Chania Rock Festival 2019 - Μέρα δεύτερη: Demons and Wizards, Rotting Christ, Holocaust, Carthagods

Ημέρα Πρώτη: Uli Jon Roth, Doomocracy, Tarja Turunen, Sinheresy

Ξύπνησα με την πρωτόγνωρη πολυτέλεια να βρίσκομαι ήδη στα Χανιά, εν αντιθέσει με κάθε χρονιά που επέστρεφα μετά τη συναυλία στο Ηράκλειο. Καταπληκτική αίσθηση και όπως ακριβώς ένας χρήστης κινητού που πήρε smartphone δεν μπορεί πια να επιστρέψει σε μια συμβατική συσκευή, έτσι και εγώ δηλώνω (μπέιμπε) πως τέλος οι αυθημερόν μετακινήσεις, μεγαλώσανε τα παιδιά, από του χρόνου ΑΡΑΓΜΑ στην πατρίδα.

Στο θέμα μας τώρα, κατηφορίσαμε προς την παλιά πόλη και το λιμάνι, περνώντας φυσικά έξω από τον Προμαχώνα, όπου το αυτί μου έπιασε μια κιθάρα να κάνει τττρρρττττρρρρττρρρρ που είναι το γνωστό ερωτικό κάλεσμα του Jon Schaffer οπότε συμπέρανα ότι κάνουν το soundcheck τους οι Demons and Wizards. Δεν έχω δει ποτέ μου Jon Schaffer live και δεν ντρέπομαι καθόλου που αγαπάω πολύ τα πρώτα τους - εννοώ μέχρι το Burnt Offerings και συγκεκριμένα κομμάτια μετά - οπότε προς στιγμήν ένιωσα ένα πεταρισματάκι στα γεράματα, μου έκανε και μένα εντύπωση. Είναι και μια ιστορία με το πρώτο λάιβ τους που θα ήθελα να κουβεντιάσω με τον Jon αλλά τέλος πάντων, ξεφεύγω. Demons and Wizards το σημερινό δέλεαρ, δηλαδή για να ακριβολογώ, το δέλεαρ είναι το Fiddler on the Green και το γεγονός ότι θα δω από κοντά αυτά τα δύο άτομα.

Λιμάνι για μεταλλοκουβέντες

Η μέρα ξεκινάει με καφεδάρα στο λιμανάκι με εξέχουσες προσωπικότητες του ηλεκτρονικού και όχι μόνο τύπου, ιστορίες από τα βάθη του Metal Invader και του Rock Hard, για παρασκήνια, για εκπομπές, προγκρέσιβ καφέδες με ψαγμένες σκόνες (εγώ είμαι της λαϊκής φραπεδάρας) και γενικώς παρεάκι ισχυρό και μεταλλοκουβέντες. Κάποια στιγμή το μισό παρεάκι επιστρέφει στην δουλειά, το άλλο μισό πάει για μπάνιο, εμείς με την Πόπη ήμασταν απροετοίμαστοι για μπάνια, χωρίς μαγιώ, πετσετικά και τέτοια, δεν είχαμε δωμάτιο να γίνουμε άνθρωποι πριν το λάιβ, οπότε την βλέπουμε κουλτούρα και πάμε για βολταράκι στο αρχαιολογικό μουσείο.

Συμπαθητικό ήταν, όχι να τρελαθείς κιόλας, μικρό και ταπεινό, με τα ηλεκτρονικά συστήματα (δεκαετίας) να είναι εκτός πρίζας πεταμένα στις γωνίες (πιάσανε τόπο τα λεφτά) και να κάνει αφόρητη ζέστη. Η αίθουσα με το Mitsotakis Collection πάντως πολύ πιο φροντισμένη, το κολέξιον ψιλο-αδιάφορο και απογοητεύτηκα γιατί πουθενά δεν γράφει την ιστορία του για λίγη ίντριγκα. 4 ευρώ είσοδο είχε οπότε αξίζει τα λεφτά του - αλλά φυσικά σε σύγκριση με το αντίστοιχο Ηρακλείου είναι ψιλο-μηδέν, εκτός των ψηφιδωτών και των νομισμάτων και κανα-δυο κοσμημάτων. Το πρώην μοναστήρι του Αγίου Φραγκίσκου το οποίο το φιλοξενεί μου φάνηκε πιο ενδιαφέρον σαν χώρος.

Αρχαιολογικό Μουσείο Χανίων

Προσπερνάω λοιπές βόλτες και φαγιά, ακούσαμε λίγο μόνο τις Diamond Signs από απόσταση (Enter Sandman; κάτι πιο εκλεκτόν;), δεν νιώσαμε σαν να χάσαμε κάτι, άλλωστε επικρατούσε ζέστη και άπνοια που είναι καλό για τον ήχο αλλά ζόρι αν δεν έχεις καπέλο, λευκό μπλουζάκι - πάντα! ευχαριστώ Municipal Waste! - και δεν καβατζώσεις θέση στη σκιά. Πάντως φέτος είχε πιο πολλές θέσεις χάρη στα περισσότερα κιόσκια. Στην σκηνή πετυχαίνω τους παντελώς μου άγνωστους Carthagods και ομολογώ ότι ήμουν προετοιμασμένος για β' εθνικής μέταλ εκ Τυνησίας. Δεν είναι η φάση μου, γκρουβάρουν τα παιδιά αλλά είναι καλοί, πραγματικά αξιόλογοι, ειδικά ο κιθαρίστας με την ροζ κιθάρα (περιγραφή για πούλιτζερ, το ξέρω) σολάρει πολύ ωραία, ίσως λίγο φλύαρα με την έννοια ότι σολάρει και όταν μιλάει ο άλλος. Τον οποίο άλλο (τον frontman λέω) δεν τον πολυπροσέχω, ούτε θυμάμαι καμιά φωνάρα αλλά εν πάση περιπτώσει περνάει η ώρα ευχάριστα καθώς τα λέμε με καλό φίλο από το Ηράκλειο για εκατό χιλιάδες πράματα.

Carthagods, Τυνήσιο μέταλ

Είμαστε όμως εκτεθειμένοι στον ήλιο οπότε κινούμαστε προς τα αριστερά καθώς έχουμε κεντράρει μέρος να κάτσουμε σε σκιά και από εκεί παρακολουθούμε και τους Holocaust. Λεπόν, ανήκω σε αυτούς που θεωρούν μάλλον υπερεκτιμημένο το Nightcomers (δεν έχω ακούσει τα μετέπειτα), όχι ότι είναι κακός δίσκος ή δεν έχει (τρία) έπη αλλά να, δεν θεωρώ ότι είναι στο λέβελ των τεράστιων δίσκων του κινήματος (εννοώ Maiden, Diamond Head, Saxon, Satan, Angel Witch κλπ). Συγκεκριμένα περιμένω να ακούσω τα τρία έπη (Death or Glory, Heavy Metal Mania και Nightcomers) και φυσικά το Small Hours. Θα πει κανείς, φιλάρα, 3 περισσότερα κομμάτια από τους Demons and Wizards έχουν κατά την γνώμη σου και θα απαντήσω εξομολογούμενος ότι προτιμώ το Heavy Metal Mania και το Small Hours, σαφώς και πολύ περισσότερο παιγμένα από Gamma Ray και Metallica αντίστοιχα. Για καλή μου τύχη πάντως, ακούω και τα 4 κομμάτια και μπορώ να πω ότι αποδόθηκαν και πολύ καλά και με αγνή, ΕΜΠΕΙΡΗ, πραγματικά old school heavy metal πόρωση και πραγματικά τα ευχαριστήθηκα. Η παρατήρηση του φίλου Γιάννη για το πόσο προχωρημένη ριφολογία και songwriting είχαν τα άτομα είναι απολύτως εύστοχη και μου θυμίζει πέρυσι που έβλεπα τους Diamond Head να τα γαμάνε όλα στο Ηράκλειο. Ο κόσμος από όσο έβλεπα ανταποκρίθηκε επίσης στα συγκεκριμένα κομμάτια σχετικά θερμά (στα τρία μάλλον, δεν είδα κάποιον ενθουσιασμό στο Nightcomers), με τα Death or Glory και Heavy Metal Mania (φυσικά, τελευταίο κομμάτι κιόλας) να ξεχωρίζουν. Καθόλου άσχημα αλλά σε γενικές γραμμές παρακολουθούσε ευγενικά περισσότερο παρά πορωμένα. Οι Holocaust πάντως το ευχαριστήθηκαν σίγουρα, αργότερα τους έβλεπα στο τείχος πάνω να βγάζουν φωτογραφίες ο ένας τον άλλο με φόντο το ηλιοβασίλεμα και τα Τσάνια μάτζικ που σας πρήζω κάθε χρόνο.

