Mια Λίστα, Μα Τι Λίστα!

Η ΛΙΣΤΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ.

Φτιαγμένη με τεράστιο μεράκι. Με μεγάλη προσοχή. Με υψηλή την αίσθηση του καθήκοντος. Δεν άφησα κυκλοφορία για κυκλοφορία (ε, σχεδόν) και δεν ησύχασα μέχρι να έχω αφομοιώσει κάθε δευτερόλεπτο μουσικής. Και φυσικά πέρασα ατέλειωτες νύχτες ακροάσεως για να διαπιστώσω πού πρέπει να πάει το καθετί στην κατάταξη. Ο κόσμος περιμένει να ενημερωθεί! Για όλα! Κάθε δευτερόλεπτο είπαμε!

Δηλαδή, νταξ, όχι ακριβώς και κάθε δευτερόλεπτο και δεν είναι ότι άκουσα και τα πάντα, βασικά μπορεί να παρέλειψα και μερικές σημαντικές κυκλοφορίες. Μπορεί. Και ΟΚ, δεν είναι ακριβώς αξιολογητική η σειρά, ίσως είναι λίγο στην τύχη.

Αλλά τουλάχιστον έβαλα το είναι μου στο να γράψω δυο λόγια, να μην τα πετάξω ξεροσφύρι και όχι μόνον αυτό, σαν τον Tolkien που δεν ησύχαζε ποτέ και συνεχώς επισκεπτόταν και ξαναεπισκεπτόταν τα κείμενά του για να τα τελειοποιήσει, έτσι και εγώ, έριχνα τα μερεμέτια στις λέξεις και τις προτάσεις μέχρι να λάμπουν από Ομορφιά και Νόημα.(*)

Συγκλονιστείτε.

(*): Περίπου. Βασικά την έγραψα σε ένα φόρουμ μια Παρασκευή στην δουλειά σε λίγα λεπτά μιας και σιγά-σιγά την κάνανε όλοι για διακοπές και ήταν χαλαρά. Και τώρα, την κάνω paste με μαεστρία, να μην χαθεί ούτε ένα κόμμα. Ε, εντάξει, πρόσθεσα κάτι λογάκια για κάθε δίσκο. Να φανούμε και λίγο σοβαροί. Για την ιστορία, τα κείμενα κάτω από κάθε δίσκο είναι φρέσκα, τα έγραψα μόλις και είναι φανερό ότι είχα όρεξη να μιλήσω για κάποια πράγματα περισσότερο. Στάζει επαγγελματισμό η φάση, I feel free.
Οι παρενθέσεις είναι από το πρωτότυπο ποστ.

Οδηγίες ανάγνωσης: Αυτοί μάλλον δεν είναι οι καλύτεροι δίσκοι της χρονιάς και αυτό γιατί δεν άκουσα τόσους πολλούς δίσκους. Αυτοί είναι 20 δίσκοι μέταλ που αξίζει να ακούσεις και το ξέρω γιατί τους άκουγα και είναι σίγουρα καλοί.

--------------------------- Η ΛΙΣΤΑ ------------------------------------------

Rigor Mortis - Slaves to the Grave
Το κύκνειο άσμα του Mike Scaccia και κατά συνέπεια των Rigor Mortis είναι όπως πρέπει ακριβώς. Με τρομερά τραγούδια στο μοναδικό τους thrash ύφος (αμίμητοι) που παραπέμπουν στο φανταστικό τους ντεμπούτο και έμπνευση. Ξεχωρίζει για την κιθαριστική δουλειά του Mike που είναι αναγνωρίσιμη από χιλιόμετρα, καθώς και πάρα πολύ εμπνευσμένη, είτε παίζει ριγκορμορτικές ριφάρες (αμίμητοι λέμε), είτε σολάρει θεσπέσια. Ειδική μνεία στο Poltergeist που ανοίγει τον δίσκο γιατί εκτός από καραέπος του thrash έχει και αυτή την αναπάντεχη αλλαγή στο τέλος με το σόλο να επιτελεί άθελά του και ένα αποχαιρετισμό του Mike. R.I.P. Οι θρασάδες κάντε τα κουμάντα σας, απολύτως απαραίτητο. Kαι οι υπόλοιποι, μην προσπεράσετε έτσι αδιάφορα...

Wolf - Devil Seed
Α, οι Wolf! Για αυτούς θα τα πούμε πολύ αναλυτικά στο blog γιατί θεωρώ ότι είναι το πιο υποτιμημένο heavy/power metal συγκρότημα της περασμένης δεκαετίας επειδή ακριβώς είναι το ΚΑΛΥΤΕΡΟ heavy/power metal συγκρότημα των τελευταίων 15 ετών με φανταστικές δισκάρες και κομματάρες παντού. Και επειδή έρχονται στις 8 Μαρτίου στην Αθήνα και ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ και θα ξενερώσω πολύ άσχημα αν δεν έχει κόσμο, θα προσπαθήσω να εξηγήσω πειστικά ΓΙΑΤΙ είναι τέτοια μπαντάρα.

Φέτος κυκλοφόρησαν το Devil Seed, με τον Simon Johansson των Memory Garden να φέρνει έναν αέρα ανανέωσης και να ξεκουνήσει λίγο την μπάντα που φαινόταν να κολλάει λίγο στο Legions of Bastards του 2011. Ποιοτικότατο, με ποικιλία στις συνθέσεις και κάποια κομμάτια κορυφές, όπως το Back from the Grave και το Killing Floor που τα θεωρώ συγκλονιστικά χέβυ μέταλ έπη (να τσεκάρουν όσοι γούσταραν Riot φέτος), το Dark Passenger που ξαφνιάζει για Wolf αλλά με λιώνει σε μια Dream Healer κατάσταση, το My Demon που αν το είχαν κυκλοφορήσει οι Priest θα χτυπάγανε πρωτιές φέτος άνετα, το River Everlost, Ι Am Pain και γενικώς ο δίσκος είναι θαυμάσιος, σύγχρονο heavy metal που δεν θα αλλάξει τον κόσμο αλλά είναι pretty fucking sweet. Δεν είναι η καλύτερη κυκλοφορία Wolf όπως έχω δει την άποψη να διατυπώνεται (αναζητήστε το Evil Star και το The Black Flame αλλά θα τα πούμε και πιο αναλυτικά) αλλά είναι πάρα πολύ καλό. Συγκεκριμένα το βάζω ανάμεσα από Ravenous και Black Wings.

Kenn Nardi - Dancing with the Past (η ψυχή των Anacrusis, διπλό, έχω ακούσει το πρώτο αλλά η ποιότητα είναι τόσο υψηλή που το βάζω από τώρα)
Όπως τα λέει η παρένθεση βασικά. Όποιος ξέρει τι εστί Anacrusis και του αρέσουν τα δύο τελευταία τους και ειδικά το αριστούργημα Screams and Whispers του 1993 οφείλει να τσεκάρει και μάλλον να εθιστεί. Πρόκειται για ένα τεράστιο όγκο δουλειάς, για να καταλάβετε μιλάμε για διάρκεια μεγαλύτερη από τα 2 Illusions των Guns, τουτέστιν υλικό για 4 δίσκους. Εγώ το έχω πάρει λάου-λάου πάντως, απολαμβάνω εδώ και καιρό τον πρώτο δίσκο πάρα πολύ και σε λίγο καιρό θα προχωρήσω στον δεύτερο. Για την ώρα τσεκάρετε στο bandcamp τα Fragile, Submerged και Straining the Frayed που αποτελούν τις δικές μου αδυναμίες από το πρώτο CD. Και το Dead Letters που είναι το αγαπημένο της γυναίκας μου μήνες πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος (τι γυναίκα έχω εγώ! :* ) Θα μπορούσε να είναι και ο δίσκος της χρονιάς αλλά για την ώρα το δίνω στους Rigor Mortis μιας και καλό θα ήταν να έχω ακούσει ολόκληρο τον δίσκο.

---------- αυτή μάλλον είναι η τριάδα (έγραφα στο φόρουμ. Τώρα είναι σίγουρα αυτή, it's official!)

Mekong Delta - In a Mirror Darkly
Εξαιρετικό progressive metal. EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ. Ακόμα και αν τους δοκίμασες παλαιότερα και δεν σου έκαναν ως περίεργοι και παράδοξοι, δοκίμασε αυτό.

Cannabis Corpse - From Wisdom to Baked
Το όνομά τους και η φάση που παρουσιάζουν σίγουρα αποτρέπει κόσμο να τους πάρει στα σοβαρά. Ας πρόσεχε αυτός ο κόσμος. Σοβαρότατη μπάντα με εξαιρετική δισκογραφία, τρου ολντ σκουλ χωρίς να σου βγάζει νεανικό πιθηκισμό στο ελάχιστο, εδώ για άλλη μια φορά παραδίδουν ΓΑΜΑΤΟ ΝΤΕΘ ΜΕΤΑΛ. Τραστ μι.

