Ε, με αυτό το εξώφυλλο πήγαινε στο 9.5!
Το 6 δεν είναι κακός βαθμός. Αλλά όπως τα λέγανε Κρίμπς και Τσου «μας έφαγε η πολλή «καλοπροαιρ-ation» και κακομάθαμε. Αυτό το μήνα έβαλα εξάρια και σας το λέω με πάσα ειλικρίνεια, κανείς δεν είναι κακός δίσκος. Σημειώνω μάλιστα ότι στην προσωπική κλίμακα συγκεκριμένων ατόμων (το γαμηστερόμετρο όπως το λέμε στο πανεπιστήμιο) οι δίσκοι αυτοί πιάνουν μία και δύο μονάδες πάνω. Το κακό είναι όμως ότι το γαμηστερόμετρό τους δεν υπακούει στο κοινό γούστο (των φίλων του ήχου λέμε εδώ) αλλά οπαδικά αβαντάρει αβέρτα. Γενικώς τα γαμηστερόμετρά μας διαφέρουν, από άνθρωπο σε άνθρωπο, λόγω γούστου. Πιστεύω όμως ότι πάνω-κάτω το κακό από το καλό πράμα, ξεχωρίζουν.
Οι οπαδοί βεβαιώς είναι πιο ευαίσθητοι, πιο ευάλωτοι στην μουσική των «θεών» τους. Είναι άτομα που αν χρειαστεί θα υποστούν εθελοντική αυθυποβολή και τρελό ριπίτ σε τρελές μετριότητες (το έχουμε κάνει όλοι). Θα το φχαριστηθούν στο τέλος και μαγκιά τους, εγώ στηρίζω, απλά η τελική τους αξιολόγηση έχει κλέψει κανά δυο βαθμούς από την πραγματικότητα, όπου πραγματικότητα είναι πού στέκεται το καθετί απέναντι στους πραγματικά μεγαλειώδεις δίσκους του ιδιώματος ή της μπάντας.
Έχω σιχαθεί να ακούω δικαιολογίες του τύπου «ε, ρε φίλε, ‘νταξ, άμα συγκρίνεις με το Number of the Beast/Puppets/Into Glory Ride όλα είναι πιο μέτρια, είναι άδικο, έτσι πάει;» Ε, ναι ρε φίλε, έτσι πάει. 9άρι είναι το “Conspiracy” (περισσότερα παρακάτω), θα βάλω 9άρι στο “House of God” ή στο “The Graveyard”; Που είναι δύο σκάλες κάτω; Περάσανε τα χρόνια και πέσανε τα στάνταρ, πώς πάει η φάση; Ή όσοι έχουν μεγάλη καριέρα και διευρυμένη βάση οπαδών παίρνουν επίδομα βαθμολογίας για το μέλλον; “Μα 7άρι στο Graveyard; Και θες να λέγεσαι και King Diamond οπαδός εσύ;” Ακόμα και το 7 θεωρείται ξεφτίλα για ένα ιερό όνομα, εκεί καταντήσαμε. Ποιο τώρα; Το πρωτοκλασσάτο 7!
Το 5 σε περνάει μάθημα στο πανεπιστήμιο, είναι η βάση. Είσαι εντάξει; Παίζεις ικανοποιητικά; Δεν υπάρχει κάτι ξώφθαλμα κακό στην δουλειά σου; Μπράβο, πάρε το 5. Πέρασες. Δεν είσαι κακός! Για να πας παραπέρα πρέπει να είσαι και καλός, παραπάνω από το ΟΚ. Το 6 είναι ένας OK προς καλός δίσκος. Ή ένας δίσκος μέτριος με καλές στιγμές και σίγουρα πολλοί τέτοιοι υπάρχουν στις δισκοθήκες μας, χάριν ενός κομματιού, γιατί τότε που το άκουσες είχες φάει ένα κόλλημα, γιατί στον πήρε δώρο εκείνη και στην θυμίζει, γουωτέβα μαν. Β’ εθνική ρε παιδί μου, θα δεις και κανά αντρίκειο ματς, θα κάτσει καμιά φοβερή φάση. Επίσης θα δεις και πολλούς φανατικούς οπαδούς που το προτιμάνε έτσι το ματς, ερασιτεχνίλα (ή γιδίλα…). Αλλά νταξ. Βήτα.
