metallica και το κοινό από κάτω είπαμε ότι περιλάμβανε και κόσμο που ήρθε γιατί παίζουν αυτοί με το Unforgiven και το Enter Sandman. Θα έβαζα ένα 8αράκι βασισμένος στην ανάμνηση. Έσκισαν αλλά δεν έσκισαν τον κόσμο, χωρίς να φταίνε αυτοί. Ήταν πολύ ταιριαστό άνοιγμα για το Black Album ήχο των Metallica αλλά ο λαός είχε έρθει για όλο το πακέτο.

Λοιπόν παιδιά, εννιαλογία πάει. Στο επόμενο, Ecstasy of Gold και αδιανόητο τρέμουλο και "θα βγουν με το Enter Sandman λες, όπως βγαίνουν παντού φέτος; Ψιλο-ξενέρα ρε..."

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

Εν αναμονή του τελευταίου μέρους... μια ξεδιάντροπη ανακοίνωση

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

Ήμουν πολύ περήφανος που έκανα 7 ποστ σερί σε τακτά διαστήματα. Ωραίος ο αριθμός, η συνέπεια αξιοθαύμαστη (αυτοθαυμαστικά: "μωρέ μπράβο μου"). Αλλά όλα τα καλά έχουν και ένα τέλος. Το τελευταίο διάστημα δυστυχώς (ή ευτυχώς αν αναλογιστούμε τις συνθήκες) έχει πέσει πάρα πολύ δουλειά. Επομένως εδώ και αρκετό καιρό ο χρόνος μου είναι αγορασμένος από την Κανονική Δουλειά και τη "δουλειά" στο Metal Hammer (ζορίστηκα αυτό το μήνα). Τα ρέστα πάνε στην οικογένεια που δικαίως ανασηκώνει φρύδι "πώς την είδαμε μίστερ; Θα σε δούμε καθόλου;" οπότε το blog, μοιραίως, standby. Συνείδησις ήσυχη.

Αλλά να, φτάνει και το σχόλιο στο τελευταίο κείμενο, που δικαιολογημένα ρωτάει "ψιτ, 3 βδομάδες ρε συ, τα άλλα βγαίνανε ανά μία!" και αισθάνομαι άσχημα γιατί θέλω τόσο πολύ να έρθει ο αναγνώστης και να βρει ένα κείμενο καινούργιο και να νιώθω εγώ από απόσταση αυτή τη γουργουριστή ικανοποίηση ότι κάποιος εκεί έξω διαβάζει αυτό που γράφω, εθελοντικά. Δηλαδή το θέλει, μπορεί να του αρέσει κιόλας. Αυτό το θεωρώ μεγάλο πράμα για μένα και μου αρέσει, επομένως η τριβδόμαδη ξηρασία και η ξενέρα του "ακόμα δεν έχει νέο πράμα, το ίδιο είναι" με στενοχωρεί αντίστοιχα. Δεν είμαι βλαμμένος, το ξέρω ότι δεν με ρωτάει ο κόσμος πότε θα βγάλω νέο κείμενο όπως ρωτάνε τον George Martin πότε θα βγάλει νέο βιβλίο (παιδιά, αγχώνομαι που τον βλέπω, μην μας τα τινάξει πριν το φινάλε). Αλλά δεν θέλω και να είναι τελείως στον αέρα το blog, εμένα δεν θα με περιμένουν σαν τον Martin! Ανακοίνωσις λοιπόν.

Η Dungeon Inc. ανακοινώνει στο καλόγουστο κοινό της ότι το επικείμενο Live Report για την συναυλία των Metallica το 1993 θα αναρτηθεί, σύμφωνα με έγκυρες πηγές μέσα στις επόμενες τρεις εβδομάδες. Ευχαριστούμε. Hail. 42.

Ανακοίνωση μοντέλο σαφήνειας, το ξέρω. Το σχέδιο αυτή τη στιγμή όπως το βλέπω είναι να ολοκληρωθεί η οχταλογία (το γράφω και το χαίρομαι - μα τι επίτευγμα) την επόμενη εβδομάδα, παίζει όμως και μεθεπόμενη. Νομίζω. Έτσι έχει το πράγμα, αλήθεια.

Επειδή δεν μου πάει να πω "τσεκάρετε εδώ τακτικά" γιατί θα ήταν τακτική δόση ξενέρας, να πω ότι ακολουθεί το "ξεδιάντροπο" του τίτλου. Μπορείτε να γλιτώσετε τις άσκοπες επισκέψεις με ένα σίγουρο τρόπο: ειδοποιώ για τα νέα ποστ στο μιαρό facebook όταν ο καιρόc γαρ εγγύc.

Θα με βρείτε εδώ: Dungeon Vic

Με ένα σμπάρο τρία τρυγόνια.

1. Μέσα στον οχετό παραπληροφόρησης του facebook κάποιες φορές θα εμφανίζεται ένα λυτρωτικό ειδοποιητήριο. Δεδομένη επιτυχία, και να σου ξεφύγει την πρώτη φορά, το ποστάρω ξεδιάντροπα εγώ μέσα στην βδομάδα κάθε τρεις και λίγο.

2. Πού και πού πετάω καταπληκτικά youtube βιντεάκια που αυξάνουν το coolness factor του wall σας. Ποιος δεν θέλει έναν τύπο να του μοστράρει σε διάστημα μισής ώρας 8 youtube από Tankard, έτσι δεν είναι;

3. Αποκτάω περισσότερους φίλους και, όπως ξέρουμε όλοι, αυτός που έχει πολλούς φίλους στο facebook είναι ένας σημαντικός άνθρωπος.

Αυτά λοιπόν!
Όλο αυτό το post δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το γεγονός ότι τραινάρω να ασχοληθώ με τον όρο operationalisation.

