Mια Λίστα, Μα Τι Λίστα!

Η ΛΙΣΤΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ.

Φτιαγμένη με τεράστιο μεράκι. Με μεγάλη προσοχή. Με υψηλή την αίσθηση του καθήκοντος. Δεν άφησα κυκλοφορία για κυκλοφορία (ε, σχεδόν) και δεν ησύχασα μέχρι να έχω αφομοιώσει κάθε δευτερόλεπτο μουσικής. Και φυσικά πέρασα ατέλειωτες νύχτες ακροάσεως για να διαπιστώσω πού πρέπει να πάει το καθετί στην κατάταξη. Ο κόσμος περιμένει να ενημερωθεί! Για όλα! Κάθε δευτερόλεπτο είπαμε!

Δηλαδή, νταξ, όχι ακριβώς και κάθε δευτερόλεπτο και δεν είναι ότι άκουσα και τα πάντα, βασικά μπορεί να παρέλειψα και μερικές σημαντικές κυκλοφορίες. Μπορεί. Και ΟΚ, δεν είναι ακριβώς αξιολογητική η σειρά, ίσως είναι λίγο στην τύχη.

Αλλά τουλάχιστον έβαλα το είναι μου στο να γράψω δυο λόγια, να μην τα πετάξω ξεροσφύρι και όχι μόνον αυτό, σαν τον Tolkien που δεν ησύχαζε ποτέ και συνεχώς επισκεπτόταν και ξαναεπισκεπτόταν τα κείμενά του για να τα τελειοποιήσει, έτσι και εγώ, έριχνα τα μερεμέτια στις λέξεις και τις προτάσεις μέχρι να λάμπουν από Ομορφιά και Νόημα.(*)

Συγκλονιστείτε.

(*): Περίπου. Βασικά την έγραψα σε ένα φόρουμ μια Παρασκευή στην δουλειά σε λίγα λεπτά μιας και σιγά-σιγά την κάνανε όλοι για διακοπές και ήταν χαλαρά. Και τώρα, την κάνω paste με μαεστρία, να μην χαθεί ούτε ένα κόμμα. Ε, εντάξει, πρόσθεσα κάτι λογάκια για κάθε δίσκο. Να φανούμε και λίγο σοβαροί. Για την ιστορία, τα κείμενα κάτω από κάθε δίσκο είναι φρέσκα, τα έγραψα μόλις και είναι φανερό ότι είχα όρεξη να μιλήσω για κάποια πράγματα περισσότερο. Στάζει επαγγελματισμό η φάση, I feel free.
Οι παρενθέσεις είναι από το πρωτότυπο ποστ.

Οδηγίες ανάγνωσης: Αυτοί μάλλον δεν είναι οι καλύτεροι δίσκοι της χρονιάς και αυτό γιατί δεν άκουσα τόσους πολλούς δίσκους. Αυτοί είναι 20 δίσκοι μέταλ που αξίζει να ακούσεις και το ξέρω γιατί τους άκουγα και είναι σίγουρα καλοί.

--------------------------- Η ΛΙΣΤΑ ------------------------------------------

Rigor Mortis - Slaves to the Grave
Το κύκνειο άσμα του Mike Scaccia και κατά συνέπεια των Rigor Mortis είναι όπως πρέπει ακριβώς. Με τρομερά τραγούδια στο μοναδικό τους thrash ύφος (αμίμητοι) που παραπέμπουν στο φανταστικό τους ντεμπούτο και έμπνευση. Ξεχωρίζει για την κιθαριστική δουλειά του Mike που είναι αναγνωρίσιμη από χιλιόμετρα, καθώς και πάρα πολύ εμπνευσμένη, είτε παίζει ριγκορμορτικές ριφάρες (αμίμητοι λέμε), είτε σολάρει θεσπέσια. Ειδική μνεία στο Poltergeist που ανοίγει τον δίσκο γιατί εκτός από καραέπος του thrash έχει και αυτή την αναπάντεχη αλλαγή στο τέλος με το σόλο να επιτελεί άθελά του και ένα αποχαιρετισμό του Mike. R.I.P. Οι θρασάδες κάντε τα κουμάντα σας, απολύτως απαραίτητο. Kαι οι υπόλοιποι, μην προσπεράσετε έτσι αδιάφορα...

