Let's talk about Ghost - aka Stop the Madness

These are some thoughts put down on record, mainly to preserve my sanity and to refer anyone asking me about my opinion, here. I'm really tired of the whole thing...

TL;DR: Ghost is becoming better and better, their relationship to metal is irrelevant since the promotional frenzy of the debut and the useless Mercyful Fate/King Diamond comparisons, they are now pretty great (I find) but people still cling on to the original black or white idea: Genius or Hacks, "they are not metal", "best thing that happened to metal". Can we please judge them on their own merits without all the genre baggage? Apparently not.

In the beginning

I was negatively impressed with all the hype that followed Ghost's debut. Particularly it was the "these are the true heirs to Mercyful Fate, the band that continues their dark path but also the future of metal". Best thing that happened in metal for ages! (my Vektor shirt says fuck off!) I had no problems if you liked Ghost, just don't fucking tell me they were similar to Mercyful Fate. They had half a chorus (Ritual / Return of the Vampire) and one riff/groove (Elizabeth / Gypsy, my god, the comparison kills Elizabeth for me) that had any real resemblance to Mercyful Fate's music (well, Ritual's riff is also Symphony of Destruction). Not coincidentally, those are the two songs I like from the debut. But that's pretty much it.

Musically, it was way more 70s not-so-heavy rock, maybe Blue Oyster Cult with a pop finish but definitely very little to do with Mercyful Fate. Mercyful Fate was bleeding heavy metal from the get go. If more than 30 years later their offspring sounds so much softer and poppier then what the fuck was the whole international press talking about? That's what REALLY, REALLY bothered me. The comparison to King Diamond. So, all it really takes folks is some face paint, some satanism and an incenser, there you go, King Diamond. Right? Well, fuck no! Not right! (incidentally, a few years later, I saw that the King himself pretty much agrees with me). In short, my point was more about Mercyful Fate and King Diamond and the press rather than Ghost themselves. To be fair, the constant promotion and praising rubbed off me the wrong way ("free with the magazine, a paper Ghost Pope hat", really?)

Then I saw them live, along with Hell and Candlemass. And they were even poppier than I thought. A friend who today claims they are super-brilliant was amazed at their poppiness and called them "softer than *some greek pop artist*." They were actually quite entertaining, esp. the intro to the gig with Masked Ball (unfortunately, the peak of the show but it was cool) and I mean musically entertaining too, for a pop/rock band, although I thought that Papa's voice was really too soft and flat. More to the point, Hell was a pure metal band that truly captured the spirit of theatrical metal in a way a lot of bands that tried before utterly failed miserably, owing a lot to David Bower, their charismatic singer. Yet almost everyone who raved about Ghost's MF heritage failed to acknowledge Hell and they were playing just a few minutes before Ghost. They had the show (shakespearean performances and all), the songs, the metal, the voice - but they lacked Anselmo and Hetfield wearing their shirts. Score for the promotion team!

So, that was my beef really: the blatant display of ignorance regarding Mercyful Fate/King Diamond's music and drawing direct comparisons between that and Ghost. I wrote in an article then something like: Either people have no idea what Mercyful Fate and King Diamond's music is (my main thesis to be honest - and as a KD worshipper I have a problem with that) or they just like the 70s more than they know. Either way, don't tell me this "heavy" (stretching the term) "vintage" thing is the future of metal.

Infestisssumam

Then they released the second one, Infestissumam, which really saw Ghost taking their rather simplistic thing to a higher level. Their pop streak became way more prominent, music-wise and production wise and now the guitars actually worked nicely with the songs, songs that could work well in a club for example. I also found the songwriting waaaaaay more interesting (Year Zero in particular I thought was the best thing they had done up to that point). The ABBA thing made sense and suited their Rosemary's Baby vibe fine. Also, most people stopped calling them the future of metal music, which helped a lot - it would have been rather moronic to continue with that line of promoting. See, Ghost were obviously aiming for a much, much larger pie than the metal world and they never really hid the fact. They had to start from the metal world, since that's where *they* came from and was the only audience they had some kind of connection, including the business connection (Lee Dorian for one who was not happy to see them leave his company...).

Now, they were free to pursue their vision and personally, I had absolutely no problems with that and said so as well. To my dismay, the problem was now the other way around. People denouncing Ghost for being a gimmick band that has no place in metal. Sure, they were promoted to the point of disgust but as always, if there is no real substance and value behind the entertainment, all the promotion in the world will do SHIT for you, you are bound to disappear after the ads, the trend and the hype go away. That's a universal law. Ghost, on the other hand, were obviously gaining ground and still do with every release. Think about that a bit my dear fellow metalhead.
They sure took the theatrical side of things and the Papa story to a new level, as they were supposed to. Read some of their interviews, you will see they were not trying to fool anyone and you can tell the vision was there already.

Meliora

Then came Meliora. I know this is the album that tipped the scales in their favour for a lot of people and rightfully so. This was even better than Infestissumam. The production values were gold. The songwriting now covered a lot of ground, incorporating cinematic elements (proggy?), pop as always, 70s and metal elements. In fact the metal elements on this one sounded more metal than ever before, thanks to the production. Listen to the great Mummy Dust for example. Even Papa has started to sound more interesting instead of that weak flat thing he did (...another comparison to Mercyful Fate...NOT!). Still sounds like a sweetheart though! (Lost in Vegas <3). And having seen the vinyl version, I have to give it to them, they offered the complete package.

But here's the krux of the matter. At this point, Ghost have a definite character, their stage shows are becoming all the more elaborate and theatrical, their music grander and more ambitious, while still remaining catchy. And people STILL fight among themselves debating whether the band is metal or not or if the people who have this debate are retarded or not. The argument is not about the music. It's about protecting our identity and persona as music (metal or anti-metal) listeners. Out of all the arguments out there you will very rarely find actual, pure musical discussions. On one hand you have all the focus on their gimmicks or how their audience are slaves to marketing and on the other hand you have their fans writing off everyone who doesn't like Ghost as a neanderthal. To be honest, the second group has more points on their side. I was one of the first to object to all the "future of metal" bullshit spewed by their promo team and the fever that seemed to plague the entire metal press but fucking give it a rest already. Judge them on their own merits, not based on their genre. Not the finest representation of the metal community, which is quite divided I observe regarding Ghost. I should note however that a lot of the Ghost fans can really get on your nerves quick, as if liking Ghost somehow scores you IQ points. It's the same deal as Tool fans, prog fans, jazz fans or metal elitists. As usual, it all boils down to how you communicate with others. Are you a smug asshole? For or Against Ghost, you are still an asshole dude.

