Tankard - Σε μια (πολύ μεγάλη) ανάσα

Στις 1 Οκτωβρίου του 2012 έλαβα το παρακάτω μήνυμα από έναν καλό και πολύ αγαπητό φίλο:

αλόχα! θέλω τη βοήθειά σου. α) τι ακούει από tankard κάποιος που δεν έχει ακούσει τίποτα από tankard?

Χωρίς να το σκεφτώ άρχισα να γράφω. Τελικά έγραφα για λίγο παραπάνω ώρα από ότι υπολόγιζα... Ακολουθεί η απάντηση αυτούσια, προσθέτοντας μόνο κάποια link σε youtube για άμεση ακρόαση και τα εξώφυλλα (αγαπάμε απελπιστικά πολύ τον Sebastian Kruger).

--------------------------------------------

α) Δυσκολάκι μιας και έχουν πολύ εκτεταμένη δισκογραφία. Τα κλασσικά τους θεωρούνται (με χρονολογική σειρά):

1. Ζombie Attack - το ντεμπούτο, χεβυμεταλλικό θρας με μέτρια παραγωγή αλλά πολύ όρεξη και καλτιλίκι. Εδώ είναι η σημαία τους (Empty) Tankard. Προτείνεται για καφροθρασάδες που τους ελκύει και το πρωτόλειο. Δεν θα το πρότεινα για αρχή.

2. Chemical Invasion - Τhe Morning After: Σαφώς πιο βελτιωμένοι, γερμανικό speed/thrash με σφήνες hc/punk, βρίσκουν τον ήχο τους. Πολλά πιασάρικα θρας κομμάτια, γενικώς δουλεύουν τα ρεφρέν τους να έχουν hooks. Προτείνονται αλλά κυρίως σε θρασάδες με έφεση στην Γερμανία. Τοπ στιγμές: Total Addiction, Traitor, Chemical Invasion (το ομώνυμο - κόμματος), Commandments, The Morning After, Shit-Faced. Πολύ καλή περίπτωση θα ήταν να κατέβαζες το Hair of the Dog, μπεστ οφ μέχρι εκείνη την στιγμή (+ το Alien EP, το οποίο έχει το ομώνυμο κλάσικ) το οποίο είναι αυτό που πρέπει και καλή εισαγωγή στην "κλασσική εποχή.

3. The Meaning of Life: Ο πιο επιτυχημένος δίσκος τους. Οpen All Night, το ομώνυμο, Space Beer, Beermuda. Καλός δίσκος, λίιιγο πιο τεχνικός από τα προηγούμενα σε κάποια κομμάτια. Νομίζω ότι τα δύο προηγούμενα είναι συνολικά καλύτερα (και σαφώς έχουν μεγαλύτερη πέραση στην συνείδηση του μέσου θρασά) αλλά αυτός είναι ο πρώτος studio δίσκος που άκουσα της μπάντας και του έχω αδυναμία.

Fat, Ugly and Live: Το live που βγήκε μετά το Meaning of Life. Είναι ένα πολύ καλό λάιβ και περιέχει και όλες τις μεγάλες στιγμές τους μέχρι τότε σε πολύ καλές εκτελέσεις. Αξίζει.

4. Τα περίεργα 90s... Χωρίς να είναι κακό, προσπερνάς τα Stone Cold Sober (εκτός από το καραέπος Freibier) και Two-Faced για άμα σου κάνουν κούκου. To Stone Cold Sober είναι καλό γενικά πάντως. Two Faced είναι ο τελευταίος δίσκος με τον Αxel Katzmann στην κιθάρα, το παράτησε λόγω αρθρίτιδας. Επίσης φεύγει και ο μηχανάκιας ντράμερ. Το επόμενο, The Tankard, βρίσκει την μπάντα να ψάχνει πατήματα. Ενδιαφέρον δίσκος και με αναπάντεχο στυλ σε κάποιες συνθέσεις αλλά δεν έχω κάτι παραπάνω να πω, δεν τον θυμάμαι καλά τον δίσκο. Δεν έχει αφήσει καμιά σπουδαία κληρονομιά στους Tankardάκηδες.

To αυθεντικό εξώφυλλο

Το εξώφυλλο της επανέκδοσης

5. Disco Destroyer. Μικρό μπάτζετ, μεγάλη όρεξη. Τέλος εποχής και για τον ελληνάρα Andy Bulgaropoulos, τελευταίος δίσκος που παίζει και κλείνει ένα κεφάλαιο μιας και μετά έρχεται νέος κιθαρίστας που δίνει μια άλλη γεύση στις συνθέσεις. Ο δίσκος είναι μεγάλη μου αδυναμία, με πολύ πανκ επιρροές (μπυροχαρούμενο πανκ), τσεκάρεις U.R.B. (τεράστια αδυναμία μου), το Away! (το αυτό) και το ομώνυμο για καλτιλίκι (κλείνει τον δίσκο). Πολύ ευδιαθεσία ως συνήθως, μόνο που υπάρχει και μια αίσθηση "δεν μας ακούει κανείς, στα παπάρια μας, κάνουμε τώρα πιο χαλαρά αυτό που θέλουμε". Πολλά χουκς, τα κομμάτια θα τα θυμάσαι. Δεν είναι θεΐλες αλλά είναι πολύ ευχάριστα και ακόμα πιο πολύ αν τους έχεις μια συμπάθεια.