Wolf - Devil Seed
Α, οι Wolf! Για αυτούς θα τα πούμε πολύ αναλυτικά στο blog γιατί θεωρώ ότι είναι το πιο υποτιμημένο heavy/power metal συγκρότημα της περασμένης δεκαετίας επειδή ακριβώς είναι το ΚΑΛΥΤΕΡΟ heavy/power metal συγκρότημα των τελευταίων 15 ετών με φανταστικές δισκάρες και κομματάρες παντού. Και επειδή έρχονται στις 8 Μαρτίου στην Αθήνα και ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ και θα ξενερώσω πολύ άσχημα αν δεν έχει κόσμο, θα προσπαθήσω να εξηγήσω πειστικά ΓΙΑΤΙ είναι τέτοια μπαντάρα.

Φέτος κυκλοφόρησαν το Devil Seed, με τον Simon Johansson των Memory Garden να φέρνει έναν αέρα ανανέωσης και να ξεκουνήσει λίγο την μπάντα που φαινόταν να κολλάει λίγο στο Legions of Bastards του 2011. Ποιοτικότατο, με ποικιλία στις συνθέσεις και κάποια κομμάτια κορυφές, όπως το Back from the Grave και το Killing Floor που τα θεωρώ συγκλονιστικά χέβυ μέταλ έπη (να τσεκάρουν όσοι γούσταραν Riot φέτος), το Dark Passenger που ξαφνιάζει για Wolf αλλά με λιώνει σε μια Dream Healer κατάσταση, το My Demon που αν το είχαν κυκλοφορήσει οι Priest θα χτυπάγανε πρωτιές φέτος άνετα, το River Everlost, Ι Am Pain και γενικώς ο δίσκος είναι θαυμάσιος, σύγχρονο heavy metal που δεν θα αλλάξει τον κόσμο αλλά είναι pretty fucking sweet. Δεν είναι η καλύτερη κυκλοφορία Wolf όπως έχω δει την άποψη να διατυπώνεται (αναζητήστε το Evil Star και το The Black Flame αλλά θα τα πούμε και πιο αναλυτικά) αλλά είναι πάρα πολύ καλό. Συγκεκριμένα το βάζω ανάμεσα από Ravenous και Black Wings.

Kenn Nardi - Dancing with the Past (η ψυχή των Anacrusis, διπλό, έχω ακούσει το πρώτο αλλά η ποιότητα είναι τόσο υψηλή που το βάζω από τώρα)
Όπως τα λέει η παρένθεση βασικά. Όποιος ξέρει τι εστί Anacrusis και του αρέσουν τα δύο τελευταία τους και ειδικά το αριστούργημα Screams and Whispers του 1993 οφείλει να τσεκάρει και μάλλον να εθιστεί. Πρόκειται για ένα τεράστιο όγκο δουλειάς, για να καταλάβετε μιλάμε για διάρκεια μεγαλύτερη από τα 2 Illusions των Guns, τουτέστιν υλικό για 4 δίσκους. Εγώ το έχω πάρει λάου-λάου πάντως, απολαμβάνω εδώ και καιρό τον πρώτο δίσκο πάρα πολύ και σε λίγο καιρό θα προχωρήσω στον δεύτερο. Για την ώρα τσεκάρετε στο bandcamp τα Fragile, Submerged και Straining the Frayed που αποτελούν τις δικές μου αδυναμίες από το πρώτο CD. Και το Dead Letters που είναι το αγαπημένο της γυναίκας μου μήνες πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος (τι γυναίκα έχω εγώ! :* ) Θα μπορούσε να είναι και ο δίσκος της χρονιάς αλλά για την ώρα το δίνω στους Rigor Mortis μιας και καλό θα ήταν να έχω ακούσει ολόκληρο τον δίσκο.