Holocaust, Old Brigade of Scottish Heavy Metal

Δε Tσάνια Έπικ Φάκιν Μάτζικ (κλεμμένη από τοίχο διοργανωτή)

Δεν το κουνάμε ρούπι από την καβάτζα μας, με περιμένει δίωρη οδήγηση πίσω στο Ηράκλειο μετά το λάιβ, οπότε κάνω μέγιστη οικονομία δυνάμεων, παρατηρώντας από απόσταση. Το αυτό κάνω και για τους Rotting Christ, οι οποίοι έχουν πάλι νέα μέλη στην κιθάρα (Γιάννης από Slitherum) και το μπάσο (τον Κώστα των Chronosphere). Δεν είμαι γενικά οπαδός της μπάντας αλλά υπάρχουν διάσπαρτα κομμάτια που μου κάνουν κούκου και δεν με χαλάνε. Επίσης, στην τελευταία τους φάση που έχει ψιλο-ξενερώσει αρκετό κόσμο (κυρίως στη διάρκειά της και την επανάληψη της άριφφης - εγκεφαλικό ο Μπαμπινιώτης- ατμοσφαιρικής προσέγγισης), δηλ. από το Κατά τον Δαίμονα και πέρα, εμένα μου αρέσουν πολύ κάποια πράγματα. Λάιβ να πω την αλήθεια δεν αποδίδονται τόσο καλά, "κινηματογραφικά" και ατμοσφαιρικά αν θέλετε, ή μπορεί να μου φάνηκε εμένα έτσι λόγω ήλιου και κόντεξτ; Xibalba π.χ., περίμενα να νιώσω περισσότερο, χάθηκε η τελετουργίλα όμως και ο ήχος δεν ήταν και πολύ καλός. Επίσης δεν θυμάμαι τον Σάκη να μετράει στο τέσσερα για να ξεκινήσει ο χαμός και σε σημεία ψιλοΣέθιζε κάπως σαν παρουσία, αλλά ο κόσμος ανταποκρινόταν σίγουρα (όπως και στον Σεθ) οπότε τι να λέω και εγώ; Πάντως είναι πολύ συμπαθητική φυσιογνωμία στο σανίδι και όταν ευχαριστεί (συχνά) τον κόσμο μου φαίνεται πηγαίος. Ο Κώστας στο μπάσο επίσης τραβάει τα βλέμματα, δίνει πόνο και ελικοπτεράκι, πορώνοντας και παρέχοντας μπόλικη νεανική ενέργεια. Το περισσότερο ξύλο πέφτει στα πιο κλασικά πράγματα (Societas..., King of the Stellar War, Non Serviam) και βέβαια να πούμε ότι τα πράγματα βελτιώθηκαν όταν άρχισε να σουρουπώνει. Εγώ εξομολογούμαι βέβαια ότι χάζεψα πολύ την θέα (και τους Holocaust που χαζεύανε την θέα) αλλά εν πάση περιπτώσει μιλάμε για ένα καλό λάιβ. Θα μπορούσε και καλύτερο ενδεχομένως, μια χαρά όμως.

RC κατά τους δαίμονες εαυτών

Και μετά ήρθε η ώρα για το κυρίως πιάτο. Δεν θα μακρηγορήσω. Ο ήχος δεν ήταν ο καλύτερος γιατί είχε μια αδικαιολόγητη ένταση που μάλλον ενοχλούσε παρά έδινε πόνο. Παρατηρήσεις άμεσες: Στην σκηνή είναι τα 3/4 των Blind Guardian. Ο Schaffer είναι ρυθμικός κιθαρίστας μπετό, γελάνε κάποιοι αλλά πολύ κακώς, είναι κλάσης Hetfield το άτομο. Ο Χάνζι πάλι τα ΕΣΚΙΣΕ όλα, είναι σε πάρα πολύ μεγάλα κέφια, γου-στά-ρει που είναι εκεί, συγκεκριμένα στον Προμαχώνα στα Χανιά με αυτό το κοινό, δεν εννοώ γενικά στο σανίδι. Δεν έχει άλλες λάιβ υποχρεώσεις οπότε στα παπάρια του όλα και ξεσκίζεται και θυμάμαι τις κουβέντες που λέγανε για τον Eric Adams ότι κράταγε μόνος του ένα λάιβ ολόκληρο - ε, κάπως έτσι και εδώ, αν και επαναλαμβάνω ότι προσωπικά απολαμβάνω την παρουσία του Schaffer, έχει κάτι και αυτός από την εποχή των πρώτων συνεντεύξεων του, πριν αρχίσει τις χοντρές γραφικότητες με τους αετούς και τους αφελείς αναρχοπατριωτισμούς του. Τότε που έβγαζε (ακόμα την βγάζει βασικά) μια αυθεντικότητα και ειλικρίνεια και ένα χατζημεταλλάδικο πείσμα που προσωπικά εκτιμώ ιδιαιτέρως ("τι είναι της μόδας τώρα; στα παπάρια μας, εγώ θέλω να παίζω *αυτά*").

Tα 2/4 των Blind Guardian ουρλιάζουν επικά

Jon Schaffer. Τον αγαπάω πιο πολύ από ότι ήξερα.

Heaven Denies, ok, όμορφο και ακόμα πιο όμορφο λόγω Hansi αν και στην αρχή η ένταση της φωνής ανεβοκατεβαίνει, τουλάχιστον εκεί που είμαστε. Poor Man's Crusade αναγνώρισα επίσης και διαπιστώνω ότι λάιβ οι Demons and Wizards μου αρέσουν πολύ περισσότερο από ότι στο στούντιο που πέρασαν και δεν ακούμπησαν (πλην του ενός άσματος, είπαμε). Τώρα όμως τι να πω; Λίγο η αύρα των 2, η αύρα του Marcus (αγαπάω BG, τα ξανάπαμε), η αύρα του CRF, τα vibes εκατοντάδων ατόμων που ζουν αυτό που ζω στον υπερθετικό βαθμό, βασικά είμαι και άνιωθος δίπλα τους, πώς να το πω; Περνάω αναπάντεχα πολύ καλά. Τα πράγματα παίρνουν ακόμα πιο ευχάριστη τροπή όταν σκάνε τα 2 Blind Guardian καραέπη (Welcome to Dying και Valhalla, αυτομάτως στα highlight) και όσο ηλίθιο και αν σας ακούγεται πραγματικά γουστάρω που τα βλέπω με τον Schaffer να τραγουδάει στίχους και να πορώνεται, θέλω να αγκαλιάσω όλους τους χατζημεταλλάδες του κόσμου, να πιαστούμε χέρι-χέρι και ο κύκλος θα ήταν πολύ-πολύ μεγάλος και ολόκληρη τη γη θα αγκάλιαζε θαρρώ να'ούμε χιέτσι. Ι Died for You, ε, χμ, οκ, να αφήσουμε τα χέρια τώρα, ε; Εγώ πάω έξω για τηλεφωνική επικοινωνία με τη γιαγιά και την κόρη ("μπαμπά, θα μου διαβάζεις Χάρυ Πότερ όταν έρθεις!"), δεν με νοιάζει και τόσο που χάνω το κομμάτι είπαμε αλλά ο Hansi, να το πούμε, δίνει ρεσιτάλ. Το αυτό κάνει και στο Burning Times, το οποίο είναι πολύ πιο ευπρόσδεκτο από το A Question of Heaven που φοβόμουν ότι θα ακούσουμε αλλά που να πάρει, χάθηκε ένα κομμάτι της τούμπανης τριλογίας στο τέλος; Τέσπα. Η μισή απόλαυση του λάιβ είναι ο Hansi και το κέφι του, τα λογύδριά του και τα γαμημένα επικά ουρλιαχτά του, κατευθείαν βγαλμένα από το Imaginations, μου σήκωσε την τρίχα το κάθαρμα παραπάνω από μια φορές και σε κομμάτια που δεν ήξερα πώς τα λένε. Το φινάλε φυσικά ήρθε με το έπος επών Fiddler on the Green, που φυσικά ήταν υπέροχο αλλά ίσως είχα επενδύσει πολύ πάνω του γιατί δεν συγκλονίστηκα και τόσο. Βασικά ο λόγος ήταν ο μέτριος για τα δεδομένα του διημέρου ήχος, ένταση και ψιλο-μπλέξιμο των οργάνων, όχι τίποτα κακό, καλός προς το μέτριο όμως. Βέβαια όταν ο άλλος πετάει τις κραυγές εκεί που πρέπει, τι να σας λέω τώρα...

Κλόπιραϊτ: Demons and Wizards FB

H βραδιά λήγει θριαμβευτικά, κατευθυνόμαστε στην έξοδο, χαιρετάμε κόσμο (γεια σας Γιάννη, Θοδωρή και Ηλία!), αποχαιρετάμε με αγκαλίτσα ζεστή τον ήρωα Γιάννη Αναστασάκη (πώς στεκόταν όρθιος με την κούραση που είχε δεν ξέρω), εκφράζουμε τις θερμές μας ευχαριστίες για ακόμη ένα επικό διήμερο και εννοείται δίνουμε ραντεβού για του χρόνου. Chania Rock Festival FUCKING RULES!

Επόμενη στάση: Ηράκλειο και Over the Wall, Doro, Sacral Rage (μωρή μπαντάρα!), Παπακώστας λατρεία, Manowar μεθαδόνη και Δημητρο-παρεάκια για τρελό κέφι!

