Sign of the Hammer: Jag Panzer

Δημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο του 2011 στο Metal Hammer. Οι Jag Panzer είχαν μόλις διαλυθεί για πρώτη φορά στην ιστορία τους. Διατηρούνται οι επικεφαλίδες της στήλης.

Πόσες φορές έχετε ακούσει την κλισαδούρα «πολύ αδικημένη μπάντα ρε»; Εγώ τόσες πολλές, που έχω αναπτύξει αναισθησία. Στην περίπτωση των Jag Panzer όμως, νιώθω την αδικία στο μεδούλι. Έχοντας κυκλοφορήσει το άλμπουμ-μύθο Ample Destruction, χάθηκαν μετά στο σύμπαν των underground true και kvlt μπαντών με την δισκογραφία λαβύρινθο (bootleg του demo που έχει βγει σε picture με εναλλακτικό εξώφυλλο αλλά με δυο κομμάτια μπόνους ακυκλοφόρητα που ηχογραφήθηκαν την τρίτη πανσέληνο του 84, μόνο 300 κόπιες αριθμημένες με το χέρι, 450 ευρώ, τσάμπα πράμα). Ξαναβγήκαν στην επιφάνεια το 1997 και έκτοτε έβγαλαν 7 δίσκους, από καλούς έως αριστουργήματα του straight heavy/power αλλά τελικά όλοι τους θυμούνται γιατί έχουν βγάλει το Ample Destruction (από το οποίο δεν είδαν ποτέ δεκάρα - όχι ότι έβγαλαν από τα υπόλοιπα), για την φωνάρα του Tyrant (πάλι καλά) και γιατί εδώ έπαιζε ο παπατζής Broderick που πήρε μεταγραφή στους Megadeth.

ALL-TIME CLASSICS

Ample Destruction
(Azra/Iron Works, 1984)

Oγκόλιθος

Από τα άλμπουμ ορισμούς (ηχητικά και ιστορικά) του US Power Metal. Στις προτιμήσεις πολλών και η κορυφή του. Σίγουρα πάντως μιλάμε για ένα δίσκο αριστουργηματικό, που ξεχειλίζει πάθος και έμπνευση. Διαβάσατε πρόσφατα για αυτό το μνημείο στο αφιέρωμα Αυγούστου (Metal Hammer 8/2011) για τα ιστορικότερα ντεμπούτα. Δεν έχω πολλά να συμπληρώσω, απλά αρκούμαι στο να κουνάω ενθουσιασμένος το κεφάλι μου καταφατικά, «έτσι, έτσι!». Και να προσθέσω μια ερωτική εξομολογήση για το Crucifix. Πολλά χρόνια μετά από την πρώτη ακρόαση, εξακολουθεί να μου προκαλεί ανατριχίλες όταν η (άγουρη λίγο αλλά τέρμα παθιασμένη) φωνάρα του Tyrant, μετά την πανέμορφη λυρική εισαγωγή και το επακόλουθο χτίσιμο/συσσώρευση πώρωσης, σκίζει το σύμπαν στα δύο για να μπει αυτό το υπερ-επικό σκάσιμο. Αυτό που χαρακτηρίζεται από το απαραίτητο galloping (ξέρετε, κλιπακλόπ, κλιπακλόπ) riffing, με την σολάρα (του Briody παρακαλώ) που δίνει θέση στο βασικό κομμάτι. Κορώνα αποτελειώματος του σύμπαντος, καμπάνα στο φινάλε όπως αρμόζει σε κάθε σωστό έπος, κομμάτι και δίσκος κλείνουν και σου επιστρέφουν καρδιά και εγκέφαλο λιωμένα. Συνυπολογίζουμε και το κυνήγι του θησαυρού για μια αυθεντική κόπια σε βινύλιο ή μια από τις δεκάδες bootleg εκδόσεις, CD και βινυλίου. Με μια πελώρια επιλογή εξωφύλλων, για κάθε γούστο: την ορίτζιναλ στραβοζωγραφισμένη καλτίλα, το άλλο με το βουνό από σκελετούς, το άλλο με τις ασπίδες-οικόσημα-τι-διάλο-είναι ή το άλλο με τα βυζά, o κάθε bootlegger είχε και νέα εικαστική άποψη ένα πράμα. Απαραίτητο για όλους τους οπαδούς heavy metal. Τελεία.

ΚΟΡΥΦΕΣ: The Crucifix, Symphony of Terror, Harder than Steel, Warfare, Generally Hostile, Licenced to Kill. Εντάξει, το χέσαμε.

Thane to the Throne
(Century Media, 2000)

I AM MACBETH! NONE WILL DEFY!

Ζορίστηκα υπερβολικά για το ποιος δίσκος θα έπρεπε να είναι εδώ. Βλέπετε, μετά το comeback του 1997, υπάρχουν 4 (τουλάχιστον) δίσκοι που σοβαρά διεκδικούν αυτή τη θέση (ο δεύτερος καλύτερος Jag Panzer δίσκος δηλαδή). Και δεν μετράω και τα “demo” (εντός εισαγωγικών, διότι και όπως ήταν να έβγαιναν, θα λέγαμε για δισκάρες και κανείς δεν θα μας έλεγε και τίποτα). Το Chain of Command βγήκε κιόλας το 2004 επισήμως και αν είχε Tyrant, κατά πολλούς ΑΥΤΟ θα ήταν το δεύτερο καλύτερο (για μερικούς και έτσι όπως είναι). Thane to the Throne όμως: Concept δίσκος, φιλόδοξος, αποτελεί την heavy/power εκδοχή του έργου του Shakespeare, Macbeth. H μπάντα έχει βρει τον κλασικό, αιχμηρό της ήχο, πάντα στα Morrisound studios, δια χειρός Jim Morris. Από την αρχή σε πιάνει από την καρδιά και σου κολλάει το κεφάλι στο booklet για να απορροφήσεις την ιστορία. Ως συνήθως, την παράσταση κλέβει το εντελώς to-the-point heavy metal (ειδικά οι συνθέσεις του Briody, φρονώ) που ντύνεται από αυτά τα απίστευτα φωνητικά του Harry Conklin. Πραγματικά, στο κουπλέ του εναρκτήριου Thane of Cawdor δίνει τόση επική δύναμη στην ερμηνεία του, που προσωπικά, μόνο από τον Eric Adams το έχω βρει αλλού. Το αυτό ισχύει και για το ρεφρέν του (Το Mega Therion επηρεασμένου) Three Voices of Fate, που αποδίδει τρομερά πειστικά τα λόγια του ήρωα της τραγωδίας που υπερτονίζονται από το ακόλουθο ριφ όλεθρο. Κυριολεκτικά, έπος.

ΚΟΡΥΦΕΣ: Thane of Cawdor, King at a Price, Spectres of the Past, Three Voices of Fate

RECOMMENDED

The Fourth Judgement
(Century Media, 1997)

To σωστό comeback.

Δύο δίσκοι/ντέμο που άκουσαν (και λάτρεψαν) μόνο οι πωρωμένοι, ένας δίσκος που προσπάθησε φιλότιμα να ξενερώσει τους προηγούμενους και τελικά το 1997, έγινε η επιστροφή με το σωστό λαρύγγι πίσω από το μικρόφωνο. Το Fourth Judgement παρουσίασε τους Jag Panzer όπως θα τους ακούγαμε από εδώ και μπρος: Old school, straight και απλό, δεμένο, ευκρινώς ηχογραφημένο, heavy/power metal με συχνή έφεση προς το επικό. Και όλο αυτό το πράγμα με δύο άσους στο μανίκι: 1. το λαρύγγι που λέγαμε και 2. τουμπανιασμένο shredding στα σόλο, εκεί που δεν το περιμένεις με την καμία. Σε αυτόν τον δίσκο παίζει ο Joey Tafolla, ο οποίος είχε ήδη κάνει αισθητή την παρουσία του στους shredding κύκλους μέσω της Shrapnel. Όταν του ζητήθηκε να παίξει for old times sakes στο comeback, μπήκε και σε λίγες ώρες γέμισε με εκατομμύρια νότες τον δίσκο. Και ομολογώ εδώ την παραξενιά μου, αυτά τα αυθόρμητα σόλο που τα μισά είναι ασκήσεις στρατηγικά τοποθετημένες, τα θεωρώ τα καλύτερα των Panzer έβερ. Είναι να το έχεις ρε παιδί μου. Γιατί άλλοι θα παίξουν ανούσιες ασκήσεις και ο Τζόι θα σου ρίξει και τις φράσεις στο Shadow Thief (η καλύτερη βερζιόν του παρεμπιπτόντως) που δεν τις ξεχνάς ποτέ. Το προσωπικό μου δεύτερο αγαπημένο Πάνζερ.

ΚΟΡΥΦΕΣ: Black, Shadow Thief, Judgement Day.

Age of Mastery
(Century Media, 1998)

Age of Demos and then some.

Φουλ του άσου κατευθείαν, 5 κομμάτια ήδη ψημένα και λατρεμένα από τα «ντέμο». Τα Sworn to Silence και Burning Heart από το Chain of Command και το ομώνυμο από το ίδιο, που του άξιζε μια βερζιόν με τον Tyrant. Το Lustful and Free (τσίτα παλιομοδίτικη, δεν τις κάνουν πια έτσι!) και το Viper από το Shadow Thief demo. Καρέ με το «καλημέρα, πάρτα» heavy/power του Iron Eagle όπου συστήνεται λίαν εντυπωσιακώς και ο αντικαταστάτης του Tafolla, Broderick. Και φλος imperial (empire strikes back, imperial) με το καραέπος και εκ των κορυφαίων συνθέσεων της μπάντας, The Moors.

Κορυφαίες στιγμές: Ειπώθηκαν.

Mechanized Warfare
(Century Media, 2001)
Πολλοί οπαδοί. Η ψαχτική μου στον κυβερνοχώρο και τον παρεοχώρο, διαπίστωσε ότι το ντέρμπυ για δεύτερο καλύτερο Panzer που διαπίστωσα νικητή το Thane to the Throne, για τον πολύ κόσμο, παιζόταν με αυτόν τον δίσκο. Και προφανώς αυτό συμβαίνει γιατί είναι ένας πολύ καλός Jag Panzer δίσκος, όπως πάντα. Εγώ όταν βγήκε, πιθανολογώ ότι είχα χορτάσει Jag Panzer γιατί δεν μου έκανε φοβερή αίσθηση. Και η αλήθεια είναι ότι μια χαρά μου κάνουν τώρα οι κορυφές του, όπως αλήθεια είναι όμως ότι εδώ η μπάντα φαίνεται να πηγαίνει (λίγο) στον αυτόματο. Η φωνή λαού πάντως επιτάσσει να τονίσω την αξία των Frozen in Fear, Take to the Sky, Cold is the Blade, Power Surge και το κάνω πάρα πολύ ευχαρίστως πράγματι.

Κορυφαίες στιγμές: Τονίστηκαν επιμελώς.

ALARM ZONE

Casting the Stones
(Century Media, 2004)

Nevermore στο αγνό US Metal μου;

Το “Alarm” αφορά μόνο τους παραδοσιακούς οπαδούς της μπάντας. Όχι ότι χαλιούνται. Τα Achilles, The Mission (1943) και Legion Immortal είναι κομμάτια 100% καυλοπανζερικά. Απλά η αλήθεια είναι ότι το κοινό της μπάντας απαρτίζεται κυρίως από πιο πιουρίστες χεβυμεταλλάδες που προτιμούν το χέβυ μέταλ τους καθαρόαιμo 80s. Όταν λοιπόν, ο Broderick δεν κρατήθηκε να μην παίξει και λίγο 7χορδα Λουμιστά, το αποτέλεσμα ήταν ένα θελκτικότατο (για μένα) χαρμάνι Panzer και Νevermore (π.χ. Feast or Famine, Vigilant και το Tempest που το κραυγάζει). Σε στιγμές ακούγονται πραγματικά αναπάντεχα συναρπαστικοί και ορμητικοί. Όταν σε έχουν συνηθίσει σε τόσο ευθύ και αποτελεσματικό heavy/power που καθιστά την ανάγκη για νεωτερισμούς άχρηστη, κάπου κολλάς. Εγώ τελικά, άσχημα, με την ιδανική έννοια. Άλλοι όμως βλέπουν το άλμπουμ ως ένα Panzer με τρεις-τέσσερις κομματάρες και τα υπόλοιπα στο «χμ». Οι απέξω που καλοβλέπετε τους Nevermore και θα τους ακούγατε και πιο κλασσικούς (Battered and Bruised, να ένας τέτοιος κόμματος), προσέλθετε. Μεγάλη αδυναμία μου.

AVOID

Dissident Alliance
(Pavement Music, 1994)

Ε, όχι και Pantera όμως!

Είναι ειρωνικό που ο δίσκος που ομόφωνα θεωρείται (και είναι δηλαδή) ο χειρότερός τους, είναι πιθανώς και ο δίσκος που βρίσκεται στις περισσότερες δισκοθήκες στην χώρα μας. Μια κίνηση με τις καλύτερες των προθέσεων από το περιοδικό, να ακουστεί η μπάντα δηλαδή, δεν πιστεύω να έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Σαν να δίνεις το Cold Lake για να μάθει ο κόσμος τους Celtic Frost. Από την άλλη μεριά, ναι μεν εδώ μπήκαν ανόσια πράγματα για το αγνό χέβυ μέταλ, τουτέστιν παντεροειδή περάσματα και μάλιστα δ’ εθνικής (κάπως έπρεπε να βρουν συμβόλαιο και αυτοί) και το φτύσιμο έπεσε σύννεφο (γιατί μόνο οι χεβυμεταλλάδες ασχολήθηκαν έτσι κι αλλιώς) αλλά ο δίσκος δεν είναι και ΤΟΣΟ κακός πια. Βασικά, αν προσπαθήσεις να τον φανταστείς με Tyrant και να αφαιρέσεις τα αταίριαστα μοντέρνα, θα δεις ότι μιλάμε για τον ίδιο συνθέτη. Αλλά επειδή κανείς δεν έχει την όρεξη να κάνει τέτοια ζεν mind tricks για να του βγει ο δίσκος καλός, μπορούμε να παρηγορηθούμε στην ιδέα ότι ο βαμμένος της κατηγορίας εδώ, έχει μάλλον ήδη εξασφαλίσει την πληρότητα της δισκογραφίας στο τσαμπέ.

