Πιθανότατα ο πιο διάσημος δίσκος τους για τους πιο λάθος λόγους. Το αυθεντικό εξώφυλλο με τον στραβοζωγραφισμένο μπαμπουϊνο / λυκάνθρωπο με τα δάχτυλα-κοράκια έχει κάνει γύρες σε αρκετά μπλογκ. Αφιερώματα με τα χειρότερα εξώφυλλα, τα καλύτερα "so bad it's good" εξώφυλλα, τα πιο cult εξώφυλλα, κλπ. Και οι περισσότεροι μένουν εκεί, φανταζόμενοι αντίστοιχης ποιότητας μουσική.
Η αλήθεια είναι όμως ότι ο δίσκος είναι πραγματικά πάρα πολύ καλός. Πρόκειται για μια σπουδή (εν έτει 1999) στους Iron Maiden διασταυρωμένους με Mercyful Fate και τζούρες από Judas Priest. 'Ολα αυτά, συχνότατα μπριζωμένα σε speed metal τέμπο και με λίγο ατσάλι για γαρνιτούρα. Η παραγωγή είναι θαυμάσια, τίποτα πρόχειρο εκεί - ο ήχος του είναι (και αυτός) βασισμένος στους Iron Maiden, επιμελημένος από το χέρι του Peter Tagtren, τον γνωστό των Hypocrisy, κλπ.
Οι Iron Maiden (εποχής Powerslave) σίγουρα έχουν ένα κυρίαρχο ρόλο, δεν θα ήταν και τόσο περίεργο να ακούσεις ότι σε αυτόν τον δίσκο είναι οριακά κλώνοι τους, υπάρχουν και σημεία που είναι κραυγαλέα και δίνουν πάτημα για την λέξη "κλοπή". Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν και πολύ άδικο και κυρίως πολύ επιπόλαιο σαν κρίση. Πράγματι, η λατρεία στους Maiden δεν κρύβεται αλλά υπάρχουν τα προαναφερθέντα στοιχεία (MF, speed, κλπ) και βεβαίως η ιδιαίτερη φωνή του mastermind Niklas (άτολμη ακόμα αλλά μια χαρά) που τους δίνει μια ταυτότητα που σιγά-σιγά θα παγιωθεί στο εντελώς δικό τους ήχο στις επόμενες δουλειές τους. Μεγαλύτερη σημασία όμως έχει το ίδιο το songwriting το οποίο ναι μεν ενίοτε δανείζεται πατέντες του Harris με την ίδια διακριτικότητα που ο Kai Hansen ξεσηκώνει ριφ των Priest, αλλά επιδεικνύει και καταπληκτικές ριφάρες και κομμάτια που πρέπει να είσαι ιδιαιτέρως εμπαθής για να σταθείς εκεί (ή τεμπέλης). Ιδιαιτέρως δε, όταν την ίδια εποχή οι Iron Maiden δεν βάζανε και φωτιά στο δρόμο. Ή για να λαϊκίσω και λίγο, αν αντί για το Wicker Man (δεν συζητάω καν για τα δυο προηγούμενα άλμπουμ), που βγήκε ένα χρόνο μετά το Wolf, είχαν κυκλοφορήσει το Parasite ή το Desert Caravan θα είχαμε λαϊκό προσκύνημα και μαζική υστερία. Αλλά επειδή αυτή η επιχειρηματολογία ίσως ενοχλεί ας πούμε πως για τους ξενερωμένους του 1998/Virtual XI, αυτό εδώ θα ήταν έκρηξη ευτυχίας. Για να κλείσω το θέμα "βαριά επιρροή Iron Maiden" το Wolf έχει πολύ περισσότερο χαρακτήρα από ότι οι Savage Circus ή ακόμα και οι Stormwarrior (δεν συζητάω κάτι Monument). Και κατά την ταπεινή μου άποψη είναι και πολύ ανώτερο ποιοτικά σε σχέση με τoυς προαναφερθέντες, τους οποίους σημειωτέον γουστάρω.
Εν πάση περιπτώσει στην άνω παράγραφο τελειώνουν τα όποια αρνητικά επιχειρήματα μπορεί να επιστρατεύσει κανείς. Επιστρέφοντας στην ουσία, το περιεχόμενο του δίσκου δηλαδή, μιλάμε για εξαιρετικό, speed/heavy metal που κορυφώνεται σε κομμάτια σαν το αγαπημένο μου Mercyful Fate on speed, Moonlight. Έτερο αγαπημένο το Electric Raga, που έχει και μια ωραία σιταρο-εισαγωγή για χρώμα και την πολυαγαπημένη μου ανατολίλα σαν άρωμα.
Τι θα λέγατε για ατσάλι και speed σε χρονική διάρκεια crossover μπάντας; In the Shadow of Steel, η ρουκέτα που ανοίγει τον δίσκο και τελειώνει μετά από ενάμιση λεπτό. Και βέβαια Μεηντενικά έπη με διάσπαρτες εκπληξούλες σαν τα Parasite (κορυφαίο), Desert Caravan, Voyage και το Sentinel. Και καταληκτήριο έπος (απογειώνεται στις αλλαγές βρίσκω) In the Eyes of the Sun. Δισκάρα. Ακόμα και το ξεσήκωμα των Maiden να τους προσάψεις, δεν γίνεται να αρνηθείς ότι το songwriting και το επίπεδο παιξίματος είναι πολύ υψηλό. Κι αν βλέπεις και πιο πέρα και σε τραβάει η ταχύτητα και φυσικά αυτό το άρωμα King Diamond, ε, μονόδρομος. Για μένα είναι ένα καθαρό 8άρι με στιγμές για 9. Και όμως, αυτή η δισκάρα είναι από τους πιο αδύναμους δίσκους τους και αυτό μόνο για την υπερβολική αναφορά στους Maiden και την ατολμία του Niklas στα φωνητικά.
Τι θα ήθελα να ακούσω live: Moonlight, In the Shadow of Steel, Electric Raga
No comments:
Post a Comment