Θα περίμενε κανείς ότι το στενούρι με τις καφετέριες που μάζευε όλη την ροκ πιτσιρικαρία (όχι ιδιαίτερα πολυπληθής, αλλά vibrant) σαν πεζόδρομος θα γινόταν hot spot και σαββατοκύριακο δεν θα μπορούσες να περάσεις αλλά βασικά δεν πολυκινείται το πράμα, χλιαρά πράγματα, βάλε και την κρίση, δύσκολα τα πράματα...
Και τσουπ, έρχεται η μορφάρα από το 1994 και σκαρώνει εν ριπή οφθαλμού, reunion, επιτόπου live, DIY, ASAP και 5 LOL. Ο Βαγγέλης είναι άνθρωπος με πολλά ονόματα. Γνωστός και ως Vangelis Makridakis επαγγελματικά, VAG κυβερνοκαλλιτεχνικά και βέβαια ως Zwan, για την εποχή που μιλάμε. Ο Ζβαν που διοργάνωσε το ριγιούνιον ήταν μια δεσπόζουσα μορφή της εποχής και βεβαίως της περιοχής. Που εκτός από την πλατεία Δασκαλογιάννη τα βράδια χύμα, συμπεριλάμβανε την οδό Χάνδακος, συγκεκριμένα στα Tasso’s Place (σήμερα Route 66), την Οδύσσεια και τον Μαγεμένο Αυλό. Πήγαινες στην Χάνδακος εκείνη την εποχή, είχες δει τον Ζβαν, τελείωσε. Ογκώδης, με μαλλούρα μέχρι τον κώλο (που ζηλεύαμε όλοι), συνήθως κότσο (βολεψάκιας) και μπλούζα Metallica. Σήμερα είναι σωστός επαγγελματίας και ενήλικος άνθρωπος, είναι ογκώδης, με μαλλούρα σε κότσο και τις τρεις μέρες του reunion κυκλοφορούσε με μπλουζάκια Metallica του τότε. Time Lord.
Λοιπόν, του την βίδωσε του Βαγγέλη και βαρέθηκε να περιμένει πότε θα συμπέσουν οι παρέες να γουστάρουμε όλοι και όπως προείπα, εν ριπή οφθαλμού ανακοίνωσε τριήμερη φάση, reunion για όποιον πήγαινε τότε στην Χάνδακος. Βασικός πόλος έλξης το live το οποίο θα είχε Heraklica, tribute μπάντα με Ζβαν στο μικρόφωνο και γνωστές φάτσες από παντού καθώς και reunion Υπογείων Ρευμάτων. Των ορίτζιναλ, όχι των άλλων των νερόβραστων που επίμονες φήμες της εποχής ήθελαν να έχουν κλέψει το όνομά τους από τους Ηρακλειώτες πιτσιρικάδες. Μεγάλες μορφές και αυτοί, θα σκάσουνε με ούμπερ παρασκήνιο κάποια στιγμή στην ιστορία των Ensemble. Και κάποιες άλλες μπάντες, δεν τις ήξερα, είδα μόνο μία από αυτές. Θα ήταν υπέροχα να υπήρχε και συναυλία reunion Ensemble, όπως απαίτησε και ο λαός (τρία άτομα νομίζω) αλλά αυτό ήταν αδύνατον μιας και τα μέλη της θρυλικής αυτής μπάντας έχουν σκορπίσει στα τέσσερα σημεία του πλανήτη. Τρίχες δηλαδή, ο κιθαριστέρ των Υπογείων Ρευμάτων περνάει τον μισό του χρόνο στις ζούγκλες της Ταϋλάνδης ξέρω γω και έδωσε το βροντερό παρόν και ο δικός μας μπασίστας, ο οποίος έπρεπε να παίξει και με τους Heraklica, έκανε τον ανιματέρ σε Γερμανούς. Tέτοια ξεφτίλα κύριοι. (Λαβ για μπιτς!)
To FB πήρε φωτιά και άρχισαν να δηλώνουν το παρόν απίστευτες φάτσες από παντού. Καμιά 150άρα δηλωμένες παρουσιές και κάτι σοροπιαστά σχόλια μαζεύτηκαν γρήγορα, οπότε εγγυημένο το great success. Να μην τα πολυλέω, ο Βαγγέλης έτρεξε μέχρι κεραίας την φάση με την πρόθυμη βοήθεια πολλών, που τους πρέπει αναφορά, απλά δεν έχω τις λεπτομέρειες, μαζί πάντως και μαγαζιών της Χάνδακος. Ε, πρέπει να ειπωθεί φυσικά ότι υπήρξαν και διαμαρτυρίες και κάποιος-κάπου-από την ίδια τη Χάνδακος λέει- δεν ήθελε να δοθεί η άδεια για να γίνει το event.
