Καλοκαίρι στην Κρήτη πια σημαίνει ΜΕΤΑΛ. Τέταρτη συνεχή χρονιά με την γυναίκα μπήκαμε στο λεωφορείο με προορισμό τα Χανιά και τον Προμαχώνα. Φέτος πόλος έλξης δεν ήταν τόσο τα ονόματα, αν και την δεύτερη μέρα εννοείται πως δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε την τελευταία ευκαιρία να ακούσουμε τα έπη επών των Accept από τον Udo. Στην πραγματικότητα πόλος έλξης είναι το ίδιο το φεστιβάλ και ο Προμαχώνας. Το παρεάκι, η φάση και η βολτάρα. Φυσικά για μας τους γηγενείς είναι μια πάρα πολύ απλή απόφαση, αν και υπήρχαν απουσίες (ντροπή μας) αλλά νομίζω ότι και αυτοί που κατηφόρισαν από την Αθήνα δεν τους χάλασε καθόλου ένα τριημεράκι στον τρίτο κορυφαίο παγκοσμίως προορισμό για διακοπές. Ρωτήστε κάποιον γνωστό σας για τις παραλίες στη γύρω περιοχή ή διαβάστε κανένα ριπόρτ από επισκέπτες δημοσιογράφους για το χώρο του λάιβ και στοίχημα ότι θα λένε τα ίδια και καλύτερα. Γιατί απλά ισχύει στο μέγιστο βαθμό.
Μια από τις ωραιότερες παραλίες παγκοσμίως: Μπάλος στα Χανιά
Έπικ φάκιν βένιου: Σαν Σαλβατόρε, 16ος αιώνας
Όταν φτάσαμε έξω από τον Προμαχώνα ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι είναι σαν μια ετήσια γιορτή, πώς λέμε Χριστούγεννα στην Αράχωβα; E, καλοκαίρι στον Προμαχώνα. Στο έπικ φρούριο με θέα το παλιό λιμάνι και στο βάθος τo ακρωτήρι, κλασσικά στο σούρουπο το ΕΠΟΣ χτυπάει κόκκινο. Το μέρος που ΚΑΘΕ μπάντα σχολιάζει πόσο εντυπωσιακό είναι (μην ξεχνιόμαστε, "το πιο ταιριαστό μέρος που έχουν παίξει οι Blind Guardian ποτέ"). Από φρούριο του 16ου αιώνα σε χέβυ μέταλ ορμητήριο, κέντρο σύναξης των απανταχού κάφρων κλπ. Το μοναδικό ελάττωμα είναι πως, όπως σε κάθε ανοιχτό φεστιβάλ, εξαρτάσαι από τον καιρό. Πέρυσι έλιωσε όλη η Ελλάδα, μαζί και μεις, φέτος φύσαγε, όχι όσο πρόπερσι αλλά αρκετά για να τρώω τα μαλλιά μου κάθε τρεις και λίγο (σπαστικό λίαν) και για να την πίνει ο ήχος (ειδικά οι κιθάρες) ανάλογα τα κέφια του Αιόλου. Ευτυχώς δεν ήταν κάτι που χάλασε το φεστιβάλ και την δεύτερη μέρα βρήκα λύση στο πρόβλημα βάζοντας μπαντάνα (μια ψευτοπαπαριά με λάστιχο από το Τζάμπο, φιλενάδες, σας λέω πολύ πρακτικό!) που με έκανε και ασορτί με τους Heat.