Dead Congregation - Promulgation of the Fall
Από τους καλύτερους ντεθ μέταλ δίσκους φέτος. Α-ΝΕ-ΤΑ. Έτσι νομίζω δηλαδή γιατί δεν άκουσα και πάρα πολλούς φέτος. Αλλά οι ντεθάδες παγκοσμίως συμφωνούν άρα καλά κάνω και τον θεωρώ και εγώ τέτοιο (επιστήμη λέμε).

Misery Index - The Killing Gods
Είχα χάσει για λίγο καιρό τα ίχνη τους και έπεσα τυχαία πάνω τους μια μέρα στην δουλειά. Μετά πέρασα όλη την ημέρα ακούγοντας και ξανακούγοντας τον δίσκο. Ρέει. Πολύ ωραία κομμάτια. Όλα θαυμάσια. Δεν έχω κάτι βαθυστόχαστο. Απλώς είναι δισκάρα.

Cannibal Corpse - Skeletal Domain
Το ίδιο ακριβώς μπορώ να πω και για τους CC, μόνο που έχει μια 80ίλα παραπάνω αυτό, που το λέω για καλό προφανώς.

Revocation - Deathless
Πάρα πολύ καλό μονδέρνο τεχνικό θρας/ντεθ (mid 90s και πέρα βάση ο ήχος) που μου άρεσε περισσότερο από τα προηγούμενά τους.

Skull Fist - Chasing the Dream
Οι φετινοί μου Striker. Ενώ οι Striker φέτος ήταν (απλώς) συμπαθέστατοι και χωρίς να με τραβάνε ιδιαιτέρως, οι Skull Fist ακούγονται φρέσκοι και συναρπαστικοί και πάνω από όλα απολαυστικοί. Άνετη είσοδος.

Οverkill - White Devil Armory
Εμ, ο παλιός είναι αλλιώς. Παρατεταμένη φόρμα σαν των Accept ακριβώς (και ίσως καλύτερη), με κομματάρες, με Blitz εγγύηση και γενικώς όποιος γουστάρει καλούς Overkill δεν παίζει να μην γούσταρε. Ή κάτι δεν κάνει σωστά.

Exodus - Blood In, Blood Out
Ο παλιός είναι αλλιώς, παρτ 2. Διάβασα πολλά σχόλια περί αδιάφορου δίσκου. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι εννοούν. Δεν είναι Tempo of the Damned, ίσως να μην είναι και Shovel Headed Killing Machine (δισκάρα παρά τα φωνητικά του) αλλά πραγματικά δεν απέχει πολύ. Ριφάρες, σολάρες, οι παίχτες δείχνουν το ανάστημά τους (δυσθεώρητο όταν μιλάμε για Holt, Hunting, Altus) και ο Souza απλά είναι πολύ καλύτερος του Dukes. Και επιτέλους, πριν τρελαθούμε τελείως, το Salt the Wound είναι το πιο αδιάφορο του δίσκου και το σόλο του Χάμετ παντελώς μάπα. Έτσι για να ξεχωρίζουν και ποιοι ασχολήθηκαν να ακούσουν τον δίσκο.

Doomocracy - The End is Written
Σας αρέσουν οι Solitude Aeturnus; Σας λείπουν; Εδώ είστε. Ορισμένες στιγμές τους λες και οριακά κλώνους αλλά πάλι πρέπει να ξεχωρίσουν και αυτοί που άκουσαν τον δίσκο από εκείνους που άκουσαν ΓΙΑ τον δίσκο μαζί με ένα youtube. Διότι υπάρχουν επιρροές και από αλλού σε αυτόν τον δίσκο, από τους γνωστούς άγνωστους εκλεκτούς: τζούρες από Memento Mori που δίνουν πολλά, από Candlemass (γίνεται αλλιώς;) και κυρίως στις λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά και εμπλουτίζουν το αποτέλεσμα που έχουν αφετηρία στο US Metal (όπως πρέπει!). Τα παιδιά, που τυχαίνει να γνωρίζω καλά καθότι συντοπίτες και φίλοι, ξέρουν πάρα πολύ καλά τι θέλουν να κάνουν και ξέρουν πάρα πολύ καλά να το πραγματοποιήσουν. Ο doom metal λαός ήδη τους έχει υποδεχτεί με ανοιχτές αγκάλες διότι πολύ απλά, γράφουν πολύ ωραία κομμάτια. Ξεχάστε ό,τι έγραψα και κρατήστε αυτό: έχουν πολύ καλά κομμάτια. Περιμένω στον επόμενο σιγά-σιγά να αναπτύξουν τον ήχο τους σε βαθμό να λες "α, μα Doomocracy βέβαια". Τότε θα μιλάμε για μεγάλα πράγματα.

Cloven Hoof - Resist or Serve (τα είπαμε και αλλού***)
*** περί Cloven Hoof. Οι παραδοσιακοί ακροατές και οπαδοί τους ξενέρωσαν πολύ με την προσθήκη "μονδέρνων" πραγμάτων στην μουσική της μπάντας. Φαντάζομαι κάποιοι δεν θα γουστάρουν η μπάντα να έχει για τραγουδιστή έναν νέο που έχει εμφανιστεί στο αγγλικό X-Factor, ριάλιτι, μπλιαχ. Παρ'όλα αυτά το άτομο έχει ΦΩΝΑΡΑ και ο δίσκος έχει ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ. Αυτά που είχα πει και αλλού, σε άλλο θρεντ του ίδιου φόρουμ είναι: "Λοιπόν, εγώ χτες ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑ την ζωή μου ακούγοντας το Call of the Dark Ones (με πιάνει γιατί έχει και ένα Orion θέμα...) και ο δίσκος κύλησε θαυμάσια με κάποια ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ μέρη και το γεγονός ότι είχε σε σημεία ΜΟΝΔΕΡΝΑ πράγματα από διάφορα είδη δεν αναιρεί στο ελάχιστο ότι συνολικά ο δίσκος είναι ένας καταπληκτικός μοντέρνος χέβυ μέταλ δίσκος και ο τυπάς που τραγουδάει και σολάρει δίνει ρέστα.

Μου βρωμάει φάση Casting the Stones, που είναι στα αγαπημένα μου Jag Panzer. Για μένα πάει λίστα."
Ε, ναι, πήγε λίστα.

Riot V - Unleash the Fire
Θαυμάσιος, παλιομοδίτικος, δεν-τους-κάνουν-πια-έτσι δίσκος. Ο παλιός είναι αλλιώς ακόμα και αν ο ορίτζιναλ παλιός δεν είναι πια μαζί τους. Για τον ακροατή του μονδέρνου μέταλ αυτό θα του ακούγεται δεινοσαυρικό. Ο ίδιος ακροατής όμως συχνά ακούει ρετρό οκάλτ πίπες "χέβυ" ροκ και κάνει τεμενάδες, οπότε καλά θα κάνει αυτός ο αχυράνθρωπος ακροατής συγκεκριμένα να ξεπεράσει την σφίχτερμαν φώκια με το βιονικό χέρι που κλάνει αστραπές (που είναι το πραγματικό του πρόβλημα) και να εντρυφήσει στο songwriting. Ή και όχι, χεστήκαμε. Κατά τα άλλα, εδώ έχουμε έναν δίσκο αναλογικά ΖΕΣΤΟ, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω. Έχει λίγο τυρί παραπάνω σε σημεία για τα γούστα μου αλλά έχει επίσης και κάποια από τα πιο συγκινητικά κομμάτια για φέτος. Σε όσους δεν ακούνε Riot χωρίς Reale και "ιεροσυλία" και τέτοιες πίπες, δεν έχω να πω κάτι. Καληνύχτα σας.

Mastodon - Once More 'Round the Sun
Λοιπόν, εδώ δεν θα επιμείνω. Για μένα ο καλύτερος δίσκος Mastodon είναι το The Hunter και μετά το Crack the Skye και αυτός είναι ο τρίτος καλύτερος δίσκος Mastodon. Αυτοί που ακούνε Mastodon αντιμετωπίζουν την άνω πρόταση όπως εγώ αντιμετωπίζω τον κάθε απίθανο που λέει το Load καλύτερο δίσκο των Metallica. Φυσικά εγώ έχω δίκιο, ενώ ο απίθανος λέει απίθανες πίπες αλλά άντε να πείσεις τον πρωτο-τριτοδισκάκια οπαδό Mastodon. Όπως και να έχει, αυτός είναι ένα πολύ καλός δίσκος και πολύ πρωτότυπος και μοναδικός με ωραία τραγούδια και να τον ακούσετε. Το βίντεο με τους κώλους ήταν μια μαλακία παρεμπιπτόντως. Το High Road όμως ήταν αριστούργημα.

Body Count - Manslaughter
Απολαυστικός, πανεύκολος δίσκος. Ρέει νεράκι, γελάς, κάνεις χάζι, γκαρίζεις FUCK A VEGAN (εξαιρετική διασκευή), ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ να το πούμε απλά-απλά, δεν θέλει και πολύ ανάλυση. Ο Ice-T είναι αυτός που είναι και προφανώς όποιος τον συμπαθεί θα το δει με καλό μάτι το δισκίον και όποιος τον αντιπαθεί θα βρει τον δίσκο μαλακία. Η κομπλεξάρα. Μην τoν ακούτε. Γαμάει.

