Chania Rock Festival 2019 - Μέρα δεύτερη: Demons and Wizards, Rotting Christ, Holocaust, Carthagods

Ημέρα Πρώτη: Uli Jon Roth, Doomocracy, Tarja Turunen, Sinheresy

Ξύπνησα με την πρωτόγνωρη πολυτέλεια να βρίσκομαι ήδη στα Χανιά, εν αντιθέσει με κάθε χρονιά που επέστρεφα μετά τη συναυλία στο Ηράκλειο. Καταπληκτική αίσθηση και όπως ακριβώς ένας χρήστης κινητού που πήρε smartphone δεν μπορεί πια να επιστρέψει σε μια συμβατική συσκευή, έτσι και εγώ δηλώνω (μπέιμπε) πως τέλος οι αυθημερόν μετακινήσεις, μεγαλώσανε τα παιδιά, από του χρόνου ΑΡΑΓΜΑ στην πατρίδα.

Στο θέμα μας τώρα, κατηφορίσαμε προς την παλιά πόλη και το λιμάνι, περνώντας φυσικά έξω από τον Προμαχώνα, όπου το αυτί μου έπιασε μια κιθάρα να κάνει τττρρρττττρρρρττρρρρ που είναι το γνωστό ερωτικό κάλεσμα του Jon Schaffer οπότε συμπέρανα ότι κάνουν το soundcheck τους οι Demons and Wizards. Δεν έχω δει ποτέ μου Jon Schaffer live και δεν ντρέπομαι καθόλου που αγαπάω πολύ τα πρώτα τους - εννοώ μέχρι το Burnt Offerings και συγκεκριμένα κομμάτια μετά - οπότε προς στιγμήν ένιωσα ένα πεταρισματάκι στα γεράματα, μου έκανε και μένα εντύπωση. Είναι και μια ιστορία με το πρώτο λάιβ τους που θα ήθελα να κουβεντιάσω με τον Jon αλλά τέλος πάντων, ξεφεύγω. Demons and Wizards το σημερινό δέλεαρ, δηλαδή για να ακριβολογώ, το δέλεαρ είναι το Fiddler on the Green και το γεγονός ότι θα δω από κοντά αυτά τα δύο άτομα.

Λιμάνι για μεταλλοκουβέντες

Η μέρα ξεκινάει με καφεδάρα στο λιμανάκι με εξέχουσες προσωπικότητες του ηλεκτρονικού και όχι μόνο τύπου, ιστορίες από τα βάθη του Metal Invader και του Rock Hard, για παρασκήνια, για εκπομπές, προγκρέσιβ καφέδες με ψαγμένες σκόνες (εγώ είμαι της λαϊκής φραπεδάρας) και γενικώς παρεάκι ισχυρό και μεταλλοκουβέντες. Κάποια στιγμή το μισό παρεάκι επιστρέφει στην δουλειά, το άλλο μισό πάει για μπάνιο, εμείς με την Πόπη ήμασταν απροετοίμαστοι για μπάνια, χωρίς μαγιώ, πετσετικά και τέτοια, δεν είχαμε δωμάτιο να γίνουμε άνθρωποι πριν το λάιβ, οπότε την βλέπουμε κουλτούρα και πάμε για βολταράκι στο αρχαιολογικό μουσείο.

Συμπαθητικό ήταν, όχι να τρελαθείς κιόλας, μικρό και ταπεινό, με τα ηλεκτρονικά συστήματα (δεκαετίας) να είναι εκτός πρίζας πεταμένα στις γωνίες (πιάσανε τόπο τα λεφτά) και να κάνει αφόρητη ζέστη. Η αίθουσα με το Mitsotakis Collection πάντως πολύ πιο φροντισμένη, το κολέξιον ψιλο-αδιάφορο και απογοητεύτηκα γιατί πουθενά δεν γράφει την ιστορία του για λίγη ίντριγκα. 4 ευρώ είσοδο είχε οπότε αξίζει τα λεφτά του - αλλά φυσικά σε σύγκριση με το αντίστοιχο Ηρακλείου είναι ψιλο-μηδέν, εκτός των ψηφιδωτών και των νομισμάτων και κανα-δυο κοσμημάτων. Το πρώην μοναστήρι του Αγίου Φραγκίσκου το οποίο το φιλοξενεί μου φάνηκε πιο ενδιαφέρον σαν χώρος.

