Dream Theater - A Loser's Analysis

Prologue

Κυριολεκτικά loser. Η ακόλουθη ανάλυση στάλθηκε στο rocking.gr για τον διαγωνισμό κειμένου με θέμα την πρόσφατη σαπουνόπερα των Dream Theater για την αντικατάσταση του Portnoy από τον Mangini. Και έχασα. :( Επομένως οι Theaterάκηδες που θα διαφωνήσουν με τα σχόλια που ακολουθούν, έχουν αυτομάτως κυριολεκτικό point με το μέρος τους.

Συστήνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε και το κείμενο που κέρδισε, καθώς είναι άξιος νικητής, τουτέστιν πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Άσε που φαίνομαι και πολύ gracious loser τώρα, μα τι καλλιέργεια, τι λεπτός χαρακτήρας, φερέρο ροσέ τρόποι.


A Loser's Analysis - Dream Theater

Χαιρετώ τις δεκάδες χιλιάδες των αναγνωστών σας (subtle dude, real subtle).
Ακολουθεί η εμπεριστατωμένη αποψάρα μου για όλα τα θέματα που θίχθηκαν στα δύο άρθρα που γράφτηκαν για την σαπουνόπερα των Theater. Όλα, γιατί λέει θα βραβευτεί με ένα κασόνι Black Clouds το πιο πλήρες κείμενο. Και όχι ότι μου αρέσει και πολύ ο δίσκος αλλά είμαι υλιστής και αυτό το καρότσι βινύλια και CD και κουβέρ, κορνίζα, τι διάλο έχει μέσα, είναι αρκετό για να με κάνει να πείσω τον εαυτό μου ότι εντάξει, ψιλομάπα τα τελευταία τους αλλά *αυτό* ειδικά είναι καλό ρε, δες εδώ, πέντε κιλά χέβυ προγκ μέταλ… Αλλιώς θα έγραφα μόνο για το μπλε μούσι του Portnoy και τις ομοιότητές του με ένα άλλο θρυλικό μα αδικοχαμένο φούξια μούσι, του Dimebag. Κάποιο συμπαντικό μυστήριο αγάπης και ταύτισης κρύβεται εδώ αλλά μιας και δεν παίζει δώρο κοντέινερ Awake (το magnum opus), θα το αφήσω ως θέμα διαλογισμού.

Το λοιπόν. Θέμα πρώτον: Η συνεισφορά του Jordan Rudess.
Η πολύ λιτή και συνάμα αληθέστατη απάντηση σε αυτό είναι η εξής: Να είναι ότι δεν είναι ο Derek και το ανάποδο. Αυτό ίσως χρειάζεται μια ελαφριά (εδώ γελάμε) επεξήγηση:

Με θυμάμαι να αγοράζω το FII και να μου κάθεται κάπως. Εγώ είμαι μεταλάς και εδώ είχε κάτι ξέκω…εμ, ξεδιάντροπα ποπ Desmond Child περάσματα, φαντεζί ντίσκομπωλ keyboards αλλά και αυτήν την συγκλονιστική εισαγωγή στο Lines in the Sand. Με ζόρισε ο Derek, όπως και οι Τheater. Τι σχέση έχει ένα σαμιαμίδι με μια ταβανόπροκα; Αυτή που είχε το παίξιμο και γράψιμο του Moore με του Sherinian. Εκτός του ότι συναντώνται συχνά σε ταβάνια, I suppose. Πάντως, ο δίσκος ΔΕΝ ήταν τόσο καλός όσο τα Δύο Έπη και το φανταστικό 25λεπτο τραγούδι, τουλάχιστον άνισος ο δίσκος και ας έχει κομματάρες και τελικά με τον καιρό ο λαός τον αποδέχτηκε ως welcome addition στην πλουραλιστική δισκογραφία της μπάντας.