ΟΚ. Κεφάλια μέσα. Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

Backstage with Metallica, 1993: Part VII - Παρεάκι Ισχυρό

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

Αφού πέρασε όλη η μπάντα από τους παραταγμένους οπαδούς, κάποιος έδωσε το πρόσταγμα «ημι-ανάς - ελεύθεροι» και χαλαρώσαμε. Αμέσως σχηματίστηκαν πηγαδάκια γύρω από τα μέλη της μπάντας. Το όλο σκηνικό ανήκει στα σημεία που η ταινία είναι πολύ θολή αλλά θυμάμαι ότι σίγουρα έπεσε συνεννόηση με τον Νάσο. «Τι κάνουμε τώρα;».

Το θέμα ήταν αρκετά απλό. Είχαμε καταλάβει ότι ζούσαμε μεγάλες στιγμές, το πρόβλημα ήταν ότι δεν ξέραμε τι διάλο να τις κάνουμε αυτές τις στιγμές. Το μοναδικό σχέδιο που είχα κάνει για γκράντε στιγμή σύσφιξης των σχέσεων με κάποιο μέλος των Metallica, παρέμενε ξεχασμένο, ιδρωμένο και κολλημένο μαζί με το …And Justice for All στην κωλότσεπη του παντελονιού μου. Πάει αυτό, το θυμήθηκα σπίτι μου, όταν έβγαλα τα booklets από την τσέπη και ακολούθησε τρανό facepalm. Ο Jason πάντως δεν παρέμεινε για πολύ στον χώρο με την πλέμπα, επομένως δεν έπαιζε και το σενάριο να μου έρθει επιφοίτηση κάποια στιγμή. Πήγε και άραξε πίσω από την κουρτίνα/καραγκιόζ μπερντέ και μιλούσε με έναν roadie. Δηλαδή έχω αυτή την εικόνα στο μυαλό μου, ιδέα δεν έχω πότε έφυγε. Πάντως η πολύ η φασαρία γινόταν γύρω από τους άλλους 3. Καημένε Jason. Που ούτε εμείς σε σκεφτόμασταν, οι Flotsam οπαδοί δηλαδής, τεράστιο κλάσιμο.

Επιστροφή στο αρχικό μας πρόβλημα λοιπόν. Είναι οι Metallica ρε φίλε, εδώ μπροστά μας. Τι πρέπει να κάνουμε, δεν σου ξανακάθεται τέτοια ευκαιρία, λοιπόν; Φωτογραφική μηχανή δεν έπαιζε, το ξεχνάμε αυτό. Αυτόγραφα πήραμε. Αμήχανες μπούρδες και βουβαμάρα σεβαστική, τσεκ, το κάναμε και αυτό. Ε, τι θα κάνουμε; Η μεγάλη επιφοίτηση ήρθε από τον Νάσο. ΠΕΝΕΣ! Να πάρουμε πένες! Μα φυσικά! Πώς τις λέμε στα αγγλικά ρε συ; Picks! Τέλεια! Πάμε στον στον James, σαν πολύ καλά παιδάκια, με τον δέοντα σεβασμό στον κύριο Χέτφιλντ και του ζητάμε picks.

Ο James, μεγάλη λέρα λέμε, παίρνει ύφος «φτου ρε γαμώτο», κάνει ότι χτυπάει τις τσέπες του, «να, αλήθεια, ψάχνω τώρα» και μας πληροφορεί λυπημένος “sorry guys, I don’t have any on me”. Εμείς από την άλλη, σε mode αδρεναλίνης, Δέους και Τεράστιου Γλυψίματος τον πληροφορούμε παρηγορητικά ότι δεν πειράζει, προσπάθησε, έδωσε τον καλύτερο του εαυτό και τον αγαπάμε πολύ παρόλη την αποτυχία. Κάπως έτσι. Και τότε ξεκίνησε το σουρεάλ.

Θέλω να ξαναπώ εδώ ότι οι διάλογοι που ακολουθούν είναι χίλια τα εκατό αυτούσιοι, τους θυμάμαι σαν τώρα, εδώ το DVD του κεφαλιού παίζει HD με ήχο καμπάνα. Και ο λόγος είναι ότι τους διαλόγους αυτούς τους έχω επαναλάβει σε πολύ κόσμο. Highlight βραδιάς.
Έρχονται οι Manowarάδες, μαζί. Μία φάτσα θυμάμαι, με φράντζα μπροστά και μαλλί πίσω, 80s αισθητική γενικότερα και φυσικά το μπράτσο με αυτόγραφα. Για κάποιο λόγο δεν θυμάμαι την φάτσα του δευτέρου, πιθανώς να έχω στο κεφάλι μου μια εικόνα που είναι συνδυασμός των δύο παιδιών. Τέλος πάντων, έρχονται στον James και έχουν προφανώς σκεφτεί πολύ περισσότερο από εμένα και τον Νάσο πώς θα εκμεταλλευτούν τις Μεγάλες Στιγμές που ζούμε. Πένες και τρίχες κατσαρές, τα παιδιά είναι upgrade στην φιλοδοξία. Ο τύπος γυρνάει στον Hetfield και του λέει:

«Χέι Τζέιμς! Άι ασκ Κερκ φορ χις μπλάουζ μπατ χι ντοντ γκιβ μι χιζ μπλάουζ. (δραματική παύση δευτερολέπτου): Γκιβ μι γιορ μπλάουζ Τζέιμς!» Φουλ ενθουσιασμένα όλο αυτό.
Μτφρ: “Hey James, I ask Kirk for his blouse but he don’t give me his blouse. Give me your blouse James!”

Δεν ξέρω από ποια διάσταση ήρθε το άτομο, πάντως του αναγνωρίζω τεράστιο στυλ και οτινανισμό με την πολύ καλή έννοια. Πήγε λέει στον Χάμετ και του ζήτησε την μπλούζα του. Όπως κάνουμε όλοι φυσικά όταν γνωρίζουμε μια διασημότητα, του ζητάμε τα ρούχα του. Ε, προφανώς ο Χάμετ ήταν ψυλομύτης ακατάδεκτος και δεν του έδωσε την μπλούζα του (δυστυχώς το έχασα αυτό το σκηνικό), οπότε ‘ντάξει, νο πρόμπλεμ, πάμε στον Hetfield. Που είναι και πιο προσιτός δηλαδή. Να του πούμε, βγάλε το καπέλο σου, το γιλέκο και μετά το μπλουζάκι σου, μείνε γυμνός από την μέση και πάνω γιατί θέλω τα ρούχα σου, τον ιδρώτα σου, την μυρωδιά σου. Φυσικά, δεν έχω χρόνο να επεξεργαστώ τι ζήτησε το άτομο, έχουμε μείνει όλοι έκπληκτοι.

