Sign of the Hammer: Jag Panzer

Δημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο του 2011 στο Metal Hammer. Οι Jag Panzer είχαν μόλις διαλυθεί για πρώτη φορά στην ιστορία τους. Διατηρούνται οι επικεφαλίδες της στήλης.

Πόσες φορές έχετε ακούσει την κλισαδούρα «πολύ αδικημένη μπάντα ρε»; Εγώ τόσες πολλές, που έχω αναπτύξει αναισθησία. Στην περίπτωση των Jag Panzer όμως, νιώθω την αδικία στο μεδούλι. Έχοντας κυκλοφορήσει το άλμπουμ-μύθο Ample Destruction, χάθηκαν μετά στο σύμπαν των underground true και kvlt μπαντών με την δισκογραφία λαβύρινθο (bootleg του demo που έχει βγει σε picture με εναλλακτικό εξώφυλλο αλλά με δυο κομμάτια μπόνους ακυκλοφόρητα που ηχογραφήθηκαν την τρίτη πανσέληνο του 84, μόνο 300 κόπιες αριθμημένες με το χέρι, 450 ευρώ, τσάμπα πράμα). Ξαναβγήκαν στην επιφάνεια το 1997 και έκτοτε έβγαλαν 7 δίσκους, από καλούς έως αριστουργήματα του straight heavy/power αλλά τελικά όλοι τους θυμούνται γιατί έχουν βγάλει το Ample Destruction (από το οποίο δεν είδαν ποτέ δεκάρα - όχι ότι έβγαλαν από τα υπόλοιπα), για την φωνάρα του Tyrant (πάλι καλά) και γιατί εδώ έπαιζε ο παπατζής Broderick που πήρε μεταγραφή στους Megadeth.

ALL-TIME CLASSICS

Ample Destruction
(Azra/Iron Works, 1984)

Oγκόλιθος

Από τα άλμπουμ ορισμούς (ηχητικά και ιστορικά) του US Power Metal. Στις προτιμήσεις πολλών και η κορυφή του. Σίγουρα πάντως μιλάμε για ένα δίσκο αριστουργηματικό, που ξεχειλίζει πάθος και έμπνευση. Διαβάσατε πρόσφατα για αυτό το μνημείο στο αφιέρωμα Αυγούστου (Metal Hammer 8/2011) για τα ιστορικότερα ντεμπούτα. Δεν έχω πολλά να συμπληρώσω, απλά αρκούμαι στο να κουνάω ενθουσιασμένος το κεφάλι μου καταφατικά, «έτσι, έτσι!». Και να προσθέσω μια ερωτική εξομολογήση για το Crucifix. Πολλά χρόνια μετά από την πρώτη ακρόαση, εξακολουθεί να μου προκαλεί ανατριχίλες όταν η (άγουρη λίγο αλλά τέρμα παθιασμένη) φωνάρα του Tyrant, μετά την πανέμορφη λυρική εισαγωγή και το επακόλουθο χτίσιμο/συσσώρευση πώρωσης, σκίζει το σύμπαν στα δύο για να μπει αυτό το υπερ-επικό σκάσιμο. Αυτό που χαρακτηρίζεται από το απαραίτητο galloping (ξέρετε, κλιπακλόπ, κλιπακλόπ) riffing, με την σολάρα (του Briody παρακαλώ) που δίνει θέση στο βασικό κομμάτι. Κορώνα αποτελειώματος του σύμπαντος, καμπάνα στο φινάλε όπως αρμόζει σε κάθε σωστό έπος, κομμάτι και δίσκος κλείνουν και σου επιστρέφουν καρδιά και εγκέφαλο λιωμένα. Συνυπολογίζουμε και το κυνήγι του θησαυρού για μια αυθεντική κόπια σε βινύλιο ή μια από τις δεκάδες bootleg εκδόσεις, CD και βινυλίου. Με μια πελώρια επιλογή εξωφύλλων, για κάθε γούστο: την ορίτζιναλ στραβοζωγραφισμένη καλτίλα, το άλλο με το βουνό από σκελετούς, το άλλο με τις ασπίδες-οικόσημα-τι-διάλο-είναι ή το άλλο με τα βυζά, o κάθε bootlegger είχε και νέα εικαστική άποψη ένα πράμα. Απαραίτητο για όλους τους οπαδούς heavy metal. Τελεία.

