Ένας Άγγλος το 2016 έφτιαξε μια λίστα με μερικά από τα καλύτερα ελληνικά μέταλ γκρουπ, κατά την άποψή του. Πολύ μπλακ, τα γνωστά ονόματα και κάποιες εκπλήξεις είναι οι επιλογές του, οι οποίες στέκονται μια χαρά και βασικά, για να λέμε όλη την αλήθεια, σε σχέση με τις παντελώς άνιωθες, άμπαλες και άχρηστες λίστες που κάνουν συνήθως, αυτή την λες και πολύ καλή, χώρια το προφανές... Όμως, όπως πάντα, βρέθηκαν ένα-δύο-τρεις να παραπονεθούν γιατί η δικιά τους λίστα θα ήταν διαφορετική, ενώ κάποιοι, όπως πάντα, είδαν κάτι πονηρό από πίσω. Δεν έχει σημασία ποιος και τι (κουτσομπόληδες και ιντριγκαδόροι, ληβ δε χωλ), το ζητούμενο είναι ότι για άλλη μια φορά, βγήκε προς τα έξω η κλασσική αμφισβήτηση και το αιώνιο παράπονο: "ΑΔΙΚΙΑ ΡΕ".
Τίποτα καινούργιο σε όλο αυτό βέβαια. Από τότε που με θυμάμαι να κάνω κουβέντες για την ελληνική σκηνή, τα παράπονα είναι πάντοτε τα ίδια: Είτε το Μέταλ Χάμερ, είτε ένας συντάκτης συγκεκριμένα, είτε οι διοργανωτές, είτε το κοινό που είναι ποζεράδικο και δεν στηρίζει, είτε οι άλλες μπάντες που φυσικά κάνουν κλίκες και δεν πατάνε στα λάιβ (όχι σαν τη δικιά μας που σχολιάζει τους πάντες με τα καλύτερα λόγια φυσικά), είτε όλοι αυτοί μαζί, ΜΑΣ ΑΔΙΚΟΥΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΑΚΕΣ.
4 χρόνια πριν. Έτος 2012. Συζητάω με παιδιά σε ένα φόρουμ για το Μέταλ Χάμμερ (ήμουν συντάκτης του τότε) και μου εκφράζουν τα κλασσικά παράπονα ότι το περιοδικό αδίκησε τους τάδε και τους δείνα. Εκτός από κάποια εύλογα παράπονα (κανείς δεν είναι τέλειος σίγουρα...) για ατοπήματα υπαρκτά, κόλλησα κάπου με το θέμα "ΑΔΙΚΙΑ". Ήταν η εποχή που μόλις είχε κυκλοφορήσει το (πάρα πολύ καλό) αφιέρωμα Αυγούστου για την Ελληνική Σκηνή. Μεταφέρω τον διάλογο και κάποιες ατάκες από εκεί γιατί με εκφράζουν 100% μέχρι σήμερα. Και δεν βλέπω να αλλάζει αυτό.
Μου έγραφε ένα παιδί:
"εδώ ανοίγεις μεγάλη συζήτηση αλλά για να σου απαντήσω συνοπτικά θα έλεγα ότι το περιοδικό αδίκησε την Ελληνική σκηνή (ειδικά τη heavy/power) πολύ. Ενώ θα έπρεπε να προωθήσει τις Ελληνικές μπάντες και να δώσει ώθηση σε νέα παιδιά να ασχοληθούν, πολλές φορές τους έδειξε ότι αδιαφορεί ή ότι δεν μπορούν να περιμένουν βοήθεια από εκεί. Και όταν λέω βοήθεια δεν εννοώ σπρώξιμο μόνο σε κριτική αλλά οποιουδήποτε είδους. Δηλαδή όσο θυμάμαι το περιοδικό (εκτός και αν κάνω εγώ λάθος και δεν το έχω προσέξει) δεν έγινε κάποιο αφιέρωμα σε στούντιο ηχογράφησης ή στην όλη διαδικασία παραγωγής και δημιουργίας ενός δίσκου. Και γενικά θα μπορούσε να παίξει σημαντικό συμβουλευτικό ρόλο στην σκηνή κάτι που δεν έγινε."