Ο James συγκεκριμένα ακούει με σταδιακά όλο και πιο γουρλωμένα μάτια και μετά απαντά χαμογελαστός με τον μόνο υγιή τρόπο: “Yeah, fuck off!” . Ξέσπασμα γέλιων από γύρω, μαζί και ο Manowarάς, θεός, δεν καταλαβαίνει τίποτα.

Και κάπου εκεί πρέπει να ήταν που κόζαρα τον Big Bob ξανά. Βασικά, του είχα(με) μεγάλη συμπάθεια από την βιντεοκασσέτα και ήθελα να του το πω. Θα μου πεις η συμπάθεια που είχα στους Metallica ήταν πολλά εκατομμύρια περισσότερη (στη μονάδα μέτρησης συμπάθειας) και δεν είπα σε κανέναν τους «γιορ μα φέβοριτ γκάι». Όσο και να κάνω πνεύμα με τους Manowarάδες, τα παιδιά ήταν έξω καρδιά ενώ η δική μου βρισκόταν στην κάλτσα μου μαζί με τα σκατά. Αλλά ο Big Bob ήταν πιο παλέψιμο celebrity, κάπως έτσι την είδα, να δοκιμάσω την τύχη μου σε κάτι πιο εύκολο. Οπότε πήγα και στήθηκα μπροστά του, το 16χρονο μπροστά στο βουνό από κρέας.

“You were on the Metallica home video, right?” ανοίγω την κουβέντα με το προφανές.
“That’s right”, μου απαντάει με την αγριοφωνάρα.
“So, I want your autograph” του λέω με πολύ αυτοπεποίθηση, ένιωσα και πολύ καταφερτζής, κοίτα, ούτε τρέμουλο, ούτε τίποτα, είμαι επαγγελματίας πια!
O Big Bob όμως έχει αιφνιδιαστεί.
“You want my autograph? Really?” με ρωτάει με χαμόγελο, γουστάρει.
“Sure” του λέω χαμογελαστός και εγώ. Χαίρομαι που χαίρεται, καλή φάση. Ο φίλος μου πλέον Big Bob γυρνάει στον Hetfield και του κάνει “This kid wants my autograph!” δείχνοντάς με από ψηλά.
“Right on man!” του λέει και ο James γελώντας και εκείνη τη στιγμή ένιωσα ακόμα πιο φανταστικός, ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΜΕΝΑ, τους έφερα προ εκπλήξεως, θα το θυμούνται για πάντα ένα πράμα. Πάντως ο Bob μοστράρει μια ωραία υπογραφάρα Big Bob καλλιγραφική και θυμάμαι να σκέφτομαι ότι είναι ωραία υπογραφή και στάνταρ την έχει κάνει πρόβα. Επίσης από την υπογραφή αυτή έμαθα ότι είναι ο Big Bob, διότι δε μας συστήθηκε και αν το έκανε αμφιβάλλω ότι θα έλεγε «γεια σας, με λένε Μεγάλο Μπομπ». Πάντως, είχε σουξέ το σκηνικό, πήρε και ο Νάσος αυτογραφάκι από το θηρίο και νομίζω πήρανε και άλλοι αλλά για αυτό δεν ορκίζομαι, είναι λίγο θολό από εκεί και πέρα.

Κάπως έτσι έληξε η φάση. Δεν θυμάμαι πώς, δεν θυμάμαι πότε, δεν θυμάμαι γενικά, μαζευτήκαμε πάλι από την κοπέλα που μας έβαλε μέσα και φύγαμε για να δούμε The Cult.

Στο επόμενο και τελευταίο μέρος: Το παστωμένο κοινό ανοίγει να περάσω για να πάω στην τρίτη σειρά με επική ιδέα Νάσου. Λίγο Cult. Και οι Metallica στη σκηνή μου κάνουν τα μούτρα κρέας. Απολογισμός.

DVD extras:
Τώρα που έγραφα για τον Jason κλπ, θυμήθηκα ότι πριν σκάσει μύτη στο Part III, πέρασαν από μπροστά μας και οι The Cult, έτοιμοι να πάνε στην σκηνή να ροκάρουν. Χαμπάρι τους (τον) πήρανε τα θηλυκά της ομήγυρης με φωνές που έσταζαν σορόπι: “Hi Iaaaaaan!” και χαιρετούρες. Βασικά πέρναγε όλη η μπάντα μπροστά, από την οποία εγώ γνώριζα μόνο τον Ian και τον Duffy, πάντως το θηλυκό κοινό χαιρετούσε μόνο τον Ian, γιατί προφανώς οι άλλοι ήταν άσχημοι και πουθενάδες και δεν κουνάγανε με σέξι τρόπο τον πισινό τους. Υποθέτω. Πάντως και ο Ian και ο Duffy είχαν κουρευτεί, αυτό το θυμάμαι πάλι να μου κάνει εντύπωση, γιατί κουρεύονται όλοι ρε φίλε, εγώ προσπαθώ κάτω από αντίξοες συνθήκες να αφήσω μαλλί και ο άλλος με την επική μαλλούρα πάει και τα κάνει καρεδάκι της συμφοράς. Αυτά τα συγκλονιστικά με τους Cult, παίξανε καλά μετά, θα τους αφιερώσω και μια παράγραφο στο επόμενο και τελευταίο μέρος.

