To 1992 ένας φίλος πήγε και αγόρασε το Fate των Death, ένα μπεστ-οφ από μια σειρά αρπαχτές που έβγαλε η Relativity. Αυτό το ζήτησα και το δανείστηκα διότι είχα καραγουστάρει το Beyond the Unholy Grave από την Speed Kills III συλλογή και ήθελα να τσεκάρω και άλλα πράγματα. Επιπλέον, είχαν όνομα, ήταν by default οι εκπρόσωποι του Death Metal, ο Βενέρης έγραφε συχνά-πυκνά για την πάρτη τους, τα εξώφυλλα τα έβλεπες συχνά μπροστά σου, γενικά, οι Death φαίνονταν πολύ ψαρωτικοί και κουλ και ήθελα και εγώ να τους μάθω και να είμαι κουλ.
Το Fate λοιπόν, είναι μεν αρπαχτή, αλλά σαν συλλογή μπεστ-οφ στέκεται μια χαρά, έχουν υπάρξει πολύ πιο κουλές επιλογές. Εδώ είχε τα πολύ προφανή κλάσικς των τριών πρώτων και δύο από το Χιούμαν. Δεν την αφομοίωσα, ο μαλάκας μου την άφησε για πολύ λίγο και το ντεθ γενικά δεν ήταν οικείο στα αυτιά μου αλλά μου άφησε άριστες εντυπώσεις και αποφάσισα να ασχοληθώ. Η ευκαιρία δόθηκε όταν σε ένα ταξίδι Αθήνα μου (ξανα)δώσανε λεφτά να ψωνίσω βινύλια, ένα εκ των οποίων, το Human. Ο όρος ήταν ότι το ακούω όσο θέλω και μετά το δίνω.
Ε, μπορώ να γράψω άνετα εκθειαστικό σεντόνι και για αυτόν τον δίσκο (όπως και το Symbolic), θα αρκεστώ να πω ότι ένιωσα σα να κάνει "ποπ" το αυτί όταν ξεβουλώνει μετά από αεροπορικό ταξίδι. Καθηλωμένος στην καρέκλα με τα ακουστικά, ενώ ο περίγυρος είναι ανυποψίαστος για το τι συμβαίνει στον εγκέφαλο με ριφ υπερχέβυ, τύμπανα που με κάναν να ντρέπομαι με το τι θεωρούσα κορυφή παιχτικά, φωνητικά τόσο δυναμικά και πορωτικά. Έγινα φανμπόης εν ολίγοις και κάπου εκεί ξεκινάει το Death τριπάκι μου, αγοράζοντας δίσκους, λιώνοντάς τους για μήνες, πρώτα αυτόν, μετά τον άλλον, μετά ξανά τον προηγούμενο, ζωγραφίζοντας το λόγκο στα τετράδια του σχολείου, γιου νόου δε ντριλ.
1993 και βγαίνει το Individual Thought Patterns. Γνώστης τώρα και οπαδός, τον περιμένω πώς και πώς και ακόμα περισσότερο, βασικά έχω κάνει πουτάνα το πουκάμισο από τα σάλια, διότι σε αυτόν το δίσκο παίζει η ΝΤΡΗΜ ΤΗΜ. Schuldiner βασικούρα, τσεκ. DiGiorgio ελίτ μπασίστας, τσεκ. Andy LaRocque του King Diamond, ο αγαπημένος μου κιθαρίστας έβερ, ΠΩΣ; Θα σολάρει ο θεός των θεών; Και τύμπανα ο ΤΙΤΑΝΑΣ, ο *φράση με χαρακτηριστική υπερβολή φανμπόη* ντράμερ των Dark Angel; *φράση με χαρακτηριστική αντίδραση βλαμμένου φανμπόη*. Ε, ΤΣΕΚ να κάνει τρύπα το στυλό στο χαρτί.
Ας πούμε λοιπόν πως λίγους δίσκους έχω αγοράσει με υψηλότερες προσδοκίες.
Και μπαίνει λοιπόν ο δίσκος με το καλημέρα, με το χαίρετε, πώς είστε, με το Overactive Imagination. Πρώτον, η μπότα είναι αεροπλάνο και τραβάει μια υπεριφφάρα με χαρακτηριστική άνεση στο διάολο, η οποία σκάει στο κουπλέ και αλλάζει το τέμπο πορωτικότατα για να μπει η φωνή του Τσακ. Πιασαρικό όσο δεν πάει, το κουπλέ δεν έχει τελειώσει, έχει και δεύτερο ξεπέταγμα το οποίο επιταχύνει και εμπλουτίζεται με ένα πανέμορφο λικάκι (εκ του guitar lick) που σε ένα σώφρον κοινό δίνει την εντολή για χτύπημα ελικοπτεράκι.
