Πρόλογος
Δεν το πιστεύαμε όταν έφτασε το φαξ στον 32ο όροφο του Dungeon Tower (με θέα στην Σπιναλόγκα τις καλές μέρες, για να μην ξεχνάμε τον Hansen και τον σκοπό της ύπαρξής μας). Το φαξ μου το έστειλε προσωπικά ο Mike Portnoy και ήταν το ίδιο ακριβώς φαξ που έλαβαν οι Dream Theater πριν δύο μέρες:
"Είστε ελεύθεροι"
Από κάτω υπήρχε ο παντεπόπτης οφθαλμός σε μια πυραμίδα από τυρί και αμέσως πιο κάτω μια γκροτέσκα γκραβούρα με τον James Labrie να τρώει τα πόδια του σε μια διεστραμμένη απομίμηση του ουροβόρου.
Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο, ως προς το περιεχόμενό του και ως προς την προέλευσή του. Ο James LaBrie πλέον δεν ήταν μέλος των Dream Theater. Όσο για την προέλευση... ποιος σκότωσε τον Kennedy; Γιατί ο Ρεχάγκελ καλούσε συνέχεια τον Χαριστέα; Γιατί έκοψαν τον Korgoth of Barbaria παρά το τιτανοτεράστιο pilot; Γιατί οι Dream Theater δεν μπορούσαν να έχουν ένα τραγουδιστή αντίστοιχου βεληνεκούς με τις ικανότητες των υπολοίπων; Είπα ήδη πολλά. Ph'nglui Mglw'nafh Cthulhu R'lyeh wgah'nagl fhtagn. Μην δίνετε σημασία στο τελευταίο. Παρακάτω.
Μαζί με αυτήν την τεράστια αλλαγή στις τάξεις της μπάντας ήρθε και μια απρόσμενη (για κάποιους) επιστροφή. Ο Mike Portnoy μετά από τα δύο άκυρα στην μάπα και ενώ έχει γίνει τηλεοπτική σειρά η αντικατάστασή του, επιστρέφει στα σκαμνιά του drumkit του! Τι γίνεται επιτέλους; Παίρνουμε τηλέφωνο τον ίδιο να μας τα εξηγήσει επιμελώς:
Η συνέντευξη
MP: Mike Portnoy, VD: Vic's Dungeon
MP: Ναι, δεν μπορώ και εγώ να το πιστέψω. Είναι απίστευτο. Αν με ρώταγες πριν είκοσι εφτά χρόνια αν φανταζόμουν ποτέ πως θα έφτανε η μέρα που αφού είχαμε προσλάβει αντικαταστάτη του τραγουδιστή μας, μετά θα αλλάζαμε πληκτρά δυο φορές και θα κρατάγαμε τον μάπα αντικαταστάτη τραγουδιστή, θα έφευγα εγώ, θα παρακαλούσα να γυρίσω και θα έτρωγα πόρτα και μετά θα έφευγε ο τραγουδιστής εκείνος και θα γύριζα πάλι εγώ, θα σου απαντούσα "ποτέ δικέ μου, ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα!". Χαχαχαχα (σ.τ.μ.: γελάει). Να, όμως που έφτασε αυτή η μέρα!
VD: Ωραία, ωραία. Τι ακριβώς συνέβη ήταν η ερώτηση.
MP: A, ναι. Ε, τι να έγινε; Ξέρω και γω; Πρέπει να βρέθηκε προγκρεσιβάς μέγας διδάσκαλος μασώνος. Να πέθανε το βύσμα του. Να πήδηξε την λάθος γυναίκα ίσως. Να έφαγε μια πιο δηλητηριώδη γαρίδα από εκείνη που τον έκανε ακόμα χειρότερο τραγουδιστή, χαχαχα. Κάτι. Πάντως έφυγε. Και στο καπάκι με παίρνει ο Πετρούτσι και μου λέει: "Έλα Μάικ! ΕΦΥΓΕ ΡΕ! ΕΦΥΓΕ!", είχε βουρκώσει, δεν μπορώ να σου περιγράψω το συναίσθημα στην φωνή του, ξέρεις, ήταν δύσκολα για όλους μας....(κομπιάζει)... τον αγαπάω με τον τρόπο μου τον James. Και σε κάποιους δίσκους δεν ήταν κακός, καθόλου, ίσα-ίσα. Αλλά είχαμε πολλά προβλήματα σαν μπάντα εξαιτίας του, δύσκολες καταστάσεις...
VD: Δηλαδή;
MP: E, να, θυμάμαι να καθόμαστε στο πούλμαν εγώ και ο John μετά το λάιβ στο Παρίσι και να συζητάμε για την μαλακία που παίχτηκε με τα φωνητικά την ημέρα της βιντεοσκόπησης και ότι λεφτά δεν υπάρχουν για studio time και overdubs και σκατά στα overdubs, εμείς είμαστε τρου... Κατάλαβες. Σούπερ μπάντα και καλά, Berklee και είμαστε ανίκανοι να βρούμε ένα τύπο να τραγουδάει σωστά; Ρόμπα, μας εξέθετε. Εκείνη τη στιγμή σηκώνεται ένας roadie που δεν είχαμε δει ότι καθόταν πίσω και έφυγε. Κοιτάζοντας από το παράθυρο τον είδαμε να πλησιάζει τον Labrie και να τον αρχίζει στις προγκρέσιβ χειραψίες, μασωνικά πράματα, είχα δει ντοκυμαντέρ και ξέρω. Και την επομένη, έρχεται φαξ από την Ατλάντικ που λέει ότι άκουσε τις ηχογραφήσεις και ξετρελάθηκε με το παθιασμένο και raw performance του τραγουδιστή μας και ότι θα το κυκλοφορήσει όπως είναι. Όπως είναι! Έχεις ακούσει το Take the Time από εκεί; Όχι, το έχεις ακούσει;
VD: Ναι. Έχω ακούσει τα πάντα, είμαι εγκυκλοπαίδεια.
MP: Just so. Λοιπόν, τροφική δηλητηρίαση και πίτσες μπλε. Αν εγώ στραμπούλαγα το πόδι μου και οι μπότες βγαίνανε σαν του Lars στο One, νομίζεις θα το κυκλοφορούσαμε έτσι; Θα μου την έλεγαν. Θα μου κόβανε ποσοστά για να μπω στο στούντιο να την φτιάξω. Τα φωνητικά του Labrie όμως κυριλέ, πάμε να κόψουμε το CD, ναι, υπέροχα. Και μετά είναι και το άλλο.
VD: Ποιο;
MP: Κοίτα, δεν είμαστε και το πιο επικίνδυνο συγκρότημα στον κόσμο αλλά φίλε μου, θέλει να έχει κανείς πραγματικά υπερφυσικά λέβελ μιντιφλώριανς στο αίμα του για να φοράει μπλουζάκι Napalm Death και να μοιάζει ακόμα με γκρούπι του Michael Bolton. Δεν λέω, είχαμε το τυράκι μας και εμείς στην μουσική, ειδικά στο Images με το Careless Whisper σαξόφωνο αλλά ακριβώς γι'αυτό το λόγο χρειαζόμασταν λίγο attitude στην φωνή, λίγο πειστική ερμηνεία. Αντ'αυτού είχαμε τον γιλεκάκια με το επώνυμο όνομα και πράγμα.