I can of course accept the people who say "their music does shit for me", it's not like their music is the epitome of inspiration and I think they never made an entire album filled to the brim with awesomeness, although I would argue that this Tobias dude has developed quite the knack for writing hooks, which is really not an easy talent to come by. You don't like them, that's absolutely fine and don't let any hipster tell you otherwise. On the other hand, if you don't like them doesn't mean they aren't fucking talented and unique because they really, really are.

Now, Prequelle

I decided to put this train of thought in words because we are in the promotion period of their upcoming album Prequelle, with two new songs being officially released (Rats, found it great - and Dance Macabre, which I found too poppy and indifferent for my tastes) and history repeats itself: "best thing ever!", "worst shit ever", "geniuses", "hacks", "most unique band of the past years", "a gimmick circus for the masses" and so on and so forth. I've lost count of the discussions spawned which have an uncanny resemblace to the dicussions of two, three, six years ago. Fucking hell. The only thing that seems to have changed is the smugness level on both sides of the argument.

The truth they say is always around the middle. Well, as someone who is not really a Ghost fan (I like 'em) I say the truth this time is closer to those who claim that Ghost is great. They are catchy and fun, I don't think they are music's gift to mankind like some of my friends do but saying they are hacks is really coming off as a true metal crusade against the false. And this is coming from someone who takes metal way too seriously and wrote the article about "fuck off with Ghost as the future of metal". Ghost is not the problem people. Really.

Of course, I have no illusions that this post will make a difference to the chaos that will continue before, during and after Prequelle but hopefully, a lot of people I've had frustrating talks with can see where I am coming from. I am fed up with the whole discussion. I like Ghost, I like some of their songs a lot at least and I can really appreciate their dedication to their vision (I feel I am stretching the use of plural here though, it's really just Tobias/Papa/Cardinal at this point, is it not?).

A good rock band with a great show. That's wonderful. SPARE ME ALL THE REST. PLEASE.

Vic's log: Πώς πέρασα την δεύτερη μέρα στο Chania Rock Festival 2017

H πρώτη μέρα πήγε θαυμάσια αλλά μουσικά ένιωσα πραγματικά το βράδυ. Σήμερα έχω το προαίσθημα ότι θα νιώσω πολύ περισσότερο. Στο βανάκι η επιλογή στα ηχεία έπεσε σε κάποιον που κρατούσε το Brave New World. Θα μπορούσαμε και καλύτερα αλλά και πολύ χειρότερα. To Wickerman πάντως παραμένει μετριότατο και θα μου θυμίζει πάντα τη φορά που έβαλα το single που μου είχαν κάνει δώρο τότε στο Bristol, που παραμένει μια αρκετά πικρή ανάμνηση. Ο υπόλοιπος δίσκος είναι πραγματικά αξιοπρεπέστατος αλλά ακόμα απορώ με όλο αυτόν τον κόσμο που τον βάζει στο επίπεδο των πρώτων 7. Δηλαδή δεν απορώ και τόσο, μάλλον μνημείο στο πόσο δισκάρες ήταν αυτά με τον Bayley είναι η αποθέωση στο BNW αλλά ας αλλάξουμε θέμα.

Φτάνοντας στα Χανιά σκοπεύουμε να τηρήσουμε το ίδιο πρόγραμμα με χθες γιατί InnerWish θέλω να δω οπωσδήποτε. Τους Hemingways δεν τους προλαβαίνουμε καν. Πάμε για μάσα. Ο Μανώλης λέει να κάνουμε γρήγορα γιατί και οι Eversin είναι ενδιαφέροντες, τεχνικό thrash λέει. Δυστυχώς επιστρέφουμε την ώρα που κατέβαιναν, μη μας κάτσει και το χάμπουργκερ καλοκαιριάτικα. Ρωτάω φίλους που τους είδαν και μου λένε καλά λόγια “αλλά δεν έχασες και τίποτα συγκλονιστικό”. Ελπίζω πως όχι, να χάσω καλούς θρασάδες θα μου χτυπήσει άσχημα. Κάνω την περασά αργότερα από τον καναπέ, not bad at all, στην σκηνή ίσως ζωντανεύει και αυτή η παραγωγή...

Μέσα στον Προμαχώνα ανταλλάζω χαρωπές κουβέντες με γνωστούς και φίλους, αρκετούς που συναντώ για πρώτη φορά (α, το ίντερνετ!). Οι InnerWish είναι πολύ καλοί. Φωνητικά ο Εικοσιπεντάκης τα πάει περίφημα και ο Τσίγκος (με βερμουδίτσα και καπελάκι για τον ήλιο μούρλια) παραμένει εγγύηση ενός hard n’ heavy metal axeman, με ουσία, δυναμικές και ένταση, όπως πρέπει. Όλη η μπάντα ξεχειλίζει εμπειρία και παρά το καμίνι δεν έχει πρόβλημα να κερδίσει τους παρευρισκόμενους. Πολύ συγκινητική υπήρξε η στιγμή που αφιέρωσαν ένα κομμάτι (νομίζω το εξαιρετικό Rain of a Thousand Tears αλλά δεν παίρνω και όρκο) στον Μιχάλη Σαβοϊδάκη. Αυτή τη φορά ο Αντώνης (αν θυμάμαι καλά), όπως ο Μανώλης πέρυσι με τους Rock n’ Roll Children στο Ηράκλειο, έσπασε στην μέση της αφιέρωσης. Κατανοητό. Ο Μιχάλης, ήταν ορκισμένος φίλος των InnerWish από τις πρώτες μέρες, τους φιλοξενούσε σπίτι του, ήταν αδελφικός τους φίλος, ένα ευγενέστατο παιδί (παροιμιωδώς), με χιλιοβασανισμένη ζωή αλλά και ήρεμη δύναμη που πάντοτε έλεγε απερίφραστα, απλά και ακομπλεξάριστα ότι αντλούσε την δύναμή του από το heavy metal. Accept, Saxon και Running Wild οι βασικότερες πηγές του. Παιδί που ξέρουν οι περισσότερες ελληνικές μπάντες μιας και φρόντιζε θρησκευτικά να τις υποστηρίζει.

