Tales from the Blind Guardian World

Κατά το ήμισυ κατάγομαι από το νομό Χανίων. Συγκεκριμένα από το χωριό Τοπόλια στο Καστέλι Κισσάμου. Το άλλο ήμισυ, φορ δε ρέκορντ, είναι το Χρισσό, δίπλα στους Δελφούς (“στα Σάλωνα σφάζουνε αρνιά και στο Χρισσό κριάρια…”, να γιατί αγαπώ το κρέας, είναι κληρονομικό!). Για πολλά χρόνια, κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε στα Τοπόλια για διακοπές οικογενειακώς και ήταν πάντα άψογα: σε μισή ώρα βρισκόμασταν στο Ελαφονήσι (τύφλα να ‘χει η παραλία του Boyle) ή στα Φαλάσαρνα να κάνουμε τις επικές μπανάρες μας. Τα Χανιά γενικώς να ξέρετε είναι πανέμορφα, καταπράσινα (βρέχει πολύ, πολύ συχνότερα εκεί από ότι στην υπόλοιπη Κρήτη) και με τοποθεσίες γύρω-γύρω εξωπραγματικές, όπως όλη η Κρήτη βέβαια αλλά μάλλον το βραβείο το παίρνει η δυτική μεριά του νησιού γενικά.

Τώρα όμως, εκτός από τους δεσμούς αίματος και την ροζ άμμο στο Ελαφονήσι, με καλεί ΤΟ ΜΕΤΑΛ. Το Chania Rock Festival αισίως κλείνει 11 χρόνια ζωής φέτος και έχει ήδη γίνει απαραίτητος και στάνταρ προόρισμος κάθε χρόνο. Βασικά έχει γίνει το δικό μας Rockwave και να σας πω την αλήθεια, τα τελευταία χρόνια πιο πολύ με ψήνει το Chania Rock Festival. Εκεί είδα επιτέλους τους Flotsam and Jetsam (στα γόνατα), εκεί είδα τους Kreator (πω…), εκεί είδα τον Warrel Dane (πιο πολύ χάρηκα που τον είδα παρά που τον άκουσα αλλά ήταν ωραία), εκεί είδα τους Soulfly και τον όγκο του Max Cavalera, γενικώς εκεί είδα πολλά και ωραία (παιδιά, οι Tyketto είναι μπαντάρα). Και αυτά που δεν μου φάνηκαν ωραία δεν με νοιάξανε, είχα την Πόπη μου, τους φίλους από το Ηράκλειο και την Αθήνα για χαβαλέ και μεταλλοκουβέντες, είχα αυτό που όλοι ξέρουμε σαν μια κλασσική φεστιβαλική εμπειρία. Μόνο που τώρα την έχω δίπλα στο σπίτι μου και όπως φαίνεται κάθε χρόνο θα κλείνει τρύπες στα συναυλιακά μου απωθημένα.

Οι Blind Guardian δεν είναι ακριβώς απωθημένο μου. Τους είδαμε με την Πόπη πρώτη φορά το 2003 στο Silo στον Πειραιά και ήταν και με τον Τόμεν, τον τυμπανιστή που του έχω ιδιαίτερη αδυναμία σαν οργασμικό τούπα-τούπα άνιμαλ που είναι. Σετλιστάρα φυσικά είχαν και τότε, γενικώς όπως ξέρουμε, σετλιστάρες έχουν πάντα που θα σου κάτσουν έπη επών που δεν περίμενες, αν εξαιρέσεις το σαρδελικό πάστωμα, παράπονο κανένα δεν έχω. Μάλιστα, μετά την ηχητική τους στροφή σε πιο συμφωνικά και πομπώδη μονοπάτια, με την εξαίρεση του καλού At the Edge of Time, σε γενικές γραμμές, το εξωφρενικό φανμποϊλίκι μου έχει ηρεμήσει πολύ. Αλλά σίγουρα δεν έχει πεθάνει, άλλωστε ήμουν χρόνια τελειωμένος οπαδός τους, ειδικά την περίοδο 95-02 (περίπου), βρίσκονταν στην κορυφή μαζί με τα άλλα ιερά και όσια.