Φωτογραφίες κλεμμένες από το Photo Report του Rock Hard (Λευτέρης Τσουρέας)

Chania Rock Festival 2019 - Mέρα Πρώτη (Uli Jon Roth, Doomocracy, Tarja Turunen, Sinheresy)

Περάσαμε πάλι πανέμορφα. Είδαμε πάλι ένα σκασμό κόσμο από φίλους και γνωστούς και φυσικά πριν και μετά το φεστιβάλ κάναμε τις βολτάρες μας στα Χανιά (και τις πέριξ επικές παραλίες οι περισσότεροι) που είναι η μισή φάση. Είναι το μοναδικό ελληνικό φεστιβάλ που θα συνιστούσα ανεπιφύλακτα να κλείσετε εισιτήρια χωρίς να γνωρίζετε καν ποιος θα παίξει γιατί τα λεφτά σας θα τα έχετε ήδη βγάλει και μόνο λόγω προορισμού και σκηνικού.

Προφανώς και τα λέω μετά γνώσης λόγου (putting my money where my mouth is που λένε και στα Τοπόλια), μιας και φέτος δεν υπήρχε το όνομα που προσωπικά κόβω φλέβες - αν και στην πράξη τα πράγματα ήταν πολύ-πολύ καλύτερα από ότι περίμενα. Εν ολίγοις (λολ) θα προσπαθήσω να μεταφέρω το κλίμα και τας εντυπώσεις μου ξεκινώντας από την κορυφή:

Sails of Charon, Ιn Trance παρείχαν ανατριχίλες γνήσιες και μάλλον αναπάντεχες μιας και προσωπικά δεν περίμενα να συγκινηθώ τόσο. Κάπου κυκλοφορεί ένα βίντεο με γνωστό τραγουδιστή doom metal μπάντας και τον υποφαινόμενο να αμολάνε τσιρίδες (αλά Boals) και νομίζω στην έκφραση και κινησιολογία αντικατοπτρίζεται πλήρως η βαριά πόρωσις.

Για τον Ούλι (ούλοι μαζί: "Ούλι! Ούλι! Ούλι!") έχω να πω ότι είναι εξωφρενικά συμπαθής φυσιογνωμία, με αύρα βαριάς ιστορίας γύρω του, ακόμα και με το ντύσιμο Ζωζώς Σαπουντζάκη που εμφανίστηκε, τεράστια μαύρη μπλούζα ως το μπούτι, σαν 12χρονου μεταλλά, έντονα διακοσμημένη με χρυσούς μαιάνδρους, κάπου χαμογελά η μοδίστρα του Ντέμη Ρούσου.

Επίσης η Sky Guitar είναι εντυπωσιακό εργαλείο τουλάχιστον, με ένα τρέμολο σαν στέκα ποδηλάτου, διακόσμηση λατέρνας και γενικά νομίζω είναι αντιληπτό ότι η οπτική παρουσία του ανδρός ξεχώριζε αλλά δεν μας έβγαινε ασεβής η καζούρα, το άτομο το αγαπάς και αναγκαστικά το σέβεσαι, είναι η αύρα που λέγαμε.

Uli Jon Roth: Τεράστιος από κάθε άποψη

Μουσικά, πέραν των 2 highlights που πήραν το βραβείο χαϊλάιτ της ημέρας (και σίγουρα ανήκουν στα τοπ του φεστιβάλ μαζί με τον Χάνζι αλλά αυτό είναι για επόμενο ποστ), πραγματικά απόλαυσα και τα κομμάτια που δεν γνώριζα, 70ς τεχνοτροπία που πραγματικά ζωντανεύει στο σανίδι. Σε αυτό συνέβαλλαν τα μέγιστα οι παίχτες που είχε γύρω του, φανταστική φωνή και ο κιθαρίστας που μοιράστηκε τα καθήκοντα με τον Uli, ντράμερ κλάσης που κοπάναγε σωστά και στιβαρότατα. Επίσης να σημειώσω ότι ήταν ο τυχερός της ημέρας που έπεσε ακριβώς στην ώρα που δύει ο ήλιος, τα γράφω κάθε χρόνο, γιατί κάθε χρόνο είναι το ίδιο υπέροχο θέαμα. Ηλιοβασίλεμα στον Προμαχώνα με θέα τη θάλασσα, πιουρ μάτζικ.

Δεύτερη θέση στο γαμηστερόμετρο του υπογράφοντος πήραν αναμενόμενα οι Doomocracy, τη μουσική των οποίων αγαπώ πολύ και ακούω τακτικά, Solitude Aeturnus με δόσεις Memento Mori και US Metal, εξαιρετικά φωνητικά, ε, λογική η αδυναμία που τους έχω...

Doomocracy με σεβαστικό μπλουζάκι, μπράβο, μπράβο

Μπήκαμε στο χώρο όταν τέλειωναν το The End is Written, το ομώνυμο έπος από το ντεμπούτο τους και ακολούθησαν άσματα και από τους 2 δίσκους τους. Ηighlight για μένα ήταν το αγαπημένο μου κομμάτι τους, το Guardian Within αλλά κάθε στιγμή ήταν μια απόλαυση, η οποία μετριάστηκε μόνο από τον δυνατό ήλιο και την χλιαρή συμμετοχή του κόσμου μπροστά στη σκηνή, λογικά λόγω του προαναφερθέντος ήλιου. Μόνο 30 λεπτά στην διάθεσή τους, το οποίο όμως μπορεί να ήταν και σχετική ευλογία διότι αν παρέμεναν και άλλο στην σκηνή με τα βαριά μαύρα ρούχα δεν ξέρω αν θα έμενε τίποτα να ηχογραφήσει τον πολυαναμενόμενο τρίτο δίσκο τους (τον περιμένουμε του χρόνου).

Οι Iταλοί Sinheresy έπαιζαν μοντέρνο μέταλ με εναλλαγή γυναικείων και ανδρικών φωνητικών (συνεννοηθήκαμε, το ξέρω). Δεν ήταν κακοί. Δεν ήταν και κάτι ιδιαίτερο επίσης και περισσότερο θυμάμαι φάτσες και σουλούπια παρά μουσική. Δεν έδινα και μεγάλη σημασία είναι η αλήθεια. Ήταν η ώρα που κάναμε πηγαδάκια, ανταλλαγές απόψεων και καφρίλας και φυσικά χάζεμα του περιβάλλοντος χώρου. Θυμάμαι το ρεφρέν του τελευταίου κομματιού Out of Connection αλλά δεν είναι ευχάριστο το εφέ, είναι αυτό το πράμα που θέλεις να το ξεχάσεις αλλά δεν μπορείς, ymmv.

Sinheresy: αντιθέσεις

Πολύς ξένος κόσμος, περισσότερος θαρρώ από κάθε άλλη χρονιά (κάτι που ίσχυε και πέρυσι), με γνωστές φάτσες που σημαίνει ότι σιγα-σιγά το φεστιβάλ καθιερώνεται στη συνείδηση του κόσμου ως ιδανικό για μέταλ τουρισμό (well, DUH! Kρήτη το καλοκαίρι, δεν υπάρχει σύγκριση). Επίσης πολλοί γονείς είχαν φέρει και τα παιδιά τους, δεν μπορώ να πω όμως ότι ζήλεψα όταν έβλεπα το βράδυ ηρωίδες μανάδες να τα έχουν στην αγκαλιά τους να κοιμούνται (;) ενώ βάραγε η μπάντα της Tarja. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν καλύτερο από το 6χρονο που έτρεχε γύρω-γύρω στους Demons and Wizards στα μετόπισθεν την επομένη. Εμείς πάντως είχαμε καταφύγει στην πατροπαράδοτη πρακτική της γιαγιάς-μπέιμπι σίττερ και νομίζω κάναμε την καλύτερη επιλογή...

Headliner λοιπόν η Tarja Turunen και αν σας πω ότι περίμενα με αγωνία το λάιβ θα σας έλεγα χοντρά ψέμματα καθώς δεν με αφορούν σχεδόν καθόλου οι Nightwish (πιο πολύ τους έχω παρακολουθήσει σε reaction videos, τρου στόρι), πόσο μάλλον η σόλο καριέρα της πρώην τους. Περίμενα ένα ευχάριστο ποπ/ροκ λάιβ, έλεγα ίσως ακούσω και το Phantom of the Opera, τέσπα, θα κάνουμε χάζι. Αυτό που είδα ήταν πολύ πιο χέβυ από αυτό που περίμενα, μοντέρνο μέταλ με χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες (...αισθάνομαι το τζενέρικ του πράματος και που το έγραψα) με τσελίστα, μπόλικα πλήκτρα "συμφώνικ", ομολογουμένως ηχάρα (γενικά ό ήχος ήταν πολύ καλός και τις 2 μέρες) και την Τάργια ντυμένη στα πέτσινα από πάνω έως κάτω (πώς την πάλευε με τη ζέστη δεν ξέρω, Φινλανδέζα κιόλας, ψυχρόαιμο ενδεχομένως) να "ροκάρει". Κοιτάξτε, το έχω πει ότι δεν μου αρέσει να χαλάω τη ζαχαρένια του άλλου - και ήταν πολλοί οι άλλοι στο χώρο που απολάμβαναν το λάιβ. Πολλά κορίτσια πολύ ευτυχισμένα με την μαμά τους παρέα και το εννοώ ότι ήταν μια πολύ χαριτωμένη εικόνα και προφανώς θα αποτελεί αγαπημένη τους ανάμνηση, κόσμος που τραγούδαγε τους στίχους (και πίσω ακόμη) οπότε τι να λέω και εγώ ο κάφρος.

