Πιτσίνια εναντίον Μπριζόλας

Έχω εκφραστεί πολλές φορές καφενειακά για τους Sabaton ως καρτούν μέταλ αλλά και πολύ διασκεδαστικούς λάιβ. Τους έχω παρομοιάσει με τα πιτσίνια. Τρώω πού και πού πιτσίνια. Μου αρέσουν τα πιτσίνια. Αλλά οι Savatage είναι η μπριζόλα. Ζουμερή, γαμάτη μπριζόλα. Ribeye από βοσκοτόπια ευτυχισμένων μοσχαριών στην Νέα Ζηλανδία. Σταυλίσια μπλακ άνγκους από την πάμπα της Αργεντινής. Ψημένη ιδανικά και τρυφερά, κομμένη από τα επιστημονικά μερακλίδικα χέρια του Νίκου Φ. στο Ηράκλειο, περιποιημένη, με σεβασμό, μόνο αλάτι, κατά τα άλλα το Κρέας και το ζουμί του, κιθάρες, ριφ, σολάρες, φωνάρα αιώνια, κομματάρες. Savatage, μπριζόλα. 

Sabaton, πιτσίνια. Τυποποιημένα, μαζικής βιομηχανικής παραγωγής, ο ίδιος δίσκος επί δέκα, η ίδια δομή, τα ίδια φωνητικά, τα ίδια όλα, σαν παραλλαγή στο λογότυπο μιας εταιρείας. "Κάνε το γύρω-γύρω πέντε πίξελ πιο λεπτό! Πω, έπος, τι έλεγκαντ, 3000 ευρώ παρακαλώ!" "Άνοιξε το History Channel, βρες ένα ωραίο θέμα, πάρτο". Τανκς, ήρωες, τραγωδίες, μπαμ μπουμ, αγάπη και τρυφεράδα μαζί με sweep και γκαγκανίδια. Όχι ριφ, γκαγκανίδια. Τα ριφ, αν υπάρχουν, τα παίζουν τα ντίσκο πλήκτρα. Φέτος, βγάλανε και δίσκο (οι Savatage έχουν να βγάλουν 25 χρόνια by the way, μικρή λεπτομέρεια για μετά), δεν ξέρω, αν μου λέγανε, ότι είπανε στο ChatGPT να τους γράψει για το θέμα είμαι βέβαιος ότι θα έκανε και καλύτερη δουλειά. Και δεν θα έτρεχε και τίποτα. Αυτό πιστεύω. Αλλά, είμαι απολύτως ειλικρινής όταν λέω ότι τους βλέπω θετικά. Έχουν βγάλει καταρχάς κάποια πολύ ωραία καρτούν themes. Μην τα ξαναλέμε, Thundercats, Korgoth of Barbaria, τέλεια themes, αθάνατα - κανένα δεν είναι Knight Rider βέβαια. Τέτοια μουσική γράφουν και οι Σάμπατον. Καλή και πιασάρικη. Πιτσίνια. Δεν ξέρω πώς μαγειρεύουν στο χημείο την γεύση "μπέικον", ή πώς βάφουν αυτή την χημικούρα να του μοιάζει, σε μπωλ βλέποντας Mandalorian με μια ζίρο πάνε πολύ ωραία. Πρίμο Βικτόρια. To Hell and Back. Bismarck. Μπορώ να δω τους τίτλους του καρτούν τώρα μπροστά μου. Και άλλα κομμάτια τους θυμάμαι, έχουν χουκς, τα ακούει ο γιος μου αλλά σε αυτά που είπα γουστάρω κιόλας. Χτυπάω τα δάχτυλα στο τιμόνι στον ρυθμό με πλήρη ευδαιμονία. Όπως γουστάρω τα πιτσίνια. ΑΛΛΑ. Είναι αλλιώς από το να τρώω μια μπριζόλα από τα χέρια του Νίκου ή κάποιου μάστορα στο Γενί Γκαβέ. Είναι αλλιώς, πώς θα γίνει. Άλλη θρεπτική αξία. Άλλη γεύση. Άλλο χόρτασμα. Άλλη ευωδία. Και αυτό το ξέρουν όλοι όσοι έχουν φάει μπριζόλα. Να τρώνε την μπριζόλα λέω, όχι φάγαμε μια μπουκιά όταν μας έκανε το αεροπλανάκι η μαμά και δεν θυμόμαστε την γεύση.

Για τις ανάγκες αυτής της ανάλυσης θα αφήσουμε κατά μέρος ότι η μπριζολάρα αυτή η πλατωνικά ιδεατή μετά τον θάνατο του Κρις Ολίβα και την αποχώρηση από το μικρόφωνο του αδερφού του, ε, από ψητή έγινε και λίγο βραστή, λίγο από μπριζόλα έγινε ας πούμε τσηζκέηκ, ο λαός τους αγάπησε και σαν Μπριζόλα και σαν Τσηζκέηκ. 

