Φέτος (σσ: 2017) η φεστιβαλάρα μου έκλεισε την τρύπα / απωθημένο των Warlord που κρατάει από το 2012 ("Να δούμε Warlord” ΜΗ-12/2012 - δεν είδαμε) και για κερασάκι μου φούντωσε το αίσθημα για τους Blind Guardian βλέποντας αυτό το Hammer εξώφυλλο. Πέρσι είδα τους Kreator και ήταν συγκινητικά καλά αλλά πήγα και προετοιμασμένος με προσαρμοσμένες προσδοκίες. Μου αρέσουν οι μετα-Violent Revolution Kreator αλλά ξέρω ότι δεν θα έβλεπα την μπάντα που είδε ο Γκοντζίλα (ο μεγάλος ξάδερφος, βλ. Kai Hansen) το ’89. Και δούλεψε τέλεια και ξαφνιάστηκα με το πόσο έπος είναι το Hordes of Chaos λάιβ. Στην περίπτωση των Blind Guardian τώρα έπρεπε να προσαρμόσω τις προσδοκίες μου σε δύο μέτωπα συγκεκριμένα:
1. Νο Thomen the Omen. Δισκογραφικά μου λείπει όπως μου λείπει ο Mikkey Dee από το Spider’s Lullabye ή το The Graveyard και αρκετά περισσότερο από όσο μου λείπει ο Lombardo στο Repentless (ας μην πιάσουμε τον Jeff). Θέμα μέγιστο λοιπόν. Δισκογραφικά όμως. Live δεν ξέρω τι πουλιά πιάνει ο Fredrik, ας του δώσω λοιπόν το benefit of the doubt, ε;
2. Hansi: Ο Hansi Kursch της χρυσής περιόδου των Guardian είναι φωνή στην λίστα λιστών έβερ. Όταν ουρλιάζει επικά ο Χάνσι το γαμηστερόμετρο σκάει και ξεχύνεται μέταλ καύλα, έχω θέμα. Τα τελευταία πολλά χρόνια όμως αντί επικών ουρλιαχτών έχουμε χιλιάδες Χανσάκια ούμπα-λούμπα να τραγουδάνε εν χορώ κάθε στροφή και ρεφρέν και γέφυρα. Βάλε και το ψηφιακά πομπώδες της ύστερης δισκογραφίας (Φλέμινγκ ρε, πού πας χωρίς Φλέμινγκ;), προτιμώ να μην μιλάω για τους BG γιατί πονάει και παίρνουν θάρρος και κάτι σύλλογοι και παρατηρητήρια χατζημεταλλάδων και δεν μπορώ να πω και τίποτα. Αλλά τώρα θα μου παίξουν όλο το Imaginations from the Other Side και μερικά άλλα καρακλασίκ έπη. Μπορείς Φρέντρικ; Μπορείς Χάνσι; Δεν είναι πια θέμα benefit of the doubt, έρχομαι με τα σάλια να αφήνουν ίχνη πίσω μου, μη με απογοητεύσετε καθάρματα!
Όλα αυτά υπήρχαν σαν σκέψεις στο κεφάλι μου και σε κάθε κουβέντα που τύχαινε να κάνω με αδέρφια-καμμένους για το ΜΕΤΑΛ. Αυτά έλεγα και με τον Μανώλη στο βανάκι καθ’οδόν για Χανιά. Οικογενειακή / Route 66 υπόθεση, το βασικότερο ζήτημα ήταν τι θα παίξει στα ηχεία. Μεταλλοκουβέντα για δίωρο λοιπόν, σχολιασμός των επιλογών της μουσικής, monitoring αντιδράσεων από την γαλαρία και ατάκες Statler and Waldorf:
“Δυο μόνο χτυπιούνται στον King Diamond! Eκεί φτάσαμε!”, “Μπράβο στο παληκάρι, χτυπιέται και με Skyclad!”, “δες σουξέ το Knights of the Cross!” Στο Alexander the Great βέβαια όλοι έδιναν συγχαρητήρια στην επιλογή (μπράβο στο παιδί που έφερε το cd... :) )
Τελικά φτάσαμε στα Χανιά. Μόλις βγήκαμε από το βανάκι μας βάρεσε η ζέστη, την οποία είχαμε ξεχάσει χάρις στο air condition. Μια σαραντάρα βαθμοί και πλήρης άπνοια ήταν σίγουρα ο μεγαλύτερος εχθρός της σημερινής μας φάσης. Προχωρήσαμε προς τον όμορφο και επιβλητικό Προμαχώνα και φτάσαμε στην είσοδο. Φοράμε το βραχιολάκι και ανταλλάσσω λίγες κουβέντες με τον Γιάννη της διοργάνωσης. Βρίσκεται στο τρίτο μπλουζάκι (ιδρώτας…) αλλά είναι ευδιάθετος και χαμογελαστός, στην τελική καλύτερα άπνοια, παρά διαολεμένος άνεμος που πήγε να τα γκρεμίσει όλα πέρυσι. Εμείς βέβαια είμαστε προετοιμασμένοι, καθώς είμεθα και βετεράνοι του καύσωνα (Αθήνα 1987 γατάκια) και έχουμε τα νερά μας και προσεκτικά επιλεγμένη γκαρνταρόμπα με άσπρο μπλουζάκι για την ζέστη. Τι μπλουζάκι δηλαδή, μπλουζάρα, Blind Guardian περιοδείας 1992 με έπος backprint, στο τοπ 5 της συλλογής μου άνετα. Και τώρα έτοιμο να λειτουργηθεί στο σωστό λάιβ.