Ε, θα σας πω τι έλεγα έτσι κι αλλιώς, μεταξύ μας μωρέ. Τάργια οπαδοί σταματάτε εδώ, ακολουθεί εμπαθές κείμενο κομπλεξικού κάφρου, απαπα.

ΔΕΝ μου κάθεται αυτό το σοπράνο οπερατικό στυλ με τις χέβυ κιθάρες, ρε παιδιά, με ενοχλεί κιόλας, μου βγάζει παβλοφικά αντανακλαστικά μεταλλοπατέρα στριμμένου. Ίσως να με τράβαγε μια φωνή με γρέζι και λίγο τσαμπουκά, λίγο τσαγανό βρε αδερφέ. Επίσης, αυτό που έβλεπα απλά δεν με έπειθε ως πηγαίο. Η κινησιολογία και οι χειρονομίες και οι εκφράσεις εμένα μου βγάζανε cringe και βασικά αυτό που μου έμεινε ήταν η μπάντα και η μουσική από την μία και η Τάργια από την άλλη σαν λάδι και νερό. Αρτιότατη φωνή φυσικά, ανετότατη, δύναμη σε κάθε νότα, από την άλλη μια τυπική σοπράνο φωνή. Σε κάποια φάση έκανε και κάτι φωνητικά ο κιθαρίστας (ή μπασίστας, θα σας γελάσω) αλλά του έβγαιναν σε ύφος Σαπφούς Νοταρά στο γνωστό σουξέ της "Μπουρλότο". Highlight ο φίλος μου ο Κολλημένος, με μπλουζάκι Razor ο οποίος έχει πιει τη Σούδα σε μπύρες και κοπανιέται στο Over the Hills and Far Away (εντάξει, πάσο), το οποίο ήταν και το μοναδικό πράγμα που αναγνώρισα σε όλο το λάιβ. Αν θέλετε να μάθετε το σετλιστ και αν έπαιξε τίποτα από Nightwish εκτός της διασκευής, μπορείτε να διαβάσετε κάποια σοβαρή ανταπόκριση από κάποιον σοβαρό άνθρωπο, δεν έχω την παραμικρή ιδέα.

Tarja Turunen: Heavy metal to the end να πούμε χιέτσι

Αν αναρωτιέστε πότε φύγαμε από το χώρο για να χλαπακιάσουμε όπως κάνουμε κάθε χρόνο (γιατί φυσικά έχετε μάθει απέξω κάθε ριπόρτ για τα Χανιά που υπάρχει στο μπλογκ), η απάντηση είναι ότι φέτος οι παροχές εκτοξεύτηκαν και εκτός από νερά, μπύρες αλλά και ποτάρες (έπαιζε πολύ το Μοχίτο, ιδανικό για το λιοπύρι όπως το συστήνουν όλοι οι γιατροί), είχε και καντίνα με ευμεγέθη σουβλάκια που τα βάζανε σε μεγάλες πίτες τιγκαρισμένες με πατάτες και πρασινάδες παντός είδους - ταληράκι αλλά κτήνος που σε χόρταινε. Είχε παγωτατζίδικο(!) και μια καντίνα με ασιατικές γεύσεις όπως έλεγε (είδα Ινδία, Πακιστάν, δεν εμελέτησα όμως) η οποία μύριζε καλά, ειδικά το Chicken Tikka. Οπότε λιγδώσαμε το αντεράκι βραδιάτικα, καθίσαμε κιόλας στα διαθέσιμα τραπέζια, μεγάλη φασάρα, τύφλα να έχει ο εξώστης των Στάτλερ και Γουώλντορφ.

Πού ήμασταν; Α, ναι, σε κάποια φάση μας ευχαρίστησε για το "σουπόρτ" τόσα χρόνια ("χαχαχα, "σουπόρτ"" - κωλόγερος αγγλομαθής, μπράβο μεγάλε, κάνε accent shaming) ενώ κάποια στιγμή μας προλόγισε ένα κομμάτι για τον πλανήτη που κινδυνεύει και πεθαίνει και όλα αυτά και ενώ τραγούδαγε για τις τραγωδίες, το video wall από πίσω έδειχνε οικολογικές καταστροφές και πραγματικά τραγικές εικόνες με εξαθλιωμένα παιδιά. Εντωμεταξύ η Τάργια χοροπήδαγε χαρούμενη λες και έπαιζε ποπ ("λες και") που μιλάει για δυο ζαχαρωτά που γίνανε φίλοι και παίζανε μπουγέλο στα λιβάδια. Δεν ξέρω, προσωπικά θα πρότεινα να προσαρμόσει το ύφος, ακούω πως ο Draiman των Disturbed το έχει περισσότερο, κλαίει πχ όταν πρέπει στο κατάλληλο σημείο. Εμ, άλλο λέβελ.

11:30 η ώρα τα πάντα είχαν τελειώσει και για πρώτη φορά με την Πόπη θα διανυκτερεύσουμε στα Χανιά, που σημαίνει βραδυνή έξοδο με παρεάκι για μπύρες και ά-πει-ρη μεταλλοκουβέντα. Κάναμε περασιά από Avalon αλλά μιας και γινόταν ο χαμός και εκείνη την ώρα έπαιζε (καυλερούς) ZZ Top, προχωρήσαμε πιο κάτω προς Barfly, όπου οι βρώμες έλεγαν ότι το πρόγραμμα θα έχει καφρίλες. Ε, μετά από τέτοια πρέζα συμφωνικού "μέταλ" με το που σκάμε και ακούμε Slayer, ε, πώς να το κάνουμε, άνοιξε η καρδούλα. Μπράβο στον Βάιο (δεν το ξέρω το παληκάρι αλλά οι γύρω μου δίνανε εύσημα), έκανε καλή δουλειά, ακούσαμε και Coroner, Annihilator, Metallica από το Kill 'Em All, νεράκι η μπυρίτσα. HMRM, φουσκωτές flying V (πάντα εκεί), ο Σάκης των RC με τον κόσμο, τουρίστες να περνάνε και να χαζεύουν, κατά τις 2 (;) και έχοντας οδηγήσει από Ηράκλειο και συνυπολογίζοντας την CRF κούραση, αποσυρθήκαμε. Ξαναπερνώντας από το Avalon, ο κόσμος είναι ακόμα περισσότερος και την επομένη μάθαμε ότι ο Uli ο Υπέροχος ήταν εκεί με τον λαό αγκαλιά, απλός και προσιτός και με αντοχές στο ξενύχτι σύμφωνα με πληροφορίες. Εγώ θυμάμαι να μπαίνω στο δωμάτιο να γδύνομαι και να σωριάζομαι στο κρεβάτι. Μέρα πρώτη λήξις!

Ημέρα δεύτερη: Demons and Wizards, Rotting Christ, Holocaust, Carthgods

Όπως ίσως κατάλαβαν οι πιο παρατηρητικοί ανάμεσα στους αναγνώστες, οι φωτογραφίες εκλάπησαν νομίμως από το Rock Hard (πού το καταλάβατε ρε τσακάλια;) και τα κρέντιτς ανήκουν στον Λευτέρη Τσουρέα

Live report: Underground Rises Vol. VI - Death Courier, Rapture, Mentally Defiled, Violent Definition

Ηράκλειο, 16 Ιουνίου, 2018:
Death Courier, Rapture, Mentally Defiled, Violent Definition ++

Είχα ξεκινήσει να γράφω ένα ωραίο, ζουμερό (ή πρηξαρχίδικο, ατελείωτο, όπως θέτε πείτε το) live report για το φεστιβάλ του Βόμβου - Underground Rises Vol VI και μου το έφαγε το txt που σώθηκε με ANSI χωρίς ελληνικά εγκατεστημένα και κατέληξε ένας αχταρμάς ερωτηματικών. :(

OΠΟΤΕ εν ολίγοις (εδώ ένας Δημήτρης γελάει υστερικά):

Δεν είδα Pure Violent Hedonism.
Eίδα Obzerv αλλά από απόσταση, πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν, groove με τεχνικές τσαχπινιές που γίνεται πιο ενδιαφέρον από το μέσο όρο - αλλά με έχασαν με τα πολύ generic φωνητικά τους. Αντιστάθμιζε το πάθος και η παρουσία του τύπου αλλά πλέον δεν μπορώ άλλο τέτοια φωνητικά.

Μετά όλα απογειώθηκαν. Violent Definition έσπειραν το σύμπαν τούπα-τούπα. Σημαντικά πιο ψαρωτική απόδοση από ότι στο δίσκο και προφανώς φταίει ο Maelstrom στα τύμπανα που κατεδάφισε και ανέδειξε το "DRI ζωσμένο σφαίρες" θρας τους. Από ντροπαλό κοινό σε ημικύκλιο γύρω από την σκηνή σε απόσταση αμηχανίας, σύντομα ξεκίνησαν οι καφρίλες και η βίαια φιλική διασκέδαση.

