Vic's Log παρτ του, ή "πώς πέρασα την άλλη μέρα του Rockwave festival"
(δηλαδή υπάρχει και παρτ ουάν που πρέπει να διαβαστεί πρώτο. Αλλιώς η ιστορία δεν έχει νόημα. Άσε που έχει και spoilers αυτό εδώ για την χτεσινή μέρα...κρίμα δεν είναι; )
----------------------
Κομμάτια από την προηγούμενη ξυπνάμε με διπλούς καφέδες και ντουσάκια, τα Πατήσια βράζουν αυτήν την εποχή πολύ ειδυλλιακά... Πάλι Κάνιγγος, ίδιες φάτσες, άλλα μπλουζάκια (σιγά μην πάμε με το ίδιο, άσε που βρωμάνε), με τα μπλουζάκια Twisted Sister και Dio να έχουν την τιμητική τους. Μπλουζάκια άνω των 25 ετών σε τεράστιες κοιλιές, γραφικές φάτσες παντού, προβλέπεται τεράστιος χαβαλές σήμερα και κυρίως παίζουν και οι Anthrax με Μπελαντόνα και είναι ο κύριος πόλος έλξης για μένα...
Για την περίσταση ντύθηκα με μια ταπεινή μπλε Skyclad χωρίς tour dates. Ο λόγος ότι θα με πλησιάσουν οι θρασάδες και θα λένε "καλά, ρε, Anthrax και ήρθες με Skyclad ρε φλώρε;" για να τους απαντήσω ότι είναι μπλουζάκι της τελευταίας συναυλίας με τον Martin και της πρώτης με Sabbat επανασύνδεση (ρε μουνιά). Στην γυναίκα είπα ότι το μπλε είναι καλύτερο για τον ήλιο και είναι και ωραία μπλούζα. Πάντως πούτσες. Κανείς δεν ρώτησε, πλήρης αποτυχία. Έπρεπε να είχα βάλει την Atrophy γαμώτο.
Ο σημερινός οδηγός του πούλμαν είναι ανησυχητικά ξενέρας και σπασαρχίδης. Δεν αφήνει να βάλουμε κασέτα και είναι στραβωμένος συνέχεια. Βέβαια, μερικοί θεώρησαν τον ήχο του κινητήρα βελτίωση σε σχέση με τους Attack και τους Cloven Hoof αλλα περί ορέξεως... Ο μαλάκας ο οδηγός όμως λέει δεν θα έρθει να μας πάρει έξω από τον χώρο μόλις τελειώσει η συναυλία και θα περπατήσουμε και εμείς γάμησέ τα απόσταση. Σκατά, δεν θα κοροϊδέψουμε σήμερα...
Τέσπα, με τα πολλά φτάνουμε πάλι στην Μαλακάσα. Σήμερα το πρόγραμμα έχει ως εξής. Στην αρχή έχει 3 μπάντες που στα παπάρια μας κι αν τους χάσουμε. Οποτε, ξέροντας εκ των προτέρων πού θα έχουμε headquarters, θα βολτάρουμε τα μαγαζά με την γυναίκα. Πίπες. Δεν μας αρέσει τίποτα, ενώ ακούγονται και στο βάθος οι
Ολέθριο Ρήγμα (εξ αποστάσεως)
-----------------------------
Ακούγονται χάλια και μαζί μια τρομερά εκνευριστική γυναικεία φωνή. E, μπορεί και από κοντά να είναι καλοί, αλλά η φωνή είναι στάνταρ χάλια.
Εκεί που χαζεύω κάτι χαϊμαλιά, ακούγεται το Orgasmatron. E, πανεύκολο κομμάτι, πορωτικό, φαντάζομαι κάτι θα γίνεται με αυτό. Τελικά όταν ρώτησα τον μοναδικό γνωστό που τους είδε, μου είπε ότι και αυτό σκατά το είπανε και ότι σφάξανε και πολλά άλλα των Σεπουλτούρα και ότι γενικώς δεν αρέσανε. Δεν ξέρω. Μάλλον έτσι θα'ναι πάντως. Κρίμα, γιατί από ιστορίες που ακούω για την μπάντα φαίνονται εντάξει άτομα. E, τώρα τι σχέση έχουν με το κοινό των Twisted Sister και του Dio δεν το ξέρω και για άλλη μια φορά αυτός που ορίζει την σειρά (και κυρίως μέρα) που θα εμφανιστούν τα συγκροτήματα είναι πολύ μαλάκας. Φαντάζομαι πως σε κάνα τρύπιο κλαμπάκι με τρύπιο κοινό θα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Τώρα, για μια φεστιβαλάρα μέρα-μεσημέρι αναρχοκαταστάσεις σε πορωμένους χεβιμεταλάδες δεν βγάζουν κανένα απολύτως νόημα....
---------------
Στα μπλουζάκια χαλαρά τα πιο γαμάτα είναι των Dismember και ψήνομαι να πάρω ένα, αλλα δεν έχω ακούσει τα 2 τελευταία τους και νιώθω μιαν ντροπή. Θέλω και ένα Anthrax αλλα δεν μου πολυαρέσει το σχέδιο με τον Dredd. Δεν βγάζανε τουλάχιστον σε καμια επανέκδοση το μπλουζάκι με τον Judge Death? Το έπαιρνα (πάλι) χαλαρά. E, αν δεν μου κάτσει τίποτα ίσως και πάρω κάνα Dismember ή Anthrax... (παπάρια, τα έφαγα σε μπύρες και σουβλάκια τελικά).
Τελικά δεν αγοράζουμε τίποτα και πιάνουμε την γνωστη θέση αριστερά της κονσόλας με φίλους και συγγενικά πρόσωπα. Ο κόσμος αν και νωρίς ακόμα φαίνεται μάλλον περισσότερος και συνολικά το βράδυ είχα την αίσθηση ότι έπρεπε να μάζεψε καμιά 2χιλιάδα παραπάνω από την προηγουμενη μέρα... Τι έχει λέει τώρα? Zyklon? Μπλακμεταλλάδες δεν είναι αυτοί; Και μάλιστα ακούω και καλοί. Με ηλεκτρονικά και τέτοια λέει (κάποιος ρε αδερφέ) και έχουν ενδιαφέρον. Μμ, ναι, είμαι σίγουρος πως όλοι που έχουν έρθει εδώ θα τους καταευχαριστηθούν, αλλα what the hell? τα μαγαζιά ήταν πίπα, ας χαζέψουμε και κάνα μπλακμέταλλο.
Ακυρώθηκαν.
Ωραία, πιο πολύ ώρα για Anthrax δηλαδή. Next please.
Katatonia
---------
Για άλλη μια φορά αναρωτιέμαι τι σκατά σκεφτόταν αυτός που έκανε το billing. Ναι, κοψοφλέβικα θα ακούμε τώρα, ενώ έχει πλακώσει κόσμος να δει Twisted Sister ή στην καλύτερη Anthrax που είναι η χαρά η ίδια. Το νόημα είναι να πάρουμε φράγκα από όσο πιο πολύ κόσμο γίνεται ή να ανοίξουν το έδαφος για τις main μπάντες; Χμ, απίστευτα ηλίθια ερώτηση, ε; Katatonia λοιπόν, που ω, οποία έκπληξις, είναι απίστευτα εκτός τόπου και χρόνου, με τον ήλιο ντάλα στην μάπα τους και στη μάπα μας (γενικά εμάς, εγώ έπινα μπύρες στην σκιά προφανώς) και παίζουν μια μουσική που ομολογουμένως δεν με κέρδισε καθόλου αλλά και να πω την αμαρτία μου δεν είχα καμία απολύτως διάθεση να ασχοληθώ. Καλοκαίρι, έτοιμοι για Anthrax, Dio και Twisted Sister, με κατατονικούς θα ασχολούμαι? Πάντως, είχε κόσμο εκεί μπροστά που γούσταρε και περισσότερο απ'ότι περίμενα οπότε μπορεί και ο τύπος που έκανε το billing να έχει καλό επιχειρηματικό μυαλό τελικά... Γύρω γύρω μου όμως, μακράν το πιο συνηθισμένο σχόλιο ήταν "Katatonia όνομα και πράμα". Αδικία για τα παιδιά νομίζω, παίζανε εκτός έδρας και (όπως είπα) με τον ήλιο στην μάπα τους. Και ο φίλος της αδερφής μου που γουστάρει γενικώς Katatonia, δεν ασχολήθηκε και ιδιαιτερα μαζί τους... Αυτά.
--------
Ωραίες οι μπύρες πάντως και κυκλοφορούν ωραίες φάτσες, με ελαστικά τζιν, μποτάκια 80s και ψαρωτικές μπλουζίτσες (είδα και Atrophy! γουάου) και φυσικά πολλοί παππούδες με φοβερές φάτσες. Και οι δύο τρομερά εύσωμοι άνθρωποι είναι πάλι εδώ με την ίδια ακριβώς αμφίεση. Πόσο θεοί είναι και πόσα κιλά ζυγίζουν μαζί? Είναι συγγενείς? Ζευγάρι? Είναι ΚΑΛΤ. Τους αγάπησα.
Αλλά τώρα θα παίξουν και οι Anthrax. Τα έχω κανονίσει με την γυναίκα μου, στους Anthrax δεν θα είμαστε μαζί, πάω στο μέτωπο και είναι επικίνδυνα εκεί. "Πρόσεχε", μου λέει πριν αποχωρήσω και με φιλάει. Καταπιέζω την ανεξήγητη επιθυμία να της πω "σε αγαπώ, θα είμαι πίσω τις γιορτές" και πάμε όλοι οι χάληδες να δείξουμε στα πιτσιρίκια τι εστί thrash mosh pit. Ο Ηρακλής, ο οποίος είχε έρθει προηγουμένως με δύο μπυροπότηρα γεμάτα βότκα λεμόνι ("προετοιμασία"), λέει να πάμε στην μπάρα. Εγώ νομίζω ότι είναι καλύτερα να μείνουμε κάπου στην μέση και να έχουμε την άνεση του μεγάλου moshpit, στην μπάρα θα είμαστε παστοί, δεν θα λέει. Αυτός πάντως προχωράει και τον χάνω ενώ προσπαθεί να περάσει το κοινό...
Anthrax! Ντάξει, από τις αγαπημένες μου μπάντες και η μπάντα που κυρίως ήθελα να δω πέρυσι στο Athens Open Air φιάσκο. Προφανώς η εποχή που λατρεύω είναι μέχρι Persistence of Time με Μπελαντόνα, οπότε η καύλα μου για την συγκεκριμένη συναυλία είναι προφανής...
Τσουπ! Intro, ένα κομμάτι από την ταινία Blues Brothers νομίζω και σκάνε οι
Anthrax
--------
ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ! Ποιοι Slayer και ΠΟΥΤΣΕΣ ΜΠΛΕ? Among the Living και πριν το σκεφτούμε ανοίγει ένα pit ΝΑ με το συμπάθειο όπου μέσα γίνεται ένας κλασσικός thrash μύλος με θρασάδες να χορεύουν και να κοπανιούνται και να πηγαίνουν γύρω-γύρω. Εγώ κοπανιέμαι αφηνιασμένος όπως και οι γύρω μου αλλα δεν μπαίνω στο pit. Νταξ, δεν ήταν και το αγαπημένο μου κομμάτι, αλλά ομολογουμένως ο Belladonna γαμάει, ο κόσμος ουρλιάζει "DISEASE! DISEASE! SPREADING THE DISEASE!" και όταν μπαίνει το ρεφρέν, τι να λέμε? Thrash, Νew Υork, εντελώς Anthrax-ίλα, και έχουμε 87 και πάλι...
Και πριν καταλάβουμε τι μας χτύπησε, πάρτα στο κρανίο: Got the Time. Διασκευάρα που από την στιγμή που το έπαιξαν έγινε δικό τους κομμάτι (τι; είναι διασκευή;) και το pit μεγαλώνει και πάει, ο κόσμος χτυπιέται αφηνιασμένος και η μπάντα πρέπει να γουστάρει πάρα πολύ. Γενικώς ζω μια ωραιότατη thrash metal συναυλία και είμαι ευτυχισμένος. Κόσμος μπουρδουκλώνεται και πέφτει και αμέσως τον σηκώνει κάποιος διπλα, βλέπεις χαρούμενες μάπες παντού και επικρατεί αυτό που περιέγραψαν ωραιότατα οι Exodus ως "Good, Friendly, Violent Fun". Κάνα δυό που την έχουν δει πιθήκια και μπαίνουν στο pit για να αποδείξουν ότι είναι άντρες και παίζουν ξύλο, με συνοπτικές διαδικασίες τρώνε αγκωνιές στην μάπα και καληνύχτα.
Δυστυχώς δεν βλέπω καλά την μπάντα μέσα στον χαμό αλλα τώρα γίνεται σφαγή και η μουσική γαμεί... Αν και μεταξύ μας, είναι λίγο ξερός ο ήχος, θα μπορούσε να είναι πιο γεμάτος και ζεστός,λιγότερα prima ίσως, αλλα λεπτομέρειες, εδώ παίρνουν κεφαλια...
Πριν καταλάβουμε τι γίνεται με το Got the Time... Γκαααααα... γκάγκα! Γκαααααααααα. E, Caught in a Mosh που του έχω και ιδιαίτερη αδυναμία από πιτσιρίκος... Εκεί όμως σεληνιάστηκα και μπαίνω στο pit, και επειδή μεταξύ του pit και της μπάρας ήταν σκατόφλωροι, φτάνω προφανώς στην μπάρα, όπου συναντώ τον Ηρακλή και αγκαλιασμένοι πλακωνόμαστε μεταξύ μας. Τραγουδάω και ακούω να τραγουδάνε όλοι, κοπανιέμαι, σηκώνω χέρια, the whole deal και στα mosh parts (τα εντελώς κλάσικ Anthrax mosh parts) απλώς πέφτει κλωτσοπατινάδα, όπου μπροστά είναι και ιδιαιτέρως ενεργή...
Μεταξύ κομματιών χαζεύω και τον κόσμο γύρω... Στην μπάρα είναι κάτι καημένα πιτσιρίκια που προφανώς έχουν πιάσει θέση από πολύ νωρίς, τα έχουν φτύσει και απλώς παρακαλάνε για την ζωή τους κρατώντας σφιχτά την μπάρα (εύκολος στόχος, μουχαχα). Crowd surfing και κάτι ψευτοstagediving, moshing, και κοιτάζω την σκηνή και βλέπω έναν καταχαρούμενο Frank Bello, έναν πορωμένο Scott Ian και βασικά έναν Joey Belladonna με μονίμως γουρλωμένα ματια. Εμφανώς ο άνθρωπος τα έχει παίξει από το χαμό που γίνεται από κάτω.
Ακολούθησε ο χαμός, τι να πρωτοθυμάμαι, κάθε κομμάτι ήταν ΕΝΑ κι ΕΝΑ, έμπαινε η πρώτη νότα και ήμουν "ωωωω ρε μαλάκα το έτσι, το αλλιώς". Θα σταθώ μονο σε δύο πολύ προφανή highlights. Το Be All, End All από το State of Euphoria όπου σε γνήσιο power-μεταλλάδικο παροξυσμό το κοινό τραγουδάει την κλασσική πια μελωδία του riff της εισαγωγής. Και έπεσε πολύ ξύλο και εκεί. Αγκαλιές με τον Ηρακλή και τραγούδι και γαμώ και ζήτω οι Anthrax και τέτοιοι παλιμπαιδισμοί λέμε...
Το άλλο highlight είναι ποιο άλλο? WAAAAARDANCE!!! Το συζητάγαμε εβδομάδες με τον αδερφό μου... "καλά, τι θα γίνει εκεί ρε; Θα πέσει ΤΟ βρωμόξυλο". Το αγαπημένο μου κομμάτι Anthrax και νομίζω πολύ κόσμου και η ατμόσφαιρα κάτω στον κόσμο ήταν φοβερή. Indians. Τι να λέμε τώρα; Οποιος άκουγε λίγο Anthrax κάποτε, προφανώς έχει το κομμάτι σαν highlight. E, και στο περίφημο σημείο, το κόβουν και οι ίδιοι και ο Scott Ian άρχισε να πριζωνει τον κόσμο, να ανοίξει το pit όσο δεν πάει. Με το σύνθημα "Wardance" απλώς χάθηκε η μπάλα. Εγώ πάντως δεν θυμάμαι πολλά από το σκηνικό, μονο ότι ήταν καύλα. Αρκεί.
Χίλια τα εκατό, η μπάντα έπαθε πλάκα, από κοντά τα πρόσωπα τους ήταν πολύ χαρούμενα (ο Spitz βεβαια ήταν λίγο εκτός τόπου και χρόνου, αν και επαρκέστατος, δεν ασχολήθηκα και ιδιαιτέρως μαζί του να πω την αλήθεια), Bello, Belladonna και Ian πάντως ήταν τρισευτυχισμένοι. Ο Benante, ο πλέον αδικημένος ντράμερ του διημέρου, δεν είχε τον απόλυτο ήχο στα τύμπανα και είναι κρίμα διότι ο άνθρωπος είναι μηχανή. Πάντως έκανε και μια έγκυρη αλεπούδια παίζοντας το intro του We're Not Gonna Take It για δυο δευτερόλεπτα...
Η συναυλία έκλεισε με μια μικρή ημι-διασκευή στο New Level των Pantera και με το I Am the Law. Aρμαγεδδώνας. Τίποτα άλλο.
Θεοί. Φαντάζομαι πως για πολύ κόσμο δεν έλεγαν και πολλά και αρκετοί πρόσεξαν πως δεν είχαν και τον καλύτερο ήχο (αν και επαρκέστατος και αξιοπρεπής) αλλα ο χαμός που συντελέστηκε από κάτω δεν πέρασε απαρατήρητος από κανέναν. Όπως ειπώθηκε από κάποιον εκεί, σε κάθε κομμάτι υπήρχαν πάντα 2 moshpit, ο κόσμος ήταν μύλος και σε μερικά κομμάτια γύρναγε όλο το πλήθος. Anthrax - Slayer σημειώσατε 1.
---------------
Σέρνω το κουφάρι μου έξω. Στύβω την μπλούζα και την αράζω για μπύρες και φαΐ. Πολύ. Ανταλλαγή επιστημονικών σχολίων με φίλους "πώωω μαλάκα", "αμάααααν" και τέτοια και ξεκούραση για Dio. Άλλος ένας πολυαγαπημένος που δεν έχω δει ποτε μου live.
Dio
---
Λοιπόν, ο Ronnie είναι θεός. Φωνή καμπάνα αν και δεν έχει προφανώς την ίδια αντοχή. Αλλά τι συζητάμε; Ο άνθρωπος είναι άνω των 60 (μάλλον στα 65 ακούγεται), μεγαλύτερος από τον πατέρα μου και βγαίνει στην σκηνή και σου δίνει την καρδιά στο χέρι. Και ξέρει πώς να κάνει ευτυχισμένους κοντά δέκα χιλιάδες κόσμο. Έχει έναν καινούργιο δίσκο. Νότα δεν έπαιξε. το ομώνυμο του Killing the Dragon, αρχή αρχή κιόλας, και αυτά. Πάμε τώρα στο party/εμπειρία.
Εκτος από τα δικά του υπερκλασσικ, σου πετάει και ένα Man on the Silver Mountain, ένα γαμημένο Heaven and Hell και ένα Gates of Babylon και σε στέλνει και αδιάβαστο. Κοιτούσα, μια την σκηνή, μια τον κόσμο, κάτι παππούδες να κλαίνε σχεδόν από ευτυχία, να χορεύουν μόνοι τους στην μέση του πουθενά, να χτυπιούνται όλοι, θρασάδες, χεβιμεταλλάδες, να είναι όλοι χαρούμενοι... Ειδικά στο Heaven and Hell φαντάζομαι πολύς κόσμος ένιωθε ότι συμπληρώνει την εμπειρία που έζησε με τους Sabbath λίγες μέρες νωρίτερα...(κωλόφαρδοι όλοι σας...) και δεν νομίζω να υπάρχει κανείς να πει ότι αυτή η συναυλιακή εμπειρία είχε τίποτα να ζηλέψει από τους Sabbath. Sing με a song... Τι λέω τώρα τα αυτονόητα... Και το Gates of Babylon όμως, που δεν το περίμενε πολύς κόσμος...
Ο θεός βέβαια έδειξε και την κλάση του στο crowd control(!) με το Long Live Rock ή Roll από Rainblow, πάλι γηπεδίλα και τραγούδι, και μας αποτέλειωσε με Rainbow in the Dark και we Rock. Το σχόλιο που άκουσα διπλα μου "καλά, πως θα βγει κανείς τώρα μετά από αυτό;".
Μακάρι να είχε και άλλο χρόνο να παίξει, μακάρι να τον βλέπαμε και βράδυ ρε γαμώτο και ίσως είμαστε και εμείς κωλόφαρδοι σαν τους Ιταλούς ένα μήνα πριν να μας έπαιζε το Stargazer (όνειρο ζωής να το δω αυτό). Αλλα τώρα, απογεματάκι, τι Stargazer...
Η μπάντα καλή, αν και για έναν θεό επιπέδου Dio περίμενα πολύ καλύτερα πράγματα, ειδικά από κιθάρα και πλήκτρα. Αλλα όποιος και να 'ναι ο κιθαρίστας, όταν έχεις τον Ronnie να σου τραγουδάει το Egypt ή φυσικά το Holy Diver, άντε γεια. Άνετα θα μπορούσε να είναι αυτός ο headliner. Κομμάτια να πει είχε ακόμα μπόλικα...ΘΕΟΣ.-
--------------
Προσπαθούμε να συνέλθουμε από το υπερσόκ των Anthrax/Dio. Η μέρα πάει απίστευτα καλά και η κουβέντα είναι πως θα βγούν οι Twisted Sister να ισοφαρίσουν τον Ronnie. Μεγάλη μπάντα, τεράστια στην Αμερική κάποτε, τεράστια στην Ευρώπη και σήμερα, τουλάχιστον σε live επίπεδο, αλλά και μιας άλφα ηλικίας. Άντε να δούμε. Η εμπειρία μου με τους Sister πάει πολλά χρόνια πίσω, πιτσιρικάς τους άκουγα και έβλεπα τα θεϊκά video τους. Δεν μπορώ να πω ότι είναι η μπάντα που ακούω καθημερινά σήμερα (αν και το Stay Hungry είναι το πούστικο διαχρονικό). Σαν τους Accept μια φάση...
Και εκεί που λέμε για το ποια μπάντα θα μπορούσε να ισοφαρίσει τους Black Sabbath και τους 30,000 ακούγεται δυνατά και ξάστερα το It's a Long Way το the Top από τους υπέρτατους AC/DC...
Κόβω το χέρι μου ότι όλοι εκεί μέσα για λίγα δευτερόλεπτα πήραν χαμπάρι τι έχει να γίνει αν ποτέ εμφανιστούν οι AC/DC. "Κλέβουν πάντως, ε; Με αλλουνού μουσική τον φτιάχνουν τον κόσμο" είπα σε ένα φιλαράκι αλλα εδώ που τα λέμε, τρομερά effective εισαγωγή... και μετά από λίγο σκάνε και οι
Twisted Sister
---------------
... με τις κλασίκ εμφανίσεις "τα πιο χάλια τραβέλια" και original lineup (το οποίο το τόνισε και δις ο Dee Snider). Ο Dee αμέσως ξεχωρίζει. Στην πρίζα. Τρέξιμο, κοπάνημα, πόζες, στήσιμο, ξεσήκωμα. Και το κράτησε ο μπαγάσας σε όλη την συναυλία (αν και οι βόλτες κάθε τρεις και λίγο πίσω από τους Marshall ήταν ολίγον ύποπτες, σνιφ-σνιφ). Ο ήχος πάντως στα τρία πρώτα κομμάτια άθλιος. Φασαρία και δυστυχώς από αυτό καίγεται το Stay Hungry που κατά τ'άλλα θα έσπερνε... Η μπάντα είναι επαρκέστατη παικτικά και μετά από το ξεμπουρδούκλωμα του ήχου, η συναυλία παίρνει τα πάνω της σε σημείο απίστευτο.
Δεν ξέρω πόσοι πριν από μένα θα έχουν χρησιμοποιήσει την λέξη ΠΑΡΤΥ αλλα αυτό ακριβώς ήταν.
Ο Dee Snider έδειξε ότι είναι frontman πρωτοκλασάτος, όχι μόνο το έχει το χάρισμα, έχει και τίγκα εμπειρία, έκανε δέκα χιλιάδες κόσμο ότι ήθελε, να τραγουδάνε, να χορεύουν, να χοροπηδάνε, τους κράταγε πάντα στην τσίτα. Φαίνεται ότι το άτομο γνωρίζει τι κάνει και ότι το έκανε κάποτε συνέχεια... Από εκεί και πέρα σχεδόν σε κάθε κομμάτι γινόταν και ένας δικός του χαμός αλλά νομίζω πως τα highlights της συναυλίας ήταν το We're Not Gonna Take It, το I Wanna Rock και το Come Out and Play (που άγγιξε και την ανατριχίλα που είχα φάει σε Accept), όπου ο Dee έδωσε τα ρέστα του. Φωνάρα αναλλοίωτη. Καθένας βέβαια έχει τα δικά του highlights, και εξίσου καλοί υποψήφιοι είναι τα Fire Still Burns και Under the Blade, τα καθαρόαιμα metal κομμάτια τους δηλαδή, το The Price και φυσικά το S.M.F. που έγινε καλός και σωστός πανικός. Τιμήσανε δεόντως το Stay Hungry αφού εκτός από αυτά που προανέφερα ακούστηκαν και τα Burn in Hell και Captain Howdy... Βασικά για να μην παπαρολογώ, παίξανε τα πάντα εκτός του Love is For Suckers και της προσωπικής μου αδυναμίας The Beast...
Κέρδισαν το 90% του κόσμου που τραγούδαγε και χόρευε μαζί τους, συμμετείχε ενεργά, ενώ το υπόλοιπο 10% απλώς παραδεχόταν την κλάση της μπάντας. Τώρα αν υπήρξε κάνας δυσκοίλιος που είπε κάτι κακό για τους Twisted Sister μάλλον φταίει ότι τον έφτυσε καμιά γκόμενα ή πήγε να δει μόνο τους Katatonia.