Το 7 στην Αγγλία που σπούδασα θεωρείται κυριολεκτικά πρωτοκλασσάτο (First Class). Επομένως, ένα 7άρι είναι ένας δίσκος πρωτοκλασσάτος, και οποιαδήποτε δουλειά με αυτό το βαθμό θα πρέπει να δικαιώνει αυτόν τον χαρακτηρισμό, συμπεριλαμβανομένου – για να μην πω κυρίως – του songwriting. Η μπάντα θα πρέπει να παίζει καλά ή να βγάζει καλά αυτό που πρέπει να βγάζει (στους Bathory π.χ., δεν είναι θέμα αν τραγουδάει σωστά και ο νοών νοείτο).
Το 8 είναι βαθμός που δηλώνει ότι είναι δίσκος που κάλλιστα θα φιγουράρει σε τοπ δεκάδα της χρονιάς και αφήνει να εννοηθεί ότι η ιστορία, οι οπαδοί του ιδιώματος του δίσκου εν πάση περιπτώσει, θα τον θυμούνται και θα τον προτείνουν ο ένας στον άλλο. Ιδανικό παράδειγμα το φετινό Testament. Γαμεί. Σίγουρα, το έχω λιώσει και δεν έχω ουδεμία αμφιβολία περί αυτού. Αλλά δεν είναι 9άρι, δηλαδή ένα αριστούργημα. Ένας δίσκος που ενθουσίασε τον τύπο που του το κότσαρε. Μάλιστα, άριστος βαθμός είναι το 9.
Όπως άριστο είναι τo “Conspiracy” που έλεγα. Ο κακομαθημένος πάλι θα διαμαρτυρηθεί («9 στο δίσκο με το Sleepless Nights;»). Πού να χρησιμοποιούσα τους Iron Maiden για παράδειγμα, που έχουν να βγάλουν αριστούργημα από το 1988. Αποφάσισα όμως ότι δεν είναι σωστό να κλέψω την πρωτιά χειρότερης στήλης για το 2012 με τέτοια φτηνά κόλπα και έβαλα τον λατρεμένο μου King, που με τσούζει και πιο πολύ. Ναι, 9 το “Conspiracy”. Το δεκάρι για έναν τέτοιο δίσκο είναι οπαδικό και σας διαβεβαιώ, είμαι οπαδάρα («10!!!») αλλά εδώ θέλω να καταθέσω ένα μανιφέστο περί σοβαρής βαθμολόγησης, απηλλαγμένης από την οπαδική αβάντα που βάζει 10 στο τελευταίο Paradise Lost (άλλο τυχαίο παράδειγμα).
Ε, και τότε τι είναι το δεκάρι; Θα μας απασχολήσει (ίσως) τον άλλο μήνα. Είναι ο δίσκος που συνοψίζεται σε τρεις λέξεις: «Κύριοι, έχουμε θέμα.»
------------------
BONUS ΥΛΙΚΟ ΣΠΕΣΙΑΛ WWW ΕΝΤΙΣΙΟΝ:
Lies. Άκου αυτό το σόλο στο 1:30 λεπτό. Andy LaRocque κύριοι. ΤΡΙΧΑ ΚΑΓΚΕΛΟ.
Άκου τώρα το A Visit from the Dead. Στο 4:57 ο τιτάνας Andy διδάσκει πώς να παίζεις arpeggios ΜΕ ΟΥΣΙΑ.
Σχόλια: Για το ένα πράγμα που έχω μετανιώσει είναι το σχόλιο για το Conspiracy. Όταν έγραφα το κείμενο ήμουν σε δίλημμα, να γράψω για το Conspiracy ή για το The Eye; Διάλεξα το Conspiracy βασισμένος στην άμεση σύγκριση με το λατρεμένο μου "Them", του οποίου αποτελεί συνέχεια. Το "Them" είναι μαγικός δίσκος. Το Conspiracy δεν κατάφερε να με βυθίσει με τον ίδιο τρόπο στην ιστορία. Και έτσι το επέλεξα. Η αλήθεια είναι όμως ότι είναι ελάχιστοι οι δίσκοι που το κατάφεραν αυτό, έτσι κι αλλιώς. Η αλήθεια είναι ότι το Conspiracy είναι ένας απόλυτα φανταστικός δίσκος, αφρόκρεμα του heavy metal και για χάριν ενός πόιντ, τον έριξα μια μονάδα. Ντροπή μου και ζητάω συγγνώμη δημοσίως.