Η μπάντα άλλαξε άρωμα, γεύση, άλλαξε γενικώς. Αλλάξανε και το λόγκο τους οι βλάσφημοι, τόσο un-metal  (να, αυτά κάνανε και οι Metallica στο Load, τα βλέπετε;). Το ρεζουμέ είναι ότι το FII ήταν επικίνδυνα κοντά να χαρακτηριστεί το Load των Metallica, ήταν και χρονικά κοντά και οι πληγές πρόσφατες, επικίνδυνα πράγματα. Διχασμένος ο λαός στο βρεφικό ακόμα τότε Internet, που οι προγκρεσιβάδες, ως γνήσιοι nerds, είχαν ήδη κατακτήσει και γέμιζαν με χαρακτηριστική ευκολία (καλή ώρα) εκατοντάδες KB φαφλατολογίας για οτιδήποτε σχετικό με Theater.
«ΞΕΠΟΥΛΗΘΗΚΑΝ, τι You Not Me αίσχη είναι αυτά;», έλεγε ο χρήστης ΚevinRulezzz.
«Είσαι άσχετος και κολλημένος και αντί-προγκρέσιβ, κάνουν το αναπάντεχο!», απαντούσε ο PetrucciIstKrieg.

Και μετά είδαμε τους Theater live. Και ενώ ήταν κορυφαίοι, ο Sherinian δοκίμαζε τα όρια των μεταλλάδων με το ποζεριλίκι του. Μιλάμε για ΠΟΛΥ πόζα, στήσιμο, ζελέ και ειδικά στο Nightmare Cinema, έβγαινε με μια γκλίτερ κιθάρα και το ξεχείλωνε εντελώς. Που όλα αυτά μια χαρά, τρομερά entertaining σας εγγυώμαι αλλά το άτομο πυροβόλαγε το πόδι του: ΑΥΤΟΣ ΦΤΑΙΕΙ. ΑΥΤΟΣ. Σαν να κράταγε πινακίδα που έγραφε: «ΕΓΩ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΑ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΜΕ ΤΡΕΛΑ!».

Α, μα ήταν φανερό: Ήταν λάθος που αντικατέστησε τον Άγιο Ξεχωριστό Κέβιν αυτό το καρναβάλι! Και κυκλοφορεί το Liquid Tension Experiment, το οποίο, ελάτε, μεταξύ μας τώρα, όλοι ξέρουμε ότι γενικά είναι ένας ωραιότερος δίσκος από ότι το Falling into Infinity (το καλό με όταν γράφεις είναι ότι δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει μαζί σου εκείνη τη στιγμή). Και ξεχωρίζει πάρα πολύ αυτός ο πληκτράς, ε; Χμμ.

Δεν μου αρέσει να κάνω projection αλλά εγώ σκέφτηκα τότε, ότι αυτός ο τύπος θα ήταν ταμάμ για τους Τheater. Πιο πολύ κόλλαγε ρε παιδί μου αν (δεν) το καλοσκεφτόσουν. Καταρχάς το άτομο έβαζε παπατζιλίκια αβέρτα, πάντα καλοδεχούμενα στους Theater και χαρακτηριστικά απόντα από το FII. Δεύτερον, τι ωραία μουσική γράφουν όλοι μαζί. Ε. Για να το σκέφτηκα εγώ, θα το σκέφτηκαν και άλλοι (το ξέρω, το συζητάγαμε στο προγκ φόρουμ με τους nerds). Το οποίο προγκ φόρουμ, όλως τυχαίως διάβαζε τακτικά και έγραφε και πού και πού ένας ντράμερ μιας πολύ επιτυχημένης προγκ μέταλ μπάντας. Οπότε, μάλλον είχε πιάσει τον παλμό του λαού.