H απάντησή μου:
--------------------------------
Λοιπόν, αυτό που περιγράφεις δεν είναι καμία αδικία. Να πεις ότι μπορούσε να βοηθήσει παραπάνω, να το δεχτώ. Και εγώ θα ήθελα να διοργανώνει κάθε χρόνο ένα φεστιβάλ το χάμμερ με ελληνικές μπάντες, μισές δικής του επιλογής, μισές των αναγνωστών ή κάτι τέτοιο. Και είναι και ωραία ιδέα αυτό που λες για την παραγωγή ενός δίσκου (αν και νομίζω ότι κάτι παρεμφερές έχει γίνει στο παρελθόν). Και μου άρεσε που για ένα φεγγάρι είχε συμβουλές από τον Σάκη των RC σε νέες μπάντες. Έχουν γίνει κανα δυο πραγματάκια, σίγουρα θα μπορούσαν να γίνουν περισσότερα. Το αφιέρωμα του τρέχοντος τεύχους είναι μια πολύ καλή περίπτωση επίσης.ΑΛΛΑ. (η παρακάτω θέση εκφράζει μόνο εμένα - όπως και όλα τα προηγούμενα φυσικά, αλλά το τονίζω ειδικά τώρα)
Να ΧΕΣΩ κάθε μία ελληνική και ξένη μπάντα που περιμένει ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟ, είτε λέγεται Χάμερ, είτε λέγεται Έλληνας μέταλ οπαδός, είτε το κράτος πρόνοιας (αλά Σουηδία), είτε την μαμά τους, να τους σπρώξουν και βοηθήσουν για να κάτσουν να παίξουν ΜΟΥΣΙΚΗ. Διάολε, ήμουν 15 ετών στο Ηράκλειο Κρήτης (πιο φλωρούπολη δεν έχει η Ελλάδα), με ανύπαρκτα τα πάντα να πούμε και ο μόνος λόγος που κάναμε την φάση ήταν για την ΚΑΥΛΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ. Δεν μας έδωσε κανείς τίποτα και ποτέ και 3 χρόνια παίζαμε γιατί ήταν μια φανταστική αίσθηση και εμπειρία.
Μακάρι και υπέροχα να υπάρχει και δίπλα κάποιος να σπρώχνει και να βοηθάει και τι ωραία πράγματι αν είχαμε υπουργείο πολιτισμού που πριμοδοτούσε τα ταλέντα και τι ωραία αν υπήρχε ένα φτηνό Σιέρρα με άτομα της εμπειρίας του Scott Burns και του Metoyer. Αλλά με πορδές δεν βάφονται αυγά και κανείς δεν σου χρωστάει τίποτα μικρέ επίδοξε μουσικέ (δεν απευθύνομαι σε σένα προσωπικά!).
Είτε έχεις την καύλα να παίξεις και να γράφεις, είτε δεν την έχεις και είσαι ένας σκατοπόζερος, μίζερος και κακομοίρης που σου φταίνε όλοι και όλα εκτός από εσένα. Ακόμα και σαμποτάζ να σου κάνουν που λέει ο λόγος (0 στο Χάμερ γιατί δεν τους άρεσε η φάτσα σου), στα αρχίδια μου, κάτσε παίξε μουσική γιατί το νιώθεις, όχι για να σου πούνε μπράβο.
Πω, τα έχω πάρει τώρα, αντί να δοξάζουν τον θεό που έχουν την ευχέρεια να βρίσκονται 4-5 άτομα σε ένα μέρος να τζαμάρουν και να ρέει η μουσική (τι θείο δώρο πράγματι), μυξοκλαίνε γιατί δεν ήρθε κανείς στο λάιβ τους ή δεν αγόρασε το σκατογραμμένο ντέμο τους. ΣΚΑΤΑ ΣΤΗΝ ΜΑΠΑ τους. Σε όποια μάπα δηλαδή *κολλάει* στο Χάμερ, στον κόσμο που δεν πάει στα λάιβ, στην ελληνική κοινωνία που δεν ακούει μέταλ, στα ραδιόφωνα και δεν ξέρω και γω τι άλλο.
- κλείνει το παραλήρημα, αλήθεια δεν αφορά κανέναν προσωπικά το από πάνω, μιλάω γενικώς για νοοτροπία.
Θέλω να πω, σωστή η κριτική αλλά η δική μου άποψη είναι ότι τίποτα απολύτως δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στον μουσικό που νιώθει την ανάγκη να εκφραστεί.