Αρχαιολογικό Μουσείο Χανίων

Προσπερνάω λοιπές βόλτες και φαγιά, ακούσαμε λίγο μόνο τις Diamond Signs από απόσταση (Enter Sandman; κάτι πιο εκλεκτόν;), δεν νιώσαμε σαν να χάσαμε κάτι, άλλωστε επικρατούσε ζέστη και άπνοια που είναι καλό για τον ήχο αλλά ζόρι αν δεν έχεις καπέλο, λευκό μπλουζάκι - πάντα! ευχαριστώ Municipal Waste! - και δεν καβατζώσεις θέση στη σκιά. Πάντως φέτος είχε πιο πολλές θέσεις χάρη στα περισσότερα κιόσκια. Στην σκηνή πετυχαίνω τους παντελώς μου άγνωστους Carthagods και ομολογώ ότι ήμουν προετοιμασμένος για β' εθνικής μέταλ εκ Τυνησίας. Δεν είναι η φάση μου, γκρουβάρουν τα παιδιά αλλά είναι καλοί, πραγματικά αξιόλογοι, ειδικά ο κιθαρίστας με την ροζ κιθάρα (περιγραφή για πούλιτζερ, το ξέρω) σολάρει πολύ ωραία, ίσως λίγο φλύαρα με την έννοια ότι σολάρει και όταν μιλάει ο άλλος. Τον οποίο άλλο (τον frontman λέω) δεν τον πολυπροσέχω, ούτε θυμάμαι καμιά φωνάρα αλλά εν πάση περιπτώσει περνάει η ώρα ευχάριστα καθώς τα λέμε με καλό φίλο από το Ηράκλειο για εκατό χιλιάδες πράματα.

Carthagods, Τυνήσιο μέταλ

Είμαστε όμως εκτεθειμένοι στον ήλιο οπότε κινούμαστε προς τα αριστερά καθώς έχουμε κεντράρει μέρος να κάτσουμε σε σκιά και από εκεί παρακολουθούμε και τους Holocaust. Λεπόν, ανήκω σε αυτούς που θεωρούν μάλλον υπερεκτιμημένο το Nightcomers (δεν έχω ακούσει τα μετέπειτα), όχι ότι είναι κακός δίσκος ή δεν έχει (τρία) έπη αλλά να, δεν θεωρώ ότι είναι στο λέβελ των τεράστιων δίσκων του κινήματος (εννοώ Maiden, Diamond Head, Saxon, Satan, Angel Witch κλπ). Συγκεκριμένα περιμένω να ακούσω τα τρία έπη (Death or Glory, Heavy Metal Mania και Nightcomers) και φυσικά το Small Hours. Θα πει κανείς, φιλάρα, 3 περισσότερα κομμάτια από τους Demons and Wizards έχουν κατά την γνώμη σου και θα απαντήσω εξομολογούμενος ότι προτιμώ το Heavy Metal Mania και το Small Hours, σαφώς και πολύ περισσότερο παιγμένα από Gamma Ray και Metallica αντίστοιχα. Για καλή μου τύχη πάντως, ακούω και τα 4 κομμάτια και μπορώ να πω ότι αποδόθηκαν και πολύ καλά και με αγνή, ΕΜΠΕΙΡΗ, πραγματικά old school heavy metal πόρωση και πραγματικά τα ευχαριστήθηκα. Η παρατήρηση του φίλου Γιάννη για το πόσο προχωρημένη ριφολογία και songwriting είχαν τα άτομα είναι απολύτως εύστοχη και μου θυμίζει πέρυσι που έβλεπα τους Diamond Head να τα γαμάνε όλα στο Ηράκλειο. Ο κόσμος από όσο έβλεπα ανταποκρίθηκε επίσης στα συγκεκριμένα κομμάτια σχετικά θερμά (στα τρία μάλλον, δεν είδα κάποιον ενθουσιασμό στο Nightcomers), με τα Death or Glory και Heavy Metal Mania (φυσικά, τελευταίο κομμάτι κιόλας) να ξεχωρίζουν. Καθόλου άσχημα αλλά σε γενικές γραμμές παρακολουθούσε ευγενικά περισσότερο παρά πορωμένα. Οι Holocaust πάντως το ευχαριστήθηκαν σίγουρα, αργότερα τους έβλεπα στο τείχος πάνω να βγάζουν φωτογραφίες ο ένας τον άλλο με φόντο το ηλιοβασίλεμα και τα Τσάνια μάτζικ που σας πρήζω κάθε χρόνο.