Εγώ να πω την αλήθεια σάστισα πιο πολύ που ο Βαγγέλης είχε κάνει όλη την ιστορία να κάνει αίτηση σαν κύριος, ούτε που είχε περάσει από το μυαλό μου. Τελικά η άδεια δεν εδόθη, χέστηκε ο-που-ήταν άχεστος και το event έγινε κανονικά με προφορική συνεννόηση. Για την ιστορία, 11 νταν με το ρολόι, όπως το είχε κανονίσει, η συναυλία τελείωσε. Πάντως, όλοι ανεξαιρέτως οι παρευρισκόμενοι, που ήταν κάποιες εκατοντάδες, αναρωτιόντουσαν πώς μπορεί πραγματικά να είναι κάποιος τόσο κόπανος και να αρνηθεί να τιγκάρει από λαό και ζωή η Χάνδακος. Αυτό συνέβη. Ειδικά την Κυριακή που ήταν και το live, μαζεύτηκε πολύς κόσμος.
Φοβόντουσαν εικάζω τόσους πολλούς χάληδες, μαλλιάδες, ροκενρόλ, χούλιγκανζ, γκανζερόζις που έλεγε και ο Zwan, αυτούς που πουλάνε τα ναρκωτικά στα παιδιά μας – αυτούς! – να είναι στο ίδιο μέρος μαζεμένοι, είναι και στενός ο δρόμος, ένα μπουλούκι όλοι. Βγαλμένα από κείμενα του Χρονόπουλου πράγματα, τι άλλο να πω; Και πλήρως αποθεωτικά και σε απόλυτη συνέπεια με τον ρομαντισμό του Κώστα, πράγματι, είμασταν κύριοι, πολλοί συνοδευόμασταν από τα τρισχαριτωμένα βλαστάρια μας, υπήρχε μια σχεδόν χειροπιαστή ευτυχία και θετικό vibe στον αέρα και όλα πήγαν θαυμάσια. ΟΙ ΜΕΤΑΛΛΑΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ. Εντάξει, οι περισσότεροι ήταν πρώην μεταλλάδες ή και καμία σχέση αλλά από την άλλη η φάση είχε επίκεντρο το ΜΕΤΑΛ οπότε βολικά θα το πιστώσω στην φάρα μου. Ε, σκαλώσανε και αρκετοί άλλωστε με τα βινύλια του Φώτη, στην άκρη του δρόμου, στην κούτα. Ο Φώτης ήταν/είναι ο ντράμερ των Υπογείων Ρευμάτων και χορηγός ορίτζιναλ κασσετών Coroner, Toxik, Tankard και Atrophy στον ευγνώμονα υποφαινόμενο πριν πολλάααα χρόνια. Έιχε φέρει για σπρώξιμο κάποια βινύλια που η έκδοσή τους δεν ικανοποιεί τον φετιχιστή/συλλέκτη μέσα του. Με τα λαχταριστά μεγάλα τους εξώφυλλα να παρακαλάνε να κάνεις ένα flipping, έτσι για το γαμώτο. Ήταν ωραίο σκηνικό αυτό. Καθόμουν με τον Φώτη και τα λέγαμε και πού και πού ερχόταν κάποιος που μετράει δεκαετίες από τότε που ασχολήθηκε με το θέμα metal και έπιανε βινύλια και άρχιζε τα νοσταλγικά. «Ααα, Accept! Τι μου θύμισες τώρα;»… «Ω, Pleasure to Kill ρε, πω…» και τέτοια. Μέταλ. Ρε. Μουνιά.
Κάπου παραδίπλα, μια συμπαθέστατη ωλτέρνατιβ οικογένεια έψηνε σουβλάκια επιτόπου και τα έδινε για 1 ευρώ. Έξω από το Route, στημένο για ευκολία, το μπυρομηχάνημα, φεύγανε δίευρα για ποτήρια, σπουδαίος συνδυασμός με το σουβλάκι, μια χαρούλα. Πιο κάτω, ο Σπόγγος (ο Ταϋλανδός που λέγαμε) είχε στήσει πάγκο και έπαιζε αραχτός ένα jaw harp εξ Ανατολής, κάπως το λέγανε αυτό συγκεκριμένα, μου διαφεύγει. Έκανε και τον ηχολήπτη (βετεράνος ηχολήπτης των Locomondo περικαλώ, ένα ημι-σελέμπριτι), δεν το συζητάμε, ο Σπόγκστερ ίδρωσε την φανέλα τριπλά για την φάση.
