"O ΣΑΤΑΝΙΣΤΗΣ με την εξωγήινη φωνή". Αυτό συνοψίζει την άποψη που είχα για τον King Diamond μέχρι το 1989. Να μην τον ξέρεις δεν υπήρχε περίπτωση αν είχες την οποιαδήποτε σχέση με χέβι μέταλ στα τέλη των 80ς στην Ελλάδα, η φάτσα του (και τι φάτσα) ήταν παντού, οι κριτικές των δίσκων του ήταν πάντοτε διθυραμβικές στα όρια του σουρεαλισμού ("Και ω, ναι! Η παράνοια είναι γεγονός!", "τα ηχεία στάζουν αίμα" και τέτοια) και γενικά, αν μη τι άλλο η παρουσία του King Diamond έβγαζε μάτι.
Μουσικά, ο αδερφός μου είχε μια κασσέτα αντεγραμμένη του Fatal Portrait, την οποία δεν έπαιξε ποτέ το βράδυ στο δωμάτιο, οπότε δεν την είχα ακούσει, απλά την έβλεπα στη στοίβα μια ζωή και σκόρπια κάποια κομμάτια από το Abigail κάπου αλλού, από όπου έπαιζε πού και πού το ομώνυμο. Αυτό ήταν η μουσική εμπειρία που είχα. Δεν θυμάμαι πρώτη ακρόαση και τέτοια, θυμάμαι σε άσχετες φάσεις να κάθομαι με τον άλλο αδερφό μου και στο άσχετο να τραγουδάμε "Αμπιγκέηλ, ντοντ γιου θινκ αϊ νόου γουωτ γιουβ νταν, Αμπιγκέηλ, ΑΑ-ΑΑ-Α!" που πάντα μου φαινόταν πολύ ιδιαίτερο, πολύ γαμάτο αλλά και λίγο τρομακτικό, πώς τραγουδάει έτσι, τι είναι αυτό, πώς γίνεται; Ποτέ δεν πήγε το μυαλό μου σε φαλσέττο (ψευτική φωνή το λέγαμε), αφού είναι Επαγγελματίας, είναι κάτι απλησίαστο και έτσι. Επίσης, οι φωτογραφίες του με ανάποδους σταυρούς και τέτοια ήταν πολύ φοβιστικές για ένα πιτσιρίκο δημοτικού και πάρα πολύ ταμπού για το σπίτι μας.
Όταν μετακομίσαμε Ηράκλειο και εγώ πήγαινα πλέον γυμνάσιο, από εκεί που ήμασταν τα τρία αγόρια σε ένα δωμάτιο, μείναμε δύο, ο γκουρού και εγώ. Το πρόγραμμά του ήταν μπίζι, εγώ πιο ξεψαρωμένος, στερεοφωνικό μέσα στο δωμάτιο (φρεσκαγορασμένο), πλέον το να βουτάω τους απαγορευμένους δίσκους για να ακούσω δεν ήταν με την ψυχή στο στόμα. Οπότε εκεί άρχισε μια πιο σοβαρή μελέτη και πολλές ανακαλύψεις έγιναν κλπ, κλπ.
Ένα βράδυ, ο Ανδρέας την είχε κάνει να μείνει σε ένα φίλο του. Πάντα ήταν καλά νέα αυτά, δικό μου το δωμάτιο, επιδρομή στη δισκοθήκη με χαρακτηριστική άνεση, όλα ζάχαρη. Άκουσα αρκετό πράγμα, κυρίως πράγμα που ήξερα και κατά τις 12, που είχαν όλοι πάει για ύπνο, εγώ με ακουστικά, είπα να ακούσω κάτι καινούργιο. Στο φλίππινγκ της δισκοθήκης σκαλώνω στο βινύλιο του "Them", το μοναδικό KD που είχε ο αδερφός. Εξωφυλλάρα, πανέμορφο σχέδιο, ατμοσφαιρίλα και εν πάσει περιπτώσει, "I feel adventurous", πάμε να ακούσουμε επιτέλους αυτόν τον King Diamond.