Holocaust, Old Brigade of Scottish Heavy Metal

Δε Tσάνια Έπικ Φάκιν Μάτζικ (κλεμμένη από τοίχο διοργανωτή)

Δεν το κουνάμε ρούπι από την καβάτζα μας, με περιμένει δίωρη οδήγηση πίσω στο Ηράκλειο μετά το λάιβ, οπότε κάνω μέγιστη οικονομία δυνάμεων, παρατηρώντας από απόσταση. Το αυτό κάνω και για τους Rotting Christ, οι οποίοι έχουν πάλι νέα μέλη στην κιθάρα (Γιάννης από Slitherum) και το μπάσο (τον Κώστα των Chronosphere). Δεν είμαι γενικά οπαδός της μπάντας αλλά υπάρχουν διάσπαρτα κομμάτια που μου κάνουν κούκου και δεν με χαλάνε. Επίσης, στην τελευταία τους φάση που έχει ψιλο-ξενερώσει αρκετό κόσμο (κυρίως στη διάρκειά της και την επανάληψη της άριφφης - εγκεφαλικό ο Μπαμπινιώτης- ατμοσφαιρικής προσέγγισης), δηλ. από το Κατά τον Δαίμονα και πέρα, εμένα μου αρέσουν πολύ κάποια πράγματα. Λάιβ να πω την αλήθεια δεν αποδίδονται τόσο καλά, "κινηματογραφικά" και ατμοσφαιρικά αν θέλετε, ή μπορεί να μου φάνηκε εμένα έτσι λόγω ήλιου και κόντεξτ; Xibalba π.χ., περίμενα να νιώσω περισσότερο, χάθηκε η τελετουργίλα όμως και ο ήχος δεν ήταν και πολύ καλός. Επίσης δεν θυμάμαι τον Σάκη να μετράει στο τέσσερα για να ξεκινήσει ο χαμός και σε σημεία ψιλοΣέθιζε κάπως σαν παρουσία, αλλά ο κόσμος ανταποκρινόταν σίγουρα (όπως και στον Σεθ) οπότε τι να λέω και εγώ; Πάντως είναι πολύ συμπαθητική φυσιογνωμία στο σανίδι και όταν ευχαριστεί (συχνά) τον κόσμο μου φαίνεται πηγαίος. Ο Κώστας στο μπάσο επίσης τραβάει τα βλέμματα, δίνει πόνο και ελικοπτεράκι, πορώνοντας και παρέχοντας μπόλικη νεανική ενέργεια. Το περισσότερο ξύλο πέφτει στα πιο κλασικά πράγματα (Societas..., King of the Stellar War, Non Serviam) και βέβαια να πούμε ότι τα πράγματα βελτιώθηκαν όταν άρχισε να σουρουπώνει. Εγώ εξομολογούμαι βέβαια ότι χάζεψα πολύ την θέα (και τους Holocaust που χαζεύανε την θέα) αλλά εν πάση περιπτώσει μιλάμε για ένα καλό λάιβ. Θα μπορούσε και καλύτερο ενδεχομένως, μια χαρά όμως.

RC κατά τους δαίμονες εαυτών

Και μετά ήρθε η ώρα για το κυρίως πιάτο. Δεν θα μακρηγορήσω. Ο ήχος δεν ήταν ο καλύτερος γιατί είχε μια αδικαιολόγητη ένταση που μάλλον ενοχλούσε παρά έδινε πόνο. Παρατηρήσεις άμεσες: Στην σκηνή είναι τα 3/4 των Blind Guardian. Ο Schaffer είναι ρυθμικός κιθαρίστας μπετό, γελάνε κάποιοι αλλά πολύ κακώς, είναι κλάσης Hetfield το άτομο. Ο Χάνζι πάλι τα ΕΣΚΙΣΕ όλα, είναι σε πάρα πολύ μεγάλα κέφια, γου-στά-ρει που είναι εκεί, συγκεκριμένα στον Προμαχώνα στα Χανιά με αυτό το κοινό, δεν εννοώ γενικά στο σανίδι. Δεν έχει άλλες λάιβ υποχρεώσεις οπότε στα παπάρια του όλα και ξεσκίζεται και θυμάμαι τις κουβέντες που λέγανε για τον Eric Adams ότι κράταγε μόνος του ένα λάιβ ολόκληρο - ε, κάπως έτσι και εδώ, αν και επαναλαμβάνω ότι προσωπικά απολαμβάνω την παρουσία του Schaffer, έχει κάτι και αυτός από την εποχή των πρώτων συνεντεύξεων του, πριν αρχίσει τις χοντρές γραφικότητες με τους αετούς και τους αφελείς αναρχοπατριωτισμούς του. Τότε που έβγαζε (ακόμα την βγάζει βασικά) μια αυθεντικότητα και ειλικρίνεια και ένα χατζημεταλλάδικο πείσμα που προσωπικά εκτιμώ ιδιαιτέρως ("τι είναι της μόδας τώρα; στα παπάρια μας, εγώ θέλω να παίζω *αυτά*").