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

Backstage with Metallica, 1993: Part VI - Lars

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

Δίδαξα στον Kirk Hammet πώς να γράφει το ελληνικό κάππα. Επιτυχημένα κιόλας γιατί ο Κιρκ υπέγραψε και στην αδερφή μου στα ελληνικά (στο Ride the Lightning βιβλιαράκι της κασσέτας – καλτ). Προτού μπορέσω να αφομοιώσω την βαρύτητα του κατορθώματός μου όμως ακούστηκε μια ενθουσιασμένη φωνή σε έντονη ελληνική προφορά:
«ΓΙΟΡ ΜΑΪ ΦΕΒΟΡΙΤ ΓΚΑΪ!»

Γυρνάω κεφάλι προς την αρχή της ουράς και βλέπω τον Lars Ulrich να έχει μόλις απασφαλίσει την χέβυ μέταλ χειραψία και να ακούει ότι είναι ο αγαπημένος τύπος των Metallica από τον Μανογουωρά. Πριν προλάβει να πει κάτι για να ανταποδώσει ίσως την προτίμηση, ο οπαδός έχει απαίτηση:

«ΣΑΪΝ ΧΙΑΡ!» λέει με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά, προτάσσοντας το τεντωμένο γυμνό του μπράτσο, σε μια κίνηση περίπου "σούταρε εδώ να πάω στον Παράδεισο!".

Ο Lars Ulrich, τάπας και μουσάτος (όχι μακρύ - απλά όλο χύμα, "βαρέθηκα το ξυράφι" φάση) κοντοστέκεται. "Sign here...please", λέει ήρεμα αλλά εμφατικά. 'Ευχαρίστως δικέ μου αλλά πέστο και λίγο πιο ευγενικά' είναι το ύφος του, χωρίς να το λέει άσχημα ή ψωνισμένα. Βασικά, εγώ πιστεύω ότι τρόμαξε. Έχει συνηθίσει να βγαίνει μοιραίος και ωραίος, γαμάτος και κουλ (ανατρέξτε στα πλάνα της εποχής) και όλοι τον ξερογλείφουνε. Εδώ όμως έπεσε σε έναν φωνακλά που του γκαρίζει να μουτζουρώσει το δέρμα του. Πιθανώς δεν ήταν έτοιμος για την σύγκρουση πολιτισμών, της ψυχρής Σκανδιναβίας διασταυρωμένης με LA στριτ τρόπους, διαμορφωμένοι και αυτοί από την αντρίκεια thrash απόσταση vs της ελληνικής ζεστασιάς και το μεσογειακό ταμπεραμέντο ενισχυμένα με την επική blood brother συναδέρφωση.

Ο Έλλην σκαλώνει ή παρακούει, δεν είμαι σίγουρος. "Ε;"

"Sign here...please" και σήκωμα φρυδιού ερωτηματικό.
Το βλέμμα του μανογουωρά είναι ερωτηματικό στα όρια του κενού. Βασικά κάνει την μετάφραση στο κεφάλι του και παίρνει λίγη ώρα γιατί ξαφνικά το βλέμμα του αλλάζει και επιστρέφει στον ενθουσιασμό! Κατάλαβε!

"Ω ΓΕΣ! ΔΕ ΜΑΤΖΙΚ ΓΟΥΕΡΝΤ! ΣΑΪΝ ΧΙΑΡ!" λέει με το ίδιο χαμόγελο και ξανατεντώνει το μπράτσο του που προς στιγμήν είχε λυγίσει ελαφρώς πάνω στην απορία.

- Παρένθεση: οι διάλογοι και τα βλέμματα είναι 100% αυτούσια, δεν έχω διανθίσει τίποτα. - Τέλος παρένθεσης

Ο Λαρς σηκώνει λίγο το μάτι, υπογράφει στον τύπο, μέταλ αποχαιρετισμοί, προχωράει. Δεν θυμάμαι διαλόγους μέχρι να έρθει, θυμάμαι την εντύπωση που μου έκανε. Πολύ ευχάριστος, σου έδινε σημασία εκείνη τη στιγμή σεβαστικά. Ο μεν James έδινε την εντύπωση ότι έκανε ευγενικά το κομμάτι του και δεν έκανε register πρόσωπα, ο δε Lars μπορεί να σε ξέχναγε το επόμενο δευτερόλεπτο όπως είναι φυσικό αλλά εκείνη τη στιγμή you had his full attention. Καλή εντύπωση από κοντά, στάνταρ. Και από ψηλά. Όταν έφτασε στον Νάσο κατάλαβα ότι του έριχνα πολύ σε μπόι. Και του Kirk έριχνα αλλά αυτού του έριχνα. Είχα μπροστά μου τον ιστορικό κοντό με το ιδιαίτερο μυαλό που έκανε μεγάλα πράγματα. Ο Ναπολέων κατέκτησε την μισή Ευρώπη ξέρω γω, ο Χίτλερ το μισό κόσμο, ο Μεγας Αλέξανδρος σχεδόν όλο τον γνωστό κόσμο, ο Lars Ulrich έκανε μια thrash metal μπάντα την μεγαλύτερη ροκ μπάντα της εποχής του. Και τον μισούν σχεδόν σαν τον Χίτλερ, οπότε κάτι υπάρχει εδώ, δεν είναι απλά συγγραφικό εύρημα χαριτωμενιάς.

Σε μας, ο Νάσος κάνει μια ερώτηση που μας ενδιαφέρει. "Θα παίξετε το Motorbreath;" Ε, ναι. Έχουμε και εμείς μια προσωπική αδυναμία σαν παρεόνι, γουστάρουμε σπιντ θρας, έλα, παίξτε το! Κλασικοί πιτσιρίκοι αφελείς και ελπιδοφόροι.

"Depends on the crowd" μας λέει ευγενικά και καθώς βλέπω πάλι το DVD στο κεφάλι μου, η απάντηση είναι σαφώς "μπααα".
Έρχεται σε μένα και εγώ δεν έχω πάρει χαμπάρι το "μπαααα" και επιμένω.

