Εδώ υπάρχει πολύ εντονότερο το άρωμα Mercyful Fate, σαφές άρωμα Judas Priest, το οποίο σε συνδυασμό με την σταθερή εσάνς Iron Maiden συνθέτουν το απολύτως αναγνωρίσιμο πλέον χαρμάνι των Wolf. Για να γίνω πιο κατανοητός, αυτός ο δίσκος θα μπορούσε να παρομοιαστεί με το Tales from the Twilight World των Blind Guardian ή με το Number of the Beast, δηλαδή με δίσκους που ο χαρακτήρας του συγκροτήματος ενηλικιώνεται. H χροιά του Niklas και η παραγωγή του Tagtren κατοχυρώνουν την σφραγίδα γνησιότητας. Καλή γνησιότητα φυσικά αλλά το θέμα είναι η ΕΜΠΝΕΥΣΗ. Και εδώ έχουμε έναν εκ των καλύτερων δίσκων heavy metal της δεκαετίας '00, γεμάτο ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ.
Πραγματικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω το αγαπημένο μου κομμάτι εκεί μέσα. Είναι από τους δίσκους (και αυτός και οι δύο επόμενοι και ο τελευταίος παρεμπιπτόντως) που το αγαπημένο μου κομμάτι αλλάζει ανά μήνα. Και όταν λέω ανά μήνα εννοώ ότι ο δίσκος έχει περάσει ΠΟΛΥ καιρό στο playlist γράφοντας διψήφιο αριθμό μηνών. Τα λιώνω τα Wolf, δεν είναι υπερβολές ποιητικής αδείας. Για κάποιο διάστημα αγαπημένο ήταν (ήταν; είναι;) το American Storm, με αυτό το εθιστικό ριφ και τα vocal lines από πάνω να παρασέρνουν και τον τελευταίο άνιωθο για να φτάσει στο ρεφρέν που πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ ποιος δεν θα κολλήσει να γκαρίζει "BLOOD SUCKEEEEEER!" για να αποτελείωσει τον ακροατή με αυτό το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ outro. Πριν συνέλθεις μπαίνει το μάλλον πιο πιασάρικο κομμάτι του δίσκου, το Wolf's Blood που έγινε και videoclip. Ιδανικό για να ψαρώσεις τον ανυποψίαστο, ελεεινά εθιστικό. Το πιο μεγάλο λύγισμα όμως το βίωσα λίγο πιο κάτω. Το Transylvanian Twilight (το nod στους Maiden του Powerslave στον δίσκο) με τα πραγματικά θαυμάσια solo του προλογίζει ένα από τα καλύτερα τραγούδια των Wolf: Devil Moon. Τι να γράφω τώρα, είναι από εκείνες τις στιγμές που οι μελωδίες της φωνής μου βγάζουν κουβάδες συναίσθημα, χωρίς καν να ξέρω πώς να το περιγράψω. Προσμονή, νοσταλγία, μοναξιά; Και σκάει (ω, πώς σκάει) στο κυρίως μέρος με αυτό το βασικό ριφ και αυτές τις μελωδίες της φωνής που... τέλος πάντων, μην σας πρήζω, κομμένα γόνατα, σηκωμένες τρίχες και όρκος πίστης στον Niklas.
Όπως ανέφερα, σε αυτό το δίσκο υπάρχει πολύ εντονότερο το άρωμα Mercyful Fate, το οποίο αποτελεί και μεγάλο ατού. Για του λόγου το αληθές τσεκάρετε το ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ Out of Still Midnight με το μπάσιμο με τα σόλο και την χαρακτηριστική τεχνοτροπία των MF στα ριφ. Το αυτό ισχύει για το The Dark που ακολουθεί, σολάρες παντού (πάλι χειροφρενιά σόλο! ΕΤΣΙ), ένα έπος που ακούς τους Mercyful Fate και τους Judas Priest χεράκι-χεράκι, σε τέλειο fusion. Εν ολίγοις, μιλάμε για δίσκο που δεν σηκώνεται η βελόνα, δεν πατάς skip για κανένα λόγο, όσοι νιώθουν ήδη μουρμουρίζουν γιατί δεν έχω μια κουβέντα να πω για το ομώνυμο έπος που ανοίγει το δίσκο (άλλο μεγάλο outro) ή για το Black Wing Rider που παντρεύει τους Priest (verse) με τους Maiden του Somewhere in Time (chorus). Αλλά ακόμα δεν τελειώσαμε. Ο δίσκος κλείνει επισήμως με μια καταπληκτική διασκευή στο Don't Fear the Reaper των Blue Oyster Cult και ανεπισήμως στην περιορισμένη έκδοση (δηλαδή αυτή που έχουν όλοι μέσω torrent) με μια αναπάντεχη διασκευή στο Die by the Sword των Slayer. Ενδιαφέρουσα το λιγότερο, σύμφωνα με τον Niklas η προσέγγιση της διασκευής ήταν πώς θα ακουγόταν αν αντί για τον Jeff Hanneman το είχαν συνθέσει οι Judas Priest. Ακόμα πιο αναπάντεχη είναι η διασκευή στους Ramones στο μελαγχολικό και άγνωστο για τα δεδομένα τους "I'm not Afraid of Life" το οποίο αποδίδεται πολύ όμορφα.
Συνοψίζοντας, εδώ έχουμε έναν πραγματικά θαυμάσιο δίσκο heavy metal ο οποίος απευθύνεται σε κάθε οπαδό των Iron Maiden, Judas Priest και Mercyful Fate, δηλαδή ΟΛΩΝ όσων ακούνε heavy metal αν θέλουν να λέγονται σοβαροί ακροατές του. Δεν είναι ο δίσκος που σου τινάζει τον εγκέφαλο με το καλημέρα, πράγμα αδύνατον εφόσον κυκλοφορεί 30 χρόνια μετά την απόλυτη ακμή των επιρροών του. Όμως θεωρώ εξίσου αδύνατον να αφήσει ασυγκίνητο ακόμα και τον τελευταίο τουρίστα, κάποια κομμάτια είναι πραγματικά τόσο πιασάρικα που δεν γίνεται αλλιώς. Αν υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δίνουν παραπάνω από ένα-δυο ακούσματα στους δίσκους πριν πάνε στο επόμενο download/youtube, ε, νομίζω πως θα αυξηθει πολύ ο αριθμός που συμφωνεί μαζί μου στο ότι εδώ έχουμε ένα από τα ελάχιστα (και επομένως πιο πολύτιμα) καταπληκτικά άλμπουμ heavy metal. Και σκεφτείτε πως δεν είναι ο αγαπημένος μου δίσκος Wolf. Είναι ο αγαπημένος δίσκος του Roy Z βέβαια, κάτι πρέπει να μετράει και αυτό - αλλά θα τα πούμε στο Ravenous για αυτά.
Τι θέλω να ακούσω live: Tώρα σωθήκαμε, είναι από τους δίσκους που σηκώνουν επετειακή περιοδεία που παίζεται ολόκληρος, ΑΝΕΤΑ. Ας πούμε ότι αν δεν ακούσω το American Storm θα χυθεί αίμα (δεν ξέρω ποιανού). Wolf's Blood, γίνεται να μην παιχτεί; The Dark; Καλά, δεν βάζω μαχαίρι στο λαιμό, αρκεί να μην αγνοηθεί ο δίσκος.
No comments:
Post a Comment