Jeff Hanneman - Evil Notes and Sad Riffs [EN]

originally published on Metal Hammer Greece, June 2013.

On the 2nd of May [2013] Jeff Hanneman of Slayer passed away. A unique band, whose primary engine were his evil notes and sad riffs. In the following article a holistic view is attempted to the musical - and not only - life of one of the three greatest riffmeisters in the history of thrash metal.

A little while ago I was watching a youtube called "Kerry King Guitar Lesson - Riffs of Doom", while on the credits it said, adding to the confusion, "4 riffs of doom from Kerry King”. Regardless of the word "lesson" being abused, what left me with a bitter impression was that [almost] every riff was written by Jeff Hanneman. No credit whatsoever was given, actually bordering on the complete opposite I would say. Makes sense though. In the public's mind there is no Jeff Hanneman - just. There is the other half of Kerry King, the guitar duo of the respectable name of fucking SLAYER. There were sporadic voices about Jeff's contributions specifically but never emphatically or absolutely, although I foresee this changing. It is about time to tell a few things absolutely, since the data is merciless. Because the list with Slayer's most important songs is indeed merciless. I present it here and I think one would have a very difficult time raising objections regarding its contents, even moreso regarding the conclusion drawn by it. Every song carries Jeff Hanneman's name and Kerry King only co-writes 4 of them. I focus on the band's golden era (conveniently defined as "the era when Kerry King had hair" - up to 1991's Decade of Aggression that is) because that's the period of the band's prime and the undeniable heart of their influence. Take a look:

• Black Magic (Hanneman/King)
• Die by the Sword
• Chemical Warfare (Hanneman/King)
• Hell Awaits (Hanneman/King)
• At Dawn they Sleep
• Angel of Death
• Altar of Sacrifice
• Postmortem
• Raining Blood
• South of Heaven
• Mandatory Suicide (Hanneman/King)
• War Ensemble
• Blood Red (this just for Harry!)
• Dead Skin Mask
• Seasons in the Abyss

Observation #1: The trifecta that defines Slayer globally (Angel of Death, Raining Blood, South of Heaven) has been written by Jeff Hanneman.

Observation #2: Those in the know suggest that the songs carrying King's name also, essentially are Jeff's for writing the signature parts, whether it's the harrowing harmony of Mandatory Suicide or the opening riff to Black Magic, while the fatherhood of Hell Awaits was claimed by Jeff himself.

Obervation #3 and conclusion: Jeff Hanneman was Slayer.

Okay, so this last one is a half-truth and too much. The band will always be those four people and it cannot be said for Slayer that one guy is the mastermind behind them, as we say Mille Petrozza or Dave Mustaine. The throne of Thrash Metal belongs to Slayer, the band. It is carved in stone and the throne's back is an eagle with the 4-sword logo in the middle. The fifth sword is leaning on the armrest, dripping blood. However, if one person gets to sit on that throne, there is NO doubt whatsoever that it should be Jeff Hanneman. Look at every song in that list, one by one and think what they mean for Slayer and on the other hand what impact and gravitas they have on metal and contemporary music in general.

I was reading the other night about an underground drum n' bass story, where a couple of DJs put together “Angel of Theft”, a drum n' bass track based on two riffs, those of Angel of Death and Raining Blood (yeah, those two specifically that you think). The Canadian DJ had a metal past, he still had the hots for Slayer (makes sense), he played them for his Brazilian friend, he got hooked immediately and basically that's how they ended up with it. One night, in Vancouver's Commodore Ballroom they played it to the crowd, just for fun. It turned into a slaughterhouse, pits opening up and shoes flying. So, it got stuck to the playlist forever, with the DJs paying their endless respect to Slayer.

Similar respect was paid by Public Enemy, the legendary hip-hop band, who took Angel of Death's bridge and made it the backbone of “She Watch Channel Zero?!”. Officer Down by Stampin' Ground that immediately opens pits worships the same bridge. Mike Patton insists on camera that he does not trust anybody who doesn't like Slayer. Dark Intentions by The Haunted confesses its Hannemanism. That transition on “Deicide” , the entire album and really, the entire death metal universe owe so much to Jeff. Slipknot and System of a Down. Leif Edling on the glorious Embracing the Styx is inspired by Jeff Hanneman. Even Tori Amos, was playing (well, sorta) Jeff Hanneman on the piano. Let it finally be said: What the world calls the Slayer riff, the one that everybody stole, Swedes, Americans and Greeks, is essentially the Hanneman riff. The music that slapped the planet in the face was played by Slayer but was written by Jeff Hanneman.

Musical education and vision

It's been extensively documented that thrash metal is the fusion of punk and (NWOB) Heavy Metal. Of course Motorhead and Venom are the essential steps of the ladder but nowhere is the historical fact more clear than in the case of archetypical Slayer and Jeff Hanneman specifically. He is the one who took Lombardo with the improbable background (KISS, disco and Led Zeppelin!) and introduced him to the world of punk and merciless hitting, which he honed to perfection in his career. Hanneman's love for punk is amply recorded, starting from the logos on his guitar (with Dead Kennedys standing out) to Pap Smear, the punk band he had with Rocky George (huge guitarist of Suicidal Tendencies) and Dave Lombardo. That band was disbanded on Rick Rubin's advice for the good of Slayer and its legacy, along with the impact punk had on Slayer, is represented on Undisputed Attitude (sadly and historically unfairly, without Dave Lombardo on the drums). It is however worth noting Slayer's contribution for the influence to turn full circle. Many bands that started as hardcore started turning considerably more metal after coming in contact with Slayer and their sound, especially 1986 onwards. Ask D.R.I. [Or buy the excellent and exhaustive book on Crossover and count the Slayer namedrops!]

Jeff Hanneman, however, was not interested in playing punk. He liked the violence and the speed, the punk attitude in music but was not interested in following simple punk structures. "I wanted the speed and the energy of punk but not with plain chords, I also wanted good heavy riffs." Music full of "evil notes and sad riffs" as he put it himself so succintly. This did not happen right away and did not happen so consciously either. When the shaved punk joined the band, he only had a few months experience on the guitar, in contrast to the years of Kerry King. Jeff got stubborn, and decided to step up his practice. He soon realized he has no interest in becoming a virtuoso shredder and followed his own path. His leaps in ability impressed everyone and very soon, in a matter of months, along with the rest of his bandmates, they managed to surprise Bill Metoyer with their tightness during the Show No Mercy recordings. Since then, until Seasons in the Abyss, Slayer in the field of awe-inspiring thrash was only competeting against themselves, regardless of commercial success during those strange years. It is worth noting that Slayer at the time of "Seasons..." was selling the least amount of records in the Big 4 (yes, including Anthrax) and on the other hand sold more tickets to the arenas and emphatically stole the show from any band touring with them, both on stage and merchandise sales. Including Megadeth and Anthrax on the Clash of the Titans tour. And although, as we said, the songwriting superiority of Hanneman is obvious with a little research, his visibility was minimal and the world knew very little about his life, except for his rather annoying obsession with World War 2.

The person

He certainly had no interest in talking to journalists about himself. "I don't get anything out of it, I don't learn something new, I don't hear a funny story, I talk about me and that's boring.". By far the hardest person out of the four to get for an interview, "the most recluse" according to Araya: "Jeff doesn't like all this shit", as he was quoted in the 1991 Metal Forces interview. His obvious boredom for any band promotion activities, as well as his slightly twisted sense of humor, exhuded an antisocial profile, especially exaggerated in the 80s because of the aforementioned obsession. Before Kerry King transformed into a redneck bulldog and took the gold home, Jeff wasn't necessarily the most likeable guitarist in the band. Instead of being remembered in the public's consciousness for Angel of Death's music, he was way more notorious for his lyrics and and the baggage that came with them.

The nazi shit

He was the one who brought all that nazi stuff in the artwork and the band's lyrical themes and he also had nazi symbols on his leather jacket (including a swastika). No matter how cool the Slaytanic Wehrmacht shirt was it evoked uncomfortable connotations. Factor in his blondness and his german descent... "fuck those fascists" was a line you would hear often by people who jumped into conclusions or at least do not forgive levity with this subject matter. Jeff and the band steadily denied the allegations, saying they were just narrating; "I know why people misinterpret it – it's because they get this knee-jerk reaction to it. When they read the lyrics, there's nothing I put in the lyrics that says necessarily he was a bad man, because to me – well, isn't that obvious? I shouldn't have to tell you that."

The truth of the matter is that Jeff's father was a World War II veteran, having fought in Normandy. Before throwing away some nazi medals he had come across during his time over there, he asked his son if he wanted them. The son indeed wanted them and started his collection. Often at the dinner table he would hear war stories by his dad or his two older brothers, who had fought in Vietnam, as well as watching war movies or building model planes and tanks. All this obviously influenced his lyrical themes. When he met Lemmy, they had plenty to share as collectors. At the end of the day, the nazi themes in their songs (Angel of Death, Behind the Crooked Cross, SS-3 etc…) were just another sick and dangerous subject to match the band's extreme music. Starting from satan, the antichrist and all the traditional shockers of Venom and Mercyful Fate, looking for new beauties to talk about, such as necrophiliacs, it only made sense to utilize all the horror-filled history books that Jeff was avidly reading. However, I would like to submit my suspicion that the main culprit for the "do they actually mean this stuff?" doubt is Tom Araya. When you sing those lyrics in that sinister and sardonic face (you can see him smile while at it), well, it's quite natural to be disturbed. We're not gonna cry about the misunderstanding though, "poor Slayer, they accused them of being fascists". Hanneman himself said "you know, I think this whole thing did us good. People thought we were truly more evil and dark than we really are."

Indeed, on stage the band exuded hate and unbridled energy. As did Jeff, with his relentless headbanging, always enjoying his riffs. Then, drained and relieved from the outburst, he would chill watching his favorite sports (hockey and american football), having a beer; a simple, pleasant (?) dude. That 20 year old, holding his beer, exclaiming "did you get that? Bravo!", laughing and applauding Lombardo who catches the bacon someone threw at him with his mouth during the Ultimate Revenge interview in 1985. The guy who laughs describing all the weird stuff handed to him by disturbed fans of the band. "they give you this upside-down cross with all that shit on it... you think I'll put that in my house? I don't think so, haha!" The guy who hated travelling and much preferred the warmth of his home. But also, the Jeff that cried in the arms of Robb Flynn in a moment of weakness and vulnerability, in 1995, when he was really scared about his ability to keep playing, after some trouble he had with his wrists. You should read Flynn's tribute to Jeff, it's really worth it. The same is true for Alex Skolnick's article for a serious analysis of Jeff's musical contributions. If, however, a passing problem with the wrists took him to that place, it is natural to surmise that the huge damage inflicted upon his hand by the virus and the consequent surgeries, must have οvercome him and pushed him deeper into his substance abuse.

The end

Jeff's health problem was announced in February 2011. He had been infected with the Necrotizing fasciitis virus, after being bitten by a spider. On April 23rd, the world saw the extent of the damage with their own eyes, when he got on stage the Big 4 concert in California to play the final two songs with Slayer, with his arm bare.

That was to be the last live appearance of Jeff Hanneman. Tom Araya and Kerry King had been saying that Jeff wanted desperately to return to the stage, although both were reserved regarding his ability to play. In the end, he only showed up in the encore, playing his own Angel of Death and South of Heaven for the last time in his life in front of an audience and then returned to invisibility, away from the band. After a longer absence from the commons and with his replacement Gary Holt having "nothing is more permanent than the temporary" vibes [old Greek proverb], on May the 2nd 2013, Great Thursday in the Orthodox calendar, the news came completely unexpectedly. Death due to liver failure.

Everyone was shocked because they thought that even if he didn't play again on a professional level, at least he had avoided the dangers of the lethal virus. On the same day however, people close to the band mentioned Jeff's problems with alcohol abuse that had worsened the past years. The liver damage was probably cirrhosis and that wasn't due to the virus, which was confirmed a few days later. Of course the damage on his hand by the virus extended beyond his hand, psychologically. But now we can only assume how a man, not the most extrovert, felt in the last days of his life. I do note however the negative impression made by the detached and distant handling of the subject by Kerry King, whose file is already dirty with the Lombardo case. None of that matters anymore anyway.

Jeff Hanneman, at just 49 years old, has passed away. And along with him, the secret, awesome, sick ingredient of Slayer.

R.I.P. Jeff Hanneman. R.I.P. Slayer.

The songs

We won't dwell much on Show No Mercy, even if Jeff's name can be found on every song except for the self-titled and Evil Has No Boundaries. Most songs were co-written with Kerry King. Here, a green Hanneman, with just 2 years of experience playing the guitar, works closely with Kerry King and learns from him. Of course, the talent cannot be contained, either in the aggressive darkness of Black Magic's opening riff (clearly Jeff's), or the perfection of Die by the Sword (listen to the ultimate version on Live Undead) and the classics Fight Till Death and Tormentor that are exclusively his compositions.

Things start to become more clear on Hell Awaits. Apart from the self-titled track, where the story goes it's essence belongs to Jeff, there is also At Dawn They Sleep with the Hanneman riff dominating and sits sqaurely among the top three of this titanic album. Which also features the name of Hanneman on every single track, except for Praise of Death. Completely his, along with At Dawn They Sleep are also Necrophiliac and Hardening of the Arteries. It is fair to say however, that in the unholy Metal Blade discography (including the amazing Live Undead album), at least from an outside perspective, you cannot say there is a Hanneman dominance. But all this will change, like history, on Reign in Blood.

Angel of Death and Raining Blood: The crown jewels of thrash metal and the sealing of the band's kingship. Absolutely perfect, absolutely unsurpassed, absolutely timeless, absolutely influential. One of those moments when music is no longer the same but still remaining so shockingly awesome that even a souless person gets it. Both penned by Jeff Hanneman. These two songs alone would be enough to induct their author in the pantheon of Greats. The most shocking finding though is that they are just the tip of the iceberg of his overall legacy.

Altar of Sacrifice: Enter to the realm of Hanneman. Archetypical thrash metal, the kind that was immitated by countless thrash metal bands and is still immitated today. Classic Hanneman riff. Aggression and speed to the limits, truly relentless, with the switching of riffs and grooves stealing the show. Deicide's debut owes a lot to this song.

Postmortem: To those souless wimps who claim that Reign in Blood is a two-song album, the first response should be that there never was a more worthy song to prologue Raining Blood. It is impossible for the lucky ear that will listen to the album for the first time, with no knowledge of the hits, not to be crashed by the super-heavy groove of the verse and the speed insanity of the bridge. And just imagine what awaits them when those thunders are heard. Do you wanna die?

