Πρώτες εντυπώσεις: Metallica - Hardwired... to Self-Destruct

Το Hardwired...to Self-Destruct κυκλοφορεί επισήμως σε λίγες μέρες, η πραγματική πρεμιέρα του όμως ήταν χθες, καθώς "λήκαρε" στο ίντερνετ και προφανώς χιλιάδες χιλιάδων δεν έκατσαν να περιμένουν την φυσική κόπια τους, συνεπώς, η 12η Νοεμβρίου είναι η ημερομηνία που ο δίσκος συστήθηκε στον πλανήτη. Φυσικά, ανάμεσά τους και εγώ, που με το που ήρθε στα χέρια μου (χάρη στον φίλο Κώστα! Ευχαριστώ! - δεν βάζω επώνυμο για ευνόητους λόγους!), έπραξα τα δέοντα. Κανονίστηκε άμεσα listening session με τα σωστά άτομα (χρόνια είχαμε να ακούσουμε νέο δίσκο έτσι - εμ, Metallica... όχι κάποιος τυχάρπαστος...). Η βραδιά κύλησε πολύ καλά. Πολύ καλύτερα από ότι περίμενα εγώ τουλάχιστον. Συγκινητικά καλύτερα θα έλεγα.

Χωρίς άλλο μπλα-μπλα, μετά από 5-6 ακροάσεις, οι πρώτες μου εντυπώσεις, ξεκινώντας άμεσα από το ρεζουμέ:

Ο δίσκος, σαν πρώτη αίσθηση είναι ένα πραγματικό 8άρι. Στα καλύτερα της χρονιάς άνετα. Για τον οπαδό που υπερασπίζεται σθεναρά το Death Magnetic και παραλείπει τα προβληματάκια που ακολουθούν (και που υπήρχαν σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό στο DM), πάει και οπαδικό 9άρι, γιατί ε, Μετάλλικα. Με λίγα λόγια, η φάση ΠΕΤΥΧΕ. Και μιλάμε για φάση Metallica.

Τα προβληματάκια: τα κομμάτια θέλουν (σχεδόν όλα, και τα καλά) το έντιτ τους, οικονομία και λιγότερη φλυαρία σε κάτι γέφυρες. Δεν χρειάζεται πάλι να έχουν κομμάτια των 6-6:30 λεπτών. Αλλά ήθελε και γενναιότητα να βγάλουν ένα δίσκο 8-9 κομματιών, να τσιμπήσει μασίφ 9, του ενθουσιασμού. Η ιδέα του διπλού δίσκου δεν μου αρέσει. Καμία σχέση με άλλα θεοβάρετα διπλά άλμπουμ αλλά η κούραση κάπου στο δεύτερο CD, αδικεί τα κομμάτια εκεί. Για αυτό πάντως ακούγονται αξιοξέχαστα, όπως λένε και κάποιες κριτικές, και δεν είναι τυχαίο ότι είναι τα κομμάτια στο 2ο CD σε όλες τις κριτικές που έχω διαβάσει, όταν πλέον έχει κουραστεί το αυτί. Το ξυπνάνε σοφά πάντως στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το οποίο είναι μάλλον και η κορυφή του. Ε, όπως και να το κάνουμε, όταν σπιντάρουν με έμπνευση οι Metallica, δεν γίνεται να μην συγκινηθείς... Το Spit Out the Bone είναι το κομμάτι που του αξίζουν πραγματικά τα ενθουσιώδη σχόλια που γράφτηκαν για το ομώνυμο τρίλεπτο κομμάτι και που δεν νομίζω να τα αξίζει.

Για μένα τα 2 πρώτα, που τα ξέραμε (ομώνυμο, Atlas, Rise), είναι και τα μετριότερα του δίσκου. Ίσως και το Murder One (το tribute στον Lemmy) κινείται εκεί, αν και μου αρέσει το ριφ του, μου αρέσει το feeling του, απλά αυτό το κομμάτι ειδικά δεν χρειαζόταν να είναι κοντά 6 λεπτά, έπρεπε να είναι 3. Τα υπόλοιπα μπορεί ενδεχομένως να πάσχουν λίγο σε φλυαρία (θα δείξει και το repeat) αλλά έχουν πραγματικά πολύ καλό υλικό και μου αρέσουν. Να πω ότι το ManUnkind που έχει σταμπαριστεί στα πιο μέτρια, το βρίσκω καλό.

Moth Into Flame: μακράν το καλύτερο από τα τρία που δόθηκαν στην δημοσιότητα πριν την κυκλοφορία του δίσκου και ένα από τα καλύτερα του δίσκου - αλλά σίγουρα όχι το καλύτερο.

Πάντως, μπράβο τους, είναι δίσκος με πολύ ψωμί, θέλει ακροάσεις, έχουν επιτέλους αφομοιώσει οργανικά το παρελθόν με το Load (πολύ Load/Reload!) και βασικά θα έλεγα ότι (ειδικά ο πρώτος δίσκος) χαρακτηρίζεται κυρίως από την φόρμουλα Kill Em All - Load με δομές Justice (αυτό το τελευταίο δεν πέτυχε πολύ καλά πάντα...), με πρέζες Black Album, ελάχιστα Puppets, Ride (το λιγότερο από όλα), πιο πολύ κάτι σημεία που φέρνουν στο νου άμεσα συγκεκριμένα σημεία από τα προαναφερθέντα 2.