Tankard - R.I.B. (7άρι με τρία-τέσσερα πολύ καλά κομμάτια και πολλά απλώς συμπαθητικά αλλά τους έχω μεγάλη αδυναμία)
Η παρένθεση στο αυθεντικό ποστ τα λέει όλα. Πάντα περιμένω μερικά καλά κομμάτια και αν τα βρω είμαι ευτυχής. Ε, εδώ βρήκα 3-4,τα καραγουστάρω, τα ακούω συχνά αλλά ο δίσκος συνολικά είναι μόνο για μένα και τους εξίσου βλαμμένους φίλους της μπάντας. Οι υπόλοιποι να περιμένετε να ποστάρω τα 3-4 κομμάτια να δείτε ότι έχω δίκιο.

Gamma Ray - Empire of the Undead
(τα ίδια με Tankard)

Αχ, πονεμένη ιστορία. Μετά το Majestic ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΕΓΩ βαρέθηκα. Μόνο που δεν έβρισκα και τα 3-4 κομμάτια που λέγαμε στους Tankard που μέχρι το Majestic τα έβρισκα. Και στο Majestic, και στο New World Order και (πολύ περισσότερο βέβαια) στα Powerplant και Somewhere Out in Space. Στα Land of the Free II (σιχαμένος τίτλος, μέγιστο ατόπημα), Το the Metal όχι μόνο δεν βρήκα τίποτα αλλά και αισθανόμουν μια βαρεμάρα ανάμικτη με οίκτο και απογοήτευση και άλλα τέτοια όμορφα. Λοιπόν, στο Empire of the Undead βρήκα τα 3-4 κομμάτια. Οποία συγκίνησις! Τέτοια μάλιστα που το βάζω στην λίστα. Κι ας είναι μέτριο συνολικά.

Unisonic - Light of Dawn
(τα ίδια με Gamma Ray)
To Exceptional είναι καταπληκτικό τραγούδι. Θαυμάσιο. Ο Kiske συγκινητικά τεράστιος στην φωνή και ερμηνεία. Ο δίσκος δεν μπορεί να συγκινήσει στον ίδιο βαθμό αλλά έχει πολύ όμορφες στιγμές που εδώ κι εκεί σου γαργαλάνε το καταχωνιασμένο "Keepers..." συναίσθημα οπότε και εσύ το παίζεις αφελής και το ρουφάς με νοσταλγία. Καλός δίσκος, καλύτερος από τον Gamma Ray, λίγο φλώρικος αλλά έτσι πάει με τον Kiske.

------ αυτά μάλλον είναι τα υπόλοιπα 17, ατάκτως ερριμμένα, αν ασχολιόμουν, θα έκανα τον κόπο να τα βάλω αξιολογικά αλλά δεν βαριέσαι!

Δεν έχω ακούσει Sanctuary (δυο κομμάτια, το ένα πολύ συμπαθητικό, μπορεί και να έμπαιναν αλλά προτιμώ να τον ακούσω όλο όταν καταλαγιάσει τελείως η σκόνη - η πρώτη εντύπωση πάντως ήταν εξάχορδοι Nevermore), At the Gates, Machine Head (καλό θα είναι αλλά βαριέμαι να ακούσω μία από τα ίδια), Slipknot (σιγά μην τον έβαζα), Exmortus, Slash, Midnight, Dawnbringer, Devin Townsend - Z2 (έχω μείνει πολύ πίσω με τον Devin...φταίει και αυτός όμως), Black Magic (ρετροαντιγραφή με αξιώσεις, μια αυτιά ήταν θετική) και πολλά ακόμα που σίγουρα με αφορούν και μου έχουν ξεφύγει. Το 2015 στα τέλη φαντάζομαι θα μπορώ να κάνω μια πιο σωική καταγραφή της χρονιάς.

Μεγαλύτερη παράλειψη από την λίστα: Freak Kitchen - Cooking with Pagans. Γιατί αν δεν γράψω εγώ δεν θα γράψει κανείς. Και αυτό είναι τραγικό, δεν ξέρω πότε θα κάτσουν να ασχοληθούν σοβαρά μαζί τους. Εν πάση περιπτώσει όταν έγραφα αυτές τις γραμμές δεν έχει έρθει στα χέρια μου ακόμα. Αλλά θα γαμάει στάνταρ. Γιατί IA.

Priest με απογοήτευσε πολύ ο Halford. Βαρετό. Άτονο. Αδιάφορο. Και εκνευριστικό να το βλέπεις να μαζεύει τόσο κολακευτικά σχόλια. Πείτε ότι λέω και εγώ για Gamma Ray και Tankard όμως, μην κοροϊδευόμαστε...

Για του χρόνου είναι πάρα πολύ απλά τα πράγματα:

Περιμένουμε νέο δίσκο Vektor (μάλλον κατά Ιούλιο μεριά), νέο δίσκο Trallery (τεράστια αδυναμία μου το Catalepsy του 2013) και πολύ πιθανόν να βγάζουν και οι Nekromantheon νέο δίσκο. Τουτέστιν, οι αγαπημένες μου νέες thrash metal μπάντες δισκογραφούν την ίδια χρονιά. Χνιερ, χνιερ (τρίψιμο χεριών). Και οι Toxik που άργησαν λίγο και τα δύο νέα δείγματα είναι πολύ καλά.

V for Vic - Holy Terror and Keith Deen

Στις 13 Δεκεμβρίου 2012 έφυγε από την ζωή ένας σπουδαίος τραγουδιστής του thrash και του metal γενικότερα. Ο Keith Deen. Το παρακάτω κείμενο είχε δημοσιευτεί στο Metal Hammer Οκτωβρίου 2012, δύο μήνες πριν τον πρόωρο θάνατό του. Από κάτω, ακολουθεί ένα μικρό κείμενο που ήταν μέρος του αφιερώματος Αυγούστου (2013) στους πεσόντες ήρωες.
R.I.P. Keith Deen. R.I.P. Holy Terror.

Holy Terror: Τέρμα δεξιά ο Kurt Colfelt και ακριβώς δίπλα του ο μεγάλος Keith Deen.
Σας έχει τύχει να ξεθάψετε κάτι που έχετε να ακούσετε πολλά χρόνια και να αναβιώνετε τον έρωτα εκ νέου; Αυτό μου συνέβη με τους Holy Terror. Η αφορμή δόθηκε με το αφιέρωμα στο speed metal, όπου κατά μία έννοια ορίζανε το κόλλημά μου με την συγκεκριμένη ταμπέλα. Το “Terror and Submission” είναι «πιο speed metal» σύμφωνα με τον Agent Steel a posteriori «κανόνα». Αλλά με τον κανόνα “Speed Kills”, το “Mind Wars” τερματίζει το κοντέρ και ταΐζει σκόνη τους Agent Steel στην ευθεία αντιπαράθεση μεταξύ “Debt of Pain” (Holy Terror) και “Back to the Reign” (Agent Steel). Ευθεία αντιπαράθεση, διότι πρόκειται βασικά για το ίδιο κομμάτι, από τον ίδιο συνθέτη, μια περίπτωση αλά Four Horsemen/Mechanix (χωρίς την υποβόσκουσα χολή). Ο Kurt Kilfelt (ή Colfelt όπως είναι το κανονικό του όνομα) ήθελε να το δουλέψει με την καινούργια του μπάντα. Και το αποτέλεσμα, νομίζω τον δικαιολογεί, θα έλεγα μάλιστα, δικαιώνει.
Εν πάσει περιπτώσει, από εκείνη την ημέρα, οι Holy Terror στρογγυλοκάθισαν στο στερεοφωνικό και ακόμα εκεί είναι. Θα ήθελα να πω δυο λόγια μιας και από τον ωκεανό άτυχων («αδικημένων») μπαντών, μάλλον είναι η αγαπημένη μου. Ήταν σπουδαίο κεφάλαιο ο Kurt και εξίσου σπουδαίος ήταν ο Keith Deen, αυτή η χαρακτηριστική φωνή τους, που τους δίνει τόσους πόντους μοναδικότητας και μεγαλείου.

Στο “Terror and Submission” του 1987 παίζουν thrash metal, το οποίο όμως έχει τεράστιες δόσεις από μελωδικό, ενίοτε επικό χέβυ μέταλ από την μία και καφρίλα που χρωστάει πολλά και στο hardcore (περιοδεία με D.R.I. του “Crossover” τότε) όσο και στους Slayer. Το ατού είναι οι φωνητικές γραμμές. Το “Distant Calling” (καθόλου τυχαίο παράδειγμα) θα ήταν ένα ασύλληπτο heavy metal έπος και χωρίς φωνητικά. Η βασική μελωδία που ενώνει τους στίχους ας πούμε, έχει μια μαγεία από Warlord(!). Και έρχεται εκεί πάνω ο Deen και τραγουδά μια τόσο συγκινητική γραμμή που εκτοξεύει το κομμάτι στο πάνθεον των metal επών. Και όλα αυτά χωρίς να αναφέρω καν την πανδαισία σόλο που δεν θες να τελειώσει ποτέ. Στο ομώνυμο του δίσκου πιάνουν λέβελ “Doomsday for the Deceiver” (αυτό δεν το λέω συχνά). Το “Guardians of the Netherworld” αν ήταν 7ιντσο από obscure εταιρεία κάποιας σπαθάτης μπάντας θα κόστιζε 100 ευρώ το κομμάτι και θα τα άξιζε κιόλας. Νιώθω άσχημα που δεν έχω χώρο να πω δυο λόγια για κάθε κομμάτι, για τέτοιο δίσκο μιλάμε (“Blood of the Saints” να πάρει!). To μόνο του πρόβλημα είναι ότι η παραγωγή έγινε από δύο τύπους που, σύμφωνα με την μπάντα, η εμπειρία και το φόρτε τους ήταν η disco.