LIVE ALBUM

Bootlegs Only (Στο φαρμακείο της γειτονιάς σας)

Δεν μπόρεσαν, ήταν πολλά τα λεφτά.

Εμ, δεν έχουν. Ήθελαν αλλά δεν πήραν ποτέ το απαιτούμενο budget. Μην πηγαίνει χαμένος ο χώρος όμως, σας προτείνω ανεπιφύλακτα το Chain of Command που έλεγα παραπάνω, που ανήκει και στην προ-επανασύνδεση εποχή και κουβαλάει μπόνους τρουίλας καθώς έχει και τον μοναδικό άλλον τύπο που οι οπαδοί επιτρέπουν να πιάσει το μικρόφωνο της μπάντας, τον Bob Parduba. Το οποίο έκανε και στο σανίδι για πρώτη φορά το 2008 στο Keep it True, σε ντουέτο με τον Tyrant στο Shadow Thief. And there was much rejoicing.

SPECIAL EDITION

Decade of the Nail-Spiked Bat
(Century Media, 2003)

Το πραγματικό alarm της δισκογραφίας

Ιδιάζουσα περίπτωση επανηχογράφησης. Συνήθως οι επανηχογραφήσεις είναι αρπαχτές, δείγμα ανεμπνευσιάς και στην καλύτερη αχρείαστες. Στην περίπτωση των Panzer ήταν η λύση ανάγκης. Μέχρι πολύ πρόσφατα, ο Tafolla δεν δεχόταν να επανακυκλοφορήσουν τα (πολύ) δυσεύρετα Tyrants και Ample Destruction, τα οποία είναι και οι δίσκοι με την μεγαλύτερη φήμη για την μπάντα. Ρώταγες ποιο να πάρεις από Panzer και σου λέγανε όλοι το Ample Destruction. Ε, και δεν το έβρισκες. Ή πλήρωνες κερατιάτικα για μια παράνομη έκδοση ή στην καλύτερη πετύχαινες κάποια κουλή κόπια από κάπου που τα τσέπωνε κάποιος άσχετος ενώ η μπάντα προσπαθούσε να βρει φράγκα να βγει περιοδεία. Για το λόγο αυτό, εγένετο η συγκεκριμένη συλλογή που περιέχει σχεδόν όλο (γιατί όχι το Harder than Steel δηλαδής;) το Ample Destruction και το Tyrants, επανηχογραφημένο με την τότε σύνθεση της μπάντας. Και μια χαρά είναι κιόλας αν εξαιρέσουμε την κατώτερη, συγκριτικά με αυτή που μας είχαν συνηθίσει, παραγωγή αλλά δεν γίνεται να σου κάνει το ίδιο κούκου, με την καμία. Και τα «ακυκλοφόρητα» τα έχουμε μάθει αλλιώς και το μόνο που σώζει την παρτίδα («καλύτερο από το ορίτζιναλ»), τουλάχιστον για την πλειοψηφία, είναι το ίσιωμα/παραλλαγή κάποιων κομματιών του Dissident Alliance. Και ο Broderick διετέλεσε και μέγιστο έγκλημα αλλάζοντας (και σκοτώνοντας) την αρμονία του solo στο σκάσιμο του Crucifix. Όταν επανακυκλοφορήσουν τα κλάσικς τα νέα θα είναι σίγουρα ευχάριστα για τον κόσμο και δυσάρεστα για αυτή την κυκλοφορία. Όταν είπα; Αν εννοώ. Είπε το «ναι» ο Joey αλλά τώρα περιμένουν τον Harry στο τηλέφωνο και δεν βγαίνει. Κάποιες αμαρτίες πληρώνουν , δεν εξηγείται αλλιώς.

DVD

The Era of Kings and Conflict
(self-released, 2002)

Τώρα πια με βαρύνουσα αξία.

Αυτό το DVD δεν το έχω δει με τούμπανη οθόνη και ηχεία, για να το δω όπως πρέπει. Φυσικά, σε κλάσικ Jag Panzer μοτίβο, βγήκε με δυσκολία, 1000 κόπιες που έβγαλαν μόνοι τους και πουλάγανε στην περιοδεία αφού δεν τους δίνανε λεφτά (πάλι) από την εταιρεία. Μέχρι που η Century Media, καλωσύνη της, το κυκλοφόρησε στην Ευρώπη, σε άγνωστο αριθμό. Και τώρα που διαλύθηκε η μπάντα, εν αναμονή κάποιου ποθητού μελλοντικού Keep it True ή Up the Hammers ζαχαρωτού (πάντα μπορούμε να ελπίζουμε), αυτό είναι το μοναδικό επίσημο υποκατάστατο για να τους δεις εν δράσει. Και ντρέπομαι που δηλώνω την ανεπάρκεια μου να απαντήσω οριστικά, αν είναι πραγματικά καλό. Αλλά υποκατάστατο είναι, όπως και να’χει, οπότε ξέρουμε ότι αυτοί που βίωσαν μια καλή Jag Panzer συναυλία, μόνο ζωντανά μπορούν να ξαναπάρουν την δόση τους. Το DVD έτσι κι αλλιώς αξίζει να το έχεις. Και επιμελημένο/φτιαγμένο με μεράκι από το χέρι του Briody είναι, άλλο ένα δείγμα της 3D graphics δουλειάς του που (μάλλον δεν) αγαπήσαμε. Kαι 4 κομμάτια λάιβ από Ελβετία τους έχει, όπου ο Tyrant το βαστάει πάντα καλά το πράμα. Και 5 “βιντεοκλίπ” έχει, λάιβ εικόνα με studio ήχο είναι δηλαδή, εκτός από ένα, δεν πειράζει. Και σόλο επίδειξη/εκμάθηση/θα-σας-γελάσω από τον Broderick. Τέλος ή και κυρίως, για τους εγκυκλοπαιδιστές οπαδούς, έχει μια άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση των μελών της μπάντας, όπου τα πιάνουν όλα. Την ιστορία, τα εμπόδια, το Dissident Alliance φιάσκο κλπ. και μιλάνε αφοπλιστικά ειλικρινά.

2016: αναμενόμενες κυκλοφορίες να τις πιεις στην λαδόκολλα

Μετά από το σουξέ της λίστας με τα καλύτερα του 2015 (3 views, νομίζω δικά μου όλα, οποία απελευθέρωσις!), τι περιμένω για του χρόνου:

Vektor - Terminal Redux:
O δίσκος της χρονιάς του σωτηρίου έτους 2016. Τα πρώτα δείγματα είναι καταπληκτικά. Τυφλή εμπιστοσύνη στην μπαντάρα και όταν διαβάζεις για περάσματα με soul χορωδία, ψαρώνεις κι από πάνω.Δεν θα επεκταθώ, σκοπεύω κάποια στιγμή να αναρτήσω τα κείμενα και την συνέντευξη που έχω κάνει για/με τους Vektor οπότε δεν υπάρχει λόγος να επαναλαμβάνομαι. Μία από τις αγαπημένες μου μπάντες και είναι ξέρετε πολύ σπάνιο (και πανέμορφο) το συναίσθημα να έχεις μια νέα μπάντα ως αγαπημένη και να περιμένεις ανυπόμονα την νέα κυκλοφορία της με απόλυτη εμπιστοσύνη. Πάνε ΠΟΛΛΑ χρόνια από την προηγούμενη φορά.

Them - Sweet Hollow:
Tα τελευταία χρόνια πλήθυναν οι μπάντες που προσπαθούν να πιάσουν κάτι το μεγαλείο του King Diamond ή των Mercyful Fate (Attic, Portrait, In Solitude πριν φλωρέψουν τελείως, κλπ) αντιγράφοντας κάποια χαρακτηριστικά της μουσικής του (των), τουτέστιν, τις ιδιαίτερες αρμονίες στα ριφ των Fate και τα (συνήθως φαλσέτο) φωνητικά και από εκεί και πέρα ο καθένας παίρνει κάτι από δω (κανά τράγο), κάτι από κει (κανά κόνσεπτ), κάτι από παραπέρα (απόπειρα αντιγραφής της παραγωγής). Και ενώ έχουν όλοι την συμπάθειά μου απλόχερα, το αποτέλεσμα συνήθως επιτυγχάνει ένα πράγμα: Να αποδείξει ότι οι MF/KD δεν είναι καθόλου εύκολο να αντιγραφούν χωρίς να γίνεις λίγο ρόμπα. Ή αν δεν γίνεις ρόμπα, να υπογραμμίζεται πόσο μέτριος είσαι σε σχέση με το όργιο έμπνευσης, παιξίματος, προσωπικότητας και χαρίσματος βρε αδερφέ, των ορίτζιναλ διαμαντιών και των παικτών τους.

Όταν ο φίλος Νίκος μου έσπρωξε το κάτωθι βίντεο κράτησα πολύ μικρό καλάθι και ετοιμάστηκα να ακούσω κάτι εξίσου μέτριο/φιλότιμο/αρκετά καλό με τα προαναφερθέντα συμπαθή αλλά λίγα συγκροτήματα. Κατ'αρχάς, μιλάμε για ΣΤΕΓΝΟ ΞΕΣΗΚΩΜΑ πατεντών του King Diamond. Εν γνώσει τους, σε ένα κομμάτι μόνο πρέπει να έχουν ξεσηκώσει τουλάχιστον καμιά δεκαριά πατέντες των King Diamond, βάλε και το όνομα/εξώφυλλο, πιο σαφές δεν μπορούσαν να το κάνουν, νομίζω και η γιαγιά μου θα το άκουγε και θα έλεγε ότι αυτό ξεσηκώνει King Diamond. Πώς οι Blazon Stone προσκυνάνε και μιμούνται τους Running Wild και θέλουν να το ξέρεις; Αυτό. Αλλά για πρώτη φορά ακούς μια πραγματικά φιλότιμη προσπάθεια, απόρροια της συσσωρευμένης εμπειρίας που απαρτίζει τους Them. Symphony X (ο μπασιστέρ, δραστήριος γενικά), Suffocation (ο τωρινός ντράμερ τους, γνωστός περισσότερο από τους Dying Fetus -παίζει στα καλύτερά τους- και τους Misery Index στα πρώτα τους χρόνια), Coldsteel (βρε τους Coldsteel! Θρασάδες με καλύτερα ντέμο από τον δίσκο τους, ο τραγουδιάρης τους είναι η μασκαρεμένη φωνή των Them) και μετά κάτι άτομα από τους Γερμανούς Lanfear, με τους οποίους δεν έχω ασχοληθεί αλλά ντάξει μωρέ, έμπειροι είναι, με μεγάλη δισκογραφία.

Το αποτέλεσμα είναι το σινγκλάκι που θα ακούσετε, θα το χαρακτήριζα prog/power με παραγωγή Symphony X που προσκυνάει τους King Diamond. Έχει και μια γέφυρα κατευθείαν από το Halloween των Helloween, κολλάει κι αυτή. Μην πρήζω όμως για ένα βίντεο, αν δεν σας χαλάει το ξεδιάντροπο προσκύνημα, ορμάτε. Για μένα λειτουργεί πραγματικά σαν μεθαδόνη, πρώτη φορά θα έλεγα μια τέτοια απόπειρα με ψήνει. Λεφτά και κόπος βλέπω να έχουν επενδυθεί (δείτε και τις φωτογραφήσεις τους), ε, αυτό, ψήθηκα.

Toxik - In Humanity:
Tα δύο πρώτα άλμπουμ των Toxik είναι προσωπικές μου λατρείες. Ο Josh Christian είναι ένας κιθαρίστας που ευθύνεται για ΩΡΕΣ ξέφρενου air-guitar και πολύ ωραίος τύπος επίσης. Τρομερά παραγνωρισμένος παρεμπιπτόντως, η τεχνική του τον κατατάσσει με την απόλυτη αφρόκρεμα (Skolnick, Waters, Friedman κλπ) και άτομα που έχουν εντρυφήσει στις κυκλοφορίες της Shrapnel πρέπει να εντρυφήσουν και στους Toxik όπως και δήποτε. Λοιπόν, οι Toxik είχαν χαθεί από τον χάρτη για πολλά χρόνια και ξαφνικά επανεμφανίστηκαν από το πουθενά και μάλιστα με την πρόθεση να κυκλοφορήσουν νέο δίσκο. Έχουν καθυστερήσει λίγο (κάτι χρονάκια μωρέ) αλλά πού θα πάει; Ελπίζω το 2016 να είναι η χρονιά τους. Τα δύο πρώτα δείγματα που είναι εκεί έξω πάντως είναι υπεραρκετά για να πειστούν οι σιελογόνοι αδένες μου. Έπρεπε να το είχα πάρει το μπλουζάκι του Think This τότε στο Happening γαμώτο.

Watchtower - Mathematics:
Τύφλα να έχει το Chinese Democracy. Μετά από άπειρα χρόνια φαίνεται πως επιτέλους θα κυκλοφορήσει το Mathematics. Χαλελούγια! 3 κομμάτια είναι ήδη εκεί έξω. Κάποιοι δήλωσαν ψιλο-απογοητευμένοι. Εγώ δηλώνω υπερκαυλωμένος.

Άλλες κυκλοφορίες
Psychotic Waltz. Να'ναι φέτος επιτέλους η χρονιά; Σίγουρα το δουλεύουν, σίγουρα δεν το έχουν παρατήσει, σίγουρα κάποιοι που είχαν την τύχη να ακούσουν το νέο υλικό δηλώνουν κατενθουσιασμένοι (ε, τι άλλο θα δήλωναν;), εγώ δηλώνω δημοσίως την εμπιστοσύνη μου και την αναμονή μου.

Metal Church. Έχουμε την επιστροφή του Mike Howe. Έχουμε πίστη. Ο Μανώλης έχει ήδη κάνει την πρόβλεψή του ("θα γαμάει"). Ε, θα γαμάει.

Coroner. Λοιπόν, αυτοί κάτι λέγανε για νέο δίσκο. Δεν ξέρω αν θα έχουμε την χαρά να τον ακούσουμε του χρόνου ή είναι σε πολύ πιο χαλαρούς ρυθμούς αλλά όπως και να το κάνουμε καιρός είναι. Μετά το thrash revival, τα πράγματα πάνε προς την αναβίωση του τεκ θρας (βλέπε Vektor, Toxik, Watchtower), γιατί να μείνουν στην απόξω οι Coroner δηλαδής; Εγώ στηρίζω 1000% πάντως.