Tα 2/4 των Blind Guardian ουρλιάζουν επικά

Jon Schaffer. Τον αγαπάω πιο πολύ από ότι ήξερα.

Heaven Denies, ok, όμορφο και ακόμα πιο όμορφο λόγω Hansi αν και στην αρχή η ένταση της φωνής ανεβοκατεβαίνει, τουλάχιστον εκεί που είμαστε. Poor Man's Crusade αναγνώρισα επίσης και διαπιστώνω ότι λάιβ οι Demons and Wizards μου αρέσουν πολύ περισσότερο από ότι στο στούντιο που πέρασαν και δεν ακούμπησαν (πλην του ενός άσματος, είπαμε). Τώρα όμως τι να πω; Λίγο η αύρα των 2, η αύρα του Marcus (αγαπάω BG, τα ξανάπαμε), η αύρα του CRF, τα vibes εκατοντάδων ατόμων που ζουν αυτό που ζω στον υπερθετικό βαθμό, βασικά είμαι και άνιωθος δίπλα τους, πώς να το πω; Περνάω αναπάντεχα πολύ καλά. Τα πράγματα παίρνουν ακόμα πιο ευχάριστη τροπή όταν σκάνε τα 2 Blind Guardian καραέπη (Welcome to Dying και Valhalla, αυτομάτως στα highlight) και όσο ηλίθιο και αν σας ακούγεται πραγματικά γουστάρω που τα βλέπω με τον Schaffer να τραγουδάει στίχους και να πορώνεται, θέλω να αγκαλιάσω όλους τους χατζημεταλλάδες του κόσμου, να πιαστούμε χέρι-χέρι και ο κύκλος θα ήταν πολύ-πολύ μεγάλος και ολόκληρη τη γη θα αγκάλιαζε θαρρώ να'ούμε χιέτσι. Ι Died for You, ε, χμ, οκ, να αφήσουμε τα χέρια τώρα, ε; Εγώ πάω έξω για τηλεφωνική επικοινωνία με τη γιαγιά και την κόρη ("μπαμπά, θα μου διαβάζεις Χάρυ Πότερ όταν έρθεις!"), δεν με νοιάζει και τόσο που χάνω το κομμάτι είπαμε αλλά ο Hansi, να το πούμε, δίνει ρεσιτάλ. Το αυτό κάνει και στο Burning Times, το οποίο είναι πολύ πιο ευπρόσδεκτο από το A Question of Heaven που φοβόμουν ότι θα ακούσουμε αλλά που να πάρει, χάθηκε ένα κομμάτι της τούμπανης τριλογίας στο τέλος; Τέσπα. Η μισή απόλαυση του λάιβ είναι ο Hansi και το κέφι του, τα λογύδριά του και τα γαμημένα επικά ουρλιαχτά του, κατευθείαν βγαλμένα από το Imaginations, μου σήκωσε την τρίχα το κάθαρμα παραπάνω από μια φορές και σε κομμάτια που δεν ήξερα πώς τα λένε. Το φινάλε φυσικά ήρθε με το έπος επών Fiddler on the Green, που φυσικά ήταν υπέροχο αλλά ίσως είχα επενδύσει πολύ πάνω του γιατί δεν συγκλονίστηκα και τόσο. Βασικά ο λόγος ήταν ο μέτριος για τα δεδομένα του διημέρου ήχος, ένταση και ψιλο-μπλέξιμο των οργάνων, όχι τίποτα κακό, καλός προς το μέτριο όμως. Βέβαια όταν ο άλλος πετάει τις κραυγές εκεί που πρέπει, τι να σας λέω τώρα...

