Αυτή ήταν η πρώτη φορά που περίμενα ένα νέο δίσκο Wolf. Και... δεν έφαγα σφαλιάρα. Εκεί που είχα μπριζώσει και περίμενα να θριαμβολογήσω από το νέο πόστο στο Metal Hammer δυστυχώς δεν μου κάθεται. Για πρώτη φορά οι Wolf μου ακούγονται λίγο ήμεροι και χωρίς τις συνήθεις τους μεγάλες δόσεις υπερέμπνευσης. Διεκπεραιωτικοί. Τίμιότατοι μεν, με την ελαφρά παραπονιάρικη έννοια δε.
Υπάρχουν τρία έπη εδώ που δικαιολογούν και με το παραπάνω την επαφή με τον δίσκο: το Skull Crusher που ανοίγει το άλμπουμ, έχει και βίντεο, straight heavy metal διαμαντάκι με ρεφρέν που δεν ξεχνιέται με την καμία. Το Tales from the Crypt το οποίο λατρεύω (τόσο Wolf) και το K-141 Kursk που αναφέρεται στην τραγωδία με το ρωσικό υποβρύχιο με το όνομα του τίτλου, που το 2000 χάθηκε μαζί με τις 118 ψυχές στην άβυσσο της θάλασσας του Μπάρεντς. Κλείνει τον δίσκο με ιδιαίτερο τρόπο, πολύ ατμόσφαιρα και το κλείσιμο με τους στίχους "dive...into the void" αποτελεί από τις πιο δυνατές στιγμές των Wolf γενικώς, μου σηκώθηκε η τρίχα μόνο που το θυμήθηκα αυτή τη στιγμή, I shit you not.
Το ότι ξεχωρίζω αυτά τα τρία κομμάτια δεν είναι δήλωση "τρία κομμάτια δίσκος", μια χαρούλα πραγματικά ακούγονται και τα υπόλοιπα κομμάτια (το Full Moon Possession ή το Vicious Companions είναι καλά παραδείγματα), απλά σε μια μεγάλη, σχετικά παρόμοια σε ύφος δισκογραφία, με τόσους ύμνους είναι λογικό να μείνουν στο περιθώριο. Αυτά σαν προσωπική άποψη, όσο πιο αντικειμενικά μπορώ, τον δίσκο τον άκουσα και τον ευχαριστήθηκα αρκετά όταν βγήκε αλλά σήμερα τρία χρόνια μετά επιστρέφω στα 3 προαναφερθέντα έπη κατά 90%.
Όπως και να έχει, και o ίδιος ο Niklas θεωρεί ότι δεν διέπρεψαν ακριβώς σε αυτόν τον δίσκο εξαιτίας του κακού κλίματος στην μπάντα εκείνη την εποχή (που θα οδηγούσαν στην όχι και τόσο φιλική έξοδο του μουστακαλή κυρίου Axeman, ο οποίος ακούγεται σε 4 σόλο και τίποτα άλλο), προσωπικών προβλημάτων και κακής διάθεσης γενικότερα.
Από την άλλη, αν αυτός είναι ο κακός σου δίσκος, καλά τα πας!
O Roy Z έχει βάλει το χέρι του σε κάποιους από τους σημαντικότερους heavy metal δίσκους στα τέλη των 90ς και αρχές των 00ς, κυριολεκτικά έδωσε ώθηση και ξύπνησε κοιμισμένα θηρία (Bruce, Rob) και έσωσε την τιμή τους επίσης από τα ρεσιτάλ αστοχίας αμφοτέρων. Μεγάλο κεφάλαιο ο άνθρωπος. Ο κύριος Ζεντ λοιπόν που λέτε πηγαίνει να παρακολουθήσει μια συναυλία του αγαπημένου του Robin Trower (Procol Harum, Robin Trower band). Στο αυτοκίνητο ο φίλος του έχει και παίζει το Evil Star. Ο Roy Z κολλάει άσχημα στο βαθμό που κάθεται στο αμάξι για να μην χαλάσει την ακρόαση ενώ έχει ξεκινήσει η συναυλία και χάνει 2-3 τραγούδια. Με την κυκλοφορία του The Black Flame το άτομο γίνεται οπαδάρα οπότε και στέλνει mail στους Wolf ζητώντας να συνεργαστεί μαζί τους. Προφανώς και δέχονται και έτσι μετά από κάποια Accident of Birth, Chemical Wedding και Resurrection βάζει το χεράκι του σε άλλη μια από τις (λίγες) κορυφές του σύγχρονου heavy metal.
Εκτός του κυρίου Ζήτα όμως υπάρχουν και ωραίες συμμετοχές. Ο Mark Boals κάνει δεύτερα φωνητικά στο Love at First Bite (ΟΚ, ντάξει, δεν ξεχωρίζει και πολύ) και ο Hank Shermann (ο βασικός συνθέτης του Melissa, νιώστε) μοστράρει ένα θαυμάσιο σόλο στο ομώνυμο του δίσκου. Όλα φαίνονται ζάχαρη στα χαρτιά. Στην πράξη είναι ακόμα καλύτερα. Οι Wolf στο Ravenous παρουσιάζονται πάλι άψογοι, ώριμοι, εντελώς Wolf, πλέον χαρακτηριστικότατοι. Ισχύει και εδώ ότι όποιος σας πει ότι "κλέβουν Maiden" είναι επικίνδυνα άσχετος και καλή ένδειξη για να το έχετε γενικώς υπόψιν ότι πρόκειται περί μαλάκα που έχει αποψάρα για δίσκους *που δεν έχει ακούσει* (τι λες; υπάρχουν και τέτοιοι;).
Μεγάλη έμπνευση χαρακτηρίζει και αυτόν τον δίσκο. Σε προσωπικό επίπεδο θεωρώ πως ο δείκτης καυλωμένης έμπνευσης δεν πικάρει σε κάθε κομμάτι του δίσκου αλλά μα την αλήθεια, πικάρει τουλάχιστον στον μισό δίσκο και για τον υπόλοιπο έχω να πω ότι είναι τουλάχιστον πολύ, πολύ καλός. Άνετο σερί άκουσμα άπειρες φορές αλλά για να τα λέμε και όλα, κάποια κομμάτια έφαγαν ΠΟΛΥ περισσότερο repeat. Το τρίο της εισαγωγής σκοτώνει πραγματικά. Ιδανικό ξεκίνημα με το Speed On, όνομα και πράμα, και συνέχεια με το Curse You Salem που αποτελεί και μια από τις καλύτερες συνθέσεις της μπάντας, ανετότατα. Μεγάλο Mercyful Fate παιχνίδι, με την αγαπημένη συνήθεια του Niklas να μπάζει το τραγούδι με σόλο-χειροφρενιά τεράστιας πόρωσης. Μπαίνουν και οι στίχοι με το "Back in 1692, the year of the black witch", ΠΟΣΟ ΧΕΒΥ ΜΕΤΑΛ ΡΕ, τεράστιο έπος. Voodoo στο καπάκι, mid tempo και τέρμα πιασάρικο, vocal lines που δεν ξεχνιούνται ποτέ, λογική επιλογή για video.
