Vic's Log: Πώς πέρασα την άλλη μέρα του Rockwave Festival 2005 (DAY 2)

Vic's Log παρτ του, ή "πώς πέρασα την άλλη μέρα του Rockwave festival"

(δηλαδή υπάρχει και παρτ ουάν που πρέπει να διαβαστεί πρώτο. Αλλιώς η ιστορία δεν έχει νόημα. Άσε που έχει και spoilers αυτό εδώ για την χτεσινή μέρα...κρίμα δεν είναι; )

----------------------

Κομμάτια από την προηγούμενη ξυπνάμε με διπλούς καφέδες και ντουσάκια, τα Πατήσια βράζουν αυτήν την εποχή πολύ ειδυλλιακά... Πάλι Κάνιγγος, ίδιες φάτσες, άλλα μπλουζάκια (σιγά μην πάμε με το ίδιο, άσε που βρωμάνε), με τα μπλουζάκια Twisted Sister και Dio να έχουν την τιμητική τους. Μπλουζάκια άνω των 25 ετών σε τεράστιες κοιλιές, γραφικές φάτσες παντού, προβλέπεται τεράστιος χαβαλές σήμερα και κυρίως παίζουν και οι Anthrax με Μπελαντόνα και είναι ο κύριος πόλος έλξης για μένα...

Για την περίσταση ντύθηκα με μια ταπεινή μπλε Skyclad χωρίς tour dates. Ο λόγος ότι θα με πλησιάσουν οι θρασάδες και θα λένε "καλά, ρε, Anthrax και ήρθες με Skyclad ρε φλώρε;" για να τους απαντήσω ότι είναι μπλουζάκι της τελευταίας συναυλίας με τον Martin και της πρώτης με Sabbat επανασύνδεση (ρε μουνιά). Στην γυναίκα είπα ότι το μπλε είναι καλύτερο για τον ήλιο και είναι και ωραία μπλούζα. Πάντως πούτσες. Κανείς δεν ρώτησε, πλήρης αποτυχία. Έπρεπε να είχα βάλει την Atrophy γαμώτο.

Ο σημερινός οδηγός του πούλμαν είναι ανησυχητικά ξενέρας και σπασαρχίδης. Δεν αφήνει να βάλουμε κασέτα και είναι στραβωμένος συνέχεια. Βέβαια, μερικοί θεώρησαν τον ήχο του κινητήρα βελτίωση σε σχέση με τους Attack και τους Cloven Hoof αλλα περί ορέξεως... Ο μαλάκας ο οδηγός όμως λέει δεν θα έρθει να μας πάρει έξω από τον χώρο μόλις τελειώσει η συναυλία και θα περπατήσουμε και εμείς γάμησέ τα απόσταση. Σκατά, δεν θα κοροϊδέψουμε σήμερα...

Τέσπα, με τα πολλά φτάνουμε πάλι στην Μαλακάσα. Σήμερα το πρόγραμμα έχει ως εξής. Στην αρχή έχει 3 μπάντες που στα παπάρια μας κι αν τους χάσουμε. Οποτε, ξέροντας εκ των προτέρων πού θα έχουμε headquarters, θα βολτάρουμε τα μαγαζά με την γυναίκα. Πίπες. Δεν μας αρέσει τίποτα, ενώ ακούγονται και στο βάθος οι

Ολέθριο Ρήγμα (εξ αποστάσεως)
-----------------------------
Ακούγονται χάλια και μαζί μια τρομερά εκνευριστική γυναικεία φωνή. E, μπορεί και από κοντά να είναι καλοί, αλλά η φωνή είναι στάνταρ χάλια.
Εκεί που χαζεύω κάτι χαϊμαλιά, ακούγεται το Orgasmatron. E, πανεύκολο κομμάτι, πορωτικό, φαντάζομαι κάτι θα γίνεται με αυτό. Τελικά όταν ρώτησα τον μοναδικό γνωστό που τους είδε, μου είπε ότι και αυτό σκατά το είπανε και ότι σφάξανε και πολλά άλλα των Σεπουλτούρα και ότι γενικώς δεν αρέσανε. Δεν ξέρω. Μάλλον έτσι θα'ναι πάντως. Κρίμα, γιατί από ιστορίες που ακούω για την μπάντα φαίνονται εντάξει άτομα. E, τώρα τι σχέση έχουν με το κοινό των Twisted Sister και του Dio δεν το ξέρω και για άλλη μια φορά αυτός που ορίζει την σειρά (και κυρίως μέρα) που θα εμφανιστούν τα συγκροτήματα είναι πολύ μαλάκας. Φαντάζομαι πως σε κάνα τρύπιο κλαμπάκι με τρύπιο κοινό θα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Τώρα, για μια φεστιβαλάρα μέρα-μεσημέρι αναρχοκαταστάσεις σε πορωμένους χεβιμεταλάδες δεν βγάζουν κανένα απολύτως νόημα....
---------------