Κλόπιραϊτ: Demons and Wizards FB

H βραδιά λήγει θριαμβευτικά, κατευθυνόμαστε στην έξοδο, χαιρετάμε κόσμο (γεια σας Γιάννη, Θοδωρή και Ηλία!), αποχαιρετάμε με αγκαλίτσα ζεστή τον ήρωα Γιάννη Αναστασάκη (πώς στεκόταν όρθιος με την κούραση που είχε δεν ξέρω), εκφράζουμε τις θερμές μας ευχαριστίες για ακόμη ένα επικό διήμερο και εννοείται δίνουμε ραντεβού για του χρόνου. Chania Rock Festival FUCKING RULES!

Επόμενη στάση: Ηράκλειο και Over the Wall, Doro, Sacral Rage (μωρή μπαντάρα!), Παπακώστας λατρεία, Manowar μεθαδόνη και Δημητρο-παρεάκια για τρελό κέφι!

Φωτογραφίες κλεμμένες από το Photo Report του Rock Hard (Λευτέρης Τσουρέας)

Chania Rock Festival 2019 - Mέρα Πρώτη (Uli Jon Roth, Doomocracy, Tarja Turunen, Sinheresy)

Περάσαμε πάλι πανέμορφα. Είδαμε πάλι ένα σκασμό κόσμο από φίλους και γνωστούς και φυσικά πριν και μετά το φεστιβάλ κάναμε τις βολτάρες μας στα Χανιά (και τις πέριξ επικές παραλίες οι περισσότεροι) που είναι η μισή φάση. Είναι το μοναδικό ελληνικό φεστιβάλ που θα συνιστούσα ανεπιφύλακτα να κλείσετε εισιτήρια χωρίς να γνωρίζετε καν ποιος θα παίξει γιατί τα λεφτά σας θα τα έχετε ήδη βγάλει και μόνο λόγω προορισμού και σκηνικού.

Προφανώς και τα λέω μετά γνώσης λόγου (putting my money where my mouth is που λένε και στα Τοπόλια), μιας και φέτος δεν υπήρχε το όνομα που προσωπικά κόβω φλέβες - αν και στην πράξη τα πράγματα ήταν πολύ-πολύ καλύτερα από ότι περίμενα. Εν ολίγοις (λολ) θα προσπαθήσω να μεταφέρω το κλίμα και τας εντυπώσεις μου ξεκινώντας από την κορυφή:

Sails of Charon, Ιn Trance παρείχαν ανατριχίλες γνήσιες και μάλλον αναπάντεχες μιας και προσωπικά δεν περίμενα να συγκινηθώ τόσο. Κάπου κυκλοφορεί ένα βίντεο με γνωστό τραγουδιστή doom metal μπάντας και τον υποφαινόμενο να αμολάνε τσιρίδες (αλά Boals) και νομίζω στην έκφραση και κινησιολογία αντικατοπτρίζεται πλήρως η βαριά πόρωσις.

Για τον Ούλι (ούλοι μαζί: "Ούλι! Ούλι! Ούλι!") έχω να πω ότι είναι εξωφρενικά συμπαθής φυσιογνωμία, με αύρα βαριάς ιστορίας γύρω του, ακόμα και με το ντύσιμο Ζωζώς Σαπουντζάκη που εμφανίστηκε, τεράστια μαύρη μπλούζα ως το μπούτι, σαν 12χρονου μεταλλά, έντονα διακοσμημένη με χρυσούς μαιάνδρους, κάπου χαμογελά η μοδίστρα του Ντέμη Ρούσου.

Επίσης η Sky Guitar είναι εντυπωσιακό εργαλείο τουλάχιστον, με ένα τρέμολο σαν στέκα ποδηλάτου, διακόσμηση λατέρνας και γενικά νομίζω είναι αντιληπτό ότι η οπτική παρουσία του ανδρός ξεχώριζε αλλά δεν μας έβγαινε ασεβής η καζούρα, το άτομο το αγαπάς και αναγκαστικά το σέβεσαι, είναι η αύρα που λέγαμε.

