Remember the Fallen - Cliff Burton

Όνομα: Clifford Lee Burton

Συγκροτήματα: Trauma, Metallica

Ημερομηνίες Γέννησης / Θανάτου: 10/2/1962 - 27/9/1986

Cause of Death: Τροχαίο

1. Life

O Cliff έκανε πρώτη φορά αισθητή την παρουσία του στο Bay Area ως ο μπασίστας που δεν ακούγεται σαν κανένας άλλος μπασίστας. Ήταν ο πόλος έλξης για να δεις τους, κατά τ’άλλα μέτριους, Trauma live. Ένα πλήθος μαλλούρας κοπανιόταν σε half-time πάνω από το Rickenbacker του, το οποίο έβγαζε ήχους που δεν θύμιζαν καθόλου μπάσο. Αυτό το θέαμα αντίκρισαν και οι Metallica όταν πήγαν να παρακολουθήσουν τους Trauma, μετά από σύσταση του Brian Slagel, για να τσεκάρουν τον πιθανό αντικαταστάτη του Ron McGovney. Lars και James ψάρωσαν άσχημα και του προσέφεραν την θέση άμεσα. Τον ήθελαν τόσο πολύ που δέχτηκαν να μετακομίσουν στο San Fransisco από το Los Angeles, καθώς ο Cliff δεν είχε καμία πρεμούρα να το κουνήσει ρούπι από την πόλη του κι ας ήταν οι Metallica μακράν το πιο καυτό όνομα της πιάτσας.

Από εκεί και πέρα η ιστορία είναι γνωστή: κυκλοφορούν τον πρώτο thrash metal δίσκο με τον Cliff να κάνει αισθητή την παρουσία του, έχοντας το πρώτο bass solo σε thrash δίσκο αλλά χωρίς συμμετοχή στις συνθέσεις. Στον δεύτερο, που συμμετέχει, κάνουν γιγαντιαία μουσικά άλματα, ορίζοντας το μελωδικό thrash. Στον τρίτο, θα μου επιτρέψετε μια καθόλου ψύχραιμη προσωπική εκτίμηση, κυκλοφορούν τον τελειότερο μουσικό δίσκο στην ιστορία, κάνοντας πάλι μεγάλα βήματα προς τα εμπρός. Η συμβολή του Cliff Burton στα άλματα που έκανε η μπάντα σε κάθε κυκλοφορία της είναι τεράστια, κατά παραδοχή του βασικού συνθέτη της (Hetfield) και του βασικού arranger (Ulrich). Αν δεν μπορείτε αν διακρίνετε τι είναι αυτό, συγκρίνετε το “…Justice” με το “…Puppets” ή το To Live is to Die με τα υπόλοιπα κομμάτια του “…Justice”. Ένα έξτρα κάτι (εκτός από τα bass solos και τα καντάρια ατμόσφαιρας που έβαζε σε κάθε δίσκο), το οποίο δεν μετράται σε ποσότητα ριφ και συνθετικά credit. Μια διάθεση prog, χωρίς να έχει prog αφετηρία ή διάθεση επίδειξης. Απλά έναν μουσικό που έβαζε στην μουσική του πράγματα από όλα τα (περίεργα για Bay Area) ακούσματά του, αφομοιωμένα εντυπωσιακά αβίαστα και χωρίς ίχνος δισταγμού («μα είμαστε μια speed/ thrash μπάντα!»). Πρότυπο μπασίστα, μουσικού, ανθρώπου.

2. Death

Στο δρόμο για την Κοπεγχάγη, ξημερώματα της 27ης Σεπτεμβρίου 1986, ο οδηγός του λεωφορείου που επέβαινε η μπάντα, για άγνωστο λόγο (σίγουρα όχι λόγω πάγου όπως γραφόταν συχνά), έχασε τον έλεγχο . Το όχημα ανατράπηκε, ο Cliff πετάχτηκε από το παράθυρο δίπλα από το οποίο κοιμόταν και το λεωφορείο προσγειώθηκε πάνω του συνθλίβοντας το στέρνο και τα πνευμόνια του. Ήταν μόλις 24 ετών.

3. …and other morbid tales

Ο Cliff ήταν σπουδαίος μπασίστας αλλά η κληρονομιά του είναι πολύ παραπάνω από τις τεχνικές του ικανότητες. Ήταν μια πολύ ισχυρή προσωπικότητα παρόλο που ήταν ήπιος χαρακτήρας. Ήταν ένας συνειδητοποιημένος μουσικός, σπάνιο για ένα τόσο νέο άνθρωπο, σε σημείο να είναι μια τρόπον τινά πατρική φυσιογνωμία μέσα σε μια μπάντα με δύο αρχηγούς (Lars, James), ο άνθρωπος που άκουγαν την άποψή του με απόλυτο σεβασμό, στα όρια του ψαρώματος. Ήταν ο πιο κατηρτισμένος μουσικά αλλά κυρίως τους ξεβούλωσε κυριολεκτικά τον εγκέφαλο από τις παρωπίδες των νιάτων, ανοίγοντας τους μουσικούς τους ορίζοντες σε πράγματα που οδήγησαν στην αλματώδη εξέλιξη της μουσικής τους. Τα γούστα του Cliff, τα οποία επέβαλλε στην μπάντα καταχραζόμενος δικτατορικά το στερεοφωνικό περιλάμβαναν, εκτός από metal, punk με ιδιαίτερη αγάπη στους Misfits και ο,τιδήποτε Danzig, τους πρωτοεμφανιζόμενους τότε R.E.M., την Kate Bush, την λατρεία στους ZZ Top και κυρίως τους Lynyrd Skynyrd, μέχρι τον Bach που αγαπούσε ιδιαιτέρως.