Μαγικά, μέσα σε μια στιγμή, η μπάντα μετατράπηκε στους Mentally Defiled καθώς είναι ακριβώς τα ίδια μέλη με τους Violent Definition (!) και μουσικά η αλλαγή ήταν σχεδόν ανεπαίσθητη αλλά υπαρκτή. Λιγότερο κόλλημα στο τούπα τούπα, κομμάτια περισσότερο βασισμένα στην ριφολογία και ένα Thrash Till Afterlife που με συγκλόνισε, συγκινητικά φανταστικό. Στο δίσκο δεν με συγκλονίζει (έπος βέβαια) οπότε μου λέει αυτό ότι η μπάντα σαρώνει ζωντανά. Με λίγα λόγια η φάση έχει δέσει πολύ-πολύ καλά.

Πανάξιοι όλοι τους, καταπληκτικό σετ και μπράβο τους που σχεδόν επιβλήθηκαν στον παραδοσιακά μέτριο ήχο της Στοάς (το θέτω κομψά), μέτριες μπάντες θα είχαν εξαφανιστεί. Αυτοί βγήκαν και από πάνω κιόλας. ΑΧΑΣΤΟΙ σε οποιαδήποτε μορφή τους (Violent Definition ή Mentally Defiled).

Οι Rapture που ακολούθησαν, ατύχησαν με την προχωρημένη ώρα (περισσότερα παρακάτω) και τον κόσμο που κάθε φορά που τέλειωνε μια μπάντα το σετ της έβγαινε από το τροπικό χαμάμ της Στοάς για αέρα (έμπαινε σιγά-σιγά μετά...) αλλά πραγματικά κατεδάφισαν τα πάντα. Σαφέστατα ανώτεροι από την φορά που άνοιξαν τους Vektor (που δεν είχαν πάει καθόλου άσχημα), αυτή τη φορά τα πράματα ήταν επικίνδυνα. Επιβλήθηκαν του κακού ήχου και με το παραπάνω, αποτέλεσμα του φοβερού δεσίματος. Το Paroxysm of Hatred ήδη έχει κερδίσει τις εντυπώσεις (πάει καρφί στην δεκάδα φέτος) και αποδόθηκε όπως του έπρεπε. Καταπληκτικό λάιβ, λύσσα ΜΕΤΑΛ, κουτσούνια και αγάπες όλοι τους με πρέποντα μπλουζάκια (βραβείο στην MOD με το καλύτερο backprint ever), μην τους χάσετε ακόμα και αν τους έχετε δει παλιά, έχει ανέβει το λέβελ.

Οι Death Courier βγήκαν 3 παρά κάτι τα ξημερώματα. Η βροχή για μια ακόμη φορά καταράστηκε το φεστιβάλ και μετατόπισε την ώρα έναρξης κατά 3 ώρες οπότε προφανώς πολλοί είχαν ήδη παραδώσει πνεύμα. Εγώ ως άνθρωπος της διπλάσιας και κάτι ψιλά ηλικίας των Rapture ήμουν αλοιφή ήδη από τους Violent Definition (!) οπότε μπήκα ξανά για να δω τουλάχιστον 2 κομμάτια των Death Courier, από ιστορική και ηθική υποχρέωση και επειδή άτομα που εμπιστεύομαι ορκίζονται στο λάιβ τους.

Έμεινα για 6-7 κομμάτια τελικά γιατί απλά γαμούσαν στο old school death metal τους με μια ΦΩΝΑΡΑ όπως πρέπει να είναι οι death metal φωνές και κομμάτια που δεν κούραζαν. Όπως και στους προηγούμενους 3, αναρωτήθηκα τι ΛΑΪΒΑΡΑ γιγατόνων θα είχαμε δει αν είχαν ΚΑΙ καλό ήχο από πάνω. Προσέξτε εδώ, ο ήχος δεν ήταν ελεεινός που να καθιστά την συναυλία άχρηστη, ήταν όμως βαβουριάρικος και δεν ευννοούσε τις λεπτομέρειες καθόλου (να ακούσεις κάθε πιατίνι, κάθε ακροβασία των μπασιστών, κάθε λεπτομέρεια του ριφ κλπ) - παρόλα αυτά οι συνθέσεις βγήκαν γιατί όλες οι μπάντες καταδίκαζαν με την απόδοσή τους. Πρέπει να έχασα κάνα δεκάλεπτο - τέταρτο από την εμφάνισή τους, πάντως αυτό που είδα μου λέει ότι πρέπει να τους ξαναδώ σε καλές συνθήκες να γουστάρω την ζωή μου.

Σε γενικές γραμμές αυτό ήταν το καλύτερο φεστιβάλ του Βόμβου που έχω παρακολουθήσει προσωπικά, θα πρήξω αναγκαστικά με συγχαρητήρια τους διοργανωτάς (ΒΟΜΒΟΣ Μουσικός Πολιτιστικός Σύλλογος) και την Στοά 60 που υπηρετούν το DIY επί συναπτά έτη με απτά αποτελέσματα και όλα αυτά με κουτί προαιρετικής ενίσχυσης. Μόνο για αυτό το τελευταίο θεωρώ ότι δεν έχει δικαίωμα στο παράπονο κανένας για την οργάνωση, τον ήχο, την αλλαγή διεξαγωγής ή τον χώρο, που ΟΚ, δεν ήταν τέλεια και ιδανικά αλλά επαρκέστατα τουλάχιστον. Άξιοι! Και του χρόνου με Mr. Marcaille!

Live report: Morgana Lefay, Sacred Steel live in Athens

Επιστρέφοντας από την Αθήνα άρρωστος λόγω ταλαιπωρίας αλλά και λίαν ενθουσιασμένος λόγω λάιβ και παρέας, έγραψα με το ζόρι μπροστά στην οθόνη που μου έκαιγε τα μάτια το κάτωθι κείμενο, για μια εκπληκτική, ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ συναυλία από κάθε άποψη.

Μια εκπληκτική συναυλία με τρομακτική απόδοση από αυτή την φωνάρα που λέγεται Τσαρλς, αναλλοίωτη στο χρόνο. Με την ίδια ένταση, θεατρικότητα, το ίδιο γρέζι, εν ολίγοις με την μοναδικότητα που τον κατατάσσει εύκολα στους αγαπημένους έβερ. Η μπάντα έσπειρε, το σετλιστ ήταν θαυμάσιο αν και φυσικά με τέτοια δισκογραφιάρα έλειψαν πάρα πολλά έπη επών, όπως ακριβώς πάντα θα λείπουν έπη επών από ένα λάιβ Maiden, Metallica, King Diamond, Running Wild ή Coroner ή Wolf (μιλάμε για δισκογραφικά σερί που πάνε και πάνε). Οι κύριοι εδώ έχουν ένα σερί 9 δίσκων, για να μην ξεχνιόμαστε.

Οι Sacred Steel με διασκέδασαν, ειδικά στα κομμάτια που γνώριζα (έχω μείνει βασικά στα 4 πρώτα και ένα πασάλειμμα στα μεταγενέστερα), δυστυχώς ο ήχος έπασχε και νομίζω έπασχε λόγω μπάντας. Έπαιζαν με δανεικές κιθάρες (ευγενική χορηγία του John Anagnostou, εξού και η Acid Death ζώνη για όσους το παρατήρησαν) και ίσως να έφταιγε αυτό για το γεγονός ότι δεν άκουγες ξυράφι τις ριφφάρες τους. Αλλά λίγο η μεγάλη συμπάθεια στην Ιερά Καράφλα, λίγο τα έπη Wargods of Metal, Metal Reigns Supreme, Metal Is War, μια χαρούλα περάσαμε και ανεχτήκαμε και τους μασώνους και ημι-μασώνους που δεν την παλεύανε και μιλάγανε για αίσχη! Θα έβαζα ένα συνολικό 7 στην εμφάνιση με στιγμές του 9.

Αλλά, το θέμα ήταν οι Morgana Lefay (Λεφέι, και τώρα πρέπει να μάθω να μην τους λέω Λεφάι πια...). Κατευθείαν έσπειραν, με ήχο (αυτόν τον signature ήχο του Tony), με δέσιμο, με δύναμη (παίζουν power; παίζουν thrash; παίζουν Μοργκάνα!) με ΤΗ ΦΩΝΑΡΑ της ΜΟΡΦΑΡΑΣ και η φάση απογειώνεται. Ξεκίνησα παρακολουθώντας από την μέση και λίγο πίσω, δίπλα στην Sofia που μου έχει κάνει το δώρο και μοιραζόμαστε την εμπειρία παρεά. Η άλλη αδερφούλα με τον σύζυγό της έχουν πιάσει θέση μπροστά, γενικώς έχουμε πιάσει στρατηγικά όλες τις θέσεις. Παίζουν το To Isengard και αρχίζουν οι πρώτες ανατριχίλες (είχαμε ήδη με το που ακούστηκε η Φωνή - θα το διαβάσετε πολύ αυτό γενικά, ΤΙ ΦΩΝΑΡΑ ΡΕ) και κάπου εκεί δεν με νοιάζει να έχω θέα όλη την σκηνή, πάω μπροστά μπροστά και με μεγάλη ευκολία καθώς ο χώρος είναι μισογεμάτος (ντροπή και αίσχος αλλά δεν θα το μάθουμε τώρα για την αμπαλίαση και την ανιωθίλα του κοινού).

