Λίστα της χρονιάς. Ναι, αλλά τελευταία δεν έχω όρεξη να γράψω, ακόμα λιγότερο να διαφημίζω κείμενα (το facebook μου προκαλεί κατάθλιψη όσο περνάει ο καιρός), ανάθεμα κι αν την διαβάσει κανείς. Φουλ κύκλος, back to the first post, τότε που όλα ήταν αθώα και ανέμελα, οι μέλισσες πηδιώσαντο χαρούμενες στα λειβάδια και εγώ έγραφα κείμενα που ουσιαστικά μιλούσα με τον εαυτό μου. Wiiiilsooooon!
Από την άλλη δεν μπορώ να μην βάλω μια λιστάρα, είναι σαν να αφήνω τον γύρο που έχει πέσει στο χαρτί από μεσα αφάγωτο. Δεν γίνονται αυτά. Είμαι ψυχοπαθής, υγεία να'χουμε. Λοιπόν, στο κυρίως:
Οδηγίες χρήσης, διαβάστε καλά, είναι πολύ σοβαρό το θέμα:
Aυτά είναι 20 άλμπουμ (20 + 1 ΕΡ για την ακρίβεια, σε αλφαβητική σειρά) που άκουσα και θεωρώ ότι είναι καλά. Όποιος δεν τα έχει ακούσει και ακούει τέτοια, να τα ακούσει γιατί μπορεί και να του αρέσουνε.
Αυτά.
Armored Saint - Win Hands Down
Οι παλιοσειρές διδάσκουν μπαλίτσα, ο Bush είναι άφθαρτος, η μουσική είναι 100% heavy metal με την χαρακτηριστική AS φινέτσα - και κυρίως: ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ. Θα μπορούσε να είναι και ο δίσκος της χρονιάς.
Bio-Cancer - Tormenting the Innocent
Συμπαθέστατα πατριωτάκια, έχουν κάνει σαφώς ένα βήμα εμπρός από το ντεμπούτο τους, έχουν τα ίδια λυσσαλέα φωνητικά που δεν παίρνεις χαμπάρι τι λέει ούτε με το booklet μπροστά σου και έχουν εμπλουτίσει το songwriting τους πηγαίνοντάς το και σε πιο death ή deathrash μονοπάτια, which is a good thing!
Black Fast - Terms of Surrender
Μια εκπληκτική πρόταση από τον Κετιγένη, οι Black Fast με κέρδισαν επιτόπου. Και όμως φαίνεται ότι οι Vektor έχουν ήδη αρχίσει να επηρεάζουν την νέα thrash σκηνή (απολύτως λογικό) και κανείς δεν θα μπορούσε να είναι πιο χαρούμενος για αυτό από εμένα. Βέβαια, δεν μιλάμε για εξώφθαλμες επιρροές. Είναι σαφώς πιο στρωτοί οι Black Fast, οι black επιρροές είναι επίσης πιο διακριτικές ενώ τα φωνητικά παραπέμπουν σε κάτι πολύ πιο συνηθισμένο, θα έλεγα μάλιστα ότι αυτό αποτελεί και το αδύναμο σημείο τους, δηλαδή εμένα με παραπέμπουν στους Warbringer που με την σειρά τους παραπέμπουν στην μισή νεοθράς σκηνή. Η μουσική όμως έχει τόση χάρη και, κομψά μιλώντας, γαμηστερότητα που μπαίνει άνετα στην λίστα. Και αν έκανα τον κόπο να την βάλω σε μια ιεραρχική σειρά θα πήγαινε και ψηλά.
Crypt Sermon - Out of the Garden
Ο φετινός doom μεταλ δίσκος που προσκυνάει τα σωστά είδωλα (βλ. Candlemass/Solitude Aeturnus) με τρομερή κιθαριστική δουλειά και ριφφάρες και τις ανάλογες ατμόσφαιρες. Δεν έχει μια φωνάρα ανάλογη των ειδώλων αλλά και έτσι, ανετότατα, πάει ψηλά.
