Υποτίθεται πως θα είχε και 2 σαπόρτ, ιδέα δεν είχα ποιοι ήταν, από πού ήταν και τι παίζουν. Το μέρος της συναυλίας το έχουν λέει Χαρλεάδες, επίδοξοι Χελς Έιντζελς, δεν ξέρω αν είναι επίσημοι, τι θα πει επίσημος Χελς Έιντζελ δεν ξέρω επίσης, πάντως μου είχαν πει ότι έχει μάπα ήχο και ότι πολλοί δεν πάνε γιατί οι Χαρλεάδες είναι φασίστες, που ούτε αυτό ξέρω αν αληθεύει για τους συγκεκριμένους και δε με νοιάζει κιόλας, εγώ θα πήγαινα και Σόντομ στου ΞΗΓΑ, δεν είμαι ο κατάλληλος να τοποθετηθώ.
Ίσως αυτό να έφταιγε πάντως που 20:45, όταν τελικά βρήκαμε το μαγαζί (χωμένο σε ένα στενούρι που δυο ποδήλατα δεν χωράνε δίπλα δίπλα) και μπήκαμε μέσα, συνολικά είχε 18 άτομα (τα μέτρησα). Δυο παρέες νεολέρας και κάποιοι σκόρπιοι Χιώτες (δυο-δυο) και η αίσθηση του Άδειου. Χωράει άνετα 300 άτομα το μέρος.
Ώρα δεν ήξερα έναρξης αλλά είπαμε με τον Γιάννη (η Παρέα, κιθαριστέρ των Master Reset) ότι λογική ώρα ήρθαμε. Ρωτάω το παιδί στα εισιτήρια/merchandise stand πότε ξεκινάει η συναυλία και μου λέει "ε, περιμένουμε να μαζευτεί ο κόσμος". Μάλιστα. Πήγαμε λοιπόν και εμείς να πάρουμε μια μπυρίτσα και να αράξουμε μέχρι να πειστεί το κέντρο αποφάσεων ότι αυτός είναι ο κόσμος και δεν έχει άλλο.
Εντωμεταξύ κατέφτασε ο Ηρακλής "Τι ωραία πού'τανε", κιθαριστέρ/βόκαλς των ΔΕΜΑΞΗΜΑΜ, ο οποίος μετά το κάτσινγκ απ "πώς πάνε τα παιδιά" (αμφότεροι περήφανοι καφρομπαμπάδες) μας πληροφόρησε ότι έχει λέει 2 σαπόρτ και ώρα έναρξης 20:00.
Τι έγινε και τα σαπόρτ δεν παίξανε, δεν ξέρω. Επίσης δεν ξέρω αν ήρθαν καν τα σαπόρτ, γιατί τι σκατά, φίλους δεν έχουνε, δε θα είχε καμιά 50άρα άτομα από συγγενείς και φίλους; Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση από εκεί μεριά. Μυστήριο που δεν έχω απάντηση.
 |
| Φωτογραφικό ντοκουμέντο που αποδεικνύει την ακρίβεια των λεγομένων μου. Στα αριστερά, σε myspace πόζα "αυτοφωτογραφίζομαι", ο Χερκ από ΔΕΜΑΞΗΜΑΜ. Στα δεξιά του, με χαριτωμένα μαγουλάκια και ύφος-απάντηση στην προσταγή "Χαμογέλα!", ένας τυχαίος μπλόγκερ. |
Εντωμεταξύ, μέσα σε όλο αυτό το μάλλον θλιβερό σκηνικό, τα ηχεία έπαιζαν Iron Maiden. Ελπίζω αυτό να οφείλεται στο ότι έκαναν πρόγραμμα οι Χαρλεάδες, διότι αλλιώς είναι ακόμα πιο θλιβερό το όλο σκηνικό. Υποτονικά βάιμπς στο φουλ. Έντονη υποτονικότητα, οξύμωρο, αλλά αυτό. Κάπου εκεί διαπίστωσα ότι το μπλακ λάιτ που έλουζε το μαγαζί έκανε την γκρίζα μπλούζα μου να φωσφωρίζει εντυπωσιακά. Αν ήταν το 1990 στην Αθήνα και με είχε κοζάρει γυναίκα, θα έβαζε αγγελία στο Χάμερ λέγοντας "ήσουν το παιδί με τα μακριά μαλλιά που ήσουν σαν αγκαλίτσας μελλισάκι". Μου άρεσε το εφέ. Επίσης δυο παιδιά είχαν φοβερή πιτυρίδα, σαν φωσφωρίζοντες κουραμπιέδες στο σκοτάδι. Αυτά τα αξιοπρόσεκτα από το κοινό.