Την σκηνή έχουν μόλις εγκαταλείψει οι Upon Revival τους οποίους άκουσα για λίγο καθώς περπατούσαμε προς την είσοδο. Σαν Evanescence κάτι πήρε το αυτί μου, το κομμάτι που έπαιξαν πάντως στο τέλος Erase the Fears (σκονάκι από το rock overdose, είμαι τρισάθλιος στο ριπόρτ, έτσι; μπράβο μου), δεν είναι κακό, βλέπω την παραγωγή την έχει κάνει ο πληκτράς των Warlord. “Πέτσινο παντελόνι στον καύσωνα”, δεν θυμάμαι κάτι άλλο να σκέφτομαι εκείνη την μέρα για αυτή την μπάντα. Δυστυχώς για αυτούς η ώρα και το καμίνι ήταν too much και έτσι δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω (ελπίζω να μην το διαβάζουν αυτό)
Όσο η σκηνή ετοιμάζεται να υποδεχτεί τους SL Theory τσεκάρω για άλλη μια χρονιά τον χώρο. Πάγκοι περιφερειακά (μπύρες, νερά, ρούχα και merch και στο βάθος CD και δίσκοι!), στο μέσον του φρουρίου ορθώνεται ο πύργος της κονσόλας με την ζηλευτή του τέντα και κόσμο κολλητά γύρω του για λίγη σκιά και ολόγυρα μεταλλάδες. Σταμπάρω και τους 2 Δανούς που είχα γνωρίσει πρόπερσι στο Avalon πριν το φεστιβάλ εκείνης της χρονιάς. Ορκίζονταν στους D.A.D. “Ξέρεις κανά κομμάτι τους;” “Εεεε... το Sleeping my Day Away, δεν έχω ασχοληθεί”. “Ω, μα έχουν τόσα περισσότερα από αυτό! Είναι μεγάλη μπάντα, trust me!” Και είχαν απόλυτο δίκιο παρεμπιπτόντως. Νάτοι πάλι εδώ, προφανώς έχουν βάλει το CRF σαν μόνιμο προορισμό κάθε χρόνο. Τελικά δεν έτυχε να τρακάρουμε να τα πούμε, κάνω σημείωση οπωσδήποτε να χαιρετήσω του χρόνου.
Μεταλλάδες και φιλομεταλλάδες σχηματίζουν πηγαδάκια όπου το βασικό θέμα είναι η μάσα. Πάμε στο κέντρο (δίπλα) να θρέψουμε το κορμάκι μας για να αντέξουμε και την ορθοστασία; 40άρης πλέον, πείθω την παρέα ότι είμαι πολύ γέρος και χρειάζομαι χάμπουργκερ sustenance. Περιμένω ωστόσο τους SL Theory που έρχονται με πολύ καλές συστάσεις και υποσχέσεις για ένα εντυπωσιακό live, με 7 μουσικούς στη σκηνή να αποδίδουν prog. Στη σκηνή τελικά βγαίνουν 4, που τα πάνε περίφημα αλλά η απόφαση έχει παρθεί και αποχωρούμε για φαί. Γιατί 4 και όχι 7; Αργότερα μαθαίνω ότι η πτήση από Αθήνα δεν έφυγε γιατί ο πιλότος ανακοίνωσε στην πύλη τελευταία στιγμή ότι δεν πετάει (δεν έμαθα γιατί) και μείνανε σύξυλοι μπάντες, crew, διοργανωτές και ένα σωρό άλλοι άνθρωποι.