Σπίτι μου έχω 18 μπλουζάκια Blind Guardian, προφανώς έχω την δισκογραφία τους και όλα (σχεδόν!) τα σινγκλάκια, τι να κάνουμε, είναι και περίπτωση που ό,τι και να έφτιαχνε ο τεράστιος Andreas Marschall για πάρτη τους έβγαινε αριστούργημα και ήθελα να τους δώσω τα λεφτά μου. Αλλά όπως είπα, στην πορεία κάπου χαλάρωσα, παρόλο που μέχρι να πεθάνω θα είναι πάντοτε ΜΕΓΑΛΗ μου αδυναμία, στην τελική δεν νομίζω ότι χρειάζεται καν να απολογηθώ σε κάτι κουλ τυπάκια που γελάνε με τους δράκους, το σερί που έχουν κάνει οι Guardian είναι ένα από τα ποιοτικότερα και, λαϊκά μιλώντας, γαμηστερότερα, στην ιστορία του μέταλ . Ειδικά η περίοδος μεταξύ Tales from the Twilight World και Nightfall in Middle-Earth είναι επιπέδου Maiden, Metallica, King Diamond κλπ τεραστιοτήτων.

Και να που τώρα, στα Χανιά, στο φεστιβάλ που όπως λέω σχεδιάστηκε να κλείνει τρύπες στα απωθημένα μου, έρχονται οι Blind Guardian και μάλιστα σκοπεύοντας να παίξουν ολόκληρο το Imaginations from the Other Side. Δηλαδή τον μάλλον αρτιότερο δίσκο τους που κατά γενική ομολογία αρέσει ακόμα και στους εξωσχολικούς, δηλαδή αυτούς που δεν ασχολούνται με την λογοτεχνία του φανταστικού, τον Tolkien ιδιαιτέρως, το power metal ή το speed metal και είναι συνήθως too cool για δράκους. Καλύτερος δίσκος Blind Guardian δεν υπάρχει βέβαια, μόνο αγαπημένος. Ε, κάθε άλλο φεγγάρι το Imaginations… είναι ο αγαπημένος μου δίσκος Guardian και όταν παίζουν έπη σαν το Script for My Requiem ή το Mordred’s Song ή το And the Story Ends ή… (you get the idea) με τον Hansi Kursch να ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ ΕΠΙΚΑ (στο τοπ 10 αγαπημένων τραγουδιστών έβερ) αισθάνομαι και πολύ καλά με την επιλογή μου.

1995: Vic + IFTOS = LFE

Το Imaginations from the Other Side ήταν ο δίσκος των Blind Guardian που αγόρασα πρώτο χωρίς να τον έχω ακούσει. Ο καλός φίλος Μανώλης με είχε μπάσει στο σύμπαν τους με το Follow the Blind («παίζει ο Kai Hansen εδώ και τραγουδάει!» “SAY NO MORE!”), το οποίο και έλιωσα σε αντεγραμμένη κασσέτα. Όταν βρέθηκα στην Αθήνα κάποια στιγμή, πήγα όπως πάντα στο Rock City για εφόδια και έχοντας στο μυαλό να καβατζώσω και το Follow the Blind σε CD. Πράγματι, το βρήκα το Follow the Blind και το πήρα στα χέρια μου αλλά πίσω του είχε το ολοκαίνουργιο τότε Imaginations… Το πήρα και αυτό στα χέρια μου και έπαθα μια ελαφριά σκατόπλακα με το εξώφυλλό του. Έτσι, πέρασα 5 λεπτά κοιτώντας το ένα CD και το άλλο, ρίαλ φάκιν ντιλέμα, ποιο να πάρω; Αυτή την εξωφυλλάρα ΤΗΝ ΘΕΛΩ αλλά αν βγει μάπα ο δίσκος; Δεν μας παίρνει για λάθη, μία ευκαιρία έχεις, μήπως να πάρεις αυτό που ξέρεις ότι γαμεί; Ναι αλλά δες τώρα αυτή την κιθάρα στην μέση με τους τρεις δράκους, πω ρε φίλε, τι έκανε πάλι η ατομάρα ο Μάρσαλ; Και το οπισθόφυλλο ακόμα χειρότερα τα πράγματα, τι οπισθοφυλλάρα ήταν αυτή στο Imaginations; Ε, τέλος, είμαι ένας πόζερος εστέτ, θα πάρω το καινούργιο.