Στα μπλουζάκια χαλαρά τα πιο γαμάτα είναι των Dismember και ψήνομαι να πάρω ένα, αλλα δεν έχω ακούσει τα 2 τελευταία τους και νιώθω μιαν ντροπή. Θέλω και ένα Anthrax αλλα δεν μου πολυαρέσει το σχέδιο με τον Dredd. Δεν βγάζανε τουλάχιστον σε καμια επανέκδοση το μπλουζάκι με τον Judge Death? Το έπαιρνα (πάλι) χαλαρά. E, αν δεν μου κάτσει τίποτα ίσως και πάρω κάνα Dismember ή Anthrax... (παπάρια, τα έφαγα σε μπύρες και σουβλάκια τελικά).

Τελικά δεν αγοράζουμε τίποτα και πιάνουμε την γνωστη θέση αριστερά της κονσόλας με φίλους και συγγενικά πρόσωπα. Ο κόσμος αν και νωρίς ακόμα φαίνεται μάλλον περισσότερος και συνολικά το βράδυ είχα την αίσθηση ότι έπρεπε να μάζεψε καμιά 2χιλιάδα παραπάνω από την προηγουμενη μέρα... Τι έχει λέει τώρα? Zyklon? Μπλακμεταλλάδες δεν είναι αυτοί; Και μάλιστα ακούω και καλοί. Με ηλεκτρονικά και τέτοια λέει (κάποιος ρε αδερφέ) και έχουν ενδιαφέρον. Μμ, ναι, είμαι σίγουρος πως όλοι που έχουν έρθει εδώ θα τους καταευχαριστηθούν, αλλα what the hell? τα μαγαζιά ήταν πίπα, ας χαζέψουμε και κάνα μπλακμέταλλο.

Ακυρώθηκαν.

Ωραία, πιο πολύ ώρα για Anthrax δηλαδή. Next please.

Katatonia
---------
Για άλλη μια φορά αναρωτιέμαι τι σκατά σκεφτόταν αυτός που έκανε το billing. Ναι, κοψοφλέβικα θα ακούμε τώρα, ενώ έχει πλακώσει κόσμος να δει Twisted Sister ή στην καλύτερη Anthrax που είναι η χαρά η ίδια. Το νόημα είναι να πάρουμε φράγκα από όσο πιο πολύ κόσμο γίνεται ή να ανοίξουν το έδαφος για τις main μπάντες; Χμ, απίστευτα ηλίθια ερώτηση, ε; Katatonia λοιπόν, που ω, οποία έκπληξις, είναι απίστευτα εκτός τόπου και χρόνου, με τον ήλιο ντάλα στην μάπα τους και στη μάπα μας (γενικά εμάς, εγώ έπινα μπύρες στην σκιά προφανώς) και παίζουν μια μουσική που ομολογουμένως δεν με κέρδισε καθόλου αλλά και να πω την αμαρτία μου δεν είχα καμία απολύτως διάθεση να ασχοληθώ. Καλοκαίρι, έτοιμοι για Anthrax, Dio και Twisted Sister, με κατατονικούς θα ασχολούμαι? Πάντως, είχε κόσμο εκεί μπροστά που γούσταρε και περισσότερο απ'ότι περίμενα οπότε μπορεί και ο τύπος που έκανε το billing να έχει καλό επιχειρηματικό μυαλό τελικά... Γύρω γύρω μου όμως, μακράν το πιο συνηθισμένο σχόλιο ήταν "Katatonia όνομα και πράμα". Αδικία για τα παιδιά νομίζω, παίζανε εκτός έδρας και (όπως είπα) με τον ήλιο στην μάπα τους. Και ο φίλος της αδερφής μου που γουστάρει γενικώς Katatonia, δεν ασχολήθηκε και ιδιαιτερα μαζί τους... Αυτά.
--------