VD: ΟΚ. Τέλος καλό. Όλα καλά; Ποιος θα είναι ο νέος τραγουδιστής;
MP: Α, εδώ είναι το ωραίο. Όταν έγιναν οι audition για τον αντικαταστάτη μου, διαπιστώσαμε όλοι ότι ξαφνικά υπήρχε μεγάλο ενδιαφέρον για την μπάντα. Ναι, τις είδα και εγώ και όχι, δεν θα εκφέρω άποψη, θα τα μάθει όλα ο κόσμος όταν βγάλω την αυτοβιογραφία μου, σε κανα-δυο δεκαετίες που θα φτάσω στο σήμερα, τότε. Anyway, όταν βρέθηκα με τα παιδιά να το συζητήσουμε, αμέσως είπαμε ότι μην είμαστε μαλάκες, με το ίδιο κόλπο θα γίνει ακόμα περισσότερος τζέρτζελος. Δεν σου κρύβω ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο και το κείμενό σου για τον LaBrie (μου μετέφραζε ο DeMaio). Όλοι το ίδιο είπαμε: Ήρθε η ώρα.
VD: Φοβερό τάιμινγκ, φοβερό. Έξοχα. Οπότε τώρα θα ακολουθήσετε την ίδια διαδικασία;
MP: Βεβαίως! 7 τραγουδιστές, 3 βιντεάκια, πολύ αισθαντικό ασπρόμαυρο και ακόμα λιγότερος Myung.
VD: Έχετε καταλήξει στους τραγουδιστές;
MP: Έχουμε κάποια ονόματα υπόψιν. Τρία ονόματα μπορώ να τα αποκαλύψω από τώρα γιατί είναι πεθαμένοι και μάλλον δεν θα είναι αυτοί τελικά: Ο John Lennon, ο Freddie Mercury και ο Ronnie James Dio. Αλλά έχουμε και κάποιους άλλους που σκεφτόμαστε. Ψάχνουμε σε όλα τα φόρουμς παγκοσμίως να δούμε τι σκέφτεται ο κόσμος. Ψάχνουμε στο facebook να δούμε τι λέει ο κόσμος. Όχι ότι μας επηρεάζει η άποψη του κόσμου. Απλά θέλουμε να δούμε τι λέει για να διαλέξουμε αυτόν που θέλουν.
VD: ΟΚ, μπορούμε να ρωτήσουμε και τους χιλιάδες αναγνώστες μου. Το μπλογκ αυτό έχει τεράστια κίνηση, νομίζω το διαβάζουν 20 άνθρωποι. Το μήνα, ε; Από το 2005 υπάρχει, do the math.
MP: (σφυράει εντυπωσιασμένος). Ωραία, γίναμε. Κάνω θερμή παράκληση στους αναγνώστες αυτού του μπλογκ λοιπόν: Βοηθήστε την αγαπημένη σας μπάντα...
VD: Δεν νομίζω ότι είστε η...
MP: Καλά, καλά, βοηθήστε μια μπάντα λοιπόν, να βρει τον νέο τραγουδιστή της! Βάλτε το χέρι σας στο γράψιμο της ιστορίας. Προτείνετέ μας ανθρώπους που (δεν) έχουν τα καρύδια να πιάσουν τις νότες του James Labrie αλλά να είναι και φωνάρες.
VD: Κάποια άλλα κριτήρια;
MP: Να τους ξέρει η μάνα τους. Να έχουν δισκογραφήσει. Να είναι διάσημοι και να μας φέρουν οπαδούς από μόνοι τους. Σοβαρά, αν είσαστε το management των Theater ποιον θα παίρνατε τηλέφωνο. ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ. Πρέπει να σκεφτείτε με την λογική: Και εγώ θα ήθελα τον Mike Patton στην μπάντα μου. Νομίζω ότι ο Mike Patton δεν θα ήθελε να είναι στους Dream Theater. Γενικά, αν είναι πιο διάσημος από εμάς, θα έχουμε θέμα. Αλλά μην σας περιορίζω.
VD: OK, Mike. Το έχω εγώ. Σε ευχαριστώ για την αποκλειστική συνέντευξη. Όμως, μισό λεπτό! Έχουμε και το θέμα της επιστροφής σου! Μην το περάσουμε στο ντούκου. Πώς έγινε αυτό;
MP: Δεν μπορώ να πω πολλά τώρα. Κρατάω και υλικό για την αυτοβιογραφία μου. Εκεί θα τα πω όλα! Πάει πολύ καλά ήδη, είμαι στον πέμπτο τόμο, μόλις έχω μπει στο γυμνάσιο, τώρα αρχίζει το καλό. Ας πούμε ότι με τον ΛαΤυρί έξω από την μπάντα, το πράγμα ίσιωσε απότομα και δεν υπήρχε λόγος να είμαι μακριά.
VD: Σχέδια για τον νέο δίσκο; Υποτίθεται ο Mangini έχει ήδη γράψει τύμπανα. Φαντάζομαι θα τα ξαναγράψετε τώρα, ε;
MP: Σώπα μωρέ, γιατί να πετάμε λεφτά; Αφού τον πήρανε τον άνθρωπο να παίξει αυτά που παίζω εγώ, όπως τα παίζω εγώ, θα έχει μεγάλη διαφορά νομίζεις; Ένα φώτοσοπ στο κεφάλι θα κάνουμε στη φωτογραφία και είμαστε τζετ. Άντε! ΚΑΛΗΝΥΧΤΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΟΝΟΜΑΤΑ!
Επίλογος
Όταν λέμε περιμένω ονόματα, σημαίνει περιμένω ονόματα: Στο τέλος του κειμένου μπορούμε να αφήνουμε σχόλια. Ανώνυμα αν θέλετε, για να μη σας κοροϊδέψει κανείς για τις ηλίθιες επιλογές σας με το ρίσκο ότι αν είναι γαμάτες κανείς δεν θα σας πιστέψει ότι εσείς την κάνατε πρώτος, με αποτέλεσμα να μην σας κάτσει η γκόμενα. Αυτή που περιμένει να πάει με τον σούπερ κουλ τύπο που έκανε μια πετυχημένη πρόταση σε ένα μπλογκ ελάχιστης αναγνωσιμότητας. Μπορεί να υπάρχει εκεί έξω. Μπορεί. Better safe than sorry.
Αν παίζει και αιτιολόγηση, ακόμα καλύτερα. Μπορείτε να σχολιάσετε τις επιλογές των άλλων. Κράζοντάς τες ή εκθειάζοντας. Το ίδιο κάνει. Στο τέλος εγώ θα διαλέξω. Dream Theaterικά όμως, αφουγκραζόμενος τον κόσμο (το πιάσατε; nudge nudge, wink wink, say no more!).
Στο τέλος τι θα γίνει; Αν έχω όρεξη θα γράψω μια αντίστοιχη επική μπούρδα σαν αυτή που μόλις (πιθανώς δεν) διαβάσατε, όπου θα έχουμε ανταπόκριση από τις audition, κομπλέ με παρασκήνια και ίντριγκες και φυσικά την ανακήρυξη του νικητή. Κάποια στιγμή.
IMPORTANT DISCLAIMER FOR THE HATERS:
Δεν μου φταίει ο Λαμπρής σε τίποτα. Απλά εγώ προσωπικά, για μένα, υποκειμενικά μιλώντας μόνο, ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΑΛΛΟΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗ. Γιατί έτσι. Ψοφάω για Theater εποχής 1992-2000, επομένως στην χειρότερη των περιπτώσεων μου είναι επαρκής. Απλά ΚΑΝΩ ΠΛΑΚΑ. ΓΙΑ ΤΗ ΦΑΣΗ. Και επειδή ξέρω βέβαια ότι δεν είναι δυνατόν μια τόσο καλή μπάντα να έχει τόσο μέτριο τραγουδιστή. Πλάκα κάνω. Δεν είναι μέτριος. Τυρένιος είναι. Και φάλτσος μερικές φορές. Ή πολλές. Και σιγά την χροιά. Και έχει και αυτή την τραγική τσιρίδα με γρέζι όταν θέλει να το παίξει χέβυ. ΚΑΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΒΡΕ ΑΔΕΡΦΕ; ΩΧΟΥ.