South of Heaven: The Reign in Blood songs ended the speed race that was burning in thrash metal. Even if you managed to play faster (no easy feat at all) how can you look directly in the eyes at what follows those nightmarish "ta-ta-ta"'s by Dave Lombardo? Jeff Hanneman provides the answer with this riff-definition of evil. With an annoying consistency Slayer scares you shitless the moment the needle touches the vinyl. A riff so intimidating that made even Dave Mustaine, at the height of his egoism, stop flirting with some girls and turn his attention towards the Clash of the Titans stage, where Slayer, once again, sent the rest of the Titans to fight for the silver medal.

Mandatory Suicide: the second best song on the album if you ask me and I think I am in the majority. While Kerry King co-signs the composition, the song is once again, dominated by the Hanneman riff, the one that made everyone mumble "only Slayer...". Sickeningly brilliant. The album (South of Heaven) was rather divisive at the time, with some underwhelming moments (and an unnecessary Priest cover - Forbidden schooled them a few years later) but it still remains the favorite Slayer album for a lot of people. Entirely composed by Hanneman, except for 3 songs, which were co-written by King.

War Ensemble: Another song that cannot be missing from the list of the most important songs by the band. Introduced a legion of people to their universe, with the intimidating fills by Lombardo in the intro, Araya screaming "WAAAR!" in the middle but mostly because it's a thrash metal gem worthy of Hanneman's class.

Blood Red: Not necessarily one of their biggest songs, despite being a non-negotiable masterpiece. I include it here because it is so characteristically Hanneman-ian as well as perfect and because this is the song that made Harry Karao see true darkness. [Harry is one of the most respected journalists that passed through Metal Hammer Greece].

Dead Skin Mask: South of Heaven's hell confined in the dungeon of Silence of the Lambs. Somehow Jeff Hanneman repeats his triumph with another masterpiece. Slow, dark and mentally ill, it is impossible to even consider that the Hanneman riff is a trope. On the contrary, the atmosphere embodied in that magnificent cover, oozes from the music. Only Slayer...

Seasons in the Abyss: Someone called this the radio-friendly version of Slayer. Jeff Hanneman though hated happy, optimistic music, lethally boring to his ears. Here be those sad riffs that for two Sabbathian minutes hypnotize the listener until the great verse leads to the addictive melody of the chorus. A perfect song that showcased the fact that if Slayer wanted they could have done incredible things in the new 90s landscape. They opted for raw and dry violence instead.

After Lombardo left and the band's course in the 90s, I personally lost my faith in the band, especially after the misplaced Diabolus in Musica, which I consider to be the nadir of Jeff Hanneman's (and Slayer's) career, as it is the album that he has composed exclusively by himself, except for one song. Since then, a fanatic Slayerhead may contend that Hanneman never lost his gift, citing Disciple, with the emblematic "God Hates Us All!" chorus or Psychopathy Red. Didn't we mention he's written almost everything?

Appendix:

Title inspired by Robb Flynn's article: "[Jeff said] he liked more evil notes or sad riffs."

February 10, 2011 (published two days before the spider bite)
Ιn a recent interview with Australia's Loud magazine, King was asked why he thinks SLAYER has outlasted so many other artists. "Well, the front three people never changed, and I think that's important," he replied. "You've gotta have a nucleus of people where you never wonder who is going to be onstage. As far as a band thing, I think that's important. I don't mean that as a shot on MEGADETH, but at the end of the day, MEGADETH is Dave Mustaine and that's it. It's whoever Dave decides to play with on this record."

He continued, "Could you imagine watching SLAYER without me, Jeff or Tom? It just couldn't happen! That's something to be said there, 'cause we're all irreplaceable.

"The last few years I've noticed people in bands are almost interchangeable. I've seen some of my friends stay home because their wives were going to have a baby and they'd have somebody replace them when they play live, and I think… how can you fuckin' do that?"

Kerry King recognising good music when he hears it:
Jeff Hanneman:
"I played "Raining Blood" for Kerry on my little 8-track, and Kerry was like, “So.” And I’m like, “Dude, c’mon this is cool. Fuckin’ Dave [Lombardo] loved it. Tom [Araya] loved it. Kerry was the only one that was like, “Huh, what?” Of course he loves it now."

Remember the Fallen: Chuck Schuldiner [EN]

Ελληνική έκδοση

1. Life:

In 1984 "Evil Chuck" Schuldiner's Mantas changes its name to Death, a name that in those days is ideal to make them the epicentre of the underground on the death metal front, a label still contested to this day as to who was reponsible for its establishment. At the time it did not exist as we know it today. You had Venom, Hellhammer / Celtic Frost, Bathory, you had the extreme thrashers; Slayer, Exodus, Kreator and of course Possessed. And Death. From that point on, when people spoke about death metal, the first to come up would be Death; name speaks for itself. They were undoubtedly more extreme musically than the rest and their vocals in particular are a big deal but they also have a huge presence in the underground, due to their numerous demos and the very active presence of Chuck in the tape-trading circuit.

At 16 years old he formed Mantas along with Kam Lee (a punk drummer with a talent in drawing) and Rick Rozz (Frederick DeLillo), with the name effortlessly chosen during a Venom listening session, to be turned a year later into the historical "Death". The goal was to create the most extreme band, musically, lyrically, aesthetically. The outcome was the release of foundational albums of the genre, with 1988's Leprosy being the sonic definition of the new scene. The history of the band has always been convoluted, mainly because a ton of people passed through its ranks and many departures were accompanied by a deluge of bitter words and backstories. Disappointed, very angry but also determined, Chuck says that from now on (post 1990) he will recruit session players, the best possible to realize his music vision. And indeed, the albums that followed in the 90s are monuments of technical playing, with extremely successful choices of collaborators. He no longer was the ambassador of death metal. By 1993, the only reminders of the starting point were the vocals and the name of the band. Those would eventually change too, giving the vocal position to a very capable clean throat, forming Control Denied, the progressive metal band that was to be Chuck's swansong.

2. Death:

On his 32nd birthday, on the 13th of May 1999, after an MRI scan to determine what caused him neck pains, Chuck Schuldiner was diagnosed with a brain tumor. From that point began an odyssey that included painful therapies but also financial drain. The treatment left him and his family with huge debts. Unfortunately, the tumor re-emerged in 2001, during the recordings of the second Control Denied album, the insurance company refused to pay since "the cancer was pre-existing" and a new wave of support around the world followed. To no avail. On the 13th of December 2001, Chuck commited his spirit, passing into immortality.

3. ...and other morbid tales:

So many things have been written about Chuck's character, especially during the period up to Human. An egomaniac and a crank, dictator, greedy and other such pleasantries. In the underground there was quite the trend to create rumors about Chuck's sexuality, about his hypocritical love for extreme music while in truth he was a softie, that he would release a glam metal album in 1991(!). Hence the "Support Music, Not Rumors" and "this is more than a record to me; this is a statement, this is revenge" in Human's liner notes. Chuck, realizing that he was the first name in Death Metal among the collective conscious, felt that it was his duty to protect it from the bad rep it got from other bands, bands that gave reason to the rest of the world to talk about a disturbed kind of music for disturbed people. Natually, this was met with derision; declaring yourslef as a lover of animals and life, openly snobbing satanism, to the point of "fixing" your logo as to not have an upside-down cross? And you wanted to be the head of Death Metal? Unacceptable for a lot of people and if we take into account the ages involved, the scene's vibe etc, it's no surprise that a lot of ugly stuff was being said, especially since a lot of his ex-collaborators had the worst to say, with Massacre (Leprosy lineup plus Kam Lee) at the forefront. Thus, most people had the impression that even if all of that wasn't true, where there is smoke, there is fire. The real fire of course was Chuck's uncompromising vision that did not conform to "true death metal" tropes. At the end, whoever had problems with him, made their peace and those who didn't felt bad about it, by their own admission. Those who met him at the time that these stories had faded from the collective memory (which is never strong...), spoke of a sweet person, intelligent and articulate, with an infinite love for music, especially Metal. An image that certainly matches his interviews.

Moment of Glory

Death, and therefore Chuck Schuldiner, have 7 awesome albums (plus one by Control Denied). Not decent, not even "very good", just awesome, each of which having influenced music (some considered as points zero in certain scenes) and marked generations of listeners. Impossible to declare a peak. If we say something from the progressive/technical era, we would be history ignorants or clueless assholes daring to pass by masterpieces, foundations of death metal. If we wanted to exalt the 80s lethality over the 90s, then we would be autistic ignoramuses or, at best, provocateurs. Only strictly subjective choices are justified and those are equally hard. Speaking strictly personally, the triad of “Human”, “Individual Thought Patterns” and “Symbolic” are Chuck Schuldiner's peak. But the point here is this: Such a flawless streak is truly rare in the whole of music, it is a titanic achievement. This is Chuck's magnum opus; a career that never dropeed below a 9, filled with 10s and changed the order of things, more than once. Show me another one like it.

Note: Originally written for Metal Hammer #344, August of 2013, which was dedicated to musicians who have passed to the other side. One of the most important was Chuck Schuldiner, for whom I had the honor of writing. I have kept the original format and headings of the article.

Dark Angel - Τhe LA Caffeine Machine Descends on Athens

Πρόλογος

...και εκεί που τα λέμε με τον Λύρο ότι θα πέσει κλάμα στους Helloween (εγώ εννοώ στο medley του Kai!) το καλοκαίρι, μου πετάει, στον ανυποψίαστο ταλαιπωρημένο κωλόγερο, ότι "εσύ μπορεί να κλάψεις και στους Dark Angel."

Ώπα. Τι Dark Angel. Αυτούς που έχω δηλώσει ότι θα αφήσω τα οστά μου μπροστά τους αν και εφόσον και πότε; Μάλιστα, αυτοί. Τρίτη, 11 Ιουλίου 2023 στο Gagarin. Μαζί με τους ειλικρινά πολύ αγαπητούς Xentrix - αλλά Dark Angel έχουμε ΘΕΜΑ.

Έχω σοκαριστεί λίγο είναι η αλήθεια. Δεν περίμενα να το δω αυτό και δεν ξέρω αν μπορώ να το δω αυτό, αφού έχω ήδη ένα ταξίδι για να δω τον Kai και είμαι ταλαίπωρος κωλόγερος με οικογενειακά έξοδα κλπ, κλπ.

Τι ζημιά πάθαμε πάλι. Dark Angel. Ένας εφηβικός έρωτας.

Χρονομηχανή. Με βγάζει στο Ηράκλειο, Κρήτης, περιοχή Αγίου Ιωάννου, οδός Μηνά Δημάκη 5, έτος 1992. Νομίζω. Θρασάκι εκκολαπτόμενο που βουτάει τα βινύλια του αδερφού του, και καλά έμπειρο με πολλά διαβάσματα αλλά λιγότερα ακούσματα, κάνει παρέα με κάτι άλλους μεταλλάδες που αργότερα θα κάνουμε, έχουμε ήδη κάνει, δεν θυμάμαι, τους Ensemble και υπάρχει τεράστια, ακόρεστη λαχτάρα για ΜΕΤΑΛ. Βλαμμένος νέος εντελώς.

In the beginning (14; ετών περίπου)

Speed Kills 3 (1987).

ΔΙΣΚΑΡΑ! Μάλιστα, τα χρόνια χωρίς ίντερνετ, μια τέτοια συλλογή ήταν επίσημο mixtape σαν να λέμε, εδώ υπάρχει ΣΠΙΝΤΑ, τούπα τούπα δηλαδή, ουδεμία ψαγμενιά στον ορισμό του speed metal ("να μοιάζει με Agent Steel, κάτι μεταξύ πάουερ και θρας, όχι ακριβώς όμως, αλλά ναι" και λοιπές ρεφορμιστικές ανοησίες). Για μένα και τους σύγκαφρους φίλους μου, εδώ είχε το ιπτάμενο stage diving στο εξώφυλλο που είναι έπος και μια σειρά από Μεγάλα Ονόματα που ήξερα απέξω από τα Heavy Metal μετέπειτα Metal Hammer (τα διαβάσματα που λέγαμε) άρα Speed Kills = απαραίτητη γνώση. Πολλά εκεί μέσα δεν τα εκτίμησα παρά αρκετά αργότερα (συγκεκριμένα λέω τους Holy Terror εδώ), άλλα δεν τα έχω εκτιμήσει ακόμη ιδιαίτερα (συγκεκριμένα τους Bathory - Of Doom λέω εδώ, που τα φωνητικά μου φαίνονταν και μου φαίνονται αστεία) αλλά το θέμα μας είναι το τελευταίο κομμάτι του δίσκου (και του δεύτερου αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.)

Νεούδι είπαμε, η κτηνώδης βία των Merciless Death και The Unholy Grave* σκαλίστηκαν στην πέτρα της καρδιάς ως αγαπημένα. Σπίντα, λύσσα, θρας, ντεθ, "ωχό, εδώ είμαστε" φάση.

* έτσι το έλεγε ο δίσκος, το cd του Scream Bloody Gore το έχει bonus και το λέει Beyond the Unholy Grave - και έτσι το λέμε μέχρι τα σήμερα.

Το Merciless Death ανοίγει με μπάσο μέχρι να σκάσει η υπόλοιπη μπάντα με ένα intro που υπόσχεται ότι θα ακολουθήσει καταιγίδα. Αστράφτει το ριφ μόνο του σε υπερηχητική ταχύτητα και μετά βροντάει κι ο Hoglan από πάνω και ακολουθεί ένα από τα κλασικότερα thrash metal τραγούδια όλων των εποχών, εκεί δίπλα με όλα τα άλλα (Angel of Death, Bonded by Blood κλπ). Όπως έλεγε και μια ψυχή κάποτε, με κεφαλαία γράμματα, ΞΕΧΥΝΕΤΑΙ ΕΝΑ ΣΜΗΝΟΣ ΡΑΔΙΕΝΕΡΓΕΣ ΝΥΧΤΕΡΙΔΕΣ ΠΟΥ ΣΟΥ ΤΡΩΝΕ ΤΙΣ ΣΑΡΚΕΣ (μπορεί να παραφράζω). Εξαιρετικά. Φανταστικά. Οι Dark Angel δικαιώνουν την φήμη που αντιλαμβάνομαι μέσω περιοδικών και την φοβερή συχνότητα που βλέπεις το Darkness Descends μπλουζάκι στις φωτογραφίες άλλων συγκροτημάτων. Είναι Τεράστιοι, κάπως σαν τους Slayer.