ΚΟΡΥΦΕΣ: The Crucifix, Symphony of Terror, Harder than Steel, Warfare, Generally Hostile, Licenced to Kill. Εντάξει, το χέσαμε.

Thane to the Throne
(Century Media, 2000)

I AM MACBETH! NONE WILL DEFY!

Ζορίστηκα υπερβολικά για το ποιος δίσκος θα έπρεπε να είναι εδώ. Βλέπετε, μετά το comeback του 1997, υπάρχουν 4 (τουλάχιστον) δίσκοι που σοβαρά διεκδικούν αυτή τη θέση (ο δεύτερος καλύτερος Jag Panzer δίσκος δηλαδή). Και δεν μετράω και τα “demo” (εντός εισαγωγικών, διότι και όπως ήταν να έβγαιναν, θα λέγαμε για δισκάρες και κανείς δεν θα μας έλεγε και τίποτα). Το Chain of Command βγήκε κιόλας το 2004 επισήμως και αν είχε Tyrant, κατά πολλούς ΑΥΤΟ θα ήταν το δεύτερο καλύτερο (για μερικούς και έτσι όπως είναι). Thane to the Throne όμως: Concept δίσκος, φιλόδοξος, αποτελεί την heavy/power εκδοχή του έργου του Shakespeare, Macbeth. H μπάντα έχει βρει τον κλασικό, αιχμηρό της ήχο, πάντα στα Morrisound studios, δια χειρός Jim Morris. Από την αρχή σε πιάνει από την καρδιά και σου κολλάει το κεφάλι στο booklet για να απορροφήσεις την ιστορία. Ως συνήθως, την παράσταση κλέβει το εντελώς to-the-point heavy metal (ειδικά οι συνθέσεις του Briody, φρονώ) που ντύνεται από αυτά τα απίστευτα φωνητικά του Harry Conklin. Πραγματικά, στο κουπλέ του εναρκτήριου Thane of Cawdor δίνει τόση επική δύναμη στην ερμηνεία του, που προσωπικά, μόνο από τον Eric Adams το έχω βρει αλλού. Το αυτό ισχύει και για το ρεφρέν του (Το Mega Therion επηρεασμένου) Three Voices of Fate, που αποδίδει τρομερά πειστικά τα λόγια του ήρωα της τραγωδίας που υπερτονίζονται από το ακόλουθο ριφ όλεθρο. Κυριολεκτικά, έπος.

ΚΟΡΥΦΕΣ: Thane of Cawdor, King at a Price, Spectres of the Past, Three Voices of Fate

RECOMMENDED

The Fourth Judgement
(Century Media, 1997)

To σωστό comeback.

Δύο δίσκοι/ντέμο που άκουσαν (και λάτρεψαν) μόνο οι πωρωμένοι, ένας δίσκος που προσπάθησε φιλότιμα να ξενερώσει τους προηγούμενους και τελικά το 1997, έγινε η επιστροφή με το σωστό λαρύγγι πίσω από το μικρόφωνο. Το Fourth Judgement παρουσίασε τους Jag Panzer όπως θα τους ακούγαμε από εδώ και μπρος: Old school, straight και απλό, δεμένο, ευκρινώς ηχογραφημένο, heavy/power metal με συχνή έφεση προς το επικό. Και όλο αυτό το πράγμα με δύο άσους στο μανίκι: 1. το λαρύγγι που λέγαμε και 2. τουμπανιασμένο shredding στα σόλο, εκεί που δεν το περιμένεις με την καμία. Σε αυτόν τον δίσκο παίζει ο Joey Tafolla, ο οποίος είχε ήδη κάνει αισθητή την παρουσία του στους shredding κύκλους μέσω της Shrapnel. Όταν του ζητήθηκε να παίξει for old times sakes στο comeback, μπήκε και σε λίγες ώρες γέμισε με εκατομμύρια νότες τον δίσκο. Και ομολογώ εδώ την παραξενιά μου, αυτά τα αυθόρμητα σόλο που τα μισά είναι ασκήσεις στρατηγικά τοποθετημένες, τα θεωρώ τα καλύτερα των Panzer έβερ. Είναι να το έχεις ρε παιδί μου. Γιατί άλλοι θα παίξουν ανούσιες ασκήσεις και ο Τζόι θα σου ρίξει και τις φράσεις στο Shadow Thief (η καλύτερη βερζιόν του παρεμπιπτόντως) που δεν τις ξεχνάς ποτέ. Το προσωπικό μου δεύτερο αγαπημένο Πάνζερ.