Βρίσκω τον μέταλ αδερφό Μανώλη που το ζει, φοράει και την Sanctified μακρυμάνικη και είναι μια οπτασία(!) και κοπανιόμαστε παρέα, ερ γκιτάρ, γκαρίκλες, προσφωνήματα αποθέωσης στη Φωνή, γενικά ένα ξεβίδωμα υπό τους ήχους ύμνων όπως ο κάτωθι, το Master of the Masquerade, Hollow, Source of Pain (ΘΑΝΑΤΟΣ, ίσως η αγαπημένη μου στιγμή). Κοιτώντας γύρω μου βλέπω και άλλους να κοπανιούνται ανελέητα (πανέμορφη η Warmaster μπλούζα Katerina!), έχει έρθει και η Σοφία και κοπανιέται και ενθουσιάζεται, το αυτό και η Miranda με την Elena, ο Angel έχει πιάσει κάγκελο κέντρο και δίνει πόνο και η αίσθηση είναι ότι είμαστε μια μεγάλη παρέα *εκλεκτών* ανθρώπων που νιώθουν και δίνουμε αυτό που πρέπει στην μπάντα.

Ο Τσάρλι είναι ενθουσιασμένος με το κοινό, ένα μέρος του έχει πιάσει απόδοση 90ς και αρκεί και περισσεύει για να ξεκουφάνει μπροστά και να γουρλώνει τα μάτια χαρούμενος ο Τεράστιος. Φυσικά το highlight ήταν το Maleficium, καθώς οι περισσότεροι εκεί μέσα τους μάθαμε και τους αγαπήσαμε από εκείνη την βιντεοκασέτα και τον θρυλικά ατυχή πρόλογο περί Kου Κλουξ Κλαν και γιατί φυσικά πρόκεται περί τεραστίου Έπους. Στο φινάλε (Μάλε... μάλε-μαλεφίκιουμ....μάλε...) το κοινό πιάνει λέβελ ριπίτ Blind Guardian - Valhalla, παύουν τα όργανα, εμείς εκεί τραγουδάμε, ήταν σίγουρα η στιγμή που σφραγίστηκε η αγάπη μπάντας - ελληνικού κοινού. Φτάνοντας στο τέλος, ο Τσαρλς είναι έτοιμος να αρχίσει το S.O.S., η μπάντα όμως κάνει την έκπληξη και αρχίζει το εκτός προγράμματος Victim of the Inquisition, ο Άγγελος εκτελεί χρέη τραγουδιστή στην πρώτη στροφή, το κοινό στο υπόλοιπο, προφανώς δεν το έχουν πολυδουλέψει και αργότερα θα μας πουν ότι απλώς θέλανε να παίξουνε κάτι παραπάνω για αυτόν τον κόσμο. Κλείσιμο με το SOS, εγώ ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω πώς κρατιέται αυτή η ΦΩΝΑΡΑ έτσι... Όσοι ξέρετε την κομματάρα θυμάστε πώς μπαίνει στα κουπλέ με γκάζια εκεί πάνω ο θεός, ε, ακριβώς έτσι μπήκε μετά από μιάμιση ώρα πόνου. Μια τελειότητα.

Η πλάκα είναι ότι πριν το λάιβ ο Τσαρλς έλεγε στον Γρεγκ ότι δεν θα έχει καλή απόδοση σήμερα γιατί είχε θέμα με τον λαιμό του. Πραγματικά δεν έχω ιδέα πώς θα μπορούσε να είναι καλύτερη η απόδοση.

Όταν τέλειωσε το λάιβ, τσιμπήσαμε τα σουβενίρ (setlist! ένα εγώ στην Κρήτη, ένα η Χρύσα στην Αθήνα, score!) και είχαμε την χαρά να ανταλλάξουμε δυο κουβέντες με τον Tony και μετά στα ενδότερα του Κυττάρου με την υπόλοιπη μπάντα. Βασικά με τον Τσάρλι μίλαγα εγώ γιατί έπρεπε να του κάνω την ερωτική εξομολόγηση στην φωνή... Oliva, Midnight, Chuck Billy συνδυασμός αποφανθήκαμε στον τοίχο μου λίγες μέρες πριν, του το μετέφεραν και χάρηκε και κολακεύτηκε και "μεγάλη μου τιμή" και άντε να του πεις ότι δεν είναι κάθε μέρα που στέκεσαι απέναντι σε μια από τις πιο ιδιαίτερες και αγαπημένες φωνές σε όλο το ΜΕΤΑΛ.

Φυσικά, εκτός του μουσικού κομματιού, μεγάλη χαρά ήταν να δω τόσο κόσμο από κοντά, θα ξεχωρίσω το χαρούμενο αγόρι με την Sonata Arctica μπλούζα και τον συνοδοιπόρο του στους Verdict Denied, τα αδέρφια Αλατά (δίδυμο με εξαιρετικό γούστο), τον ψηλό μασώνο με την LFC μπλούζα, τον Abdul που χάρηκε διπλά εκείνο το βράδυ (εμείς πάλι χάσαμε από τον ΟΦΗ και δεν με ένοιαξε δευτερόλεπτο! ΤΟ ISENGARD!) και φυσικά πάντα μεγάλη τιμή και χαρά να βρίσκομαι με τους κυρίους Τσέλλο, Ποιμενίδη και Τραμπάκουλα. Χαθήκαμε με Θανούκεν και Κοστέλλο αν και προλάβαμε τις ανταλλαγές απόψεων υψηλοτάτου επιπέδου (θέλω αποψάρα για αυτό που είδαμε Thanos και Kostas!). Διαπιστώνω ότι είχε πολύ κόσμο που θα ήθελα να δω, δεν τον είδα, ε, νεξτ τάιμ!

Κλείνοντας, ένα ευχαριστώ στον Greg που έφερε επιτέλους κάποιος αυτή την ΜΠΑΝΤΑΡΑ και ελπίζω να τους ξαναδούμε. Οι ίδιοι δήλωσαν ενθουσιασμένοι και ότι θέλουν να έρχονται συνέχεια, να πρήξουμε τους προμότερς! Up the Hammers λουκούμι θα ήταν, στην Κρήτη επίσης (υποπτεύομαι κονέ έγινε στην Θεσσαλονίκη, έτσι Michael; ;) )

Aν γίνει επόμενο λάιβ ΜΗΝ το χάσετε. Για κανένα λόγο. ΤΕΡΑΣΤΙΟΙ.

Live report: Rockwave Festival 19-20 Iουλίου 2018 - Iron Maiden, Judas Priest, Saxon, Accept, Volbeat, Sabaton

Iron Maiden, Judas Priest, Saxon, Accept, Volbeat, Sabaton, Raven Age, Tremonti, Monument

Έχω ξεκινήσει να γράφω ένα ριπόρτ/ημερολόγιο "πώς τα περάσαμε" για το μπλογκ, απλά με τα γεγονότα των ημερών (πυρκαγιά στο Μάτι κλπ) πραγματικά μου έφυγε όλη η διάθεση και δεν ξέρω αν μπορώ να το συνεχίσω και να το τελειώσω. Θα πω εντελώς συνοπτικά (μη γελάτε μωρέ):

1η μέρα: Χέβυ Μέταλ πανδαισία. Δεν βγαίνει εύκολα ο νικητής, όποιον και να πεις θα έχεις τα δίκια σου. Για μένα Accept και Saxon ήταν άλλη μια εγγυημένα καταπληκτική εμφάνιση από τον καθένα τους, αν και δεν έπιασαν τα επίπεδα του 2005 και 2001 αντίστοιχα (ειδικά η δεύτερη, ήταν σε κλειστό χώρο στην Αγγλία πριν πολλά χρόνια, με ξετίναξαν), σε ήχο (κυρίως) και λιγότερο σε απόδοση (μια χαρά σκίσανε, απλά όχι εξωγήινα). Ο Μπιφ πάντως κάνει και τον άνιωθο να νιώσει, τι μορφάρα. Και ο Χοφμαν είναι ίδιος ο Bruce Willis. Και είναι τεράστιος. Udo - Accept σημειώσατε... μμμ, Χ ημίχρονο, διπλό στην παράταση.

Πριστ είχα δει μόνο με Ρίπερ, είχαν ξεκωλιάσει το σύμπαν τότε (2001) αλλά η ζωή μου ήταν λειψή γιατί δεν είχα δει ποτέ τον Ρομπ. Αυτό με κέρδισε, αυτό κέρδισε την ημέρα, εκεί συγκινήθηκα και πορώθηκα. Άκουσα πολλά σχόλια, για μέτρια απόδοσή του, για την καλύτερη απόδοσή του την τελευταία δεκαετία, κάθε άτομο και μια άποψη. Γενικώς περίμενα πολύ λίγα πράγματα και ήμουν εκεί μόνο για να νιώσω λίιιγο από την αύρα του. Ε, με πήρε και με σήκωσε. Ειδικά στα πρώτα κομμάτια (Ripper, θε μου) με διέλυσε. Δεν με νοιάξανε καν οι τσιρίδες που ήταν πολύ παραπάνω από μια χαρά και μαζί με τα delay/reverb κλπ δονούσαν το σύμπαν. Ήταν αυτή η θεία χροιά που έχει, με έκανε αλοιφή σας λέω, φώναζα από ενθουσιασμό. Κατά τα άλλα όλη η μπάντα γάμησε, ειδικά ο Ρίτσι είναι παιχταράς και τεράστιο αλάνι και έχει στόφα σούπερ σταρ, πανάξια φόρεσε την φανέλα του KK, μαζί με τον Ρομπ μαγνήτιζαν. Και οι λοιποί αξιότατοι αλλά εγώ κοιτούσα τους 2 κυρίως.

