Remember the Fallen: Chuck Schuldiner

English version

Το κάτωθι κείμενο γράφτηκε για το Metal Hammer #344, Αύγουστος 2013 (*), το οποίο ήταν αφιερωμένο στους μουσικούς που πέρασαν στην άλλη πλευρά. Ένας από τους σημαντικότερους υπήρξε ο Chuck Schuldiner για τον οποίο είχα την τιμή να γράψω. Διατηρούνται οι επικεφαλίδες του πρωτότυπου.

1. Life:

Το 1984 οι Mantas του “Evil Chuck”Schuldiner, μετονομάζονται σε Death, όνομα που την εποχή εκείνη είναι ιδανικό για να τους κάνει επίκεντρο του underground στο θέμα death metal, έναν όρο που μέχρι σήμερα τσακώνονται για το ποιος ευθύνεται για την καθιέρωσή του. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε όπως το ξέρουμε σήμερα. Υπάρχουν οι Venom, οι Hellhammer/Celtic Frost, οι Bathory και υπάρχουν οι ακραίοι στο thrash metal, οι Slayer, οι Exodus, οι Kreator και φυσικά οι Possessed. Και οι Death. Πλέον, όταν μιλάνε για death metal, πάντα θα αναφέρονται πρώτοι οι Death: όνομα και πράγμα. Ήταν σαφέστατα πολύ πιο ακραίοι από τους υπόλοιπους μουσικά και τα φωνητικά τους ειδικά είναι θέμα αλλά επίσης έχουν τεράστια παρουσία στο underground, λόγω των πολλών demo και της ιδιαίτερα δραστήριας παρουσίας του Chuck στο tape-trading κύκλωμα.

Στα 16 του, σχηματίζει τους Mantas μαζί με τους Kam Lee (ένας πάνκης ντράμερ με ταλέντο στην ζωγραφική) και τον Rick Rozz (Frederick DeLillo), με το όνομα να βγαίνει αβίαστα κατά τη διάρκεια ακροάσεως Venom, για να αλλάξει ένα χρόνο αργότερα στο ιστορικό Death. Στόχος η δημιουργία της πιο ακραίας μπάντας, μουσικά, στιχουργικά, εικαστικά. Αποτέλεσμα, η κυκλοφορία θεμελιωδών δίσκων του είδους, με το “Leprosy” του 1988 να ορίζει ηχητικά την νέα σκηνή. Η ιστορία της μπάντας ήταν ανέκαθεν δαιδαλώδης, κυρίως επειδή περνάει άπειρος κόσμος από τις τάξεις της και πολλές από τις αποχωρήσεις συνοδεύονταν από οχετό δηλώσεων και παραφιλολογίας. Απογοητευμένος, πολύ θυμωμένος αλλά και αποφασισμένος, ο Chuck δηλώνει ότι από εδώ και μπρος θα έρχονται μόνο session παίχτες, οι καλύτεροι δυνατοί να υπηρετήσουν το μουσικό του όραμα. Και πράγματι, οι δίσκοι που ακολούθησαν στην δεκαετία του ’90, είναι μνημεία παιξίματος, με τρομερά εύστοχες επιλογές συνεργατών. Πλέον δεν εκπροσωπούσε το death metal, από το 1993 και πέρα μόνο τα φωνητικά θύμιζαν την αφετηρία του. Και το όνομα. Μέχρι που άλλαξε και αυτό, παραχωρόντας την θέση των φωνητικών σε ένα καθαρό λαρύγγι, σχηματίζοντας τους Control Denied, την progressive metal μπάντα που έμελλε να είναι και το κύκνειο άσμα του.

2. Death:

Στα 32ά γενέθλιά του, 13 Μαΐου του 1999, μετά από μαγνητική που έκανε αφού είχε ενοχλήσεις στον αυχένα, διαπιστώθηκε όγκος στον εγκέφαλο. Από εκεί ξεκίνησε η οδύσσεια που περιλάμβανε επίπονες θεραπείες αλλά και οικονομικό μαρασμό, Η θεραπεία άφησε την οικογένειά του και τον ίδιο με τεράστια χρέη. Δυστυχώς ο όγκος επανεμφανίστηκε το 2001, εν μέσω των ηχογραφήσεων του δεύτερου δίσκου των Control Denied. Η ασφαλιστική εταιρεία αρνήθηκε να πληρώσει, «αφού ο καρκίνος προϋπήρχε» και ακολούθησε νέο κύμα βοήθειας από όλο τον κόσμο. Εις μάτην. Στις 13 Δεκεμβρίου ο Chuck παρέδωσε το πνεύμα, περνώντας στην αθανασία.