Thursday, May 19, 2011
Monday, May 16, 2011
Dream Theater - A Loser's Analysis
Prologue
Κυριολεκτικά loser. Η ακόλουθη ανάλυση στάλθηκε στο rocking.gr για τον διαγωνισμό κειμένου με θέμα την πρόσφατη σαπουνόπερα των Dream Theater για την αντικατάσταση του Portnoy από τον Mangini. Και έχασα. :( Επομένως οι Theaterάκηδες που θα διαφωνήσουν με τα σχόλια που ακολουθούν, έχουν αυτομάτως κυριολεκτικό point με το μέρος τους.
Συστήνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε και το κείμενο που κέρδισε, καθώς είναι άξιος νικητής, τουτέστιν πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Άσε που φαίνομαι και πολύ gracious loser τώρα, μα τι καλλιέργεια, τι λεπτός χαρακτήρας, φερέρο ροσέ τρόποι.
A Loser's Analysis - Dream Theater
Χαιρετώ τις δεκάδες χιλιάδες των αναγνωστών σας (subtle dude, real subtle).
Ακολουθεί η εμπεριστατωμένη αποψάρα μου για όλα τα θέματα που θίχθηκαν στα δύο άρθρα που γράφτηκαν για την σαπουνόπερα των Theater. Όλα, γιατί λέει θα βραβευτεί με ένα κασόνι Black Clouds το πιο πλήρες κείμενο. Και όχι ότι μου αρέσει και πολύ ο δίσκος αλλά είμαι υλιστής και αυτό το καρότσι βινύλια και CD και κουβέρ, κορνίζα, τι διάλο έχει μέσα, είναι αρκετό για να με κάνει να πείσω τον εαυτό μου ότι εντάξει, ψιλομάπα τα τελευταία τους αλλά *αυτό* ειδικά είναι καλό ρε, δες εδώ, πέντε κιλά χέβυ προγκ μέταλ… Αλλιώς θα έγραφα μόνο για το μπλε μούσι του Portnoy και τις ομοιότητές του με ένα άλλο θρυλικό μα αδικοχαμένο φούξια μούσι, του Dimebag. Κάποιο συμπαντικό μυστήριο αγάπης και ταύτισης κρύβεται εδώ αλλά μιας και δεν παίζει δώρο κοντέινερ Awake (το magnum opus), θα το αφήσω ως θέμα διαλογισμού.
Το λοιπόν. Θέμα πρώτον: Η συνεισφορά του Jordan Rudess.
Η πολύ λιτή και συνάμα αληθέστατη απάντηση σε αυτό είναι η εξής: Να είναι ότι δεν είναι ο Derek και το ανάποδο. Αυτό ίσως χρειάζεται μια ελαφριά (εδώ γελάμε) επεξήγηση:
Με θυμάμαι να αγοράζω το FII και να μου κάθεται κάπως. Εγώ είμαι μεταλάς και εδώ είχε κάτι ξέκω…εμ, ξεδιάντροπα ποπ Desmond Child περάσματα, φαντεζί ντίσκομπωλ keyboards αλλά και αυτήν την συγκλονιστική εισαγωγή στο Lines in the Sand. Με ζόρισε ο Derek, όπως και οι Τheater. Τι σχέση έχει ένα σαμιαμίδι με μια ταβανόπροκα; Αυτή που είχε το παίξιμο και γράψιμο του Moore με του Sherinian. Εκτός του ότι συναντώνται συχνά σε ταβάνια, I suppose. Πάντως, ο δίσκος ΔΕΝ ήταν τόσο καλός όσο τα Δύο Έπη και το φανταστικό 25λεπτο τραγούδι, τουλάχιστον άνισος ο δίσκος και ας έχει κομματάρες και τελικά με τον καιρό ο λαός τον αποδέχτηκε ως welcome addition στην πλουραλιστική δισκογραφία της μπάντας.
Η μπάντα άλλαξε άρωμα, γεύση, άλλαξε γενικώς. Αλλάξανε και το λόγκο τους οι βλάσφημοι, τόσο un-metal (να, αυτά κάνανε και οι Metallica στο Load, τα βλέπετε;). Το ρεζουμέ είναι ότι το FII ήταν επικίνδυνα κοντά να χαρακτηριστεί το Load των Metallica, ήταν και χρονικά κοντά και οι πληγές πρόσφατες, επικίνδυνα πράγματα. Διχασμένος ο λαός στο βρεφικό ακόμα τότε Internet, που οι προγκρεσιβάδες, ως γνήσιοι nerds, είχαν ήδη κατακτήσει και γέμιζαν με χαρακτηριστική ευκολία (καλή ώρα) εκατοντάδες KB φαφλατολογίας για οτιδήποτε σχετικό με Theater.
«ΞΕΠΟΥΛΗΘΗΚΑΝ, τι You Not Me αίσχη είναι αυτά;», έλεγε ο χρήστης ΚevinRulezzz.
«Είσαι άσχετος και κολλημένος και αντί-προγκρέσιβ, κάνουν το αναπάντεχο!», απαντούσε ο PetrucciIstKrieg.
Και μετά είδαμε τους Theater live. Και ενώ ήταν κορυφαίοι, ο Sherinian δοκίμαζε τα όρια των μεταλλάδων με το ποζεριλίκι του. Μιλάμε για ΠΟΛΥ πόζα, στήσιμο, ζελέ και ειδικά στο Nightmare Cinema, έβγαινε με μια γκλίτερ κιθάρα και το ξεχείλωνε εντελώς. Που όλα αυτά μια χαρά, τρομερά entertaining σας εγγυώμαι αλλά το άτομο πυροβόλαγε το πόδι του: ΑΥΤΟΣ ΦΤΑΙΕΙ. ΑΥΤΟΣ. Σαν να κράταγε πινακίδα που έγραφε: «ΕΓΩ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΑ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΜΕ ΤΡΕΛΑ!».
Α, μα ήταν φανερό: Ήταν λάθος που αντικατέστησε τον Άγιο Ξεχωριστό Κέβιν αυτό το καρναβάλι! Και κυκλοφορεί το Liquid Tension Experiment, το οποίο, ελάτε, μεταξύ μας τώρα, όλοι ξέρουμε ότι γενικά είναι ένας ωραιότερος δίσκος από ότι το Falling into Infinity (το καλό με όταν γράφεις είναι ότι δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει μαζί σου εκείνη τη στιγμή). Και ξεχωρίζει πάρα πολύ αυτός ο πληκτράς, ε; Χμμ.
Δεν μου αρέσει να κάνω projection αλλά εγώ σκέφτηκα τότε, ότι αυτός ο τύπος θα ήταν ταμάμ για τους Τheater. Πιο πολύ κόλλαγε ρε παιδί μου αν (δεν) το καλοσκεφτόσουν. Καταρχάς το άτομο έβαζε παπατζιλίκια αβέρτα, πάντα καλοδεχούμενα στους Theater και χαρακτηριστικά απόντα από το FII. Δεύτερον, τι ωραία μουσική γράφουν όλοι μαζί. Ε. Για να το σκέφτηκα εγώ, θα το σκέφτηκαν και άλλοι (το ξέρω, το συζητάγαμε στο προγκ φόρουμ με τους nerds). Το οποίο προγκ φόρουμ, όλως τυχαίως διάβαζε τακτικά και έγραφε και πού και πού ένας ντράμερ μιας πολύ επιτυχημένης προγκ μέταλ μπάντας. Οπότε, μάλλον είχε πιάσει τον παλμό του λαού.