Ο Hetfield συγκεκριμένα του είχε μεγάλη αδυναμία, καθώς τον δίδαξε μουσικά αλλά και με την στάση του. Υπάρχουν άπειρες αντίστοιχες μαρτυρίες για τον Cliff από μουσικούς και ανθρώπους που τον γνώρισαν και όλοι συμφωνούσαν ότι ήταν ένα πολύ ξεχωριστό άτομο, ένα άτομο που σε ενέπνεε και σε έκανε να νιώθεις σεβασμό και συμπάθεια. Αν νομίζετε ότι αυτά είναι υπερβολές που λέγονται μετά τον (πρόωρο) θάνατο κάποιου, αναλογιστείτε την πίκρα που κουβαλούσε ο Dave Mustaine για τους πρώην συμπαίκτες του (και τον Kirk). Καταγεγραμμένα, εξαιρούσε μόνο τον Cliff Burton από την χολή, χώρια την αβίαστη συγγραφή του In My Darkest Hour που είναι ο πόνος του για τον χαμό του Cliff, αποτυπωμένος μουσικά. Απλά ήταν αδύνατον να τον αντιπαθήσεις.

Όσοι έζησαν την εποχή των Metallica πριν μπουν στα σαλόνια όπως έλεγε και η έκφραση, θα θυμούνται ότι η μπάντα έβγαζε έναν πολύ διαφορετικό αέρα επί Cliff. Η επιτυχία ερχόταν χωρίς καμία υποστήριξη από τα mainstream μέσα, χωρίς βιντεοκλίπ, χωρίς κατευθυντήριες «συμβουλές» της εταιρείας και με πλήρη αδιαφορία για το τι περίμεναν από αυτούς. Και ο Burton ήταν η επιτομή αυτού του πνεύματος. Κάποιος που δεν μιλάει πολύ αλλά κάνει πολλά, ένας εντελώς no-bullshit τύπος, αληθινός και αυθεντικός μέχρι το κόκκαλο. Το ασυμβίβαστο του Cliff ήταν διαβόητο, από τις χαρακτηριστικές καμπάνες στα τζην του, για τις οποίες έτρωγε ανελέητο δούλεμα χωρίς να του καίγεται καρφί, μέχρι την δυσφορία του για τις στημένες φωτογραφίσεις σε studio, όπως μαρτυρεί ο Ross Halfin. Ο οποίος επίσης έλεγε ότι οι δυναμικές της μπάντας άλλαξαν πολύ μετά τον θάνατό του Cliff.

Σίγουρα παρέμεινε το σεβάσμιο «δεν δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν» πνεύμα, όμως χάθηκε κάτι βασικότατο: Το Ανεπιτήδευτο. Δεν είναι καθόλου περίεργο που όλοι μας νιώθουμε μέσα μας ότι μιλάμε για ΑΛΛΗ μπάντα μετά τον Cliff. Τεράστιοι έγιναν μετά. Αλλά υπό μία έννοια, θα είναι πάντα μικρότεροι, γιατί ποτέ δεν αναπλήρωσαν το Μέγεθος Cliff Burton.

4. Moment of Glory:

Orion. Ένα κομμάτι που φανερώνει την ιδιοφυΐα του συνθέτη του και περιέχει τα πιο γνωστά μουσικά θέματα του Cliff Burton. Την γαλήνια αλλαγή με το μπάσο του να γλυκαίνει και τονίζει την μελαγχολία που διαχέει την σύνθεση μέχρι εκείνο το σημείο. Ο James τίμησε τον αποθανόντα φίλο του αποτυπώνοντας αυτές τις νότες ακριβώς στο αριστερό του μπράτσο. Προσωπικά συγκινούμαι πολύ με αυτό το κομμάτι καθώς τα βράδια που έπαιζε στο κασσετόφωνο του μεγάλου μου αδερφού ακουγόταν πολύ ξεχωριστό, πολύ ιδιαίτερο σε σχέση με τα υπόλοιπα χέβυμέταλς που παίζανε καθημερινά. Μέχρι σήμερα είναι το αγαπημένο μου. Το ίδιο κομμάτι περιέχει και ένα εξαιρετικό σόλο του ίδιου, που μπερδεύει κόσμο νομίζοντας ότι ακούει κιθάρα, όπως ο Hetfield το 1983 όταν τον έβλεπε πρώτη φορά. Η Δόξα του όμως (την οποία εμίσησε όσο ζούσε) συνοψίζεται σε αυτό που λέω ότι η Ιδέα και η Πραγματικότητα ταυτίζονται, μουσική και μουσικός ήταν αυθεντικά άψογοι αμφότεροι.

5. What if...

Κανείς δεν ξέρει, ό,τι και να γράφεται. Ο Cliff έφυγε πολύ νωρίς πριν η τεράστια επιτυχία δοκιμάσει τον χαρακτήρα του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το “…Justice” θα ηχούσε αλλιώς καθώς θα είχε μπάσο και περισσότερο μεγαλείο στυλ “To Live is to Die”. Τέλος, οι Flotsam and Jetsam θα είχαν πάει πολύ ψηλότερα από ότι κατάφεραν.

6. Δηλώσεις

James Hetfield: Ποτέ δεν θα είχαμε γράψει κιθαριστικές αρμονίες ή instrumental ή τραγούδια με περίπλοκες μελωδίες και ενορχηστρώσεις χωρίς τον Cliff. Δεν θα βρισκόμασταν εδώ που είμαστε σήμερα.

Η αρχική μορφή αυτού του κειμένου δημοσιεύτηκε στο Metal Hammer Αυγούστου 2013. Αυτό είναι το δεύτερο ντραφτ που κλασσικά έστειλα μετά το deadline και δεν είδε το φως.Κάποια μέρα θα το σουλουπώσω κιόλας.