Μετά από μία ώρα φαινόταν ότι o μέταλ θεός είχε αρχίσει να κουράζεται και πραγματικά απόρησα πώς σκατά τα είχε καταφέρει μέχρι τότε. Προσωπικά θα αφαιρούσα ασυζητητί το Painkiller από το σετλιστ, τον εκθέτει αλλά είναι πραγματικά συγκινητικό να βλέπεις ένα γέρο άνθρωπο να σφάζει το λαρύγγι του και να εκτίθεται για να χαρεί ο λαός (που χάρηκε). Σπουδαίο σετλιστ ακόμη κι έτσι που λείπανε τόσοι ύμνοι, το βάρος του ονόματος, η αύρα αυτού του ανθρώπου και ο ήχος ήταν υπεραρκετά για να νιώσω μέσα μου αναπαυμένος που πρόλαβα εν ζωή αυτό τον κολοσσό του χέβυ μέταλ και μάλιστα μοιράζοντας απλόχερα φάπες σε κάθε άνιωθο.

Δεν παρακολούθησα τίποτα άλλο, Σάμπατον χάζεψα λίγο από μάκρια, άκουσα τα ΟΥ! Α! και μου φάνηκαν αστεία ακόμη μια φορά, επιμένω πάντως πως για γιουροβίζιον τρου μέταλ για 13χρονα είναι πολύ καλοί και διασκεδαστικοί. Απλά δεν είμαι 13χρονος και όταν νιώθω 13χρονος με τουμπάρει το Princess of the Dawn, όχι το ΟΥ! Α!

Φύγαμε με το που έπεσε η τελευταία νότα, ήμασταν το πρώτο αμάξι που βγήκε εθνική, όλα ζάχαρη.

----

Μέρα δεύτερη: πάλι δεν με ένοιαξε τίποτα εκτός από τους Volbeat και τους Maiden. Πέρασα την ημέρα με παρέες, βόλτες, μεταλλοκουβέντες και καζούρες (έφαγα αρκετή για τους Volbeat :P ) και έδωσα λίγη προσοχή στους Monument (Μέηντεν κλώνος των πάμφτωχων, αρέσανε σε κάποιους, συμπαθητικά άτομα και εμφάνιση αλλά τίποτα παραπάνω), στους Tremonti (βαρέθηκα την ζωή μου, βρίσκω αυτό το μέταλ πολύ αδιάφορο και αν δεν υπάρχουν και φωνητικάρες - δεν υπήρχαν ούτε κατά διάνοια - χέστο) και τους Raven Age (καλύτεροι από Lauren αλλά όχι αρκετά για να δικαιολογούν την ύπαρξή τους. Δεν τους άκουσα καθόλου προσεκτικά όμως. Αυτά.).

Volbeat την πατήσανε μεν λόγω “πρέπει να πιάσω θέση για τους Μέηντεν” αλλά κύριοι, κάποιοι καταλάβατε κάτι πολύ λάθος για τον κόσμο που τους είδε από την αρένα των Maiden. Καμία σχέση αυτό που βλέπατε και ακούγατε. Είχαν μια χαρά πολύ κόσμο και οι αντιδράσεις (μέχρι το μέσον περίπου του σετ τους) ήταν γηπεδικές σε σημείο να φαίνεται γνήσια έκπληκτος ο Poulsen, που ήταν φανερό ότι περίμενε πολύ πιο χλιαρά πράγματα. Εξωφρενικά συμπαθητικός μου φάνηκε, εξαιρετική απόδοση φωνητικών, ο ήχος καλός αλλά όχι τούμπανος και το σετλιστ ήταν 60-40 προς το μέρος των πιο ποπ συνθέσεων, μου λείψανε τα πιο μέταλ πράματα δυστυχώς. Πάντως το καταδιασκέδασα.

Χάιλάιτ, κάπου μεταξύ Warrior’s Call και I Want to Be With You (λογικά σε αυτό) ακριβώς μπροστά από εμένα και την Πόπη ήταν ένα ζευγαράκι. Ο τύπος γονάτισε, έβγαλε δαχτυλίδι και έκανε πρόταση γάμου (δέχτηκε) και στο υπόλοιπο του λάιβ χορεύανε αγκαλιά. Κανονικά θα έλεγα για κουβάδες cringe, στην πραγματικότητα με συγκινήσανε, ξεχειλίζανε και οι δύο ευτυχία και ελπίδα και όνειρα και είμαι ευαίσθητος μπάσταρδος. Να ζήσουνε. Μόλις τέλειωσε το κομμάτι ο Poulsen, αναφερόμενος στην αντίδραση του κόσμου αναφώνησε "what just happened?" το οποίο πρέπει να βάρεσε την κοπέλα κατακούτελα σαν ατάκα, λες και απευθυνόταν σε αυτήν.

Στο μέσον του σετ περίπου έβλεπες καθαρά κόσμο να αρχίζει να αποχωρεί, όχι γιατί δεν γουστάρανε αλλά γιατί αγχώνονταν (δικαίως) ότι δεν θα βρουν σημείο να δουν καλά. Έτσι προς το τέλος η συναυλία φάνηκε να χάνει λίγο σε παλμό, όχι πολύ πάντως, πάλι πυρσοί, πάλι πιτς, πάλι ω-ω-ω, πάλι παλαμάκια κλπ. Σε headline show θα γίνει της καραπουτανάρας, ήταν προφανέστατο. Για τα άτομα που δηλώνουν απορία για την επιτυχία τους επιστρέφω την απορία (“παιδιά ακούμε το ίδιο πράμα;”, καταλαβαίνω να μην τους γουστάρεις, το να μην πιάνεις γιατί κάνουν επιτυχία όμως έχει ένα θέμα ) και τα λέμε σε 10 χρόνια να δούμε αν ξεχάστηκαν και το αφήνω εκεί. Μην ανησυχείτε, από δούλεμα σας λέω έφαγα μπόλικο (“ντάξει, το παίρνω πίσω, όχι Νίκελμπακ, σαν τα φλώρικα των Green Day είναι!”), κέφι κάναμε πάντως. Έπιασα και ένα ωραίο ραφτό που πέταξε ο Poulsen, το έδωσα στην γυναίκα, τσίμπησε και ένα φανελάκι τους από το μερτς (20 ευρώ, τα μοναδικά λεφτά που δώσαμε εκεί, τρισάθλιες τιμές σχεδόν όλοι).

Kαι μετά Maiden. Στο μπλογκ ήθελα να κάνω ανάλυση του πού κάτσαμε και γιατί, δεν έχω όρεξη τώρα, τους είδα αρχικά από πολύ πλάγια αριστερά και ψηλά (VIP area 1), μετά πιο κοντά με θέα στο κοινό πιάτο (πολύ μου άρεσε η θέση αυτή, άξιζε να χαζεύεις και το κοινό) και να μπορώ να δω και λίγο από τα σκηνικά (δεν την έζησα φουλ την εμπειρία με την σκηνή ευθεία μπροστά μου). Σαν άνθρωπος που έχει κουράσει τους Μεηντενάδες με το πόσο δεν μου αρέσει ιδιαίτερα η μετέπειτα της χρυσής εποχής περίοδός τους, θα πω τα εξής λίγα:

1. Το λάιβ ήταν θεϊκό. Το κάτι άλλο και οι άνετοι νικητές του διημέρου.

2. Ο Μπρους είναι φαι-νό-με-νο, έβαλε κάτω ερμηνείες που έχω δει σε (άψογα) DVD. Σε κάθε λέβελ απλώς διέπρεψε και ευχαριστώ τον Θεό που αξιώθηκα να το ζήσω και που η πρώτη μου εμπειρία ήταν τόσο τούμπανη.

3. Το δεύτερο πράμα που μου έμεινε από αυτή την απίστευτη λάιβ μηχανή ήταν ο Νίκο. Θεός θεών. Τεράστιος. Μέγιστος. Μαζι με τον Στηβ παρέδωσαν στάνταρ πώς είναι ένα χέβυ μέταλ ρυθμ (ρυδμ!) σέξιον. Και αυτό μετά από εξαιρετικά δείγματα την προηγούμενη.

4. Ηχάρα. Παντού. Σε κάθε σημείο. Ο καλύτερος όλων.

5. Κοινό βγαλμένο από τα 90ς. Ο Σκωτσέζος φίλος μου τους έβλεπε για 45η φορά (!) και τους έχει ξαναδεί και εδώ και είχε μόνο τα καλύτερα να λέει για την εικόνα μας. Νομίζω πως και οι ίδιοι οι Maiden ένιωσαν τον ηλεκτρισμό και κάτι από αυτό πήραμε πίσω σε ενέργεια. Λάτρεψα την προτροπή “Athens…” στο Fear of the Dark στο κλασικό σημείο στο ίντρο και ειδικά τον έπαινο στον τόνο της φωνής του (“Athens!”) που βγήκε αυθεντικά εντυπωσιασμένος.