Επίλογος με Ready for Attack και οι InnerWish ολοκλήρωσαν μια μεστή εμφάνιση και κατέβηκαν για να δώσουν την σκυτάλη στο δεύτερο μεγάλο όνομα της ημέρας. Τους Phil Campbell and the Bastard Sons, τη μπάντα του μακροβιότερου κιθαρίστα των Motorhead και συνθέτη πολλών εκ των καυλωτικώτερων riff τους (KILLED BY DEATH!). Μαζί με 3 γιους του και τον τραγουδιστή Neil Starr γυρνάει τον κόσμο ανοίγοντας σε λαοθάλασσες (εμάς ερχόταν από την περιοδεία με τους Guns n’ Roses), θέτοντας ως όρο να μην μπει πουθενά το logo των Motorhead. Ναι μεν το μισό σετ είναι τραγούδια των Motorhead και φυσικά δικαιούται (να μην πω υποχρεούται) να δίνει στον κόσμο την ευκαιρία να τα απολαμβάνει ζωντανά αλλά παπάτζες τύπου Dio hologram tour δεν έχει καμία όρεξη να πουλήσει. Νομίζω θα τον τσάντιζε κάτι τέτοιο. Lemmy είναι μόνο ένας και ο Neil δεν προσπαθεί να τον μιμηθεί στη χροιά και το στυλ παρά μόνο στο πάθος και τον τσαμπουκά. Πριν βγουν τους έβλεπα με καλό μάτι χωρίς να έχω ακούσει νότα του EP τους.

Στην σκηνή με κέρδισαν με τη δεύτερη, το No Turning Back που έκανα σημείωση να τσιμπήσω μετά το EP (με υπογραφές το έδιναν, δεν με χάλασε!), μιας και γίνεται ολοφάνερο ότι ο Phil είχε μεγάλο μερίδιο στον ήχο των Motorhead και προφανώς δεν το έχει χάσει το χάρισμα. Όταν έπαιξαν το πρώτο Motorhead της βραδιάς είχαν ήδη κερδίσει τον κόσμο, τώρα τον ζούρλαναν. Τα πλήθη άρχισαν να κουνιούνται πολύ και ο συνδυασμός της ώρας που ευλογημένα δύει ο ήλιος, δροσίζει και φτιάχνει ατμόσφαιρα απογείωσε τα vibes. Οι Bastards έχουν attitude, παρουσία που γεμίζει την σκηνή, αέρα εμπειρίας από τον Phil, θράσος του Neil που μπριζώνει το κοινό και το μπινελικώνει (“fuck you!”) με τρόπο που δεν προσβάλλει! Αντιθέτως… Απλά τα παιδιά χαιρετιούνται με κωλοδάχτυλα. Χαιρετήσαμε και μεις κατόπιν προτροπής πατέρα και αδελφών τον ένα εκ των υιών και καυλώσαμε με πολλές επιλογές (Eat the Rich!).

Ξέραμε ότι δεν υπάρχουν πια Motorhead αλλά και ότι οι Motorhead δεν θα πεθάνουν ποτέ. Πολύ ευχάριστη έκπληξη η διασκευή στο Children of the Grave, προσωπική αδυναμία του Phil (και δική μου!), αφιερωμένη στους Lemmy και Philthy. Κλείσιμο με Killed by Death και η βραδιά πάει τρένο. Χτυπάμε και μπυρίτσες και τώρα που έχει σουρουπώσει και αρχίζει το αεράκι με ξαναγεμίζει η αίσθηση ευτυχίας. Απλά περνάω φανταστικά. Ώρα για τα μεγάλα όπλα.

Για την επικείμενη εμφάνιση των Warlord έχω κτηνώδη ανυπομονησία. Λατρεύω την κλασική εποχή τους και τα Deliver Us, Aliens, Black Mass ανήκουν στο πάνθεον του heavy metal. Ο τελευταίος δίσκος μου αρέσει αρκετά αν και θεωρώ ότι ο Rick δεν έκανε και σπουδαία δουλειά στα φωνητικά. Το 2012 είχα μπριζωθεί τρομερά να τους δω αλλά δεν τα κατάφερα και μου έμεινε μια πολύ γλυκόπικρη γεύση. Γλυκύτατη γιατί οι Warlord ήρθαν, συγκίνησαν, αγαπήθηκαν και ο Tsamis γεύτηκε όντως αληθινό μέλι (όχι virtual). Πικρότατη γιατί ατυχείς δηλώσεις έγιναν αφορμή για τόνους χολής, προσωπικής και μεταλλοπατερίστικης χολής, αμφότερες από τις μεγαλύτερες αποστροφές μου. Εκείνη την ημέρα σε διάφορα πηγαδάκια ξανάκουσα τις ίδιες κατηγορίες και μέχρι σήμερα τις βρίσκω το ίδιο τσάμπα αυστηρές, με βολική εστίαση σε κάθε τι αρνητικό, αγνοώντας την πλήρη εικόνα και τα δεδομένα μιας πολύ, πολύ δύσκολης ζωής, που προσωπικά μου απαγορεύει την οποιαδήποτε διάθεση κατάκρισης. Εσύ θα ήσουν ενήμερος για τη μέταλ πραγματικότητα των 00s και θα χοροπήδαγες σαν κατσίκι στην σκηνή στα 55 σου έχοντας περάσει ό,τι έχεις περάσει με θέματα υγείας; Τέλος πάντων, άφησα τις κατηγορίες αυτές για τους Στέφανους Χίους όπου ανήκουν, και πήραμε θέση με το Ποπάκι για τους Warlord.