Τελικά, σκάει μύτη και ο Μάριος ο Ηλιόπουλος, ο ηγέτης των Nightrage με την κιθάρα ανά χείρας, να συνεννοηθεί με τον ηχολήπτη (τοπικός παράγων, καμία επαφή με την μπάντα) και να δει πώς πάει και αν έφτασε η Ώρα. Εκεί παίζει λίγο πίτσι-πίτσι με τον Γιάννη και "Έλα ρε! Εσύ εδώ!", μιας και είχαν τρακάρει στo Fredman, στη Σουηδία όταν ηχογραφούσαν οι Master Reset και είχε γίνει μια πατριωτική/συναδελφική γνωριμία.
Έχοντας πάρει απόφαση ότι το πλήθος είναι αυτό και δεν μεγαλώνει, η μπάντα πήρε θέσεις στη σκηνή. Η σκηνή, ένα σκαλοπάτι ύψος από τον κόσμο δεν ενέπνεε δέος, να το θέσω έτσι. Εισαγωγή με ταρατζούμ επιβλητικά και σκοτεινά και ατμόσφαιρα και τέτοια και η μπάντα έτοιμη.
Η μπάντα: Πιτσιρικάς στα τύμπανα, o Jo, μεγάλο ταλέντο λέει, πολύ πιτσιρικάς λέει. Δεν το έχω διασταυρώσει, πολύ πιτσιρικάς φαινόταν πάντως. Ο τραγουδιάρης Άντονι, τατού μακρυμάνικα, μαλλιάς, συμπαθής. Ο μπασίστας καραφλός με μουσάκι, συμπαθής και αυτός και με τάσεις ανιματέρ στην συναυλία (χέρια πάνω, ε-ε και τέτοια). Ο Όλοφ, λόγω ονόματος πολύ συμπαθής (τιτάνα Μέλμπεργκ), σολίστας, καλός κιόλας, όλα καλά. Και ο Μάριος βέβαια, σαν παχιά έκδοση του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου μου έκανε, ντεθμεταλάς σένιος, πολύ συμπαθητική φάτσα πραγματικά.
Και έρχεται η ώρα του Σκασίματος και από εκεί και πέρα αρχίζει η ακρόαση/παρακολούθηση. Συνοπτικά: Η Βαβούρα.
Άκουγες τύμπανα και καταλάβαινες τέμπο και γκρουβ. Άκουγες σκισμένα φωνητικά στα πρώτα τρία κομμάτια. Κιθάρες άκουγες ένα τοίχο από fuzzy συχνότητες τέρμα, σε εκκωφαντική ένταση, χωρίς να μπορείς να ξεχωρίσεις ΕΝΑ ριφ. Μα την αλήθεια, όλη τη συναυλία δεν κατάλαβα πώς πήγαινε ένα ριφ.
Οι φιλότιμοι 15 έκατσαν μπροστά, κοπανήθηκαν όσο μπορούσαν με μπροστάρη τον συνήθη ύποπτο Θάνο από Winter Crescent, που αναλαμβάνει το ρόλο "είμαι αυτός που αρχίζει και κοπανιέται χωρίς να ντρέπεται όταν οι άλλοι κάθονται ακίνητοι" και παρασέρνει το πλήθος. Την παρέα τέλος πάντων. Αυτό συνεχίστηκε σε όλο το σετ. Σε ένα κομμάτι άνοιξε και πιτ. Κατόρθωμα φιλοτιμίας.
Εγώ άρχισα να περιφέρομαι στο μαγαζί προσπαθώντας απεγνωσμένα να βρω ένα σημείο που μπορώ να ξεχωρίσω τι παίζει η κιθάρα. Δεν το βρήκα ποτέ. Αντιθέτως, η βαβούρα γινόταν όλο και χειρότερη σε σημείο τα σκισμένα φωνητικά να έχουν γίνει ένα με τη φασαρία στις ψηλές συχνότητες της κιθάρας και να καταλαβαίνεις απλώς ότι κάποιος τραγουδάει τώρα γιατί γεμίζουν εκεί οι συχνότητες, τίποτα άλλο. Έβλεπα τον Όλοφ να σολάρει, πολύ ωραία δάχτυλα και το έβλεπες ότι έχει ωραίο παίξιμο και άκουγες 3 από τις 23 νότες.