Και ήρθε ο Rudess και πολλοί nerds χάρηκαν πάρα πολύ. Και τι συνέβη; Κυκλοφόρησε το πιο τούμπανο «μα αυτό ακριβώς που θέλουν οι οπαδοί» άλμπουμ στην ιστορία των Τheater. Ε, ναι. Δεν είναι και καμιά μεγάλη ανακάλυψη. Όλα στο 11: Τέρμα προγκρεσιβίλα, δηλαδή το τελείως προβλεπέ όργιο αλλαγών και εξωγήινων χρόνων κομπλέ με κόνσεπτ μυστήριο. Αναφορά στο υπερκλασσικό Metropolis επί εκατό. Υπερχέβυ (balls and chunk, fuck eMpTyV, eh?), ζήτω οι Pantera («ζήτω!» απαντούν οι ορδές των κάφρων νερντς) και σόλα, πολλά σόλα! O Rudess της κακομοίρας. Και τι παρουσία, σεμνή και Ακαδημαϊκή, μα φαίνεται ο άνθρωπος είναι καλλιεργημένος μουσικός, όχι σαν το άλλο το Περίπτερο!
Και τελικά τι έκανε ο Rudess; Ε, τίποτα δεν έκανε. Γιατί έκτοτε και αφού χάρηκε όλη η υφήλιος με το Scenes from a Memory, ελάχιστοι είπανε τότε ότι το πράγμα βρώμαγε “safe” και “fan appeasement” και ότι αυτό είναι μάλλον αντιπρογκρέσιβ, η μπάντα ψάχνεται να δει πώς θα είναι όλοι μα όλοι χαρούμενοι. Εμένα προσωπικά δεν μου έδωσαν έκτοτε ποτέ την εντύπωση ότι πρόκειται για 5 (πήγα να πω 4 αλλά θα ήταν κακία για τον Πρέκα -εσχάτως- σωσία) μουσικούς που δεν βαδίζουν με σίγουρο σχέδιο και πλάνο αλλά αφήνονται στην Μούσα και άλλα τέτοια ρομαντικά. Για να το ξεφτιλίσω τελείως με μια παρομοίωση, την οποία όμως θεωρώ σοβαρότατα πολύ έγκυρη και εύστοχη, έχουμε το ακριβές αντίστοιχο με τους Gamma Ray που με το Land of the Free διαπίστωσαν ότι τα πράματα θα είναι πιο εύκολα αν το πάμε «έτσι» από εδώ και μπρος. Εσείς που τσινάτε τώρα, να ακούσετε τα τρία πρώτα, να δείτε πλουραλισμό και φρεσκάδα στο power metal ιδίωμα και μετά το ξανασυζητάμε. Τι έλεγα; Α, ναι. Ο Rudess κάθεται στην στέγη. Άπραγος. Τι θέλουμε; Odd times; No problem! Shredding; No problem! Τι πάμε τώρα να κάνουμε; Τους Tool; ΟΚ! Τους Muse; Check! Γενικά, ο τύπος είναι το keyboard plug-in των Dream Theater, αξιόπιστο, δεν χαλάει, δεν μπουκώνει, ελαφρύ στην RAM, θα τρέχει μια ζωή, εγγύηση. Και να πεις ότι είναι μάπας μουσικός; Ε, εκεί είναι που πονάει! Διότι αν ακούσεις τις δουλειές του (αυτές που ζητάει η εκφώνηση ντε!) θα διαπιστώσεις ότι ο άνθρωπος έχει και άλλα modes of operation, μπορεί να μπει το plug-in σε φάση “free” και να έχεις και όλα τα άλλα που θέλει ο λαός.
Εγώ θα σταθώ μόνο στην δική μου αδυναμία που είναι το πρώτο LTE, γράφει τόσο όμορφα πλήκτρα στο Freedom of Speech… Υπομονετικά, διακριτικά αλλά όλο το mood setting είναι πάνω τους, όπως ακριβώς ήταν το κόλπο του Moore, για να φτάσουν εκεί που πρέπει να σκάσουν και να παίξουν ένα πανέμορφο σόλο με χαρακτήρα και προσωπικότητα, όχι εύκολες μπουρμπουλήθρες εντυπωσιασμού… Ε, τέτοια δουλειά, εγώ ακόμα δεν έχω ακούσει στους Theater.
Καταλήγω λοιπόν (δεν μου πήρε και πολύ), ότι όχι, δεν είναι ο Rudess ο κρυφός άσος στο μανίκι των Theater. Γιατί τόσα χρόνια στο μανίκι, πρέπει να έχει φτάσει μασχάλη τώρα και εγώ δεν πιάνω τραπουλόχαρτα που έχουν μείνει σε μια μασχάλη, είναι θέμα αρχής. Ο κρυφός άσος είναι να ξεκολλήσουν από το τι θέλει ο κόσμος και η εταιρεία και το μίνιμουμ ρίσκο γιατί έχουμε και παιδιά να θρέψουμε με παντεσπάνι και να γράψουνε κάτι αυθόρμητο. Που θέλει και ένα μπρέηκ γενικά από την μουσική. Θέλει δίψα, θέλει έμπνευση, θέλει κλωτσιά στον πισινό. Όλων. Και κρίνοντας από τις audition που έριξαν Χ σε ντράμερ Τέρατα (Lang πρωτίστως, Donati δευτερευόντως) επειδή ο κόσμος θέλει να ακούσει το τάδε ρούλο ακριβώς όπως το παίζει ο Portnoy (μα πόσο προοδευτικό και μουσικό σαν νοοτροπία!), δεν θα κρατήσω και την αναπνοή μου.
Ωραία, 3 σελίδες και βάλε Α4 για το πρώτο θέμα. I see a tiny problem in my approach…
Θέμα δεύτερον: Ήταν άδικη η κριτική στο πρόσωπο του Derek Sherinian;
Α, ωραία, το έχω ήδη θίξει, θα το ξεπετάξω αυτό: ΝΑΙ. O Petrucci γούσταρε Desmond Child, όλοι είπανε ναι, ο LaBrie ανέκαθεν έχει ερμηνεία που συνήθως απαντάται στα πιο τυρένια μιούζικαλ της Disney, Μουλάν και Ποκαχόντας, ναι, ο Sherinian μας μάρανε. Τελικά παραμένει, μαζί με τον Moore προφανώς, ο πιο ειλικρινής και τίμιος πληκτράς των Theater. Και το Lines in the Sand είναι αριστουργηματικό, το είπαμε αυτό, ε;
Θέμα τρίτον: Η ξεχωριστή σχέση Neal Morse - Mike Portnoy
Η δική μου ερμηνεία για αυτή την ιδιόμορφη σχέση είναι ότι δεν με απασχολεί σχεδόν καθόλου, συγγνώμη. Αλλά μπορώ να πω ότι είναι πολύ ευχάριστοι λάιβ, που οφείλεται στο πραγματικά groovy και captivating παίξιμο του Portnoy που δίνει και ούμπαλα στις μουσικές του Morse, που, ζητώντας συγγνώμη από τους SB φανς, βαριέμαι πολύ. Μη σας μέλλει και τόσο, εγώ Bolt Thrower οπαδός είμαι.