Στο κυρίως πιάτο λοιπόν του άρθρου που είναι το θέμα. Ποιος είναι το Κυρίως Πιάτο; Τι εννοούμε αυτό; Και πότε θα πάψει να μας απασχολεί; Φρονώ, ποτέ αλλά θα προσπαθήσω. Anyway. To θέμα.Θα έρθουν στο Release του χρόνου το καλοκαίρι, στις 25 Ιουλίου στην Πλατεία Νερού στην Αθήνα και τα Πιτσίνια και η Μπριζόλα. Και Τα Πιτσίνια θα είναι το Πρώτο και Καλύτερο Όνομα στην μαρκίζα, θα βγουν τελευταίοι και καλύτεροι. Πάνω από Την Μπριζόλα. Επιτρέπεται αυτό; 

Βλέποντας το βίντεο του Vageliss. K που θίγει το θέμα (τα λέει πολύ ωραία και συγκροτημένα) και έχοντας ακούσει την ίδια συζήτηση να επαναλαμβάνεται από το 2001, με τα ίδια επιχειρήματα ("Πώς τολμάνε;") και την ίδια απλή εξήγηση της πραγματικότητας ("έτσι πάει, πουλάνε πιο πολύ το 2025 τα Πιτσίνια από την Μπριζόλα" ή το 2001 "οι λεσβίες βρυκόλακες πουλάνε πιο πολύ από την Μπριζόλα" κ.ο.κ.). Ε, δεν το χωνεύουν οι περισσότεροι. Μάλλον, πολλοί θα πω καλύτερα γιατί το echo chamber και ο σατανιασμένος αλγόριθμος του facebook σου εμφανίζει τις απόψεις με engagement, δηλαδή εκεί που έχει κίνηση, δηλαδή, εκεί που πλακώνεται ο κόσμος, δηλαδή εκεί που πλακώνονται ή κράζουν "πώς τολμάνε;" ή στα καψιμιτζίδικα πηγαδάκια που κοροϊδεύουν αυτούς που κράζουν και γίνεται του αλληλοκραξίματος το ανάγνωσμα, πρόσχωμεν.

Αυτά αφορούν ασφαλώς το καλλιτεχνικό κομμάτι. Μπορώ να ακούσω αντιρρήσεις ότι υπερβάλλω στην σύγκριση, ότι ξεφτιλίζω τους Σάμπατον ή ότι το παίζω υπεράνω ή, ενδεχομένως στην εποχή της προσωπικής ευθιξίας, προσβολής και ευαισθησίας, ότι εμμέσως προσβάλλω κάθε οπαδό Σάμπατον. Δεν θα έπρεπε να το πάρει κανείς προσωπικά πάντως, όπως ας πούμε δεν θα πρέπει να πάρει κανείς βίγκαν προσωπικά την εμμονή μου με την Μπριζόλα. Το θέμα μου είναι η σύγκριση αυτή που πάνω κάτω θεωρώ ότι *αντικειμενικά* έτσι είναι, συνυπολογίζοντας impact, αποτύπωμα, προσωπικότητα, διάρκεια, παίχτες, φωνές, συνθέτες, πρωτοτυπία, πρωτοπορία, κλασικά άλμπουμ, τιτάνια τραγούδια που κλαίνε χιλιάδες στο άκουσμά τους (πέρυσι έγινε αυτό, όχι το '95) δεν υπάρχει κανένας απολύτως τομέας που υπάρχει σύγκριση. Εκτός μίας. 

Οι Savatage βλέπετε δεν έκαναν απανωτά τουρ που να είναι headliners παντού στην Ευρώπη, δεν έγιναν ποτέ the hottest name in the game. Φυσικά όποιος νιώθει από Savatage δεν του καίγεται καρφί για αυτό. Πολλά ποπ κάνανε μια δεκαετία καριέρα και σήμερα αν ήταν τουλάχιστον καλά ποπ θα θυμόμαστε κάποια τραγούδια. Ένα; Δύο; Μια χούφτα; Διψήφιο αριθμό (ώπα!); Τόσο καλή ποπ ήταν αυτή. Στα 80ς υπήρχε πολύ καλή ποπ, έμεινε μπόλικη. Η Μπρίτνι; Θα αφήσει πάνω από τρία κομμάτια; Οι Σάμπατον; 