Lucifer’s Hammer. Ήχος πολύ καλός. Φωνητικά καλά, προφανώς μιλάμε για μεγάλο τραγουδιστή αλλά μου φαίνονται μπροστά και ξερά στην μίξη, εκθέτουν λίγο τον Λεπτό που ίσως κουράζεται λίγο λόγω της ζέστης. Σιγά-σιγά στρώνει στην τελειότητα ο ήχος και αναδεικνύονται όλες οι αρετές των Warlord. Πρώτα-πρώτα ο Zonder. Ντράμερ ογκόλιθος στο metal σύμπαν, τον βλέπω πρώτη φορά στη ζωή μου (είχα δει τους Fates Warning με τον Virgilio). Και είναι μέγιστος παράγων στην μοναδικότητα της μουσικής των Warlord. Μακράν το καλύτερο χτύπημα του φεστιβάλ, ανεβάζει το λέβελ της μπάντας σε μέγιστο βαθμό. The band is as good as the drummer λέει ένα αξίωμα (που ενστερνίζομαι θερμώς - τη εξαιρέσει που επιβεβαιώνει τον κανόνα Lars Ulrich post-93) και εδώ η μπάντα δεν έχει ταβάνι. Πόσο μάλλον όταν το rhythm section συμπληρώνει ο τεράστιος Philip Bynoe, τον οποίο είχα δει το 1997 στη μπάντα του Steve Vai, στους G3 στο Λονδίνο. Τότε έπαιζε με τον Mangini (εξωγήινα πράγματα, ούτε το 1/3 δεν πιάνει στους Theater), σήμερα τον έβλεπα με άλλο φρούτο αλλά παρόμοιας κλάσης παίχτη. Ήταν απλά παγκόσμιας κλάσης, τέλειοι. Και μόνοι τους να έπαιζαν, πάλι θα ψάρωναν. Σε αυτό το υπερπαρφέ σασί κούμπωναν οι κιθάρες του Tsamis και του Paolo Viani. Μαγεία. Ακόμη και οι πιο απλοϊκές από τις μεταγενέστερες συνθέσεις απογειώνονταν σε σημεία ανατριχίλας και στα έπη (ορίτζιναλ και ύστερα) η κατάσταση οδηγούσε σε κόμπους στο λαιμό από την συγκίνηση. Δεν έκλαψα αλλά αν έβλεπα ανθρώπους να κλαίνε (δεν είδα) θα ήταν η φυσιολογικότερη εικόνα του κόσμου.

Ο Νικόλας Λεπτός μου φαίνεται πιο σίγουρος πάνω στην σκηνή απο τα βιντεάκια που έχω δει και έστρωσε πολύ σε κάποια από τα κομμάτια που δεν απαιτούσαν φωνητικές ακροβασίες. Αυτές τις έβγαλε όπου υπήρχαν αλλά όχι πάντοτε καρφωτά, όμως το ζουμί δεν είναι η απόδοσή του που είναι τουλάχιστον επαρκής και είμαι σίγουρος σε πιο καλές συνθήκες θα σκοτώνει. Είναι το ύφος του που διαφέρει αισθητά από το ύφος των δίσκων που μου κάνει εντύπωση. Τα φωνητικά των Warlord στην δισκογραφία τους χαρακτηρίζονται περισσότερο από την σχεδόν φλατ ήρεμη γλυκύτητά τους και πολύ λιγότερο από το μέταλ πάθος. Ο Λεπτός προσφέρει μια πιο δυναμική ερμηνεία. Σε κάποιους άρεσε η διαφορά, σε άλλους ξένισε. Τίποτα όμως δεν χάλαγε το σύνολο που ήταν εξαίσια μουσική παιγμένη με αφόρητη φινέτσα και κλάση. Δεν μπορώ να μην κολλήσω πάλι στον Zonder, ο άνθρωπος γκρούβαρε και χτύπαγε ανελέητα με jazz grip και τρελή δουλειά στα πιατίνια.

Οι δισολίες είναι σχεδόν ορατή κρέμα στα αυτιά, ενώ τα πλήκτρα ντύνουν το αποτέλεσμα ιδανικά. O Βαφειάδης παρεμπιπτόντως ήταν γεμάτη φυσιογνωμία στο σανίδι, εμφανώς δοσμένος εξ ολοκλήρου στην μουσική και στο κοινό. Ο Tsamis ήταν σταθερός και ακίνητος, μάτια και πνεύμα στην κιθάρα, εξαιρετικός παίχτης και ιδιαίτερη, σεβάσμια φιγούρα στην σκηνή, τουλάχιστον έτσι τον αισθανόμουν. Ο Μανώλης αργότερα θα συμφωνήσει εμφατικά για την τεραστιότητα του Zonder (καλά, μόνο κουφοί ή εμπαθείς δεν πρέπει να πήραν χαμπάρι τι είδαν) και η μπάντα και ο ήχος «για το Μέγαρο» (όχι για το κοινό του Μεγάρου) ή για το Ηρώδειο που πουλάει και πιο πολύ τελευταία. Ο Προμαχώνας πάντως, δύο στα δύο χλατσωτά τρίποντα σαν χώρος για τους headliners. H εμφάνιση κλείνει θριαμβευτικά με το Child of the Damned, όπου κάνει και μια περασά σε μια στροφή ο Giles Lavery (τον έχετε δει στις πρώτες εμφανίσεις των Warlord στην Ελλάδα και τον ακούμε και στο Kill Zone από το Holy Empire) και είναι καλοδεχούμενος. ΠΑΡΦΕ εμφάνιση, αντάξια της φήμης των Warlord.

Ο Λαός σιγά-σιγά κινείται προς την έξοδο, συνωστισμός ακριβώς απέξω στο σαντουϊτσάδικο, έχει πιάσει πολλούς μια μετα-φεστιβαλική λιγούρα, παρέες ξαναβρίσκονται και συντονίζονται (για Avalon ή για Ηράκλειο…), απόψεις, χαμόγελα, γέλια ανταλλάσσονται και κλείνονται ραντεβού για το Ηράκλειο και το Over the Wall και κάπως έτσι πάμε στο, φίσκα πια, βανάκι της επιστροφής.