ΚΟΡΥΦΕΣ: Black, Shadow Thief, Judgement Day.

Age of Mastery
(Century Media, 1998)

Age of Demos and then some.

Φουλ του άσου κατευθείαν, 5 κομμάτια ήδη ψημένα και λατρεμένα από τα «ντέμο». Τα Sworn to Silence και Burning Heart από το Chain of Command και το ομώνυμο από το ίδιο, που του άξιζε μια βερζιόν με τον Tyrant. Το Lustful and Free (τσίτα παλιομοδίτικη, δεν τις κάνουν πια έτσι!) και το Viper από το Shadow Thief demo. Καρέ με το «καλημέρα, πάρτα» heavy/power του Iron Eagle όπου συστήνεται λίαν εντυπωσιακώς και ο αντικαταστάτης του Tafolla, Broderick. Και φλος imperial (empire strikes back, imperial) με το καραέπος και εκ των κορυφαίων συνθέσεων της μπάντας, The Moors.

Κορυφαίες στιγμές: Ειπώθηκαν.

Mechanized Warfare
(Century Media, 2001)
Πολλοί οπαδοί. Η ψαχτική μου στον κυβερνοχώρο και τον παρεοχώρο, διαπίστωσε ότι το ντέρμπυ για δεύτερο καλύτερο Panzer που διαπίστωσα νικητή το Thane to the Throne, για τον πολύ κόσμο, παιζόταν με αυτόν τον δίσκο. Και προφανώς αυτό συμβαίνει γιατί είναι ένας πολύ καλός Jag Panzer δίσκος, όπως πάντα. Εγώ όταν βγήκε, πιθανολογώ ότι είχα χορτάσει Jag Panzer γιατί δεν μου έκανε φοβερή αίσθηση. Και η αλήθεια είναι ότι μια χαρά μου κάνουν τώρα οι κορυφές του, όπως αλήθεια είναι όμως ότι εδώ η μπάντα φαίνεται να πηγαίνει (λίγο) στον αυτόματο. Η φωνή λαού πάντως επιτάσσει να τονίσω την αξία των Frozen in Fear, Take to the Sky, Cold is the Blade, Power Surge και το κάνω πάρα πολύ ευχαρίστως πράγματι.

Κορυφαίες στιγμές: Τονίστηκαν επιμελώς.

ALARM ZONE

Casting the Stones
(Century Media, 2004)

Nevermore στο αγνό US Metal μου;

Το “Alarm” αφορά μόνο τους παραδοσιακούς οπαδούς της μπάντας. Όχι ότι χαλιούνται. Τα Achilles, The Mission (1943) και Legion Immortal είναι κομμάτια 100% καυλοπανζερικά. Απλά η αλήθεια είναι ότι το κοινό της μπάντας απαρτίζεται κυρίως από πιο πιουρίστες χεβυμεταλλάδες που προτιμούν το χέβυ μέταλ τους καθαρόαιμo 80s. Όταν λοιπόν, ο Broderick δεν κρατήθηκε να μην παίξει και λίγο 7χορδα Λουμιστά, το αποτέλεσμα ήταν ένα θελκτικότατο (για μένα) χαρμάνι Panzer και Νevermore (π.χ. Feast or Famine, Vigilant και το Tempest που το κραυγάζει). Σε στιγμές ακούγονται πραγματικά αναπάντεχα συναρπαστικοί και ορμητικοί. Όταν σε έχουν συνηθίσει σε τόσο ευθύ και αποτελεσματικό heavy/power που καθιστά την ανάγκη για νεωτερισμούς άχρηστη, κάπου κολλάς. Εγώ τελικά, άσχημα, με την ιδανική έννοια. Άλλοι όμως βλέπουν το άλμπουμ ως ένα Panzer με τρεις-τέσσερις κομματάρες και τα υπόλοιπα στο «χμ». Οι απέξω που καλοβλέπετε τους Nevermore και θα τους ακούγατε και πιο κλασσικούς (Battered and Bruised, να ένας τέτοιος κόμματος), προσέλθετε. Μεγάλη αδυναμία μου.