Testament. "Θέλουμε να κάνουμε κάτι στο στυλ του The Gathering", είπε ο Peterson συμπληρώνοντας ότι έψαξε τον Lombardo (δεν του έκατσε). Θεωρώντας ότι οι Testament είναι ΤΙΜΙΟΤΑΤΟΙ έως και ψαρωτικοί στις τελευταίες τους δουλειές, προφανώς και περιμένω εναγωνίως την νέα τους δουλειά. Αν δε, φτάσουν επίπεδα The Gathering, χοχοχο....

Dark Angel. Όλες οι παλιοσειρές εδώ. Και αυτοί για νέο δίσκο πάνε. Δεν ξέρω αν θα τον έχουμε το 2016 αλλά μετά από τόσες 80ς ονοματάρες, γουστάρω να υπάρχει και των Dark Angel. Γιατί είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟΙ. Αν και θα προτιμούσα να τα έχουν βρει με τον Don Doty, τι να κάνουμε όμως; Ελπίζω όμως ο Ron να είναι σε Leave Scars φόρμα και ουχί σε Τime Does Not Heal φόρμα.

Κλείνοντας τον κύκλο των βετεράνων, θα έλεγα ότι τα δύο δείγματα από το νέο Megadeth μουσικά με ψήνουν καθώς και τα δύο νέα μέλη θεωρώ ότι κολλάνε πολύ καλύτερα από τους προκατόχους τους. Αλλά δυστυχώς νομίζω ότι οι φωνητικές χορδές του πολύ αγαπητού μου Dave έχουν διαβεί τον Ρουβίκωνα. Πλέον δεν μπορεί ούτε στο studio. Πολύ, πολύ κρίμα γιατί το The Threat is Real μπαίνει υπερκαυλωτικά και αν και δεν εξελίσσεται σε τόσο μεγάλο έπος, μουσικά μου ήταν πολύ-πολύ συμπαθές. Αλλά όταν ακούς μια από τις αγαπημένες σου φωνές (μάλιστα και ψιτ, εσένα που μειδιάς τώρα, σε γράφω στα παπάρια μου) να έχει ψοφήσει, σε πιάνει ένα παράπονο.

Nekromantheon. Να και τo νέο αίμα. Έχει ήδη καθυστερήσει αρκετά, λογικά το 2016 θα έχουμε τον διάδοχο του καταπληκτικού και πολύ αγαπημένου Rise, Vulcan Spectre (προσωπικά αγαπημένος δίσκος για το 2012). Ε, δεν θα την βγάλουμε μόνο με τεχνικούρες! Θέλουμε και το ριβέρμπ στα τομ με ατμόσφαιρες Hell Awaits.

Trallery. Το άλλο νέο αίμα που συμπληρώνει την τριπλέτα των αγαπημένων νέων thrash metal μπαντών, οι Trallery εξ Ισπανίας είχαν κυκλοφορήσει το Catalepsy το 2013, το οποίο είναι άνετα μέσα στις αγαπημένες μου μέταλ κυκλοφορίες των τελευταίων δέκα ετών και ακόμα πιο άνετα η αγαπημένη μου μέταλ κυκλοφορία από την Ισπανία. Το τρίο χαρακτηρίζεται από πολυσυλλεκτικότητα στο μέταλ του, φορμάροντας όλα τα στοιχεία τους σε μια Metallica βάση. Έχουν ξεκινήσει το γράψιμο από πέρυσι και μάλλον φέτος και αυτοί θα μας τιμήσουν με νέα κυκλοφορία. 3/3 αγαπημένες νέες θρας μπάντες βγάζουν δίσκο φέτος. Το ίδιο έλεγα και πέρυσι βέβαια αλλά ντάξει, συμβαίνουν αυτά.

To be continued. Or not.

Best of 2015: Μια λίστα να την φας στο ποτήρι

English version

Λίστα της χρονιάς. Ναι, αλλά τελευταία δεν έχω όρεξη να γράψω, ακόμα λιγότερο να διαφημίζω κείμενα (το facebook μου προκαλεί κατάθλιψη όσο περνάει ο καιρός), ανάθεμα κι αν την διαβάσει κανείς. Φουλ κύκλος, back to the first post, τότε που όλα ήταν αθώα και ανέμελα, οι μέλισσες πηδιώσαντο χαρούμενες στα λειβάδια και εγώ έγραφα κείμενα που ουσιαστικά μιλούσα με τον εαυτό μου. Wiiiilsooooon!

Από την άλλη δεν μπορώ να μην βάλω μια λιστάρα, είναι σαν να αφήνω τον γύρο που έχει πέσει στο χαρτί από μεσα αφάγωτο. Δεν γίνονται αυτά. Είμαι ψυχοπαθής, υγεία να'χουμε. Λοιπόν, στο κυρίως:

Οδηγίες χρήσης, διαβάστε καλά, είναι πολύ σοβαρό το θέμα:

Aυτά είναι 20 άλμπουμ (20 + 1 ΕΡ για την ακρίβεια, σε αλφαβητική σειρά) που άκουσα και θεωρώ ότι είναι καλά. Όποιος δεν τα έχει ακούσει και ακούει τέτοια, να τα ακούσει γιατί μπορεί και να του αρέσουνε.

Αυτά.

Armored Saint - Win Hands Down
Οι παλιοσειρές διδάσκουν μπαλίτσα, ο Bush είναι άφθαρτος, η μουσική είναι 100% heavy metal με την χαρακτηριστική AS φινέτσα - και κυρίως: ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ. Θα μπορούσε να είναι και ο δίσκος της χρονιάς.

Bio-Cancer - Tormenting the Innocent
Συμπαθέστατα πατριωτάκια, έχουν κάνει σαφώς ένα βήμα εμπρός από το ντεμπούτο τους, έχουν τα ίδια λυσσαλέα φωνητικά που δεν παίρνεις χαμπάρι τι λέει ούτε με το booklet μπροστά σου και έχουν εμπλουτίσει το songwriting τους πηγαίνοντάς το και σε πιο death ή deathrash μονοπάτια, which is a good thing!

Black Fast - Terms of Surrender
Μια εκπληκτική πρόταση από τον Κετιγένη, οι Black Fast με κέρδισαν επιτόπου. Και όμως φαίνεται ότι οι Vektor έχουν ήδη αρχίσει να επηρεάζουν την νέα thrash σκηνή (απολύτως λογικό) και κανείς δεν θα μπορούσε να είναι πιο χαρούμενος για αυτό από εμένα. Βέβαια, δεν μιλάμε για εξώφθαλμες επιρροές. Είναι σαφώς πιο στρωτοί οι Black Fast, οι black επιρροές είναι επίσης πιο διακριτικές ενώ τα φωνητικά παραπέμπουν σε κάτι πολύ πιο συνηθισμένο, θα έλεγα μάλιστα ότι αυτό αποτελεί και το αδύναμο σημείο τους, δηλαδή εμένα με παραπέμπουν στους Warbringer που με την σειρά τους παραπέμπουν στην μισή νεοθράς σκηνή. Η μουσική όμως έχει τόση χάρη και, κομψά μιλώντας, γαμηστερότητα που μπαίνει άνετα στην λίστα. Και αν έκανα τον κόπο να την βάλω σε μια ιεραρχική σειρά θα πήγαινε και ψηλά.

Crypt Sermon - Out of the Garden
Ο φετινός doom μεταλ δίσκος που προσκυνάει τα σωστά είδωλα (βλ. Candlemass/Solitude Aeturnus) με τρομερή κιθαριστική δουλειά και ριφφάρες και τις ανάλογες ατμόσφαιρες. Δεν έχει μια φωνάρα ανάλογη των ειδώλων αλλά και έτσι, ανετότατα, πάει ψηλά.

Deathhammer - Evil Power
Το αηδόνι, ο Sargent Salsten επιστρέφει. Μιλάμε για μια από τις τελειότερες extreme metal φωνές Ε-ΒΕΡ και φυσικά οι Deathhammer παραμένουν κολλημένοι στο 1985 και παίζουν σαν μην υπάρχει αύριο. Δεν έχει ένα άσμα αλά Fullmoon Sorcery και συνολικά είναι κατώτερο του Onward to the Pits του 2012 αλλά μοιράζει απλόχερα τον κλασσικό πόνο και την μοναδική τους γεύση, χάρη στον Λοχία. Τα τσουτσέκια που "ακούνε τα πάντα" για άλλη μια φορά θα εκφράσουν την αηδία τους. Ευτυχώς.

Denner/Shermann - Satan's Tomb

Το EP της λίστας. H σύμπραξη του κιθαριστικού διδύμου των τιτάνων Mercyful Fate με τους Sean Peck (Cage) και τον Snowy Shaw (KD/MF/Memento Mori - πάνω απ'όλα!) και έναν μπασίστα που εγώ (δεν) θυμόμουν από τους Demonica (σύμπραξη Shermann με τον Locicero των Forbidden, δενειν'κακό). Ομολογώ ότι θα προτιμούσα όλες τις ωραίες ιδέες τους να τις κρατήσουν για το επερχόμενο reunion των Mercyful Fate (με τον Snowy φυσικά στα τύμπανα!), το οποίο δεν βλέπω πώς μπορεί να μην γίνει πραγματικότητα μόλις τελειώσουν οι υποχρεώσεις του King με τους KD.
Πάντως, κιθαριστικά μιλάμε για ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ, ο Denner ξεχωρίζει από χιλιόμετρα στα σόλο και τα ριφφ, ενώ δεν είναι αυτό που λέμε κλάσσικ MF, στάζουν METAL. Ο Sean Peck είναι ο γνωστός εαυτός του. Καθόλου κακός αλλά εγώ φυσικά, φαντασιώνομαι τα κομμάτια με τον King. Ο Snowy είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ όπως πάντοτε. Λεφτά πρέπει να έχουν πέσει (ο Snowy δεν παίζει ποτέ στο έτσι...), η Metal Blade κυκλοφορεί τον δίσκο που με κάνει να απορώ γενικώς (έχει και τους KD/MF πλέον στο ρόστερ της), επομένως το μεγαλύτερο κόλλημά μου εμένα αφορά την ίδια την ύπαρξη της κυκλοφορίας εν γένει. Τι θέλουν να πετύχουν; Ανεξαρτησία; Κάτι να μας κρατάει σε φόρμα μέχρι να...; Διαπιστευτήρια στο κοινό για να ανυπομονεί ακόμα παραπάνω; Ποιος ξέρει. Πάντως είναι διάχυτη η παραπομπή στην MF κληρονομιά στο σπρώξιμο της μπάντας αλλά και το εξώφυλλο και την θεματολογία, ο Peck βαράει φαλσέτα, you get the idea. Σαν δισκάκι ΚΩΛΟΛΕΕΙ (όχι και 6 ρε συ!), ελπίζω απλώς να μην πάει χαμένο το ζουμί των κιθαριστών εδώ πέρα.

Dr. Living Dead - Crush the Sublime Gods
Νέος δίσκος για τους Suicidal Tendencies κλώνους χωρίς τον Μητσικώστα Mike Muir στα φωνητικά αφού αποχώρησε και έφτιαξε τους Negative Self. Τώρα o νέος τραγουδιάρης παραπέμπει ΚΑΙ στους Nuclear Assault και τον John Connely (νταξ, όχι τόσο θεΐλα), μια χαρούλα φυσικά τους πάει. Απολαυστικοί και απαραίτητοι σε όσους τους λείπουν οι Suicidal εποχής Join the Army/How Will I Laugh... μαζί με τζούρες Nuclear Assault και τους συν αυτώ crossoverάδες της εποχής (κάτι από DRI, κάτι από SOD, κάτι από Anthrax), το οποίο αναγκαστικά θα θυμίσει και τους πιο μονδέρνους Municipal Waste. Τα γνωστά των Dr Living Dead σαν να λέμε.

Encyrcle - Encyrcle
Τρίο heavy/speed από την Δανία με ΡΙΦΦΑΡΕΣ, παλιομοδίτικα, αρκετά ιδιαίτερα φωνητικά και γενικώς η φάση είναι 80ς αλλά ξεχωρίζει από το σωρό για την κιθαριστική δουλειά και τα τραγούδια. Όχι από shredding απόψεως (αν και είναι ωραίος παίχτης ο Klem) αλλά για την ριφολογία και το songwriting που δεν αρκείται στα λίγα και τα κλασσικά (ή τετριμμένα για να εξηγούμαι). Το Evoke the Night ήταν το hook, ο δίσκος ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες πλήρως και εν τέλει μιλάμε για τοπ δεκάδα, ίσως και πεντάδα.

Enforcer - From Beyond
Ποτέ δεν ήμουν η οπαδάρα Enforcer, τους έβρισκα πάντοτε συμπαθείς με κάποια πολύ καλά κομμάτια αλλά όχι και να σκίζουμε τα ρούχα μας, σιγά μωρέ. Βέβαια δεν τους έχω δει live και από ότι έχω καταλάβει οι συναυλίες τους ήταν τόσο διασκεδαστικές και με ενέργεια που αναπληρωνόταν το κενό, για μια ορισμένη ομάδα ακροατών τέλος πάντων. Στο From Beyond τα πράγματα αλλάζουν. Ο δίσκος είναι γεμάτος με πολύ καλά κομμάτια και κάποια ΕΠΗ, όπως το ομώνυμο που το έλιωσα κυριολεκτικά. Δικαιωματικά κερδίζουν θέση στην λίστα και ελπίζω η άνοδος στην ποιότητα να συνεχιστεί.