Ένα χρόνο μετά και στο “Mind Wars” τα άτομα έχουν ξεφύγει. Διατηρώντας όλα τα προηγούμενα καταπληκτικά στοιχεία, η μπάντα απλώς έχει γίνει καλύτερη και έχει σωστότερη παραγωγή και απλά πατάει ΤΕΡΜΑ το γκάζι. Λυσσαλέο παίξιμο και συνθέσεις που δεν διστάζουν να ενώνουν thrash, deathrash, epic, hardcore (στο “Do Unto Others” κάλλιστα περίμενες τον Connelly ή τον Brecht στην φωνή), όλα εναρμορισμένα και Holy Terrorized. O Keith, σταθερά τεράστιος. Γίνεται όργιο από κάτω του και αυτός τραγουδάει μελωδιάρες και μα το Θεό, σε στιγμές πιάνει μεγαλείο που συνδυάζει το έπος του Quorthon, τον ακατάπαυστο πυροβολισμό στίχων του Martin Walkyier στους Sabbat και την δύναμη ενός Jon Oliva. Μα ακούστε αυτό το ρεφρέν του “No Resurrection”! Ξέρετε πολλές μπάντες που έπαιζαν τόσο καλά, τόσο πρωτότυπα, τόσο contemporary αλλά και φρέσκα, τόσο βίαια και μελωδικά ταυτόχρονα, το 1988; Φυσικά ο κόσμος που τους άκουσε έπαθε σκατόπλακα, όπως παθαίνει και ο περισσότερος κόσμος που τα ακούσματά του κινούνται εκεί. Και μόλις τους έκλεισε η Roadracer, όλα πήγαν κατά διαόλου. Ξέφυγε από κάποιον το deal και έφτασε στα αυτιά της Music for Nations. Τους ξωπέταξε («Roadracer θέλατε; Προδότες!») από την ευρωπαϊκή περιοδεία με τους Exodus και τους παρατήσανε στην Γερμανία να βρούνε τρόπο να ζήσουν για δύο εβδομάδες μέχρι να γυρίσουν στην Καλιφόρνια. Πάπαλα η φάση, αναζήτηση ευθυνών με άσχημο τρόπο μεταξύ τους, τελικά χάσανε τα κουράγια τους. Μετακομίσανε αλλού, ο Keith όμως δεν ακολούθησε, οπότε η μπάντα ήταν τόσο τίμια που μόνη της κατάλαβε ότι No Keith Deen, no Holy Terror. Και όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, το μεγαλείο παρέμεινε στις τάξεις των πιο ψαγμένων του είδους, ασχέτως αν αφορά πολύ παραπάνω κόσμο από ότι μαρτυρά το εκτόπισμα του ονόματός τους. Κάντε την καλή, σας το υπόσχομαι ότι αξίζει τον κόπο.


Όνομα: Keith Deen
Συγκροτήματα: Holy Terror
Ημερομηνίες Γέννησης / Θανάτου: 26/5/1956 – 14/12/2012
Cause of Death: Καρκίνος

Ξεκίνησε σαν μια μίξη Bon Scott και Roger Daltrey από τα πολύ αγαπητά του 70s αλλά μετά από αρκετό ψήσιμο από τον Kurt Colfelt μπήκε στους Holy Terror όπου μεγαλούργησε με την ιδιαίτερη χροιά του (έχει κάτι από Oliva). Αγαπημένος του vocalist ήταν ο (υπερτεράστιος) Mel Blanc, πολλές από τις καρτούν φωνές του μπορούσε να μιμηθεί άψογα, όπως και πολλών προσωπικοτήτων μιας και ήταν εξαιρετικός μίμος. Αυτό σίγουρα τον βοήθησε στο να έχει την άνεση να τραγουδάει σαν χαρντκοράς πάνκης, σαν επικομέταλλος, σαν τσιτωμένος θράσερ, ερμηνεύοντας τις φοβερές μελωδίες των κομματιών (δικές του όλες). Επίσης φρονώ ότι ήταν και εξαιρετικός στιχουργός. Η αποχώρησή του από την μπάντα (μετά και την γέννηση της κόρης του) σήμανε και το τέλος της, καθώς κατά τον Colfelt, «αυτό που έκανε τους Holy Terror τόσο original ήταν τα φωνητικά του Keith»

Remember the Fallen: Chuck Schuldiner

English version

Το κάτωθι κείμενο γράφτηκε για το Metal Hammer #344, Αύγουστος 2013 (*), το οποίο ήταν αφιερωμένο στους μουσικούς που πέρασαν στην άλλη πλευρά. Ένας από τους σημαντικότερους υπήρξε ο Chuck Schuldiner για τον οποίο είχα την τιμή να γράψω. Διατηρούνται οι επικεφαλίδες του πρωτότυπου.

1. Life:

Το 1984 οι Mantas του “Evil Chuck”Schuldiner, μετονομάζονται σε Death, όνομα που την εποχή εκείνη είναι ιδανικό για να τους κάνει επίκεντρο του underground στο θέμα death metal, έναν όρο που μέχρι σήμερα τσακώνονται για το ποιος ευθύνεται για την καθιέρωσή του. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε όπως το ξέρουμε σήμερα. Υπάρχουν οι Venom, οι Hellhammer/Celtic Frost, οι Bathory και υπάρχουν οι ακραίοι στο thrash metal, οι Slayer, οι Exodus, οι Kreator και φυσικά οι Possessed. Και οι Death. Πλέον, όταν μιλάνε για death metal, πάντα θα αναφέρονται πρώτοι οι Death: όνομα και πράγμα. Ήταν σαφέστατα πολύ πιο ακραίοι από τους υπόλοιπους μουσικά και τα φωνητικά τους ειδικά είναι θέμα αλλά επίσης έχουν τεράστια παρουσία στο underground, λόγω των πολλών demo και της ιδιαίτερα δραστήριας παρουσίας του Chuck στο tape-trading κύκλωμα.

Στα 16 του, σχηματίζει τους Mantas μαζί με τους Kam Lee (ένας πάνκης ντράμερ με ταλέντο στην ζωγραφική) και τον Rick Rozz (Frederick DeLillo), με το όνομα να βγαίνει αβίαστα κατά τη διάρκεια ακροάσεως Venom, για να αλλάξει ένα χρόνο αργότερα στο ιστορικό Death. Στόχος η δημιουργία της πιο ακραίας μπάντας, μουσικά, στιχουργικά, εικαστικά. Αποτέλεσμα, η κυκλοφορία θεμελιωδών δίσκων του είδους, με το “Leprosy” του 1988 να ορίζει ηχητικά την νέα σκηνή. Η ιστορία της μπάντας ήταν ανέκαθεν δαιδαλώδης, κυρίως επειδή περνάει άπειρος κόσμος από τις τάξεις της και πολλές από τις αποχωρήσεις συνοδεύονταν από οχετό δηλώσεων και παραφιλολογίας. Απογοητευμένος, πολύ θυμωμένος αλλά και αποφασισμένος, ο Chuck δηλώνει ότι από εδώ και μπρος θα έρχονται μόνο session παίχτες, οι καλύτεροι δυνατοί να υπηρετήσουν το μουσικό του όραμα. Και πράγματι, οι δίσκοι που ακολούθησαν στην δεκαετία του ’90, είναι μνημεία παιξίματος, με τρομερά εύστοχες επιλογές συνεργατών. Πλέον δεν εκπροσωπούσε το death metal, από το 1993 και πέρα μόνο τα φωνητικά θύμιζαν την αφετηρία του. Και το όνομα. Μέχρι που άλλαξε και αυτό, παραχωρόντας την θέση των φωνητικών σε ένα καθαρό λαρύγγι, σχηματίζοντας τους Control Denied, την progressive metal μπάντα που έμελλε να είναι και το κύκνειο άσμα του.

2. Death:

Στα 32ά γενέθλιά του, 13 Μαΐου του 1999, μετά από μαγνητική που έκανε αφού είχε ενοχλήσεις στον αυχένα, διαπιστώθηκε όγκος στον εγκέφαλο. Από εκεί ξεκίνησε η οδύσσεια που περιλάμβανε επίπονες θεραπείες αλλά και οικονομικό μαρασμό, Η θεραπεία άφησε την οικογένειά του και τον ίδιο με τεράστια χρέη. Δυστυχώς ο όγκος επανεμφανίστηκε το 2001, εν μέσω των ηχογραφήσεων του δεύτερου δίσκου των Control Denied. Η ασφαλιστική εταιρεία αρνήθηκε να πληρώσει, «αφού ο καρκίνος προϋπήρχε» και ακολούθησε νέο κύμα βοήθειας από όλο τον κόσμο. Εις μάτην. Στις 13 Δεκεμβρίου ο Chuck παρέδωσε το πνεύμα, περνώντας στην αθανασία.