AVOID

Dissident Alliance
(Pavement Music, 1994)

Ε, όχι και Pantera όμως!

Είναι ειρωνικό που ο δίσκος που ομόφωνα θεωρείται (και είναι δηλαδή) ο χειρότερός τους, είναι πιθανώς και ο δίσκος που βρίσκεται στις περισσότερες δισκοθήκες στην χώρα μας. Μια κίνηση με τις καλύτερες των προθέσεων από το περιοδικό, να ακουστεί η μπάντα δηλαδή, δεν πιστεύω να έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Σαν να δίνεις το Cold Lake για να μάθει ο κόσμος τους Celtic Frost. Από την άλλη μεριά, ναι μεν εδώ μπήκαν ανόσια πράγματα για το αγνό χέβυ μέταλ, τουτέστιν παντεροειδή περάσματα και μάλιστα δ’ εθνικής (κάπως έπρεπε να βρουν συμβόλαιο και αυτοί) και το φτύσιμο έπεσε σύννεφο (γιατί μόνο οι χεβυμεταλλάδες ασχολήθηκαν έτσι κι αλλιώς) αλλά ο δίσκος δεν είναι και ΤΟΣΟ κακός πια. Βασικά, αν προσπαθήσεις να τον φανταστείς με Tyrant και να αφαιρέσεις τα αταίριαστα μοντέρνα, θα δεις ότι μιλάμε για τον ίδιο συνθέτη. Αλλά επειδή κανείς δεν έχει την όρεξη να κάνει τέτοια ζεν mind tricks για να του βγει ο δίσκος καλός, μπορούμε να παρηγορηθούμε στην ιδέα ότι ο βαμμένος της κατηγορίας εδώ, έχει μάλλον ήδη εξασφαλίσει την πληρότητα της δισκογραφίας στο τσαμπέ.

LIVE ALBUM

Bootlegs Only (Στο φαρμακείο της γειτονιάς σας)

Δεν μπόρεσαν, ήταν πολλά τα λεφτά.

Εμ, δεν έχουν. Ήθελαν αλλά δεν πήραν ποτέ το απαιτούμενο budget. Μην πηγαίνει χαμένος ο χώρος όμως, σας προτείνω ανεπιφύλακτα το Chain of Command που έλεγα παραπάνω, που ανήκει και στην προ-επανασύνδεση εποχή και κουβαλάει μπόνους τρουίλας καθώς έχει και τον μοναδικό άλλον τύπο που οι οπαδοί επιτρέπουν να πιάσει το μικρόφωνο της μπάντας, τον Bob Parduba. Το οποίο έκανε και στο σανίδι για πρώτη φορά το 2008 στο Keep it True, σε ντουέτο με τον Tyrant στο Shadow Thief. And there was much rejoicing.

SPECIAL EDITION

Decade of the Nail-Spiked Bat
(Century Media, 2003)

