Dream Theater auditions for new singer! The Cheese Lives On (Part I)

Πρόλογος

Δεν το πιστεύαμε όταν έφτασε το φαξ στον 32ο όροφο του Dungeon Tower (με θέα στην Σπιναλόγκα τις καλές μέρες, για να μην ξεχνάμε τον Hansen και τον σκοπό της ύπαρξής μας). Το φαξ μου το έστειλε προσωπικά ο Mike Portnoy και ήταν το ίδιο ακριβώς φαξ που έλαβαν οι Dream Theater πριν δύο μέρες:

"Είστε ελεύθεροι"

Από κάτω υπήρχε ο παντεπόπτης οφθαλμός σε μια πυραμίδα από τυρί και αμέσως πιο κάτω μια γκροτέσκα γκραβούρα με τον James Labrie να τρώει τα πόδια του σε μια διεστραμμένη απομίμηση του ουροβόρου.

Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο, ως προς το περιεχόμενό του και ως προς την προέλευσή του. Ο James LaBrie πλέον δεν ήταν μέλος των Dream Theater. Όσο για την προέλευση... ποιος σκότωσε τον Kennedy; Γιατί ο Ρεχάγκελ καλούσε συνέχεια τον Χαριστέα; Γιατί έκοψαν τον Korgoth of Barbaria παρά το τιτανοτεράστιο pilot; Γιατί οι Dream Theater δεν μπορούσαν να έχουν ένα τραγουδιστή αντίστοιχου βεληνεκούς με τις ικανότητες των υπολοίπων; Είπα ήδη πολλά. Ph'nglui Mglw'nafh Cthulhu R'lyeh wgah'nagl fhtagn. Μην δίνετε σημασία στο τελευταίο. Παρακάτω.

Μαζί με αυτήν την τεράστια αλλαγή στις τάξεις της μπάντας ήρθε και μια απρόσμενη (για κάποιους) επιστροφή. Ο Mike Portnoy μετά από τα δύο άκυρα στην μάπα και ενώ έχει γίνει τηλεοπτική σειρά η αντικατάστασή του, επιστρέφει στα σκαμνιά του drumkit του! Τι γίνεται επιτέλους; Παίρνουμε τηλέφωνο τον ίδιο να μας τα εξηγήσει επιμελώς:

Η συνέντευξη

MP: Mike Portnoy, VD: Vic's Dungeon

MP: Ναι, δεν μπορώ και εγώ να το πιστέψω. Είναι απίστευτο. Αν με ρώταγες πριν είκοσι εφτά χρόνια αν φανταζόμουν ποτέ πως θα έφτανε η μέρα που αφού είχαμε προσλάβει αντικαταστάτη του τραγουδιστή μας, μετά θα αλλάζαμε πληκτρά δυο φορές και θα κρατάγαμε τον μάπα αντικαταστάτη τραγουδιστή, θα έφευγα εγώ, θα παρακαλούσα να γυρίσω και θα έτρωγα πόρτα και μετά θα έφευγε ο τραγουδιστής εκείνος και θα γύριζα πάλι εγώ, θα σου απαντούσα "ποτέ δικέ μου, ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα!". Χαχαχαχα (σ.τ.μ.: γελάει). Να, όμως που έφτασε αυτή η μέρα!

VD: Ωραία, ωραία. Τι ακριβώς συνέβη ήταν η ερώτηση.

MP: A, ναι. Ε, τι να έγινε; Ξέρω και γω; Πρέπει να βρέθηκε προγκρεσιβάς μέγας διδάσκαλος μασώνος. Να πέθανε το βύσμα του. Να πήδηξε την λάθος γυναίκα ίσως. Να έφαγε μια πιο δηλητηριώδη γαρίδα από εκείνη που τον έκανε ακόμα χειρότερο τραγουδιστή, χαχαχα. Κάτι. Πάντως έφυγε. Και στο καπάκι με παίρνει ο Πετρούτσι και μου λέει: "Έλα Μάικ! ΕΦΥΓΕ ΡΕ! ΕΦΥΓΕ!", είχε βουρκώσει, δεν μπορώ να σου περιγράψω το συναίσθημα στην φωνή του, ξέρεις, ήταν δύσκολα για όλους μας....(κομπιάζει)... τον αγαπάω με τον τρόπο μου τον James. Και σε κάποιους δίσκους δεν ήταν κακός, καθόλου, ίσα-ίσα. Αλλά είχαμε πολλά προβλήματα σαν μπάντα εξαιτίας του, δύσκολες καταστάσεις...