3. ...and other morbid tales:

Άπειρα πράγματα έχουν γραφτεί για τον χαρακτήρα του, ιδιαίτερα την περίοδο μέχρι και το Human. Εγωμανής και ψώνιο, δικτάτορας, φραγκοφονιάς και άλλα τέτοια όμορφα. Στο underground υπήρχε μεγάλη κλίκα που της άρεσε να βγάζει φήμες για την σεξουαλικότητα του Chuck, ότι είναι υποκριτής που το έπαιζε σκληρός ενώ ήταν φλώρος και θα έβγαζε glam metal δίσκο το 1991(!). Εξού και “Support Music, Not Rumors” και “this is more than a record to me; this is a statement, this is revenge” στα notes του “Human”. Ο Chuck αντιλαμβανόμενος (ίσως και υπερήφανος) που η μπάντα του ήταν το πρώτο όνομα στην συνείδηση του κόσμου περί Death Metal, ένιωθε ότι ήταν υποχρέωσή του να το προστατέψει από το κακό όνομα που του έβγαζαν κάποιες μπάντες, που έδιναν τροφή στον υπόλοιπο κόσμο να μιλάνε για πειραγμένη μουσική και πειραγμένους μουσικούς και οπαδούς. Αυτό φυσικά αντιμετωπίστηκε κυρίως με χλεύη: Να δηλώνεις λάτρης των ζώων, λάτρης της ζωής, να σνομπάρεις τον σατανισμό ανοιχτά, μέχρι του σημείου να «διορθώνεις» το logo σου ώστε να μην περιέχει ανάποδο σταυρό; Και ήθελες να λέγεσαι και κεφαλή του death metal; Απαράδεκτο για πολύ κόσμο και αν αναλογιστούμε τις ηλικίες, το vibe της σκηνής κλπ, προφανώς ακούγονταν πολλά και άσχημα, ιδιαίτερα δε αφού πολλοί πρώην συνεργάτες του μιλούσαν με τα χειρότερα για τον ίδιο με μπροστάρηδες τους Massacre (η ομάδα του Leprosy μαζί με τον Kam Lee). Έτσι, καθόλου τυχαία, ο πολύς κόσμος είχε την εντύπωση ότι ακόμη και αν δεν ήταν απολύτως ακριβή αυτά, όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά. Η μοναδική φωτιά ήταν το ασυμβίβαστο του Chuck για το μουσικό του όραμα, το οποίο δεν συνέπιπτε με ντεθάδικα τρουΐλίκια. Εν τέλει, όλοι όσοι είχαν θέμα μαζί του, συμφιλιώθηκαν και όσοι δεν το έκαναν αισθάνονταν άσχημα για αυτό κατά παραδοχή τους. Όσοι τον γνώρισαν την εποχή που αυτά πια είχαν ξεθωριάσει από την συλλογική μνήμη (ποτέ δεν ήταν δυνατή η συγκεκριμένη), μιλούσαν για ένα θαυμάσιο, γλυκό άνθρωπο, ευφυή και ευφραδή, με την τρέλα για την μουσική και ειδικά το Μέταλ, απεριόριστη. Εικόνα που συνάδει απόλυτα με κάθε συνέντευξη του.

Moment of Glory

Οι Death και κατά συνέπεια ο Chuck, έχουν εφτά δισκάρες (συν μία των Control Denied). Ούτε αξιοπρεπείς, ούτε καν πολύ καλούς, μόνο δισκάρες, καθένας εκ των οποίων επηρέασε την μουσική (κάποιοι θεωρούνται και σημεία μηδέν για ολόκληρες σκηνές) και σημάδεψε μια γενιά ακροατών. Ούτε λόγος να προσδιορίσουμε κορυφή.Αν πούμε κάτι από την progressive/τεχνική εποχή, θα είμαστε ανιστόρητοι και άνιωθοι μαλάκες που τολμάμε να προσπεράσουμε αριστουργήματα, θεμέλια του death metal. Αν θέλουμε να δικαιώσουμε τον ψόφο των 80s έναντι των 90s, θα είμαστε κοσμάρες ΑΜΠΑΛΟΙ ή στην καλύτερη προβοκάτορες. Μόνο προσωπική επιλογή δικαιολογείται και αυτή είναι εξίσου κέρατο. Μιλώντας αυστηρά προσωπικά, η τριάδα “Human”, “Individual Thought Patterns” και “Symbolic” είναι το peak του Chuck Schuldiner. Αλλά το θέμα είναι το εξής: Τέτοιο flawless σερί είναι πραγματικά σπάνιο σε όλη την μουσική, πρόκειται πραγματικά περί τιτάνιου κατορθώματος. Αυτό είναι το magnum opus του Chuck κύριοι: Μια καριέρα που δεν έπεσε κάτω από το 9, γεμάτη δεκάρια και που άλλαξε την ροή των πραγμάτων, παραπάνω από μία φορές. Δείξτε μου άλλη μια τέτοια.

(*): To συγκεκριμένο τεύχος (#344, 08/2013) είναι πάρα πολύ καλό, όπως συνήθως συμβαίνει με τα αυγουστιάτικα αφιερώματα του Metal Hammer. Γεμάτο με μεγάλες και μικρές μορφές, τίγκα σε πληροφορίες και αποψάρες. Συστήνω ανεπιφύλακτα να το αποκτήσετε στέλνοντας ένα mail στο popi@hammer.gr

ΥΓ: Για ένα άλλο θαυμάσιο αφιέρωμα στον μεγάλο Chuck συστήνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε και το αφιέρωμα του Rock Hard Δεκεμβρίου 2006, από τον Κώστα Αλατά. Περιέχει στο τέλος πολλές ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες δηλώσεις για τον Chuck και τους Death.

V for Vic - Μεταλλοπατέρες & Flotsam and Jetsam 2014

V for Vic ονομαζόταν η στήλη μου στο Metal Hammer. Όταν παραιτήθηκα τον Απρίλιο του 2014 [edit: λόγω έλλειψης χρόνου] υπήρχαν κάποια θέματα τα οποία δούλευα αλλά τελικά δεν τελείωσα ποτέ. Πρόκειται για θέματα τα οποία κατά κύριο λόγο δεν με έπαιρνε ο χώρος (700 λέξεις όριο) και (όπως πάντα) όταν τέλειωνα ένα draft διαπίστωνα ότι θέλει πολύ κουτσούρεμα, μοντάζ, σκέψη, σβήσιμο, πέταμα, ξαναγράψιμο κλπ. Ένα από αυτά ήταν το ακόλουθο.

Αυτό ΘΑ ήταν η επόμενη στήλη μου. Τελικά δεν το τελείωσα ποτέ γιατί έθιγα πάνω από ένα πράγματα τα οποία με τσιγκλούσαν να γράψω κάτι παραπάνω και που η τελική φράση ("στο επόμενο...") δεν έπειθε κανέναν, πρωτίστως εμένα (όποιος θυμάται κάτι υποσχέσεις για κείμενα για τις λίστες της χρονιάς ή για το δεκάρι στις δισκοκριτικές θα εννοεί τι εννοώ).

Ο λόγος που το δημοσιεύω τώρα είναι γιατί είχα μόλις μια κουβέντα για το θέμα της στήλης. Και θέλω η αποψάρα μου αυτή να υπάρχει διαθέσιμη, τι την έγραφα και βασανιζόμουν τσάμπα, έτσι δεν είναι; Ποιος ξέρει; Μπορεί και να μου ανοίξει η όρεξη καποια στιγμή να προχωρήσω και παρακάτω.

Disgrace: No Place for “No Place for Disgrace 2014”

Θέλω να πιστεύω ότι είμαι ελεύθερος από δογματισμούς στην μουσική. Θεωρώ ότι ένα από τα πιο ασφυκτικά προβλήματα που είχε η metal κοινότητα παγκοσμίως και ιδιαιτέρως στην Ελλάδα ήταν η κλειστομυαλιά και το οχύρωμα των διαφόρων υποειδών σε στρατόπεδα με κατά φαντασίαν εχθρούς δεξιά και αριστερά (συχνά και ολάκερη η κενωνία) και αρχιστράτηγους λογιών-λογιών μεταλλοπατέρες. Αυτούς που έχουν πιάσει το νόημα, «την έζησαν την εποχή», τους αληθινούς, τους ψαγμένους, τους ξεχωριστούς (φυσικά). Οι πιο οικείοι είναι οι επικοί μεταλλοπατέρες που μόνοι αυτοί έχουν δει το φως το αληθινό του Πραγματικού Μέταλ και κοιτούν περιφρονητικά τις μάζες που δεν χαμπαριάζουν από Manilla Road, Omen, Tytan και Secret of Steel («μείνετε στους Metallica και τους Ιron Maiden πρόβατα!). Αλλά o μεταλλοπατερισμός δεν γνωρίζει ιδίωμα.