Στην επιστροφή βρήκαμε τους Sailing to Nowhere πάνω στη σκηνή και η εικόνα είναι ενδιαφέρουσα με το europower που αποδίδουν μεν καλά, λίγο σκασίλα μας όμως εμάς δε, η παρέα μας δεν ψοφάει για τέτοια. Μπροστά όμως έχουν αρκετούς που γουστάρουν και ανταποκρίνονται στα καλέσματα του Marco και της Helena.
Τι δίδυμο! Η ενδιαφέρουσα εικόνα είναι το stage show / καράβι και οι δυο τραγουδιστές που ο μεν έχει ντυθεί πολύ μέταλ και πολύ ζεστά και πρέπει να έχει σκάσει, δεν παίζει και η δε Helena που έχει κάνει την καλύτερη δουλειά ντυμένη για τη μέγιστη δροσιά στα οπίσθια. Μέρος του κοινού εμφανώς επικροτεί αυτήν την πρακτική σκέψη και φρονιμάδα εκ μέρους της και έτσι, eurovisionpower ή όχι, ο κόσμος περνάει καλά. Οι συμπαθούντες τον ήχο ευχαριστιούνται μουσική, ιδιαίτερα δε αρκετοί Ιταλοί που έχουν πεταχτεί από την γείτονα χώρα και όπως φαίνεται και του χρόνου θα έχει δεκάδες από κει μεριά. Οι αντιπαθούντες το αμέταλλο του μέταλ των StN ίσως είναι και πιο εύθυμοι, ανταλλάσοντας τρανές ατάκες γέρων muppets show, μαζί και τα γέλια.
Κάπου εδώ κάνω contact / reunion με παιδιά του tavern που έχω να δω από κοντά 15ετία και βάλε. Ειλικρινής χαρά και νοσταλγία και επίκληση nicknames που ευχόμαστε να ήταν εδώ και φυσικά ανταλλαγή σημειώσεων για το τι έχουμε δει από Guardian πόσο καλά τα πηγαίνουν στα 2 μέτωπα που παλεύουμε και ξαναείπαμε μαζί. Μην περιμένεις 95, ούτε 98, ίσως και ούτε '03. ο ένας τους είχε δει στο διήμερο με το συγκινητικό setlist και ήταν σίγουρα ικανοποιημένος και προσαρμοσμένος. Φωνητικά ο “Κollhmenos” ήταν κάθετος. Δεν. Ξέχνα το! Χμ.
Έχει αρχίσει να σουρουπώνει, να κόβει το καμίνι, να ομορφαίνει επικίνδυνα, με τον ήλιο και τη θάλασσα και το ενετικό φρούριο να μας χαρίζουν τις πρώτες δυνατές, συγκινητικές στιγμές. Πάντα θα με συγκινεί η επίγνωση ότι ζω στην Κρήτη τέτοια σκηνικά, αυτά που μου έχουν λείψει τόσο πολύ από τότε που έκανα οικογένεια (ΜΕΤΑΛ ΣΥΝΑΥΛΙΑΡΕΣ). Δεν παραπονιέμαι καθόλου (λίγο μωρέ, να τα λέω να ξαλαφρώνω!), καλύτερο “πράγμα” από την οικογένειά μου δεν έχω. Να που τώρα I can have my cake and eat it too!
