Μέχρι πολύ πρόσφατα είχα μαύρα μεσάνυχτα για τους Volbeat. Δεν ήξερα ότι είναι Δανοί και δεν ήξερα ότι είναι από τις πιο επιτυχημένες εμπορικά μπάντες αυτή τη στιγμή, με την άνεση να παίζουν headliners στα μεγαλύτερα φεστιβάλ της Ευρώπης με λαοθάλασσες από κάτω. Για μένα ήταν μια από αυτές τις Wacken μπάντες που ακούνε μόνο οι Γερμανοί, αν με εννοείτε. Αγνώστων λοιπών στοιχείων. Φέτος όμως έπεσα πάνω στο Room 24 από το νέο τους δίσκο και έκανα την καλή γιατί συμμετείχε ο Ένας, ο Βασιλεύς, που είχε να ηχογραφήσει από το 2007. Και προς μεγάλη μου έκπληξη άκουσα ένα ωραιότατο μέταλ άσμα, με τον King Diamond φυσικά να το ανεβάζει συγκινητικά αλλά και με έναν τύπο στα φωνητικά που μου έκανε πολύ θετική εντύπωση. Λατρεία σε Hetfield, στην φάση του Matt Barlow (“on this special winter day-AH!”). Ενθουσιάστηκα, οπότε είπα να δούμε τι λένε και αυτοί οι Volbeat γενικώς.
Κατέβασα παράνομα λοιπόν το φετινό “Outlaw Gentlemen and Shady Ladies” με το ωραίο εξώφυλλο και έδωσα προσοχή. Αυτό που άκουσα είχε δύο όψεις. Η μία από αυτές με ενθουσίασε σε βαθμό βλακείας, 5 κομματάρες καραπιασάρικου metal. Η άλλη όψη όμως είχε κάτι που με ξένισε εδώ κι εκεί. Όταν ανέφερα σε μια online θρασοπαρέα το τελευταίο μου κόλλημα (άπειρα spins, όχι αστεία) ένα φιλαράκι μου πόσταρε την εικόνα με τον Fry του Futurama (“not sure if serious or trolling”) μαζί με το σχόλιο «μα αυτοί είναι οι Nickelback της Ευρώπης!» (δεν είναι btw). Καταραμένο όνομα, ξενερώνει και τον πιο καλοπροαίρετο, πιο αντικούκου πεθαίνεις. Μην συνεχίσω, Nickelback ρε παιδί μου. Και αυτοί οι Volbeat έχουν και heavy pop/rock Nickelback κομμάτια ανάμεσα στα καραμέταλ. To ένα μάλιστα το έκαναν και videoclip, έτσι, για να πιάσουν το #6 στην Αμερική και να τους σιχαθείς εσύ.
Αδύνατο να πάρεις μυρωδιά ότι η ίδια μπάντα, στο ίδιο δίσκο ακούγεται υπερcool στο Doc Holiday ή το Hangman’s Bodycount. Ούτε το rockabilly παίρνεις χαμπάρι, ούτε τα punk overtones, όπως στο Black Bart. «Σιγά μωρέ, άκου Social Distortion του ’92 να δεις ποιοι τα έπαιζαν αυτά και ποιους έχουν ξεσηκώσει»,είπε ο ψαγμένος πάνκης φίλος. Άκουσα. Εύστοχο ήταν απόλυτα το σχόλιο παρότι ανεπαρκές να περιγράψει πλήρως τους Volbeat. Πολύ americana, Johnny Cash, Elvis σαν αρώματα σε όλο το songwriting. Western θεματολογία και noir σκηνικά και metal καταστάσεις, όλα μαζί. Αχταρμάς καθόλου όμως, γιατί ο ήχος τους, οι κιθάρες τους και ειδικά η φωνή του ηγέτη Michael Poulsen (φωνή/κιθάρα/συνθέσεις/στίχοι) είναι χαρακτηριστικότα. Και για πολύ κόσμο (και δεν μιλάμε για pop κοινό), εθιστικότατα. Hetfield μέχρι παρεξηγήσεως είπαμε αλλά τον μπολιάζει με έναν Elvis αλλά και Danzig τρόπο, με τις εκφορές των “yeah!” και τις καταλήξεις “-ah!” να σε κάνουν να τον λατρέψεις ή να τον αντιπαθήσεις ανάλογα πώς την βλέπει ο καθένας. Εγώ προφανώς γουστάρω με τα χίλια αλλά στις κουβέντες εδώ κι εκεί, όσοι δεν γουστάρανε μου ανέφεραν ότι τους εκνεύριζε πολύ «το στυλάκι του». Πάσο.
Το θέμα είναι ότι η λογική λέει ότι θα έπρεπε να είναι και στην Ελλάδα τεράστιοι,όπως και έξω. Το κοινό που δεν μασάει από mainstream φιλικότητα (δεν είναι φλώροι τα παιδιά – απλώς ακίνδυνοι) φυσικά υπάρχει. Εν πάση περιπτώσει, εγώ τους τελευταίους μήνες ακούω μανιωδώς Volbeat, έχω πάρει σβάρνα ανάποδα την δισκογραφία (είμαι στον τρίτο!) και έχω πέσει πάνω σε άφθονες κομματάρες καθώς και σε άπειρα ονόματα που κάνουν περασά από τους δίσκους ή στην σκηνή: Mille Petrozza, Hank Sherman και Michael Denner (οι axemen των Mercyful Fate), ο KING, ο Barney των Napalm Death γαβγίζει στο Evelyn. Δεν είναι τυχαίο. Σκαλίζοντας το παρελθόν του Poulsen ανακάλυψα τους ντεθάδες Dominus και τις extreme metal αφετηρίες του.
Πολλά μπορούν να γραφτούν ακόμα για τους Volbeat και απορώ ειλικρινά που δεν έχουν γραφτεί τόσα χρόνια αλλά ίσως τελικά η συνύπαρξη ποπ κατεύθυνσης να αποτελεί ξενερωτική τροχοπέδη. Εγώ πάλι γκαρίζω στο αμάξι «wake up baby-AH!”, οπότε όλα γίνονται. Μπορώ να πω με σιγουριά όμως ότι αποτελούν θαυμάσιο δούρειο ίππο για να μπάσετε κόσμο στο σύμπαν του metal. Δίπλα στην καραμέλα του Maybellenne i Hofteholder θα γλιστρίσεις και την μπριζολίτσα του 7 Shots (έπος). Εν τέλει, παίρνοντας θάρρος από τον Γιοβανίτη που βάζει στα top της χρονιάς του Evanescence – και όντας σε πλεονεκτικότερη θέση (ο King δεν συμμετέχει όπου να’ναι, αυτό καρφώστε το) – αυτό για την ώρα κοιτάει σεβαστικά μόνο τους Suicidal Tendencies φέτος.
No comments:
Post a Comment