Η Ιδέα και η Σκληρή Πραγματικότητα

Black Sabbath και Bolt Thrower, ο Φανμπόης και ο Μαλάκας

V for Vic, 3/2012

To πρόσφατο φιάσκο με τους Black Sabbath έφερε στο προσκήνιο ένα φαινόμενο που υπάρχει ολόγυρά μας αλλά πολλές φορές αρνούμαστε να το δούμε. Συνήθως διαλέγουμε την ματιά του κυνικού (ρεαλιστή ανάλογα ποιον ρωτήσεις) ή του ρομαντικού (αφελή αντίστοιχα). Την ρομαντική εικόνα μιας μπάντας, που αποτελείται από τις καλύτερες στιγμές τους και τη ματιά της απομυθοποίησης και απογοήτευσης που στηλιτεύει κάθε ατόπημα. Στην πραγματικότητα φυσικά και οι δυο ματιές/όψεις υπάρχουν εξίσου έγκυρες.

Στις περιπτώσεις των Τεράστιων αυτό μεταφράζεται σε μάχη (συνήθως καναπεδάτη στο internet) μεταξύ «γνήσιων» οπαδών και “haters”. Ο Dave Mustaine ας πούμε είναι ο τύπος που σφίγγει δόντια , φτύνει στίχους και βγάζει το Rust in Peace. Αλλά είναι και καμμένος τζάνκι και «χριστιανούλης». Οι Metallica είναι ξεπουλημένοι ή άτομα που κάνουν αποκλειστικά το κέφι τους. Οι Maiden έχουν τον καλύτερο μπασίστα, τραγουδιστή και δίσκο κάθε χρόνο εξ ορισμού ή είναι τελειωμένοι δεινόσαυροι, εργοστάσιο παραγωγής χρημάτων. Οι Mastodon είναι τρέντι μπαφόμαγκες ή μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες των τελευταίων ετών.

Όσο για τους Sabbath... Πείτε μου εσείς. 11/11/11 και ανοίξαμε όλοι σαμπάνιες ξέρω γω. Εγώ σίγουρα πάντως, επιτέλους θα δω Σάμπαθ, δεν θα πεθάνω τόταλ ποζέρι (=μεταλάς που δεν έχει δει Sabbath/Priest/Maiden, αυτοπροσδιορισμός). Και μετά πέφτει ο γκαντεμόσπορος ο μητσοτακικός και αρρωσταίνει ο Tony πρώτα και μετά που το παλεύει, πέφτει ο ξενερόσπορος ο σάπιος. Δεν θα επεκταθώ, στο τελευταίο στάδιο της ζωής τους επιβάλλεται να πάρουν 25% όλοι (η εικόνα πάνω λέει αλήθεια), 40 μύρια – πόσα διάλο είναι- ο καθένας και να Γουστάρουν. Για να τσινάει ο Bill, που λιγότερα έπαιρνε έτσι κι αλλιώς από πάντοτε, ε, της ξεφτίλας θα’ναι. Εγώ το ρίχνω Bill, ασχέτως αν το χειρίστηκε από ερασιτεχνικά έως κουτοπόνηρα, διότι με 40 μύρια τακτοποιείς και τα εγγόνια σου Shozzy. Εγωισμοί και απληστία της κωλάρας. Και επανέρχομαι στο αρχικό θέμα. Η εικόνα των Sabbath που έχει ο πιστός οπαδός (και είναι πολλοί) και αυτό το καπιταλιστικό αίσχος που συμβαίνει είναι δεδομένα αντίθετα.

Το πώς κουβαλάει ο καθένας μας αυτές τις δύο πλευρές, την Ιδέα και την Σκληρή Πραγματικότητα, μας ορίζει και μας αποκαλύπτει σαν συζητητές μουσικής. Ο θετικός κομπλεξικός (ο γραφικός με την καλή έννοια, ο φανμπόης) ταυτίζει μουσική και άνθρωπο (γαμάνε αμφότερα) και ο αρνητικός κομπλεξικός (aka μαλάκας) προσπαθεί να χαλάσει την ζαχαρένια του γραφικού. Ο μη-κομπλεξικός αγαπάει την μουσική και τον καλλιτέχνη μαζί με τα ελαττώματα του (ως άνθρωπο). Φρονώ ότι η τελευταία οδός είναι η πιο υγιής, χωρίς να διεκδικώ δάφνες αντι-κομπλεξισμού, το σκίσιμο της εικόνας των 80s Metallica από την πραγματικότητα των Black Album και Load ακόμα στάζει αίμα. Αλλά γενικά, προσπαθώ να μεγαλώσω.

Και να, που φτάνοντας αισίως τα 35, από εκεί που νιώθω ότι έχω κατακτήσει το zen του ψύχραιμου οπαδισμού, με βρίσκω να απαιτώ από τους Black Sabbath το ήθος των Bolt Thrower.

Οι Bolt Thrower φυλάνε ως κόρη οφθαλμού την αυθεντικότητα, το επίπεδο και το όνομα της μπάντας τους, εις βάρος του κέρδους. Άλλα μεγέθη θα πει κανείς, αν έπαιζαν εκατοντάδες εκατομμύρια μπορεί και να λέγαμε άλλα. Δεν αντιλέγω. Αλλά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι μας ζεσταίνει την καρδούλα ότι παίζουν για ξεφτίλα τιμές, ότι πετάνε δίσκο τους στα σκουπίδια ως ανάξιο του ονόματός τους και δεν πουλάνε σώβρακα Bolt Thrower.

Τους αγαπάμε περισσότερο για αυτό. Είναι ένα ιδανικό που έχει τεράστια αξία σε μια εποχή ισοπέδωσης των πάντων, σε διδάσκει με την στάση του. Κυρίως, το αγνό συναίσθημα που σου μεταδίδει η μουσική αντικατοπτρίζεται σε μια αντίστοιχη γνησιότητα στα πρόσωπα των μουσικών, η Πραγματικότητα και η Ιδέα ταυτίζονται: Outgunned, outnumbered. Never outclassed.

Δεν περιμένω οι Sabbath να μην πουλάνε σώβρακα Sabbath, ούτε να παίζουν για 6 λίρες. Περιμένω όμως μετά από τέτοια καριέρα, να μην τους νοιάζει ποιος θα φάει πιο πολύ και αν θα δικαιώσει το brand name του στο συμβόλαιο. Να υπηρετήσουν το όνομα Black Sabbath. Δηλαδή να δώσουν στον κόσμο ακριβώς αυτό που ονειρεύεται σκεπτόμενος την μπάντα. Κολασμένο λάιβ, ανατριχίλες με το κιλό, την αύρα των original 4 (ποιος Clufetos τώρα, έλα, να σοβαρευτούμε), heavy metal ιστορία, last chance to see, let’s go out with a bang! Αντ’αυτού, «ποιος Ward μωρέ, θα πάρει τα ίδια λεφτά με μένα;»

Σκατά, ποζέρι θα πεθάνω.

Δημοσιεύτηκε στην αρχική του μορφή τον Μάρτιο του 2012 στο Metal Hammer (V for Vic)