ΠΑΝΑΞΙΟΙ. Και η ίδια η μπάντα φαινόταν να την έχει καταβρεί με την συναυλία, ο Dee τα γνωστά λογύδρια αν και σε κάνα δυό σημεία φαινόταν ειλικρινής ότι θα τό'θελε να έχει δει Ελλάδα στις δόξες της μπάντας... Ο Jay Jay την είχε καραβρεί, ξέφυγε σε κάποια φάση από τις κλασσικές πόζες και γύρισε τον χρόνο αρκετά χρονια πίσω, που τον έπαιρνε να κυλιέται κάτω, να κάνει τρελά ποζεριλίκια με την κιθάρα κλπ. Έχω την εντύπωση ότι αυτός το καταχάρηκε πιο πολύ από όλους... Ο Mendoza, ζώο όπως πάντα. Animal, θεός. Ο Eddie τα ψιλοσκάτωσε γενικά στα solo αλλα τώρα πραγματικά δεν έχω ιδέα ποιος ασχολήθηκε, οι Twisted Sister μια φορά δεν είναι μπάντα των solo οπότε no problem. Ο A.J. σταθερός και επαρκής. Έκανε και ένα solo βαρεμάρα αλλα νταξ, αυτά είναι λεπτομέρειες του κώλου. Η μπάντα ανέβηκε, χιλιάδες κόσμος χάρηκε τίγκα και μετά φύγανε.
--------------
Η μέρα τελείωσε με τα πλήθη να χάνονται στο σκοτάδι ψάχνοντας το γαμημένο πούλμαν και κρυφακούγοντας true vs thrash συνομιλίες με τρελά γραφικό κόσμο. Θεΐλα, METAL ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ! Νομίζω πως αυτό το διήμερο ήταν το καλύτερο rockwave evah, το χάρηκα όσο λίγες συναυλίες. Άντε, τώρα που η Didi ανοίχτηκε και φέρνει μεγάλες μπάντες και βλέπει ότι πιάνει, καιρός είναι να φέρει τους AC/DC *κάπου* (Terra Vibe δεν χωράνε με την καμία όμως) για να αποτελειωθούμε επιτέλους. A, και με support Motorhead e?
Tuesday, January 04, 2011
Vic's Log: Πώς πέρασα στο Rockwave Festival 2005 - DAY 1
Αυτό και το επόμενο μπλογκ ποστ είναι η σχεδόν απνευστί καταγραφή του Rockwave του 2005 που είχα κάνει τότε. Το βρήκα και το ξέθαψα και συγκινήθηκα και θέλω να το έχω πιο προσβάσιμο. Σεντόνι στα greeklish δυσανάγνωστο, οπότε βρήκα και ονλάιν μετατροπέα greeklish to greek και χάρηκα. Συνοπτικά, σχεδόν όλοι είναι θεοί (το οποίο επαναλαμβάνεται εκνευριστικά πολύ, υγεία) και τα πάντα ήταν χαρούμενα και οι μέλισσες πηδιόντουσαν αφηνιασμένα.
Vic's log
(εναλλακτικά: Πώς πέρασα στο Rockwave Festival 2005)
-----------------------------------------------------
Κινάμε λοιπόν που λέτε από Ηράκλειο την Τετάρτη με πλοίο, εγώ, η αρραβωνιαστικία μου Πόπη και ο αδερφός Μανώλης (που πληρώνει τα πάντα για γαμήλιο δώρο το κορόιδο). Συζήτηση για Slayer, Anthrax και σε ποια κομμάτια θα γίνει τρελό moshing, σε ποιο κομμάτι θα μπούμε κλπ...
Άφιξη Αθήνα. Η μέρα περνάει με catching up με αδερφές και φίλους, μπυροποσία και γενικώς ξεκούραση από το ταξίδι στο κατάστρωμα. Ύπνος.
Η μέρα ξεκίνησε όμορφα και ωραία, ραντεβού στην πλατεία Κάνιγγος για το πούλμαν που θα μας πήγαινε στη Μαλακάσα. Συνάντηση με παλιούς γνωστούς, χάζεμα τα διαφορα μπλουζάκια και ανταλλαγές απόψεων για το ποιος θα γαμήσει, την σειρά των group, προσδοκίες κλπ. Φυσικά, μιας και το πούλμαν ήταν μισό-μισό Ηρακλειώτες και άτομα που είχαν κλείσει θέσεις από την Eat Metal, το πιο συχνό σχόλιο ήταν "καλά, πως παίζουν οι Accept κάτω από τους Slayer?". Εμφανής η παρουσία πολλών άνω των 30...
Στο δρόμο φτιάξιμο (ή πρήξιμο, όπως το δει κανεις) με Heavy Load και Manilla Road και λοιπές τρουΐλες.
Φτάνουμε στο χώρο. Xoxo, το πούλμαν μας αφήνει απέξω, καημένα παιδιά που περπατάτε μες στον ήλιο, νια νια νια.
Επιθεώρηση του χώρου. Καλός φαίνεται, μπόλικες τουαλέτες να φεύγουν οι μπύρες, τιμές ανεκτές, χάζεμα στα stands με τα μπλουζάκια και βουρ για καβάντζα σε σκιά στα αριστερά της κονσόλας, στα δέντρα. OK, we have established headquarters. Κόσμος, καμια 3-4 χιλιάδες διασκορπισμένοι παντού, με αρκετούς στοιβαγμένους μπροστά από την σκηνή. Οι περισσότεροι όμως (δικαιολογημένα) κάνουν αναγνώριση του χώρου, βρίσκουν γνωστούς, καβαντζώνουν μέρη, χαζεύουν κώλους, μπλουζάκια, παπούτσια και δυο φοβερά χοντρά άτομα που περιφέρονται στον χώρο και είναι και γαμώ τις φάτσες... Στην σκηνή οι...
Order of the Ebon Hand
----------------------
Black Metal μεσημεριάτικα. Τρία άτομα, ήχος μετριότατος με το μπάσο πολύ πιο δυνατά από ότι αρμόζει στην περίσταση. Δεν έχω ιδέα για την μπάντα, έχω ακούσει πεταχτά κομμάτια τους στάνταρ, αλλα το black metal ποτε δεν με συγκίνησε και αυτοί δεν θεωρούνται και τέρατα του χώρου ώστε να ασχοληθώ για το γαμώτο του πράγματος... Ότι παρακολούθησα με προσοχή μου φάνηκε μάλλον αδιάφορο αν και οι ίδιοι δίνανε φιλότιμες προσπάθειες. Τώρα ποιος σκέφτηκε ότι είναι καλή ιδέα να φτιάξουν το κοινό των Candlemass, Accept και Slayer (με μέσο ορο ηλικίας μεγαλύτερο των 20-22 τουλάχιστον) οι Order, αυτός ευθύνεται και για την γενικότερη αδιαφορία και "ποιος τους χέζει αυτούς", τα γνωστά σχόλια των μεγαλύτερων κλπ... Πάντως, με το Killed By Death, παρόλο που ήταν μέτριο στην εκτέλεση, κούνησαν λίγο τους μπροστά στοιβαγμένους και κάνα δύο γέροι χτυπάγανε και το πόδι κάτω και γενικώς υπήρχε μια ευθυμία στον αέρα...
Συνολικά, όταν τελείωσε η βραδιά, άκουσα το όνομά τους μία φορά από ένα παιδί που έλεγε ότι group της βραδιάς ήταν οι Order of the Ebon Hand σε απάντηση στον τσακωμό δυο παιδιών για Accept και Slayer... (χούμορ, χούμορ...)
----------
Με συνοπτικές διαδικασίες βγαίνουν και οι...
Dismember
----------
...που γουστάρω ιδιαιτέρως. Με ένα πάνω από το Pieces από πίσω βγαίνουν και βασικά παρόλο που είναι μεσημέρι και το κοινό που δεν ήταν και το πλέον καθαρόαιμο deathμεταλλάδικο άρχισαν να παίρνουν κεφάλια. Ήχος μπετονιέρα σουηδίλα όπως και οι εταίροι καππαδόκες entombed και γενικώς άλλη μια απόδειξη ότι αυτή η γενιά της death σκηνής από Σουηδία μεριά το είχε πιάσει το νόημα. Πορωτικοί, συναυλιακοί ρε αδερφέ, άνοιξαν με το σπαθί τους μπόλικα moshpits και κέρδισαν κόσμο που δεν είχε ακούσει νότα τους. Σίγουρα κέρδισαν και την συμπάθεια αρκετών xεβιμεταλλάδων αν και δεν νομίζω να αυξηθούν ιδιαιτέρως οι πωλήσεις τους από αυτήν την μεριά... Τίμησαν και τους δυο πρώτους δίσκους τους αν και σε κάποια φάση άκουσα κάτι σε στυλ In Flames του Clayman που με ξενέρωσε και υποθέτω ότι είναι από τα καινούργια. Δυστυχώς. Πάντως κράτησε λίγο και το συνολικό setlist έσπειρε. Νταξ. Παλιό Σουηδικό death metal σε open air μεσημεριάτικα με κοινό γερόντων και θρασάδων. Αυτό ακριβώς όμως για τα δεδομένα αυτά και με απόδειξη τα μπόλικα moshpits, τα παιδιά γάμησαν.
----------
Διαλειμματάκι, άντε να βγούν οι θεοί να μου φύγει και μένα το άχτι που τους έχω χάσει 2 φορες γαμωτοσπιτακιτουστρατου. Στήνονται και 4 άσπροι σταυροί για το σκηνικό, κάποιοι τελειωμένοι σχολιάζουν ότι "οι Μεταλλικά τα κάναν αυτά φιλαράκι από το 86" (θεοί, στην κοσμάρα τους). Πρώτες μπύρες, ωραίο κλίμα. Ο κόσμος ακόμα αραιός... Και ξάφνου σκάνε οι...
Candlemass
-----------
Λοιπόν, ακόμα δεν έχω ακούσει τον καινούργιο δίσκο και αισθάνομαι ντροπή αλλα είμαι σχεδόν βέβαιος μετά από προσεκτικές συζητήσεις ότι μοιάζει με Nightfall, καλή φάση κιετς... Το κομμάτι που παίζει δεν το ξέρω, στάνταρ καινούργιο είναι. Nightfallizei, όπως και ο ήχος... Γαμώ ακούγεται. Και σκάει και ο θεός μοναχός με την κοιλιά να ξεχειλίζει και το μαλλί που αψηφά την βαρύτητα. Άρχοντας, ενεργητικότατος, ξεσηκώνει τον κόσμο με χειρονομίες και φωνές, κάνει το γνωστό σούμο headbanging, βαράει το κεφάλι του και η φωνή του είναι καμπάνα. Νταξ... Ήδη μπαίνω στο κλίμα, κοπανιέμαι (όχι τρελα βεβαια, μόλις αρχίσαμε), αγκαλιά την γυναίκα που έχει και αδυναμία σε Candlemass και όλα καλά.
Black Dwarf το κομμάτι και από εκεί και πέρα δεν θυμάμαι σειρά... Νομίιιζω ήταν το Mirror, Mirror μετά; Πάντως τό'ξερα το κομμάτι και το κοπάνημα εντείνεται και χαζεύω τον Messiah κυρίως, τον κόσμο που έχει πυκνώσει κάπως και σαφώς καραγουστάρει, αν και οι εκδηλώσεις λατρείας συγκεντρώνονται μπροστά από την σκηνή και αρκετά μπροστά από την κονσόλα. Παίξανε και Witches, Copernicus από καινούργια τα οποια βρήκα γαμώ και μια χαρά Nightfallίζοντα αλλά το πραγματικό σπάσιμο το απόλαυσα σε Solitude, Dark are the Veils of Death και κυρίως At the Gallow's End που πρέπει να ζούλαγα πιο δυνατά από ότι έπρεπε την γυναίκα γιατί διαμαρτυρήθηκε... Καλή φάση. Άρχοντες οι Candlemass, καλός ήχος, ο Messiah χαρισματικός frontman, παρόλο το μεσημέρι ξεσηκώνει τον κόσμο αλλα τρομερά μικρό setlist... Τι έγινε ρε παιδιά κιόλας; Δεν άκουσα ένα Sorcerer's Pledge να τό'χω να το θυμάμαι, κρίμα... Ωραίοι, αλλα έχω την εντύπωση ότι οι προηγούμενες 2 συναυλίες πρέπει να ήταν πολύ πολύ καλύτερες, χωρίς να φταίνε οι ίδιοι Candlemass φυσικά...
-----------
Κι άλλες μπύρες. Εντωμεταξύ έχουν πλακώσει και άλλοι φίλοι και γίνεται ένας γενικός χαβαλές στα headquarters, πολύ καλή διάθεση και οι θρασοντεθάδες φίλοι μου λένε ότι Accept σκοπεύουν να χαλαρώσουν και να πιουν τις μπύρες, να ετοιμαστούν ψυχολογικά για την βία των Slayer και νταξ, γουστάρουν αλλά δεν τρέχει και τίποτα...
Εγώ έχοντας σε τρομερά υψηλή εκτίμηση τους Saxon (που με στείλανε αδιάβαστο κάποτε) και έχοντας ακούσει ότι οι Accept είναι αντάξιοι, ήμουν και λίγο πιο φτιαγμένος... Η γυναίκα γουστάρει και τις κλασσικούρες, ωραία θά'ναι... Εγώ Accept άκουγα 86 με 90 μεριά, πιτσιρίκος δηλαδή και δεν θυμάμαι πως είναι να τους λατρεύεις-λατρεύεις... Για να ιδούμε... Τα γερόντια πάντως στον χώρο φαίνονται ανυπόμονα...
Και σκάνε λοιπόν και οι
Accept
-------
Και άντε γεια! Το Heavy Metal party ξεκινά. Δεν θυμάμαι σειρά, δεν θυμάμαι αν ο ήχος ήταν άψογος από την αρχή, άκουσα μέτρια σχόλια για τον Udo όσο αφορά την απόδοσή του αλλα εγώ δεν πήρα χαμπάρι... Διότι παίδες στους Accept έπαθα την πλάκα της ζωής μου. Έγινα πάλι ένα σκατόπαιδο που άκουγε Accept τότε όταν άκουγε ο μεγάλος αδερφός και ο ξάδερφος και έβλεπα το Midnight Mover στην "δορυφορική" (α, ρε και να το παίζανε φλας που θα έτρωγα!). Ειδικά στο Son of a Bitch, με το που σκάει το ρεφρέν, και χωρίς να το πάρω χαμπάρι, νιώθω να βουρκώνω και ένα κόμπο στο λαιμό. Ανατριχίλα ρε... A, ρε πούστη, heavy metal ρε μουνιά! (ναι, και εγώ το χρησιμοποιούσα για να κοροϊδέψω τους γραφικούς).
Ριφφάρες, η μια μετά την άλλη, και θυμήθηκα, ναι ρε, οι Accept είχαν αρχίδια, βαρύ συγκρότημα να ΄ουμ, και το κλασσικό heavy μια χαρά ήτανε... Γυρνάω με ένα χαμόγελο ΝΑ στον φίλο θρασοντεθά και χαμογελάει και αυτός. Του δείχνω με το κεφάλι το πλήθος που χορεύει ρυθμικά και βλέπεις χιλιάδες χέρια να χτυπάνε παλαμάκια, γροθιές, να τραγουδάνε και γενικότερα να επικρατεί μια ΧΑΡΑ ΓΗΠΕΔΟΥ, σαν ο γαύρος να ρίχνει 7άρα στον βάζελο και να παίρνει πρωτάθλημα (ξενέρωσα τους βάζελους τώρα αλλα zboutsam) και ο κόσμος αρχίζει τα τραγούδια... Fast ας a Shark... E, η εισαγωγή είναι το απόλυτο γηπεδικό. Με τον θρασοντεθά αρχίζουμε συγκινημένοι να φανταζόμαστε στίχους με "Ααααντε γαμήσου ΠΑΑΑΑΑΑΑΟ" και σκάει η speed μεταλλιά που επηρέασε κόσμο και κοσμάκη, νταξ, ψαρώνουν και οι θρασάδες που 'ρθανε για Slayer (ε, μερικοί τέλος πάντων) και γίνεται πανικός. Ο Ήχος άψογος...
Και είμαι στον έβδομο ουρανό και λέω "άντε, αποτελειώστε μας με ένα Princess τώρα" και φυσικά σκάει στο καπάκι, γιατί ο θεός είναι μεγάλος... Ανατριχίλα, η γυναίκα ασφυκτιά από την αγκαλιά και τραγουδάμε παρέα...
Σκάει μύτη και ο Ηρακλής, πολύ καλο φιλαράκι από Ηράκλειο, προφανώς πίττα "εγώ ξέρεις... Accept πίνω! Μαλακα, Slayer δεν θα είσαι εδώ, θα είμαστε εκεί μπροστά να τα σπάσουμε όλα!" Γενικώς, κλίμα αδερφικής αγάπης και νομίζω ότι πολύς κόσμος έστω και για μια γαμημένη ώρα ένιωσε δικαιωμένος... Έβλεπα γραφικόφατσες, παππούδες που δεν καταλαβαίνουν γρι από μπάντες σαν τους System of a Down ας πούμε, να είναι εκστασιασμένοι, ευτυχισμένοι. E, τι να τους πεις μετά; Στα παπάρια τους, μια χαρά είναι και αυτοί, και η μουσική που τους καυλώνει επίσης..
Ο Udo κάνει μια χαρά παιχνίδι με τον κόσμο, τους ξεσηκώνει χαλαρά, βοηθά και η μουσική φυσικά και γενικώς ΠΟΛΥΣ κόσμος περνά πραγματικά καλά. Τραγουδάνε στα γηπεδικά κοψίματα, φαίνεται και η εμπειρία...
Κάποιοι ξενερώσανε με τα solo του Hoffman, εγώ προσωπικά τα ευχαριστήθηκα και μου άρεσε και το στιλάκι, γούσταρε κατ'εμέ και όταν πια είχε αρχίσει να γίνεται κουραστικό σκάει η μπάντα όλη με τον Udo και άντε γεια και πάλι... Με το Balls το the Wall κλείσανε αν θυμάμαι καλώς και προφανώς έγινε και πάλι ένας τρομερά ευδιάθετος πανικός... Κορυφαίες στιγμές, νταξ, ό,τι κομμάτι ξέρετε από τα κλαμπάκια, αυτά. Για μένα το Son of a Bitch και Princess of the Dawn με στείλανε.
------------------
Ο αδερφός και ο θρασοντεθάς με κοροϊδεύουν που έχω πάθει κωλόπλακα. Νταξ, λέει, καλοί ήταν, και δεν περιμέναμε να ξεσηκώσουν και τόσο πολύ τον κόσμο, αλλα οκ, αυτό. Εγώ να παραμιλάω για θεούς και υπέρτατους και έπη. Καλά. Φαΐ τώρα. Κάτι σουβλάκια που δεν ήθελα να ξέρω από τι ζώο βγήκαν, πάντως πολύ νόστιμα, αν και τίγκα στο λίπος. Καλή μπίχλα γενικά... Μπύρες... Έρχεται και ο Ηρακλής να με πάρει από το χέρι να μπούμε στο pit. Με λοξοκοιτάζουν και οι θρασοντεθάδες, δεν πιστεύω να την βγάλεις εδώ και τέτοια... Εγώ σε δίλημμα. Θέλω εννοείται να μπω μέσα, έχω όμως και μια εύθραυστη γυναικα να προσέχω... Με κοιτάει και αυτή, παίρνει τα γυαλιά ηλίου από το μπλουζάκι μου και μου λέει "άντε, όρμα". E, πάω και εγώ...
Δεν έχω δει Slayer ποτέ μου. Είναι μια μπάντα που έχω λατρέψει και προσκυνήσει όσο λίγες... Όλοι οι δίσκοι μέχρι και Decade of Aggression είναι θεΐλες, thrash θεοί, κλπ, κλπ... Τα γνωστά. Ξέρω πολύ καλά την φήμη τους. Οι φίλοι τους έχουν δει το 96 και μου λένε τι να περιμένω. E, ήρθαν και με Λομπάρντο, γάμησέ τα, θα πέσει βρωμόξυλο, θα πάθω πλάκα... Ο κόσμος έχει πληθύνει, έχει βραδιάσει...
Πάμε δέκα άτομα και πιάνουμε καλή θέση. Έχω αρχίσει και πριζώνομαι. Θα δω Slayer ρε... Θα σκάσει καμιά νότα από South of Heaven και θα σεληνιαστώ... ή με κάνα Raining Blood... ή κάνα Hell Awaits... Τςς, ό,τι και να'ναι θα ανοίξει ένα pit από εδώ έως του χρόνου... Τα φώτα σβήνουνε, οι αετοί εμφανίζονται και βγαίνουν οι
Slayer
-------
Συγγνώμη? Τι είναι αυτό είπαμε? Η απόλυτη ξενέρα? Ναι, ακριβώς αυτή. God Hates Us All? Με δουλεύετε ρε? Έχετε τα τρία απόλυτα intro κομμάτια και βγαίνετε με αυτήν την πίπα? Ξε-σεληνιάζομαι. Ούτε κοπάνημα. Διπλα μου παιδιά 17-25 ετών έχουν ξεφύγει και ανοίγουν ένα μικρό pit. Προφανώς περνάνε καλύτερα από μένα και αισθάνομαι ο μαλάκας της πρώτης σειράς... Δεν γαμιέται. Κοιτάζομαι με τους φίλους και αυτοί είναι το ίδιο ξενερωμένοι. Ο ήχος ok, ο Λομπάρντο ζωγραφίζει, King-Hanneman ακριβώς όπως τους έχω δει στα άπειρα video, γενικά, βλέπω Slayer, αλλα δεν έχω πάθει πλάκα.
Τελειώνει το κομμάτι. Πάρτα Βασιλάκη. War Ensemble και άντε γεια. E, σεληνιάζομαι ελαφρώς και αρχίζει επιτέλους ένα σωστό thrash κοπάνημα. Γιατί δεν έχω γίνει σαρδέλα? Κοιτάω γύρω και βλέπω να κοπανιόμαστε μόνο εγώ και οι φίλοι μου, οι άλλοι απλά να κουνάνε ρυθμικά το κεφάλι. Fuck that. Slayer είμαστε ρε, αρχίζουμε ένα private, οικογενειακό pit. Ανοίγουνε γύρω μας οι κωλόφλωροι. Δεν γαμιέται, ας δούμε slayer...
Και κάπως έτσι κύλησε η συναυλία... Ups και downs. Μερικά φοβερα σημεία, (αυτά από Seasons και πίσω συγκεκριμένα), μερικές ξενέρες (τα υπόλοιπα), ένας κόσμος ψόφιος, μονο στις πρώτες σειρές πέφτει ξύλο (έλεος αν δεν έπεφτε κιόλας), πίσω το κοινό είναι πεθαμένο. Raining Blood και Angel of Death τα έχω δει όλα, αλλα σε πριβέ κατάσταση, καμία σχέση με το αδερφικό-οικογενειακό-μαζικό party των Accept μια ώρα πριν...
Ο Λομπάρντο θεός, ντάξει, το ξέραμε, στο Chemical Warfare βαράει αλύπητα τα toms σε μια κλασσική στιγμή 80ίλας thrash...
Σε γενικές γραμμές, πολύ καλά. Φοβερή συναυλία. Εγώ όμως περίμενα να μπω και να βγω χαζεμένος λέγοντας "ποιοι Accept;". Η ετυμηγορία της παρέας το ίδιο, "έπρεπε να ήσουν το 96". Παιδιά που κάθονταν πιο πίσω και με θέα σε όλο το κοινό επιβεβαίωσαν την εντύπωση μας: Οι Dismember είχαν πιο πολλά moshpits. Χρειάζεται να πω τίποτα άλλο;
Πολλοί φεύγανε μονολογώντας και σε φάση χαζέματος οπότε, ίσως και απλώς να είχα βάλει τον πήχη πολύ ψηλά... Ή μήπως το κάνανε οι Accept αυτό? Δεν ξέρω, πάντως περπατώντας πίσω, ένας χοντρός χοντρός τρουάς έλεγε "καλά, οι Accept κάτω από τους Slayer;" (κολληματίες ρε πούστη μου...) και παραδόξως συμφώνησα μαζί του... Ο Ηρακλής (που είχε χωθεί πρώτες σειρές με το που βγήκαν και έτσι δεν τον είδα μέχρι το τέλος) έρχεται, πιάνει το μπλουζάκι μου (Beneath the Remains ψαρωτικό και σεβάσμιο, κομπλέ με tourdates) και διαπιστώνοντας ότι δεν στάζει ιδρώτα, μου λέει: "μπααα, τίποτα, αδύναμο σε βρίσκω!". "Καλά, αύριο Anthrax τα λέμε, θυμήσου το, θα τους ΣΒΗΣΟΥΝΕ τους Slayer", απαντάω και είμαι σίγουρος ότι έτσι θα γίνει...
-----------
Ωχ, τώρα λέει έχει περπάτημα της πουτάνας μέχρι το πούλμαν, ε; Όχι. Είναι παρκαρισμένο έξω ακριβώς. Έπος. Γάμησε η πρώτη μέρα. Αύριο προβλέπεται και καλύτερη....
PS: Μα πόσο μαλάκας είναι κάποιος που πετάει αναμμένο καπνογόνο στον κόσμο στα τυφλά? Ελπίζω να βρέθηκε κάποιος να του την πει από κει δίπλα. Κατά προτίμηση κάνας τεράστιος χοντρός τρου, από αυτούς που πίσω από την πλάτη τους κοροϊδεύει...
PPS: Μα πόσο ξενέρα πια? Θες να ακούσεις ένα Black Magic (συγκεκριμένα το πιο requested από ότι άκουγα) και ακούς έναν διπλα "το Diiittoheeeead!". Έλεος ρε! Τόσοι δίσκοι, τέτοιες κομματάρες και σου λείπει το Dittohead;;; Πρέπει να γερνάω τελικά...
Vic's log
(εναλλακτικά: Πώς πέρασα στο Rockwave Festival 2005)
-----------------------------------------------------
Κινάμε λοιπόν που λέτε από Ηράκλειο την Τετάρτη με πλοίο, εγώ, η αρραβωνιαστικία μου Πόπη και ο αδερφός Μανώλης (που πληρώνει τα πάντα για γαμήλιο δώρο το κορόιδο). Συζήτηση για Slayer, Anthrax και σε ποια κομμάτια θα γίνει τρελό moshing, σε ποιο κομμάτι θα μπούμε κλπ...
Άφιξη Αθήνα. Η μέρα περνάει με catching up με αδερφές και φίλους, μπυροποσία και γενικώς ξεκούραση από το ταξίδι στο κατάστρωμα. Ύπνος.