6. Kings of Beer: Μέσα στα 3 αγαπημένα μου. Ο νέος κιθαρίστας φέρνει και έμπνευση και πολύ πιο θρασορίφς από το συνηθισμένο τους. Πολλές κομματάρες και με στιβαρό ήχο (μπορούσε και λίγο καλύτερα αλλά είναι επιτέλους παχύς ο ήχος). Θα σου πρότεινα να είναι από τα πρώτα ακούσματα αυτός. Flirtin with Desaster, Kings of Beer (Manowar χέβυ μέταλ, με Tankard στίχους και χορωδίες επικών Bathory), I'm So Sorry, Hell Bent for Jesus, Mirror, Mirror, Land of the Free, όλα γαμάνε. Παραδόξως (κατά την γνώμη μου) είναι πολύ παραγκωνισμένος αλλά Century Media τους είχε στο υπερκλάσιμο και δεν έμαθε και κανείς ότι βγάζανε δίσκους ακόμα.

7. B-Day. Τους τσιμπάει η AFM Records και τους δίνει πιο καλό μπάτζετ (μετά από χρόνια έχουν πάλι Kruger εξώφυλλο, καλύτερη παραγωγή και σπρώξιμο). Πολύ καλός δίσκος και το Rectifier είναι έπος. Το βρίσκω κατώτερο από το Kings of Beer αλλά είμαι μάλλον μειοψηφία.

8. Beast of Bourbon. Από τα πολύ καλά τους κατά γενική ομολογία. Die With a Beer in your hand, Under Friendly Fire είναι τα λεφτά αλλά όλα τα κομμάτια κυμαίνονται σε πιασάρικα θρασοπλαίσια. Χαίρει εκτίμησης.

9. Τhe Beauty and the Beer. Κλείνει το σερί κατά την γνώμη μου καλών δίσκων που ξεκινά στο Disco Destroyer. Πολύ καλός. We Still Drink the Old Ways, το ομώνυμο, Ιce-olation, Frankfurt, μια χαρούλα.

Backprint από την μπλούζα του Beauty and the Beer

Σημειωτέον, αυτό που έχω παρατηρήσει προσωπικά είναι ότι διαφέρουν πολύ οι αγαπημένοι δίσκοι αυτής της εποχής από άτομο σε άτομο. Ο λόγος νομίζω είναι ότι ο περισσότερος κόσμος overwhelmed από την μεγάλη δισκογραφία, τσιμπάει έναν από όλους στην τύχη ή επειδή αυτό του έτυχε μπροστά του και κολλάει με εκείνον. Δείγμα ότι γενικώς κρατάνε τον πήχη ψηλά στην ποιότητα. Σπαστικό για μένα γιατί δεν είναι εύκολο να σου πω κάτι πέρα από τις δικές μου προσωπικές αδυναμίες. Για αυτό και σου αραδιάζω τραγούδια, ως κάτι πιο απτό.

10. Thirst και Vol(l)ume 14. Δεν είναι κακά. Δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Εγώ κάπου εδώ είχα αρχίσει να βαριέμαι. Δεν τα πολυάκουσα και ίσως τα αδικώ αλλά με τις πρώτες ακροάσεις δεν με έψησαν.

11. Α Girl Called Cerveza. Αυτό έχει 4 κομματάρες: To ομώνυμο, Son of a Fridge (με Running Wild ριφάρα), Τhe Metal Lady Boy με Doro γκεστ τρισάθλιων στίχων. Κακό αργό κουπλέ αλλά μετά απογειώνεται, ειδικά στο γαμάτο ρεφρέν, Running on Fumes (σπιντ/θρας έπος) και Rapid Fire. 4 κομματάρες είναι καλή συγκομιδή. Τα υπόλοιπα είναι ΟΚ, κλάσικ Τάνκαρντ αλλά θα σου κάνουν κούκου μόνο αν δεν έχεις περάσει από όλα τα προηγούμενα.

Συνοψίζω: Chemical Invasion, The Morning After + The Meaning of Life από πρώτη εποχή. Ή το Hair of the Dog για πιο παλέψιμη εκκίνηση.

Disco Destroyer- Kings of Beer-Beast of Bourbon-Beauty and the Beer, A Girl Called Cerveza, με δική μου προτροπή στο Kings of Beer για τα μετέπειτα.

Σόρι για το τεράστιο χάσιμο, είναι μεγάλη η δισκογραφία όπως καταλαβαίνεις και δεν υπάρχει μεγάλη απόκλιση στην ποιότητα για να πεις ότι ξεχωρίζουν κάποια εύκολα.