Φυσικά ο δίσκος θα αποκτηθεί με την πρώτη ευκαιρία λίγο καιρό αργότερα, αυτό και το We Have Arrived και το Live Scars. Το Time Does Not Heal και το πολυτελές διπλό βινύλιό του μου το δανείζει ο Nάσος και αγοράζεται σε CD αρκετά πιο μετά (1994; 1995; κάπου εκεί). Ολοκληρωμένα όμως το πρώτο Dark Angel που άκουσα στην ζωή μου είναι το Leave Scars του 1989 και ο λόγος είναι απλούστατος: είναι εύκαιρο. Ο αδερφός έχει το Leave Scars σε βινύλιο και μόνο το Leave Scars. Ένα βράδυ, σαν ένα από αυτά του "Them", το έβαλα.

Leave Scars (1989)

ΣΟΚ. Κτηνώδες στον ήχο. Λάσπη και λευκός θόρυβος που για κάποιο λόγο ζυγίζουν τόνους και ακούς τι γίνεται. Βάρος. Δεν νομίζω να υπάρξει ποτέ ορισμός τι εστί HEAVY ακριβώς και για τον καθένα είναι άλλο πράγμα. Ε, για μένα, ένα από αυτά τα πράγματα είναι το Leave Scars. Φταίει και το κτήνος στα τύμπανα, τις κιθάρες (ρυθμικές, ένα σόλο), στους στίχους-ποταμό μεγάλων λέξεων, σε αυτόν τον ΠΕΡΙΕΡΓΟ υπέρβαρο ονόματι Gene Hoglan που θα μαρκαριστεί πάραυτα και θα με ξανασοκάρει λίγα χρόνια αργότερα στο Individual Thought Patterns. Όλοι σχεδόν οι στίχοι (πλην ενός κομματιού) δικοί του. Βασικός συνθέτης του δίσκου μαζί με τον Jim Durkin.

Οι Dark Angel φαίνεται ότι έχουν προθέσεις να είναι σοβαροί (από το 1987 και μετά οι περισσότεροι θρασάδες "σοβάρεψαν" γενικά), να είναι σοκαριστικοί, να είναι διαφορετικοί από τον σωρό. Ε, και να φανούμε και λίγο έξυπνοι. Είναι πιο τεχνικοί, είναι πιο βαρείς που να πάρει, το ξαναλέω, πώς σκάει έτσι αυτό το Τhe Death of Innocence, τατρ τατά ΜΠΑΜ ΜΠΟΥΜ ΜΠΑΜ (σφαλιάρες λέμε) και έφυγε τούπα τούπα η χιονοστοιβάδα. Διάρκειες τεράστιες για το είδος, δεν κουράστηκα ποτέ (και ήμουν και αμαθέστατος σε τέτοιες διάρκειες), γουστάρω την ζωή μου (για αυτό και επενδύω και στο Live Scars άλλωστε, εξαιρετικό λάιβ σφηνάκι EP), το Cauterization γίνεται ένα από τα αγαπημένα μου "ινστρουμένταλ" και γενικά φακ γέα με την εξαίρεση του Immigrant Song, που με το μπαρδόν, είναι μια μαλακία και μισή και απορώ πώς δεν το πήραν χαμπάρι. To 1993 πάντως, το πρόχειρό μου είναι γεμάτο με αναφορές στους Dark Angel, ένα ζωγραφισμένο λόγκο δίπλα στις σημειώσεις Φυσικής, τίτλοι τραγουδιών δίπλα στα Μαθηματικά και λοιπές εκδηλώσεις αγάπης ενός πιτσιρικά της εποχής.

Δεν είναι βέβαια αγαπημένο πολλών. Αν βασιστώ στην προσωπική μου εμπειρία και αντίληψη, θα έλεγα ότι μάλλον είναι το λιγότερο αγαπημένο στην δισκογραφία τους. Όλοι προτιμούν το Darkness Descends (εντάξει, αυτό είναι το καλύτερο, τελεία) και μετά μάλλον βάζουν το Time Does Not Heal ή το We Have Arrived ανάλογα προαίρεσης και γούστου. Οι πιο ολντ σκουλ, σπιντάδες, παραδοσιακοί και ολιγαρκείς στην ριφολογία βρε αδερφέ, εννοείται προτιμάνε το We Have Arrived. Οι πιο technoκράτες (ba dum ts) προτιμούν Time Does Not Heal (αυτό με το αυτοκόλλητο για τα 246 ριφ). Αναλυτικά, με την σειρά που τα άκουσα:

Darkness Descends (1986)

Αυτά που είπα για το Μerciless Death; Το αυτό για κάθε μα κάθε έπος εδώ μέσα. Προσωπική λατρεία δίνω στο The Burning of Sodom, από τα πιο έντονα air drumming sessions, άκουγα το κομμάτι και βρώμαγε ιδρωτίλα το δωμάτιο σε 3 λεπτά. ΕΠΙΚΕΣ ΡΙΦΦΑΡΕΣ. Αλλαγή/γέφυρα στα highlights του δίσκου. Ομώνυμο κομμάτι, το περίφημο, όπου ακούμε την αλλαγή στο One (το γνωστό των γνωστών) για πρώτη φορά. Το καλύτερο και πιο iconic ρεφρέν του δίσκου. Μην τα πολυλέω (χαρ χαρ), ένας από τους πιο δημοφιλείς, κλασικούς, ΚΤΗΝΩΔΕΙΣ δίσκους στην ιστορία του thrash metal και φυσικά ένας από τους σημαντικότερους σε όλο το extreme metal. Αυτόν τον δίσκο θα παίξουν ολόκληρο λέει στην Αθήνα τον Ιούλιο. Αν βρεθούν στον χώρο τα κατάλληλα άτομα προβλέπεται βία προηγούμενων δεκαετιών στη συναυλία.

We Have Arrived (1985)

Πολύ πιο μαλακοί. Πιο συγκρατημένοι. Ήμεροι. Λείπει αυτό το στοιχείο της Λύσσας, της Θρασοκαταιγίδας, ακούστε το original Merciless Death και είναι όλη η διαφορά μεταξύ του πρώτου και δεύτερου δίσκου των Dark Angel. Η διαφορά έχει ονοματεπώνυμο και βρίσκεται στο οπισθόφυλλο του We Have Arrived κι ας μην παίζει νότα στον δίσκο: Gene Hoglan. Τύμπανα παίζει ο Jack Schwartz, μια περίεργη περίπτωη drummer που πέρασε από δύο τουλάχιστον υπερκλασικά συγκροτήματα αλλά τελικά δεν ακούμπησε στο συλλογικό υποσυνείδητο των θρασάδων. Ε, όταν συγκρίνεσαι με το θηρίο, εξαφανίζεσαι σαν υστερόγραφο. Κρίμα πάντως, διότι τα λέει πολύ καλά.

Προσωπικά αυτόν τον δίσκο τον αγάπησα με τα χρόνια, μιας και όσο γερνάω τόσο αγαπάω πιο πολύ το παραδοσιακό χέβυ μέταλ, το οποίο εδώ είναι ακόμα μέγιστη επιρροή. Εν έτει 1985 οι Dark Angel παίζουν γαμάτο σπιντ/θρας χέβυ μέταλ πιο κοντά στους Hallows Eve ας πούμε ή ακόμα καλύτερα εδώ παίζουν Show No Mercy και στο Darkness Descends πάνε κατευθείαν στο Reign in Blood με μια πιο χύμα, ριβερμπάτη προσέγγιση. Φυσικά για την εποχή του είναι θάνατος, τώρα τα γράφω αυτά συγκρίνοντας κατόπιν εορτής με αυτά που ακολούθησαν. Kατά τα άλλα ΔΙΣΚΑΡΑ λέμε. Απλά τότε εγώ σαν ξαναμμένος έφηβος ήθελα ΤΟΥΠΑ ΤΟΥΠΑ ΘΡΑΣ και ΒΑΡΟΣ ΑΜΕΤΡΗΤΟΝ. Το ομώνυμο, το Welcome to the Slaughterhouse και τα πριόνια, φυσικά η χεβυμεταλλικότερη, πιο αργή αλλά φανταστική εκδοχή του Merciless Death, η γκρούβα και το όλο ίντρο του No Tomorrow, το καταληκτήριο έπος Vendetta, γενικά και τα 7 κομμάτια κάνουν την δουλίτσα τους σε λίγο παραπάνω από μισή ώρα.

Τώρα που το σκέφτομαι, αναρωτιέμαι αν ο Jack Schwartz ένα χρόνο αργότερα έντυσε με τύμπανα το Terror and Submission των Holy Terror, είναι ίδια ρε φίλε - αν και παίζει μόνο στο ντέμο και εκεί δεν έχει το Terror and Submission. Τέλος πάντων.

Τime Does Not Heal (1991)

Πλήρως ενημερωμένος δισκογραφικά με τους Dark Angel πλην αυτού, περίμενα ΤΕΡΑΣΤΙΟΤΗΤΕΣ εδώ. Πολυτελές βινύλιο, διπλόν, gatefold, Terry Date στην κονσόλα που σιγά-σιγά έχω αρχίσει και υποπτεύομαι ότι ο παραγωγός ενός δίσκου είναι ενίοτε μεγάλο θέμα. Ο Jim Durkin έχει φύγει, τον αντικαθιστά ήδη από το Live Scars ο Brett Eriksen των Viking, μιας πολύ ενδιαφέρουσας περίπτωσης γιατί τυχαίνει και ο Ανδρέας έχει το ντεμπούτο τους Do or Die και τον έχω ακούσει και γνωρίζω ότι υπάρχει κονέ μεταξύ των μπαντών καθώς ο ντράμερ των Viking, Μatt Jordan, που κοπανάει ΠΑΡΑ πολύ δυνατά στον δίσκο, είναι μαθητής του Gene Hoglan, ο οποίος βοηθάει στην επανένωσή τους το 2011. Αργότερα ο Dark Angel μπασίστας Mike Gonzalez θα παίξει στον ριγιούνιον δίσκο τους (που δεν έχω ακούσει ακόμη και θα έπρεπε).

Αλλά Time Does Not Heal. Εν ολίγοις (χαρ χαρ), ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ ριφ, απίστευτες εισαγωγές, σοβαρά, κάθε εισαγωγή κάθε κομματιού είναι ΕΠΟΣ, μεγαλείο κανονικό. Από το μπάσιμο του δίσκου με το ομώνυμο και το χτίσιμο υπέρτατης πόρωσης, στην Μισιρλού σε θρας έκδοση πριν υπάρξει Pulp Fiction στο Psychosexuality, στο μεγαλειώδες Α Subtle Induction. Όλα. Ριφάρες παντού. Παραγωγάρα. Στίχοι-δοκίμια για άλλη μια φορά από το κτήνος.

ΑΛΛΑ.

Δεν ξέρω τι συνέβη, αυτά τα vocal lines, αυτό το performance του Ron, δεν ξέρω ποιος φταίει - αλλά είναι στα αυτιά μου ΧΑ-ΛΙΑ. Οριακά μου χαλάνε τον δίσκο. Δεν έχω συναντήσει κάποιον άλλο άνθρωπο να μου πει "ΝΑΙ ΡΕ ΒΙΚ, ΝΑΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ, ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ" όλα αυτά τα 30 χρόνια μετά, αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου. Ο κατά γενική ομολογία (μάλλον, από όσο έχω καταλάβει επαναλαμβάνω) δεύτερος σημαντικότερος δίσκος Dark Angel για μένα έχει σκατά φωνητικά, πράγμα λυπηρότατον καθώς η μουσική σκοτώνει και πράγμα αξιοπερίεργον καθώς βρίσκω φοβερή την ερμηνεία του ίδιου τραγουδιστή στο Leave Scars. Your mileage will most probably vary. Mουσικά πάντως, καθαρίζουμε την λάσπη του Leave Scars, γινόμαστε ακόμα πιο technoκρατικοί (το ξανάκανα, συγγνώμη), τιγκάρουμε σε ποσότητα ριφ, αυτό είναι το Time Does Not Heal. ΔΙΣΚΑΡΑ για τους περισσότερους, προβληματικός για μένα.

Και λοιπόν; Μετά την διάλυση της μπάντας, έχουμε μια δισκογραφία χρυσάφι, ακόμα και αν είναι αμφιλεγόμενο το τελευταίο (με κολακεύω, όλοι οι οπαδοί τους το αγαπάνε γενικά), ακόμα και αν το πάρουμε στεγνά, το Darkness Descends στέκεται σχεδόν σαν το Bonded By Blood στην δισκογραφία των Exodus, δηλαδή μακράν, πολύ μακράν του δευτέρου σαν impact στην ιστορία της μέταλ μουσικής. Οι Dark Angel, the LA Caffeine Machine, είναι από τους Μεγάλους Πρωτοπόρους του Thrash Metal, ο Gene Hoglan θρυλικότερος ακόμη και η επιθυμία να δω live αυτά τα Τέρατα εξίσου τεράστια. Μιλάμε για ΑΠΩΘΗΜΕΝΟ.

Back to the Future

Ηράκλειο, ΙΤΕ, 2023.

Οι Dark Angel επανενώθηκαν πριν λίγα χρόνια για λιγοστά live. Πήραν μπρος όμως. Υπήρξε ένα αρχικό δράμα μεταξύ του Don Doty (τραγουδιστή των δύο πρώτων δίσκων) και των υπολοίπων, το οποίο ίσως δημοσιεύσω κάποια στιγμή, έτσι, for the record, καθώς είμαι σχεδόν βέβαιος ότι αυτό το reunion το πυροδότησε ο Don Doty. Εν τέλει, μετά από το δράμα που συμπεριλάμβανε ανακοίνωση για live στο Keep It True και κατοπινό ρεζιλίκι ακύρωσης, επίσημα επέστρεψαν με το lineup του Leave Scars (1989).

Λιγοστά λάιβ, αρκετό νέο merch, ανανεωμένο logo από τον Ed Repka (τρίτη φορά νομίζω που το κάνει αυτό;) και μια υπόσχεση πως κάποια στιγμή θα έχει και νέο δίσκο. Με κάποια χρόνια καθυστέρηση(!), στην αρχή του χρόνου μας έδωσαν teasers ότι ήρθε η ώρα του studio. Μετά μάθαμε τα τραγικά νέα του θανάτου του Jim Durkin. Εν τέλει, αν κατάλαβα καλά θα βγει ο δίσκος, την θέση του Jim έχει πάρει η γυναίκα του Gene Hoglan και κάπως έτσι φτάνουμε στην σημερινή ανακοίνωση.