Exarsis - The Human Project
Συμπαθέστατα πατριωτάκια, περίπτωσις δεύτερη. Οι Exarsis έκαναν μια σημαντική αλλαγή στην σύνθεσή τους φέρνοντας τον Νίκο στα φωνητικά. Αυτά πλέον δεν είναι love/hate όπως του προκατόχου του Alex, παρόλο που συνεχίζουν την παράδοση των υψηλών συχνοτήτων. Προσωπικά τα προτιμώ σαφώς. Το ακόμα σημαντικότερο όμως είναι ότι υπάρχει σαφής βελτίωση και στο songwriting, το οποίο μου άρεσε και στον προκάτοχό του αλλά μου ακουγόταν αρκετά generic. Αυτή τη φορά μπορούν να περηφανεύονται ότι έχουν γράψει πολύ καλά τραγούδια, με προσωπικότητα και hooks, με αποτέλεσμα να με πιάνω να ακούω και να ξανακούω τον δίσκο. Δικαιωματική η θέση στην λίστα λοιπόν. Περιμένω με ενδιαφέρον να δω την συνέχεια μιας και πάλι υπήρξε αποχώρηση κιθαρίστα (καταραμένο το πόστο φαίνεται...).

Faith No More - Sol Invictus
Δεν είναι επιστροφή επιπέδου Black Gives Way to Blue, ούτε Surgical Steel ας πούμε, αλλά είναι ένας δίσκος με μοναδική γεύση και μοναδικές στιγμές και αυτό αρκεί για να μπει στην λίστα. H αλήθεια είναι ότι μου πήρε κάποια ακούσματα (είναι σαφέστατα ένας δίσκος grower) και ότι η πρώτη μου αντίδραση ήταν χλιαρή. Μόνο για χάρη των FNM και του λατρευτού κυρίου Mike πέφτουν τα repeat αλλά εν τέλει πραγματικά αξίζουν τον κόπο. Το Separation Anxiety είναι μεγάλο έπος. Και ακόμα ανακαλύπτω καινούργια πράγματα ή μάλλον, πιο σωστά, ανακαλύπτω ότι κομμάτια που θεωρούσα αδιάφορα μου ακούγονται γαμάτα με ένα Mr. Bungle τρόπο (εποχής Disco Volante μάλιστα, σκέφτομαι το Cone of Shame ας πούμε). Του χρόνου μάλλον θα έχω πιο σίγουρη άποψη. Το ότι ασχολούμαι ακόμα πάντως με κάνει να υποψιάζομαι ότι κάποια στιγμή θα λέμε "όταν είχε βγει θεωρούσαν μέτριο το Sol Invicuts...φαντάσου".

Malevolent Creation - Dead Man's Path
Εντάξει, ΕΓΓΥΗΣΗ. Aκούμε το Blood of the Fallen, αντιλαμβανόμαστε ότι οι Malevolent Creation όταν κεντράρουν δεν έχουν αντίπαλο (* για-όσο-παίζει). Δεν πέφτουν στην λούπα της μπρουταλιάς και τους blast beat χωρίς όριο και αυτοσυγκράτηση, γράφουν ριφφ που σε γραπώνουν και σου κολλάνε, ξέρεις χωρίς καμία αμφιβολία ότι αυτό το πράγμα είναι ΜΟΝΟ Malevolent Creation (αναγνωρίσιμοι από χιλιόμετρα), ο Hoffmann είναι ο Hoffmann και για να μην τα πολυλέω, στάνταρ ένας από τους καλύτερους death metal δίσκους φέτος.

Napalm Death - Apex Predator - Easy Meat
Μεγάλο σκάλωμα. Με το που βγήκε με ΚΑΘΗΛΩΣΕ. Grind με ατμόσφαιρα, με ΝΟΗΜΑ. Κάποιοι λένε για επιρροή Swans σε αυτόν τον δίσκο, εγώ δεν κατάφερα ποτέ να γουστάρω τους Swans, οπότε δεν ξέρω τι να σας πω περί αυτού, πάντως ξέρω ότι υπάρχει ηχητική ποικιλία εδώ μέσα για να κρατήσει και τον αμύητο, υπάρχουν κομμάτια δυναμίτες, κοψίματα μεγάλης πόρωσης και (θα το ξαναπώ) διάχυτη μια πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Αυτή οφείλει τόσο στην ίδια την αύρα των Napalm Death, που δεν είναι η συνηθισμένη grind/death μπάντα με τρία κόλπα στην μουσική της αλλά και στην εισαγωγή ινταστριαλιζέ πραγμάτων (ή πραγμάτων που εγώ ο γιδομεταλλάς δεν κατέχω) και εφέ που δένουν άψογα με το concept του δίσκου (μα τι εξώφυλλάρα είναι αυτή). Είμαι εντυπωσιασμένος πόσες φορές έβαλα να παίξει αυτή η ηχητική βία φέτος και πόσο ακουγόταν το ίδιο συναρπαστική και ψαρωτική. Τολμώ να πω ότι μιλάμε για έναν από τους καλύτερούς τους δίσκους.

Negative Self - Negative Self
Το ντεμπούτο της μπάντας του αποχωρήσαντος δόκτωρος Μητσικώστα από τους Dr. Living Dead. Και θα έλεγα ότι τα πήγαν καλύτερα από τους Dr. Living Dead! Πολύ πιασάρικο, εντελώς Suicidal Tendencies εποχής How Will I Laugh (ποιος θα το έλεγε ότι κάποτε θα είχαμε δύο κλώνους ST...), όποιος ψήθηκε ορμάει ανεπιφύλακτα. Ο Andreas Sandberg ή Dr. Ape όπως είχε γίνει γνωστός στους Dr. Living Dead! (αυτοσαρκασμός, πάντοτε παίρνει πόντους αυτό!) εξακολουθεί να μιμείται τον Muir (κομπλέ με μπαντάνα) αλλά το αποτέλεσμα δεν ακούγεται ερασιτεχνικό ή θλιβερό. Αντιθέτως θα έλεγα ακαδημαϊκά ότι γαμεί αρκετά το ρημάδι και μπράβο τους. Φυσικά μιλώ ως στερημένος οπαδός ST, your mileage may vary. Πρέπει να ακούσω Ouijabeard κάποια στιγμή που τραγουδάει και εκεί και παίζουν λέει χέβυ μέταλ, από περιέργεια να δω πώς τραγουδάει δηλαδή.

Powermad - Infinite
Τους θυμάστε αυτούς; Το Nice Dreams είναι ένα από τα υπερέπη υπερεπών των λιγότερο προβεβλημένων μπαντών (πώς λέμε Another Return to Church Hill?) και το Absolute Power του 1989 ένας φανταστικός δίσκος που πρέπει να έχετε αν σας ψήνει το πρωτότυπο power/thrash με φωνητικάρες (ε, τσεκάρετε το Nice Dreams ντε!).
Εδώ έχουμε την επιστροφή τους με το ίδιο lineup και την συνδρομή του drummer των Soilwork. Κατ'αρχάς γίνεται σαφές ότι δεν μιλάμε για επανάληψη του Absolute Power, ο δίσκος ακούγεται πολύ πιο σύγχρονος, περισσότερο από άποψη παραγωγής παρά μουσικά, τουτέστιν μιλάμε για κιθάρες υπερχέβυ εφταχορδέ που παραπέμπουν σε Nevermore (το By a Thread παραπέμπει ευθέως και στο songwriting των τελευταίων) και το ύφος δεν είναι πια power/thrash, βαράνε ΠΟΛΥ περισσότερο. Από την άλλη δεν μιλάμε για μια συνηθισμένη μπάντα που είδε το φως του ριγιούνιον και μπήκε. Παραμένουν απόλυτα ενδιαφέροντες και ξεπερνώντας το κλασσικό αντανακλαστικό "μα, δεν είναι σαν το Absolute Power αυτό!" και δίνοντας βάση στην μουσική, ξεδιπλώνεται μια μεγάλη δισκάρα η οποία έχει σαν βάση το thrash και μια μοντέρνα ματιά που εστιάζει στους Nevermore και θα έλεγα και στον Devin Townsend, τον οποίο μου θύμισε σε σημεία ο Joel Dubay, ο κιθαριστέρ/τραγουδιάρης δηλαδή. Δυστυχώς τραγουδάει πολύ πιο "γήινα" και λείπουν οι θαυμάσιες κορώνες του (το ακούσατε το Nice Dreams ρε ή ακόμα;;) αλλά από την άλλη ίσως και να μην κολλάγανε σε αυτό το στυλ ιδιαιτέρως.
Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι αυτός ο δίσκος θα πάει άπατος γιατί οι παλιοί οπαδοί θα απογοητευτούν με το Nevermore στοιχείο, οι νέοι δεν θα δώσουν σημασία (powerwho?) ενώ οι περισσότεροι πιθανώς δεν πήραν καν χαμπάρι ότι επανεμφανίστηκαν. Παρόλα αυτά, ο δίσκος είναι πάρα πολύ καλός και αξίζει αρκετές ακροάσεις γιατί έχει πολύ ζουμί.

Ranger - Where Evil Dwells
Άλλη μια παραδοσιακή speed metal μπάντα, αυτή τη φορά εκ Φινλανδίας, η οποία κέρδισε μια θέση στο νήμα από τους Βέλγους Evil Invaders, οι οποίοι επίσης κυκλοφόρησαν ένα πολύ συμπαθητικό δίσκο. Δεν έχω να προσφέρω κάτι ψαρωτικό σαν σχόλιο για τα παιδιά, αν σας αρέσει το speed metal διανθισμένο με τσιρίδες φόρο τιμής στον Cyriis, το οποίο δεν πήρε χαμπάρι τα 90ς και έχει να επιδείξει πολύ ευχάριστα κομμάτια έως και κάποιους δυναμίτες, ορμάτε.

Sacral Rage - Illusions in Infinite Void
Προσωπικά βρίσκω ότι αυτός είναι ο καλύτερος δίσκος εξ Ελλάδος. Οι επιρροές του είναι όλες λουκούμια για μένα, τουτέστιν Annihilator των παλιών καλών ημερών, Helstar των μεσαίων υπέροχων ημερών, Watchtower, US Metal γενικώς και άπλετη τσιρίδα παντού. Επίσης με κέρδισαν ο ήχος του και κάθε μέλος ξεχωριστά που δεν βρίσκεται εκεί διεκπεραιωτικά αλλά για να προσφέρει κάτι στο κομμάτι. Ξεχωρίζει ο Μάριος με τα καταπληκτικά του σόλο αλλά πραγματικά είναι μια θαυμάσια ομάδα αυτή που έχει μαζευτεί εδώ και ελπίζω να το πάνε παραπέρα. Και σαν εκκολαπτόμενος φανμπόης θα ήθελα να εκφράσω και μια επιθυμία, να δω τον Δημήτρη με το λαστιχένιο λαρύγγι να δουλέψει εξίσου και τις μεσαίες νότες. Στην τσιρίδα είναι αφρόκρεμα, στα μεσαία θέλει ακόμα κάτι. Αλλά το ψειρίζω τώρα. Νομίζω το Lost Chapter E: Sutratma (στο λινκ άνωθεν) είναι ένα από τα πιο λιωμένα κομμάτια φέτος. Μέγιστο έπος και τεράστια σολάρα. Δίσκος πεντάδας.

Satan - Atom by Atom
Με δυο κουβέντες γιατί κάπου έχει πιαστεί το χέρι μου (όλο σερί το γράφω το ρημάδι το κείμενο), οι Satan παραμένουν τεράστιοι όπως και στο προηγούμενο Life Sentence, στα σημεία θα έλεγα ότι το Life Sentence υπερέχει αλλά αυτό σημαίνει ότι εδώ μιλάμε για ένα δίσκο 8.5/10 (ατόφιο, όχι της σειράς τώρα...) και όσοι φλερτάρουν με το ρετρό, ας ρίξουν μια αυτιά να ακούσουν πώς το κάνουν οι πραγματικά έμπειροι.

Satan's Host - Pre-dating God Part I και ΙΙ
H επιστροφή του Τyrant στους Satan's Host έχει αποδώσει μέγιστους καρπούς. Κάθε δίσκος είναι απαραίτητος. Μόνο αυτό θα πω. Φέτος έχουν ακατάσχετη παραγωγικότητα, βγάζοντας δύο δίσκους (με μια μέρα διαφορά) και ενώ σας εξομολογούμαι ότι τους έχω ακούσει ελάχιστα μιας και ασχολήθηκα πολύ πρόσφατα, σας εγγυώμαι επίσης ότι αν σας άρεσαν τα δύο προηγούμενα, πρέπει να ορμήσετε και εδώ. Καλά, ο Τύραννος είναι εγγύηση αλλά και το songwriting είναι εξίσου δυνατό. Δεν είμαι σε θέση ακόμα να πω αν υπάρχει κάτι τόσο μεγαλειώδες όσο το συγκλονιστικό Before the Flame του 2011 αλλά αναμείνατε στο ακουστικό σας (χαχα, ναι αμέ!).

Vhöl - Deeper than Sky
Η πιο πρόσφατη προσθήκη στην λίστα. Κανονικά δεν έπρεπε να με αφορά καν, black metal/crust λέει (το archives) με heavy/power επιρροές. Μέλη των Hammers of Misfortune (που ποτέ δεν μου έκαναν κλικ και δεν ξέρω ποιο είναι το θέμα), Agalloch και YOB (καμία σχέση λέμε). Κανονικά, θα έπρεπε να να βαρεθώ την ζωή μου. Έλα όμως που όχι μόνο δεν βαρέθηκα αλλά κόλλησα και από πάνω. Βέβαια, να πω την αμαρτία μου θεωρώ ότι η περιγραφή στο metal-archives είναι μια πατάτα και μισή, τουλάχιστον όσον αφορά αυτόν τον δίσκο, το καλούπι είναι το χέβυ μέταλ και απλά εκεί μέσα υπάρχουν ΠΟΛΛΑ διαφορετικά πράγματα (ναι, και crust και black), χωρίς σε καμία περίπτωση να γίνονται αχταρμάς. Η μουσική είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα και σύντομα αρκετά εθιστική, το ομώνυμο είναι έπος και αν έπρεπε να αναφέρω ένα παράπονο θα ήταν τα αδιάφορα φωνητικά που όμως είναι μια χαρά επαρκή. Τσεκάρισμα επιβεβλημένο.

ΥΓ (15/12): Δεν έχει σχόλια. Κοστίζουν. Ψυχικά κυρίως αλλά και ένα πενηντάρικο η Α4 δεν είναι κακή ιδέα.

ΥΥΓ (19/12): Και μετά την επόμενη μέρα ένιωθα ξεσκουριασμένος και ξεπέταξα μια λίστα με αναμενόμενες μουσικές για του χρόνου. Μετά ήρθα εδώ και άρχισα να μπλαμπλαδίζω. Άγνωσται αι βουλαί της Μούσας. Ε, θα το βάλω στο facebook, μην πάει χαμένο.