Το "πιασάρικο" παρεμπιπτόντως είναι σίγουρα ιδανικό να περιγράψει την κατάσταση που επικρατεί στον δίσκο, πραγματικά μιλάμε για σπουδή σε κολλητικά ριφ, hooks και ρεφρέν. Όχι «μελόντικ μέταλ» τρύπια μπιγκ μπάμπολ hooks της οκάς, μιλάμε για ΧΕΒΥ ΜΕΤΑΛ. Καθόλου τυχαία πάντως ο δίσκος αποτελεί αγαπημένο άκουσμα πολλών οπαδών τους, τίτλος που διεκδικούν τουλάχιστον 4 δίσκοι τους, αδιάψευστος μάρτυρας υψηλής ποιότητας. Νομίζω πάντως πως το Ravenous θα κέρδιζε σε ένα τέτοιο poll στην Aγγλία, η οποία τους αγκάλιασε σε αυτόν τον δίσκο και έκτοτε τους αγαπάει πάρα πολύ και κάνει εμένα να ντρέπομαι τριπλά που οι Έλληνες έχουμε μείνει πίσω. Δεν είναι δυνατόν οι Άγγλοι ρε φίλε να έχουν πάρει πρέφα τους Wolf (τους Hell λογικό είναι, Άγγλοι είναι!) και εμείς να λέμε "ναι, καλή μπάντα, δεν λέω". ΤΙ ΔΕΝ ΛΕΣ ΡΕ ΑΝΙΩΘΕ ΚΑΙ ΑΜΠΑΛΕ ΚΑΙ ΚΑΗΜΕΝΕ; Αλλά ξέφυγα…
Δεν έχω να προσθέσω πολλά ακόμα. Πάρτε το, ακούστε το και με λίγη τύχη θα πιάσετε τις κομματάρες σαν το Mr. Twisted (υπέροχο, υπέροχο, σόλο – σας είπα ότι ο Niklas παίζει σχεδόν όλες τις κιθάρες στο δίσκο;) ή το Love at First Bite ή το Whiskey Psycho Hellions με την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και ριφ.
Τόσες σερί δουλειές δεν πηγαίνουν χαμένες (εντελώς...) μιας και οι πωλήσεις τους μένουν στα ίδια επίπεδα σε κάθε κυκλοφορία την στιγμή που κάθε χρόνο οι πωλήσεις παγκοσμίως πέφτουν δραματικά, σημάδι ότι αυξάνουν την δυναμική τους σε κάθε κυκλοφορία. Μαζί στους νέους οπαδούς και εγώ που επιτέλους έχω πάρει χαμπάρι, κάνω catching up στην φάση και μου τρέχουν τα σάλια για τον νέο τους δίσκο.
Τι θέλω να ακούσω live: CURSE YOU SALEM. Οποιοδήποτε άλλο από τους τίτλους που αναφέρθηκαν.
Εδώ είμαστε. Κύριοι, έχουμε θέμα: ο καλύτερος δίσκος heavy metal της περασμένης δεκαετίας σύμφωνα με την άποψη του γράφοντος. Η πρώτη επαφή με τον δίσκο και το συγκρότημα περιγράφεται αλλού και δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για την σφαλιάρα που έφαγα, το κόλλημα που οδήγησε σε εθισμό και λιώσιμο της δισκογραφίας τους.
Σε αυτόν τον δίσκο για πρώτη φορά κάθεται πίσω από την κονσόλα κάποιος άλλος από τον Peter Tagtren. Οι Wolf οδεύουν προς τα περίφημα Fredman Studios και τον Fredrik Nordstrom και η επιλογή τους δικαιώνει απολύτως καθώς διατηρούνται ατόφια τα στοιχεία του ήχου που τους χαρακτηρίζουν αλλά βαραίνουν αισθητά και ο κιθάρες γίνονται απολαυστικά πιο αιχμηρές, πράγμα το οποίο κάνει τα κομμάτια να κόβουν φέτες.
Το δεύτερο πράγμα που ξεχωρίζει είναι ότι η φωνή του Niklas βγάζει μια μεγαλύτερη ωριμότητα και αυτοπεποίθηση, πραγματικά είναι άψογος. Πάντοτε ήταν εξαιρετικός - εξαιρώντας την συγκριτικά άτολμη και άνευρη ερμηνεία του στο ντεμπούτο - αλλά εδώ έχει *αέρα* αν με εννοείτε.Ένας λόγος για αυτό είναι ότι εκείνη την εποχή συμμετείχε σε μια παραγωγή του Jesus Christ Superstar (αλλάζοντας πλέον το επώνυμό του σε Stalvind), που εκτός των άλλων οδήγησε στο να πέσει μεγαλύτερη δουλειά στον τομέα των στίχων όπως λέει ο ίδιος. Ένα δεύτερο πολύτιμο μάθημα από αυτή τη συμμετοχή ήταν και η αξία της προσεκτικής δομής των κομματιών και το κυνήγι του hook στα ρεφρέν. Όχι ότι είχαν πρόβλημα προηγουμένως αλλά είναι γεγονός ότι σε αυτόν τον δίσκο το επίθετο που γυροφέρνει το μυαλό μου όταν σκέφτομαι το songwriting είναι "ΑΨΟΓΟ". Αν παραμιλούσα στην κριτική του Evil Star, εδώ έχω κενό βλέμμα, μου στάζουν σάλια από το μισάνοιχτο στόμα και ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΩ ΡΕ.
Το The Bite είναι ΤΟ αγαπημένο μου κομμάτι Wolf μαζί με το Children of the Black Flame και είναι και τα δύο μαθήματα τελειότητας heavy metal. Τι ριφ, τι φωνητικές γραμμές, τι σόλο, τι ανάπτυξη, όλα είναι ΤΕ-ΛΕΙ-Α. Το αυτό ισχύει απολύτως για τα The Dead, Ι Will Kill Again, At the Graveyard, κομμάτια που τα βάζεις στον φίλο σου και του λες ΑΚΟΥ ΡΕ, ΝΑ ΧΕΒΥ ΜΕΤΑΛ. Εννοείται πως σε αυτό το σημείο της καριέρας τους όποιος μιλήσει για κλοπές Iron Maiden δεν είναι πια επιπόλαιος, είναι απλά άσχετος ή μούφας μεταλλοπατέρας και καλό θα είναι να σιωπήσει και να κάτσει να ΑΚΟΥΣΕΙ.