Βγάζω το εσώφυλλο, χαζεύω τις φωτογραφίες (μα πώς είναι έτσι, δεν πάει καλά) και διαβάζω το γράμμα που έχει γράψει ο πρωταγωνιστής της ιστορίας και ψαρώνω, ωραίο τριπάκι, ιστορία τρόμου κι έτσι, πάει πίσω στο Σπίτι.
Βάζω βινύλιο, βάζω ακουστικά, δυναμώνω ήχο και μπαίνει το ίντρο. Έξοχο, είναι ξεχωριστό, σαν θέατρο, εφέ, πλήκτρα, τα "Them" να συζητάνε με σάικο φωνές (μέγας θεατρίνος και κάποιες πολύ πετυχημένες), μια μαμά ανήσυχη, ήρθε η γιαγιά, ξεκουνηθείτε κωλόπαιδα, King σταμάτα να παίζεις, ΑΝΟΙΞΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ!
Και σκάνε τα τύμπανα και μπαίνει η ριφάρα του Welcome Home. Πω πω ριφάρα, ανατρίχιασα, και μπαίνει και η φωνή "Graaaaaandmaaaaaa, welcome home!" και με πιάνει κατούρημα. Σηκώνω βελόνα. Αυτό πρέπει να το ακούσω σωστά και άνετα. Πωπω δισκάρα πέτυχα! Πάω, ξαλαφρώνω και ξαναβάζω από την αρχή, με το εσώφυλλο ανά χείρας να παρακολουθώ στίχους και ιστορία, έχει πάει κοντά μία το βράδυ, ό,τι πρέπει.
Η ακρόαση είναι αυτό που λέμε ΕΜΠΕΙΡΙΑ. Ήμουν μικρός και impressionable, παρακολούθησα εντελώς βυθισμένος την ιστορία, η μουσική ήταν εξαιρετική και πάρα πολύ ορίτζιναλ και χαρακτηριστική, τα τύμπανα σπέρνουν το σύμπαν και τα σόλο ανήκουν στα καλύτερα και πιο εμπνευσμένα που έχουν μπει σε μέταλ δίσκο έβερ. Αλλά κυρίως η φωνή και η ιστορία αναδεικνύονται χίλια τα εκατό από το πακέτο και το σύνολο του δίσκου με τον συνδυασμό των άνω με έχει αφήσει μαλάκα. Εντελώς. Πρέπει να έχω ανατριχιάσει καμιά δεκαριά φορές με την πρώτη ακρόαση, κάθε ένα κομμάτι είναι τόσο χαρακτηριστικό, όχι υποψία filler, ούτε δευτερόλεπτο δεν είναι βαρετό.
Τελειώνει ο δίσκος, ανοίγω το καπάκι του πικάπ, αφουγκράζομαι, όλοι κοιμούνται ακόμα, γυρνάω πάλι στην πρώτη πλευρά και πάλι από την αρχή. Το τριπ είναι αυτούσιο το ίδιο ψαρωτικό και υπερέντονο, δεν πιστεύω ότι υπάρχει δίσκος που έχει τέτοιο αποτέλεσμα πάνω μου και ανατριχιάζω σε διψήφιο αριθμό πάλι, τα σόλο είναι απίστευτα ρε, μα τι γίνεται εδώ, αυτός που τα σόλο του σημειώνονται με το τριγωνάκι είναι θεός λέμε (ο Larocque) και ειδικά αυτό το Invisible Guests είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχω ακούσει ποτέ και είμαι σίγουρος, με το πρώτο άκουσμα. Και μπήκε μετά από το Welcome Home που ήδη με είχε ψαρώσει τρελά.
Θα έλεγα πως τέτοια έντονη εμπειρία ακούσματος δίσκου δεν την είχα ξαναζήσει ποτέ. Σίγουρα όλες οι συνθήκες ήταν τόσο ευνοϊκές όσο δεν πάει, ο μύθος του King Diamond, οι σουρεαλιστικές κριτικές ότι βιώνεις τα άλμπουμ του, η ώρα που το έβαλα, αλλά όσο ευνοϊκές και να είναι οι συνθήκες αν ο δίσκος είναι ξεχωριστός, ε, αυτό δεν χάνεται με τίποτα. Φυσικά, σε λίγο καιρό διαπίστωσα ότι το υπερσκάλωμα που έφαγα δεν ήταν μοναδικό, πολύς, μα πολύς κόσμος έχει φάει πάνω κάτω το ίδιο ψάρωμα με όλα αυτά, την φωνή, τα σόλο, τα τύμπανα και φυσικά με την ιστορία. Εκείνη την εποχή ο King ήταν μακράν το νούμερο 1 γκρουπ της Roadrunner και γινόταν χαμός με την πάρτη του, μέχρι που έσκασε το Alice in Hell και οι Sepultura και τη χρονιά που τον ανακάλυπτα εγώ η Roadrunner τον έβαζε σε δεύτερη μοίρα. Άσχετο.