Remember the Fallen: Gus Chambers

English version

Όνομα: Gus Chambers
Συγκροτήματα: Grip Inc., Squealer A.D., Squad (aka 21 Guns), Sons of Dοmination, Mantra Sect
Ημερομηνίες Γέννησης / Θανάτου: 1958 – 13/10/2008
Cause of Death: Μίξη φαρμάκων και αλκοόλ

Ο Gus Chambers ήταν ένας πάνκης από το Coventry της Αγγλίας, ιδιαίτερα γνωστός στην τοπική σκηνή στα τέλη των 70ς μέσω της μπάντας Squad. Tο 1992 τον προσέγγισε ο Dave Lombardo, ζητώντας του να τραγουδήσει στους Grip Inc. που είχε σχηματίσει μετά την φυγή από τους Slayer μαζί με τον Waldemar Sorychta. Αυτή η ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ μπάντα δεν γνώρισε ποτέ επιτυχία, γιατί δεν περιόδευαν όσο έπρεπε, γιατί μεσολαβούσε τόσος χρόνος μεταξύ των κυκλοφοριών (όλες τούμπανες), γιατί οι άλλοι δύο δεν τα έδιναν όλα. Και τίποτα δεν εκνεύριζε πιο πολύ τον Gus που πίστευε πολύ στην μπάντα. Η προσφορά του ήταν η γεμάτη attitude φωνή του, η οποία μπορούσε να ακούγεται αυθεντικά τσαντισμένη αλλά και μουσική την ίδια στιγμή, με την αγγλική προφορά του να δίνει ακόμα περισσότερο χαρακτήρα στους (πάντα δικούς του) στίχους. Το 2008, μετά από πολύ απρόσεκτη (και όχι εσκεμμένη όπως γράφτηκε αρχικά) μίξη φαρμάκων και αλκοόλ, έφυγε από την ζωή αθόρυβα.

Ο λαός γνωρίζει καλά τα τραγούδια Rusty Nail (μια τελειότητα) και Hostage to Heaven (άλλη μια τέτοια) και δύσκολο να φέρεις αντίρρηση. Επιμένω όμως πως το “Incorporated” είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους της προηγούμενης δεκαετίας. Ακούστε το (Built to) Resist και το Prophecy για metal που σφύζει άποψης και χαρακτήρα αλλά και για να πάρετε μια γεύση από το εύρος των δυνατοτήτων του Gus Chambers. Και μετά Nemesis.

Δημοσιεύτηκε στο Metal Hammer Αυγούστου 2013

V for Vic - Sacred Reich

Οι Sacred Reich ποζάροντας με ένα κλάσικ Stottler δείγμα.

Στις 7 Ιουνίου έρχονται οι Sacred Reich στο Gagarin. Θα είναι η δεύτερη επίσκεψή τους καθώς είχαν έρθει και παλιάαα, σε μια συναυλία από τις πολλές που άκουγα ζηλόφθονα πιτσιρικάς να μου διηγούνται κοντινά πρόσωπα. Καλή πρέπει να ήταν....

...Και κακή να ήταν, μετά συγχωρήσεως, «να» και εμένα. Οι Sacred Reich ανήκουν στις λατρεμένες μπάντες της παιδικής μου ηλικίας, με δύο δίσκους και ένα EP δυναμίτες και μια αξιόλογη συνέχεια στα περίεργα 90s που προσφέρεται για κουβέντα. Πάντως, οι δύο δίσκοι (και το ΕΡ – είναι από τα πολύ καλά!) είναι το αναμφισβήτητο ζουμί.

Με καταγωγή από την Αριζόνα, οι Sacred Reich ήταν η δεύτερη μπάντα που τράβηξε προσοχή πάνω της (η πρώτη ήταν οι Flotsam and Jetsam και η τρίτη οι Atrophy). Αυτό το κατάφερε το 1987 κυκλοφορώντας το Ignorance. Κλασικός και κορυφαίος, ο δίσκος περιέχει thrash classics (Death Squad και Sacred Reich οι προσωπικές λατρείες) και την πολυπόθητη ηχητική σφραγίδα. Ταχύτητα, στίχος και αισθητική παραπέμπουν απευθείας σε ανατρεπτικό hardcore μπολιασμένα με το θανατηφόρο thrash της εποχής. Υπενθυμίζω ότι μιλάμε για 1987, μια χρονιά μετά τα Reign in Blood, Darkness Descends, Pleasure to Kill και του Puppets. Δεν γινόταν να παίζεις thrash τότε και να μην βαράς άσχημα, τόσο απλά. Και οι SR βαράγανε πολύ άσχημα και πολύ καλά. Σε αυτό βοηθούσε πολύ και ο κοκκινομάγουλος μπούλης πίσω από τα τύμπανα, ο πιτσιρικάς που οι Slayer είπανε «να ηρεμήσει» όταν πήγε για audition το 1986 (τότε, που για ένα φεγγάρι έπαιξε ο Scaglione των Whiplash). O Greg Hall είναι φοβερός ντράμερ και άσσος της μπάντας, που δεν έλαβε την δέουσα αναγνώριση (αργότερα αντικαταστάθηκε από τον νυν Machine Head, Dave McClain).

Οι θρασάδες πάντως της εποχής τους αγκάλιασαν άμεσα. Είχαν κάτι το ιδιαίτερο και επίσης καταπληκτικά μπλουζάκια, φιλοτεχνημένα από τον Paul Stottler, φίλο της μπάντας και (πλέον) πασίγνωστο tattoo artist. Crossover νοοτροπία και «χίπικη» διάθεση και όπως φάνηκε στη συνέχεια, μυαλό ασυνήθιστα ανοιχτόμυαλο για το είδος. Ένα χρόνο μετά, η μπάντα ξαναχτύπησε με το Surf Nicaragua, που εκτός από τη πασίγνωστη ομώνυμη σημαία της μπάντας, είχε ψωμί: το One Nation, εμβατηριακή κομματάρα, αργότερα διασκευασμένη από τον Max Cavalera με τους Soulfly. Το Draining you of Life, από το θρυλικό ομώνυμο demo και μια συμπαθέστατη διασκευή στο War Pigs. Άψογο EP. Dynamo αποθέωση και συνοδευτικό live EP (μια χαρούλα) και μετά, με το πάσο τους, κυκλοφόρησαν το The American Way.

Που προσωπικά φρονώ ότι είναι και ο καλύτερος δίσκος τους. Tο Ignorance έχει tire-up στο γκάζι και γουστάρουμε αλλά η συνολική δυναμική του δίσκου είναι ελαφρώς παρόμοια. Το American Way βρήκε τους SR να παρουσιάζουν 8 φοβερά καλογραμμένα κομμάτια, με πολύ φρέσκα hooks διάσπαρτα. Οι συνθέσεις ποικίλλαν από το proto-groove, mid-tempo thrash ομότιτλο μέχρι speed ζημιές στο I Don’t Know. Το Love/Hate μπάζει ιδανικά και συστήνει ξυραφάτες κιθάρες και το κοκκινομάγουλο στρουμπουλό αγόρι έχει γίνει ευτραφές θηρίο που γκρουβάρει σπάζοντας. Το εθιστικό Who’s to Blame κορυφώνει. Το Crimes Against Humanity για μια ακόμα φορά σε βάζει να τραγουδήσεις με αυτή τη φωνή παρέα.

Η φωνή. Που τυχαίνει να είναι και η ψυχή της μπάντας. Άφησα τον Phil Rind για το τέλος, μιας και του πρέπουν δυο λόγια. Εκτός από την χαρακτηριστικότατη μπασάτη χροιά του, ο τύπος έγραφε όλους τους στίχους και ήταν ο de facto spokesman της μπάντας. Λαλίστατος και ενδιαφέρον τύπος. Απεχθανόταν τα στεγανά και παρέα με την μπάντα, είχαν το θράσος να γράψουν και να βάλουν για τελευταίο κομμάτι στο δίσκο, το 31 Flavors. Πρόκειται για ένα funk Red Hot Chili Peppers τζαμάρισμα με τρομπέτες κομπλέ, με στίχους που σε ένα «Φασμπίτερ και Ξερό Ψωμί» σκηνικό, αραδιάζουν καλλιτέχνες που ακούνε. Καταλήγοντας, προτρέπουν τους οπαδούς τους να ακούνε τα πάντα, «μην είσαι μόνο μεταλλάς ρε μαν». Ας πούμε ότι μέχρι σήμερα, σε πολύ κόσμο, αυτό το κομμάτι δεν αρέσει. Καθόλου. Στα παπάρια μας, εγώ θυμάμαι τον αδερφό μου να αγοράζει το Mother’s Milk (RHCP) λόγω αυτού του κομματιού, να χαιρόμαστε στην αναφορά των Faith No More και να μου φυτεύει το όνομα των Mr. Bungle (“is so very cool” έλεγε, δέκα χρόνια μετά έμαθα πόσο δίκιο είχε). Αυτό το αποκαλώ υγιές και τους ευχαριστώ πολύ.

Υπάρχουν κι άλλα ωραία να ειπωθούν για τη συνέχειά τους αλλά εν καιρώ, κάποια αφορμή θα βρεθεί! Ιδιαίτερη αγάπη και πραγματικά ελπίζω να τα καταφέρω να είμαι εκεί.

Δημοσιεύτηκε στο Metal Hammer, Φεβρουάριο 2012. Τα κατάφερα να είμαι εκεί :)

Μανιφέστο περί σοβαρής βαθμολόγησης

Κείμενο που δημοσιεύτηκε στο Metal Hammer το Νοέμβριο του 2012. Είναι ένα από τα κείμενα τα οποία συχνά θα ήθελα να έχει διαβάσει ένας συνομιλητής μου για να καταλαβαίνει τι εννοώ ακριβώς όταν λέω "ποιο Virtual XI, σοβαρά τώρα;" :) Έχω μετανιώσει για δύο πράγματα σε σχέση με αυτό το κείμενο. Στο τέλος τα αναφέρω.

Ε, με αυτό το εξώφυλλο πήγαινε στο 9.5!

Το 6 δεν είναι κακός βαθμός. Αλλά όπως τα λέγανε Κρίμπς και Τσου «μας έφαγε η πολλή «καλοπροαιρ-ation» και κακομάθαμε. Αυτό το μήνα έβαλα εξάρια και σας το λέω με πάσα ειλικρίνεια, κανείς δεν είναι κακός δίσκος. Σημειώνω μάλιστα ότι στην προσωπική κλίμακα συγκεκριμένων ατόμων (το γαμηστερόμετρο όπως το λέμε στο πανεπιστήμιο) οι δίσκοι αυτοί πιάνουν μία και δύο μονάδες πάνω. Το κακό είναι όμως ότι το γαμηστερόμετρό τους δεν υπακούει στο κοινό γούστο (των φίλων του ήχου λέμε εδώ) αλλά οπαδικά αβαντάρει αβέρτα. Γενικώς τα γαμηστερόμετρά μας διαφέρουν, από άνθρωπο σε άνθρωπο, λόγω γούστου. Πιστεύω όμως ότι πάνω-κάτω το κακό από το καλό πράμα, ξεχωρίζουν.

Οι οπαδοί βεβαιώς είναι πιο ευαίσθητοι, πιο ευάλωτοι στην μουσική των «θεών» τους. Είναι άτομα που αν χρειαστεί θα υποστούν εθελοντική αυθυποβολή και τρελό ριπίτ σε τρελές μετριότητες (το έχουμε κάνει όλοι). Θα το φχαριστηθούν στο τέλος και μαγκιά τους, εγώ στηρίζω, απλά η τελική τους αξιολόγηση έχει κλέψει κανά δυο βαθμούς από την πραγματικότητα, όπου πραγματικότητα είναι πού στέκεται το καθετί απέναντι στους πραγματικά μεγαλειώδεις δίσκους του ιδιώματος ή της μπάντας.

Έχω σιχαθεί να ακούω δικαιολογίες του τύπου «ε, ρε φίλε, ‘νταξ, άμα συγκρίνεις με το Number of the Beast/Puppets/Into Glory Ride όλα είναι πιο μέτρια, είναι άδικο, έτσι πάει;» Ε, ναι ρε φίλε, έτσι πάει. 9άρι είναι το “Conspiracy” (περισσότερα παρακάτω), θα βάλω 9άρι στο “House of God” ή στο “The Graveyard”; Που είναι δύο σκάλες κάτω; Περάσανε τα χρόνια και πέσανε τα στάνταρ, πώς πάει η φάση; Ή όσοι έχουν μεγάλη καριέρα και διευρυμένη βάση οπαδών παίρνουν επίδομα βαθμολογίας για το μέλλον; “Μα 7άρι στο Graveyard; Και θες να λέγεσαι και King Diamond οπαδός εσύ;” Ακόμα και το 7 θεωρείται ξεφτίλα για ένα ιερό όνομα, εκεί καταντήσαμε. Ποιο τώρα; Το πρωτοκλασσάτο 7!

Το 5 σε περνάει μάθημα στο πανεπιστήμιο, είναι η βάση. Είσαι εντάξει; Παίζεις ικανοποιητικά; Δεν υπάρχει κάτι ξώφθαλμα κακό στην δουλειά σου; Μπράβο, πάρε το 5. Πέρασες. Δεν είσαι κακός! Για να πας παραπέρα πρέπει να είσαι και καλός, παραπάνω από το ΟΚ. Το 6 είναι ένας OK προς καλός δίσκος. Ή ένας δίσκος μέτριος με καλές στιγμές και σίγουρα πολλοί τέτοιοι υπάρχουν στις δισκοθήκες μας, χάριν ενός κομματιού, γιατί τότε που το άκουσες είχες φάει ένα κόλλημα, γιατί στον πήρε δώρο εκείνη και στην θυμίζει, γουωτέβα μαν. Β’ εθνική ρε παιδί μου, θα δεις και κανά αντρίκειο ματς, θα κάτσει καμιά φοβερή φάση. Επίσης θα δεις και πολλούς φανατικούς οπαδούς που το προτιμάνε έτσι το ματς, ερασιτεχνίλα (ή γιδίλα…). Αλλά νταξ. Βήτα.