Δεν θα επεκταθώ. Τα πράγματα είναι πραγματικά πάρα πολύ απλά σε αυτόν τον δίσκο. Είναι ο δίσκος που και το 1987 να κυκλοφορούσε πάλι κλασσικός θα ήταν. Μάλιστα, ΚΛΑΣΣΙΚΟΣ. Απαραίτητος για κάθε δισκοθήκη. Τέλος.
Tι θα ήθελα να ακούσω live: κουβεντιάζοντας περί του επικείμενου setlist, ο Μανώλης έκανε μια σημαντική παρατήρηση την οποία προσυπογράφω. «Αν δεν παίξουν το Children of the Black Flame θα είναι σαν να βλέπεις Metal Church και να μην παίζουν το Metal Church. Γίνεται;» Δεν γίνεται. Εγώ θα συμπληρώσω ότι αν δεν ακούσω το The Bite θα δαγκώσω το λαρύγγι κάποιου. Αν θέλουν να παίξουν όλο το δίσκο, εγώ μέσα πάντως.
Να και τα σπουδαία. Αν το Black Wings ήταν μια αναβάθμιση του ντεμπούτου, το Evil Star είναι μια πλήρης αναβάθμιση των Wolf. Όχι στον τομέα του ήχου (παραμένει στα ίδια υψηλά επίπεδα από το χέρι του Tagtren - για τελευταία φορά) αλλά στον τομέα του songwriting, το οποίο αγγίζει την κορυφή.
Εδώ υπάρχει πολύ εντονότερο το άρωμα Mercyful Fate, σαφές άρωμα Judas Priest, το οποίο σε συνδυασμό με την σταθερή εσάνς Iron Maiden συνθέτουν το απολύτως αναγνωρίσιμο πλέον χαρμάνι των Wolf. Για να γίνω πιο κατανοητός, αυτός ο δίσκος θα μπορούσε να παρομοιαστεί με το Tales from the Twilight World των Blind Guardian ή με το Number of the Beast, δηλαδή με δίσκους που ο χαρακτήρας του συγκροτήματος ενηλικιώνεται. H χροιά του Niklas και η παραγωγή του Tagtren κατοχυρώνουν την σφραγίδα γνησιότητας. Καλή γνησιότητα φυσικά αλλά το θέμα είναι η ΕΜΠΝΕΥΣΗ. Και εδώ έχουμε έναν εκ των καλύτερων δίσκων heavy metal της δεκαετίας '00, γεμάτο ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ.
Πραγματικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω το αγαπημένο μου κομμάτι εκεί μέσα. Είναι από τους δίσκους (και αυτός και οι δύο επόμενοι και ο τελευταίος παρεμπιπτόντως) που το αγαπημένο μου κομμάτι αλλάζει ανά μήνα. Και όταν λέω ανά μήνα εννοώ ότι ο δίσκος έχει περάσει ΠΟΛΥ καιρό στο playlist γράφοντας διψήφιο αριθμό μηνών. Τα λιώνω τα Wolf, δεν είναι υπερβολές ποιητικής αδείας. Για κάποιο διάστημα αγαπημένο ήταν (ήταν; είναι;) το American Storm, με αυτό το εθιστικό ριφ και τα vocal lines από πάνω να παρασέρνουν και τον τελευταίο άνιωθο για να φτάσει στο ρεφρέν που πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ ποιος δεν θα κολλήσει να γκαρίζει "BLOOD SUCKEEEEEER!" για να αποτελείωσει τον ακροατή με αυτό το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ outro. Πριν συνέλθεις μπαίνει το μάλλον πιο πιασάρικο κομμάτι του δίσκου, το Wolf's Blood που έγινε και videoclip. Ιδανικό για να ψαρώσεις τον ανυποψίαστο, ελεεινά εθιστικό. Το πιο μεγάλο λύγισμα όμως το βίωσα λίγο πιο κάτω. Το Transylvanian Twilight (το nod στους Maiden του Powerslave στον δίσκο) με τα πραγματικά θαυμάσια solo του προλογίζει ένα από τα καλύτερα τραγούδια των Wolf: Devil Moon. Τι να γράφω τώρα, είναι από εκείνες τις στιγμές που οι μελωδίες της φωνής μου βγάζουν κουβάδες συναίσθημα, χωρίς καν να ξέρω πώς να το περιγράψω. Προσμονή, νοσταλγία, μοναξιά; Και σκάει (ω, πώς σκάει) στο κυρίως μέρος με αυτό το βασικό ριφ και αυτές τις μελωδίες της φωνής που... τέλος πάντων, μην σας πρήζω, κομμένα γόνατα, σηκωμένες τρίχες και όρκος πίστης στον Niklas.
Όπως ανέφερα, σε αυτό το δίσκο υπάρχει πολύ εντονότερο το άρωμα Mercyful Fate, το οποίο αποτελεί και μεγάλο ατού. Για του λόγου το αληθές τσεκάρετε το ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ Out of Still Midnight με το μπάσιμο με τα σόλο και την χαρακτηριστική τεχνοτροπία των MF στα ριφ. Το αυτό ισχύει για το The Dark που ακολουθεί, σολάρες παντού (πάλι χειροφρενιά σόλο! ΕΤΣΙ), ένα έπος που ακούς τους Mercyful Fate και τους Judas Priest χεράκι-χεράκι, σε τέλειο fusion. Εν ολίγοις, μιλάμε για δίσκο που δεν σηκώνεται η βελόνα, δεν πατάς skip για κανένα λόγο, όσοι νιώθουν ήδη μουρμουρίζουν γιατί δεν έχω μια κουβέντα να πω για το ομώνυμο έπος που ανοίγει το δίσκο (άλλο μεγάλο outro) ή για το Black Wing Rider που παντρεύει τους Priest (verse) με τους Maiden του Somewhere in Time (chorus). Αλλά ακόμα δεν τελειώσαμε. Ο δίσκος κλείνει επισήμως με μια καταπληκτική διασκευή στο Don't Fear the Reaper των Blue Oyster Cult και ανεπισήμως στην περιορισμένη έκδοση (δηλαδή αυτή που έχουν όλοι μέσω torrent) με μια αναπάντεχη διασκευή στο Die by the Sword των Slayer. Ενδιαφέρουσα το λιγότερο, σύμφωνα με τον Niklas η προσέγγιση της διασκευής ήταν πώς θα ακουγόταν αν αντί για τον Jeff Hanneman το είχαν συνθέσει οι Judas Priest. Ακόμα πιο αναπάντεχη είναι η διασκευή στους Ramones στο μελαγχολικό και άγνωστο για τα δεδομένα τους "I'm not Afraid of Life" το οποίο αποδίδεται πολύ όμορφα.