6. Fear of the Dark, Sign of the Cross, The Clansman. Έχω υπάρξει και οξύς και μπλαζέ απέναντί τους και “νταξ τώρα”. Επιμένω για τις στούντιο εκτελέσεις. Λάιβ υπάρχει τρομακτική μεταμόρφωση, ειδικά στα 2 τελευταία που οι δίσκοι είναι ψόφιοι στην παραγωγή. Και βέβαια υπάρχει το πόιντ #2 αυτής της λίστας. Μην μου ξαναπείτε για Μπέιλι ποτέ, όσο και να τον αγαπάτε, δεν υπάρχει κανένας λόγος. Το κοινό επίσης ανέβασε αυτά τα κομμάτια δύο λέβελ.

7. Ε, στον αγαπημένο μου αριθμό θα πω και το παράπονό μου, δεν χώνεψα ούτε και όταν έφευγα ότι βγάλανε το Powerslave από το σετλιστ, ο κόσμος γούσταρε το Wickerman, εγώ το βρήκα ελάχιστα πιο ενδιαφέρον λόγω κόσμου, το σετλιστ γενικώς για έναν πεινασμένο πρωτάρη σαν και μένα ήταν καλό έως πολύ καλό αλλά μπορούσε και καλύτερο. (Τσάμπα είναι τα παράπονα παιδιά, σόρι).

8. Ντροπή στον βλάκα με τον πυρσό, το είδαμε πεντακάθαρα και απορήσαμε την ζωή μας πόσα κιλά μαλάκας ήταν, κάπου διάβασα για φάπες, αυτά καλό είναι να μην γίνονται…

9. Δεν έχω ξαναδεί τόσο λαό στην Μαλακάσα. 36 χιλιάδες βρωμάει “πείτε κύριε Μπρους 36 για την ΣΔΟΕ που ακούει”, 40 χιλιάδες μου κάνει πολύ λογικότερο.

10. Παρά τα παρακάλια μου, η παρέα που πήρε εμένα και την γυναίκα μου είχε πρωινό ξύπνημα στις 7 και ταξίδι με καράβι, επομένως στο ανκόρ μετακινηθήκαμε προς τα δεξιά στην Ανατολική έξοδο, ακούσαμε από όχι καλή οπτική θέση το Hallowed Be Thy Name (γκάριξα όσο με έπαιρνε) και το Run to the Hills το άκουγα με σταδιακό fade out καθώς απομακρυνόμασταν (ένα από τα τοπ 5 μου Μέηντεν έβερ, πόνεσε). Αλλά ήμουν σπίτι μου στις 00:45 με τρομακτική άνεση.

Άνετα ένα από τα καλύτερα Rockwave έβερ. Όλοι οι τιτάνες του χέβυ μέταλ μαζί με πρέπουσα απόδοση, δεν νομίζω να ξαναζήσουμε τέτοια συγκέντρωση. Για την οργάνωση ειπώθηκαν τόσα πράματα, δεν συμφωνώ με τα περισσότερα και μου βγάλανε και πολύ ελληναράδικη μιζέρια, όλα, εκτός της ασφάλειας. Εκεί όλοι έχουν απόλυτο δίκιο και ελπίζω τώρα που έπιασε πολύ καλά λεφτά σιγουρότατα, να μεριμνήσει σοβαρά για του χρόνου.

Τέλος, από τα χάιλάιτς του διημέρου ήταν σίγουρα η συνάντηση με παιδιά που μιλάμε χρόνια ονλάιν αλλά δεν είχαμε βρεθεί ποτέ, μίλησα και χαιρετήθηκα με πραγματικά πολύ κόσμο και χόρτασα αγάπη και στενοχωρήθηκα μόνο που ήξερα ότι βρίσκονταν τόσος κόσμος ακόμη (μέχρι και συγγενείς πολύ αγαπημένοι) που δεν έτυχε να βρεθούμε. Νεξτ τάιμ!

(Κατεβείτε Κόρονερ/Ντάιμοντ Χεντ παιδιά, λαιβάρα έπεται!)

Αυτά τα λίγα. Χαλάλι τα πάρα-πάρα πολλά λεφτά που ξόδεψα (και τώρα χρωστάω στο ΦΠΑ), δεν θα πεθάνω εντελώς ποζέρι, είδα Rob Halford και τους Iron Maiden - and it was fucking good.

Addendum: Περί οργάνωσης
Ειπώθηκαν και γράφτηκαν πάρα πολλά πράγματα για την οργάνωση της DiDi, τα περισσότερα πολύ αρνητικά και πολύ επιθετικά δοσμένα. Υπήρξαν ανάλογα σχόλια και στον τοίχο μου κάτω από αυτό το ποστ. Ακολουθεί η απάντησή μου και γενικώς η γνώμη μου για το θέμα.

Για την ασφάλεια και τα ΑΜΕΑ ό,τι και να πεις δίκιο θα έχεις.
Θεωρώ ότι στο επόμενο rockwave ή όποια εκδήλωση οφείλει να έχει κάνει αλλαγές που θα φαίνονται, ειδικά στο θέμα ασφάλειας νομίζω ότι δεν υπάρχει άλλο περιθώριο. Για τους πυρσούς βέβαια δεν ευθύνεται ο Λώρης και δεν γίνεται να ελεγχθεί 40 χιλιάδες κόσμου. Κάπου πρέπει να είμαστε και εμείς υπεύθυνοι. Διάβασα για φάπες στο άτομο που πέταξε τον πυρσό, είναι ένα παράδειγμα.

Για τις τουαλέτες το αυτό. Δεν γίνεται ένας υπάλληλος να τσεκάρει κάθε τουαλέτα να δει αν ο άλλος έχεσε ή κατούρησε σαν άνθρωπος, πρέπει ο άλλος μόνος του να είναι άνθρωπος. Προσωπικά πήγα 4 φορές τις 2 μέρες, έπεσα σε μία που ήταν σε πολύ κακή κατάσταση, πήγα και εγώ στρατό πάντως και έχω δει χειρότερα (Αυλώνα, 2002, Ίλη 1-4. ΚΑΚΗ φάση).

Το αυτό πάλι για την αποχώρηση. Ο δρόμος δεν αλλάζει. Τα τρένα δεν εξυπηρετούν (δεν θέλουν να εξυπηρετήσουν, γιατί να βοηθήσει το κράτος έναν ιδιώτη σου λέει, να ψοφήσει η κατσίκα του και των 40 χιλιάδων που πάνε εκεί), μπορεί να ανοίξει καμιά είσοδο παραπάνω, να βάλει φώτα (εννοείται πρέπει στον γύρω χώρο, να φωτοδοτήσει όλους τους παράδρομους της Μαλακάσας δύσκολο) αλλά Ο,ΤΙ και να λέμε όταν πάει πάνω από 20 χιλιάδες κόσμου, όποιος δεν μεριμνήσει για το πού θα παρκάρει και πότε θα φύγει θα την πιει. Εμείς (η παρέα) όχι μόνο δεν ταλαιπωρηθήκαμε, φύγαμε κύριοι. Χάσαμε Run to the Hills όμως. Θυσία.

Οι σεκιουριτάδες που είδα εγώ (στην είσοδο) μου έκαναν κακή εντύπωση. Ακριβώς η εικόνα από μαζεμένους λοχίες που νιώθουνε την εξουσία και γουστάρουν και τους βγαίνει αυθόρμητα μια αγένεια εντελώς αχρείαστη, στο ύφος και την νοοτροπία. Τα φαγητά έπρεπε να τους κάνετε θέμα εφόσον δεν αναγράφεται στα εισιτήρια ότι απαγορεύονται. Είναι ντροπή τους που ήταν τόσο σπαστικοί οι περισσότεροι, βασιλικότεροι του βασιλέως. Χρειάζεται σίγουρα ΧΕΡΙ από την διεύθυνση για το πώς πρέπει να μιλάνε και ότι βρίσκονται εκεί για να προστατεύουν και βοηθάνε τον κόσμο, όχι να το παίξουν μπάτσοι.

Προσωπικά, αν με ενδιαφέρει κάτι θα ξαναπάω στην Μαλακάσα. Και ελπίζω να έχει γίνει κάτι με το θέμα της ασφάλειας.

Τέλος, δεν ξέρω κανέναν από την Didi και δεν έχω καμία πρεμούρα - αλλά γενικά αν θέλει κανείς να κάνει παράπονα με την ελπίδα να πιάσουν τόπο, καλό είναι να απευθύνεται με σοβαρό τρόπο και ύφος (δεν πάει σε σένα αυτό, αφορμή βρίσκω και το λέω). Όταν γίνεται κάτι κακό και η αντίδρασή μας είναι να βρούμε ποιον θα μπινελικώσουμε περισσότερο και να τον στείλουμε να πάει να γαμηθεί τον μαλάκα, χωρίς να βρίσκουμε τίποτα το θετικό, ε, δεν θα ασχοληθεί και ο άλλος.