Σκουλήκια από την κούραση που αρχίζει και κατακλύει το σώμα με το που καθόμαστε στην γαλαρία, ο δρόμος της επιστροφής είναι ζόρικος (my kingdom for a bed and a foot massage) και εν μέσω ανήσυχων, άβολων πεντάλεπτων ύπνων, με σφήνες κομμάτια από ένα κινητό ή τα ηχεία ή και τα δυο μαζί (…) φτάνουμε στο Ηράκλειο. Τελευταίο σπριντ για το σπίτι με το αμάξι, τσεκάρισμα απογόνων (ζουν ακόμη, ΟΚ) βγάλσιμο παπουτσιών (ΑΑΑΑΑΑΑΑΑααααααααα…), βραχιολακίων που θα πάνε στο κουτάκι με τα ΜΕΤΑΛ σουβενίρ και ύπνος άμεσος χωρίς πρόλογο. Φεστιβαλάρα και φέτος. Νομίζω βασικά το καλύτερο CRF που έχω δει ως τώρα. Για του χρόνου εύχομαι λιγότερη ζέστη, λίγη σκιά, ονοματάρες και να διανυκτερεύσουμε στα Χανιά. Να δω περισσότερη Αθήνα, Θεσ/νίκη, Πάτρα, Ηράκλειο και γιατί όχι Τρίκαλα και Αγρίνιο πχ, να ροκάρουμε παρέα με τους Δανούς, Σουηδούς, Άγγλους, Χιλιανούς και Ιταλούς.

Χαλάλι τους Gojira που χάσαμε (έπαιζαν στην Αθήνα – είδε όλη η Ελλάδα υπερντράμερ εκείνη την ημέρα...). Μπορεί όταν παίρνουμε τα παιδιά μου στο μέλλον (αν θέλουν…) να έρθουν Κρήτη και αυτοί! Μεγαλώνει το πράμα!

Οι φωτογραφίες εκλάπησαν για άλλη μια φορά από το facebook του φεστιβάλ.

Vic's log: Πώς πέρασα στο Chania Rock Festival 2017, Hμέρα πρώτη

Tα τελευταία χρόνια το Chania Rock Festival είναι δεδομένος προορισμός το καλοκαίρι. Πάντα έχει σοβαρά ονόματα και πάντα περνάμε γαμάτα και επιπλέον είναι δίπλα μου, δυο ωρίτσες με το αμάξι σε σχέση με την Αθήνα που θέλεις μια μέρα με το καράβι... Επίσης, όπως έλεγα πριν λίγο καιρό κλείνει τρύπες στην λίστα μπαντών που θέλω να δω λάιβ. Και για να σφραγιστεί το έθιμο, αυτή τη χρονιά συνέπεσε με τα γενέθλια της Πόπης, οπότε ολόκληρη η φάση απέκτησε εορταστικό χαρακτήρα ("μπέμπε, για φέτος σου κάνω δώρο roadtrip Χανιά και ένα λάιβ Blind Guardian" (τεράστιος)).

Φέτος (σσ: 2017) η φεστιβαλάρα μου έκλεισε την τρύπα / απωθημένο των Warlord που κρατάει από το 2012 ("Να δούμε Warlord” ΜΗ-12/2012 - δεν είδαμε) και για κερασάκι μου φούντωσε το αίσθημα για τους Blind Guardian βλέποντας αυτό το Hammer εξώφυλλο. Πέρσι είδα τους Kreator και ήταν συγκινητικά καλά αλλά πήγα και προετοιμασμένος με προσαρμοσμένες προσδοκίες. Μου αρέσουν οι μετα-Violent Revolution Kreator αλλά ξέρω ότι δεν θα έβλεπα την μπάντα που είδε ο Γκοντζίλα (ο μεγάλος ξάδερφος, βλ. Kai Hansen) το ’89. Και δούλεψε τέλεια και ξαφνιάστηκα με το πόσο έπος είναι το Hordes of Chaos λάιβ. Στην περίπτωση των Blind Guardian τώρα έπρεπε να προσαρμόσω τις προσδοκίες μου σε δύο μέτωπα συγκεκριμένα:

1. Νο Thomen the Omen. Δισκογραφικά μου λείπει όπως μου λείπει ο Mikkey Dee από το Spider’s Lullabye ή το The Graveyard και αρκετά περισσότερο από όσο μου λείπει ο Lombardo στο Repentless (ας μην πιάσουμε τον Jeff). Θέμα μέγιστο λοιπόν. Δισκογραφικά όμως. Live δεν ξέρω τι πουλιά πιάνει ο Fredrik, ας του δώσω λοιπόν το benefit of the doubt, ε;
2. Hansi: Ο Hansi Kursch της χρυσής περιόδου των Guardian είναι φωνή στην λίστα λιστών έβερ. Όταν ουρλιάζει επικά ο Χάνσι το γαμηστερόμετρο σκάει και ξεχύνεται μέταλ καύλα, έχω θέμα. Τα τελευταία πολλά χρόνια όμως αντί επικών ουρλιαχτών έχουμε χιλιάδες Χανσάκια ούμπα-λούμπα να τραγουδάνε εν χορώ κάθε στροφή και ρεφρέν και γέφυρα. Βάλε και το ψηφιακά πομπώδες της ύστερης δισκογραφίας (Φλέμινγκ ρε, πού πας χωρίς Φλέμινγκ;), προτιμώ να μην μιλάω για τους BG γιατί πονάει και παίρνουν θάρρος και κάτι σύλλογοι και παρατηρητήρια χατζημεταλλάδων και δεν μπορώ να πω και τίποτα. Αλλά τώρα θα μου παίξουν όλο το Imaginations from the Other Side και μερικά άλλα καρακλασίκ έπη. Μπορείς Φρέντρικ; Μπορείς Χάνσι; Δεν είναι πια θέμα benefit of the doubt, έρχομαι με τα σάλια να αφήνουν ίχνη πίσω μου, μη με απογοητεύσετε καθάρματα!