3. ...and other morbid tales:

Άπειρα πράγματα έχουν γραφτεί για τον χαρακτήρα του, ιδιαίτερα την περίοδο μέχρι και το Human. Εγωμανής και ψώνιο, δικτάτορας, φραγκοφονιάς και άλλα τέτοια όμορφα. Στο underground υπήρχε μεγάλη κλίκα που της άρεσε να βγάζει φήμες για την σεξουαλικότητα του Chuck, ότι είναι υποκριτής που το έπαιζε σκληρός ενώ ήταν φλώρος και θα έβγαζε glam metal δίσκο το 1991(!). Εξού και “Support Music, Not Rumors” και “this is more than a record to me; this is a statement, this is revenge” στα notes του “Human”. Ο Chuck αντιλαμβανόμενος (ίσως και υπερήφανος) που η μπάντα του ήταν το πρώτο όνομα στην συνείδηση του κόσμου περί Death Metal, ένιωθε ότι ήταν υποχρέωσή του να το προστατέψει από το κακό όνομα που του έβγαζαν κάποιες μπάντες, που έδιναν τροφή στον υπόλοιπο κόσμο να μιλάνε για πειραγμένη μουσική και πειραγμένους μουσικούς και οπαδούς. Αυτό φυσικά αντιμετωπίστηκε κυρίως με χλεύη: Να δηλώνεις λάτρης των ζώων, λάτρης της ζωής, να σνομπάρεις τον σατανισμό ανοιχτά, μέχρι του σημείου να «διορθώνεις» το logo σου ώστε να μην περιέχει ανάποδο σταυρό; Και ήθελες να λέγεσαι και κεφαλή του death metal; Απαράδεκτο για πολύ κόσμο και αν αναλογιστούμε τις ηλικίες, το vibe της σκηνής κλπ, προφανώς ακούγονταν πολλά και άσχημα, ιδιαίτερα δε αφού πολλοί πρώην συνεργάτες του μιλούσαν με τα χειρότερα για τον ίδιο με μπροστάρηδες τους Massacre (η ομάδα του Leprosy μαζί με τον Kam Lee). Έτσι, καθόλου τυχαία, ο πολύς κόσμος είχε την εντύπωση ότι ακόμη και αν δεν ήταν απολύτως ακριβή αυτά, όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά. Η μοναδική φωτιά ήταν το ασυμβίβαστο του Chuck για το μουσικό του όραμα, το οποίο δεν συνέπιπτε με ντεθάδικα τρουΐλίκια. Εν τέλει, όλοι όσοι είχαν θέμα μαζί του, συμφιλιώθηκαν και όσοι δεν το έκαναν αισθάνονταν άσχημα για αυτό κατά παραδοχή τους. Όσοι τον γνώρισαν την εποχή που αυτά πια είχαν ξεθωριάσει από την συλλογική μνήμη (ποτέ δεν ήταν δυνατή η συγκεκριμένη), μιλούσαν για ένα θαυμάσιο, γλυκό άνθρωπο, ευφυή και ευφραδή, με την τρέλα για την μουσική και ειδικά το Μέταλ, απεριόριστη. Εικόνα που συνάδει απόλυτα με κάθε συνέντευξη του.

Moment of Glory

Οι Death και κατά συνέπεια ο Chuck, έχουν εφτά δισκάρες (συν μία των Control Denied). Ούτε αξιοπρεπείς, ούτε καν πολύ καλούς, μόνο δισκάρες, καθένας εκ των οποίων επηρέασε την μουσική (κάποιοι θεωρούνται και σημεία μηδέν για ολόκληρες σκηνές) και σημάδεψε μια γενιά ακροατών. Ούτε λόγος να προσδιορίσουμε κορυφή.Αν πούμε κάτι από την progressive/τεχνική εποχή, θα είμαστε ανιστόρητοι και άνιωθοι μαλάκες που τολμάμε να προσπεράσουμε αριστουργήματα, θεμέλια του death metal. Αν θέλουμε να δικαιώσουμε τον ψόφο των 80s έναντι των 90s, θα είμαστε κοσμάρες ΑΜΠΑΛΟΙ ή στην καλύτερη προβοκάτορες. Μόνο προσωπική επιλογή δικαιολογείται και αυτή είναι εξίσου κέρατο. Μιλώντας αυστηρά προσωπικά, η τριάδα “Human”, “Individual Thought Patterns” και “Symbolic” είναι το peak του Chuck Schuldiner. Αλλά το θέμα είναι το εξής: Τέτοιο flawless σερί είναι πραγματικά σπάνιο σε όλη την μουσική, πρόκειται πραγματικά περί τιτάνιου κατορθώματος. Αυτό είναι το magnum opus του Chuck κύριοι: Μια καριέρα που δεν έπεσε κάτω από το 9, γεμάτη δεκάρια και που άλλαξε την ροή των πραγμάτων, παραπάνω από μία φορές. Δείξτε μου άλλη μια τέτοια.

(*): To συγκεκριμένο τεύχος (#344, 08/2013) είναι πάρα πολύ καλό, όπως συνήθως συμβαίνει με τα αυγουστιάτικα αφιερώματα του Metal Hammer. Γεμάτο με μεγάλες και μικρές μορφές, τίγκα σε πληροφορίες και αποψάρες. Συστήνω ανεπιφύλακτα να το αποκτήσετε στέλνοντας ένα mail στο popi@hammer.gr

ΥΓ: Για ένα άλλο θαυμάσιο αφιέρωμα στον μεγάλο Chuck συστήνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε και το αφιέρωμα του Rock Hard Δεκεμβρίου 2006, από τον Κώστα Αλατά. Περιέχει στο τέλος πολλές ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες δηλώσεις για τον Chuck και τους Death.