Uli Jon Roth: Τεράστιος από κάθε άποψη

Μουσικά, πέραν των 2 highlights που πήραν το βραβείο χαϊλάιτ της ημέρας (και σίγουρα ανήκουν στα τοπ του φεστιβάλ μαζί με τον Χάνζι αλλά αυτό είναι για επόμενο ποστ), πραγματικά απόλαυσα και τα κομμάτια που δεν γνώριζα, 70ς τεχνοτροπία που πραγματικά ζωντανεύει στο σανίδι. Σε αυτό συνέβαλλαν τα μέγιστα οι παίχτες που είχε γύρω του, φανταστική φωνή και ο κιθαρίστας που μοιράστηκε τα καθήκοντα με τον Uli, ντράμερ κλάσης που κοπάναγε σωστά και στιβαρότατα. Επίσης να σημειώσω ότι ήταν ο τυχερός της ημέρας που έπεσε ακριβώς στην ώρα που δύει ο ήλιος, τα γράφω κάθε χρόνο, γιατί κάθε χρόνο είναι το ίδιο υπέροχο θέαμα. Ηλιοβασίλεμα στον Προμαχώνα με θέα τη θάλασσα, πιουρ μάτζικ.

Δεύτερη θέση στο γαμηστερόμετρο του υπογράφοντος πήραν αναμενόμενα οι Doomocracy, τη μουσική των οποίων αγαπώ πολύ και ακούω τακτικά, Solitude Aeturnus με δόσεις Memento Mori και US Metal, εξαιρετικά φωνητικά, ε, λογική η αδυναμία που τους έχω...

Doomocracy με σεβαστικό μπλουζάκι, μπράβο, μπράβο

Μπήκαμε στο χώρο όταν τέλειωναν το The End is Written, το ομώνυμο έπος από το ντεμπούτο τους και ακολούθησαν άσματα και από τους 2 δίσκους τους. Ηighlight για μένα ήταν το αγαπημένο μου κομμάτι τους, το Guardian Within αλλά κάθε στιγμή ήταν μια απόλαυση, η οποία μετριάστηκε μόνο από τον δυνατό ήλιο και την χλιαρή συμμετοχή του κόσμου μπροστά στη σκηνή, λογικά λόγω του προαναφερθέντος ήλιου. Μόνο 30 λεπτά στην διάθεσή τους, το οποίο όμως μπορεί να ήταν και σχετική ευλογία διότι αν παρέμεναν και άλλο στην σκηνή με τα βαριά μαύρα ρούχα δεν ξέρω αν θα έμενε τίποτα να ηχογραφήσει τον πολυαναμενόμενο τρίτο δίσκο τους (τον περιμένουμε του χρόνου).

Οι Iταλοί Sinheresy έπαιζαν μοντέρνο μέταλ με εναλλαγή γυναικείων και ανδρικών φωνητικών (συνεννοηθήκαμε, το ξέρω). Δεν ήταν κακοί. Δεν ήταν και κάτι ιδιαίτερο επίσης και περισσότερο θυμάμαι φάτσες και σουλούπια παρά μουσική. Δεν έδινα και μεγάλη σημασία είναι η αλήθεια. Ήταν η ώρα που κάναμε πηγαδάκια, ανταλλαγές απόψεων και καφρίλας και φυσικά χάζεμα του περιβάλλοντος χώρου. Θυμάμαι το ρεφρέν του τελευταίου κομματιού Out of Connection αλλά δεν είναι ευχάριστο το εφέ, είναι αυτό το πράμα που θέλεις να το ξεχάσεις αλλά δεν μπορείς, ymmv.

Sinheresy: αντιθέσεις

Πολύς ξένος κόσμος, περισσότερος θαρρώ από κάθε άλλη χρονιά (κάτι που ίσχυε και πέρυσι), με γνωστές φάτσες που σημαίνει ότι σιγα-σιγά το φεστιβάλ καθιερώνεται στη συνείδηση του κόσμου ως ιδανικό για μέταλ τουρισμό (well, DUH! Kρήτη το καλοκαίρι, δεν υπάρχει σύγκριση). Επίσης πολλοί γονείς είχαν φέρει και τα παιδιά τους, δεν μπορώ να πω όμως ότι ζήλεψα όταν έβλεπα το βράδυ ηρωίδες μανάδες να τα έχουν στην αγκαλιά τους να κοιμούνται (;) ενώ βάραγε η μπάντα της Tarja. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν καλύτερο από το 6χρονο που έτρεχε γύρω-γύρω στους Demons and Wizards στα μετόπισθεν την επομένη. Εμείς πάντως είχαμε καταφύγει στην πατροπαράδοτη πρακτική της γιαγιάς-μπέιμπι σίττερ και νομίζω κάναμε την καλύτερη επιλογή...