Ωραίες οι μπύρες πάντως και κυκλοφορούν ωραίες φάτσες, με ελαστικά τζιν, μποτάκια 80s και ψαρωτικές μπλουζίτσες (είδα και Atrophy! γουάου) και φυσικά πολλοί παππούδες με φοβερές φάτσες. Και οι δύο τρομερά εύσωμοι άνθρωποι είναι πάλι εδώ με την ίδια ακριβώς αμφίεση. Πόσο θεοί είναι και πόσα κιλά ζυγίζουν μαζί? Είναι συγγενείς? Ζευγάρι? Είναι ΚΑΛΤ. Τους αγάπησα.

Αλλά τώρα θα παίξουν και οι Anthrax. Τα έχω κανονίσει με την γυναίκα μου, στους Anthrax δεν θα είμαστε μαζί, πάω στο μέτωπο και είναι επικίνδυνα εκεί. "Πρόσεχε", μου λέει πριν αποχωρήσω και με φιλάει. Καταπιέζω την ανεξήγητη επιθυμία να της πω "σε αγαπώ, θα είμαι πίσω τις γιορτές" και πάμε όλοι οι χάληδες να δείξουμε στα πιτσιρίκια τι εστί thrash mosh pit. Ο Ηρακλής, ο οποίος είχε έρθει προηγουμένως με δύο μπυροπότηρα γεμάτα βότκα λεμόνι ("προετοιμασία"), λέει να πάμε στην μπάρα. Εγώ νομίζω ότι είναι καλύτερα να μείνουμε κάπου στην μέση και να έχουμε την άνεση του μεγάλου moshpit, στην μπάρα θα είμαστε παστοί, δεν θα λέει. Αυτός πάντως προχωράει και τον χάνω ενώ προσπαθεί να περάσει το κοινό...

Anthrax! Ντάξει, από τις αγαπημένες μου μπάντες και η μπάντα που κυρίως ήθελα να δω πέρυσι στο Athens Open Air φιάσκο. Προφανώς η εποχή που λατρεύω είναι μέχρι Persistence of Time με Μπελαντόνα, οπότε η καύλα μου για την συγκεκριμένη συναυλία είναι προφανής...

Τσουπ! Intro, ένα κομμάτι από την ταινία Blues Brothers νομίζω και σκάνε οι

Anthrax
--------
ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ! Ποιοι Slayer και ΠΟΥΤΣΕΣ ΜΠΛΕ? Among the Living και πριν το σκεφτούμε ανοίγει ένα pit ΝΑ με το συμπάθειο όπου μέσα γίνεται ένας κλασσικός thrash μύλος με θρασάδες να χορεύουν και να κοπανιούνται και να πηγαίνουν γύρω-γύρω. Εγώ κοπανιέμαι αφηνιασμένος όπως και οι γύρω μου αλλα δεν μπαίνω στο pit. Νταξ, δεν ήταν και το αγαπημένο μου κομμάτι, αλλά ομολογουμένως ο Belladonna γαμάει, ο κόσμος ουρλιάζει "DISEASE! DISEASE! SPREADING THE DISEASE!" και όταν μπαίνει το ρεφρέν, τι να λέμε? Thrash, Νew Υork, εντελώς Anthrax-ίλα, και έχουμε 87 και πάλι...

Και πριν καταλάβουμε τι μας χτύπησε, πάρτα στο κρανίο: Got the Time. Διασκευάρα που από την στιγμή που το έπαιξαν έγινε δικό τους κομμάτι (τι; είναι διασκευή;) και το pit μεγαλώνει και πάει, ο κόσμος χτυπιέται αφηνιασμένος και η μπάντα πρέπει να γουστάρει πάρα πολύ. Γενικώς ζω μια ωραιότατη thrash metal συναυλία και είμαι ευτυχισμένος. Κόσμος μπουρδουκλώνεται και πέφτει και αμέσως τον σηκώνει κάποιος διπλα, βλέπεις χαρούμενες μάπες παντού και επικρατεί αυτό που περιέγραψαν ωραιότατα οι Exodus ως "Good, Friendly, Violent Fun". Κάνα δυό που την έχουν δει πιθήκια και μπαίνουν στο pit για να αποδείξουν ότι είναι άντρες και παίζουν ξύλο, με συνοπτικές διαδικασίες τρώνε αγκωνιές στην μάπα και καληνύχτα.