Συνοψίζοντας, εδώ έχουμε έναν πραγματικά θαυμάσιο δίσκο heavy metal ο οποίος απευθύνεται σε κάθε οπαδό των Iron Maiden, Judas Priest και Mercyful Fate, δηλαδή ΟΛΩΝ όσων ακούνε heavy metal αν θέλουν να λέγονται σοβαροί ακροατές του. Δεν είναι ο δίσκος που σου τινάζει τον εγκέφαλο με το καλημέρα, πράγμα αδύνατον εφόσον κυκλοφορεί 30 χρόνια μετά την απόλυτη ακμή των επιρροών του. Όμως θεωρώ εξίσου αδύνατον να αφήσει ασυγκίνητο ακόμα και τον τελευταίο τουρίστα, κάποια κομμάτια είναι πραγματικά τόσο πιασάρικα που δεν γίνεται αλλιώς. Αν υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δίνουν παραπάνω από ένα-δυο ακούσματα στους δίσκους πριν πάνε στο επόμενο download/youtube, ε, νομίζω πως θα αυξηθει πολύ ο αριθμός που συμφωνεί μαζί μου στο ότι εδώ έχουμε ένα από τα ελάχιστα (και επομένως πιο πολύτιμα) καταπληκτικά άλμπουμ heavy metal. Και σκεφτείτε πως δεν είναι ο αγαπημένος μου δίσκος Wolf. Είναι ο αγαπημένος δίσκος του Roy Z βέβαια, κάτι πρέπει να μετράει και αυτό - αλλά θα τα πούμε στο Ravenous για αυτά.
Τι θέλω να ακούσω live: Tώρα σωθήκαμε, είναι από τους δίσκους που σηκώνουν επετειακή περιοδεία που παίζεται ολόκληρος, ΑΝΕΤΑ. Ας πούμε ότι αν δεν ακούσω το American Storm θα χυθεί αίμα (δεν ξέρω ποιανού). Wolf's Blood, γίνεται να μην παιχτεί; The Dark; Καλά, δεν βάζω μαχαίρι στο λαιμό, αρκεί να μην αγνοηθεί ο δίσκος.
Στον δεύτερο δίσκο τους οι Wolf ακούγονται αναβαθμισμένοι σε κάθε τομέα. Στο εξώφυλλο βλέπουμε την δουλειά του μεγάλου Thomas Holm, υπεύθυνου για κάποια από τα αριστουργήματα που κοσμούν τα μνημεία πολιτισμού που είναι οι δίσκοι των King Diamond και Mercyful Fate. Στον τομέα της παραγωγής υπάρχει μια αισθητή ζωντάνια παραπάνω, παρόλο που ο ήχος είναι πολύ κοντά σε αυτόν του ντεμπούτου, απλώς πιο βαρύς. Πίσω από την κονσόλα πάλι ο πολύς Peter Tagtren.
Συνθετικά που μας ενδιαφέρει κιόλας, βρισκόμαστε στο ίδιο μοτίβο με πριν: Maiden, λίγο Mercyful Fate, περισσότεροι Priest και speed metal. Αυτή τη φορά όμως η Steve Harris μανία είναι πιο συγκρατημένη (δεν λείπουν κάποια "τρίμπιουτ/κλοπές" σημεία βέβαια) και πατάει πολύ περισσότερο στο Killers παρά στο Powerslave, ενώ το MF στοιχείο έχει πιο έντονη παρουσία, συνεπικουρούμενο από το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, την λαμπρή διασκευή στο Dangerous Meeting, το πρώτο κομμάτι δηλαδή του Don't Break the Oath. Το γεγονός ότι είναι λαμπρή η διασκευή και δεν ακούγεται καθόλου παράταιρη στο κλίμα του δίσκου λέει ίσως πολλά περισσότερα από ότι θα γράψω εγώ για την ποιότητα των Wolf.
Πίσω στο περιεχόμενο του δίσκου, εδώ υπάρχουν και κομμάτια που ξεφεύγουν εντελώς της γραμμής, όπως το κλασσικό Venom, που έχει έναν ξεσηκωτικό hard rock αέρα και live αποτελεί πάντοτε highlight. Το άλλο σουξέ του δίσκου το σπινταριστό Genocide υποκλίνεται στην εισαγωγή στους Maiden για δυο μέτρα και μετά πατάει το γκάζι τέρμα και παίρνει κεφάλια με τον εντελώς Wolf τρόπο του. Από εκεί και πέρα δικές μου αδυναμίες αποτελούν τα A World Bewitched και Unholy Night αλλά το επίπεδο μένει πολύ υψηλό παντού, δεν ξέρω τι κακό θα μπορούσε να πει κανείς για το Demon Bell ή το Night Stalker που ανοίγει τον δίσκο (υπάρχει και εφτάιντσο αυτό) ή το I Am the Devil. Να, πάλι γράφω ολα τα κομμάτια σχεδόν γιατί με πνίγει το κρίμα μην αφήσω κάποιο απέξω. Και αυτό γιατί με τους λίγους φανατικούς οπαδούς των Wolf που έχω κάνει κουβέντες, διαπιστώνουμε αξιοθαύμαστη απόκλιση στα αγαπημένα μας κομμάτια, χωρίς κανέναν να τον χαλάει το αγαπημένο του άλλου. Μην αφήσω κανέναν παραπονεμένο!
Εδώ θα πρέπει να αναφέρω ότι εκτός από τον Niklas Stalvind (εκείνη την εποχή χρησιμοποιούσε το επώνυμο Olsson) που είναι πολύ επηρεασμένος από τον Steve Harris, ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στον Daniel Bergkvist, ο οποίος είναι εμφανώς καλλιτεχνικό παιδί του Nicko McBrain (πολύ συγκεκριμένα), το οποίο είναι με τη σειρά του σημαντικός παράγοντας για την Iron Maiden συνάφεια. Εγώ πάντως το αναφέρω σαν κάτι απολύτως θετικό, γιατί πρώτον, ο Nicko McBrain είναι εκπληκτικός ντράμερ και το στυλ του εκλείπει πραγματικά από την σκηνή και δεύτερον, γιατί ο Daniel είναι ΑΞΙΟΣ και βαράει καλά (και γρήγορα, όπως πρέπει).
Φοβερός δίσκος, θα τον έβαζα μισό σκαλοπάτι πάνω από το ντεμπούτο γιατί ο Niklas τραγουδάει σαφώς με περισσότερο αέρα και αυτοπεποίθηση - και είναι φωνάρα το άτομο - και γιατί υπάρχει σαφής η αίσθηση ότι αρχίζουν και ξεκολλάνε από τις Μεηντενικές εμμονές (η λέξη κλειδί είναι "εμμονές", οι επιρροές είναι εμφανέστατα εκεί). Απαραίτητος για χεβυμεταλλάδες πάντως. Και 2 χρόνια μετά έρχονται τα ΣΠΟΥΔΑΙΑ.