Σημειωτέον επίσης: Δεν νομίζω ότι κάποιος εκτός από οπαδό θα έβαζε δεκάρι σε Tankard δίσκο. Τα Chemical Invasion, Morning After και Kings of Beer είναι που παίρνουν 9άρι από μένα με το "αντικειμενικό" καπέλο του δημοσιογράφου και καλά. 8,5άρι σε Meaning of Life, Disco Destroyer, Βeauty and the Beer,8άρι στα υπόλοιπα που προτείνω, φιλικά προσκείμενο (δηλαδή παίζουν και φίλερς αλλά γουστάρουμε ρε αδερφέ.
Ουφ!

Tankard - A Girl Called Cerveza

(Nuclear Blast)

Αυτή η μικρή κριτική για το "A Girl Called Cerveza" είχε γραφτεί για το Metal Hammer Ιουλίου 2012 (αν δεν κάνω λάθος). Δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, δεν είμαι σίγουρος γιατί, κάπου χάθηκε μεταξύ Αθήνας και Ηρακλείου. Με μια μικρή καθυστέρηση δύο μόλις ετών και ενώ οι Tankard κυκλοφορούν ήδη τον διάδοχό του με τον τίτλο "R.I.B." (Rest in Beer), επιτέλους βλέπει το φως της δημοσιότητας με κάτι μικροπροσθήκες γιατί OCD, γιατί Tankard, γιατί έτσι.

Tα links οδηγούν στο αντίστοιχο κομμάτι στο youtube.

Από τα καλά. Αξίζει.

Πρώτα θα σκάσει το συκώτι τους και μετά θα σταματήσουν να βγάζουν thrash. Το A Girl Called Cerveza είναι ο δέκατος πέμπτος δίσκος των Tankard, χώρια τα (πολύ καλά) συμπράγκαλα. Και είναι καλός έως και πολύ καλός για τον οπαδό. Ο βαθμός είναι για τους αυστηρούς, για τους οπαδούς +1.

Επιπέδου Beast of Bourbon κατάσταση. Εκείνο είχε το καραέπος Die with a Beer in Your Hand και το Under Friendly Fire. Εδώ έχει το Running on Fumes (όταν ξεμένεις από μπύρα), το ομώνυμο και το Son of a Fridge (μεγάλος τίτλος), που έχει εμβόλιμα Running Wild ριφ (να ακούει ο Rolf σήμερα). Αν αναφέρω και το Rapid Fire που ανοίγει τον δίσκο, νομίζω έχω καλύψει το ψωμί της υπόθεσης.

Τα υπόλοιπα κομμάτια είναι κλάσικ Tankard της Gutjahr εποχής (2001 και πέρα), καλοπαιγμένα και με ωραία σημεία, αλλά συνηθισμένα για την δισκογραφία τους. Κακά δεν είναι σίγουρα και οι πρωτάρηδες θα την βρουν μια χαρά. Η παραγωγή αναδεικνύει τα hooks στα ρεφρέν, που παραμένουν πάντα δυνατό χαρτί της μπάντας. Ειδική αναφορά αξίζουν, όπως σε κάθε δίσκο Tankard, οι στίχοι. Γερμανικός ρεμαλο-οτινανισμός, πατέντα τους και αυτή. Περίπου σωστά αγγλικά, γερμανικό χιούμορ που ακροβατεί μεταξύ του ευχάριστου χαβαλέ και του αξιολάτρευτα τρισάθλιου. Ιδανικό παράδειγμα το The Metal Lady Boy, ένα "love song" όπου κάνει guest η Doro Pesch, υποδυόμενη ένα metal τραβεστί, σε ένα ντουέτο με τον Gerre ("don't mind my gender, she said to me"). Ρεφρενάρα και ριφφάρα για πολλά λεφτά παρεμπιπτόντως.

Οι οπαδοί ορμάτε. Οι υπόλοιποι δώστε βάση στα κομμάτια που αναφέρθηκαν και κάντε τα κουμάντα σας. (7)

--------------

Addendum:

2 χρόνια μετά και έχω να πω ότι αυτός είναι ένας από τους καλύτερους Tankard δίσκους της Gutjahr εποχής (με κορυφή το εκπληκτικό "Kings of Beer"), τα προαναφερθέντα κομμάτια παραμένουν πάντοτε απολαυστικά και δεν χάνουν την αξία τους από το πολύ replay (παίζει συχνά, δεν το λέω έτσι απλά). Για την ιστορία, στο ομώνυμο κομμάτι το ριφ του ρεφρέν έχει γραφτεί από τον Andy Bulgaropoulos, το πατριωτάκι που ήταν ο κιθαρίστας τους μέχρι και το Disco Destroyer (άλλος ένας απαραίτητος δίσκος για τον οπαδό). Το εξώφυλλο του δίσκου είναι φιλοτεχνημένο από τον Patrick Strogulski, μαθητή του Sebastian Kruger, του τύπου δηλαδή που έχει κάνει όλα τα κλάσσικά τους εξώφυλλα στο παρελθόν. Το ίδιο το εξώφυλλο παραπέμπει στην φιγούρα που συναντάμε πρώτη φορά στο Kings of Beer, έπειτα στο B-Day, μετά στο Thirst και το Open all Night - Reloaded DVD. O Gerre σχολίασε "maybe it's his sister". Τέλος, "Cerveza" είναι η μπύρα στα Ισπανικά. E, φυσικά.