Η μέρα ξεκίνησε όμορφα και ωραία, ραντεβού στην πλατεία Κάνιγγος για το πούλμαν που θα μας πήγαινε στη Μαλακάσα. Συνάντηση με παλιούς γνωστούς, χάζεμα τα διαφορα μπλουζάκια και ανταλλαγές απόψεων για το ποιος θα γαμήσει, την σειρά των group, προσδοκίες κλπ. Φυσικά, μιας και το πούλμαν ήταν μισό-μισό Ηρακλειώτες και άτομα που είχαν κλείσει θέσεις από την Eat Metal, το πιο συχνό σχόλιο ήταν "καλά, πως παίζουν οι Accept κάτω από τους Slayer?". Εμφανής η παρουσία πολλών άνω των 30...
Στο δρόμο φτιάξιμο (ή πρήξιμο, όπως το δει κανεις) με Heavy Load και Manilla Road και λοιπές τρουΐλες.
Φτάνουμε στο χώρο. Xoxo, το πούλμαν μας αφήνει απέξω, καημένα παιδιά που περπατάτε μες στον ήλιο, νια νια νια.
Επιθεώρηση του χώρου. Καλός φαίνεται, μπόλικες τουαλέτες να φεύγουν οι μπύρες, τιμές ανεκτές, χάζεμα στα stands με τα μπλουζάκια και βουρ για καβάντζα σε σκιά στα αριστερά της κονσόλας, στα δέντρα. OK, we have established headquarters. Κόσμος, καμια 3-4 χιλιάδες διασκορπισμένοι παντού, με αρκετούς στοιβαγμένους μπροστά από την σκηνή. Οι περισσότεροι όμως (δικαιολογημένα) κάνουν αναγνώριση του χώρου, βρίσκουν γνωστούς, καβαντζώνουν μέρη, χαζεύουν κώλους, μπλουζάκια, παπούτσια και δυο φοβερά χοντρά άτομα που περιφέρονται στον χώρο και είναι και γαμώ τις φάτσες... Στην σκηνή οι...
Order of the Ebon Hand
----------------------
Black Metal μεσημεριάτικα. Τρία άτομα, ήχος μετριότατος με το μπάσο πολύ πιο δυνατά από ότι αρμόζει στην περίσταση. Δεν έχω ιδέα για την μπάντα, έχω ακούσει πεταχτά κομμάτια τους στάνταρ, αλλα το black metal ποτε δεν με συγκίνησε και αυτοί δεν θεωρούνται και τέρατα του χώρου ώστε να ασχοληθώ για το γαμώτο του πράγματος... Ότι παρακολούθησα με προσοχή μου φάνηκε μάλλον αδιάφορο αν και οι ίδιοι δίνανε φιλότιμες προσπάθειες. Τώρα ποιος σκέφτηκε ότι είναι καλή ιδέα να φτιάξουν το κοινό των Candlemass, Accept και Slayer (με μέσο ορο ηλικίας μεγαλύτερο των 20-22 τουλάχιστον) οι Order, αυτός ευθύνεται και για την γενικότερη αδιαφορία και "ποιος τους χέζει αυτούς", τα γνωστά σχόλια των μεγαλύτερων κλπ... Πάντως, με το Killed By Death, παρόλο που ήταν μέτριο στην εκτέλεση, κούνησαν λίγο τους μπροστά στοιβαγμένους και κάνα δύο γέροι χτυπάγανε και το πόδι κάτω και γενικώς υπήρχε μια ευθυμία στον αέρα...
Συνολικά, όταν τελείωσε η βραδιά, άκουσα το όνομά τους μία φορά από ένα παιδί που έλεγε ότι group της βραδιάς ήταν οι Order of the Ebon Hand σε απάντηση στον τσακωμό δυο παιδιών για Accept και Slayer... (χούμορ, χούμορ...)
----------
Με συνοπτικές διαδικασίες βγαίνουν και οι...
Dismember
----------
...που γουστάρω ιδιαιτέρως. Με ένα πάνω από το Pieces από πίσω βγαίνουν και βασικά παρόλο που είναι μεσημέρι και το κοινό που δεν ήταν και το πλέον καθαρόαιμο deathμεταλλάδικο άρχισαν να παίρνουν κεφάλια. Ήχος μπετονιέρα σουηδίλα όπως και οι εταίροι καππαδόκες entombed και γενικώς άλλη μια απόδειξη ότι αυτή η γενιά της death σκηνής από Σουηδία μεριά το είχε πιάσει το νόημα. Πορωτικοί, συναυλιακοί ρε αδερφέ, άνοιξαν με το σπαθί τους μπόλικα moshpits και κέρδισαν κόσμο που δεν είχε ακούσει νότα τους. Σίγουρα κέρδισαν και την συμπάθεια αρκετών xεβιμεταλλάδων αν και δεν νομίζω να αυξηθούν ιδιαιτέρως οι πωλήσεις τους από αυτήν την μεριά... Τίμησαν και τους δυο πρώτους δίσκους τους αν και σε κάποια φάση άκουσα κάτι σε στυλ In Flames του Clayman που με ξενέρωσε και υποθέτω ότι είναι από τα καινούργια. Δυστυχώς. Πάντως κράτησε λίγο και το συνολικό setlist έσπειρε. Νταξ. Παλιό Σουηδικό death metal σε open air μεσημεριάτικα με κοινό γερόντων και θρασάδων. Αυτό ακριβώς όμως για τα δεδομένα αυτά και με απόδειξη τα μπόλικα moshpits, τα παιδιά γάμησαν.
----------
Διαλειμματάκι, άντε να βγούν οι θεοί να μου φύγει και μένα το άχτι που τους έχω χάσει 2 φορες γαμωτοσπιτακιτουστρατου. Στήνονται και 4 άσπροι σταυροί για το σκηνικό, κάποιοι τελειωμένοι σχολιάζουν ότι "οι Μεταλλικά τα κάναν αυτά φιλαράκι από το 86" (θεοί, στην κοσμάρα τους). Πρώτες μπύρες, ωραίο κλίμα. Ο κόσμος ακόμα αραιός... Και ξάφνου σκάνε οι...
Candlemass
-----------
Λοιπόν, ακόμα δεν έχω ακούσει τον καινούργιο δίσκο και αισθάνομαι ντροπή αλλα είμαι σχεδόν βέβαιος μετά από προσεκτικές συζητήσεις ότι μοιάζει με Nightfall, καλή φάση κιετς... Το κομμάτι που παίζει δεν το ξέρω, στάνταρ καινούργιο είναι. Nightfallizei, όπως και ο ήχος... Γαμώ ακούγεται. Και σκάει και ο θεός μοναχός με την κοιλιά να ξεχειλίζει και το μαλλί που αψηφά την βαρύτητα. Άρχοντας, ενεργητικότατος, ξεσηκώνει τον κόσμο με χειρονομίες και φωνές, κάνει το γνωστό σούμο headbanging, βαράει το κεφάλι του και η φωνή του είναι καμπάνα. Νταξ... Ήδη μπαίνω στο κλίμα, κοπανιέμαι (όχι τρελα βεβαια, μόλις αρχίσαμε), αγκαλιά την γυναίκα που έχει και αδυναμία σε Candlemass και όλα καλά.
Black Dwarf το κομμάτι και από εκεί και πέρα δεν θυμάμαι σειρά... Νομίιιζω ήταν το Mirror, Mirror μετά; Πάντως τό'ξερα το κομμάτι και το κοπάνημα εντείνεται και χαζεύω τον Messiah κυρίως, τον κόσμο που έχει πυκνώσει κάπως και σαφώς καραγουστάρει, αν και οι εκδηλώσεις λατρείας συγκεντρώνονται μπροστά από την σκηνή και αρκετά μπροστά από την κονσόλα. Παίξανε και Witches, Copernicus από καινούργια τα οποια βρήκα γαμώ και μια χαρά Nightfallίζοντα αλλά το πραγματικό σπάσιμο το απόλαυσα σε Solitude, Dark are the Veils of Death και κυρίως At the Gallow's End που πρέπει να ζούλαγα πιο δυνατά από ότι έπρεπε την γυναίκα γιατί διαμαρτυρήθηκε... Καλή φάση. Άρχοντες οι Candlemass, καλός ήχος, ο Messiah χαρισματικός frontman, παρόλο το μεσημέρι ξεσηκώνει τον κόσμο αλλα τρομερά μικρό setlist... Τι έγινε ρε παιδιά κιόλας; Δεν άκουσα ένα Sorcerer's Pledge να τό'χω να το θυμάμαι, κρίμα... Ωραίοι, αλλα έχω την εντύπωση ότι οι προηγούμενες 2 συναυλίες πρέπει να ήταν πολύ πολύ καλύτερες, χωρίς να φταίνε οι ίδιοι Candlemass φυσικά...
-----------
Κι άλλες μπύρες. Εντωμεταξύ έχουν πλακώσει και άλλοι φίλοι και γίνεται ένας γενικός χαβαλές στα headquarters, πολύ καλή διάθεση και οι θρασοντεθάδες φίλοι μου λένε ότι Accept σκοπεύουν να χαλαρώσουν και να πιουν τις μπύρες, να ετοιμαστούν ψυχολογικά για την βία των Slayer και νταξ, γουστάρουν αλλά δεν τρέχει και τίποτα...
Εγώ έχοντας σε τρομερά υψηλή εκτίμηση τους Saxon (που με στείλανε αδιάβαστο κάποτε) και έχοντας ακούσει ότι οι Accept είναι αντάξιοι, ήμουν και λίγο πιο φτιαγμένος... Η γυναίκα γουστάρει και τις κλασσικούρες, ωραία θά'ναι... Εγώ Accept άκουγα 86 με 90 μεριά, πιτσιρίκος δηλαδή και δεν θυμάμαι πως είναι να τους λατρεύεις-λατρεύεις... Για να ιδούμε... Τα γερόντια πάντως στον χώρο φαίνονται ανυπόμονα...
Και σκάνε λοιπόν και οι
Accept
-------
Και άντε γεια! Το Heavy Metal party ξεκινά. Δεν θυμάμαι σειρά, δεν θυμάμαι αν ο ήχος ήταν άψογος από την αρχή, άκουσα μέτρια σχόλια για τον Udo όσο αφορά την απόδοσή του αλλα εγώ δεν πήρα χαμπάρι... Διότι παίδες στους Accept έπαθα την πλάκα της ζωής μου. Έγινα πάλι ένα σκατόπαιδο που άκουγε Accept τότε όταν άκουγε ο μεγάλος αδερφός και ο ξάδερφος και έβλεπα το Midnight Mover στην "δορυφορική" (α, ρε και να το παίζανε φλας που θα έτρωγα!). Ειδικά στο Son of a Bitch, με το που σκάει το ρεφρέν, και χωρίς να το πάρω χαμπάρι, νιώθω να βουρκώνω και ένα κόμπο στο λαιμό. Ανατριχίλα ρε... A, ρε πούστη, heavy metal ρε μουνιά! (ναι, και εγώ το χρησιμοποιούσα για να κοροϊδέψω τους γραφικούς).
Ριφφάρες, η μια μετά την άλλη, και θυμήθηκα, ναι ρε, οι Accept είχαν αρχίδια, βαρύ συγκρότημα να ΄ουμ, και το κλασσικό heavy μια χαρά ήτανε... Γυρνάω με ένα χαμόγελο ΝΑ στον φίλο θρασοντεθά και χαμογελάει και αυτός. Του δείχνω με το κεφάλι το πλήθος που χορεύει ρυθμικά και βλέπεις χιλιάδες χέρια να χτυπάνε παλαμάκια, γροθιές, να τραγουδάνε και γενικότερα να επικρατεί μια ΧΑΡΑ ΓΗΠΕΔΟΥ, σαν ο γαύρος να ρίχνει 7άρα στον βάζελο και να παίρνει πρωτάθλημα (ξενέρωσα τους βάζελους τώρα αλλα zboutsam) και ο κόσμος αρχίζει τα τραγούδια... Fast ας a Shark... E, η εισαγωγή είναι το απόλυτο γηπεδικό. Με τον θρασοντεθά αρχίζουμε συγκινημένοι να φανταζόμαστε στίχους με "Ααααντε γαμήσου ΠΑΑΑΑΑΑΑΟ" και σκάει η speed μεταλλιά που επηρέασε κόσμο και κοσμάκη, νταξ, ψαρώνουν και οι θρασάδες που 'ρθανε για Slayer (ε, μερικοί τέλος πάντων) και γίνεται πανικός. Ο Ήχος άψογος...
Και είμαι στον έβδομο ουρανό και λέω "άντε, αποτελειώστε μας με ένα Princess τώρα" και φυσικά σκάει στο καπάκι, γιατί ο θεός είναι μεγάλος... Ανατριχίλα, η γυναίκα ασφυκτιά από την αγκαλιά και τραγουδάμε παρέα...
Σκάει μύτη και ο Ηρακλής, πολύ καλο φιλαράκι από Ηράκλειο, προφανώς πίττα "εγώ ξέρεις... Accept πίνω! Μαλακα, Slayer δεν θα είσαι εδώ, θα είμαστε εκεί μπροστά να τα σπάσουμε όλα!" Γενικώς, κλίμα αδερφικής αγάπης και νομίζω ότι πολύς κόσμος έστω και για μια γαμημένη ώρα ένιωσε δικαιωμένος... Έβλεπα γραφικόφατσες, παππούδες που δεν καταλαβαίνουν γρι από μπάντες σαν τους System of a Down ας πούμε, να είναι εκστασιασμένοι, ευτυχισμένοι. E, τι να τους πεις μετά; Στα παπάρια τους, μια χαρά είναι και αυτοί, και η μουσική που τους καυλώνει επίσης..
Ο Udo κάνει μια χαρά παιχνίδι με τον κόσμο, τους ξεσηκώνει χαλαρά, βοηθά και η μουσική φυσικά και γενικώς ΠΟΛΥΣ κόσμος περνά πραγματικά καλά. Τραγουδάνε στα γηπεδικά κοψίματα, φαίνεται και η εμπειρία...
Κάποιοι ξενερώσανε με τα solo του Hoffman, εγώ προσωπικά τα ευχαριστήθηκα και μου άρεσε και το στιλάκι, γούσταρε κατ'εμέ και όταν πια είχε αρχίσει να γίνεται κουραστικό σκάει η μπάντα όλη με τον Udo και άντε γεια και πάλι... Με το Balls το the Wall κλείσανε αν θυμάμαι καλώς και προφανώς έγινε και πάλι ένας τρομερά ευδιάθετος πανικός... Κορυφαίες στιγμές, νταξ, ό,τι κομμάτι ξέρετε από τα κλαμπάκια, αυτά. Για μένα το Son of a Bitch και Princess of the Dawn με στείλανε.
------------------
Ο αδερφός και ο θρασοντεθάς με κοροϊδεύουν που έχω πάθει κωλόπλακα. Νταξ, λέει, καλοί ήταν, και δεν περιμέναμε να ξεσηκώσουν και τόσο πολύ τον κόσμο, αλλα οκ, αυτό. Εγώ να παραμιλάω για θεούς και υπέρτατους και έπη. Καλά. Φαΐ τώρα. Κάτι σουβλάκια που δεν ήθελα να ξέρω από τι ζώο βγήκαν, πάντως πολύ νόστιμα, αν και τίγκα στο λίπος. Καλή μπίχλα γενικά... Μπύρες... Έρχεται και ο Ηρακλής να με πάρει από το χέρι να μπούμε στο pit. Με λοξοκοιτάζουν και οι θρασοντεθάδες, δεν πιστεύω να την βγάλεις εδώ και τέτοια... Εγώ σε δίλημμα. Θέλω εννοείται να μπω μέσα, έχω όμως και μια εύθραυστη γυναικα να προσέχω... Με κοιτάει και αυτή, παίρνει τα γυαλιά ηλίου από το μπλουζάκι μου και μου λέει "άντε, όρμα". E, πάω και εγώ...
Δεν έχω δει Slayer ποτέ μου. Είναι μια μπάντα που έχω λατρέψει και προσκυνήσει όσο λίγες... Όλοι οι δίσκοι μέχρι και Decade of Aggression είναι θεΐλες, thrash θεοί, κλπ, κλπ... Τα γνωστά. Ξέρω πολύ καλά την φήμη τους. Οι φίλοι τους έχουν δει το 96 και μου λένε τι να περιμένω. E, ήρθαν και με Λομπάρντο, γάμησέ τα, θα πέσει βρωμόξυλο, θα πάθω πλάκα... Ο κόσμος έχει πληθύνει, έχει βραδιάσει...
Πάμε δέκα άτομα και πιάνουμε καλή θέση. Έχω αρχίσει και πριζώνομαι. Θα δω Slayer ρε... Θα σκάσει καμιά νότα από South of Heaven και θα σεληνιαστώ... ή με κάνα Raining Blood... ή κάνα Hell Awaits... Τςς, ό,τι και να'ναι θα ανοίξει ένα pit από εδώ έως του χρόνου... Τα φώτα σβήνουνε, οι αετοί εμφανίζονται και βγαίνουν οι
Slayer
-------
Συγγνώμη? Τι είναι αυτό είπαμε? Η απόλυτη ξενέρα? Ναι, ακριβώς αυτή. God Hates Us All? Με δουλεύετε ρε? Έχετε τα τρία απόλυτα intro κομμάτια και βγαίνετε με αυτήν την πίπα? Ξε-σεληνιάζομαι. Ούτε κοπάνημα. Διπλα μου παιδιά 17-25 ετών έχουν ξεφύγει και ανοίγουν ένα μικρό pit. Προφανώς περνάνε καλύτερα από μένα και αισθάνομαι ο μαλάκας της πρώτης σειράς... Δεν γαμιέται. Κοιτάζομαι με τους φίλους και αυτοί είναι το ίδιο ξενερωμένοι. Ο ήχος ok, ο Λομπάρντο ζωγραφίζει, King-Hanneman ακριβώς όπως τους έχω δει στα άπειρα video, γενικά, βλέπω Slayer, αλλα δεν έχω πάθει πλάκα.
Τελειώνει το κομμάτι. Πάρτα Βασιλάκη. War Ensemble και άντε γεια. E, σεληνιάζομαι ελαφρώς και αρχίζει επιτέλους ένα σωστό thrash κοπάνημα. Γιατί δεν έχω γίνει σαρδέλα? Κοιτάω γύρω και βλέπω να κοπανιόμαστε μόνο εγώ και οι φίλοι μου, οι άλλοι απλά να κουνάνε ρυθμικά το κεφάλι. Fuck that. Slayer είμαστε ρε, αρχίζουμε ένα private, οικογενειακό pit. Ανοίγουνε γύρω μας οι κωλόφλωροι. Δεν γαμιέται, ας δούμε slayer...
Και κάπως έτσι κύλησε η συναυλία... Ups και downs. Μερικά φοβερα σημεία, (αυτά από Seasons και πίσω συγκεκριμένα), μερικές ξενέρες (τα υπόλοιπα), ένας κόσμος ψόφιος, μονο στις πρώτες σειρές πέφτει ξύλο (έλεος αν δεν έπεφτε κιόλας), πίσω το κοινό είναι πεθαμένο. Raining Blood και Angel of Death τα έχω δει όλα, αλλα σε πριβέ κατάσταση, καμία σχέση με το αδερφικό-οικογενειακό-μαζικό party των Accept μια ώρα πριν...
Ο Λομπάρντο θεός, ντάξει, το ξέραμε, στο Chemical Warfare βαράει αλύπητα τα toms σε μια κλασσική στιγμή 80ίλας thrash...
Σε γενικές γραμμές, πολύ καλά. Φοβερή συναυλία. Εγώ όμως περίμενα να μπω και να βγω χαζεμένος λέγοντας "ποιοι Accept;". Η ετυμηγορία της παρέας το ίδιο, "έπρεπε να ήσουν το 96". Παιδιά που κάθονταν πιο πίσω και με θέα σε όλο το κοινό επιβεβαίωσαν την εντύπωση μας: Οι Dismember είχαν πιο πολλά moshpits. Χρειάζεται να πω τίποτα άλλο;
Πολλοί φεύγανε μονολογώντας και σε φάση χαζέματος οπότε, ίσως και απλώς να είχα βάλει τον πήχη πολύ ψηλά... Ή μήπως το κάνανε οι Accept αυτό? Δεν ξέρω, πάντως περπατώντας πίσω, ένας χοντρός χοντρός τρουάς έλεγε "καλά, οι Accept κάτω από τους Slayer;" (κολληματίες ρε πούστη μου...) και παραδόξως συμφώνησα μαζί του... Ο Ηρακλής (που είχε χωθεί πρώτες σειρές με το που βγήκαν και έτσι δεν τον είδα μέχρι το τέλος) έρχεται, πιάνει το μπλουζάκι μου (Beneath the Remains ψαρωτικό και σεβάσμιο, κομπλέ με tourdates) και διαπιστώνοντας ότι δεν στάζει ιδρώτα, μου λέει: "μπααα, τίποτα, αδύναμο σε βρίσκω!". "Καλά, αύριο Anthrax τα λέμε, θυμήσου το, θα τους ΣΒΗΣΟΥΝΕ τους Slayer", απαντάω και είμαι σίγουρος ότι έτσι θα γίνει...
-----------
Ωχ, τώρα λέει έχει περπάτημα της πουτάνας μέχρι το πούλμαν, ε; Όχι. Είναι παρκαρισμένο έξω ακριβώς. Έπος. Γάμησε η πρώτη μέρα. Αύριο προβλέπεται και καλύτερη....
PS: Μα πόσο μαλάκας είναι κάποιος που πετάει αναμμένο καπνογόνο στον κόσμο στα τυφλά? Ελπίζω να βρέθηκε κάποιος να του την πει από κει δίπλα. Κατά προτίμηση κάνας τεράστιος χοντρός τρου, από αυτούς που πίσω από την πλάτη τους κοροϊδεύει...
PPS: Μα πόσο ξενέρα πια? Θες να ακούσεις ένα Black Magic (συγκεκριμένα το πιο requested από ότι άκουγα) και ακούς έναν διπλα "το Diiittoheeeead!". Έλεος ρε! Τόσοι δίσκοι, τέτοιες κομματάρες και σου λείπει το Dittohead;;; Πρέπει να γερνάω τελικά...
Gamma Ray - Majestic (Metal-Is, 2005)
Γραμμένο το 2005, όπου και εμφανίστηκε στο electric requiem webzine.
Οι Gamma Ray εδώ και αρκετό καιρό απευθύνονται σε δύο πολύ συγκεκριμένες κατηγορίες μεταλλάδων στην Ελλάδα. Η πρώτη είναι αυτή που γουστάρει euro power metal. Έτσι απλά. Η δεύτερη είναι αυτή που δεν έχει κάποιο τεράστιο κόλλημα με το euro power, γουστάρει αρκετά album της σκηνής αλλά θεωρεί ότι η σκηνή έχει στερέψει εμπνεύσεως προ πολλού και οι καλοί δίσκοι είναι πολύ δύσκολο να εντοπιστούν, οπότε γιατί να ψάξουν κιόλας; Οι Gamma Ray όμως έχουν τον παππού της σκηνής, τον σεβασμιώτατο Kai Hansen που μεγαλούργησε με τους Helloween και έκανε και ένα ωραιότατο μπαμ με το Land of the Free με τους Gamma Ray. Οπότε μπορεί και να' χει ψωμί η υπόθεση...
Υπάρχει και μια τρίτη μερίδα ανθρώπων που λατρεύουν και την πρώτη εποχή των Gamma Ray (με τον Scheepers) και γνωρίζουν πολύ καλά πως ο Kai Hansen έχει περάσει και μια περίοδο που δεν εκτιμάται ιδιαιτέρως από τον πολύ κόσμο αλλά είναι τρομερά αξιόλογη μουσικά και κυρίως απέχει πολύ από τα κλισέ μιας σκηνής που όσο μεγαλώνει ποσοτικά, τόσο και στερεύει ποιοτικά.
Θα προσπαθήσω να εξηγήσω και στις τρεις κατηγορίες τι να περιμένουν από το Majestic.
Short version:
Η πρώτη κατηγορία μπορεί να επενδύσει άφοβα. Βούτυρο στο ψωμί σας παίδες.
Η δεύτερη κατηγορία: Αν έχετε ακούσει από Somewhere Out in Space και πέρα, μια από τα ίδια, πάνω κάτω. Αλλά έχει πετύχει κάποιες πραγματικά καλές συνθέσεις.
Για τους λάτρεις κομματιών τύπου Dreamhealer, Cave Principle, Insanity and Genius, Money και τα ρέστα... ξεχάστε το. Σε αυτόν τον δίσκο δεν υπάρχει ίχνος καινοτομίας και πειραματισμού.
Long version:
Μετά τη (δίκαιη) επιτυχία του Land of the Free, η παρέα του Hansen σταθεροποίησε τον μέχρι πρότινος πολυμορφικό ήχο της στο ευρωπαικό power metal. Και το κάνανε και καλά και κανείς δεν μπορεί να τους πει τίποτα, αφού ο Hansen είναι ουσιαστικά ο ιδρυτής του ήχου με τους Helloween. Έτσι κυκλοφόρησαν 3 δίσκοι (χώρια από συλλογές, ΕΡ και live) μετά το Land of the Free που συνέχιζαν την ίδια συνταγή της επιτυχίας. Helloween του Walls of Jericho meets Keeper of the Seven Keys, με τις trademark Hansenικές μελωδίες. Και ομολογουμένως από τους δίσκους αυτούς βγήκαν κάποια κομμάτια δυναμίτες και πολλές πανέμορφες συνθέσεις. Προς το τέλος όμως, άρχισαν να φαίνονται σημάδια κόπωσης με την έννοια εμφάνισης μελωδιών ύποπτα γνωστών ("ρε συ, το Rapid Fire δεν είναι αυτό;"), επαναλαμβανόμενων μοτίβων και γενικότερα πολύς κόσμος άρχισε να παραπονιέται ότι οι Gamma Ray είναι από τα group της κατηγορίας "μια από τα ίδια" (τύπου Running Wild, γκουχ γκουχ).