Πιθανότατα ο πιο διάσημος δίσκος τους για τους πιο λάθος λόγους. Το αυθεντικό εξώφυλλο με τον στραβοζωγραφισμένο μπαμπουϊνο / λυκάνθρωπο με τα δάχτυλα-κοράκια έχει κάνει γύρες σε αρκετά μπλογκ. Αφιερώματα με τα χειρότερα εξώφυλλα, τα καλύτερα "so bad it's good" εξώφυλλα, τα πιο cult εξώφυλλα, κλπ. Και οι περισσότεροι μένουν εκεί, φανταζόμενοι αντίστοιχης ποιότητας μουσική.
Η αλήθεια είναι όμως ότι ο δίσκος είναι πραγματικά πάρα πολύ καλός. Πρόκειται για μια σπουδή (εν έτει 1999) στους Iron Maiden διασταυρωμένους με Mercyful Fate και τζούρες από Judas Priest. 'Ολα αυτά, συχνότατα μπριζωμένα σε speed metal τέμπο και με λίγο ατσάλι για γαρνιτούρα. Η παραγωγή είναι θαυμάσια, τίποτα πρόχειρο εκεί - ο ήχος του είναι (και αυτός) βασισμένος στους Iron Maiden, επιμελημένος από το χέρι του Peter Tagtren, τον γνωστό των Hypocrisy, κλπ.
Οι Iron Maiden (εποχής Powerslave) σίγουρα έχουν ένα κυρίαρχο ρόλο, δεν θα ήταν και τόσο περίεργο να ακούσεις ότι σε αυτόν τον δίσκο είναι οριακά κλώνοι τους, υπάρχουν και σημεία που είναι κραυγαλέα και δίνουν πάτημα για την λέξη "κλοπή". Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν και πολύ άδικο και κυρίως πολύ επιπόλαιο σαν κρίση. Πράγματι, η λατρεία στους Maiden δεν κρύβεται αλλά υπάρχουν τα προαναφερθέντα στοιχεία (MF, speed, κλπ) και βεβαίως η ιδιαίτερη φωνή του mastermind Niklas (άτολμη ακόμα αλλά μια χαρά) που τους δίνει μια ταυτότητα που σιγά-σιγά θα παγιωθεί στο εντελώς δικό τους ήχο στις επόμενες δουλειές τους. Μεγαλύτερη σημασία όμως έχει το ίδιο το songwriting το οποίο ναι μεν ενίοτε δανείζεται πατέντες του Harris με την ίδια διακριτικότητα που ο Kai Hansen ξεσηκώνει ριφ των Priest, αλλά επιδεικνύει και καταπληκτικές ριφάρες και κομμάτια που πρέπει να είσαι ιδιαιτέρως εμπαθής για να σταθείς εκεί (ή τεμπέλης). Ιδιαιτέρως δε, όταν την ίδια εποχή οι Iron Maiden δεν βάζανε και φωτιά στο δρόμο. Ή για να λαϊκίσω και λίγο, αν αντί για το Wicker Man (δεν συζητάω καν για τα δυο προηγούμενα άλμπουμ), που βγήκε ένα χρόνο μετά το Wolf, είχαν κυκλοφορήσει το Parasite ή το Desert Caravan θα είχαμε λαϊκό προσκύνημα και μαζική υστερία. Αλλά επειδή αυτή η επιχειρηματολογία ίσως ενοχλεί ας πούμε πως για τους ξενερωμένους του 1998/Virtual XI, αυτό εδώ θα ήταν έκρηξη ευτυχίας. Για να κλείσω το θέμα "βαριά επιρροή Iron Maiden" το Wolf έχει πολύ περισσότερο χαρακτήρα από ότι οι Savage Circus ή ακόμα και οι Stormwarrior (δεν συζητάω κάτι Monument). Και κατά την ταπεινή μου άποψη είναι και πολύ ανώτερο ποιοτικά σε σχέση με τoυς προαναφερθέντες, τους οποίους σημειωτέον γουστάρω.
Εν πάση περιπτώσει στην άνω παράγραφο τελειώνουν τα όποια αρνητικά επιχειρήματα μπορεί να επιστρατεύσει κανείς. Επιστρέφοντας στην ουσία, το περιεχόμενο του δίσκου δηλαδή, μιλάμε για εξαιρετικό, speed/heavy metal που κορυφώνεται σε κομμάτια σαν το αγαπημένο μου Mercyful Fate on speed, Moonlight. Έτερο αγαπημένο το Electric Raga, που έχει και μια ωραία σιταρο-εισαγωγή για χρώμα και την πολυαγαπημένη μου ανατολίλα σαν άρωμα.
Τι θα λέγατε για ατσάλι και speed σε χρονική διάρκεια crossover μπάντας; In the Shadow of Steel, η ρουκέτα που ανοίγει τον δίσκο και τελειώνει μετά από ενάμιση λεπτό. Και βέβαια Μεηντενικά έπη με διάσπαρτες εκπληξούλες σαν τα Parasite (κορυφαίο), Desert Caravan, Voyage και το Sentinel. Και καταληκτήριο έπος (απογειώνεται στις αλλαγές βρίσκω) In the Eyes of the Sun.
Δισκάρα. Ακόμα και το ξεσήκωμα των Maiden να τους προσάψεις, δεν γίνεται να αρνηθείς ότι το songwriting και το επίπεδο παιξίματος είναι πολύ υψηλό. Κι αν βλέπεις και πιο πέρα και σε τραβάει η ταχύτητα και φυσικά αυτό το άρωμα King Diamond, ε, μονόδρομος. Για μένα είναι ένα καθαρό 8άρι με στιγμές για 9. Και όμως, αυτή η δισκάρα είναι από τους πιο αδύναμους δίσκους τους και αυτό μόνο για την υπερβολική αναφορά στους Maiden και την ατολμία του Niklas στα φωνητικά.
Τι θα ήθελα να ακούσω live: Moonlight, In the Shadow of Steel, Electric Raga
Στις 8 Μαρτίου έρχονται οι Wolf από την Σουηδία για πρώτη φορά στην Ελλάδα για συναυλία. Η είδηση έχει περάσει στα ψιλά, δεν γνωρίζει πολύς κόσμος τι εστί Wolf. Και τον Μάρτιο έχει πολλές συναυλίες από πιο ηχηρά και δημοφιλή ονόματα. Έρχονται οι Carcass, οι Sanctuary, οι Epica, οι Primordial, οι Haunted και άλλοι. Γιατί να πάει κανείς στους Wolf;
Θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί.