Deathhammer - Evil Power
Το αηδόνι, ο Sargent Salsten επιστρέφει. Μιλάμε για μια από τις τελειότερες extreme metal φωνές Ε-ΒΕΡ και φυσικά οι Deathhammer παραμένουν κολλημένοι στο 1985 και παίζουν σαν μην υπάρχει αύριο. Δεν έχει ένα άσμα αλά Fullmoon Sorcery και συνολικά είναι κατώτερο του Onward to the Pits του 2012 αλλά μοιράζει απλόχερα τον κλασσικό πόνο και την μοναδική τους γεύση, χάρη στον Λοχία. Τα τσουτσέκια που "ακούνε τα πάντα" για άλλη μια φορά θα εκφράσουν την αηδία τους. Ευτυχώς.
Denner/Shermann - Satan's Tomb
Το EP της λίστας. H σύμπραξη του κιθαριστικού διδύμου των τιτάνων Mercyful Fate με τους Sean Peck (Cage) και τον Snowy Shaw (KD/MF/Memento Mori - πάνω απ'όλα!) και έναν μπασίστα που εγώ (δεν) θυμόμουν από τους Demonica (σύμπραξη Shermann με τον Locicero των Forbidden, δενειν'κακό). Ομολογώ ότι θα προτιμούσα όλες τις ωραίες ιδέες τους να τις κρατήσουν για το επερχόμενο reunion των Mercyful Fate (με τον Snowy φυσικά στα τύμπανα!), το οποίο δεν βλέπω πώς μπορεί να μην γίνει πραγματικότητα μόλις τελειώσουν οι υποχρεώσεις του King με τους KD.
Πάντως, κιθαριστικά μιλάμε για ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ, ο Denner ξεχωρίζει από χιλιόμετρα στα σόλο και τα ριφφ, ενώ δεν είναι αυτό που λέμε κλάσσικ MF, στάζουν METAL. Ο Sean Peck είναι ο γνωστός εαυτός του. Καθόλου κακός αλλά εγώ φυσικά, φαντασιώνομαι τα κομμάτια με τον King. Ο Snowy είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ όπως πάντοτε. Λεφτά πρέπει να έχουν πέσει (ο Snowy δεν παίζει ποτέ στο έτσι...), η Metal Blade κυκλοφορεί τον δίσκο που με κάνει να απορώ γενικώς (έχει και τους KD/MF πλέον στο ρόστερ της), επομένως το μεγαλύτερο κόλλημά μου εμένα αφορά την ίδια την ύπαρξη της κυκλοφορίας εν γένει. Τι θέλουν να πετύχουν; Ανεξαρτησία; Κάτι να μας κρατάει σε φόρμα μέχρι να...; Διαπιστευτήρια στο κοινό για να ανυπομονεί ακόμα παραπάνω; Ποιος ξέρει. Πάντως είναι διάχυτη η παραπομπή στην MF κληρονομιά στο σπρώξιμο της μπάντας αλλά και το εξώφυλλο και την θεματολογία, ο Peck βαράει φαλσέτα, you get the idea. Σαν δισκάκι ΚΩΛΟΛΕΕΙ (όχι και 6 ρε συ!), ελπίζω απλώς να μην πάει χαμένο το ζουμί των κιθαριστών εδώ πέρα.
Dr. Living Dead - Crush the Sublime Gods
Νέος δίσκος για τους Suicidal Tendencies κλώνους χωρίς τον Μητσικώστα Mike Muir στα φωνητικά αφού αποχώρησε και έφτιαξε τους Negative Self. Τώρα o νέος τραγουδιάρης παραπέμπει ΚΑΙ στους Nuclear Assault και τον John Connely (νταξ, όχι τόσο θεΐλα), μια χαρούλα φυσικά τους πάει. Απολαυστικοί και απαραίτητοι σε όσους τους λείπουν οι Suicidal εποχής Join the Army/How Will I Laugh... μαζί με τζούρες Nuclear Assault και τους συν αυτώ crossoverάδες της εποχής (κάτι από DRI, κάτι από SOD, κάτι από Anthrax), το οποίο αναγκαστικά θα θυμίσει και τους πιο μονδέρνους Municipal Waste. Τα γνωστά των Dr Living Dead σαν να λέμε.