---------- αυτή μάλλον είναι η τριάδα (έγραφα στο φόρουμ. Τώρα είναι σίγουρα αυτή, it's official!)

Mekong Delta - In a Mirror Darkly
Εξαιρετικό progressive metal. EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ. Ακόμα και αν τους δοκίμασες παλαιότερα και δεν σου έκαναν ως περίεργοι και παράδοξοι, δοκίμασε αυτό.

Cannabis Corpse - From Wisdom to Baked
Το όνομά τους και η φάση που παρουσιάζουν σίγουρα αποτρέπει κόσμο να τους πάρει στα σοβαρά. Ας πρόσεχε αυτός ο κόσμος. Σοβαρότατη μπάντα με εξαιρετική δισκογραφία, τρου ολντ σκουλ χωρίς να σου βγάζει νεανικό πιθηκισμό στο ελάχιστο, εδώ για άλλη μια φορά παραδίδουν ΓΑΜΑΤΟ ΝΤΕΘ ΜΕΤΑΛ. Τραστ μι.

Dead Congregation - Promulgation of the Fall
Από τους καλύτερους ντεθ μέταλ δίσκους φέτος. Α-ΝΕ-ΤΑ. Έτσι νομίζω δηλαδή γιατί δεν άκουσα και πάρα πολλούς φέτος. Αλλά οι ντεθάδες παγκοσμίως συμφωνούν άρα καλά κάνω και τον θεωρώ και εγώ τέτοιο (επιστήμη λέμε).

Misery Index - The Killing Gods
Είχα χάσει για λίγο καιρό τα ίχνη τους και έπεσα τυχαία πάνω τους μια μέρα στην δουλειά. Μετά πέρασα όλη την ημέρα ακούγοντας και ξανακούγοντας τον δίσκο. Ρέει. Πολύ ωραία κομμάτια. Όλα θαυμάσια. Δεν έχω κάτι βαθυστόχαστο. Απλώς είναι δισκάρα.

Cannibal Corpse - Skeletal Domain
Το ίδιο ακριβώς μπορώ να πω και για τους CC, μόνο που έχει μια 80ίλα παραπάνω αυτό, που το λέω για καλό προφανώς.

Revocation - Deathless
Πάρα πολύ καλό μονδέρνο τεχνικό θρας/ντεθ (mid 90s και πέρα βάση ο ήχος) που μου άρεσε περισσότερο από τα προηγούμενά τους.

Skull Fist - Chasing the Dream
Οι φετινοί μου Striker. Ενώ οι Striker φέτος ήταν (απλώς) συμπαθέστατοι και χωρίς να με τραβάνε ιδιαιτέρως, οι Skull Fist ακούγονται φρέσκοι και συναρπαστικοί και πάνω από όλα απολαυστικοί. Άνετη είσοδος.

Οverkill - White Devil Armory
Εμ, ο παλιός είναι αλλιώς. Παρατεταμένη φόρμα σαν των Accept ακριβώς (και ίσως καλύτερη), με κομματάρες, με Blitz εγγύηση και γενικώς όποιος γουστάρει καλούς Overkill δεν παίζει να μην γούσταρε. Ή κάτι δεν κάνει σωστά.

Exodus - Blood In, Blood Out
Ο παλιός είναι αλλιώς, παρτ 2. Διάβασα πολλά σχόλια περί αδιάφορου δίσκου. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι εννοούν. Δεν είναι Tempo of the Damned, ίσως να μην είναι και Shovel Headed Killing Machine (δισκάρα παρά τα φωνητικά του) αλλά πραγματικά δεν απέχει πολύ. Ριφάρες, σολάρες, οι παίχτες δείχνουν το ανάστημά τους (δυσθεώρητο όταν μιλάμε για Holt, Hunting, Altus) και ο Souza απλά είναι πολύ καλύτερος του Dukes. Και επιτέλους, πριν τρελαθούμε τελείως, το Salt the Wound είναι το πιο αδιάφορο του δίσκου και το σόλο του Χάμετ παντελώς μάπα. Έτσι για να ξεχωρίζουν και ποιοι ασχολήθηκαν να ακούσουν τον δίσκο.