Και ήρθε ο Rudess και πολλοί nerds χάρηκαν πάρα πολύ. Και τι συνέβη; Κυκλοφόρησε το πιο τούμπανο «μα αυτό ακριβώς που θέλουν οι οπαδοί» άλμπουμ στην ιστορία των Τheater. Ε, ναι. Δεν είναι και καμιά μεγάλη ανακάλυψη. Όλα στο 11: Τέρμα προγκρεσιβίλα, δηλαδή το τελείως προβλεπέ όργιο αλλαγών και εξωγήινων χρόνων κομπλέ με κόνσεπτ μυστήριο. Αναφορά στο υπερκλασσικό Metropolis επί εκατό. Υπερχέβυ (balls and chunk, fuck eMpTyV, eh?), ζήτω οι Pantera («ζήτω!» απαντούν οι ορδές των κάφρων νερντς) και σόλα, πολλά σόλα! O Rudess της κακομοίρας. Και τι παρουσία, σεμνή και Ακαδημαϊκή, μα φαίνεται ο άνθρωπος είναι καλλιεργημένος μουσικός, όχι σαν το άλλο το Περίπτερο!

Και τελικά τι έκανε ο Rudess; Ε, τίποτα δεν έκανε. Γιατί έκτοτε και αφού χάρηκε όλη η υφήλιος με το Scenes from a Memory, ελάχιστοι είπανε τότε ότι το πράγμα βρώμαγε “safe” και “fan appeasement” και ότι αυτό είναι μάλλον αντιπρογκρέσιβ, η μπάντα ψάχνεται να δει πώς θα είναι όλοι μα όλοι χαρούμενοι. Εμένα προσωπικά δεν μου έδωσαν έκτοτε ποτέ την εντύπωση ότι πρόκειται για 5 (πήγα να πω 4 αλλά θα ήταν κακία για τον Πρέκα -εσχάτως- σωσία) μουσικούς που δεν βαδίζουν με σίγουρο σχέδιο και πλάνο αλλά αφήνονται στην Μούσα και άλλα τέτοια ρομαντικά. Για να το ξεφτιλίσω τελείως με μια παρομοίωση, την οποία όμως θεωρώ σοβαρότατα πολύ έγκυρη και εύστοχη, έχουμε το ακριβές αντίστοιχο με τους Gamma Ray που με το Land of the Free διαπίστωσαν ότι τα πράματα θα είναι πιο εύκολα αν το πάμε «έτσι» από εδώ και μπρος. Εσείς που τσινάτε τώρα, να ακούσετε τα τρία πρώτα, να δείτε πλουραλισμό και φρεσκάδα στο power metal ιδίωμα και μετά το ξανασυζητάμε. Τι έλεγα; Α, ναι. Ο Rudess κάθεται στην στέγη. Άπραγος. Τι θέλουμε; Odd times; No problem! Shredding; No problem! Τι πάμε τώρα να κάνουμε; Τους Tool; ΟΚ! Τους Muse; Check! Γενικά, ο τύπος είναι το keyboard plug-in των Dream Theater, αξιόπιστο, δεν χαλάει, δεν μπουκώνει, ελαφρύ στην RAM, θα τρέχει μια ζωή, εγγύηση. Και να πεις ότι είναι μάπας μουσικός; Ε, εκεί είναι που πονάει! Διότι αν ακούσεις τις δουλειές του (αυτές που ζητάει η εκφώνηση ντε!) θα διαπιστώσεις ότι ο άνθρωπος έχει και άλλα modes of operation, μπορεί να μπει το plug-in σε φάση “free” και να έχεις και όλα τα άλλα που θέλει ο λαός.

Εγώ θα σταθώ μόνο στην δική μου αδυναμία που είναι το πρώτο LTE, γράφει τόσο όμορφα πλήκτρα στο Freedom of Speech… Υπομονετικά, διακριτικά αλλά όλο το mood setting είναι πάνω τους, όπως ακριβώς ήταν το κόλπο του Moore, για να φτάσουν εκεί που πρέπει να σκάσουν και να παίξουν ένα πανέμορφο σόλο με χαρακτήρα και προσωπικότητα, όχι εύκολες μπουρμπουλήθρες εντυπωσιασμού… Ε, τέτοια δουλειά, εγώ ακόμα δεν έχω ακούσει στους Theater.