Encyrcle - Encyrcle
Τρίο heavy/speed από την Δανία με ΡΙΦΦΑΡΕΣ, παλιομοδίτικα, αρκετά ιδιαίτερα φωνητικά και γενικώς η φάση είναι 80ς αλλά ξεχωρίζει από το σωρό για την κιθαριστική δουλειά και τα τραγούδια. Όχι από shredding απόψεως (αν και είναι ωραίος παίχτης ο Klem) αλλά για την ριφολογία και το songwriting που δεν αρκείται στα λίγα και τα κλασσικά (ή τετριμμένα για να εξηγούμαι). Το Evoke the Night ήταν το hook, ο δίσκος ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες πλήρως και εν τέλει μιλάμε για τοπ δεκάδα, ίσως και πεντάδα.
Enforcer - From Beyond
Ποτέ δεν ήμουν η οπαδάρα Enforcer, τους έβρισκα πάντοτε συμπαθείς με κάποια πολύ καλά κομμάτια αλλά όχι και να σκίζουμε τα ρούχα μας, σιγά μωρέ. Βέβαια δεν τους έχω δει live και από ότι έχω καταλάβει οι συναυλίες τους ήταν τόσο διασκεδαστικές και με ενέργεια που αναπληρωνόταν το κενό, για μια ορισμένη ομάδα ακροατών τέλος πάντων. Στο From Beyond τα πράγματα αλλάζουν. Ο δίσκος είναι γεμάτος με πολύ καλά κομμάτια και κάποια ΕΠΗ, όπως το ομώνυμο που το έλιωσα κυριολεκτικά. Δικαιωματικά κερδίζουν θέση στην λίστα και ελπίζω η άνοδος στην ποιότητα να συνεχιστεί.
Exarsis - The Human Project
Συμπαθέστατα πατριωτάκια, περίπτωσις δεύτερη. Οι Exarsis έκαναν μια σημαντική αλλαγή στην σύνθεσή τους φέρνοντας τον Νίκο στα φωνητικά. Αυτά πλέον δεν είναι love/hate όπως του προκατόχου του Alex, παρόλο που συνεχίζουν την παράδοση των υψηλών συχνοτήτων. Προσωπικά τα προτιμώ σαφώς. Το ακόμα σημαντικότερο όμως είναι ότι υπάρχει σαφής βελτίωση και στο songwriting, το οποίο μου άρεσε και στον προκάτοχό του αλλά μου ακουγόταν αρκετά generic. Αυτή τη φορά μπορούν να περηφανεύονται ότι έχουν γράψει πολύ καλά τραγούδια, με προσωπικότητα και hooks, με αποτέλεσμα να με πιάνω να ακούω και να ξανακούω τον δίσκο. Δικαιωματική η θέση στην λίστα λοιπόν. Περιμένω με ενδιαφέρον να δω την συνέχεια μιας και πάλι υπήρξε αποχώρηση κιθαρίστα (καταραμένο το πόστο φαίνεται...).
Faith No More - Sol Invictus
Δεν είναι επιστροφή επιπέδου Black Gives Way to Blue, ούτε Surgical Steel ας πούμε, αλλά είναι ένας δίσκος με μοναδική γεύση και μοναδικές στιγμές και αυτό αρκεί για να μπει στην λίστα. H αλήθεια είναι ότι μου πήρε κάποια ακούσματα (είναι σαφέστατα ένας δίσκος grower) και ότι η πρώτη μου αντίδραση ήταν χλιαρή. Μόνο για χάρη των FNM και του λατρευτού κυρίου Mike πέφτουν τα repeat αλλά εν τέλει πραγματικά αξίζουν τον κόπο. Το Separation Anxiety είναι μεγάλο έπος. Και ακόμα ανακαλύπτω καινούργια πράγματα ή μάλλον, πιο σωστά, ανακαλύπτω ότι κομμάτια που θεωρούσα αδιάφορα μου ακούγονται γαμάτα με ένα Mr. Bungle τρόπο (εποχής Disco Volante μάλιστα, σκέφτομαι το Cone of Shame ας πούμε). Του χρόνου μάλλον θα έχω πιο σίγουρη άποψη. Το ότι ασχολούμαι ακόμα πάντως με κάνει να υποψιάζομαι ότι κάποια στιγμή θα λέμε "όταν είχε βγει θεωρούσαν μέτριο το Sol Invicuts...φαντάσου".