Ημέρα πρώτη, 29/6/2018: Gravestone, Rock n' Roll Children, Moonspell, SepticFlesh
Το πουλμανάκι που πήραμε από το Ηράκλειο καθυστέρησε λίγο οπότε φτάσαμε όταν βρίσκονταν στην σκηνή οι Gravestone. Δεν ξέρω τι έκαναν οι Perfect Mess που ήταν αυτοί που άνοιξαν αφού κέρδισαν τον διαγωνισμό "Γιώργος Μανουσέλης" (στην μνήμη του τρίτου συνδιοργανωτή του φεστιβάλ) αλλά σας λέω και την αμαρτία μου, δεν στενοχωρήθηκα. Δεν ψοφάω για alternative εκτός και αν είναι ΠΟΛΥ καλό, με περιμένουν 2 μέρες φεστιβαλικής κόπωσης και είμαι κάποιας ηλικίας, οπότε χαλαράααα αράξαμε με την Πόπη αρκετά πίσω και χαζεύαμε τους Ιταλούς. Ντεθ μέταλ περίμενα, ντεθ μέταλ με πλήκτρα είδα (και αν δεν είσαι οι Nocturnus, αυτό σημαίνει "ωχχχ" στο τεφτέρι μου), μια μετριότητα είδα, φιλότιμος τραγουδιστής, μέτριος ήχος, πλήκτρα - μπλιαχ! - μέτριοι κιθαρίστες, γενικά μια μετριότητα αλλά who cares? Χαιρετούρες με γνωστούς και φίλους και ετοιμαζόμαστε για τους Rock n' Roll Children, που στα χαρτιά είναι ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει η μέρα μουσικά για τα δικά μου γούστα.
Rock n' Roll Children
Πράγματι, δεν απογοητεύουν, έχουν άπειρη εμπεiρία πλέον και φυσικά ρεπερτόριο φωτιά. Ο ήχος παραμένει μέτριος και κάπως ευάλωτος στον άνεμο αλλά ο Τσίγκος και οι λοιποί του επιβάλλονται με την κλάση τους σε σημείο να μην μου χαλάει η φάση. Παρόλα αυτά, keeping it real, μου φάνηκε η εμφάνιση πιο υποτονική από την αντίστοιχη πρόπερσι στο Ηράκλειο και ειδικά ο παπαΤζώνης, αν και πάντοτε επικοινωνιακός φουλ, φαίνεται κουρασμένος και αποδίδει τις γραμμές πιο κοφτά. Προς το τέλος στρώνει, ίσως συντήρηση δυνάμεων, δεν ξέρω, πάντως όπως και να'χει το σετ τους κυλάει νεράκι με sing-alongs σε άσματα ασμάτων. Αφιερωμένη η εμφάνιση σε μια τριπλέτα Κρητικών ηρώων που στήριξαν την ελληνική σκηνή (και τους Inner Wish) όσο λίγοι, ο Δημήτρης Σταράκης (είναι στο κοινό με την επόμενη γενιά), Γιώργος Μαθιουλάκης και ο πεσών αδερφός Μιχάλης Σαβοϊδάκης που κοιτάζει από ψηλά.
Πολύ ωραία όλα αυτά, φτύνω πάλι τις φύτρες που δεν θέλουν να μείνουν στον κότσο και σκεφτόμαστε με την σύζυγο ότι πεινάμε και πρέπει να κάνουμε κάτι για αυτό. Θα δούμε όμως πώς θα βγουν οι Moonspell. Δεν είμαστε οπαδοί τους, προσωπικά δεν είμαι του γκοθοτέτοιου μέταλ αλλά δεν είμαι και τόσο απολίτιστος να σνομπάρω μια τόσο καταξιωμένη μπάντα, λίαν αγαπητή δε στο ελληνικό κοινό. Ο φίλος Νίκος είναι ενθουσιασμένος με την προοπτική και επιμένει ότι οφείλω να δώσω βάση και δεν θα το μετανιώσω, τελικά κάθομαι σε απόσταση ασφαλείας με την Πόπη και παρακολουθώ την μπάντα να βγαίνει με πολύ αέρα και θεατρικό στυλ.