Το αλάτι στην πληγή είναι αυτή η ηλίθια λεζάντα που συνοδεύει την φωτογραφία με το ορίτζιναλ εξώφυλλο. Ti 9,5;! 10 ρε ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ Vic. Όταν την έγραφα (κλασσικά τελευταία στιγμή πριν την παράδοση) σκεφτόμουν ότι 10 θα έπαιρνε αν είχε τα σωστά χρώματα. Οπότε μισό βαθμό παραπάνω. Τέτοια ηλιθιότητα, να εξαντλήσω την αυστηρότητά μου στο Conspiracy για να με πάρουν στα σοβαρά αυτοί που γκρινιάζουν αν δουν το Virtual XI με βαθμό κάτω του 9, μπράβο μου. Λες και ξέρει ο κάθε αναγνώστης τι έπαιξε με το εξώφυλλο.
Η ιστορία του εξωφύλλου, μιας και την πιάσαμε, είναι ότι ο King Diamond απέρριψε το εξώφυλλο γιατί τα χρώματα βγήκαν λάθος και για να ξαναχρωματιστεί σωστά θα έπαιρνε πολύ καιρό και θα καθυστερούσε η κυκλοφορία του δίσκου ακόμα περισσότερο. Είχε αργήσει πολύ (υποτίθεται, άλλα χρόνια τότε) και η Roadrunner αποφάσισε για να ξεμπερδεύει να το βγάλει με το γνωστό φωτογραφικό πορτραίτο του King. Κρίμα για τον δίσκο που του έπρεπε ένα εξίσου όμορφο εξώφυλλο με τα Abigail και "Them". Από τις λίγες εκατοντάδες κόπιες του ορίτζιναλ εξωφύλλου (200-300;), ο μύθος λέει ότι επιβίωσαν ελάχιστες, κάποιες από τις οποίες δόθηκαν σε διαγωνισμό. Κανείς δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό, έχω διαβάσει πάντως ότι επιβίωσαν κάτω από 10 με μάξιμουμ καμιά 25αριά. Πάντως, ως απόλυτα συλλεκτικό κομμάτι, έχει φυσικά υποστεί την αναξιοπρεπή διαδικασία του bootleg, με κόπιες να φεύγουν από Βραζιλία και Ελλάδα μεριά.
Δεύτερο θέμα: "...τι είναι το δεκάρι; Θα μας απασχολήσει (ίσως) τον άλλο μήνα". Δεν υπήρχε περίπτωση να χωρέσει αυτό το κείμενο σε 700 λέξεις, τι να πρωτοπείς. "Θέμα" μπορεί να υπάρχει για παραπάνω από ένα λόγους. Ιστορικοί λόγοι, επιδραστικοί λόγοι, δίσκοι-φαινόμενα που σε κάνουν να παραβλέψεις κανά Struggle Within (τυχαίο παράδειγμα) ή ένα Warlord (άλλο τυχαίο παράδειγμα). Θέμα με δίσκους που άκουσαν ελάχιστοι συγκριτικά (σαν το Nosferatu ας πούμε) και η απουσία τους από την ιστορία δεν αλλάζει κάτι, αλλά τι να κάνουμε, είναι ΤΕΛΕΙΟΙ ρε φίλε. Κλπ, κλπ.
Έτσι, επειδή ποτέ δεν κατάφερα να πείσω τoν Κώστα και τον Χάκο να μου δώσουν δισέλιδο να ξεχυθεί το ταλέντο μου σαν εμετός στο γήπεδο, έμεινα με άλλη μια ανεκπλήρωτη υπόσχεση. Πριν πεθάνω θα το γράψω το ρημάδι. (Ίσως).