Όλα αυτά υπήρχαν σαν σκέψεις στο κεφάλι μου και σε κάθε κουβέντα που τύχαινε να κάνω με αδέρφια-καμμένους για το ΜΕΤΑΛ. Αυτά έλεγα και με τον Μανώλη στο βανάκι καθ’οδόν για Χανιά. Οικογενειακή / Route 66 υπόθεση, το βασικότερο ζήτημα ήταν τι θα παίξει στα ηχεία. Μεταλλοκουβέντα για δίωρο λοιπόν, σχολιασμός των επιλογών της μουσικής, monitoring αντιδράσεων από την γαλαρία και ατάκες Statler and Waldorf:

“Δυο μόνο χτυπιούνται στον King Diamond! Eκεί φτάσαμε!”, “Μπράβο στο παληκάρι, χτυπιέται και με Skyclad!”, “δες σουξέ το Knights of the Cross!” Στο Alexander the Great βέβαια όλοι έδιναν συγχαρητήρια στην επιλογή (μπράβο στο παιδί που έφερε το cd... :) )

Τελικά φτάσαμε στα Χανιά. Μόλις βγήκαμε από το βανάκι μας βάρεσε η ζέστη, την οποία είχαμε ξεχάσει χάρις στο air condition. Μια σαραντάρα βαθμοί και πλήρης άπνοια ήταν σίγουρα ο μεγαλύτερος εχθρός της σημερινής μας φάσης. Προχωρήσαμε προς τον όμορφο και επιβλητικό Προμαχώνα και φτάσαμε στην είσοδο. Φοράμε το βραχιολάκι και ανταλλάσσω λίγες κουβέντες με τον Γιάννη της διοργάνωσης. Βρίσκεται στο τρίτο μπλουζάκι (ιδρώτας…) αλλά είναι ευδιάθετος και χαμογελαστός, στην τελική καλύτερα άπνοια, παρά διαολεμένος άνεμος που πήγε να τα γκρεμίσει όλα πέρυσι. Εμείς βέβαια είμαστε προετοιμασμένοι, καθώς είμεθα και βετεράνοι του καύσωνα (Αθήνα 1987 γατάκια) και έχουμε τα νερά μας και προσεκτικά επιλεγμένη γκαρνταρόμπα με άσπρο μπλουζάκι για την ζέστη. Τι μπλουζάκι δηλαδή, μπλουζάρα, Blind Guardian περιοδείας 1992 με έπος backprint, στο τοπ 5 της συλλογής μου άνετα. Και τώρα έτοιμο να λειτουργηθεί στο σωστό λάιβ.

Την σκηνή έχουν μόλις εγκαταλείψει οι Upon Revival τους οποίους άκουσα για λίγο καθώς περπατούσαμε προς την είσοδο. Σαν Evanescence κάτι πήρε το αυτί μου, το κομμάτι που έπαιξαν πάντως στο τέλος Erase the Fears (σκονάκι από το rock overdose, είμαι τρισάθλιος στο ριπόρτ, έτσι; μπράβο μου), δεν είναι κακό, βλέπω την παραγωγή την έχει κάνει ο πληκτράς των Warlord. “Πέτσινο παντελόνι στον καύσωνα”, δεν θυμάμαι κάτι άλλο να σκέφτομαι εκείνη την μέρα για αυτή την μπάντα. Δυστυχώς για αυτούς η ώρα και το καμίνι ήταν too much και έτσι δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω (ελπίζω να μην το διαβάζουν αυτό)

Όσο η σκηνή ετοιμάζεται να υποδεχτεί τους SL Theory τσεκάρω για άλλη μια χρονιά τον χώρο. Πάγκοι περιφερειακά (μπύρες, νερά, ρούχα και merch και στο βάθος CD και δίσκοι!), στο μέσον του φρουρίου ορθώνεται ο πύργος της κονσόλας με την ζηλευτή του τέντα και κόσμο κολλητά γύρω του για λίγη σκιά και ολόγυρα μεταλλάδες. Σταμπάρω και τους 2 Δανούς που είχα γνωρίσει πρόπερσι στο Avalon πριν το φεστιβάλ εκείνης της χρονιάς. Ορκίζονταν στους D.A.D. “Ξέρεις κανά κομμάτι τους;” “Εεεε... το Sleeping my Day Away, δεν έχω ασχοληθεί”. “Ω, μα έχουν τόσα περισσότερα από αυτό! Είναι μεγάλη μπάντα, trust me!” Και είχαν απόλυτο δίκιο παρεμπιπτόντως. Νάτοι πάλι εδώ, προφανώς έχουν βάλει το CRF σαν μόνιμο προορισμό κάθε χρόνο. Τελικά δεν έτυχε να τρακάρουμε να τα πούμε, κάνω σημείωση οπωσδήποτε να χαιρετήσω του χρόνου.

Μεταλλάδες και φιλομεταλλάδες σχηματίζουν πηγαδάκια όπου το βασικό θέμα είναι η μάσα. Πάμε στο κέντρο (δίπλα) να θρέψουμε το κορμάκι μας για να αντέξουμε και την ορθοστασία; 40άρης πλέον, πείθω την παρέα ότι είμαι πολύ γέρος και χρειάζομαι χάμπουργκερ sustenance. Περιμένω ωστόσο τους SL Theory που έρχονται με πολύ καλές συστάσεις και υποσχέσεις για ένα εντυπωσιακό live, με 7 μουσικούς στη σκηνή να αποδίδουν prog. Στη σκηνή τελικά βγαίνουν 4, που τα πάνε περίφημα αλλά η απόφαση έχει παρθεί και αποχωρούμε για φαί. Γιατί 4 και όχι 7; Αργότερα μαθαίνω ότι η πτήση από Αθήνα δεν έφυγε γιατί ο πιλότος ανακοίνωσε στην πύλη τελευταία στιγμή ότι δεν πετάει (δεν έμαθα γιατί) και μείνανε σύξυλοι μπάντες, crew, διοργανωτές και ένα σωρό άλλοι άνθρωποι.
Στην επιστροφή βρήκαμε τους Sailing to Nowhere πάνω στη σκηνή και η εικόνα είναι ενδιαφέρουσα με το europower που αποδίδουν μεν καλά, λίγο σκασίλα μας όμως εμάς δε, η παρέα μας δεν ψοφάει για τέτοια. Μπροστά όμως έχουν αρκετούς που γουστάρουν και ανταποκρίνονται στα καλέσματα του Marco και της Helena.