Καταλήγω λοιπόν (δεν μου πήρε και πολύ), ότι όχι, δεν είναι ο Rudess ο κρυφός άσος στο μανίκι των Theater. Γιατί τόσα χρόνια στο μανίκι, πρέπει να έχει φτάσει μασχάλη τώρα και εγώ δεν πιάνω τραπουλόχαρτα που έχουν μείνει σε μια μασχάλη, είναι θέμα αρχής. Ο κρυφός άσος είναι να ξεκολλήσουν από το τι θέλει ο κόσμος και η εταιρεία και το μίνιμουμ ρίσκο γιατί έχουμε και παιδιά να θρέψουμε με παντεσπάνι και να γράψουνε κάτι αυθόρμητο. Που θέλει και ένα μπρέηκ γενικά από την μουσική. Θέλει δίψα, θέλει έμπνευση, θέλει κλωτσιά στον πισινό. Όλων. Και κρίνοντας από τις audition που έριξαν Χ σε ντράμερ Τέρατα (Lang πρωτίστως, Donati δευτερευόντως) επειδή ο κόσμος θέλει να ακούσει το τάδε ρούλο ακριβώς όπως το παίζει ο Portnoy (μα πόσο προοδευτικό και μουσικό σαν νοοτροπία!), δεν θα κρατήσω και την αναπνοή μου.

Ωραία, 3 σελίδες και βάλε Α4 για το πρώτο θέμα. I see a tiny problem in my approach…

Θέμα δεύτερον: Ήταν άδικη η κριτική στο πρόσωπο του Derek Sherinian;

Α, ωραία, το έχω ήδη θίξει, θα το ξεπετάξω αυτό: ΝΑΙ. O Petrucci γούσταρε Desmond Child, όλοι είπανε ναι, ο LaBrie ανέκαθεν έχει ερμηνεία που συνήθως απαντάται στα πιο τυρένια μιούζικαλ της Disney, Μουλάν και Ποκαχόντας, ναι, ο Sherinian μας μάρανε. Τελικά παραμένει, μαζί με τον Moore προφανώς, ο πιο ειλικρινής και τίμιος πληκτράς των Theater. Και το Lines in the Sand είναι αριστουργηματικό, το είπαμε αυτό, ε;

Θέμα τρίτον: Η ξεχωριστή σχέση Neal Morse - Mike Portnoy

Η δική μου ερμηνεία για αυτή την ιδιόμορφη σχέση είναι ότι δεν με απασχολεί σχεδόν καθόλου, συγγνώμη. Αλλά μπορώ να πω ότι είναι πολύ ευχάριστοι λάιβ, που οφείλεται στο πραγματικά groovy και captivating παίξιμο του Portnoy που δίνει και ούμπαλα στις μουσικές του Morse, που, ζητώντας συγγνώμη από τους SB φανς, βαριέμαι πολύ. Μη σας μέλλει και τόσο, εγώ Bolt Thrower οπαδός είμαι.

Θέμα τέταρτον: Πιστεύετε ότι υπήρξε «δάκτυλος» Roadrunner Records στην αποχώρηση του Mike Portnoy;