Στα δικά μας τώρα, οι Σάμπατον παίζουν ποπ καρτούν, γιουροβίζιον, οριακά ντίσκο (σίγουρα μπαμπάδες ολωνών τους, οι στρατοβάριους και πόσο μάλλον οι Helloween είναι προ-προπάπποι, δεν φταίνε και τόσο...) και τους ακούνε κυρίως νέα παιδιά ετών 13-65, που γουστάρουν καρτούν και ακούνε και ποπάκι, καλά αυτό που έχει και στρατό και μάχες και τζι άι τζο, έπος, έχουν και χριστουγεννιάτικα για όλη την οικογένεια. Πόσα κομμάτια θα αφήσουν οι Σάμπατον σε 20 χρόνια; Και τι κομμάτια θα είναι αυτά σε σχέση με ένα Sirens. Ένα Power of the Night. Ένα Hall of the Mountain King. Ένα Gutter Ballet. Ένα Believe. Ένα Edge of Thorns. Ένα Chance. Ένα Christmas Eve/Sarajevo (ώπα! σε αυτό το αναπάντεχο μέτωπο οι Savatage εξαχνώνουν όλη την καριέρα των Sabaton, το τσηζκέηκ μετά έγινε από τα μεγαλύτερα franchise παγκοσμίως...). Μπορώ να πω κι άλλα κομμάτια, είπα κάποια απολύτως προφανή. Η σύγκριση, έστω και καφενειακή διαβάζοντας το φλιτζάνι ("τι θα αφήσουν οι Σάμπατον στο μέλλον... ένας πουθενάς στην Κρήτη προβλέπει") είναι πάντως για τα πεπραγμένα και των δύο συντριπτική.

Δεν νομίζω ότι είμαι ελιτιστής, απλά αυτό καταλαβαίνω και νιώθω. Καλλιτεχνικά και ιστορικά, η σύγκριση είναι πιτσίνια - μπριζόλα. Κάποιοι θα προτιμήσουν τα πιτσίνια. Όποιος ξέρει να τρώει, θα προτιμάει την μπριζόλα. Κι ας τρώει και πιτσίνια πού και πού, γιατί όχι;

Νομίζω ότι ο μεταλλάς έχει την ανάγκη να το πει αυτό. Το ξέρω γιατί μόλις το είπα με πολλές λέξεις και πιο μεταλλάς από μένα πεθαίνεις. Αλλά αυτά, για το ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ (και ουσιαστικό και αιώνιο αλλά και όχι απαραίτητα συμβατό με την πραγματικότητα) κομμάτι. 

Για το πεζό, καθημερινό (έστω ετήσιο), συναυλιακό, εμπορικό, entertainment κομμάτι (δηλαδή πολλά κομμάτια, το καθένα έχει την ανάλυση του αλλά χάριν ευκολίας, όλα μαζί εδώ) - έχει γίνει η συζήτηση. Έχει γίνει και έχει ξαναγίνει και γίνεται θα γίνεται γιατί μάλλον ο μεταλλάς δεν θέλει να την δεχτεί. Κάνει λα-λα-λα-λα-λα με τα χέρια στα αυτιά, "ποια διοργάνωση, ποια λεφτά, τι με νοιάζει εμένα, ποιοι πιτσιρικάδες, ΜΕΤΑΛ ΦΙΛΕ, ΣΑΒΑΤΑΖ ΡΕ". Και δώστου πόσο αστείοι και γελοίοι και Ανάξιοι είναι οι Σάμπατον. Και οι κάθε Σάμπατον. Αυτά τα συζητάμε μαζικά από την εποχή των Cradle of Filth (πάνω από Savatage το 2001, έφαγαν μπουκάλια), των Megadeth (κάτω από Disturbed ή Five Finger Death Punch), των Accept... Accept. Έχει γίνει και με Accept η Ιεροσυλία. Και ιστορικότερο και επιδραστικότερο όνομα ακόμα από τους Savatage, κάτω από Σάμπατον. Κάποιοι τσαντίστηκαν, κάποιοι είπαν και ευχαριστώ, μυρίστηκαν την δουλειά πώς πάει (αυτά που λέει και ο Βαγγέλης στο βίντεο) και... όλοι σχεδόν που θα πήγαιναν σε ένα headline Accept, ε, πήγαν και σε αυτό το λάιβ. Δεν έγινε και κάτι. Τα ακούσανε οι Σάμπατον από τους αγανακτισμένους μπριζολοφάγους, απέκτησαν οπαδούς ανάμεσά τους ("ρε συ, πιασάρικο εκείνο το κομματάκι..." Τσηζκέηκ λάβερς ατσαλωθείτε. Σειρά σας. 