Έτσι, μαζί με χιλιάδες άλλους Έλληνες, τσίμπησα τον δίσκο και μαζί με άλλους χιλιάδες Έλληνες κόλλησα και μέσα σε 2 μήνες είχα πλήρη δισκογραφία και βαθύτατο προβληματισμό για το ποιος είναι ο αγαπημένος μου δίσκος Blind Guardian. Μετά από χρόνια κατέληξα ότι θα παίζει αιώνιο ροτέησον στην πρώτη θέση μεταξύ του Somewhere Far Beyond, του Imaginations from the Other Side και του Nightfall in Middle-Earth. Από εκεί και πέρα, εκτός από το να πρήζω ΟΛΟΥΣ τους φίλους μου για το θέμα, κατάφερα και έχασα τους Blind Guardian 7-8 φορές μέχρι να καταφέρω να τους δω στο Silo που έλεγα πιο πάνω. Το 95-96 ο συνδυασμός “φράγκα για Αθήνα ανύπαρκτα” και “προετοιμασία για μετακόμιση στην Αγγλία”, σήμαινε ότι “όλοι θα τους δουν εκτός από μένα ” (τότε έχασα και τους Slayer που το έφερα ΠΟΛΥ ΒΑΡΙΑ). Ο καλός μου φίλος Αλέξης εντωμεταξύ πήγε, τους είδε, τους γνώρισε, μου είπε ότι είναι παιδιά να τους αγαπήσεις παράφορα (όπως και έκανε), ότι o Χάνσι του έλεγε ευχαριστώ που ήρθες από την Κρήτη να μας δεις με γουρλωμένα μάτια από την έκπληξη. Ο Andre του χάρισε στο Rock of Gods μπλουζάκι Forgotten Tales με tour dates από πίσω (μίσος και φθόνος, τελικά το βρήκα αρκετά χρόνια μετά, σε συγχωρώ Αλέξη!) από ευγνωμοσύνη που ΞΑΝΑήρθε να τους δει από την Κρήτη (άκου ρε κάτι πράγματα!). Όλοι βλέπανε Guardian, τι θα γίνει με ΜΕΝΑ;!

Meeting (some of) Blind Guardian

Και μετά τους γνώρισα. Αρχικά μέσω του ίντερνετ που είχε κάνει τον κόσμο σουρεαλιστικό και από την μια στιγμή στην άλλη βρίσκεσαι σε ένα κανάλι mIRC (#tavern των Guardian) να μιλάς με τον @Corum, ο οποίος είναι ο Marcus Siepen και μαλώνετε φιλικά για το αν το Awaken the Guardian είναι power ή power/prog αλλά συμφωνόντας ότι πρόκειται περί μεγίστου έπους! Το 1998 θα έρχονταν για μια συναυλία στην Αθήνα. Πλέον, οι Έλληνες ταβερνιάρηδες ήταν πολύ οργανωμένοι, με κονέ στα υψηλότατα κλιμάκια και έτσι όταν οι Andre και Thomen βγήκαν στο Χωρίς Ανάσα την προηγούμενη της συναυλίας, κάνανε παρεάκι με εμάς. Δεν ξέρω πως να σας περιγράψω την φάση να κάνω τράκα τσιγάρο από τον Τόμεν, την στιγμή που το έκανα ένιωθα το σουρεάλ πολύ έντονα ή την πόρωση να βλέπω τον Andre να κοπανιέται χαλαρά στο Peace Sells που έπαιζε, πάντως ήταν επική βραδιά. Γλυκόπικρη όμως. Γιατί εγώ στην συναυλία δεν μπορούσα να πάω. Πρώτον, την ώρα της συναυλίας παντρευόταν μια ξαδέρφη μου στα Πευκάκια και δεύτερον η συναυλία ήταν sold out, όπως είναι συνήθως δηλαδή οι συναυλίες Blind Guardian. Ένιωθα όμως ότι κάπως ρέφαρα με την παρέα στην Ανάσα. Όταν ήταν να αποχωρήσω αποκαμωμένος από την κλαμπάρα, πήγα φυσικά να αποχαιρετήσω το (κολλητάρι μου πια) Andre, ο οποίος με χαιρέτησε με την φράση “see you tomorrow at the show!”, οπότε και βρήκα ευκαιρία να κλαφτώ στο είδωλο και να του πω ότι, όχι, δεν θα με δεις γιατί είναι sold out, αφήνοντας να υποννοηθεί ότι εγώ ήρθα για σας και έφαγα ήττα με το sold out, παραλείποντας βεβαίως το θέμα του γάμου. Και τότε βίωσα και εγώ εκείνη την ψυχάρα για την οποία μου διηγόταν ο Αλέξης, καθώς αμέσως γυρνάει στον Pedro, τον webmaster και του λέει “να προσθέσουμε άλλο ένα άτομο στην guest list σου”. Τσακ, είσαι καλεσμένος του Andre των Blind Guardian να μπεις στην συναυλία. Έφυγα με αισθήματα λατρείας για τους BG και το αίσθημα ότι είμαι πολύ ξεχωριστός, μπράβο μου.