Εμ, πιστεύω βλέποντας λίγο το time-frame, ότι παίζει την εποχή που ζήτησε ο Mike να ξαναγυρίσει (λάθος, λάθος… ΣΘΕΝΟΣ ΜΑΪΚ, ΣΘΕΝΟΣ!), πρέπει να είχε ήδη ξεκινήσει όλο το πρότζεκτ με τις oντισιόν και τα τηλεοπτικά και το μεγάλο σκηνικό αυτό, οπότε σου λέει, «ε, τώρα μας το λες;». Μπορεί και να γουστάρανε κρυφά από μέσα τους που έκατσε έτσι. Μπορεί και να είναι ΕΛ ο Μάικ, αυτό το μπλε μούσι με παραπέμπει στην γαλανόλευκη και να είναι όλο αυτό το δράμα που εκτυλίσσεται για το καλό του έθνους μας (somehow). Το σίγουρο είναι ένα: Θα μάθουμε εν καιρώ. Ω, ναι. Αν ο Portnoy μιλάει τόσο τώρα (και το άτομο μιλάει), όταν περάσουν τα χρόνια και έρθει η ώρα για DVD extras, για αυτοβιογραφικά βιβλία και ντοκιμαντέρ για το classic album FII (χαρ, χαρ), θα πήξουμε σε λεπτομέρειες και απόδοση δικαιοσύνης. Can’t wait. A, για το ερώτημα: No idea. Γιατί όχι; Γιατί ναι; Γιατί δεν πάμε παρακάτω;

Θέμα πέμπτον: Τελικά ποιός είχε περισσότερο δίκιο στην όλη υπόθεση και γιατί; Επίσης, ποιός πιστεύετε θα βγει πιο ευνοημένος σε βάθος χρόνου;

Δίκιο για το διάλειμμα, εννοείται ο Portnoy. Δεν νοείται αυτό το πράγμα της στρατιωτικής πειθαρχίας στην κυκλοφορία δίσκων. Δεν γίνεται να έχουν ραντεβού με την Μούσα κάθε Δεκέμβρη του παρ'άλλου χρόνου, be there honey, δεν είναι τρόπος αυτός να φέρεσαι σε μια γυναίκα, θα σε φτύσει. Και η Μούσα της έμπνευσης τους έχει φτύσει μια χαρά τα τελευταία χρόνια. Λέω εγώ. Με διακυμάνσεις, δεν μπορώ να πω, έχουν και κάποια ωραία κομμάτια οι μπαγάσες, κουλοί δεν είναι, αλλά για δίσκο…

Πάντως, βραχυπρόθεσμα, ο χαβαλές και τζέρτζελος που έγινε με τις audition σίγουρα λειτουργεί πολύ υπέρ των theater. Εδώ εγώ κόλλησα στο YouTube που έχω να πωρωθώ με την μπάντα από το 2001. Σε βάθος χρόνου; Οι Bolt Thrower (μα τι δισκάρα αυτό το Those Once Loyal). Ή αλλιώς, δεν έχω ιδέα. Όποιος γράψει την καλύτερη μουσική. Δεν κόβω κανένα μέλος και για τις δύο πλευρές ότι περιμένω συγκλονιστική μουσική. Θα πω όμως (προφητικά, πολύ δύσκολη πρόβλεψη), ότι θα βγουν και οι δύο πλευρές τρομερά ωφελημένες όταν γίνει μετά βαΐων και κλάδων το αναπόφευκτο, δακρύβρεχτο reunion. Και καλά θα κάνουν.

Αν δε, για κάποιο λόγο, γίνει και με τον Moore, καλά, θα είμαι και εγώ εκεί να τους πετάω εικοσάευρα από την πώρωση. Βλέπω τώρα την γιγαντοοθόνη στο Terra Vibe να δείχνει το Milky Way superimposed στην μάπα του Moore ενώ παίζει το Space Dye Vest, ο Λαμπρής/Πρέκας στο σκαμνί σκυφτός με κλειστά μάτια και να βρέχει όπως στους Metallica. 50άρικο θα ρίξω εκεί.

Θέμα έκτον: Συμφωνείτε με την τελική επιλογή του drummer;

Ε, δεν μπορώ να διαφωνήσω κιόλας, διότι δεν είμαι εγώ που θα τρώω στην μάπα καθημερινώς τον συμπαίχτη μου. Αυτά τα βίντεο και καλά εστίασαν στο μουσικό μέρος, ενώ η πραγματικότητα είναι ότι η επιλογή του ντράμερ είχε και δύο άλλες πολύ βασικές παραμέτρους:
1. Να είναι αποδεκτή από τον Κυρίαρχο Λαό.
2. Να γουστάρουμε να κάνουμε παρεόνι.

