Αλλιώς είναι να ακούς βινύλιο, αλλιώς από το PC. Αλλιώς εκτιμάει ο ένας την μουσική δισκοθήκη που έχει πληρώσει και αλλιώς ο άλλος που έχει κατεβάσει τσάμπα gigabytes με φακέλους γεμάτους mp3. Αλλιώς ζούσαμε εμείς την αληθινή ζωή στα δισκάδικα, τις παρέες και αλλιώς ο νέος που αποχαυνώνεται στην ψεύτικη ζωή του facebook και της τσάμπα μαγκιάς.
Το να ακούσεις έναν δίσκο που ΔΕΝ ξέρεις από το youtube συνήθως δεν μπορεί να συγκριθεί με μια ακρόαση-ιεροτελεστία, αυτό είναι σαφέστατο. Εκτός και αν κάτσεις να κάνεις μόνο αυτό. Από την άλλη, δεν ξέρω πόσοι πια ακούνε κάθε δίσκο με την ιεροτελεστία του, εννοώντας και άτομα με χιλιάδες δίσκους. Δεν μου άρεσε ποτέ η άποψη "κοιτά μια δισκοθήκη", αν δεν τους ακούς όπως πρέπει δεν πα' να έχεις πέντε εκατομμύρια δίσκους, είσαι συλλέκτης, είσαι χομπίστας, είσαι φετιχιστής, δεν συνεπάγεται καθόλου αυτομάτως ότι είσαι και πραγματικός μουσικόφιλος.
Το ρεζουμέ είναι πόσο συγκεντρώνεται κανείς στο άκουσμά του. Το CD/βινύλιο προσφέρονται για μεγαλύτερη συγκέντρωση, έχεις ένα αντικείμενο στα χέρια σου, κοιτάς στίχους, artwork, "μπαίνεις" πιο άνετα στο κλίμα. Αν πάλι κουβεντιάζεις την ώρα που παίζει, παίζεις ένα παιχνίδι, διαβάζεις ένα βιβλίο, η εμπειρία της ακρόασης δεν έχει καμία ιδιαίτερη διαφορά από έναν ακροατή youtube. Ενώ ένας ακροατής youtube που δίνεται πλήρως στο άκουσμα (γίνεται και αυτό, κι όμως) δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από έναν ακροατή βινυλίου.
Και να μην πιάσω το θέμα των φορητών συσκευών, όπου έχω γράψει άπειρες ώρες ΒΑΘΙΑΣ ΑΚΡΟΑΣΗΣ με τα walkman και discman- και αυτό το κάνεις πιο εύκολα σήμερα με ένα ipodάκι με mp3 και ξέρω καλά ότι υπάρχουν άνθρωποι που έτσι βιώνουν την μουσική πολύ καλύτερα από άλλους ανθρώπους που ξέρω με κτηνώδεις δισκοθήκες και είναι παντελώς μυρωδιάδες κατά τα άλλα.
Από εκεί και πέρα, αν ακούω μουσική casually (το κάνω και αυτό και πολύ) και μουσική που ξέρω, το κάνω και κάνοντας άλλα πράγματα. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι πιο πολύ ακούω και προσέχω την μουσική παρά να κάνω αυτά τα πράγματα, που είναι ένας λόγος που σταμάτησα να έχω ακουστικά στην δουλειά (!!!).
Για το θέμα της αποξένωσης η μόνη διαφορά σήμερα με χτες είναι στον αναλογικό ρομαντισμό και τίποτα άλλο. Αποξενωμένο και αποκομμένο με λέγανε οι γονείς μου με τα ακουστικά, το ίδιο λέτε και εσείς τώρα. Από την άλλη, βάζω ένα έπος στο youtube, το ποστάρω στο facebook με ενθουσιασμό μαζί με δυο-τρεις κουβέντες και βλέπεις για πότε ξεκινάει η κουβεντούλα και η συναδερφική πόρωση. Μια χαρά αληθινή είναι κι ας κάθεται ο άλλος στο PC του. Τα "εύκολα" likes της ρουτίνας τα μαθαίνεις σιγά-σιγά ποιοι τα βάζουν και στην τελική το like είναι ένας άνθρωπος που είπε σιωπηλά στο κεφάλι του "cool!", "γαμώ", "ναι ρε, έτσι" ή κάτι παρόμοιο. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να τα απορρίψεις εξ αρχής ως "ψεύτικα".
Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΑ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ. Το πώς την ακούμε αφορά εμάς και μόνο εμάς και από εμάς εξαρτάται. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως η νέα γενιά δεν νιώθει. Κι ας έχει σχεδον καταργήσει το φορμάτ του άλμπουμ και έχει πάει προς το "τραγούδι" ή το folder με τα "καλύτερα" μιας μπάντας. Το μόνο που είναι πραγματικά θέμα είναι αυτό που έλεγε ο Μαρκ των Jag Panzer (η πρώτη μου συνέντευξη! <3). Tον είχα ρωτήσει τότε αν πίστευε ότι το downloading είχε κάνει ζημιά στους Jag Panzer.
I think we were hurt by downloading. Not so much by lost sales, but by people not giving us the proper listens. If you have money to buy 4 albums, you spent the time listening to all 4 albums. I bought 4 albums a month during the NWOBHM era, so each album got a full week of listens. I learned to appreciate great bands like Demon and Warlord. Those are two bands that I love but that I didn’t like after the first listen. Those bands had to grow on me. When people download music, they download 100 albums at once. They don’t take time to give the music a chance, each album may only get 2 minutes of listening. Jag Panzer needs repeated listens, we aren’t a band you like after 2 minutes. That is how I think downloading hurt us.
Απλά και ξεκάθαρα τα πράγματα και πολύ δύσκολο να φέρεις αντίρρηση: Όταν τα έσκαγες και είχες ΜΟΝΟ αυτό το βινύλιο για εκείνο τον μήνα, το άκουγες και το ξανάκουγες και το ξανάκουγες, στο τέλος ΗΞΕΡΕΣ, χώνευες, έμπαινες μέσα του eventually ακόμα κι αν δε στα έσκαγε με την μία. Σήμερα αν δεν σε πιάσει με την μία και δεν είσαι πεισματάρης ή έχεις κάποιο σοβαρό λόγο (αδυναμία στην μπάντα πχ), είναι πολύ εύκολο να προσπεράσεις και να πας παρακάτω. Είμαι σίγουρος ότι έχω προσπεράσει δίσκους που θα μου άρεσαν πολύ έτσι. Είναι μια πρακτική που χάνεται, αν και νομίζω ότι ο μουσικόφιλος θα ασχοληθεί στο τέλος, ενώ και οι καλές δουλειές δεν πάνε χαμένες, ας περάσουν και λίγα χρόνια, θα βγουν στον αφρό... να,θα γράψει κάποιος και για τους Holy Terror και τους Anacrusis, ακόμα και χρόνια μετά, τυχαίο παράδειγμα!
Kάποτε η μουσική ήταν μόνο ζωντανή και οι καλλιτέχνες ψοφάγανε στην πείνα και ζητιανεύανε. Άλλοι δεν μπορούσαν καν να ακούσουν την μουσική που γράφανε αν δεν τα έσκαγε κανάς χορηγός να τους κλείσει ορχήστρα. Σήμερα ο καθένας μπορεί να γράψει εύκολα, να ακούσει εύκολα και να κάνει ό,τι γουστάρει.
Το πρόβλημα δεν είναι στο internet, στο youtube, στο mp3, στο streaming, στο μέσο, όποιος θέλει θα την βρει την άκρη. Και είμαι σίγουρος ότι η νέα γενιά αγαπάει και αυτή την μουσική και την βρίσκει την άκρη της μια χαρούλα.
Και τώρα δώσε μπόλικες ακροάσεις όπως πρέπει σε αυτόν τον υπέροχο heavy metal δίσκο.
No comments:
Post a Comment