Δυστυχώς δεν βλέπω καλά την μπάντα μέσα στον χαμό αλλα τώρα γίνεται σφαγή και η μουσική γαμεί... Αν και μεταξύ μας, είναι λίγο ξερός ο ήχος, θα μπορούσε να είναι πιο γεμάτος και ζεστός,λιγότερα prima ίσως, αλλα λεπτομέρειες, εδώ παίρνουν κεφαλια...

Πριν καταλάβουμε τι γίνεται με το Got the Time... Γκαααααα... γκάγκα! Γκαααααααααα. E, Caught in a Mosh που του έχω και ιδιαίτερη αδυναμία από πιτσιρίκος... Εκεί όμως σεληνιάστηκα και μπαίνω στο pit, και επειδή μεταξύ του pit και της μπάρας ήταν σκατόφλωροι, φτάνω προφανώς στην μπάρα, όπου συναντώ τον Ηρακλή και αγκαλιασμένοι πλακωνόμαστε μεταξύ μας. Τραγουδάω και ακούω να τραγουδάνε όλοι, κοπανιέμαι, σηκώνω χέρια, the whole deal και στα mosh parts (τα εντελώς κλάσικ Anthrax mosh parts) απλώς πέφτει κλωτσοπατινάδα, όπου μπροστά είναι και ιδιαιτέρως ενεργή...

Μεταξύ κομματιών χαζεύω και τον κόσμο γύρω... Στην μπάρα είναι κάτι καημένα πιτσιρίκια που προφανώς έχουν πιάσει θέση από πολύ νωρίς, τα έχουν φτύσει και απλώς παρακαλάνε για την ζωή τους κρατώντας σφιχτά την μπάρα (εύκολος στόχος, μουχαχα). Crowd surfing και κάτι ψευτοstagediving, moshing, και κοιτάζω την σκηνή και βλέπω έναν καταχαρούμενο Frank Bello, έναν πορωμένο Scott Ian και βασικά έναν Joey Belladonna με μονίμως γουρλωμένα ματια. Εμφανώς ο άνθρωπος τα έχει παίξει από το χαμό που γίνεται από κάτω.

Ακολούθησε ο χαμός, τι να πρωτοθυμάμαι, κάθε κομμάτι ήταν ΕΝΑ κι ΕΝΑ, έμπαινε η πρώτη νότα και ήμουν "ωωωω ρε μαλάκα το έτσι, το αλλιώς". Θα σταθώ μονο σε δύο πολύ προφανή highlights. Το Be All, End All από το State of Euphoria όπου σε γνήσιο power-μεταλλάδικο παροξυσμό το κοινό τραγουδάει την κλασσική πια μελωδία του riff της εισαγωγής. Και έπεσε πολύ ξύλο και εκεί. Αγκαλιές με τον Ηρακλή και τραγούδι και γαμώ και ζήτω οι Anthrax και τέτοιοι παλιμπαιδισμοί λέμε...

Το άλλο highlight είναι ποιο άλλο? WAAAAARDANCE!!! Το συζητάγαμε εβδομάδες με τον αδερφό μου... "καλά, τι θα γίνει εκεί ρε; Θα πέσει ΤΟ βρωμόξυλο". Το αγαπημένο μου κομμάτι Anthrax και νομίζω πολύ κόσμου και η ατμόσφαιρα κάτω στον κόσμο ήταν φοβερή. Indians. Τι να λέμε τώρα; Οποιος άκουγε λίγο Anthrax κάποτε, προφανώς έχει το κομμάτι σαν highlight. E, και στο περίφημο σημείο, το κόβουν και οι ίδιοι και ο Scott Ian άρχισε να πριζωνει τον κόσμο, να ανοίξει το pit όσο δεν πάει. Με το σύνθημα "Wardance" απλώς χάθηκε η μπάλα. Εγώ πάντως δεν θυμάμαι πολλά από το σκηνικό, μονο ότι ήταν καύλα. Αρκεί.