Από την άλλη, ο μπαγάσας ο Kai πάντα θα σου βγάλει αυτό το κάτι παραπάνω που, παρόλο που το έχεις ξανακούσει, σου κάνει αίσθηση, διότι το αυθεντικό έχει άλλη γεύση υποθέτω... Το ζητούμενο είναι λοιπόν, στο Mαjestic, πόση αίσθηση μπορεί να προκαλέσει ο κύριος Hansen στην μεταλλική κοινότητα;
Αν βάλετε το δίσκο γνωρίζοντας ότι θα ακούσετε κάτι πολύ συγκεκριμένο, χωρίς απαιτήσεις, ο δίσκος έχει να δώσει πολλά. Συγκεκριμένα, έχει speed δυναμίτες σαν το Hell is Thy Home που ενώ είναι η συνταγή δικασίλα - ρεφρέν, έχει πραγματικά καλά riff, ένα έντεχνα κλεμμένο κουπλέ του Leather Rebel των Priest (ουπς!) και γενικώς το κομμάτι σπέρνει. Και μιας και λέμε Priest, είναι γνωστό ότι ο Hansen λατρεύει τους Priest και ιδιαίτερα το Painkiller (Who doesn't?). E, στο Majestic (όπως και στο No World Order άλλωστε) θα το διαπιστώσετε άλλη μια φορά. Με το άνοιγμα του δίσκου ας πούμε. Ωδή στους Priest με άρωμα Hansen. Και αν το δεις καλοπροαίρετα, δουλεύει αποτελεσματικότατα. Σχεδόν δεν παίρνεις χαμπάρι ότι μεταξύ των solo μπαίνει σφήνα η φωνή νότα-νότα το κόψιμο του Sabbath Bloody Sabbath! Και όμως δουλεύει και το αποτέλεσμα μετράει, έτσι δεν είναι;
Αποτελεσματικότατα δουλεύουν άλλες δύο συνθέσεις του Kai (όλες δουλεύουν, και οι 6 δικές του), το Blood Religion και το Majesty. Το πρώτο είναι ένα θαυμάσιο επικό heavy metal κομμάτι, με ένα riff που παρασέρνει. Κομμάτι που σε συναυλίες θα είναι από τα highlights, με χορωδιακά μέρη, αλλά καθόλου overblown, αλλαγές με νόημα, solo αλά Maiden, old school έπος, you get the idea. Πραγματικά δεν υπάρχει ίχνος πρωτοτυπίας στο κομμάτι. Αλλά είναι μια απίστευτη σύνθεση έτσι κι αλλιώς. Ένα τραγούδι για τις παλιοσειρές.
Το Majesty έχει ανατολίτικη γεύση στα riff του, διακριτική παρουσία πλήκτρων που τονίζουν όμορφα τις μελωδίες και απλώνουν τον ήχο και priestικές αναφορές (πάλι, μάλλον πρέπει να το χωνέψουμε από εδώ και μπρος). Και αυτό είναι από τις (καλές) επικές γεύσεις του δίσκου.
Οι πιο προσεκτικοί ίσως παρατήρησαν ότι αναφέρθηκα συγκεκριμένα σε 4 συνθέσεις. Ο δίσκος έχει 10. Αυτό είναι ένα μικρό πρόβλημα. Θα έλεγα ότι τα κομμάτια που αξίζουν είναι περίπου τα μισά (άντε, τα 6!). Τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανομένου του οκταμισάλεπτου έπους) είναι αδιάφορα. Όχι κακά. Αλλά καλά μόνο για οπαδούς του euro power. Θα ήταν απίστευτα κομμάτια αν είχαν κυκλοφορήσει δύο δεκαετίες νωρίτερα. Μετά από χιλιάδες power συνθέσεις, ξεχωρίζουν μόνο επειδή είναι η ιδιαίτερη χροιά του Hansen απο πίσω. Εγώ τα ακούω πολύ ευχάριστα, αλλά εγώ έχω κόλλημα με τον κ. Kai. Φαντάζομαι πολύ ευχάριστα θα τα ακούσουν και όσοι έχουν κόλλημα με τη σκηνή, ή είναι νέοι στο χώρο και δεν έχουν ακούσει ακόμα τις χιλιάδες προαναφερθείσες συνθέσεις. Αυτοί που παραπονιούνται για το τέλμα του είδους πάντως, θα πουν ότι καλύτερα να ακούσουν το Halloween παρά το Revelation και μεταξύ μας θα έχουν και δίκιο...
Ο Henjo Richter, ο έτερος κιθαρίστας, είναι ο γνωστός εαυτός του. Τον θεωρώ έναν καλό κιθαρίστα που δεν μπορεί να γράψει ούτε μια πρωτότυπη νότα. Αν σας αρέσουν τα κομμάτια του στους προηγούμενους Gamma Ray δίσκους, θα σας αρέσουν και εδώ.
Ο Daniel Zimmermann, o drummer (επαρκής και όχι εντελώς κλισαρισμένος), γνωστός και από τους Freedom Call, γράφει τα άλλα 2 κομμάτια. Είναι ΟΚ, ωραία riff, καλά κουπλέ, θανατηφόρα βαρετά ρεφρέν, που όμως για κάποιους μπορεί να είναι αυτό ακριβώς που θέλουν να ακούσουν.
Η μπάντα εμφανίζεται όπως πάντα, σφιχτοδεμένη, ο ήχος είναι άψογος και ζεστός όπως αρμόζει, και τα solo είναι πραγματικά καλά metal solo (και του Richter!). Ο Kai δίνει ρέστα στα φωνητικά, τρομερό πάθος και δύναμη στις ερμηνείες του.
Σε γενικές γραμμές, ένας καλός power metal δίσκος με στιγμές πραγματικά πωρωτικές που δικαιολογούν το όνομα του Hansen. Αν αγαπάτε το στυλ του και δε σας ενδιαφέρει να ακούσετε κάτι πρωτοποριακό, ορμάτε. Αν ακούτε euro power φανατικά, ο δίσκος είναι απαραίτητος. Αν ψάχνετε έναν καλό παραδοσιακό metal δίσκο, αυτός είναι μια καλή περίπτωση. Κατά τ'άλλα ίσως το επιλεκτικό downloading να είναι πιο συμφέρουσα λύση...
Και μια προσωπική εκτίμηση: Ο Hansen δεν έχει γύρω του μονάδες με προσωπικότητα και έμπνευση. Η τωρινή ομάδα ξέρει να παίζει, αλλά στο γράψιμο δεν έχει να πει κάτι συγκλονιστικό. Ο Kai Hansen για να κάνει το μπαμ που έκαναν τα Land of the Free και (ειδικά) τα Keeper πρέπει να βρει προσωπικότητες αντάξιες των παλιών συνεργατών του. Μέχρι τότε θα βολευόμαστε με απλά καλούς δίσκους. Και αυτό είναι κρίμα για έναν μουσικό του μεγέθους του Hansen.
Mr Bungle - California (Warner, r.1999, f. 2001)
Οι Mr Bungle ήταν ένας στίχος στο 31 Flavors των Sacred Reich, όπου σε ένα Φασμπίτερ και ξερό ψωμί φανκ σκηνικό, ο Phil Rind (φωνάρα) λέει: "Mr Bungle is so very cool".
Λοιπόν, για μας αυτό σήμαινε ότι για να το λέει αυτός, έτσι θα'ναι. Δεν έτυχε να πέσει ποτέ στα αυτιά μας κάτι, εκτός από τους Faith No More το '89, που στην δορυφορική εποχή της Αθήνας το 89-90, στο Sky Channel, είχε ο Mick Wall (Kerrang!, αυτός που βρίζει ο Αξλ στο Get in the Ring) την εκπομπή Monsters of Rock. Αυτός λοιπόν, έπαιξε μια φορά το We Care a Lot που ήταν πολύ περίεργο μέσα στα μέταλ και μας άρεσε πολύ σαν κομμάτι. Ιδιαίτερο και χιουμοριστικό και πορωτικό και τέτοια. Για τον λόγο αυτό ο Ανδρεάς - γκουρού, όταν αγόραζε το Rust in Peace που λέω αλλού, αγόρασε και το The Real Thing που το είδε και αυτό στο ράφι τότε και είπε "why not?".
E, o Phil Rind στο ίδιο κομμάτι τους αναφέρει και αυτούς λέγοντας "Faith No More, Mike Patton's voice is smooth as silk", οπότε δύο τα κρατούμενα. Περιττό να πω ότι το The Real Thing επιβίωσε κανονικά την σύγκριση με το Rust in Peace σε θέματα χρόνου παιξίματος και εντύπωσης, που από μόνο του λέει πολλά. Δίσκαρος, και ναι, ο Πάτον είναι φωνάρα και ο μισός δίσκος μόνος του. Το feelgood groove και οι πιασάρικες πρωτότυπες συνθέσεις (φρρρέσκες βρε αδερφέ) είναι ο άλλος μισός.
Λοιπόν, η λατρεία με Faith No More καλά κρατεί γενικά όσο υπήρχαν και οι Mr Bungle παρέμεναν μια αναφορά σε ένα κουλό κομμάτι Sacred Reich. Κάπου, κάπως, κάποτε, άκουσα το Squeeze Me Macaroni, και το βρήκα κομματάρα, Peppers-ιαστό αλλά πιο οφφ και παρασυρητικό και έξυπνο τεσπά.
Το 2001 τώρα, βρίσκομαι στην Αγγλία, ζώντας στο Bristol. Η καλύτερή μου είναι να πέφτω σε spring breaks ή winter breaks (τουτέστιν Πάσχα ή Χριστούγεννα) που να μου άφηναν περιθώριο να βρεθώ για καμιά εβδομάδα πάνω-κάτω με τον φίλο/συνοδοιπόρο/ρεμάλι/αδελφό/λατρεία/παπάρα Αλέξη. Βιβλίο θέλει για να τον περιγράψω αυτόν, αποσπάσματα θα έχει όταν εμφανιστεί στην ιστορία των Ensemble. Αυτός έμενε Λονδίνο, σπούδαζε μουσική με αφετηρία την κιθάρα που έπιασε λόγω Guns και Deicide ας πούμε (τρου στόρι) και αγάπησε μέσω πολλών τέλος πάντων τύπων και ένα χαρακτηριστικό του είναι πως το ιδιαίτερο ρεμάλι αυτό είναι ο νο.1 Host που θες να σε φιλοξενήσει. Γιατί περνάς καλά, ειδικά αν είμαστε εμείς που γνωριζόμαστε χρόνια και συνεννοούμαστε μια χαρά. Ταινίες, μουσική και ενισχυτικά γεύσης από Μαρόκο, courtesy of Rob, άαλλη ιστορία αυτός. Ναι, λοιπόν.
Ο Αλέξης με είχε πρήξει για το Πάσχα, μας έβγαινε εβδομάδα να τα σπάσουμε όλα στο Λονδίνο, στο σπίτι του, κουκλί και φροντισμένο, the womb σαν headquarters, ότι θα περάσουμε άψογα συν ότι θα μου βάλει και Mr Bungle, γιατί έχω πάθει μουνόπλακα με αυτό και το ακούω συνέχεια, θα δεις, θα δεις.
Σε διάστημα δύο ωρών είμαστε ήδη τακτοποιημένοι και περνάμε όμορφα και μιλάμε, μέχρι που ο Αλέξης βάζει ένα κομμάτι, απροειδοποίητα. Το κομμάτι αυτό ήταν το Ars Moriendi από το California. Λόγω του μπαμ που έγινε στο κεφάλι όταν έσκασε το συγκεκριμένο καρναβάλι από τσιγγάνικο χιπ χοπ, μπρέγκοβιτς βαλκάνιο τζέρτζελο διανθισμένο με μέταλ εξάρσεις και τέτοια, αντιλήφθηκα ότι μου έβαλε τους Mr Bungle, τι άλλο σκατά θα μπορούσε να είναι τόσο εντυπωσιακό. Και δεν το περίμενα, μα την αλήθεια ότι οι Mr Bungle ήταν αυτό, αφού έκανα όλο τον κόπο να σας εξηγήσω τι ακριβώς ήξερα για τους Mr Bungle και τον Πάττον.
Το κομμάτι μου άρεσε πολύ ως σουξέ, το βρήκα υπερπιασάρικο και πολύ πολύ τσαχπίνικο και έξυπνο και καθόλου αβάν γκαρντ και πειραματικό (παρόλο που κυριολεκτικά μιλώντας, το λες άνετα τέτοιο). Δηλαδή, οι τύποι που το γράψανε και κυρίως ο τυπάς που το τραγουδάει, φανερότατα το καταδιασκεδάζει.
Στο καπάκι, μπαίνει ο δίσκος από την αρχή, "άκου τώρα με τι έχω κολλήσει". Και κυλάει από εκεί και πέρα ένα τριπ σε έναν από τους πιο διασκεδαστικά και ευχάριστα πλουραλιστικούς δίσκους. Ένα πράγμα που μου έκανε κλικ άμεσα ήταν μόνο ο αριθμός των μουσικών ειδών που διαδεχόταν ο ένας τον άλλο εντελώς φυσικά και χωρίς την αίσθηση του επιτηδευμένου. Ακόμα και τα πιο γκάου μπίου κομμάτια όπως το προαναφερθέν Ars Moriendi και το κατα(π)ληκτικό aptly named "Goodbye Sober Day" σε πείθουν για το songwriting τους, είναι τόσο γαμημένα ευχάριστα και πορωτικά στα κρεσέντο τους που δε σε χάλαγε στιγμή το γεγονός ότι κυριολεκτικά τα άτομα πήραν σβάρνα είδη και κάνανε φρανκεστάιν διασταυρώσεις. Βασικά δεν ήταν Φρανκεστάιν καθόλου, ήταν μια χαρά κουλ συνθέσεις. Σχιζοφρενικές αλλά κουλ:
Ιμάμης, Χορωδία Γρηγοριανή-Βυζαντινή υπερμπάσα-ΤΣΑΚ!, ο σαμουράι νίντζα, πάλι το ίδιο και στο δεύτερο Νίντζα ΤΣΑΚ! αρχίζει ο σαμουράι: Τσακ-τσακ-τσακ, Τσάκα τσάκα τσάκα τσάκα τσάκα τσάκα....Σκάσιμο Machine Head χέβυ γκαγκανίδι εμβατήριο και σπας ντουλάπες από πόρωση. Κάπως έτσι βιώνω ας πούμε ένα σημείο του κομματιού. Για μια πιο in-your-face ιδέα του τι ακριβώς συμβαίνει ρίχνουμε μια ματιά στην απόλυτα (το επιβεβαιώνω) ακριβή λίστα περιγραφής που έχει το wikipedia, που αναφέρει ως είδη που ακούγονται:
includes such musical styles as Hawiian music, eastern music, electro funk, doo wop, folk music, pop music, surf-rock, circus music, new age music, heavy metal, lounge music, jazz rock, avant-garde music, music influenced by science fiction, spaghetti western and horror film scores, piano ballads, and kecak.
Τα υπόλοιπα, δεν είναι τόσο πια αχταρμάς, αλλά δεν παύουν να χτίζουν vibes και μελωδίες και hooks από τα πιο ασυνήθιστα μέρη, με τελικό αποτέλεσμα ένα πανέμορφο τραγούδι, είτε είναι μια μπαλάντα που ραγίζει διαμάντι, όπως το Pink Cigarette, με τον Patton να είναι στο utmost smooth του θυμίζοντας έναν suave motherfucker που λιώνει μικρόφωνα και γυναίκες, είτε είναι μια ψυxεδελική αναμονή που οδηγεί σε Pink Floyd λαρτζ άνοιγμα.
Ήμουν στην αρχή όμως του δίσκου όπου σε μπάζει όσο πιο γλυκά και ειρηνικά γίνεται, αεράκι, κυματάκι, φοινικόδεντρα, τόσο σε ambience όσο και σε ερμηνεία από Patton (πάλι, ναι, κάθε κομμάτι και 5 διαφορετικές ερμηνείες ένα πράμα), πανέμορφο το ρημάδι και αρκούντως τρελό για να σε υποψιάσει ότι κάτι δεν είναι το ίδιο με τις συνήθεις κυκκλοφορίες που ακούς. Από εκεί και πέρα, πες τραγούδι να σου πω τριπάκι και είδος,
Ο ήχος του δίσκου επίσης είναι ένα θέμα. Δεν είναι καθόλου εύκολο να κουμαντάρεις και να χωρέσεις με μια υποψία ομοιογενείας τόσα διαφορετικά πράγματα. Όμως με κάποιο τρόπο αυτό έχει γίνει μέσω της γενικής ηχητικής άποψης του California, που χωράει πολλά όργανα και πολλές διαφορετικές ενορχηστρώσεις υπό μία ομπρέλα ζεστού, ενίοτε κινηματογραφικού, ελαφρώς φάζι, σχεδόν δαγκώνεσαι σε σημεία να πεις lo-fi ήχου, που ιδέα δεν έχω πώς κατέληξαν να διαλέξουν, στο engineering, το mixing και όλα αυτά υπάρχουν μπόλικα ονόματα με βασικούς producers την μπάντα.
Σημειωτέον, ο δίσκος αυτός μαζί με την δουλειά του στους Faith No More είναι το άνθος της καριέρας (έως τώρα και δύσκολα θα αλλάξει πιστεύω) του Mike Patton, καθώς εδώ έχει γράψει τον μισό δίσκο και βάλε + ότι καταθέτει διψήφιο αριθμό άρτια εξυπηρετικών και αξιοπρεπέστατων έως αριστουργηματικών ερμηνειών. Σε πείθει ως Ιταλός μπουάτ μπαλαντατέτοιος, ως Ζαπικός σχιζοφρενής (καλά αυτό πλέον, το έχει καβαντζώσει - ΤΟ παιδί του Ζάππα αυτή η μπάντα καταθέτω ως αποψάρα), ανατολίτης παραδοσιακός, πορωμένος σχίστης μεταλάς και φυσικά-φυσικότατα ο Πάττον των Faith No More... Οπότε, όλα αυτά τα λέω με την ανάλογη επίγνωση υποκειμενικότητας, αλλά είναι πάντα ένα τόπικ που παρασύρομαι στην κουβέντα για την πάρτη του, πολύ τον σεβόμαστε τον κ. Πάττον σε αυτό το σπίτι, καταγράφηκε.
Κλείνω με το τι ακολούθησε για κάποιους μήνες. Λιώσιμο, τραγικό λιώσιμο, μεταλαμπάδευση σε αυτιά που πίστευα ότι θα γουστάρουν, θα μπουν στο τριπάκι χωρίς πολλές σκέψεις και θα το καταυχαριστηθούν, και αναφέρω με χαρά και καμάρι ότι πολύς κόσμος έφαγε σφαλιάρα από το δίσκο. Εμένα σχεδόν αποκλειστικά μόνος του αυτός ο δίσκος ξεκλέίδωσε τον εγκέφαλο στην αποδοχή οποιασδήποτε συνθετικής φόρμας και είδους για την εξυπηρέτηση του τραγουδιού. Τουτέστιν, δεν υπάρχει φραγμός, κάθε έκπληξη μπορεί να είναι και ευχάριστη αν είσαι τσαχπίνης και σένιος. Να, για παράδειγμα, οι System of a Down, που τα παλικάρια στάνταρ και κόβω όποιο μέλος θέλετε το έχουν περάσει μια χαρούλα το τριπάκι τους με το California και τα άλλα δυο, με κερδίσανε πολύ εύκολα με αυτό το στοιχείο. Καμία έκπληξη που ο Tankian έχει τα ούμπαλα να ερμηνεύει πειστικά το χαμό, μέγας τραγουδιστής ο μπαγάσας, πάει με το αντικείμενο, δεν πας ξυπόλητος στα αγγούρια.
Ναι. Φυσικά, αγοράστηκαν στην ίδια εβδομάδα τα άλλα δύο και έπεσε ρετρο άκουσμα στους so very cool Bungle του '89 (δίσκαρος, διασκεδαστικός όσο δεν πάει), στους πραγματικά πειραματικούς, αλλά πιο αδέξιους ίσως σαν flow, Bungle του Disco Volante, όπου πρέπει να κάνω και μια ιδιαίτερη αναφορά στο πόσο απαραίτητο σκαλί ήταν για να βγει το California. Στιγμές μεγαλείου και ενδιαφέροντες πειραματισμοί που δεν είναι για κάθε μέρα το συγκεκριμένο άλμπουμ κατ'εμέ. Νταξ, ο χαμός που ήταν τα live τους δεν ξέρω τι να πω. Ποτέ live δεν τους άκουσα τόσο εντυπωσιακούς όσο στο δίσκο (και πώς διάλο να το αναπαράγεις όλο αυτό εδώ που τα λέμε) αλλά πρέπει να ήταν πολύ, μα πάρα πολύ, ιδιαίτερα τα λάιβ. O Patton έχει και κάτι άλλο που το ξέρουν όλοι αλλά δεν ανέφερα ακόμα: Είναι τιτανοτεράστιος frontman και performer.
Τεράστιος δίσκος, τεράστιος καλλιτέχνης, τεράστια μπάντα, τεράστιο κεφάλαιο στο πώς αντιλαμβάνομαι πολλά πράγματα στη μουσική, δηλαδή, για μένα όπως και με κάποιους άλλους βέβαια δίσκους, μιλάμε για προ-Καλιφόρνια και μετά-Καλιφόρνια περίοδο, ως ακροατής φυσικά.
King Diamond - "Them" (RR, 1988, f. 1990)
"O ΣΑΤΑΝΙΣΤΗΣ με την εξωγήινη φωνή". Αυτό συνοψίζει την άποψη που είχα για τον King Diamond μέχρι το 1989. Να μην τον ξέρεις δεν υπήρχε περίπτωση αν είχες την οποιαδήποτε σχέση με χέβι μέταλ στα τέλη των 80ς στην Ελλάδα, η φάτσα του (και τι φάτσα) ήταν παντού, οι κριτικές των δίσκων του ήταν πάντοτε διθυραμβικές στα όρια του σουρεαλισμού ("Και ω, ναι! Η παράνοια είναι γεγονός!", "τα ηχεία στάζουν αίμα" και τέτοια) και γενικά, αν μη τι άλλο η παρουσία του King Diamond έβγαζε μάτι.
Μουσικά, ο αδερφός μου είχε μια κασσέτα αντεγραμμένη του Fatal Portrait, την οποία δεν έπαιξε ποτέ το βράδυ στο δωμάτιο, οπότε δεν την είχα ακούσει, απλά την έβλεπα στη στοίβα μια ζωή και σκόρπια κάποια κομμάτια από το Abigail κάπου αλλού, από όπου έπαιζε πού και πού το ομώνυμο. Αυτό ήταν η μουσική εμπειρία που είχα. Δεν θυμάμαι πρώτη ακρόαση και τέτοια, θυμάμαι σε άσχετες φάσεις να κάθομαι με τον άλλο αδερφό μου και στο άσχετο να τραγουδάμε "Αμπιγκέηλ, ντοντ γιου θινκ αϊ νόου γουωτ γιουβ νταν, Αμπιγκέηλ, ΑΑ-ΑΑ-Α!" που πάντα μου φαινόταν πολύ ιδιαίτερο, πολύ γαμάτο αλλά και λίγο τρομακτικό, πώς τραγουδάει έτσι, τι είναι αυτό, πώς γίνεται; Ποτέ δεν πήγε το μυαλό μου σε φαλσέττο (ψευτική φωνή το λέγαμε), αφού είναι Επαγγελματίας, είναι κάτι απλησίαστο και έτσι. Επίσης, οι φωτογραφίες του με ανάποδους σταυρούς και τέτοια ήταν πολύ φοβιστικές για ένα πιτσιρίκο δημοτικού και πάρα πολύ ταμπού για το σπίτι μας.
Όταν μετακομίσαμε Ηράκλειο και εγώ πήγαινα πλέον γυμνάσιο, από εκεί που ήμασταν τα τρία αγόρια σε ένα δωμάτιο, μείναμε δύο, ο γκουρού και εγώ. Το πρόγραμμά του ήταν μπίζι, εγώ πιο ξεψαρωμένος, στερεοφωνικό μέσα στο δωμάτιο (φρεσκαγορασμένο), πλέον το να βουτάω τους απαγορευμένους δίσκους για να ακούσω δεν ήταν με την ψυχή στο στόμα. Οπότε εκεί άρχισε μια πιο σοβαρή μελέτη και πολλές ανακαλύψεις έγιναν κλπ, κλπ.
Ένα βράδυ, ο Ανδρέας την είχε κάνει να μείνει σε ένα φίλο του. Πάντα ήταν καλά νέα αυτά, δικό μου το δωμάτιο, επιδρομή στη δισκοθήκη με χαρακτηριστική άνεση, όλα ζάχαρη. Άκουσα αρκετό πράγμα, κυρίως πράγμα που ήξερα και κατά τις 12, που είχαν όλοι πάει για ύπνο, εγώ με ακουστικά, είπα να ακούσω κάτι καινούργιο. Στο φλίππινγκ της δισκοθήκης σκαλώνω στο βινύλιο του "Them", το μοναδικό KD που είχε ο αδερφός. Εξωφυλλάρα, πανέμορφο σχέδιο, ατμοσφαιρίλα και εν πάσει περιπτώσει, "I feel adventurous", πάμε να ακούσουμε επιτέλους αυτόν τον King Diamond.
Βγάζω το εσώφυλλο, χαζεύω τις φωτογραφίες (μα πώς είναι έτσι, δεν πάει καλά) και διαβάζω το γράμμα που έχει γράψει ο πρωταγωνιστής της ιστορίας και ψαρώνω, ωραίο τριπάκι, ιστορία τρόμου κι έτσι, πάει πίσω στο Σπίτι.
Βάζω βινύλιο, βάζω ακουστικά, δυναμώνω ήχο και μπαίνει το ίντρο. Έξοχο, είναι ξεχωριστό, σαν θέατρο, εφέ, πλήκτρα, τα "Them" να συζητάνε με σάικο φωνές (μέγας θεατρίνος και κάποιες πολύ πετυχημένες), μια μαμά ανήσυχη, ήρθε η γιαγιά, ξεκουνηθείτε κωλόπαιδα, King σταμάτα να παίζεις, ΑΝΟΙΞΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ!
Και σκάνε τα τύμπανα και μπαίνει η ριφάρα του Welcome Home. Πω πω ριφάρα, ανατρίχιασα, και μπαίνει και η φωνή "Graaaaaandmaaaaaa, welcome home!" και με πιάνει κατούρημα. Σηκώνω βελόνα. Αυτό πρέπει να το ακούσω σωστά και άνετα. Πωπω δισκάρα πέτυχα! Πάω, ξαλαφρώνω και ξαναβάζω από την αρχή, με το εσώφυλλο ανά χείρας να παρακολουθώ στίχους και ιστορία, έχει πάει κοντά μία το βράδυ, ό,τι πρέπει.