Doomocracy - The End is Written
Σας αρέσουν οι Solitude Aeturnus; Σας λείπουν; Εδώ είστε. Ορισμένες στιγμές τους λες και οριακά κλώνους αλλά πάλι πρέπει να ξεχωρίσουν και αυτοί που άκουσαν τον δίσκο από εκείνους που άκουσαν ΓΙΑ τον δίσκο μαζί με ένα youtube. Διότι υπάρχουν επιρροές και από αλλού σε αυτόν τον δίσκο, από τους γνωστούς άγνωστους εκλεκτούς: τζούρες από Memento Mori που δίνουν πολλά, από Candlemass (γίνεται αλλιώς;) και κυρίως στις λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά και εμπλουτίζουν το αποτέλεσμα που έχουν αφετηρία στο US Metal (όπως πρέπει!). Τα παιδιά, που τυχαίνει να γνωρίζω καλά καθότι συντοπίτες και φίλοι, ξέρουν πάρα πολύ καλά τι θέλουν να κάνουν και ξέρουν πάρα πολύ καλά να το πραγματοποιήσουν. Ο doom metal λαός ήδη τους έχει υποδεχτεί με ανοιχτές αγκάλες διότι πολύ απλά, γράφουν πολύ ωραία κομμάτια. Ξεχάστε ό,τι έγραψα και κρατήστε αυτό: έχουν πολύ καλά κομμάτια. Περιμένω στον επόμενο σιγά-σιγά να αναπτύξουν τον ήχο τους σε βαθμό να λες "α, μα Doomocracy βέβαια". Τότε θα μιλάμε για μεγάλα πράγματα.

Cloven Hoof - Resist or Serve (τα είπαμε και αλλού***)
*** περί Cloven Hoof. Οι παραδοσιακοί ακροατές και οπαδοί τους ξενέρωσαν πολύ με την προσθήκη "μονδέρνων" πραγμάτων στην μουσική της μπάντας. Φαντάζομαι κάποιοι δεν θα γουστάρουν η μπάντα να έχει για τραγουδιστή έναν νέο που έχει εμφανιστεί στο αγγλικό X-Factor, ριάλιτι, μπλιαχ. Παρ'όλα αυτά το άτομο έχει ΦΩΝΑΡΑ και ο δίσκος έχει ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ. Αυτά που είχα πει και αλλού, σε άλλο θρεντ του ίδιου φόρουμ είναι: "Λοιπόν, εγώ χτες ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑ την ζωή μου ακούγοντας το Call of the Dark Ones (με πιάνει γιατί έχει και ένα Orion θέμα...) και ο δίσκος κύλησε θαυμάσια με κάποια ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ μέρη και το γεγονός ότι είχε σε σημεία ΜΟΝΔΕΡΝΑ πράγματα από διάφορα είδη δεν αναιρεί στο ελάχιστο ότι συνολικά ο δίσκος είναι ένας καταπληκτικός μοντέρνος χέβυ μέταλ δίσκος και ο τυπάς που τραγουδάει και σολάρει δίνει ρέστα.

Μου βρωμάει φάση Casting the Stones, που είναι στα αγαπημένα μου Jag Panzer. Για μένα πάει λίστα."
Ε, ναι, πήγε λίστα.