Την επομένη το σχέδιό μου ήταν απλό. Θα πάω στον γάμο, στο μυστήριο δηλαδή που είναι και όλη η ουσία, θα γειώσω το γλέντι, θα βάλω αθλητικά παπούτσια και θα πάω σαν πουκαμισομεταλάς μεν αλλά μεταλάς δε στην συναυλία. Τρέχοντας. Από τα Πευκάκια, Μάρνης στο Ρόδον. Και αυτό έκανα. Έτρεχα για το μέταλ και τους Guardian, χωρίς να ξέρω πότε θα φτάσω, πόσο θα έχω χάσει αλλά αδιαφορώντας πλήρως, τώρα ήταν η φάση. Έφτασα λαχανιασμένος και ιδρωμένος του κερατά έξω από το Ρόδον βλέποντας ένα πλήθος εκεί, κοντά στην είσοδο. “Ακόμα μπαίνουν;” σκέφτηκα, νωρίς ήρθα τελικά! Τελικά από μέσα ακούγονταν οι Guardian, έβλεπες κόσμο να κολλάει το αυτί του στον τοίχο για να πιάσει τζούρες και τότε κατάλαβα ότι όλοι αυτοί είναι οι άτυχοι σαν και μένα (παλιά!) που τους έφαγε το sold out. Καμαρωτός-καμαρωτός κατευθύνθηκα στο ταμείο του Ρόδον, όπου ήταν η γνωστή ταμίας. Με κοίταξε εμφανώς εκνευρισμένη:

“Τι θέλεις;”
“Εε, γεια σας, εεε, πρέπει να υπάρχει μια προσκληση στο όνομά μου”
“Δεν υπάρχει καμία πρόσκληση!”, απάντησε χωρίς να το σκεφτεί.
“Μα, πρέπει να είμαι στην λίστα του συγκροτήματος, στην guest list του τάδε, κοιτάξτε παρακαλώ” και είπα το όνομα του Πορτογάλου webmaster.
Η κυρία εκνευριζόταν πιο πολύ που ένα μαλακισμένο την έπρηζε ενώ δεν ήθελε να την πρήζω προφανώς. “Πώς σε λένε;” μου πετάει. Της λέω το όνομά μου. Σηκώνει κάτι χαρτιά κάτω από το πληκτρολόγιο που είχε μπροστά της, κάτι κοιτάει…
“Όχι, δεν υπάρχει καμία πρόσκληση!” μου λέει πάντοτε εκνευρισμένη με ύφος “και πολύ μας τα έπρηξες μικρέ μαλάκα” και με κεραυνοβολεί η ήττα στο δόξα πατρί.