Ο Mangini πριν γίνει θέμα με ριάλιτι οντισιόν, ήταν το όνομα που σκέφτηκαν όλοι. Και εσύ το σκέφτηκες. Ναι, εσένα λέω. Ε, και αυτοί το σκέφτηκαν. Μετά τον είδαμε, ωραίος τύπος, συμπαθέστατος και σύμφωνα με τους νερντς μαθητές του στα διάφορα φόρουμ, ναι, έτσι είναι γενικά, δεν το έπαιζε, ούτε γλείψιμο ήταν, είναι τόσο γούτσου αγαπησάρης όντως και ήθελε να μπει στην μπάντα, μια χαρούλα.

Ε, και για να λέμε του στραβού το δίκιο, παιδιά, εγώ τον Lang ήθελα, γιατί είναι ΤΕΡΑΣ, είναι ο τύπος με τα 4 μέλη με ξεχωριστό μετρονόμο το καθένα, είναι ο Καλύτερος Ντράμερ του Κόσμου (θα έλεγα στα 12 μου), θα τους πήγαινε αλλού. Αλλά τώρα, οι αμερικάνοι να κάνουν παρέα με τον τύπο που η προφορά φέρνει σε Σβαρτσενέγκερ, που τους πετάει και δυο κεφάλια, ε, δεν θα κόλλαγε. Μια χαρά θα κόλλαγε δηλαδή αλλά έλα που η προοδευτική μπάντα δεν θέλει να αλλάξει ένα μπρέηκ, μην τυχόν και στενοχωρηθεί ένας οπαδός. Λες και δεν μπορούσες να του το πεις Τζόρνταν, θα σου έλεγε ότι δεν μπορεί ο σεσιονάς να το παίξει ίδιο. Άσε ρε. Τι λέγαμε;

Τέσπα, εγώ λέω ότι συμφωνώ που πήρανε αυτόν που θέλανε. Gee, thanx Cpt. Obvious!

Epilogue

Αντί επιλόγου, μια παρατήρηση, η οποία ήταν στο μυαλό αρκετών. Κρέντιτ στον ικόνοκλαστ (=ένας ίντερνετ γιούζερ), που την εξέφρασε γραπτώς, όπως και το σχόλιο για τον Λαμπρή=Πρέκας) και τα ενστερνίστηκα αμφότερα ως εύστοχα και άξια αναμετάδοσης.
Έντιτ: Ορίτζιναλ κρέντιτ για την ιδέα "καλύτερα μια audition για τραγουδιστή" στον χρήστη animae (=ένας άλλος ίντερνετ γιούζερ).


Ωραίες, πολύ ωραίες οι audition για έναν νέο ντράμερ. Πόσο ουσιαστικές και εξίσου ενδιαφέρουσες θα ήταν οι audition για ένα νέο τραγουδιστή; Πολύ. Γιατί αν υπάρχει ένας αδύναμος, μα πολύ αδύναμος κρίκος στους Theater, αυτός είναι ο τραγουδιστής. Ξέρω ότι υπάρχουν φανς του. Αλλά χέστηκα. Ο άνθρωπος είναι λίγος. Έχει βαρεμένη και επιτηδευμένη ερμηνεία, δεν είναι και κάνα τέρας λαρύγγι, εδώ στο Live in Tokyo πέφτει η φαλτσαδούρα σύννεφο, τι να λέμε. Άσε δε που όταν κάνει αυτό το τσιριχτό γρέζι θέλω να του κάτσει κάποιος φάπα-πλατς στον σβέρκο "σκάσε ρε".

Πώς έχουν φύγει πληκτράδες και ντράμερ και αυτός είναι εκεί ακλόνητος; Τι συμβαίνει;
Τι βύσμα έχει, τι βαθμός μασώνος είναι, πείτε μου.