VD: Δηλαδή;

MP: E, να, θυμάμαι να καθόμαστε στο πούλμαν εγώ και ο John μετά το λάιβ στο Παρίσι και να συζητάμε για την μαλακία που παίχτηκε με τα φωνητικά την ημέρα της βιντεοσκόπησης και ότι λεφτά δεν υπάρχουν για studio time και overdubs και σκατά στα overdubs, εμείς είμαστε τρου... Κατάλαβες. Σούπερ μπάντα και καλά, Berklee και είμαστε ανίκανοι να βρούμε ένα τύπο να τραγουδάει σωστά; Ρόμπα, μας εξέθετε. Εκείνη τη στιγμή σηκώνεται ένας roadie που δεν είχαμε δει ότι καθόταν πίσω και έφυγε. Κοιτάζοντας από το παράθυρο τον είδαμε να πλησιάζει τον Labrie και να τον αρχίζει στις προγκρέσιβ χειραψίες, μασωνικά πράματα, είχα δει ντοκυμαντέρ και ξέρω. Και την επομένη, έρχεται φαξ από την Ατλάντικ που λέει ότι άκουσε τις ηχογραφήσεις και ξετρελάθηκε με το παθιασμένο και raw performance του τραγουδιστή μας και ότι θα το κυκλοφορήσει όπως είναι. Όπως είναι! Έχεις ακούσει το Take the Time από εκεί; Όχι, το έχεις ακούσει;

VD: Ναι. Έχω ακούσει τα πάντα, είμαι εγκυκλοπαίδεια.

MP: Just so. Λοιπόν, τροφική δηλητηρίαση και πίτσες μπλε. Αν εγώ στραμπούλαγα το πόδι μου και οι μπότες βγαίνανε σαν του Lars στο One, νομίζεις θα το κυκλοφορούσαμε έτσι; Θα μου την έλεγαν. Θα μου κόβανε ποσοστά για να μπω στο στούντιο να την φτιάξω. Τα φωνητικά του Labrie όμως κυριλέ, πάμε να κόψουμε το CD, ναι, υπέροχα. Και μετά είναι και το άλλο.

VD: Ποιο;

MP: Κοίτα, δεν είμαστε και το πιο επικίνδυνο συγκρότημα στον κόσμο αλλά φίλε μου, θέλει να έχει κανείς πραγματικά υπερφυσικά λέβελ μιντιφλώριανς στο αίμα του για να φοράει μπλουζάκι Napalm Death και να μοιάζει ακόμα με γκρούπι του Michael Bolton. Δεν λέω, είχαμε το τυράκι μας και εμείς στην μουσική, ειδικά στο Images με το Careless Whisper σαξόφωνο αλλά ακριβώς γι'αυτό το λόγο χρειαζόμασταν λίγο attitude στην φωνή, λίγο πειστική ερμηνεία. Αντ'αυτού είχαμε τον γιλεκάκια με το επώνυμο όνομα και πράγμα.