Θέμα τέταρτον: Πιστεύετε ότι υπήρξε «δάκτυλος» Roadrunner Records στην αποχώρηση του Mike Portnoy;
Εμ, πιστεύω βλέποντας λίγο το time-frame, ότι παίζει την εποχή που ζήτησε ο Mike να ξαναγυρίσει (λάθος, λάθος… ΣΘΕΝΟΣ ΜΑΪΚ, ΣΘΕΝΟΣ!), πρέπει να είχε ήδη ξεκινήσει όλο το πρότζεκτ με τις oντισιόν και τα τηλεοπτικά και το μεγάλο σκηνικό αυτό, οπότε σου λέει, «ε, τώρα μας το λες;». Μπορεί και να γουστάρανε κρυφά από μέσα τους που έκατσε έτσι. Μπορεί και να είναι ΕΛ ο Μάικ, αυτό το μπλε μούσι με παραπέμπει στην γαλανόλευκη και να είναι όλο αυτό το δράμα που εκτυλίσσεται για το καλό του έθνους μας (somehow). Το σίγουρο είναι ένα: Θα μάθουμε εν καιρώ. Ω, ναι. Αν ο Portnoy μιλάει τόσο τώρα (και το άτομο μιλάει), όταν περάσουν τα χρόνια και έρθει η ώρα για DVD extras, για αυτοβιογραφικά βιβλία και ντοκιμαντέρ για το classic album FII (χαρ, χαρ), θα πήξουμε σε λεπτομέρειες και απόδοση δικαιοσύνης. Can’t wait. A, για το ερώτημα: No idea. Γιατί όχι; Γιατί ναι; Γιατί δεν πάμε παρακάτω;
Θέμα πέμπτον: Τελικά ποιός είχε περισσότερο δίκιο στην όλη υπόθεση και γιατί; Επίσης, ποιός πιστεύετε θα βγει πιο ευνοημένος σε βάθος χρόνου;
Δίκιο για το διάλειμμα, εννοείται ο Portnoy. Δεν νοείται αυτό το πράγμα της στρατιωτικής πειθαρχίας στην κυκλοφορία δίσκων. Δεν γίνεται να έχουν ραντεβού με την Μούσα κάθε Δεκέμβρη του παρ'άλλου χρόνου, be there honey, δεν είναι τρόπος αυτός να φέρεσαι σε μια γυναίκα, θα σε φτύσει. Και η Μούσα της έμπνευσης τους έχει φτύσει μια χαρά τα τελευταία χρόνια. Λέω εγώ. Με διακυμάνσεις, δεν μπορώ να πω, έχουν και κάποια ωραία κομμάτια οι μπαγάσες, κουλοί δεν είναι, αλλά για δίσκο…
Πάντως, βραχυπρόθεσμα, ο χαβαλές και τζέρτζελος που έγινε με τις audition σίγουρα λειτουργεί πολύ υπέρ των theater. Εδώ εγώ κόλλησα στο YouTube που έχω να πωρωθώ με την μπάντα από το 2001. Σε βάθος χρόνου; Οι Bolt Thrower (μα τι δισκάρα αυτό το Those Once Loyal). Ή αλλιώς, δεν έχω ιδέα. Όποιος γράψει την καλύτερη μουσική. Δεν κόβω κανένα μέλος και για τις δύο πλευρές ότι περιμένω συγκλονιστική μουσική. Θα πω όμως (προφητικά, πολύ δύσκολη πρόβλεψη), ότι θα βγουν και οι δύο πλευρές τρομερά ωφελημένες όταν γίνει μετά βαΐων και κλάδων το αναπόφευκτο, δακρύβρεχτο reunion. Και καλά θα κάνουν.
Αν δε, για κάποιο λόγο, γίνει και με τον Moore, καλά, θα είμαι και εγώ εκεί να τους πετάω εικοσάευρα από την πώρωση. Βλέπω τώρα την γιγαντοοθόνη στο Terra Vibe να δείχνει το Milky Way superimposed στην μάπα του Moore ενώ παίζει το Space Dye Vest, ο Λαμπρής/Πρέκας στο σκαμνί σκυφτός με κλειστά μάτια και να βρέχει όπως στους Metallica. 50άρικο θα ρίξω εκεί.
Θέμα έκτον: Συμφωνείτε με την τελική επιλογή του drummer;
Ε, δεν μπορώ να διαφωνήσω κιόλας, διότι δεν είμαι εγώ που θα τρώω στην μάπα καθημερινώς τον συμπαίχτη μου. Αυτά τα βίντεο και καλά εστίασαν στο μουσικό μέρος, ενώ η πραγματικότητα είναι ότι η επιλογή του ντράμερ είχε και δύο άλλες πολύ βασικές παραμέτρους:
1. Να είναι αποδεκτή από τον Κυρίαρχο Λαό.
2. Να γουστάρουμε να κάνουμε παρεόνι.
Ο Mangini πριν γίνει θέμα με ριάλιτι οντισιόν, ήταν το όνομα που σκέφτηκαν όλοι. Και εσύ το σκέφτηκες. Ναι, εσένα λέω. Ε, και αυτοί το σκέφτηκαν. Μετά τον είδαμε, ωραίος τύπος, συμπαθέστατος και σύμφωνα με τους νερντς μαθητές του στα διάφορα φόρουμ, ναι, έτσι είναι γενικά, δεν το έπαιζε, ούτε γλείψιμο ήταν, είναι τόσο γούτσου αγαπησάρης όντως και ήθελε να μπει στην μπάντα, μια χαρούλα.
Ε, και για να λέμε του στραβού το δίκιο, παιδιά, εγώ τον Lang ήθελα, γιατί είναι ΤΕΡΑΣ, είναι ο τύπος με τα 4 μέλη με ξεχωριστό μετρονόμο το καθένα, είναι ο Καλύτερος Ντράμερ του Κόσμου (θα έλεγα στα 12 μου), θα τους πήγαινε αλλού. Αλλά τώρα, οι αμερικάνοι να κάνουν παρέα με τον τύπο που η προφορά φέρνει σε Σβαρτσενέγκερ, που τους πετάει και δυο κεφάλια, ε, δεν θα κόλλαγε. Μια χαρά θα κόλλαγε δηλαδή αλλά έλα που η προοδευτική μπάντα δεν θέλει να αλλάξει ένα μπρέηκ, μην τυχόν και στενοχωρηθεί ένας οπαδός. Λες και δεν μπορούσες να του το πεις Τζόρνταν, θα σου έλεγε ότι δεν μπορεί ο σεσιονάς να το παίξει ίδιο. Άσε ρε. Τι λέγαμε;
Τέσπα, εγώ λέω ότι συμφωνώ που πήρανε αυτόν που θέλανε. Gee, thanx Cpt. Obvious!
Epilogue
Αντί επιλόγου, μια παρατήρηση, η οποία ήταν στο μυαλό αρκετών. Κρέντιτ στον ικόνοκλαστ (=ένας ίντερνετ γιούζερ), που την εξέφρασε γραπτώς, όπως και το σχόλιο για τον Λαμπρή=Πρέκας) και τα ενστερνίστηκα αμφότερα ως εύστοχα και άξια αναμετάδοσης.
Έντιτ: Ορίτζιναλ κρέντιτ για την ιδέα "καλύτερα μια audition για τραγουδιστή" στον χρήστη animae (=ένας άλλος ίντερνετ γιούζερ).
Ωραίες, πολύ ωραίες οι audition για έναν νέο ντράμερ. Πόσο ουσιαστικές και εξίσου ενδιαφέρουσες θα ήταν οι audition για ένα νέο τραγουδιστή; Πολύ. Γιατί αν υπάρχει ένας αδύναμος, μα πολύ αδύναμος κρίκος στους Theater, αυτός είναι ο τραγουδιστής. Ξέρω ότι υπάρχουν φανς του. Αλλά χέστηκα. Ο άνθρωπος είναι λίγος. Έχει βαρεμένη και επιτηδευμένη ερμηνεία, δεν είναι και κάνα τέρας λαρύγγι, εδώ στο Live in Tokyo πέφτει η φαλτσαδούρα σύννεφο, τι να λέμε. Άσε δε που όταν κάνει αυτό το τσιριχτό γρέζι θέλω να του κάτσει κάποιος φάπα-πλατς στον σβέρκο "σκάσε ρε".
Πώς έχουν φύγει πληκτράδες και ντράμερ και αυτός είναι εκεί ακλόνητος; Τι συμβαίνει;
Τι βύσμα έχει, τι βαθμός μασώνος είναι, πείτε μου.