-----------
Στην ίδια κουβέντα είχε εκφραστεί από αρκετό κόσμο ένα μεγάλο παράπονο για ένα αφιέρωμα στην Ελληνική Σκηνή που είχε γράψει ο Χάρης Καραολίδης (γνωστή μορφή με ένα μπλογκ πολύ καλύτερο από το δικό μου και το δικό σου και ένας από τους αγαπημένους μου συντάκτες στο Χάμερ). Το αφιέρωμα εκείνο ήταν από τα αγαπημένα μου σαν αναγνώστης, με την έννοια ότι το είχα διαβάσει πολλές φορές γελώντας:
--------
να αναφερθώ στο αφιέρωμα του Καραολίδη. Εγώ όταν το διάβαζα σχημάτισα την εντύπωση ότι είχε διπλό σκοπό: Να αναφερθεί επι τροχάδην στην ιστορία χρονολογικά/ονομαστικά, πιο πολύ μεταφέροντας το κλίμα της εποχής και κατά δεύτερον να το κάνει με μια ελαφριά διάθεση, στην οποία δεν έλειπε και ο αυτοσαρκασμός. Το κλίμα της εποχής, των αρχών 80ς που η μισή γοητεία είναι ο οτινανισμός και ο ερασιτεχνισμός που βγάζουν αβίαστα καλτιλίκι. Προσωπικά δεν το βρήκα κακόβουλο (ίσως λίγο με τον Κατή αλλά αν υπάρχει ένας που έχει δώσει πολλά δικαιώματα είναι αυτός), το βρήκα πολύ διασκεδαστικό. Μπορεί ο Τσιμπινουδάκης να έχει την τιμητική του ας πούμε με τις διάφορες δηλώσεις ή τα ρετούς μαλλιά με στυλό (έλα τώρα, δεν γέλασες με εκείνη την φωτογραφία;!) αντί για τους Vaal αλλά δεν νομίζω ότι εκείνο το ένθετο σκοπό είχε να καταρτίσει το κοινό δισκογραφικά. Είχε αφηγηματικό/ιστορικό χαρακτήρα (μαζί με συνεντεύξεις αρχαίων συντακτών με κανονικό θάψιμο της "επαγγελματικότητας" του Χάμερ κλπ) για να βγει η εικόνα του "πώς είχαν τα πράγματα τότε". Γραφικά, τιμημένα 80ς. Εγώ το εξέλαβα έτσι. Άλλωστε δεν νομίζω ότι βγαίνει και πολύ κουλ ο ίδιος ο Καραολίδης με εκείνη την ανεκδιήγητη φωτογραφία με τα γάντια του μποξ (Νοκ-Άουτ) [σ.σ.: ο αυτοσαρκασμός είναι καλό πράγμα, για σκεφτείτε το μερικοί το θέμα].Καταλαβαίνω ότι ο Τσιμπινουδάκης τα πήρε στο κρανίο (και απειλούσε να τον κάνει μαύρο στο ξύλο καθότι και επαγγελματίας καρατέκα λέει τώρα) αλλά δεν του δίνω δίκιο, θα έπρεπε να είναι και πιο χοντρόπετσος και με μεγαλύτερη αυτογνωσία (το γραφικόμετρο βάραγε κόκκινο, δεν είναι κακό να το ξέρει). Και αυτό ισχύει γενικότερα. Αν δεν μπορείς να αντέξεις την κοροϊδία όταν ας πούμε βγαίνεις παστωμένος με make up, μην το κάνεις. Γενικώς η ελληνική σκηνή και ο έλληνας μεταλλάς κατά την γνώμη μου πρέπει να σταματήσει να παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά, ΕΙΔΙΚΑ σε συγκεκριμένα ζητήματα ιερότητας και αναγκαστικού σεβασμού και αλληλεγγύης και (με το συμπάθειο) παπάρια μάντολες. Όλα αυτά κερδίζονται, δεν εξυπακούονται. Μπράβο στα παιδιά που υποστηρίζουν για να υποστηρίξουν και μόνο (ειλικρινά) αλλά αυτό είναι κατά την ταπεινή μου άποψη above and beyond the call of duty.
--------------
Αυτά, κλείνω με την παρατήρηση ότι η Ελληνική Σκηνή έχει κάνει άλματα ποιότητας από την νέα χιλιετία και πέρα, ειδικά τα τελευταία 10 χρόνια περίπου. Προσωπικά μιλώντας αυξήθηκε εκθετικά ο αριθμός ελληνικών κυκλοφοριών που ακούω σε σχέση με τα 90ς και 80ς. Γιατί, σε τελική ανάλυση, μου ακούγονται πολύ-πολύ καλύτερα. Αυτά τα γράφω με απόλυτο σεβασμό στις μπάντες που άνοιξαν τον δρόμο σε όλους τους υπόλοιπους, σε εποχές που η λέξη "αντιξοότητα" δεν αρκεί να περιγράψει τις δυσκολίες, την ασχετοσύνη και την έχθρα των εξωμεταλλάδων. Αρκετές δυσκολίες είχαν για να προσθέσουν και την μίρλα και τις κλίκες και τα μέσα από πάνω εδώ που τα λέμε... Παρόλα αυτά, σαν ακροατής που δεν μου αρέσει κάτι ανάλογα με το πόσο εκτιμώ και σέβομαι έναν μουσικό, πρέπει να είμαι ειλικρινής και να πω ότι η πλειοψηφία της ελληνικής σκηνής της εποχής, για μένα δεν ακούγεται - κυρίως λόγω ΑΘΛΙΩΝ παραγωγών. Ευτυχώς, μεγαλώσαμε πια και υπάρχουν πια μεταλλάδες να σου βγάλουν ήχο και παραγωγή και η νέα γενιά δεν περιμένει θριάμβους και διθυράμβους επειδή έπαιξε ένα λάιβ ή έβγαλε ένα ντέμο... Συνήθως δηλαδή, οι αξιόλογοι σίγουρα...για τους λοιπούς, ξαναδιαβάστε το κείμενο σε bold. Περιμένω το Metal from Hellas ΠΑΡΤ ΤΟΥ, να δούμε τι πρόοδο κάναμε...
Ζήτω η Athens Thrash Attack. Zήτω το θρας. Χέηλ του Released Anger. Γιατί έτσι.
Η εικόνα είναι το εξώφυλλο της συλλογής Greece Attacks του 1989, μια κυκλοφορία της FM Records. Ιδανική για να πάρετε μια ιδέα, χωρίς να είναι εξαντλητική προφανώς.