Το 7 στην Αγγλία που σπούδασα θεωρείται κυριολεκτικά πρωτοκλασσάτο (First Class). Επομένως, ένα 7άρι είναι ένας δίσκος πρωτοκλασσάτος, και οποιαδήποτε δουλειά με αυτό το βαθμό θα πρέπει να δικαιώνει αυτόν τον χαρακτηρισμό, συμπεριλαμβανομένου – για να μην πω κυρίως – του songwriting. Η μπάντα θα πρέπει να παίζει καλά ή να βγάζει καλά αυτό που πρέπει να βγάζει (στους Bathory π.χ., δεν είναι θέμα αν τραγουδάει σωστά και ο νοών νοείτο).

Το 8 είναι βαθμός που δηλώνει ότι είναι δίσκος που κάλλιστα θα φιγουράρει σε τοπ δεκάδα της χρονιάς και αφήνει να εννοηθεί ότι η ιστορία, οι οπαδοί του ιδιώματος του δίσκου εν πάση περιπτώσει, θα τον θυμούνται και θα τον προτείνουν ο ένας στον άλλο. Ιδανικό παράδειγμα το φετινό Testament. Γαμεί. Σίγουρα, το έχω λιώσει και δεν έχω ουδεμία αμφιβολία περί αυτού. Αλλά δεν είναι 9άρι, δηλαδή ένα αριστούργημα. Ένας δίσκος που ενθουσίασε τον τύπο που του το κότσαρε. Μάλιστα, άριστος βαθμός είναι το 9.

Όπως άριστο είναι τo “Conspiracy” που έλεγα. Ο κακομαθημένος πάλι θα διαμαρτυρηθεί («9 στο δίσκο με το Sleepless Nights;»). Πού να χρησιμοποιούσα τους Iron Maiden για παράδειγμα, που έχουν να βγάλουν αριστούργημα από το 1988. Αποφάσισα όμως ότι δεν είναι σωστό να κλέψω την πρωτιά χειρότερης στήλης για το 2012 με τέτοια φτηνά κόλπα και έβαλα τον λατρεμένο μου King, που με τσούζει και πιο πολύ. Ναι, 9 το “Conspiracy”. Το δεκάρι για έναν τέτοιο δίσκο είναι οπαδικό και σας διαβεβαιώ, είμαι οπαδάρα («10!!!») αλλά εδώ θέλω να καταθέσω ένα μανιφέστο περί σοβαρής βαθμολόγησης, απηλλαγμένης από την οπαδική αβάντα που βάζει 10 στο τελευταίο Paradise Lost (άλλο τυχαίο παράδειγμα).

Ε, και τότε τι είναι το δεκάρι; Θα μας απασχολήσει (ίσως) τον άλλο μήνα. Είναι ο δίσκος που συνοψίζεται σε τρεις λέξεις: «Κύριοι, έχουμε θέμα.»

------------------

BONUS ΥΛΙΚΟ ΣΠΕΣΙΑΛ WWW ΕΝΤΙΣΙΟΝ:

Lies. Άκου αυτό το σόλο στο 1:30 λεπτό. Andy LaRocque κύριοι. ΤΡΙΧΑ ΚΑΓΚΕΛΟ.

Άκου τώρα το A Visit from the Dead. Στο 4:57 ο τιτάνας Andy διδάσκει πώς να παίζεις arpeggios ΜΕ ΟΥΣΙΑ.

Σχόλια: Για το ένα πράγμα που έχω μετανιώσει είναι το σχόλιο για το Conspiracy. Όταν έγραφα το κείμενο ήμουν σε δίλημμα, να γράψω για το Conspiracy ή για το The Eye; Διάλεξα το Conspiracy βασισμένος στην άμεση σύγκριση με το λατρεμένο μου "Them", του οποίου αποτελεί συνέχεια. Το "Them" είναι μαγικός δίσκος. Το Conspiracy δεν κατάφερε να με βυθίσει με τον ίδιο τρόπο στην ιστορία. Και έτσι το επέλεξα. Η αλήθεια είναι όμως ότι είναι ελάχιστοι οι δίσκοι που το κατάφεραν αυτό, έτσι κι αλλιώς. Η αλήθεια είναι ότι το Conspiracy είναι ένας απόλυτα φανταστικός δίσκος, αφρόκρεμα του heavy metal και για χάριν ενός πόιντ, τον έριξα μια μονάδα. Ντροπή μου και ζητάω συγγνώμη δημοσίως.

Το αλάτι στην πληγή είναι αυτή η ηλίθια λεζάντα που συνοδεύει την φωτογραφία με το ορίτζιναλ εξώφυλλο. Ti 9,5;! 10 ρε ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ Vic. Όταν την έγραφα (κλασσικά τελευταία στιγμή πριν την παράδοση) σκεφτόμουν ότι 10 θα έπαιρνε αν είχε τα σωστά χρώματα. Οπότε μισό βαθμό παραπάνω. Τέτοια ηλιθιότητα, να εξαντλήσω την αυστηρότητά μου στο Conspiracy για να με πάρουν στα σοβαρά αυτοί που γκρινιάζουν αν δουν το Virtual XI με βαθμό κάτω του 9, μπράβο μου. Λες και ξέρει ο κάθε αναγνώστης τι έπαιξε με το εξώφυλλο.

Η ιστορία του εξωφύλλου, μιας και την πιάσαμε, είναι ότι ο King Diamond απέρριψε το εξώφυλλο γιατί τα χρώματα βγήκαν λάθος και για να ξαναχρωματιστεί σωστά θα έπαιρνε πολύ καιρό και θα καθυστερούσε η κυκλοφορία του δίσκου ακόμα περισσότερο. Είχε αργήσει πολύ (υποτίθεται, άλλα χρόνια τότε) και η Roadrunner αποφάσισε για να ξεμπερδεύει να το βγάλει με το γνωστό φωτογραφικό πορτραίτο του King. Κρίμα για τον δίσκο που του έπρεπε ένα εξίσου όμορφο εξώφυλλο με τα Abigail και "Them". Από τις λίγες εκατοντάδες κόπιες του ορίτζιναλ εξωφύλλου (200-300;), ο μύθος λέει ότι επιβίωσαν ελάχιστες, κάποιες από τις οποίες δόθηκαν σε διαγωνισμό. Κανείς δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό, έχω διαβάσει πάντως ότι επιβίωσαν κάτω από 10 με μάξιμουμ καμιά 25αριά. Πάντως, ως απόλυτα συλλεκτικό κομμάτι, έχει φυσικά υποστεί την αναξιοπρεπή διαδικασία του bootleg, με κόπιες να φεύγουν από Βραζιλία και Ελλάδα μεριά.

Δεύτερο θέμα: "...τι είναι το δεκάρι; Θα μας απασχολήσει (ίσως) τον άλλο μήνα". Δεν υπήρχε περίπτωση να χωρέσει αυτό το κείμενο σε 700 λέξεις, τι να πρωτοπείς. "Θέμα" μπορεί να υπάρχει για παραπάνω από ένα λόγους. Ιστορικοί λόγοι, επιδραστικοί λόγοι, δίσκοι-φαινόμενα που σε κάνουν να παραβλέψεις κανά Struggle Within (τυχαίο παράδειγμα) ή ένα Warlord (άλλο τυχαίο παράδειγμα). Θέμα με δίσκους που άκουσαν ελάχιστοι συγκριτικά (σαν το Nosferatu ας πούμε) και η απουσία τους από την ιστορία δεν αλλάζει κάτι, αλλά τι να κάνουμε, είναι ΤΕΛΕΙΟΙ ρε φίλε. Κλπ, κλπ.

Έτσι, επειδή ποτέ δεν κατάφερα να πείσω τoν Κώστα και τον Χάκο να μου δώσουν δισέλιδο να ξεχυθεί το ταλέντο μου σαν εμετός στο γήπεδο, έμεινα με άλλη μια ανεκπλήρωτη υπόσχεση. Πριν πεθάνω θα το γράψω το ρημάδι. (Ίσως).

Jeff Hanneman - Evil Notes and Sad Riffs

Δημοσιεύτηκε στο Metal Hammer Ιουνίου 2013.

Στις 2 Μαίου, Μεγάλη Πέμπτη, πέθανε ο Jeff Hanneman. O «Χανεμάνδρας» όπως τον αποκαλούσε ο μεγάλος αδερφός, βαθιά βλαμμένος, όπως και ο μεγάλος ξάδερφος με τους Slayer. Μοναδική περίπτωση μπάντας, κινητήρια δύναμη της οποίας υπήρξαν οι μοχθηρές νότες και τα θλιμμένα ριφ του ξανθού. Στο κείμενο που ακολουθεί επιχειρείται μια σφαιρική ματιά στον μουσικό - και όχι μόνο - βίο ενός εκ των τριών σπουδαιοτέρων riffmeisters στην ιστορία του thrash metal.

Πριν λίγο χάζευα ένα βιντεάκι στο YouTube. Λεγόταν “Kerry King Guitar Lesson – Riffs of Doom”, ενώ στους τίτλους στην εισαγωγή αναφερόταν ακόμα πιο αποπροσανατολιστικά ως “4 riffs of doom from Kerry King”. Ασχέτως της άκυρης χρήσης της λέξης «μάθημα», αυτό που μου έκανε αλγεινή εντύπωση είναι ότι όλα τα riff ήταν του Jeff Hanneman. Κανένα credit πουθενά, στα όρια του ανάποδου θα έλεγα. Λογικό όμως. Στην συνείδηση του κόσμου δεν υπάρχει Jeff Hanneman – σκέτο. Υπάρχει το δίδυμο δέος του Kerry King, οι δύο κιθαρίστες του σεβάσμιου ονόματος των fucking SLAYER. Πάντα ακούγονταν φωνές για την συνεισφορά του Jeff συγκεκριμένα, ποτέ όμως εμφατικά και απόλυτα, αν και αυτό προβλέπω να αλλάζει. Καιρός είναι επιτέλους να ειπωθούν απόλυτα, μιας και τα δεδομένα είναι αμείλικτα. Γιατί είναι όντως αμείλικτη η λίστα με τα πιο σημαντικά κομμάτια των Slayer, την οποία παρουσιάζω εδώ και θεωρώ ότι θα δυσκολευτεί πολύ κάποιος να φέρει αντίρρηση ως προς την σύνθεσή της, πολύ περισσότερο δε, για το συμπέρασμα που προκύπτει. Όλα φέρουν την υπογραφή του Jeff Hanneman (και μόνο σε τέσσερα από τα 15 συμμετέχει ο King). Εστιάζω στην χρυσή εποχή της μπάντας (ορίζεται βολικά ως «η εποχή που ο Kerry King είχε μαλλιά» - έως και το Decade of Aggression δηλαδή του 1991) γιατί εκεί είναι αναμφισβήτητα η καρδιά της ακμής και επιρροής τους. Ρίξτε μια ματιά:

• Black Magic (Hanneman/King)
• Die by the Sword
• Chemical Warfare (Hanneman/King)
• Hell Awaits (Hanneman/King)
• At Dawn they Sleep
• Angel of Death
• Altar of Sacrifice
• Postmortem
• Raining Blood
• South of Heaven
• Mandatory Suicide (Hanneman/King)
• War Ensemble
• Blood Red (αυτό για πάρτη του Καραολίδη μόνο!)
• Dead Skin Mask
• Seasons in the Abyss

Παρατήρηση πρώτη: Η τριάδα που ορίζει την μπάντα ανά την Υφήλιο (Angel of Death, Raining Blood, South of Heaven) έχει γραφτεί από τον Jeff Hanneman.

Παρατήρηση δεύτερη: Οι γνώστες υποστηρίζουν ότι και τα κομμάτια που φέρουν το όνομα του King, κατά βάσην αποτελούν συνθέσεις του Jeff, ως προς την ουσία τους. Είτε μιλάμε για την εφιαλτική αρμονία του Mandatory Suicide είτε το opening riff του Black Magic, ενώ την πατρότητα του Hell Awaits διεκδίκησε μόνος του ο ίδιος ο Hanneman.

Παρατήρηση τρίτη και συμπερασματική: Ο Jeff Hanneman ήταν οι Slayer. Εντάξει, αυτό είναι μισή αλήθεια και βαρύς ο λόγος. Η μπάντα πάντα θα είναι αυτοί οι τέσσερις και δεν μπορεί να ειπωθεί για τους Slayer ότι ένας άνθρωπος είναι ο ιθύνων νους, όπως λέμε Mille Petrozza ή Dave Mustaine. Ο θρόνος του Thrash Metal ανήκει στους Slayer, την μπάντα. Είναι σκαλισμένος στην πέτρα και η πλάτη του είναι ένας αετός που στο κέντρο φέρει το λογότυπο με τα τέσσερα σπαθιά (το πέμπτο κάπου παραδίπλα στάζει αίμα). Αν πρέπει να κάτσει ένα άτομο όμως σε αυτόν τον θρόνο, δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ απολύτως αμφιβολία ότι αυτός είναι ο Jeff Hanneman.Αν δεν υπήρχαν τα δικά του τραγούδια, δεν θα υπήρχε τίποτα από όλα αυτά. Κοιτάξτε κάθε κομμάτι της λίστας ξεχωριστά, ένα-ένα και σκεφτείτε αφενός μεν τι σημαίνουν για τους Slayer και αφετέρου δε τι αντίκτυπο και εκτόπισμα έχουν στο metal και την σύγχρονη μουσική γενικότερα.

Διάβαζα τις προάλλες για ένα underground drum n’ bass σκηνικό, όπου κάτι DJηδες στήσανε το “Angel of Theft”, ένα drum n’ bass track που βασίζεται σε δυο riff, των Angel of Death και Raining Blood (ναι, αυτά τα δύο συγκεκριμένα που σκέφτηκες). O Καναδός DJ είχε παρελθόν με το metal, του έμεινε η καύλα για τους Slayer (λογικό), τους έβαλε στον Βραζιλιάνο φίλο του, κόλλησε απευθείας κι αυτός και κάπως έτσι το σκαρώσανε. Ένα βράδυ, στο Commodore Ballroom στο Vancouver, το έπαιξαν στον κόσμο, για την φάση. Έγινε αυτό που φαντάζεστε: Σφαγή από κάτω, οι drum n’ bass θαμώνες ανοίξανε mosh pit και φεύγανε παπούτσια. Μετά έμεινε εσαεί στο playlist. Οι DJs είχαν μόνο ατελείωτο respect για τους Slayer.