VD: ΟΚ. Τέλος καλό. Όλα καλά; Ποιος θα είναι ο νέος τραγουδιστής;

MP: Α, εδώ είναι το ωραίο. Όταν έγιναν οι audition για τον αντικαταστάτη μου, διαπιστώσαμε όλοι ότι ξαφνικά υπήρχε μεγάλο ενδιαφέρον για την μπάντα. Ναι, τις είδα και εγώ και όχι, δεν θα εκφέρω άποψη, θα τα μάθει όλα ο κόσμος όταν βγάλω την αυτοβιογραφία μου, σε κανα-δυο δεκαετίες που θα φτάσω στο σήμερα, τότε. Anyway, όταν βρέθηκα με τα παιδιά να το συζητήσουμε, αμέσως είπαμε ότι μην είμαστε μαλάκες, με το ίδιο κόλπο θα γίνει ακόμα περισσότερος τζέρτζελος. Δεν σου κρύβω ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο και το κείμενό σου για τον LaBrie (μου μετέφραζε ο DeMaio). Όλοι το ίδιο είπαμε: Ήρθε η ώρα.

VD: Φοβερό τάιμινγκ, φοβερό. Έξοχα. Οπότε τώρα θα ακολουθήσετε την ίδια διαδικασία;

MP: Βεβαίως! 7 τραγουδιστές, 3 βιντεάκια, πολύ αισθαντικό ασπρόμαυρο και ακόμα λιγότερος Myung.

VD: Έχετε καταλήξει στους τραγουδιστές;

MP: Έχουμε κάποια ονόματα υπόψιν. Τρία ονόματα μπορώ να τα αποκαλύψω από τώρα γιατί είναι πεθαμένοι και μάλλον δεν θα είναι αυτοί τελικά: Ο John Lennon, ο Freddie Mercury και ο Ronnie James Dio. Αλλά έχουμε και κάποιους άλλους που σκεφτόμαστε. Ψάχνουμε σε όλα τα φόρουμς παγκοσμίως να δούμε τι σκέφτεται ο κόσμος. Ψάχνουμε στο facebook να δούμε τι λέει ο κόσμος. Όχι ότι μας επηρεάζει η άποψη του κόσμου. Απλά θέλουμε να δούμε τι λέει για να διαλέξουμε αυτόν που θέλουν.

VD: ΟΚ, μπορούμε να ρωτήσουμε και τους χιλιάδες αναγνώστες μου. Το μπλογκ αυτό έχει τεράστια κίνηση, νομίζω το διαβάζουν 20 άνθρωποι. Το μήνα, ε; Από το 2005 υπάρχει, do the math.

MP: (σφυράει εντυπωσιασμένος). Ωραία, γίναμε. Κάνω θερμή παράκληση στους αναγνώστες αυτού του μπλογκ λοιπόν: Βοηθήστε την αγαπημένη σας μπάντα...

VD: Δεν νομίζω ότι είστε η...

MP: Καλά, καλά, βοηθήστε μια μπάντα λοιπόν, να βρει τον νέο τραγουδιστή της! Βάλτε το χέρι σας στο γράψιμο της ιστορίας. Προτείνετέ μας ανθρώπους που (δεν) έχουν τα καρύδια να πιάσουν τις νότες του James Labrie αλλά να είναι και φωνάρες.

VD: Κάποια άλλα κριτήρια;

MP: Να τους ξέρει η μάνα τους. Να έχουν δισκογραφήσει. Να είναι διάσημοι και να μας φέρουν οπαδούς από μόνοι τους. Σοβαρά, αν είσαστε το management των Theater ποιον θα παίρνατε τηλέφωνο. ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ. Πρέπει να σκεφτείτε με την λογική: Και εγώ θα ήθελα τον Mike Patton στην μπάντα μου. Νομίζω ότι ο Mike Patton δεν θα ήθελε να είναι στους Dream Theater. Γενικά, αν είναι πιο διάσημος από εμάς, θα έχουμε θέμα. Αλλά μην σας περιορίζω.