Η ακρόαση είναι αυτό που λέμε ΕΜΠΕΙΡΙΑ. Ήμουν μικρός και impressionable, παρακολούθησα εντελώς βυθισμένος την ιστορία, η μουσική ήταν εξαιρετική και πάρα πολύ ορίτζιναλ και χαρακτηριστική, τα τύμπανα σπέρνουν το σύμπαν και τα σόλο ανήκουν στα καλύτερα και πιο εμπνευσμένα που έχουν μπει σε μέταλ δίσκο έβερ. Αλλά κυρίως η φωνή και η ιστορία αναδεικνύονται χίλια τα εκατό από το πακέτο και το σύνολο του δίσκου με τον συνδυασμό των άνω με έχει αφήσει μαλάκα. Εντελώς. Πρέπει να έχω ανατριχιάσει καμιά δεκαριά φορές με την πρώτη ακρόαση, κάθε ένα κομμάτι είναι τόσο χαρακτηριστικό, όχι υποψία filler, ούτε δευτερόλεπτο δεν είναι βαρετό.
Τελειώνει ο δίσκος, ανοίγω το καπάκι του πικάπ, αφουγκράζομαι, όλοι κοιμούνται ακόμα, γυρνάω πάλι στην πρώτη πλευρά και πάλι από την αρχή. Το τριπ είναι αυτούσιο το ίδιο ψαρωτικό και υπερέντονο, δεν πιστεύω ότι υπάρχει δίσκος που έχει τέτοιο αποτέλεσμα πάνω μου και ανατριχιάζω σε διψήφιο αριθμό πάλι, τα σόλο είναι απίστευτα ρε, μα τι γίνεται εδώ, αυτός που τα σόλο του σημειώνονται με το τριγωνάκι είναι θεός λέμε (ο Larocque) και ειδικά αυτό το Invisible Guests είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχω ακούσει ποτέ και είμαι σίγουρος, με το πρώτο άκουσμα. Και μπήκε μετά από το Welcome Home που ήδη με είχε ψαρώσει τρελά.
Θα έλεγα πως τέτοια έντονη εμπειρία ακούσματος δίσκου δεν την είχα ξαναζήσει ποτέ. Σίγουρα όλες οι συνθήκες ήταν τόσο ευνοϊκές όσο δεν πάει, ο μύθος του King Diamond, οι σουρεαλιστικές κριτικές ότι βιώνεις τα άλμπουμ του, η ώρα που το έβαλα, αλλά όσο ευνοϊκές και να είναι οι συνθήκες αν ο δίσκος είναι ξεχωριστός, ε, αυτό δεν χάνεται με τίποτα. Φυσικά, σε λίγο καιρό διαπίστωσα ότι το υπερσκάλωμα που έφαγα δεν ήταν μοναδικό, πολύς, μα πολύς κόσμος έχει φάει πάνω κάτω το ίδιο ψάρωμα με όλα αυτά, την φωνή, τα σόλο, τα τύμπανα και φυσικά με την ιστορία. Εκείνη την εποχή ο King ήταν μακράν το νούμερο 1 γκρουπ της Roadrunner και γινόταν χαμός με την πάρτη του, μέχρι που έσκασε το Alice in Hell και οι Sepultura και τη χρονιά που τον ανακάλυπτα εγώ η Roadrunner τον έβαζε σε δεύτερη μοίρα. Άσχετο.
Για τον δίσκο, ειπώθηκε ότι κιθάρες, φωνή, τύμπανα, όλα σπέρνουν. Πιο λεπτομερώς, στα φωνητικά έχει γίνει υπερδουλειά, δεκάδες κανάλια αφιερωμένα στον King με αποτέλεσμα τα φαλσέτα του να είναι δουλεμένα στην εντέλεια (δε θα επαναλάβει ποτέ τόσο επιτυχημένα και προσεγμένα φωνητικά), γεμίζει το αυτί και τα vocal lines είναι πραγματικά άψογα και εξυπηρετούν την ιστορία τρόμου στο έπακρο. Γενικά, ο τύπος έχει χάρισμα να γράφει γραμμές που ακούγονται πραγματικά μοναδικές, π.χ. στο Twilight Symphony που ακόμα και σήμερα μου κάνει κάτι όταν λέει "A-A!" και η ερμηνεία του, υπερβολική και θεατρική όσο δεν πάει, αν είσαι δεκτικός και όχι με διάθεση χλεύης, απλά κάνει μπαμ. Εγώ που ήμουν 100% μέσα στην ιστορία, όταν τον πιάνει η τρέλα που ακούει και στο τρελάδικο τους "Them" να του τραγουδάνε, με πείθει. Ω, ναι! Η παράνοια είναι γεγονός, πούστη Βενέρη, σου οφείλω μια συγγνώμη ("μα τι γράφει ο μαλάκας, πάει καλά;")
Andy LaRocque και Pete Blakk οργιάζουν στις κιθάρες, όχι μόνο στα ριφ που συναγωνίζεται το ένα το άλλο (Mother's Getting Weaker, Bye Bye Missy κλπ) αλλά αυτό που εντυπωσιάζει είναι ότι υπάρχουν σόλο με τη σέσουλα, καμία φειδώ, τα οποία όλα δίνουν την εντύπωση του απόλυτα αυθόρμητου, με φοβερή ορμή, τα οποία απλώς είναι απαραίτητα να βρίσκονται εκεί που είναι.
Τέλος, ο Mikkey Dee εδώ είναι στο απόγειο του παιξίματος του, ο ήχος του είναι κάτι που έχει συζητηθεί πολύ, σε συνεντεύξεις της εποχής ο King δικαιολογούσε τον μέτριο ήχο στο γεγονός ότι έπρεπε να θυσιαστεί χάριν του ήχου της κιθάρας, αλλά ειλικρινά ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί σε κάποιους δεν αρέσει. Είναι σίγουρα εκκεντρικός, ας το θέσουμε έτσι, αλλά δεν ενοχλεί, τέλος πάντων δεν ενοχλούσε. Ο Portnoy παρεμπιπτόντως έχει δηλώσει ότι το "Them" είναι στα 5 αγαπημένα του των 80s, ακριβώς λόγω του drum performance. Στον επόμενο δίσκο, το Conspiracy, τα τύμπανα ήρθαν σε "σωστό" ήχο και δεν υπάρχει καμία αφορμή για κακό λόγο. Όταν έφυγε τελικά ο Mikkey, τα τύμπανα στον King δεν ήταν ποτέ τα ίδια, ο Snowy Shaw κράτησε τα προσχήματα προγραμματίζοντας εντυπωσιακά καλά το drum machine στο The Eye, αλλά από εκεί και πέρα το χάος. Αν έλεγα ότι στους Annihilator τα ντραμς είναι ξεγυμνωμένα και κρυώνουν μετά τον Ray Hartmann, στον King Diamond, έχουν πάθει κρυοπαγήματα και έχουν ακρωτηριαστεί αναγκαστικά οι πατούσες.
Μετά τις δύο πρώτες αυτές συγκλονιστικές ακροάσεις, η συνέχεια ήταν απλή και αναγκαία σαν ηρωίνη. MORE! Όχι μόνο το "Them" έλιωσε κανονικά με εντυπωσιακά μεγάλη διάρκεια παρατεταμένης ανατριχίλας, αλλά έπεσε ψάξιμο και στα προηγούμενα και επόμενα, μαζί με το νέο δίσκο, το The Eye. Πανεύκολα, οι King Diamond μπαίνουν στην λίστα με τα 5 αγαπημένα γκρουπ και πέφτει κόλλημα και δυσκολία να αποφασίσω ποια είναι τα αγαπημένα μου κομμάτια και δίσκοι.
Εν ολίγοις, το Abigail μου προσέφερε μια παρόμοια εκστατική εμπειρία ακρόασης και λιωσίματος και εύκολα, αν δεν είχα ακούσει το "Them" πρώτα, τώρα να έγραφα γι'αυτό. Πιο στρωτό, πιο ολντ σκουλ ήχο, εξίσου γαμάτη ιστορία, songwriting, φωνητικά, σόλο (μεγάλε Denner) και γενικά νομίζω ότι αυτό θα έβγαινε πρώτο αν ρωτάγαμε σήμερα τους KD φανμπόηδες για την καλύτερη δουλειά, αλλά θα ήταν ντέρμπυ. Το Fatal Portrait δεν είναι concept εξ ολοκλήρου και σίγουρα πιο συμβατικό στο songwriting, αλλά έχει πραγματικά φανταστικά κομμάτια πασπαλισμένα με την νεραϊδόσκονη που τα κάνει όλα ξεχωριστά, τα φωνητικά του King. Είναι πραγματικά γελοίο, πως στη δεκαετία του 80 δεν θα βρεις πουθενά κάτι που να πλησιάζει έστω σαν συνολική μουσική πρόταση τη δουλειά των King Diamond. Τόνοι χαρακτήρα.
Το Conspiracy συνεχίζει την ιστορία του "Them", ίδια μπάντα, ένα χρόνο μετά αλλά προσωπικά βρίσκω ότι μόνο το μισό στέκεται στο ίδιο (δυσθεώρητο) ύψος ποιότητας. Κερδίζει μόνο στον ήχο, αλλά και πάλι μόνο για αυτούς που δεν τους κάθεται το "Them", προσωπικά βάζω τον ήχο του "Them" πιο πάνω, χωρίς να διεκδικώ δάφνες αντικειμενικότητας φυσικά. Και εδώ πάντως υπάρχουν αριστουργήματα, το σουξέ Sleepless Nights, το At the Graves και το A Visit from the Dead, το οποίο και περιέχει ένα πραγματικά απίστευτα υπέροχο σόλο του LaRocque, βασισμένο όλο σε μια αλληλουχία arpeggio που βγάζουν μια φοβερή γλυκάδα.
Το The Eye, που κλείνει κατ'εμε την χρυσή περίοδο της μπάντας (ποτέ δεν πιάσαν τα ίδια επίπεδα), πάσχει από ένα κάπως αδύναμο ήχο, τον φανερά ψεύτικο ήχο των τυμπάνων (αλλά αυτό ξεπερνιέται έυκολα με λίγη καλή θέληση) και το γεγονός ότι ο King συνειδητά αρχίζει και μειώνει σταδιακά την σχεδόν αποκλειστική χρήση falsetto. Μια χαρά τα πάει, αλλά χάνει λίγο σε ιδιαιτερίλα. Εκπληκτικά σόλο, φοβερά κομμάτια, όλα εδώ, η ιστορία δεν είναι τόσο ψαρωτική, περί ιεράς εξέτασης και διεστραμμένων χριστιανών ο λόγος, δεν βγάζει αυτήν την κλασσική ιστορία τρόμου, λείπει πολύ αυτό το στοιχειωμένο μεταφυσικό που μου άρεσε εμένα τέλος πάντων ιδιαιτέρως.
Από εκεί και πέρα ξεκινάει η παρακμή. Φυγή από Roadrunner που δεν βγάζει καν στον δρόμο την μπάντα, άσχημες σχέσεις, κυκλοφορία αρπαχτών με το κιλό και μετά από αρκετό καιρό (δεδομένου των προηγούμενων διαστημάτων μεταξύ δίσκων) βγαίνει το Spider's Lullabye, το οποίο πάσχει αμέσως-αμέσως σε τρία πράγματα που κάνουν μπαμ: 1, ο ντράμερ δεν είναι ικανός να χτενίσει τις αρχιδότριχες των προκατόχων του και απορώ πραγματικά πώς συμβιβάστηκε με αυτό ο King, ο Larocque δεν βάζει φωτιά στο δρόμο καθόλου και ο αντικαταστάτης του Pete Blakk (έφυγε προσπαθώντας να κάνει και αυτός μια μπάντα με κόνσεπτ χόρορ δίσκους και απέτυχε παταγωδώς), ο Herb Simonsen είναι παντελώς αδιάφορος. Τα κομμάτια κινούνται από μέτρια έως πολύ καλά, αλλά τα πολύ καλά λόγω των αναφερθέντων προβλημάτων δεν γαμάνε. Με εξαίρεση το ομώνυμο, το οποίο είναι μεν πάναπλο, αλλά είναι υπερπιασάρικο, έχει χιούμορ King, γαμάει. Όταν το πρωτάκουσα η απογοήτευση είχε χτυπήσει κόκκινο (μα τόσο καιρό περίμενα αυτό;;;; ), αλλά με τα χρόνια έχει αγαπηθεί γι'αυτό που είναι.
Μετά υπάρχει μια ολόκληρη σειρά κυκλοφοριών που έχει πολλούς οπαδούς (ειδικά το The Graveyard έθρεψε κοσμάκη σαν πρώτη επαφή και η ιδιαιτερότητα της μπάντας υπεραρκεί για την λατρεία του), προσωπικά το βρήκα καλύτερο από το Spider's αλλά εξίσου προβληματικό σε αυτά που έλεγα και πριν. Το αυτό ισχύει και για όλες τις επόμενες δουλειές (με εξαίρεση το αρκετά πιο συμπαθητικό Voodoo), που όμως πλέον, η μία είναι χειρότερη της άλλης. Χωρίς να εννοώ ότι είναι κακοί δίσκοι, είναι απλώς σαφώς κατώτεροι δίσκοι από την χρυσή εποχή και πλέον αυτό που ξεχώριζε τον King έχει καταντήσει πολύ προβλέψιμο. Δεν έχω λιώσει κανέναν δίσκο από το Voodoo και μετά και το πρόβλημα ήταν ότι δεν κόλλησα με κανένα κομμάτι, ακόμα και μετά από 5 ας πούμε ακροάσεις, και αυτό είναι απαράδεκτο και ανήκουστο για τα παλιά. Ίσως είναι προσωπικό το θέμα, δεν ξέρω, πάντως σίγουρα δεν είμαι μόνος μου στην άποψη ότι "άλλα φρούτα οι κλασσικές δουλειές." Εντωμεταξύ οι πιο κυνικοί της νέας γενιάς που δεν καλοβλέπουν την υπερβολή των 80s και δεν συγχωρούν εύκολα την γραφικότητα, έχουν ρίξει ένα μεγαλοπρεπές Χ στον τύπο που βάφεται και τσιρίζει και έχει και μουστάκι, για όνομα δηλαδή.
Εν πάσει περιπτώσει, το "Them" είναι μέσα στους 3 αγαπημένους μου δίσκους έβερ, δεν έχω ξαναβιώσει την πλάκα που έπαθα με το πρώτο άκουσμα, βασικά δεν την έχω ξεπεράσει ακόμα. Εύχομαι, πραγματικά εύχομαι, με κάποιο τρόπο να βρεθεί κάποιος σε ιδανικές συνθήκες και να του τα σκάσει ο δίσκος. Λίγη παιδική αθωότητα θέλει, έστω και με το ζόρι! Η μουσική ΣΚΟΤΩΝΕΙ. Τέλος.
Death - Individual Thought Patterns (Relativity, 1993)
To 1992 ένας φίλος πήγε και αγόρασε το Fate των Death, ένα μπεστ-οφ από μια σειρά αρπαχτές που έβγαλε η Relativity. Αυτό το ζήτησα και το δανείστηκα διότι είχα καραγουστάρει το Beyond the Unholy Grave από την Speed Kills III συλλογή και ήθελα να τσεκάρω και άλλα πράγματα. Επιπλέον, είχαν όνομα, ήταν by default οι εκπρόσωποι του Death Metal, ο Βενέρης έγραφε συχνά-πυκνά για την πάρτη τους, τα εξώφυλλα τα έβλεπες συχνά μπροστά σου, γενικά, οι Death φαίνονταν πολύ ψαρωτικοί και κουλ και ήθελα και εγώ να τους μάθω και να είμαι κουλ.
Το Fate λοιπόν, είναι μεν αρπαχτή, αλλά σαν συλλογή μπεστ-οφ στέκεται μια χαρά, έχουν υπάρξει πολύ πιο κουλές επιλογές. Εδώ είχε τα πολύ προφανή κλάσικς των τριών πρώτων και δύο από το Χιούμαν. Δεν την αφομοίωσα, ο μαλάκας μου την άφησε για πολύ λίγο και το ντεθ γενικά δεν ήταν οικείο στα αυτιά μου αλλά μου άφησε άριστες εντυπώσεις και αποφάσισα να ασχοληθώ. Η ευκαιρία δόθηκε όταν σε ένα ταξίδι Αθήνα μου (ξανα)δώσανε λεφτά να ψωνίσω βινύλια, ένα εκ των οποίων, το Human. Ο όρος ήταν ότι το ακούω όσο θέλω και μετά το δίνω.
Ε, μπορώ να γράψω άνετα εκθειαστικό σεντόνι και για αυτόν τον δίσκο (όπως και το Symbolic), θα αρκεστώ να πω ότι ένιωσα σα να κάνει "ποπ" το αυτί όταν ξεβουλώνει μετά από αεροπορικό ταξίδι. Καθηλωμένος στην καρέκλα με τα ακουστικά, ενώ ο περίγυρος είναι ανυποψίαστος για το τι συμβαίνει στον εγκέφαλο με ριφ υπερχέβυ, τύμπανα που με κάναν να ντρέπομαι με το τι θεωρούσα κορυφή παιχτικά, φωνητικά τόσο δυναμικά και πορωτικά. Έγινα φανμπόης εν ολίγοις και κάπου εκεί ξεκινάει το Death τριπάκι μου, αγοράζοντας δίσκους, λιώνοντάς τους για μήνες, πρώτα αυτόν, μετά τον άλλον, μετά ξανά τον προηγούμενο, ζωγραφίζοντας το λόγκο στα τετράδια του σχολείου, γιου νόου δε ντριλ.
1993 και βγαίνει το Individual Thought Patterns. Γνώστης τώρα και οπαδός, τον περιμένω πώς και πώς και ακόμα περισσότερο, βασικά έχω κάνει πουτάνα το πουκάμισο από τα σάλια, διότι σε αυτόν το δίσκο παίζει η ΝΤΡΗΜ ΤΗΜ. Schuldiner βασικούρα, τσεκ. DiGiorgio ελίτ μπασίστας, τσεκ. Andy LaRocque του King Diamond, ο αγαπημένος μου κιθαρίστας έβερ, ΠΩΣ; Θα σολάρει ο θεός των θεών; Και τύμπανα ο ΤΙΤΑΝΑΣ, ο *φράση με χαρακτηριστική υπερβολή φανμπόη* ντράμερ των Dark Angel; *φράση με χαρακτηριστική αντίδραση βλαμμένου φανμπόη*. Ε, ΤΣΕΚ να κάνει τρύπα το στυλό στο χαρτί.
Ας πούμε λοιπόν πως λίγους δίσκους έχω αγοράσει με υψηλότερες προσδοκίες.
Και μπαίνει λοιπόν ο δίσκος με το καλημέρα, με το χαίρετε, πώς είστε, με το Overactive Imagination. Πρώτον, η μπότα είναι αεροπλάνο και τραβάει μια υπεριφφάρα με χαρακτηριστική άνεση στο διάολο, η οποία σκάει στο κουπλέ και αλλάζει το τέμπο πορωτικότατα για να μπει η φωνή του Τσακ. Πιασαρικό όσο δεν πάει, το κουπλέ δεν έχει τελειώσει, έχει και δεύτερο ξεπέταγμα το οποίο επιταχύνει και εμπλουτίζεται με ένα πανέμορφο λικάκι (εκ του guitar lick) που σε ένα σώφρον κοινό δίνει την εντολή για χτύπημα ελικοπτεράκι.
Αυτή τη στιγμή που το γράφω νιώθω ακριβώς το ίδιο πράγμα, ένα ωράιο φίλινγκ στο στομάχι (σα προσμονή ευχάριστη, κάπως έτσι) ότι πέτυχα διάνα, ότι κρατάω ένα διαμάντι που θα λατρέψω, ότι με περιμένουν 45 λεπτά-πόσα ανακάλυψης θησαυρού, ότι θα πάω αύριο να διαλαλώ σε οικογένεια και φίλους πως "ΠΩΩΩΩΩΩ!!!", σα να περνάει ένα παιδάκι την πόρτα της Ντίσνεϋλαντ και σκάει φάτσα κάρτα το κάστρο, αυτό.
Ο Λαρόκ βάζει απίθανα leads, μυρίζει το δωμάτιο από άρωμα KingDiamond-ίλας (μυρίζει θαυμάσια αυτό τσουτσέκια) αλλά κολλάει θεαματικά καλά με τις συνθέσεις.
Θα ήθελα εδώ να γράψω ότι τα υπόλοιπα 40 λεπτά (πόσα-διάλο) πέρασαν με την ίδια οργασμική αντίδραση αλλά η πραγματικότητα είναι ότι το αυτάκι μου δεν ήταν του πολύ προγκ, του καταιγισμού ιδεών και εκτέλεσης και απλά έπιανα "σημειάρες", "ριφάρες", "σολάρες" αλλά δεν μου κάθονταν συνθέσεις. Εκτός από το Philosopher που κλείνει το δίσκο και είναι ποπ σε σχέση με τα άλλα. Απλό, στιβαρό, πιασαρικό μέχρι αηδίας, το κομμάτι είναι πασίγνωστο, δεν περιγράφω άλλο. Αρχή και τέλος σπουδαία, το ενδιάμεσο, δεν έχει κομμάτια ρε Τσακ, τι είναι αυτό το μπέρδεμα; Αυτή ήταν η άποψη.
Φυσικά τότε, ότι αγοράζαμε ήταν σπέσιαλ (κόστιζε λεφτά και έχουμε επενδύσει) οπότε επιβαλλόταν η επανακρόαση. Σιγά-σιγά κάποιες σημειάρες έρχονταν πολύ πιο φυσικά από ό,τι νόμιζα, ξεχώριζαν νέα πράγματα, το στόμα έμενε ανοιχτό από κάτι που δεν είχα πάρει καν χαμπάρι πριν, το κουλουβάχατο άρχιζε να ξεμπλέκεται. Ξαφινκά το Trapped in a Corner έχει ξεχωρίσει τρελά γιατί όταν μπαίνει το σόλο, ακούω λυχνίες να σκάνε μαζεμένες, ο συνδυασμός του lead με το υποκείμενο ριφ, είναι ένα από τα πιο καθηλωτικά που έχω ακούσει ποτέ. Φανταστική δουλειά η οποία συσσωρεύει ένα φίλινγκ που σκάει με το σόλο του Chuck, υποδεέστερο ίσως αλλά πολύ ταιριαστό.
Το ομώνυμο που μου είχε φανεί πραγματικά δαιδαλώδες, τελικά έχει ένα βασικό ριφ που παρασύρει όσο δεν πάει τον ακροατή, βοηθάει τα μέγιστα ο Gene για το συνδυασμό τσαχπινιάς και απλής πόρωσης και γενικά το κομμάτι φυσάει.
Μην τα πολυλέω, σε διάστημα μίας εβδομάδας, κάθε κομμάτι έχει γίνει Νιρβάνα σε απλότητα, με τρομερό φλόου σε βαθμό που απορούσα πραγματικά τι σκατά με μπέρδευε την πρώτη φορά. Πλέον το In Human Form είναι ένα κομμάτι για σπάσιμο ντουλάπας με το πώς παίζει με το γκρουβ και το τέμπο του, ελεύθερο χτύπημα πόρωση, λίγο φρένο να τσιτώσουμε και να συσσωρεύσουμε πόρωση, πάμε πάλι τη ριφάρα και ξεχύνεται η ενέργεια κ.ο.κ. Παντού ο Λαρόκ δικαιώνει τον τίτλο του, παίζει πραγματικά υπέροχα σόλο, ταιριάζουν γελοιωδώς πολύ με τις συνθέσεις και έχει έναν ήχο που θέλω να τον κάνω ένα παχύ εκλέρ τίγκα στην κρέμα και να τον φάω.
Για το παίξιμο του Hoglan, δεν υπάρχει κάτι να πω. Τα ξέρουν όλοι. Αλλά θα πω γιατί έτσι θέλω. Εδώ και στο Symbolic όρισε μια σχολή, έκανε οπαδούς, πήρε ρισπέκτ από όλο τον πλανήτη (και εννοώ σοβαρούς ντράμερ τώρα) και μου έδωσε προσωπικά τα μέγιστα σαν ακροατή, και να ανοίξει το αυτί μου, και να πονηρευτεί επίσης. Εκεί στον όλεθρο μέσα, *κλινκ*, σαν μετρονόμος, εκεί, μια καμπανούλα (η προπέλα βασικά που είχε προσαρμόσει στο κιτ του γιατί του έκανε κούκου ο ήχος της) να σου κλείνει έναν κύκλο που δεν ήξερες ότι μέτραγε. Το πόδι από το ένα πετάλι στο άλλο, χάιχατ και μπότα, γυρίσματα με άποψη και άμα λάχει και γουστάρουμε, γκάζι Μέρσιλες Ντεθ και Μπέρνινγκ οφ Σόντομ και κουνάμε μαντήλι στους από πίσω. ΘΕΟΣ.
Σε ένα άτομο που το αυτί του έχει συνηθίσει τον καταιγισμό ιδεών και τις πιο busy συνθέσεις, το Individual δεν παρουσιάζει κανένα πρόβλημα στο σύνολό του. Σε κάποιον που θέλει το μέταλ του στρέητ και αέρα-πατέρα χωρίς πολλά-πολλά, ίσως κολλήσει και δεν συνίσταται για πρώτη εντύπωση (το Symbolic είναι πιο στρέητ, εξίσου σύνθετο, αλλά με πολύ πιο στρέητ songwriting). Για τα φωνητικά, μπορώ να πω ότι είναι ιδανικά για το άλμπουμ, βγάζουν φοβερή ενέργεια, καταλαβαίνεις πολύ καλά τι λέει (και αυτό είναι κάτι που το ήθελε πολύ ο Τσακ) και έχουν μπόλικη δόση ερμηνείας, κάτι πέρα από το σκίζω το λαρύγγι μου δηλαδή.
Τελος, ο DiGiorgio ακούγεται πολύ περισσότερο από ότι στο Human και έχει έναν πολύ ιδιαίτερο και χαρακτηριστικό ήχο εξαιτίας του άταστου μπάσου και του ανάλογου παιξίματος, κάτι που δεν περνάει ποτέ απαρατήρητο και έχει πάρα πολλούς οπαδούς, εμού συμπεριλαμβανομένου.
Ειδικά αναφορά πρέπει να γίνει στον μέγιστο Scott Burns. Πέραν του ότι ο άνθρωπος έχει κάνει παραγωγή σε καρότσια από υπερκλασσικούς δίσκους, αυτό που τον ξεχωρίζει πραγματικά είναι ότι δεν έχει έναν ήχο και αποχρώσεις του, αντιθέτως έχει μια τεράστια γκάμα διαφορετικών παραγωγών (συγκρίνετε π.χ. το Cause of Death και το Individual καλή ώρα, το Beneath the Remains και το Deicide), καθεμία εκ των οποίων δίνει πολύ ιδιαίτερη ταυτότητα στον εκάστοτε δίσκο. Το ίδιο ισχύει στον υπερθετικό για το Individual, το οποίο έχει (επανάληψις, μήτηρ μαθήσεως) πολύ ιδιαίτερο ήχο. Δυνατό αλλά πολύ γλυκό και όλα αυτά χωρίς να συμβιβάζεται η επιθετικότητα στο παραμικρό. Πολύ τον εκτιμώ τον κύριο Μπερνς, να καταχωρηθεί αυτό.