Ο Μάριος απεγνωσμένα έκανε κινήσεις στον τοπικό παράγοντα/ηχολήπτη ότι δεν ακούει τίποτα από το μόνιτορ μπροστά του. Στο τρίτο κομμάτι δεν άντεξα και σκούντηξα τον ηχολήπτη (με τον οποίο πηγαίναμε μαζί σχολείο) και του δείχνω τον Μάριο που προσπαθεί να παίξει, να κοπανηθεί και να φωνάξει το γκαρσόν/ηχολήπτη. Πήγε ο ηχολήπτης, κάτι είπανε, γύρισε ο ηχολήπτης και μετά ο ήχος χειροτέρεψε. Δεν ξέρω για τον Μάριο, αυτός πάντως δεν έκανε τον κόπο να του ξανακάνει ρικουέστ, μπορεί και αυτός να άκουγε πια. Ποιος ξέρει.
Πολλές ευχαριστίες στον κόσμο που έκανε τον κόπο να έρθει, θα παίξουν και Χανιά αύριο (16-σήμερα!) και κόβω το μέλος μου ότι στα Χανιά θα είναι πολύ-πολύ καλύτερα γιατί εκεί δεν είναι νεκροταφείο Μέταλ. Το Ηράκλειο είναι μακράν η πιο φλώρικη πόλη αναλογικά με τον πληθυσμό, 4η πόλη σε πληθυσμό και δεν κουνιέται φύλλο, δεν έχει μαγαζί για κάφρους, μόνο καμιά βραδιά που πάνε οι εξής 25 που πάνε και σε συναυλία Nightrage. Είχαν παίξει και οι Όμεν στο ίδιο μαγαζί πριν κανα-δυο μήνες και είχαν 50-60 άτομα, τέτοιο σουξέ.
Στη μέση του σετ, το πήρα απόφαση ότι μουσική δεν θα ακούσω και πήγα στα πλάγια να χαζέψω τον Jo στα τύμπανα. Ωραίος. Κοπάναγε πειστικά, δεν ήταν ξυράφι αλλά σωστός και πράγματι σου έβγαζε ότι είναι καλό πουλέν, δεν μπορώ να πω ότι είδα ένα ντράμερ που θα με κάνει να παραμιλάω στο μέλλον, αλλά δεν μπορείς να ξέρεις από τώρα, το'χει πάντως.
Έχασα το μέτρημα στο 5ο κομμάτι, εννοείται πως δεν ξέρω τίτλους, σίγουρα παίξανε το ομώνυμο από το τελευταίο που το αυτί μου έπιασε μια Σουηδίλα, κάνα δυο άλλα από τον ίδιο δίσκο, σίγουρα το πρώτο κομμάτι του δίσκου και μετά κάποια από τα άλλα. Αυτά τα έγκυρα δημοσιογραφικά. Κάνανε και ανκόρ, το οποίο ζητήσαμε επίμονα από φιλότιμο και μόνο αλλά και επειδή οι 15 θέλανε να βγάλουν το αντίτιμο του εισιτηρίου (15 γιούρια). Ο ήχος ήταν και καλύτερος. Δεν έβγαζες ριφ αλλά έβγαζες υποψία σύνθεσης. Εγώ κοπανήθηκα πάντως.
Και κάπου εκεί, ανοίγουν τα φώτα και ανακουφίζονται και τα αυτιά μου. Ο Μάριος μοιράζει πένες που του ζητάνε απευθείας, "θέλει κανείς άλλος;" και κάπου εκεί λέω να πάω σπίτι μου διότι η οικογένεια περιμένει. Μπλουζάκι δεν πήρα, σόρι, αλλά 15 ήταν το λίμιτ απ για αυτή τη βραδιά. Ευχαριστώ δημοσίως (χα!) τον Γιάννη για τις 2 Χάινεκεν.
No comments:
Post a Comment