Κυριολεκτικά loser. Η ακόλουθη ανάλυση στάλθηκε στο rocking.gr για τον διαγωνισμό κειμένου με θέμα την πρόσφατη σαπουνόπερα των Dream Theater για την αντικατάσταση του Portnoy από τον Mangini. Και έχασα. :( Επομένως οι Theaterάκηδες που θα διαφωνήσουν με τα σχόλια που ακολουθούν, έχουν αυτομάτως κυριολεκτικό point με το μέρος τους.
Συστήνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε και το κείμενο που κέρδισε, καθώς είναι άξιος νικητής, τουτέστιν πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Άσε που φαίνομαι και πολύ gracious loser τώρα, μα τι καλλιέργεια, τι λεπτός χαρακτήρας, φερέρο ροσέ τρόποι.
A Loser's Analysis - Dream Theater
Χαιρετώ τις δεκάδες χιλιάδες των αναγνωστών σας (subtle dude, real subtle).
Ακολουθεί η εμπεριστατωμένη αποψάρα μου για όλα τα θέματα που θίχθηκαν στα δύο άρθρα που γράφτηκαν για την σαπουνόπερα των Theater. Όλα, γιατί λέει θα βραβευτεί με ένα κασόνι Black Clouds το πιο πλήρες κείμενο. Και όχι ότι μου αρέσει και πολύ ο δίσκος αλλά είμαι υλιστής και αυτό το καρότσι βινύλια και CD και κουβέρ, κορνίζα, τι διάλο έχει μέσα, είναι αρκετό για να με κάνει να πείσω τον εαυτό μου ότι εντάξει, ψιλομάπα τα τελευταία τους αλλά *αυτό* ειδικά είναι καλό ρε, δες εδώ, πέντε κιλά χέβυ προγκ μέταλ… Αλλιώς θα έγραφα μόνο για το μπλε μούσι του Portnoy και τις ομοιότητές του με ένα άλλο θρυλικό μα αδικοχαμένο φούξια μούσι, του Dimebag. Κάποιο συμπαντικό μυστήριο αγάπης και ταύτισης κρύβεται εδώ αλλά μιας και δεν παίζει δώρο κοντέινερ Awake (το magnum opus), θα το αφήσω ως θέμα διαλογισμού.
Το λοιπόν. Θέμα πρώτον: Η συνεισφορά του Jordan Rudess.
Η πολύ λιτή και συνάμα αληθέστατη απάντηση σε αυτό είναι η εξής: Να είναι ότι δεν είναι ο Derek και το ανάποδο. Αυτό ίσως χρειάζεται μια ελαφριά (εδώ γελάμε) επεξήγηση:
Με θυμάμαι να αγοράζω το FII και να μου κάθεται κάπως. Εγώ είμαι μεταλάς και εδώ είχε κάτι ξέκω…εμ, ξεδιάντροπα ποπ Desmond Child περάσματα, φαντεζί ντίσκομπωλ keyboards αλλά και αυτήν την συγκλονιστική εισαγωγή στο Lines in the Sand. Με ζόρισε ο Derek, όπως και οι Τheater. Τι σχέση έχει ένα σαμιαμίδι με μια ταβανόπροκα; Αυτή που είχε το παίξιμο και γράψιμο του Moore με του Sherinian. Εκτός του ότι συναντώνται συχνά σε ταβάνια, I suppose. Πάντως, ο δίσκος ΔΕΝ ήταν τόσο καλός όσο τα Δύο Έπη και το φανταστικό 25λεπτο τραγούδι, τουλάχιστον άνισος ο δίσκος και ας έχει κομματάρες και τελικά με τον καιρό ο λαός τον αποδέχτηκε ως welcome addition στην πλουραλιστική δισκογραφία της μπάντας.
Η μπάντα άλλαξε άρωμα, γεύση, άλλαξε γενικώς. Αλλάξανε και το λόγκο τους οι βλάσφημοι, τόσο un-metal (να, αυτά κάνανε και οι Metallica στο Load, τα βλέπετε;). Το ρεζουμέ είναι ότι το FII ήταν επικίνδυνα κοντά να χαρακτηριστεί το Load των Metallica, ήταν και χρονικά κοντά και οι πληγές πρόσφατες, επικίνδυνα πράγματα. Διχασμένος ο λαός στο βρεφικό ακόμα τότε Internet, που οι προγκρεσιβάδες, ως γνήσιοι nerds, είχαν ήδη κατακτήσει και γέμιζαν με χαρακτηριστική ευκολία (καλή ώρα) εκατοντάδες KB φαφλατολογίας για οτιδήποτε σχετικό με Theater.
«ΞΕΠΟΥΛΗΘΗΚΑΝ, τι You Not Me αίσχη είναι αυτά;», έλεγε ο χρήστης ΚevinRulezzz.
«Είσαι άσχετος και κολλημένος και αντί-προγκρέσιβ, κάνουν το αναπάντεχο!», απαντούσε ο PetrucciIstKrieg.
Και μετά είδαμε τους Theater live. Και ενώ ήταν κορυφαίοι, ο Sherinian δοκίμαζε τα όρια των μεταλλάδων με το ποζεριλίκι του. Μιλάμε για ΠΟΛΥ πόζα, στήσιμο, ζελέ και ειδικά στο Nightmare Cinema, έβγαινε με μια γκλίτερ κιθάρα και το ξεχείλωνε εντελώς. Που όλα αυτά μια χαρά, τρομερά entertaining σας εγγυώμαι αλλά το άτομο πυροβόλαγε το πόδι του: ΑΥΤΟΣ ΦΤΑΙΕΙ. ΑΥΤΟΣ. Σαν να κράταγε πινακίδα που έγραφε: «ΕΓΩ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΑ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΜΕ ΤΡΕΛΑ!».
Α, μα ήταν φανερό: Ήταν λάθος που αντικατέστησε τον Άγιο Ξεχωριστό Κέβιν αυτό το καρναβάλι! Και κυκλοφορεί το Liquid Tension Experiment, το οποίο, ελάτε, μεταξύ μας τώρα, όλοι ξέρουμε ότι γενικά είναι ένας ωραιότερος δίσκος από ότι το Falling into Infinity (το καλό με όταν γράφεις είναι ότι δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει μαζί σου εκείνη τη στιγμή). Και ξεχωρίζει πάρα πολύ αυτός ο πληκτράς, ε; Χμμ.
Δεν μου αρέσει να κάνω projection αλλά εγώ σκέφτηκα τότε, ότι αυτός ο τύπος θα ήταν ταμάμ για τους Τheater. Πιο πολύ κόλλαγε ρε παιδί μου αν (δεν) το καλοσκεφτόσουν. Καταρχάς το άτομο έβαζε παπατζιλίκια αβέρτα, πάντα καλοδεχούμενα στους Theater και χαρακτηριστικά απόντα από το FII. Δεύτερον, τι ωραία μουσική γράφουν όλοι μαζί. Ε. Για να το σκέφτηκα εγώ, θα το σκέφτηκαν και άλλοι (το ξέρω, το συζητάγαμε στο προγκ φόρουμ με τους nerds). Το οποίο προγκ φόρουμ, όλως τυχαίως διάβαζε τακτικά και έγραφε και πού και πού ένας ντράμερ μιας πολύ επιτυχημένης προγκ μέταλ μπάντας. Οπότε, μάλλον είχε πιάσει τον παλμό του λαού.