Ε, αυτό που ξεκίνησε με το Human (η πιο τεχνική προσέγγιση και πολύ πέρα από τα συνήθη της σκηνής) συνεχίστηκε και μετά, στο Symbolic, όπου ισορρόπησε λίγο η πολυπλοκότητα και έκανε το μπαμ στον ΠΟΛΥ κόσμο, εννοώντας το σύνολο των μεταλάδων πλέον, έχοντας φανατικό κοινό από ντεθάδες, προγκρεσιβάδες και average μεταλάδες... Από εκεί και πέρα δεν θέλω να μιλήσω καν για τη συνέχεια, ας τα διαβάσετε αλλού.
Εν κατακλείδι, το Individual είναι από αυτούς τους λίγους και εκλεκτούς δίσκους, που ακούγεται πάντα ευχάριστα, ο πλούτος της μουσικής και αυτή η γαμημένη εκτελεστική τελειότητα σε συνδυασμό με αυτή την γαμημένη τέλεια σύνθεση (ΝΤΡΗΜ ΦΑΚΙΝ ΤΗΜ λέμε), δεν κουράζει ποτέ.
Λαμβάνοντας υπόψιν τα πάντα, διάρκεια, πορεία, δισκογραφία, αγάπη και λατρεία, οι Death είναι το αγαπημένο συγκρότημα του Vic.
Και ναι, μου λείπει να μπορώ να περιμένω καινούργιο δίσκο Chuck Schuldiner. Πάρα πολύ κιόλας.
Megadeth - Rust in Peace (Capitol, 1990)
Το σωτήριο έτος 1990 μας βρίσκει (την οικογένεια Χωραφά) στο Ηράκλειο της Κρήτης, προσπαθώντας να συνέλθουμε από το πολιτισμικό σοκ της αλλαγής περιβάλλοντος. Ένας βετεράνος χεβιμεταλάς και 2 εκκολαπτόμενοι padawans πρέπει να μάθουν να ξεχάσουν αυτά που ξέρανε για Μοναστηράκια, Ροκ Σίτι, Χάπενινγκ και τα ρέστα και να προσαρμοστούν στη χώρα των γρόθων, ακα Κρήτη.
Το πρώτο πράγμα που έκανε ο γκουρού/μπιγκ μπράδερ/Ανδρέας ήταν να ψάξει για δισκάδικο. Βρέθηκε το (σουβλατζίδικο πλέον) Πάνιβαρ, στο Μεϊντάνι. Εκεί η πρώτη αγορά που έκανε περιελάμβανε το Rust in Peace και το The Real Thing των Faith No More (άλλο κόλλημα και ψάρωμα από εκεί).
To hype για τον συγκεκριμένο δίσκο ήταν μάλλον μεγάλο. Η προηγούμενη δουλειά του Mustaine, το So Far...So Good...So What? δεν έβαλε φωτιά στο δρόμο, καλό άλμπουμ αλλά σαφώς κατώτερο του Peace Sells. Τώρα έχει νέα ανανεωμένη σύνθεση, που τον drummer δεν τον ξέραμε, τον κιθαρίστα τον ξέραμε ως παπατζή που έπαιζε με τον Becker στους Cacophony, τους οποίους δεν είχαμε ακούσει και ποτέ. Συνάμα, οι Metallica έχουν ήδη βγάλει προ πολλού το ...And Justice, το οποίο (προφανώς) και έχουμε λατρέψει, έχει εντυπωσιάσει με την πολυπλοκότητά του, το άρτιο παίξιμο και όλα αυτά και όλοι γνωρίζουμε ότι ο Μαστέιν ζηλεύει και είναι πάντα δεύτερος και καταϊδρωμένος, οπότε για να δούμε...
Εντωμεταξύ, λίγους μήνες πριν είχαμε αγοράσει το πρώτο CD player, οπότε οι αγορές έγιναν σε CD, πράγμα πολύ ψαρωτικό για μας (πατάς ένα κουμπί και παίζει το κομμάτι, πάει μπρος-πίσω εύκολα, δεν χαλάει ποτέ λένε), αλλά και απογοητευτικό μιας και η εξωφυλλάρα, καρακλασίκ Ρέπκα δεν αναδεικνύεται από το μέγεθος. Σάιζ μάτερς.
Και καθόμαστε όλοι γύρω από το νέο ηχοσύστημα, με τα σούπερ ντούπερ ηχεία και πατάει ο γκουρού το πλέι. Οι μικρότεροι, έχουμε οδηγίες να το βουλώσουμε, αν κάτσουμε ήσυχα ΟΚ, αλλιώς πούλο. Σεβάσμιος τρομοκράτης αυτός, ψαρωμένοι φανμπόις εμείς.
...και μπαίνει το Holy Wars...The Punishment Due. Ο ήχος ζεστός και ιδιαίτερος, αρκούντως χέβι και ιδανικός για να αναδεικνύονται τα ριφ. Τα ριφ. Ο δίσκος αν έχει ένα πράγμα που κάνει μπαμ, είναι ότι περιέχει ΡΙΦΑΡΕΣ. Το πρώτο κομμάτι είναι και η σύνοψη του δίσκου. Τεχνική, το ένα ριφ καλύτερο από το άλλο, ορμή, έμπνευση, σόλο, φοβερά τύμπανα και γενικά από τις ελάχιστες φορές που με την πρώτη ο δίσκος έχει κάνει ΚΛΙΚ πανεύκολα και γουστάρουμε όλοι. Κοιταζόμαστε γενικά με τον αδερφό μου ("Πω!"), ο γκουρού το παίζει ψύχραιμα κουλ αλλά φανερά γελάει και το φρύδι του και γενικότερα έχουμε πάθει κοκομπλόκ με αυτό που ακούμε. Η πρώτη παρατήρηση φωναχτά είναι ότι ο Μαστέιν τους έφαγε τους Μετάλλικα, που είναι μια κουβέντα που δεν την λέγαμε έτσι, οι Μετάλλικα είναι ιερό πράγμα, αλλά τι να πεις τώρα με αυτό που ακούμε και τέτοια.
Η συνολική ακρόαση δεν θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια πώς πήγε, χαϊλάιτ είναι στάνταρ το Hangar 18 που το ρεφρέν έχει κτηνώδες χουκ (το σόλο μελετήθηκε και αφομοιώθηκε αργότερα), η εισαγωγή στο Poison was the Cure, ψαρωτική και υπερπορωτική μέχρι να σκάσει ο σπιντ χείμαρρος και τα ντραμς στο ομώνυμο που εκείνη τη στιγμή μας φάνηκε σαν να παίζει χταπόδι.
Τους επόμενους μήνες το Rust έχει γίνει κασσέτα για ιδιωτική χρήση και από τους δυο μικρότερους, το CD έχει πάρει παρτούζα το CD player και μπορούμε να κάνουμε air-guitar και air-drumming κάθε δευτερόλεπτο με εντυπωσιακή ακρίβεια για άσχετους.
Ένα τεράστιο συν του δίσκου επιπλέον είναι οι στίχοι και η ερμηνεία τους. Μπορεί πολύς κόσμος σήμερα να δηλώνει ότι δεν αντέχει τον Mustaine, όμως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει (και να τον πάρει κανείς στα σοβαρά) ότι είναι μοναδικός στο να φτύνει ειρωνεία και σαρκασμό με τον τόσο χαρακτηριστικό του τρόπο. Εδώ, βρίσκουμε απλά και όμορφα τον πιο cool Mustaine ever. Τεράστια φόρμα.
Κοιτώντας τον δίσκο πλέον ψύχραιμα, το Rust in Peace είναι αναμφισβήτητα ένας τεράστιος thrash/speed δίσκος. Περιέχει κομμάτια τα οποία είναι όλα ένα κι ένα, με τόνους χαρακτήρα και νόημα ύπαρξης, μια από τις καλύτερες κιθαριστικές δουλειές που κυκλοφόρησαν στο είδος (ριφ, σόλο, παίξιμο, έμπνευση, flow), ήχος που αντέχει και σήμερα λόγω της πολύ ζεστής ιδιαιτερότητάς του και της επαρκέστατης ευκρίνειας και δύναμης. To κρέντιτ για το τελευταίο πάει στον Mike Clink, πασίγνωστος παραγωγός και ακριβός (πρώτη φορά για τους Μέγκαντεθ να ψωνίζουν παραγωγό από το πάνω ράφι), χάρη στη δουλειά που είχε κάνει πριν 3 χρόνια στο τιτάνιο Appetite for Destruction. Τέλος ο δίσκος απολαμβάνει εύκολα μια σπάνια καθολική αποδοχή από τους απανταχού μεταλάδες της υφηλίου.
Σήμερα, αυτός ο δίσκος φιγουράρει εύκολα σε άπειρες χάι φιντέλιτι/τι παίρνω στο νησί λίστες, σε όλα τα μήκη και πλάτη και η κατοχή είναι απολύτως απαραίτητη για όποιον ακούει αυτή τη μουσική και δεν έχει κάποιο προσωπικό κόλλημα με τα φωνητικά.
Κλασικά και πασίγνωστα και χιλιοπαιγμένα (χωρίς να κουράζουν όμως όσο κάποια άλλα κομμάτια που χαρακτηρίζονται με τα τρία αυτά επίθετα) είναι βεβαίως το Holy Wars, το Hangar 18 και το Tornado of Souls. Από εκεί και πέρα φυσικά, ο καθείς έχει τις ιδιαίτερες προτιμήσεις του, κακό κομμάτι δεν υπάρχει, το μόνο σκιπ που μπορεί να γίνει είναι στο Dawn Patrol, το οποίο όμως δουλεύει πραγματικά καλά σαν εισαγωγή στο ομώνυμο.
Ειδική μνεία θα γίνει σε δύο σόλο: Στο Hangar 18, μετά το εύπεπτο και πιασάρικο κυρίως μέρος που ξεκινάει με τα arpeggio του Call of Ktulu παιγμένα σε ακόρντα (μπηχτή...και γιατί όχι και το trademark ριφ, σκάει η Αλλαγή, καλπάζει πλέον η μπάντα για να μπει το Σόλο, όπου ο Friedman σβήνει από τον χάρτη τους τρεις προκατόχους του, όλοι αγαπάμε Πόλαντ, αλλά εδώ είναι άλλο φρούτο. Όργιο έμπνευσης και παιξίματος για 2 λεπτά, με εναλλαγές με τον Mustaine που δεν ακολουθεί σε τεχνική αλλά κορυφώνει το όλο κόλπο εξαίσια.
To Tornado of Souls απλά φιγουράρει σε πολλές λίστες ως το αγαπημένο σόλο πολλών ανθρώπων και αυτό είναι κομμάτι δύσκολο στον ωκεανό των επιλογών, και όμως τούτο είναι τόσο γαμημένα εμπνευσμένο και κάθε νότα αυτή που πρέπει να είναι που έχει ψήσει κόσμο και κοσμάκη.
Δεν υπάρχουν πολλά που μπορείς να γράψεις για αυτό το δίσκο που δεν έχουν γραφτεί χιλιάδες φορές πριν, οπότε θα αρκεστώ να πω τα δικά μου γιατί έτσι θέλω:
Έχουν περάσει 20 χρόνια πλέον από τότε που μου τά'σκασε ο δίσκος και όμως τον ακούω τακτικότατα και πάντα, μα πάντα, ακούγεται το ίδιο εμπνευσμένος και ευχάριστος και καταπληκτικός, απλά ξεχειλίζει ποιότητα. ΕΠΟΣ. ΓΑΜΑΕΙ. ΘΕΟΙ (κρατάω την υπόσχεση). Μπαίνει το ριφ του Take No Prisoners και θέλω να πάρω κεφάλια, κάνω ερ γκιτάρ και κοπανιέμαι και είμαι 12χρονο που φαντασιώνεται ότι παίζει στο Μαρακανά και το πλήθος αφηνιάζει και τέτοια. Σκάει το γρήγορο σημείο του Poison was the Cure και ανοίγει ένα πιτ που πιάνει όλο το Γκαγκάριν. Hangar 18 και το πόδι στο τραπεζάκι/stage monitor και τα δάχτυλα ψαρώνουν τους πάντες από κάτω. Καθιστός βαράς αλύπητα το αόρατο ντραμ κιτ, τα πόδια σου σπάνε τα παπάρια του από κάτω και τέτοια. Παλιμπαιδισμοί στο έπακρο βρε αδερφέ, θα μπει η γυναίκα σου και θα ισιώσεις απότομα και θα το παίζεις σοβαρός ενήλικος άνθρωπος (δεν πείθεις κανέναν, έχει χεστεί στο γέλιο, πετάει και μια μούντζα).
Τοπ 5 έβερ. Θέλω να πάω να τους δω λάιβ να το παίξουν όλο και να εκσπερματώνω.
Η συνέχεια γνωστή. Με αυτό το δίσκο πιάσανε το ταβάνι του θρασόκοσμου και ήταν ώρα να πάνε παραπέρα. Το ότι οι Μετάλλικα το έκαναν τον επόμενο χρόνο με τρόπο που δεν μπορεί πλέον να ξαναγίνει από κανέναν, φυσικά έπαιξε το ρόλο του. To Countdown to Extinction ήταν σχεδόν το ίδιο wtf με το Black Album αλλά μετά το Black Album (πάει το έλεμεντ οφ σαπράιζ) και επομένως πολύ πιο εύκολο να το χωνέψεις ότι πάπαλα τα θρας ριφ όργια. Εξαιρετικός δίσκος που του πρέπει μπλογκ ποστ από κάποιον φανμπόι κάποτε. Το αυτό ισχύει και για το Youthanasia, το οποίο όμως αποτελεί προσωπική αδυναμία, διότι απλά περιέχει απίστευτο songwriting σε ένα τέλεια φτιαγμένο πακέτο ήχου. Μετά αρχίζει η παρακμή και δεν επεκτείνομαι (ξέρω, ξέρω, αγαπάτε Κρίπτικ, μεγειά σας, καλό είναι, not even close απλά), όπως δεν επεκτείνομαι και στη νέα τάξη πραγμάτων που προσπαθεί ακόμα να βρει την παλιά συνταγή. Σιγά-σιγά, μετά από πολλές φιλότιμες αλλά hit-and-miss προσπάθειες φαίνεται να την βρίσκει. Το Endgame είναι ΚΑΛΟ και ο κόσμος το αποδέχτηκε καλά, αν επιμείνει και το έχει, ο δρόμος είναι ανοιχτός, οι συνθήκες είναι τέτοιες (τα έχω πει και για τους Μετάλλικα, Μπιγκ 4 και όλα αυτά), ιδού η Ρόδος κλπ, κλπ.
Έτσι, έχουμε την πρώτη 80ς εποχή Μέγκαντες που ορίζεται με Peace Sells και Killing is My Business (αξιολογικά, ανάποδα χρονικά), κάνει μια κοιλιά στο So Far αλλά τα σκάει και κορυφώνεται και εκσπερματώνει στο Rust in Peace. Ε, μετά η πορεία στο μέηνστρημ, η αποτυχία παραμονής εκεί και η "επιστροφή στις ρίζες" δεν αξίζει σεντόνι.
Το πρώτο πράγμα που έκανε ο γκουρού/μπιγκ μπράδερ/Ανδρέας ήταν να ψάξει για δισκάδικο. Βρέθηκε το (σουβλατζίδικο πλέον) Πάνιβαρ, στο Μεϊντάνι. Εκεί η πρώτη αγορά που έκανε περιελάμβανε το Rust in Peace και το The Real Thing των Faith No More (άλλο κόλλημα και ψάρωμα από εκεί).
To hype για τον συγκεκριμένο δίσκο ήταν μάλλον μεγάλο. Η προηγούμενη δουλειά του Mustaine, το So Far...So Good...So What? δεν έβαλε φωτιά στο δρόμο, καλό άλμπουμ αλλά σαφώς κατώτερο του Peace Sells. Τώρα έχει νέα ανανεωμένη σύνθεση, που τον drummer δεν τον ξέραμε, τον κιθαρίστα τον ξέραμε ως παπατζή που έπαιζε με τον Becker στους Cacophony, τους οποίους δεν είχαμε ακούσει και ποτέ. Συνάμα, οι Metallica έχουν ήδη βγάλει προ πολλού το ...And Justice, το οποίο (προφανώς) και έχουμε λατρέψει, έχει εντυπωσιάσει με την πολυπλοκότητά του, το άρτιο παίξιμο και όλα αυτά και όλοι γνωρίζουμε ότι ο Μαστέιν ζηλεύει και είναι πάντα δεύτερος και καταϊδρωμένος, οπότε για να δούμε...
Εντωμεταξύ, λίγους μήνες πριν είχαμε αγοράσει το πρώτο CD player, οπότε οι αγορές έγιναν σε CD, πράγμα πολύ ψαρωτικό για μας (πατάς ένα κουμπί και παίζει το κομμάτι, πάει μπρος-πίσω εύκολα, δεν χαλάει ποτέ λένε), αλλά και απογοητευτικό μιας και η εξωφυλλάρα, καρακλασίκ Ρέπκα δεν αναδεικνύεται από το μέγεθος. Σάιζ μάτερς.
Και καθόμαστε όλοι γύρω από το νέο ηχοσύστημα, με τα σούπερ ντούπερ ηχεία και πατάει ο γκουρού το πλέι. Οι μικρότεροι, έχουμε οδηγίες να το βουλώσουμε, αν κάτσουμε ήσυχα ΟΚ, αλλιώς πούλο. Σεβάσμιος τρομοκράτης αυτός, ψαρωμένοι φανμπόις εμείς.
...και μπαίνει το Holy Wars...The Punishment Due. Ο ήχος ζεστός και ιδιαίτερος, αρκούντως χέβι και ιδανικός για να αναδεικνύονται τα ριφ. Τα ριφ. Ο δίσκος αν έχει ένα πράγμα που κάνει μπαμ, είναι ότι περιέχει ΡΙΦΑΡΕΣ. Το πρώτο κομμάτι είναι και η σύνοψη του δίσκου. Τεχνική, το ένα ριφ καλύτερο από το άλλο, ορμή, έμπνευση, σόλο, φοβερά τύμπανα και γενικά από τις ελάχιστες φορές που με την πρώτη ο δίσκος έχει κάνει ΚΛΙΚ πανεύκολα και γουστάρουμε όλοι. Κοιταζόμαστε γενικά με τον αδερφό μου ("Πω!"), ο γκουρού το παίζει ψύχραιμα κουλ αλλά φανερά γελάει και το φρύδι του και γενικότερα έχουμε πάθει κοκομπλόκ με αυτό που ακούμε. Η πρώτη παρατήρηση φωναχτά είναι ότι ο Μαστέιν τους έφαγε τους Μετάλλικα, που είναι μια κουβέντα που δεν την λέγαμε έτσι, οι Μετάλλικα είναι ιερό πράγμα, αλλά τι να πεις τώρα με αυτό που ακούμε και τέτοια.
Η συνολική ακρόαση δεν θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια πώς πήγε, χαϊλάιτ είναι στάνταρ το Hangar 18 που το ρεφρέν έχει κτηνώδες χουκ (το σόλο μελετήθηκε και αφομοιώθηκε αργότερα), η εισαγωγή στο Poison was the Cure, ψαρωτική και υπερπορωτική μέχρι να σκάσει ο σπιντ χείμαρρος και τα ντραμς στο ομώνυμο που εκείνη τη στιγμή μας φάνηκε σαν να παίζει χταπόδι.
Τους επόμενους μήνες το Rust έχει γίνει κασσέτα για ιδιωτική χρήση και από τους δυο μικρότερους, το CD έχει πάρει παρτούζα το CD player και μπορούμε να κάνουμε air-guitar και air-drumming κάθε δευτερόλεπτο με εντυπωσιακή ακρίβεια για άσχετους.
Ένα τεράστιο συν του δίσκου επιπλέον είναι οι στίχοι και η ερμηνεία τους. Μπορεί πολύς κόσμος σήμερα να δηλώνει ότι δεν αντέχει τον Mustaine, όμως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει (και να τον πάρει κανείς στα σοβαρά) ότι είναι μοναδικός στο να φτύνει ειρωνεία και σαρκασμό με τον τόσο χαρακτηριστικό του τρόπο. Εδώ, βρίσκουμε απλά και όμορφα τον πιο cool Mustaine ever. Τεράστια φόρμα.
Κοιτώντας τον δίσκο πλέον ψύχραιμα, το Rust in Peace είναι αναμφισβήτητα ένας τεράστιος thrash/speed δίσκος. Περιέχει κομμάτια τα οποία είναι όλα ένα κι ένα, με τόνους χαρακτήρα και νόημα ύπαρξης, μια από τις καλύτερες κιθαριστικές δουλειές που κυκλοφόρησαν στο είδος (ριφ, σόλο, παίξιμο, έμπνευση, flow), ήχος που αντέχει και σήμερα λόγω της πολύ ζεστής ιδιαιτερότητάς του και της επαρκέστατης ευκρίνειας και δύναμης. To κρέντιτ για το τελευταίο πάει στον Mike Clink, πασίγνωστος παραγωγός και ακριβός (πρώτη φορά για τους Μέγκαντεθ να ψωνίζουν παραγωγό από το πάνω ράφι), χάρη στη δουλειά που είχε κάνει πριν 3 χρόνια στο τιτάνιο Appetite for Destruction. Τέλος ο δίσκος απολαμβάνει εύκολα μια σπάνια καθολική αποδοχή από τους απανταχού μεταλάδες της υφηλίου.
Σήμερα, αυτός ο δίσκος φιγουράρει εύκολα σε άπειρες χάι φιντέλιτι/τι παίρνω στο νησί λίστες, σε όλα τα μήκη και πλάτη και η κατοχή είναι απολύτως απαραίτητη για όποιον ακούει αυτή τη μουσική και δεν έχει κάποιο προσωπικό κόλλημα με τα φωνητικά.
Κλασικά και πασίγνωστα και χιλιοπαιγμένα (χωρίς να κουράζουν όμως όσο κάποια άλλα κομμάτια που χαρακτηρίζονται με τα τρία αυτά επίθετα) είναι βεβαίως το Holy Wars, το Hangar 18 και το Tornado of Souls. Από εκεί και πέρα φυσικά, ο καθείς έχει τις ιδιαίτερες προτιμήσεις του, κακό κομμάτι δεν υπάρχει, το μόνο σκιπ που μπορεί να γίνει είναι στο Dawn Patrol, το οποίο όμως δουλεύει πραγματικά καλά σαν εισαγωγή στο ομώνυμο.
Ειδική μνεία θα γίνει σε δύο σόλο: Στο Hangar 18, μετά το εύπεπτο και πιασάρικο κυρίως μέρος που ξεκινάει με τα arpeggio του Call of Ktulu παιγμένα σε ακόρντα (μπηχτή...και γιατί όχι και το trademark ριφ, σκάει η Αλλαγή, καλπάζει πλέον η μπάντα για να μπει το Σόλο, όπου ο Friedman σβήνει από τον χάρτη τους τρεις προκατόχους του, όλοι αγαπάμε Πόλαντ, αλλά εδώ είναι άλλο φρούτο. Όργιο έμπνευσης και παιξίματος για 2 λεπτά, με εναλλαγές με τον Mustaine που δεν ακολουθεί σε τεχνική αλλά κορυφώνει το όλο κόλπο εξαίσια.
To Tornado of Souls απλά φιγουράρει σε πολλές λίστες ως το αγαπημένο σόλο πολλών ανθρώπων και αυτό είναι κομμάτι δύσκολο στον ωκεανό των επιλογών, και όμως τούτο είναι τόσο γαμημένα εμπνευσμένο και κάθε νότα αυτή που πρέπει να είναι που έχει ψήσει κόσμο και κοσμάκη.
Δεν υπάρχουν πολλά που μπορείς να γράψεις για αυτό το δίσκο που δεν έχουν γραφτεί χιλιάδες φορές πριν, οπότε θα αρκεστώ να πω τα δικά μου γιατί έτσι θέλω:
Έχουν περάσει 20 χρόνια πλέον από τότε που μου τά'σκασε ο δίσκος και όμως τον ακούω τακτικότατα και πάντα, μα πάντα, ακούγεται το ίδιο εμπνευσμένος και ευχάριστος και καταπληκτικός, απλά ξεχειλίζει ποιότητα. ΕΠΟΣ. ΓΑΜΑΕΙ. ΘΕΟΙ (κρατάω την υπόσχεση). Μπαίνει το ριφ του Take No Prisoners και θέλω να πάρω κεφάλια, κάνω ερ γκιτάρ και κοπανιέμαι και είμαι 12χρονο που φαντασιώνεται ότι παίζει στο Μαρακανά και το πλήθος αφηνιάζει και τέτοια. Σκάει το γρήγορο σημείο του Poison was the Cure και ανοίγει ένα πιτ που πιάνει όλο το Γκαγκάριν. Hangar 18 και το πόδι στο τραπεζάκι/stage monitor και τα δάχτυλα ψαρώνουν τους πάντες από κάτω. Καθιστός βαράς αλύπητα το αόρατο ντραμ κιτ, τα πόδια σου σπάνε τα παπάρια του από κάτω και τέτοια. Παλιμπαιδισμοί στο έπακρο βρε αδερφέ, θα μπει η γυναίκα σου και θα ισιώσεις απότομα και θα το παίζεις σοβαρός ενήλικος άνθρωπος (δεν πείθεις κανέναν, έχει χεστεί στο γέλιο, πετάει και μια μούντζα).
Τοπ 5 έβερ. Θέλω να πάω να τους δω λάιβ να το παίξουν όλο και να εκσπερματώνω.