Κοιτάξτε, τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά. Αν σας αρέσει το thrash metal γενικά, αυτό είναι ένα ιστορικό live, Α-ΧΑ-ΣΤΟ. Με τέτοιο ατομικό ρολόι στα τύμπανα, δεν υπάρχει περίπτωση η απόδοση να μην είναι καταδίκη (the band is as good as the drummer, να το θυμάστε). Δεν περιμένω ΘΑΝΑΤΟ όπως στα θρυλικά πλάνα της Ultimate Revenge 2 βιντεοκασέτας(!) - αλλά το μισό της απόδοσης της Χιλής να πιάσουνε (κάντε κλικ, ανοίγει η καρδούλα), θα μαζεύουμε κορμιά από τα πατώματα και τους τοίχους.

Chania Rock Festival 2019 - Μέρα δεύτερη: Demons and Wizards, Rotting Christ, Holocaust, Carthagods

Ημέρα Πρώτη: Uli Jon Roth, Doomocracy, Tarja Turunen, Sinheresy

Ξύπνησα με την πρωτόγνωρη πολυτέλεια να βρίσκομαι ήδη στα Χανιά, εν αντιθέσει με κάθε χρονιά που επέστρεφα μετά τη συναυλία στο Ηράκλειο. Καταπληκτική αίσθηση και όπως ακριβώς ένας χρήστης κινητού που πήρε smartphone δεν μπορεί πια να επιστρέψει σε μια συμβατική συσκευή, έτσι και εγώ δηλώνω (μπέιμπε) πως τέλος οι αυθημερόν μετακινήσεις, μεγαλώσανε τα παιδιά, από του χρόνου ΑΡΑΓΜΑ στην πατρίδα.

Στο θέμα μας τώρα, κατηφορίσαμε προς την παλιά πόλη και το λιμάνι, περνώντας φυσικά έξω από τον Προμαχώνα, όπου το αυτί μου έπιασε μια κιθάρα να κάνει τττρρρττττρρρρττρρρρ που είναι το γνωστό ερωτικό κάλεσμα του Jon Schaffer οπότε συμπέρανα ότι κάνουν το soundcheck τους οι Demons and Wizards. Δεν έχω δει ποτέ μου Jon Schaffer live και δεν ντρέπομαι καθόλου που αγαπάω πολύ τα πρώτα τους - εννοώ μέχρι το Burnt Offerings και συγκεκριμένα κομμάτια μετά - οπότε προς στιγμήν ένιωσα ένα πεταρισματάκι στα γεράματα, μου έκανε και μένα εντύπωση. Είναι και μια ιστορία με το πρώτο λάιβ τους που θα ήθελα να κουβεντιάσω με τον Jon αλλά τέλος πάντων, ξεφεύγω. Demons and Wizards το σημερινό δέλεαρ, δηλαδή για να ακριβολογώ, το δέλεαρ είναι το Fiddler on the Green και το γεγονός ότι θα δω από κοντά αυτά τα δύο άτομα.

Λιμάνι για μεταλλοκουβέντες

Η μέρα ξεκινάει με καφεδάρα στο λιμανάκι με εξέχουσες προσωπικότητες του ηλεκτρονικού και όχι μόνο τύπου, ιστορίες από τα βάθη του Metal Invader και του Rock Hard, για παρασκήνια, για εκπομπές, προγκρέσιβ καφέδες με ψαγμένες σκόνες (εγώ είμαι της λαϊκής φραπεδάρας) και γενικώς παρεάκι ισχυρό και μεταλλοκουβέντες. Κάποια στιγμή το μισό παρεάκι επιστρέφει στην δουλειά, το άλλο μισό πάει για μπάνιο, εμείς με την Πόπη ήμασταν απροετοίμαστοι για μπάνια, χωρίς μαγιώ, πετσετικά και τέτοια, δεν είχαμε δωμάτιο να γίνουμε άνθρωποι πριν το λάιβ, οπότε την βλέπουμε κουλτούρα και πάμε για βολταράκι στο αρχαιολογικό μουσείο.

Συμπαθητικό ήταν, όχι να τρελαθείς κιόλας, μικρό και ταπεινό, με τα ηλεκτρονικά συστήματα (δεκαετίας) να είναι εκτός πρίζας πεταμένα στις γωνίες (πιάσανε τόπο τα λεφτά) και να κάνει αφόρητη ζέστη. Η αίθουσα με το Mitsotakis Collection πάντως πολύ πιο φροντισμένη, το κολέξιον ψιλο-αδιάφορο και απογοητεύτηκα γιατί πουθενά δεν γράφει την ιστορία του για λίγη ίντριγκα. 4 ευρώ είσοδο είχε οπότε αξίζει τα λεφτά του - αλλά φυσικά σε σύγκριση με το αντίστοιχο Ηρακλείου είναι ψιλο-μηδέν, εκτός των ψηφιδωτών και των νομισμάτων και κανα-δυο κοσμημάτων. Το πρώην μοναστήρι του Αγίου Φραγκίσκου το οποίο το φιλοξενεί μου φάνηκε πιο ενδιαφέρον σαν χώρος.

Αρχαιολογικό Μουσείο Χανίων

Προσπερνάω λοιπές βόλτες και φαγιά, ακούσαμε λίγο μόνο τις Diamond Signs από απόσταση (Enter Sandman; κάτι πιο εκλεκτόν;), δεν νιώσαμε σαν να χάσαμε κάτι, άλλωστε επικρατούσε ζέστη και άπνοια που είναι καλό για τον ήχο αλλά ζόρι αν δεν έχεις καπέλο, λευκό μπλουζάκι - πάντα! ευχαριστώ Municipal Waste! - και δεν καβατζώσεις θέση στη σκιά. Πάντως φέτος είχε πιο πολλές θέσεις χάρη στα περισσότερα κιόσκια. Στην σκηνή πετυχαίνω τους παντελώς μου άγνωστους Carthagods και ομολογώ ότι ήμουν προετοιμασμένος για β' εθνικής μέταλ εκ Τυνησίας. Δεν είναι η φάση μου, γκρουβάρουν τα παιδιά αλλά είναι καλοί, πραγματικά αξιόλογοι, ειδικά ο κιθαρίστας με την ροζ κιθάρα (περιγραφή για πούλιτζερ, το ξέρω) σολάρει πολύ ωραία, ίσως λίγο φλύαρα με την έννοια ότι σολάρει και όταν μιλάει ο άλλος. Τον οποίο άλλο (τον frontman λέω) δεν τον πολυπροσέχω, ούτε θυμάμαι καμιά φωνάρα αλλά εν πάση περιπτώσει περνάει η ώρα ευχάριστα καθώς τα λέμε με καλό φίλο από το Ηράκλειο για εκατό χιλιάδες πράματα.

Carthagods, Τυνήσιο μέταλ

Είμαστε όμως εκτεθειμένοι στον ήλιο οπότε κινούμαστε προς τα αριστερά καθώς έχουμε κεντράρει μέρος να κάτσουμε σε σκιά και από εκεί παρακολουθούμε και τους Holocaust. Λεπόν, ανήκω σε αυτούς που θεωρούν μάλλον υπερεκτιμημένο το Nightcomers (δεν έχω ακούσει τα μετέπειτα), όχι ότι είναι κακός δίσκος ή δεν έχει (τρία) έπη αλλά να, δεν θεωρώ ότι είναι στο λέβελ των τεράστιων δίσκων του κινήματος (εννοώ Maiden, Diamond Head, Saxon, Satan, Angel Witch κλπ). Συγκεκριμένα περιμένω να ακούσω τα τρία έπη (Death or Glory, Heavy Metal Mania και Nightcomers) και φυσικά το Small Hours. Θα πει κανείς, φιλάρα, 3 περισσότερα κομμάτια από τους Demons and Wizards έχουν κατά την γνώμη σου και θα απαντήσω εξομολογούμενος ότι προτιμώ το Heavy Metal Mania και το Small Hours, σαφώς και πολύ περισσότερο παιγμένα από Gamma Ray και Metallica αντίστοιχα. Για καλή μου τύχη πάντως, ακούω και τα 4 κομμάτια και μπορώ να πω ότι αποδόθηκαν και πολύ καλά και με αγνή, ΕΜΠΕΙΡΗ, πραγματικά old school heavy metal πόρωση και πραγματικά τα ευχαριστήθηκα. Η παρατήρηση του φίλου Γιάννη για το πόσο προχωρημένη ριφολογία και songwriting είχαν τα άτομα είναι απολύτως εύστοχη και μου θυμίζει πέρυσι που έβλεπα τους Diamond Head να τα γαμάνε όλα στο Ηράκλειο. Ο κόσμος από όσο έβλεπα ανταποκρίθηκε επίσης στα συγκεκριμένα κομμάτια σχετικά θερμά (στα τρία μάλλον, δεν είδα κάποιον ενθουσιασμό στο Nightcomers), με τα Death or Glory και Heavy Metal Mania (φυσικά, τελευταίο κομμάτι κιόλας) να ξεχωρίζουν. Καθόλου άσχημα αλλά σε γενικές γραμμές παρακολουθούσε ευγενικά περισσότερο παρά πορωμένα. Οι Holocaust πάντως το ευχαριστήθηκαν σίγουρα, αργότερα τους έβλεπα στο τείχος πάνω να βγάζουν φωτογραφίες ο ένας τον άλλο με φόντο το ηλιοβασίλεμα και τα Τσάνια μάτζικ που σας πρήζω κάθε χρόνο.

Holocaust, Old Brigade of Scottish Heavy Metal

Δε Tσάνια Έπικ Φάκιν Μάτζικ (κλεμμένη από τοίχο διοργανωτή)

Δεν το κουνάμε ρούπι από την καβάτζα μας, με περιμένει δίωρη οδήγηση πίσω στο Ηράκλειο μετά το λάιβ, οπότε κάνω μέγιστη οικονομία δυνάμεων, παρατηρώντας από απόσταση. Το αυτό κάνω και για τους Rotting Christ, οι οποίοι έχουν πάλι νέα μέλη στην κιθάρα (Γιάννης από Slitherum) και το μπάσο (τον Κώστα των Chronosphere). Δεν είμαι γενικά οπαδός της μπάντας αλλά υπάρχουν διάσπαρτα κομμάτια που μου κάνουν κούκου και δεν με χαλάνε. Επίσης, στην τελευταία τους φάση που έχει ψιλο-ξενερώσει αρκετό κόσμο (κυρίως στη διάρκειά της και την επανάληψη της άριφφης - εγκεφαλικό ο Μπαμπινιώτης- ατμοσφαιρικής προσέγγισης), δηλ. από το Κατά τον Δαίμονα και πέρα, εμένα μου αρέσουν πολύ κάποια πράγματα. Λάιβ να πω την αλήθεια δεν αποδίδονται τόσο καλά, "κινηματογραφικά" και ατμοσφαιρικά αν θέλετε, ή μπορεί να μου φάνηκε εμένα έτσι λόγω ήλιου και κόντεξτ; Xibalba π.χ., περίμενα να νιώσω περισσότερο, χάθηκε η τελετουργίλα όμως και ο ήχος δεν ήταν και πολύ καλός. Επίσης δεν θυμάμαι τον Σάκη να μετράει στο τέσσερα για να ξεκινήσει ο χαμός και σε σημεία ψιλοΣέθιζε κάπως σαν παρουσία, αλλά ο κόσμος ανταποκρινόταν σίγουρα (όπως και στον Σεθ) οπότε τι να λέω και εγώ; Πάντως είναι πολύ συμπαθητική φυσιογνωμία στο σανίδι και όταν ευχαριστεί (συχνά) τον κόσμο μου φαίνεται πηγαίος. Ο Κώστας στο μπάσο επίσης τραβάει τα βλέμματα, δίνει πόνο και ελικοπτεράκι, πορώνοντας και παρέχοντας μπόλικη νεανική ενέργεια. Το περισσότερο ξύλο πέφτει στα πιο κλασικά πράγματα (Societas..., King of the Stellar War, Non Serviam) και βέβαια να πούμε ότι τα πράγματα βελτιώθηκαν όταν άρχισε να σουρουπώνει. Εγώ εξομολογούμαι βέβαια ότι χάζεψα πολύ την θέα (και τους Holocaust που χαζεύανε την θέα) αλλά εν πάση περιπτώσει μιλάμε για ένα καλό λάιβ. Θα μπορούσε και καλύτερο ενδεχομένως, μια χαρά όμως.

RC κατά τους δαίμονες εαυτών

Και μετά ήρθε η ώρα για το κυρίως πιάτο. Δεν θα μακρηγορήσω. Ο ήχος δεν ήταν ο καλύτερος γιατί είχε μια αδικαιολόγητη ένταση που μάλλον ενοχλούσε παρά έδινε πόνο. Παρατηρήσεις άμεσες: Στην σκηνή είναι τα 3/4 των Blind Guardian. Ο Schaffer είναι ρυθμικός κιθαρίστας μπετό, γελάνε κάποιοι αλλά πολύ κακώς, είναι κλάσης Hetfield το άτομο. Ο Χάνζι πάλι τα ΕΣΚΙΣΕ όλα, είναι σε πάρα πολύ μεγάλα κέφια, γου-στά-ρει που είναι εκεί, συγκεκριμένα στον Προμαχώνα στα Χανιά με αυτό το κοινό, δεν εννοώ γενικά στο σανίδι. Δεν έχει άλλες λάιβ υποχρεώσεις οπότε στα παπάρια του όλα και ξεσκίζεται και θυμάμαι τις κουβέντες που λέγανε για τον Eric Adams ότι κράταγε μόνος του ένα λάιβ ολόκληρο - ε, κάπως έτσι και εδώ, αν και επαναλαμβάνω ότι προσωπικά απολαμβάνω την παρουσία του Schaffer, έχει κάτι και αυτός από την εποχή των πρώτων συνεντεύξεων του, πριν αρχίσει τις χοντρές γραφικότητες με τους αετούς και τους αφελείς αναρχοπατριωτισμούς του. Τότε που έβγαζε (ακόμα την βγάζει βασικά) μια αυθεντικότητα και ειλικρίνεια και ένα χατζημεταλλάδικο πείσμα που προσωπικά εκτιμώ ιδιαιτέρως ("τι είναι της μόδας τώρα; στα παπάρια μας, εγώ θέλω να παίζω *αυτά*").

Tα 2/4 των Blind Guardian ουρλιάζουν επικά

Jon Schaffer. Τον αγαπάω πιο πολύ από ότι ήξερα.