Το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι ότι αυτή είναι μια κακή κυρία και να πάει να χεστεί η μαλάκω, δηλαδή, γιατί δεν μου δίνει την πρόσκλησή μου; Το δεύτερο πράγμα που σκέφτομαι και με κάνει να νιώθω ακόμα χειρότερα είναι ότι προφανώς ο Andre και τα παιδιά ξεχάσανε να με βάλουν στην guest list γιατί μετά τα ποτά και τα ξενύχτια ποιος θα θυμόταν την επόμενη μέρα να προσθέσει το έξτρα άτομο στην guest list. Έτσι απομακρύνθηκα από το ταμείο, στάθηκα κάπου σε μια κολώνα και συνέχισα να ακούω πνιχτά το Imaginations from the Other Side που έπαιζε μέσα. “Πωωωωω, το Imaginations… παίζουν ρε φίλε!” έλεγε ένας με κολλημένο το αυτί του στην πόρτα, κολλάγανε και άλλοι το αυτί τους, εγώ δεν καταδεχόμουν, ήμουν απασχολημένος να σουρώνω στην σάλτσα της αυτολύπησης. Τελικά, κάποια στιγμή τελειώνει το γλέντι, ανοίγουν οι πόρτες και ξεχύνονται οι ευτυχισμένες ορδές των οπαδών με χαμογελάρες μέχρι τα αυτιά. Φυσικά εντοπίζω τους tavern συντρόφους, οι οποίοι έρχονται ενθουσιασμένοι και με ρωτάνε “ΓΑΜΗΣΑΝ;Ε; Ε;”.
“Δεν ξέρω, δεν τους είδα”, απάντησα με προκλητικό ύφος “ρώτα με γιατί δεν τους είδα”
“Γιατί δεν τους είδες;”
“Γιατί δεν υπήρχε πρόσκληση στο όνομά μου”, απάντησα με παραπονεμένο ύφος, συγκρατημένος όμως, μην παίξει κανά τρεμάμενο χείλος και γίνουμε ρόμπα τώρα.
“Α, ΤΗΝ ΚΑΡΙΟΛΑ!” αρχίσανε τα επιφωνήματα από την ταβέρνα. Και μου εξήγησαν ότι αυτοί είχαν έρθει το μεσημέρι για να παρακολουθήσουν το soundcheck και ότι η ίδια ταμίας δεν τους άφηνε να μπούνε μέσα και χρειάστηκε να βγει ο Andre έξω ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΨΑΧΝΕ. Φυσικά έκανε αυστηρή παρατήρηση στην κυρία, η οποία δεν το χάρηκε καθόλου που της την έλεγαν και μάλιστα μπροστά στα πιτσιρίκια. Ο Andre, και το γράφω και συγκινούμαι ακόμη, γύρισε μάλιστα και της είπε “πρόσεξε, θα έρθει άλλο ένα παιδί, μην κάνεις το ίδιο πράγμα”. Ασχέτως της ιστορίας, δεν μπορώ να φανταστώ πολλούς μουσικούς τέτοιου λέβελ να θυμούνται και να ασχολούνται τόσο με έναν τυχάρπαστο οπαδό τους. Βεβαίως η κυρία πρέπει να μπρίζωσε πολύ άσχημα με την όλη ιστορία και πήρε το αίμα της πίσω ρίχνοντάς μου άκυρο αλλά η αλήθεια είναι ότι παρηγορήθηκα τόσο πολύ με την εξήγηση (ήμουν πεπεισμένος ότι απλώς με είχαν ξεχάσει) που μου ανέβηκε η διάθεση. Θυμήθηκα τώρα και τον Ηρακλή, πολύ καλός φίλος από το Ηράκλειο, ΑΡΡΩΣΤΟΣ με τους Guardian, να έρχεται με τις μπλούζες (πληθυντικός, τις φορούσε αλά Τζόι στο Friends, όλες μαζί) να στάζουν όλες ιδρώτα. Δεν είμαι σίγουρος για το σκεπτικό, φόρεσε όλες τις Guardian του να τις ευλογήσει στο λάιβ μάλλον. Θεάρας.

Τελικά, το απωθημένο του λάιβ όπως είπα το ξεπέρασα το 2003. Και ήταν υ-πέ-ρο-χα. Κοπανήθηκα σαν να μην υπάρχει αύριο, φυσικά και κουτούλησα δυο-τρεις φορές την Πόπη που έσφιγγα μπροστά μου στο κεφάλι, ακούσαμε ύμνους ύμνων, τα κομμάτια του A Night at the Opera μου ακούστηκαν πολύ πιο γαμάτα γιατί δεν έπαιζαν εκατό Χάνσις και χορωδίες και πομπώδη layers, οι κιθάρες πιο ζωντανές, γενικώς λέβελ απ. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ΔΕΝ ΧΟΡΤΑΣΑ. Ξαναέκαναν κάτι διπλά λάιβ στο Gagarin με σετλιστ ονείρωξη, πάλι ζήλεψα, πού λεφτά για ταξίδια κλπ. Από την άλλη, έλεγα, ε, μωρέ, τι το ψάχνεις, αφού θα παίζουν τόσα καινούργια που δεν σου λένε και πολλά, σαν τους Queensryche θα είναι (κωδικός για το λάιβ στον Λυκαβηττό, όπου η μισή συναυλία ήταν αρκετά γαμώ, όταν παίζανε παλιά δηλαδή και η άλλη μισή σκέτη απαλεψιά). Παρηγοριά στον άρρωστο δηλαδή.