Η συνέχεια γνωστή. Με αυτό το δίσκο πιάσανε το ταβάνι του θρασόκοσμου και ήταν ώρα να πάνε παραπέρα. Το ότι οι Μετάλλικα το έκαναν τον επόμενο χρόνο με τρόπο που δεν μπορεί πλέον να ξαναγίνει από κανέναν, φυσικά έπαιξε το ρόλο του. To Countdown to Extinction ήταν σχεδόν το ίδιο wtf με το Black Album αλλά μετά το Black Album (πάει το έλεμεντ οφ σαπράιζ) και επομένως πολύ πιο εύκολο να το χωνέψεις ότι πάπαλα τα θρας ριφ όργια. Εξαιρετικός δίσκος που του πρέπει μπλογκ ποστ από κάποιον φανμπόι κάποτε. Το αυτό ισχύει και για το Youthanasia, το οποίο όμως αποτελεί προσωπική αδυναμία, διότι απλά περιέχει απίστευτο songwriting σε ένα τέλεια φτιαγμένο πακέτο ήχου. Μετά αρχίζει η παρακμή και δεν επεκτείνομαι (ξέρω, ξέρω, αγαπάτε Κρίπτικ, μεγειά σας, καλό είναι, not even close απλά), όπως δεν επεκτείνομαι και στη νέα τάξη πραγμάτων που προσπαθεί ακόμα να βρει την παλιά συνταγή. Σιγά-σιγά, μετά από πολλές φιλότιμες αλλά hit-and-miss προσπάθειες φαίνεται να την βρίσκει. Το Endgame είναι ΚΑΛΟ και ο κόσμος το αποδέχτηκε καλά, αν επιμείνει και το έχει, ο δρόμος είναι ανοιχτός, οι συνθήκες είναι τέτοιες (τα έχω πει και για τους Μετάλλικα, Μπιγκ 4 και όλα αυτά), ιδού η Ρόδος κλπ, κλπ.
Έτσι, έχουμε την πρώτη 80ς εποχή Μέγκαντες που ορίζεται με Peace Sells και Killing is My Business (αξιολογικά, ανάποδα χρονικά), κάνει μια κοιλιά στο So Far αλλά τα σκάει και κορυφώνεται και εκσπερματώνει στο Rust in Peace. Ε, μετά η πορεία στο μέηνστρημ, η αποτυχία παραμονής εκεί και η "επιστροφή στις ρίζες" δεν αξίζει σεντόνι.
Live Report: Nightrage, Ηράκλειο 15/2, Support 81 club
Εδώ και ένα μήνα μου έρχονταν προσκλήσεις στο φέισμπουκ να πάω στη συναυλία των Nightrage. Ηράκλειο είναι κρανίου τόπος για μέταλ συναυλίες γενικά, οπότε είπα ότι ε, αυτή τη φορά ας πάω, αργία είναι, Καθαρά Δευτέρα γαρ.
Υποτίθεται πως θα είχε και 2 σαπόρτ, ιδέα δεν είχα ποιοι ήταν, από πού ήταν και τι παίζουν. Το μέρος της συναυλίας το έχουν λέει Χαρλεάδες, επίδοξοι Χελς Έιντζελς, δεν ξέρω αν είναι επίσημοι, τι θα πει επίσημος Χελς Έιντζελ δεν ξέρω επίσης, πάντως μου είχαν πει ότι έχει μάπα ήχο και ότι πολλοί δεν πάνε γιατί οι Χαρλεάδες είναι φασίστες, που ούτε αυτό ξέρω αν αληθεύει για τους συγκεκριμένους και δε με νοιάζει κιόλας, εγώ θα πήγαινα και Σόντομ στου ΞΗΓΑ, δεν είμαι ο κατάλληλος να τοποθετηθώ.
Ίσως αυτό να έφταιγε πάντως που 20:45, όταν τελικά βρήκαμε το μαγαζί (χωμένο σε ένα στενούρι που δυο ποδήλατα δεν χωράνε δίπλα δίπλα) και μπήκαμε μέσα, συνολικά είχε 18 άτομα (τα μέτρησα). Δυο παρέες νεολέρας και κάποιοι σκόρπιοι Χιώτες (δυο-δυο) και η αίσθηση του Άδειου. Χωράει άνετα 300 άτομα το μέρος.
Ώρα δεν ήξερα έναρξης αλλά είπαμε με τον Γιάννη (η Παρέα, κιθαριστέρ των Master Reset) ότι λογική ώρα ήρθαμε. Ρωτάω το παιδί στα εισιτήρια/merchandise stand πότε ξεκινάει η συναυλία και μου λέει "ε, περιμένουμε να μαζευτεί ο κόσμος". Μάλιστα. Πήγαμε λοιπόν και εμείς να πάρουμε μια μπυρίτσα και να αράξουμε μέχρι να πειστεί το κέντρο αποφάσεων ότι αυτός είναι ο κόσμος και δεν έχει άλλο.
Εντωμεταξύ κατέφτασε ο Ηρακλής "Τι ωραία πού'τανε", κιθαριστέρ/βόκαλς των ΔΕΜΑΞΗΜΑΜ, ο οποίος μετά το κάτσινγκ απ "πώς πάνε τα παιδιά" (αμφότεροι περήφανοι καφρομπαμπάδες) μας πληροφόρησε ότι έχει λέει 2 σαπόρτ και ώρα έναρξης 20:00.
Τι έγινε και τα σαπόρτ δεν παίξανε, δεν ξέρω. Επίσης δεν ξέρω αν ήρθαν καν τα σαπόρτ, γιατί τι σκατά, φίλους δεν έχουνε, δε θα είχε καμιά 50άρα άτομα από συγγενείς και φίλους; Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση από εκεί μεριά. Μυστήριο που δεν έχω απάντηση.
Εντωμεταξύ, μέσα σε όλο αυτό το μάλλον θλιβερό σκηνικό, τα ηχεία έπαιζαν Iron Maiden. Ελπίζω αυτό να οφείλεται στο ότι έκαναν πρόγραμμα οι Χαρλεάδες, διότι αλλιώς είναι ακόμα πιο θλιβερό το όλο σκηνικό. Υποτονικά βάιμπς στο φουλ. Έντονη υποτονικότητα, οξύμωρο, αλλά αυτό. Κάπου εκεί διαπίστωσα ότι το μπλακ λάιτ που έλουζε το μαγαζί έκανε την γκρίζα μπλούζα μου να φωσφωρίζει εντυπωσιακά. Αν ήταν το 1990 στην Αθήνα και με είχε κοζάρει γυναίκα, θα έβαζε αγγελία στο Χάμερ λέγοντας "ήσουν το παιδί με τα μακριά μαλλιά που ήσουν σαν αγκαλίτσας μελλισάκι". Μου άρεσε το εφέ. Επίσης δυο παιδιά είχαν φοβερή πιτυρίδα, σαν φωσφωρίζοντες κουραμπιέδες στο σκοτάδι. Αυτά τα αξιοπρόσεκτα από το κοινό.
Τελικά, σκάει μύτη και ο Μάριος ο Ηλιόπουλος, ο ηγέτης των Nightrage με την κιθάρα ανά χείρας, να συνεννοηθεί με τον ηχολήπτη (τοπικός παράγων, καμία επαφή με την μπάντα) και να δει πώς πάει και αν έφτασε η Ώρα. Εκεί παίζει λίγο πίτσι-πίτσι με τον Γιάννη και "Έλα ρε! Εσύ εδώ!", μιας και είχαν τρακάρει στo Fredman, στη Σουηδία όταν ηχογραφούσαν οι Master Reset και είχε γίνει μια πατριωτική/συναδελφική γνωριμία.
Έχοντας πάρει απόφαση ότι το πλήθος είναι αυτό και δεν μεγαλώνει, η μπάντα πήρε θέσεις στη σκηνή. Η σκηνή, ένα σκαλοπάτι ύψος από τον κόσμο δεν ενέπνεε δέος, να το θέσω έτσι. Εισαγωγή με ταρατζούμ επιβλητικά και σκοτεινά και ατμόσφαιρα και τέτοια και η μπάντα έτοιμη.
Η μπάντα: Πιτσιρικάς στα τύμπανα, o Jo, μεγάλο ταλέντο λέει, πολύ πιτσιρικάς λέει. Δεν το έχω διασταυρώσει, πολύ πιτσιρικάς φαινόταν πάντως. Ο τραγουδιάρης Άντονι, τατού μακρυμάνικα, μαλλιάς, συμπαθής. Ο μπασίστας καραφλός με μουσάκι, συμπαθής και αυτός και με τάσεις ανιματέρ στην συναυλία (χέρια πάνω, ε-ε και τέτοια). Ο Όλοφ, λόγω ονόματος πολύ συμπαθής (τιτάνα Μέλμπεργκ), σολίστας, καλός κιόλας, όλα καλά. Και ο Μάριος βέβαια, σαν παχιά έκδοση του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου μου έκανε, ντεθμεταλάς σένιος, πολύ συμπαθητική φάτσα πραγματικά.
Και έρχεται η ώρα του Σκασίματος και από εκεί και πέρα αρχίζει η ακρόαση/παρακολούθηση. Συνοπτικά: Η Βαβούρα.
Άκουγες τύμπανα και καταλάβαινες τέμπο και γκρουβ. Άκουγες σκισμένα φωνητικά στα πρώτα τρία κομμάτια. Κιθάρες άκουγες ένα τοίχο από fuzzy συχνότητες τέρμα, σε εκκωφαντική ένταση, χωρίς να μπορείς να ξεχωρίσεις ΕΝΑ ριφ. Μα την αλήθεια, όλη τη συναυλία δεν κατάλαβα πώς πήγαινε ένα ριφ.
Οι φιλότιμοι 15 έκατσαν μπροστά, κοπανήθηκαν όσο μπορούσαν με μπροστάρη τον συνήθη ύποπτο Θάνο από Winter Crescent, που αναλαμβάνει το ρόλο "είμαι αυτός που αρχίζει και κοπανιέται χωρίς να ντρέπεται όταν οι άλλοι κάθονται ακίνητοι" και παρασέρνει το πλήθος. Την παρέα τέλος πάντων. Αυτό συνεχίστηκε σε όλο το σετ. Σε ένα κομμάτι άνοιξε και πιτ. Κατόρθωμα φιλοτιμίας.
Εγώ άρχισα να περιφέρομαι στο μαγαζί προσπαθώντας απεγνωσμένα να βρω ένα σημείο που μπορώ να ξεχωρίσω τι παίζει η κιθάρα. Δεν το βρήκα ποτέ. Αντιθέτως, η βαβούρα γινόταν όλο και χειρότερη σε σημείο τα σκισμένα φωνητικά να έχουν γίνει ένα με τη φασαρία στις ψηλές συχνότητες της κιθάρας και να καταλαβαίνεις απλώς ότι κάποιος τραγουδάει τώρα γιατί γεμίζουν εκεί οι συχνότητες, τίποτα άλλο. Έβλεπα τον Όλοφ να σολάρει, πολύ ωραία δάχτυλα και το έβλεπες ότι έχει ωραίο παίξιμο και άκουγες 3 από τις 23 νότες.
Ο Μάριος απεγνωσμένα έκανε κινήσεις στον τοπικό παράγοντα/ηχολήπτη ότι δεν ακούει τίποτα από το μόνιτορ μπροστά του. Στο τρίτο κομμάτι δεν άντεξα και σκούντηξα τον ηχολήπτη (με τον οποίο πηγαίναμε μαζί σχολείο) και του δείχνω τον Μάριο που προσπαθεί να παίξει, να κοπανηθεί και να φωνάξει το γκαρσόν/ηχολήπτη. Πήγε ο ηχολήπτης, κάτι είπανε, γύρισε ο ηχολήπτης και μετά ο ήχος χειροτέρεψε. Δεν ξέρω για τον Μάριο, αυτός πάντως δεν έκανε τον κόπο να του ξανακάνει ρικουέστ, μπορεί και αυτός να άκουγε πια. Ποιος ξέρει.
Πολλές ευχαριστίες στον κόσμο που έκανε τον κόπο να έρθει, θα παίξουν και Χανιά αύριο (16-σήμερα!) και κόβω το μέλος μου ότι στα Χανιά θα είναι πολύ-πολύ καλύτερα γιατί εκεί δεν είναι νεκροταφείο Μέταλ. Το Ηράκλειο είναι μακράν η πιο φλώρικη πόλη αναλογικά με τον πληθυσμό, 4η πόλη σε πληθυσμό και δεν κουνιέται φύλλο, δεν έχει μαγαζί για κάφρους, μόνο καμιά βραδιά που πάνε οι εξής 25 που πάνε και σε συναυλία Nightrage. Είχαν παίξει και οι Όμεν στο ίδιο μαγαζί πριν κανα-δυο μήνες και είχαν 50-60 άτομα, τέτοιο σουξέ.
Στη μέση του σετ, το πήρα απόφαση ότι μουσική δεν θα ακούσω και πήγα στα πλάγια να χαζέψω τον Jo στα τύμπανα. Ωραίος. Κοπάναγε πειστικά, δεν ήταν ξυράφι αλλά σωστός και πράγματι σου έβγαζε ότι είναι καλό πουλέν, δεν μπορώ να πω ότι είδα ένα ντράμερ που θα με κάνει να παραμιλάω στο μέλλον, αλλά δεν μπορείς να ξέρεις από τώρα, το'χει πάντως.
Έχασα το μέτρημα στο 5ο κομμάτι, εννοείται πως δεν ξέρω τίτλους, σίγουρα παίξανε το ομώνυμο από το τελευταίο που το αυτί μου έπιασε μια Σουηδίλα, κάνα δυο άλλα από τον ίδιο δίσκο, σίγουρα το πρώτο κομμάτι του δίσκου και μετά κάποια από τα άλλα. Αυτά τα έγκυρα δημοσιογραφικά. Κάνανε και ανκόρ, το οποίο ζητήσαμε επίμονα από φιλότιμο και μόνο αλλά και επειδή οι 15 θέλανε να βγάλουν το αντίτιμο του εισιτηρίου (15 γιούρια). Ο ήχος ήταν και καλύτερος. Δεν έβγαζες ριφ αλλά έβγαζες υποψία σύνθεσης. Εγώ κοπανήθηκα πάντως.
Και κάπου εκεί, ανοίγουν τα φώτα και ανακουφίζονται και τα αυτιά μου. Ο Μάριος μοιράζει πένες που του ζητάνε απευθείας, "θέλει κανείς άλλος;" και κάπου εκεί λέω να πάω σπίτι μου διότι η οικογένεια περιμένει. Μπλουζάκι δεν πήρα, σόρι, αλλά 15 ήταν το λίμιτ απ για αυτή τη βραδιά. Ευχαριστώ δημοσίως (χα!) τον Γιάννη για τις 2 Χάινεκεν.
Υποτίθεται πως θα είχε και 2 σαπόρτ, ιδέα δεν είχα ποιοι ήταν, από πού ήταν και τι παίζουν. Το μέρος της συναυλίας το έχουν λέει Χαρλεάδες, επίδοξοι Χελς Έιντζελς, δεν ξέρω αν είναι επίσημοι, τι θα πει επίσημος Χελς Έιντζελ δεν ξέρω επίσης, πάντως μου είχαν πει ότι έχει μάπα ήχο και ότι πολλοί δεν πάνε γιατί οι Χαρλεάδες είναι φασίστες, που ούτε αυτό ξέρω αν αληθεύει για τους συγκεκριμένους και δε με νοιάζει κιόλας, εγώ θα πήγαινα και Σόντομ στου ΞΗΓΑ, δεν είμαι ο κατάλληλος να τοποθετηθώ.
Ίσως αυτό να έφταιγε πάντως που 20:45, όταν τελικά βρήκαμε το μαγαζί (χωμένο σε ένα στενούρι που δυο ποδήλατα δεν χωράνε δίπλα δίπλα) και μπήκαμε μέσα, συνολικά είχε 18 άτομα (τα μέτρησα). Δυο παρέες νεολέρας και κάποιοι σκόρπιοι Χιώτες (δυο-δυο) και η αίσθηση του Άδειου. Χωράει άνετα 300 άτομα το μέρος.
Ώρα δεν ήξερα έναρξης αλλά είπαμε με τον Γιάννη (η Παρέα, κιθαριστέρ των Master Reset) ότι λογική ώρα ήρθαμε. Ρωτάω το παιδί στα εισιτήρια/merchandise stand πότε ξεκινάει η συναυλία και μου λέει "ε, περιμένουμε να μαζευτεί ο κόσμος". Μάλιστα. Πήγαμε λοιπόν και εμείς να πάρουμε μια μπυρίτσα και να αράξουμε μέχρι να πειστεί το κέντρο αποφάσεων ότι αυτός είναι ο κόσμος και δεν έχει άλλο.
Εντωμεταξύ κατέφτασε ο Ηρακλής "Τι ωραία πού'τανε", κιθαριστέρ/βόκαλς των ΔΕΜΑΞΗΜΑΜ, ο οποίος μετά το κάτσινγκ απ "πώς πάνε τα παιδιά" (αμφότεροι περήφανοι καφρομπαμπάδες) μας πληροφόρησε ότι έχει λέει 2 σαπόρτ και ώρα έναρξης 20:00.
Τι έγινε και τα σαπόρτ δεν παίξανε, δεν ξέρω. Επίσης δεν ξέρω αν ήρθαν καν τα σαπόρτ, γιατί τι σκατά, φίλους δεν έχουνε, δε θα είχε καμιά 50άρα άτομα από συγγενείς και φίλους; Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση από εκεί μεριά. Μυστήριο που δεν έχω απάντηση.
 |
| Φωτογραφικό ντοκουμέντο που αποδεικνύει την ακρίβεια των λεγομένων μου. Στα αριστερά, σε myspace πόζα "αυτοφωτογραφίζομαι", ο Χερκ από ΔΕΜΑΞΗΜΑΜ. Στα δεξιά του, με χαριτωμένα μαγουλάκια και ύφος-απάντηση στην προσταγή "Χαμογέλα!", ένας τυχαίος μπλόγκερ. |
Εντωμεταξύ, μέσα σε όλο αυτό το μάλλον θλιβερό σκηνικό, τα ηχεία έπαιζαν Iron Maiden. Ελπίζω αυτό να οφείλεται στο ότι έκαναν πρόγραμμα οι Χαρλεάδες, διότι αλλιώς είναι ακόμα πιο θλιβερό το όλο σκηνικό. Υποτονικά βάιμπς στο φουλ. Έντονη υποτονικότητα, οξύμωρο, αλλά αυτό. Κάπου εκεί διαπίστωσα ότι το μπλακ λάιτ που έλουζε το μαγαζί έκανε την γκρίζα μπλούζα μου να φωσφωρίζει εντυπωσιακά. Αν ήταν το 1990 στην Αθήνα και με είχε κοζάρει γυναίκα, θα έβαζε αγγελία στο Χάμερ λέγοντας "ήσουν το παιδί με τα μακριά μαλλιά που ήσουν σαν αγκαλίτσας μελλισάκι". Μου άρεσε το εφέ. Επίσης δυο παιδιά είχαν φοβερή πιτυρίδα, σαν φωσφωρίζοντες κουραμπιέδες στο σκοτάδι. Αυτά τα αξιοπρόσεκτα από το κοινό.
Τελικά, σκάει μύτη και ο Μάριος ο Ηλιόπουλος, ο ηγέτης των Nightrage με την κιθάρα ανά χείρας, να συνεννοηθεί με τον ηχολήπτη (τοπικός παράγων, καμία επαφή με την μπάντα) και να δει πώς πάει και αν έφτασε η Ώρα. Εκεί παίζει λίγο πίτσι-πίτσι με τον Γιάννη και "Έλα ρε! Εσύ εδώ!", μιας και είχαν τρακάρει στo Fredman, στη Σουηδία όταν ηχογραφούσαν οι Master Reset και είχε γίνει μια πατριωτική/συναδελφική γνωριμία.
Έχοντας πάρει απόφαση ότι το πλήθος είναι αυτό και δεν μεγαλώνει, η μπάντα πήρε θέσεις στη σκηνή. Η σκηνή, ένα σκαλοπάτι ύψος από τον κόσμο δεν ενέπνεε δέος, να το θέσω έτσι. Εισαγωγή με ταρατζούμ επιβλητικά και σκοτεινά και ατμόσφαιρα και τέτοια και η μπάντα έτοιμη.
Η μπάντα: Πιτσιρικάς στα τύμπανα, o Jo, μεγάλο ταλέντο λέει, πολύ πιτσιρικάς λέει. Δεν το έχω διασταυρώσει, πολύ πιτσιρικάς φαινόταν πάντως. Ο τραγουδιάρης Άντονι, τατού μακρυμάνικα, μαλλιάς, συμπαθής. Ο μπασίστας καραφλός με μουσάκι, συμπαθής και αυτός και με τάσεις ανιματέρ στην συναυλία (χέρια πάνω, ε-ε και τέτοια). Ο Όλοφ, λόγω ονόματος πολύ συμπαθής (τιτάνα Μέλμπεργκ), σολίστας, καλός κιόλας, όλα καλά. Και ο Μάριος βέβαια, σαν παχιά έκδοση του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου μου έκανε, ντεθμεταλάς σένιος, πολύ συμπαθητική φάτσα πραγματικά.
Και έρχεται η ώρα του Σκασίματος και από εκεί και πέρα αρχίζει η ακρόαση/παρακολούθηση. Συνοπτικά: Η Βαβούρα.
Άκουγες τύμπανα και καταλάβαινες τέμπο και γκρουβ. Άκουγες σκισμένα φωνητικά στα πρώτα τρία κομμάτια. Κιθάρες άκουγες ένα τοίχο από fuzzy συχνότητες τέρμα, σε εκκωφαντική ένταση, χωρίς να μπορείς να ξεχωρίσεις ΕΝΑ ριφ. Μα την αλήθεια, όλη τη συναυλία δεν κατάλαβα πώς πήγαινε ένα ριφ.
Οι φιλότιμοι 15 έκατσαν μπροστά, κοπανήθηκαν όσο μπορούσαν με μπροστάρη τον συνήθη ύποπτο Θάνο από Winter Crescent, που αναλαμβάνει το ρόλο "είμαι αυτός που αρχίζει και κοπανιέται χωρίς να ντρέπεται όταν οι άλλοι κάθονται ακίνητοι" και παρασέρνει το πλήθος. Την παρέα τέλος πάντων. Αυτό συνεχίστηκε σε όλο το σετ. Σε ένα κομμάτι άνοιξε και πιτ. Κατόρθωμα φιλοτιμίας.
Εγώ άρχισα να περιφέρομαι στο μαγαζί προσπαθώντας απεγνωσμένα να βρω ένα σημείο που μπορώ να ξεχωρίσω τι παίζει η κιθάρα. Δεν το βρήκα ποτέ. Αντιθέτως, η βαβούρα γινόταν όλο και χειρότερη σε σημείο τα σκισμένα φωνητικά να έχουν γίνει ένα με τη φασαρία στις ψηλές συχνότητες της κιθάρας και να καταλαβαίνεις απλώς ότι κάποιος τραγουδάει τώρα γιατί γεμίζουν εκεί οι συχνότητες, τίποτα άλλο. Έβλεπα τον Όλοφ να σολάρει, πολύ ωραία δάχτυλα και το έβλεπες ότι έχει ωραίο παίξιμο και άκουγες 3 από τις 23 νότες.
Ο Μάριος απεγνωσμένα έκανε κινήσεις στον τοπικό παράγοντα/ηχολήπτη ότι δεν ακούει τίποτα από το μόνιτορ μπροστά του. Στο τρίτο κομμάτι δεν άντεξα και σκούντηξα τον ηχολήπτη (με τον οποίο πηγαίναμε μαζί σχολείο) και του δείχνω τον Μάριο που προσπαθεί να παίξει, να κοπανηθεί και να φωνάξει το γκαρσόν/ηχολήπτη. Πήγε ο ηχολήπτης, κάτι είπανε, γύρισε ο ηχολήπτης και μετά ο ήχος χειροτέρεψε. Δεν ξέρω για τον Μάριο, αυτός πάντως δεν έκανε τον κόπο να του ξανακάνει ρικουέστ, μπορεί και αυτός να άκουγε πια. Ποιος ξέρει.
Πολλές ευχαριστίες στον κόσμο που έκανε τον κόπο να έρθει, θα παίξουν και Χανιά αύριο (16-σήμερα!) και κόβω το μέλος μου ότι στα Χανιά θα είναι πολύ-πολύ καλύτερα γιατί εκεί δεν είναι νεκροταφείο Μέταλ. Το Ηράκλειο είναι μακράν η πιο φλώρικη πόλη αναλογικά με τον πληθυσμό, 4η πόλη σε πληθυσμό και δεν κουνιέται φύλλο, δεν έχει μαγαζί για κάφρους, μόνο καμιά βραδιά που πάνε οι εξής 25 που πάνε και σε συναυλία Nightrage. Είχαν παίξει και οι Όμεν στο ίδιο μαγαζί πριν κανα-δυο μήνες και είχαν 50-60 άτομα, τέτοιο σουξέ.
Στη μέση του σετ, το πήρα απόφαση ότι μουσική δεν θα ακούσω και πήγα στα πλάγια να χαζέψω τον Jo στα τύμπανα. Ωραίος. Κοπάναγε πειστικά, δεν ήταν ξυράφι αλλά σωστός και πράγματι σου έβγαζε ότι είναι καλό πουλέν, δεν μπορώ να πω ότι είδα ένα ντράμερ που θα με κάνει να παραμιλάω στο μέλλον, αλλά δεν μπορείς να ξέρεις από τώρα, το'χει πάντως.
Έχασα το μέτρημα στο 5ο κομμάτι, εννοείται πως δεν ξέρω τίτλους, σίγουρα παίξανε το ομώνυμο από το τελευταίο που το αυτί μου έπιασε μια Σουηδίλα, κάνα δυο άλλα από τον ίδιο δίσκο, σίγουρα το πρώτο κομμάτι του δίσκου και μετά κάποια από τα άλλα. Αυτά τα έγκυρα δημοσιογραφικά. Κάνανε και ανκόρ, το οποίο ζητήσαμε επίμονα από φιλότιμο και μόνο αλλά και επειδή οι 15 θέλανε να βγάλουν το αντίτιμο του εισιτηρίου (15 γιούρια). Ο ήχος ήταν και καλύτερος. Δεν έβγαζες ριφ αλλά έβγαζες υποψία σύνθεσης. Εγώ κοπανήθηκα πάντως.
Και κάπου εκεί, ανοίγουν τα φώτα και ανακουφίζονται και τα αυτιά μου. Ο Μάριος μοιράζει πένες που του ζητάνε απευθείας, "θέλει κανείς άλλος;" και κάπου εκεί λέω να πάω σπίτι μου διότι η οικογένεια περιμένει. Μπλουζάκι δεν πήρα, σόρι, αλλά 15 ήταν το λίμιτ απ για αυτή τη βραδιά. Ευχαριστώ δημοσίως (χα!) τον Γιάννη για τις 2 Χάινεκεν.