Για τον δίσκο, ειπώθηκε ότι κιθάρες, φωνή, τύμπανα, όλα σπέρνουν. Πιο λεπτομερώς, στα φωνητικά έχει γίνει υπερδουλειά, δεκάδες κανάλια αφιερωμένα στον King με αποτέλεσμα τα φαλσέτα του να είναι δουλεμένα στην εντέλεια (δε θα επαναλάβει ποτέ τόσο επιτυχημένα και προσεγμένα φωνητικά), γεμίζει το αυτί και τα vocal lines είναι πραγματικά άψογα και εξυπηρετούν την ιστορία τρόμου στο έπακρο. Γενικά, ο τύπος έχει χάρισμα να γράφει γραμμές που ακούγονται πραγματικά μοναδικές, π.χ. στο Twilight Symphony που ακόμα και σήμερα μου κάνει κάτι όταν λέει "A-A!" και η ερμηνεία του, υπερβολική και θεατρική όσο δεν πάει, αν είσαι δεκτικός και όχι με διάθεση χλεύης, απλά κάνει μπαμ. Εγώ που ήμουν 100% μέσα στην ιστορία, όταν τον πιάνει η τρέλα που ακούει και στο τρελάδικο τους "Them" να του τραγουδάνε, με πείθει. Ω, ναι! Η παράνοια είναι γεγονός, πούστη Βενέρη, σου οφείλω μια συγγνώμη ("μα τι γράφει ο μαλάκας, πάει καλά;")
Andy LaRocque και Pete Blakk οργιάζουν στις κιθάρες, όχι μόνο στα ριφ που συναγωνίζεται το ένα το άλλο (Mother's Getting Weaker, Bye Bye Missy κλπ) αλλά αυτό που εντυπωσιάζει είναι ότι υπάρχουν σόλο με τη σέσουλα, καμία φειδώ, τα οποία όλα δίνουν την εντύπωση του απόλυτα αυθόρμητου, με φοβερή ορμή, τα οποία απλώς είναι απαραίτητα να βρίσκονται εκεί που είναι.
Τέλος, ο Mikkey Dee εδώ είναι στο απόγειο του παιξίματος του, ο ήχος του είναι κάτι που έχει συζητηθεί πολύ, σε συνεντεύξεις της εποχής ο King δικαιολογούσε τον μέτριο ήχο στο γεγονός ότι έπρεπε να θυσιαστεί χάριν του ήχου της κιθάρας, αλλά ειλικρινά ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί σε κάποιους δεν αρέσει. Είναι σίγουρα εκκεντρικός, ας το θέσουμε έτσι, αλλά δεν ενοχλεί, τέλος πάντων δεν ενοχλούσε. Ο Portnoy παρεμπιπτόντως έχει δηλώσει ότι το "Them" είναι στα 5 αγαπημένα του των 80s, ακριβώς λόγω του drum performance. Στον επόμενο δίσκο, το Conspiracy, τα τύμπανα ήρθαν σε "σωστό" ήχο και δεν υπάρχει καμία αφορμή για κακό λόγο. Όταν έφυγε τελικά ο Mikkey, τα τύμπανα στον King δεν ήταν ποτέ τα ίδια, ο Snowy Shaw κράτησε τα προσχήματα προγραμματίζοντας εντυπωσιακά καλά το drum machine στο The Eye, αλλά από εκεί και πέρα το χάος. Αν έλεγα ότι στους Annihilator τα ντραμς είναι ξεγυμνωμένα και κρυώνουν μετά τον Ray Hartmann, στον King Diamond, έχουν πάθει κρυοπαγήματα και έχουν ακρωτηριαστεί αναγκαστικά οι πατούσες.