Riot V - Unleash the Fire
Θαυμάσιος, παλιομοδίτικος, δεν-τους-κάνουν-πια-έτσι δίσκος. Ο παλιός είναι αλλιώς ακόμα και αν ο ορίτζιναλ παλιός δεν είναι πια μαζί τους. Για τον ακροατή του μονδέρνου μέταλ αυτό θα του ακούγεται δεινοσαυρικό. Ο ίδιος ακροατής όμως συχνά ακούει ρετρό οκάλτ πίπες "χέβυ" ροκ και κάνει τεμενάδες, οπότε καλά θα κάνει αυτός ο αχυράνθρωπος ακροατής συγκεκριμένα να ξεπεράσει την σφίχτερμαν φώκια με το βιονικό χέρι που κλάνει αστραπές (που είναι το πραγματικό του πρόβλημα) και να εντρυφήσει στο songwriting. Ή και όχι, χεστήκαμε. Κατά τα άλλα, εδώ έχουμε έναν δίσκο αναλογικά ΖΕΣΤΟ, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω. Έχει λίγο τυρί παραπάνω σε σημεία για τα γούστα μου αλλά έχει επίσης και κάποια από τα πιο συγκινητικά κομμάτια για φέτος. Σε όσους δεν ακούνε Riot χωρίς Reale και "ιεροσυλία" και τέτοιες πίπες, δεν έχω να πω κάτι. Καληνύχτα σας.

Mastodon - Once More 'Round the Sun
Λοιπόν, εδώ δεν θα επιμείνω. Για μένα ο καλύτερος δίσκος Mastodon είναι το The Hunter και μετά το Crack the Skye και αυτός είναι ο τρίτος καλύτερος δίσκος Mastodon. Αυτοί που ακούνε Mastodon αντιμετωπίζουν την άνω πρόταση όπως εγώ αντιμετωπίζω τον κάθε απίθανο που λέει το Load καλύτερο δίσκο των Metallica. Φυσικά εγώ έχω δίκιο, ενώ ο απίθανος λέει απίθανες πίπες αλλά άντε να πείσεις τον πρωτο-τριτοδισκάκια οπαδό Mastodon. Όπως και να έχει, αυτός είναι ένα πολύ καλός δίσκος και πολύ πρωτότυπος και μοναδικός με ωραία τραγούδια και να τον ακούσετε. Το βίντεο με τους κώλους ήταν μια μαλακία παρεμπιπτόντως. Το High Road όμως ήταν αριστούργημα.

Body Count - Manslaughter
Απολαυστικός, πανεύκολος δίσκος. Ρέει νεράκι, γελάς, κάνεις χάζι, γκαρίζεις FUCK A VEGAN (εξαιρετική διασκευή), ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ να το πούμε απλά-απλά, δεν θέλει και πολύ ανάλυση. Ο Ice-T είναι αυτός που είναι και προφανώς όποιος τον συμπαθεί θα το δει με καλό μάτι το δισκίον και όποιος τον αντιπαθεί θα βρει τον δίσκο μαλακία. Η κομπλεξάρα. Μην τoν ακούτε. Γαμάει.

Tankard - R.I.B. (7άρι με τρία-τέσσερα πολύ καλά κομμάτια και πολλά απλώς συμπαθητικά αλλά τους έχω μεγάλη αδυναμία)
Η παρένθεση στο αυθεντικό ποστ τα λέει όλα. Πάντα περιμένω μερικά καλά κομμάτια και αν τα βρω είμαι ευτυχής. Ε, εδώ βρήκα 3-4,τα καραγουστάρω, τα ακούω συχνά αλλά ο δίσκος συνολικά είναι μόνο για μένα και τους εξίσου βλαμμένους φίλους της μπάντας. Οι υπόλοιποι να περιμένετε να ποστάρω τα 3-4 κομμάτια να δείτε ότι έχω δίκιο.

Gamma Ray - Empire of the Undead
(τα ίδια με Tankard)

Αχ, πονεμένη ιστορία. Μετά το Majestic ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΕΓΩ βαρέθηκα. Μόνο που δεν έβρισκα και τα 3-4 κομμάτια που λέγαμε στους Tankard που μέχρι το Majestic τα έβρισκα. Και στο Majestic, και στο New World Order και (πολύ περισσότερο βέβαια) στα Powerplant και Somewhere Out in Space. Στα Land of the Free II (σιχαμένος τίτλος, μέγιστο ατόπημα), Το the Metal όχι μόνο δεν βρήκα τίποτα αλλά και αισθανόμουν μια βαρεμάρα ανάμικτη με οίκτο και απογοήτευση και άλλα τέτοια όμορφα. Λοιπόν, στο Empire of the Undead βρήκα τα 3-4 κομμάτια. Οποία συγκίνησις! Τέτοια μάλιστα που το βάζω στην λίστα. Κι ας είναι μέτριο συνολικά.