Έχει ξαναγίνει η συζήτηση και προφανώς έχει δοθεί η απάντηση προ πολλού, και δεν είναι μόνο ο καπιταλισμός, ηλίθιε ("ρε άει γαμήσου βλάκα που θα με πεις και ηλίθιο, μαλάκα, ε, μαλάκα" είναι μια συνηθισμένη αντίδραση σε αυτή την πρόταση, το έχω δει, ίσως χρειάζεται άλλη προσέγγιση). Είναι και τι θέλει να ακούσει το πόπολο ή τι θέλει να ακούσει ο νέος ο 50άρης ή τι θέλει να ακούσει αυτός που πάει να διασκεδάσει και χέσε με την μπριζόλα σου (και παράτα με με τους Savatage σου που δεν θα τους ακούσω γιατί είσαι βλάκας). Όπως θέλετε πείτε τον, πόπολο, λούμπεν, πρόβατο, τουρίστα, φασαίο, άσχετο, τρεντάκια, ανάλογα την προαίρεσή σας δηλαδή -και αυτό είναι μια άλλη κουβέντα μόνο του για κάθε έναν από αυτούς τους χαρακτηρισμούς. Εγώ θα πω μουσικόφιλο. Έστω και από σπόντα και μια φορά στο τρισεκατομμύριο, αδιάφορο, επέλεξε να διασκεδάσει βλέποντας ένα μέταλ λάιβ. Άνθρωπος είναι. Αν πολλοί άνθρωποι πάνε να δώσουν τα λεφτά τους να δουν Σάμπατον - και πάνε και παραπάνε και αυτό δεν είναι ελληνικό φαινόμενο προφανώς, εξαίρεση ήμασταν -αλλά είναι και ελληνικό πλέον- ε, τότε, κάτι κάνουν σωστά. Καταρχάς εγγυώνται στον ΧΨ διοργανωτή ότι θα πάει καλά το λάιβ. Και ο διοργανωτής που ρισκάρει πολλά λεφτά, το συνδυάζει με την μπριζόλα που μόνη της ίσως είναι και λίγο ρίσκο γιατί η μπριζόλα κάνει πολλά πολλά λεφτά, η ριμπάι από τα χαρούμενα μοσχάρια, κάνει πιο πολλά λεφτά από όσο νομίζει αυτός που την τρώει συνήθως. Εγώ αυτό που άκουσα με τρομαξε πάντως. Το θέμα είναι όμως ότι ο σεφ της μπριζόλας δεν χαλάστηκε κα-θό-λου που θα παίξει από κάτω, αυτός την μπριζόλα θέλει να σερβίρει. Και αν την πετύχει την ημέρα της συναυλίας, από κάτω θα είναι ένας διόλου ευκαταφρόνητος ποσοτικά λαός που τρέφεται με πιτσίνια και ξαφνικά φάει κάτι μπουκιές που θα φύγει πεινασμένος.

Νομίζω θα ησυχάσουμε από αυτή την συζήτηση όταν ο μεταλλόκοσμος, σωσμένοι και χατζήδες όπως λέγονται καφενειακά (κι εκεί στρατόπεδα, τι να πεις, άλλη συζήτηση και αυτό), χωνέψουν ότι η μπριζόλα δεν παύει να είναι μπριζόλα όποια σειρά και να την φας. Για να σερβίρουν τα πιτσίνια τελευταία κάτι ξέρουν αυτοί καλύτερα που ρισκάρουν κάτι μύρια οπότε μάλλον έτσι λειτουργεί η πραγματικότητα και δεν έχουν κάνει λάθος, οπότε ε, τι να κάνουμε, σε λα βι. Θα φάμε μπριζόλα και μετά είτε θα πάμε άνετοι σπιτάκι μας, είτε θα κάτσουμε να περάσουμε καλά βλέποντας εντυπωσιακά διασκεδαστικό καρτούν μέταλ λάιβ γεμάτο στρακαστρούκες. Έχουν κάτι πιασάρικα πάντως, τους το δίνω, ο γιος μου γουστάρει πολύ. Και το Πρίμο Βικτόρια το ρεφρέν το βούτηξε και ο Kai!

Τόση πάρλα και θα τα χάσω όλα αυτά προσωπικά καθώς θα είμαι στην Κρήτη και θα δουλεύω. ΘΑ ήθελα να ζήσω ένα κοινό να συγκινείται μέχρι δακρύων και να είμαι μέρος του αλλά δεν με θέλει. Μάλλον γιατί έπρηζα και εγώ χρόνια ότι οι Savatage ήταν Μπριζόλα και γίνανε Τσηζκέηκ και υπάρχουν και πνευματικοί νόμοι τέλος πάντων. Ελπίζω όμως να έχω δει Κόρονερ στον Βόλο εντωμεταξύ! Κοντοσούβλι φτιαγμένο και προετοιμασμένο σαν χειροποίητος μηχανισμός ρολογιού από την Ζυρίχη; Όχι ακριβώς... Πρέπει να βρω τι είναι οι Κόρονερ γαστρονομικά.