Αυτή τη στιγμή που το γράφω νιώθω ακριβώς το ίδιο πράγμα, ένα ωράιο φίλινγκ στο στομάχι (σα προσμονή ευχάριστη, κάπως έτσι) ότι πέτυχα διάνα, ότι κρατάω ένα διαμάντι που θα λατρέψω, ότι με περιμένουν 45 λεπτά-πόσα ανακάλυψης θησαυρού, ότι θα πάω αύριο να διαλαλώ σε οικογένεια και φίλους πως "ΠΩΩΩΩΩΩ!!!", σα να περνάει ένα παιδάκι την πόρτα της Ντίσνεϋλαντ και σκάει φάτσα κάρτα το κάστρο, αυτό.
Ο Λαρόκ βάζει απίθανα leads, μυρίζει το δωμάτιο από άρωμα KingDiamond-ίλας (μυρίζει θαυμάσια αυτό τσουτσέκια) αλλά κολλάει θεαματικά καλά με τις συνθέσεις.
Θα ήθελα εδώ να γράψω ότι τα υπόλοιπα 40 λεπτά (πόσα-διάλο) πέρασαν με την ίδια οργασμική αντίδραση αλλά η πραγματικότητα είναι ότι το αυτάκι μου δεν ήταν του πολύ προγκ, του καταιγισμού ιδεών και εκτέλεσης και απλά έπιανα "σημειάρες", "ριφάρες", "σολάρες" αλλά δεν μου κάθονταν συνθέσεις. Εκτός από το Philosopher που κλείνει το δίσκο και είναι ποπ σε σχέση με τα άλλα. Απλό, στιβαρό, πιασαρικό μέχρι αηδίας, το κομμάτι είναι πασίγνωστο, δεν περιγράφω άλλο. Αρχή και τέλος σπουδαία, το ενδιάμεσο, δεν έχει κομμάτια ρε Τσακ, τι είναι αυτό το μπέρδεμα; Αυτή ήταν η άποψη.
Φυσικά τότε, ότι αγοράζαμε ήταν σπέσιαλ (κόστιζε λεφτά και έχουμε επενδύσει) οπότε επιβαλλόταν η επανακρόαση. Σιγά-σιγά κάποιες σημειάρες έρχονταν πολύ πιο φυσικά από ό,τι νόμιζα, ξεχώριζαν νέα πράγματα, το στόμα έμενε ανοιχτό από κάτι που δεν είχα πάρει καν χαμπάρι πριν, το κουλουβάχατο άρχιζε να ξεμπλέκεται. Ξαφινκά το Trapped in a Corner έχει ξεχωρίσει τρελά γιατί όταν μπαίνει το σόλο, ακούω λυχνίες να σκάνε μαζεμένες, ο συνδυασμός του lead με το υποκείμενο ριφ, είναι ένα από τα πιο καθηλωτικά που έχω ακούσει ποτέ. Φανταστική δουλειά η οποία συσσωρεύει ένα φίλινγκ που σκάει με το σόλο του Chuck, υποδεέστερο ίσως αλλά πολύ ταιριαστό.
Το ομώνυμο που μου είχε φανεί πραγματικά δαιδαλώδες, τελικά έχει ένα βασικό ριφ που παρασύρει όσο δεν πάει τον ακροατή, βοηθάει τα μέγιστα ο Gene για το συνδυασμό τσαχπινιάς και απλής πόρωσης και γενικά το κομμάτι φυσάει.
Μην τα πολυλέω, σε διάστημα μίας εβδομάδας, κάθε κομμάτι έχει γίνει Νιρβάνα σε απλότητα, με τρομερό φλόου σε βαθμό που απορούσα πραγματικά τι σκατά με μπέρδευε την πρώτη φορά. Πλέον το In Human Form είναι ένα κομμάτι για σπάσιμο ντουλάπας με το πώς παίζει με το γκρουβ και το τέμπο του, ελεύθερο χτύπημα πόρωση, λίγο φρένο να τσιτώσουμε και να συσσωρεύσουμε πόρωση, πάμε πάλι τη ριφάρα και ξεχύνεται η ενέργεια κ.ο.κ. Παντού ο Λαρόκ δικαιώνει τον τίτλο του, παίζει πραγματικά υπέροχα σόλο, ταιριάζουν γελοιωδώς πολύ με τις συνθέσεις και έχει έναν ήχο που θέλω να τον κάνω ένα παχύ εκλέρ τίγκα στην κρέμα και να τον φάω.