Μετά βλέπεις το εξώφυλλο του Metal Hammer...

...διαβάζεις αυτό...

Metal Hammer: Στις 30 Ιουνίου θα επισκεφτείτε για πολλοστή φορά την Ελλάδα, αλλά για πρώτη φορά το μεγαλύτερο ελληνικό νησί, την Κρήτη. Τι να περιμένουμε εκεί;

Hansi: Όπως πιθανότατα γνωρίζεις, παίζουμε ολόκληρο το "Imaginations...", κάτι που μου πρότεινε ο Andre και ο Marcus και αναπάντεχα, αφού δεν είμαι οπαδός των concept albums σε live! Ίσως φταίει και το λιγοστό αλκοόλ που είχα πιει νωρίτερα, αλλά ή ιδέα μας φάνηκε απίστευτη, για το δεύτερο σκέλος της βορειοαμερικάνικης περιοδείας. Αργότερα αποφασίσαμε να κάνουμε το ίδιο για κάποιες special περιπτώσεις. Γνωρίζω ότι υπάρχουν πολλοί σκληροπυρηνικοί Έλληνες οπαδοί αυτού του δίσκου! Από εκεί κι έπειτα, υπάρχει ο πυρήνας των κλασικών Guardian τραγουδιών, που δεν θα αφήσει κανέναν δυσαρεστημένο"

...και χωρίς να το καταλάβεις από 40 χρονώ γαϊδούρι, γίνεσαι πάλι 18, είσαι στο Rock City και κρατάς στο ένα χέρι το Follow the Blind και στο άλλο το Imaginations.

θα φτύσω τις φωνητικές μου χορδές.

30 Ιουνίου, στα γενέθλια της Πόπης, αυτά είναι δώρα!

ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ: Διαβάστε πώς τα περάσαμε στο Chania Rock Festival 2017!

ADDENDUM: The Bard's Song - The Beer

Γραμμένο το 1998 (νομίζω) σαν χαβαλεδιάρικο ποστ σε μια mailing list(!) για τους Blind Guardian. Ήμουν 21 οπότε δείχνουμε την ανάλογη κατανόηση και επιείκεια. Πάντως άρεσε, οπότε έγιναν και γραφικά για την φάση, με μπουκάλι μπύρας και ετικέτα κομπλέ. Υποτίθεται σε κάτι συνάξεις τραγουδήθηκε κιόλας αλλά αυτό δεν το ξέρω σίγουρα.

The Bard's Song - The Beer
(Music: Andre Olbrich/Hansi Kursch Lyrics: Vic)

Now you all know the bards and their beers
when glasses have gone dry
I'll close my eyes
In a pub far away we may drink again
but now drink this beer, we're just starting the night
drink Beer of Twilight

Chorus:
Tomorrow will bring me a beer
fat and strong, this beer can never make you puke
but you bet you will want more
Tomorrow the beer will be home
and your stomach have grown
so dont be a dick and drink the beer
cause it is the Twilight Beer

there's only one beer, left in my hands
The lust of a drunkman who needs some more beer
but the beer is now over and i think I will die
No one shall ask you for the name of the beer
Cause we all know it....
(imagine the name Twilight Beer flashing all over the place!)

Chorus:
Tomorrow will bring me a beer
fat and strong, this beer can never make you puke
but you bet you will want more
Tomorrow the beer will be gone
and you'll be alone
but don't be afraid of thirst to the bone
cause the beer will remaaaaaaaaaain-
The tankards will remain!
This beer is golden, pure and cool
and Bards come drink it all
you can love it too...