Flotsam and Jetsam - Doomsday for the Deceiver (Metal Blade 1986, f. 1986)
Αυτό αγοράστηκε άμεσα από τον γκουρού διότι υπήρχε αρκετό hype στην πιάτσα και γιατί μας πληροφόρησε το Χέβι Μέταλ ότι το Kerrang! του έβαλε 6/5, πρώτη φορά στην ιστορία του. Κάτι τρέχει στα γύφτικα δηλαδή, κάποιος τίλταρε και του έβαλε 6 και εμείς ψαρώσαμε. Εμείς, κάποιοι βλάχοι τέλος πάντων.
Εξώφυλλο όσο πιο καλτ χέβι μέταλ γίνεται, ένα μεγάλο πράσινο τέρας ξεσκίζει τον σατανά σε ένα τοπίο με φωτιές, συντρίμμια και νεκροκεφαλές με το κιλό, με το 666 χαραγμένο στο μέτωπο, τέτοια πράγματα.
Η πρώτη μου ανάμνηση είναι του γκουρού Ανδρέα να το ακούει συνέχεια, μα συνέχεια στο οικογενειακό πικάπ-έπιπλο (αυτά τα εκτρώματα, ναι). Ε, τελικά το έκανε ανοιχτή εγγραφή σε κασσέτα και άρχισε να παίζει και στο δωμάτιο το βράδυ. Ο αδερφός μου κοιμάται με μουσική, εγώ ποτέ δεν μπόρεσα, οπότε άκουγα μουσική και νέες κυκλοφορίες από 10-12 ανάλογα πότε τέλειωνε η εκάστοτε κασσέτα.
Το Φλότσαμ λοιπόν το λατρέψαμε. Γρήγορο, σπιντ όμως εντελώς, ωραία δυνατή και ιδιαίτερη παραγωγή (μεγάλη μούρη ο Μετόγιερ, κρίμα που δεν τον εκτιμούν έξω από το μέταλ, έβγαλε μεγάλη ποικιλία στον ήχο του ευρύτερου είδους) και τα δύο πιο χτυπητά πράγματα: Η φωνή που ενίοτε πήγαινε πολύ ψηλά αλλά στο έβγαζε πάρα πολύ σαν πόρωση, και όπως είπα, η ταχύτητα. Α, και το μπάσο, ειδικά σε κάνα δυο μπαμ σημεία.
Σαν κομμάτια δύο ξεχωρίζουν ιδιαιτέρως, τα 2 έπη από άποψη διάρκειας, 9 λεπτά και. Το ομώνυμο και το Metalshock, τα οποία παρεμπιπτόντως λένε και ένα παραμύθι που συνοψίζεται στο εξής:
Έρχεται η Αποκάλυψη, ο κακός σατανάς τα κάνει όλα ώπα, πυρηνικά, θανατικά και τέτοια αλλά εκεί που όλα είναι κώλος, μέσα από το power metal (όρος που ακόμα εσώκλειε και θρας σπιντ), χάρη στο power metal, εξαιτίας του power metal, δεν κατάλαβα ακριβώς, γεννιέται ο Φλοτζίλα, το πράσινο τέρας που δεσπόζει στο εξώφυλλο. Αργότερα ο Newsted για αυτούς που αγωνιούσαν έδωσε τις περαιτέρω σημαντικές πληροφορίες ότι είναι πράσινος γιατί έχει λέπια, γιατί ήρθε από τη θάλασσα. Ναι, ούτε εγώ κατάλαβα, αλλά 'ντάξει, τέρας, θάλασσα, Κθούλου κι έτσι, φάση έχει. Επίσης αν δεν πήγαινε μετά στους Μετάλλικα, θα ήθελε να συνεχίσει την ιστορία του και να τον δείξει και πιο ώριμο, εξελιγμένο, με πανοπλία λέει. Τι να την κάνει την πανοπλία, εδώ τον σατανά τον έκανε αλοιφή τσίτσιδος, αντρίκεια, έτσι δεν είναι; Και ποιον θα πάλευε μετά; Καυτές ερωτήσεις που θα μείνουν για πάντα αναπάντητες γιατί ο Jason Newsted, ηγετικό στέλεχος και από τους κύριους συνθέτες παρακαλώ έφυγε και πήγε στους Metallica, όπου και δεν τον αφήσανε να ξαναγράψει τίποτα, μουσική ή παραμύθι. Κρίμα.
Πού ήμουν; Α, ναι, στα δύο έπη. Το ομώνυμο είναι στην τσίτα τα ριφ, σπιντ με νέφτι στον πισινό και ο Eric AK, η φωνή με τη χρυσή τσιρίδα να γκαζώνει ανελέητα. Όλα αυτά αφού έχει προηγηθεί ένα πανέμορφο ίντρο, με ακουστικές κιθάρες και ένα ωραίο lead. Και εδώ σταματάνε τα αστεία για πράσινα τέρατα και τέτοια, διότι μπορεί τα 18χρονα πόσο-ήταν να μην βάζανε φωτιά στο δρόμο με τη στιχουργία τους (αν και πολύ αξιαγάπητα γραφική), μουσικά όμως ήταν ταλεντάρες, γράφανε ωραιότατες μελωδίες και ριφάρες. Εν προκειμένω τα 2 έπη έχουν κοινό στοιχείο τα πανέμορφα ίντρο με πολύ μελαγχολικές μελωδίες, τα οποία εκμεταλλεύεται άριστα ο Eric ώστε να οδηγήσουν στο Σκάσιμο, που και στις δύο περιπτώσεις είναι πραγματικά ηλεκτροσόκ για να αρχίσει το σέικερ, κλωτσοπατινάδα στο πιτ και όλα αυτά τα χαρούμενα βίαια που αρέσουν σε μας τους κάφρους. Για έναν σημερινό νέο βέβαια πολύ αμφιβάλλω ότι το σκάσιμο θα τους φανεί Σκάσιμο αλλά το ριφ είναι πάντα ριφ και εκεί το Doomsday παραμένει διαχρονικά άπαιχτο.
Eιδική αναφορά πρέπει να γίνει και στη γέφυρα του Metalshock, διότι είναι το σημείο που έκανε τον κόσμο να ξέρει ποιος είναι ο Newsted πριν πάει στους Metallica. Παίζει ένα ωραίο ριφάκι στο μπάσο, πραγματικά γκρουβαριστό, το οποίο σπιντάρει και το ντύνουν τα leads θαυμάσια. Highlight στάνταρ.
Από εκεί και πέρα, ο δίσκος έχει καταπληκτικές συνθέσεις που και εδώ ανάλογα ποιον θα ρωτήσεις θα πάρεις και διαφορετική απάντηση για το αγαπημένο του. Εμένα είναι ο thrash ύμνος Der Fuhrer ("κακοί ναζί" στίχοι, μια χαρά), το Iron Tears που είναι το τεστ για το αν θα ανεχθείς τον Eric, μπαίνει με υπερτσιρίδες και αν δεν αρέσκεσαι σε αυτά, η αντιπάθεια είναι δεδομένη, anyway, σκοτώνει ασύστολα και το She Took an Axe, που διηγείται την ιστορία της Lizzy Borden που έριξε από 40 τσεκουριές στην μάνα της και αφού είδε τι έκανε, έριξε 41 στον μπαμπά.
Εξίσου αγαπημένο και το Hammerhead, που ανοίγει τον δίσκο και είναι ένας δυναμίτης όπως αρμόζει σε αυτές τις περιπτώσεις και που δίνει άμεσα το στίγμα των Flots: Ταχύτης, μελωδία, φωνητικάρες που σε ανύποπτο χρόνο θα τσιτώσουν. Τα αυτά ισχύουν και για τα Desecrator, USLW και λιγότερο για το Fade to Black που είναι απλή συνωνυμία με το άλλο, το γνωστό. Το CD περιέχει και ένα από τα αγαπημένα μου instrumental, το Flotzilla, το οποίο είναι τίγκα σε θρασοσπιντ/πάουερ (παλαιάς κοπής) ριφάρες και πονηρά leads που τελικά κάνουν πολύ κουλ το ομώνυμο τέρας. Αγαπάμε και στηρίζουμε σθεναρώς. Σε βινύλιο κυκλοφόρησε ως EP λίγο μετά το Doomsday. Ε, και το CD ένα χρόνο μετά βγήκε, δεν βγαίνανε τότε και πολλά, τέλος πάντων.
Η συνέχεια περίεργη. Η ορμή του Doomsday κράτησε και στον επόμενο δίσκο, ο οποίος ούτως ή άλλως περιείχε στις μισές συνθέσεις ως credit τον Newsted και κομμάτια που δεν μπήκαν απλώς στο ντεμπούτο (όπως το I Live You Die, υπερέπος των πέντε ηπείρων) και με μια ακόμα δυναμικότερη παραγωγή και ήχο, σκοτώνει. Ο λόγος βέβαια για το No Place for Disgrace, που μαζί με το Doomsday αποτελούν απολύτως απαραίτητες προσθήκες στη δισκοθήκη κάθε ανθρώπου που λέει ότι του αρέσει το thrash ή το speed. Κομμένες και οι καταχρήσεις στις τσιρίδες του Eric, δεν υπάρχουν δικαιολογίες πραγματικά.
Μετά, η κατάρα του τρίτου δίσκου που έχει χτυπήσει τόσα και τόσα γκρουπ και είναι πράγματι άξιο μελέτης, χτυπάει και τους Φλότσαμ. Πολυεθνική που νομίζει ότι έχει βρει τους νέους Μετάλλικα, παραγωγός ο Alex Perialas και το αποτέλεσμα είναι μουσικά απλοποιημένο Justice for All, σε ήχο Anthrax εποχής State of Euphoria. Για κάποιο λόγο ο Perialas όποιον έπιασε εκείνη την εποχή τον έκανε να ακούγεται σαν τους Anthrax. Δεν τους πήγαινε. Ο δίσκος (When the Storm Comes Down) προσπαθεί να τον αντιπαθήσεις πριν σφυρίξει έναρξη. Πάει το ωραιότατο χαρακτηριστικό logo τους, ένα τραγικά άθλιο εξώφυλλο, που για Flotsam δεν είναι να πεις ότι έχεις και προσδοκίες και βέβαια οι ταχύτητες πάπα. Έχει δυο κομματάρες (Suffer the Masses, October Thorns - να έχετε πάρει τρεις γεμάτες τζούρες πριν το υπέροχο σόλο) και από κουβέντες με άτομα κάποιοι γουστάρουν γενικά, αλλά δεν βαριέσαι... Μέτριο το λέω και επιμένω.
Του κάκου πάω να πάρω και το Cuatro, το καλοκαίρι του 93 μιας και ανέβηκα να δω Μετάλικα, τους οποίους και συνάντησα, και το αναφέρω όχι μόνο για το ποζεριλίκι neener-neener του πράγματος, αλλά γιατί κρατούσα και το doomsday να μου το υπογράψει ο Jason, να νιώσει Δικαίωση και αυτός και να τον κάνω να με αγαπήσει. Το οποίο ξέχασα να του δώσω γιατί ο πάκος με τα booklet από την ιδρωμένη κωλότσεπη δεν το είχε, είχε κολλήσει και σαν βλαμμένος 16χρονος Μετάλικα φανμπόης δεν είχα εγκεφαλική λειτουργία παρά μόνο για τα απολύτως απαραίτητα. Τεράστιο σπάσιμο που δεν έδωσα στον Jason το Doomsday να μου το υπογράψει, κάθε φορά που το θυμάμαι σπάζομαι. Ναι, Cuatro λοιπόν.
Καλούτσικα κομμάτια, μερικά πολύ καλά αλλά παραγωγή τόσο αδύναμη που τα αδικεί κατάφωρα. ΣΟΦΤ, πολύ όμως και σε κάνα δυο κομμάτια δεν ενοχλεί, στα περισσότερα όμως ενοχλεί. Πολύ. Εμένα. Τώρα αν σε κόσμο αρέσει ο δίσκος δεν ξέρω γιατί ήδη βρισκόμαστε στην μ.Ν. εποχή, όπου μέταλ και τέτοια γραφικά δεν πουλάνε πολύ, οι μικρομεσαίοι που δεν τα κατάφεραν ακόμα πούλο. Και όσοι δεν πάρουν ξεκάθαρη θέση για το στρατόπεδο που πολεμάνε δεν θα βρουν στοργή πουθενά. Ε, οι Φλότσαμ το πήρανε χαμπάρι αργά, τους πήρε δύο δίσκους ακόμα για να αρχίσουν να μιλάνε για επιστροφή στις ρίζες και τέτοια, εγώ πάντως δεν τσίμπησα (γάτος λέμε!) και δεν τσίμπησε και η πλειοψηφία του μεταλόκοσμου.
Έχω ακούσει από youtube σκόρπια κομμάτια. Μερικά πολύ συμπαθητικά, καμία σχέση με την Μαγεία των 2 πρώτων, αλλά έχουν κιθαριστέρ παπατζή τώρα, sweep και τέτοια και άγιος ο θεός, θρασίζουν πάλι, ο Eric το'χει γυρίσει σε Hetfield Μητσικωστέικα, τέρμα οι τσιρίδες, το'χε γυρίσει και στο country για ένα φεγγάρι μέχρι που ξαναπείνασε μάλλον, τους έβλεπα άνετα live αν είχα φράγκα.
To Doomsday for the Deceiver είναι μέσα στα 3 αγαπημένα μου άλμπουμ της ζωής μου. Το αγαπώ, για τις πολύ ιδιαίτερες και χαρακτηριστικές συνθέσεις του, το μοναδικό του χαρακτήρα και ήχο και γιατί συνδυάζει πολλές αδυναμίες μου: speed και thrash με αίσθηση US Metal μελωδίας. Κλάσικ.
Εξώφυλλο όσο πιο καλτ χέβι μέταλ γίνεται, ένα μεγάλο πράσινο τέρας ξεσκίζει τον σατανά σε ένα τοπίο με φωτιές, συντρίμμια και νεκροκεφαλές με το κιλό, με το 666 χαραγμένο στο μέτωπο, τέτοια πράγματα.
Η πρώτη μου ανάμνηση είναι του γκουρού Ανδρέα να το ακούει συνέχεια, μα συνέχεια στο οικογενειακό πικάπ-έπιπλο (αυτά τα εκτρώματα, ναι). Ε, τελικά το έκανε ανοιχτή εγγραφή σε κασσέτα και άρχισε να παίζει και στο δωμάτιο το βράδυ. Ο αδερφός μου κοιμάται με μουσική, εγώ ποτέ δεν μπόρεσα, οπότε άκουγα μουσική και νέες κυκλοφορίες από 10-12 ανάλογα πότε τέλειωνε η εκάστοτε κασσέτα.
Το Φλότσαμ λοιπόν το λατρέψαμε. Γρήγορο, σπιντ όμως εντελώς, ωραία δυνατή και ιδιαίτερη παραγωγή (μεγάλη μούρη ο Μετόγιερ, κρίμα που δεν τον εκτιμούν έξω από το μέταλ, έβγαλε μεγάλη ποικιλία στον ήχο του ευρύτερου είδους) και τα δύο πιο χτυπητά πράγματα: Η φωνή που ενίοτε πήγαινε πολύ ψηλά αλλά στο έβγαζε πάρα πολύ σαν πόρωση, και όπως είπα, η ταχύτητα. Α, και το μπάσο, ειδικά σε κάνα δυο μπαμ σημεία.
Σαν κομμάτια δύο ξεχωρίζουν ιδιαιτέρως, τα 2 έπη από άποψη διάρκειας, 9 λεπτά και. Το ομώνυμο και το Metalshock, τα οποία παρεμπιπτόντως λένε και ένα παραμύθι που συνοψίζεται στο εξής:
Έρχεται η Αποκάλυψη, ο κακός σατανάς τα κάνει όλα ώπα, πυρηνικά, θανατικά και τέτοια αλλά εκεί που όλα είναι κώλος, μέσα από το power metal (όρος που ακόμα εσώκλειε και θρας σπιντ), χάρη στο power metal, εξαιτίας του power metal, δεν κατάλαβα ακριβώς, γεννιέται ο Φλοτζίλα, το πράσινο τέρας που δεσπόζει στο εξώφυλλο. Αργότερα ο Newsted για αυτούς που αγωνιούσαν έδωσε τις περαιτέρω σημαντικές πληροφορίες ότι είναι πράσινος γιατί έχει λέπια, γιατί ήρθε από τη θάλασσα. Ναι, ούτε εγώ κατάλαβα, αλλά 'ντάξει, τέρας, θάλασσα, Κθούλου κι έτσι, φάση έχει. Επίσης αν δεν πήγαινε μετά στους Μετάλλικα, θα ήθελε να συνεχίσει την ιστορία του και να τον δείξει και πιο ώριμο, εξελιγμένο, με πανοπλία λέει. Τι να την κάνει την πανοπλία, εδώ τον σατανά τον έκανε αλοιφή τσίτσιδος, αντρίκεια, έτσι δεν είναι; Και ποιον θα πάλευε μετά; Καυτές ερωτήσεις που θα μείνουν για πάντα αναπάντητες γιατί ο Jason Newsted, ηγετικό στέλεχος και από τους κύριους συνθέτες παρακαλώ έφυγε και πήγε στους Metallica, όπου και δεν τον αφήσανε να ξαναγράψει τίποτα, μουσική ή παραμύθι. Κρίμα.
Πού ήμουν; Α, ναι, στα δύο έπη. Το ομώνυμο είναι στην τσίτα τα ριφ, σπιντ με νέφτι στον πισινό και ο Eric AK, η φωνή με τη χρυσή τσιρίδα να γκαζώνει ανελέητα. Όλα αυτά αφού έχει προηγηθεί ένα πανέμορφο ίντρο, με ακουστικές κιθάρες και ένα ωραίο lead. Και εδώ σταματάνε τα αστεία για πράσινα τέρατα και τέτοια, διότι μπορεί τα 18χρονα πόσο-ήταν να μην βάζανε φωτιά στο δρόμο με τη στιχουργία τους (αν και πολύ αξιαγάπητα γραφική), μουσικά όμως ήταν ταλεντάρες, γράφανε ωραιότατες μελωδίες και ριφάρες. Εν προκειμένω τα 2 έπη έχουν κοινό στοιχείο τα πανέμορφα ίντρο με πολύ μελαγχολικές μελωδίες, τα οποία εκμεταλλεύεται άριστα ο Eric ώστε να οδηγήσουν στο Σκάσιμο, που και στις δύο περιπτώσεις είναι πραγματικά ηλεκτροσόκ για να αρχίσει το σέικερ, κλωτσοπατινάδα στο πιτ και όλα αυτά τα χαρούμενα βίαια που αρέσουν σε μας τους κάφρους. Για έναν σημερινό νέο βέβαια πολύ αμφιβάλλω ότι το σκάσιμο θα τους φανεί Σκάσιμο αλλά το ριφ είναι πάντα ριφ και εκεί το Doomsday παραμένει διαχρονικά άπαιχτο.
Eιδική αναφορά πρέπει να γίνει και στη γέφυρα του Metalshock, διότι είναι το σημείο που έκανε τον κόσμο να ξέρει ποιος είναι ο Newsted πριν πάει στους Metallica. Παίζει ένα ωραίο ριφάκι στο μπάσο, πραγματικά γκρουβαριστό, το οποίο σπιντάρει και το ντύνουν τα leads θαυμάσια. Highlight στάνταρ.
Από εκεί και πέρα, ο δίσκος έχει καταπληκτικές συνθέσεις που και εδώ ανάλογα ποιον θα ρωτήσεις θα πάρεις και διαφορετική απάντηση για το αγαπημένο του. Εμένα είναι ο thrash ύμνος Der Fuhrer ("κακοί ναζί" στίχοι, μια χαρά), το Iron Tears που είναι το τεστ για το αν θα ανεχθείς τον Eric, μπαίνει με υπερτσιρίδες και αν δεν αρέσκεσαι σε αυτά, η αντιπάθεια είναι δεδομένη, anyway, σκοτώνει ασύστολα και το She Took an Axe, που διηγείται την ιστορία της Lizzy Borden που έριξε από 40 τσεκουριές στην μάνα της και αφού είδε τι έκανε, έριξε 41 στον μπαμπά.
Εξίσου αγαπημένο και το Hammerhead, που ανοίγει τον δίσκο και είναι ένας δυναμίτης όπως αρμόζει σε αυτές τις περιπτώσεις και που δίνει άμεσα το στίγμα των Flots: Ταχύτης, μελωδία, φωνητικάρες που σε ανύποπτο χρόνο θα τσιτώσουν. Τα αυτά ισχύουν και για τα Desecrator, USLW και λιγότερο για το Fade to Black που είναι απλή συνωνυμία με το άλλο, το γνωστό. Το CD περιέχει και ένα από τα αγαπημένα μου instrumental, το Flotzilla, το οποίο είναι τίγκα σε θρασοσπιντ/πάουερ (παλαιάς κοπής) ριφάρες και πονηρά leads που τελικά κάνουν πολύ κουλ το ομώνυμο τέρας. Αγαπάμε και στηρίζουμε σθεναρώς. Σε βινύλιο κυκλοφόρησε ως EP λίγο μετά το Doomsday. Ε, και το CD ένα χρόνο μετά βγήκε, δεν βγαίνανε τότε και πολλά, τέλος πάντων.
Η συνέχεια περίεργη. Η ορμή του Doomsday κράτησε και στον επόμενο δίσκο, ο οποίος ούτως ή άλλως περιείχε στις μισές συνθέσεις ως credit τον Newsted και κομμάτια που δεν μπήκαν απλώς στο ντεμπούτο (όπως το I Live You Die, υπερέπος των πέντε ηπείρων) και με μια ακόμα δυναμικότερη παραγωγή και ήχο, σκοτώνει. Ο λόγος βέβαια για το No Place for Disgrace, που μαζί με το Doomsday αποτελούν απολύτως απαραίτητες προσθήκες στη δισκοθήκη κάθε ανθρώπου που λέει ότι του αρέσει το thrash ή το speed. Κομμένες και οι καταχρήσεις στις τσιρίδες του Eric, δεν υπάρχουν δικαιολογίες πραγματικά.
Μετά, η κατάρα του τρίτου δίσκου που έχει χτυπήσει τόσα και τόσα γκρουπ και είναι πράγματι άξιο μελέτης, χτυπάει και τους Φλότσαμ. Πολυεθνική που νομίζει ότι έχει βρει τους νέους Μετάλλικα, παραγωγός ο Alex Perialas και το αποτέλεσμα είναι μουσικά απλοποιημένο Justice for All, σε ήχο Anthrax εποχής State of Euphoria. Για κάποιο λόγο ο Perialas όποιον έπιασε εκείνη την εποχή τον έκανε να ακούγεται σαν τους Anthrax. Δεν τους πήγαινε. Ο δίσκος (When the Storm Comes Down) προσπαθεί να τον αντιπαθήσεις πριν σφυρίξει έναρξη. Πάει το ωραιότατο χαρακτηριστικό logo τους, ένα τραγικά άθλιο εξώφυλλο, που για Flotsam δεν είναι να πεις ότι έχεις και προσδοκίες και βέβαια οι ταχύτητες πάπα. Έχει δυο κομματάρες (Suffer the Masses, October Thorns - να έχετε πάρει τρεις γεμάτες τζούρες πριν το υπέροχο σόλο) και από κουβέντες με άτομα κάποιοι γουστάρουν γενικά, αλλά δεν βαριέσαι... Μέτριο το λέω και επιμένω.
Του κάκου πάω να πάρω και το Cuatro, το καλοκαίρι του 93 μιας και ανέβηκα να δω Μετάλικα, τους οποίους και συνάντησα, και το αναφέρω όχι μόνο για το ποζεριλίκι neener-neener του πράγματος, αλλά γιατί κρατούσα και το doomsday να μου το υπογράψει ο Jason, να νιώσει Δικαίωση και αυτός και να τον κάνω να με αγαπήσει. Το οποίο ξέχασα να του δώσω γιατί ο πάκος με τα booklet από την ιδρωμένη κωλότσεπη δεν το είχε, είχε κολλήσει και σαν βλαμμένος 16χρονος Μετάλικα φανμπόης δεν είχα εγκεφαλική λειτουργία παρά μόνο για τα απολύτως απαραίτητα. Τεράστιο σπάσιμο που δεν έδωσα στον Jason το Doomsday να μου το υπογράψει, κάθε φορά που το θυμάμαι σπάζομαι. Ναι, Cuatro λοιπόν.
Καλούτσικα κομμάτια, μερικά πολύ καλά αλλά παραγωγή τόσο αδύναμη που τα αδικεί κατάφωρα. ΣΟΦΤ, πολύ όμως και σε κάνα δυο κομμάτια δεν ενοχλεί, στα περισσότερα όμως ενοχλεί. Πολύ. Εμένα. Τώρα αν σε κόσμο αρέσει ο δίσκος δεν ξέρω γιατί ήδη βρισκόμαστε στην μ.Ν. εποχή, όπου μέταλ και τέτοια γραφικά δεν πουλάνε πολύ, οι μικρομεσαίοι που δεν τα κατάφεραν ακόμα πούλο. Και όσοι δεν πάρουν ξεκάθαρη θέση για το στρατόπεδο που πολεμάνε δεν θα βρουν στοργή πουθενά. Ε, οι Φλότσαμ το πήρανε χαμπάρι αργά, τους πήρε δύο δίσκους ακόμα για να αρχίσουν να μιλάνε για επιστροφή στις ρίζες και τέτοια, εγώ πάντως δεν τσίμπησα (γάτος λέμε!) και δεν τσίμπησε και η πλειοψηφία του μεταλόκοσμου.
Έχω ακούσει από youtube σκόρπια κομμάτια. Μερικά πολύ συμπαθητικά, καμία σχέση με την Μαγεία των 2 πρώτων, αλλά έχουν κιθαριστέρ παπατζή τώρα, sweep και τέτοια και άγιος ο θεός, θρασίζουν πάλι, ο Eric το'χει γυρίσει σε Hetfield Μητσικωστέικα, τέρμα οι τσιρίδες, το'χε γυρίσει και στο country για ένα φεγγάρι μέχρι που ξαναπείνασε μάλλον, τους έβλεπα άνετα live αν είχα φράγκα.
To Doomsday for the Deceiver είναι μέσα στα 3 αγαπημένα μου άλμπουμ της ζωής μου. Το αγαπώ, για τις πολύ ιδιαίτερες και χαρακτηριστικές συνθέσεις του, το μοναδικό του χαρακτήρα και ήχο και γιατί συνδυάζει πολλές αδυναμίες μου: speed και thrash με αίσθηση US Metal μελωδίας. Κλάσικ.
Subscribe to:
Posts (Atom)