Μεταξύ Αγάπης και Τάσσου, για να είμαστε και στο κλίμα της εποχής, είχε στηθεί η σκηνή. Όταν έσκασα μύτη με τα βλαστάρια και την σύζυγο, έπαιζαν κάτι πιτσιρίκια, η νέα γενιά, διασκευομπάντα που δεν συγκράτησα το όνομα. Μπορεί να λέγονταν Zombie Hamsters (δημοσιογραφικός οτινανισμός). Ενθυμούμαι Metallica (Fuel), Rage Against the Machine (το γνωστό), Offspring (Self Εsteem), Papa Roach (?- έτσι με πληροφόρησαν, δεν είμαι αρμόδιος), εμ… και κάτι άλλα έπαιξαν. Καλοί ήταν, στην φάση τους, γουστάρανε, ο τραγουδιστής και κιθαρίστας ήταν πολύ φιλότιμος, λίγο παραπάνω αισιόδοξος στις παροτρύνσεις του στο κοινό ίσως. Αλλά points για το θράσος και το θάρρος. Would watch again. Δυστυχώς δεν πρόλαβα τους Ανεπρόκοπους, μπάντα που είχαμε μοιραστεί το σανίδι στο παρελθόν με τους Ensemble, έμπειροι και ωραία άτομα. Η βιοπάλη απέτρεψε την πιο λογική ώρα εμφάνισης, τουλάχιστον αυτό μου μεταφέρθηκε ως αιτία της εμφάνισής τους τόσο νωρίς σε σχέση με το εκτόπισμα του ονόματός τους.
Γύρω-γύρω, η χαρά του reunion. Ανελέητο blast from the past, «που ‘σαι ρε αρρώστια!», «πώς έγινες έτσι ρε; Χααααα», φάτσες που είχες να δεις διψήφιο αριθμό ετών και κόσμος, πολύς κόσμος. Τουμπανιάστηκε η Χάνδακος. Καλό κόσμο, κόσμο που είχε να ειδωθεί πολύ καιρό και κόσμο που δεν είχε διανοηθεί ότι θα δει κάποια συγκεκριμένα άτομα μαζί στον ίδιο χώρο. Κάποιοι ήταν σοκαριστικά διαφορετικοί σε όλα (ντύσιμο, μαλλί, σουλούπι, φάση, ιδέες, αριθμό απογόνων διάφορου του μηδενός), κάποιοι ήταν αναπάντεχα έως ανακουφιστικά ίδιοι, με μπροστάρη, όπως έλεγα τον Time Lord διοργανωτή.
Και ήρθε και η ή ωρα να ανέβουν στην σκηνή οι Heraklica, εν μέσω αποθέωσης. Και παρόλο το τρακ του διοργανωτή/frontman απέδωσαν πολύ ευχάριστα κλασσικούς ύμνους: Creeping Death, Hit the Lights, Master of Puppets, Welcome Home (Sanitarium), Motorbreath και For Whom the Bell Tolls. Ξεχώρισε ο ντράμερ με τις προσωπικές του γκρούπις, αρσενικού γένους και συμπαίκτες του από κάποιες από τις πεντακόσιες μπάντες που έχει παίξει, να εκδηλώνουν τον θαυμασμό τους κραυγάζοντας «Μπράβο Μπάμπη». Καλτ. Άξιος σεσιονάς ο Νίκος ο Μουστάκιας στο μπάσο, γνωστός την περίοδο που μιλάμε ως «Σεπού» (-λτούρα), άνετος και στο κλίμα, ρέφαρε με κοπάνημα κεφαλής την ακινησία του Βάγγου, όπως έπρεπε. Στις κιθάρες εντυπωσιακός ο Νίκος, βετεράνος και αυτός με Hangover παρελθόν, απέδωσε πολύ καλά τα σόλο, πανάξιος. Ο Μανώλης από την άλλη τα πήγε καλά αλλά μου φάνηκε σαν να υπέφερε λίγο περισσότερο από τους υπόλοιπους με την διαρκή τάση του Μπάμπη να σπιντάρει ακόμα πιο πολύ τα σπινταρισμένα. Motorbreath σε δυο λεπτάκια τσακ-μπαμ, τι άλλο να πω; Μπράβο Μπάμπη! :) Απόλυτο χάιλάιτ της βραδιάς, το «Μάστερ… μάστεεερ… μαααααστερ….» πριν το μελωδικό break. Ποιος χρειάζεται εφέ delay, όταν μπορείς να το κάνεις και μόνος σου; Θεούλης.