Το ίδιο κομπλεξικός μεταλλοπατέρας μπορεί να είναι και ο ντεθάς που σνομπάρει τα ύστερα Death ας πούμε ή θεωρεί ότι η αλήθεια είναι στα demo, άντε και τον πρώτο δίσκο κάθε μπάντας, πριν πάρει την κατηφόρα. Μεταλλοπατέρας είναι και ο θρασάς που θάβει συλλήβδην όλο το νέο ρεύμα γιατί τα πιτσιρίκια πιθηκίζουν, δεν έχουν ιδέα, είναι ποζέρια του τζην σωλήνα, είναι αμανικοραφτάκηδες, γενικώς δεν νιώθουν όπως νιώθαμε εμείς, παλιά, τότε. Μεταλλοπατέρας είναι όμως και αυτός ο οποίος δογματίζει για το ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΛ και τι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ (με πολύ φλου κριτήρια αν τον πιέσεις να στα πει).

Ο Μεταλλοπατέρας φυσικά δεν είναι δεδομένο ότι θα είναι για πάντα Μεταλλοπατέρας. Πολλοί από αυτούς το γυρνάνε σε κάτι άλλο. Γίνονται συλλέκτες και μαζεύουν obscure σκουπιδαριό σε τρελές τιμές, βαφτιζοντας χρυσάφι τα σκατά και σιγά-σιγά πάνε τόσο πίσω στο χρόνο για θαμμένα «διαμάντια» που στο τέλος ακούνε heavy rock, ψυχεδέλειες και prog rock των 70ς, τα οποία είτε βαφτίζουν “proto-metal”, είτε απλά αλλάζουν τα ρούχα τους και γίνονται ειδήμονες σε κάτι άλλο (μιας και στο μέταλ μαζεύτηκαν πολλοί). Παραμένουν πάντοτε Μουσικοπατέρες. Αυτοί που ξέρουν καλύτερα από σένα.

Λοιπόν, μεγάλωσα στην δεκαετία του 80, όπου ο μεταλλοπατερισμός ήταν στην απόλυτη ακμή του και είχε τον απόλυτο εκφραστή του στο πρόσωπο του Χάρη «Warlord” Πρασούλα, που είχε χωρίσει με τάφρο το σωστό, αντρίκειο, λευκό χέβυ μέταλ και από την άλλη το μπάσταρδο μέταλ. «Μπασταρδεμένο» με το πανκ (το thrash ντε), την μουσική των μαύρων (Anthrax, Faith No More, Living Colour, αίσχος, αίσχος!), που φόραγε και βερμούδες, άκουσον, άκουσον. Ήταν η εποχή που αν ήσουν πιτσιρίκος και κυκλοφορούσες με μπλούζα metal μπάντας, ήταν πάρα πολύ πιθανό στο Μοναστηράκι ή στο Rock City να πρέπει να παίξεις Τrivial Pursuit με το ζόρι. Έπρεπε να ακούς τα σωστά πράγματα και αν τα άκουγες να ΞΕΡΕΙΣ. Όχι μόνο τίτλους και ονόματα καλλιτεχνών, όχι, υπήρχαν και πιο σχίστες μεταλλοπατέρες: Οπαδός Queensryche και δεν ξέρεις πόσες γωνίες σχηματίζει το Tri-Ryche; Ε, τι παριστάνεις ρε τσουτσέκι; Κάπως έτσι. Αν απαντούσες σωστά, η βάση-τυράκι ήταν να φύγεις με την μπλούζα σου ή έστω την αξιοπρέπεια σου άθικτη.

Ένιωσα περίεργα λοιπόν, όταν ο Τάσος μου την έλεγε για δογματισμό όταν εξέφρασα τις (πολλές) αντιρρήσεις μου για το “No Place for Disgrace 2014” των Flotsam and Jetsam. Τους άκουσα το 1986, τους λάτρεψα από το 1986 (μπράβο ρε μεταλλοπατέρα, ΤΑ ΕΖΗΣΕΣ) και το Doomsday for the Deceiver είναι ο τρίτος αγαπημένος μου δίσκος μουσικής ever, παρόλο που έχω την ίδια δυσκολία με τον καθένα να αποφασίσω ποιος από τους δύο πρώτους δίσκους της μπάντας είναι ο καλύτερός τους. Τέτοια κλάση δίσκων λέμε, αφρόκρεμα. Και διόλου τυχαία, ο δίσκος φιγουράρει σε τοπ προτιμήσεις σεβάσμιων μορφών, συμπεριλαμβανομένων των Παλαιολόγου, Σακελλαρίου, Γιοβανίτη και ποιος ξέρει ποιου άλλου. Καταλάβατε; Αριστούργημα του metal – από τα ΛΙΓΑ.

Και τώρα ξαναηχογραφημένο. Με μοντέρνο ήχο (αυτόν τον καρμπόν νεοθράς ήχο που έχουν όλοι), με τον Eric AK να τραγουδάει «συγκρατημένα» και «ψύχραιμα», όταν μιλάμε για καπετάν τσιρίδα στα νιάτα του με πολλά από τα κρεσέντο του να είναι το highlight της σύνθεσης, και το τέμπο να έχει πέσει πολύ αισθητά σε πολλές συνθέσεις. Ο δίσκος δεν είναι για 8, είναι για 5 στην καλύτερη, λόγω της ποιότητας των συνθέσεων. Κακός δίσκος δεν είναι. Απλά είναι κατώτερος από κάθε άποψη από την original ηχογράφηση. Πρόκειται για μια κυκλοφορία παντελώς αχρείαστη, μια κυκλοφορία που οι ίδιοι οι Flotsam δεν θα κυκλοφορούσαν ποτέ, αν μπορούσαν μόνο να επανακυκλοφορήσουν κανονικά το No Place for Disgrace, όπως ακριβώς έκαναν στο Doomsday for the Deceiver, που ευτυχώς γλύτωσε την ατίμωση. Αυτό το πράγμα δεν το λες «καλό» (6). Κακό στραβό κι ανάποδο είναι και σκατά και στο εξώφυλλό του. ΜΗΔΕΝ ΚΑΙ ΚΩΛΟΔΑΧΤΥΛΟ Ο ΒΑΘΜΟΣ.

Οπότε και επανερχόμαστε στο αρχικό θέμα. Προφανώς η αντίρρησή μου αφορά πρωτίστως την ύπαρξη της κυκλοφορίας εν γένει. Σαν μουσική κυκλοφορία δεν είναι κακή καθόλου. Δεν ξέρω πόσο καλή, μιας και το είναι μου έχει εμποτιστεί με το αυθεντικό αριστούργημα, ιδέα δεν έχω πώς θα φανεί αυτή η έκδοση σε ένα παρθένο αυτί. Αλλά το ζητούμενο εδώ είναι ο δογματισμός μου, όπως μου έλεγε και ο Τάσος. Του έλεγα δεν μπορώ να ακούω νέα παιδιά να μου λένε ότι προτιμάνε το “Let there Be Blood” από τo “Bonded by Blood”. Είναι Λάθος κάτι τέτοιο. O Dukes και το φλατ Παντέρα γκάρισμά του να εκτιμώνται παραπάνω από τον Paul φάκιν Baloff! Μα θέλω να τους σκίσω το μπλουζάκι τώρα!

Μεταλλοπατέρας κι εγώ γαμώτο; Ίσως και όχι (τελείως...).

Στο επόμενο (σημ. υπευθ. ύλης:χαχαχαχα), κάνω κωλοτούμπα και δηλώνω την λατρεία μου στο Still Cyco After All These Years, κοιτάω άλλες επανηχογραφήσεις και καταλήγω κάπου. Ελπίζω.

Tankard - Σε μια (πολύ μεγάλη) ανάσα

Στις 1 Οκτωβρίου του 2012 έλαβα το παρακάτω μήνυμα από έναν καλό και πολύ αγαπητό φίλο:

αλόχα! θέλω τη βοήθειά σου. α) τι ακούει από tankard κάποιος που δεν έχει ακούσει τίποτα από tankard?

Χωρίς να το σκεφτώ άρχισα να γράφω. Τελικά έγραφα για λίγο παραπάνω ώρα από ότι υπολόγιζα... Ακολουθεί η απάντηση αυτούσια, προσθέτοντας μόνο κάποια link σε youtube για άμεση ακρόαση και τα εξώφυλλα (αγαπάμε απελπιστικά πολύ τον Sebastian Kruger).

--------------------------------------------

α) Δυσκολάκι μιας και έχουν πολύ εκτεταμένη δισκογραφία. Τα κλασσικά τους θεωρούνται (με χρονολογική σειρά):

1. Ζombie Attack - το ντεμπούτο, χεβυμεταλλικό θρας με μέτρια παραγωγή αλλά πολύ όρεξη και καλτιλίκι. Εδώ είναι η σημαία τους (Empty) Tankard. Προτείνεται για καφροθρασάδες που τους ελκύει και το πρωτόλειο. Δεν θα το πρότεινα για αρχή.