Heaven Denies, ok, όμορφο και ακόμα πιο όμορφο λόγω Hansi αν και στην αρχή η ένταση της φωνής ανεβοκατεβαίνει, τουλάχιστον εκεί που είμαστε. Poor Man's Crusade αναγνώρισα επίσης και διαπιστώνω ότι λάιβ οι Demons and Wizards μου αρέσουν πολύ περισσότερο από ότι στο στούντιο που πέρασαν και δεν ακούμπησαν (πλην του ενός άσματος, είπαμε). Τώρα όμως τι να πω; Λίγο η αύρα των 2, η αύρα του Marcus (αγαπάω BG, τα ξανάπαμε), η αύρα του CRF, τα vibes εκατοντάδων ατόμων που ζουν αυτό που ζω στον υπερθετικό βαθμό, βασικά είμαι και άνιωθος δίπλα τους, πώς να το πω; Περνάω αναπάντεχα πολύ καλά. Τα πράγματα παίρνουν ακόμα πιο ευχάριστη τροπή όταν σκάνε τα 2 Blind Guardian καραέπη (Welcome to Dying και Valhalla, αυτομάτως στα highlight) και όσο ηλίθιο και αν σας ακούγεται πραγματικά γουστάρω που τα βλέπω με τον Schaffer να τραγουδάει στίχους και να πορώνεται, θέλω να αγκαλιάσω όλους τους χατζημεταλλάδες του κόσμου, να πιαστούμε χέρι-χέρι και ο κύκλος θα ήταν πολύ-πολύ μεγάλος και ολόκληρη τη γη θα αγκάλιαζε θαρρώ να'ούμε χιέτσι. Ι Died for You, ε, χμ, οκ, να αφήσουμε τα χέρια τώρα, ε; Εγώ πάω έξω για τηλεφωνική επικοινωνία με τη γιαγιά και την κόρη ("μπαμπά, θα μου διαβάζεις Χάρυ Πότερ όταν έρθεις!"), δεν με νοιάζει και τόσο που χάνω το κομμάτι είπαμε αλλά ο Hansi, να το πούμε, δίνει ρεσιτάλ. Το αυτό κάνει και στο Burning Times, το οποίο είναι πολύ πιο ευπρόσδεκτο από το A Question of Heaven που φοβόμουν ότι θα ακούσουμε αλλά που να πάρει, χάθηκε ένα κομμάτι της τούμπανης τριλογίας στο τέλος; Τέσπα. Η μισή απόλαυση του λάιβ είναι ο Hansi και το κέφι του, τα λογύδριά του και τα γαμημένα επικά ουρλιαχτά του, κατευθείαν βγαλμένα από το Imaginations, μου σήκωσε την τρίχα το κάθαρμα παραπάνω από μια φορές και σε κομμάτια που δεν ήξερα πώς τα λένε. Το φινάλε φυσικά ήρθε με το έπος επών Fiddler on the Green, που φυσικά ήταν υπέροχο αλλά ίσως είχα επενδύσει πολύ πάνω του γιατί δεν συγκλονίστηκα και τόσο. Βασικά ο λόγος ήταν ο μέτριος για τα δεδομένα του διημέρου ήχος, ένταση και ψιλο-μπλέξιμο των οργάνων, όχι τίποτα κακό, καλός προς το μέτριο όμως. Βέβαια όταν ο άλλος πετάει τις κραυγές εκεί που πρέπει, τι να σας λέω τώρα...

Κλόπιραϊτ: Demons and Wizards FB

H βραδιά λήγει θριαμβευτικά, κατευθυνόμαστε στην έξοδο, χαιρετάμε κόσμο (γεια σας Γιάννη, Θοδωρή και Ηλία!), αποχαιρετάμε με αγκαλίτσα ζεστή τον ήρωα Γιάννη Αναστασάκη (πώς στεκόταν όρθιος με την κούραση που είχε δεν ξέρω), εκφράζουμε τις θερμές μας ευχαριστίες για ακόμη ένα επικό διήμερο και εννοείται δίνουμε ραντεβού για του χρόνου. Chania Rock Festival FUCKING RULES!

Επόμενη στάση: Ηράκλειο και Over the Wall, Doro, Sacral Rage (μωρή μπαντάρα!), Παπακώστας λατρεία, Manowar μεθαδόνη και Δημητρο-παρεάκια για τρελό κέφι!

Φωτογραφίες κλεμμένες από το Photo Report του Rock Hard (Λευτέρης Τσουρέας)

Chania Rock Festival 2019 - Mέρα Πρώτη (Uli Jon Roth, Doomocracy, Tarja Turunen, Sinheresy)

Περάσαμε πάλι πανέμορφα. Είδαμε πάλι ένα σκασμό κόσμο από φίλους και γνωστούς και φυσικά πριν και μετά το φεστιβάλ κάναμε τις βολτάρες μας στα Χανιά (και τις πέριξ επικές παραλίες οι περισσότεροι) που είναι η μισή φάση. Είναι το μοναδικό ελληνικό φεστιβάλ που θα συνιστούσα ανεπιφύλακτα να κλείσετε εισιτήρια χωρίς να γνωρίζετε καν ποιος θα παίξει γιατί τα λεφτά σας θα τα έχετε ήδη βγάλει και μόνο λόγω προορισμού και σκηνικού.

Προφανώς και τα λέω μετά γνώσης λόγου (putting my money where my mouth is που λένε και στα Τοπόλια), μιας και φέτος δεν υπήρχε το όνομα που προσωπικά κόβω φλέβες - αν και στην πράξη τα πράγματα ήταν πολύ-πολύ καλύτερα από ότι περίμενα. Εν ολίγοις (λολ) θα προσπαθήσω να μεταφέρω το κλίμα και τας εντυπώσεις μου ξεκινώντας από την κορυφή:

Sails of Charon, Ιn Trance παρείχαν ανατριχίλες γνήσιες και μάλλον αναπάντεχες μιας και προσωπικά δεν περίμενα να συγκινηθώ τόσο. Κάπου κυκλοφορεί ένα βίντεο με γνωστό τραγουδιστή doom metal μπάντας και τον υποφαινόμενο να αμολάνε τσιρίδες (αλά Boals) και νομίζω στην έκφραση και κινησιολογία αντικατοπτρίζεται πλήρως η βαριά πόρωσις.

Για τον Ούλι (ούλοι μαζί: "Ούλι! Ούλι! Ούλι!") έχω να πω ότι είναι εξωφρενικά συμπαθής φυσιογνωμία, με αύρα βαριάς ιστορίας γύρω του, ακόμα και με το ντύσιμο Ζωζώς Σαπουντζάκη που εμφανίστηκε, τεράστια μαύρη μπλούζα ως το μπούτι, σαν 12χρονου μεταλλά, έντονα διακοσμημένη με χρυσούς μαιάνδρους, κάπου χαμογελά η μοδίστρα του Ντέμη Ρούσου.

Επίσης η Sky Guitar είναι εντυπωσιακό εργαλείο τουλάχιστον, με ένα τρέμολο σαν στέκα ποδηλάτου, διακόσμηση λατέρνας και γενικά νομίζω είναι αντιληπτό ότι η οπτική παρουσία του ανδρός ξεχώριζε αλλά δεν μας έβγαινε ασεβής η καζούρα, το άτομο το αγαπάς και αναγκαστικά το σέβεσαι, είναι η αύρα που λέγαμε.

Uli Jon Roth: Τεράστιος από κάθε άποψη

Μουσικά, πέραν των 2 highlights που πήραν το βραβείο χαϊλάιτ της ημέρας (και σίγουρα ανήκουν στα τοπ του φεστιβάλ μαζί με τον Χάνζι αλλά αυτό είναι για επόμενο ποστ), πραγματικά απόλαυσα και τα κομμάτια που δεν γνώριζα, 70ς τεχνοτροπία που πραγματικά ζωντανεύει στο σανίδι. Σε αυτό συνέβαλλαν τα μέγιστα οι παίχτες που είχε γύρω του, φανταστική φωνή και ο κιθαρίστας που μοιράστηκε τα καθήκοντα με τον Uli, ντράμερ κλάσης που κοπάναγε σωστά και στιβαρότατα. Επίσης να σημειώσω ότι ήταν ο τυχερός της ημέρας που έπεσε ακριβώς στην ώρα που δύει ο ήλιος, τα γράφω κάθε χρόνο, γιατί κάθε χρόνο είναι το ίδιο υπέροχο θέαμα. Ηλιοβασίλεμα στον Προμαχώνα με θέα τη θάλασσα, πιουρ μάτζικ.

Δεύτερη θέση στο γαμηστερόμετρο του υπογράφοντος πήραν αναμενόμενα οι Doomocracy, τη μουσική των οποίων αγαπώ πολύ και ακούω τακτικά, Solitude Aeturnus με δόσεις Memento Mori και US Metal, εξαιρετικά φωνητικά, ε, λογική η αδυναμία που τους έχω...

Doomocracy με σεβαστικό μπλουζάκι, μπράβο, μπράβο

Μπήκαμε στο χώρο όταν τέλειωναν το The End is Written, το ομώνυμο έπος από το ντεμπούτο τους και ακολούθησαν άσματα και από τους 2 δίσκους τους. Ηighlight για μένα ήταν το αγαπημένο μου κομμάτι τους, το Guardian Within αλλά κάθε στιγμή ήταν μια απόλαυση, η οποία μετριάστηκε μόνο από τον δυνατό ήλιο και την χλιαρή συμμετοχή του κόσμου μπροστά στη σκηνή, λογικά λόγω του προαναφερθέντος ήλιου. Μόνο 30 λεπτά στην διάθεσή τους, το οποίο όμως μπορεί να ήταν και σχετική ευλογία διότι αν παρέμεναν και άλλο στην σκηνή με τα βαριά μαύρα ρούχα δεν ξέρω αν θα έμενε τίποτα να ηχογραφήσει τον πολυαναμενόμενο τρίτο δίσκο τους (τον περιμένουμε του χρόνου).

Οι Iταλοί Sinheresy έπαιζαν μοντέρνο μέταλ με εναλλαγή γυναικείων και ανδρικών φωνητικών (συνεννοηθήκαμε, το ξέρω). Δεν ήταν κακοί. Δεν ήταν και κάτι ιδιαίτερο επίσης και περισσότερο θυμάμαι φάτσες και σουλούπια παρά μουσική. Δεν έδινα και μεγάλη σημασία είναι η αλήθεια. Ήταν η ώρα που κάναμε πηγαδάκια, ανταλλαγές απόψεων και καφρίλας και φυσικά χάζεμα του περιβάλλοντος χώρου. Θυμάμαι το ρεφρέν του τελευταίου κομματιού Out of Connection αλλά δεν είναι ευχάριστο το εφέ, είναι αυτό το πράμα που θέλεις να το ξεχάσεις αλλά δεν μπορείς, ymmv.

Sinheresy: αντιθέσεις

Πολύς ξένος κόσμος, περισσότερος θαρρώ από κάθε άλλη χρονιά (κάτι που ίσχυε και πέρυσι), με γνωστές φάτσες που σημαίνει ότι σιγα-σιγά το φεστιβάλ καθιερώνεται στη συνείδηση του κόσμου ως ιδανικό για μέταλ τουρισμό (well, DUH! Kρήτη το καλοκαίρι, δεν υπάρχει σύγκριση). Επίσης πολλοί γονείς είχαν φέρει και τα παιδιά τους, δεν μπορώ να πω όμως ότι ζήλεψα όταν έβλεπα το βράδυ ηρωίδες μανάδες να τα έχουν στην αγκαλιά τους να κοιμούνται (;) ενώ βάραγε η μπάντα της Tarja. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν καλύτερο από το 6χρονο που έτρεχε γύρω-γύρω στους Demons and Wizards στα μετόπισθεν την επομένη. Εμείς πάντως είχαμε καταφύγει στην πατροπαράδοτη πρακτική της γιαγιάς-μπέιμπι σίττερ και νομίζω κάναμε την καλύτερη επιλογή...

Headliner λοιπόν η Tarja Turunen και αν σας πω ότι περίμενα με αγωνία το λάιβ θα σας έλεγα χοντρά ψέμματα καθώς δεν με αφορούν σχεδόν καθόλου οι Nightwish (πιο πολύ τους έχω παρακολουθήσει σε reaction videos, τρου στόρι), πόσο μάλλον η σόλο καριέρα της πρώην τους. Περίμενα ένα ευχάριστο ποπ/ροκ λάιβ, έλεγα ίσως ακούσω και το Phantom of the Opera, τέσπα, θα κάνουμε χάζι. Αυτό που είδα ήταν πολύ πιο χέβυ από αυτό που περίμενα, μοντέρνο μέταλ με χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες (...αισθάνομαι το τζενέρικ του πράματος και που το έγραψα) με τσελίστα, μπόλικα πλήκτρα "συμφώνικ", ομολογουμένως ηχάρα (γενικά ό ήχος ήταν πολύ καλός και τις 2 μέρες) και την Τάργια ντυμένη στα πέτσινα από πάνω έως κάτω (πώς την πάλευε με τη ζέστη δεν ξέρω, Φινλανδέζα κιόλας, ψυχρόαιμο ενδεχομένως) να "ροκάρει". Κοιτάξτε, το έχω πει ότι δεν μου αρέσει να χαλάω τη ζαχαρένια του άλλου - και ήταν πολλοί οι άλλοι στο χώρο που απολάμβαναν το λάιβ. Πολλά κορίτσια πολύ ευτυχισμένα με την μαμά τους παρέα και το εννοώ ότι ήταν μια πολύ χαριτωμένη εικόνα και προφανώς θα αποτελεί αγαπημένη τους ανάμνηση, κόσμος που τραγούδαγε τους στίχους (και πίσω ακόμη) οπότε τι να λέω και εγώ ο κάφρος.

Ε, θα σας πω τι έλεγα έτσι κι αλλιώς, μεταξύ μας μωρέ. Τάργια οπαδοί σταματάτε εδώ, ακολουθεί εμπαθές κείμενο κομπλεξικού κάφρου, απαπα.

ΔΕΝ μου κάθεται αυτό το σοπράνο οπερατικό στυλ με τις χέβυ κιθάρες, ρε παιδιά, με ενοχλεί κιόλας, μου βγάζει παβλοφικά αντανακλαστικά μεταλλοπατέρα στριμμένου. Ίσως να με τράβαγε μια φωνή με γρέζι και λίγο τσαμπουκά, λίγο τσαγανό βρε αδερφέ. Επίσης, αυτό που έβλεπα απλά δεν με έπειθε ως πηγαίο. Η κινησιολογία και οι χειρονομίες και οι εκφράσεις εμένα μου βγάζανε cringe και βασικά αυτό που μου έμεινε ήταν η μπάντα και η μουσική από την μία και η Τάργια από την άλλη σαν λάδι και νερό. Αρτιότατη φωνή φυσικά, ανετότατη, δύναμη σε κάθε νότα, από την άλλη μια τυπική σοπράνο φωνή. Σε κάποια φάση έκανε και κάτι φωνητικά ο κιθαρίστας (ή μπασίστας, θα σας γελάσω) αλλά του έβγαιναν σε ύφος Σαπφούς Νοταρά στο γνωστό σουξέ της "Μπουρλότο". Highlight ο φίλος μου ο Κολλημένος, με μπλουζάκι Razor ο οποίος έχει πιει τη Σούδα σε μπύρες και κοπανιέται στο Over the Hills and Far Away (εντάξει, πάσο), το οποίο ήταν και το μοναδικό πράγμα που αναγνώρισα σε όλο το λάιβ. Αν θέλετε να μάθετε το σετλιστ και αν έπαιξε τίποτα από Nightwish εκτός της διασκευής, μπορείτε να διαβάσετε κάποια σοβαρή ανταπόκριση από κάποιον σοβαρό άνθρωπο, δεν έχω την παραμικρή ιδέα.