H εορτάζουσα αναμένοντας τους BG (αξεπτικές (ΜΕΤΑΛ) καρδούλες) <3
Αθηναϊκά πηγαδάκια, η φουσκωτή flying V είναι πάλι εδώ και στη σκηνή βγαίνουν οι Septic Flesh. Αρκετά πιο αργά από ότι ήταν προγραμματισμένα. Η πτήση από Αθήνα που λέγαμε... Ναι, αλλά 11:30 το live πρέπει να τελειώσει, κάποιος θα την πληρώσει και δύσκολο να την πληρώσουν οι Guardian. Εδώ που τα λέμε το πλήθος είχε έρθει για τους Blind Guardian και όταν το ρώτησαν εμμέσως αργότερα, εμμέσως με την βουβαμάρα του απάντησε ότι προτιμά 5 κομμάτια Septic Flesh και full set των BG! Σε αυτά τα 5 κομμάτια πάντως η μπάντα απέδωσε άψογα το υλικό της, με τον νέο ντράμερ να αποδεικνύεται σπουδαίος παίχτης. Ο Seth με πλήρη περιβολή (και λυπόμουν τον Ιταλό!) φαινόταν ότι στενοχωρήθηκε για την κομμένη διάρκεια αλλά και πολλοί άλλοι θα ήθελαν να δουν το πλήρες σετ και αρκετοί σχολίασαν το γεγονός με λύπη. Όταν κατέβηκαν από την σκηνή όμως ο κόσμος δίψαγε για BG και δεν σκεφτόταν κάτι άλλο. Ο κόσμος ήταν πλέον πολύς, σίγουρα πρώτη φορά έβλεπα τόσο λαό στον Προμαχώνα και πράγματι, αργότερα έμαθα ότι οι BG έχουν κάνει άλλο ένα sold out στην Ελλάδα και το πρώτο αν δεν κάνω λάθος του CRF.
Blind Guardian
My bοdy was ready, έκατσα σε καλή θέση με την Πόπη και με - διάθεση να ξαναδώ τους φίλους μου ("and I say that with no shame either") και να περάσουμε καλά, whatever! Βγήκαν με το Ninth Wave... Eμ. Χμ. Ναι. Είναι ξενερωτικό να ανοίγετε με νέο κομμάτι όταν δεν μου αρέσει ο δίσκος παιδιά. Αλλά αυτό έχει γαμάτο κουπλέ τελικά, κοίτα να δεις τι ωραία που ακούγεται ζωντανά χωρίς όλο το ψηφιακό πέπλο! Ωραίο είναι!
Τα τύμπανα..; τα τύμπανα ακούγονται processed, ψηφιακά. Ακόμα και live. Τέλος πάντων, δε βαριέσαι. Κιθάρες και Hansi! Χλιαρή αρχή αλλά ντάξει, μετά θα πέσει πόνος... μπαίνει το Ρεφρέν. Χλιαρή είπα; Αν η αίσθηση να σε λούζουν γλυκερό σορόπι λέγεται "χλιαρή" τότε το ρεφρέν με χλιάρωσε πολύ ζόρικα. Καθόλου δεν μου άρεσε η αίσθηση και παρακαλούσα να τελειώνουμε να ξεκινήσει το live. Welcome to dying. Τώρα μιλάμε. Η διαφορά του vibe είναι γιγαντιαία, αν και προσπαθώ ακόμα να συνέλθω από την ξενέρα. Εκεί θυμήθηκα τον Τhomen αλλά και ήρθα αντιμέτωπος με την πραγματικότητα του Hansi 2017: θα το πάμε συντηρητικά, δεν θα πιάσουμε όλες τις νότες στην κανονική τους οκτάβα, πρέπει να βγει και το live.
Τέλος πάντων. Στην τελική είμαι μειοψηφία, ο πολύς λαός αποθεώνει, ζωντανεύει και μόνο με το άκουσμα των τίτλων και τρώει από το χέρι του Hansi που ομολογουμένως είναι φιλότιμος και εξαιρετικά φιλικός με το κοινό που το νιώθει γνήσια δικό του παλιό γνώριμο. Συνέχεια με το Τhe Fly για να μου την σπάσουν, είναι ξεκάθαρο, δηλαδή από όλη την δισκογραφία σου χωράει κομμάτι από το The Twist in the Myth; Ας το υπομείνουμε και αυτό αλλά η συναυλία δεν μου πάει και τόσο καλά γαμώτο.