1. Οι Wolf είναι κατά την ταπεινή μου άποψη, η καλύτερη heavy/power metal μπάντα της τελευταίας 15ετίας, Για μένα αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο και οριστικό. Έχει την δισκογραφιάρα με το σπάνιο σερί, έχει τους ΥΜΝΟΥΣ, έχει την αποψάρα, τα έχει όλα ρε παιδί μου, μαζί με και επιρροές Mercyful Fate/King Diamond. Δεν ξέρω ποιο γκρουπ πιστεύει ο καθένας ότι αξίζει αυτή την διάκριση. Οι Slough Feg ίσως; Δεκτόν κι ας έχω άλλη άποψη. Το θέμα είναι ότι δεν είναι πολλές, είναι 2-3 που διεκδικούν τον τίτλο με σοβαρότητα (δηλαδή να έχουν και την ανάλογη δισκογραφία). Μια από αυτές (ΑΥΤΗ!) έρχεται για πρώτη φορά, με δισκάρα στις αποσκευές. Ιστορική εμφάνιση από κάθε άποψη.
2. Οι Wolf έχουν καταπληκτική φήμη για τα live τους και μάλιστα έχουν την φήμη ότι ψαρώνουν ακόμα και το κοινό που δεν είχε προηγούμενη εμπειρία. Αν ανατρέξετε σε σχόλια θεατών από το Bloodstock (UK) ή το ProgPower (USA) θα το διαπιστώσετε και μόνοι σας.
3. Είναι η συναυλία που στο μέλλον πολλοί θα χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο που την έχασαν. Για αυτό είμαι απολύτως βέβαιος, γιατί είμαι απολύτως βέβαιος ότι κάποια στιγμή θα αναγνωριστεί καθολικά η αξία τους.
4. Ιron Maiden, Mercyful Fate, Judas Priest. Οι Wolf είναι το συγκρότημα που συνδυάζει ΙΔΑΝΙΚΑ, με ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ αυτούς τους τρεις τιτάνες του heavy metal. Φρονώ πως όποιος είναι οπαδός των ανωτέρω θα γίνει πολύ εύκολα οπαδός των Wolf. Εν δυνάμει δηλαδή ΚΑΘΕ χεβυμεταλλάς. Το γιατί δεν τους λατρεύουμε εδώ είναι ένα μυστήριο (όχι τόσο δύσκολο...) αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Βασικά, καιρός είναι επιτέλους να τους μάθουμε. Δεν το παίζω ψαγμένος και μεταλλοπατέρας παρεμπιπτόντως. Μέσα στον κόσμο που ζούσε σε βαθιά άγνοια για την μπαντάρα, μέχρι πρόσφατα ήμουν και εγώ.
Πάμε ελάχιστα χρόνια πίσω, 2009 συγκεκριμένα, όταν επιτέλους μου άνοιξαν τα στραβά μου και ΕΙΔΑ ο αόμματος.
-------
Είχαμε καιρό να τα πούμε με τον Μανώλη. Είχαμε χαθεί και μαζί είχε χαθεί και η πηγή που αναβλύζει μέταλ, μιας και ο Μανώλης ήταν ανέκαθεν η κατ'εξοχήν πηγή γνώσεων, νέων ακουσμάτων, παλαιών ακουσμάτων και βεβαίως ο απόλυτος συνομιλητής για μεταλλοκουβέντες. Ο γκουρού του Χέβυ Μέταλ, ο πιο ψαγμένος και ενημερωμένος μεταλλάς που γνωρίζω και κυρίως ένας ακροατής που έχω ΜΕΓΑΛΗ εμπιστοσύνη στο γούστο του. Αν ο Μανώλης λέει ότι κάτι είναι καλό, ΕΙΝΑΙ καλό. Εγγυημένα. Διαπιστωμένο αυτό ξανά και ξανά (και ξανά) από το 1993.
"Άντε ρε Μανώλη, βάλε μου την γκρουπάρα τώρα, αυτή που δεν έχω πάρει χαμπάρι ακόμη τόσα χρόνια" του είπα, ζητώντας ένα καινούργιο άκουσμα. Είχαμε να βρεθούμε χρόνια σπίτι του (ένας χώρος 20% έπιπλα, 5% κενό και 75% βινύλια - παντού) οπότε δεν μπορεί, στάνταρ κάτι καλό θα είχε βρει.
"Wolf έχεις ακούσει;", με ρώτησε αμέσως.
"Όχι", απάντησα. Είχα ακούσει το όνομα προηγουμένως; Ποιος ξέρει; Πολύ generic, μπορεί ναι, μπορεί όχι. Σίγουρα δεν είχα καμιά ιδέα για το τι να περιμένω.
"Ωραία. Ετοιμάσου λοιπόν να ακούσεις τον καλύτερο heavy/power metal δίσκο της δεκαετίας"
"Βαριά κουβέντα", είπα.
"Ρε, με ξέρεις να λέω μαλακίες;"
Μου έδωσε να δω το βινύλιο. The Black Flame. ΟΚ. Το καλύτερο heavy metal της δεκαετίας έχει βγει μόνο σε 500 κόπιες; Ωπ, μπλουζάκι King Diamond ο θεός στο οπισθόφυλλο. Πριν θυμηθούν όλοι πόσο κουλ είναι. Πόντος υπέρ τους.
Και το κομμάτι μπήκε. Children of the Black Flame.
Ώπα. ΩΠΑ. Άμεσο ψάρωμα. "Γαμάει αυτό". "Εμ, τι σου λέω;". Αυτό ήταν. Μου έδειξε τον δρόμο και εγώ τον ακολούθησα με χαρωπά βήματα και μαύρη λύσσα. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα (ευχαριστώ ίντερνετ, ευχαριστώ τόρεντς - εκτός από τον μαλάκα που δεν είχε βάλει την διασκευή MF στο Black Wings, μπράβο ρε, πολύ έξυπνος) είχα αποβλακωθεί εντελώς με την πάρτη τους. Iron Maiden, King Diamond, Judas Priest, σολάρες παντού, τι σε μπασίματα χειροφρενιές, τι δισολίες, χέβυ μέταλ ΡΕ, φωνητικά με χαρακτήρα - όλα άψογα. Κι αν εδώ κι εκεί υπάρχουν γνώριμες μελωδίες και ριφ, δεν πειράζει, αφού σκοτώνουν, κολλάνε τόσο άψογα. Το βασικότερο; ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ, ΥΜΝΟΙ, πραγματικά δεν πίστευα σε πόσα κομμάτια έπεφτα πάνω που κόλλαγα. Δεν μιλάμε για δυο-τρία ξεχωριστά και αρκετά καλά κομμάτια, που την σήμερον ημέρα περνάει για μεγάλη ποιότητα. Μιλάμε για ποσότητες Maiden, KD, Running Wild, δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει ο επόμενος ύμνος. Και να ξέρετε, ΔΕΝ τα λέω αυτά εύκολα.