Headliner λοιπόν η Tarja Turunen και αν σας πω ότι περίμενα με αγωνία το λάιβ θα σας έλεγα χοντρά ψέμματα καθώς δεν με αφορούν σχεδόν καθόλου οι Nightwish (πιο πολύ τους έχω παρακολουθήσει σε reaction videos, τρου στόρι), πόσο μάλλον η σόλο καριέρα της πρώην τους. Περίμενα ένα ευχάριστο ποπ/ροκ λάιβ, έλεγα ίσως ακούσω και το Phantom of the Opera, τέσπα, θα κάνουμε χάζι. Αυτό που είδα ήταν πολύ πιο χέβυ από αυτό που περίμενα, μοντέρνο μέταλ με χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες (...αισθάνομαι το τζενέρικ του πράματος και που το έγραψα) με τσελίστα, μπόλικα πλήκτρα "συμφώνικ", ομολογουμένως ηχάρα (γενικά ό ήχος ήταν πολύ καλός και τις 2 μέρες) και την Τάργια ντυμένη στα πέτσινα από πάνω έως κάτω (πώς την πάλευε με τη ζέστη δεν ξέρω, Φινλανδέζα κιόλας, ψυχρόαιμο ενδεχομένως) να "ροκάρει". Κοιτάξτε, το έχω πει ότι δεν μου αρέσει να χαλάω τη ζαχαρένια του άλλου - και ήταν πολλοί οι άλλοι στο χώρο που απολάμβαναν το λάιβ. Πολλά κορίτσια πολύ ευτυχισμένα με την μαμά τους παρέα και το εννοώ ότι ήταν μια πολύ χαριτωμένη εικόνα και προφανώς θα αποτελεί αγαπημένη τους ανάμνηση, κόσμος που τραγούδαγε τους στίχους (και πίσω ακόμη) οπότε τι να λέω και εγώ ο κάφρος.

Ε, θα σας πω τι έλεγα έτσι κι αλλιώς, μεταξύ μας μωρέ. Τάργια οπαδοί σταματάτε εδώ, ακολουθεί εμπαθές κείμενο κομπλεξικού κάφρου, απαπα.

ΔΕΝ μου κάθεται αυτό το σοπράνο οπερατικό στυλ με τις χέβυ κιθάρες, ρε παιδιά, με ενοχλεί κιόλας, μου βγάζει παβλοφικά αντανακλαστικά μεταλλοπατέρα στριμμένου. Ίσως να με τράβαγε μια φωνή με γρέζι και λίγο τσαμπουκά, λίγο τσαγανό βρε αδερφέ. Επίσης, αυτό που έβλεπα απλά δεν με έπειθε ως πηγαίο. Η κινησιολογία και οι χειρονομίες και οι εκφράσεις εμένα μου βγάζανε cringe και βασικά αυτό που μου έμεινε ήταν η μπάντα και η μουσική από την μία και η Τάργια από την άλλη σαν λάδι και νερό. Αρτιότατη φωνή φυσικά, ανετότατη, δύναμη σε κάθε νότα, από την άλλη μια τυπική σοπράνο φωνή. Σε κάποια φάση έκανε και κάτι φωνητικά ο κιθαρίστας (ή μπασίστας, θα σας γελάσω) αλλά του έβγαιναν σε ύφος Σαπφούς Νοταρά στο γνωστό σουξέ της "Μπουρλότο". Highlight ο φίλος μου ο Κολλημένος, με μπλουζάκι Razor ο οποίος έχει πιει τη Σούδα σε μπύρες και κοπανιέται στο Over the Hills and Far Away (εντάξει, πάσο), το οποίο ήταν και το μοναδικό πράγμα που αναγνώρισα σε όλο το λάιβ. Αν θέλετε να μάθετε το σετλιστ και αν έπαιξε τίποτα από Nightwish εκτός της διασκευής, μπορείτε να διαβάσετε κάποια σοβαρή ανταπόκριση από κάποιον σοβαρό άνθρωπο, δεν έχω την παραμικρή ιδέα.