Malevolent Creation - Dead Man's Path
Εντάξει, ΕΓΓΥΗΣΗ. Aκούμε το Blood of the Fallen, αντιλαμβανόμαστε ότι οι Malevolent Creation όταν κεντράρουν δεν έχουν αντίπαλο (* για-όσο-παίζει). Δεν πέφτουν στην λούπα της μπρουταλιάς και τους blast beat χωρίς όριο και αυτοσυγκράτηση, γράφουν ριφφ που σε γραπώνουν και σου κολλάνε, ξέρεις χωρίς καμία αμφιβολία ότι αυτό το πράγμα είναι ΜΟΝΟ Malevolent Creation (αναγνωρίσιμοι από χιλιόμετρα), ο Hoffmann είναι ο Hoffmann και για να μην τα πολυλέω, στάνταρ ένας από τους καλύτερους death metal δίσκους φέτος.
Napalm Death - Apex Predator - Easy Meat
Μεγάλο σκάλωμα. Με το που βγήκε με ΚΑΘΗΛΩΣΕ. Grind με ατμόσφαιρα, με ΝΟΗΜΑ. Κάποιοι λένε για επιρροή Swans σε αυτόν τον δίσκο, εγώ δεν κατάφερα ποτέ να γουστάρω τους Swans, οπότε δεν ξέρω τι να σας πω περί αυτού, πάντως ξέρω ότι υπάρχει ηχητική ποικιλία εδώ μέσα για να κρατήσει και τον αμύητο, υπάρχουν κομμάτια δυναμίτες, κοψίματα μεγάλης πόρωσης και (θα το ξαναπώ) διάχυτη μια πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Αυτή οφείλει τόσο στην ίδια την αύρα των Napalm Death, που δεν είναι η συνηθισμένη grind/death μπάντα με τρία κόλπα στην μουσική της αλλά και στην εισαγωγή ινταστριαλιζέ πραγμάτων (ή πραγμάτων που εγώ ο γιδομεταλλάς δεν κατέχω) και εφέ που δένουν άψογα με το concept του δίσκου (μα τι εξώφυλλάρα είναι αυτή). Είμαι εντυπωσιασμένος πόσες φορές έβαλα να παίξει αυτή η ηχητική βία φέτος και πόσο ακουγόταν το ίδιο συναρπαστική και ψαρωτική. Τολμώ να πω ότι μιλάμε για έναν από τους καλύτερούς τους δίσκους.
Negative Self - Negative Self
Το ντεμπούτο της μπάντας του αποχωρήσαντος δόκτωρος Μητσικώστα από τους Dr. Living Dead. Και θα έλεγα ότι τα πήγαν καλύτερα από τους Dr. Living Dead! Πολύ πιασάρικο, εντελώς Suicidal Tendencies εποχής How Will I Laugh (ποιος θα το έλεγε ότι κάποτε θα είχαμε δύο κλώνους ST...), όποιος ψήθηκε ορμάει ανεπιφύλακτα. Ο Andreas Sandberg ή Dr. Ape όπως είχε γίνει γνωστός στους Dr. Living Dead! (αυτοσαρκασμός, πάντοτε παίρνει πόντους αυτό!) εξακολουθεί να μιμείται τον Muir (κομπλέ με μπαντάνα) αλλά το αποτέλεσμα δεν ακούγεται ερασιτεχνικό ή θλιβερό. Αντιθέτως θα έλεγα ακαδημαϊκά ότι γαμεί αρκετά το ρημάδι και μπράβο τους. Φυσικά μιλώ ως στερημένος οπαδός ST, your mileage may vary. Πρέπει να ακούσω Ouijabeard κάποια στιγμή που τραγουδάει και εκεί και παίζουν λέει χέβυ μέταλ, από περιέργεια να δω πώς τραγουδάει δηλαδή.
Powermad - Infinite
Τους θυμάστε αυτούς; Το Nice Dreams είναι ένα από τα υπερέπη υπερεπών των λιγότερο προβεβλημένων μπαντών (πώς λέμε Another Return to Church Hill?) και το Absolute Power του 1989 ένας φανταστικός δίσκος που πρέπει να έχετε αν σας ψήνει το πρωτότυπο power/thrash με φωνητικάρες (ε, τσεκάρετε το Nice Dreams ντε!).