Εν πάση περιπτώσει, η πορεία ήταν λιώσιμο στο Black Flame, λιώσιμο στα Ravenous και Evil Star (ούτε σειρά, ούτε τίποτα), τσοντα τα δύο πρώτα, ψύχωση, να μην βαριέμαι με τίποτα. Μετά ψύχωση με το Evil Star ("λοιπόν, τελικά αυτό είναι στο ίδιο λέβελ με το Black Flame, τι τελειότητα!"), ξανά το Ravenous, πάμε και τα πρώτα πάλι, ανακάτεμα την τράπουλα, στο αυτοκίνητο η οικογένεια έχει υποστεί καταναγκαστική εκπαίδευση στην δισκογραφία Wolf.
Ιανουάριος 2011, ο Κώστας Χρονόπουλος μου ζητάει να γράψω ένα κείμενο για το Metal Hammer για την νέα στήλη όπου κάθε μήνα γράφει ένας αναγνώστης από το forum του περιοδικού. Γράφω μια χαριτωμένη μπούρδα και κλείνω με τα εξής λόγια:
"Αν θέλετε το καλύτερο άλμπουμ [της περασμένης δεκαετίας] που ήταν στην γκοσμάρα του και Χ.Μ.Ρ.Μ. (δεν είναι δύσκολο, το Ρ σημαίνει «ρε». A!), τότε εγώ προτείνω Wolf - The Black Flame. Εκπληκτικές συνθέσεις, φωνάρα, καμία φειδώ στα σόλο, The Bite και Children of the Black Flame, άξιοι!"
Ανακαλύπτω ότι υπάρχουν κι άλλοι που συμφωνούν ότι πρόκειται για την καλύτερη χέβυ μέταλ μπάντα της δεκαετίας και ο Κετιγένης το γράφει κιόλας στο Metal Hammer, στην κριτική του Legions of Bastards που κυκλοφορεί την ίδια χρονιά. Ο πρώτος δίσκος που περίμενα να βγει είναι μια μικρή απογοήτευση με την έννοια ότι δεν μου τσαλακώνει τα μυαλά όπως το σερί των προηγούμενων τριών αλλά και πάλι υπάρχουν κάποιες συνθεσάρες που μόνο οι Wolf μπορούν να δώσουν. Τρεις με το δικό μου μέτρημα, μάλλον φτωχό για την μπαντάρα, άπιαστο όνειρο για κάτι "traditional" τσουτσέκια της οκάς που έχουν γεμίσει τον τόπο. Ε, δικαιούνται και έναν μετριοκαλό δίσκο, αφού έχει και έπη μέσα, είμαστε κομπλέ.
Και μετά η ζωή συνεχίστηκε ήσυχα με μένα να ποστάρω πολύ συχνά Wolf στο facebook. Κάθε τρεις και λίγο με πιάνει παροξυσμός και ποστάρω καμιά δεκαριά youtube τους, τα συνηθισμένα αγαπημένα (από καμιά 20αριά) - είναι διπλός ο λόγος. Πρώτον, όταν ακούω κάτι και με ενθουσιάζει, συνήθως το ποστάρω. Ε, Wolf, συνεχής ενθουσιασμός, κάπως έτσι Wolf παντού. Ο δεύτερος λόγος, ΠΡΕΠΕΙ να τους μάθουν όλοι, ΓΙΑΤΙ δεν μιλάνε όλοι για αυτούς; Γιατί ασχολούνται μόνο με το εξώφυλλο του πρώτου; Γιατί όλες οι ορδές των Maidenάδων δεν τους προσκυνάνε ενώ πρόκειται ΜΑΚΡΑΝ της δεύτερης για την καλύτερη μπάντα που ακολουθεί στα ίχνη τους και δεν πιθηκίζει (το να βάλει στο χέρι κανα δυο ριφάκια δεν μετράει, ρωτήστε και τον Kai Hansen!) Όλοι αυτοί που κόπτονται για τον θεό τον King Diamond και τους Mercyful Fate και εξυμνούν κάτι δευτεροκλασάτα πράγματα αλά Attic, In Solitude, Portrait (που μου αρέσουν, τα έβαλα με προσωπική σειρά αξιολόγησης!) γιατί δεν τις κόβουν με κάτι Curse You Salem ή Out of Still Midnight ΥΜΝΟΥΣ; Και πότε θα έρθουν οι θεοί για κανά live; Φαντάσου, Iron Maiden - Maiden England περιοδεία με King Diamond και Wolf. ΚΟΛΑΣΗ. Και τέτοιες φαντασιώσεις. Σιγά μην έρθουν ποτέ οι Wolf, αφού κοιμόμαστε όρθιοι.
ΘΑ ΔΟΥΜΕ WOLF ΡΕ! ΘΑ ΔΟΥΜΕ WOLF!!! Μισό, θα δούμε Wolf όλοι που πρέπει; Δεν ξέρω, είμαστε λίγοι, είμαστε πολλοί; Πόσοι είμαστε; Δεν ξέρω! Άρα:
5. Θέλω να έχει κόσμο, να νιώσει, να γουστάρει, να το ζήσει αυτό. Θέλω να είναι ένα live που να πέσουν οι τοίχοι, όπως πρέπει, που να πάρει δεν γίνεται να παραμιλάει το Bloodstock και το ProgPower στην άλλη μεριά του πλανήτη και εμείς που είμαστε ΧΕΒΥ ΜΕΤΑΛ ΧΟΤΣΠΟΤ να πάμε 150 άτομα και να λέμε την άλλη μέρα πόσο γάμησαν οι μεν, πόσο ξεφτίλες είναι οι δε (αυτοί που δεν ήρθαν) και τα γνωστά κακομοίρικα. ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΛΑΪΒΑΡΑ από κάθε άποψη. Με λαό.