O Φερνάρντο ψάχνει έναν άνθρωπο
Ο Fernardo Ribeiro βγαίνει με αμφίεση που προσωπικά μου θύμισε το εξώφυλλο του Death and Insanity, κομπλέ με λάμπα στο χέρι και καπέλο, έλειπε μόνο ο ψόφιος αρουραίος. Το καπέλο πάντως το παίρνει ο αέρας γρήγορα αλλά ο ήχος είναι σημαντικά ανώτερος και η μπάντα αποπνέει κλάση και Α' εθνική (σε σχέση με τους Ιταλούς). Δυστυχώς δεν έχω να πω κάτι άλλο για την μουσική, μείναμε τρία κομμάτια, επιβεβαιώσαμε ότι δεν μας ταιριάζουν οι Moonspell, οπότε πάρθηκε η απόφαση να λιγδώσουμε το αντεράκι μας εκείνη την ώρα. Προηγουμένως βέβαια γίναμε μάρτυρες στην λατρεία που τους έδειξε το κοινό και εδώ πρέπει να δώσω πολλά κρέντιτ στον Φερνάρντο γιατί όσο και αν δεν μου αρέσει η φωνή του (σόρι Νίκο!) σίγουρα είχε το χάρισμα να ξεσηκώνει το πλήθος. Το οποίο πλήθος δεν έχει πιάσει τους περσινούς αριθμούς και ίσως ούτε τους προπέρσινους αλλά είναι αρκετό πια ώστε το φρούριο να έχει αξιοπρεπέστατη εικόνα μπροστά από την σκηνή. Αργότερα, ο φίλος που λέγαμε μου δείχνει και βίντεο από το κινητό, Vampiria με δρακουλέ μπέρτα τέντα από τον αέρα, περάσανε πολύ καλά, προφανώς είναι οι κερδισμένοι της ημέρας.Χάμπουργκερ, χαιρετούρες με τον Σταράκη και τα γλυκύτατα παιδιά που συνοδεύει, επιστροφή στον Προμαχώνα που πλέον έχει βραδιάσει και ετοιμάζεται για τους SepticFlesh. Πέρυσι λόγω αεροπορικών καθυστερήσεων κλπ το σετ τους ήταν 5 κομμάτια και ως ανταπόδοση της αδικίας τούς δόθηκε το headline spot της πρώτης ημέρας (υποθέτω). Τους έχω δει 4 φορές ως τώρα και καμία από αυτές δεν ήταν για πάρτη τους συγκεκριμένα και σίγουρα δεν είναι η φάση μου. Αλλά η 4η περσινή ίσως ήταν και η καλύτερη φορά που τους είχα δει έως τώρα, μουσικά τουλάχιστον, με ντράμερ κτήνος. Πράγματι, φέτος έδωσαν την καλύτερη εμφάνιση που τους έχω δει εγώ, βασισμένη στις τελευταίες τους δουλειές (πάνε οι παλιοί SF, προσωπικά αυτό το θεωρώ καλό, δεν μου αρέσουν καθόλου τα παλιά τους) με καλούτσικο ήχο και εντυπωσιακά συμφωνικά/χορωδιακά μέρη, τα οποία είναι και η σοβαρότερη πλευρά της μουσικής τους για μένα, αυτό που τους ξεχωρίζει παγκοσμίως.
Υπάρχει πιθανότητα 87% αυτή τη στιγμή να ακούγεται η φράση "ΠΑΜΕ ΧΑΝΙΑ!"
Ο κόσμος γουστάρει αλλά αν υπάρχει ένα πράγμα που θα μου μείνει, είναι ο Seth και οι φωνές και προτροπές του. Όσοι έχετε δει SepticFlesh ξέρετε τι εννοώ, ο άνθρωπος απαιτεί ετοιμότητα και ζητάει να "πάμε" πολύ-πολύ συχνά και πολύ δυνατά. Όταν η προτροπή "ΠΑΜΕ! ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΜΗΘΕΑ!" έσκισε τον αέρα, το ομολογώ, τερμάτισα προσωπικά, ο κόσμος από κάτω όμως που δεν είναι κυνικός μεταλλοπατέρας, φώναξε, έπαιξε ξύλο (όχι αρκετό σύμφωνα με έναν νεαρό που έδωσε πόνο με την παρέα του) και γενικά οι νέες ηλικίες ανταποκρίθηκαν δεόντως. Μάλιστα κάποιοι από αυτούς είχαν έρθει ειδικά για αυτήν την μέρα, οπότε το ξαναλέω, μην ακούτε εμένα.