2. Chemical Invasion - Τhe Morning After: Σαφώς πιο βελτιωμένοι, γερμανικό speed/thrash με σφήνες hc/punk, βρίσκουν τον ήχο τους. Πολλά πιασάρικα θρας κομμάτια, γενικώς δουλεύουν τα ρεφρέν τους να έχουν hooks. Προτείνονται αλλά κυρίως σε θρασάδες με έφεση στην Γερμανία. Τοπ στιγμές: Total Addiction, Traitor, Chemical Invasion (το ομώνυμο - κόμματος), Commandments, The Morning After, Shit-Faced. Πολύ καλή περίπτωση θα ήταν να κατέβαζες το Hair of the Dog, μπεστ οφ μέχρι εκείνη την στιγμή (+ το Alien EP, το οποίο έχει το ομώνυμο κλάσικ) το οποίο είναι αυτό που πρέπει και καλή εισαγωγή στην "κλασσική εποχή.

3. The Meaning of Life: Ο πιο επιτυχημένος δίσκος τους. Οpen All Night, το ομώνυμο, Space Beer, Beermuda. Καλός δίσκος, λίιιγο πιο τεχνικός από τα προηγούμενα σε κάποια κομμάτια. Νομίζω ότι τα δύο προηγούμενα είναι συνολικά καλύτερα (και σαφώς έχουν μεγαλύτερη πέραση στην συνείδηση του μέσου θρασά) αλλά αυτός είναι ο πρώτος studio δίσκος που άκουσα της μπάντας και του έχω αδυναμία.

Fat, Ugly and Live: Το live που βγήκε μετά το Meaning of Life. Είναι ένα πολύ καλό λάιβ και περιέχει και όλες τις μεγάλες στιγμές τους μέχρι τότε σε πολύ καλές εκτελέσεις. Αξίζει.

4. Τα περίεργα 90s... Χωρίς να είναι κακό, προσπερνάς τα Stone Cold Sober (εκτός από το καραέπος Freibier) και Two-Faced για άμα σου κάνουν κούκου. To Stone Cold Sober είναι καλό γενικά πάντως. Two Faced είναι ο τελευταίος δίσκος με τον Αxel Katzmann στην κιθάρα, το παράτησε λόγω αρθρίτιδας. Επίσης φεύγει και ο μηχανάκιας ντράμερ. Το επόμενο, The Tankard, βρίσκει την μπάντα να ψάχνει πατήματα. Ενδιαφέρον δίσκος και με αναπάντεχο στυλ σε κάποιες συνθέσεις αλλά δεν έχω κάτι παραπάνω να πω, δεν τον θυμάμαι καλά τον δίσκο. Δεν έχει αφήσει καμιά σπουδαία κληρονομιά στους Tankardάκηδες.

To αυθεντικό εξώφυλλο

Το εξώφυλλο της επανέκδοσης

5. Disco Destroyer. Μικρό μπάτζετ, μεγάλη όρεξη. Τέλος εποχής και για τον ελληνάρα Andy Bulgaropoulos, τελευταίος δίσκος που παίζει και κλείνει ένα κεφάλαιο μιας και μετά έρχεται νέος κιθαρίστας που δίνει μια άλλη γεύση στις συνθέσεις. Ο δίσκος είναι μεγάλη μου αδυναμία, με πολύ πανκ επιρροές (μπυροχαρούμενο πανκ), τσεκάρεις U.R.B. (τεράστια αδυναμία μου), το Away! (το αυτό) και το ομώνυμο για καλτιλίκι (κλείνει τον δίσκο). Πολύ ευδιαθεσία ως συνήθως, μόνο που υπάρχει και μια αίσθηση "δεν μας ακούει κανείς, στα παπάρια μας, κάνουμε τώρα πιο χαλαρά αυτό που θέλουμε". Πολλά χουκς, τα κομμάτια θα τα θυμάσαι. Δεν είναι θεΐλες αλλά είναι πολύ ευχάριστα και ακόμα πιο πολύ αν τους έχεις μια συμπάθεια.

6. Kings of Beer: Μέσα στα 3 αγαπημένα μου. Ο νέος κιθαρίστας φέρνει και έμπνευση και πολύ πιο θρασορίφς από το συνηθισμένο τους. Πολλές κομματάρες και με στιβαρό ήχο (μπορούσε και λίγο καλύτερα αλλά είναι επιτέλους παχύς ο ήχος). Θα σου πρότεινα να είναι από τα πρώτα ακούσματα αυτός. Flirtin with Desaster, Kings of Beer (Manowar χέβυ μέταλ, με Tankard στίχους και χορωδίες επικών Bathory), I'm So Sorry, Hell Bent for Jesus, Mirror, Mirror, Land of the Free, όλα γαμάνε. Παραδόξως (κατά την γνώμη μου) είναι πολύ παραγκωνισμένος αλλά Century Media τους είχε στο υπερκλάσιμο και δεν έμαθε και κανείς ότι βγάζανε δίσκους ακόμα.

7. B-Day. Τους τσιμπάει η AFM Records και τους δίνει πιο καλό μπάτζετ (μετά από χρόνια έχουν πάλι Kruger εξώφυλλο, καλύτερη παραγωγή και σπρώξιμο). Πολύ καλός δίσκος και το Rectifier είναι έπος. Το βρίσκω κατώτερο από το Kings of Beer αλλά είμαι μάλλον μειοψηφία.

8. Beast of Bourbon. Από τα πολύ καλά τους κατά γενική ομολογία. Die With a Beer in your hand, Under Friendly Fire είναι τα λεφτά αλλά όλα τα κομμάτια κυμαίνονται σε πιασάρικα θρασοπλαίσια. Χαίρει εκτίμησης.

9. Τhe Beauty and the Beer. Κλείνει το σερί κατά την γνώμη μου καλών δίσκων που ξεκινά στο Disco Destroyer. Πολύ καλός. We Still Drink the Old Ways, το ομώνυμο, Ιce-olation, Frankfurt, μια χαρούλα.

Backprint από την μπλούζα του Beauty and the Beer

Σημειωτέον, αυτό που έχω παρατηρήσει προσωπικά είναι ότι διαφέρουν πολύ οι αγαπημένοι δίσκοι αυτής της εποχής από άτομο σε άτομο. Ο λόγος νομίζω είναι ότι ο περισσότερος κόσμος overwhelmed από την μεγάλη δισκογραφία, τσιμπάει έναν από όλους στην τύχη ή επειδή αυτό του έτυχε μπροστά του και κολλάει με εκείνον. Δείγμα ότι γενικώς κρατάνε τον πήχη ψηλά στην ποιότητα. Σπαστικό για μένα γιατί δεν είναι εύκολο να σου πω κάτι πέρα από τις δικές μου προσωπικές αδυναμίες. Για αυτό και σου αραδιάζω τραγούδια, ως κάτι πιο απτό.

10. Thirst και Vol(l)ume 14. Δεν είναι κακά. Δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Εγώ κάπου εδώ είχα αρχίσει να βαριέμαι. Δεν τα πολυάκουσα και ίσως τα αδικώ αλλά με τις πρώτες ακροάσεις δεν με έψησαν.

11. Α Girl Called Cerveza. Αυτό έχει 4 κομματάρες: To ομώνυμο, Son of a Fridge (με Running Wild ριφάρα), Τhe Metal Lady Boy με Doro γκεστ τρισάθλιων στίχων. Κακό αργό κουπλέ αλλά μετά απογειώνεται, ειδικά στο γαμάτο ρεφρέν, Running on Fumes (σπιντ/θρας έπος) και Rapid Fire. 4 κομματάρες είναι καλή συγκομιδή. Τα υπόλοιπα είναι ΟΚ, κλάσικ Τάνκαρντ αλλά θα σου κάνουν κούκου μόνο αν δεν έχεις περάσει από όλα τα προηγούμενα.

Συνοψίζω: Chemical Invasion, The Morning After + The Meaning of Life από πρώτη εποχή. Ή το Hair of the Dog για πιο παλέψιμη εκκίνηση.

Disco Destroyer- Kings of Beer-Beast of Bourbon-Beauty and the Beer, A Girl Called Cerveza, με δική μου προτροπή στο Kings of Beer για τα μετέπειτα.

Σόρι για το τεράστιο χάσιμο, είναι μεγάλη η δισκογραφία όπως καταλαβαίνεις και δεν υπάρχει μεγάλη απόκλιση στην ποιότητα για να πεις ότι ξεχωρίζουν κάποια εύκολα.

Σημειωτέον επίσης: Δεν νομίζω ότι κάποιος εκτός από οπαδό θα έβαζε δεκάρι σε Tankard δίσκο. Τα Chemical Invasion, Morning After και Kings of Beer είναι που παίρνουν 9άρι από μένα με το "αντικειμενικό" καπέλο του δημοσιογράφου και καλά. 8,5άρι σε Meaning of Life, Disco Destroyer, Βeauty and the Beer,8άρι στα υπόλοιπα που προτείνω, φιλικά προσκείμενο (δηλαδή παίζουν και φίλερς αλλά γουστάρουμε ρε αδερφέ.
Ουφ!