Μετά τις δύο πρώτες αυτές συγκλονιστικές ακροάσεις, η συνέχεια ήταν απλή και αναγκαία σαν ηρωίνη. MORE! Όχι μόνο το "Them" έλιωσε κανονικά με εντυπωσιακά μεγάλη διάρκεια παρατεταμένης ανατριχίλας, αλλά έπεσε ψάξιμο και στα προηγούμενα και επόμενα, μαζί με το νέο δίσκο, το The Eye. Πανεύκολα, οι King Diamond μπαίνουν στην λίστα με τα 5 αγαπημένα γκρουπ και πέφτει κόλλημα και δυσκολία να αποφασίσω ποια είναι τα αγαπημένα μου κομμάτια και δίσκοι.
Εν ολίγοις, το Abigail μου προσέφερε μια παρόμοια εκστατική εμπειρία ακρόασης και λιωσίματος και εύκολα, αν δεν είχα ακούσει το "Them" πρώτα, τώρα να έγραφα γι'αυτό. Πιο στρωτό, πιο ολντ σκουλ ήχο, εξίσου γαμάτη ιστορία, songwriting, φωνητικά, σόλο (μεγάλε Denner) και γενικά νομίζω ότι αυτό θα έβγαινε πρώτο αν ρωτάγαμε σήμερα τους KD φανμπόηδες για την καλύτερη δουλειά, αλλά θα ήταν ντέρμπυ. Το Fatal Portrait δεν είναι concept εξ ολοκλήρου και σίγουρα πιο συμβατικό στο songwriting, αλλά έχει πραγματικά φανταστικά κομμάτια πασπαλισμένα με την νεραϊδόσκονη που τα κάνει όλα ξεχωριστά, τα φωνητικά του King. Είναι πραγματικά γελοίο, πως στη δεκαετία του 80 δεν θα βρεις πουθενά κάτι που να πλησιάζει έστω σαν συνολική μουσική πρόταση τη δουλειά των King Diamond. Τόνοι χαρακτήρα.
Το Conspiracy συνεχίζει την ιστορία του "Them", ίδια μπάντα, ένα χρόνο μετά αλλά προσωπικά βρίσκω ότι μόνο το μισό στέκεται στο ίδιο (δυσθεώρητο) ύψος ποιότητας. Κερδίζει μόνο στον ήχο, αλλά και πάλι μόνο για αυτούς που δεν τους κάθεται το "Them", προσωπικά βάζω τον ήχο του "Them" πιο πάνω, χωρίς να διεκδικώ δάφνες αντικειμενικότητας φυσικά. Και εδώ πάντως υπάρχουν αριστουργήματα, το σουξέ Sleepless Nights, το At the Graves και το A Visit from the Dead, το οποίο και περιέχει ένα πραγματικά απίστευτα υπέροχο σόλο του LaRocque, βασισμένο όλο σε μια αλληλουχία arpeggio που βγάζουν μια φοβερή γλυκάδα.
Το The Eye, που κλείνει κατ'εμε την χρυσή περίοδο της μπάντας (ποτέ δεν πιάσαν τα ίδια επίπεδα), πάσχει από ένα κάπως αδύναμο ήχο, τον φανερά ψεύτικο ήχο των τυμπάνων (αλλά αυτό ξεπερνιέται έυκολα με λίγη καλή θέληση) και το γεγονός ότι ο King συνειδητά αρχίζει και μειώνει σταδιακά την σχεδόν αποκλειστική χρήση falsetto. Μια χαρά τα πάει, αλλά χάνει λίγο σε ιδιαιτερίλα. Εκπληκτικά σόλο, φοβερά κομμάτια, όλα εδώ, η ιστορία δεν είναι τόσο ψαρωτική, περί ιεράς εξέτασης και διεστραμμένων χριστιανών ο λόγος, δεν βγάζει αυτήν την κλασσική ιστορία τρόμου, λείπει πολύ αυτό το στοιχειωμένο μεταφυσικό που μου άρεσε εμένα τέλος πάντων ιδιαιτέρως.