Και ήρθε ο Rudess και πολλοί nerds χάρηκαν πάρα πολύ. Και τι συνέβη; Κυκλοφόρησε το πιο τούμπανο «μα αυτό ακριβώς που θέλουν οι οπαδοί» άλμπουμ στην ιστορία των Τheater. Ε, ναι. Δεν είναι και καμιά μεγάλη ανακάλυψη. Όλα στο 11: Τέρμα προγκρεσιβίλα, δηλαδή το τελείως προβλεπέ όργιο αλλαγών και εξωγήινων χρόνων κομπλέ με κόνσεπτ μυστήριο. Αναφορά στο υπερκλασσικό Metropolis επί εκατό. Υπερχέβυ (balls and chunk, fuck eMpTyV, eh?), ζήτω οι Pantera («ζήτω!» απαντούν οι ορδές των κάφρων νερντς) και σόλα, πολλά σόλα! O Rudess της κακομοίρας. Και τι παρουσία, σεμνή και Ακαδημαϊκή, μα φαίνεται ο άνθρωπος είναι καλλιεργημένος μουσικός, όχι σαν το άλλο το Περίπτερο!
Και τελικά τι έκανε ο Rudess; Ε, τίποτα δεν έκανε. Γιατί έκτοτε και αφού χάρηκε όλη η υφήλιος με το Scenes from a Memory, ελάχιστοι είπανε τότε ότι το πράγμα βρώμαγε “safe” και “fan appeasement” και ότι αυτό είναι μάλλον αντιπρογκρέσιβ, η μπάντα ψάχνεται να δει πώς θα είναι όλοι μα όλοι χαρούμενοι. Εμένα προσωπικά δεν μου έδωσαν έκτοτε ποτέ την εντύπωση ότι πρόκειται για 5 (πήγα να πω 4 αλλά θα ήταν κακία για τον Πρέκα -εσχάτως- σωσία) μουσικούς που δεν βαδίζουν με σίγουρο σχέδιο και πλάνο αλλά αφήνονται στην Μούσα και άλλα τέτοια ρομαντικά. Για να το ξεφτιλίσω τελείως με μια παρομοίωση, την οποία όμως θεωρώ σοβαρότατα πολύ έγκυρη και εύστοχη, έχουμε το ακριβές αντίστοιχο με τους Gamma Ray που με το Land of the Free διαπίστωσαν ότι τα πράματα θα είναι πιο εύκολα αν το πάμε «έτσι» από εδώ και μπρος. Εσείς που τσινάτε τώρα, να ακούσετε τα τρία πρώτα, να δείτε πλουραλισμό και φρεσκάδα στο power metal ιδίωμα και μετά το ξανασυζητάμε. Τι έλεγα; Α, ναι. Ο Rudess κάθεται στην στέγη. Άπραγος. Τι θέλουμε; Odd times; No problem! Shredding; No problem! Τι πάμε τώρα να κάνουμε; Τους Tool; ΟΚ! Τους Muse; Check! Γενικά, ο τύπος είναι το keyboard plug-in των Dream Theater, αξιόπιστο, δεν χαλάει, δεν μπουκώνει, ελαφρύ στην RAM, θα τρέχει μια ζωή, εγγύηση. Και να πεις ότι είναι μάπας μουσικός; Ε, εκεί είναι που πονάει! Διότι αν ακούσεις τις δουλειές του (αυτές που ζητάει η εκφώνηση ντε!) θα διαπιστώσεις ότι ο άνθρωπος έχει και άλλα modes of operation, μπορεί να μπει το plug-in σε φάση “free” και να έχεις και όλα τα άλλα που θέλει ο λαός.
Εγώ θα σταθώ μόνο στην δική μου αδυναμία που είναι το πρώτο LTE, γράφει τόσο όμορφα πλήκτρα στο Freedom of Speech… Υπομονετικά, διακριτικά αλλά όλο το mood setting είναι πάνω τους, όπως ακριβώς ήταν το κόλπο του Moore, για να φτάσουν εκεί που πρέπει να σκάσουν και να παίξουν ένα πανέμορφο σόλο με χαρακτήρα και προσωπικότητα, όχι εύκολες μπουρμπουλήθρες εντυπωσιασμού… Ε, τέτοια δουλειά, εγώ ακόμα δεν έχω ακούσει στους Theater.
Καταλήγω λοιπόν (δεν μου πήρε και πολύ), ότι όχι, δεν είναι ο Rudess ο κρυφός άσος στο μανίκι των Theater. Γιατί τόσα χρόνια στο μανίκι, πρέπει να έχει φτάσει μασχάλη τώρα και εγώ δεν πιάνω τραπουλόχαρτα που έχουν μείνει σε μια μασχάλη, είναι θέμα αρχής. Ο κρυφός άσος είναι να ξεκολλήσουν από το τι θέλει ο κόσμος και η εταιρεία και το μίνιμουμ ρίσκο γιατί έχουμε και παιδιά να θρέψουμε με παντεσπάνι και να γράψουνε κάτι αυθόρμητο. Που θέλει και ένα μπρέηκ γενικά από την μουσική. Θέλει δίψα, θέλει έμπνευση, θέλει κλωτσιά στον πισινό. Όλων. Και κρίνοντας από τις audition που έριξαν Χ σε ντράμερ Τέρατα (Lang πρωτίστως, Donati δευτερευόντως) επειδή ο κόσμος θέλει να ακούσει το τάδε ρούλο ακριβώς όπως το παίζει ο Portnoy (μα πόσο προοδευτικό και μουσικό σαν νοοτροπία!), δεν θα κρατήσω και την αναπνοή μου.
Ωραία, 3 σελίδες και βάλε Α4 για το πρώτο θέμα. I see a tiny problem in my approach…
Θέμα δεύτερον: Ήταν άδικη η κριτική στο πρόσωπο του Derek Sherinian;
Α, ωραία, το έχω ήδη θίξει, θα το ξεπετάξω αυτό: ΝΑΙ. O Petrucci γούσταρε Desmond Child, όλοι είπανε ναι, ο LaBrie ανέκαθεν έχει ερμηνεία που συνήθως απαντάται στα πιο τυρένια μιούζικαλ της Disney, Μουλάν και Ποκαχόντας, ναι, ο Sherinian μας μάρανε. Τελικά παραμένει, μαζί με τον Moore προφανώς, ο πιο ειλικρινής και τίμιος πληκτράς των Theater. Και το Lines in the Sand είναι αριστουργηματικό, το είπαμε αυτό, ε;
Θέμα τρίτον: Η ξεχωριστή σχέση Neal Morse - Mike Portnoy
Η δική μου ερμηνεία για αυτή την ιδιόμορφη σχέση είναι ότι δεν με απασχολεί σχεδόν καθόλου, συγγνώμη. Αλλά μπορώ να πω ότι είναι πολύ ευχάριστοι λάιβ, που οφείλεται στο πραγματικά groovy και captivating παίξιμο του Portnoy που δίνει και ούμπαλα στις μουσικές του Morse, που, ζητώντας συγγνώμη από τους SB φανς, βαριέμαι πολύ. Μη σας μέλλει και τόσο, εγώ Bolt Thrower οπαδός είμαι.