Χίλια τα εκατό, η μπάντα έπαθε πλάκα, από κοντά τα πρόσωπα τους ήταν πολύ χαρούμενα (ο Spitz βεβαια ήταν λίγο εκτός τόπου και χρόνου, αν και επαρκέστατος, δεν ασχολήθηκα και ιδιαιτέρως μαζί του να πω την αλήθεια), Bello, Belladonna και Ian πάντως ήταν τρισευτυχισμένοι. Ο Benante, ο πλέον αδικημένος ντράμερ του διημέρου, δεν είχε τον απόλυτο ήχο στα τύμπανα και είναι κρίμα διότι ο άνθρωπος είναι μηχανή. Πάντως έκανε και μια έγκυρη αλεπούδια παίζοντας το intro του We're Not Gonna Take It για δυο δευτερόλεπτα...

Η συναυλία έκλεισε με μια μικρή ημι-διασκευή στο New Level των Pantera και με το I Am the Law. Aρμαγεδδώνας. Τίποτα άλλο.

Θεοί. Φαντάζομαι πως για πολύ κόσμο δεν έλεγαν και πολλά και αρκετοί πρόσεξαν πως δεν είχαν και τον καλύτερο ήχο (αν και επαρκέστατος και αξιοπρεπής) αλλα ο χαμός που συντελέστηκε από κάτω δεν πέρασε απαρατήρητος από κανέναν. Όπως ειπώθηκε από κάποιον εκεί, σε κάθε κομμάτι υπήρχαν πάντα 2 moshpit, ο κόσμος ήταν μύλος και σε μερικά κομμάτια γύρναγε όλο το πλήθος. Anthrax - Slayer σημειώσατε 1.
---------------

Σέρνω το κουφάρι μου έξω. Στύβω την μπλούζα και την αράζω για μπύρες και φαΐ. Πολύ. Ανταλλαγή επιστημονικών σχολίων με φίλους "πώωω μαλάκα", "αμάααααν" και τέτοια και ξεκούραση για Dio. Άλλος ένας πολυαγαπημένος που δεν έχω δει ποτε μου live.

Dio
---
Λοιπόν, ο Ronnie είναι θεός. Φωνή καμπάνα αν και δεν έχει προφανώς την ίδια αντοχή. Αλλά τι συζητάμε; Ο άνθρωπος είναι άνω των 60 (μάλλον στα 65 ακούγεται), μεγαλύτερος από τον πατέρα μου και βγαίνει στην σκηνή και σου δίνει την καρδιά στο χέρι. Και ξέρει πώς να κάνει ευτυχισμένους κοντά δέκα χιλιάδες κόσμο. Έχει έναν καινούργιο δίσκο. Νότα δεν έπαιξε. το ομώνυμο του Killing the Dragon, αρχή αρχή κιόλας, και αυτά. Πάμε τώρα στο party/εμπειρία.

Εκτος από τα δικά του υπερκλασσικ, σου πετάει και ένα Man on the Silver Mountain, ένα γαμημένο Heaven and Hell και ένα Gates of Babylon και σε στέλνει και αδιάβαστο. Κοιτούσα, μια την σκηνή, μια τον κόσμο, κάτι παππούδες να κλαίνε σχεδόν από ευτυχία, να χορεύουν μόνοι τους στην μέση του πουθενά, να χτυπιούνται όλοι, θρασάδες, χεβιμεταλλάδες, να είναι όλοι χαρούμενοι... Ειδικά στο Heaven and Hell φαντάζομαι πολύς κόσμος ένιωθε ότι συμπληρώνει την εμπειρία που έζησε με τους Sabbath λίγες μέρες νωρίτερα...(κωλόφαρδοι όλοι σας...) και δεν νομίζω να υπάρχει κανείς να πει ότι αυτή η συναυλιακή εμπειρία είχε τίποτα να ζηλέψει από τους Sabbath. Sing με a song... Τι λέω τώρα τα αυτονόητα... Και το Gates of Babylon όμως, που δεν το περίμενε πολύς κόσμος...