Τι δίδυμο! Η ενδιαφέρουσα εικόνα είναι το stage show / καράβι και οι δυο τραγουδιστές που ο μεν έχει ντυθεί πολύ μέταλ και πολύ ζεστά και πρέπει να έχει σκάσει, δεν παίζει και η δε Helena που έχει κάνει την καλύτερη δουλειά ντυμένη για τη μέγιστη δροσιά στα οπίσθια. Μέρος του κοινού εμφανώς επικροτεί αυτήν την πρακτική σκέψη και φρονιμάδα εκ μέρους της και έτσι, eurovisionpower ή όχι, ο κόσμος περνάει καλά. Οι συμπαθούντες τον ήχο ευχαριστιούνται μουσική, ιδιαίτερα δε αρκετοί Ιταλοί που έχουν πεταχτεί από την γείτονα χώρα και όπως φαίνεται και του χρόνου θα έχει δεκάδες από κει μεριά. Οι αντιπαθούντες το αμέταλλο του μέταλ των StN ίσως είναι και πιο εύθυμοι, ανταλλάσοντας τρανές ατάκες γέρων muppets show, μαζί και τα γέλια.

Κάπου εδώ κάνω contact / reunion με παιδιά του tavern που έχω να δω από κοντά 15ετία και βάλε. Ειλικρινής χαρά και νοσταλγία και επίκληση nicknames που ευχόμαστε να ήταν εδώ και φυσικά ανταλλαγή σημειώσεων για το τι έχουμε δει από Guardian πόσο καλά τα πηγαίνουν στα 2 μέτωπα που παλεύουμε και ξαναείπαμε μαζί. Μην περιμένεις 95, ούτε 98, ίσως και ούτε '03. ο ένας τους είχε δει στο διήμερο με το συγκινητικό setlist και ήταν σίγουρα ικανοποιημένος και προσαρμοσμένος. Φωνητικά ο “Κollhmenos” ήταν κάθετος. Δεν. Ξέχνα το! Χμ.

Έχει αρχίσει να σουρουπώνει, να κόβει το καμίνι, να ομορφαίνει επικίνδυνα, με τον ήλιο και τη θάλασσα και το ενετικό φρούριο να μας χαρίζουν τις πρώτες δυνατές, συγκινητικές στιγμές. Πάντα θα με συγκινεί η επίγνωση ότι ζω στην Κρήτη τέτοια σκηνικά, αυτά που μου έχουν λείψει τόσο πολύ από τότε που έκανα οικογένεια (ΜΕΤΑΛ ΣΥΝΑΥΛΙΑΡΕΣ). Δεν παραπονιέμαι καθόλου (λίγο μωρέ, να τα λέω να ξαλαφρώνω!), καλύτερο “πράγμα” από την οικογένειά μου δεν έχω. Να που τώρα I can have my cake and eat it too!

H εορτάζουσα αναμένοντας τους BG (αξεπτικές (ΜΕΤΑΛ) καρδούλες) <3

Αθηναϊκά πηγαδάκια, η φουσκωτή flying V είναι πάλι εδώ και στη σκηνή βγαίνουν οι Septic Flesh. Αρκετά πιο αργά από ότι ήταν προγραμματισμένα. Η πτήση από Αθήνα που λέγαμε... Ναι, αλλά 11:30 το live πρέπει να τελειώσει, κάποιος θα την πληρώσει και δύσκολο να την πληρώσουν οι Guardian. Εδώ που τα λέμε το πλήθος είχε έρθει για τους Blind Guardian και όταν το ρώτησαν εμμέσως αργότερα, εμμέσως με την βουβαμάρα του απάντησε ότι προτιμά 5 κομμάτια Septic Flesh και full set των BG! Σε αυτά τα 5 κομμάτια πάντως η μπάντα απέδωσε άψογα το υλικό της, με τον νέο ντράμερ να αποδεικνύεται σπουδαίος παίχτης. Ο Seth με πλήρη περιβολή (και λυπόμουν τον Ιταλό!) φαινόταν ότι στενοχωρήθηκε για την κομμένη διάρκεια αλλά και πολλοί άλλοι θα ήθελαν να δουν το πλήρες σετ και αρκετοί σχολίασαν το γεγονός με λύπη. Όταν κατέβηκαν από την σκηνή όμως ο κόσμος δίψαγε για BG και δεν σκεφτόταν κάτι άλλο. Ο κόσμος ήταν πλέον πολύς, σίγουρα πρώτη φορά έβλεπα τόσο λαό στον Προμαχώνα και πράγματι, αργότερα έμαθα ότι οι BG έχουν κάνει άλλο ένα sold out στην Ελλάδα και το πρώτο αν δεν κάνω λάθος του CRF.

Blind Guardian

My bοdy was ready, έκατσα σε καλή θέση με την Πόπη και με - διάθεση να ξαναδώ τους φίλους μου ("and I say that with no shame either") και να περάσουμε καλά, whatever! Βγήκαν με το Ninth Wave... Eμ. Χμ. Ναι. Είναι ξενερωτικό να ανοίγετε με νέο κομμάτι όταν δεν μου αρέσει ο δίσκος παιδιά. Αλλά αυτό έχει γαμάτο κουπλέ τελικά, κοίτα να δεις τι ωραία που ακούγεται ζωντανά χωρίς όλο το ψηφιακό πέπλο! Ωραίο είναι!
Τα τύμπανα..; τα τύμπανα ακούγονται processed, ψηφιακά. Ακόμα και live. Τέλος πάντων, δε βαριέσαι. Κιθάρες και Hansi! Χλιαρή αρχή αλλά ντάξει, μετά θα πέσει πόνος... μπαίνει το Ρεφρέν. Χλιαρή είπα; Αν η αίσθηση να σε λούζουν γλυκερό σορόπι λέγεται "χλιαρή" τότε το ρεφρέν με χλιάρωσε πολύ ζόρικα. Καθόλου δεν μου άρεσε η αίσθηση και παρακαλούσα να τελειώνουμε να ξεκινήσει το live. Welcome to dying. Τώρα μιλάμε. Η διαφορά του vibe είναι γιγαντιαία, αν και προσπαθώ ακόμα να συνέλθω από την ξενέρα. Εκεί θυμήθηκα τον Τhomen αλλά και ήρθα αντιμέτωπος με την πραγματικότητα του Hansi 2017: θα το πάμε συντηρητικά, δεν θα πιάσουμε όλες τις νότες στην κανονική τους οκτάβα, πρέπει να βγει και το live.