Εδώ έχουμε την επιστροφή τους με το ίδιο lineup και την συνδρομή του drummer των Soilwork. Κατ'αρχάς γίνεται σαφές ότι δεν μιλάμε για επανάληψη του Absolute Power, ο δίσκος ακούγεται πολύ πιο σύγχρονος, περισσότερο από άποψη παραγωγής παρά μουσικά, τουτέστιν μιλάμε για κιθάρες υπερχέβυ εφταχορδέ που παραπέμπουν σε Nevermore (το By a Thread παραπέμπει ευθέως και στο songwriting των τελευταίων) και το ύφος δεν είναι πια power/thrash, βαράνε ΠΟΛΥ περισσότερο. Από την άλλη δεν μιλάμε για μια συνηθισμένη μπάντα που είδε το φως του ριγιούνιον και μπήκε. Παραμένουν απόλυτα ενδιαφέροντες και ξεπερνώντας το κλασσικό αντανακλαστικό "μα, δεν είναι σαν το Absolute Power αυτό!" και δίνοντας βάση στην μουσική, ξεδιπλώνεται μια μεγάλη δισκάρα η οποία έχει σαν βάση το thrash και μια μοντέρνα ματιά που εστιάζει στους Nevermore και θα έλεγα και στον Devin Townsend, τον οποίο μου θύμισε σε σημεία ο Joel Dubay, ο κιθαριστέρ/τραγουδιάρης δηλαδή. Δυστυχώς τραγουδάει πολύ πιο "γήινα" και λείπουν οι θαυμάσιες κορώνες του (το ακούσατε το Nice Dreams ρε ή ακόμα;;) αλλά από την άλλη ίσως και να μην κολλάγανε σε αυτό το στυλ ιδιαιτέρως.
Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι αυτός ο δίσκος θα πάει άπατος γιατί οι παλιοί οπαδοί θα απογοητευτούν με το Nevermore στοιχείο, οι νέοι δεν θα δώσουν σημασία (powerwho?) ενώ οι περισσότεροι πιθανώς δεν πήραν καν χαμπάρι ότι επανεμφανίστηκαν. Παρόλα αυτά, ο δίσκος είναι πάρα πολύ καλός και αξίζει αρκετές ακροάσεις γιατί έχει πολύ ζουμί.
Ranger - Where Evil Dwells
Άλλη μια παραδοσιακή speed metal μπάντα, αυτή τη φορά εκ Φινλανδίας, η οποία κέρδισε μια θέση στο νήμα από τους Βέλγους Evil Invaders, οι οποίοι επίσης κυκλοφόρησαν ένα πολύ συμπαθητικό δίσκο. Δεν έχω να προσφέρω κάτι ψαρωτικό σαν σχόλιο για τα παιδιά, αν σας αρέσει το speed metal διανθισμένο με τσιρίδες φόρο τιμής στον Cyriis, το οποίο δεν πήρε χαμπάρι τα 90ς και έχει να επιδείξει πολύ ευχάριστα κομμάτια έως και κάποιους δυναμίτες, ορμάτε.
Sacral Rage - Illusions in Infinite Void
Προσωπικά βρίσκω ότι αυτός είναι ο καλύτερος δίσκος εξ Ελλάδος. Οι επιρροές του είναι όλες λουκούμια για μένα, τουτέστιν Annihilator των παλιών καλών ημερών, Helstar των μεσαίων υπέροχων ημερών, Watchtower, US Metal γενικώς και άπλετη τσιρίδα παντού. Επίσης με κέρδισαν ο ήχος του και κάθε μέλος ξεχωριστά που δεν βρίσκεται εκεί διεκπεραιωτικά αλλά για να προσφέρει κάτι στο κομμάτι. Ξεχωρίζει ο Μάριος με τα καταπληκτικά του σόλο αλλά πραγματικά είναι μια θαυμάσια ομάδα αυτή που έχει μαζευτεί εδώ και ελπίζω να το πάνε παραπέρα. Και σαν εκκολαπτόμενος φανμπόης θα ήθελα να εκφράσω και μια επιθυμία, να δω τον Δημήτρη με το λαστιχένιο λαρύγγι να δουλέψει εξίσου και τις μεσαίες νότες. Στην τσιρίδα είναι αφρόκρεμα, στα μεσαία θέλει ακόμα κάτι. Αλλά το ψειρίζω τώρα. Νομίζω το Lost Chapter E: Sutratma (στο λινκ άνωθεν) είναι ένα από τα πιο λιωμένα κομμάτια φέτος. Μέγιστο έπος και τεράστια σολάρα. Δίσκος πεντάδας.