Χαϊλάιτ της βραδιάς για μένα ήταν το σκηνικό με το καπνογόνο. Που λέτε σε κάποιο κομμάτι των SF χτυπάνε κόκκινο τα πιτσιρίκια και ανάβουν καπνογόνο. Φυσάει όμως πολύ και δεν γίνεται δουλειά και το εφέ είναι ψιλομαλακία, φτύνει κάτι σπίθες εκεί, καπνός δεν βγαίνει, δεν αστράφτει. Τελικά αυτός που το ανάβει σαν να βαριέται και παραδίδει την πλαδαρή σκυτάλη σε έναν άλλο πιτσιρίκο, μια εξωφρενικά συμπαθητική φυσιογνωμία που μου θύμισε τα νιάτα μου (γυαλάκια, κοντό μαλλί, μέταλ μπλούζα ως το γόνατο), ο οποίος χοροπηδάει λίγο με το δυσλειτουργικό πυρσό και μετά, σαν να ντρέπεται, σα να αισθάνεται άβολα αποχωρεί από το πλήθος και πάει πιο κει να μην ενοχλεί. Η πιτσιρικαρία γενικώς τράβηξε το βλέμμα μου, μιλάμε για ταγμένα παιδιά, έχουν βγάλει μπλούζες και σκύβουν ως το πάτωμα και κοπανιούνται - τα ΠΑΜΕ ΧΑΝΙΑΑΑΑ του Seth πιάνουν τόπο 1000%.
Ωραία ήταν. Δεν πέθανα με το μουσικό περιεχόμενο αλλά σίγουρα ευχαριστήθηκα πάρα πολύ την βολτάρα και θα το ξαναπώ: ο Προμαχώνας γαμεί! Φυσικά, επακολούθησε άφτερ στο Avalon και η βραδιά είναι ακόμα νέα - αλλά αυτό αφορούσε αυτούς (τους περισσότερους...) που είχαν μεριμνήσει για διανυκτέρευση στα Χανιά, εγώ με την Πόπη και λίγους ακόμη πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Αύριο πάλι!
Αύριο πάλι, 30/6/2018: Looking for Medusa, H.E.A.T., Dirkschneider
Την επόμενη μέρα πήραμε (εγώ, η Πόπη - εορτάζουσα σήμερα, γενεθλιάρες κάθε χρόνο! - και ο Μανώλης σήμερα) το πούλμαν που έφυγε στην ώρα του και φτάσαμε με την άνεση να δούμε τους Asphodelia από την Ιταλία. Είχαμε ήδη χάσει τους συμπολίτες μας Αδαείς. Παρόλα αυτά, ντροπή μας, προτιμήσαμε να βρούμε μια καφετέρια να δούμε το δεύτερο ημίχρονο του Γαλλία - Αργεντινή και δεν το μετανιώσαμε. Γιατί και μπόλικα γκολ είδαμε και το female fronted προβλεπέ ψιλομοντέρνο μέταλ δεν είναι ψηλά στην λίστα των προτιμήσεών μας. Βασικά κοντά στον πάτο είναι, οπότε... Θα μου πείτε και πού ξέρεις ότι ήταν ψιλομοντέρνο προβλεπέ κοριτσομέταλ κατάσταση; Κανονικά θα έλεγα ότι είδα μια φωτογραφία αλλά αυτό παραείναι εμπαθές και θα σας πω ότι ρώτησα και έμαθα. Και το ύφος της πολύ σοβαρής και αξιόπιστης πηγής μου είπε περισσότερα από τα λόγια του. Και όταν έβαλα εγώ τα λόγια απλώς συμφωνήσαμε ότι εμείς προσωπικά δεν χάσαμε τίποτα. YMMV.