Για το παίξιμο του Hoglan, δεν υπάρχει κάτι να πω. Τα ξέρουν όλοι. Αλλά θα πω γιατί έτσι θέλω. Εδώ και στο Symbolic όρισε μια σχολή, έκανε οπαδούς, πήρε ρισπέκτ από όλο τον πλανήτη (και εννοώ σοβαρούς ντράμερ τώρα) και μου έδωσε προσωπικά τα μέγιστα σαν ακροατή, και να ανοίξει το αυτί μου, και να πονηρευτεί επίσης. Εκεί στον όλεθρο μέσα, *κλινκ*, σαν μετρονόμος, εκεί, μια καμπανούλα (η προπέλα βασικά που είχε προσαρμόσει στο κιτ του γιατί του έκανε κούκου ο ήχος της) να σου κλείνει έναν κύκλο που δεν ήξερες ότι μέτραγε. Το πόδι από το ένα πετάλι στο άλλο, χάιχατ και μπότα, γυρίσματα με άποψη και άμα λάχει και γουστάρουμε, γκάζι Μέρσιλες Ντεθ και Μπέρνινγκ οφ Σόντομ και κουνάμε μαντήλι στους από πίσω. ΘΕΟΣ.
Σε ένα άτομο που το αυτί του έχει συνηθίσει τον καταιγισμό ιδεών και τις πιο busy συνθέσεις, το Individual δεν παρουσιάζει κανένα πρόβλημα στο σύνολό του. Σε κάποιον που θέλει το μέταλ του στρέητ και αέρα-πατέρα χωρίς πολλά-πολλά, ίσως κολλήσει και δεν συνίσταται για πρώτη εντύπωση (το Symbolic είναι πιο στρέητ, εξίσου σύνθετο, αλλά με πολύ πιο στρέητ songwriting). Για τα φωνητικά, μπορώ να πω ότι είναι ιδανικά για το άλμπουμ, βγάζουν φοβερή ενέργεια, καταλαβαίνεις πολύ καλά τι λέει (και αυτό είναι κάτι που το ήθελε πολύ ο Τσακ) και έχουν μπόλικη δόση ερμηνείας, κάτι πέρα από το σκίζω το λαρύγγι μου δηλαδή.
Τελος, ο DiGiorgio ακούγεται πολύ περισσότερο από ότι στο Human και έχει έναν πολύ ιδιαίτερο και χαρακτηριστικό ήχο εξαιτίας του άταστου μπάσου και του ανάλογου παιξίματος, κάτι που δεν περνάει ποτέ απαρατήρητο και έχει πάρα πολλούς οπαδούς, εμού συμπεριλαμβανομένου.
Ειδικά αναφορά πρέπει να γίνει στον μέγιστο Scott Burns. Πέραν του ότι ο άνθρωπος έχει κάνει παραγωγή σε καρότσια από υπερκλασσικούς δίσκους, αυτό που τον ξεχωρίζει πραγματικά είναι ότι δεν έχει έναν ήχο και αποχρώσεις του, αντιθέτως έχει μια τεράστια γκάμα διαφορετικών παραγωγών (συγκρίνετε π.χ. το Cause of Death και το Individual καλή ώρα, το Beneath the Remains και το Deicide), καθεμία εκ των οποίων δίνει πολύ ιδιαίτερη ταυτότητα στον εκάστοτε δίσκο. Το ίδιο ισχύει στον υπερθετικό για το Individual, το οποίο έχει (επανάληψις, μήτηρ μαθήσεως) πολύ ιδιαίτερο ήχο. Δυνατό αλλά πολύ γλυκό και όλα αυτά χωρίς να συμβιβάζεται η επιθετικότητα στο παραμικρό. Πολύ τον εκτιμώ τον κύριο Μπερνς, να καταχωρηθεί αυτό.
Ε, αυτό που ξεκίνησε με το Human (η πιο τεχνική προσέγγιση και πολύ πέρα από τα συνήθη της σκηνής) συνεχίστηκε και μετά, στο Symbolic, όπου ισορρόπησε λίγο η πολυπλοκότητα και έκανε το μπαμ στον ΠΟΛΥ κόσμο, εννοώντας το σύνολο των μεταλάδων πλέον, έχοντας φανατικό κοινό από ντεθάδες, προγκρεσιβάδες και average μεταλάδες... Από εκεί και πέρα δεν θέλω να μιλήσω καν για τη συνέχεια, ας τα διαβάσετε αλλού.
Εν κατακλείδι, το Individual είναι από αυτούς τους λίγους και εκλεκτούς δίσκους, που ακούγεται πάντα ευχάριστα, ο πλούτος της μουσικής και αυτή η γαμημένη εκτελεστική τελειότητα σε συνδυασμό με αυτή την γαμημένη τέλεια σύνθεση (ΝΤΡΗΜ ΦΑΚΙΝ ΤΗΜ λέμε), δεν κουράζει ποτέ.
Λαμβάνοντας υπόψιν τα πάντα, διάρκεια, πορεία, δισκογραφία, αγάπη και λατρεία, οι Death είναι το αγαπημένο συγκρότημα του Vic.
Και ναι, μου λείπει να μπορώ να περιμένω καινούργιο δίσκο Chuck Schuldiner. Πάρα πολύ κιόλας.
No comments:
Post a Comment