Από εκεί και πέρα ξεκινάει η παρακμή. Φυγή από Roadrunner που δεν βγάζει καν στον δρόμο την μπάντα, άσχημες σχέσεις, κυκλοφορία αρπαχτών με το κιλό και μετά από αρκετό καιρό (δεδομένου των προηγούμενων διαστημάτων μεταξύ δίσκων) βγαίνει το Spider's Lullabye, το οποίο πάσχει αμέσως-αμέσως σε τρία πράγματα που κάνουν μπαμ: 1, ο ντράμερ δεν είναι ικανός να χτενίσει τις αρχιδότριχες των προκατόχων του και απορώ πραγματικά πώς συμβιβάστηκε με αυτό ο King, ο Larocque δεν βάζει φωτιά στο δρόμο καθόλου και ο αντικαταστάτης του Pete Blakk (έφυγε προσπαθώντας να κάνει και αυτός μια μπάντα με κόνσεπτ χόρορ δίσκους και απέτυχε παταγωδώς), ο Herb Simonsen είναι παντελώς αδιάφορος. Τα κομμάτια κινούνται από μέτρια έως πολύ καλά, αλλά τα πολύ καλά λόγω των αναφερθέντων προβλημάτων δεν γαμάνε. Με εξαίρεση το ομώνυμο, το οποίο είναι μεν πάναπλο, αλλά είναι υπερπιασάρικο, έχει χιούμορ King, γαμάει. Όταν το πρωτάκουσα η απογοήτευση είχε χτυπήσει κόκκινο (μα τόσο καιρό περίμενα αυτό;;;; ), αλλά με τα χρόνια έχει αγαπηθεί γι'αυτό που είναι.
Μετά υπάρχει μια ολόκληρη σειρά κυκλοφοριών που έχει πολλούς οπαδούς (ειδικά το The Graveyard έθρεψε κοσμάκη σαν πρώτη επαφή και η ιδιαιτερότητα της μπάντας υπεραρκεί για την λατρεία του), προσωπικά το βρήκα καλύτερο από το Spider's αλλά εξίσου προβληματικό σε αυτά που έλεγα και πριν. Το αυτό ισχύει και για όλες τις επόμενες δουλειές (με εξαίρεση το αρκετά πιο συμπαθητικό Voodoo), που όμως πλέον, η μία είναι χειρότερη της άλλης. Χωρίς να εννοώ ότι είναι κακοί δίσκοι, είναι απλώς σαφώς κατώτεροι δίσκοι από την χρυσή εποχή και πλέον αυτό που ξεχώριζε τον King έχει καταντήσει πολύ προβλέψιμο. Δεν έχω λιώσει κανέναν δίσκο από το Voodoo και μετά και το πρόβλημα ήταν ότι δεν κόλλησα με κανένα κομμάτι, ακόμα και μετά από 5 ας πούμε ακροάσεις, και αυτό είναι απαράδεκτο και ανήκουστο για τα παλιά. Ίσως είναι προσωπικό το θέμα, δεν ξέρω, πάντως σίγουρα δεν είμαι μόνος μου στην άποψη ότι "άλλα φρούτα οι κλασσικές δουλειές." Εντωμεταξύ οι πιο κυνικοί της νέας γενιάς που δεν καλοβλέπουν την υπερβολή των 80s και δεν συγχωρούν εύκολα την γραφικότητα, έχουν ρίξει ένα μεγαλοπρεπές Χ στον τύπο που βάφεται και τσιρίζει και έχει και μουστάκι, για όνομα δηλαδή.
Εν πάσει περιπτώσει, το "Them" είναι μέσα στους 3 αγαπημένους μου δίσκους έβερ, δεν έχω ξαναβιώσει την πλάκα που έπαθα με το πρώτο άκουσμα, βασικά δεν την έχω ξεπεράσει ακόμα. Εύχομαι, πραγματικά εύχομαι, με κάποιο τρόπο να βρεθεί κάποιος σε ιδανικές συνθήκες και να του τα σκάσει ο δίσκος. Λίγη παιδική αθωότητα θέλει, έστω και με το ζόρι! Η μουσική ΣΚΟΤΩΝΕΙ. Τέλος.
1 comment:
εύγε
Post a Comment