Οι Sacred Reich ποζάροντας με ένα κλάσικ Stottler δείγμα.
Στις 7 Ιουνίου έρχονται οι Sacred Reich στο Gagarin. Θα είναι η δεύτερη επίσκεψή τους καθώς είχαν έρθει και παλιάαα, σε μια συναυλία από τις πολλές που άκουγα ζηλόφθονα πιτσιρικάς να μου διηγούνται κοντινά πρόσωπα. Καλή πρέπει να ήταν....
...Και κακή να ήταν, μετά συγχωρήσεως, «να» και εμένα. Οι Sacred Reich ανήκουν στις λατρεμένες μπάντες της παιδικής μου ηλικίας, με δύο δίσκους και ένα EP δυναμίτες και μια αξιόλογη συνέχεια στα περίεργα 90s που προσφέρεται για κουβέντα. Πάντως, οι δύο δίσκοι (και το ΕΡ – είναι από τα πολύ καλά!) είναι το αναμφισβήτητο ζουμί.
Με καταγωγή από την Αριζόνα, οι Sacred Reich ήταν η δεύτερη μπάντα που τράβηξε προσοχή πάνω της (η πρώτη ήταν οι Flotsam and Jetsam και η τρίτη οι Atrophy). Αυτό το κατάφερε το 1987 κυκλοφορώντας το Ignorance. Κλασικός και κορυφαίος, ο δίσκος περιέχει thrash classics (Death Squad και Sacred Reich οι προσωπικές λατρείες) και την πολυπόθητη ηχητική σφραγίδα. Ταχύτητα, στίχος και αισθητική παραπέμπουν απευθείας σε ανατρεπτικό hardcore μπολιασμένα με το θανατηφόρο thrash της εποχής. Υπενθυμίζω ότι μιλάμε για 1987, μια χρονιά μετά τα Reign in Blood, Darkness Descends, Pleasure to Kill και του Puppets. Δεν γινόταν να παίζεις thrash τότε και να μην βαράς άσχημα, τόσο απλά. Και οι SR βαράγανε πολύ άσχημα και πολύ καλά. Σε αυτό βοηθούσε πολύ και ο κοκκινομάγουλος μπούλης πίσω από τα τύμπανα, ο πιτσιρικάς που οι Slayer είπανε «να ηρεμήσει» όταν πήγε για audition το 1986 (τότε, που για ένα φεγγάρι έπαιξε ο Scaglione των Whiplash). O Greg Hall είναι φοβερός ντράμερ και άσσος της μπάντας, που δεν έλαβε την δέουσα αναγνώριση (αργότερα αντικαταστάθηκε από τον νυν Machine Head, Dave McClain).
Οι θρασάδες πάντως της εποχής τους αγκάλιασαν άμεσα. Είχαν κάτι το ιδιαίτερο και επίσης καταπληκτικά μπλουζάκια, φιλοτεχνημένα από τον Paul Stottler, φίλο της μπάντας και (πλέον) πασίγνωστο tattoo artist. Crossover νοοτροπία και «χίπικη» διάθεση και όπως φάνηκε στη συνέχεια, μυαλό ασυνήθιστα ανοιχτόμυαλο για το είδος. Ένα χρόνο μετά, η μπάντα ξαναχτύπησε με το Surf Nicaragua, που εκτός από τη πασίγνωστη ομώνυμη σημαία της μπάντας, είχε ψωμί: το One Nation, εμβατηριακή κομματάρα, αργότερα διασκευασμένη από τον Max Cavalera με τους Soulfly. Το Draining you of Life, από το θρυλικό ομώνυμο demo και μια συμπαθέστατη διασκευή στο War Pigs. Άψογο EP. Dynamo αποθέωση και συνοδευτικό live EP (μια χαρούλα) και μετά, με το πάσο τους, κυκλοφόρησαν το The American Way.
Που προσωπικά φρονώ ότι είναι και ο καλύτερος δίσκος τους. Tο Ignorance έχει tire-up στο γκάζι και γουστάρουμε αλλά η συνολική δυναμική του δίσκου είναι ελαφρώς παρόμοια. Το American Way βρήκε τους SR να παρουσιάζουν 8 φοβερά καλογραμμένα κομμάτια, με πολύ φρέσκα hooks διάσπαρτα. Οι συνθέσεις ποικίλλαν από το proto-groove, mid-tempo thrash ομότιτλο μέχρι speed ζημιές στο I Don’t Know. Το Love/Hate μπάζει ιδανικά και συστήνει ξυραφάτες κιθάρες και το κοκκινομάγουλο στρουμπουλό αγόρι έχει γίνει ευτραφές θηρίο που γκρουβάρει σπάζοντας. Το εθιστικό Who’s to Blame κορυφώνει. Το Crimes Against Humanity για μια ακόμα φορά σε βάζει να τραγουδήσεις με αυτή τη φωνή παρέα.
Η φωνή. Που τυχαίνει να είναι και η ψυχή της μπάντας. Άφησα τον Phil Rind για το τέλος, μιας και του πρέπουν δυο λόγια. Εκτός από την χαρακτηριστικότατη μπασάτη χροιά του, ο τύπος έγραφε όλους τους στίχους και ήταν ο de facto spokesman της μπάντας. Λαλίστατος και ενδιαφέρον τύπος. Απεχθανόταν τα στεγανά και παρέα με την μπάντα, είχαν το θράσος να γράψουν και να βάλουν για τελευταίο κομμάτι στο δίσκο, το 31 Flavors. Πρόκειται για ένα funk Red Hot Chili Peppers τζαμάρισμα με τρομπέτες κομπλέ, με στίχους που σε ένα «Φασμπίτερ και Ξερό Ψωμί» σκηνικό, αραδιάζουν καλλιτέχνες που ακούνε. Καταλήγοντας, προτρέπουν τους οπαδούς τους να ακούνε τα πάντα, «μην είσαι μόνο μεταλλάς ρε μαν». Ας πούμε ότι μέχρι σήμερα, σε πολύ κόσμο, αυτό το κομμάτι δεν αρέσει. Καθόλου. Στα παπάρια μας, εγώ θυμάμαι τον αδερφό μου να αγοράζει το Mother’s Milk (RHCP) λόγω αυτού του κομματιού, να χαιρόμαστε στην αναφορά των Faith No More και να μου φυτεύει το όνομα των Mr. Bungle (“is so very cool” έλεγε, δέκα χρόνια μετά έμαθα πόσο δίκιο είχε). Αυτό το αποκαλώ υγιές και τους ευχαριστώ πολύ.
Υπάρχουν κι άλλα ωραία να ειπωθούν για τη συνέχειά τους αλλά εν καιρώ, κάποια αφορμή θα βρεθεί! Ιδιαίτερη αγάπη και πραγματικά ελπίζω να τα καταφέρω να είμαι εκεί.
Δημοσιεύτηκε στο Metal Hammer, Φεβρουάριο 2012. Τα κατάφερα να είμαι εκεί :)