Satan - Atom by Atom
Με δυο κουβέντες γιατί κάπου έχει πιαστεί το χέρι μου (όλο σερί το γράφω το ρημάδι το κείμενο), οι Satan παραμένουν τεράστιοι όπως και στο προηγούμενο Life Sentence, στα σημεία θα έλεγα ότι το Life Sentence υπερέχει αλλά αυτό σημαίνει ότι εδώ μιλάμε για ένα δίσκο 8.5/10 (ατόφιο, όχι της σειράς τώρα...) και όσοι φλερτάρουν με το ρετρό, ας ρίξουν μια αυτιά να ακούσουν πώς το κάνουν οι πραγματικά έμπειροι.
Satan's Host - Pre-dating God Part I και ΙΙ
H επιστροφή του Τyrant στους Satan's Host έχει αποδώσει μέγιστους καρπούς. Κάθε δίσκος είναι απαραίτητος. Μόνο αυτό θα πω. Φέτος έχουν ακατάσχετη παραγωγικότητα, βγάζοντας δύο δίσκους (με μια μέρα διαφορά) και ενώ σας εξομολογούμαι ότι τους έχω ακούσει ελάχιστα μιας και ασχολήθηκα πολύ πρόσφατα, σας εγγυώμαι επίσης ότι αν σας άρεσαν τα δύο προηγούμενα, πρέπει να ορμήσετε και εδώ. Καλά, ο Τύραννος είναι εγγύηση αλλά και το songwriting είναι εξίσου δυνατό. Δεν είμαι σε θέση ακόμα να πω αν υπάρχει κάτι τόσο μεγαλειώδες όσο το συγκλονιστικό Before the Flame του 2011 αλλά αναμείνατε στο ακουστικό σας (χαχα, ναι αμέ!).
Vhöl - Deeper than Sky
Η πιο πρόσφατη προσθήκη στην λίστα. Κανονικά δεν έπρεπε να με αφορά καν, black metal/crust λέει (το archives) με heavy/power επιρροές. Μέλη των Hammers of Misfortune (που ποτέ δεν μου έκαναν κλικ και δεν ξέρω ποιο είναι το θέμα), Agalloch και YOB (καμία σχέση λέμε). Κανονικά, θα έπρεπε να να βαρεθώ την ζωή μου. Έλα όμως που όχι μόνο δεν βαρέθηκα αλλά κόλλησα και από πάνω. Βέβαια, να πω την αμαρτία μου θεωρώ ότι η περιγραφή στο metal-archives είναι μια πατάτα και μισή, τουλάχιστον όσον αφορά αυτόν τον δίσκο, το καλούπι είναι το χέβυ μέταλ και απλά εκεί μέσα υπάρχουν ΠΟΛΛΑ διαφορετικά πράγματα (ναι, και crust και black), χωρίς σε καμία περίπτωση να γίνονται αχταρμάς. Η μουσική είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα και σύντομα αρκετά εθιστική, το ομώνυμο είναι έπος και αν έπρεπε να αναφέρω ένα παράπονο θα ήταν τα αδιάφορα φωνητικά που όμως είναι μια χαρά επαρκή. Τσεκάρισμα επιβεβλημένο.
ΥΓ (15/12): Δεν έχει σχόλια. Κοστίζουν. Ψυχικά κυρίως αλλά και ένα πενηντάρικο η Α4 δεν είναι κακή ιδέα.
ΥΥΓ (19/12): Και μετά την επόμενη μέρα ένιωθα ξεσκουριασμένος και ξεπέταξα μια λίστα με αναμενόμενες μουσικές για του χρόνου. Μετά ήρθα εδώ και άρχισα να μπλαμπλαδίζω. Άγνωσται αι βουλαί της Μούσας. Ε, θα το βάλω στο facebook, μην πάει χαμένο.
No comments:
Post a Comment