Tarja Turunen: Heavy metal to the end να πούμε χιέτσι

Αν αναρωτιέστε πότε φύγαμε από το χώρο για να χλαπακιάσουμε όπως κάνουμε κάθε χρόνο (γιατί φυσικά έχετε μάθει απέξω κάθε ριπόρτ για τα Χανιά που υπάρχει στο μπλογκ), η απάντηση είναι ότι φέτος οι παροχές εκτοξεύτηκαν και εκτός από νερά, μπύρες αλλά και ποτάρες (έπαιζε πολύ το Μοχίτο, ιδανικό για το λιοπύρι όπως το συστήνουν όλοι οι γιατροί), είχε και καντίνα με ευμεγέθη σουβλάκια που τα βάζανε σε μεγάλες πίτες τιγκαρισμένες με πατάτες και πρασινάδες παντός είδους - ταληράκι αλλά κτήνος που σε χόρταινε. Είχε παγωτατζίδικο(!) και μια καντίνα με ασιατικές γεύσεις όπως έλεγε (είδα Ινδία, Πακιστάν, δεν εμελέτησα όμως) η οποία μύριζε καλά, ειδικά το Chicken Tikka. Οπότε λιγδώσαμε το αντεράκι βραδιάτικα, καθίσαμε κιόλας στα διαθέσιμα τραπέζια, μεγάλη φασάρα, τύφλα να έχει ο εξώστης των Στάτλερ και Γουώλντορφ.

Πού ήμασταν; Α, ναι, σε κάποια φάση μας ευχαρίστησε για το "σουπόρτ" τόσα χρόνια ("χαχαχα, "σουπόρτ"" - κωλόγερος αγγλομαθής, μπράβο μεγάλε, κάνε accent shaming) ενώ κάποια στιγμή μας προλόγισε ένα κομμάτι για τον πλανήτη που κινδυνεύει και πεθαίνει και όλα αυτά και ενώ τραγούδαγε για τις τραγωδίες, το video wall από πίσω έδειχνε οικολογικές καταστροφές και πραγματικά τραγικές εικόνες με εξαθλιωμένα παιδιά. Εντωμεταξύ η Τάργια χοροπήδαγε χαρούμενη λες και έπαιζε ποπ ("λες και") που μιλάει για δυο ζαχαρωτά που γίνανε φίλοι και παίζανε μπουγέλο στα λιβάδια. Δεν ξέρω, προσωπικά θα πρότεινα να προσαρμόσει το ύφος, ακούω πως ο Draiman των Disturbed το έχει περισσότερο, κλαίει πχ όταν πρέπει στο κατάλληλο σημείο. Εμ, άλλο λέβελ.

11:30 η ώρα τα πάντα είχαν τελειώσει και για πρώτη φορά με την Πόπη θα διανυκτερεύσουμε στα Χανιά, που σημαίνει βραδυνή έξοδο με παρεάκι για μπύρες και ά-πει-ρη μεταλλοκουβέντα. Κάναμε περασιά από Avalon αλλά μιας και γινόταν ο χαμός και εκείνη την ώρα έπαιζε (καυλερούς) ZZ Top, προχωρήσαμε πιο κάτω προς Barfly, όπου οι βρώμες έλεγαν ότι το πρόγραμμα θα έχει καφρίλες. Ε, μετά από τέτοια πρέζα συμφωνικού "μέταλ" με το που σκάμε και ακούμε Slayer, ε, πώς να το κάνουμε, άνοιξε η καρδούλα. Μπράβο στον Βάιο (δεν το ξέρω το παληκάρι αλλά οι γύρω μου δίνανε εύσημα), έκανε καλή δουλειά, ακούσαμε και Coroner, Annihilator, Metallica από το Kill 'Em All, νεράκι η μπυρίτσα. HMRM, φουσκωτές flying V (πάντα εκεί), ο Σάκης των RC με τον κόσμο, τουρίστες να περνάνε και να χαζεύουν, κατά τις 2 (;) και έχοντας οδηγήσει από Ηράκλειο και συνυπολογίζοντας την CRF κούραση, αποσυρθήκαμε. Ξαναπερνώντας από το Avalon, ο κόσμος είναι ακόμα περισσότερος και την επομένη μάθαμε ότι ο Uli ο Υπέροχος ήταν εκεί με τον λαό αγκαλιά, απλός και προσιτός και με αντοχές στο ξενύχτι σύμφωνα με πληροφορίες. Εγώ θυμάμαι να μπαίνω στο δωμάτιο να γδύνομαι και να σωριάζομαι στο κρεβάτι. Μέρα πρώτη λήξις!

Ημέρα δεύτερη: Demons and Wizards, Rotting Christ, Holocaust, Carthgods

Όπως ίσως κατάλαβαν οι πιο παρατηρητικοί ανάμεσα στους αναγνώστες, οι φωτογραφίες εκλάπησαν νομίμως από το Rock Hard (πού το καταλάβατε ρε τσακάλια;) και τα κρέντιτς ανήκουν στον Λευτέρη Τσουρέα