"The crowd's gonna be wild! I guarantee it man! Come on! Do Motorbreath!" Με θυμάμαι να το λέω με πραγματική ψυχή, έλα, λίγο θέλει και θα τον τουμπάρουμε τώρα! Κανονικά, είμαι τόσο εκτός πραγματικότητος και ψυχολογικά ασταθής και ασόβαρος υπό την επήρεια του Metalli-shock που είμαι σίγουρος ότι παίζει σοβαρά να πείσω επιτόπου τον Lars Ulrich να πάει να πει στους άλλους τρεις (κάποια στιγμή - δεν έκατσα να σκεφτώ πώς ακριβώς θα λειτουργούσε αυτό) να επιμηκύνουν την συναυλία απόψε. Να παίξουν το Motorbreath που πρέπει να το παίξανε ελάχιστες φορές (μονοψήφιος αριθμός;) γενικά σε δυόμιση χρόνια, για την Αθήνα. Γιατί μόλις εγγυήθηκα εγώ ρε παιδί μου, τι; Δεν φτάνει;

"Depends on the crowd, really man. We'll see..." μου λέει ο Λαρς, βασικά "μπααα" εις το τετράγωνο αλλά εντυπωσιακά ψύχραιμα. Κάπου εκεί κατάλαβα ότι "μπαααα" αλλά φυσικά μέχρι να τελειώσει το λάιβ έλεγα ότι "λες;..". Ευτυχώς που ήμουν τόσο πλήρης ευτυχίας με εκείνο το λάιβ που δεν υπήρχε περίπτωση να με στενοχωρήσει τίποτα.

Ξεμπερδεύει με τα τσιπιρίκια ο Λαρς και σκάει στην αδερφή μου. Ωπ! Θηλυκό!
"Hello!" κάνει πολύ πρόσχαρα και με έντονο βλέμμα καρφώνω και πιάνει φιλικά τον ώμο...
"...Hi!" κάνει και η αδερφή μου εμφανώς τρακαρισμένη. Κάτσε, την πέφτει ο Λαρς στην αδερφή μου τώρα; Εντάξει, δεν με πείραξε, πλάκα κάνω. Όχι ότι θα έλεγα "από εδώ η αδερφή μου, στην προσφέρω για προσωπική μαγείρισσα και σκλάβα - αν παίξεις το Motorbreath", απλά έχω εμπιστοσύνη στην αδερφή μου. Κυρία, πήρε αυτόγραφα κομπλέ, εντυπωσίασε το πλήθος με την άψογη οξφορδιανή προφορά της (μιλάει πιο σωστά Αγγλικά από όλη την μπάντα) και επ’ευκαιρίας του προσφέρει και αυτή τα φώτα της περί ελληνικής γραφής.

Ο Lars σκαλώνει με την υπογραφή του Kirk («Κιρκ») και ρωτάει «εμ, τι είναι αυτό το “p” που έγραψε ο κιθαρίστας του. Αφού μαθαίνει την αλήθεια, γουστάρει κι αυτός, «α, θέλω και εγώ να γράψω ελληνικά!». “Really? That’s cool man!” αναφωνεί και ζητάει ιδιαίτερα και ο ίδιος. Και κάπως έτσι κάναμε δύο τους φιλομαθείς ροκ σταρ που δοκίμασαν την τύχη τους στην ελληνική γραφή. Δυστυχώς για τον Lars, έφαγε άκυρο στο φλερτ, που φυσικά και σίγουρα ήθελε να παρατήσει την καριέρα του για τα μάτια της αδερφής μου. Δεν πειράζει Λαρς, έχει κι αλλού πορτοκαλιές. Ξεκίνα από δίπλα, την πεταχτούλα.

Την ξεχάσατε αυτή; Πεταχτούλα την βάφτισα λοιπόν γιατί όταν πήγε ο Λαρς, σήκωσε μπούτι (με τζιν, κόσμιο, όχι στη φόρα) και ζήτησε υπογραφές εκεί, να πέσει και χούφτωμα ευγενικό (για να κρατάει το τραπέζι-μπούτι σταθερό) από Λαρς. Υποθέτω και από τους άλλους τρεις πριν. Τέλος πάντων, να'ναι καλά η κοπέλα και να με συγχωρεί αν το διαβάζει αυτό τώρα, ήμουν παρθένος στα 16 και θα ήθελα και εγώ μια ωραία κοπέλα να μου προτείνει το μπούτι να βάλω αυτόγραφο.

"Do you want to grab a beer after the show?" ρώτησε η κοπελιά παίζοντάς τα όλα για όλα. Ο Lars ψιλο-αδιάφορος μου φάνηκε, κάτι είπε ότι θα φύγουν μετά το show, δεν ξέρει τι θα κάνει, γενικά "μπααα" και εκεί. Αισθάνθηκα διεστραμμένα ικανοποιημένος που ο Lars εμφανώς γούσταρε πιο πολύ την αδερφή μου.

Και έτσι περάσανε όλοι οι Metallica μπροστά μου. Αλλά η φάση δεν τελείωσε εκεί. Τώρα που γνωριστήκαμε και χαιρετιστήκαμε, ήταν ώρα να αράξουμε παρεάκι και να τα πούμε.

Στο επόμενο: Μανογουωράδες και James Hetfield και το αυτόγραφο του Big Bob.

Update Ioύνιος 2024: Και όμως 31 χρόνια μετά βρέθηκε φωτογραφία από το meet and greet. Εδώ ο Lars Ulrich υπογράφει στον 16χρονο Vic, υπό το βλέμμα του Νάσου (δεξιά μου, με την Doris) και της Μαρίας (αριστερά μου, με την Ride the Lightning). Άπειρες ευχαριστίες στον χρήστη Costas DigitalAlkemist που μου την έστειλε!

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

Backstage with Metallica, 1993: Part V - Κιρκ Χάμμετ.