Το πραγματικό alarm της δισκογραφίας

Ιδιάζουσα περίπτωση επανηχογράφησης. Συνήθως οι επανηχογραφήσεις είναι αρπαχτές, δείγμα ανεμπνευσιάς και στην καλύτερη αχρείαστες. Στην περίπτωση των Panzer ήταν η λύση ανάγκης. Μέχρι πολύ πρόσφατα, ο Tafolla δεν δεχόταν να επανακυκλοφορήσουν τα (πολύ) δυσεύρετα Tyrants και Ample Destruction, τα οποία είναι και οι δίσκοι με την μεγαλύτερη φήμη για την μπάντα. Ρώταγες ποιο να πάρεις από Panzer και σου λέγανε όλοι το Ample Destruction. Ε, και δεν το έβρισκες. Ή πλήρωνες κερατιάτικα για μια παράνομη έκδοση ή στην καλύτερη πετύχαινες κάποια κουλή κόπια από κάπου που τα τσέπωνε κάποιος άσχετος ενώ η μπάντα προσπαθούσε να βρει φράγκα να βγει περιοδεία. Για το λόγο αυτό, εγένετο η συγκεκριμένη συλλογή που περιέχει σχεδόν όλο (γιατί όχι το Harder than Steel δηλαδής;) το Ample Destruction και το Tyrants, επανηχογραφημένο με την τότε σύνθεση της μπάντας. Και μια χαρά είναι κιόλας αν εξαιρέσουμε την κατώτερη, συγκριτικά με αυτή που μας είχαν συνηθίσει, παραγωγή αλλά δεν γίνεται να σου κάνει το ίδιο κούκου, με την καμία. Και τα «ακυκλοφόρητα» τα έχουμε μάθει αλλιώς και το μόνο που σώζει την παρτίδα («καλύτερο από το ορίτζιναλ»), τουλάχιστον για την πλειοψηφία, είναι το ίσιωμα/παραλλαγή κάποιων κομματιών του Dissident Alliance. Και ο Broderick διετέλεσε και μέγιστο έγκλημα αλλάζοντας (και σκοτώνοντας) την αρμονία του solo στο σκάσιμο του Crucifix. Όταν επανακυκλοφορήσουν τα κλάσικς τα νέα θα είναι σίγουρα ευχάριστα για τον κόσμο και δυσάρεστα για αυτή την κυκλοφορία. Όταν είπα; Αν εννοώ. Είπε το «ναι» ο Joey αλλά τώρα περιμένουν τον Harry στο τηλέφωνο και δεν βγαίνει. Κάποιες αμαρτίες πληρώνουν , δεν εξηγείται αλλιώς.

DVD

The Era of Kings and Conflict
(self-released, 2002)

Τώρα πια με βαρύνουσα αξία.

Αυτό το DVD δεν το έχω δει με τούμπανη οθόνη και ηχεία, για να το δω όπως πρέπει. Φυσικά, σε κλάσικ Jag Panzer μοτίβο, βγήκε με δυσκολία, 1000 κόπιες που έβγαλαν μόνοι τους και πουλάγανε στην περιοδεία αφού δεν τους δίνανε λεφτά (πάλι) από την εταιρεία. Μέχρι που η Century Media, καλωσύνη της, το κυκλοφόρησε στην Ευρώπη, σε άγνωστο αριθμό. Και τώρα που διαλύθηκε η μπάντα, εν αναμονή κάποιου ποθητού μελλοντικού Keep it True ή Up the Hammers ζαχαρωτού (πάντα μπορούμε να ελπίζουμε), αυτό είναι το μοναδικό επίσημο υποκατάστατο για να τους δεις εν δράσει. Και ντρέπομαι που δηλώνω την ανεπάρκεια μου να απαντήσω οριστικά, αν είναι πραγματικά καλό. Αλλά υποκατάστατο είναι, όπως και να’χει, οπότε ξέρουμε ότι αυτοί που βίωσαν μια καλή Jag Panzer συναυλία, μόνο ζωντανά μπορούν να ξαναπάρουν την δόση τους. Το DVD έτσι κι αλλιώς αξίζει να το έχεις. Και επιμελημένο/φτιαγμένο με μεράκι από το χέρι του Briody είναι, άλλο ένα δείγμα της 3D graphics δουλειάς του που (μάλλον δεν) αγαπήσαμε. Kαι 4 κομμάτια λάιβ από Ελβετία τους έχει, όπου ο Tyrant το βαστάει πάντα καλά το πράμα. Και 5 “βιντεοκλίπ” έχει, λάιβ εικόνα με studio ήχο είναι δηλαδή, εκτός από ένα, δεν πειράζει. Και σόλο επίδειξη/εκμάθηση/θα-σας-γελάσω από τον Broderick. Τέλος ή και κυρίως, για τους εγκυκλοπαιδιστές οπαδούς, έχει μια άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση των μελών της μπάντας, όπου τα πιάνουν όλα. Την ιστορία, τα εμπόδια, το Dissident Alliance φιάσκο κλπ. και μιλάνε αφοπλιστικά ειλικρινά.