Ο θεός βέβαια έδειξε και την κλάση του στο crowd control(!) με το Long Live Rock ή Roll από Rainblow, πάλι γηπεδίλα και τραγούδι, και μας αποτέλειωσε με Rainbow in the Dark και we Rock. Το σχόλιο που άκουσα διπλα μου "καλά, πως θα βγει κανείς τώρα μετά από αυτό;".
Μακάρι να είχε και άλλο χρόνο να παίξει, μακάρι να τον βλέπαμε και βράδυ ρε γαμώτο και ίσως είμαστε και εμείς κωλόφαρδοι σαν τους Ιταλούς ένα μήνα πριν να μας έπαιζε το Stargazer (όνειρο ζωής να το δω αυτό). Αλλα τώρα, απογεματάκι, τι Stargazer...

Η μπάντα καλή, αν και για έναν θεό επιπέδου Dio περίμενα πολύ καλύτερα πράγματα, ειδικά από κιθάρα και πλήκτρα. Αλλα όποιος και να 'ναι ο κιθαρίστας, όταν έχεις τον Ronnie να σου τραγουδάει το Egypt ή φυσικά το Holy Diver, άντε γεια. Άνετα θα μπορούσε να είναι αυτός ο headliner. Κομμάτια να πει είχε ακόμα μπόλικα...ΘΕΟΣ.-
--------------

Προσπαθούμε να συνέλθουμε από το υπερσόκ των Anthrax/Dio. Η μέρα πάει απίστευτα καλά και η κουβέντα είναι πως θα βγούν οι Twisted Sister να ισοφαρίσουν τον Ronnie. Μεγάλη μπάντα, τεράστια στην Αμερική κάποτε, τεράστια στην Ευρώπη και σήμερα, τουλάχιστον σε live επίπεδο, αλλά και μιας άλφα ηλικίας. Άντε να δούμε. Η εμπειρία μου με τους Sister πάει πολλά χρόνια πίσω, πιτσιρικάς τους άκουγα και έβλεπα τα θεϊκά video τους. Δεν μπορώ να πω ότι είναι η μπάντα που ακούω καθημερινά σήμερα (αν και το Stay Hungry είναι το πούστικο διαχρονικό). Σαν τους Accept μια φάση...

Και εκεί που λέμε για το ποια μπάντα θα μπορούσε να ισοφαρίσει τους Black Sabbath και τους 30,000 ακούγεται δυνατά και ξάστερα το It's a Long Way το the Top από τους υπέρτατους AC/DC...

Κόβω το χέρι μου ότι όλοι εκεί μέσα για λίγα δευτερόλεπτα πήραν χαμπάρι τι έχει να γίνει αν ποτέ εμφανιστούν οι AC/DC. "Κλέβουν πάντως, ε; Με αλλουνού μουσική τον φτιάχνουν τον κόσμο" είπα σε ένα φιλαράκι αλλα εδώ που τα λέμε, τρομερά effective εισαγωγή... και μετά από λίγο σκάνε και οι

Twisted Sister
---------------
... με τις κλασίκ εμφανίσεις "τα πιο χάλια τραβέλια" και original lineup (το οποίο το τόνισε και δις ο Dee Snider). Ο Dee αμέσως ξεχωρίζει. Στην πρίζα. Τρέξιμο, κοπάνημα, πόζες, στήσιμο, ξεσήκωμα. Και το κράτησε ο μπαγάσας σε όλη την συναυλία (αν και οι βόλτες κάθε τρεις και λίγο πίσω από τους Marshall ήταν ολίγον ύποπτες, σνιφ-σνιφ). Ο ήχος πάντως στα τρία πρώτα κομμάτια άθλιος. Φασαρία και δυστυχώς από αυτό καίγεται το Stay Hungry που κατά τ'άλλα θα έσπερνε... Η μπάντα είναι επαρκέστατη παικτικά και μετά από το ξεμπουρδούκλωμα του ήχου, η συναυλία παίρνει τα πάνω της σε σημείο απίστευτο.