Επόμενοι ήταν οι Looking for Medusa, από την Γαλλία, δεν είχα ξανακούσει το όνομά τους ποτέ πριν, έκατσα με ανοιχτό μυαλό να δω τι παίζουν. Η απάντηση στο ερώτημα αυτό ήταν β' εθνική heavy/power αλλά συμπαθητικό. Ηχητικά άκουγα μια κιθάρα από τις δύο και ήταν κρίμα γιατί ο δεύτερος κιθαρίστας χτυπιόταν, κουνιόταν, χόρευε, το ζούσε, πολύ θα ήθελα να ακούσω και εγώ. Με μια κιθάρα λοιπόν στα αυτιά μου και τον αέρα να μην ευνοεί το γενικώς μέτριο παίξιμο, ο τραγουδιστής είχε αναλάβει το μπρίζωμα του κόσμου. Ο κόσμος ανταποκρινόταν θερμά, είχε και κερκίδα Γαλλική, πρέπει να ήταν σε μεγάλα κέφια μετά την πρόκριση επί της Αργεντινής, το κέφι σίγουρα υπήρχε διάχυτο, οπότε ακόμα και τα κακά αγγλικά (εννοείται!) και η γαλλική προφορά απλώς προσέθεταν στην χαρά που πλανιόταν στον αέρα.
ARE YOU READY FOR JUMP? ρώτησε ο φγάντμαν και συνειδητοποίησα εκείνη την στιγμή ότι είναι ίδιος ο Oliver Bird από το Legion το οποίο το βρήκα πολύ διασκεδαστικό (βλαμμένος γαρ) μιας και τον Γάλλο τον λένε Olivier! Πάντως το songwriting δεν ήταν κακό και η μπάντα τίμια. Αλλά βήτα. Κάνανε φίλους πάντως και ο κόσμος πέρναγε καλά και αυτό είναι που μετράει στην τελική. Κλείσανε με το Σάντεστγουάκ (Thunderstruck) που δεν έβαλε και φωτιά στο δρόμο αλλά εγώ το διασκέδασα. Μεγσί!
Για τους H.E.A.T. γνώριζα ότι είναι Σουηδοί που παίζουν hard rock της LA σχολής, ότι έχουν ένθερμους φίλους και ότι ήταν η μπάντα που οι διοργανωτές γούσταραν την ζωή τους που τους έφεραν - και μάλιστα πρώτη φορά στην Ελλάδα. Τίποτα άλλο. Είχα τρακάρει και τον φίλο και πρώην Χαμεροσυνάδελφο Τραγάκουλα, ο οποίος με διαβεβαίωσε ότι είναι πράγματι *καλοί*, οπότε είχα σίγουρα την περιέργεια να τους δω. Βέβαια, το πλάνο ήταν να βρούμε τροφή κάποια στιγμή όπως κάναμε και με τους Moonspell την προηγούμενη, οπότε μην σας παραμυθιάζω ότι είχα και καμιά σοβαρή αγωνία. Κάτσαμε με την Πόπη και τους περιμέναμε και το πρώτο πράγμα που έκανε μπαμ με το που βγήκαν ήταν ότι το επίπεδο ανέβηκε σκάλες. Ήχος, παρουσία (γέμισε η σκηνή, αν με εννοείτε) και ένας τραγουδιάρης, o Erik Grönwall, που παρέδωσε μαθήματα σε όλους τους παρευρισκόμενους για το πώς γίνεται. Μπρίζα ο τύπος. Μου θύμισε τον Sebastian Bach στο πόσο κοπανιόταν και την ενέργεια, με τζούρες χορού και στησίματος παλιού καλού Axl και ένα τσικ κούνημα αλά Mick Jagger. Όλα αυτά με τρομερή άνεση και αυθορμητισμό, χωρίς κομπιάσματα, χωρίς επαναλήψεις τύπου "are you ready", απλά πράματα. Και φωνητικά άψογος.
O Έρικ παίρνει το κοινό και πάει για μπύρα. Στο βάθος Χανιά μάτζικ.