Αντίστοιχο respect έπεσε από τους Public Enemy, την τεράστια αυτή hip-hop μπάντα, οι οποίοι παίρνουν την γέφυρα του Angel of Death και την κάνουν χαλί στο “She Watch Channel Zero?!”. Ο Mike Patton υποστηρίζει on camera ότι δεν εμπιστεύεται άνθρωπο που δεν ακούει Slayer. Το Officer Down των Stampin’ Ground που ανοίγει pits με το καλημέρα προσκυνάει και αυτό την γέφυρα του Angel of Death. Το Dark Intentions των The Haunted ομολογεί τον Χανεμανισμό . Η αλλαγή στο “Deicide” και ολόκληρο το death metal σύμπαν οφείλουν στον Jeff. Οι Slipknot και οι System of a Down. Μέχρι και ο Leif Edling στο υπερέπος Embracing the Styx, εμπνέεται από τον Jeff Hanneman. Και η Tori Amos, Jeff Hanneman έπαιζε (περίπου) στο πιάνο. Ας ειπωθεί επιτέλους: Αυτό που ο κόσμος ονομάζει Slayerικό ριφ, αυτό που έκλεψαν όλοι, Σουηδοί και Αμερικάνοι και Έλληνες, είναι ουσιαστικά το Hanneman riff. Αυτή η μουσική που σφαλιάρισε τον πλανήτη, παίχτηκε μεν από τους Slayer, γράφτηκε δε από τον Jeff Hanneman.

Μουσική παιδεία και όραμα

Πώς προέκυψε αυτή η μοναδικότητα είναι μεγάλη ιστορία και δύσκολο να αναλύσεις τον παράγοντα ταλέντο. Ο ίδιος ο Hanneman απλώς δήλωνε ότι σιχαίνεται την χαρούμενη μουσική, την αισιοδοξία και όλα αυτά, τον έκαναν να βαριέται θανάσιμα, όπως ακριβώς το γεγονός ότι στο μπάσκετ δεν επιτρέπεται να κατεβάσεις την μούρη του αντιπάλου ας πούμε. Μεγαλώνοντας την δεκαετία του ‘70, ο μικρός Jeff είχε προτίμηση στους Led Zeppelin, Aerosmith και Jeff Beck. Αργότερα βρήκε τους Judas Priest και τους Iron Maiden αλλά σύντομα, στην αρχή της νέας δεκαετίας, ανακάλυψε το νέο του πάθος. Το hardcore punk, ειδικά αυτό της ευρύτερης περιοχής της California για την εποχή που μιλάμε: Dead Kennedys, Black Flag, T.S.O.L., The Germs, Circle Jerks και βέβαια τους κατοπινούς φίλους D.R.I. Την εποχή που γνώρισε τον Kerry King και τον Dave Lombardo ο Jeff ήταν ένας 17χρονος πάνκης, κομπλέ με ξυρισμένο κεφάλι. Έχει γραφτεί κατά κόρον πώς το thrash metal είναι fusion του punk και του (NWOB) Heavy Metal. Βεβαίως οι Motorhead και οι Venom είναι απαραίτητα σκαλοπάτια αλλά πουθενά δεν είναι πιο σαφής και γλαφυρή η ιστορική πραγματικότητα, όσο στην περίπτωση των αρχετυπικών Slayer και συγκεκριμένα του Jeff Hanneman. Αυτός είναι που πήρε τον Lombardo με το απίθανο (εννοώ improbable) μουσικό υπόβαθρο (KISS, disco και Led Zeppelin!) και τον έμπασε στον χώρο του punk και του ανελέητου χτυπήματος, που τόσο αποθέωσε στην καριέρα του. Η αγάπη του Hanneman για το punk είναι καταγεγραμμένη, ξεκινώντας από τα λογότυπα στην κιθάρα του (με τους Dead Kennedys να ξεχωρίζουν) μέχρι την punk μπάντα Pap Smear που είχε με τους Rocky George (τεράστιος κιθαρίστας των Suicidal Tendencies) και τον Dave Lombardo. Η μπάντα αυτή τελικά διαλύθηκε μετά την συμβουλή του Rick Rubin για το καλό των Slayer και η κληρονομιά της βρίσκεται στο Undisputed Attitude, μαζί με την αποτύπωση βεβαίως της punk συμβολής στο όραμα της μπάντας. Αξίζει να αναφερθεί όμως και η συμβολή των Slayer ώστε να κάνει φουλ κύκλο η επιρροή. Πολλές μπάντες που ξεκίνησαν ως hardcore το γύρισαν σε πολύ πιο metal πράγματα μετά την επαφή με τους Slayer και τον ήχο τους, ιδιαίτερα δε από το 1986 και μετά. Ρωτήστε και τους D.R.I.

Αυτό πάντως που ενδιέφερε τον Jeff Hanneman να παίξει, δεν ήταν punk. Του άρεσε η βία και η ταχύτητα, το punk attitude στην μουσική, αλλά δεν τον ενδιέφερε να παίζει απλά ακόρντα και με απλές punk δομές. «Ήθελα να έχω την ταχύτητα και την ενέργεια που έβγαζε το πανκ αλλά όχι με σκέτα ακόρντα, ήθελα και ωραία heavy riffs.» Μουσική γεμάτη “evil notes and sad riffs”, όπως το περιέγραψε ο ίδιος τόσο πετυχημένα. Αυτό δεν έγινε αμέσως και δεν έγινε και έγινε και τόσο ενσυνειδήτως. Όταν ο ξυρισμένος πάνκης έμπαινε στην μπάντα, έπαιζε κιθάρα λίγους μήνες μόνο, σε αντίθεση με τον χρόνια έμπειρο Kerry King. Πείσμωσε και αποφάσισε να εντατικοποιήσει την μελέτη στο όργανο. Γρήγορα κατέληξε ότι δεν τον ενδιέφερε να γίνει βιρτουόζος σολίστας και ακολούθησε τον δικό του δρόμο. Τα άλματα στην τεχνική του εντυπωσίασαν όλους τους γύρω του και πάρα πολύ σύντομα (σε διάστημα μηνών) ήταν σε θέση να εντυπωσιάζει τον Bill Metoyer με την υπόλοιπη μπάντα και το σφιχτό δέσιμό τους κατά τις ηχογραφήσεις του Show No Mercy. Από εκεί και πέρα, μέχρι και το Seasons in the Abyss, η μπάντα στον τομέα του σεβαστικού thrash metal, έπαιζε με αντίπαλο μόνο τον εαυτό της, ανεξαρτήτως εμπορικής επιτυχίας στα περίεργα εκείνα χρόνια. Αξίζει να αναφερθεί ότι οι Slayer την εποχή του “Seasons…” πουλούσαν τους λιγότερους δίσκους από όλους τους Big 4 (ναι, και από τους Anthrax) και από την άλλη πουλούσαν περισσότερα εισιτήρια στις αρένες και εμφατικά εκτόπιζαν κάθε μπάντα με την οποία περιόδευαν, στην σκηνή και στις πωλήσεις του merchandise. Συμπεριλαμβανομένων των Megadeth και Anthrax στο Clash of the Titans. Και παρόλο που όπως είπαμε, η συνθετική υπεροχή του Hanneman είναι ξώφθαλμη αν το ψάξεις λίγο, η προβολή του ήταν ελάχιστη και ο κόσμος ήξερε λίγα πράγματα για την ζωή του, πέραν του ότι είχε μια μάλλον ενοχλητική εμμονή με τον B’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο άνθρωπος

Σίγουρα πάντως καμία όρεξη δεν είχε να μιλάει σε δημοσιογράφους για τον εαυτό του. «Δεν παίρνω τίποτα από την διαδικασία, δεν μαθαίνω κάτι, δεν ακούω μια αστεία ιστορία, μιλάω για μένα και αυτό είναι βαρετό». Μακράν ο πιο δυσεύρετος από τους τέσσερις για την συνέντευξη, «ο πιο ερημίτης όλων» κατά τον Araya: “Jeff doesn’t like all this shit”, έλεγε σε μια συνέντευξη το 1991. Η έκδηλη βαρεμάρα του για τα θέματα promotion της μπάντας, καθώς και το ελαφρώς διεστραμμένο χιούμορ του, έβγαζαν ένα αντικοινωνικό προφίλ, ιδιαίτερα διογκωμένο στα 80s λόγω της εμμονής που λέγαμε. Μάλιστα, πριν ο Kerry King μεταμορφωθεί σε 90ς redneck bulldog και πάρει το βραβείο σπίτι, ο Jeff δεν ήταν απαραίτητα και ο πιο συμπαθής κιθαρίστας της μπάντας. Και αυτό γιατί αντί να μείνει στην συνείδηση του κόσμου για τη μουσική του Angel of Death, έμεινε πολύ περισσότερο για τους στίχους του και για τις αντίστοιχες παρεξηγήσεις.

The nazi shit

Αυτός ήταν που κατεξοχήν κουβάλαγε όλο εκείνο το ναζί σκηνικό στο artwork και την θεματολογία της μπάντας, καθώς και έφερε ναζιστικά σύμβολα στο πέτσινό του (σβάστικας συμπεριλαμβανομένης). Όσο cool και να ήταν η Slaytanic Wehrmacht μπλούζα, έφερνε άβολους συνειρμούς. Ήταν και ξανθός-ξανθός, Γερμανικής καταγωγής… «Άσε ρε με τα φασισταριά» ήταν μια ατάκα που θα άκουγες από κόσμο που κατέληγε εύκολα σε συμπεράσματα ή εν πάση περιπτώσει δεν συγχωρούσε ελαφρότητες με το θέμα. Ο ίδιος και η μπάντα, σταθερά αρνούνταν τις κατηγορίες, λέγοντας ότι απλώς περιγράφουν. «Δεν θα έπρεπε να χρειάζεται να λέω εγώ πόσο κακός είναι ο Josef Mengele, είναι προφανές, όπως και μια ταινία που αναπαριστά κάτι κακό».

Η αλήθεια για το θέμα είναι ότι ο πατέρας του Jeff, ήταν βετεράνος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, είχε πολεμήσει μάλιστα στην Νορμανδία και πριν πετάξει κάτι ναζιστικά μετάλλια που είχε βρει τον καιρό της θητείας του, ρώτησε τον γιο μήπως τα θέλει; Ο γιος φυσικά και τα ήθελε και ξεκίνησε την συλλογή του. Συχνά στο οικογενειακό τραπέζι άκουγε ιστορίες από τον πόλεμο, είτε του πατέρα του, είτε των δύο μεγαλύτερων αδελφών του, που είχαν πολεμήσει στο Βιετνάμ, πράγμα που προφανώς επηρέασε αργότερα τις στιχουργικές του προτιμήσεις. Επίσης έβλεπαν συχνά ταινίες με πολεμικό περιεχόμενο και είχαν χόμπυ τον μοντελισμό, αεροπλανάκια και τανκς, τέτοια πράγματα. Όταν γνώρισε τον Lemmy, αντιλαμβάνεστε ότι τα βρήκαν θαυμάσια σαν συλλέκτες. Εν τέλει, η ναζιστική θεματολογία που υπάρχει στα τραγούδια τους (Angel of Death, Behind the Crooked Cross, SS-3 κλπ…) ήταν απλώς άλλο ένα αρρωστημένο και επικίνδυνο αντικείμενο για να κουμπώσει στην ακραία μουσική της μπάντας. Ξεκινώντας από τον σατανά και τον αντίχριστο και όλα τα πατροπαράδοτα σοκαριστικά των Venom και Mercyful Fate, στην αναζήτηση για νέες ομορφιές όπως τους νεκρόφιλους, τι πιο λογικό από τα βιβλία ιστορίας γεμάτα περιστατικά απόλυτης φρίκης που διάβαζε μανιωδώς ο Jeff; Πάντως, καταθέτω την υποψία μου ότι βασικός υπεύθυνος για την αμφιβολία «μήπως τα γουστάρουν αυτά που λένε ρε;» είναι ο Tom Araya. Όταν τραγουδάς τόσο σατανικά σαρδόνια (τον βλέπεις να χαμογελά όταν τα λέει) αυτούς τους στίχους… Όσο να’ναι σκιάζεσαι κάπως. Δεν θα κλάψουμε κιόλας για την παρεξήγηση όμως, «τους καημένους τους Slayer τους κατηγόρησαν για φασίστες». Ο ίδιος ο Hanneman έλεγε, «ξέρεις, εγώ πιστεύω πως μας έκανε πολύ καλό αυτή η ιστορία. Ο κόσμος πίστευε ότι ήμασταν πραγματικά πολύ πιο κακοί και σκοτεινοί από ότι είμαστε πραγματικά σαν άνθρωποι».

Πράγματι, πάνω στην σκηνή η μπάντα έβγαζε μίσος και άκρατη ενέργεια προς τα έξω. Το ίδιο και ο Jeff, με το ασταμάτητο headbanging του, πάντοτε απολαμβάνοντας τα riff του. Μετά, άδειος και ανακουφισμένος από το ξέσπασμα, πήγαινε να χαζέψει τα αγαπημένα του σπορ (hockey και αμερικάνικο «ποδόσφαιρο»)και να πιει καμιά μπύρα, ένας απλός, ευχάριστος τύπος. Αυτός ο ξανθός 20χρονος, με μια μπύρα στο χέρι, που αναφωνεί “Did you get that? Bravo!”και γελώντας χειροκροτάει τον Lombardo που τσακώνει το μπέικον με το στόμα που κάποιος εκσφενδόνισε κατά την διάρκεια συνέντευξης το 1985. O τύπος που γελάει όταν περιγράφει τα διάφορα που του πασάρουν κατά καιρούς οι πειραγμένοι οπαδοί της μπάντας: «Σου φέρνουν έναν ανάποδο σταυρό με διάφορα σκατά πάνω… νομίζεις ότι θα βάλω αυτό το πράγμα σπίτι μου; Δεν νομίζω, χαχα!» Ο τύπος που σιχαινόταν τα ταξίδια και προτιμούσε την θαλπωρή του σπιτιού του. Αλλά και ο Jeff Hanneman που κλαίει στην αγκαλιά του Robb Flynn σε μια στιγμή αδυναμίας και ανασφάλειας, όταν το 1995 φοβόταν για την ικανότητά του να παίξει μετά από κάποια προβλήματα που είχε στους καρπούς. Αναζητήστε το κείμενο του Flynn για τον Jeff, αξίζει πραγματικά τον κόπο (το αυτό ισχύει για το κείμενο του Alex Skolnick για μια σοβαρή μουσικολογική ανάλυση της προσφοράς του). Αν πάντως ένα παροδικό πρόβλημα στους καρπούς τον έφερνε σε τέτοια κατάσταση, είναι πολύ εύλογος ο συνειρμός ότι η τεράστια ζημιά που υπέστη το χέρι του μετά τον ιό και τις εγχειρήσεις, πρέπει να τον κατέβαλλε και να τον έσπρωξε ακόμα βαθύτερα στις καταχρήσεις.