Το κλου φυσικά ήταν ο χαβαλές που επικρατούσε από κάτω, προσωπικά πέρασα θαυμάσια εν μέσω ευφορικής ευθυμίας, με headbanging και air-guitar και τα λοιπά, πίσω μου έπαιζε μίνι pit συντροφικής αγάπης, χαμόγελα στην κονσόλα, χαμόγελα στο κοινό, χαμόγελα σε όλη την Χάνδακος.
Τέλος, ήρθε και η ώρα των Υπογείων Ρευμάτων, με σχεδόν πλήρη σύνθεση. Έλειπε ο Μιχάλης, ο ορίτζιναλ μπασιστέρ, σήμερα γνωστός ως ο κρουστός των Locomondo. Κανονικό σελέμπριτι αυτός, όχι ντεμί σαν τον Σπόγγο να 'ούμε. Αλλά απών. Κρίμα. Κάτι με γιόγκα, τσάκρα, τάε κβο ντο σεμινάρια μου είπανε ότι ήταν ο λόγος της απουσίας, δεν τα κατέχω αυτά, ο Μάικ είναι χωμένος, ε, έλειπε τέλος πάντων. Πάντως η απουσία δεν στάθηκε τροχοπέδη, το μπάσο το ανέλαβε επάξια ο παλιός φίλος της μπάντας, Πίτσος. Ο οποίος τω καιρώ εκείνω ήταν ο ντε φάκτο artwork dude της μπάντας, έχοντας φιλοτεχνήσει αφίσες για λάιβ κλπ, γενικώς κωλόχερο με ταλέντο, ήταν ιστορικά τίμια η ανάθεση του τετράχορδου στα χέρια του. Στην φωνή και κιθάρα ο ντόκτωρ Μανώλης, πολιτισμένος άνθρωπος πλέον σε σχέση με τον «φουντόκωλο» που θυμόμουν από δυο δεκαετίες πριν. Τύμπανα ο Φώτης, σταθερός και λιτός, όπως και οι υπόλοιποι. Ευφημισμός για το «κάναμε μία πρόβα –μετά από δύο δεκαετίες - και ήρθαμε, πουτάνα όλα».
Σε αυτά τα πλαίσια και δεδομένης της ευφορίας στον αέρα, το σετλιστ, κατευθείαν από το 1993, πέρασε σκέτη ζάχαρη. Ανοίξανε με Ramones (Beat on the Brat) και μετά τίμησαν τις ρίζες τους (μπάντα πιτσιρικιών) με τα απαραίτητα Paranoid, Anarchy in the UK (χαβαλές μέγιστος από κάτω και θανατηφόρα ατάκα Σπόγγου «ευχαριστούμε για το χιούμορ σας παιδιά») και κλείσιμο με το Orgasmatron που μου ερχόταν να σκαρφαλώσω ξεκάρφωτος στην σκηνή και να πιάσω το μικρόφωνο, καθότι ήταν μακράν το πιο διασκεδαστικό κομμάτι που παίζαμε ως Ensemble, και λάιβ και στις πρόβες. Ζήλεψα. Α, να χαθείτε κοπρόσκυλα, με συγκινήσατε! Αλλά υπάρχει και ένα μεγάλο παράπονο. Δεν ήταν καθόλου σωστό να λείπει το ορίτζιναλ Υ.Ρ. έπος, του τίτλου του οποίου δεν θυμάμαι (σε αντίθεση με τους στίχους, που θυμάμαι απέξω, τρου στόρι), ας το πούμε "Ε, άνθρωπε" ("τσόγλανε και μπάσταρδε"), με το μελιστάλαχτο outro του (τον Σπόγγο να μπινελικώνει γενικώς). Την επόμενη φορά στο σετλίστ παρακαλώ.
Όταν τελείωσε όλο το νταβαντούρι, κλασικά σχηματίστηκαν πηγαδάκια, η ευθυμία συνεχίστηκε ακάθεκτη και η βραδιά χαρακτηρίστηκε ομόφωνα “legendary” και το ζητούμενο ήταν πότε θα ξαναγίνει. Του χρόνου; Τον επόμενο μήνα; Δεν ξέρω για πότε κατέληξε ο ιθύνων νους, ελπίζω να είναι ένα ικανό διάστημα να οργανωθούν και να μαζευτούν και οι απόντες. Ειδικά κάτι κιθαρίστες, μπασίστες (γιατί όχι και ντράμερ) για να πέσουν τα τσιμέντα.
Μπράβο Βαγγέλη! Και του χρόνου ρε μούρη!
Update μέεεεεεερες μετά (ο κορμός του κειμένου γράφτηκε καμιά βδομάδα μετά το event): Όχι μόνο ηχολήπτης, όχι μόνο κιθαρίστας, είναι και χόλιγουντ παραγωγός το άτομο. Heraklica και Υπόγεια Ρεύματα, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Σπόγγου.