Βασικά θα έλεγα ότι είναι ένα Μέταλ Load πιο πολύ από οτιδήποτε, με αυτό που δεν πέτυχε στο Death Magnetic, η οργανική αφομοίωση των κλασσικών στοιχείων τους να ισορροπεί και να πετυχαίνει εδώ. Α, και το No Leaf Clover άκουσα στο Confusion, που το λέω για απολύτως θετικό.

Ο Χάμετ δεν είναι τόσο ανύπαρκτος όσο στα κομμάτια που είχαν κυκλοφορήσει και έχει και πραγματικά καλές στιγμές, παραμένει όμως ο παίχτης που θα ήθελα παραπάνω πράγματα. Ο Lars είναι επαρκέστατος και έχει δέσει πολύ ωραία με τον Trujillo. Δεν βάζει φωτιά στο δρόμο αλλά πραγματικά δεν με απασχόλησε στην ακρόαση του δίσκου.

Χέτφιλντ τεράστιος, τεράστιος όμως, κουβαλάει τα πάντα και τα ριφ και η φωνή είναι μακράν το καλύτερο πράγμα στο δίσκο. Το κούλνες των Load-ικών ριφ γιγαντώνεται από το αποτύπωμα της μπάντας και του Τζέιμζ...

Η παραγωγή είναι καλή, καλύτερη σαφέστατα του Death Magnetic και του Lords of Summer και βασικά πέραν του ότι δεν είναι συγκλονιστική δεν έχω να της προσάψω απολύτως τίποτα (ίσως σε κάποια σόλο του Χάμετ τα ήθελα πιο bright).

Το βρίσκω το καλύτερο από εποχής Loads (στα οποία έβαζα 8 στο best-of τους κατόπιν πολλών ετών που τους κράταγα μούτρα) και νομίζω ότι θα το ακούσω περισσότερο από αυτά συνολικά. Άρα παίζει για μένα να είναι το καλύτερο όντως από το 1991, ασχέτως αν δεν έχει την επιρροή που αναμφισβήτητα είχαν τα Loads.

Το πιο ωραία πράγμα ήταν οι εκπλήξεις που δεν περίμενες πια από τους Metallica (ειδικά μετά το DM ή το Lords of Summer), δηλαδή το εντελώς Alice in Chains Dream No More ή το Halo on Fire, το οποίο πραγματικά είναι θαυμάσιο κομμάτι- κάτι λέγαμε για US Metal και Dio όταν έπαιζε στο σέσσιον! - και μαζί με το καταιγιστικό Spit out the Bone που προαναφέρθηκε, τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου για μένα.

Το άλμπουμ δεν είναι τέλειο και δεν είναι στα επίπεδα των μυθικών Metallica, στα οποία προσωπικά δεν κατατάσσω τα Loads και του λείπει το σοκαριστικά τεράστιο κομμάτι και έχει τα ψεγάδια του ως προς την κατάχρηση του χρόνου - και ακόμα δεν πείθομαι ότι χρειαζόταν διπλός δίσκος, ακόμα και αν μου αρέσουν τα περισσότερα κομμάτια. Είναι όμως ένας δίσκος πραγματικά καλός, χωρίς να σου βγάζει αυτό το κακό safe φήλινγκ που μου έβγαζε το DM ενώ η πονηράδα/κούλνες του Load αναδεικνύονται πολύ όμορφα στη συνολική αισθητική που παρουσιάζουν οι Metallica του 2016.

Βασικά μιλάμε για έναν πραγματικά καλό δίσκο Metallica με πολύ πράμα να ανακαλύψεις σε διαδοχικές ακροάσεις (μην κάνετε σκιπ κομμάτια που δεν σας τρέλαναν με την μία...) και ενώ περίμενα κάτι καλύτερο από τα 2 προηγούμενα, ειλικρινά, δεν το περίμενα τόσο καλό. Περίμενα 2-3-4 καλά κομμάτια τύπου Moth Into Flame, πήρα σαφώς πολύ παραπάνω από αυτό. Για όσο κόσμο οι Metallica δεν πέθαναν το 1991 ή το 1996, ο δίσκος θα αρέσει, πιθανότατα και να ενθουσιάσει την οπαδάρα. Από την άλλη σε όσο κόσμο δεν άρεσε η 90ς κατεύθυνσή τους (και μιλάω μόνο μουσικά - όχι όλο το υπόλοιπο πανηγύρι) και ΔΕΝ συμφιλιώθηκαν μαζί τους στο Death Magnetic, δύσκολα θα αλλάξουν γνώμη εδώ, πέραν 2-3 κομματιών - αλλά αν αναρωτιούνται, ο δίσκος είναι πολύ καλύτερος του Magnetic και ίσως αξίζει τον κόπο μια επίσκεψις.

Οι Metallica ακούγονται πιο focused, πιο σίγουροι για τον εαυτό τους και κατάφεραν να συνδυάσουν το παρελθόν τους με το ύφος και την κατεύθυνση των 90ς (σχεδόν, όχι πάντοτε) αβίαστα και σίγουρα επιτυχημένα, χωρίς να ακούγεται ετερόκλητο ή σαν να μπήκαν στο μπλέντερ (DM...) πιθανόν για πρώτη φορά. Στην τελική, όπως και να το κάνουμε, ο Hetfield είναι λατρείας. Και εδώ λάμπει. Τελικά, αυτό είναι που με τούμπαρε εμένα.