Ευτυχώς από κει και πέρα μου πήγε. Πάμε στο συγκλονιστικό Nightfall και ο Hansi με τουμπάρει γιατί όταν η περίσταση/σημείο το απαιτεί, το μαρσάρει το λαρύγγι και fuck me, είναι όλο εκεί ακόμα, το γρέζι, το επικό ουρλιαχτό. Αλλά δεν το κάνει πάντα, γιατί αν το κάνει, στη μέση της συναυλίας θα φτάσει στο point of no return: ζόρι για να βγει η φωνή με αυξανόμενη ζημιά στις χορδές και άντε γεια περιοδεία. Οπότε σαν φρόνιμος στρατιώτης δίνει όσο τον παίρνει. Και παραπάνω βασικά, όπως υποσχέθηκε και όπως με διαβεβαίωσε και ο Πασχάλης (τάβερν ριγιούνιον είπαμε). Αλλά η αλήθεια παραμένει ότι αρκετά σημεία έχασαν πολύ. Το "out of the dark... back to the light" αν δεν το ουρλιάζει εκεί πάνω ο Hansi αλλά το λέει απλά μια οκτάβα κάτω, είναι άλλο, τρομακτικά υποδεέστερο ρεφρέν. Εκεί ανακάλυψα ότι μπορώ κάλλιστα να αναπληρώσω εγώ το κενό, σκίζοντας τις δικές μου φωνητικές χορδές, όπως υποσχέθηκα άλλωστε, εγώ δεν έχω περιοδεία. Συγγνώμη στους γύρω μου που με υπέμειναν a man's gotta do what a man's gotta do! Και δούλεψε θαυμάσια και για το υπόλοιπο live γούσταρα την ζωή μου και αγάπησα πάλι τους BG όπως το '95 και συντονίστηκα που λέμε. Ε, ήρθε και το "silence all AROUND" στο Mordred's song που ακούστηκε *έτσι* και σήκωσε την τρίχα κάγκελο. Στο “…Script for my requiem”, που ήταν highlight του φεστιβάλ οι Marcus και Andre ζωγράφισαν στις κιθάρες, speed metal πανδαισία που έκοβε φέτες.
Ήδη από το 3ο κομμάτι η φάση είχε πάρει φωτιά και τα 2 μέτωπα είχαν υποχωρήσει χάριν της BG κάβλας. “Αυτός είναι ο πιο ταιριαστός χώρος που έχουμε παίξει ποτέ”, λέει ο Hansi και όλοι χαιρόμαστε γιατί είμαστε εκεί και το ζούμε (duh), γιατί είναι κάτι που σκεφτήκαμε όλοι και επιβεβαιωθήκαμε και γιατί κάθε κοινό ψοφάει να κολακεύεται. Ε, τι καλύτερο κοινό, τι καλύτερο μέρος, μετράει! Γουω-ω-ω βγαλμένο από τα 90ς στο And the Story Ends (έ-πος) και μπαίνουμε στο μέρος του show που θα παιχτούν τα σιγουράκια να ξεχάσουμε τα παντα. Valhalla (πολλά, όχι τα περισσότερα, αλλά πολλά), Mirror Mirror και τελείωμα σε αποθέωση. ΓΕΝΕΘΛΙΑΡΕΣ ΜΠΕΪΜΠΕ!
Παίρνουμε τα ευτυχισμένα κομμάτια και επιστρέφουμε στο βανάκι, το μισό άδειο μιας και αρκετοί θα κάνουν το αυτονόητο και θα διανυκτερεύσουν στα Χανιά. Αυτοί θα πάνε στο Avalon για μπύρες και παρεάκι με τον εξωφρενικά συμπαθή Andre. Δεν θα έχω την ευκαιρία να του πω την ιστορία μου, να με θυμηθεί και να μου κάνει ένα δώρο, κάτι σπέσιαλ σίγουρα. Δύσκολη η επιστροφή και μεταξύ ύπνου σχολιάζουμε τα δρώμενα με τoν Μανώλη. Συμφωνούμε ότι οι κιθάρες, σόλο κλπ ήταν ά-ψο-γα. Διαφωνούμε για τον Χάνσι (ο Μανώλης είναι αυστηρός) και ψιλο-συμφωνούμε ότι ο Fredrik δεν είναι Thomen.
Φτάνοντας στο Ηράκλειο και το παρκαρισμένο μου αμάξι, η μπαταρία είναι ψόφια και είναι 1:40. Αλάρμ ξεχασμένα, στις 10:30 νταν παρέδωσε πνεύμα. Αναμονή για μπαταρία, οδήγηση σπίτι, τσεκάρισμα γιαγιάς και παιδιών (ζουν), αλοιφή στο κρεβάτι.
Αύριο έχει Warlord, Phil Campbell και Inner Wish.
Όλες οι φωτογραφίες (πλην της εορταζούσης) εκλάπησαν από το facebook του Chania Rock Festival και των Blind Guardian.
No comments:
Post a Comment