Θέμα τέταρτον: Πιστεύετε ότι υπήρξε «δάκτυλος» Roadrunner Records στην αποχώρηση του Mike Portnoy;
Εμ, πιστεύω βλέποντας λίγο το time-frame, ότι παίζει την εποχή που ζήτησε ο Mike να ξαναγυρίσει (λάθος, λάθος… ΣΘΕΝΟΣ ΜΑΪΚ, ΣΘΕΝΟΣ!), πρέπει να είχε ήδη ξεκινήσει όλο το πρότζεκτ με τις oντισιόν και τα τηλεοπτικά και το μεγάλο σκηνικό αυτό, οπότε σου λέει, «ε, τώρα μας το λες;». Μπορεί και να γουστάρανε κρυφά από μέσα τους που έκατσε έτσι. Μπορεί και να είναι ΕΛ ο Μάικ, αυτό το μπλε μούσι με παραπέμπει στην γαλανόλευκη και να είναι όλο αυτό το δράμα που εκτυλίσσεται για το καλό του έθνους μας (somehow). Το σίγουρο είναι ένα: Θα μάθουμε εν καιρώ. Ω, ναι. Αν ο Portnoy μιλάει τόσο τώρα (και το άτομο μιλάει), όταν περάσουν τα χρόνια και έρθει η ώρα για DVD extras, για αυτοβιογραφικά βιβλία και ντοκιμαντέρ για το classic album FII (χαρ, χαρ), θα πήξουμε σε λεπτομέρειες και απόδοση δικαιοσύνης. Can’t wait. A, για το ερώτημα: No idea. Γιατί όχι; Γιατί ναι; Γιατί δεν πάμε παρακάτω;
Θέμα πέμπτον: Τελικά ποιός είχε περισσότερο δίκιο στην όλη υπόθεση και γιατί; Επίσης, ποιός πιστεύετε θα βγει πιο ευνοημένος σε βάθος χρόνου;
Δίκιο για το διάλειμμα, εννοείται ο Portnoy. Δεν νοείται αυτό το πράγμα της στρατιωτικής πειθαρχίας στην κυκλοφορία δίσκων. Δεν γίνεται να έχουν ραντεβού με την Μούσα κάθε Δεκέμβρη του παρ'άλλου χρόνου, be there honey, δεν είναι τρόπος αυτός να φέρεσαι σε μια γυναίκα, θα σε φτύσει. Και η Μούσα της έμπνευσης τους έχει φτύσει μια χαρά τα τελευταία χρόνια. Λέω εγώ. Με διακυμάνσεις, δεν μπορώ να πω, έχουν και κάποια ωραία κομμάτια οι μπαγάσες, κουλοί δεν είναι, αλλά για δίσκο…
Πάντως, βραχυπρόθεσμα, ο χαβαλές και τζέρτζελος που έγινε με τις audition σίγουρα λειτουργεί πολύ υπέρ των theater. Εδώ εγώ κόλλησα στο YouTube που έχω να πωρωθώ με την μπάντα από το 2001. Σε βάθος χρόνου; Οι Bolt Thrower (μα τι δισκάρα αυτό το Those Once Loyal). Ή αλλιώς, δεν έχω ιδέα. Όποιος γράψει την καλύτερη μουσική. Δεν κόβω κανένα μέλος και για τις δύο πλευρές ότι περιμένω συγκλονιστική μουσική. Θα πω όμως (προφητικά, πολύ δύσκολη πρόβλεψη), ότι θα βγουν και οι δύο πλευρές τρομερά ωφελημένες όταν γίνει μετά βαΐων και κλάδων το αναπόφευκτο, δακρύβρεχτο reunion. Και καλά θα κάνουν.
Αν δε, για κάποιο λόγο, γίνει και με τον Moore, καλά, θα είμαι και εγώ εκεί να τους πετάω εικοσάευρα από την πώρωση. Βλέπω τώρα την γιγαντοοθόνη στο Terra Vibe να δείχνει το Milky Way superimposed στην μάπα του Moore ενώ παίζει το Space Dye Vest, ο Λαμπρής/Πρέκας στο σκαμνί σκυφτός με κλειστά μάτια και να βρέχει όπως στους Metallica. 50άρικο θα ρίξω εκεί.
Θέμα έκτον: Συμφωνείτε με την τελική επιλογή του drummer;
Ε, δεν μπορώ να διαφωνήσω κιόλας, διότι δεν είμαι εγώ που θα τρώω στην μάπα καθημερινώς τον συμπαίχτη μου. Αυτά τα βίντεο και καλά εστίασαν στο μουσικό μέρος, ενώ η πραγματικότητα είναι ότι η επιλογή του ντράμερ είχε και δύο άλλες πολύ βασικές παραμέτρους:
1. Να είναι αποδεκτή από τον Κυρίαρχο Λαό.
2. Να γουστάρουμε να κάνουμε παρεόνι.
Ο Mangini πριν γίνει θέμα με ριάλιτι οντισιόν, ήταν το όνομα που σκέφτηκαν όλοι. Και εσύ το σκέφτηκες. Ναι, εσένα λέω. Ε, και αυτοί το σκέφτηκαν. Μετά τον είδαμε, ωραίος τύπος, συμπαθέστατος και σύμφωνα με τους νερντς μαθητές του στα διάφορα φόρουμ, ναι, έτσι είναι γενικά, δεν το έπαιζε, ούτε γλείψιμο ήταν, είναι τόσο γούτσου αγαπησάρης όντως και ήθελε να μπει στην μπάντα, μια χαρούλα.
Ε, και για να λέμε του στραβού το δίκιο, παιδιά, εγώ τον Lang ήθελα, γιατί είναι ΤΕΡΑΣ, είναι ο τύπος με τα 4 μέλη με ξεχωριστό μετρονόμο το καθένα, είναι ο Καλύτερος Ντράμερ του Κόσμου (θα έλεγα στα 12 μου), θα τους πήγαινε αλλού. Αλλά τώρα, οι αμερικάνοι να κάνουν παρέα με τον τύπο που η προφορά φέρνει σε Σβαρτσενέγκερ, που τους πετάει και δυο κεφάλια, ε, δεν θα κόλλαγε. Μια χαρά θα κόλλαγε δηλαδή αλλά έλα που η προοδευτική μπάντα δεν θέλει να αλλάξει ένα μπρέηκ, μην τυχόν και στενοχωρηθεί ένας οπαδός. Λες και δεν μπορούσες να του το πεις Τζόρνταν, θα σου έλεγε ότι δεν μπορεί ο σεσιονάς να το παίξει ίδιο. Άσε ρε. Τι λέγαμε;
Τέσπα, εγώ λέω ότι συμφωνώ που πήρανε αυτόν που θέλανε. Gee, thanx Cpt. Obvious!
Epilogue
Αντί επιλόγου, μια παρατήρηση, η οποία ήταν στο μυαλό αρκετών. Κρέντιτ στον ικόνοκλαστ (=ένας ίντερνετ γιούζερ), που την εξέφρασε γραπτώς, όπως και το σχόλιο για τον Λαμπρή=Πρέκας) και τα ενστερνίστηκα αμφότερα ως εύστοχα και άξια αναμετάδοσης.
Έντιτ: Ορίτζιναλ κρέντιτ για την ιδέα "καλύτερα μια audition για τραγουδιστή" στον χρήστη animae (=ένας άλλος ίντερνετ γιούζερ).
Ωραίες, πολύ ωραίες οι audition για έναν νέο ντράμερ. Πόσο ουσιαστικές και εξίσου ενδιαφέρουσες θα ήταν οι audition για ένα νέο τραγουδιστή; Πολύ. Γιατί αν υπάρχει ένας αδύναμος, μα πολύ αδύναμος κρίκος στους Theater, αυτός είναι ο τραγουδιστής. Ξέρω ότι υπάρχουν φανς του. Αλλά χέστηκα. Ο άνθρωπος είναι λίγος. Έχει βαρεμένη και επιτηδευμένη ερμηνεία, δεν είναι και κάνα τέρας λαρύγγι, εδώ στο Live in Tokyo πέφτει η φαλτσαδούρα σύννεφο, τι να λέμε. Άσε δε που όταν κάνει αυτό το τσιριχτό γρέζι θέλω να του κάτσει κάποιος φάπα-πλατς στον σβέρκο "σκάσε ρε".
Πώς έχουν φύγει πληκτράδες και ντράμερ και αυτός είναι εκεί ακλόνητος; Τι συμβαίνει;
Τι βύσμα έχει, τι βαθμός μασώνος είναι, πείτε μου.
Subscribe to:
Posts (Atom)