Unisonic - Light of Dawn
(τα ίδια με Gamma Ray)
To Exceptional είναι καταπληκτικό τραγούδι. Θαυμάσιο. Ο Kiske συγκινητικά τεράστιος στην φωνή και ερμηνεία. Ο δίσκος δεν μπορεί να συγκινήσει στον ίδιο βαθμό αλλά έχει πολύ όμορφες στιγμές που εδώ κι εκεί σου γαργαλάνε το καταχωνιασμένο "Keepers..." συναίσθημα οπότε και εσύ το παίζεις αφελής και το ρουφάς με νοσταλγία. Καλός δίσκος, καλύτερος από τον Gamma Ray, λίγο φλώρικος αλλά έτσι πάει με τον Kiske.

------ αυτά μάλλον είναι τα υπόλοιπα 17, ατάκτως ερριμμένα, αν ασχολιόμουν, θα έκανα τον κόπο να τα βάλω αξιολογικά αλλά δεν βαριέσαι!

Δεν έχω ακούσει Sanctuary (δυο κομμάτια, το ένα πολύ συμπαθητικό, μπορεί και να έμπαιναν αλλά προτιμώ να τον ακούσω όλο όταν καταλαγιάσει τελείως η σκόνη - η πρώτη εντύπωση πάντως ήταν εξάχορδοι Nevermore), At the Gates, Machine Head (καλό θα είναι αλλά βαριέμαι να ακούσω μία από τα ίδια), Slipknot (σιγά μην τον έβαζα), Exmortus, Slash, Midnight, Dawnbringer, Devin Townsend - Z2 (έχω μείνει πολύ πίσω με τον Devin...φταίει και αυτός όμως), Black Magic (ρετροαντιγραφή με αξιώσεις, μια αυτιά ήταν θετική) και πολλά ακόμα που σίγουρα με αφορούν και μου έχουν ξεφύγει. Το 2015 στα τέλη φαντάζομαι θα μπορώ να κάνω μια πιο σωική καταγραφή της χρονιάς.

Μεγαλύτερη παράλειψη από την λίστα: Freak Kitchen - Cooking with Pagans. Γιατί αν δεν γράψω εγώ δεν θα γράψει κανείς. Και αυτό είναι τραγικό, δεν ξέρω πότε θα κάτσουν να ασχοληθούν σοβαρά μαζί τους. Εν πάση περιπτώσει όταν έγραφα αυτές τις γραμμές δεν έχει έρθει στα χέρια μου ακόμα. Αλλά θα γαμάει στάνταρ. Γιατί IA.

Priest με απογοήτευσε πολύ ο Halford. Βαρετό. Άτονο. Αδιάφορο. Και εκνευριστικό να το βλέπεις να μαζεύει τόσο κολακευτικά σχόλια. Πείτε ότι λέω και εγώ για Gamma Ray και Tankard όμως, μην κοροϊδευόμαστε...

Για του χρόνου είναι πάρα πολύ απλά τα πράγματα:

Περιμένουμε νέο δίσκο Vektor (μάλλον κατά Ιούλιο μεριά), νέο δίσκο Trallery (τεράστια αδυναμία μου το Catalepsy του 2013) και πολύ πιθανόν να βγάζουν και οι Nekromantheon νέο δίσκο. Τουτέστιν, οι αγαπημένες μου νέες thrash metal μπάντες δισκογραφούν την ίδια χρονιά. Χνιερ, χνιερ (τρίψιμο χεριών). Και οι Toxik που άργησαν λίγο και τα δύο νέα δείγματα είναι πολύ καλά.