Tankard - A Girl Called Cerveza

(Nuclear Blast)

Αυτή η μικρή κριτική για το "A Girl Called Cerveza" είχε γραφτεί για το Metal Hammer Ιουλίου 2012 (αν δεν κάνω λάθος). Δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, δεν είμαι σίγουρος γιατί, κάπου χάθηκε μεταξύ Αθήνας και Ηρακλείου. Με μια μικρή καθυστέρηση δύο μόλις ετών και ενώ οι Tankard κυκλοφορούν ήδη τον διάδοχό του με τον τίτλο "R.I.B." (Rest in Beer), επιτέλους βλέπει το φως της δημοσιότητας με κάτι μικροπροσθήκες γιατί OCD, γιατί Tankard, γιατί έτσι.

Tα links οδηγούν στο αντίστοιχο κομμάτι στο youtube.

Από τα καλά. Αξίζει.

Πρώτα θα σκάσει το συκώτι τους και μετά θα σταματήσουν να βγάζουν thrash. Το A Girl Called Cerveza είναι ο δέκατος πέμπτος δίσκος των Tankard, χώρια τα (πολύ καλά) συμπράγκαλα. Και είναι καλός έως και πολύ καλός για τον οπαδό. Ο βαθμός είναι για τους αυστηρούς, για τους οπαδούς +1.

Επιπέδου Beast of Bourbon κατάσταση. Εκείνο είχε το καραέπος Die with a Beer in Your Hand και το Under Friendly Fire. Εδώ έχει το Running on Fumes (όταν ξεμένεις από μπύρα), το ομώνυμο και το Son of a Fridge (μεγάλος τίτλος), που έχει εμβόλιμα Running Wild ριφ (να ακούει ο Rolf σήμερα). Αν αναφέρω και το Rapid Fire που ανοίγει τον δίσκο, νομίζω έχω καλύψει το ψωμί της υπόθεσης.

Τα υπόλοιπα κομμάτια είναι κλάσικ Tankard της Gutjahr εποχής (2001 και πέρα), καλοπαιγμένα και με ωραία σημεία, αλλά συνηθισμένα για την δισκογραφία τους. Κακά δεν είναι σίγουρα και οι πρωτάρηδες θα την βρουν μια χαρά. Η παραγωγή αναδεικνύει τα hooks στα ρεφρέν, που παραμένουν πάντα δυνατό χαρτί της μπάντας. Ειδική αναφορά αξίζουν, όπως σε κάθε δίσκο Tankard, οι στίχοι. Γερμανικός ρεμαλο-οτινανισμός, πατέντα τους και αυτή. Περίπου σωστά αγγλικά, γερμανικό χιούμορ που ακροβατεί μεταξύ του ευχάριστου χαβαλέ και του αξιολάτρευτα τρισάθλιου. Ιδανικό παράδειγμα το The Metal Lady Boy, ένα "love song" όπου κάνει guest η Doro Pesch, υποδυόμενη ένα metal τραβεστί, σε ένα ντουέτο με τον Gerre ("don't mind my gender, she said to me"). Ρεφρενάρα και ριφφάρα για πολλά λεφτά παρεμπιπτόντως.

Οι οπαδοί ορμάτε. Οι υπόλοιποι δώστε βάση στα κομμάτια που αναφέρθηκαν και κάντε τα κουμάντα σας. (7)

--------------

Addendum:

2 χρόνια μετά και έχω να πω ότι αυτός είναι ένας από τους καλύτερους Tankard δίσκους της Gutjahr εποχής (με κορυφή το εκπληκτικό "Kings of Beer"), τα προαναφερθέντα κομμάτια παραμένουν πάντοτε απολαυστικά και δεν χάνουν την αξία τους από το πολύ replay (παίζει συχνά, δεν το λέω έτσι απλά). Για την ιστορία, στο ομώνυμο κομμάτι το ριφ του ρεφρέν έχει γραφτεί από τον Andy Bulgaropoulos, το πατριωτάκι που ήταν ο κιθαρίστας τους μέχρι και το Disco Destroyer (άλλος ένας απαραίτητος δίσκος για τον οπαδό). Το εξώφυλλο του δίσκου είναι φιλοτεχνημένο από τον Patrick Strogulski, μαθητή του Sebastian Kruger, του τύπου δηλαδή που έχει κάνει όλα τα κλάσσικά τους εξώφυλλα στο παρελθόν. Το ίδιο το εξώφυλλο παραπέμπει στην φιγούρα που συναντάμε πρώτη φορά στο Kings of Beer, έπειτα στο B-Day, μετά στο Thirst και το Open all Night - Reloaded DVD. O Gerre σχολίασε "maybe it's his sister". Τέλος, "Cerveza" είναι η μπύρα στα Ισπανικά. E, φυσικά.

Accept vs. Saxon

Το ακόλουθο κείμενο ήταν ένα ποστ που έκανα στο φόρουμ του rocking.gr, σε ένα θέμα που είχε τίτλο Saxon vs. Accept. Ντερμπάρα.

Τιτάνες του χέβυ μέταλ αμφότεροι. Επίσης, μέχρι σήμερα, δύο μπάντες που παραδίδουν μαθήματα, αφήνουν παρακαταθήκη, ευχή και κατάρα σε κάθε μπάντα που παίζει χέβυ μέταλ, τι εστί χέβυ μέταλ λάιβ. Ειλικρινά, και οι δύο μπάντες με έχουν κάνει να νιώσω ξανά και ανόθευτα πιτσιρίκος που το χέβυ μέταλ ορίζει το συγκλονιστικά awesome.

Ειδικά οι Saxon το έκαναν αυτό ενώ βρισκόμουν σε κατάσταση αλοιφής, με πυρετό της εξάντλησης από ολοήμερο φεστιβάλ και έψαχνα γωνιά να πεθάνω ήσυχα. Με κάνανε ΚΑΛΑ όσο παίζανε, σηκωμένα χέρια, ερ γκιτάρ και τραγούδι στίχων, κοπάνημα, αποθέωση, ΠΟΣΟ ΓΑΜΑΤΕ. Μετά έσβησα σε ένα πίσω κάθισμα και κάπως βρέθηκα στην πόλη που έμενα. Αντίστοιχη μαρτυρία έχει ένας υπερσεβάσμιος φίλος με μακροσκελέστατο κατάλογο μέταλ ονομάτων που έχει δει στην σκηνή. Είναι σίγουρος πως οι Saxon είναι στο top 5, τους έχει δει 4-5 φορές και δεν ήξερε ποια ήταν η καλύτερη.

Και οι Accept το ίδιο, άκουσα ζωντανά (το 2005!) τα ριφς που υπάρχουν στο μυαλό από παιδική ηλικία και πολλά από αυτά βγήκαν στην επιφάνεια, ανοίξανε όλες τις κάνουλες του εγκεφάλου με ενδορφίνες και δεν ξέρω γω τι άλλο ευφορικό βιοχημικό και ήμουν για πόσην ώρα μεταξύ χέβυ μέταλ πορώσεως και ανατριχίλας με εκλάμψεις παιδικής ηλικίας. Στα Son of a Bitch και Princess of the Dawn ένιωθα κανονικά κόμπο στο λαιμό, δεν το πίστευα ο ίδιος ότι έχω συγκινηθεί τόσο σε χέβυ μέταλ λάιβ. Ο ίδιος υπερσεβάσμιος φίλος που μου έλεγε για Saxon, του είπα τότε "και οι Accept;". "E, και οι Accept τα ίδια, τι να πεις, αυτοί οι δύο είναι...". Τι είναι; Ακόμα και σήμερα, καλύτεροι στο σανίδι από ότι στον δίσκο. Ρισπέκτ.

Ρεζουμέ: Ποτέ, μα ποτέ μην κάνετε το λάθος να πείτε, "σιγά μην πάω να δω τους γέρους". Ένα λάιβ από αυτούς τους δύο σε κεντράρει, θες-δε-θες. Έχεις ένα στάνταρ για όλους τους άλλους.

Τι να ψηφίσω τώρα; Σωστή και λάθος απάντηση δεν υπάρχει, μιλάμε για μπαντάρες με εκατό κιλά γαλόνια έκαστη. Νομίζω οι Accept ακαδημαϊκά διεκδικούν μεγαλύτερο βάρος, η επιρροή τους είναι πιο σημαντική στις εξελίξεις των πραγμάτων αλλά μέχρι εκεί. Στις λεπτομέρειες είναι αμφίρροπα τα πράγματα. Ολοκληρωμένο δίσκο νομίζω προτιμώ Saxon. Κομμάτια Accept. Κιθάρες, τύμπανα - Accept. Φωνή Saxon. On stage, με γαμάνε ανάποδα και οι δύο.

Η απάντηση πάντως δίνεται μόνο συναισθηματικά και χωρίς κάποια σοβαρή δικαιολογία.

Accept. Για τους κόμπους στο λαιμό.

Accept - Princess of the Dawn live in Japan 1985

Saxon - Cut Out the Disease

Όλη η αλήθεια.