Γενικώς, η μπάντα με κέρδισε. Κινούνταν μεταξύ Bon Jovi και πρώτου Skid Row ή late 80s Motley Crue ή ακόμη και Guns στο γκάζι - αλλά τα πλήκτρα και το γενικό κλίμα παρέπεμπε περισσότερο στην πιο ποπ πλευρά αυτού του hard rock ήχου. Δεν είναι και το πιο αγαπημένο μου είδος αλλά με το χέρι στην καρδιά πέρασα πάρα πολύ ωραία, τόσο πολύ που ξεχάσαμε και την μάσα και κάτσαμε σε όλο το σετ και το απολαύσαμε. Εντάξει, ο Μανώλης, σαν πιο σκληρός καργιόλης δεν θα έλεγα ότι το "απόλαυσε", ξεκίνησε όμως από το default "σιγά τα ωά" και έφτασε μέχρι το "είναι πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν". Διαφωνήσαμε στο πόσο generic ήταν, γιατί εγώ βρήκα τα κομμάτια με χαρακτήρα και γενικώς ότι είχαν καλό songwriting, συμφωνήσαμε ότι κάποια κομμάτια παραήταν "ooh baby" και για τους δυο μας (τα πιο τρυφερά Μποντζοβικά δηλαδή) και σίγουρα συμφωνήσαμε για τον frontman ότι το παλικάρι το έχει. Highlight της εμφάνισής τους ήταν όταν ζήτησε από το κοινό να τον πάρουν σηκωτό προς το μπαρ, κάτι το οποίο έγινε άνετα και χωρίς κανένα cringe (θα μπορούσε κάποιος άλλος να εκτεθεί εκεί, φανταστείτε το λίγο), όπου και ο γύπας έριξε και ένα "how you doin' baby?" στην μπαργούμαν από αρκετά πλεονεκτική θέση! Έχοντας καβατζώσει πια την μπύρα έδωσε το νεύμα και η μπάντα το γύρισε στο Whole Lotta Rosie (θαυμάσια εκτέλεση), επέστρεψε όπως ήρθε ("θα ξανάρθω" υποσχέθηκε) και μέσα στον κόσμο συνέχισε το τραγούδι. Μπράβο στα παιδιά, σαφώς η ανώτερη εμφάνιση του διημέρου και μια πολύ ευχάριστη έκπληξη προσωπικά για μένα.
Οι HEAT αράζουν μετά από ένα τιμιότατο μεροκάματο
Έφτασε όμως και η ώρα για τον μοναδικό πραγματικό μουσικό πόλο έλξης για μένα. Την συγκίνηση που έχω φάει σε λάιβ Accept με τον Udo την έχω περιγράψει αλλού, ήμουν έτοιμος για παρόμοια εμπειρία. Οι συνθήκες ήταν οι ίδιες όλης της ημέρας, αέρας, ενοχλητικός αλλά όχι καταστρεπτικός, αρκετός κόσμος, όχι λαοθάλασσα αλλά η διάθεση στα ύψη. Το μέρος, η φάση και ο Προμαχώνας και οι Heat έχουν φροντίσει για αυτό. Εισαγωγή με το The Beast Inside από το Death Row παρακαλώ και από εκεί και πέρα το σετλιστ είναι υπεράνω κριτικής, μόνο έπη επών (ε, ήθελα και το Son of a Bitch αλλά τι να κάνεις;). Πολύ ευχάριστη έκπληξη ήταν και η παρουσία του Stefan Kaufmann στην κιθάρα για περισσότερο Accept κύρος. Στα τύμπανα ο γιος του Udo και πρέπει να πω ότι ο νέος τα πήγε πάρα πολύ καλά, στιβαρός και σωστός. Ο Στρατηγός ο ίδιος, πιο παχύς από ότι τον θυμόμουν, πάντοτε λατρείας στα κόκκινα όμως και τη φωνή αυτή που πρέπει να είναι.