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

Πριν συνεχίσω την διήγηση για το πώς έβρισκα νέους τρόπους να νιώσω αμήχανα μπροστά στους Metallica, ήθελα να πω δυο πραγματάκια οργανωτικής φύσεως. Ξεκινώντας να πω αυτή την ιστορία, μα την αλήθεια, νόμιζα ότι θα το κάνω με την μία. Μετά κατάλαβα ότι είναι μεγάλο και είπα «ε, την τελειώνω στο επόμενο». Τελικά μου βγήκε μεγάλη και είμαι στο Part V και έχουμε ακόμα. Επειδή λοιπόν συνήθως την ξεπετάω προφορικά πολύ πιο γρήγορα, προβληματίστηκα. Είναι μακριά ακόμα μπάρμπά-Στρουμφ; “GET ON WITH IT!” ακούω το monty python πλήθος. Οπότε πρόγραμμα:

Μπορείτε να αναμένετε (προφανώς) ένα part για τον Kirk επαέ. Κατόπιν, ένα για τον Lars (θα είναι καλό αυτό - παίζουν οι μανογουωράδες), ένα για τη φάση mingle with the crowd (ακόμα καλύτερο - για τον ίδιο λόγο), όπου περιγράφονται οι στιγμές όπου οι Metallica κυκλοφορούν σαν κοινοί θνητοί με το πλήθος. Και τέλος, ένα λάιβ ριπόρτ από το χρονοντούλαπο του εγκεφάλου μου, όπου θα φαφλατίζω για την καλύτερη συναυλία που έχω δει ποτέ μου. Μισό να μετρήσω ...8. Εμ, VIII δηλαδή. Οχταλογία.

Αυτό δεν είναι τίποτα εντωμεταξύ. Μετά που θα ξαναπιάσω τους Ensemble θα σπάσω τα κοντέρ λατινικής αρίθμησης, ακόμα δεν έχει γίνει τίποτα (κυριολεκτικά).
Αυτά για το μπλογκ πρόγραμμα πάντως, εκτός έκτακτης επικαιρότητας-έμπνευσης-όρεξης-ότικάτσειφάση φυσικά. Πού είχαμε μείνει;

Είμασταν που λέτε οι παραταγμένοι κωλόφαρδοι ηλεκτρισμένοι από την καταιγίδα σεβαστικής σιωπής που ήταν το πέρασμα του James Hetfield. Σε αυτή την ατμόσφαιρα Δέους βγήκε ο Kirk. Και το μέρος πήρε μπρος. Κουλ μπρο, ριλάξ! Χαμογελαστός, «έλα φίλε μου!» και ύποπτος ενθουσιασμός, ο Kirk μας κάνει να νιώσουμε άνετα, χαλαροί και όμορφοι. Πιο κοντός από τον Jason, που τον είπα κοντούλη πριν. Με ανάποδο baseball cap και φρέσκο goatee, ο Kirk φτάνει χαρωπά στον Νάσο και υπογράφει ευδιάθετος αφίσες, εισιτήριο και πάσο.

“What is this Seattle stuff?” πετάει ο Νάσος χαλαρά κάτι που μου ακούστηκε αγενέστατο. Μάλλον μου φάνηκε θέλω να πω, καθώς η φράση συνοδεύτηκε από χάιδεμα του προαναφερθέντος goatee. Γκιλι-γκιλι φάση, «hey Kirk, πώς είναι αυτό έτσι;».
«Μα τι κάνεις;» σκεφτόμουν, του’ρθε του άλλου και άφησε μουσάκι και ήρθε Αθήνα για να του το χαϊδεύει ένας 15χρονος εξυπνακίστικα. Ο Kirk κουλαριστά στα παπάρια του κιόλας. “Heh”, το χαϊδεύει κι αυτός, χαμογελά λίγο παραπάνω, ανασηκώνει ώμους και έρχεται σε μένα. Υπογράφει εισιτήριο και του δίνω το Puppets. Και τότε αποφάσισε να δοκιμάσει πρώτη φορά την αλεπουδιά του.

“Hey man, I asked some guy on the plane to show me how to spell my name in Greek. Can I try?” με ρωτάει όλος προσμονή, προφανώς είναι η φάση που έχει βάλει στη ρουτίνα για να το κάνει ενδιαφέρον. «Θα το γράψω στα ελληνικά, να γίνει χαβαλές!» Γουστάρω, να ένα όμορφο μικρό πράγμα στο οποίο γίναμε μάρτυρες όσοι τυχεροί βρεθήκαμε εκεί. Την όρεξη του Kirk Hammet για παιχνίδι και το συνδυασμό του με την δίψα και το μεράκι για την μάθηση. ΟΚ, παπαριές, απλώς μου κάτσανε εξάρες, ο Χάμετ θα κάνει χαβαλέ και έπεσε σε μένα, νίκησα (κορόιδα διπλανοί κι έτσι).

“Sure man, go ahead!”, του λέω και σκύβω να δω το έπος που διαδραματίζεται μπροστά μου. Τέλεια, έχω την δικιά μου στιγμή με τον Kirk, οι προηγούμενοι πήραν μόνο το στάνταρ πακέτο. Παρακολουθώ με στομάχι που γουργουρίζει από ικανοποίηση. Ο Kirk γράφει προσεκτικά-προσεκτικά την λέξη Kιρk (sic). «Ε, όχι, δεν του δείξανε το μικρό κάπα», σκέφτομαι αγνοώντας πλήρως το γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν λέγεται Κιρκ. Ούτε ακριβώς Κερκ τον λένε αλλά είναι πολύ πιο κοντά στο πώς τον λένε σε σχέση με το Κιρκ. Θα έλεγε κανείς ότι ο τύπος στο αεροπλάνο ήταν μάπας δάσκαλος και εγώ κοιτούσα το κάπα και έχανα το κερκόδασος.

“Is that right man?!” με ρωτάει ο Κιρκ τόσο χαρούμενος που στενοχωριέμαι που του λέω “Er, the k’s not right, we write it in a different way”.
“Really? Show me the k man!”. Ενθουσιασμός! Νέα πράματα να μάθω! Και μα το Θεό, δίπλα στην υπογραφή Κιρk υπάρχει ένα μικρό «κ», γραμμένο από μένα υπό το μαθητικό βλέμμα του Kirk Hammet.