Τέλος πάντων. Στην τελική είμαι μειοψηφία, ο πολύς λαός αποθεώνει, ζωντανεύει και μόνο με το άκουσμα των τίτλων και τρώει από το χέρι του Hansi που ομολογουμένως είναι φιλότιμος και εξαιρετικά φιλικός με το κοινό που το νιώθει γνήσια δικό του παλιό γνώριμο. Συνέχεια με το Τhe Fly για να μου την σπάσουν, είναι ξεκάθαρο, δηλαδή από όλη την δισκογραφία σου χωράει κομμάτι από το The Twist in the Myth; Ας το υπομείνουμε και αυτό αλλά η συναυλία δεν μου πάει και τόσο καλά γαμώτο.

Ευτυχώς από κει και πέρα μου πήγε. Πάμε στο συγκλονιστικό Nightfall και ο Hansi με τουμπάρει γιατί όταν η περίσταση/σημείο το απαιτεί, το μαρσάρει το λαρύγγι και fuck me, είναι όλο εκεί ακόμα, το γρέζι, το επικό ουρλιαχτό. Αλλά δεν το κάνει πάντα, γιατί αν το κάνει, στη μέση της συναυλίας θα φτάσει στο point of no return: ζόρι για να βγει η φωνή με αυξανόμενη ζημιά στις χορδές και άντε γεια περιοδεία. Οπότε σαν φρόνιμος στρατιώτης δίνει όσο τον παίρνει. Και παραπάνω βασικά, όπως υποσχέθηκε και όπως με διαβεβαίωσε και ο Πασχάλης (τάβερν ριγιούνιον είπαμε). Αλλά η αλήθεια παραμένει ότι αρκετά σημεία έχασαν πολύ. Το "out of the dark... back to the light" αν δεν το ουρλιάζει εκεί πάνω ο Hansi αλλά το λέει απλά μια οκτάβα κάτω, είναι άλλο, τρομακτικά υποδεέστερο ρεφρέν. Εκεί ανακάλυψα ότι μπορώ κάλλιστα να αναπληρώσω εγώ το κενό, σκίζοντας τις δικές μου φωνητικές χορδές, όπως υποσχέθηκα άλλωστε, εγώ δεν έχω περιοδεία. Συγγνώμη στους γύρω μου που με υπέμειναν a man's gotta do what a man's gotta do! Και δούλεψε θαυμάσια και για το υπόλοιπο live γούσταρα την ζωή μου και αγάπησα πάλι τους BG όπως το '95 και συντονίστηκα που λέμε. Ε, ήρθε και το "silence all AROUND" στο Mordred's song που ακούστηκε *έτσι* και σήκωσε την τρίχα κάγκελο. Στο “…Script for my requiem”, που ήταν highlight του φεστιβάλ οι Marcus και Andre ζωγράφισαν στις κιθάρες, speed metal πανδαισία που έκοβε φέτες.

Ήδη από το 3ο κομμάτι η φάση είχε πάρει φωτιά και τα 2 μέτωπα είχαν υποχωρήσει χάριν της BG κάβλας. “Αυτός είναι ο πιο ταιριαστός χώρος που έχουμε παίξει ποτέ”, λέει ο Hansi και όλοι χαιρόμαστε γιατί είμαστε εκεί και το ζούμε (duh), γιατί είναι κάτι που σκεφτήκαμε όλοι και επιβεβαιωθήκαμε και γιατί κάθε κοινό ψοφάει να κολακεύεται. Ε, τι καλύτερο κοινό, τι καλύτερο μέρος, μετράει! Γουω-ω-ω βγαλμένο από τα 90ς στο And the Story Ends (έ-πος) και μπαίνουμε στο μέρος του show που θα παιχτούν τα σιγουράκια να ξεχάσουμε τα παντα. Valhalla (πολλά, όχι τα περισσότερα, αλλά πολλά), Mirror Mirror και τελείωμα σε αποθέωση. ΓΕΝΕΘΛΙΑΡΕΣ ΜΠΕΪΜΠΕ!

Παίρνουμε τα ευτυχισμένα κομμάτια και επιστρέφουμε στο βανάκι, το μισό άδειο μιας και αρκετοί θα κάνουν το αυτονόητο και θα διανυκτερεύσουν στα Χανιά. Αυτοί θα πάνε στο Avalon για μπύρες και παρεάκι με τον εξωφρενικά συμπαθή Andre. Δεν θα έχω την ευκαιρία να του πω την ιστορία μου, να με θυμηθεί και να μου κάνει ένα δώρο, κάτι σπέσιαλ σίγουρα. Δύσκολη η επιστροφή και μεταξύ ύπνου σχολιάζουμε τα δρώμενα με τoν Μανώλη. Συμφωνούμε ότι οι κιθάρες, σόλο κλπ ήταν ά-ψο-γα. Διαφωνούμε για τον Χάνσι (ο Μανώλης είναι αυστηρός) και ψιλο-συμφωνούμε ότι ο Fredrik δεν είναι Thomen.

Φτάνοντας στο Ηράκλειο και το παρκαρισμένο μου αμάξι, η μπαταρία είναι ψόφια και είναι 1:40. Αλάρμ ξεχασμένα, στις 10:30 νταν παρέδωσε πνεύμα. Αναμονή για μπαταρία, οδήγηση σπίτι, τσεκάρισμα γιαγιάς και παιδιών (ζουν), αλοιφή στο κρεβάτι.

Αύριο έχει Warlord, Phil Campbell και Inner Wish.

Όλες οι φωτογραφίες (πλην της εορταζούσης) εκλάπησαν από το facebook του Chania Rock Festival και των Blind Guardian.