Tarja Turunen: Heavy metal to the end να πούμε χιέτσι

Αν αναρωτιέστε πότε φύγαμε από το χώρο για να χλαπακιάσουμε όπως κάνουμε κάθε χρόνο (γιατί φυσικά έχετε μάθει απέξω κάθε ριπόρτ για τα Χανιά που υπάρχει στο μπλογκ), η απάντηση είναι ότι φέτος οι παροχές εκτοξεύτηκαν και εκτός από νερά, μπύρες αλλά και ποτάρες (έπαιζε πολύ το Μοχίτο, ιδανικό για το λιοπύρι όπως το συστήνουν όλοι οι γιατροί), είχε και καντίνα με ευμεγέθη σουβλάκια που τα βάζανε σε μεγάλες πίτες τιγκαρισμένες με πατάτες και πρασινάδες παντός είδους - ταληράκι αλλά κτήνος που σε χόρταινε. Είχε παγωτατζίδικο(!) και μια καντίνα με ασιατικές γεύσεις όπως έλεγε (είδα Ινδία, Πακιστάν, δεν εμελέτησα όμως) η οποία μύριζε καλά, ειδικά το Chicken Tikka. Οπότε λιγδώσαμε το αντεράκι βραδιάτικα, καθίσαμε κιόλας στα διαθέσιμα τραπέζια, μεγάλη φασάρα, τύφλα να έχει ο εξώστης των Στάτλερ και Γουώλντορφ.

Πού ήμασταν; Α, ναι, σε κάποια φάση μας ευχαρίστησε για το "σουπόρτ" τόσα χρόνια ("χαχαχα, "σουπόρτ"" - κωλόγερος αγγλομαθής, μπράβο μεγάλε, κάνε accent shaming) ενώ κάποια στιγμή μας προλόγισε ένα κομμάτι για τον πλανήτη που κινδυνεύει και πεθαίνει και όλα αυτά και ενώ τραγούδαγε για τις τραγωδίες, το video wall από πίσω έδειχνε οικολογικές καταστροφές και πραγματικά τραγικές εικόνες με εξαθλιωμένα παιδιά. Εντωμεταξύ η Τάργια χοροπήδαγε χαρούμενη λες και έπαιζε ποπ ("λες και") που μιλάει για δυο ζαχαρωτά που γίνανε φίλοι και παίζανε μπουγέλο στα λιβάδια. Δεν ξέρω, προσωπικά θα πρότεινα να προσαρμόσει το ύφος, ακούω πως ο Draiman των Disturbed το έχει περισσότερο, κλαίει πχ όταν πρέπει στο κατάλληλο σημείο. Εμ, άλλο λέβελ.

11:30 η ώρα τα πάντα είχαν τελειώσει και για πρώτη φορά με την Πόπη θα διανυκτερεύσουμε στα Χανιά, που σημαίνει βραδυνή έξοδο με παρεάκι για μπύρες και ά-πει-ρη μεταλλοκουβέντα. Κάναμε περασιά από Avalon αλλά μιας και γινόταν ο χαμός και εκείνη την ώρα έπαιζε (καυλερούς) ZZ Top, προχωρήσαμε πιο κάτω προς Barfly, όπου οι βρώμες έλεγαν ότι το πρόγραμμα θα έχει καφρίλες. Ε, μετά από τέτοια πρέζα συμφωνικού "μέταλ" με το που σκάμε και ακούμε Slayer, ε, πώς να το κάνουμε, άνοιξε η καρδούλα. Μπράβο στον Βάιο (δεν το ξέρω το παληκάρι αλλά οι γύρω μου δίνανε εύσημα), έκανε καλή δουλειά, ακούσαμε και Coroner, Annihilator, Metallica από το Kill 'Em All, νεράκι η μπυρίτσα. HMRM, φουσκωτές flying V (πάντα εκεί), ο Σάκης των RC με τον κόσμο, τουρίστες να περνάνε και να χαζεύουν, κατά τις 2 (;) και έχοντας οδηγήσει από Ηράκλειο και συνυπολογίζοντας την CRF κούραση, αποσυρθήκαμε. Ξαναπερνώντας από το Avalon, ο κόσμος είναι ακόμα περισσότερος και την επομένη μάθαμε ότι ο Uli ο Υπέροχος ήταν εκεί με τον λαό αγκαλιά, απλός και προσιτός και με αντοχές στο ξενύχτι σύμφωνα με πληροφορίες. Εγώ θυμάμαι να μπαίνω στο δωμάτιο να γδύνομαι και να σωριάζομαι στο κρεβάτι. Μέρα πρώτη λήξις!

Ημέρα δεύτερη: Demons and Wizards, Rotting Christ, Holocaust, Carthgods

Όπως ίσως κατάλαβαν οι πιο παρατηρητικοί ανάμεσα στους αναγνώστες, οι φωτογραφίες εκλάπησαν νομίμως από το Rock Hard (πού το καταλάβατε ρε τσακάλια;) και τα κρέντιτς ανήκουν στον Λευτέρη Τσουρέα

Live report: Underground Rises Vol. VI - Death Courier, Rapture, Mentally Defiled, Violent Definition

Ηράκλειο, 16 Ιουνίου, 2018:
Death Courier, Rapture, Mentally Defiled, Violent Definition ++

Είχα ξεκινήσει να γράφω ένα ωραίο, ζουμερό (ή πρηξαρχίδικο, ατελείωτο, όπως θέτε πείτε το) live report για το φεστιβάλ του Βόμβου - Underground Rises Vol VI και μου το έφαγε το txt που σώθηκε με ANSI χωρίς ελληνικά εγκατεστημένα και κατέληξε ένας αχταρμάς ερωτηματικών. :(

OΠΟΤΕ εν ολίγοις (εδώ ένας Δημήτρης γελάει υστερικά):

Δεν είδα Pure Violent Hedonism.
Eίδα Obzerv αλλά από απόσταση, πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν, groove με τεχνικές τσαχπινιές που γίνεται πιο ενδιαφέρον από το μέσο όρο - αλλά με έχασαν με τα πολύ generic φωνητικά τους. Αντιστάθμιζε το πάθος και η παρουσία του τύπου αλλά πλέον δεν μπορώ άλλο τέτοια φωνητικά.

Μετά όλα απογειώθηκαν. Violent Definition έσπειραν το σύμπαν τούπα-τούπα. Σημαντικά πιο ψαρωτική απόδοση από ότι στο δίσκο και προφανώς φταίει ο Maelstrom στα τύμπανα που κατεδάφισε και ανέδειξε το "DRI ζωσμένο σφαίρες" θρας τους. Από ντροπαλό κοινό σε ημικύκλιο γύρω από την σκηνή σε απόσταση αμηχανίας, σύντομα ξεκίνησαν οι καφρίλες και η βίαια φιλική διασκέδαση.

Μαγικά, μέσα σε μια στιγμή, η μπάντα μετατράπηκε στους Mentally Defiled καθώς είναι ακριβώς τα ίδια μέλη με τους Violent Definition (!) και μουσικά η αλλαγή ήταν σχεδόν ανεπαίσθητη αλλά υπαρκτή. Λιγότερο κόλλημα στο τούπα τούπα, κομμάτια περισσότερο βασισμένα στην ριφολογία και ένα Thrash Till Afterlife που με συγκλόνισε, συγκινητικά φανταστικό. Στο δίσκο δεν με συγκλονίζει (έπος βέβαια) οπότε μου λέει αυτό ότι η μπάντα σαρώνει ζωντανά. Με λίγα λόγια η φάση έχει δέσει πολύ-πολύ καλά.

Πανάξιοι όλοι τους, καταπληκτικό σετ και μπράβο τους που σχεδόν επιβλήθηκαν στον παραδοσιακά μέτριο ήχο της Στοάς (το θέτω κομψά), μέτριες μπάντες θα είχαν εξαφανιστεί. Αυτοί βγήκαν και από πάνω κιόλας. ΑΧΑΣΤΟΙ σε οποιαδήποτε μορφή τους (Violent Definition ή Mentally Defiled).

Οι Rapture που ακολούθησαν, ατύχησαν με την προχωρημένη ώρα (περισσότερα παρακάτω) και τον κόσμο που κάθε φορά που τέλειωνε μια μπάντα το σετ της έβγαινε από το τροπικό χαμάμ της Στοάς για αέρα (έμπαινε σιγά-σιγά μετά...) αλλά πραγματικά κατεδάφισαν τα πάντα. Σαφέστατα ανώτεροι από την φορά που άνοιξαν τους Vektor (που δεν είχαν πάει καθόλου άσχημα), αυτή τη φορά τα πράματα ήταν επικίνδυνα. Επιβλήθηκαν του κακού ήχου και με το παραπάνω, αποτέλεσμα του φοβερού δεσίματος. Το Paroxysm of Hatred ήδη έχει κερδίσει τις εντυπώσεις (πάει καρφί στην δεκάδα φέτος) και αποδόθηκε όπως του έπρεπε. Καταπληκτικό λάιβ, λύσσα ΜΕΤΑΛ, κουτσούνια και αγάπες όλοι τους με πρέποντα μπλουζάκια (βραβείο στην MOD με το καλύτερο backprint ever), μην τους χάσετε ακόμα και αν τους έχετε δει παλιά, έχει ανέβει το λέβελ.

Οι Death Courier βγήκαν 3 παρά κάτι τα ξημερώματα. Η βροχή για μια ακόμη φορά καταράστηκε το φεστιβάλ και μετατόπισε την ώρα έναρξης κατά 3 ώρες οπότε προφανώς πολλοί είχαν ήδη παραδώσει πνεύμα. Εγώ ως άνθρωπος της διπλάσιας και κάτι ψιλά ηλικίας των Rapture ήμουν αλοιφή ήδη από τους Violent Definition (!) οπότε μπήκα ξανά για να δω τουλάχιστον 2 κομμάτια των Death Courier, από ιστορική και ηθική υποχρέωση και επειδή άτομα που εμπιστεύομαι ορκίζονται στο λάιβ τους.

Έμεινα για 6-7 κομμάτια τελικά γιατί απλά γαμούσαν στο old school death metal τους με μια ΦΩΝΑΡΑ όπως πρέπει να είναι οι death metal φωνές και κομμάτια που δεν κούραζαν. Όπως και στους προηγούμενους 3, αναρωτήθηκα τι ΛΑΪΒΑΡΑ γιγατόνων θα είχαμε δει αν είχαν ΚΑΙ καλό ήχο από πάνω. Προσέξτε εδώ, ο ήχος δεν ήταν ελεεινός που να καθιστά την συναυλία άχρηστη, ήταν όμως βαβουριάρικος και δεν ευννοούσε τις λεπτομέρειες καθόλου (να ακούσεις κάθε πιατίνι, κάθε ακροβασία των μπασιστών, κάθε λεπτομέρεια του ριφ κλπ) - παρόλα αυτά οι συνθέσεις βγήκαν γιατί όλες οι μπάντες καταδίκαζαν με την απόδοσή τους. Πρέπει να έχασα κάνα δεκάλεπτο - τέταρτο από την εμφάνισή τους, πάντως αυτό που είδα μου λέει ότι πρέπει να τους ξαναδώ σε καλές συνθήκες να γουστάρω την ζωή μου.

Σε γενικές γραμμές αυτό ήταν το καλύτερο φεστιβάλ του Βόμβου που έχω παρακολουθήσει προσωπικά, θα πρήξω αναγκαστικά με συγχαρητήρια τους διοργανωτάς (ΒΟΜΒΟΣ Μουσικός Πολιτιστικός Σύλλογος) και την Στοά 60 που υπηρετούν το DIY επί συναπτά έτη με απτά αποτελέσματα και όλα αυτά με κουτί προαιρετικής ενίσχυσης. Μόνο για αυτό το τελευταίο θεωρώ ότι δεν έχει δικαίωμα στο παράπονο κανένας για την οργάνωση, τον ήχο, την αλλαγή διεξαγωγής ή τον χώρο, που ΟΚ, δεν ήταν τέλεια και ιδανικά αλλά επαρκέστατα τουλάχιστον. Άξιοι! Και του χρόνου με Mr. Marcaille!

Live report: Morgana Lefay, Sacred Steel live in Athens

Επιστρέφοντας από την Αθήνα άρρωστος λόγω ταλαιπωρίας αλλά και λίαν ενθουσιασμένος λόγω λάιβ και παρέας, έγραψα με το ζόρι μπροστά στην οθόνη που μου έκαιγε τα μάτια το κάτωθι κείμενο, για μια εκπληκτική, ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ συναυλία από κάθε άποψη.

Μια εκπληκτική συναυλία με τρομακτική απόδοση από αυτή την φωνάρα που λέγεται Τσαρλς, αναλλοίωτη στο χρόνο. Με την ίδια ένταση, θεατρικότητα, το ίδιο γρέζι, εν ολίγοις με την μοναδικότητα που τον κατατάσσει εύκολα στους αγαπημένους έβερ. Η μπάντα έσπειρε, το σετλιστ ήταν θαυμάσιο αν και φυσικά με τέτοια δισκογραφιάρα έλειψαν πάρα πολλά έπη επών, όπως ακριβώς πάντα θα λείπουν έπη επών από ένα λάιβ Maiden, Metallica, King Diamond, Running Wild ή Coroner ή Wolf (μιλάμε για δισκογραφικά σερί που πάνε και πάνε). Οι κύριοι εδώ έχουν ένα σερί 9 δίσκων, για να μην ξεχνιόμαστε.