VD: OK, Mike. Το έχω εγώ. Σε ευχαριστώ για την αποκλειστική συνέντευξη. Όμως, μισό λεπτό! Έχουμε και το θέμα της επιστροφής σου! Μην το περάσουμε στο ντούκου. Πώς έγινε αυτό;

MP: Δεν μπορώ να πω πολλά τώρα. Κρατάω και υλικό για την αυτοβιογραφία μου. Εκεί θα τα πω όλα! Πάει πολύ καλά ήδη, είμαι στον πέμπτο τόμο, μόλις έχω μπει στο γυμνάσιο, τώρα αρχίζει το καλό. Ας πούμε ότι με τον ΛαΤυρί έξω από την μπάντα, το πράγμα ίσιωσε απότομα και δεν υπήρχε λόγος να είμαι μακριά.

VD: Σχέδια για τον νέο δίσκο; Υποτίθεται ο Mangini έχει ήδη γράψει τύμπανα. Φαντάζομαι θα τα ξαναγράψετε τώρα, ε;

MP: Σώπα μωρέ, γιατί να πετάμε λεφτά; Αφού τον πήρανε τον άνθρωπο να παίξει αυτά που παίζω εγώ, όπως τα παίζω εγώ, θα έχει μεγάλη διαφορά νομίζεις; Ένα φώτοσοπ στο κεφάλι θα κάνουμε στη φωτογραφία και είμαστε τζετ. Άντε! ΚΑΛΗΝΥΧΤΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΟΝΟΜΑΤΑ!

Επίλογος

Όταν λέμε περιμένω ονόματα, σημαίνει περιμένω ονόματα: Στο τέλος του κειμένου μπορούμε να αφήνουμε σχόλια. Ανώνυμα αν θέλετε, για να μη σας κοροϊδέψει κανείς για τις ηλίθιες επιλογές σας με το ρίσκο ότι αν είναι γαμάτες κανείς δεν θα σας πιστέψει ότι εσείς την κάνατε πρώτος, με αποτέλεσμα να μην σας κάτσει η γκόμενα. Αυτή που περιμένει να πάει με τον σούπερ κουλ τύπο που έκανε μια πετυχημένη πρόταση σε ένα μπλογκ ελάχιστης αναγνωσιμότητας. Μπορεί να υπάρχει εκεί έξω. Μπορεί. Better safe than sorry.

Αν παίζει και αιτιολόγηση, ακόμα καλύτερα. Μπορείτε να σχολιάσετε τις επιλογές των άλλων. Κράζοντάς τες ή εκθειάζοντας. Το ίδιο κάνει. Στο τέλος εγώ θα διαλέξω. Dream Theaterικά όμως, αφουγκραζόμενος τον κόσμο (το πιάσατε; nudge nudge, wink wink, say no more!).

Στο τέλος τι θα γίνει; Αν έχω όρεξη θα γράψω μια αντίστοιχη επική μπούρδα σαν αυτή που μόλις (πιθανώς δεν) διαβάσατε, όπου θα έχουμε ανταπόκριση από τις audition, κομπλέ με παρασκήνια και ίντριγκες και φυσικά την ανακήρυξη του νικητή. Κάποια στιγμή.

IMPORTANT DISCLAIMER FOR THE HATERS:

Δεν μου φταίει ο Λαμπρής σε τίποτα. Απλά εγώ προσωπικά, για μένα, υποκειμενικά μιλώντας μόνο, ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΑΛΛΟΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗ. Γιατί έτσι. Ψοφάω για Theater εποχής 1992-2000, επομένως στην χειρότερη των περιπτώσεων μου είναι επαρκής. Απλά ΚΑΝΩ ΠΛΑΚΑ. ΓΙΑ ΤΗ ΦΑΣΗ. Και επειδή ξέρω βέβαια ότι δεν είναι δυνατόν μια τόσο καλή μπάντα να έχει τόσο μέτριο τραγουδιστή. Πλάκα κάνω. Δεν είναι μέτριος. Τυρένιος είναι. Και φάλτσος μερικές φορές. Ή πολλές. Και σιγά την χροιά. Και έχει και αυτή την τραγική τσιρίδα με γρέζι όταν θέλει να το παίξει χέβυ. ΚΑΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΒΡΕ ΑΔΕΡΦΕ; ΩΧΟΥ.