The Dirkschneiders
Ήταν όλα τέλεια στα όρια του κλάματος λοιπόν; Η αλήθεια είναι ότι ήταν λίγο υποτονικοί σε σχέση με άλλες φορές (και την εμφάνιση του 2016 στην Αθήνα) κατά γενική ομολογία όλων των βετεράνων θεατών των συναυλιών του και προσωπικά κουράστηκα με τη συνεχή προτροπή για παιχνιδίσματα και ωωωω σε διάφορα σημεία των κομματιών. Να το κάνουμε και μια και δυο και τρεις και τέσσερις φορές αυτό το κόλπο. Όχι όμως και σε κάθε κομμάτι, too much, πόσες φορές θα τραγουδήσεις την μελωδία του Princess of the Dawn; Δεν μου χάλασε την βραδιά - αδύνατον! - αλλά μου φάνηκε διεκπεραιωτικό και όχι αυθόρμητο. Αν προσθέσουμε ότι (στο σημείο που καθόμουν τουλάχιστον) θα ήθελα πιο δυνατά τις κιθάρες, έχω καλύψει ό,τι αρνητικό μπορεί να επιστρατεύσει κανείς για να κριτικάρει την εμφάνιση. Κατά τα άλλα Metal Heart και άντε γεια, Balls to the Wall - GOD BLESS YA! - Fast as a Shark, από όλα σχεδόν είχε ο μπαξές, δεν είχε Restless and Wild ας πούμε αλλά είχε Aiming High και Russian Roulette πχ ή και το Bulletproof από το Objection Overruled. Επαναλαμβάνω, μόνο έπη επών. Ήμασταν πραγματικά πάρα, πάρα πολύ χαρούμενοι που ήμασταν εκεί, τραγουδήσαμε (ακόμα και λίγο με το ζόρι στα γουω ω ω, είπαμε!), κοπανηθήκαμε, νιώσαμε τον ορισμό του ΧΕΒΥ ΜΕΤΑΛ, τέλος!
Χέβυ μέταλ, μπύρες, πόρωση και η πανταχού παρούσα φουσκωτή flying V
Περιέργως, με τη λήξη της συναυλίας τα ηχεία δονήθηκαν με το U Can't Touch This του MC Hammer και πρέπει να μεταφέρω ότι το μισό και βάλε κοινό ανταποκρίθηκε άμεσα με χορό και τραγούδι. Κέφι στα κόκκινα σας λέω. Εκεί ζήλεψα να πω την αλήθεια, έπρεπε να μαζέψουμε τα γέρικα κομμάτια μας προς το πούλμαν. Πάλι χάσαμε το άφτερ σκηνικό δυστυχώς καθώς έπρεπε να φύγουμε (φτάσαμε στις 2 τα ξημερώματα στο κέντρο του Ηρακλείου - και από κει σπίτι....) και έτσι χάσαμε και την ευκαιρία για παρεάκια ισχυρά και χαιρετούρες. Προσωπικά έχασα πολύ κόσμο που ήξερα ότι είναι εκεί, είτε δεν τους είδα, είτε τους είδα όταν έπαιζαν τέρμα στην σκηνή, που γενικώς αποφεύγω το socializing τότε γιατί δεν ακούγεται τίποτα και πρέπει να γκαρίζεις στο αυτί του άλλου. Δεν πειράζει όμως. Γιατί είμαι αρκετά σίγουρος ότι οι περισσότεροι έχουν ήδη αποφασίσει ότι θα βρίσκονται το επόμενο καλοκαίρι στο ίδιο μέρος. Εγώ και η Πόπη θα είμαστε πάντως. Καλοκαίρι χωρίς Προμαχώνα και μέταλ πλέον ΔΕΝ νοείται! Και του χρόνου!
ΥΓ: Μέγιστες ευχαριστίες εις τους ήρωες διοργανωτάς Νίκο και Γιάννη (ιδιαίτερα) και στην Μιράντα :)
ΥΓ2: Όλες οι φωτογραφίες είναι βουτηγμένες από τη σελίδα του Chania Rock Festival στο facebook.