Οι Sacred Steel με διασκέδασαν, ειδικά στα κομμάτια που γνώριζα (έχω μείνει βασικά στα 4 πρώτα και ένα πασάλειμμα στα μεταγενέστερα), δυστυχώς ο ήχος έπασχε και νομίζω έπασχε λόγω μπάντας. Έπαιζαν με δανεικές κιθάρες (ευγενική χορηγία του John Anagnostou, εξού και η Acid Death ζώνη για όσους το παρατήρησαν) και ίσως να έφταιγε αυτό για το γεγονός ότι δεν άκουγες ξυράφι τις ριφφάρες τους. Αλλά λίγο η μεγάλη συμπάθεια στην Ιερά Καράφλα, λίγο τα έπη Wargods of Metal, Metal Reigns Supreme, Metal Is War, μια χαρούλα περάσαμε και ανεχτήκαμε και τους μασώνους και ημι-μασώνους που δεν την παλεύανε και μιλάγανε για αίσχη! Θα έβαζα ένα συνολικό 7 στην εμφάνιση με στιγμές του 9.

Αλλά, το θέμα ήταν οι Morgana Lefay (Λεφέι, και τώρα πρέπει να μάθω να μην τους λέω Λεφάι πια...). Κατευθείαν έσπειραν, με ήχο (αυτόν τον signature ήχο του Tony), με δέσιμο, με δύναμη (παίζουν power; παίζουν thrash; παίζουν Μοργκάνα!) με ΤΗ ΦΩΝΑΡΑ της ΜΟΡΦΑΡΑΣ και η φάση απογειώνεται. Ξεκίνησα παρακολουθώντας από την μέση και λίγο πίσω, δίπλα στην Sofia που μου έχει κάνει το δώρο και μοιραζόμαστε την εμπειρία παρεά. Η άλλη αδερφούλα με τον σύζυγό της έχουν πιάσει θέση μπροστά, γενικώς έχουμε πιάσει στρατηγικά όλες τις θέσεις. Παίζουν το To Isengard και αρχίζουν οι πρώτες ανατριχίλες (είχαμε ήδη με το που ακούστηκε η Φωνή - θα το διαβάσετε πολύ αυτό γενικά, ΤΙ ΦΩΝΑΡΑ ΡΕ) και κάπου εκεί δεν με νοιάζει να έχω θέα όλη την σκηνή, πάω μπροστά μπροστά και με μεγάλη ευκολία καθώς ο χώρος είναι μισογεμάτος (ντροπή και αίσχος αλλά δεν θα το μάθουμε τώρα για την αμπαλίαση και την ανιωθίλα του κοινού).

Βρίσκω τον μέταλ αδερφό Μανώλη που το ζει, φοράει και την Sanctified μακρυμάνικη και είναι μια οπτασία(!) και κοπανιόμαστε παρέα, ερ γκιτάρ, γκαρίκλες, προσφωνήματα αποθέωσης στη Φωνή, γενικά ένα ξεβίδωμα υπό τους ήχους ύμνων όπως ο κάτωθι, το Master of the Masquerade, Hollow, Source of Pain (ΘΑΝΑΤΟΣ, ίσως η αγαπημένη μου στιγμή). Κοιτώντας γύρω μου βλέπω και άλλους να κοπανιούνται ανελέητα (πανέμορφη η Warmaster μπλούζα Katerina!), έχει έρθει και η Σοφία και κοπανιέται και ενθουσιάζεται, το αυτό και η Miranda με την Elena, ο Angel έχει πιάσει κάγκελο κέντρο και δίνει πόνο και η αίσθηση είναι ότι είμαστε μια μεγάλη παρέα *εκλεκτών* ανθρώπων που νιώθουν και δίνουμε αυτό που πρέπει στην μπάντα.

Ο Τσάρλι είναι ενθουσιασμένος με το κοινό, ένα μέρος του έχει πιάσει απόδοση 90ς και αρκεί και περισσεύει για να ξεκουφάνει μπροστά και να γουρλώνει τα μάτια χαρούμενος ο Τεράστιος. Φυσικά το highlight ήταν το Maleficium, καθώς οι περισσότεροι εκεί μέσα τους μάθαμε και τους αγαπήσαμε από εκείνη την βιντεοκασέτα και τον θρυλικά ατυχή πρόλογο περί Kου Κλουξ Κλαν και γιατί φυσικά πρόκεται περί τεραστίου Έπους. Στο φινάλε (Μάλε... μάλε-μαλεφίκιουμ....μάλε...) το κοινό πιάνει λέβελ ριπίτ Blind Guardian - Valhalla, παύουν τα όργανα, εμείς εκεί τραγουδάμε, ήταν σίγουρα η στιγμή που σφραγίστηκε η αγάπη μπάντας - ελληνικού κοινού. Φτάνοντας στο τέλος, ο Τσαρλς είναι έτοιμος να αρχίσει το S.O.S., η μπάντα όμως κάνει την έκπληξη και αρχίζει το εκτός προγράμματος Victim of the Inquisition, ο Άγγελος εκτελεί χρέη τραγουδιστή στην πρώτη στροφή, το κοινό στο υπόλοιπο, προφανώς δεν το έχουν πολυδουλέψει και αργότερα θα μας πουν ότι απλώς θέλανε να παίξουνε κάτι παραπάνω για αυτόν τον κόσμο. Κλείσιμο με το SOS, εγώ ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω πώς κρατιέται αυτή η ΦΩΝΑΡΑ έτσι... Όσοι ξέρετε την κομματάρα θυμάστε πώς μπαίνει στα κουπλέ με γκάζια εκεί πάνω ο θεός, ε, ακριβώς έτσι μπήκε μετά από μιάμιση ώρα πόνου. Μια τελειότητα.

Η πλάκα είναι ότι πριν το λάιβ ο Τσαρλς έλεγε στον Γρεγκ ότι δεν θα έχει καλή απόδοση σήμερα γιατί είχε θέμα με τον λαιμό του. Πραγματικά δεν έχω ιδέα πώς θα μπορούσε να είναι καλύτερη η απόδοση.

Όταν τέλειωσε το λάιβ, τσιμπήσαμε τα σουβενίρ (setlist! ένα εγώ στην Κρήτη, ένα η Χρύσα στην Αθήνα, score!) και είχαμε την χαρά να ανταλλάξουμε δυο κουβέντες με τον Tony και μετά στα ενδότερα του Κυττάρου με την υπόλοιπη μπάντα. Βασικά με τον Τσάρλι μίλαγα εγώ γιατί έπρεπε να του κάνω την ερωτική εξομολόγηση στην φωνή... Oliva, Midnight, Chuck Billy συνδυασμός αποφανθήκαμε στον τοίχο μου λίγες μέρες πριν, του το μετέφεραν και χάρηκε και κολακεύτηκε και "μεγάλη μου τιμή" και άντε να του πεις ότι δεν είναι κάθε μέρα που στέκεσαι απέναντι σε μια από τις πιο ιδιαίτερες και αγαπημένες φωνές σε όλο το ΜΕΤΑΛ.

Φυσικά, εκτός του μουσικού κομματιού, μεγάλη χαρά ήταν να δω τόσο κόσμο από κοντά, θα ξεχωρίσω το χαρούμενο αγόρι με την Sonata Arctica μπλούζα και τον συνοδοιπόρο του στους Verdict Denied, τα αδέρφια Αλατά (δίδυμο με εξαιρετικό γούστο), τον ψηλό μασώνο με την LFC μπλούζα, τον Abdul που χάρηκε διπλά εκείνο το βράδυ (εμείς πάλι χάσαμε από τον ΟΦΗ και δεν με ένοιαξε δευτερόλεπτο! ΤΟ ISENGARD!) και φυσικά πάντα μεγάλη τιμή και χαρά να βρίσκομαι με τους κυρίους Τσέλλο, Ποιμενίδη και Τραμπάκουλα. Χαθήκαμε με Θανούκεν και Κοστέλλο αν και προλάβαμε τις ανταλλαγές απόψεων υψηλοτάτου επιπέδου (θέλω αποψάρα για αυτό που είδαμε Thanos και Kostas!). Διαπιστώνω ότι είχε πολύ κόσμο που θα ήθελα να δω, δεν τον είδα, ε, νεξτ τάιμ!

Κλείνοντας, ένα ευχαριστώ στον Greg που έφερε επιτέλους κάποιος αυτή την ΜΠΑΝΤΑΡΑ και ελπίζω να τους ξαναδούμε. Οι ίδιοι δήλωσαν ενθουσιασμένοι και ότι θέλουν να έρχονται συνέχεια, να πρήξουμε τους προμότερς! Up the Hammers λουκούμι θα ήταν, στην Κρήτη επίσης (υποπτεύομαι κονέ έγινε στην Θεσσαλονίκη, έτσι Michael; ;) )

Aν γίνει επόμενο λάιβ ΜΗΝ το χάσετε. Για κανένα λόγο. ΤΕΡΑΣΤΙΟΙ.

Live report: Rockwave Festival 19-20 Iουλίου 2018 - Iron Maiden, Judas Priest, Saxon, Accept, Volbeat, Sabaton

Iron Maiden, Judas Priest, Saxon, Accept, Volbeat, Sabaton, Raven Age, Tremonti, Monument

Έχω ξεκινήσει να γράφω ένα ριπόρτ/ημερολόγιο "πώς τα περάσαμε" για το μπλογκ, απλά με τα γεγονότα των ημερών (πυρκαγιά στο Μάτι κλπ) πραγματικά μου έφυγε όλη η διάθεση και δεν ξέρω αν μπορώ να το συνεχίσω και να το τελειώσω. Θα πω εντελώς συνοπτικά (μη γελάτε μωρέ):

1η μέρα: Χέβυ Μέταλ πανδαισία. Δεν βγαίνει εύκολα ο νικητής, όποιον και να πεις θα έχεις τα δίκια σου. Για μένα Accept και Saxon ήταν άλλη μια εγγυημένα καταπληκτική εμφάνιση από τον καθένα τους, αν και δεν έπιασαν τα επίπεδα του 2005 και 2001 αντίστοιχα (ειδικά η δεύτερη, ήταν σε κλειστό χώρο στην Αγγλία πριν πολλά χρόνια, με ξετίναξαν), σε ήχο (κυρίως) και λιγότερο σε απόδοση (μια χαρά σκίσανε, απλά όχι εξωγήινα). Ο Μπιφ πάντως κάνει και τον άνιωθο να νιώσει, τι μορφάρα. Και ο Χοφμαν είναι ίδιος ο Bruce Willis. Και είναι τεράστιος. Udo - Accept σημειώσατε... μμμ, Χ ημίχρονο, διπλό στην παράταση.

Πριστ είχα δει μόνο με Ρίπερ, είχαν ξεκωλιάσει το σύμπαν τότε (2001) αλλά η ζωή μου ήταν λειψή γιατί δεν είχα δει ποτέ τον Ρομπ. Αυτό με κέρδισε, αυτό κέρδισε την ημέρα, εκεί συγκινήθηκα και πορώθηκα. Άκουσα πολλά σχόλια, για μέτρια απόδοσή του, για την καλύτερη απόδοσή του την τελευταία δεκαετία, κάθε άτομο και μια άποψη. Γενικώς περίμενα πολύ λίγα πράγματα και ήμουν εκεί μόνο για να νιώσω λίιιγο από την αύρα του. Ε, με πήρε και με σήκωσε. Ειδικά στα πρώτα κομμάτια (Ripper, θε μου) με διέλυσε. Δεν με νοιάξανε καν οι τσιρίδες που ήταν πολύ παραπάνω από μια χαρά και μαζί με τα delay/reverb κλπ δονούσαν το σύμπαν. Ήταν αυτή η θεία χροιά που έχει, με έκανε αλοιφή σας λέω, φώναζα από ενθουσιασμό. Κατά τα άλλα όλη η μπάντα γάμησε, ειδικά ο Ρίτσι είναι παιχταράς και τεράστιο αλάνι και έχει στόφα σούπερ σταρ, πανάξια φόρεσε την φανέλα του KK, μαζί με τον Ρομπ μαγνήτιζαν. Και οι λοιποί αξιότατοι αλλά εγώ κοιτούσα τους 2 κυρίως.

Μετά από μία ώρα φαινόταν ότι o μέταλ θεός είχε αρχίσει να κουράζεται και πραγματικά απόρησα πώς σκατά τα είχε καταφέρει μέχρι τότε. Προσωπικά θα αφαιρούσα ασυζητητί το Painkiller από το σετλιστ, τον εκθέτει αλλά είναι πραγματικά συγκινητικό να βλέπεις ένα γέρο άνθρωπο να σφάζει το λαρύγγι του και να εκτίθεται για να χαρεί ο λαός (που χάρηκε). Σπουδαίο σετλιστ ακόμη κι έτσι που λείπανε τόσοι ύμνοι, το βάρος του ονόματος, η αύρα αυτού του ανθρώπου και ο ήχος ήταν υπεραρκετά για να νιώσω μέσα μου αναπαυμένος που πρόλαβα εν ζωή αυτό τον κολοσσό του χέβυ μέταλ και μάλιστα μοιράζοντας απλόχερα φάπες σε κάθε άνιωθο.

Δεν παρακολούθησα τίποτα άλλο, Σάμπατον χάζεψα λίγο από μάκρια, άκουσα τα ΟΥ! Α! και μου φάνηκαν αστεία ακόμη μια φορά, επιμένω πάντως πως για γιουροβίζιον τρου μέταλ για 13χρονα είναι πολύ καλοί και διασκεδαστικοί. Απλά δεν είμαι 13χρονος και όταν νιώθω 13χρονος με τουμπάρει το Princess of the Dawn, όχι το ΟΥ! Α!

Φύγαμε με το που έπεσε η τελευταία νότα, ήμασταν το πρώτο αμάξι που βγήκε εθνική, όλα ζάχαρη.

----

Μέρα δεύτερη: πάλι δεν με ένοιαξε τίποτα εκτός από τους Volbeat και τους Maiden. Πέρασα την ημέρα με παρέες, βόλτες, μεταλλοκουβέντες και καζούρες (έφαγα αρκετή για τους Volbeat :P ) και έδωσα λίγη προσοχή στους Monument (Μέηντεν κλώνος των πάμφτωχων, αρέσανε σε κάποιους, συμπαθητικά άτομα και εμφάνιση αλλά τίποτα παραπάνω), στους Tremonti (βαρέθηκα την ζωή μου, βρίσκω αυτό το μέταλ πολύ αδιάφορο και αν δεν υπάρχουν και φωνητικάρες - δεν υπήρχαν ούτε κατά διάνοια - χέστο) και τους Raven Age (καλύτεροι από Lauren αλλά όχι αρκετά για να δικαιολογούν την ύπαρξή τους. Δεν τους άκουσα καθόλου προσεκτικά όμως. Αυτά.).