Το τέλος

Το Φεβρουάριο του 2011 ανακοινώθηκε το πρόβλημα υγείας του Jeff. Είχε προσβληθεί από τον ιό Necrotizing fasciitis, μετά από τσίμπημα αράχνης, όπως είναι τουλάχιστον η επίσημη εκδοχή, η οποία έχει πάντως αμφισβητηθεί αρκετά στο παρασκήνιο. Στις 23 Απριλίου ο κόσμος είδε με τα μάτια του το μέγεθος της ζημιάς, όταν ανέβηκε να παίξει δύο κομμάτια με την μπάντα, με γυμνωμένο το δεξί του μπράτσο.

Αυτή ήταν και η τελευταία ζωντανή εμφάνιση του Jeff Hanneman. Ο Tom Araya και ο Kerry King ανέφεραν πως ήταν διακαής επιθυμία του Jeff να ξανανέβει στην σκηνή, παρόλο που οι ίδιοι είχαν τις επιφυλάξεις τους κατά πόσον μπορούσε να ανταπεξέλθει. Τελικά βγήκε μόνο στο encore, παίζοντας τα δικά του South of Heaven και Angel of Death για τελευταία φορά στην ζωή του μπροστά σε κόσμο και επέστρεψε στην αφάνεια, αποκομμένος από την μπάντα. Μετά από ακόμα πιο έντονη απουσία από τα κοινά και ενώ ο αντικαταστάτης Gary Holt έβγαζε μια αύρα «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού», στις 2 Μαΐου του 2013, Μεγάλη Πέμπτη, η είδηση ήρθε εντελώς αναπάντεχα. Θάνατος από ηπατική ανεπάρκεια. Όλοι, εκτός λίγων, σοκαρίστηκαν, απλά γιατί πίστευαν ότι ακόμα και αν δεν ξαναέπαιζε σε επαγγελματικό επίπεδο, όπως υποπτεύονταν αρκετοί, είχε τουλάχιστον ξεπεράσει τον κίνδυνο του φονικού ιού. Την ίδια μέρα όμως, ειπώθηκαν κάποια πράγματα, από άτομα κοντά στην μπάντα, για το πρόβλημα που είχε ο Jeff με το αλκοόλ και το οποίο είχε επιδεινωθεί τον τελευταίο καιρό. Η βλάβη στο συκώτι έλεγαν πιθανότατα είναι κίρρωση και δεν οφείλεται στον ιό, πράγμα που επιβεβαιώθηκε λίγες μέρες αργότερα και επίσημα. Βεβαίως, η ζημιά που έκανε στο χέρι του ο καταστρεπτικός ιός προφανώς εκτεινόταν και πέρα από το χέρι του, στην ψυχολογία του. Αλλά τώρα μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν για το πώς αισθανόταν τον τελευταίο καιρό της ζωής του ένας άνθρωπος που ανέκαθεν δεν ήταν και ο πιο εκδηλωτικός . Σημειώνω όμως την αρνητική εντύπωση που προκάλεσε στον περισσότερο κόσμο η αποστασιοποιημένη και μπλαζέ αντιμετώπιση του θέματος από τον Kerry King, με βεβαρυμένο το μητρώο του ήδη από την περίπτωση Lombardo. Λίγη σημασία έχουν αυτά όμως πια.

Ο Jeff Hanneman, στα 49 μόλις χρόνια έφυγε από την ζωή. Μαζί του και το μυστικό, αρρωστημένα απολαυστικό συστατικό των Slayer.

R.I.P. Jeff Hanneman. R.I.P. Slayer.

The songs

Δεν θα σταθούμε πολύ στο Show No Mercy, κι ας είναι το όνομα του Jeff σε κάθε κομμάτι πλην των Evil Has No Boundaries και του ομώνυμου. Τα περισσότερα κομμάτια είναι γραμένα μαζί με τον Kerry King. Εδώ, ο άγουρος Hanneman, με μόνο 2 χρόνια εμπειρίας στο όργανο, συνεργάζεται στενά με τον Kerry και μαθαίνει από αυτόν. Φυσικά, το ταλέντο δεν κρύβεται, είτε στην επιθετική μαυρίλα του opening riff του Black Magic (ολοφάνερα Jeff), είτε στο αιώνια άψογο Die by the Sword (στο Live Undead η απόλυτη εκτέλεσή του) και τα κλασσικά Fight Till Death και Tormentor που αποτελούν αποκλειστικά δικές του συνθέσεις.

Το πράγμα αρχίζει και γίνεται πιο σαφές στο Hell Awaits. Πέραν του ομώνυμου που η πιάτσα βοά ότι το ζουμί του ανήκει στον Jeff, υπάρχει το At Dawn They Sleep με το Hanneman riff να δεσπόζει και να στρογγυλοκάθεται στην τριάδα της κορυφής αυτού του τιτάνιου δίσκου. O οποίος επίσης φέρει παντού το όνομα του Hanneman στις συνθέσεις, πλην του Praise of Death. Ολοδικά του, εκτός από το At Dawn they Sleep και τα Necrophiliac και Hardening of the Arteries. Είναι δίκαιο να πούμε πάντως, ότι στην ανίερη δισκογραφία στην Metal Blade (Live Undead εννοείται συμπεριλαμβανομένου και λιωμένου), προς τα έξω τουλάχιστον δεν βγαίνει μια Hanneman κυριαρχία. Όλα αυτά θα αλλάξουν, όπως και η ιστορία άλλωστε, στο Reign in Blood.

Angel of Death και Raining Blood: Οι κορωνίδες του thrash metal και η επισφράγιση της βασιλείας της μπάντας. Απόλυτα τέλεια, απόλυτα αξεπέραστα, απόλυτα διαχρονικά, απόλυτα επιδραστικά. Από εκείνες τις στιγμές που η μουσική παύει πια να είναι η ίδια, παραμένοντας όμως τόσο συγκλονιστικά άμεσα ΓΑΜΑΤΗ που και ο τελευταίος άνιωθος "gets it". Δια χειρός Jeff Hanneman αμφότερα. Μόνο αυτά τα δύο κομμάτια αρκούν για να μπάσουν τον συνθέτη τους στο πάνθεον των Μεγάλων. Η πιο συγκλονιστική διαπίστωση όμως είναι ότι πρόκειται για την κορυφή του παγόβουνου στην συνολική παρακαταθήκη του.

Altar of Sacrifice: Enter to the realm of Hanneman. Αρχετυπικό thrash metal, από το είδος που αντιγράφηκε κατά κόρον από άπειρες thrash μπάντες και αντιγράφεται μέχρι σήμερα. Κλασσικό Hanneman ριφ. Επιθετικότητα και ταχύτητα στο τέρμα, πραγματικά ανελέητο, με τις εναλλαγές των riff να κλέβουν την παράσταση.

Postmortem: Στους άνιωθους φλώρους που ισχυρίζονται ότι το Reign in Blood είναι δυο κομμάτια δίσκος, η πρώτη κίνηση είναι να τους πεις ότι δεν έχει υπάρξει αξιότερο κομμάτι από το Postmortem να προλογίσει το Raining Blood. Στο τυχερό αυτί που θα ακούσει τον δίσκο χωρίς να έχει ακούσει τα σουξέ πριν, δεν γίνεται να μην τον σκίσει το υπερ-heavy groove του κουπλέ και το speed φρενοκομείο της γέφυρας. Και σκεφτείτε τι θα πάθει μόλις ακουστούν οι βροντές. Do you wanna die?

South of Heaven: Tα RiB άσματα έληξαν τον αγώνα δρόμου ταχύτητας που έκαιγε στο thrash. Και πιο γρήγορα να έπαιζες (καθόλου εύκολο) πώς μπορείς να κοιτάξεις στα μάτια αυτό που ακολουθεί εκείνα τα εφιαλτικά "τα τα τα" του Lombardo; Ο Jeff Hanneman παρέχει την απάντηση με αυτό το riff-ορισμό του evil. Με έναν εκνευριστικά συνεπές τρόπο η μπάντα σε στέλνει για κακά σου με το που ακουμπάει η βελόνα το βινύλιο. Ένα riff τόσο συγκλονιστικά ψαρωτικό που έκανε ακόμα και αυτόν τον Dave Mustaine στο απόγειο της κοσμάρας του, να σταματήσει απότομα να φλερτάρει με κάτι γυναίκες και να στρέψει το βλέμμα του στην σκηνή του Clash of the Titans, όπου οι Slayer για άλλο ένα βράδυ έστειλαν τους λοιπούς Τιτάνες να διεκδικήσουν το αργυρό.

Mandatory Suicide: Το δεύτερο καλύτερο κομμάτι του δίσκου αν με ρωτήσετε και νομίζω πως ανήκω στην πλειοψηφία. Αν και συμμετέχει συνθετικά ο King, στο κομμάτι δεσπόζει και εδώ το Hanneman riff, αυτό που έκανε άπαντες να ψελλίζουν «μόνο οι Slayer αυτό το πράγμα…» Εφιαλτικά υπέροχο. Ο δίσκος ήταν διχαστικός, με στιγμές υποδεέστερες (και μια αχρείαστη διασκευή σε Priest – οι Forbidden τους εξέθεσαν αργότερα) αλλά δεν παύει να είναι ο αγαπημένος πολλών. Γραμμένος εξ ολοκλήρου από τον Hanneman, εκτός από τρία κομμάτια που βοήθησε και ο King.

War Ensemble: Άλλο ένα κομμάτι που απλά δεν γίνεται να απουσιάζει από τον κατάλογο με τα σημαντικότερα κομμάτια της μπάντας. Έμπασε άπειρο κόσμο στο σύμπαν τους με τα εφιαλτικά γεμίσματα του Lombardo στην εισαγωγή, την κραυγή “WAAAAR!” του Araya στην μέση αλλά κυρίως γιατί αποτελεί έναν thrash metal ύμνο αντάξιο της κλάσης Hanneman.

Blood Red: Δεν είναι απαραιτήτως ένα από τα πιο τεράστια κομμάτια τους, παρόλο που είναι αδιαπραγμάτευτο αριστούργημα. Το συμπεριλαμβάνω μόνο γιατί είναι τόσο χαρακτηριστικά Χανεμανικό εκτός από άψογο και γιατί είναι το κομμάτι που έκανε τον Χάρη Καραολίδη να δει το σκότος το αληθινό.

Dead Skin Mask: Η κόλαση του South of Heaven στο υπόγειο της Σιωπής των Αμνών. Άγνωστο πώς, ο Jeff Hanneman επαναλαμβάνει τον θρίαμβό του με ένα κομμάτι αριστούργημα. Αργό, σκοτεινό και ψυχικά άρρωστο, ποτέ δεν διανοείσαι να σκεφτείς ότι το Hanneman riff είναι «μανιέρα». Αντιθέτως, αυτό το κλίμα που αποτυπώνεται στο αριστουργηματικό εξώφυλλο, βγαίνει από τις νότες. Μόνο οι Slayer λέμε…

Seasons in the Abyss: Οι ραδιοφωνικοί, λέει, Slayer. Ο Jeff Hanneman όμως μισούσε είπαμε την χαρούμενη, αισιόδοξη μουσική, θανάσιμα βαρετή στα αυτιά του. Εδώ βρίσκονται τα θλιμμένα riff που για δύο Σαμπαθικά θα λέγαμε λεπτά υπνωτίζουν τον ακροατή μέχρι το φοβερό κουπλέ που οδηγεί στην εθιστική μελωδία του ρεφρέν. Άψογο κομμάτι και δείγμα ότι αν ήθελαν μπορούσαν να παίξουν σπουδαία μπάλα στα νέα σαλόνια των 90s. Προτίμησαν την ωμή και ξερή βία.

Μετά την φυγή του Lombardo και την πορεία στα 90s, εγώ έχασα την πίστη μου στην μπάντα, ειδικά μετά το άστοχο Diabolus in Musica, το οποίο θεωρώ και το ναδίρ της καριέρας του Jeff Hanneman (και αντιστοίχως της μπάντας), μιας και είναι το άλμπουμ που έχει γράψει αποκλειστικά μόνος του, εκτός από ένα κομμάτι. Από εκεί και πέρα, κάποιος φανατικός Slayerάς ίσως υποστηρίξει ότι ο Hanneman δεν το έχασε ποτέ το χάρισμα, αναφέροντας το “Disciple”, με το εμβληματικό “God hates us all!” ρεφρέν ή το “Psychopathy Red”. Δεν τo είπαμε πως έχει γράψει τα πάντα;

Υστερόγραφο

10 Φεβρουαρίου 2011 (δημοσιεύτηκε 2 μέρες πριν το τσίμπημα της αράχνης)
Ιn a recent interview with Australia's Loud magazine, King was asked why he thinks SLAYER has outlasted so many other artists. "Well, the front three people never changed, and I think that's important," he replied. "You've gotta have a nucleus of people where you never wonder who is going to be onstage. As far as a band thing, I think that's important. I don't mean that as a shot on MEGADETH, but at the end of the day, MEGADETH is Dave Mustaine and that's it. It's whoever Dave decides to play with on this record."

He continued, "Could you imagine watching SLAYER without me, Jeff or Tom? It just couldn't happen! That's something to be said there, 'cause we're all irreplaceable.

"The last few years I've noticed people in bands are almost interchangeable. I've seen some of my friends stay home because their wives were going to have a baby and they'd have somebody replace them when they play live, and I think… how can you fuckin' do that?"