Έτσι, θα κάνω ότι μπορώ να πείσω όποιον μπορώ ότι αυτό το λάιβ δεν χάνεται. Πρωτίστως, θέλω να κάνω ότι μπορώ για να μάθει ο κόσμος τους Wolf και να ασχοληθεί μαζί τους. Εκτός των άλλων, αυτή η συναυλία δεν έχει πίσω της ομάδα προώθησης, είναι αφημένη στην διακριτικότητα των οπαδών να την τιμήσουν. Τα παλιότερα χρόνια την προώθηση την αναλάμβαναν οι οπαδάρες από τα fan club. Σχημάτιζαν τα street teams αυτοβούλως, τύπωναν flyers και γέμιζαν τον τόπο. Για την καύλα τους. Αυτό και τα επόμενα ποστ που θα ακολουθήσουν είναι το δικό μου αντίστοιχο ενός Wolf Team. Και θα παρακαλέσω θερμά, όποιος βλέπει θετικά το συγκρότημα να με βοηθήσει και να διαδώσει αυτά τα κείμενα, ποστάροντάς τα στο facebook, κάνοντας share με φίλους κλπ. Και για τους καλοπροαίρετους: κανείς δεν με έχει βάλει να το κάνω αυτό, δεν με πλήρωσε ποτέ κανείς (αχαχαχαχα), δεν συνεννοήθηκα με κανέναν διοργανωτή ή μέλος της μπάντας, δεν έχω να κερδίσω απολύτως τίποτα από αυτό, εκτός από την μεγάλη χαρά που αποτελούσε πάντοτε το κίνητρο να γράφω περί METAL: spread the music, let the metal flow. Οι Wolf είναι μαζί με τους Vektor, οι αγαπημένες μου μπάντες των τελευταίων ετών. Για τους Vektor έχω γράψει πολλά. Καιρός ήταν να κάνω το ίδιο και για τους Wolf.
Το πρόγραμμα μέχρι την συναυλία έχει: Δισκοκριτικές για κάθε δίσκο των Wolf. Ένα άρθρο με μια ματιά στην μπάντα μέσα από τις δηλώσεις των μελών της και τέλος ό,τι ήθελε προκύψει.
ΥΓ: Ευχαριστώ θερμά τον Κώστα από το Steel for an Age zine για την παραχώρηση σημαντικότατου υλικού, την ανταλλαγή απόψεων και ακόμα περισσότερο γιατί είναι οπαδάρα και αυτός και νιώθει!
Σήμερα 2 Φεβρουαρίου 2015, συμπληρώνονται 13 χρόνια από τον θάνατο του Paul Baloff, ενός από τους σημαντικότερους metal frontmen που πέρασαν, με ΤΕΡΑΣΤΙΑ επιρροή στο thrash metal. Με αφορμή την επέτειο αυτή βάζω εδώ το κάτωθι κείμενο που είχε δημοσιευτεί αρχικά στο Metal Hammer Αυγούστου 2013. Προσθέτω και κάποια πράγματα που δεν χωρούσαν τότε.
Όνομα: Paul Baloff (προφέρεται Μπέιλοφ. Η καταγωγή του ονόματος είναι από την Ρωσία)
25/4/1960 – 2/2/2002
Bands: Exodus, Piranha, Heathen
Μεγαλωμένος μέσα στα ζόρια και την φτώχια, ο Paul Baloff ήταν το απόλυτο thrash metal κτήνος. Η ιστορία του δεν χωράει εδώ, θα πρέπει να με πιστέψετε απλώς ότι αυτός ήταν η επιτομή και η εμπροσθοφυλακή του thrash metal πνεύματος ανάμεσα στην κοχλάζουσα σκηνή του Bay Area. Ο Baloff ενσάρκωνε στην larger-than-life περσόνα του αλλά και τα πραγματικά ακραία (από το ‘83 ήδη) φωνητικά του, την ΒΙΑ και την πόρωση. Και ο “poser killer” λόγος του ήταν ΝΟΜΟΣ. Αναλογιστείτε ότι όταν οι Slayer επισκέπτονταν το Bay Area για πρώτη φορά έχοντας κυκλοφορήσει το “Show No Mercy”, πρώτον, άνοιγαν για τους Exodus (χωρίς δίσκο) και δεύτερον το κατά Baloff διαπαιδαγωγημένο κοινό τους έβαλε να κόψουν πάραυτα τις ποζεράδικες L.A. αηδίες με τις μάσκαρες στα μάτια. Δυστυχώς το κάψιμο με τις καταχρήσεις του στοίχισε την καριέρα και πιθανώς οδήγησε και στο εγκεφαλικό, όταν το νιοστό reunion έδειχνε ότι θα έπιανε τόπο.
Death
Το τελευταίο πράγμα που έκανε ο Paul στην ζωή του ήταν μια βόλτα με την μηχανή του στις 31 Ιανουαρίου του 2002. Αφού επέστρεψε στο διαμέρισμά του, η κοπέλα του τον άφησε για δυο λεπτά για να πάει να κλειδώσει κάτω. Όταν επέστρεψε, ο Paul ήταν ήδη στο πάτωμα με σπασμούς από ένα βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Όταν εισήχθη στο νοσοκομείο ήταν σε βαθύ κώμα και μετά από δυο μέρες οι γιατροί τράβηξαν τη πρίζα αφού ήταν κλινικά νεκρός, χωρίς εγκεφαλική δραστηριότητα.
Moment of glory
Murder in the Front Row κύριοι – BONDED BY BLOOD! Μην μείνετε όμως μόνο εκεί. Εκτός από τα ιστορικά demo (ΟΛΑ) οπωσδήποτε τσεκάρετε τα διάφορα live που αποτυπώνουν (ΟΛΑ) γλαφυρότατα γιατί αυτός ο λέρας είναι στην συνείδηση πολλών - συμπεριλαμβανομένων πρωτεργατών του είδους* - ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ thrash metal frontman. Ξεκινήστε με το Ultimate Revenge του 1985. Ακούστε το κολασμένο “Another Lesson in Violence” του 1997. Και για κερασάκι τρέξτε στο YouTube να παρακολουθήσετε το Paul Baloff Workout. Ή μιας και αυτό δεν είναι ένα περιοδικό πατήστε play στα παρακάτω.
* Πιο ΜΕΤΑΛ από τον Baloff πέθαινες ("Metal rules and if you don't like it, DIE!") και το πάθος και η καφρίλα του δεν άφησαν κανένα ασυγκίνητο. Το πόσο μορφάρα ήταν επιβεβαιώνεται από κάθε μαρτυρία της εποχής, συμπεριλαμβανομένων του Mustaine (δύσκολος, δεν τα λέει εύκολα), των Slayer και ιδιαίτερα του Hetfield. Είχε κάνει και την παραγωγή στο demo των Piranha, του συγκροτήματος που είχε μαζί με τον Fred Cotton (κολλητός του James, παίζανε μαζί στους Spastic Children). Ο Hetfield επίσης έχει υποσχεθεί ότι θα γράψει ένα κομμάτι για τον Baloff, κάτι το οποίο περιμένουμε ακόμη και πολύ θα ήθελα κάποιος να του το υπενθυμίσει στην επόμενη συνέντευξη που θα του πάρουν. Για πολλούς λόγους, πρωτίστως γιατί είναι ντροπή για την μέταλ κοινότητα να υπάρχει hip-hop tribute στον Baloff και μάλιστα με τέτοιο βίντεο και να μην υπάρχει τίποτα εξ ημών.
Αλλά επειδή δεν νοείται να κλείσει αυτό το άρθρο με hip hop, ο επίλογος ανήκει στον Paul. This song... it ain't about no goldfish...