Volbeat την πατήσανε μεν λόγω “πρέπει να πιάσω θέση για τους Μέηντεν” αλλά κύριοι, κάποιοι καταλάβατε κάτι πολύ λάθος για τον κόσμο που τους είδε από την αρένα των Maiden. Καμία σχέση αυτό που βλέπατε και ακούγατε. Είχαν μια χαρά πολύ κόσμο και οι αντιδράσεις (μέχρι το μέσον περίπου του σετ τους) ήταν γηπεδικές σε σημείο να φαίνεται γνήσια έκπληκτος ο Poulsen, που ήταν φανερό ότι περίμενε πολύ πιο χλιαρά πράγματα. Εξωφρενικά συμπαθητικός μου φάνηκε, εξαιρετική απόδοση φωνητικών, ο ήχος καλός αλλά όχι τούμπανος και το σετλιστ ήταν 60-40 προς το μέρος των πιο ποπ συνθέσεων, μου λείψανε τα πιο μέταλ πράματα δυστυχώς. Πάντως το καταδιασκέδασα.

Χάιλάιτ, κάπου μεταξύ Warrior’s Call και I Want to Be With You (λογικά σε αυτό) ακριβώς μπροστά από εμένα και την Πόπη ήταν ένα ζευγαράκι. Ο τύπος γονάτισε, έβγαλε δαχτυλίδι και έκανε πρόταση γάμου (δέχτηκε) και στο υπόλοιπο του λάιβ χορεύανε αγκαλιά. Κανονικά θα έλεγα για κουβάδες cringe, στην πραγματικότητα με συγκινήσανε, ξεχειλίζανε και οι δύο ευτυχία και ελπίδα και όνειρα και είμαι ευαίσθητος μπάσταρδος. Να ζήσουνε. Μόλις τέλειωσε το κομμάτι ο Poulsen, αναφερόμενος στην αντίδραση του κόσμου αναφώνησε "what just happened?" το οποίο πρέπει να βάρεσε την κοπέλα κατακούτελα σαν ατάκα, λες και απευθυνόταν σε αυτήν.

Στο μέσον του σετ περίπου έβλεπες καθαρά κόσμο να αρχίζει να αποχωρεί, όχι γιατί δεν γουστάρανε αλλά γιατί αγχώνονταν (δικαίως) ότι δεν θα βρουν σημείο να δουν καλά. Έτσι προς το τέλος η συναυλία φάνηκε να χάνει λίγο σε παλμό, όχι πολύ πάντως, πάλι πυρσοί, πάλι πιτς, πάλι ω-ω-ω, πάλι παλαμάκια κλπ. Σε headline show θα γίνει της καραπουτανάρας, ήταν προφανέστατο. Για τα άτομα που δηλώνουν απορία για την επιτυχία τους επιστρέφω την απορία (“παιδιά ακούμε το ίδιο πράμα;”, καταλαβαίνω να μην τους γουστάρεις, το να μην πιάνεις γιατί κάνουν επιτυχία όμως έχει ένα θέμα ) και τα λέμε σε 10 χρόνια να δούμε αν ξεχάστηκαν και το αφήνω εκεί. Μην ανησυχείτε, από δούλεμα σας λέω έφαγα μπόλικο (“ντάξει, το παίρνω πίσω, όχι Νίκελμπακ, σαν τα φλώρικα των Green Day είναι!”), κέφι κάναμε πάντως. Έπιασα και ένα ωραίο ραφτό που πέταξε ο Poulsen, το έδωσα στην γυναίκα, τσίμπησε και ένα φανελάκι τους από το μερτς (20 ευρώ, τα μοναδικά λεφτά που δώσαμε εκεί, τρισάθλιες τιμές σχεδόν όλοι).

Kαι μετά Maiden. Στο μπλογκ ήθελα να κάνω ανάλυση του πού κάτσαμε και γιατί, δεν έχω όρεξη τώρα, τους είδα αρχικά από πολύ πλάγια αριστερά και ψηλά (VIP area 1), μετά πιο κοντά με θέα στο κοινό πιάτο (πολύ μου άρεσε η θέση αυτή, άξιζε να χαζεύεις και το κοινό) και να μπορώ να δω και λίγο από τα σκηνικά (δεν την έζησα φουλ την εμπειρία με την σκηνή ευθεία μπροστά μου). Σαν άνθρωπος που έχει κουράσει τους Μεηντενάδες με το πόσο δεν μου αρέσει ιδιαίτερα η μετέπειτα της χρυσής εποχής περίοδός τους, θα πω τα εξής λίγα:

1. Το λάιβ ήταν θεϊκό. Το κάτι άλλο και οι άνετοι νικητές του διημέρου.

2. Ο Μπρους είναι φαι-νό-με-νο, έβαλε κάτω ερμηνείες που έχω δει σε (άψογα) DVD. Σε κάθε λέβελ απλώς διέπρεψε και ευχαριστώ τον Θεό που αξιώθηκα να το ζήσω και που η πρώτη μου εμπειρία ήταν τόσο τούμπανη.

3. Το δεύτερο πράμα που μου έμεινε από αυτή την απίστευτη λάιβ μηχανή ήταν ο Νίκο. Θεός θεών. Τεράστιος. Μέγιστος. Μαζι με τον Στηβ παρέδωσαν στάνταρ πώς είναι ένα χέβυ μέταλ ρυθμ (ρυδμ!) σέξιον. Και αυτό μετά από εξαιρετικά δείγματα την προηγούμενη.

4. Ηχάρα. Παντού. Σε κάθε σημείο. Ο καλύτερος όλων.

5. Κοινό βγαλμένο από τα 90ς. Ο Σκωτσέζος φίλος μου τους έβλεπε για 45η φορά (!) και τους έχει ξαναδεί και εδώ και είχε μόνο τα καλύτερα να λέει για την εικόνα μας. Νομίζω πως και οι ίδιοι οι Maiden ένιωσαν τον ηλεκτρισμό και κάτι από αυτό πήραμε πίσω σε ενέργεια. Λάτρεψα την προτροπή “Athens…” στο Fear of the Dark στο κλασικό σημείο στο ίντρο και ειδικά τον έπαινο στον τόνο της φωνής του (“Athens!”) που βγήκε αυθεντικά εντυπωσιασμένος.

6. Fear of the Dark, Sign of the Cross, The Clansman. Έχω υπάρξει και οξύς και μπλαζέ απέναντί τους και “νταξ τώρα”. Επιμένω για τις στούντιο εκτελέσεις. Λάιβ υπάρχει τρομακτική μεταμόρφωση, ειδικά στα 2 τελευταία που οι δίσκοι είναι ψόφιοι στην παραγωγή. Και βέβαια υπάρχει το πόιντ #2 αυτής της λίστας. Μην μου ξαναπείτε για Μπέιλι ποτέ, όσο και να τον αγαπάτε, δεν υπάρχει κανένας λόγος. Το κοινό επίσης ανέβασε αυτά τα κομμάτια δύο λέβελ.

7. Ε, στον αγαπημένο μου αριθμό θα πω και το παράπονό μου, δεν χώνεψα ούτε και όταν έφευγα ότι βγάλανε το Powerslave από το σετλιστ, ο κόσμος γούσταρε το Wickerman, εγώ το βρήκα ελάχιστα πιο ενδιαφέρον λόγω κόσμου, το σετλιστ γενικώς για έναν πεινασμένο πρωτάρη σαν και μένα ήταν καλό έως πολύ καλό αλλά μπορούσε και καλύτερο. (Τσάμπα είναι τα παράπονα παιδιά, σόρι).

8. Ντροπή στον βλάκα με τον πυρσό, το είδαμε πεντακάθαρα και απορήσαμε την ζωή μας πόσα κιλά μαλάκας ήταν, κάπου διάβασα για φάπες, αυτά καλό είναι να μην γίνονται…

9. Δεν έχω ξαναδεί τόσο λαό στην Μαλακάσα. 36 χιλιάδες βρωμάει “πείτε κύριε Μπρους 36 για την ΣΔΟΕ που ακούει”, 40 χιλιάδες μου κάνει πολύ λογικότερο.

10. Παρά τα παρακάλια μου, η παρέα που πήρε εμένα και την γυναίκα μου είχε πρωινό ξύπνημα στις 7 και ταξίδι με καράβι, επομένως στο ανκόρ μετακινηθήκαμε προς τα δεξιά στην Ανατολική έξοδο, ακούσαμε από όχι καλή οπτική θέση το Hallowed Be Thy Name (γκάριξα όσο με έπαιρνε) και το Run to the Hills το άκουγα με σταδιακό fade out καθώς απομακρυνόμασταν (ένα από τα τοπ 5 μου Μέηντεν έβερ, πόνεσε). Αλλά ήμουν σπίτι μου στις 00:45 με τρομακτική άνεση.

Άνετα ένα από τα καλύτερα Rockwave έβερ. Όλοι οι τιτάνες του χέβυ μέταλ μαζί με πρέπουσα απόδοση, δεν νομίζω να ξαναζήσουμε τέτοια συγκέντρωση. Για την οργάνωση ειπώθηκαν τόσα πράματα, δεν συμφωνώ με τα περισσότερα και μου βγάλανε και πολύ ελληναράδικη μιζέρια, όλα, εκτός της ασφάλειας. Εκεί όλοι έχουν απόλυτο δίκιο και ελπίζω τώρα που έπιασε πολύ καλά λεφτά σιγουρότατα, να μεριμνήσει σοβαρά για του χρόνου.

Τέλος, από τα χάιλάιτς του διημέρου ήταν σίγουρα η συνάντηση με παιδιά που μιλάμε χρόνια ονλάιν αλλά δεν είχαμε βρεθεί ποτέ, μίλησα και χαιρετήθηκα με πραγματικά πολύ κόσμο και χόρτασα αγάπη και στενοχωρήθηκα μόνο που ήξερα ότι βρίσκονταν τόσος κόσμος ακόμη (μέχρι και συγγενείς πολύ αγαπημένοι) που δεν έτυχε να βρεθούμε. Νεξτ τάιμ!

(Κατεβείτε Κόρονερ/Ντάιμοντ Χεντ παιδιά, λαιβάρα έπεται!)

Αυτά τα λίγα. Χαλάλι τα πάρα-πάρα πολλά λεφτά που ξόδεψα (και τώρα χρωστάω στο ΦΠΑ), δεν θα πεθάνω εντελώς ποζέρι, είδα Rob Halford και τους Iron Maiden - and it was fucking good.

Addendum: Περί οργάνωσης
Ειπώθηκαν και γράφτηκαν πάρα πολλά πράγματα για την οργάνωση της DiDi, τα περισσότερα πολύ αρνητικά και πολύ επιθετικά δοσμένα. Υπήρξαν ανάλογα σχόλια και στον τοίχο μου κάτω από αυτό το ποστ. Ακολουθεί η απάντησή μου και γενικώς η γνώμη μου για το θέμα.

Για την ασφάλεια και τα ΑΜΕΑ ό,τι και να πεις δίκιο θα έχεις.
Θεωρώ ότι στο επόμενο rockwave ή όποια εκδήλωση οφείλει να έχει κάνει αλλαγές που θα φαίνονται, ειδικά στο θέμα ασφάλειας νομίζω ότι δεν υπάρχει άλλο περιθώριο. Για τους πυρσούς βέβαια δεν ευθύνεται ο Λώρης και δεν γίνεται να ελεγχθεί 40 χιλιάδες κόσμου. Κάπου πρέπει να είμαστε και εμείς υπεύθυνοι. Διάβασα για φάπες στο άτομο που πέταξε τον πυρσό, είναι ένα παράδειγμα.

Για τις τουαλέτες το αυτό. Δεν γίνεται ένας υπάλληλος να τσεκάρει κάθε τουαλέτα να δει αν ο άλλος έχεσε ή κατούρησε σαν άνθρωπος, πρέπει ο άλλος μόνος του να είναι άνθρωπος. Προσωπικά πήγα 4 φορές τις 2 μέρες, έπεσα σε μία που ήταν σε πολύ κακή κατάσταση, πήγα και εγώ στρατό πάντως και έχω δει χειρότερα (Αυλώνα, 2002, Ίλη 1-4. ΚΑΚΗ φάση).

Το αυτό πάλι για την αποχώρηση. Ο δρόμος δεν αλλάζει. Τα τρένα δεν εξυπηρετούν (δεν θέλουν να εξυπηρετήσουν, γιατί να βοηθήσει το κράτος έναν ιδιώτη σου λέει, να ψοφήσει η κατσίκα του και των 40 χιλιάδων που πάνε εκεί), μπορεί να ανοίξει καμιά είσοδο παραπάνω, να βάλει φώτα (εννοείται πρέπει στον γύρω χώρο, να φωτοδοτήσει όλους τους παράδρομους της Μαλακάσας δύσκολο) αλλά Ο,ΤΙ και να λέμε όταν πάει πάνω από 20 χιλιάδες κόσμου, όποιος δεν μεριμνήσει για το πού θα παρκάρει και πότε θα φύγει θα την πιει. Εμείς (η παρέα) όχι μόνο δεν ταλαιπωρηθήκαμε, φύγαμε κύριοι. Χάσαμε Run to the Hills όμως. Θυσία.

Οι σεκιουριτάδες που είδα εγώ (στην είσοδο) μου έκαναν κακή εντύπωση. Ακριβώς η εικόνα από μαζεμένους λοχίες που νιώθουνε την εξουσία και γουστάρουν και τους βγαίνει αυθόρμητα μια αγένεια εντελώς αχρείαστη, στο ύφος και την νοοτροπία. Τα φαγητά έπρεπε να τους κάνετε θέμα εφόσον δεν αναγράφεται στα εισιτήρια ότι απαγορεύονται. Είναι ντροπή τους που ήταν τόσο σπαστικοί οι περισσότεροι, βασιλικότεροι του βασιλέως. Χρειάζεται σίγουρα ΧΕΡΙ από την διεύθυνση για το πώς πρέπει να μιλάνε και ότι βρίσκονται εκεί για να προστατεύουν και βοηθάνε τον κόσμο, όχι να το παίξουν μπάτσοι.

Προσωπικά, αν με ενδιαφέρει κάτι θα ξαναπάω στην Μαλακάσα. Και ελπίζω να έχει γίνει κάτι με το θέμα της ασφάλειας.

Τέλος, δεν ξέρω κανέναν από την Didi και δεν έχω καμία πρεμούρα - αλλά γενικά αν θέλει κανείς να κάνει παράπονα με την ελπίδα να πιάσουν τόπο, καλό είναι να απευθύνεται με σοβαρό τρόπο και ύφος (δεν πάει σε σένα αυτό, αφορμή βρίσκω και το λέω). Όταν γίνεται κάτι κακό και η αντίδρασή μας είναι να βρούμε ποιον θα μπινελικώσουμε περισσότερο και να τον στείλουμε να πάει να γαμηθεί τον μαλάκα, χωρίς να βρίσκουμε τίποτα το θετικό, ε, δεν θα ασχοληθεί και ο άλλος.