“Let me try it again man!” είπε ο αφοσιωμένος και ενθουσιώδης μαθητής, το όνειρο κάθε φιλολόγου. Μου βάζει Κιρκ,με άψογους ελληνικούς χαρακτήρες στα υπόλοιπα αυτόγραφα, με το ερωτηματικό χαμόγελό του να εισπράττει τον ενθουσιασμένο έπαινο για απάντηση. Εντωμεταξύ δεν ήμουν ο μόνος που είχε την διάθεση γλύφτη απέναντί του. Και οι γύρω μου του λέγανε εντυπωσιακά ζωηρά πόσο σωστά το έγραψε και «ΤΑ ΕΣΠΑΣΕΣ ΜΑΝ!» και τέτοια. Φοβερή φάση, τέρμα θετικό βάιμπ και με ευχαρίστησε με metal χειραψία και πήγε δίπλα στην αδερφή μου.

Και μετά τον έχασα, διότι υπήρχε συνωστισμός στην αρχή της ουράς. Έσκασε ο Lars Ulrich κατευθείαν πάνω στους μανογουωράδες.

Στο επόμενο: Lars Ulrich, (ακόμα πιο) κοντός και τζέντλμαν.

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

Backstage with Metallica, 1993: Part IV - James Hetfield in his cowboy hat

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

Κοντούλης ο Jason; Ψηλός λεβέντης ο James και με μια ηλεκτρική αύρα επιβλητικότητας που κυριαρχεί στον χώρο και σε κάνει να αισθάνεσαι τιποτένιο τσουτσεκάκι, ειδικά αν είσαι 16χρονος ψαρωμένος fanboy. Με την μουστάκα του, το καουμπόικο καπέλο του και μια αντίστοιχη ψηλή λεβέντισσα ξανθιά στο πλάι του, την φάτσα της οποίας δεν θυμάμαι καθόλου και δεν μπορώ να πληροφορήσω το κιτρινίζον κοινό αν ήταν η γυναίκα του.



Όλα τα βλέμματα πάνω του. Τα δικά μου συναισθήματα είναι μεικτά. Το Δέος και η Αμήχανη Βλακεία κυριαρχούν όπως και πριν αλλά υπάρχει και αυτή η απροσδιόριστη απογοήτευση που με έχει πιάσει από την στιγμή που πρωτάκουσα το Black Album και τώρα ενισχύεται ανησυχητικά: Δεν είναι πια στην ΦΑΣΗ. Ποια φάση; Την δικιά μου φάση, ΜΕΤΑΛ ΑΠ ΓΙΟΡ ΑΣ, Χ.Μ.Ρ.Μ., θρας τιλ ντεθ. Μπροστά μου έχω ολοφάνερη την απόδειξη ότι ο James είναι αλλού. Έχει υιοθετήσει ένα αισθητικό προφίλ που παραπέμπει σε country είδωλο, το οποίο το κουβαλάει με απόλυτη πειστικότητα. Είναι άλλωστε και η εποχή που όλη η μπάντα κάπου έχει βαρεθεί την ζωή της με τα τεχνοθρας του Justice και τα thrash γενικότερα και ζει το όνειρο με το straight heavy metal που είναι εθιστικά πιασάρικο με εξωγήινα τέλειο ήχο. Το Heavy σκέλος πάντως είναι εκεί. Σε δίσκο και James εννοώ. Λογικά, ο άνθρωπος αποστασιοποιείται από το μέταλ κλισέ και προσπαθεί να αισθανθεί άνετα με τον εαυτό του. Ε, ο εαυτός του εν έτει 1993 δεν έχει καμία σχέση με τον Hetfield του Cliff em All που εγώ είχα στο μυαλό μου. O James δίνει την εντύπωση του απόμακρου. Είναι απόμακρος. Βαριέται. Πρέπει να είναι η 300ή φορά φέτος που συναντάει 20 (-2 αμερικλάνους) άγνωστους μεταλλάδες που τον λατρεύουν σαν μέταλ θεό και αυτός είναι στην φάση κυνηγετικό καταφύγιο, καραμπίνα και μπύρα/βότκα. Θέλει προφανέστατα να βρίσκεται με την ξανθιά λεβέντισσα και όχι με κάποιους αγνώστους.


Ο Hetfield όπως τον αγάπησα και δεν τον γνώρισα

Αυτά όλα περνάνε από το μυαλό μου σε νανοσεκόντ και δεν τα αντιλαμβάνομαι ως καθαρές σκέψεις, μόνο σαν μια ενοχλητική θολούρα, τίποτα παραπάνω. Απλά εκείνη την στιγμή είμαι μεταξύ Δέους «ΜΑΛΑΚΑ Ο JAMES» και της ξεκάθαρης αίσθησης ότι ο άνθρωπος βαριέται και δεν συμμερίζεται τον ενθουσιασμό μου για το Metal. Απλά το ξέρω ότι συμβαίνει, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον άνθρωπο. Εδώ και ο μεγάλος μου αδερφός - γκουρού έχει βαρεθεί το μέταλ, δεν θα βαριόταν ο James; (made sense in my head)