Δεν ξέρω πόσοι πριν από μένα θα έχουν χρησιμοποιήσει την λέξη ΠΑΡΤΥ αλλα αυτό ακριβώς ήταν.
Ο Dee Snider έδειξε ότι είναι frontman πρωτοκλασάτος, όχι μόνο το έχει το χάρισμα, έχει και τίγκα εμπειρία, έκανε δέκα χιλιάδες κόσμο ότι ήθελε, να τραγουδάνε, να χορεύουν, να χοροπηδάνε, τους κράταγε πάντα στην τσίτα. Φαίνεται ότι το άτομο γνωρίζει τι κάνει και ότι το έκανε κάποτε συνέχεια... Από εκεί και πέρα σχεδόν σε κάθε κομμάτι γινόταν και ένας δικός του χαμός αλλά νομίζω πως τα highlights της συναυλίας ήταν το We're Not Gonna Take It, το I Wanna Rock και το Come Out and Play (που άγγιξε και την ανατριχίλα που είχα φάει σε Accept), όπου ο Dee έδωσε τα ρέστα του. Φωνάρα αναλλοίωτη. Καθένας βέβαια έχει τα δικά του highlights, και εξίσου καλοί υποψήφιοι είναι τα Fire Still Burns και Under the Blade, τα καθαρόαιμα metal κομμάτια τους δηλαδή, το The Price και φυσικά το S.M.F. που έγινε καλός και σωστός πανικός. Τιμήσανε δεόντως το Stay Hungry αφού εκτός από αυτά που προανέφερα ακούστηκαν και τα Burn in Hell και Captain Howdy... Βασικά για να μην παπαρολογώ, παίξανε τα πάντα εκτός του Love is For Suckers και της προσωπικής μου αδυναμίας The Beast...

Κέρδισαν το 90% του κόσμου που τραγούδαγε και χόρευε μαζί τους, συμμετείχε ενεργά, ενώ το υπόλοιπο 10% απλώς παραδεχόταν την κλάση της μπάντας. Τώρα αν υπήρξε κάνας δυσκοίλιος που είπε κάτι κακό για τους Twisted Sister μάλλον φταίει ότι τον έφτυσε καμιά γκόμενα ή πήγε να δει μόνο τους Katatonia.

ΠΑΝΑΞΙΟΙ. Και η ίδια η μπάντα φαινόταν να την έχει καταβρεί με την συναυλία, ο Dee τα γνωστά λογύδρια αν και σε κάνα δυό σημεία φαινόταν ειλικρινής ότι θα τό'θελε να έχει δει Ελλάδα στις δόξες της μπάντας... Ο Jay Jay την είχε καραβρεί, ξέφυγε σε κάποια φάση από τις κλασσικές πόζες και γύρισε τον χρόνο αρκετά χρονια πίσω, που τον έπαιρνε να κυλιέται κάτω, να κάνει τρελά ποζεριλίκια με την κιθάρα κλπ. Έχω την εντύπωση ότι αυτός το καταχάρηκε πιο πολύ από όλους... Ο Mendoza, ζώο όπως πάντα. Animal, θεός. Ο Eddie τα ψιλοσκάτωσε γενικά στα solo αλλα τώρα πραγματικά δεν έχω ιδέα ποιος ασχολήθηκε, οι Twisted Sister μια φορά δεν είναι μπάντα των solo οπότε no problem. Ο A.J. σταθερός και επαρκής. Έκανε και ένα solo βαρεμάρα αλλα νταξ, αυτά είναι λεπτομέρειες του κώλου. Η μπάντα ανέβηκε, χιλιάδες κόσμος χάρηκε τίγκα και μετά φύγανε.
--------------

Η μέρα τελείωσε με τα πλήθη να χάνονται στο σκοτάδι ψάχνοντας το γαμημένο πούλμαν και κρυφακούγοντας true vs thrash συνομιλίες με τρελά γραφικό κόσμο. Θεΐλα, METAL ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ! Νομίζω πως αυτό το διήμερο ήταν το καλύτερο rockwave evah, το χάρηκα όσο λίγες συναυλίες. Άντε, τώρα που η Didi ανοίχτηκε και φέρνει μεγάλες μπάντες και βλέπει ότι πιάνει, καιρός είναι να φέρει τους AC/DC *κάπου* (Terra Vibe δεν χωράνε με την καμία όμως) για να αποτελειωθούμε επιτέλους. A, και με support Motorhead e?