Τέλος πάντων, ο James μπορεί να βαριέται αλλά είναι φιλότιμος και υπογράφει ευγενικά τα πάντα. Σε αυτό το σημείο είναι που παρατηρώ την αρχή της γραμμής. Τους Manowarάδες. Εξηγούμαι, μιας και το χρωστάω. Δεν ξέρω αν είναι όντως Manowarάδες, απλά χαιρετάνε με υπερβάλλοντα ζήλο με μεταλλική χειραψία και δεν παίρνουν αυτόγραφα στο χαρτί. Δηλαδή, μπορεί και να παίρνουν και να μην το πήρα χαμπάρι αλλά αυτό που παρατήρησα όταν γύρισα να δω τον James είναι ότι του ζητάνε να υπογράψει στο ΜΠΡΑΤΣΟ, αντρίκεια, στο γυμνό τους δέρμα. Δεν θέλει να είσαι πολύ έξυπνος για να καταλάβεις ότι μετά τη συναυλία το μπράτσο τους θα είχε γίνει ένας αηδιαστικά ιδρωμένος κώλος, με μια μαύρη μουντζούρα. Μετά τη συναυλία τους φαντάζομαι να δείχνουν την τεράστια μουντζούρα και να λένε στους φίλους τους «Να, εδώ μου υπέγραψε ο Ulrich!». Το σκέφτομαι καθώς υπογράφει ο καουμπόης, τον χαιρετάνε μεταλλικά πάλι και προχωράει στον αμάνικο, ο οποίος γεμίζει την μπλούζα υπογραφές. «Δεν θα την ξαναπλύνω ποτέ», μου λέει. Λογικό. Σκέφτομαι, μήπως και τα παιδιά στην αρχή σκεφτήκανε να μην ξαναπλυθούν ποτέ αντίστοιχα.

Ο James είναι στον Νάσο. Του υπογράφει εισιτήριο, πάσο, την αφίσα που πρέπει να ξεδιπλώσει, μέσα μου θέλω να την ξεδιπλώσει γρήγορα, βαριέται ο άνθρωπος, μην το χειροτερέψουμε. Προσπαθώ απεγνωσμένα να σκεφτώ κάτι γαμάτο να πω μέχρι να έρθει. Όλα είναι αφόρητα κλισέ. Σκατά. Ήρθε! Εισιτήριο. Συνειδητοποίηση πιο έντονη: Μαλάκα, είναι ο James Hetfield. Μπροστά μου. Εκείνη τη στιγμή θυμάμαι ότι έχω πόδια, γιατί τρέμουν, λες και πάω να δώσω εξετάσεις οδήγησης. Υπέγραψε το πάσο και το εισιτήριο κυριλέ. Ώπα, τα booklets! Προσπαθώ να ανοίξω το Kill ‘Em All. Ζορίζομαι γιατί κρατάω και τα άλλα δύο και το εισιτήριο και τα πόδια μου τρέμουν και μπροστά μου είναι ο Hetfield. Στο λόγο μου, εκείνη τη στιγμή ακούω στο κεφάλι μου τον James να τραγουδάει “You boring little fuck” από το So What? Νευρικό γελάκι «χεχ!» και σκέψη «ΣΚΑΤΑΑΑΑΑΑΑΑ, ΑΝΟΙΞΕ ΜΩΡΗ ΜΑΛΑΚΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑ». Ο James απαθώς, το παίρνει από τα χέρια μου, το ανοίγει με χαρακτηριστική ευκολία. Υπογράφει “To Bill”. Όλοι υπογράφανε “Το Bill”. Προφανώς τους το ζήταγα εγώ, δεν θυμάμαι να τους το ζητάω, είναι στο καμμένο μέρος του DVD-εγκεφάλου αυτό. Bill, διότι το Vic βγήκε και κόλλησε ένα χρόνο αργότερα, το Vasilis είναι δύσκολη λέξη και μάλλον θα το γράψουν λάθος. Το Basil δεν το χρησιμοποιώ ποτέ από τότε που γέλασε ένας Άγγλος φίλος γιατί του θύμιζε πάντα τον John Cleese στο Faulty Towers. Ε, στην Ελλάδα θεωρούμε ότι η αγγλική εκδοχή του «Βασίλειος» είναι Μπίλ, οπότε «στον Μπιλ».

Υπογράφει στον Έλληνα William λοιπόν ο Hetfield και προχωράει. Μπαίνω και εγώ στην ομάδα των παιδιών που «τελείωσαν» και χαζεύουν με τα καθυστερημένα χαμόγελα ευτυχίας τους επόμενους. Πάλι παπαριές αμερικάνικες οι αμερικάνοι, ενημερώνουν τον συμπατριώτη τους για το πόσο κλωτσάνε κώλο οι Metallica. Επίσης, του λέει “Nice hat!” που ήταν από τα κλισέ που λέγαμε πριν. “Thanks” με πιο βαριεστημένο ύφος ο James. Είναι πιο βαρετοί κι από μένα, καλά να πάθουν.

Και κάπως έτσι πέρασε από όλους. Η συνολική αίσθηση που άφησε είναι του Δέους, με την σιωπή να κυριαρχεί και να αφήνει ψαρωμένους πίσω τους τους πάντες. Νιώθω ανικανοποίητος, σαν να πέρασε η ευκαιρία και την κλώτησα, δεν ξέρω τι ακριβώς περίμενα, εδώ είχα σχέδιο με τον Jason και το έκανα σκατά, με τον James που δεν είχα, ακόμα χειρότερα. Καταπιέζω μια φωνούλα που είναι απογοητευμένη γιατί ο άνθρωπος βαριέται. Ε, τι περίμενες; Να χεστεί από την χαρά του και να είναι όλο ευτυχία που θα δει για χιλιοστή φορά κάτι αγνώστους να του λένε τα ίδια;

Και όμως. Η απάντηση ήρθε από τον επόμενο. Kirk Hammet. Στην καλή χαρά και με χαμόγελο και με διάθεση να χαβαλεδιάσει με τους παρευρισκόμενους. Συγκινητικά συμπαθέστατος. Ευτυχώς, οι μεγάλες ατάκες και τα επικά σκηνικά (“ fuck off!”) ήρθαν με Jaymz αργότερα, άφησε στίγμα γερό. Ευτυχώς, διότι δεν είναι δυνατόν να έχω ανάμνηση συνάντησης με τον Τζέιμαζα και να υπάρχουν 10 παράγωγα του ρήματος «βαριέμαι» (σόρι, 11) στο κείμενο.

Στο επόμενο: Ορεξάτος Κιρκ (sic) Hammet και αποτυχημένη εκμάθηση ελληνικής γραφής.

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front